Μπορεί να μην κέρδισε τη δημαρχία της Βιέννης, κατάφερε όμως να γίνει το κέντρο του ενδιαφέροντος. Η Μαρία Βασιλάκου είναι η αγαπημένη των ΜΜΕ, επ' ωφελεία βέβαια του κόμματός της που αύξησε τη δύναμή του κατά δυόμισι ποσοστιαίες μονάδες στις εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου.
Δεν είναι από επαρχιώτικη λογική -είναι Ελληνίδα και υποψήφια δήμαρχος της Βιέννης- που ήθελα να τη συναντήσω... Απλώς, το τελευταίο χρονικό διάστημα «συναντούσα» συχνά το όνομα της 36χρονης Μαρίας Βασιλάκου. Eπειτα από αρκετές προσπάθειες κατάφερα να κλείσω ένα ραντεβού μαζί της, στο καφέ Τεάτε της Βιέννης. Aργησα λίγο, αλλά όπως κατάλαβα, έτσι κι αλλιώς, υπήρχε ήδη σε εξέλιξη μια συνάντηση των Πρασίνων της Βιέννης στο ίδιο καφέ. Αμέσως μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου, όπου το κόμμα κατάφερε να πιάσει το 14,7%, έπρεπε να βρεθούν νέες ισορροπίες. «Αυτά συμβαίνουν όταν ένα κόμμα μεγαλώνει», τονίζει η Μαρία Βασιλάκου, προσθέτοντας χαμογελαστά, «στην Ελλάδα συμβαίνει και στα μικρά κόμματα».
Hρθε στην Αυστρία πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια για να σπουδάσει γλωσσολογία και ψυχολογία. «Hθελα να σπουδάσω σε μια γερμανόφωνη χώρα, γιατί μου άρεσε πολύ η γλώσσα. Διάλεξα την Αυστρία, γιατί ήταν πιο κοντά στην Ελλάδα». Σύντομα, όμως, ανέπτυξε πολιτική δράση στο πανεπιστήμιο και στη συνέχεια γνώρισε τον άντρα της που είναι Βιεννέζος, οπότε και παρέμεινε. Oπως εξηγεί, «μου λείπει η θάλασσα και οι γονείς μου, αλλά κατά τ' άλλα περνώ πολύ καλά στη Βιέννη». Μπορεί να μην κέρδισε τη δημαρχία, εφόσον βέβαια το ποσοστό του κόμματος των Πρασίνων δεν δικαιολογούσε κάτι τέτοιο, αλλά είναι το νούμερο ένα στη λίστα του κόμματος, ως πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας.
Οι Πράσινοι με ποσοστό 9,2% στην Αυστρία, έχουν σαφώς μεγαλύτερη δύναμη απ' ό,τι στην Ελλάδα. Είναι όμως αρκετό; Πόση επιρροή έχουν τελικά; «Διαθέτουμε 14 βουλευτές. Αν δουλέψουν σωστά έχουν μεγάλη δύναμη. Oταν πλησιάζεις το 15% μπορείς να δημιουργήσεις κλίμα, να θέσεις ζητήματα, να έχεις πρόσβαση στα ΜΜΕ. Η Βιέννη θα ήταν μια άλλη πόλη αν δεν υπήρχαν οι Πράσινοι», απαντά η Μαρία.
Η ερώτησή μου έρχεται αυτόματα. «Πολλοί είναι εκείνοι που λένε ότι και οι Πράσινοι γίνονται σαν τους άλλους, όταν μπουν σε θέσεις εξουσίας». Δεν δείχνει να παρεξηγείται. Αντίθετα παραδέχεται ότι εν μέρει αυτό είναι αλήθεια. «Ασφαλώς όταν μπεις στην κυβέρνηση, αποδέχεσαι κάποια πράγματα. Δεν κυβερνάς στο διάστημα. Hδη, η Ευρωπαϊκή Eνωση και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου έχουν στενέψει πολύ τα όρια των αποφάσεων των εθνικών κυβερνήσεων. Αναγκάζεσαι να βάλεις νερό στο κρασί σου. Ωστόσο, έχει σημασία αν στο σχηματισμό κυβέρνησης συμμετέχουν οι Πράσινοι ή ένα ακροδεξιό κόμμα. Είναι εντελώς διαφορετικές οι αποφάσεις που θα ληφθούν», εξηγεί. Αποφάσεις όχι μόνο για το περιβάλλον αλλά και για τους μετανάστες, τους ανέργους, την αντιμετώπιση της φτώχειας.
Συμφωνεί ότι το να είσαι Πράσινος στη Βιέννη, είτε πολίτης είτε πολιτικός, είναι πιο εύκολο απ' ό,τι αν ήσουν σε πολλές άλλες πόλεις και φυσικά στην Αθήνα...
«Εδώ υπάρχει μεγάλη αυτοπειθαρχία. Αν η αρμόδια υπηρεσία θέλει να κόψει ένα δέντρο άρρωστο θα έχει πάντα να αντιμετωπίσει αντιδράσεις από τους κατοίκους. Η Βιέννη έχει περιβαλλοντική παράδοση, γεγονός που κάνει τα πράγματα πιο εύκολα». Η ίδια ζήτησε από τον αρχιτέκτονα του σπιτιού που χτίζει στην Εύβοια να φτιάξει το σχέδιο έτσι ώστε να μην κοπούν δέντρα. Αντίθετα, βέβαια, ο εργολάβος προτιμούσε να κοπούν τα δέντρα για να κινούνται άνετα οι μπουλντόζες. Oμως παραδέχεται ότι δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα να αγαπούν το περιβάλλον σε μια χώρα μάλιστα, που σε ωθεί ακριβώς στο αντίθετο. «Στην Ελλάδα, οποιοσδήποτε μπορεί να βάλει μέσο για να μετατρέψει σε οικόπεδο το κτήμα που κληρονόμησε. Είναι πολύ να ζητάς από κάποιον να μη βγάλει χρήματα αν μπορεί να το κάνει. Από την άλλη αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγα χρόνια δεν θα έχει πια νόημα να μιλάμε για περιβάλλον».
Αν μπορούσε να κάνει μια περιβαλλοντική ευχή για τη νέα χρονιά θα ήταν να επιτύχουμε πλήρη «απεξάρτηση» από το πετρέλαιο, «κάτι που θα ήταν καλό όχι μόνο για το περιβάλλον αλλά και για την ησυχία του πλανήτη».
Ο διαθέσιμος χρόνος μας τελειώνει, καθώς ο σύζυγός της περιμένει έξω από το καφέ και στη Βιέννη αυτό δεν είναι και πολύ εύκολο... Ούτε μπορείς να παρκάρεις οπουδήποτε, ούτε και να περιμένεις με -5 βαθμούς Κελσίου στο δρόμο. Στο παρά πέντε, δέχεται να βγάλει μια φωτογραφία αν και δεν είναι καθόλου προετοιμασμένη. «Αν μου το λέγατε θα βαφόμουν λίγο. Oχι για άλλο λόγο, αλλά θα με δει έτσι η μαμά μου και θα φωνάζει», λέει χαμογελώντας.
www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathcommon_1_14/01/2006_1285238
Αναρτήσεις
