02 Οκτ 2012 - by
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου. Η δολοφονία του Πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών στη Λιβύη, δηλαδή του ουσιαστικού κυβερνήτη της χώρας, αν δεν είναι «ατύχημα», κάτι που δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτό, συμβολίζει τον παροξυσμό πρωτοφανών παρασκηνιακών και όχι μόνο συγκρούσεων που θα καθορίσουν την τύχη της παγκόσμιας ειρήνης στους μήνες που έρχονται. Ο «σκληρός πυρήνας» γύρω από τον Νετανιάχου, τους Αμερικανούς νεοσυντηρητικούς και τον σχεδόν φασίζοντα αντίπαλο του Ομπάμα στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, έχει τώρα περάσει στην επίθεση θέλοντας να επιβάλλει την ατζέντα του, την ατζέντα δηλαδή του «πολέμου των πολιτισμών».
Εκτιμά ότι στη Μέση Ανατολή έχουν απομείνει πλέον τρεις μόνο εστίες ανεξαρτησίας: η αποδυναμωμένη Συρία του ‘Ασαντ, η Χεζμπολά του Νασράλα και το Ιράν του Προέδρου Αχμαντινετζάντ. ‘Ενας νέος πόλεμος μπορεί να εμπεριέχει κάποιους κινδύνους, είναι όμως μια μοναδική ευκαιρία να ολοκληρωθεί η τεράστια αποικιακή επιχείρηση που ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια στη Μέση Ανατολή, υπό τον γενικό τίτλο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», δηλαδή η πλήρης υποταγή όλου του αραβομουσουλμανικού κόσμου.
Κανονικά, Αθήνα και Λευκωσία θα έπρεπε να παρακολουθούν με άκρα προσοχή όλα τα συμβαίνοντα στην περιοχή μας, συμβαίνοντα που εγκυμονούν και μεγάλες απειλές για μας. Ιδίως θα έπρεπε να το κάνουν μετά την έκρηξη στο Μαρί της Κύπρου, που έδειξε πόσο ευαίσθητα και τρωτά είναι τα δύο κράτη. Αλλά οι ‘Ελληνες και Ελληνοκύπριοι αρμόδιοι, όχι μόνο δεν αποδίδουν καμία προσοχή σε όσα εκτυλίσσονται (συχνά ούτε καν καταλαβαίνουν τι γίνεται), αλλά και σπεύδουν με μεγάλη ευκολία και χωρίς κανένα αντάλλαγμα να κάνουν πολύ μεγάλες, στρατηγικής αξίας παραχωρήσεις προς τους Ισραηλινούς, χωρίς να εξετάζουν ή να ενδιαφέρονται για τις συνέπειες. Η Αθήνα αναζητά τον πλησιέστερο κάθε φορά «διεθνή νταβατζή», με τον αυτοματισμό που μια γάτα πάει στο καλοριφέρ για να ζεσταθεί χωρίς να έχει ιδέα για τη λειτουργία της κεντρικής θέρμανσης. Μάλιστα, αναγκάζει και τους άλλους να φέρονται ως «νταβατζήδες». Αν έβρισκαν ‘Ελληνες πολιτικούς με σοβαρότητα και σταθερότητα θα συναλλάσονταν μαζί τους. ‘Όταν βρίσκουν «καραγκιόζηδες», συναλάσσονται όπως κανείς συναλλάσσεται με τους «καραγκιόζηδες». Ποτέ ίσως στη νεοελληνική ιστορία, με εξαίρεση ίσως τη χούντα του Ιωαννίδη, το ελληνικό πολιτικό αλλά επίσης και το κρατικό προσωπικό δεν ήταν, στη μεγάλη του πλειοψηφία, τόσο χαμηλού επιπέδου όσο σήμερα.
Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό, εκτός των άλλων, ότι ένα από τα σενάρια επίθεσης κατά του Ιράν, περιλαμβάνει τη χρήση του κυπριακού και ελλαδικού FIR και του ελλαδικού εναέριου χώρου, ώστε να φτάσει η ισραηλινή αεροπορία μέσω Βαλκανίων, Μαύρης Θάλασσας και Υπερκαυκασίας στο Βόρειο Ιράν. Το Τελ Αβίβ θα ήθελε επίσης να χρησιμοποιήσει τον κυπριακό και ελληνικό χώρο για λόγους διασποράς της αεροπορίας του και για μεταφορά τμήματος του πληθυσμού του, αν ο νέος πόλεμος πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις και χρησιμοποιηθούν όπλα μαζικής καταστροφής, απευθύνθηκε μάλιστα σχετικά και σε κρητικές ναυτιλιακές εταιρείες. Γιατί όμως να εμπλακεί σε μια τέτοια υπόθεση η Ελλάδα (και η Κύπρος), γιατί δηλαδή να «βγει στον πόλεμο» στο πλευρό του Ισραήλ και εναντίον προφανώς των συμφερόντων της Ρωσίας, της Κίνας, τμήματος του αμερικανικού κατεστημένου και του αραβομουσουλμανικού κόσμου; Μήπως πρόκειται, σε αντάλλαγμα, να αποχωρήσει ο τουρκικός στρατός κατοχής από την Κύπρο; Μήπως πρόκειται να σταματήσει η οικονομική επίθεση κατά Ελλάδας και Κύπρου; Αν γίνουν τέτοια πράγματα, ας το συζητήσουμε. Αλλιώς ας προστατεύσουν οι διοικούντες την Ελλάδα από νέες περιπέτειες και ας ασχοληθούν κάπως και οι της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την εξωτερική, αμυντική και διεθνή πολιτική. Καιρός δεν είναι;
Η σύγκλιση του ισραηλινού και δυτικού με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό δεν είναι κατά τα άλλα καινούρια υπόθεση. Δεν ήταν άλλωστε μέλος της Αλ Κάιντα, αλλά επίλεκτος εκπρόσωπος του πιο αντιδραστικού και πολεμοχαρούς αμερικανικού κατεστημένου ο Σάμιουελ Χάντιγκτον, που λάνσαρε την ιδέα, μεταψυχροπολεμικά, της σύγκρουσης των πολιτισμών, αναπόφευκτης δήθεν, προτιμητέας στην πραγματικότητα, μορφής άσκησης της αυτοκρατορικής εξουσίας. Ενώ στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Τετράδια» που κυκλοφορεί, δημοσιεύεται μια πολύ ενδιαφέρουσα, θεμελιώδους σημασίας, ανάλυση του Οντέντ Γκινόν για τη βαθιά στρατηγική κυριαρχίας δια του χάους και του κατακερματισμού του ισραηλινού φονταμενταλισμού. Διαβάζοντας κανείς αυτό το κείμενο, που χρονολογείται από τριάντα χρόνια, έχει την εντύπωση ότι διαβάζει σημερινές εφημερίδες. Αυτά ακριβώς μας κάνουν και κάπως επιφυλακτικούς στα «οράματα» δημιουργίας ενός μεγάλου Κουρδιστάν, που έχουν ενθουσιάσει αρκετούς στην Αθήνα. Η σκιά του Μεγάλου Κουρδιστάν είναι ένα θαυμάσιο όπλο κατά της Τουρκίας, της Δαμασκού, της Βαγδάτης και της Τεχεράνης, όχι όμως και μια ιδέα που όντως θέλουν να πραγματοποιήσουν.
Οι ‘Αγγλοι ακολούθησαν ανέκαθεν μια συστηματική πολιτική «εκβαρβαρισμού» του ισλαμικού κόσμου, στην προσπάθειά τους να τον κρατήσουν για πάντα υποτελή, φτάνοντας στο σημείο να απαγορεύσουν το 1925 τη σχολική εκπαίδευση στα κορίτσια της Αιγύπτου. Αυτοί ενίσχυσαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, ως αντίβαρο προς τα ρεύματα της αριστερής και κομμουνιστικής διανόησης, αλλά και του αραβομουσουλμανικού εθνικισμού. Αυτά που γίνονται σήμερα στη Συρία είναι ακριβής εφαρμογή του σχεδίου ανατροπής του καθεστώτος του Μπάαθ, που εκπονήθηκε από τη Βρετανία και το Ισραήλ στη δεκαετία του 1950, αλλά δεν έγινε τότε δυνατό να εφαρμοσθεί λόγω του τότε συσχετισμού δυνάμεων. Τα Ισραήλ χρηματοδότησε και ενίσχυσε παντοιοτρόπως τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και ιδίως τη Χαμάς, ως αντίβαρο στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης του Γιασέρ Αραφάτ. Και ο «ισλαμικός ολοκληρωτισμός» της Σαουδικής Αραβίας δεν ενόχλησε ποτέ τις ευαίσθητες ψυχές των Αμερικανών, Ευρωπαίων και Εβραίων «δημοκρατών». Τη στιγμή που κατασπάρασσαν πέρυσι τη Λιβύη, δήθεν κοπτόμενοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη σωτηρία του λιβυκού λαού, την ίδια στιγμή έκλειναν τα μάτια τους στην στρατιωτική επέμβαση των Σαουδαράβων στο Μπαχρέιν και τον απαγχονισμό των ηγετών της εκεί εξέγερσης. Πρόσφατα, ο Φρανσουά Ολάντ, πιστός στην παράδοση υποκρισίας και φιλοαμερικανισμού των Γάλλων Σοσιαλιστών υποδέχθηκε στο Παρίσι με τιμές και δόξες τον «χασάπη» του Μπαχρέιν.
Στην πραγματικότητα, αυτό που βλέπουμε σήμερα στη Μέση Ανατολή είναι η ολοκλήρωση της επιχείρησης πλήρους υποταγής του αραβομουσουλμανικού κόσμου, με έναν τρόπο που δεν έχει επιτευχθεί ξανά στην Ιστορία. Η τελευταία φάση όμως, του πολέμου κατά της Συρίας και του Ιράν, εγκυμονεί τον κίνδυνο χρήσης όπλων μαζικής καταστροφής. Αλλά και μετατροπής μιας μείζονος περιφερειακής σε «άτυπη» παγκόσμια σύρραξη. Η υποταγή όλου του αραβομουσουλμανικού κόσμου δεν αφήνει αμφιβολία στους Ρώσους ότι η «καμπάνα» χτυπάει για αυτούς, ούτε στους Κινέζους ότι θα αντιμετωπίσουν ενεργειακό πόλεμο, αν επιτρέψουν τον πλήρη έλεγχο των μεσανατολικών κοιτασμάτων.
Η αποικιοκρατία δεν είναι φαινόμενο της τελευταίας δεκαετίας. Αυτό που είναι όμως ένδειξη της προϊούσας παρακμής του δυτικού κόσμου, της Ευρώπης και της ευρωπαϊκής αριστεράς, είναι η πλήρης αφωνία τους. Το 2003 ακόμα, οι διαδηλώσεις δονούσαν τον πλανήτη κατά της προοπτικής επίθεσης στο Ιράκ και ο Γάλλος Πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν εξέφραζε τη συνείδηση της ανθρωπότητας ανθιστάμενος, με την εμπνευσμένη ομιλία του στο Συμβούλιο Ασφαλείας, στα αμερικανο-ισραηλινά σχέδια κατά του Ιράκ. Σήμερα, άκρα του τάφου σιωπή σε μια Ευρώπη που, γλιστρώντας η ίδια στον «ολοκληρωτισμό των αγορών» αποδέχεται ασμένως τον «γεωπολιτικό ολοκληρωτισμό» στο εξωτερικό. Ούτε καν το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν κινητοποιείται κατά της τρομακτικής προοπτικής του πολέμου κατά του Ιράν, ίσως «ευαίσθητο», ακόμα κι αυτό (!), στην τεράστια επιρροή του ισραηλινού λόμπυ σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα, τόσο ισχυρό που έχει απαγορεύσει να μιλάνε γι’ αυτό.
‘Ετσι καταλήξαμε στο παράδοξο (;) αποτέλεσμα, δυνάμεις μέσα στο ίδιο το κράτος και τις υπηρεσίες του Ισραήλ, μέσα στο ίδιο το αμερικανικό κατεστημένο (Μπρζεζίνσκι, στρατός, υπηρεσίες, Ομπάμα) να βρίσκονται τώρα στην εμπροσθοφυλακή της κινητοποίησης για τη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης!
Αναρτήσεις
