Στρατηγικά περιβάλλοντα και εθνικές στρατηγικές και οι ενεργειακοί πόροι της ζώνης από το κεντρικό Αιγαίο μέχρι την Κύπρο

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Νοεμβρίου 25, 2011

Διοργάνωση «Δημοκρατικού Συναγερμού Ν. Ελλάδας», Intercontinental, 21 Νοεμβρίου 2011

Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς
Οι εξελίξεις στο ενεργειακό πεδίο στην ζώνη που αρχίζει από το Αιγαίο καταλήγει στο Ισραήλ αλλάζει συλλήβδην τα στρατηγικά δεδομένα. Οι προοπτικές εξαρτώνται από τις προϋποθέσεις ενός ήδη πολύ σύνθετου στρατηγικού παιχνιδιού που ορίζεται από τις στρατηγικές των εμπλεκομένων κρατών. Ήδη, εμπλέκονται όχι μόνο οι περιφερειακές δυνάμεις αλλά και το πλείστον των ηγεμονικών δυνάμεων. Πολιτικοστρατηγικά μιλώντας, αυτό το ζήτημα, εξ αντικειμένου, είναι και το μείζων.

Από την σκοπιά ενός αναλυτή των διακρατικών σχέσεων απαιτείται να τονιστούν τρεις τουλάχιστον πτυχές:
Πρώτον, στον εθνοκρατοκεντρικό κόσμο του 21ου αιώνα η κρατική κυριαρχία αποτελεί αφενός το θεμέλιο της ζωής μιας κοινωνίας και αφετέρου τον άξονα της διεθνούς πολιτικής. Υπό αυτό το πρίσμα, η Κύπρος πρέπει να την διαφυλάξει και η Ελλάδα πρέπει να ορίσει τα κυριαρχικά της σύνορα.
Δεύτερον, τα κράτη πρέπει να φροντίσουν να δύνανται να ασκούν τα δικαιώματά τους που απορρέουν από την διεθνή νομιμότητα. Η αφετηρία, η βάση και ο άξονας των στάσεων και συμπεριφορών εξαρτάται από την απάντηση στο εξής ερώτημα: Ποιος είναι ο κυρίαρχος ενός χώρου που περιέχει πλουτοπαραγωγικούς πόρους; Με ποιον έτσι μπορώ να συναλλάσσομαι και υπό ποιους όρους; Ο όρος «κυρίαρχος» εδώ αναφέρεται με την ευρύτερη έννοια, δηλαδή την νομική, την πολιτική και την στρατηγική. Και στην κλίμακα αυτή υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις που ο καθείς λαμβάνει υπόψη
Τρίτον, προϋπόθεση χάραξης και εφαρμογής εθνικής στρατηγικής που εκπληρώνει τους εθνικούς σκοπούς είναι η δυνατότητα σωστής ανάλυσης και εκτίμησης της διεθνούς πολιτικής και κυρίως των στρατηγικών όλων των εμπλεκομένων.

Πρώτον, κάθε κράτος ασκεί πλήρως τα κυριαρχικά δικαιώματά του που απορρέουν από την διεθνή νομιμότητα. Οτιδήποτε λιγότερο είναι ζημιά.
Η άσκηση ενός δικαιώματος που απορρέει από την διεθνή νομιμότητα απαιτεί σωστές εκτιμήσεις για την διεθνή πολιτική, χάραξη και εφαρμογή μιας εθνικής στρατηγικής που συμπλέκει τα συμφέροντα των άλλων κρατών με τα δικά σου και αποφασιστικότητα ανάληψης ρίσκου αν οι περιστάσεις το απαιτούν.
Συνοπτικά υπογραμμίζω το αντικειμενικό γεγονός ότι διαδοχικές πολιτικές εξουσίες στην Κύπρο λειτούργησαν με καταπληκτική προνοητικότητα, τόλμη και ορθολογισμό, με αποτέλεσμα η αμφισβήτηση εκ μέρους της Τουρκίας των ενεργειακών πόρων της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ) να προσκρούει ήδη πάνω σε ισχυρές δυνάμεις τις  οποίες όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αλλά επιπλέον μπορεί αν τα πράγματα φτάσουν σε πόλεμο να προκαλέσουν την συντριβή της.
Θα μπορούσε να εκφραστεί η ευλογοφανής εκτίμηση ότι με δεδομένα πλέον τα πολλά στρατηγικά σφάλματα και την υπερεξάπλωση της Άγκυρας, μια σωστή ελληνική στρατηγική θα μπορούσε να τερματίσει την αστάθεια στην περιφέρειά μας με το να ακυρώσει την Τουρκία ως ηγεμονικό κα αναθεωρητικό κράτος. Αναφέρομαι, ιδιαίτερα, στο Ισραήλ και στο γεγονός πως αν η Τουρκία επιχειρήσει στρατιωτική αναμέτρηση μαζί του αναπόδραστα θα συντριβεί και θα κατακερματιστεί κρατικά.
Στον αντίποδα της Κύπρου αλλά και άλλων χωρών βρίσκεται η κατευνάζουσα Ελλάδα. Μη ασκώντας τα δικαιώματά της ως προς τα 12 μίλια, την υφαλοκρηπίδα και ή την ΑΟΖ, ενδέχεται να οδηγεί τον εαυτό της σε αδιέξοδο και σε πόλεμο που θα προκαλέσουν οι διεκδικητές των απροσδιόριστων μέχρι στιγμής ορίων που προσδιορίζει η διεθνής νομιμότητα.
Είναι σχεδόν αυτονόητο ότι απαιτείται να προσδιοριστεί άμεσα ο θαλάσσιος κυριαρχικός μας χώρος και οι ζώνες των 200 μιλίων ή μέσων γραμμών με τα γειτονικά κράτη, μέσα στα οποία θα αρχίσει η δραστηριότητα εκμετάλλευσής τους.
Η Ελλάδα αργοπορεί, διστάζει και έτσι αναπόδραστα χάνει.
Ανεξαρτήτως οικονομικών δυσκολιών ή ακόμη και μιας πιθανής χρεοκοπίας, η οριοθέτηση του ελληνικού κυριαρχικού χώρου σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα αποτελεί το πλέον επείγον ζήτημα της ελληνικής διπλωματίας.
Στα πεδία των 12 μιλίων, της υφαλοκρηπίδας και ή της ΑΟΖ η Ελλάδα ατονεί, με αποτέλεσμα να χάνονται πόροι, δυνητικά ενδεχομένως χάνουμε κυριαρχία και αναμφίβολα στα ρευστά πεδία των ορίων της διεθνούς νομιμότητας όπου απουσία μιας καλής διπλωματικής διαχείρισης, μιας σωστής ανάληψης πρωτοβουλιών και μιας αποτελεσματικής εθνικής στρατηγικής γέρνει την πλάστιγγα εις βάρος των εθνικών συμφερόντων και υπέρ των αναθεωρητικών αξιώσεων άλλων κρατών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, στο μυαλό των τρίτων συγκροτείται η λογική σκέψη ότι για τον  υποθαλάσσιο πλούτο θα πρέπει να διαπραγματευτούν όχι με το ελληνικό κράτος αλλά  με το κράτος εκείνο που θα προσδιοριστεί ο κυρίαρχος των ζωνών κάτω από τις οποίες ενυπάρχουν πλουτοπαραγωγικοί πόροι.
Κάποιοι νομικοί διεθνολόγοι λένε το αυτονόητο και γνωστό ότι υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ είναι ουσιαστικά το ίδιο πράγμα για να αντικρούσουν την έκκληση πολλών άλλων για οριοθέτηση του ΑΟΖ. Η απάντηση δεν απαιτεί παρά μόνο επίκληση της απλής λογικής: Πρώτον, γιατί τόσα άλλα κράτη οριοθετούν την ΑΟΖ και τι πρόβλημα υπάρχει αν και εμείς κάνουμε το ίδιο σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα και την νομιμοποιημένη όπως βλέπουμε στην περίπτωση της Κύπρου στάση των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας και άλλων! Δεύτερον, μήπως η επιστράτευση αυτού του ακατανίκητου επιχειρήματος κατά νου έχει να εμπλέξει την ΑΟΖ με τα casus belli της Τουρκίας τα οποία εμείς έχοντας πάρει στα σοβαρά στεκόμαστε απαθείς εδώ και δύο δεκαετίες, συνάμα συνομιλώντας και κατευνάζοντας την Άγκυρα; Αν λοιπόν η ΑΟΖ θα έχει την μοίρα των 12 μιλίων και της υφαλοκρηπίδας είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Ας μην προσποιούνται κάποιοι ότι υπάρχει κάποιο υψιτενές νομικό διεθνές ζήτημα το οποίο εμείς οι μη προνομιούχοι της νομικής επιστήμης αγνοούμε. Υπάρχουν μεν εξειδικευμένες νομικές πτυχές πλην το πρόβλημα είναι εδώ και καιρό πρωτίστως πολιτικό και όχι νομικό. Είναι τα κατευναστικά σύνδρομα της Αθήνας, τα φοβικά σύνδρομα σε όλο το κομματικοπαραταξιακό φάσμα και είναι η απουσία θεσμών ανάλυσης, εκτίμησης και προτάξεων χάραξης και εφαρμογής στρατηγικής.
Όσοι δε νομικοί και μη κατά καιρούς περνούν μέσα από το ελληνικό υπουργείο εξωτερικό χρειάζεται να κάνουν αυτοκριτική ή τουλάχιστον να μας εξηγήσουν το πώς αντιλαμβάνονται τον ρόλο ενός διεθνολόγου ή πολιτικού επιστήμονα που αποφασίζει να θητεύσει μέσα σε ένα θεσμικό χώρο κρατικών λειτουργών. Στο ίδιο πλαίσιο, να μας εξηγήσουν οι δεκάδες νομικοί τους λόγους για τους οποίους με όποιον και αν μιλήσεις στον χώρο της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και των κρατικών λειτουργών ακούς διαφορετικά και μπερδεμένα πράγματα για ένα κατά τα άλλα πολιτικά και επιστημονικά τόσο απλό ζήτημα το οποίο αντί αποκρυσταλλωμένα και ξεκάθαρα να ειπωθεί πως είναι ζήτημα πολιτικής απόφασης υπό το πρίσμα του Α, Β ή Γ νομικού διλήμματος –μετά από το οποίο, κυρίως λόγω αργοπορίας μας, παραλείψεων έγκυρης υιοθέτησης εσωτερικής νομοθεσίας που μετράει σε μια διεθνή εκδίκαση κτλ– κάποιοι μας περιπλέκουν σε λαβύρινθους άσχετων και αχρείαστων νομικών λαβύρινθων.
Λαβύρινθους που επισκιάζουν το γεγονός ότι στην διεθνή πολιτική το κυριότερο νόμισμα είναι η ισχύς και ότι η διεθνής πρακτική δεν μπορεί να αγνοείται ως το κύριο νομιμοποιητικό στοιχείο. Και η ειδοποιός διαφορά ως προς την ΑΟΖ που ενίοτε επιχειρείται να επισκιαστεί, είναι ότι η διεθνής πρακτική και η διεθνή νομιμότητα επιτρέπει τον προσδιορισμό της και έναρξη συνομιλιών οριοθέτησης μεταξύ των γειτονικών κρατών. Μόνο αν το τελευταίο δεν τελεσφορήσει υπάρχει ετοιμότητα διεθνούς εκδίκασης. Δεν σπεύδει κανείς φοβισμένα και επειδή ένα αναθεωρητικό κράτος απειλεί να επιδείξεις δουλική ετοιμότητα να μιλήσεις μαζί του για τις καταχρηστικές αξιώσεις του ή να δείξεις καν πως τίθεται νομικό ζήτημα. Το νομικό ζήτημα τίθεται στο τραπέζι αν υπάρξει διαφορά και πάντοτε υπό όρους και προϋποθέσεις. Προηγούνται βεβαίως αποφάσεις εσωτερικού δικαίου που αφορούν μια πιθανή εκδίκαση και εδώ υπάρχουν πολλά και αναπάντητα ερωτήματα που αναπόδραστα κάποια στιγμή θα τεθούν σκληρά και ανελέητα καθότι αφορούν την νομική επάρκεια στα πεδία των κρατικών λειτουργών και των αποφάσεων των εκάστοτε κυβερνώντων.
Η πολιτική επιστήμη των διεθνών σχέσεων είναι ενιαία και συμπεριλαμβάνει την νομική επιστήμη των διακρατικών σχέσεων και κάθε επιστήμονα που εμφανίζεται να θέλει να εκφράσει άποψη για την διεθνή πολιτική. Συναφώς, ας αφήσουμε την παραφιλολογία περί «διεθνούς κοινότητας» που από τον καιρό των καταχρηστικών και καταστροφικών «επεμβάσεων» της δεκαετίας του 1990 κάποιοι ανάγουν σε κάποιου είδος, δήθεν, διεθνιστικής ή  κοσμοπολίτικης ενοποίησης του παγκοσμιοποιημένου, δήθεν, πλανήτη ή και «εξ ανάγκης και κατ’ οικονομία», σε κάποια, δήθεν, αιώνια αγαθοεργή διεθνή ηγεμονική τάξη της μιας ή άλλης συγκυριακής δεσπόζουσας ηγεμονικής δύναμης. Και ας μάθουν κάποια στιγμή οι εμφανιζόμενοι ως επιστήμονες κάθε είδους και απόχρωσης κάτι πολύ πολύ απλό που δεν απαιτεί επιστημονικούς τίτλους για να γίνει κατανοητό: Ότι υπάρχει γιγαντιαία διαφορά μεταξύ ενός παγκοσμιοποιημένου πλανήτη, ο οποίος απαιτεί μια παγκόσμια πολιτική ανθρωπολογία, και ενός πλανητικοποιημένου διεθνούς συστήματος που πραγματικά έχουμε, και στο οποίο (πλανητικοποιημένο διεθνές σύστημα) η διάβρωση της κυριαρχίας (ή απροσεξία αυτών που την κατέχουν) προκαλεί ασυδοσία διεθνικών δρώντων όπως ο κάθε Σόρος ή Γκόλτεν Σακς, καταχρηστική διείσδυση των ηγεμονικών δυνάμεων, βλαπτικές ενέργειες των αναθεωρητικών δυνάμεων για το απρόσεκτο κράτος, αλλαγές συνόρων και απώλεια κυριαρχίας και πλουτοπαραγωγικών πόρων.

Δεύτερον, η ανακάλυψη μεγάλων όπως φαίνεται υποθαλάσσιων πλουτοπαραγωγικών πόρων αλλάζει ολοκληρωτικά τις στρατηγικές συντεταγμένες της περιφέρειάς μας.
Ενδεχομένως, επιπλέον, επηρεάζει δραστικά πολλές πτυχές του πλανητικού παιχνιδιού με το να μετατοπίζει ως προς κάποια ζητήματα το κέντρο βάρους της ηγεμονικής αντιπαράθεσης.
Μιας ηγεμονικής αντιπαράθεσης στην περίμετρο της Ευρασίας η οποία συνεχίζεται αδιάλειπτα στις ίδιες περίπου γραμμές τους τρεις τουλάχιστον τελευταίους αιώνες.
Στο πλαίσιο αυτής διαπάλης δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες κα ψευδαισθήσεις: Επειδή στο πλαίσιο της εθνικής στρατηγικής επηρεασμού του στρατηγικού περιβάλλοντος και μείωσης των κινδύνων ή δημιουργίας ευκαιριών πολλά θα εξαρτηθούν από τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τις μεγάλες δυνάμεις και τα συμφέροντά τους, χρήζει να τονίσω μερικές κύριες και καθημερινά καταμαρτυρούμενες στρατηγικές προσεγγίσεις όλων των ηγεμονικών κρατών:
α) Οι ηγεμονικές δυνάμεις δεν σκέπτονται και δεν λειτουργούν με όρους εχθρών και φίλων αλλά ανάλογα και αντίστοιχα με τα συμφέροντά τους αλλάζουν φίλους και εχθρούς με τρόπο δυσδιάκριτο ή και αόρατο.
β) Κύρια εισροή διαμόρφωσης των ηγεμονικών στρατηγικών είναι ρευστά κριτήρια κατανομής ισχύος που προσδιορίζουν τους συσχετισμούς ισχύος και συμφερόντων, τις δυνατότητες των ίδιων των περιφερειακών δρώντων, τις ευκαιρίες που διανοίγουν διάφορα γεγονότα, τους κινδύνους για τους πλανητικούς και περιφερειακούς στρατηγικούς τους σκοπούς και τις ευκαιρίες σύναψης πελατειακών σχέσεων που εξυπηρετούν αυτούς τους σκοπούς.
γ) Η σύναψη αυτών των πελατειακών σχέσεων εμπεριέχει πάντοτε δύο δίσκους. Μέσα στον ένα δίσκο βρίσκεται το όφελος εναλλακτικών στάσεων και συμπεριφορών των άλλων κρατών και μέσα στον άλλο το αντίστοιχο κόστος. Η πελατειακή συναλλαγή γίνεται πάντοτε σε αυτή ακριβώς την βάση και όποιο κράτος δεν το γνωρίζει, δεν παίρνει πρωτοβουλίες, δεν αναλαμβάνει ρίσκα και δεν έχει γνώση του στρατηγικού του περιβάλλοντος είναι αμέτοχο στην διεθνή πολιτική και αναπόδραστα βλάπτεται. Τα κράτη έχουν διεθνείς σχέσεις αλλά δεν αυτό δεν προδικάζει ότι έχουν εξωτερική πολιτική συνάρτησης των μέσων  που διαθέτουν για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς. Και αυτό τα άλλα κράτη το βλέπουν, το εκτιμούν και λειτουργούν αναλόγως.
δ) Στους ηγεμονικούς συλλογισμούς πρωτεύοντα κριτήρια είναι: πρώτον, ο κατέχων την κυριαρχία με τον οποίο και υποχρεωτικά θα πρέπει να διαπραγματευτούν, δεύτερον, η στρατιωτική και διπλωματική ισχύς των εμπλεκομένων που προσδιορίζει και το ειδικό τους βάρος, τρίτον, η ικανότητα των περιφερειακών κρατών να συνάψουν συμμαχίες και τέταρτον, η δυνατότητά τους να αμυνθούν και επιβιώσουν κατά πιθανών επιθέσεων.
ε) Αδιάλειπτα τα ηγεμονικά κράτη επιδιώκουν να μεγιστοποιήσουν το μερίδιό τους πάνω στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους που άμεσα ή έμμεσα ή με πελατειακό τρόπο τίθενται υπό τον έλεγχό τους. Αυτή η ηγεμονική αξίωση ισχύος ήταν, είναι και θα είναι πάγια στάση των ηγεμονικών δυνάμεων.
στ) Τα ηγεμονικά κράτη διαρκώς επιχειρούν να μεταφέρουν βάρη σε τρίτα κράτη, ενθαρρύνουν τρίτα κράτη να συγκρουστούν και να κατατριβούν σύμφωνα με τις επιδιωκόμενες από αυτούς προδιαγραφές κατανομές ισχύος που τους συμφέρει και εκβιάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες τους εκπλήρωσης αυτών των στόχων. Το ποιος για αυτούς πρέπει να είναι ισχυρός, το ποιος θα πρέπει να χάνει και το ποιος θα πρέπει να κερδίζει, και το πώς αυτό εναλλάσσεται, συναρτάται με την κατανομή ισχύος στην περιφέρεια και τις δυνατότητες των εμπλεκομένων.
ζ) Τα ηγεμονικά κράτη διαρκώς συγκροτούν συμμαχίες και εναλλάσσουν συμμαχίες σύμφωνα με την εξέλιξη των συσχετισμών ισχύος, τα εκάστοτε νέα δεδομένα και τις εξελίξεις κατά χώρα και κατά περιφέρεια.
η) Ενθαρρύνουν διενέξεις, συχνά τις διαιωνίζουν σκόπιμα, ενθαρρύνουν αμφιλεγόμενες νομικές διεκδικήσεις ή αντίστροφα αποχή άσκησης των νομικών δικαιωμάτων και συναρτούν την έκβαση των περιφερειακών διενέξεων με τα συμφέροντα όπως ορίζονται και όπως εξελίσσονται.
θ) Εξισορροπούν κάθε προσπάθεια άσκησης περιφερειακής ηγεμονίας και ενθαρρύνουν περιφερειακά κράτη με τα οποία έχουν πελατειακές σχέσεις να ηγεμονεύουν περιφερειακά μέχρι τον βαθμό, όμως, που δεν τίθεται σε κίνδυνο η δική τους ηγεμονία.
ι) Παρεμπόδιση άλλων μεγάλων δυνάμεων να έχουν πρόσβαση σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους με τρόπο που εκτοπίζει τις ίδιες ή δεν τους επιτρέπει να κατέχουν το μερίδιο που σύμφωνα με την εκτίμησή τους αναλογεί σε αυτούς.

Αναφορικά με το ενεργειακό ζήτημα όπως τίθεται τα τελευταία χρόνια στην περιφέρειά μας και κινούμενοι στις γραμμές ενός σύνθετου στρατηγικού σκηνικού και αναφορικά με την χάραξη και εφαρμογή στρατηγικής θα μπορούσαν να ειπωθούν, συντομογραφικά, τα εξής:
Όσον αφορά τους υποθαλάσσιους πόρους ο πυρήνας του στρατηγικού περιβάλλοντος που μας ενδιαφέρει είναι η γεωπολιτική ζώνη που αρχίζει από το κεντρικό Αιγαίο και φθάνει στο Ισραήλ. Η μεγάλη πλέον στρατηγική του σημασία οφείλεται όχι μόνο στην κλασικά θεωρούμενη ως σημαντική γεωπολιτική θέση που κατέχει πάνω στον παγκόσμιο χάρτη αλλά και στο γεγονός ότι αναδεικνύεται και ως μια μεγάλη δεξαμενή υποθαλάσσιων πόρων.
Τα τρία στρατηγικά πεδία που συναρτώνται με αυτό τον πυρήνα είναι τα εξής:

• Το στρατηγικό πεδίο που προσδιορίζεται από τις τουρκικές δραστηριότητες, τις δεδηλωμένες ηγεμονικές της επιδιώξεις και το γεγονός ότι έβαλε στο στόχαστρό της τους ελλαδικούς και κυπριακούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους που σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα ανήκουν στην Ελλάδα και Κύπρο.
• Το στρατηγικό πεδίο που προσδιορίζεται από την Ισραηλινή στρατηγική και συμφέροντα ως του σημαντικότερου και ισχυρότερου κράτους των τελευταίων δεκαετιών και ως μιας δύναμης προδιαγραφών υπερδύναμης.
• Το στρατηγικό πεδίο που συμπλέκει τα ηγεμονικά κράτη τα οποία αναμενόμενα διαγκωνίζονται για να αυξήσουν το δικό τους μερίδιο πλουτοπαραγωγικών πόρων. Εντάσσουν επιπλέον τα Μεσογειακά δεδομένα στον ανταγωνισμό των ηγεμονικών δυνάμεων στο πλανητικό πεδίο.

Ο στρατηγικός πυρήνας και τα τρία αυτά στρατηγικά περιβάλλοντα διαπερνώνται και διαχέονται από αναρίθμητες ρευστές και απρόβλεπτες καταστάσεις που στροβιλίζοναι μέσα στην δίνη της διεθνούς πολιτικής. Κάθε ενδιαφερόμενο κράτος που χαράσσει και εφαρμόζει στρατηγική θα πρέπει διαρκώς να παρακολουθεί, να αναλύει, να σταθμίζει και να εκτιμά σωστά αυτές τις ρευστές και σταθερές παραμέτρους που επηρεάζουν την εθνική του στρατηγική.
Για την Κύπρο και την Ελλάδα αυτό σημαίνει, πρωταρχικά, προσδιορισμό της βασικής στρατηγικής που αφορά τον στρατηγικό πυρήνα των επίμαχων συμφερόντων, επί του προκειμένου την κατοχή και εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων στον κυριαρχικό χώρο κάθε κράτους.

Για την Κύπρο τονίζω το αυτονόητο –όχι εν τούτοις για όλους τους κύπριους– ότι η κύρια στρατηγική είναι να διαφυλαχθεί η κρατική κυριαρχία της ΚΔ ως κόρη οφθαλμού και να αποφευχθούν σφάλματα διαχείρισης σε αναφορά με το λεπτό στρατηγικό παιχνίδι που βρίσκεται σε εξέλιξη και στο οποίο εμπλέκονται η Τουρκία, το Ισραήλ, οι ΗΠΑ, οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις και η Ρωσία. Το Μεσανατολικά προβλήματα, αναπόφευκτα συναρτώνται
Η Κύπρος θα χάσει τα κεκτημένα των τελευταίων ετών αν συντρέξουν δύο τουλάχιστον λόγοι.
Πρώτον, εάν πιεστεί και ενδώσει σε αιτήματα να καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία ή εάν δρομολογούν δήθεν μεταβατικές καταστάσεις στις ίδιες γραμμές που στα μάτια όλων θα δημιουργήσουν παραστάσεις επικείμενης τουρκικής και Βρετανικής επικυριαρχίας.
Στρατηγικός συνομιλητής του Ισραήλ, των ΗΠΑ και των άλλων δυνάμεων, είναι η Κυπριακή Δημοκρατία επειδή κατέχει κυριαρχικά τον χώρο όπου βρίσκονται οι πλουτοπαγαγωγικοί πόροι.
Εάν χάσει αυτό το πολιτικό και νομικό προνόμιο θα παύσει να είναι ο συνομιλητής των ενδιαφερομένων που θα στραφούν προς την Τουρκία για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους.
Στην διεθνή πολιτική, καλοί και κακοί δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο κυρίαρχοι και επικυρίαρχοι, που προσδιορίζουν και οριοθετούν νομικά και πολιτικά τα δικαιώματα, την ουσιαστική κατοχή και διανομή των πόρων και τις συναλλαγές και τις πελατειακές σχέσεις. Και στην Κύπρο απώλεια της κυριαρχίας σημαίνει το τέλος όλων.
Όπως είναι φυσικό αναφέρομαι στην λύση του Κυπριακού ή στην δρομολόγηση αμφιλεγόμενων μεταβατικών καταστάσεων που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν συνθήκες ελέγχου της Κυπριακής κυριαρχίας από τρίτα κράτη.

Για την Ελλάδα ο πυρήνας της στρατηγικής που αφορά το ενεργειακό ζήτημα θεμελιώνεται αφενός με την οριοθέτηση, όπως είπαμε, του κυριαρχικού χώρου σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα και αφετέρου με πολιτικοδιπλωματικές και στρατιωτικές στρατηγικές που διασφαλίζουν αυτό το χώρο κατά του τουρκικού αναθεωρητισμού. Το δεύτερο, όπως είναι φυσικό, δεν μπορεί να γίνει αν δεν ισχύσει το πρώτον.
Έπεται, όπως έκανε ήδη από καιρό η Κύπρος, ο προσδιορισμός των στρατηγικών για κάθε περιβάλλον όπως τα προδιαγράψαμε πιο πάνω με κύριο βασικά σκοπό μια θετική για την Ελλάδα εμπλοκή των συμφερόντων των ενδιαφερομένων δυνάμεων, ιεραρχικά, του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Ρωσίας.
Μιας και ζητήματα όπως τα 12 μίλια, η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ πάγωσαν ή βρίσκονται υπό την αίρεση της τουρκικής στρατηγικής –και εδώ ρητορικές διακηρύξεις τύπου εσωτερικής κατανάλωσης κανένας στρατηγικός παίχτης δεν τις παίρνει στα σοβαρά– πολλά πράγματα δεν μπορούν να ειπωθούν στο παρόν στάδιο.
Για τον λόγο αυτό αλλά και επειδή δεν είναι του παρόντος να συγκροτήσω μια ολιστική στρατηγική ανάλυση, μπορούμε να αναφέρουμε συνοπτικά μόνο μερικές αρχές και μερικούς παράγοντες που καταδεικνύουν την ρευστότητα του στρατηγικού περιβάλλοντος όσον αφορά τους επίμαχους ενεργειακούς πόρους.
Κατ’ αρχάς, η στρατηγική της Τουρκίας όσον αφορά την ζώνη από το Αιγαίο μέχρι το Ισραήλ εντάσσεται σε μια ευρύτερη ηγεμονική στρατηγική που περιγράφεται γλαφυρά, παραστατικά και πειστικά στο βιβλίο του τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, Το Στρατηγικό βάθος, η διεθνής θέση της Τουρκίας.
Αυτή η μεγαλεπήβολη τουρκική στρατηγική προκαλεί μια ρευστότητα στις σχέσεις της με τα κράτη της περιοχής αλλά και τις μεγάλες δυνάμεις μερικές από τις οποίες παρακολουθούν αμήχανες τον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό αλλά και την  καταιγιστική εναλλαγή επιτυχιών και αποτυχιών. Αυτό το γεγονός ενέχει δύο κύριες διαστάσεις:
Πρώτον, δημιουργεί ευκαιρίες για την ελληνική στρατηγική, αν βέβαια μπορούσε να συγκροτήσει ένα συνολικό στρατηγικό σχέδιο που εμπλέκει αξιόπιστα τα προαναφερθέντα στρατηγικά πεδία.
Δεύτερον, στον βαθμό που η Ελλάδα δεν αποτρέπει τον τουρκικό αναθεωρητισμό θα αυξάνονται οι ευκαιρίες, τα ερείσματα και οι θετικές για την τουρκική στρατηγική παραστάσεις τρίτων.
Σε αυτά θα πρέπει να προστεθεί ότι όσο ανακοινώνονται τα μεγέθη των υποθαλάσσιων πλουτοπαραγωγικών πόρων τόσο περισσότερο θα εντείνεται το ενδιαφέρον των τρίτων κρατών και τόσο μεγαλύτερο θα είναι το στοίχημα της ελληνικής στρατηγικής.
Χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, είναι τα τεκταινόμενα γύρω από τον ενεργειακό δίαυλο που θα ενώνει την Λεβαντίνη με την Ευρώπη και το γεγονός ότι αδράνεια ή αντιφατικές στάσεις της Ελλάδας και της Κύπρου ή συμβολισμοί αδυναμίας οδηγούν σε εναλλακτικά σενάρια.
Αν και θα πρέπει να ολοκληρώσω, δεν μπορώ παρά να πω και μια λέξη για το Ισραήλ. Αφού τονίσω ότι οι συμμαχίες των κρατών στηρίζονται στα συμφέροντα  και όχι σε συναισθηματικούς λόγους ή διαπροσωπικά κριτήρια, χρήζει να τονιστεί ότι το Ισραήλ ως σύμμαχος είναι δίκοπο μαχαίρι. Είναι μια μεγάλη περιφερειακή και κατά κάποιο τρόπο παγκόσμια δύναμη που αν αντιληφτεί ότι Κύπρος και Ελλάδα είναι αδύναμοι κρίκοι θα αναζητήσει εναλλακτικές προσεγγίσεις διασφάλισης των στρατηγικών συμφερόντων του.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα και την Κύπρο, όταν υπεισέρχεται το εθνικό συμφέρον επιβίωσης, αμφιταλαντεύσεις κα δισταγμοί δεν υπάρχουν στο Ισραήλ.
Πάνω από όλα, τονίζω ξανά, για να είναι η Κύπρος και η Ελλάδα οι διαχειριστές των πλουτοπαραγωγικών πόρων και ο συνομιλητής των ενδιαφερομένων δυνάμεων απαιτείται να είναι οι κάτοχοι τους.
Αυτό σημαίνει αδιαμφισβήτητη άσκηση κυριαρχίας εκ μέρους της Ελλάδας και αταλάντευτη αψεγάδιαστη διαφύλαξη της  κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΛΑΜΠ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΑΑΑ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ* 

Καθόλου πολλές δεν είναι οι χώρες με αξιολόγηση ΑΑΑ (το περιβόητο "τριπλό Αλφα") και από τους τρεις αμερικανικούς οίκους αξιολόγησης - Μούντις, Στάνταρντ εντ Πουρς και Φιτς. Για την ακρίβεια δεν είναι παρά 13 όλα κι όλα τα κράτη σε ολόκληρο τον κόσμο που έχουν αξιολόγηση ΑΑΑ. Εντυπωσιακό μάλιστα το γεγονός ότι οι 11 από τις 13 χώρες είναι ευρωπαϊκές και μόνο 2 από τον υπόλοιπο κόσμο: ο Καναδάς και η Σιγκαπούρη!

Οι 11 ευρωπαϊκές αποτελούνται από 6 χώρες της Ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία, Ολλανδία, Φινλανδία και Λουξεμβούργο) και 5 χώρες που αρνούνται πεισματικά να μπουν στο ευρώ. Οι τρεις από αυτές ανήκουν στην ΕΕ και θα γίνονταν ανά πάσα στιγμή δεκτές με ανοιχτές αγκάλες στην Ευρωζώνη, αλλά αυτές προτιμούν να διατηρούν το εθνικό τους νόμισμα (Βρετανία, Σουηδία, Δανία) και οι υπόλοιπες δύο αρνούνται κατηγορηματικά την ένταξη ακόμη και στην ΕΕ (Ελβετία και Νορβηγία).

Εχοντας δει, λοιπόν, ποιες χώρες συναπαρτίζουν αυτό το αξιοζήλευτο κλαμπ των ευτυχισμένων κρατών με αξιολόγηση ΑΑΑ που υποτίθεται ότι τους επιτρέπει να δανείζονται πολύ φτηνά, αρχίζουν οι δεύτερες σκέψεις και οι απορίες που ταχύτατα μετατρέπονται σε υποψίες ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά με τα κριτήρια κατάταξης των χωρών που χρησιμοποιούν αυτοί οι διαβόητοι οίκοι αξιολόγησης.

Ωραία, λογικό, τίμιο και δίκαιο είναι να έχει το τριπλό Αλφα π.χ. το Λουξεμβούργο, το οποίο το 2010 είχε δημόσιο χρέος στο ύψος μόλις του 18,4% του ΑΕΠ του και έλλειμμα 1,7% του ΑΕΠ - πόσω μάλλον που το 2007 είχε... πλεόνασμα 3,7% αντί για έλλειμμα και δημόσιο χρέος... 6,7% του ΑΕΠ!

Από πού κι ως πού όμως να έχει αξιολόγηση ΑΑΑ η Βρετανία, η οποία το 2010 παρουσίασε έλλειμμα... ίσο με της Ελλάδας; Η Ελλάδα 10,5% του ΑΕΠ της, η Βρετανία 10,4%!

Γιατί να έχει ΑΑΑ η Βρετανία με δημόσιο χρέος 80% του ΑΕΠ της το 2010; Ενα χρέος μάλιστα που καλπάζει διαρκώς αυξανόμενο, αφού το 2007 ήταν μόνο 44,5% και το 2008 ανέβηκε στο 54,4%, για να εκτιναχθεί το 2009 στο 69,6% σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιούροστατ, της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας; Γιατί δεν έχασε τα τρία Αλφα η Βρετανία με μια τέτοια πορεία διαρκούς επιδείνωσης, κυριολεκτικά καταβαράθρωσης της οικονομίας της;

Γιατί η Πορτογαλία με 9,1% έλλειμμα και 93% χρέος αξιολογείται ως "σκουπίδι" και η Αγγλία με 10,4% έλλειμμα και 80% χρέος αξιολογείται ως ΑΑΑ; Ο εμπαιγμός και οι σκοπιμότητες είναι προφανείς - "σκουπίδια" είναι οι αξιολογήσεις των οίκων.

Οι απορίες είναι πάμπολλες. Γιατί η Γαλλία να έχει αξιολόγηση ΑΑΑ με έλλειμμα 7% το 2010 και δημόσιο χρέος ίσο με το 81,7% του ΑΕΠ της;

Βάσει ποιας λογικής το Λουξεμβούργο (με δημόσιο χρέος μόλις 18,4%) δανειζόταν τη Δευτέρα στη δευτερογενή αγορά ομολόγων με επιτόκιο 2,32% και η Γερμανία, με δημόσιο χρέος 83,2% του ΑΕΠ της, δανειζόταν την ίδια ημέρα στην ίδια αγορά με επιτόκιο 1,87%;

Γιατί την ίδια μέρα στην ίδια αγορά η Ελβετία, με δημόσιο χρέος κατά τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ για το 2011 στο ύψος του 52,4% του ΑΕΠ της, δανειζόταν με επιτόκιο 0,8% και η επίσης ζάπλουτη Νορβηγία, με δημόσιο χρέος 55,4% του ΑΕΠ της, δανειζόταν με... τριπλάσιο (!) επιτόκιο -2,41%;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αλλες σκοπιμότητες πρυτανεύουν στις βαθμολογίες των οίκων αξιολόγησης. Η Αγγλία και η Ελβετία π.χ. είναι τα χρηματοοικονομικά κέντρα όπου οι τράπεζες, οι κερδοσκόποι ή οι πλούσιοι έχουν τα λεφτά τους. Δεν υπάρχει, λοιπόν, περίπτωση σε αυτές τις χώρες να βάλουν οι οίκοι κακό βαθμό. Η Γαλλία από την άλλη πλευρά είναι ο στρατηγικός σύμμαχος της Γερμανίας κι έτσι για καθαρά πολιτικούς λόγους και όχι οικονομικούς έχει το ΑΑΑ, το οποίο θα το χάσει αν και όταν αποφασίσει το Βερολίνο ή η Ουάσιγκτον.

Οσο για το τριπλό Αλφα της Γερμανίας, αν ποτέ οι αμερικανικοί οίκοι το αμφισβητήσουν, θα... "εκδιωχθούν" αυτοστιγμεί από την Ευρώπη! Είναι τόσο απλό...

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ
Θα δανείζονται... χωρίς τόκους;

Χάρηκε ο κόσμος που προχθές οι κερδοσκόποι "έτριψαν τα μούτρα" της Γερμανίας: μόνο για δεκαετή ομόλογα αξίας 3,6 δισεκατομμυρίων ευρώ βρήκε αγοραστές το Βερολίνο, ενώ είχε βγει να πουλήσει ομόλογα για 6 δισ. ευρώ. Η αλήθεια είναι πως οι Γερμανοί έχουν γίνει τόσο αλαζόνες με τα χάλια των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης ώστε μειώνουν διαρκώς τα επιτόκια που προσφέρουν. Με επιτόκιο... 1,98% έδωσαν προχθές τα 3,6 δισ., ενώ ακόμη και στις αρχές Ιουλίου, πριν από τέσσερις μήνες δηλαδή, το Βερολίνο δανειζόταν με επιτόκιο 3%. Αν συνεχίσουν έτσι, σε λίγο θα απαιτούν να αγοράζονται μεν τα ομόλογά τους και να δανείζεται το γερμανικό κράτος όσα θέλει, αλλά να μη δίνει καθόλου... τόκους!

* Δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου

Η συνωμοσία του Κολεγίου Αθηνών

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Η συμμορία, η οποία ευθύνεται για την παράδοση της Ελλάδας στους «δανειστές» της.

Πληρωμένο «συμβόλαιο θανάτου» ήταν το Μνημόνιο.

Οι άνθρωποι, οι οποίοι κάποτε μας παρέδωσαν στους Ναζί του Χίτλερ, είναι αυτοί, οι οποίοι σήμερα μας παραδίδουν στους Ναζί της Μέρκελ.

Το Κολέγιο Αθηνών δεν είναι ένα ακόμα ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα από τα πολλά, που έχει πλέον η πατρίδα μας. Απλά παριστάνει το εκπαιδευτικό ίδρυμα, γιατί θα έπρεπε να έχει και ένα επίσημο αντικείμενο ενασχόλησης, για να δικαιολογεί την ύπαρξή του. Στην πραγματικότητα αυτό το "σχολείο" ιδρύθηκε από το κύκλωμα του "εθνάρχη" Βενιζέλου ως ένα ασφαλές και κλειστό "εκκολαπτήριο" γόνων διαδοχής ...Ιδρύθηκε, προκειμένου εκείνο το κύκλωμα —το οποίο εκείνη τη εποχή λυμαινόταν την εξουσία— να παρακάμψει τη δημοκρατική λειτουργία και σταδιακά να "μεταλλαχθεί" σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ...Ένα καθεστώς ακλόνητο, το οποίο —ακόμα και ενάντια στη λαϊκή βούληση— θα διατηρούσε μόνιμη επαφή με την εξουσία. Στόχος αυτού του καθεστώτος ήταν πάντα η εξουσία της χώρας, ανεξάρτητα από το ποιος εξωτερικός ιμπεριαλιστικός παράγοντας την κηδεμόνευε.

Η εξουσία στη Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι ο μόνιμος στόχος του Κολεγίου ...Η εξουσία, που εξασφαλίζει στα μέλη του μόνιμη επαφή με βολέματα και πλούτο. Για την εξουσία αυτήν μπορούν να κάνουν την οποιαδήποτε υποχώρηση ή παραχώρηση απέναντι στον οποιονδήποτε ξένο ή ντόπιο παράγοντα μπορεί να τους την εξασφαλίσει. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Κολέγιο ενός "μεγαλοϊδεατικού" καθεστώτος σχετικά πρόσφατα "αφαίρεσε" από το τίτλο του τον επιθετικό προσδιορισμό "Αμερικανικό". Προφανώς μέχρι τώρα δεν ενοχλούσε κανέναν από τους "πατριώτες" του Κολεγίου αυτός ο τίτλος. Όπως δεν τους ενοχλούσε και εξακολουθεί να μην τους ενοχλεί η αστερόεσσα, που κυματίζει στην αυλή του.

Αυτό λοιπόν το "ευαγές" εκπαιδευτικό ίδρυμα είχε πάντα έναν και μοναδικό στόχο ...Να μονοπωλεί την εξουσία και βέβαια την οικονομία στην Ελλάδα. Είχε μάθει να εκμεταλλεύεται την έννοια της "κρατικής εξουσίας" και να τη μετατρέπει σε μια πολυτελή και άνετη καθημερινότητα για τα μέλη του. Μιλάμε για κανονική Ανώνυμη Εταιρεία, η οποία θα μπορούσε αντί για "Κολέγιο Αθηνών" να ονομάζεται "Κολλητοί Βενιζέλου, Μπενάκη και Σια". Γι' αυτόν τον λόγο η λειτουργία του έλαβε στο τέλος τα χαρακτηριστικά του κοινοβίου. Τα μέλη του περιορίζονται εντός μιας κοινοβιακής ζωής. Οι σχέσεις τους δεν τελειώνουν μετά το πέρας των σπουδών τους. Καλλιεργούνται και εντείνονται και μετά από αυτές.

Αποτελεί, δηλαδή, μια ειδική κοινότητα μέσα στην ελληνική κοινωνία. Μια κοινότητα ανθρώπων, οι οποίοι επιδιώκουν και προσπαθούν να μοιράζονται τα πάντα μόνον μεταξύ τους. Βαπτίζονται, παντρεύονται και κηδεύονται μεταξύ τους. Γιατί; Γιατί αυτό τους συμφέρει ...Γιατί μοιράζονται θέσεις και "επιτυχίες" μεταξύ τους. Ο πλούσιος συμμαθητής δίνει θέσεις εργασίας στους φτωχότερους συμμαθητές του. Ο πολιτικός συμμαθητής δίνει δημόσια έργα στους πλούσιους συμμαθητές του. Όλοι βοηθάνε αλλήλους μέσα στη λογική των αγγλοσαξονικών ομοίων, οι οποίοι αισθάνονται "ανώτεροι" από τους υπόλοιπους ...Η αποθέωση της ατομικής ανταγωνιστικότητας με τις "πλάτες" άλλων.

Τι σημαίνουν πρακτικά όλα αυτά; Ότι το Κολέγιο στην πραγματικότητα είναι ένα "κατηχητήριο" θρησκευτικού τύπου. Οι ιερείς μόνον λείπουν από το "οργανόγραμμά" του, αλλά αυτό για τον προτεσταντισμό δεν είναι και πολύ σημαντικό. Το σημαντικό είναι να μεταφέρονται αυθεντικά πρότυπα και να διδάσκονται οι επιθυμητές συμπεριφορές στο "ποίμνιο" ...Πρότυπα και συμπεριφορές, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα.

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, τα μέλη του Κολεγίου συνθέτουν μια ιδιότυπη σέχτα προτεσταντών ...Αυθεντικών προτεσταντών, τύπου "προσκυνητών" του Μέι Φλάουερ και όχι βρετανικού τύπου ...Σκληρού τύπου προτεσταντών τύπου Γερμανίας, Κάτω Χωρών, Σκανδιναβίας και βέβαια ΗΠΑ ...Φανατικών προτεσταντών, οι οποίοι από μικροί γιορτάζουν το thanksgiving και ολοκληρώνουν την προσωπικότητά τους στη "Μέκκα" τους, που βρίσκεται στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ ...Γνήσιων προτεσταντών στη συμπεριφορά και τη νοοτροπία, οι οποίοι απλά διατηρούν στο τυπικό επίπεδο την ταυτότητα του Έλληνα και του Ορθόδοξου, γιατί αυτό είναι το "μαγαζί" που τους "ταΐζει". Είναι προτεστάντες, που αισθάνονται υπεροχή και οι οποίοι απλά έχουν απέναντί τους ορθόδοξους "ιθαγενείς".

Μέσα στα πλαίσια των γενικών αυτών συμφερόντων και νοοτροπιών η "κοινότητα" αυτή δεν έχει σαφή ιδεολογική ή κομματική τοποθέτηση. Γιατί; Γιατί δεν την συμφέρει. Είναι πολύ "ανώτερη", για να "πέσει" στο επίπεδο να διαλέξει πολιτική ή κομματική "μεριά", όπως οι κοινοί "ιθαγενείς" ορθόδοξοι. Οι φουκαράδες είναι αυτοί, που διαλέγουν ιδεολογίες και κόμματα και όχι το Κολέγιο. Το Κολέγιο το συμφέρει να κινείται σε όλο το πολιτικό φάσμα και να αλληλοβοηθούνται τα μέλη του, προκειμένου να το "καταλαμβάνουν" στο σύνολό του ...Να το καταλαμβάνουν σαν "ανώτερη" κοινωνική τάξη, η οποία προσφέρει "οδηγούς" σε "κατώτερους" με στόχο να τους καθοδηγήσει. Όταν λέμε να το "καταλαμβάνει" στο σύνολό του, κυριολεκτούμε. Από τον "ακροδεξιό" Βορίδη μέχρι τον "αριστερό" Μπίστη "χωράει" σχεδόν το σύνολο του δικομματισμού της εξουσίας ...και "περισσεύει" κιόλας. Από τον "πλουτοκράτη" Λάτση μέχρι την "προλετάρια" κόρη τής σταλινικής Παπαρήγα "χωράει" ολόκληρη η ελληνική οικονομία ...και "περισσεύει" κιόλας.

Όλοι αυτοί οι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους είναι μέλη αυτής της προτεσταντικής κοινότητας. Μιας κοινότητας αγγλοσαξονικού τύπου με μεγάλη εμπειρία στην επιβίωση μέσα σε ξένο και εχθρικό περιβάλλον. Μιας κοινότητας, της οποίας τα μέλη αλληλοβοηθούνται, ακόμα κι αν βρίσκονται σε αντίπαλες "θέσεις", απλά και μόνον για να μονοπωλούν όλους τους χώρους. Θα λέγαμε ότι αλληλοβοηθούνται ιδιαίτερα, εάν εμφανίζονται σε "εχθρικές" θέσεις. Θεωρούμε δηλαδή δεδομένο ότι με τις πλάτες του Κολεγίου προστατεύονται και προοδεύουν από τον Βορίδη του ΛΑΟΣ μέχρι την Παπαρήγα του ΚΚΕ. Αυτό, το οποίο λέμε, μπορεί να το δει κάποιος για παράδειγμα στη σημερινή κυβέρνηση της συνεργασίας των δωσίλογων. Όλοι αντίπαλοι, αλλά όλοι συμμαθητές και φίλοι. Θεωρητικά την συνθέτουν τρία διαφορετικά κόμματα, ενώ στην πραγματικότητα είναι η κυβέρνηση ενός "Κόμματος" ...Του "Κόμματος" του Κολεγίου.

Πρωθυπουργός είναι ο Παπαδήμος του Κολεγίου. Συμμέτοχοι στην Κυβέρνησή του είναι οι δύο αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων. Ο Παπανδρέου του Κολεγίου και ο Σαμαράς επίσης του Κολεγίου. Κορυφαίος Υπουργός τού τρίτου κόμματος είναι ο Βορίδης του Κολεγίου. Κορυφαίος υποστηρικτής του "τολμήματος", ο Μητσοτάκης του Κολεγίου. Όλοι αυτοί ανήκουν στην ίδια "κοινότητα" και ως εκ τούτου έχουν δικούς τους "κώδικες" επικοινωνίας ...Προτεσταντικούς "κώδικες", στους οποίους εντρύφησαν και κατά τις σπουδές τους στις ΗΠΑ. Γι' αυτόν τον λόγο και δεν υπάρχουν προβλήματα στις ενδοσυνεννοήσεις τους και βέβαια για τις "έξωθεν" προτιμήσεις τους. Παίζουν διαρκώς μια "παράσταση", η οποία μπερδεύει τον κόσμο ...Μια "παράσταση", που, όταν έχει προβλήματα, "ενισχύεται" από διάφορους "εξωγενείς" και "αξιόπιστους" παράγοντες ...επίσης του Κολεγίου.

...Ο Μάνος ή ο Ανδριανόπουλος —αμφότεροι του Κολεγίου— θα δώσουν μια "ιδεολογική" κάλυψη στην όποια προσπάθεια των "συμμαθητών" τους. Αν αυτοί δεν φτάνουν, θα "επιστρατευτούν" και οι "διανοούμενοι" τύπου Δήμου ή Χωμενίδη ...Ας ψάξει κάποιος όλα τα βίντεο των "πλυντηρίων" της Κολεγιακής ΜΜΕνημέρωσης και θα το διαπιστώσει ...Όλοι οι υπερασπιστές του "Μνημονίου" ανήκουν στο Κολέγιο ...Όλοι όσοι βγήκαν και είπαν δημοσίως, είτε σε μέσα του εσωτερικού είτε σε μέσα του εξωτερικού, ότι ο ελληνικός λαός είναι "απατεώνας", "διεφθαρμένος" και "τεμπέλης" είναι επίσης του Κολεγίου ...Όλοι όσοι βγήκαν στα διεθνή ΜΜΕ, για να δηλώσουν το πόσο πολύ "ντρέπονται" που είναι Έλληνες, είναι επίσης του Κολεγίου ...Όλοι όσοι "τρέμουν" στην ιδέα ότι οι Έλληνες μπορεί και να μην πληρώσουν τους τοκογλύφους, ανήκουν στο ίδιο δυναμικό ...Όλοι όσοι θεωρούν ότι οι Έλληνες είναι μη ανταγωνιστικοί, είναι του Κολεγίου.

Κατά σύμπτωση, δηλαδή, όλοι όσοι κατηγόρησαν τον λαό για απατεωνιές ή διαφθορά ή τεμπελιά, ήταν κατά "σύμπτωση" συμμαθητές του κορυφαίου διαφθορέα της ελληνικής ιστορίας του Ανδρέα Παπανδρέου του Κολεγίου. Για τα χρήματα που πρέπει οι Έλληνες να πληρώσουν —για να μην ζημιωθούν οι τοκογλύφοι— οι πρώτοι, οι οποίοι μίλησαν υπέρ αυτού, ήταν κατά "σύμπτωση" οι συμμαθητές του κορυφαίου τραπεζίτη τοκογλύφου της χώρας του Λάτση ...επίσης του Κολεγίου. Για ανταγωνιστικότητα μίλησαν αυτοί, οι οποίοι δεν έχουν φάει ούτε μία μπουκιά ψωμί στη ζωή τους χωρίς "μέσον", όπως κατά "σύμπτωση" ο Υπουργός Οικονομικών του Μνημονίου Παπακωνσταντίνου ...και πάλι του Κολεγίου ...Αυτοί, οι οποίοι ζουν ως παράσιτα εις βάρος της χώρας και προς χάρη των συμμαθητών τους ...ΟΙ ΑΔΙΑΦΘΟΡΟΙ, ΤΙΜΙΟΙ ΚΑΙ ΑΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΟΙ.

Τα πράγματα γι' αυτούς μπορεί σήμερα να είναι "ρόδινα", αλλά δεν ήταν πάντα τέτοια. Υπήρχαν εποχές μεγάλης δυσκολίας, γιατί προηγήθηκαν "ατυχείς" επιλογές των "πατέρων" του Κολεγίου. Η μεγάλη περιπέτεια, στην οποία μπήκε το Κολέγιο, ήταν κατά την εποχή της ναζιστικής κατοχής ...Κατά την εποχή της Προτεσταντικής κατοχής. Γιατί; Γιατί κάποιοι της "παράταξης" εκτίμησαν τα πράγματα λάθος και κατά συνέπεια ακολούθησαν λάθος επιλογές. Προφανώς χάρηκαν, που η χώρα μας πέρασε στην κυριότητα των ομοδόξων τους ...Χάρηκαν, που θα έμπαινε σε "τάξη" η οθωμανοβαλκανική "Μπανανία", όπως νόμιζαν.

Όμως, από την πολύ τους τη χαρά μπερδεύτηκαν. Νόμισαν ότι οι Γερμανοί όχι μόνον ήταν "φίλοι" μας, αλλά θα έμεναν και παραπάνω από όσο τελικά έμειναν. Νόμισαν ότι θα βολεύονταν άπαξ και δια παντώς ως οι "κολλητοί" και "ομόδοξοι" των νέων κυρίαρχων ...Ως οι τοπικοί "αντιπρόσωποι" τού "χιλιετούς" Ράιχ, το οποίο ανέτειλε πάνω στα ατσάλινα "πάντσερ". Το "προτεσταντικό" Κολέγιο, το οποίο έχει "έρωτα" με την εξουσία και το βόλεμα, τότε έκανε λάθος εκτιμήσεις. Νόμισε ότι θα αποκτούσε εξουσία ελέω Ναζί και θα μοιραζόταν εκ νέου βολέματα, αλλά έκανε λάθος. Οι Γερμανοί ήταν πιο αδύναμοι απ' όσο εκτίμησαν και στο τέλος έφυγαν και τους άφησαν "απροστάτευτους".

Ποιος έκανε την λάθος εκτίμηση; Ποιος έκανε τη μεγάλη "πατάτα"; Το δεξί χέρι του ιδρυτή και εμπνευστή του Κολεγίου —του Βενιζέλου— ήταν αυτός, ο οποίος αποφάσισε να γίνει δωσίλογος ...Το δεξί χέρι τού ιδρυτή του κόμματος των "Φιλελευθέρων" και ένας από τους "πατέρες" των σημερινών φανατικών τού νεοταξικού "φιλελευθερισμού". Ο επικεφαλής αυτής της παράταξης αποφάσισε να γίνει ένας από τους "κουκουλοφόρους" της Γκεστάπο. Ποιος ήταν αυτός; Ποιος δίνει "Βήμα" στο Κολέγιο, για να προβάλει σχεδόν μονοπωλιακά τις θέσεις του; Ποιος "διαφήμισε" τον Γιωργάκη σαν ικανό να μας κυβερνήσει; Ποιος μας έφερε τα "Νέα" για τον "σωτήρα" Παπαδήμο; Ποιος "τρέμει" στην ιδέα ότι μπορεί οι τοκογλύφοι να μην πληρωθούν; Ποιος "αγωνιά" για την αξιοπιστία της χώρας, που όμως πρέπει να πληρωθεί με "χρυσάφι" στους τοκογλύφους;

Ποιος ήταν αυτός, ο οποίος υπέπεσε στο μέγα λάθος του δωσιλογισμού; ...Ο Δημήτριος Λαμπράκης ...Ο πατέρας του πιο φανατικού groupie του Βάγκνερ και του Μπετόβεν ...Ο ιδρυτής του περίφημου "συγκροτήματος" ...Ο πατέρας του Χρίστου Λαμπράκη ...Η οικογένεια, που "έχτισε" το ΔΟΛ ...Το ΔΟΛιο συγκρότημα του αρχιδωσίλογου της κατοχής και του γιου του. Αυτός έκανε το μέγα λάθος. Ο ιδιοκτήτης του "Ελεύθερου Βήματος" και των "Αθηναϊκών Νέων".

Από πού προκύπτει αυτό το συμπέρασμά μας; Από την απλή λογική. Δεν είναι θέμα πληροφοριών. Γνωρίζει μήπως ο αναγνώστης τον λόγο για τον οποίο είχαμε "περικοπές" στους τίτλους αυτών των εντύπων; Γιατί "καταλήξαμε", για παράδειγμα, από το "Ελεύθερο Βήμα" στο "Βήμα" και από τα "Αθηναϊκά Νέα" στα "Νέα"; Γιατί απλούστατα δεν μπορούσε ο Λαμπράκης να διατηρήσει τους προηγούμενους τίτλους των εντύπων. Στα χρόνια της κατοχής είχε συνεργαστεί με τους Ναζί και είχαν δημιουργήσει από κοινού εταιρεία, η οποία συμπεριλάμβανε αυτούς τους τίτλους στην ιδιοκτησία της.

Ως εκ τούτου, όταν έφυγαν οι Γερμανοί, αυτοί οι τίτλοι περιήλθαν στην ιδιοκτησία του κράτους ως λεία πολέμου. Ο δωσίλογος Λαμπράκης δεν μπορούσε να τους χρησιμοποιήσει. Διαπραγματευόμενος —ποιος ξέρει που με ποιους και με τι ανταλλάγματα—, πήρε "άφεση" αμαρτιών και ξαναεμφανίστηκε σαν "δημοκράτης" εκδότης με "κομμένους" όμως τους τίτλους των εντύπων του. Όμως, το λάθος του δεν αφορούσε μόνον τον ίδιο. Αφορούσε και όλη εκείνη τη "συμμορία", η οποία είχε επενδύσει στους Ναζί, για ν' αρπάξει την "εργολαβική" τους εξουσία.

Το λάθος του καταδίκασε ολόκληρη τη συμμορία αυτών που παρίσταναν τους Φιλελεύθερους, για να λυμαίνονται τη χώρα ...Μια χώρα, την οποία την αντιλαμβάνονταν περίπου σαν ιδιοκτησία τους και γι' αυτόν τον λόγο θεωρούσαν ότι μπορούσαν να τη "δανείζουν" να την "επινοικιάζουν" και γενικά να την διαπραγματεύονται προς ίδιον όφελος. Αυτή λοιπόν η συμμορία των "Φιλελευθέρων", στιγματίστηκε στα χρόνια της κατοχής με το "στίγμα" του δωσιλογισμού. Λογικό είναι αυτό. Όταν το αυθεντικά γκεσταπίτικο "Ελεύθερο Βήμα" συστεγαζόταν στη Χρ. Λαδά με το κόμμα των Φιλελευθέρων, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τις επιλογές των ηγετών και των ιδιοκτητών.

Όταν ο πρώτος του κολεγιακού κόμματος σου φέρνει στα γραφεία του τους Γκεσταπίτες ως συνέταιρους και συνιδιοκτήτες, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Ή συνεργάζεσαι με τους Ναζί, εφόσον βρίσκεσαι στο ίδιο κτίριο μ' αυτούς ...ή φεύγεις όχι μόνον από την εφημερίδα, αλλά και από το ίδιο το κόμμα. Απλά πράγματα. Είναι σαν ο Γιωργάκης του Κολεγίου να μεταφέρει τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη Μιχαλακοπούλου του Κολεγιακού ΔΟΛ και δίπλα στο γραφείο του διευθυντή των "Νέων" Κολεγιόπαιδα Καψή να βάλει το γραφείο του σημερινού Ράιχενμπαχ ...Κόμμα, εφημερίδα και Γκεστάπο ν' αποφασίζουν από κοινού και κάτω από την ίδια "στέγη".

Αυτό ακριβώς έκανε ο Δημήτρης Λαμπράκης. Είναι δυνατόν να μην στιγματιστεί το κόμμα; Είναι δυνατόν να "επιβιώσει" στέλεχος του κόμματος, το οποίο αρνείται να συνεργαστεί με τον Ράιχενμπαχ; Αυτό, το οποίο καταλαβαίνει ακόμα και ο Γιωργάκης, είναι δυνατόν να μην το κατάλαβε ένας πονηρός εκδότης, όπως ήταν ο Λαμπράκης και πήρε στο λαιμό του ολόκληρο το κόμμα; Γιατί δεν το κατάλαβε; Μήπως ήταν βλάκας; Όχι βέβαια. Ήταν πολύ σίγουρος για τη γερμανική ισχύ και ήθελε να φανεί "πλειοδότης" εμπιστοσύνης. Ήθελε να τους "δείξει" πόσο πολύ σίγουρος ήταν για την "επιτυχία" τους. Η ηγεσία είχε πέσει σε ένα φοβερό "ολίσθημα" και αυτό θα παρέσερνε και το Κολέγιο.

Το λάθος του Λαμπράκη φάνηκε σε όλη του την τραγικότητα όταν έφευγαν οι Γερμανοί. Τότε όλοι αυτοί οι δωσίλογοι έψαχναν βόθρους και υπόγεια για να κρυφτούν. Προκειμένου να σωθούν, διαπραγματεύονταν τα πάντα με τους πάντες. Τελικά σώθηκαν εύκολα, γιατί πάντα το σύστημα θέλει εκβιάσιμα υποχείρια, για να κάνει τις βρόμικες δουλειές του και τότε θα έκανε την πιο βρόμικη δουλειά του, που ήταν ο ελληνικός εμφύλιος. Κανένας από αυτούς δεν τιμωρήθηκε, όπως συνέβη με τους δωσίλογους σε όλα τα κράτη ...Απλά "βαπτίστηκαν" από την αρχή.

Δεν ήταν οι άνθρωποι δωσίλογοι, όπως τους είχαμε "παρεξηγήσει". Δεν ήταν οι άνθρωποι συνεργάτες των Ναζί, όπως "νομίσαμε", βλέποντάς τους με τις "κουκούλες" ...Προτεστανική ενδυματολογική "μόδα" ήταν οι κουκούλες. Παρεξήγηση έγινε. "Αντικομμουνιστές" ήταν οι άνθρωποι. Φανατικοί "αντικομμουνιστές", που έκαναν την καρδιά τους "πέτρα" και συνεργάστηκαν με τους Ναζί, για να μην "πέσει" η πατρίδα στα χέρια των προλεταρίων ...Μιλάμε για παρεξήγηση μεγάλη. Οι άνθρωποι ήταν "δημοκράτες". Ακραίοι "δημοκράτες".

Όμως, το ότι γλίτωσαν την τιμωρία δεν σημαίνει ότι θα την έβγαζαν και "τζάμπα". Τους χρησιμοποίησαν κάποιοι ως δουλικά και δεν τους έκαναν συνεταίρους. Αυτό βέβαια ήταν και το χειρότερο γι' αυτούς. Για ένα τέτοιο κύκλωμα, το οποίο έχει μάθει να ζει πλούσια, λυμαινόμενο την εξουσία, η στέρησή της είναι η μεγαλύτερη τιμωρία του. Αυτήν την τιμωρία θα βίωνε το Κολέγιο από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα. Την είχε "πατήσει" και βρισκόταν στο έλεος των ανταγωνιστών της εξουσίας. Η αγγλόφιλη Δεξιά, η οποία τους ανταγωνιζόταν για την εξουσία από την εποχή του Βενιζέλου, είχε βρει την ευκαιρία να τους εξουδετερώσει.

Διατηρούσε τους φακέλους των δωσίλογων και τους εκβίαζε. Ούτε τους "άνοιγε" αυτούς τους φακέλους, αλλά ούτε και τους κατέστρεφε. Ούτε κινούσε διαδικασίες, για να τιμωρηθούν οι δωσίλογοι, ούτε τους απάλλασσε με τελεσίδικες αμνηστεύσεις. Άφηνε το θέμα μετέωρο, ώστε να μπορεί να τους εκβιάζει. Όποιος την ενοχλούσε λίγο παραπάνω, λάμβανε το "μήνυμα" με κάποιες διαρροές ...Τους "τηγάνιζε" στην κυριολεξία. Όμως, αυτή η τραγική εξέλιξη είχε την "προβολή" της και στο Κολέγιο. Όταν δυσκολεύονται οι "πατέρες", δυσκολεύονται και τα "παιδιά". Η "νύχτα" είχε αρχίσει να "πέφτει" βαριά πάνω και από το "εκκολαπτήριο" των γόνων.

Το Κολέγιο, με το τόσο έντονο και προκλητικό δωσιλογικό "στίγμα", κατόρθωσε και επιβίωσε στα δύσκολα γι' αυτό μεταπολεμικά χρόνια που ακολούθησαν, γιατί το "έσωσε" η κοινοβιακή του λειτουργία ...Το έσωσε η προτεσταντική του λειτουργία. Τοίχο-τοίχο πήγαιναν τα παιδιά στο Κολέγιο. Μόνον πίσω από τους μαντρότοιχους του Κολεγίου αισθάνονταν ασφαλή. Άλλωστε τους το είχαν πει οι γονείς τους ..."Αν κάποιος άγνωστος σας πλησιάσει και σας κάνει ερωτήσεις, δεν θα απαντάτε. Θα παρατάτε τις τσάντες στο δρόμο και θα τρέχετε ίσα στο Κολέγιο ...Όχι στο σπίτι και μάθουν πού κατοικείτε. Στο Κολέγιο θα πηγαίνετε, όπου θα είστε ασφαλείς και εμείς θα έρθουμε να σας πάρουμε". Μιλάμε για μια κοινότητα ελεύθερων πολιορκημένων ...Μια κοινότητα, η οποία εμπιστευόταν μόνον τον εαυτό της ...Μόνον μεταξύ τους ανέπτυσσαν σχέσεις εμπιστοσύνης.

Όλοι αυτοί μεγάλωσαν με τον "φόβο των Ελλήνων" και όχι ως Έλληνες. Μεγάλωσαν ως ξένοι μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Μεγάλωσαν ως Άγγλοι στην Ινδία. Μεγάλωσαν ως Αμερικανοί στη χώρα των Ινδιάνων. Όμως, εξαιτίας της ναζιστικής τους επιλογής —και καθώς έπρεπε να επιβιώσουν μετά από ένα μεγάλο σφάλμα τους—, έχασαν την αρχική τους αυτοπεποίθηση και άρχισαν να λειτουργούν όχι μόνον ως εχθρική, αλλά και ως διωκόμενη μειονότητα μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Εκπαιδεύτηκαν να λειτουργούν συνωμοτικά, ώστε να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά ταυτόχρονα να μην προκαλούν. Εκπαιδεύτηκαν να λειτουργούν έτσι από τους "επαγγελματίες" του είδους, που είναι οι Εβραίοι της Αθήνας και οι οποίοι σχεδόν στο σύνολό τους ήταν μαθητές αυτού του Κολεγίου.

Από αυτούς τους Εβραίους οι Κολεγιόπαιδες πήραν και έναν ενστικτώδη ανθελληνισμό, ο οποίος τους χαρακτηρίζει. Γι' αυτόν τον λόγο οι περισσότεροι από αυτούς, ακόμα κι όταν επιλέγουν να ζήσουν στο εξωτερικό, δεν έχουν νοσταλγία για την πατρίδα ...Δεν έχουν την ανάγκη ν' ακούσουν ...Καζαντζίδη ...Δεν τους έλλειπε ποτέ η πατρίδα ...Τους τρόμαζε η πατρίδα. Στο εξωτερικό αισθάνονταν ασφάλεια και όταν τους βόλευε έφερναν το "εξωτερικό" και στην Ελλάδα, για να την κάνουν πιο ασφαλή. Τους ξένους εμπιστεύονταν περισσότερο και γι' αυτόν τον λόγο, όταν δεν παντρεύονταν μεταξύ τους, παντρεύονταν ομόδοξους αλλοδαπούς.

Με αυτούς ταιριάζουν, εφόσον με αυτούς είναι ίδιοι. Σχεδόν ποτέ με κοινούς ορθόδοξους, καθολικούς ή αγγλικανούς. Σχεδόν πάντα με Αμερικανούς, Γερμανούς, Σκανδιναβούς ή Ολλανδούς. Μιλάμε για αυθεντικές προτεσταντικές συμπεριφορές ...Συμπεριφορές κρύες και άσχετες με τις πάγιες ελληνικές συμπεριφορές και οι οποίες μπαίνουν ακόμα και μέσα στις οικογένειές τους ...Οικογένειες οι οποίες λειτουργούν εξ’ αρχής με προγαμιαία συμβόλαια ...όπου δικηγόροι "παζαρεύουν" το πόσες φορές θα περιλαμβάνεται το σεξ στη ζωή τους ...Οικογένειες, όπου ο καθένας πληρώνει τα δικά του και τρώει από το δικό του πιάτο ...Οικογένειες, όπου ο καθένας πηγαίνει διακοπές ανάλογα με τα δικά του οικονομικά, τα οποία δεν έχουν σχέση με αυτά της οικογένειας ...Οικογένειες, όπου το παιδί πληρώνει ενοίκιο στο σπίτι ...Μιλάμε για τον προτεσταντισμό σε όλο του το "βάθος".

Τι σχέση έχουν αυτοί με τον ελληνισμό; Καμία απολύτως. Αρκεί να προσπαθήσει να σκεφτεί κάποιος τι τέλος θα είχε η Οδύσσεια, αν ο Οδυσσέας ήταν απόφοιτος του Κολεγίου. Τι θα έκανε; Θα πλήρωνε τη γυναίκα του για την εικοσαετή διαχείριση της περιουσίας του με βάση τις "τρέχουσες" τιμές της αγοράς στελεχών και βέβαια θα της αφαιρούσε από αυτό το ποσόν τις συζυγικές υπηρεσίες, οι οποίες προβλέπονταν για αυτά τα είκοσι χρόνια, αλλά δεν προσφέρθηκαν στον δικαιούχο. Θα καθόριζε το ύψος του ενοικίου που θα ζητούσε από τον Τηλέμαχο —γιατί στο μεταξύ είχε ενηλικιωθεί— και στο τέλος θα φρόντιζε και το θέμα των μνηστήρων. Θα ανανέωνε το leasing των δωματίων τους, αλλά θα τους χρέωνε ως "πέναλτυ" άμεσα απαιτητό την εικοσαετή καταχρηστική χρήση των κοινόχρηστων χώρων του παλατιού. Σ' ό,τι αφορά το προσωπικό —και λόγω της οικονομικής κρίσης— θα προχωρούσε σε αλλαγές των συμβάσεών τους ...Γλέντι επιστροφής θα γινόταν μόνον αν κάποιος τραπεζίτης συμμαθητής αναλάμβανε τη χορηγία.

Αυτοί οι συμφεροντολόγοι προτεστάντες ήθελαν να ηγούνται της χώρας και συνεργάστηκαν με τους Ναζί, για να της βάλουν "τάξη" ...Συμφέρουσα γι' αυτούς "τάξη". Αυτοί οι "ατυχήσαντες" γερμανόδουλοι δωσίλογοι άντεξαν τα "πέτρινα" χρόνια της μεταπολεμικής κυριαρχίας της αγγλόφιλης Δεξιάς και περίμεναν μια νέα "επένδυση", που θα τους έσωζε. Έκαναν και πάλι αυτό, το οποίο ήξεραν ...Επένδυσαν στο επόμενο ξένο "τραίνο", το οποίο θα περνούσε από την πατρίδα μας. Εφόσον δεν μπορούσαν ν' "ανέβουν" στο αγγλικό "τραίνο", θα περίμεναν το επόμενο. Γι' αυτόν τον λόγο επένδυσαν στους ομόδοξους Αμερικανούς ...Το μόνο "τραίνο" που υπήρχε εκείνη την εποχή διαθέσιμο ...Το μόνο "τραίνο", το οποίο θα τους πρόσφερε πλούσια και πολλά "thanksgivings".

Όταν όμως το τραίνο —στο οποίο έχεις εξασφαλίσει "εισιτήριο"— δεν πλησιάζει στον "σταθμό", γιατί το προηγούμενο δεν φεύγει, τι κάνεις; Διώχνεις το πρώτο, για να πλησιάσει το δεύτερο. Διευκολύνεις τις εξελίξεις, προκειμένου να επωφεληθείς. Αυτό και έκαναν. Εφόσον λοιπόν το αγγλόφιλο "τραίνο" δεν τους βόλευε, θα φρόντιζαν μόνοι τους να περάσει το επόμενο και άρα το αμερικανόφιλο. Σε συνεννόηση με τον επόμενο "μηχανοδηγό" οδήγησαν τις εξελίξεις στην Ελλάδα εκεί όπου τους βόλευαν και άρα στην εισαγωγή νέων αφεντικών. Άλλωστε ποτέ δεν έχουν τύψεις γι' αυτό που κάνουν. Θεωρούν ότι βοηθούν —με το προτεσταντικό αζημίωτο βέβαια— ομόδοξους και απλά δεν είναι ομόδοξοι με τους Έλληνες.

Πώς το βοήθησαν; Και πάλι με οδηγό τη λογική θα το βρούμε αυτό και όχι με βάση τις πληροφορίες. Τι κατέστρεψε την αγγλόφιλη Δεξιά στην Ελλάδα; ..."Η αμερικανόφιλη Χούντα", θα πει κάποιος με στοιχειώδη γνώση της νεότερής μας ιστορίας. Σωστό είναι αυτό. Την αγγλόφιλη Δεξιά, την οποία εξέφραζε το Παλάτι, την κατέστρεψε η αμερικανόφιλη Χούντα. Η Χούντα "ξήλωσε" το Παλάτι και η Χούντα έγινε η αιτία να τιμωρηθεί σκληρά η "επάρατη" στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Ποιοι όμως μας οδήγησαν στη Χούντα; "Πολιτικοί, που έκαναν λάθη", θα έλεγε ο καλόπιστος συζητητής μας ...Πολιτικοί, οι οποίοι όμως δεν είχαν την εξουσία ...Πολιτικοί, οι οποίοι διεκδικούσαν την εξουσία ...

Πολιτικοί, όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης κλπ. ...Πολιτικοί, οι οποίοι κατά "σύμπτωση" ήταν στενοί συνεργάτες ή συγγενείς του Βενιζέλου και βέβαια παππούδες ή γονείς μαθητών του Κολεγίου. Άνθρωποι του Κολεγίου έκαναν δηλαδή τα "λάθη", τα οποία έφεραν τη Χούντα στην εξουσία. "Λάθη", όμως, τα οποία όχι μόνον δεν έθιξαν τους ίδιους, αλλά που κατέστρεψαν τους αγγλόδουλους αντιπάλους και βέβαια εκβιαστές τους. Αντιλαμβανόμαστε πως, όταν γίνονται "λάθη", τα οποία θίγουν μόνον τους αντιπάλους μας, δεν είναι και τόσο "λάθη" ...όπως και να φαίνονται.

Τελικά δικαιώθηκαν για την επιλογή τους. Η αμερικανόφιλη Χούντα διέλυσε τους εχθρούς τους και στο τέλος με την πτώση της τούς άφησε και "πίστωση". Αυτοί, οι οποίοι έφεραν τη Χούντα, ήταν αυτοί, οι οποίοι εισέπραξαν τα κέρδη από την πτώση της ...Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει. Αυτοί, οι οποίοι επωφελήθηκαν από την άνοδο της Χούντας, ήταν αυτοί, οι οποίοι κέρδισαν και από την πτώση της. Λογικό είναι αυτό. Όποιος έχει το "καρπούζι" και το "μαχαίρι", μοιράζει όπως θέλει. Οι Αμερικανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι αποφάσιζαν ποιοι θα ήταν οι "ήρωες", που θα πιστώνονταν την πτώση της δικής τους Χούντας.

Οι Αμερικανοί αποφάσισαν ότι οι "εκλεκτοί" τους, οι οποίοι τους βοήθησαν στο "ξήλωμα" της αγγλόφιλης Δεξιάς, θα ήταν και οι "ήρωες" της επόμενης ημέρας ...Της δήθεν "αντιαμερικανικής" ημέρας, για να μην υπάρχουν και αντιδράσεις από το πόπολο. Μάλιστα διαμόρφωσαν το ίδιο το "πόπολο" κατά τις προτιμήσεις τους. Στο τελικό στάδιο της μετάβασης, δηλαδή, έκαναν εκείνες τις παρεμβάσεις, οι οποίες δημιουργούσαν μελλοντική "πελατεία" για τους δικούς τους ανθρώπους. Η αμερικανόφιλη Χούντα με δικές τους εντολές δημιουργούσε ένα αντιαμερικανικό και αντιδεξιό "πόπολο" έτοιμο να χειραγωγηθεί από τους "ήρωες" της επόμενης ημέρας. Ο δειλός Ανδρέας περιφερόταν στα ξενοδοχεία με τις μετρέσες του και οι Αμερικανοί τού δημιουργούσαν πολιτική "πελατεία".

Θέμα χρόνου ήταν η επιστροφή και η κυριαρχία του. "Στημένη" και μελετημένη από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Μας έστειλαν και τον Καραμανλή για ν' ανοίξει τον "δρόμο" για την "επιστροφή" του ιδίου και των "συμμαθητών" του ...Την "επιστροφή" του προτεσταντικού παρακράτους του Κολεγίου. Ο προδότης της αγγλόφιλης Δεξιάς Καραμανλής ήταν η απαραίτητη συνθήκη, ώστε να μην υπάρχουν έντονες αντιδράσεις από αυτήν. Τι έκανε ο Καραμανλής μόλις πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα; Κατέστρεψε τους φακέλους των δωσίλογων. Στην πραγματικότητα "απελευθέρωσε" τους φίλους και συμμαθητές του Ανδρέα, ώστε ν' αποκτήσει γρήγορα και με ασφάλεια "συναγωνιστές" συνεργάτες, οι οποίοι θα ήταν ευγνώμονες σε αυτόν και βέβαια θα μας οδηγούσαν στην "Αλλαγή" που είχαν σχεδιάσει οι Αμερικανοί.

Με αυτόν τον τρόπο εξηγείται το μυστήριο της "επιτυχίας" τους ΠΑΣΟΚ ...Εξηγείται το πώς ένα τόσο νεαρό και προσωπικό κόμμα απέκτησε μέσα σε ελάχιστα χρόνια τόσο "βαθύ" πρόσωπο ...Εξηγείται το πώς το νεαρό κόμμα του σαλτιμπάγκου Ανδρέα κατόρθωσε και έλεγξε τα πάντα. Στην πραγματικότητα το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ποτέ ένα νέο κόμμα ...Νέο όνομα σε μια παλιά και "αμαρτωλή" κατάσταση ήταν. Παρίστανε το κόμμα του Ανδρέα, αλλά ήταν πάντα το κόμμα του γνωστού Κολεγίου ...Ήταν το νέο όνομα μιας πτέρυγας του παρακράτους, το οποίο προϋπήρχε, είχε εξασθενίσει και απλά "επανέκαμψε", αναλαμβάνοντας εκ νέου πρωταγωνιστική δράση.

Αυτό, το οποίο έχει σημασία είναι ότι ο προδότης Καραμανλής ανέλαβε την "εξόντωση" της αγγλόφιλης Δεξιάς ...Την εξόντωσή της στο όνομα της προτεσταντικής Δεξιάς, η οποία παρίστανε τη σοσιαλιστική και λάιτ εκδοχή τής Αριστεράς. Με εκείνη την ενέργεια ο Καραμανλής "αποτελείωσε" με συνοπτικές διαδικασίες την αγγλόφιλη Δεξιά, εφόσον, εκτός από τον "αποκεφαλισμό" της, της στέρησε και το κύριο όπλο της. Με το δημοψήφισμα έδιωξε οριστικά τον Βασιλιά και με την καταστροφή των φακέλων των δωσίλογων κατέστρεψε το μέσον το οποίο έλεγχε τους ανταγωνιστές της. Στη συνέχεια άνοιξε τον "δρόμο", για να την παραδώσει αμαχητί στον Μητσοτάκη ...Να την παραδώσει στον ανιψιό του Βενιζέλου και στην ουσία να την "ευνουχίσει". Η ολοκληρωτική επικράτηση του Κολεγίου ήταν το έργο του Καραμανλή. Γι' αυτόν τον λόγο σύσσωμη η κολεγιακή μεταπολίτευση τον "εκτιμά", παρά την πολιτική του "καταγωγή".

Τι μας διδάσκει αυτή η εκκωφαντική ήττα της αγγλόφιλης Δεξιάς; Την αξία της αυθεντικής προτεσταντικής εμπειρίας. Οι Κολεγιόπαιδες δεν διέλυσαν μετά την κατοχή ...δεν εγκατέλειψαν την προσπάθεια ...και στο τέλος σώθηκαν ...Τους έσωσαν οι Αμερικανοί και βέβαια ο συμμαθητής τους Ανδρέας ...Μεγάλη η χάρη τού μακαρίτη ...και βέβαια μεγάλη η χάρη, την οποία ακόμα "χρωστάνε" στους απογόνους του. Χάρη σ' αυτόν το ΠΑΣΟΚ μονοπώλησε την εξουσία της μεταπολίτευσης. Το αμερικανόφιλο κόμμα του αμερικανόδουλου Κολεγίου. Απλά, για "ξεκάρφωμα", το κόμμα "φώναζε" πάντα "Φονιάδες των Λαών Αμερικάνοι", όπως, για παράδειγμα, το ξενόδουλο Κολέγιο —για τους ίδιους λόγους— πάντα "φώναζε" για "αξιοκρατία".

Στο τέλος όλοι "πέτυχαν". Το ΠΑΣΟΚ "πέτυχε" με τη βοήθεια των Αμερικανών και οι Κολεγιόπαιδες "πέτυχαν" με μέσον το ΠΑΣΟΚ. Με τη βοήθεια των Αμερικανών το ΠΑΣΟΚ έγινε κυρίαρχο στη Μεταπολίτευση και με μέσον το ΠΑΣΟΚ οι Κολεγιόπαιδες έγιναν ασυναγώνιστοι. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι ήταν το ΠΑΣΟΚ; ...Πώς ήταν "χτισμένο" του ΠΑΣΟΚ; Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν μια λάιτ "Αριστερά", όπως πολλοί προσπαθούσαν να το εμφανίσουν. Το ΠΑΣΟΚ ήταν η πιο σκληρή και πιο πονηρή εκδοχή της Δεξιάς ...Η προτεσταντική της εκδοχή, η οποία έχει ως ιδεολογία της τον "συμφεροντολογισμό" και επιβάλλεται στην κοινωνία με την καλλιέργεια των χειρότερων ενστίκτων των μαζών. Μια ιδιόμορφη "ιδεολογία", η οποία εξασφάλισε εύκολα την επιτυχία, εφόσον τους συνωμότες του Κολεγίου τους πλαισίωσε με ό,τι χειρότερο μπορεί να έχει μια κοινωνία. Γύρω από τους προδότες μαζεύτηκε το "κατακάθι" και αυτό δημιούργησε το πανίσχυρο "κράμα" της μεταπολίτευσης.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν "σοσιαλιστικό" όσο σοσιαλιστικό ήταν το κόμμα των Ναζί. Απόλυτα συγγενές μ' εκείνο το κόμμα, το οποίο είχαμε την ατυχία να γνωρίζουμε το '40. Γι' αυτό και οι "αγάπες" του προς τους "δημοκράτες" τύπου Καντάφι ήταν παροιμιώδεις. Το ΠΑΣΟΚ ήταν κι εξακολουθεί να είναι μια πανίσχυρη "μηχανή" εξουσίας ...Μια "μηχανή", η οποία παράγει κέρδη και γνωρίζει να δημιουργεί συνενόχους με τις "μοιρασιές" της ...Μια "μηχανή" φτιαγμένη από προτεστάντες, η οποία δόθηκε στους ανθρώπους του Κολεγίου.

...Μιλάμε για το καθεστώς-ΠΑΣΟΚ και όχι γι' αυτούς που απλά ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και νομίζουν ότι συμμετέχουν σ' αυτά που το αφορούν ...Μιλάμε για το "αντιαμερικανικό" ΠΑΣΟΚ, που τα "αντιαμερικανικά" του τα συνθήματα τα έπαιρνε γραμμένα σε "σκονάκια" από την Αμερικανική Πρεσβεία ...Μιλάμε για το Κολεγιακό ΠΑΣΟΚ, το οποίο βολεύει "γαλαζοαίματους" Γερουλάνους και Παπακωνσταντίνου, άσχετα αν φοράει ζιβάγκο και αμπέχονο, για να "δουλεύει" τους αφελείς και τους φτωχούς ψηφοφόρους του ...Μιλάμε για την εταιρεία-ΠΑΣΟΚ, η οποία κρυφογελάει με τους αφελείς πρασινοφρουρούς, που τρέχουν με τις σημαίες για να υπερασπιστούν τον "σοσιαλισμό", ο οποίος συνεδριάζει δημοσία δαπάνη στην Ελούντα ...Μιλάμε για το σύστημα-ΠΑΣΟΚ, το οποίο κρυφογελάει με τους φτωχούς, που τους "πουλάει" πατριωτικό "σοσιαλισμό", αλλά για τον εαυτό του "αγοράζει" CDS εις βάρος της ελληνικής οικονομίας ...Μιλάμε για το ΠΑΣΟΚ εκείνο, το οποίο κατά καιρούς γεμίζει τις "τσέπες" των ιδιοκτητών του είτε με κούτες από "pampers" είτε με "σακούλες" της Siemens.

Αυτό το καθεστώς μονοπώλησε τη Μεταπολίτευση και αυτό μας έφερε στα σημερινά "χάλια" ..."Χάλια", τα οποία γνώριζαν οι πάντες ότι θα έρθουν και κυρίως τα γνώριζαν οι Κολεγιόπαιδες. Γιατί; Γιατί αυτοί πρωταγωνίστησαν στο μεγάλο "φαγοπότι". Αυτοί συνετέλεσαν στην υπερχρέωση του ελληνικού κράτους. Με πρώτο τον Κολεγιόπαιδα Ανδρέα, ο οποίος με "δανεικά" "αγόραζε" ψηφοφόρους και λαϊκή συμπάθεια, όλοι όσοι ακολούθησαν ήταν όμοιοι μ' αυτόν. Το αποκορύφωμα ήρθε με την κυβέρνηση του Σημίτη. Τότε το χρέος έφτασε σε αυτοκτονικά επίπεδα ...και πάλι με Κολεγιόπαιδες επικεφαλής στις σπατάλες και στις ρεμούλες.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ξόδευε εκατομμύρια ευρώ, για ν' "αγοράσει" διεθνές κύρος μέσω των ΜΚΟ. Οι τραπεζίτες τύπου Λάτση και Νανόπουλου δανείζονταν τόνους χρημάτων από τη διεθνή τοκογλυφία, για να "φορτώσουν" τον κόσμο με χρέη ...Να τον φορτώσουν με άχρηστα στεγαστικά δάνεια, που "φούσκωναν" την αγορά ακινήτων. Να τον φορτώσουν με άχρηστα επιχειρηματικά δάνεια, τα έβαζαν "λουκέτο" στην τοπική παραγωγή. Τα τότε στελέχη της Εθνικής Τράπεζας —τύπου Μητσοτάκη— "φόρτωναν" με "τοξικά" την ελληνική οικονομία ...Όλοι ευτυχείς ...Όλοι Κολεγιόπαιδες. Το Βήμα και τα Νέα δεν προλάβαιναν να επαινούν τους Κολεγιόπαιδες για την "ανάπτυξη" που έφεραν στην πατρίδα ...Δεν προλάβαιναν να επαινούν αυτούς, οι οποίοι από το Αμερικανικό Κολέγιο οδηγούσαν τη χώρα στο American Dream.

...Μεγάλη ανάπτυξη και "δόξα", αν σκεφτεί κάποιος ότι τότε ήταν που έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες ...Το πιο σπάταλο γεγονός στην ελληνική ιστορία. Ποιοι πρωταγωνίστησαν σ' αυτήν; Οι μεγάλοι "ευεργέτες" του Κολεγίου. Όσα πιο πολλά έργα έπαιρναν από την Κυβέρνηση του Κολεγίου, τόσο μεγαλύτερες ήταν οι δωρεές απέναντι σ' αυτό. Λάτσηδες, Αγγελοπουλαίοι, Μπομπολαίοι και λοιποί συνένοχοι γέμισαν το Κολέγιο με νέες δωρεές και νέες πτέρυγες. Δεν αμελούσαν βέβαια να "δωρίζουν" και στο Μέγαρο του "φιλότεχνου" Λαμπράκη ...Του συντονιστή του εγχειρήματος ...Του γιου του αρχιδωσίλογου.

Όμως, όλα αυτά γίνονταν με δανεικά ...Παράνομα δανεικά, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων ...Δανεικά, τα οποία προέκυπταν από "μαγειρέματα" ..."Μαγειρέματα", τα οποία έδιναν λανθασμένη εικόνα στην ελληνική οικονομία και της επέτρεπαν να δανείζεται ακόμα κι όταν αυτό ήταν "αυτοκτονικό". Ποιοι πρωταγωνιστούσαν σε εκείνα τα "μαγειρέματα"; Πάλι οι ίδιοι. Οι γνωστοί Κολεγιόπαιδες, που, σεβόμενοι τις παραδόσεις του Κολεγίου τους και πάλι εξυπηρετούσαν τα ξένα αφεντικά ...Τα δικά τους αγαπημένα αφεντικά. Ο Κολεγιόπαις "αρχιμάγειρας", ο οποίος τότε παρίστανε τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, ήταν ο Παπαδήμος. Ο Κολεγιόπαις σύμβουλος τού τότε Πρωθυπουργού ήταν ο Παπακωνσταντίνου. Ποιος τους διαδέχθηκε και έπρεπε να τους ελέγξει; ...Ο Κολεγιόπαις Δούκας.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι περισσότεροι από αυτούς, οι οποίοι συμμετείχαν στο "μαγείρεμα" των δημοσίων οικονομικών με την Goldman Sachs, δεν ήταν μόνον Κολεγιόπαιδες, αλλά και οικόσιτα της γνωστής εταιρείας τοκογλύφων ...Τους συντηρούσε όλους από τότε που έκαναν —με δικές της "υποτροφίες"— τις σπουδές τους στις ΗΠΑ. Η ίδια ήταν που έδινε σε αυτά τα "οικόσιτα" της αμερικανικής πρεσβείας τις "συστατικές" επιστολές, για να βολευτούν με τον γνωστό "αξιοκρατικό" τρόπο στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό. Υπήρχαν δηλαδή σχέσεις εξάρτησης ανέκαθεν. Οι παλιοί εργοδότες γίνονταν "πελάτες" και τούμπαλιν.

Όλα αυτά μέσα στις Υποκυβερνήσεις του δικομματισμού της ενιαίας Υπερκυβέρνησης του Κολεγίου. Ας ψάξει κάποιος να δει στις διαρροές των wikileaks ποιους Έλληνες αφορούν τα τηλεγραφήματα της Πρεσβείας στην Ελλάδα και πάλι θα δει τη γνωστή συμμορία. Κολεγιόπαιδες ήταν αυτοί, οι οποίοι έπαιρναν τα "χρίσματα" των Υπερπρωθυπουργών από τη γνωστή πρεσβεία. Εκεί υπέβαλαν τα "σέβη" τους, τις "κυβερνήσεις" τους ή τις "εκπομπές" τους, για να πάρουν τη "νομιμοποίηση" που είχαν ανάγκη, για να συνεχίσουν την "επιτυχία" τους.

Μιλάμε για μεγάλο πανηγύρι. Στην αμερικανική πρεσβεία βρίσκονταν ο Γιωργάκης, όταν ο Σημίτης τον "έχριζε" διάδοχό του. Η αμερικανική πρεσβεία "διόρισε" τη Ντόρα Υπουργό Εξωτερικών, όταν το Μαξίμου το αρνούνταν κατηγορηματικά ...Μια "οικογένεια" ήταν όλοι τους ...Όλοι οι ΑΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΟΙ ...Όλοι οι ευτυχείς συμμαθητές του "Έλληνα", ο οποίος έγραψε το περίφημο βιβλίο "Η δυστυχία να είσαι Έλληνας".

Με αυτά και με τα άλλα φτάσαμε στα "όρια". Φτάσαμε στο 2009. Τότε έπρεπε να παρθούν αποφάσεις, γιατί τα πράγματα θα γίνονταν κρίσιμα. Το δίλημμα ήταν απλό. Η χώρα έφτανε σε ένα χρηματοδοτικό αδιέξοδο, εξαιτίας των προηγούμενων εγκλημάτων. Η χώρα απειλούνταν με μια νέα εθνική καταστροφή. Άρα; Άρα, είτε θα έπρεπε να οδηγηθεί στην καταστροφή η ίδια η χώρα, προκειμένου να εξοφληθούν οι τοκογλύφοι, είτε θα έπρεπε να οδηγηθούν στη φυλακή εκείνοι, οι οποίοι την έφεραν στο αδιέξοδο και ήταν οι Κολεγιόπαιδες. Τι θα έκαναν; Θα έμπαιναν φυλακή οι ίδιοι; Θα έσωζαν τη χώρα ή το Κολέγιο; Ως γνήσιοι "διεθνιστές" απάτριδες, παράσιτα και συνωμότες επέλεξαν το δεύτερο. Επέλεξαν να σώσουν την "οικογένεια" της Κολεγιακής "μαφίας", εφόσον όλοι τους ήταν αναμεμιγμένοι στο "έγκλημα". Θα οδηγούσαν τη χώρα στην εκποίηση, για να σωθούν οι ίδιοι και να σώσουν και τα κεκτημένα τους, είτε αυτά ήταν συλλογικά είτε ατομικά.

Με τη βοήθεια του παγκόσμιου προτεσταντικού κατεστημένου, εξαπέλυσαν επίθεση εναντίον του ελληνικού λαού. Οι "ανώτεροι" προτεστάντες άρχισαν να κατηγορούν τον "κατώτερο" ορθόδοξο λαό για τα "λάθη" του και τις "παραλείψεις" του. Πότε και κανένας άλλος λαός δεν δέχθηκε τόση μεγάλη και οργανωμένη δυσφημιστική επίθεση όπως η σημερινή Ελλάδα. Με ποιον στόχο; Να τον τρομοκρατήσουν και να τον αναγκάσουν ν' αποδεχθεί το μοιραίο. Γι' αυτόν τον λόγο, λίγες στιγμές πριν φανεί η χρεοκοπημένη πολιτική του Κολεγίου, φώναξαν "λεφτά υπάρχουν". Γιατί; Για να πάρουν την εξουσία άρον-άρον και να μας "δέσουν" στα "δεσμά" των τοκογλύφων. Όπως πλέον εύκολα αποδεικνύεται, την ίδια στιγμή που ο Κολεγιόπαις Γιωργάκης φώναζε "λεφτά υπάρχουν", βρισκόταν σε διαρκή συνεννόηση με τον Στρος Καν του ΔΝΤ ...Του αμερικανικού ΔΝΤ, για να μην "ξεχνιόμαστε".

Και πάλι οι ίδιοι εμφανίζονται πρωταγωνιστές στην υπόθεση του εξοντωτικού και εθνοκαταστροφικού Μνημονίου. Το υπέγραψε ο Γιωργάκης ως Πρωθυπουργός. Το συνυπέγραψε ο Παπακωνσταντίνου ως Υπουργός Οικονομικών. Το στήριξε ο Μητσοτάκης. Το ενέκρινε ο Λάτσης. Το υπερασπίστηκε ο Παπαχελάς. Το δικαιολόγησε ο Δήμου. Το εξήγησε ο Μάνος. Το απόλαυσε ο Νανόπουλος. Το χειροκρότησε ο Ανδριανόπουλος. Το θαύμασε ο Καψής. Το διαλάλησε ο Στραβελάκης. Το επέβαλε στον κόσμο ως τετελεσμένο το "συγκρότημα" και όλα τα "αδελφά" συγκροτήματα του Κολεγίου ...Και, για να μην ξεχνιόμαστε, το ίδιο Κολέγιο ανέλαβε και τα "δικαιώματα" της αντιμνημονιακής "αντίστασης" με επικεφαλής τον Σαμαρά και βέβαια με την κολεγιομήτορα Παπαρήγα ...Το τέλειο έγκλημα. Οι Κολεγιόπαιδες θα μας οδηγούσαν στη "σωτηρία" μέσω του "θανάτου" ...Μιλάμε για ανεπανάληπτα πράγματα ...Ο δολοφόνος ανέλαβε να κάνει τη "νεκροψία".

Ο Παπαδήμος, ο οποίος έπρεπε σήμερα να είναι φυλακή για το "μαγείρεμα" του ελληνικού χρέους σε συνεργασία με την Goldman Sachs, έρχεται σήμερα να μας σώσει με τις ευλογίες της Goldman Sachs ...O τενεκές του Κολεγίου ...Ο αποτυχημένος μηχανικός ...Ο τραπεζοϋπάλληλος. ...Ο "Ζίκος" του τραπεζικού συστήματος ...Ο "τραπεζόγατος" με το διεθνές κύρος ενός γνωστού καρπαζοεισπράκτορα των δύο Ηπείρων ...Ο "τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι —και με τόκους, πέναλτυς και προσαυξήσεις— τρεις και δεκαπέντε το λαδόξυδο" ...Ο επιστήμων.

Ποιοι τοποθέτησαν αυτόν τον "Ζίκο" στην κορυφαία πολιτική θέση της χώρας; Αυτοί, οι οποίοι μπορούσαν ...Οι κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες αυτής της χώρας ...Ο Παπανδρέου κατ’ αρχήν ...Ο προκάτοχος αυτής της θέσης ...Άλλη μεγάλη προσωπικότητα με διεθνές κύρος ...Αυτός, ο οποίος έκοβε ξύλα στη Σουηδία και έκανε τις "μεγάλες" σπουδές στην κοινωνιολογία ...Ούτε καν οικονομολόγος ...Ο μεγάλος "στοχαστής" και ποδηλάτης ...Ο γιος του μεγάλου "τιμονιέρη".

Ο Παπανδρέου, ο οποίος, σε συνεννόηση με τον Στρος Καν και τους διάφορους Σόρος, μας οδήγησαν στη "μέγγενη" του ΔΝΤ ...Ο Παπανδρέου, που εύκολα αποδεικνύεται ότι μεθόδευσε συνωμοτικά την κρίση δανεισμού, για να μας παγιδεύσει στα "δίκτυα" των τοκογλύφων φίλων της μητέρας του ...Ο Παπανδρέου, ο οποίος φρόντισε να δυσφημίσει τον ελληνισμό στα πέρατα του κόσμου, προκειμένου ένας μέχρι πρόσφατα αγαπητός λαός να φτάσει στο σημείο να γίνει παγκοσμίως αντιπαθής και να μην βρίσκει συμπάθειες και βοήθειες πουθενά στον Πλανήτη.

Μαζί του "συνοδοιπόρος" ο Σαμαράς ...Ο συμμαθητής, συμφοιτητής και συγκάτοικός του ...Ο επίσης άεργος και ανεπάγγελτος άνθρωπος με ένα "βαρύ" βιογραφικό οικονομολόγου ...Άλλος "επιστήμων" ...Ο προαλειφόμενος για τη θέση του Πρωθυπουργού ...Αυτός είναι ο έτερος πρωταγωνιστής τού σημερινού "βρόμικου" 2011 ...Ο έμπειρος πρωταγωνιστής, εφόσον ήταν ο Υπουργός Οικονομικών του "βρόμικου" και επίσης κολεγιακού ‘89 ...Αυτός, ο οποίος παριστάνει τον αθώο, αλλά στην πραγματικότητα είναι εκείνος, ο οποίος στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη έθεσε τα θεμέλια της σημερινής αθλιότητας ...Τα θεμέλια μιας κατάστασης, η οποία βρίσκει ως υπεύθυνους υπουργούς όχι μόνον τον Κολεγιόπαιδα Σαμαρά, αλλά και τους Μάνο και Ανδριανόπουλο.

...Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το "βρόμικο" ‘89 "στήθηκε" πάνω σε ένα μέγα τραπεζικό σκάνδαλο, το οποίο και πάλι είχε έναν Παπανδρέου που τα "πήρε" και ποτέ δεν πλήρωσε το έγκλημά του. Γιατί; Γιατί του "δάνεισαν" οι ίδιοι που "δανείζουν" σήμερα και στον γιο του ...με πρώτο τον Παπούλια. Μιλάμε για πραγματικά προμελετημένο έγκλημα, εφόσον οι πρωταγωνιστές του έχουν όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια κοινή εγκληματική συμμορία ...Τη συμμορία του Κολεγίου. Εκεί την κατάντησαν την Ελληνική Δημοκρατία ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς και ο Παπαδήμος ...Τα παιδιά του Κολεγίου και εκλεκτοί υπάλληλοι των όπου γης τοκογλύφων.

Γιατί έβαλαν τον Παπαδήμο "ανάμεσά" τους; Για "μονωτικό", που θα τους προστατεύει από τα εγκλήματα, τα οποία καθημερινά πραγματοποιούν εις βάρος του λαού και τις ευθύνες που αυτά συνεπάγονται. Γιατί απλούστατα δεν είχαν άλλο τρόπο οι τοκογλύφοι να μας επιβάλουν την προδοτική Δανειακή Σύμβαση, που υποθηκεύει το μέλλον των Ελλήνων. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να παρακαμφθεί ο λαός και άρα η ίδια η Δημοκρατία. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να "εγκλωβιστούν" τα δύο κόμματα στις "ορέξεις" των τοκογλύφων, χωρίς να αντιδράσουν τα στελέχη τους και βέβαια οι οπαδοί τους. Έπρεπε να εγκλωβιστούν στελέχη και οπαδοί, γιατί τα συμφέροντα των κομματαρχών, που ήθελαν να εξυπηρετήσουν τα ξένα αφεντικά, δεν ταυτίζονται με αυτά των υπολοίπων αφελών, οι οποίοι νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με πολιτικούς που είναι Έλληνες και μάλιστα πατριώτες.

Επιπλέον, χωρίς τον Παπαδήμο δεν υπήρχε άλλη μέθοδος να ξεφύγουν οι δύο εγκληματίες κομματάρχες από τις ευθύνες τους. Αν πήγαιναν σε εκλογές και ο ελληνικός λαός "μιλούσε", θα την πατούσαν. Γιατί; Γιατί θα έπεφταν οι ίδιοι θύματα του δικού τους δικομματισμού. Γιατί αναγκαστικά θα έδινε ο λαός την εξουσία στη ΝΔ και η ΝΔ δεν θα μπορούσε να περάσει τη Δανειακή Σύμβαση από τη Βουλή. Επιπλέον, αναγκαστικά θα έπρεπε η ΝΔ να ξεκινήσει τις διαδικασίες των εξεταστικών επιτροπών, οι οποίες θα αφορούσαν τον ρόλο του Παπανδρέου στην κρίση δανεισμού.

Δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, εφόσον η ίδια κατήγγειλε ότι υπήρχε ύποπτη μεθόδευση. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ξεκινούσε η γνωστή "παράσταση" με αλλαγή ρόλων. Οι πασόκοι θα έβγαιναν να καταγγείλουν τις νεοδημοκρατικές ρεβανσιστικές πολιτικές και στο τέλος θα κατέληγαν να σέρνονται σαν "αντιμνημονιακοί" αγωνιστές στους δρόμους. Για λόγους κομματικής "αντίστασης" δεν θα ψήφιζαν οι βουλευτές τους τη Δανειακή Σύμβαση και θα ερχόμασταν και πάλι στο ίδιο αδιέξοδο. Αυτός ήταν ο απόλυτος εφιάλτης των τοκογλύφων και γι’ αυτόν τον λόγο δεν ήθελαν για κανέναν λόγο να δώσουν τον "λόγο" στον λαό.

Γι’ αυτόν τον λόγο επιστράτευσαν όλο το δυναμικό του Κολεγίου. Γι' αυτόν τον λόγο τούς ήταν χρήσιμος ο "ενδιάμεσος" Παπαδήμος ...Χρήσιμος, για να μπορέσει να δραπετεύσει ο Γιωργάκης, χωρίς να υποστεί κάποιον δήθεν "πολιτικό" διωγμό από το αντίπαλο κόμμα και χρήσιμος, επίσης, για ν’ αναλάβει ο Σαμαράς Πρωθυπουργός, χωρίς η προδοσία της Δανειακής Σύμβασης να φέρει στο τυπικό επίπεδο την υπογραφή του. Επιχειρείται, δηλαδή, μια "σαλαμοποίηση" του εγκλήματος, ώστε οι εγκληματίες ν’ αποφύγουν την τιμωρία.

Όλοι ευχαριστημένοι με τους ρόλους τους ...Τους ρόλους των γνωστών τριών μαϊμούδων. Η μία δεν έβλεπε, η άλλη δεν μιλούσε και η άλλη δεν άκουγε. Αυτό ακριβώς κάνει η συμμορία των μαϊμούδων του Κολεγίου ...Ο Γιωργάκης υποτίθεται δεν "έβλεπε" και έπεσε στην "παγίδα" ...Ο Παπαδήμος δεν θα "μιλήσει", όταν θα υπογράφει, γιατί δεν είναι υπεύθυνος γι’ αυτό που έγινε ...Ο Σαμαράς προφανώς δεν θα έχει "ακούσει" τίποτε για τον "φόνο", όταν θα αναλάβει ως Πρωθυπουργός.

Αυτό είναι το όλο κόλπο. Ένα τεράστιο έγκλημα, τρεις ύποπτοι ...καί οι τρεις με άλλοθι. Ένας "νεκρός", άπειρος πόνος και δυστυχία και κανένας "δολοφόνος" ...Το μεγαλύτερο κόλπο στην ελληνική ιστορία ...Ένα "κόλπο", το οποίο δυστυχώς εμείς το "βλέπαμε" πριν καν αναλάβει ο Γιωργάκης και "φωνάζαμε" ότι στόχος των τοκογλύφων και των ιμπεριαλιστών είναι η ελληνική δημόσια περιουσία. Για να τη βάλουν στο "χέρι", θα πρέπει να μας φορτώσουν ένα τεράστιο χρέος ονομαστικής αξίας περίπου ίσης με τη δήθεν αποτίμηση της περιουσίας αυτής. Σε 250 δις είχαμε υπολογίσει το χρέος και από αυτό το ποσό είχαμε βγάλει και την "προμήθεια" του Γιωργάκη κοντά στα 2,5 δις ...Ακριβώς το ποσό, που μας "αφήνει" ο Γιωργάκης προς "αναγνώριση" στους τοκογλύφους. Τώρα το πρόβλημα του Γιωργάκη είναι να "δραπετεύσει" από το ελληνικό "πλοίο", το οποίο "βούλιαξε" ως Εβραίος "σαμποτέρ".

Αυτό είναι το ζητούμενο και γι’ αυτόν τον λόγο επιστρατεύτηκε ο Παπαδήμος, ο οποίος είναι ένα γνήσιο δουλικό των τοκογλύφων ...Των τοκογλύφων, οι οποίοι είναι αφεντικά όλων των εμπλεκομένων ...Τα αφεντικά της Λέσχης Μπίλνεμπεργκ. Ο Γιωργάκης θα κάνει τη μεγάλη "μπάζα", χωρίς να φαίνεται πουθενά η ευθύνη του, εφόσον δεν θα είναι ο Πρωθυπουργός που θα υπογράψει τη Δανειακή Σύμβαση και άρα την παράδοση της χώρας στους τοκογλύφους ..."Αθώος" του αίματος.

Ο Παπαδήμος δεν θα έχει επίσης ευθύνη, εφόσον ο άνθρωπος δεν ευθύνεται για τη Δανειακή Σύμβαση. Δεν είναι αυτός ο οποίος μας έβαλε στο ΔΝΤ και πολύ περισσότερο δεν είναι αυτός ο οποίος διαπραγματεύτηκε τους ταπεινωτικούς όρους αυτής της προδοτικής σύμβασης. Αυτός ανέλαβε —ενώπιον ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας—, γνωρίζοντας εξ’ αρχής ότι θα έπρεπε απλά να διεκπεραιώσει μια κατάσταση για την οποία θεωρητικά δεν φέρει καμία ευθύνη ...Σχεδόν "χάρη" μάς έκανε που ανέλαβε. Στο τέλος θα έρθει ο Σαμαράς να "κλαίει" μαζί μας ...Άλλος "αθώος". Σαν νέος Χιροχίτο θα μας δώσει "κουράγιο" ν’ αντέξουμε το ανυπόφορο.

Όμως, για να "παιχτεί" όλο αυτό το θέατρο της προδοσίας, θα πρέπει να υπάρξει προδοσία μέγιστη από αυτόν, του οποίου ο ρόλος προβλέπεται από το Σύνταγμα να τα σταματήσει όλα αυτά. Ποιος μπορεί να σταματήσει την προδοσία μιας Κυβέρνησης; ...Ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ...Αυτός, ο οποίος πρώτος θα καταγγείλει την προδοσία στη Βουλή και θέτοντας θέμα ψήφου εμπιστοσύνης, θα ωθήσει τη χώρα στις λυτρωτικές για όλους εκλογές. Ποιος είναι αυτός; ...Ο Σαμαράς ...Ο εγγονός των ιδρυτών του Κολεγίου ...Ο αδερφός του Προέδρου των Αποφοίτων του Κολεγίου. Ο Σαμαράς είναι ο μέγιστος προδότης της κατάστασης. Γιατί; Γιατί εξαιτίας του τα πράγματα δεν παίρνουν τη φυσική τους ροή και άρα να "καταλήξουν" στον αρμόδιο και ο οποίος είναι ο λαός.

Ο Γιωργάκης, ό,τι και να έχει κάνει, έχει "τελειώσει" τον ρόλο του. Το αν θα γλιτώσει ή αν θα τιμωρηθεί δεν είναι πλέον δικό του θέμα. Έφυγε από το "κάδρο" του πρωταγωνιστή. Αντίθετα ο Σαμαράς είναι αυτός, ο οποίος αποφασίζει σήμερα για το τι θα γίνει. Ο Σαμαράς είναι αυτός, ο οποίος αποφάσισε να "παρακαμφθεί" ο λαός. Ο Σαμαράς είναι αυτός, ο οποίος στέρησε από τον κυρίαρχο λαό το δικαίωμα του λόγου και βέβαια της κυριαρχίας. Ο Σαμαράς είναι αυτός, ο οποίος επέλεξε να εξυπηρετήσει τους τοκογλύφους και την Μέρκελ και όχι τον ελληνικό λαό.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Ο Σαμαράς σήμερα είναι ο μέγας εγκληματίας. Πιο μεγάλος και πιο φασίστας ακόμα και από τον Γιωργάκη. Οι άλλοι εγκληματίες ό,τι και να έχουν κάνει, δεν έχουν πλέον την ισχύ να μεθοδεύσουν τα πράγματα κατά τη βούλησή τους. Ο Σαμαράς είναι αυτός, ο οποίος σώζει τόσο τον Γιωργάκη όσο και τη μαριονέτα των τοκογλύφων, που παριστάνει τον Πρωθυπουργό. Ο Σαμαράς είναι αυτός, ο οποίος πρόδωσε τον συνταγματικό του ρόλο ...Τον ρόλο του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ο Σαμαράς μπλόκαρε τη Βουλή και παρέλυσε τη συνταγματική λειτουργία.

Αν ο Σαμαράς ήταν στοιχειωδώς δημοκράτης και όχι κάτι το ξεχωριστό, τώρα θα έπρεπε να πηγαίνουμε για εκλογές και ο Γιωργάκης ν’ αναζητούσε ελικόπτερα για διαφυγή. Όμως, ο Σαμαράς δεν ήταν δημοκράτης και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε. Σήμερα η οικογένεια Παπανδρέου είναι ευτυχής, γιατί μπορεί και μετράει τη "λεία" της, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος. Σήμερα η Μαργαρίτα πανηγυρίζει και καθησυχάζει τον εγκληματία και πλέον πάμπλουτο γιο της, θεωρώντας σχεδόν βέβαιο ότι έχουν γλιτώσει.

Λογικό είναι να πιστεύουν ότι γλίτωσαν ήδη, εφόσον, όταν στήνεται μια "πυραμίδα" εγκλήματος, αυτός, ο οποίος απεμπλέκεται με τη μεγαλύτερη ευκολία, είναι ο πρώτος. Η οικογενειακή συμμορία των Παπανδρέου, η οποία μας δυσφήμισε παγκοσμίως και μας απειλεί με απόλυτη καταστροφή, έχει εξασφαλίσει σχεδόν την επιβίωσή της. Ο Σαμαράς είναι ο τελευταίος αυτής της κολεγιακής "πυραμίδας" και γι’ αυτόν τον λόγο παίρνει τα μεγαλύτερα ρίσκα. Αυτός άφησε τη Δημοκρατία μας "ανοχύρωτη". Κατέστρεψε τον θεσμικό ρόλο της Αντιπολίτευσης και συνέπραξε με αυτούς που εγκλημάτησαν στην Κυβέρνηση. Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει Αξιωματική Αντιπολίτευση και η Ελληνική Βουλή υπολειτουργεί υπό το βάρος της προδοσίας των σκουπιδιών του Κολεγίου.

Όμως, αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί ...Κάτι μας θυμίζει. Το ότι βάζουν δηλαδή το κόμμα της Δεξιάς να "φορτωθεί" τις δικές τους βρομιές, αυτό δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Αυτό είναι που συμβαίνει τώρα. Ο Κολεγιόπαις Σαμαράς στην πραγματικότητα ηγείται του κόμματος, το οποίο παλιά αντιπροσώπευε την αγγλόδουλη Δεξιά. Τι μας θυμίζει αυτό; Τι μας θυμίζει μια εθνική καταστροφή, την οποία άλλοι τη μεθόδευσαν και στο τέλος άλλοι την "πλήρωσαν" με εκτελέσεις; Δεν μας θυμίζει το άλλο "κορυφαίο" έργο του Κολεγίου, που ήταν η Μικρασιατική Καταστροφή;

Είναι προφανές ότι οι Κολεγιόπαιδες συνεχίζουν το "παιχνίδι" τους με τους Δεξιούς ανταγωνιστές τους ...Το "παιχνίδι" του "μουντζούρη" ...Τη "βρόμικη" δουλειά να τη "φορτώνουν" στον αντίπαλό τους. Όπως έκαναν άλλωστε και οι δεξιοί με τον εμφύλιο. Η αγγλόφιλη Δεξιά μας έσπρωξε στον εμφύλιο, αλλά έβαλε τον βενιζελικό Παπανδρέου να το κάνει ως Πρωθυπουργός και άρα να "φορτωθεί" τον "μουντζούρη". Τώρα είναι δυνατοί οι Κολεγιόπαιδες και προσπαθούν να "ξεφορτωθούν" τον "μουντζούρη" στις "πλάτες" των αντιπάλων τους.

...Ό,τι έκαναν και με τον Καραμανλή, όπου έβαλαν έναν δεξιό να "καταστρέψει" τους φακέλους των δωσίλογων ...Να φαίνεται ότι οι δεξιοί "κατέστρεφαν" τους φακέλους των δωσίλογων των Ναζί, γιατί αυτοί θίγονταν από αυτούς, ενώ συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Οι υποτιθέμενοι "αριστεροί" και "σοσιαλιστές" της Μεταπολίτευσης ήταν αυτοί, που σώθηκαν από εκείνη την καταστροφή. Οι δήθεν δημοκράτες, που παρίσταναν τους διεθνιστές, ήταν αυτοί, οι οποίοι είχαν κέρδος από αυτήν την καταστροφή των φακέλων ...Αυτοί, οι οποίοι είχαν εκδηλώσει τη "δημοκρατικότητά" τους μέσα από τον ειδικό ναζιστικό "διεθνισμό" τους.

Τώρα οι Κολεγιόπαιδες επιχειρούν και πάλι το ίδιο παιχνίδι. Βάζουν και πάλι τους "άλλους" να κάνουν τη βρόμικη δουλειά του Μνημονίου. Βάζουν τους αντιπάλους τους να σηκώσουν τον "σταυρό" από τις δικές τους βρομοδουλειές. Εύκολο είναι γι' αυτούς. Εφόσον καταφέρνουν και —μέσω των δικών τους ανθρώπων— ηγούνται του κόμματος των αντιπάλων τους, είναι εύκολο να το "φορτώνουν" με τα δικά τους νέα "σκουπίδια". Από τη στιγμή που κατόρθωσαν και έβαλαν επικεφαλής της ΝΔ τον Αντώνη Σαμαρά, είναι εύκολο να τον χρησιμοποιήσουν, για να σώσουν το κόμμα του Κολεγίου ...Να σώσουν το ΠΑΣΟΚ, για να "συνεχιστεί" η μεταπολίτευση. Είναι εύκολο να ελέγξουν τον Σαμαρά, αν σκεφτεί κάποιος τη σχέση του με το Κολέγιο ...Αν σκεφτεί κάποιος ότι ο αδερφός του είναι ο Πρόεδρος του ισχυρότερου Κολεγιακού Συλλόγου ...Του Συλλόγου, ο οποίος "μοιράζει" τα "παιδιά" του στους μηχανισμούς εξουσίας.

Τώρα θα βάλουν τη ΝΔ να "φορτωθεί" όλα τα εγκλήματα του Κολεγίου, που μας οδήγησαν στο Μνημόνιο, για να ξαναδώσουν "καθαρότητα" στο δικό τους κόμμα. Γι' αυτόν τον λόγο έβαλαν το ΛΑΟΣ στην "συγκυβέρνηση". Δεν υπήρχε άλλος λόγος να μπει το ΛΑΟΣ στο "κόλπο". Το έβαλαν οι Κολεγιόπαιδες, για να δώσουν στη "συγκυβέρνηση" έντονο δεξιό "χρώμα", απλά και μόνο για ν' απεμπλακεί με μια τεχνητή "φασαρία" το ΠΑΣΟΚ από τα δικά του ανομήματα. Ενώ δηλαδή η σημερινή Κυβέρνηση είναι στην πραγματικότητα μια αυθεντική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εξαιτίας του ΛΑΟΣ θα χαρακτηριστεί "ακροδεξιά", για να απεμπλακεί το ίδιο το ΠΑΣΟΚ από τις ευθύνες του.

Είναι θέμα επιβίωσης για το Κολέγιο η σωτηρία του ΠΑΣΟΚ. Γιατί; Γιατί, αν καταρρεύσει το ΠΑΣΟΚ, στην κυριολεξία καταρρέει η Μεταπολίτευση. Αν καταρρεύσει το ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει διάδοχη "μηχανή", για να επιβιώσει η κυρίαρχη Κολεγιακή Τάξη Πραγμάτων. Σε μια τέτοια περίπτωση απελευθερώνεται η τεράστια μάζα που ελέγχεται από το ίδιο, αλλά και από την "καπελωμένη" Νεοδημοκρατική εκδοχή της Δεξιάς ...Απελευθερώνεται ένα τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο μπορεί να δώσει την εξουσία στον οποιονδήποτε και τότε το Κολέγιο θα κινδυνεύσει πραγματικά με διωγμό και φυλακίσεις για τα εγκλήματά του και τις προδοσίες του. Τώρα, δηλαδή, που κάποιοι βλέπουν το ΠΑΣΟΚ να "κινείται" σε μονοψήφια ποσοστά και τη ΝΔ σε άθλια κατάσταση, είναι βέβαιον ότι "τρέμουν" ..."Τρέμουν", για να μην πούμε ότι ετοιμάζουν βαλίτσες.

Ακριβώς, επειδή αυτή η "σωτηρία" του ΠΑΣΟΚ είναι η επιλογή των προτεσταντών της Μέρκελ, των Εβραίων τοκογλύφων και των λοιπών "δάνειων" δυνάμεων, τρέχουν να προστατεύσουν τον Σαμαρά ...Να τον προστατεύσουν από τα "μάτια" των Δεξιών ψηφοφόρων, γιατί μπορεί να "καεί" πριν καν έρθει η σειρά του να μας κυβερνήσει στο όνομα του Κολεγίου. Γι' αυτόν τον λόγο στέλνουν επιστολές, οι οποίες δήθεν απαιτούν "υπογραφή" από τον Σαμαρά. Έχουν στήσει το "παιχνίδι", το οποίο θα τους επιτρέψει να τον εμφανίσουν στο πόπολο σαν "αντιστασιακό" ..."Αντιστασιακό" με λόγο και υπόληψη. Θέλουν να του δώσουν την εικόνα του αντιδραστικού απέναντι στις εντολές των ξένων ...Του "πατριώτη" Σαμαρά, ο οποίος αρνείται δήθεν να υπογράψει τα χαρτιά, που του στέλνουν οι "κακοί" Ευρωπαίοι.

Στημένα είναι όλα. Όσο αντιαμερικανός ήταν ο Κολεγιόπαις Ανδρέας, άλλο τόσο αντιμνημονιακός είναι ο Κολεγιόπαις Αντωνάκης. Μια θεατρική παράσταση δίνουν, για να τον προστατεύσουν ως πολιτικό παράγοντα. Για να μην τους "καεί" πριν αναλάβει την εξουσία ...Την εξουσία που θέλουν, για να "σφραγίσουν" τα δικά τους εγκλήματα με τη "σφραγίδα" των άλλων. Για να μην "βλέπουν" οι δεξιοί τι συμβαίνει και τον ανατρέψουν. Για να μην χαθεί η συνέχεια της εξουσίας για το Κολέγιο ...Να μπορεί το Κολέγιο, που μας "σκότωσε" με τον Γιωργάκη και μας "έθαψε" με τον Παπαδήμο, να μας "κλάψει" με τον Σαμαρά.

Χάρη λοιπόν τού κάνουν με αυτήν την "ψευδοαπαίτησή" τους, απλά και μόνο για να του δίνουν "άλλοθι". Γνωρίζουν την αντίληψη του ελληνικού λαού τόσο για τη Δανειακή Σύμβαση όσο και για τους ίδιους και παίζουν ένα "παιχνίδι" με τον Σαμαρά, προκειμένου να μην "καεί" ...Προκειμένου να μην αντιδράσουν οι βουλευτές του, που κι αυτοί "πουλάνε" πατριωτισμό και αντιμνημονιακή αντίληψη ...Προκειμένου να μην τον εγκαταλείψουν οι οπαδοί της ΝΔ και "χάσουν" οι ίδιοι τον επόμενο Πρωθυπουργό.

Με αυτό το άχρηστο και χωρίς καμία νομική ισχύ προαπαιτούμενο "χαρτί", τού δίνουν τη δυνατότητα να "αρνείται" και ν' "αντιστέκεται" την ώρα που στα σημαντικά έχουν εξασφαλίσει την υποστήριξή του. Το σημαντικό γι' αυτούς είναι μόνον η υποταγή της χώρας και σ' αυτό συνυπογράφει ο "πατριώτης", εφόσον αυτή η υποταγή διασφαλίζεται με τη Δανειακή Σύμβαση. Όλα τα υπόλοιπα είναι θέατρο, για να ξεγελιέται το πόπολο ...Όλα τα άλλα είναι, για να δουλεύουν τους "ταπεινούς" οι "εκλεκτοί" του Κολεγίου Αθηνών.

Εμείς ένα έχουμε να πούμε σε αυτούς τους "εκλεκτούς" —οι οποίοι πολλές φορές αισθάνονται και "δυστυχείς" που είναι Έλληνες— ...σύντομα θα δυστυχήσουν ακόμα πιο πολύ ...Τα αφεντικά τους θα καταρρεύσουν οσονούπω ...Δεν θα αργήσει η ώρα, που θα βλέπουμε και τους εργαζόμενους της Goldman Sachs να πηγαίνουν στα σπίτια τους με τα χαρτόκουτά τους. Θέμα χρόνου είναι να καταρρεύσει η Νέα Τάξη των τοκογλύφων. Χωρίς όμως την προστασία της Goldman Sachs πολλοί θα κλάψουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα γραφεία της.

Θέμα χρόνου είναι ν' αποδειχθεί η επιλογή του Κολεγίου εσφαλμένη ...Παντελώς εσφαλμένη ...όσο εσφαλμένη ήταν και η επιλογή του κάποτε να ταυτιστεί με τους Ναζί. Όταν θα καταρρέει η Νέα Τάξη των τοκογλύφων, οι σημερινοί Κολεγιόπαιδες θα πάθουν ό,τι έπαθαν οι γονείς τους, όταν έφευγαν από την Ελλάδα οι Ναζί και οι ίδιοι δεν ήξεραν σε ποιον βόθρο να κρυφτούν, για να γλιτώσουν από τη μήνη των Ελλήνων ...Με μία διαφορά όμως. Εκείνοι τελικά τη γλίτωσαν, ενώ οι σημερινοί δεν ξέρουμε αν θα το καταφέρουν. Το Κολέγιο, το οποίο έχει κερδίσει όλες τις μάχες μέχρι σήμερα, δεν είναι σίγουρο ότι θα κερδίσει και τον πόλεμο ...Οι πόλεμοι άλλωστε τελειώνουν όταν το αποφασίζουν οι στρατηγοί και όχι όταν βολεύει τους ...λοχίες.

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο - ΕΑΜ Β’

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com

Υ.Γ.

Οι Βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου καλό είναι να διαβάσουν αυτό το κείμενο για τη δική τους ασφάλεια. Ο ρόλος τους είναι απόλυτα κρίσιμος και η άγνοια σε αυτό το επίπεδο δεν συγχωρείται ...Δεν συγχωρείται, γιατί οι προδότες, χωρίς τη δική τους βοήθεια, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε ...Οι δικές τους ψήφοι είναι αυτές, οι οποίες τελικά θα παραδώσουν τη χώρα στους τοκογλύφους. Είτε γνωρίζουν τι κάνουν είτε όχι, συνένοχοι θα γίνουν με αυτούς, αν ψηφίσουν υπέρ της Δανειακής Σύμβασης ...Συνένοχοι με τη συμμορία του Κολεγίου ...Τη συμμορία αυτή, η οποία τους βλέπει σαν "κατώτερους" και γελάει μαζί τους ...Τη συμμορία αυτή, η οποία νομίζει ότι μπορεί να τους "κουνάει" σαν άβουλες "μαριονέτες"