friendshipiseverything.gr: Απόρρητο έγγραφο του 1974 δικαιολογεί την σημερινή μας κατάντια..!!

friendshipiseverything.gr: Απόρρητο έγγραφο του 1974 δικαιολογεί την σημερινή μας κατάντια..!!

Πέμπτη, 16 Ιουνίου 2011

Απόρρητο έγγραφο του 1974 δικαιολογεί την σημερινή μας κατάντια..!!

Σας παραθέτουμε ένα απόρρητο έγγραφο/ντοκουμέντο του 1974 το οποίο αποδεικνύει την χρηματοδότηση του Ανδρέα Παπανδρέου από τους γνωστούς Rockefeller για την δημιουργία... του ΠΑΣΟΚ, το οποίο είχαν προαποφασίσει ότι θα «κυβερνήσει» την Ελλάδα κάτω από τις διαταγές τους, με σκοπό βέβαια την πλήρη υποταγή της χώρας μας στους παγκόσμιους τραπεζικούς ηγεμόνες και με αποτέλεσμα αυτά που ζούμε σήμερα όλοι μας. Τα συμπεράσματα δικά σας…

Κατι που πρέπει να το διαβάσουν όλοι οι Ελληνες. Όποιος επιθυμεί ας το ψάξει να δει αν αληθεύει. Σύμφωνα με τις δικές μας πηγές, ότι θα διαβάσετε αληθεύειΈχουμε ακούσει από πολλούς να λένε ότι με τον Ανδρέα φάγαμε ψωμί, ότι έδωσε και……έφαγε ο λαός κτλ. είναι όμως έτσι; για να δούμε.
Κατ’ αρχήν για να ξέρουμε τι λέμε πρέπει να ασχοληθούμε με το γενεαλογικό του δένδρο: Ζιγκμουντ Μινέικο, ΠολωνοΕβραίος μηχανικός που κατασκευάζει οπλικά συστήματα και τα δίνει στους Τούρκους για να πολεμήσουν τους Έλληνες που ζητάνε απελευθέρωση…

Ο Ζίγκμουντ κάνει μια κόρη, την Σοφία. Η Σοφία παντρεύεται τον Γεώργιο Παπανδρέου εξ Αχαΐας και κάνουν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας το 1941 φεύγει Αμερική για σπουδές και νυμφεύεται το 1951 την ΑμερικανοΕβραία Margaret Chant. Πατέρας της Margaret Chant ήταν ο Douglas Chant ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος Ιεχωβάδων Αμερικής. Ο Ανδρέας και η Margaret έκαναν μεταξύ άλλων τον Γιώργο Παπανδρέου σημερινό εκλεγμένο από τον λαό πρωθυπουργό.

Ο Ανδρέας λοιπόν με απόδειξη το παρακάτω έγγραφο χρηματοδοτήθηκε από την τράπεζα των Rockefeller, Chase Manhattan Bank με 100.000.000 Δολάρια το 1974 για την κατασκευή του ΠΑΣΟΚ.
Η Κοινή λογική λέει ότι όταν ένας τραπεζίτης δίνει ένα δολάριο αποσκοπεί σε κέρδος 1000 δολαρίων, έτσι λοιπόν ο Ανδρέας βγήκε πρωθυπουργός, έβαλε λουκέτο στις μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα (izola, pitsos, elinda, κτλ κτλ) μέσο των διπλασιασμών μισθών και εισφορών χωρίς να ελαφρύνει όμως φορολογικά τις εταιρείες για να υπάρξει ισορροπία. Αυτό είχε σαν λογικό αποτέλεσμα η Ελλάδα πλέον να μην παράγει οπότε και να μην εξάγει τίποτα κλείνοντας την κάνουλα των κρατικών εσόδων (η οποία έκτοτε δεν ξανάνοιξε ποτέ). Εκτός αυτών, αύξησε κατά 1000% τους δημοσίους υπαλλήλους οι οποίοι δεν παράγουν έσοδα για το κράτος όπως οι βιομηχανίες που είχε κλείσει, αύξησε κατ επέκταση την γραφειοκρατία καταστώντας απίθανο να κάνει κάποιος δουλειές στην Ελλάδα.

Αποτέλεσμα λόγω μη εσόδων και πολλών εξόδων να πάει σε ΔΑΝΕΙΣΜΟ. Επόμενο λοιπόν ήταν να δανειστεί από Τράπεζες «οικείες» για να ξεπληρώσει και την υποχρέωση… Η Ελλάδα μετά το 1981 για πρώτη φορά φτάνει στο σημείο να καταναλώνει περισσότερα από αυτά που παράγει.

Το χρέος από 8 ΔΙΣ που παρέλαβε από τον άλλον εθνοπατέρα Καραμανλή εκτοξέυεται στα 100+ ΔΙΣ. Αυτό έθεσε την Ελλάδα δέσμια των Τραπεζών (δεν χρειάζεται να αναφέρουμε το σε ποιους ανήκουν, όποιος διαθέτει έστω και 5 δράμια μυαλό ξέρει).

Ο Μηχανισμός «ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ» δεν σημαίνει τίποτε άλλο από πρόσκαιρη και εικονική ευμάρεια αλλά σε βάθος χρόνου μάζεμα αυτών των «δωρισμένων» χρημάτων με τον μηχανισμό που λέγεται «ΦΟΡΟΣ» για να ξεπληρωθούν τα δάνεια. Επειδή όμως οι τόκοι των δανείων είναι όπως είναι φυσικό τεράστιοι και η Ελλάδα πια δεν έχει υγιή έσοδα για να ξεπληρώσει τα δάνεια, η μόνη «λύση» πληρωμής προηγούμενων δανείων είναι επαναΔανεισμός, το ΧΡΕΟΣ μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο με λογική συνέπεια το όλο και αυξανόμενο χρέος να μην ξεπληρώνεται ποτέ, αυτό μας παρασέρνει αναπόφευκτα στην συνεχή αύξηση των φόρων. Έτσι φτάσαμε σήμερα να έχουμε εξωτερικό χρέος 320 ΔΙΣ προ ΔΝΤ, και 320 ΔΙΣ + 120ΔΙΣ + τόκους μετα ΔΝΤ (αν υπάρξει μετά…)

Ο όρος «ΦΟΡΟΣ» στην οικονομολογία δεν σημαίνει τίποτε άλλο από αφαίμαξη ρευστού από την αγορά με ότι αυτό το ντόμινο συνεπάγεται. Επίσης ο όρος «ΦΟΡΟΣ» σημαίνει μεγάλα λειτουργικά έξοδα με ότι αυτό το ντόμινο συνεπάγεται (ακρίβεια κτλ).

Εν ολίγοις ο Ανδρέας ως άριστος ψυχολόγος των μαζών δίνει όχι υγιή αλλά δανεικά χρήματα στον λαό, γίνεται ήρωας (δηλαδή ψήφους για μια ζωή), ο λαός αρχίζει να συνηθίζει στα πολλά έξοδα (υπερκαταναλωτική μανία) μετά από ένα χρονικό διάστημα τα χρήματα αυτά μέσω των φόρων επιστρέφονται στην βάση από όπου ξεκίνησαν με την διαφορά ότι έχει μείνει ως κληρονομιά όλης αυτής της ιστορίας το ΧΡΕΟΣ(=το μέσον χειραγώγησης ενούς κράτους από τον δανειστή της).
Ως χώρα δηλαδή, κάναμε έναν κύκλο και φτάσαμε πάλι από εκεί που είχαμε ξεκινήσει με την διαφορά ότι τώρα είμαστε δέσμιοι.

Ελπίζω να κατανοήσαμε ότι όταν ο Ανδρέας μοίραζε χρήματα στον λαό δεν μοίραζε υγιή χρήματα από εξωτερικά κρατικά έσοδα, αλλά από εξωτερικό δανεισμό για να ξεπληρώσει υποχρεώσεις και συμφωνίες που είχε κάνει, βάζοντας στον θαμπωμένο λαό μια θηλιά που ονομαζόταν ΧΡΕΟΣ.

Δείτε το παρακάτω έγγραφο με το οποίο πιστοποιείται ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974 υπέγραψε σύμφωνο με τις ΗΠΑ και τον Rockefeller και τις λεπτομέρειες τη συμφωνίας.
«Απόρρητο 7271/NSA/1158-AR/29″

Τι λέει το κείμενο:
1. Απομάκρυνση από τις επιλεγμένες θέσεις θα αποφασίζονται μόνο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. από την Πλευρά του Ανδρέα Παπανδρέου επιτρέπονται μόνο φραστικές παρεκκλίσεις.
2. Προς ικανοποίηση των Ριζοσπαστών (αριστερών) ψηφοφόρων θα επιτραπεί η αναθεώρηση της αμυντικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και ΗΠΑ
3. Ελαχιστοποίηση της δύναμης του κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδος. Η μείωση αυτή δεν θα πρέπει να υπερβεί το όριο που συμφωνήθηκε με τους συναδέλφους της KGB.
4. Επιτρέπονται φραστικές «συγκρούσεις» με το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, όχι όμως ανοικτός πόλεμος.
5. Ο σύνδεσμος μεταξύ ΗΠΑ και Ελληνικής κυβέρνησης θα αναλάβει να καθησυχάζει τους αξιωματούχους του ΝΑΤΟ.
6. (Έχει διαγραφεί με μαρκαδόρο)
7. Αν και όταν το επιθυμεί η ομάδα(?) τα πυρηνικά όπλα που βρίσκονται εναποθηκευμένα στην Ελλάδα θα αντικατασταθούν ή ανταλλαχθούν με νέα.
8. Όταν η CIA και DIA χρειάζονται όπλα για συγκαλυμμένες επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό, η κυβέρνηση του Παπανδρέου θα προβαίνει σε πωλήσεις και μεταφορές όπλων με τις τιμές που θα ισχύουν τότε. Θα ειδοποιείται σχετικά από την υπηρεσία Διοικητικής Μέριμνας (των ενόπλων δυνάμεων) των ΗΠΑ
9. Η Κυβέρνηση Παπανδρέου δεν θα ανακινήσει το θέμα Κύπρου με αντίδωρο την μη ύπαρξη προβλημάτων με την Τουρκία.
10. Η ανοχή απέναντι στην τρομοκρατία (το υπόλοιπο σβησμένο με μαρκαδόρο)
11. Το οικονομικό θέμα θα ρυθμιστεί από τον Brian Crosier. Οι εταιρείες που υποστηρίζουν το κίνημα Παπανδρέου στην Ελλάδα, θα καταθέσουν 100.000.000 δολλάρια για την δημιουργία του νέου κόμματος. (έχουν διαγράψει 3 λέξεις) ARAMKO (επίσης διαγραφή 2 λέξεων με μαρκαδόρο) της Wall Street είναι (διαγραφή 1 λέξης). Οι τράπεζες: Chase Manhattan Bank (διαγραφή 4 λέξεων)

Υπογραφή
Ανδρέας Γ. Παπανδρέου
Andreas Papandreou

Το έγγραφο αυτό υπέγραψε τον Αύγουστον του 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου, και εφόσον απεδέχθη τις «οδηγίες», προεβλέπετο καταβολή από την Τσέϊς Μανχάταν Μπανκ ( των Ροκφέλερ ) ποσού 100.000.000 δολλαρίων για την ίδρυση νέου κόμματος!

Οι Αμερικανοί χρηματοδότες του… «σοσιαλιστικού» κινήματος στην Ελλάδα, καθόριζαν σαφώς στον αρχηγό του, τι κινήσεις μπορούσε να κάνει, τι στάση θα τηρούσε επί συγκεκριμένων θεμάτων, και τι περιθώριο ελιγμών διέθετε. Από τους «κανόνες» που υπέγραφε ο Ανδρέας, επιτρέποντο μόνον «φραστικές παρεκκλίσεις».

Υ.Γ. Παρατηρήστε ότι στο έγγραφο αναφέρεται πολλές φορές η έκφραση «η κυβέρνηση του Παπανδρέου», επίσης ότι το έγγραφο είναι του 1974 , δηλαδή 7 χρόνια πριν γίνει ο Παπανδρέου πρωθυπουργός.

Aναρωτιέμαι λοιπόν αν τους το είπε κάποιο Μέντιουμ ότι σίγουρα θα γίνει κυβέρνηση ο Παπανδρέου προβλέποντας το «7 χρόνια μετά» ή συμβαίνει κάτι άλλο…
πηγή εγγράφου: »Απόρρητο 7271/NSA/1158-AR/29″

Πηγή : dinatos.blogspot.com

2 Δείτε τα σχόλια:

Ανώνυμος είπε...[ΑΠΑΝΤΗΣΗ]

εδώ και 40 και πλέον χρόνια συντελείται μια γενοκτονία '- τη γενοκτονία του ελληνικού έθνους
με πρωταγωνιστές τους πράκτορες εις βάρος της Ελλάδος με βοηθούς δημοσιογράφους συνδικαλ.-γκέυ ανθρώπους μισέλληνες απ' όλα τα κλιμάκια της κοινωνία μας τεχνιέντως προοθούμενους σε ύπαττα αξιώματα που μας
κυβερνούν μετά τη μεταπολίτευση με σκοπό εις πρώτη φάση τη γενοκτονία του πνεύματος-παιδείας και
κατακρεούργηση της εθνικής παιδείας μας και περνώντας απο τις διάφορες φάσεις του σχεδίου
όπως διαφθοράς της κοινωνίας μας ναρκωτικά στη νεολαίας καταστρατήγηση του ηθικοθρησκευτικού
θεσμού του Έλληνα ήρθαμε σήμερα να θέλουν να ξεπουλήσουν τα πάντα να χρεωθουμε με σκοπό να
μας υποθηκεύσουν και λεηλατήσει το εθνικό μας πλούτο....
ΣΗΜΕΡΑ ΠΛΕΟΝ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΡΝΑΡΑΚΗΣ Ζωγράφος Αγιογράφος

30 Ιουνίου 2011 10:26 μ.μ.

Stam είπε...[ΑΠΑΝΤΗΣΗ]

Εχω ενα μικρο προβλημα στο να πιστεψω την εγκυροτητα του εγγραφου.

Ο λογος ειναι το οτι το εγγραφο εχει αρκετα και σοβαρα συντακτικα λαθη, τα οποια με κανουν να πιστευω οτι γραφτηκε απο Ελληνα που δεν ξερει καλα αγγλικα (μια και γινεται ακριβη μεταφραση απο ελληνικη σε αγγλικη). Μερικα παραδειγματα

'...won't drive forward the Cyprus's matter'. Οι 2 σωστες φρασεις θα ηταν 'won't drive forward the Cyprus matter' η 'won't drive forward Cyprus's matter'.

'He will be informed by the USA Logistics Office's'. Τελειως λαθος. Εαν ηθελε να πει απο το συγκεκριμενο γραφειο των ΗΠΑ, τοτε θα επρεπε να λεει 'USA's Logistics Office'. Αν ηθελε να πει απο τα γραφεια, τοτε θα ηταν 'USA Logistics Offices'. Αν ηθελε να πει απο το συγκεκριμενη υπηρεσια, τοτε θα ελεγε 'USA Logistics' Office'.

'...will transport and sell weapons to the current prices'. Το σωστο ειναι 'at current prices' δηλαδη με τις τωρα τιμες. Παρατηρηστε οτι η φραση γραφτηκε οπως ακριβως λεγεται στα ελληνικα (δηλ 'στις τωρινες τιμες- to the...')

'For exchange, there won't serious problem with Turkey'. Μαλλον θελει να πει οτι ως ανταλαγγμα δεν θα υπαρξει σοβαρο προβλημα με την Τουρκια. Αλλα το 'for exchange' δεν εχει κανενα τετοιο νοημα στην αγγλικη. H σωστη φραση θα ηταν 'In return, there won't be any serious problem with Turkey' η ακομα και το αγγλικο 'in exchange' αλλα σε καμμια περιπτωση αυτο που εχει χρησιμοποιηθει. Και παλι φαινεται οτι εγινε ακριβης μεταφορα απο το ελληνικο 'για ανταλλαγμα' (for exchange).

Οπως βλεπετε ειναι αδυνατον ενα τετοιο κειμενο να εχει συνταχθει απο στελεχος της Αμερικανικης κυβερνησης.

10 Ιουλίου 2011 9:59 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Φεύγοντας ο Δρούτσας δέχθηκε θέμα συγκυριαρχίας για 114 νησιά του Αιγαίου!

Ἀναρτήθηκε στὶς 12 Ἰουλίου 2011 ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10

 

1 Votes

Δεχθήκαμε να μπει ως συνυποσχετικό για τη Χάγη!

Μοιραίοι άνθρωποι για τη χώρα αναδεικνύονται τελικά οι σημερινοί κυβερνώντες, αφού μετά την «παράδοση» της οικονομίας και ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας, των μισθών και των συντάξεων στην «τρόικα», τώρα ετοιμάζονται να… παραδώσουν και το Αιγαίο, την εθνική ακεραιότητα, τα νησιά στους Τούρκους.

Ο Φον Δημητράκης Δρούτσας, πριν τα μαζέψει από το υπουργείο Εξωτερικών για να μετακομίσει στις Βρυξέλλες (παίρνοντας πιο παχυλό μισθό, ως ευρωβουλευτής), φρόντισε (προφανώς με την έγκριση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου), να ανοίξει την κερκόπορτα στους Τούρκους για να «αλώσουν», μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, το Αιγαίο. Σύμφωνα με απόλυτα διασταυρωμένες και ελεγμένες πληροφορίες, Ελλάδα και Τουρκία συμφώνησαν σε σχέδιο συνυποσχετικού για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης όχι μόνο για την υφαλοκρηπίδα, αλλά για όλα τα εκκρεμή ζητήματα στο Αιγαίο, μεταξύ των οποίων και η κυριαρχία σε 114 νησίδες, ειδικά στο νότιο Αιγαίο. Με άλλα λόγια, πλήρης δικαίωση της τουρκικής πολιτικής που οδήγησε στην κρίση των Υμίων, περί γκρίζων ζωνών και αμφισβητούμενης κυριαρχίας σε βράχους, νησίδες και βραχονησίδες στην περιοχή του Αιγαίου. Θλιβερότερη και πιο δεινή ήττα απ’ αυτήν για την Ελλάδα δεν υπάρχει.

Έπειτα από 52 γύρους ελληνοτουρκικών διαβουλεύσεων, έχει διαμορφωθεί ένα σχέδιο συνυποσχετικού, βάσει του οποίου: «Οι δύο χώρες εξουσιοδοτούν το ΔΔΧ να οριοθετήσει επί χάρτου την υφαλοκρηπίδα». Η συμφωνία έκλεισε τον Μάιο, έπειτα από πίεση των Τούρκων. Μόλις ολοκληρώθηκε ο κύκλος των διερευνητικών συνομιλιών στην Αθήνα, τον Μάιο, οι Τούρκοι είδαν ότι η ελληνική πλευρά αποδέχεται τις αξιώσεις τους και προκειμένου να μη χαθεί η δυναμική των διαπραγματεύσεων ζήτησαν πιεστικά έναν ακόμα γύρο διαβουλεύσεων. Η ελληνική πλευρά αρχικά εμφανίστηκε διστακτική, λέγοντας ότι δεν χρειάζεται να γίνει λίγες βδομάδες πριν από τις τουρκικές βουλευτικές εκλογές άλλος γύρος και καλύτερα θα ήταν να ολοκληρωθούν οι εκλογές και μετά να υπάρξει συνέχεια. Όμως η τουρκική πλευρά πίεσε, αντιλαμβανόμενη πως υπάρχει το «momentum» και δεν πρέπει να χαθεί η δυναμική. Τελικά οι Τούρκοι κατάφεραν, εν μέσω δικής τους προεκλογικής περιόδου, και έσυραν την Ελλάδα σε έναν ακόμα γύρο διαβουλεύσεων που έγινε στον Τσεσμέ. Εκεί υπήρξε η πλήρης συμφωνία για το σχέδιο συνυποσχετικού, όπου ενσωματώθηκαν οι ακραίες και πρωτοφανείς τουρκικές αξιώσεις.

Το θέμα έχει ακόμα μεγαλύτερες και τραγικότερες διαστάσεις, καθώς η Τουρκία έχει πολλές αξιώσεις και διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο και στο σχέδιο συνυποσχετικού υπάρχει αναφορά ότι οι δύο χώρες εξουσιοδοτούν το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να επιλύσει και «…όσα προβλήματα ήθελε ανακύψουν». Δηλαδή η Ελλάδα φαίνεται να συμφώνησε σε ένα σχέδιο που θέτει πλέον σε αμφισβήτηση την κυριαρχία της, με βάση τις πάγιες αξιώσεις της Άγκυρας και αφήνει τα πάντα στα χέρια του Διεθνούς Δικαστηρίου.

Βέβαια είναι αλήθεια πως η πάγια θέση της Ελλάδας επισήμως, μετά τη μεταπολίτευση, είναι η συνυπογραφή συνυποσχετικού και η προσφυγή στη Χάγη, μόνο όμως για την υφαλοκρηπίδα, αφού τη μόνη εκκρεμότητα στα Ελληνοτουρκικά που αναγνωρίζει η Αθήνα είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Όμως από το συγκεκριμένο σχέδιο συνυποσχετικού φαίνεται ότι γίνεται δεκτός και ο όρος της Άγκυρας να εξετασθούν και άλλα ζητήματα, τα οποία η τουρκική πλευρά θα θέσει.

Μέχρι τώρα η Τουρκία δεν αποδεχόταν τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, λόγω των πολλών ανοιχτών της θεμάτων. Τώρα όμως αποδέχεται το Διεθνές Δικαστήριο, προφανώς για να μπορέσει να αμφισβητήσει την ελληνικότητα εκατοντάδων νησίδων και βραχονησίδων και την κυριαρχία της Ελλάδας πάνω σε αυτές στην αρχή και στη συνέχεια και σε άλλα θέματα (όπως της δίνει τη δυνατότητα να πράξει η διατύπωση που υπάρχει στο σχέδιο του συνυποσχετικού), όπως π.χ. το εύρος των χωρικών υδάτων, το εύρος του εναέριου χώρου κ.ά. Το παιχνίδι πλέον γίνεται επικίνδυνο για την Ελλάδα, αφού αν το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποδεχθεί ότι δεκάδες νησίδες δεν είναι ελληνικές (ακόμα και αν δεν είναι τουρκικές), αυτομάτως η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, θα στηριχθεί σε άλλα δεδομένα. Θα σπάσει δηλαδή το ενιαίο της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, ειδικά στον κεντρικό δίαυλο από Λέσβο-Λήμνο προς Κάρπαθο-Κρήτη, αλλά και γύρω από τα Δωδεκάνησα.

Πηγή

kathimerini.gr | Από την πτώχευση του 1893 στο Γουδί

kathimerini.gr | Από την πτώχευση του 1893 στο Γουδί

Από την πτώχευση του 1893 στο Γουδί

Η φούσκα του δανεισμού, η καταστροφική ήττα του 1897, ο διεθνής οικονομικός έλεγχος και οι προσπάθειες εκσυγχρονισμού

Του Μιχαλη Ψαλιδοπουλου*

Η ιστορική παραδοχή του Χαρίλαου Τρικούπη «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» στις 10 Δεκεμβρίου 1893 σηματοδοτεί ανάγλυφα τη θλιβερή κατάληξη μιας οικονομικής πολιτικής μεγάλων φιλοδοξιών και αγαθών προαιρέσεων, τα διδάγματα της οποίας δεν έχουν ακόμα, έναν αιώνα αργότερα, συζητηθεί ευρέως. Η πολιτική αυτή ανάγκασε το 1898 την Ελλάδα στην αποδοχή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) ο οποίος υποχρέωσε τη χώρα σε πολιτική αυστηρότατης λιτότητας, ως το 1910 τουλάχιστον, για να καταργηθεί τυπικά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Τρικούπης κυβέρνησε τη χώρα λίγους μήνες το 1875 και το 1880, λίγες μέρες το 1878, καθώς και μεταξύ 1882-85 και 1886-90. Διετέλεσε πρωθυπουργός και μεταξύ Ιουνίου 1892-Μαΐου 1893 και μεταξύ Νοεμβρίου 1893-Ιανουαρίου 1895, για να αποσυρθεί στη συνέχεια από την πολιτική, λίγο πριν από τον θάνατό του. Ο κύριος πολιτικός του αντίπαλος Θεόδωρος Δηλιγιάννης κυβέρνησε στις περιόδους 1885-86, 1890-92 και 1895-97 καθώς και για μικρότερα διαστήματα το 1903 και το 1905, για να δολοφονηθεί στις 31 Μαΐου 1905 από έναν χαρτοπαίκτη.

Οι πολιτικές των δύο ανδρών διέφεραν ώς την πτώχευση του 1893 στη ρητορεία, αλλά συνέκλιναν στην πράξη. Ο Τρικούπης τασσόταν υπέρ της οικονομικής ανάπτυξης. Εκπροσωπούσε γαιοκτημονικά συμφέροντα καθώς και το ελληνικό κεφάλαιο της Διασποράς και ήταν οπαδός της στρατιωτικής ετοιμότητας της χώρας να αντιμετωπίσει προκλήσεις της εξωτερικής πολιτικής που θα οδηγούσαν στη γεωγραφική της επέκταση. Ο Δηλιγιάννης ήταν κι αυτός πρόμαχος της Μεγάλης Ιδέας. Τασσόταν υπέρ του «νοικοκυρέματος» των δημόσιων οικονομικών της χώρας και εκπροσωπούσε πολιτικά τους «νοικοκυραίους» της πόλης και του χωριού. Παρά τα δημοφιλή «ο προϋπολογισμός αφήνει μικρό πλεόνασμα», «κάτω οι φόροι» και άλλες δημαγωγικές κορώνες, αμφότεροι οι πολιτικοί συσσώρευσαν μεγάλα ελλείμματα όσο κυβέρνησαν, δικαιολογώντας την απόκλιση μεταξύ προεκλογικών τους δεσμεύσεων και κυβερνητικών πεπραγμένων με επείγουσες τρέχουσες ανάγκες που πάντα θεωρούσαν ότι αντιμετώπιζαν.

Ο Τρικούπης εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία των καρπών της «εποχής του κεφαλαίου» στην ευρωπαϊκή οικονομία, που άνοιξε τις στρόφιγγες του διεθνούς δημόσιου δανεισμού το 1879, για να προωθήσει εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα. Βελτίωσε υποδομές και γενικές συνθήκες παραγωγής, εισήγαγε νομοθεσίες υποβοηθητικές των παραγωγικών προσπαθειών και, γεγονός μεγάλης σημασίας, κατηύθυνε υπέρογκους δανειακούς πόρους στην εθνική άμυνα της χώρας, δίνοντας δευτερεύουσα σημασία στην ορθολογική κατανομή και οικονομική χρήση τους.

Αντί αναθεώρησης του απαρχαιωμένου φορολογικού συστήματος και επιβολής φορολογίας στούς, κατά τον καθηγητή Ιωάννη Σούτσο, «μηδόλως φορολογουμένους» - ένα στρώμα εύπορων αστών, που συμπεριλάμβανε ανώνυμες εταιρείες και τραπεζικά ιδρύματα, συνάφθηκαν μεταξύ 1879 και 1890 επτά εξωτερικά δάνεια ονομαστικής αξίας 630 εκατ. δρχ. Ο καθηγητής Ανδρέας Ανδρεάδης υπολόγιζε το ποσό αυτό, μετά την αφαίρεση προμηθειών-μεσιτικών, σε 459 εκατ. δρχ. και σε μόλις 389 εκατ. πραγματικού κεφαλαίου, καθώς πολλά από τα δάνεια εξοφλούσαν αμέσως με τη σύναψή τους παλαιότερα. Από αυτά μόνο ένα, αυτό του 1890, και ένα μέρος του δανείου του 1884 αφορούσαν παραγωγικά έργα, την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής Πειραιά-Συνόρων. Τα άλλα αφορούσαν στρατιωτικές/ναυτικές δαπάνες, εξόφληση χρεών του Δημοσίου προς τράπεζες και εξοφλήσεις οφειλών προγενέστερων δανείων.

Αποτέλεσμα ήταν μια παρατεταμένη οικονομική ευμάρεια χάρη στην αφθονία χρήματος και επικερδών τοποθετήσεων, στηριγμένη ωστόσο σε προϋποθέσεις που δεν ήταν αυτονόητο ότι θα ίσχυαν εσαεί.

Μάταια επεσήμαναν φιλελεύθεροι οικονομολόγοι της εποχής, όπως ο Ιωάννης Σούτσος και ο Αριστείδης Οικονόμος, ότι η χώρα έπρεπε να δανείζεται μόνον αφού θα είχε ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της. Οτι θα έπρεπε να εξισορροπούσε δαπάνες με εισπράξεις για να εισαγάγει ένα μετατρέψιμο νόμισμα στη θέση μιας, στα χαρτιά ισχύουσας για τη χώρα, συμμετοχής στο διεθνές νομισματικό σύστημα της εποχής. Οτι θα έπρεπε να φορολογήσει έχοντες και κατέχοντες και να αντλήσει πόρους από όλες τις κοινωνικές τάξεις, πράγμα που ο Τρικούπης απέφευγε να κάνει επικαλούμενος αναπτυξιακούς λόγους, συγκαλύπτοντας έτσι πολιτικές δεσμεύσεις του.

Το ξέσπασμα της σταφιδικής κρίσης και η παράταση της Μεγάλης Υφεσης στην Ευρώπη σήμαναν το πρόσκαιρο τέλος της φούσκας που είχε δημιουργηθεί. Οι τόκοι των δανείων απορροφούσαν το 40% των φορολογικών εσόδων και η πτώχευση το 1893 επήλθε ως μοιραίο. Οι Σούτσος και Οικονόμος είχαν ήδη αποβιώσει από το 1890, και στη συλλογική συνείδηση των σύγχρονων Ελλήνων φαίνεται ότι υπερίσχυσε η ρήση του Τρικούπη, ότι ήταν καλύτερος ένας ελλειμματικός προϋπολογισμός που θα εξασφάλιζε ετοιμοπόλεμο στράτευμα, παρά ένας ισοσκελισμένος. Βέβαια το 1897 η ρήση αυτή δεν απέτρεψε τη δεινή ήττα του υποτιθέμενου ετοιμοπόλεμου στρατεύματος που συρρίκνωσε πρόσκαιρα την Ελλάδα περίπου στα σύνορα της Μελούνας. Χρειάστηκε νέο δάνειο 170 εκατ. χρυσών φράγκων για να πληρωθεί πολεμική αποζημίωση στην Τουρκία προκειμένου να αποχωρήσει από τα καταληφθέντα εδάφη.

Διαπραγματεύσεις και «Αγανακτισμένοι»

Η πτώχευση του 1893 δεν επέδρασε αποτρεπτικά από το να διοργανωθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 1896, που άλλωστε την εποχή εκείνη δεν συνεπάγονταν τεράστια έξοδα. Η πτώχευση αφορούσε μόνο το εξωτερικό και όχι το εσωτερικό δημόσιο χρέος και η οικονομική ζωή στη χώρα συνεχίστηκε απρόσκοπτα, ενώ άρχισαν και οι «φιλολογικές» αναζητήσεις του χρονικού σημείου από του οποίου η οικονομία είχε πάρει τον δρόμο τής μη επιστροφής προς τη χρεοκοπία. Παρ' όλα αυτά δεν έλειψαν οι εντάσεις.

Ενώ ο Τρικούπης βρισκόταν σε αναζήτηση συμβιβασμού με τους ξένους δανειστές, σε αντικυβερνητικό συλλαλητήριο στο Πεδίον του Αρεως στις αρχές του 1895 συμμετείχε στο πλευρό των «αγανακτισμένων» αντικυβερνητικών διαδηλωτών ο διάδοχος του θρόνου, Κωνσταντίνος, με αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης. Η διάδοχη κυβέρνηση Δηλιγιάννη, στις 24 Ιουνίου 1895, ίδρυσε την «Υπηρεσία του Δημοσίου Χρέους», προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να καθησυχάσει τους ξένους δανειστές και εξουσιοδότησε τον Στέφανο Στρέιτ, διοικητή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, να συμφωνήσει με τους ομολογιούχους. Υπήρχε ωστόσο μια αποστροφή προς τους ξένους δανειστές και η κυβέρνηση καθοδηγούμενη από τον Τύπο της εποχής και την κοινή γνώμη δεν ήταν έτοιμη να προχωρήσει σε έναν συμβιβασμό αποδεχόμενη τις υποχρεώσεις του ελληνικού Δημοσίου.

Στις λεγόμενες προτάσεις του Παρισίου του 1896, προβλεπόταν «κούρεμα» του τόκου σε 40% του άρτιου για τα δάνεια των μονοπωλίων και της κεφαλαιοποίησης (σε 32% για τα υπόλοιπα δάνεια) και απόδοση μέρους των εισπράξεων των υπεγγύων προσόδων στα μονοπώλια και τον καπνό στους ξένους δανειστές. Οι ομολογιούχοι ζητούσαν επίσης όλα τα έσοδα από το χαρτόσημο και συμμετοχή στο συμβούλιο της Εταιρείας των Μονοπωλίων. Κωλυσιεργίες παρέτειναν τις συζητήσεις, με την ελληνική πλευρά να πιστεύει ότι διαθέτει χρόνο και τον πρώτο λόγο. Ταξίδι επιτροπής των ομολογιούχων στην Αθήνα για να δει τον πρωθυπουργό παρήλθε άκαρπο.

Ετσι, πριν από την τυπική ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων, η όξυνση του Κρητικού ζητήματος, καθώς και η εισβολή τον Μάρτιο του 1897 δυνάμεων της Εθνικής Εταιρείας σε οθωμανικά εδάφη, άφησε μετέωρο το θέμα του συμβιβασμού. Στη βραχεία πολεμική αντιπαράθεση που προκάλεσε αυτή η -ουσιαστικά- κήρυξη πολέμου από ιδιώτες, η Ελλάδα υπέστη, ως γνωστόν, πανωλεθρία. Οι εχθροπραξίες τερματίστηκαν στις 7 Μαΐου 1897, ύστερα από επέμβαση της Ρωσίας, καθώς ο οθωμανικός στρατός προχωρούσε νικηφόρα προς τη Λαμία.

Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου

Στις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν δεν συρρικνώθηκε εδαφικά η χώρα. Αντίθετα η επιβολή Διεθνούς Επιτροπής Ελέγχου, στα πρότυπα παρεμβάσεων σε Αργεντινή, Αίγυπτο και Τουρκία, έμελλε να αποτελέσει έναν πρωτόγνωρο πειραματισμό για την Ελλάδα. Η έκβαση του πολέμου υποχρέωσε επίσης την ελληνική πλευρά να αποδεχθεί το σχέδιο των έξι Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης για την αυτονομία της Κρήτης ως είχε.

Η Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου ή, όπως ονομάστηκε αργότερα, Διεθνής Οικονομική Επιτροπή (ΔΟΕ), και στην καθομιλουμένη Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος, ήταν το τίμημα που πλήρωσε το ελληνικό κράτος στους δανειστές του και στις έξι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης λόγω της μεσολάβησής τους στις διαπραγματεύσεις για την παύση των εχθροπραξιών. Ηταν επίσης η προϋπόθεση για τη σύναψη νέου δανείου, απαραίτητου για την πληρωμή της πολεμικής αποζημίωσης προς την Τουρκία. Συγχρόνως, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις διευθετούσαν μέσω της ΔΟΕ το άλυτο, μέχρι τότε, ζήτημα των χρεών του ελληνικού Δημοσίου προς τους ξένους δανειστές. Είναι προφανές ότι αν δεν είχε προηγηθεί η πτώχευση του 1893, ή αν είχε διευθετηθεί το ζήτημα μέσω διαπραγματεύσεων πριν από το 1897, η διάταξη για την επιβολή διεθνούς επιτροπής οικονομικού ελέγχου δεν θα είχε συμπεριληφθεί σε μια συνθήκη ειρήνης.

Η διευθέτηση, που έγινε αποδεκτή χωρίς πολλές αντιρρήσεις στις 10 Μαρτίου 1898 από το ελληνικό Κοινοβούλιο, στηριζόταν στη λογική ότι θα δίνονταν και νέα δάνεια στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της, αλλά ταυτόχρονα και εγγυήσεις αποπληρωμής όλων των οφειλών της, και περιελάμβανε τα εξής:

1. Το δάνειο πολεμικών επανορθώσεων και το λεγόμενο «οικονομικό δάνειο».

2. Την υποθήκευση συγκεκριμένων φορολογικών προσόδων για την εξυπηρέτηση των δανείων.

3. Την αναδιάρθρωση του χρέους.

Οσον αφορά το πρώτο, αυτό δόθηκε για να αποχωρήσει η Τουρκία στα σύνορα του 1897, ενώ το «οικονομικό» χρησίμευε για την κάλυψη του ελλείμματος του προϋπολογισμού του 1897, για τη μετατροπή του εις χρυσόν χρέους και για την καταβολή ποσών προς δικαιούχους ελληνικών ομολογιών.

Οσον αφορά το δεύτερο, η Εταιρεία Διαχείρισης των Μονοπωλίων (που είχε συγκροτηθεί το 1887) μετονομάστηκε σε Εταιρεία Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους. Με εξαιρετική λεπτομέρεια και με καθολικό έλεγχο των ξένων ομολογιούχων η εταιρεία ανέλαβε την είσπραξη προσόδων από πωλήσεις πετρελαίου, αλατιού, τσιγαρόχαρτου, σπίρτων, παιγνιόχαρτων, φωτιστικού οινοπνεύματος και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης της εποχής. Αποσπάστηκαν και προνόμια ελέγχων εφαρμογής των διατάξεων μέσω των ταινιών ασφαλείας που επικολλήθηκαν στα προϊόντα-φορείς έμμεσης φορολογίας, και που αποσκοπούσαν στη συγκέντρωση χρηματικών ποσών (σε εβδομαδιαία βάση!) σε λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας υπέρ των ομολογιούχων.

Οσον αφορά το τρίτο, τα υφιστάμενα δάνεια συμπτύχθηκαν σε τρεις κατηγορίες και συνδέθηκαν με υποθήκες όπως ο φόρος καπνού, τέλη χαρτόσημου και με εισπράξεις τελωνείων. Και εδώ πρυτάνευε η προτεραιότητα εξόφλησης των δανείων έναντι της προικοδότησης του Δημοσίου με φορολογικά έσοδα.

Επιβολή δημοσιονομικών και νομισματικών περιορισμών στο ελληνικό κράτος

Ως βάση υπολογισμού ελήφθησαν έσοδα και δαπάνες της περιόδου 1892-6. Σύμφωνα με αυτές, τα έσοδα ήταν περί τα 90 εκατ. και οι δαπάνες περί τα 63, ενώ το υπόλοιπο πήγαινε πριν από το 1893 στο δημόσιο χρέος. Ενώ οι δαπάνες προϋπολογίζονταν για το εγγύς μέλλον στα ίδια επίπεδα, στερώντας από το κράτος δυνατότητες παρέμβασης στην οικονομία (που άλλωστε κατά τα ισχύοντα τότε παγκοσμίως ήταν πολύ περιορισμένη), οι φορολογίες θα αύξαναν διαρκώς, με τη διαφορά να πηγαίνει υπέρ της εξόφλησης του χρέους. Για παράδειγμα, το 1903 προβλέπονταν έσοδα 100 εκατ. και δαπάνες του Δημοσίου 64 εκατ., δηλαδή περίπου το 40% των φορολογικών εσόδων κατευθύνονταν στη μείωση του χρέους και το υπόλοιπο στα ταμεία του κράτους. Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι οι προβλέψεις της ΔΟΕ σχετικά με τα φορολογικά έσοδα αποδείχθηκαν ανακριβείς. Τα έσοδα ήταν από τις αρχές του 20ού αιώνα περισσότερα των προϋπολογιζομένων, προς μεγάλη χαρά του ΔΟΕ και της ελληνικής κυβέρνησης.

Σαν να μην έφτανε η απώλεια της δημοσιονομικής κυριαρχίας του ελληνικού κράτους, το ίδιο συνέβη και με τη νομισματική. Προκειμένου να αρθεί η αναγκαστική κυκλοφορία, κάποτε στο μέλλον, η Ελλάδα δεσμεύτηκε με το άρθρο 30 της συμφωνίας να αποσύρει ετησίως τουλάχιστον 2 εκατ. δρχ. από την κυκλοφορία, έτσι ώστε να μειωθεί η ποσότητα του κυκλοφορούντος πληθωρικού χαρτονομίσματος από την τρικουπική εποχή και να καταστεί κάποτε εφικτή η μετατρεψιμότητα του νομίσματος (αυτό όπως θα δούμε παρακάτω συνέβη ντε φάκτο το 1909). Συνεπώς και η νομισματική πολιτική της χώρας γινόταν περιοριστική και οι δυνατότητες του Δημοσίου να παρεμβαίνει στην οικονομία περιορίζονταν στο ελάχιστο δυνατό.

* Ο κ. Μιχάλης Ψαλιδόπουλος είναι καθηγητής της Ιστορίας Οικονομικών Θεωριών στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος της έδρας Κωνσταντίνος Καραμανλής στη Σχολή Φλέτσερ του Πανεπιστημίου Ταφτς.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

kathimerini.gr | Ισκαντάρ: Η νέα Σιγκαπούρη

kathimerini.gr | Ισκαντάρ: Η νέα Σιγκαπούρη

Ισκαντάρ: Η νέα Σιγκαπούρη

Με αργά αλλά σταθερά βήματα, η Μαλαισία κατασκευάζει το νέο της οικονομικό κέντρο.

Οπως ένα γιγάντιο εργοτάξιο από τα δημοφιλή παιδικά τουβλάκια Lego, η Μαλαισία συναρμολογεί τη νέα της επενδυτική ζώνη, που μόλις ολοκληρωθεί θα γίνει μία νέα μητρόπολη τρεις φορές μεγαλύτερη από τη γειτονική της Σιγκαπούρη.

Εκταση εμβαδού 2.217 τετρ. χλμ, που καταλαμβάνεται σήμερα φυτείες καουτσούκ και φοινικόδενδρων στην πολιτεία της Τζοχόρ στα νότια της χώρας, θα φιλοξενήσει οσονούπω διεθνή σχολεία, πάρκα ψυχαγωγίας, πολυτελείς κατοικίες και οικονομική ζώνη. Ενα από τα πρώτα έργα είναι πάρκο των τούβλων Lego, το οποίο όταν ανοίξει τις πόρτες του του χρόνου, θα προσφέρει 40 διαδραστικά παιχνίδια, καθώς και 15.000 ομοιώματα διάσημων κτιρίων από όλο τον κόσμο, κατασκευασμένα βέβαια με Lego. Αυτό θα είναι ένα από τα τρία λούνα παρκ, που έχουν προγραμματισθεί για την Ισκαντάρ Μαλαισίας, που πήρε το όνομά της από τον αποθανόντα σουλτάνο του Τζοχόρ.

Η ζώνη της Ισκαντάρ, τα έργα κατασκευής της οποίας εγκαινιάσθηκαν το 2006, είναι ένας από τους πέντε «διαδρόμους οικονομικής ανάπτυξης» της Μαλαισίας, φιλόδοξο πρόγραμμα με στόχο την προώθηση της χώρας στο κλαμπ των αναπτυγμένων κρατών μέχρι το 2020. «Αυτή τη στιγμή, η βιομηχανία συνεισφέρει κατά 70% στο ΑΕΠ της περιοχής. Ελπίζουμε ότι το 2025, ο σημαντικότερος τομέας θα είναι εκείνος των υπηρεσιών», λέει ο Ισμαήλ Ιμπραήμ, διευθύνων σύμβουλος της επιχείρησης εκμετάλλευσης της ζώνης Ισκαντάρ.

Η περιοχή ευελπιστεί να ανταγωνισθεί τη γειτονική της Σιγκαπούρη, προσελκύοντας επιχειρήσεις και ιδιώτες, χάρη στις σημαντικές φοροαπαλλαγές που προσφέρει. Η ζώνη της Ισκαντάρ έχει ήδη εξασφαλίσει 23 δισ. δολάρια σε επενδύσεις, με ποσοστό 39% του ποσού αυτού να έχει ήδη επενδυθεί και το υπόλοιπο να περιλαμβάνεται σε συμβατικές δεσμεύσεις.

Την ίδια στιγμή, η βελτίωση των σχέσεων μεταξύ Μαλαισίας και Σιγκαπούρης αποδεικνύεται ιδιαίτερα ωφέλιμο για τις φιλοδοξίες της Ισκαντάρ, καθώς το εύπορο γειτονικό νησιωτικό έθνος αναμένεται να καταστεί ο σημαντικότερος επενδυτής στη ζώνη.

Η Σιγκαπούρη αποσχίσθηκε από την Ομοσπονδία της Μαλαισίας το 1965, ενώ οι σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών έχουν αντιμετωπίσει έκτοτε πολλαπλά προβλήματα. Πέρσι, όμως, οι δύο χώρες υπέγραψαν σημαντικές συμφωνίες, που ανοίγουν τώρα το δρόμο για κοινές επενδύσεις.

www.kathimerini.gr με στοιχεία από Reuters

kathimerini.gr | Τεχνολογία «Stealth» για τα πολεμικά πλοία της Ταϊβάν

kathimerini.gr | Τεχνολογία «Stealth» για τα πολεμικά πλοία της Ταϊβάν

Τεχνολογία «Stealth» για τα πολεμικά πλοία της Ταϊβάν

Υλικό που απορροφά τα κύματα του ραντάρ ανέπτυξε η Ταϊβάν, με τις δοκιμές να δείχνουν ότι η πυραυλάκατος κατηγορίας Seagull 50 τόνων, βαμμένη με το υλικό, δεν είναι ορατή στα ραντάρ, μέχρις ότου φθάσει σε κοντινή απόσταση. Είναι η πρώτη φορά που η Ταϊβάν αναπτύσσει τέτοιο υλικό.

Η κυβέρνηση της χώρας δεν ανακοίνωσε αν σκοπεύει να επενδύσει με το καινοτόμο υλικό το στόλο των δέκα πυραυλακάτων 170 τόνων, ταϊβανικής κατασκευής, που διαθέτει. Τα σκάφη αυτά έχουν ήδη σχεδιασθεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε ο εντοπισμός τους από ραντάρ να είναι δύσκολος. Τα πλοία είναι εξοπλισμένα με τέσσερις πυραύλους επιφανείας επιφανείας.

Η ένταση μεταξύ Ταϊβάν και Κίνας έχει αποκλιμακωθεί αισθητά, μετά την εκλογή του φιλο-κινεζικού Κουομιντάνγκ και του ηγέτη του, Μα Γινγκ Τζέο, το 2008. Το κόμμα ακολουθεί τώρα πολιτική προσέγγισης με το Πεκίνο και επιδιώκει να ενισχύσει τον κινεζικό τουρισμό προς το νησιωτικό έθνος. Το Πεκίνο, όμως, συνεχίζει να θεωρεί την Ταϊβάν μέρος της Κίνας, έχοντας δεσμευθεί να επαναφέρει το νησιωτικό κράτος υπό τη σκέπη της κεντρικής εξουσίας.

www.kathimerini.gr με στοιχεία από AFP

kathimerini.gr | Ενα «Μνημόνιο» κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ΗΠΑ

kathimerini.gr | Ενα «Μνημόνιο» κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ΗΠΑ

Ενα «Μνημόνιο» κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ΗΠΑ

Οι Ρεπουμπλικανοί δεν διστάζουν να ποντάρουν στην επιδείνωση της οικονομίας για να εκπορθήσουν τον Μπαράκ Ομπάμα

Του Πετρου Παπακωνσταντινου

Η στάση πληρωμών μιας χώρας έναντι των πιστωτών της είναι βέβαια μια δύσκολη απόφαση, αλλά όχι πάντα καταστροφική, όπως ευρέως πιστεύεται. Μεταξύ 1800 και 2009 σημειώθηκαν 250 περιπτώσεις αθέτησης πληρωμής του εξωτερικού χρέους. Οι Αμερικανοί ήταν από τους πρώτους διδάξαντες, καθώς αρνήθηκαν να αποπληρώσουν το χρέος τους μετά τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, ενώ οι Γάλλοι αθέτησαν τις υποχρεώσεις τους οκτώ φορές και οι Ισπανοί έξι. Στην εποχή της παγκόσμιας οικονομικής αλληλεξάρτησης, όμως, γίνονται δημοφιλείς οι εκλαϊκευτικές περιγραφές της θεωρίας περί χάους, όπου το πέταγμα μιας πεταλούδας σε ένα σημείο του κόσμου μπορεί να φέρει τυφώνα σε ένα άλλο. Και αν κάποιοι υποστηρίζουν παρόμοια σενάρια καταστροφής με πρωταγωνιστή την «πεταλούδα» που λέγεται Ελλάδα, τι θα έπρεπε να περιμένουμε στο ενδεχόμενο μιας στάσης πληρωμών της ίδιας της… Αμερικής, μιας χώρας που αντιπροσωπεύει από μόνη της το ένα τέταρτο της παγκόσμιας οικονομίας;

Οριο δανεισμού

Εξωφρενικό; Παράλογο; Γελοίο; Οχι και τόσο, κατά τον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ, ο οποίος προειδοποίησε πρόσφατα την ελεγχόμενη από τους Ρεπουμπλικανούς Βουλή των Αντιπροσώπων ότι αν δεν ανεβάσει το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο δανεισμού της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, τότε το ισχυρότερο κράτος του κόσμου θα αναγκαστεί να κηρύξει στάση πληρωμών εντός διμήνου. Ηδη, στις 16 Απριλίου, ο πολύ γνωστός και από τα καθ' ημάς οίκος αξιολόγησης Standard & Poor's απηύθυνε μια πρώτη, αυστηρή σύσταση στις ΗΠΑ χαρακτηρίζοντας «αρνητική» τη μακροπρόθεσμη τάση των δημόσιων οικονομικών τους. Στις 2 Ιουνίου, η σύσταση μετατράπηκε σε «κίτρινη κάρτα» από έναν άλλο οίκο, τον Moody's, ο οποίος προειδοποίησε ότι μπορεί να υποβιβάσει οσονούπω την αξιολόγηση των αμερικανικών χρεογράφων.

Η υπόθεση ότι η Αμερική είναι too big to fail -πολύ μεγάλη για να αφεθεί να χρεοκοπήσει- ακούγεται βέβαια πάρα πολύ λογική, ενδεχομένως να υποτιμά, όμως, τη δύναμη της βλακείας στην πολιτική. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Σύμφωνα με το αμερικανικό Σύνταγμα, η κεντρική κυβέρνηση δεν μπορεί να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές παρά μόνο μέσα στα όρια που καθορίζει κάθε φορά, με ρητή απόφασή του, το Κογκρέσο. Σήμερα, η «οροφή» την οποία έχει θέσει το Κογκρέσο βρίσκεται στα 14.294 δισ. δολάρια, ποσό που ισοδυναμεί στο 99% του ΑΕΠ. Το αμερικανικό κράτος έπιασε αυτό το όριο στα μέσα Μαΐου. Η κεντρική κυβέρνηση υπολογίζει ότι δεν θα μπορεί να αποπληρώνει τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας μετά τις 2 Αυγούστου, οπότε δύο ενδεχόμενα είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, νοητά: Είτε το Κογκρέσο ανυψώνει την «οροφή» του επιτρεπόμενου δανεισμού είτε η Αμερική κηρύσσει στάση πληρωμών, πυροδοτώντας μια παγκόσμια οικονομική Αποκάλυψη.

Και λοιπόν; Τι εμποδίζει το Κογκρέσο να ανεβάσει την επίμαχη «οροφή», όπως έχει κάνει δεκάδες φορές στο παρελθόν; Το πρόβλημα είναι ότι η ρεπουμπλικανική πλειοψηφία της Βουλής αρνείται κατηγορηματικά να υπερψηφίσει το σχετικό νομοσχέδιο εάν η κυβέρνηση Ομπάμα δεν συναινέσει σε δρακόντειες περικοπές δημοσίων δαπανών και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων προκειμένου να τιθασευτεί το αστρονομικό έλλειμμα του προϋπολογισμού - άνω του 10% του ΑΕΠ, με τάσεις περαιτέρω ανόδου. Ενα είδος «Μνημονίου» α λα αμερικανικά - κάτι σαν αυτό που εφαρμόζουν ήδη οι Ρεπουμπλικανοί στις πολιτείες όπου εξέλεξαν κυβερνήτες, πυροδοτώντας κάποτε σημαντικές κοινωνικές εκρήξεις, τύπου Ουισκόνσιν. Σημειωτέον ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα της Αμερικής δεν αποτελεί προϊόν της πολιτικής Ομπάμα. Οι Δημοκρατικοί το κληρονόμησαν από τους Ρεπουμπλικανούς προκατόχους τους: Ο Κλίντον από τον νεοφιλελεύθερο Ρόναλντ Ρίγκαν -ο οποίος δήλωσε κάποτε ότι «το έλλειμμα δεν είναι πρόβλημα» - και τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, ο Μπαράκ Ομπάμα από τον Τζορτζ Μπους τον νεώτερο. Δύο ήταν οι βασικές πηγές του προβλήματος κατά την τελευταία δεκαετία: Οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες για τη συντήρηση δύο πολέμων, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, και η συρρίκνωση των φόρων στα μεγάλα εισοδήματα και τις επιχειρήσεις. Οποιαδήποτε στοιχειωδώς σοβαρή πολιτική μεσοπρόθεσμης αντιμετώπισης του χρέους οφείλει να αντιμετωπίσει πρώτα απ' όλα αυτές τις δύο ανοιχτές, δημοσιονομικές πληγές.

Παιδεία - ασφάλιση

Ωστόσο, οι Ρεπουμπλικανοί δεν διανοούνται καν να συναινέσουν σε κάτι τέτοιο. Η αμερικανική πολεμική μηχανή είναι η ιερή αγελάδα τους και η φορολογία το ανάθεμα για τους «Ταλιμπάν της αγοράς», που σύρονται στην ουρά του διαβόητου Tea Party, με τον ακραίο, δεξιό λαϊκισμό του. Τι απομένει, λοιπόν; Μα οι δαπάνες για τη δημόσια εκπαίδευση, για τους δήμους, για τα επιδόματα των ανέργων και για τη σημαντικότερη μεταρρύθμιση του Ομπάμα: τη δημόσια, κοινωνική ασφάλιση, την οποία θέλουν να αντικαταστήσουν με «κουπόνια» που θα πηγαίνουν στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες - που σημαίνει ότι όποιος δεν έχει χρήματα για να καλύψει τα νοσήλιά του, κακό του κεφαλιού του.

Η πολιτική αυτή στηλιτεύεται από πολλούς αναλυτές όχι μόνο ως κοινωνικά άδικη, αλλά και ως οικονομικά επικίνδυνη, σε μια περίοδο που η Αμερική εμφανίζει ανηυσηχυτικά σημάδια «διπλής ύφεσης»: Η ανάκαμψη λαχανιάζει, η ανεργία καλπάζει και ο κίνδυνος μιας δεύτερης ύφεσης είναι ορατός. Σε ένα παρόμοιο τοπίο, σημειώνει ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν, μια άκαιρη «αποσωλήνωση» της αμερικανικής οικονομίας, με πρόωρο τερματισμό των προγραμμάτων τόνωσης και στροφή σε δρακόντεια λιτότητα, θα μπορούσε να οδηγήσει σε επανάληψη της τραυματικής εμπειρίας του 1936 - 37: Τότε, η διακοπή του περίφημου «Νιου Ντιλ» του προέδρου Ρούζβελτ ακύρωσε την ανάκαμψη και οδήγησε την οικονομία σε μια δεύτερη ύφεση, σε στυλ W, από την οποία θα την έβγαζε μόνο ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Φαίνεται όμως ότι ο τυχοδιωκτισμός έχει κυριεύσει σε τέτοιο βαθμό τους Ρεπουμπλικανούς ώστε να ποντάρουν ακριβώς στην οικονομική επιδείνωση, εν είδει από μηχανής θεού που θα αποτρέψει τη δεύτερη, διαγραφόμενη νίκη του Μπαράκ Ομπάμα στις προεδρικές εκλογές του 2012. Ό, τι και να καταλογίσει κανείς στον Αμερικανό πρόεδρο, έχει ήδη καταγραφεί ως ένας από τους χαρισματικότερους ηγέτες των μεταπολεμικών χρόνων και απέχει έτη φωτός από οποιονδήποτε εκ των διεκδικητών του ρεπουμπλικανικού χρίσματος. Παίζοντας με τη φωτιά, με ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα όσο το δημόσιο χρέος της χώρας, οι Ρεπουμπλικανοί κινδυνεύουν να δικαιώσουν, στα μάτια της αμερικανικής κοινής γνώμης, όλα τα επίθετα με τα οποία τους έλουσε στο κύριο, πρωτοσέλιδο άρθρο της, η γαλλική Le Monde: «Ανεύθυνοι», «πυρομανείς πυροσβέστες» και «μαθητευόμενοι μάγοι». Μωραίνει Κύριος…

Ιnfo

- Paul Krugman, «The Mistake of 2010», The New York Times, 2.6.2011

- Editorial, «La politique du pire des republicains americains», Le Monde, 4.6.2011

- Robert Reich, «Back Towards a US Double - Dip», Financial Times, 1.6.2011

- Ari Berman, «The Bank Lobby Steps Up Its Attack oElizabeth Warren», The Nation, 1.6.2011

kathimerini.gr | Τα οφέλη των Αθηνών από τη νέα δομή διοίκησης του ΝΑΤΟ

kathimerini.gr | Τα οφέλη των Αθηνών από τη νέα δομή διοίκησης του ΝΑΤΟ

Τα οφέλη των Αθηνών από τη νέα δομή διοίκησης του ΝΑΤΟ Καταργείται το αεροπορικό στρατηγείο της Σμύρνης, μέσω του οποίου η Τουρκία προωθούσε διεκδικήσεις της για τον επιχειρησιακό έλεγχο Της Δωρας Αντωνιου Την αποστέρηση της Τουρκίας από ένα «εργαλείο» προβολής των θέσεών της ως προς τον επιχειρησιακό έλεγχο στο Αιγαίο αποτιμά η Αθήνα ως το σημαντικότερο όφελος από τη νέα διάρθρωση της δομής δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Το αποτέλεσμα της πολύμηνης, σκληρής διαπραγμάτευσης στο εσωτερικό της Συμμαχίας, το οποίο παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την ελληνική πλευρά, είναι η κατάργηση του αεροπορικού στρατηγείου της Σμύρνης, μέσω του οποίου η Τουρκία προωθούσε στο ΝΑΤΟ τις διεκδικήσεις της για τον επιχειρησιακό έλεγχο. Η συζήτηση για τη νέα δομή διοίκησης του ΝΑΤΟ εξελίσσεται για σχεδόν δύο χρόνια, στο πλαίσιο της προσπάθειας της Συμμαχίας να αναπροσαρμόσει τον ρόλο της στα νέα δεδομένα και τις σύγχρονες προκλήσεις. Η οικονομική κρίση επιτάχυνε τη λήψη αποφάσεων και επέβαλε τη λογική μιας νέας δομής διοίκησης, πιο λιτής σε σχέση με το παρελθόν, ώστε να εξοικονομηθούν πόροι. Κατέστη εμφανής, άλλωστε, η απροθυμία πολλών εκ των συμμάχων να συνεχίσουν να συνεισφέρουν οικονομικά για τη διατήρηση ενός τόσο διευρυμένου σχήματος. Η απόφαση για διατήρηση ενός μόνο αεροπορικού στρατηγείου και δύο CAOC από τα επτά που προϋπήρχαν ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της Αγκυρας, που επέμεινε να διατηρηθεί το αεροπορικό στρατηγείο της Σμύρνης. Την ίδια στιγμή, η Αθήνα, τόσο σε επίπεδο γ. γ. της Συμμαχίας όσο και σε διαπραγματεύσεις με επιμέρους μέλη της, κυρίως την αμερικανική πλευρά, που επέμενε ότι η Τουρκία δεν μπορεί να μείνει εκτός του νέου σχεδιασμού, επέμεινε στη θέση ότι η διατήρηση του αεροπορικού στρατηγείου στη Σμύρνη θα σήμαινε συνέχιση μιας ιδιόμορφης κατάστασης που διαρκώς γεννά προβλήματα. Οταν κατέστη εμφανές ότι η επιλογή για το μοναδικό αεροπορικό στρατηγείο προσανατολίζεται προς τη Γερμανία και το Ράμσταϊν, η τουρκική πλευρά επικέντρωσε τη διαπραγματευτική της προσπάθεια στη διεκδίκηση του ναυτικού στρατηγείου. Και πάλι η θέση της ελληνικής πλευράς ήταν ότι κάτι τέτοιο θα προκαλούσε προβλήματα, δεδομένης της πάγιας τακτικής της Τουρκίας προβολής αμφισβητήσεων στο Αιγαίο. Τελικά, το ναυτικό στρατηγείο αποφασίστηκε να εδρεύει στο Νόρθγουντ του Ηνωμένου Βασιλείου και η Τουρκία λαμβάνει το στρατηγείο χερσαίων δυνάμεων. Από τη διαπραγμάτευση αυτή η Ελλάδα έχασε το CAOC της Λάρισας, καθώς τα δύο CAOC που παραμένουν θα λειτουργούν στο Ουέντεμ της Γερμανίας και στην Τορεχόν της Ισπανίας. Στη συνέχιση λειτουργίας του CAOC της Λάρισας αντιτάχθηκε η Τουρκία, η οποία έθετε θέμα διασυνδεσιμότητας των ραντάρ της με αυτό. Το CAOC της Λάρισας παραμένει στον νατοϊκό σχεδιασμό ως εφεδρεία σε περίπτωση κρίσης στην ευρύτερη περιοχή, με αποκλειστικά ελληνική διοίκηση. Οπως αναφέρουν πηγές του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, η κρίση στη Λιβύη και η συνακόλουθη ανάγκη της Συμμαχίας να χρησιμοποιήσει τις διαθέσιμες υποδομές στην ευρύτερη περιοχή, λειτούργησε υποβοηθητικά στις ελληνικές θέσεις, καθώς διαπιστώθηκαν στην πράξη τα προσκόμματα που μπορούν να υπάρξουν από τις διαρκείς αμφισβητήσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι από την απόφαση του ΝΑΤΟ να επιχειρήσει στη Λιβύη και μετά, όλα τα αεροσκάφη που εισέρχονται στο FIR Αθηνών υποχρεώθηκαν να καταθέτουν σχέδια πτήσης, προκειμένου να ελέγχεται ενδεχόμενη απόπειρα εισόδου εχθρικού αεροσκάφους. Στην πρακτική αυτή προσαρμόσθηκε εν πολλοίς και η Τουρκία. Τις πρώτες ημέρες των επιχειρήσεων κατέθετε ένα σχέδιο πτήσης ημερησίως, θεωρώντας ότι καλύπτει όλες τις πτήσεις αεροσκαφών της για την ημέρα, ενώ στη συνέχεια άρχισε να καταθέτει κανονικά σχέδια για όλες τις πτήσεις. Στρατιωτικές πηγές εκτιμούν ότι, με βάση τη νέα δομή διοίκησης, ο ρόλος της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ αποδυναμώνεται, καθώς είναι πολύ μεγαλύτερη η σημασία αεροπορικού ή ναυτικού στρατηγείου από το στρατηγείο χερσαίων δυνάμεων, το οποίο, εκτός των άλλων, στρέφει τον προσανατολισμό της Τουρκίας προς ανατολάς, στο Αφγανιστάν, όπου εξελίσσονται χερσαίες επιχειρήσεις.

kathimerini.gr | Τις ελληνικές βραχονησίδες δείχνει ιταλική απογραφή

kathimerini.gr | Τις ελληνικές βραχονησίδες δείχνει ιταλική απογραφή

Τις ελληνικές βραχονησίδες δείχνει ιταλική απογραφή

Διενεργήθηκε το 1922

Πλήθος εγγράφων από την ιταλική απογραφή του 1922 στα Δωδεκάνησα υπάρχουν πλέον στη νομική υπηρεσία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών και ενισχύουν το «οπλοστάσιο» έναντι των τουρκικών αμφισβητήσεων. Τα έγγραφα, που παρουσιάζει σήμερα η «Κ», αφορούν λεπτομερή καταγραφή όχι μόνο του πληθυσμού, αλλά και κάθε είδους δραστηριότητας και περιουσιακών στοιχείων σε μικρά νησιά και βραχονησίδες, που έχουν χρωματισθεί «γκρίζα» από την Αγκυρα, στο πλαίσιο των διεκδικήσεών της. Οι αμφισβητήσεις, μάλιστα, δεν περιορίζονται σε νησίδες κοντά στα τουρκικά παράλια, αλλά φθάνουν στη μέση του Αιγαίου.

kathimerini.gr | Τα ντοκουμέντα για τις νησίδες και τους κατοίκους

kathimerini.gr | Τα ντοκουμέντα για τις νησίδες και τους κατοίκους

Τα ντοκουμέντα για τις νησίδες και τους κατοίκους

Σύρνα. Στο έγγραφο με ημερομηνία 15/3/1928 των Καραμπινιέρων της Ιταλικής Διοίκησης του Αιγαίου διαβάζουμε την πλήρη απογραφή όλων των νησιών κοντά στην Αστυπάλαια, καθώς και στοιχεία για τη γεωγραφία, την κτηνοτροφία και τα λιμάνια τους. Tο ίδιο έγγραφο αναφέρεται στην ελληνική οικογένεια με «12 μέλη που κατοικεί στη Σύρνα και ασχολείται με την κτηνοτροφία. Υπάρχουν δύο ξωκλήσια αφιερωμένα στον Αγιο Γεώργιο και στον Αγιο Ιωάννη». Στη Σύρνα υπάρχει και το διάσημο ναυάγιο ενός πλοίου που βυθίστηκε στον κόλπο της νησίδας, στις 9 Δεκεμβρίου του 1946, μεταφέροντας μυστικά Εβραίους εποίκους στην Παλαιστίνη για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Στην προσπάθειά τους να βγουν στη στεριά πνίγηκαν 8 μετανάστες. Οι 8 τότε κάτοικοι της Σύρνας έχει καταγραφεί από τον Tύπο της εποχής ότι βοήθησαν τους ναυαγούς.

Οφιδούσα. Στο άλλο ιταλικό έγγραφο διαβάζουμε για τη νησίδα Οφιδούσα στα δυτικά της Αστυπάλαιας, «με έδαφος χωρίς πεδιάδες αλλά καλλιεργήσιμο στο μεγαλύτερο μέρος. Εκεί διαμένει μια οικογένεια αποτελούμενη από πέντε άτομα».

Γαϊδουρονήσι. Σε έγγραφο της Ιταλικής Διοίκησης των Νησιών του Αιγαίου με ημερομηνία 22/9/1928 διαβάζουμε για τους κατοίκους στο Γαϊδουρονήσι σε μια ακόμα «αμφισβητούμενη» περιοχή. «Στο νησί ο πληθυσμός χωρίζεται σε δύο ομάδες: στη μία ηγείται ο βοσκός (αρχηγός) Ιάμεος (Pastor Iameo) και στο άλλο ο Κανέλης (Pastor Canelis). Αυτές οι δύο ομάδες βρίσκονται σε δύο διαφορετικούς λόφους σε απόσταση 1,5 χλμ. από το λιμάνι του Αγίου Γεωργίου. Η ομάδα του Ιάμεου αποτελείται από βοσκούς, 6 οικογένειες, από τους οποίους 14 ενήλικες. Η ομάδα του Κανέλη αποτελείται από βοσκούς, συγγενείς μεταξύ τους και από κάποιους ψαράδες, συνολικά 24 οικογένειες, 111 κάτοικοι εκ των οποίων 45 ενήλικες. Σε αυτή την ομάδα ανήκουν ο Παπα-Χαράλαμπος Κυπραίος και ο δάσκαλος Ιωάννης Παναγιώτης (Giovanni Panaioti) από τη Σάμο, οι οποίοι αμείβονται από τον φτωχό και πενιχρό πληθυσμό. Οπως φαίνεται, οι δύο προαναφερθέντες βοσκοί (πάστορες) είναι οι πραγματικοί αρχηγοί του νησιού χωρίς κανένα αφεντικό από πάνω τους. Είναι όμως συχνά υποχρεωμένοι σε μια συντηρητική πολιτική και πρέπει να φροντίζουν, κυρίως απέναντι στους λαθρεμπόρους (πειρατές) που καταφεύγουν καμιά φορά και διαμένουν στο Γαϊδουρονήσι… Ο δάσκαλος είναι νεαρός και με καλή θέληση και αρετές υπέρ μας. Αν και δεν γνωρίζει ιταλικά, μέσω μιας μεθόδου ελληνο-ιταλικής κατάφερε να τα μάθει καλά ο ίδιος και να διδάσκει τις βασικές γνώσεις της γλώσσας στην τάξη του».

Μαράθι. Σε άλλο έγγραφο με ημερομηνία 20 Μαρτίου 1928 διαβάζουμε για το νησάκι Μαράθι του συμπλέγματος Αρκοί. «Το Μαράθι είναι μέρος ενός συμπλέγματος νησιών από 7 νησάκια που ανήκουν στο κράτος που μισθώνονται από τον έμπορο Michele Strata και εκεί βρίσκεται το Μοναστήρι με ενοίκιο 300 λίρες ετησίως για τη γη που διαθέτει στο νησί. Στο Μαράθι υπάρχουν 5 οικογένειες συνολικά 31 κάτοικοι μεταξύ τους βοσκοί και ψαράδες, ενώ όλα τα υπόλοιπα νησάκια είναι ακατοίκητα».

Λέβιθα. Ενα ακόμα σημαντικό σύμπλεγμα, αποτελούμενο από τις νησίδες Λέβιθα και Κίναρος, είναι αυτό που συνδέει τη γεωγραφική περιοχή των Κυκλάδων με τα Δωδεκάνησα και στον τουρκικό χάρτη παρουσιάζεται ως «μη παραχωρημένο στην Ελλάδα». Τα νησιά αυτά είναι επίσης απομακρυσμένα από την ξηρά και η θέση του συμπλέγματος ως εκ τούτου ιδιαίτερα σημαντική. Στην ιταλική απογραφή του 1922 καταγράφεται ότι όλοι οι κάτοικοι στα Λέβιθα είναι ορθόδοξοι και υπάρχουν και έγγραφα που αφορούν μια υδρογραφική αποστολή στα νησιά. Τα νησιά σήμερα ανήκουν διοικητικά στον Δήμο Λέρου και στα Λέβιθα κατοικεί κτηνοτρόφος που μαζί με την οικογένειά του διατηρεί αιγοπρόβατα.

Σε μια ενδεχόμενη στο μέλλον προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης για τα θέματα της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο ιστορικά έγγραφα σαν αυτά που βρίσκονται καταχωνιασμένα στα Αρχεία του Κράτους μπορεί να φανούν ιδιαίτερα καθοριστικά.

> http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100010_12/06/2011_445629

Η απογραφή των Ιταλών, απάντηση στην Αγκυρα

Πολύμηνη έρευνα της «Κ» στα Γενικά Αρχεία του Κράτους στη Ρόδο για τα Δωδεκάνησα
Της Σοφιας Παπαιωαννου
Ιστορικά στα Δωδεκάνησα, τόσο επί τουρκοκρατίας όσο και επί ιταλοκρατίας, η απογραφή ανθρώπων, περιουσιών και ζώων ήταν πάντα συνδεδεμένη με κακό. Σήμαινε συνήθως την αναγκαστική κατάταξη των Δωδεκανησίων στον στρατό του κατακτητή. Οι άνδρες κρύβονταν στα ξερονήσια για να μην απογραφούν και οι ντόπιοι έκρυβαν στοιχεία της περιουσίας τους. Οι απογραφές που πραγματοποίησαν όμως οι Ιταλοί στα Δωδεκάνησα την περίοδο της κατοχής των νησιών από το 1912 ώς το 1943 αποδεικνύεται σήμερα ανεκτίμητος θησαυρός για το Αιγαίο, τα νησιά και τις βραχονησίδες του και τις κατά καιρούς «αμφισβητήσεις» βραχονησίδων από τους Τούρκους.
Οι ίδιοι οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν τα στοιχεία από τις απογραφές για να διευκολύνουν τα σχέδιά τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια ολοκληρωμένη απογραφή στα νησιά που πραγματοποίησε ο επίσημος επιτετραμμένος της ιταλικής κυβέρνησης δρ Ερμάνο Αρμάο, το 1922, εξαφανίστηκε αργότερα από τους ίδιους τους Ιταλούς όταν είδαν ότι δεν εξυπηρετούσε πια τα σχέδιά τους. Οταν την εξουσία στην Ιταλία ανέλαβε ο Μουσολίνι που είχε καταστήσει σαφές ότι δεν θα επιστρέψει τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. Τα Δωδεκάνησα είχαν ονομαστεί Ιταλικά Νησιά του Αιγαίου και προκειμένου να εξιταλιστούν έπρεπε να αποκρύψουν το πόσοι Ελληνες υπήρχαν και τους ανέφεραν μόνο ως ορθόδοξους. Μάλιστα απαγόρευσαν και στον ίδιο τον δρα Αρμάο, που πραγματοποίησε την απογραφή, να κατέχει αντίγραφο του βιβλίου του. Η απογραφή όμως αυτή, καθώς και πλήθος άλλων εγγράφων, βρίσκονται σήμερα φυλαγμένα στα Γενικά Αρχεία του Κράτους στη Ρόδο όπου φυλάσσονται τα Αρχεία των Ιταλών της ιταλοκρατίας.
Κορυφαίος υπουργός είχε ζητήσει στο παρελθόν να ανασύρουν από τα ΓΑΚ Δωδεκανήσου την ιταλική απογραφή του 1922, καθώς και έγγραφα για συγκεκριμένες βραχονησίδες του Ανατολικού Αιγαίου για να συμπεριληφθούν στα αρχεία της νομικής υπηρεσίας του υπουργείου Εξωτερικών. Η έρευνα διήρκησε τρεις μήνες και τα έγγραφα που βρέθηκαν παρουσιάζει σήμερα η «Κ».
Παρ' ότι το καθεστώς των Δωδεκανήσων και των βραχονησίδων τους δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, διότι βασίζεται σε διεθνείς συνθήκες και τίτλους, οι Τούρκοι κατά καιρούς ισχυρίζονται ότι νησίδες και βραχονησίδες που περιγράφονται στις διεθνείς συνθήκες ως «εξαρτώμενες» ή «παρακείμενες» των μεγάλων νησιών, ανάλογα ποια συνθήκη διαβάζει κανείς, και από την στιγμή που οι βραχονησίδες δεν κατονομάζονται είναι για τους Τούρκους αμφισβητούμενες. Αυτό εξάλλου το επιχείρημα αναδείχθηκε και στην κρίση των Ιμίων, παρ' όλο που οι βραχονησίδες ήταν και κατά όνομα καταγεγραμμένες ως παραχωρημένες στην Ελλάδα, όπως φανερώθηκε.
Το 2004 είχε κυκλοφορήσει στην Τουρκία ένα βιβλίο της Τουρκικής Ακαδημίας Ιστορίας γραμμένο από δύο Τούρκους ιστορικούς με τίτλο «Ζώνες του Λυκόφωτος στο Αιγαίο - τα μη λησμονημένα τουρκικά νησιά». Στο βιβλίο καταγράφονται σαφώς τα επιχειρήματα της Τουρκίας για τα «αμφισβητούμενα νησιά και βραχονησίδες του Αιγαίου» και παρουσιάζεται και ο σχετικός χάρτης με τις νησίδες και θαλάσσιες περιοχές «που δεν έχουν παραχωρηθεί στην Ελλάδα».
Oι Τούρκοι δεν αμφισβητούν μόνο βραχονησίδες που βρίσκονται κοντά στα τουρκικά παράλια, αλλά πολύ σημαντικές βραχονησίδες στη μέση του Αιγαίου. Αυτές ακριβώς οι βραχονησίδες, που βρίσκονται πολύ μακριά από την ξηρά, οριοθετούν και μία πολύ μεγάλη θαλάσσια περιοχή γύρω τους. Σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας μία βραχονησίδα που μπορεί να στηρίξει αυθύπαρκτη οικονομική ζωή κατέχει και υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη).
Το σύμπλεγμα των τριών νησίδων της Σύρνας στο κέντρο του νοτίου Αιγαίου κάτω από την Αστυπάλαια είναι μία από τις περιοχές, που σύμφωνα με τον τουρκικό χάρτη είναι «αμφισβητούμενη». Τα νησάκια αυτά ακριβώς επειδή είναι απομακρυσμένα από τις ακτές έχουν μία πολύ μεγάλη ΑΟΖ γύρω τους. Στα ιταλικά αρχεία έχουν βρεθεί ένα πλήθος από έγγραφα που αφορούν τη Σύρνα, καθώς και τα στοιχεία απογραφής του πληθυσμού. Στο έγγραφο της απογραφής του 1922 διαβάζουμε χαρακτηριστικά ότι όλοι οι κάτοικοι της Σύρνας είναι ορθόδοξοι (δηλαδή Ελληνες) και στο νησί δεν υπάρχει κανένας μουσουλμάνος.


> http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_12/06/2011_445630