Η «άγνωστη» παράμετρος της Οικονομίας

Η «άγνωστη» παράμετρος της Οικονομίας

Η τραγωδία  με την σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι ότι ψάχνουμε για «εθνική» λύση σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα, ξεχωριστή για κάθε χώρα. Ακόμη πιο τραγικό είναι ότι δεν ψάχνουμε τη λύση εκεί που πρέπει, στον τόπο και το χρόνο της παραγωγικής διαδικασίας (δηλαδή στις επιχειρήσεις, στα εργοστάσια κλπ), εκεί που βγαίνουν τα υλικά αγαθά, ο πλούτος της κάθε κοινωνίας, αλλά την ψάχνουμε όσο γίνεται πιο μακριά (σε χρηματιστήρια, τράπεζες και σε παρόμοια «αγαθόεργα» Ιιδρύματα, ακόμη και σε Εκκλησίες). Η περίπτωση θυμίζει εκείνο το ανέκδοτο που ένας μεθυσμένος, έψαχνε ένα βράδυ, να βρει τα κλειδιά του σπιτιού του,  όχι όμως εκεί που τα είχε χάσει, αλλά κάτω από μια κολόνα φωτισμού, γιατί εκεί είχε φως. Εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να ψάξουμε τη λύση (λέμε ακόμη μια φορά), στον τόπο και στο χρόνο (process) της παραγωγικής διαδικασίας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Έχουμε μια οποιαδήποτε επιχείρηση. Μικρή, μεγάλη, ιδιωτική, συνεταιριστική, εμπορική, βιομηχανική, γεωργική, κτηνοτροφική, οποιασδήποτε μορφής επιχείρηση. Ας πούμε ότι η επιχείρηση αυτή ξεκινάει την δραστηριότητα της την πρώτη Ιανουαρίου τρέχοντος έτους. Όπως κάθε εχέφρων άνθρωπος, έτσι και ο επιχειρηματίας μας, παίρνει χαρτί και πέννα και κάθεται και γράφει: -Θα χρειαστώ τόσα για ενοίκιο, τόσα για μισθούς, τόσα ασφάλιστρα, τόσα για πρώτες ύλες, τόσα για εξοπλισμό, μηχανήματα, αυτοκίνητα κλπ. Οι πάντες πρέπει να πληρωθούν σε μια ορισμένη εκ των προτέρων χρονική στιγμή, ένα συγκεκριμένο ποσό. Όλα τα έχει υπολογίσει ο άνθρωπος μας, όλες τις παραμέτρους, όπως λέμε... Εκτός από μια!

Δεν έχει υπολογίσει εκ των προτέρων, πόσα πρέπει να πληρώσει σαν φόρο στο κράτος. Την φορολογική του υποχρέωση δηλαδή. Σε ένα κράτος που εκ των προτέρων, του έχει εξασφαλίσει τα πάντα (το χωροφύλακα, τον παπά, το γιατρό, το δάσκαλο, το δικαστή, τον εφοριακό κλπ). Αυτή τη σημαντικότατη προς το κράτος (προς την κοινωνία γενικότερα) υποχρέωση θα την ξεπληρώσει λέει μόνο αν θα έχει κέρδη!!! 

Όσο παράλογο κι αν ακούγεται αυτή είναι η πραγματικότητα. Το κράτοςπροκαταβάλει τις υπηρεσίες του στον επιχειρηματία, αλλά θα εισπράξει για αυτήν την προσφορά την αμοιβή του, δηλαδή την φορολογία, μόνο εάν η επιχείρηση θα έχει κέρδη!

Σκεφτείτε πόσο παράλογο θα ήταν αν ο επιχειρηματίας μας, έλεγε το ίδιο και στους προμηθευτές του, στις τράπεζες, στους εργαζομένους, ότι θα τους πληρώσει μόνο αν έχει κέρδη.

Στην σημερινή, πραγματική οικονομία, η σημαντική αυτή παράμετρος , είναι άγνωστη (κάτι σαν ταμπού ίσως) και μπορεί να παραμένει άγνωστη όσο οι περιστάσεις το επιβάλλουν ή το επιτρέπουν. Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αντιφάσεις της παγκόσμιας οικονομίας. Από εδώ ξεκινούν όλα τα προβλήματα.

-Γιατί δέχεται το κράτος αυτήν την αντίφαση;

Πρώτη βλακώδης απάντηση είναι ότι έτσι το βρήκαμε από τους πατεράδες μας και από τους παππούδες μας.

Δεύτερη εξήγηση είναι ότι το κράτος αδυνατεί (και εδώ έχει δίκιο), αδυνατεί να υπολογίσει, να προσδιορίσει εκ των προτέρων το ύψους του ποσού που πρέπει να απαιτήσει από τον επιχειρηματία. Δε γνωρίζει μέχρι σήμερα καμιά μέθοδο, κανένα τρόπο υπολογισμού του ποσού, και λέει: -Ασ'τον, θα μας πληρώσει όταν με το καλό βγάλει τα πρώτα κέρδη…. 10, 20, 30 τοις εκατό. Από την άλλη μεριά, αυτό βολεύει κάλλιστα και τον επιχειρηματία. Δεν είναι μικρό πράγμα για τον επιχειρηματία να ξεκινάει στην αρχή της χρονιάς χωρίς να χρειαστεί να υπολογίσει εκ των προτέρων, μια σημαντικότατη για όλη την κοινωνία παράμετρο, την παράμετρο της φορολογίας.

Τρίτον: Αν το κράτος βρει τρόπο να υπολογίσει εκ των προτέρων το ύψος του ποσού που πρέπει να πληρώσει σαν φόρο, τότε αυτό σημαίνει ότι ο επιχειρηματίας μας, όσα κέρδη παραπάνω βγάλει σε μια ορισμένη χρονική περίοδο, αυτά θα είναι δικά του. Δεν θα έχει το ηθικό δικαίωμα, κανένα κράτος, κανένας θεός, να τρέχει από πίσω σαν ζηλιάρικο κοπρόσκυλο και να ζητάει δεύτερη φορά τα ποσοστά του, 10, 20,30 τοις εκατό επί των καθαρών κερδών.

Βρισκόμαστε όπως γίνεται αντιληπτό σε μια τερατώδη πλάνη: Και το κράτος πιστεύει ότι βγαίνει κερδισμένο και ο επιχειρηματίας επίσης.

Η αλήθεια είναι ότι βγαίνουν και οι δυο χαμένοι. Και αυτό το δείχνει καλύτερα η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση. Είναι και οι δύο χαμένοι, και το κράτος και ο επιχειρηματίας.

Και έρχεται το κράτος τώρα, κατ'όπιν εορτής, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, με κάτι περαιώσεις, με κάτι ΦΠΑ, ΧΠΑ, και ΨΠΑ, με τα τετραγωνικά του σπιτιού μας, τα κυβικά του αυτοκινήτου μας, την κληρονομιά των γονέων μας, με την φορολογία ακόμη και των δωρεών προς τα παιδικά χωριά S.O.S και με ότι άλλο μπορεί να συλλάβει η διεστραμμένη φαντασία διαφόρων οικονομολόγων, να μειώσει λέει τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού.

Έρχονται και από την άλλη οι επιχειρηματίες,  και αυτοί κατόπιν εορτής, να διαμαρτυρηθούν για φοροεπιδρομή, για στέγνωμα της αγοράς, για έλλειψη ρευστού, και με αρκετά άλλα νερόβραστα επιχειρήματα να υπερασπιστούν με τη σειρά τους και αυτοί το δίκιο τους.

Ας το πούμε ακόμη μια φορά. Αν δεν απομακρυνθούμε από τις ιδεολογικές μας ακτές, δεν πρόκειται να δούμε νέους ορίζοντες, δεν πρόκειται ποτέ να φθάσουμε στον νέο κόσμο! Και ο νέος κόσμος είναι νέες μορφές ιδιοκτησίας, με ένα νέο φορολογικό σύστημα, που θα καθορίζει εκ των προτέρων την φορολογία των επιχειρήσεων, όχι ανάλογα με τα έσοδα, τα έξοδα και τα καθαρά κέρδη, αλλά ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων σε μια επιχείρηση. Τότε μόνο η άγνωστη παράμετρος της Οικονομίας δεν θα είναι πλέον άγνωστη (βλέπε:vostiniotismos.blogspot.com "Το κράτος και το φορολογικό εφάπαξ"). Τότε μόνο θα απελευθερωθούν τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις.

Όπως όταν με ένα σεισμό καταρρεύσουν όλα τα κτήρια μιας χώρας, τότε υπεύθυνοι είναι οι αρχιτέκτονες και οι μηχανικοί που τα φτιάξανε, έτσι και με μια κατάρρευση του οικονομικού συστήματος, υπεύθυνοι είναι οι οικονομολόγοι που το φτιάξανε. Μερικοί από αυτούς αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους, έχουν αναλάβει τον πιο απαίσιο ρόλο, να εξηγούν από τα κανάλια και τις εφημερίδες στα εκατομμύρια των αθλίων, ότι η φτώχεια, η μιζέρια, τα χρέη, η ανεργία και η πείνα είναι κάτι τελείως το φυσιολογικό σ' αυτή τη ζωή. Καλά που δεν μας λένε ότι εμείς θα ζήσουμε την άλλη ζωή καλά.

Βοστινιωτης Παναγιώτης

Οικονομολόγος

http://vostiniotismos.blogspot.com/2011/03/blog-post_22.html#more

Τετάρτη, Φεβρουάριος 02, 2011

Το κλειδί για το Αιγαίο

Share

Το ‘κλειδί’ για μια δίκαιη λύση στο Αιγαίο και ο ...τρίτος δρόμος! 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Ενώ η χώρα διανύει την πιο δύσκολη περίοδο από ίδρυσης του νέου ελληνικού κράτους, με το εξωτερικό χρέος να φθάνει το 150% του ΑΕΠ και το κράτος, τους παραγωγικούς φορείς, τα κόμματα, τον πολιτικό κόσμο και την ίδια την κοινωνία να αδυνατούν να αντιληφθούν το μέγεθος της απειλής που επικρέμεται πάνω από την Ελλάδα, και ως εκ τούτου, αδυνατούν να βρουν τη λύση που θα βγάλει τη χώρα από το τραγικό αδιέξοδο, οι εξελίξεις στη ΝΑ Μεσόγειο έρχονται να λειτουργήσουν ως...
καταλύτης και επιταχυντής στο ζήτημα της δρομολόγησης λύσεων ή ‘λύσεων’ στο ζήτημα των διεκδικήσεων των Τούρκων στο Αιγαίο.

Αναφερόμενοι στις εξελίξεις στη ΝΑ Μεσόγειο, εννοούμε την σοβαρή πλέον πιθανότητα εκμετάλλευσης από πλευράς της Κύπρου, από κοινού με το Ισραήλ, των πολύ σημαντικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου , γεγονός που οδήγησε τις δυο χώρες στην υπογραφή συμφωνίας για τον καθορισμό των ορίων της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), ενώ προκάλεσε το ενδιαφέρον εκτός των άλλων της Ρωσίας και της Γερμανίας, οι ηγέτες των οποίων έσπευσαν να επισκεφθούν την κατά 40% κατεχόμενη από τους Τούρκους χώρα-μέλος της Ε.Ε.
Όσον αφορά στην επιλογή των λέξεων καταλύτης και επιταχυντής, για να εξηγήσουμε το νόημά τους, θα κάνουμε μια σύντομη αναφορά στην κατάσταση που επικρατεί στο Αιγαίο.
Τα χωρικά ύδατα της Ελλάδος και της Τουρκίας, μετά τη συνθήκη της Λοζάννης (1923), ορίσθηκαν ντε φάκτο στα 3 ν.μ. Το 1936 η Ελλάδα προχώρησε μονομερώς στην επέκταση των χωρικών της υδάτων από τα 3 στα 6 ν.μ., χωρίς καμία αντίδραση από πλευράς της Τουρκίας. Η Τουρκία διατήρησε το εύρος των χωρικών της υδάτων στα 3 ν.μ. μέχρι το 1964, οπότε με τον υπ’ αριθμόν 476 νόμο τα επέκτεινε στα 6 ν.μ., ενώ εισήγαγε την αρχή της αμοιβαιότητας στο θέμα. Έτσι, με βάση την αρχή αυτή, η Τουρκία, σε εκείνες τις θαλάσσιες περιοχές όπου οι γειτνιάζουσες χώρες είχαν ήδη επεκτείνει τα χωρικά τους ύδατα στα 12 ν.μ., αναγνώριζε στον εαυτό της το δικαίωμα να πράξει και αυτή το ίδιο. Μετά από όλα αυτά, η Τουρκία, από το 1964, όρισε ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ το εύρος των χωρικών της υδάτων στα 6 ν.μ. στο Αιγαίο, ενώ με βάση την αρχή της αμοιβαιότητας, που αναφέρεται στο νόμο, το εύρος αυτό επεκτάθηκε και πάλι μονομερώς στα 12 ν.μ. στον Εύξεινο Πόντο και τη ΝΑ Μεσόγειο.
Όπως αναφέραμε σε προηγούμενα φύλλα στο άρθρο μας «Καλή τύχη Ελλάδα», από το 1973 η Τουρκία άρχισε να αμφισβητεί έμπρακτα τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος στο Αιγαίο και το δικαίωμα της χώρας μας να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 ν.μ., δικαίωμα που ισχυροποιήθηκε το 1982, με τη Συνθήκη για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. 
Το τί προηγήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, το παραθέσαμε στο προαναφερθέν άρθρο μας. Πάντως, ως αποτέλεσμα όλων αυτών, στο Αιγαίο υπάρχει μια στασιμότητα, παρά τις όποιες προσπάθειες που έγιναν κατά καιρούς να ξεπεραστεί το αδιέξοδο, που κατά την άποψή μας οφείλεται στην τερατώδη ‘ανάγνωση’ και ερμηνεία του διεθνούς δικαίου και στην πρωτόγονη επίκληση του Casus Belli από πλευράς της Άγκυρας. 
Ενώ λοιπόν έχει παγιωθεί μια κατάσταση, στην οποία η Ελλάδα επικαλείται το διεθνές δίκαιο και η Τουρκία το ‘δικαίωμά’ της να το αρνείται ή να το διαμορφώνει ανάλογα με το πώς τη συμφέρει, έρχονται οι εξελίξεις στη ΝΑ Μεσόγειο, που, όπως είπαμε στην αρχή του σημειώματός μας, λειτουργούν ως καταλύτης και επιταχυντής και στο Αιγαίο.
Τί εννοούμε.
Με βάση άρθρο του κ. Ηρακλείδη, καθηγητή Διεθνών Σχέσεων και Επίλυσης Συγκρούσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, που δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ (16-1-2010), μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι ‘από τις συνομιλίες του 1976-1981 συνάγονται 10 κατευθυντήριες γραμμές, στη λογική, θα έλεγα, ενός «μεγάλου πακέτου επίλυσης»’, με τελευταία και ‘φαρμακερή’ γραμμή την εξής:

Αποφυγή δημιουργίας εκατέρωθεν αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ).

Αν συμβαίνει αυτό και ιδιαίτερα αν υπάρχει δέσμευση των δυο χωρών να αποφύγουν τη δημιουργία ΑΟΖ, υπάρχει και μια λογική εξήγηση της απροθυμίας της Ελλάδος τόσα χρόνια να προβεί στη δημιουργία ΑΟΖ, κάτι που ήδη έχει κάνει η αδύναμη και υπό κατοχή Κύπρος από το 2004.
Όμως, όσον αφορά το φυσικό αέριο που θα εξαχθεί σε περιοχή που βρίσκεται στις ΑΟΖ Κύπρου-Ισραήλ, για να έχει νόημα η εξόρυξή του, θα πρέπει να εξασφαλιστεί το δρομολόγιο που θα ακολουθήσει ο αγωγός μεταφοράς στις ενεργοβόρες αγορές που το έχουν ανάγκη, δηλαδή στην Ευρώπη, που εν τω μεταξύ παραμένει εξαρτημένη από τη Ρωσία, στον τομέα αυτό. Οι δρόμοι που μπορεί να ακολουθήσει ένας τέτοιος αγωγός είναι τρεις. Ο πρώτος περνά μέσω Ισραήλ-Λιβάνου-Συρίας-Τουρκίας, ο δεύτερος μέσω Ισραήλ-Αιγύπτου-Λιβύης-Τυνησίας-Ιταλίας και ο τρίτος μέσω Κύπρου-Κρήτης-Πελοποννήσου-ηπειρωτικής Ελλάδος και καταλήγουν και οι τρεις στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης.
Αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι οι δυο πρώτοι δρόμοι αποκλείονται λόγω σοβαρότατων πολιτικών προβλημάτων, απομένει ο τρίτος δρόμος, ο οποίος όμως έχει και αυτός ένα ‘πρόβλημα’. Θα πρέπει να ορισθεί η ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου-Ελλάδος, για να μπορέσει να περάσει με ασφάλεια και χωρίς προβλήματα ο αγωγός. Για να ορισθεί όμως η ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Ελλάδος, θα πρέπει η Ελλάδα να συμπεριλάβει στην ΑΟΖ το Καστελόριζο, οπότε στην όλη υπόθεση εμπλέκεται και η Τουρκία, με την οποία, με βάση τον κ. Ηρακλείδη, έχουμε συμφωνήσει (;) επί της αρχής να αποφύγουμε αμοιβαία δημιουργία ΑΟΖ.
Η υπογραφή συμφωνίας Κύπρου – Ισραήλ για τον καθορισμό των ορίων μεταξύ των ΑΟΖ, η πρόσφατη επίσκεψη του προέδρου της Ρωσίας κ. Μεντβέντεφ και της πρωθυπουργού της Γερμανίας κ. Μέρκελ στην Κύπρο και η στρατηγική ανάγκη της Ευρώπης μετά τη Ρωσία να αποκτήσει και έναν δεύτερο προμηθευτή φυσικού αερίου, είναι εξελίξεις που δείχνουν ότι τελικά «Το ‘κλειδί’ για μια δίκαιη λύση στο Αιγαίο», όπως τιτλοφορεί το άρθρο του ο κ. Ηρακλείδης, δεν είναι στα όσα αναφέρονται εκεί, αλλά ίσως έχει αλλάξει ‘χέρια’ και βρίσκεται ήδη κάπου στα γεωπολιτικά και γεω-οικονομικά συμφέροντα που θα εξυπηρετήσει ο αγωγός του ‘τρίτου δρόμου’ και στην ασφάλειά του.
Όσον αφορά το τελευταίο, και όχι μόνο, οι κοινές αεροπορικές ασκήσεις Ελλάδος – Ισραήλ, η επίσκεψη του αρχηγού του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού στο Ισραήλ και οι πληροφορίες που θέλουν αεροσκάφη της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας να μετασταθμεύουν σε αεροπορικές βάσεις του Ισραήλ, φαίνεται ότι σε ορισμένους τομείς έχουν προχωρήσει αρκετά κάποια πράγματα.
Ας ελπίσουμε ότι ο τρίτος δρόμος του εν λόγω αγωγού, θα οδηγήσει τη χώρα σε μια πολύ διαφορετική κατεύθυνση από εκείνη που την οδήγησε ο ...τρίτος δρόμος για το σοσιαλισμό.
Οψόμεθα!

Η αναδιάρθρωση του ελληνικού εξωτερικού χρέους στα χρόνια του Μεσοπολέμου

Πέμπτη, 28 Απριλίου 2011

Η αναδιάρθρωση του ελληνικού εξωτερικού χρέους στα χρόνια του Μεσοπολέμου

Μετά την χρεοκοπία του 1932 επί Ελευθερίου Βενιζέλου και την παύση πληρωμών στο εξωτερικό, η Ελληνική οικονομία εισήλθε σε μια σημαντική τροχιά ανάκαμψης. Η ανάκαμψη αυτή στηρίχθηκε στην άνοδο των εξαγωγών των Ελληνικών καπνών (κυρίως στην Γερμανία), χάρις

Παναγής Τσαλδάρης

και σε μια σειρά ευεργετικών μέτρων των κυβερνήσεων Τσαλδάρη υπέρ των καπνοπαραγωγών, στην ανάκαμψη της εγχώριας γεωργικής παραγωγής και μεταποίησης (κάτι που συνέβη λόγω της υποτίμησης της δραχμής και της συνακόλουθης μείωσης των εισαγωγών), ενώ ιδιαιτέρως θετικό για την Χώρα σε εκείνη την χρονική στιγμή, ήταν και ο σημαντικός περιορισμός των πληρωμών για τόκους του εξωτερικού χρέους. Ο περιορισμός αυτός επέτρεψε στις κυβερνήσεις του Λαϊκού Κόμματος των ετών 1932-1935 να μην περικόψουν (πλην των δημοσίων έργων) καμία άλλη βασική δαπάνη του κράτους (άμυνα, συντάξεις, Παιδεία, οδοποιία), ενώ κράτησαν σταθερά υψηλή την εξυπηρέτηση του δημόσιου εσωτερικού χρέους, ώστε να αποφευχθούν αναταράξεις.

Εδώ πιστεύω αξίζει να αναφέρουμε ονομαστικά (τόσο για Ιστορικούς λόγους, όσο και για λόγους δικαιοσύνης) όσους απάρτιζαν το οικονομικό επιτελείο που κατάφερε να αναστρέψει την τότε ιδιαιτέρως αρνητική συγκυρία για την Ελληνική οικονομία βάζοντας τις βάσεις για την σταδιακή ανάκαμψή της: Παναγής Τσαλδάρης (Πρωθυπουργός), Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, Γεώργιος Πεσμαζόγλου και Σπύρος Λοβέρδος (Υπουργοί Οικονομικών), Εμμανουήλ Τσουδερός  (Διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδος), Αλέξανδρος Κορυζής (Υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος), και Δημήτριος Μάξιμος (Υπουργός Εξωτερικών, σύμβουλος επί οικονομικών θεμάτων και Γερουσιαστής).

Όταν ο Ιωάννης Μεταξάς ανέλαβε την διακυβέρνηση της Χώρας με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας της 4η Αυγούστου το 1936, είχε ως βασική του προτεραιότητα την πλήρη εξομάλυνση των ελληνοβρετανικών σχέσεων. Ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα των σχέσεων αυτών ήταν η αναδιάρθρωση του Ελληνικού εξωτερικού χρέους που αφορούσε άμεσα τους Άγγλους ομολογιούχους που κατείχαν το 65% του χρέους αυτού. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις ως το 1936 είχαν πληρώσει κατά έτος από 27%-35% των προβλεπόμενων τόκων, αρνούμενες κατηγορηματικά κάθε διαπραγμάτευση και ανθιστάμενες στις ισχυρές αγγλικές διπλωματικές πιέσεις. Ο Μεταξάς αποφάσισε στις 20 Αυγούστου να αυξήσει τις πληρωμές αυτές σε 40% των τόκων για τα έτη 1936-1937, επιτυγχάνοντας μια σημαντική και δύσκολη συμφωνία με τους Βρετανούς ομολογιούχους, ικανοποιώντας έτσι και την αγγλική κυβέρνηση κάτι που αποτελούσε τον πρώτιστο στόχο του.

Το ζήτημα του Ελληνικού εξωτερικού χρέους ανακινήθηκε εκ νέου την άνοιξη του 1937, όταν έληξε η σχετική συμφωνία του 1936. Οι ξένοι ομολογιούχοι (Council of foreign bond holders) πίεσαν το Foreign Office να επέμβει στον Μεταξά και να εξασφαλίσει αύξηση του ποσού στο 50% των τόκων. Ο Μεταξάς όμως αρνήθηκε κάθε νέα διαπραγμάτευση απειλώντας με παραίτηση τον Βασιλιά Γεώργιο που του ζήτησε να υποχωρήσει περαιτέρω ικανοποιώντας τους Άγγλους. Σε επιστολή του στον Έλληνα πρεσβευτή στο Λονδίνο Σιμόπουλο, ο Μέταξας έγραφε οτι ήταν αποφασισμένος να μην υποχωρήσει  στις ορέξεις των Βρετανών ομολογιούχων υπό οποιοδήποτε κόστος.

Τον Αύγουστο του 1937 η Ελληνική κυβέρνηση έστειλε αντιπροσωπεία στο Λονδίνο για τη διαπραγμάτευση μιας νέας συμφωνίας χωρίς να υπάρχουν προκαθορισμένα ποσοστά. Οι δύο πλευρές

Βασιλιάς Γεώργιος Β΄

όμως τήρησαν ανυποχώρητη στάση εμμένοντας στις αρχικές τους θέσεις με αποτέλεσμα να μην επιτευχθεί συμφωνία και να ξεσπάσει μια σκληρή δυσφημιστική για την Ελλάδα εκστρατεία στον Βρετανικό τύπο. Τόσο ο Γεώργιος όσο και ο Μεταξάς διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον Άγγλο πρέσβη Waterlow και εξέφρασαν την έντονη δυσφορία τους  για την αντιμετώπιση αυτή. Η βρετανική κυβέρνηση έσπευσε να ικανοποιήσει τους Έλληνες επεμβαίνοντας διακριτικά στον βρετανικό Τύπο ώστε να κοπάσει ο σάλος. Σύμφωνα με την αλληλογραφία του Foreign Office οι Βρετανοί θεωρούσαν τα αιτήματα των ομολογιούχων εντελώς παράλογα για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, ενώ θεωρούσαν οτι ήδη ο Μεταξάς είχε φτάσει στο μέγιστο των παραχωρήσεων που του ήταν εφικτό να κάνει.

Προφανώς, η τότε εποχή με την σημερινή είναι διαφορετικές όπως και διαφορετικό είναι και το μέγεθος των προβλημάτων  (όχι πάντως η φύση τους), οπότε ο απόλυτος παραλληλισμός δεν θα ήταν σωστός. Από την σύντομη αυτή ιστορική αφήγηση πρέπει να κρατήσουμε ότι ένα κράτος ακόμη και όταν πτωχεύει, δεν "πεθαίνει" δεν παραιτείται από την προσπάθεια, αλλά συνεχίζει να λειτουργεί, να ενθαρρύνει ή ακόμη και να εφευρίσκει τρόπους ανάκαμψης, συνεχίζει να μάχεται και κυρίως να ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑΙ όχι με ψοφοδεησμό αλλά με το σθένος που του υπαγορεύουν οι εκάστοτε κρίσιμες περιστάσεις. Καλό είναι αυτό να το εφαρμόσουν οι κυβερνώντες όταν ξανασυναντηθούν με τους πιστωτές μας....

Ι. Β. Δ.

Πηγές
 
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου, από το κεφάλαιο "Εξωτερικό παράγοντας", Εκδόσεις "εκδοτική Αθηνών"

Μαρκ Μαζάουερ, Η Ελλάδα και η Οικονομική κρίση του μεσοπολέμου, Εκδόσεις Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης

Ιώαννη Κολιόπουλου, Η δικτατορία του Μεταξά και ο πόλεμος του 1940, Εκδόσεις Βάνιας

Ηλία Βενέζη, Χρονικόν της Τραπέζης της Ελλάδος  

 

http://www.istorikathemata.com/2011/04/blog-post_28.html

Παραίτηση του Θ.Πάγκαλου ζήτησε η Ν.Δ. με "καυτή" ανακοίνωση του Γ.Μιχελάκη

20-04-2011 20:33:49

Την παραίτηση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου ζήτησε πριν λίγο η Νέα Δημοκρατία με σχετική δήλωση του εκπροσώπου της Γιάννη Μιχελάκη. «Αυτός ο άνθρωπος αξίζει να είναι Αντιπρόεδρος της χώρας μας; Υπάρχει κυβέρνηση; Υπάρχει Πρωθυπουργός; Υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που επιβάλλει στον Πρωθυπουργό να κρατά τον κ. Πάγκαλο στη θέση του Αντιπροέδρου;», αναρωτιέται ο Γιάννης Μιχελάκης στην ανακοίνωσή του. «Ο κ. Πάγκαλος, στην τέταρτη κατά σειρά ανακοίνωσή του, για τα όσα είπε στην Κωνσταντινούπολη, επιβεβαιώνει ότι υπήρξε και παραμένει υβριστής. Ότι συνεχίζει να ψεύδεται και τώρα αρχίζει να απειλεί» αναφέρει αρχικά ο εκπρόσωπος της ΝΔ. Και συνεχίζει με παράθεση των δηλώσεων Πάγκαλου που αποδεικνύουν την διαρκή ψευδολογίσ των τελευταίων μόνο ωρών στο θέμα των δηλώσεων του στην Κωνσταντινούπολη: «Στην πρώτη ανακοίνωση αναφερόταν ότι “δεν είχε καμία επαφή με εκπροσώπους του Τύπου” και “ουδέποτε έκανε δηλώσεις ή έδωσε συνέντευξη με το περιεχόμενο που αναφέρεται στην ανακοίνωση της Ν.Δ.”. Στη δεύτερη ανακοίνωση, αφού επαναλάμβανε τον ισχυρισμό ότι “ουδέποτε έκανε δηλώσεις ή έδωσε συνέντευξη με το περιεχόμενο που αναφέρεται στην ανακοίνωση της Ν.Δ.”, έβρισκε το πολιτικό θράσος να επιτεθεί κατά της Νέας Δημοκρατίας. Στην τρίτη ανακοίνωση, αφού επαναλάμβανε τον αρχικό ισχυρισμό ότι “δεν υπάρχει ούτε συνέντευξη, ούτε οποιαδήποτε επαφή με Τούρκο δημοσιογράφο”, παραδεχόταν ότι “υπάρχει η προσφώνησή του”. Και, αμέσως μετά, εκτρεπόταν σε νέες προσωπικές ύβρεις. Στην τέταρτη ανακοίνωση επαναλαμβάνει τα ίδια, εκτρέπεται σε νέες ύβρεις και προσθέτει απειλές». Ταυτόχρονα, επιτίθεται στον κ. Πάγκαλο γιατί «σε καμία από τις τέσσερις ανακοινώσεις του ο κ. Πάγκαλος δεν διαψεύδει τα όσα έγραψε η “Χουριέτ” την οποία, αντιθέτως, εκθειάζει ως σοβαρή, έγκυρη». Και, όμως. Είναι η “Χουριέτ” που έβαλε στα όσα είπε ο κ. Πάγκαλος τον τίτλο “μέρμηγκας και τζίτζικας”, αποδίδοντας σε όλους τους Έλληνες χαρακτηριστικά τεμπέληδων. Είναι η “Χουριέτ” που έγραψε ότι ο κ. Πάγκαλος επετέθη κατά του ελληνικού τραπεζικού συστήματος λέγοντας ότι “οι δικές μας τράπεζες είναι αποτυχημένες” και “ότι πρέπει να πάρουν παράδειγμα από τις τουρκικές”. Και είναι η “Χουριέτ” που έγραψε ότι ο κ. Πάγκαλος ανέφερε πως “μετά την εξαγορά της FinansBank κάποιοι εθνικιστές ενοχλήθηκαν, αλλά σήμερα είναι μια από τις πιο πετυχημένες επενδύσεις”. Υπογραμμίζεται ότι η τουρκική εφημερίδα, την οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει σοβαρή και έγκυρη, δημοσιεύει φωτογραφία από τη συνάντησή του με δημοσιογράφο της. Τον ίδιο δημοσιογράφο που έχει δώσει ηχητικό απόσπασμα λίγων δευτερολέπτων από τη δίωρη εκδήλωση στην οποία περιλαμβάνεται η ομιλία του στους ομογενείς και η συνομιλία του με το δημοσιογράφο. Γιατί, λοιπόν, ο κ. Πάγκαλος δεν λέει τίποτε για τη φωτογραφία του με τον Τούρκο δημοσιογράφο, που δημοσιεύει η εφημερίδα, αλλά και για το απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα που έδωσε στη δημοσιότητα η εφημερίδα; Γιατί, όχι μόνο δεν διαψεύδει την τουρκική εφημερίδα, αλλά την προβάλλει κιόλας εκθειάζοντας τη σοβαρότητα και την εγκυρότητά της;». «Με τις τέσσερις ανακοινώσεις του ο κ. Πάγκαλος ψεύδεται και αυτοδιαψεύδεται», αναφέρει η δήλωση Μιχελάκη, καταλήγει: «Αφού εξύβρισε χυδαία τους δημοσίους υπαλλήλους, αποκαλώντας τους “κοπρίτες” και αφού προσπάθησε να απαξιώσει τους αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων, χαρακτηρίζοντάς τους “αντιπαραγωγικούς”, πήγε στην Τουρκία για να λοιδορήσει συλλήβδην τους Έλληνες. Και αυτό δεν μπορεί να αγνοείται από κανέναν. Υπάρχει, όμως, κάτι πιο σημαντικό. Ο Αντιπρόεδρος της Ελληνικής κυβέρνησης πηγαίνει στην Τουρκία, την ώρα που η γειτονική χώρα εντείνει τις προκλήσεις της σε βάρος του Ελληνισμού, για να πει στους Τούρκους, ότι την ώρα αυτή, η χώρα τους αποπνέει αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση, ότι προοδεύει και διέρχεται μια καλή φάση και ότι οι Έλληνες εμφανίζουν έλλειψη αυτοπεποίθησης. Αντί να προβάλλει τους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας, προβάλλει την Ελλάδα ως χώρα τεμπέληδων. Ο άνθρωπος που χαρακτήρισε τους αγωνιστές του ’21 “ένα μάτσο αγράμματους και αδαείς χωριάτες”, ο πρωταγωνιστής της παράδοσης Οτσαλάν στους Τούρκους, ο υπουργός Εξωτερικών κατά τη νύχτα των Ιμίων, εκείνος που συμφώνησε στην απόσυρση της σημαίας από ελληνικό έδαφος επειδή -όπως έλεγε- δεν φυσούσε αέρας να την πάρει, πήγε στην Τουρκία, σε μια τόσο κρίσιμη ώρα, για να εμψυχώσει τους Τούρκους και να εξυβρίσει τους Έλληνες». Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=19275&Itemid=131

Ισλανδία ή Ελλάδα; Δημοκρατία ή Λογιστική;
Δημοσιεύτηκε από τον Πάνος [admin] στις 29/4/11 (6 Αναγνώσεις)

Ισλανδία ή Ελλάδα; Δημοκρατία ή λογιστική για τραπεζίτες;

Του Νίκου Κοτζιά

Στην Ελλάδα η κρίση ήρθε από τον ιδιωτικό τομέα που λεηλατούσε τον δημόσιο, καθώς και από τον τελευταίο, αλλά και από τους ιδιώτες επιχειρηματίες που λεηλατούν τις επιχειρήσεις τους. Στην Ισλανδία η κρίση ήρθε επίσης από τον ιδιωτικό τομέα, κύρια από τις τράπεζες, και για όλα τα δεινά της κρίσης ευθύνονται αυτές. Στην Ισλανδία εφαρμόστηκαν οι αρχές της άμεσης δημοκρατίας και οι τράπεζες δεν έλαβαν παρά του μη έχοντος. Αντίθετα, στην Ελλάδα οι μόνοι που δεν έχουν πληρώσει ακόμα για την κρίση είναι οι τραπεζίτες.



Στην Ελλάδα οι τράπεζες έλαβαν – ή πρόκειται συντόμως να λάβουν – εγγυήσεις και άμεσες κρατικές ενισχύσεις ύψους 98 δις ευρώ. Στις ΗΠΑ, χώρα με οικονομικά μεγέθη εξήντα φορές μεγαλύτερα από εκείνα της Ελλάδας, οι τράπεζες, που ήταν σε πολύ βαρύτερη κρίση, έλαβαν συνολικά 210 δις ευρώ! Υποχρεώθηκαν, μάλιστα, να δεχτούν το δημόσιο έλεγχο και τη διοίκηση, ενώ απέδωσαν υψηλότατα έσοδα στον κρατικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ. Συμφώνησαν, δε, σε αυστηρότατες διαδικασίες για την επιχειρηματική τους δράση. Αντίθετα, στην Ελλάδα οι τράπεζες κάνουν ό,τι τους αρέσει με τα δημόσια χρήματα. Ακόμα και την απόφαση της κυβέρνησης για ενοποίηση της Εθνικής Τράπεζας με την Alpha την απέτρεψαν μέτοχοι που έχουν βάλει στην τελευταία λιγότερα χρήματα από το ίδιο το Ελληνικό Δημόσιο. Το τελευταίο, για λόγους αδιευκρίνιστους, δεν απέκτησε και δεν άσκησε δικαιώματα που απέρρεαν κανονικά από τη χρηματοπιστωτική παρουσία του εντός της Alpha.

Η κυβέρνηση, ακόμα, ικανοποίησε την α παίτηση των τραπεζιτών να καταργήσει τα δικαιώματα συλλογικής σύμβασης των τραπεζοϋπαλλήλων. Μόλις, δε, πριν από λίγες ημέρες ανακοίνωσε ότι θα ιδιωτικοποιήσει το κερδοφόρο τμήμα του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων, που, όπως όλοι μας θυμόμαστε, ήταν το πρώτο αίτημα που πρόβαλαν οι τραπεζίτες στην τρόικα.

Στην Ελλάδα όλα αποφασίζονται εν κρυπτώ, μακριά από το φως της ημέρας. Ακόμα και υπουργοί δεν γνωρίζουν τι πράττει το στενό οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Δεν δικαιούνται αυτοί και οι βουλευτές να έχουν ουσιαστική γνώμη με πρακτικό αντίκρισμα στις επιλογές της κυβέρνησης. Μπορούν, αν θέλουν, να «ξεσπούν», αλλά μέχρι εκεί. Ο ρόλος τους από εκεί και ύστερα περιορίζεται στην επικύρωση αποφάσεων που λαμβάνει μια μικρότατη ομάδα σε συνεννόη ση με τα μεγάλα συμφέροντα και τον ξένο παράγοντα-δανειστές. Στην Ελλάδα, δηλαδή, η κυβέρνηση δείχνει να φοβάται τη δημοκρατία. Όχι μόνο δεν κατανοεί ότι η χώρα δεν μπορεί να προωθεί επιλογές που κινούνται ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, αλλά δεν είναι σε θέση καν να αξιοποιήσει διαπραγματευτικά το γεγονός ότι η πλειοψηφία του λαού μας εναντιώνεται στα μέτρα που επιβάλλει η τρόικα. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, στην Ισλανδία λειτούργησε η δημοκρατία. Ως προς τα χρέη των τραπεζών και του Δημοσίου πραγματοποιήθηκαν δύο δημοψηφίσματα, με τα οποία απορρίφθηκαν οι κυβερνητικές συμφωνίες με τους ξένους δανειστές.

Παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον η αλλαγή που έγινε στους προτεινόμενους όρους δανεισμού της Ισλανδίας, χάρη στη δημοκρατία, από τους δανειστές της. Η αρχική απαίτηση των δανειστών της Ισλανδίας ήταν τα δάνεια να εξοφληθούν μέχρι το 2024, με επιτόκιο ύψους 5,5%. Μετά το πρώτο δημοψήφισμα, οι δανειστές έκαναν σημαντικές αλλαγές στους όρους της συμφωνίας. Τα προτεινόμενα επιτόκια έπεσαν στο 3% (σχεδόν στο μισό) και ο χρόνος της προτεινόμενης αποπληρωμής επεκτάθηκε, με αφετηρία το 2016, και μέχρι το 2046! Δηλαδή, μέσα σε μία Ημέρα Δημοκρατίας, εκείνη του δημοψηφίσματος, η Ισλανδία κλήθηκε να πληρώσει το χρέος της με το μισό επιτόκιο και με τριπλάσια επιμήκυνση του αρχικού χρονοδιαγράμματος.

Οι αλλαγές που θα επέλθουν μετά το δεύτερο δημοψήφισμα βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση. Το σίγουρο είναι ότι η περισσότερη δημοκρατία διευκόλυνε ακόμα και τους όρους δανειοδότησης. Αλλά οι εδώ κυβερνώντες δείχνουν να μην μπορούν να καταλάβουν ούτε καν αυτό...

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 21/4/11

ΠΗΓΗ: 27/04/2011, http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=18218&category_id=100

--> Κοινότητες Θεμάτων <--

Ραντεβού υψηλής τάσης για τη ΔΕΗ μετά τη θύελλα για τα αυθαίρετα | ειδησεις , οικονομια | v4.ethnos.gr

Ραντεβού υψηλής τάσης για τη ΔΕΗ μετά τη θύελλα για τα αυθαίρετα | ειδησεις , οικονομια | v4.ethnos.gr
Ραντεβού υψηλής τάσης για τη ΔΕΗ μετά τη θύελλα για τα αυθαίρετα
Επί τάπητος το ζήτημα της εκχώρησης του 17% της ΔΕΗ, αλλά και του 40% της λιγνιτικής παραγωγής της επιχείρησης «E» 28/4
mail to Εκτυπώστε το Αρθρο Μεγαλύτερα Γράμματα Μικρότερα Γράμματα

Τετ α τετ... μίας ώρας χθες του υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου με την υπουργό ΠΕΚΑ Τ. Μπιρμπίλη μία μέρα μετά τη «θύελλα» που προκάλεσαν οι δηλώσεις της για την αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ και τα αυθαίρετα.

Σύμφωνα με διαρροές των δύο πλευρών, αντικείμενο της συζήτησης ήταν «η ΔΕΗ και οι λιγνίτες».
ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Μήνυμα Γιώργου προς τους υπουργούς
Ετοιμη για 48ωρες απεργίες
ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Ντερούζ: Καταστροφική η αναδιάρθρωση
Οι «παγίδες» της Εφορίας για τις αποδείξεις
Θα ελεγχθούν οι αποδείξεις όσων πάρουν επιστροφή άνω των 1.500 ευρώ
«Μνημόνιο» κατά της φοροδιαφυγής
ΥΠΟΙΚ: Έως 4 Μαΐου οι δηλώσεις ΦΠΑ
«Πάγωσε» η αγορά ακινήτων της Αθήνας
Επαναγοράζει χρέος η Ελλάδα
Μειώνεται η χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών από την ΕΚΤ
Ραντεβού υψηλής τάσης για τη ΔΕΗ μετά τη θύελλα για τα αυθαίρετα

Αλλωστε, στη συνάντηση συμμετείχε και ο αρμόδιος γενικός γραμματέας Ενέργειας του ΥΠΕΚΑ Κ. Μαθιουδάκης. Αν και πηγές αναφέρουν ότι προς το τέλος της συζήτησης έγινε και μία σύντομη ανταλλαγή απόψεων στο θέμα της «περαίωσης» των αυθαιρέτων.

Πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες, επί τάπητος ετέθη το ζήτημα της εκχώρησης του 17% της ΔΕΗ αλλά και του 40% της λιγνιτικής παραγωγής της επιχείρησης. Οι κ. Παπακωνσταντίνου και Μπιρμπίλη, αναφέρουν πηγές, προσπάθησαν να βρουν μία κοινή γραμμή πλεύσης, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η υπουργός αποχωρώντας από την οδό Νίκης ήταν φανερά εκνευρισμένη, αναζητώντας το πρώτο ασανσέρ για να φύγει και να γλιτώσει τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, ενώ και το κλίμα στο γραφείο της στην οδό Αμαλιάδος ήταν ιδιαίτερα «ηλεκτρισμένο», με την κ. Μπιρμπίλη, κατά τις πληροφορίες, να «φωνάζει» σε όποιον έβρισκε μπροστά της...

Ουσιαστικά, η υπουργός επέμενε στη θέση της. Φέρεται να υποστήριξε στον κ. Παπακωνσταντίνου ότι δεν μπορεί να γίνει και πώληση του 17% της ΔΕΗ (σ.σ.: τότε το ποσοστό του Δημοσίου κατεβαίνει στο 34%), αλλά και διάθεση του 40% της λιγνιτικής παραγωγής της σε ιδιώτες.

Του υπενθύμισε πως η δεύτερη διαδικασία είναι σε εξέλιξη με την ανταλλαγή ενέργειας της ΔΕΗ με άλλες εταιρείες ηλεκτρισμού του εξωτερικού.

Ετσι, η αγορά και η πρόσβαση των ιδιωτών στο φθηνό καύσιμο του λιγνίτη επιτυγχάνεται, ενώ μικρές είναι οι επιπτώσεις και στην κερδοφορία της εταιρείας.

Τόνισε πως αν ταυτόχρονα εκχωρηθεί κι άλλο ποσοστό του Δημοσίου, τότε η επιχείρηση θα ζημιωθεί και συνεπώς και το τίμημα πώλησής της θα είναι ευτελές.

Ενα άλλο δεδομένο που επισήμανε είναι και το «περίεργο» ασφαλιστικό καθεστώς των εργαζομένων της εταιρείας.

Τα αποθέματα του Ταμείου των υπαλλήλων της είναι ενσωματωμένα στα πάγια περιουσιακά στοιχεία της επιχείρησης. Αν, λοιπόν, επιδιωχθεί αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ, η ΓΕΝΟΠ θα διεκδικήσει τα 11,9 δισ. ευρώ.

Ο υπουργός Οικονομικών, λένε πηγές, άκουσε τις θέσεις της υπουργού, αλλά επισήμανε την ανάγκη της περαιτέρω αποκρατικοποίησης της εταιρείας ελέω και των επιταγών του μνημονίου.

Εξάλλου, ο κ. Παπακωνσταντίνου υπενθύμισε πως το μάνατζμεντ αλλά και ο έλεγχος των δικτύων θα παραμείνουν στο Δημόσιο.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΛΩΝΑΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ
Τετάρτη, 27 Απριλίου 2011
Να τελειώνουμε με την διατεταγμένη χυδαιολογία των παρατρεχάμενων του παρακράτους
Αγαπητοί φίλοι,

Η επιστολή παραίτησης – για την οποία έγινε τόσος θόρυβος – ήταν αυστηρώς προσωπική υπόθεση και απευθυνόταν προσωπικά στον Μίκη, ο οποίος είναι γνώστης όλων των στοιχείων στα οποία αναφέρομαι έμμεσα. Δεν ήταν δική μου επιλογή να δημοσιοποιηθεί. Σκοπός μου ήταν να αποχωρήσω ήσυχα και χωρίς θόρυβο για να μην δοθεί η εντύπωση της διάσπασης, ούτε να τεθεί δίλημμα στα μέλη της Σπίθας. Αρχή μου πάντα ήταν ότι η απόφαση του τι θα κάνει κάποιος, ανήκει αποκλειστικά στον ίδιο. Και πρέπει να την παίρνει όχι με βάση τις όποιες διαρρέουσες πληροφορίες, αληθινές ή ψεύτικες, όπως συμβαίνει πάντα με όλους τους υποταχτικούς ηλίθιους και τους πνευματικά ανάπηρους ειδωλολάτρες, αλλά με βάση το τι αντιλαμβάνεται ο ίδιος, τι τον διδάσκει η ίδια η εμπειρία του.
Η δημοσιοποίηση της επιστολής δεν έγινε από εμένα. Έγινε από το περιβάλλον του Μίκη και αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της κεντρικής Σπίθας, ώστε να ξεκινήσει ένας οχετός λάσπης εναντίον μου. Προσωπικά αιφνιδιάστηκα από το γεγονός ότι οποιοδήποτε υποκείμενο και ανώνυμος τρωγλοδύτης του πολιτικού υποκόσμου μπορούσε να αναρτήσει στην κεντρική ιστοσελίδα της Σπίθας υβρεολόγιο εναντίον μου. Ιδίως όταν η ίδια η κεντρική ιστοσελίδα δεν ήταν διαθέσιμη εξυπαρχής για αποφάσεις ή κείμενα Σπιθών που δεν ήταν αρεστά στους διαχειριστές της. Ειλικρινά κάτι τέτοιο δεν το έχω δει να συμβαίνει πουθενά αλλού, σε καμμιά άλλη οργάνωση. Τέτοια αναξιοπρέπεια και χυδαιότητα πολύ δύσκολα θα βρει ιστορικό ανάλογο. Ποτέ μου δεν περίμενα μια τέτοια επιβεβαίωση της δράσης του παρακράτους εντός της κεντρικής Σπίθας. Τώρα αν κάποιοι προτιμούν να παραβλέπουν αυτήν την επιβεβαίωση και εξακολουθούν να ζητούν από εμένα να «τεκμηριώσω» τις καταγγελίες μου, τότε είναι άξιοι της μοίρας τους.
Στην κεντρική Σπίθα και στο περιβάλλον του Μίκη δεν υπήρξε από την πρώτη κιόλας στιγμή ίχνος διάθεσης για την οικοδόμηση μιας οργάνωσης στη βάση της άμεσης δημοκρατίας και των ανοιχτών διαδικασιών. Από την αρχή η συμβουλευτική διχάστηκε ανάμεσα σε εκείνους που πήγαν να αδράξουν μια θαυμάσια ευκαιρία για να επιβληθούν ελέω Υψίστου και σ’ εκείνους που πάσχιζαν να δουν την Σπίθα να μένει πιστή στις αρχές της αυτοοργάνωσης και της άμεσης δημοκρατίας. Το γεγονός ότι κανένας από τη δεύτερη ομάδα δεν έχει μείνει στη συμβουλευτική, λέει πολλά.
Όταν με κάλεσαν να μπω στη συμβουλευτική δεν μου είπαν ότι μπαίνω σε μαγαζί και μάλιστα σε μαγαζί με φανερό, αλλά και αφανή, ιδιοκτήτη. Αν μου το είχαν πει εξαρχής δεν θα είχα δεχτεί να μπω. Αυτό που με τράβηξε δεν ήταν οι «θεόπνευστες» ομιλίες του Μίκη, αλλά η ελπίδα του κόσμου ότι κάτι μπορούσε να βγει από την Σπίθα. Πίστευα ότι αν κατορθώναμε να κρατήσουμε ένα επίπεδο πολιτικού διαλόγου, αλλά και ανοιχτές διαδικασίες με ελεύθερη ζύμωση, όπου η βάση αποφασίζει και όχι κάποιοι ελέω Θεού ηγήτορες, τότε είχε νόημα να βρίσκεται κανείς εκεί για να απευθυνθείς στους δεκάδες χιλιάδες που αρχικά ανταποκρίθηκαν στο πατριωτικό κάλεσμα του Μίκη.
Τώρα καταλαβαίνω ότι η ένταξή μου στη Σπίθα χάλασε τα σχέδια σε πολλούς. Γι’ αυτό και με κατηγορούν για το γιατί πήγα. Ήθελαν εξαρχής να χαρίσουν μερικές χιλιάδες κόσμου που πλησίασε στην αρχή την Σπίθα στις δυνάμεις που κινούσαν τα νήματα από το παρασκήνιο. Κάποιοι από μέσα και κάποιοι άλλοι απ’ έξω είχαν στήσει πολύ καλά το κόλπο. Όποιος προσέγγιζε ή εντασσόταν στην Σπίθα, ήθελε, δεν ήθελε, αποκτούσε την ρετσινιά του «εθνικοσοσιαλιστή» και έτσι εξασφαλιζόταν ότι για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο «εθνικοσοσιαλισμός» αποκτούσε λαϊκή απήχηση. Όμως, άνθρωποι σαν κι εμένα, τον Ληναίο κι άλλους πολλούς τους χάλασαν την μανέστρα. Και τώρα σαν μυξοπαρθένες μας κατηγορούν ότι κάναμε λάθος που ενταχθήκαμε από την αρχή και δεν τους αφήσαμε ήσυχους να ολοκληρώσουν το έργο τους. Άξιος ο μισθός τους, όπου κι αν ανήκουν.
Γνώριζα πολύ καλά ότι στο βαθμό που υπήρχε μια απόλυτη ελευθερία δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, γιατί ήξερα ότι η ανοιχτή αναμέτρηση στο πεδίο των επιχειρημάτων και των ιδεών δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει περιθώρια σε αντιδραστικές λογικές και επιρροές. Κάτι που έτρεμαν από την πρώτη στιγμή ορισμένοι άλλοι στη συμβουλευτική και γύρω από τον Μίκη, οι οποίοι δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να ριζοσπαστικοποιήσει η Σπίθα τον πολιτικό της λόγο. Ήθελαν μόνο να καταγγέλλει το πολιτικό σύστημα, αλλά να μην θίγει τα συμφέροντα που συνδέονται με το χρέος της χώρας, ούτε να θέτει θέμα Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήθελαν να μιλά για εθνική ανεξαρτησία, αλλά μόνο απέναντι στους νεοθωμανούς της Τουρκίας και όχι θέτοντας θέμα αποδέσμευσης από ΕΕ και ΝΑΤΟ. Ήθελαν να καταγγέλλει την κομματοκρατία, αλλά επουδενί δεν ήθελαν να θέτει θέμα δημοκρατίας με όρους λαοκρατίας, δηλαδή λαϊκής κυριαρχίας. Ήθελαν να προτάσσει το εθνικό, του «ανάδελφου έθνους», αλλά με κανένα τρόπο να μην το συνδέει με το κοινωνικό και το ταξικό.
Έτσι ευθύς εξαρχής ξεκίνησαν μια ολόκληρη εκστρατεία λάσπης πριν καν υπάρξει θέμα καταγγελιών. Καταγγέλθηκε η Σεισάχθεια σαν μια σκοτεινή οργάνωση που υποτίθεται ότι ήθελε να καταπιεί την Σπίθα. Μάλιστα αυτοί που την κατήγγειλαν περισσότερο ήταν εκείνοι με το πιο βεβαρημένο πολιτικά μητρώο και με τις πιο ύποπτες διασυνδέσεις. Προσωπικά ποτέ δεν με απασχόλησε αυτή η λασπολογία, γιατί η δουλειά μου και η προβολή της δεν εξαρτήθηκε ούτε μια στιγμή από την Σπίθα. Ούτε βέβαια η Σεισάχθεια και οι αγωνιστές που την απαρτίζουν είχαν καμμιά ανάγκη να αποδείξουν σε άκαπνους ρεμπεσκέδες του πολιτικού περιθωρίου το τι είναι και το τι επιδιώκουν. Άλλωστε όποιος ήθελε να μάθει για την Σεισάχθεια, μπορούσε να το κάνει ερχόμενος στις συναντήσεις της κάθε Δευτέρα στην Έταιρεία Ελληνων Σκηνοθετών, ή να συνδεθεί με τις επιτροπές δράσης της που λειτουργούν δημόσια και ανοιχτά πολύ πριν υπάρξει Σπίθα.
Οι απόψεις μου και η όποια αναγνώρισή τους δεν προήλθε, ούτε είχε την παραμικρή σχέση με την ένταξή μου στη Σπίθα. Από την ένταξή μου στη συμβουλευτική δεν κέρδισα απολύτως τίποτε. Αντίθετα μου στοίχισε σε ευρύτερη απήχηση, ενώ εμμέσως χρεώθηκα με απόψεις και πρακτικές τελείως ξένες με την ιδεολογία και τα πιστεύω μου. Ενώ πολιτικά λερώθηκα από την «συγκατοίκησή» μου με πρόσωπα που από καιρό έχουν ξοφλήσει για την κοινωνία και έχουν στιγματιστεί ανεξίτηλα.
Δημοκρατία, έστω και τυπική, με λογικές αυτοδίκαιων Αρχηγών δεν μπορεί να υπάρξει. Από την πρώτη στιγμή η όλη προσπάθεια ήταν να επιβληθεί μια δικτατορία της Ανώτατης Αρχής του "Οδηγητή του Κινήματος" και μερικών δικών του εγκάθετων πάνω στον κόσμο που προσέγγισε την Σπίθα. Αρκετοί από την συμβουλευτική έφεραν μαζί τους την ιδεολογία του φύλαρχου, που άλλωστε τους διέκρινε σε όλη τους την πολιτική διαδρομή. Προσωπικά διαφώνησα από την πρώτη στιγμή. Αυτό φαίνεται και από την επιστολή που έστειλα στην συμβουλευτική στις 25/2, την οποία μπορεί να διαβάσει κανείς στο blog μου και η οποία ποτέ δεν συζητήθηκε στην συμβουλευτική, ούτε πάρθηκε υπόψη στα απανωτά οργανωτικά σχέδια όπου το ένα ήταν χειρότερο από το άλλο.
Από τότε βρέθηκα πολλές φορές στα πρόθυρα παραίτησης από τη συμβουλευτική και την κεντρική Σπίθα. Κάθε φορά με σταματούσε η παράκληση συναγωνιστών και απλών ανθρώπων που έβλεπαν στην Σπίθα μια ελπίδα. Άλλωστε γι’ αυτούς είχα δεχτεί να συμμετάσχω στη συμβουλευτική και για κανέναν άλλον. Όμως, το ποτήρι ξεχύλησε όταν στις 20/3 αναρτήθηκε ανώνυμη ανακοίνωση προς όλες τις Σπίθες, όπου αναφερόταν η αποχώρηση της Σπίθας από την εκδήλωση πολιτικής διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, την οποία προετοίμαζαν κινήματα, φορείς και σύλλογοι πολιτών και εργαζομένων. Ανάμεσα στα άλλα η ανακοίνωση εκείνη έλεγε: «Η στρατηγική που ακολουθούμε είναι να επιτύχουμε τούς σκοπούς μας με τις δικές μας δυνάμεις, χωρίς συνεργασίες που προκαλούν συγχύσεις, χωρίς να δίνουμε το δικαίωμα εκμετάλλευσης τού κύρους μας για σκοπούς άλλων, και ιδιαίτερα να μάς εκλαμβάνουν ως ουρά άλλων κινημάτων. Θα προχωρήσουμε με αυτοδυναμία και διαφάνεια, σε ένα παλλαϊκό μέτωπο σωτηρίας τής Πατρίδας, στο οποίο καλούμε όλους όσους αγαπούν την Ελλάδα να συμμετάσχουν.»
Η απόφαση να μην συμμετάσχει η Σπίθα είχε παρθεί από το ανακτορικό συμβούλιο, μιας και έτσι λειτουργούσε εξαρχής η συμβουλευτική, ερήμην μου και χωρίς κανείς να κάνει τον κόπο να με ενημερώσει επίσημα, ή να ζητήσει τη γνώμη μου. Πολύ περισσότερο όταν μια βδομάδα νωρίτερα ο ίδιος ο Μίκης μου είχε αναθέσει να μιλώ σ’ αυτά τα κινήματα εκ μέρους του. Το πρόβλημα βέβαια με την ανακοίνωση αυτή δεν ήταν η αποχώρηση αυτή καθαυτή, αλλά το τι επικαλείται: Κάποιοι, δηλαδή εγώ, η Σεισάχθεια, το Δεν Πληρώνω, η Άμεση Δημοκρατία, οι Φορτηγατζίδες, οι Γιατροί, σωματεία και σύλλογοι εργαζομένων και άλλα κινήματα βάσης, είχαμε την πρόθεση να «καπελώσουμε» την Σπίθα και να «εκμεταλλευθούμε το κύρος» της! Κι αυτό γιατί; Γιατί είχαμε ζητήσει την συνδρομή της Ορχήστρας Μίκη Θεοδωράκη στην εκδήλωση. Και σαν κατακλείδα ανακοίνωνε ένα «παλλαϊκό μέτωπο σωτηρίας της Πατρίδας» αποκλειστικής ιδιοκτησίας της Σπίθας, όπου συμμετέχουν μόνο όσοι «αγαπούν την Ελλάδα». Επομένως όποιοι δεν τυχαίνουν της έγκρισης των εγκάθετων της Σπίθας αποτελούν μιάσματα και ανθέλληνες, οι οποίοι φυσικά δεν έχουν καμιά θέση στο «παλλαϊκό μέτωπο σωτηρίας της Πατρίδας». Αν αυτό δεν ήταν αναβίωση της φασιστικής ιδεολογίας της εθνικοφροσύνης της δεκαετίας του ’60, τότε τι ήταν;
Όπως ήταν φυσικό, μετά από μια τέτοια δημόσια εκδήλωση ιδεολογικού εκφασισμού, ήμουν έτοιμος να αποχωρήσω και μάλιστα με δημόσια καταγγελία. Με σταμάτησε πάλι η παράκληση συναγωνιστών, τους οποίους γνώρισα εντός της Σπίθας και κέρδισαν την προσωπική μου εκτίμηση για την ακεραιότητα και το ήθος τους. Ας δώσουμε τη μάχη για να μην τους χαρίσουμε τον Μίκη. Αυτό με κράτησε, αν και πίστευα ότι η μάχη ήταν χαμένη.
Αυτό που διαπίστωσα από την πρώτη στιγμή ήταν ότι όποιος έγλειφε περισσότερο τον Μίκη, όποιος τον κολάκευε μέχρι αηδίας, αυτός πέρναγε και τις θέσεις του. Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ αυλοκόλακας, ούτε σφουγγοκολάριος και δεν πρόκειται να γίνω για χάρη οποιουδήποτε. Επιπλέον διαπίστωσα ότι υπήρχε μια πολύ «περίεργη» ανοχή των φασιστικών πρακτικών και αντιλήψεων, όπως π.χ. του ΠΟΛΙΤΙΖΩ, όπως και μια πολύ στενή σχέση με το κύκλωμα Μητσοτάκη-Βαρδινογιάννη-Εμφιετζόγλου. Ενώ οι λογικές περί "εθνοσωτηρίου" διακυβερνήσεως της χώρας από "προσωπικότητες" έβρισκαν απήχηση ακόμη και στον ίδιο τον Μίκη. Αρκεί να συμπεριλαμβάνεται κι αυτός σ’ αυτά τα σχέδια. Τα δε κείμενα οργανωτικού (Δημητροκαλικής εμπνεύσεως) εύκολα μπορεί να βρει κανείς τις πηγές τους στο National Endowment of Democracy (βιτρίνα της CIA) και στο American Heritage Foundation (της ευαγγελικής ακροδεξιάς που στηρίζει την οικογένεια Μπους). Όποιος θέλει να τα βρει είναι πολύ εύκολο. Το γεγονός ότι ορισμένοι της συμβουλευτικής βρήκαν πολλά να πουν εναντίον μου και εναντίον της Σεισάχθειας, πάντα εν απουσία μου, αλλά ως δια μαγείας δεν βρήκαν τίποτε να πουν για όλα τα παραπάνω, σημαίνει πολλά για τα σχέδια που υπηρετούν.
Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς σε μια τέτοια οργάνωση δεν μένει κανένας που έχει έστω και στοιχειωδώς δημοκρατικές αρχές. Μαζί με άλλους έδωσα τη μάχη να απαλλαγεί η κεντρική Σπίθα και ο ίδιος ο Μίκης από τις επιρροές αυτές. Για μια στιγμή πιστέψαμε ότι τα καταφέραμε με την ανακοίνωση του Μίκη περί οργανωτικού της 1/4. Είχε προηγηθεί μια συνάντηση το προηγούμενο απόγευμα στο σπίτι του Μίκη, όπου μου είχε ζητήσει παρουσία τρίτων να «αφοσιωθώ» στην Σπίθα. Του απάντησα ότι εγώ έχω αφοσιωθεί στη δημιουργία ενός νέου ΕΑΜ. Ο Μίκης μου απάντησε ότι αυτό ήταν το όνειρό του, λίγο πριν κλείσει τα μάτια του να δει την αναγέννηση του ΕΑΜ. Τότε του εξήγησα τόσο εγώ, όσο και οι υπόλοιποι που παραβρίσκονταν εκεί ότι πρέπει να ξεφορτωθεί όλο τον συρφετό του παρακράτους που είχε διεισδύσει στη Σπίθα και να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν με μόνο κεκτημένο την διακήρυξη της 1ης Δεκέμβρη. Ο Μίκης τα δέχτηκε όλα και ξεκινήσαμε να καθαρίζουμε την κόπρο του Αυγεία, η οποία δυστυχώς όπως ανακαλύψαμε είχε διεισδύσει παντού.
Στις 2/4 αναρτήθηκε, μετά από απαίτηση του ίδιου του Μίκη, δικό μου κείμενο με τίτλο το "κίνημα δεν χρειάζεται υποταχτικούς και υπάκουους", όπου μιλούσα για χιτλερικές πρακτικές μέσα στη Σπίθα, για προπηλακισμούς και άλλα. Ήταν το μοναδικό κείμενο που έγραψα και ανάρτησα στην κεντρική Σπίθα από την αρχή της ένταξής μου στη συμβουλευτική. Όσοι αναρωτιούνται τι είναι αυτά που καταγγέλλω στην επιστολή παραίτησής μου θα τους παρότρυνα να ξαναδιαβάσουν εκείνο το κείμενο. Θα διαπιστώσουν ότι μιλώ πολύ συγκεκριμένα και φωτογραφίζω καταστάσεις που οδήγησαν τις 200 αρχικές Σπίθες των μερικών χιλιάδων μελών να καταντήσουν 50 «εγκεκριμένες» Σπίθες με περίπου 600 μέλη.
Κανείς δεν αντέδρασε τότε. Κανείς δεν φάνηκε να αναρωτιέται. Κανείς από όλους αυτούς που ξαφνικά ξύπνησαν με τις υποτιθέμενες καταγγελίες της επιστολής παραίτησής μου, δεν αναρωτήθηκε τότε τι σήμαιναν όλα εκείνα που έγραφα. Ούτε φυσικά εγώ αποπέμφθηκα ως "συκοφάντης". Γιατί άραγε; Γιατί τότε κανείς δεν τόλμησε να βγει ανοιχτά και να με πει «συκοφάντη»; Γιατί τότε όλοι οι επώνυμοι και ανώνυμοι υβρεολόγοι είχαν λουφάξει; Μόνο ο Δημητροκάλης έστειλε μια «απάντηση» που χρέωνε τις χιτλερικές πρακτικές στον Μίκη. Έτσι, μετά από απειλές και εκβιασμούς του Μητσοτακικού παρακράτους, το οποίο ελέγχει το πολύ στενό προσωπικό περιβάλλον του Μίκη, το κείμενο κατέβηκε μέσα σε 2-3 μέρες χωρίς θόρυβο.
Μετά από μια εβδομάδα ο Μίκης απέδειξε ότι η στροφή επί του οργανωτικού ήταν όντως πρωταπριλιάτικο αστείο και αποκατέστησε το σκοτεινό κύκλωμα και τους ανθρώπους του που τον περιβάλουν ασφυκτικά. Κι έτσι δεν έμενε τίποτε άλλο για εμάς, τον Ληναίο και εμένα, μαζί με αρκετούς άλλους "ανώνυμους" πρωτεργάτες της κίνησης από το να παραιτηθούμε. Τη δική μας παραίτηση έχουν ακολουθήσει κι άλλες, με επιστολές πολύ πιο καυστικές από τις δικές μας, αλλά το προσωπικό περιβάλλον του Μίκη δεν τολμά να τις δημοσιοποιήσει.
Αυτό που ακολούθησε ειλικρινά δεν το περίμενα. Όχι μόνο δεν περίμενα την δημοσιοποίηση της επιστολής παραίτησής μου, μιας και έκανα την χάρη σ’ όλους εκείνους που σχεδόν από την αρχή πίεζαν για την αποπομπή μου, αλλά ούτε περίμενα τα παραληρήματα με την υπογραφή του Μίκη που ακολούθησαν, που μόνο ειδικοί ψυχίατροι μπορούν να ερμηνεύσουν. Αυτό που περίμενα ήταν να βγει στην επιφάνεια όλος ο βόθρος εναντίον μου από τα υποκείμενα που έλεγχαν εξαρχής και δεν έπαψαν ποτέ να ελέγχουν την κεντρική ιστοσελίδα της κίνησης. Όπως επίσης περίμενα και τις φασιστικού τύπου παρεμβάσεις ενάντια σε εκείνες τις Σπίθες, οι οποίες παραμένουν πεισματικά ανεξάρτητες και πιστές στην διακήρυξη της 1ης Δεκέμβρη. Γι’ αυτό άλλωστε είχα αρνηθεί, μετά από την δημοσιοποίηση της παραίτησής μου, να εμφανιστώ ως ομιλητής σε Σπίθες, ακόμη κι αν αυτές επέμεναν στην πρόσκλησή τους. Με κανένα τρόπο δεν ήθελα, ούτε θέλω να δώσω πάτημα σε παρακρατικές πρακτικές ενάντια σε Σπίθες και Σπιθιστές, όπως συνέβη π.χ. με την Σπίθα Ηρακλείου, την οποία και είχα προειδοποιήσει για το τι θα συνέβαινε αν επέμενε στην πρόσκλησή της.
Βλέπετε η αποστολή των εν λόγω υποκειμένων είναι να στηρίξουν τον επίσημο εκφασισμό της πολιτικής ζωής της χώρας μέσα από κάποιο σχήμα «εθνοσωτήριας» διακυβέρνησης, εξασφαλίζοντας τις ευλογίες του Μίκη, το οποίο θα έρθει να καταλύσει ακόμη κι αυτές τις λιγοστές λαϊκές ελευθερίες που έχουν απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο. Τον ίδιο εκφασισμό που υπηρετεί ο νέος Παπαδόπουλος, ονόματι Αλέκος, όπως και η πρόσφατη πρωτοβουλία των Ακαδημαϊκών, η έλευση του Σερ Μαρκεζίνη, οι παρασκηνιακές κινήσεις του «προσβληθέντος» Προέδρου της Δημοκρατίας και οι διαρκείς πιέσεις των μεγάλων καναλαρχών.
Μετά από όλα αυτά ο καθένας δεν έχει παρά να αναλάβει τις ευθύνες του. Όποιος θέλει να υπηρετήσει σκοτεινές υποθέσεις δεν έχει παρά να προσποιηθεί ότι δεν ξέρει τίποτε για την ταμπακέρα και ότι για όλα φταίει ο Καζάκης. Κανένα πρόβλημα. Το τι είναι ο καθένας, τι εκφράζει και σε τι είναι αφοσιωμένος το αποδεικνύει πάντα η πράξη.
Σε όλα αυτά αναφέρομαι για πρώτη και τελευταία φορά. Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα με πιστέψει, γιατί δεν κάνω αγώνα δημοτικότητας, ούτε ψάχνω για οπαδούς. Άλλωστε για μένα το κεφάλαιο Σπίθα έχει κλείσει οριστικά. Αυτό σήμαινε το «χέστηκα» που είπα στις Σπίθες Κύπρου και αναφερόταν ειδικά σε όλους εκείνους που τόσο καιρό ασκούνται στη χυδαία φημολογία εναντίον μου στο παρασκήνιο, μιας και ήταν πάντα αρκετά άνανδροι και αρκούντως θρασύδειλοι για να με αντιμετωπίσουν κατά πρόσωπο. Κι επειδή δεν πρόκειται να χαραμίσω ούτε λέξη παραπάνω για το όλο ζήτημα, όποιος επιμένει να χυδαιολογεί με βάση την παραίτησή μου τότε το μόνο που του αξίζει είναι η τόσο πρέπουσα αν και αθυρόστομη απάντηση του Καραϊσκάκη. Αυτό έχω να πω κι εγώ σ’ όλα τα επώνυμα και ανώνυμα καρακόλια που κρύβονται πίσω από εικόνισμα του Μίκη.
Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι παραιτηθήκαμε από την κεντρική Σπίθα, αποχωρούμε και από το κίνημα. Ούτε έχουμε ξεγράψει πολλούς άξιους αγωνιστές που βρίσκονται ακόμη στη Σπίθα. Αντίθετα. Τόσο εγώ, όσο και όλοι οι άλλοι εξακολουθούμε να δίνουμε το παρών και να παλεύουμε για τον συντονισμό και τη συλλογική δράση ενός αυθεντικά δημοκρατικού και λαϊκού κινήματος για την ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στους δρόμους του αγώνα.

27/4/2011
Δημήτρης Καζάκης

Ενδιαφέρον Νορβηγίας για το ελληνικό πετρέλαιο | ειδησεις , οικονομια | v4.ethnos.gr

Ενδιαφέρον Νορβηγίας για το ελληνικό πετρέλαιο | ειδησεις , οικονομια | v4.ethnos.gr

ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΟΣ & ΛΗΣΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ, “ΑΦΓΑΝΟΣ” ΑΠΕΡΓΟΣ ΠΕΙΝΑΣ. ΤΟ ΑΠΕΚΡΥΨΑΝ ΑΠΑΝΤΕΣ.

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Απριλίου 14, 2011

ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗ ΜΑΦΙΑ

Γράφει ο Στέφανος Χίος

Το συμβάν δεν αναφέρθηκε καν στα «ψιλά» του αστυνομικού ρεπορτάζ. Σαν να μην έγινε ποτέ. Η «δημοκρατία» όμως αποκαλύπτει την σκοτεινή υπόθεση που αποτελεί ακτινογραφία της ιδιότυπης μαφίας που εκμεταλλεύεται την φτώχεια,την ανάγκη και την εξαθλίωση οικονομικών μεταναστών που γυρνάνε σαν φαντάσματα στα παλιόσπιτα του υποβαθμισμένου κέντρου της Αθήνας. Πρωταγωνιστής, ένας δήθεν απεργός πείνας. Την ημέρα φίλος και συναγωνιστής- προφανώς- των γνωστών «αλληλέγγυων» που εξακολουθούν να πρωτοστατούν στις fake ανταρσίες δυστυχισμένων, μετά την νίκη που κατήγαγαν στην Υπατία με αντίπαλο μια ανίκανη κυβέρνηση. Την νύχτα, λήσταρχος και σκληρό μέλος εγκληματικής συμμορίας. Σύμφωνα με αστυνομικές πηγές που δύσκολα διαψεύδονται, ο Αφγανός Αλί Μ, 35 ετών, συνελήφθη την Τρίτη 5 Απριλίου μαζί με άλλους 6 ομοεθνείς του κάτω από την γέφυρα επί των οδών Ραιδεστού και Κωνσταντινουπόλεως στον Κολωνό. Την Πέμπτη 7 Απριλίου μετήχθη για να λογοδοτήσει στην ελληνική δικαιοσύνη. Στο Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο, έπεσαν οι μάσκες. Αστυνομικοί που τον συνέλαβαν υποστήριξαν ότι ο Αλί έκανε τρεις ζωές μέσα σε 24 ώρες. Το πρωί εργαζόταν ως μέλος συνεργείου καθαρισμού σε γνωστό τραπεζικό όμιλο στον πεζόδρομο της οδού Αμερικής. Μισθός; 480 ευρώ το μήνα. Μαύρη ή αδήλωτη εργασία; Δύσκολο να το αποδείξει ή να το αρνηθεί κάποιος με ένα Υπουργείο Απασχόλησης και πολιτικούς προϊσταμένους που κυριολεκτικά δεν ξέρουν τι τους γίνεται στον εργασιακό χάρτη της ζούγκλας . Μέχρι το μεσημέρι πεταγόταν στα κλεφτά απέναντι στα Προπύλαια και έβαζε ένα χεράκι στην απεργία πείνας και στην κατάληψη της εισόδου του πανεπιστημιακού χώρου. Την ώρα που περνούσαν οι τουρίστες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μας περιγελούσαν. Εξασφαλίζοντας την «κόκκινη» κάρτα παραμονής ομοεθνή του, από το απόγευμα άρχιζε άλλο μεροκάματο. Μαζί με την παρέα του(κατά το κατηγορητήριο και το διαβιβαστικό της ασφάλειας)συμμετείχε σε εγκληματική ομάδα που με χαντζάρια, μαχαίρια και σιδερογροθιές διέπρατταν ένοπλες ληστείες σε πεζούς, κυρίως σε γυναίκες. Λάφυρα ήταν σταυροί, ρολόγια, χρήματα, ασημικά. Βρέθηκαν επίσης και κατασχέθηκαν μια ζυγαριά ακριβείας(που παραπέμπει σε ναρκωτικά), διαρρηκτικά εργαλεία, κινητά τηλέφωνα και ένας προτζέκτορας. Φόβος και τρόμος δηλαδή της οδού Κωνσταντινουπόλεως.

Ο 35χρονος Αφγανός, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία της προανάκρισης, ενοικίαζε από Έλληνες ιδιοκτήτες δύο τριάρια διαμερίσματα. Το ένα στον Κολωνό και το άλλο στην οδό Αγίου Μελετίου. Στη συνέχεια, υπενοικίαζε τα σπίτια σε λαθρομετανάστες. Σε κάθε διαμέρισμα διέμεναν καθημερινά από 50 αλλοδαποί που πλήρωναν τρία ευρώ ο καθένας για την διανυκτέρευση. Από πληροφορίες, δίπορτο το σπίτι της Αγίου Μελετίου το είχαν και αλλοδαποί που συμμετείχαν στην απεργία πείνας της Υπατίας και πετάγονταν την νύχτα να κάνουν μπάνιο ή να τυλιχθούν με καμιά κουβέρτα αφού δεν άντεχαν το κρύο στο παγωμένο ανάκτορο του Ρουτζούνη. Γείτονες της περιοχής είπαν στην «δημοκρατία» ότι το ίδιο σύστημα λειτουργούσε και σε άλλο διαμέρισμα επί της οδού Νικοπόλεως(με έτερο ενοικιαστή) όπου έβρισκαν στέγη και φαγητό απεργοί πείνας(;) έναντι χρηματικού τιμήματος.

Από έρευνα διαπιστώθηκε ότι στον λογαριασμό τραπέζης του 35χρονου Αφγανού επιχειρηματία-λαθροδιακινητή και ληστή, εντοπίστηκε ασυνήθιστη ροή 24.000 ευρώ που δεν προσιδιάζει σε φτωχό μετανάστη που αιτείται ασύλου από την ελληνική κυβέρνηση. Από τον προηγούμενο Αύγουστο ο λογαριασμός του παρουσίασε καταθέσεις και αναλήψεις μεγάλων ποσών(2 και 3.000 ευρώ κάθε φορά)ενώ στα τέλη Μαρτίου με δύο αναλήψεις ο κύριος Αλί σήκωσε όλο το ποσό για άγνωστους λόγους.

http://olympia.gr/2011/04/14/%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%BB%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%86%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%BF/

US CIA chief's secret talks in Turkey on Syria
Panneta’s talks included planning for possible regime change in Syria and ensuring the safety of the Assad family, Sabah wrote.U.S. Central Intelligence Agency (CIA) chief Leon Panetta has recently set up a camp in the Turkish capital of Ankara for 5 days in order to discuss with Turkey the uprisings in Arab countries, a Turkish daily reported.


Ankara had an unusual visitor during the days the rebellious acts in Arab countries spread to Syria. At the end of last month, CIA's head Panetta stayed in the city for 5 days and his visit was kept confidential, according to Turkish Sabah Daily.

During his stay, Panetta held talks with the head of the Turkish Intelligence Organization (MIT), members of the government and officials from the General Staff.

MIT chief Hakan Fidan was sent to Syria to meet Syrian President Bashar al-Assad by Prime Minister Recep Tayyip Erdogan last month.

Panneta's talks included planning for possible regime change in Syria and ensuring the safety of the Assad family, Sabah wrote without saying how it got the information.

The talks also touched on the fighting in Libya, Turkish- Israeli relations, intelligence-sharing in Iraq, cooperation in Afghanistan and the fight against the outlawed Kurdistan Workers' Party or PKK, Sabah said.

http://www.worldbulletin.net/

Τρίτη, 26 Απριλίου 2011
Η μεγάλη μπίζνα με την αναδιάρθρωση

Σπέκουλα διαρκείας για την ελληνική οικονομία, η οποία βρίσκεται «δεμένη» στο άρμα μιας ανεξέλεγκτης φημολογίας που εκπορεύεται από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ενισχυμένη όμως από εγχώρια «παπαγαλάκια» και συμφέροντα. Παρά τις επίσημες διαψεύσεις και τοποθετήσεις αξιωματούχων της ελληνικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υιοθετούνται ως θέσφατο και δεδομένο οι θέσεις και οι απόψεις συμφερόντων που έχουν λόγους? δισεκατομμυρίων ευρώ να αποτύχει η ελληνική τιτάνια προσπάθεια ομαλής επιστροφής στις αγορές και αποφυγής της χρεοκοπίας.Οι «έγκυροι».
Κομμάτι της σπέκουλας εις βάρος της χώρας μας αποτελούν ακόμη και διεθνή και έγκυρα πρακτορεία ειδήσεων, τα οποία φιλοξενούν και προβάλλουν απόψεις διεθνών κερδοσκόπων και εγνωσμένων τζογαδόρων. Η ψυχολογία της αγοράς είναι τέτοια, που ένα ανώνυμο μέιλ ή ένα αμφίβολης προέλευσης «ριπόρτ» αρκεί για να καταστρέψει χρηματιστηριακές αξίες ή να στρέψει καταθέτες σε κινήσεις απόγνωσης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, που προερχόταν από διαπραγματευτές διεθνούς επενδυτικής τράπεζας και το οποίο έκανε αναφορά σε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους το Σαββατοκύριακο του Πάσχα.
Το υπουργείο Οικονομικών παρέπεμψε την υπόθεση στον Εισαγγελέα και τόνισε στη σχετική ανακοίνωσή του ότι «θα ζητά εφεξής τον εντοπισμό και παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων, εξαντλώντας κάθε νόμιμο μέσο».
Στην κρίση συμβάλλουν και τα διαφορετικά συμφέροντα μέσα στη Γερμανία τα οποία εφοδιάζουν καθημερινά τον κάθε κερδοσκόπο με όπλα και επιχειρήματα, ενώ οι διφορούμενες και αντικρουόμενες απόψεις τους στρέφονται ουσιαστικά εναντίον των γερμανικών τραπεζών που έχουν εμπιστευτεί την ελληνική οικονομία αγοράζοντας τα ομόλογά μας.
Η ζημιά από την προωθούμενη από τα διάφορα κέντρα αναδιάρθρωση θα είναι πολλαπλή για την ελληνική οικονομία, αφού θα πληγούν, εκτός των δημόσιων οικονομικών, οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία και κατ' επέκταση οι καταθέτες και οι επιχειρήσεις και τελικώς το σύνολο της κοινωνίας.
Αντίθετα, θα πανηγυρίσουν όσοι επιθυμούν και επιδιώκουν την αναταραχή και την πτώχευση, δηλαδή οι τζογαδόροι των τοξικών cds, όσοι σαμποτάρουν την ελληνική οικονομία με το να μεταφέρουν τις καταθέσεις τους σε τράπεζες του εξωτερικού και οι διάφοροι κερδοσκόποι που καιροφυλακτούν είτε να αρπάξουν τη δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής είτε να αποφύγουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις.
Το σεναριο και οι... σκηνοθέτες
Ο τζίρος των 90 δισ. και η λίστα της καταστροφής
Απίστευτα παιχνίδια παίζονται εις βάρος της χώρας μας από έναν επενδυτικό - επιχει­ρη­ματικό μηχανισμό που έχει ποντάρει στη χρεοκοπία της οικονομίας συμβάλλοντας στην ανάπτυξη ενός τζόγου δισεκατομμυρίων ευρώ.
Με «όχημα» τα μέχρι πρόσφατα άγνωστα CDS που τα χρησιμοποιούν σαν φόβητρο, αυτά τα ισχυρά επιχειρηματικά λόμπι έχουν μετατρέψει σε ένα ανεξάντλητο χρηματιστηριακό στοίχημα την επιβίωση της οικονομίας, κερδίζοντας ποικιλοτρόπως. Είτε από την άνοδο της τιμής του CDS και την πώλησή του ακριβότερα απ' ό,τι το αγόρασαν, είτε από την πραγματική πτώχευση της Ελλάδας και τη λήψη μιας τεράστιας αποζημίωσης, καθώς και των πλεονεκτημάτων που μπορεί να σημάνει για τους ίδιους η? επαλήθευση της πρόβλεψης.
Υπολογίζεται ότι έχουν παιχθεί στη χρεοκοπία του ελληνικού Δημοσίου περίπου 90 δισ. ευρώ, δημιουργώντας έναν κερδοσκοπικό κύκλο ασύλληπτων διαστάσεων, ο οποίος απαρτίζεται από hedge funds και κάθε λογής κερδοσκοπικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, που εκμεταλλευόμενοι τη δεινή θέση των δημόσιων οικονομικών έχουν αποδυθεί σε μια... γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα που τα περιλαμβάνει όλα.
Επείγουσες αναφορές χρεοκοπίας, φήμες, υπερπροβολή και δημοσιεύσεις διεθνών εντύπων, αμφιλεγόμενες δηλώσεις οικονομολόγων και δημιουργία κλίματος χρεοκοπίας από πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, ενώ οι προσπάθειές τους συνεπικουρούνται από τους εγχώριους κερδοσκόπους.
Οι «πληροφορίες»
Ο κερδοσκοπικός βραχίονας της περασμένης εβδομάδας εκδηλώθηκε τη Μεγάλη Τετάρτη από δήθεν επίσημο μέιλ στελέχους του μεγαλύτερου χρηματοπιστωτικού οίκου παγκοσμίως προς Ελληνα χρηματιστή, όπου τον ενημέρωνε ότι επίκειται αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας το Σαββατοκύριακο.
Πριν από ενάμιση μήνα ένα άλλο μέιλ από έναν μηχανικό αυτοκινήτων -όπως αποδείχθηκε- ήταν αρκετό να σπείρει τον πανικό, όπως και παλαιότερες «έγκυρες» πληροφορίες περί εξόδου από το ευρώ και κοπής δραχμών στο νομισματοκοπείο. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Τράπεζα της Ελλάδος έχει συγκεντρώσει στοιχεία για τα ισχυρά επιχειρηματικά λόμπι που έχουν επενδύσει δισεκατομμύρια ευρώ στην αναδιάρθρωση του χρέους και στην έξοδο της χώρας από το ευρώ.
«Σημαδεμένα χαρτιά»
Το μεγάλο κόλπο με τα «γυμνά» CDS
Στοιχήματα υπέρ της χρεοκοπίας της χώρας, που μπορεί να αποφέρουν κέρδη μέχρι και 10.000%, είναι τα περιβόητα ασφάλιστρα πιστωτικού κινδύνου (CDS) που πωλούν σε τζογαδόρους μεγάλοι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί και ασφαλιστικές εταιρείες.
Με τις φήμες και τα καταστροφικά σενάρια για χρεοκοπία της Ελλάδας δεν τρίβουν τα χέρια τους μόνον οι αγοραστές των CDS, αλλά και οι πωλητές, καθώς το κόστος ασφάλισης των ομολόγων που είναι συνδεδεμένο με τα spreads ανεβαίνει κατακόρυφα.
Ομως από ένα σημείο και μετά οι δρόμοι των δύο πλευρών χωρίζουν. Οι αγοραστές έχουν συμφέρον να συντελεστεί η χρεοκοπία, για να βάλουν στην τσέπη δεκαπλάσια μέχρι και εκατονταπλάσια χρήματα σε σχέση με εκείνα που πλήρωσαν για να ασφαλιστούν, ενώ αντίθετα οι πωλητές ξορκίζουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αφού θα καταβάλουν τεράστιες αποζημιώσεις στους πελάτες τους.
Με το πέρασμα του χρόνου τα CDS μεταλλάσσονται και ξεφυτρώνουν στην αγορά διαφόρων τύπων ασφάλιστρα, μεταξύ των οποίων και τα «γυμνά». Πρόκειται για εικονικά CDS, που αγοράζει κάποιος ο οποίος δεν έχει ομόλογα και σε περίπτωση χρεοκοπίας της χώρας αποκομίζει τεράστια κέρδη, καθώς αποζημιώνεται με βάση την αξία των ομολόγων που δεν είχε ποτέ!!!
Το κόστος ασφαλίστρων που πληρώνουν οι επιτήδειοι είναι ανάλογο με τις μονάδες βάσης των spreads, ενώ η αποζημίωση που θα εισπράξουν σε περίπτωση χρεοκοπίας μίας χώρας είναι δέκα μέχρι και εκατό φορές μεγαλύτερη του ποσού που κατέβαλαν για ασφάλιστρα.
Για παράδειγμα, αν κάποιος αγοράσει CDS για ομόλογα αξίας 1.000.000 ευρώ που δεν έχει στην κατοχή του και εκείνη την περίοδο το spread βρίσκεται στις 1.000 μονάδες βάσης, το κόστος του ασφαλίστρου είναι 100.000 ευρώ. Σε περίπτωση χρεοκοπίας, με μία επένδυση ύψους 10.000 ευρώ θα λάβει αποζημίωση 1.000.000 ευρώ, όσο η ονομαστική αξία των εικονικών ομολόγων που ασφάλισε, δηλαδή θα εκατονταπλασιάσει τα χρήματά του.
Με βάση τα σημερινά δεδομένα, τα CDS στα πενταετή ομόλογα κυμαίνονται στις 1.150 μονάδες βάσης, πράγμα που σημαίνει ότι ο αγοραστής CDS θα πληρώσει περίπου 110.000 ευρώ για ομόλογο ονομαστικής αξίας 1.000.000 ευρώ. Στην περίπτωση χρεοκοπίας κατά τη διάρκεια του συμβολαίου, τότε ο αγοραστής του θα πάρει την ονομαστική αξία των ομολόγων (1.000.000 ευρώ) τα οποία έχει ασφαλίσει και θα δώσει στον πωλητή το χρεοκοπημένο ομόλογο.

http://e-parembasis.blogspot.com/2011/04/blog-post_9576.html

Greece Haircut for Bondholders Already Overdue: Matthew Lynn

By Matthew Lynn - Apr 26, 2011 2:00 AM GMT+0300

Bloomberg Opinion

Matthew Lynn

No cakes, party games or music. As Greece last weekend marked the passing of the first year since it was forced to seek a bailout from its fellow euro members, the mood could hardly have been more somber.
Bond yields soared to fresh highs. The cost of insuring against a Greek default rose to a record. The finance ministry started a criminal investigation into bank employees spreading rumors of an imminent restructuring.
In fact, Greece should have celebrated the anniversary of the rescue package in a different way -- by announcing it was repudiating some of its debts.
The sooner Greece imposes a haircut, to use the financial market’s term for losses incurred in a default, the better it will be for everyone. Delay leads to bigger haircuts, and economic research suggests the bigger the haircut, the worse the pain that follows. The damage being inflicted on the Greek economy is too great. And once defaults within the euro area are accepted, a sensible conversation about how to fix the single currency can begin.

Over the last week, the prices in the market make it clear that most traders have already concluded that a Greek default is a done deal. The yield on two-year Greek debt rose higher than 22 percent at the end of last week. Only the most sharkish credit company charges those kinds of rates. Ten-year bond yields are now close to 15 percent. The cost of insuring Greek sovereign debt jumped to a record, with the prices of credit- default swaps now suggesting there is a 67 percent chance of default.

No Point

In reality, there isn’t much point in buying the protection. It’s like insuring yourself against the possibility it might rain in London in the next year. It’s going to happen; it’s just a question of when.
Officials in Athens and Brussels are still insisting that default isn’t an option. They should quit pretending. Here’s why.
The markets portray defaults as catastrophic, mainly because the bankers and fund managers who provide most of the commentary stand to lose a lot of money. In fact, countries fail to pay back their debts all the time. What does make a difference, however, is the size of the haircut.

Future Punishment

A paper presented at the Royal Economic Society conference in London this month by Juan Cruces and Christoph Trebesch studied all the debt restructurings between countries and foreign banks and bondholders since 1970 -- a total of 202 cases in 68 nations. It found that “restructurings involving higher haircuts (lower recovery rates) are associated with significantly higher subsequent spreads (borrowing cost) and longer periods of capital market exclusion.” In other words, the worse the losses inflicted on the bondholders, the more the markets will punish you later on, and the longer it will be before you can access the capital markets again.
Greece’s debt position is worsening. Delay isn’t an option. It would be better to impose a 40 percent or 50 percent loss on bondholders this year than a 70 percent or 80 percent loss in 2013.
Next, the damage being inflicted on the Greek economy right now is catastrophic. Unemployment is set to rise above 15 percent this year. The central bank estimates the economy will shrink by another 3 percent in 2011, even though the rest of the global economy is experiencing a sustained if modest recovery.

Spending Cuts

The government is still reducing spending -- another 22 billion euros ($32 billion) of cuts were announced this month -- which will only depress the economy further. There is very little sign yet that exports can make up for the fall in domestic demand. You can’t just cut your way out of this crisis. At some point, the Greek economy needs to start growing again. So far, no one has explained how that is going to happen.
Lastly, once Greece has defaulted, a serious conversation can begin about how to reassemble the euro area. Plan A was to rescue Greece, arrange a bailout, get the country back on track and stop the contagion. It’s as clear as day that it hasn’t worked. Greece isn’t showing signs of recovery, and both Ireland and Portugal have had to apply for bailouts as well. If that doesn’t persuade people to switch to Plan B, it’s hard to know what will.
Greece should bow to the inevitable, announce a 50 percent haircut on its debt and impose a three-year suspension of interest payments on what remains outstanding. Bondholders could be offered further payments, linked to economic growth, so that as Greece recovers, they get a bit more of their money back.
With the money saved on debt repayment, Greece could start restructuring its economy, putting demand back into the system, and focusing on creating the competitive export industries that are the only thing that will enable it to survive within the euro. The rest of Europe could stop fighting a losing battle to rescue Greece from default, and start concentrating instead on how to make the euro area work better.
There is no point in drawing out the agony any longer --and certainly not until the second birthday of the bailout package. It should be done by the end of May, and then everyone can move on.
(Matthew Lynn is a Bloomberg News columnist and the author of “Bust,” a book on the Greek debt crisis. The opinions expressed are his own.)
Click on “Send Comment” in the sidebar display to send a letter to the editor.
To contact the writer of this column: Matthew Lynn in London at matthewlynn@bloomberg.net
To contact the editor responsible for this column: James Greiff at jgreiff@bloomberg.net

Κοινωνικό φαινόμενο η «Χρεοκρατία»

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

«E» 26/4

Εκρηκτικές διαστάσεις πήρε η τηλεθέαση στο Διαδίκτυο του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» που αναφέρεται στην κρίση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Δημιούργημα δύο νέων σε ηλικία δημοσιογράφων, του Αρη Χατζηστεφάνου και της Κατερίνας Κιτίδη, και χρηματοδοτημένο εξ ολοκλήρου με προσφορές σωματείων και εκατοντάδων μεμονωμένων ατόμων, το ντοκιμαντέρ αυτό συνάντησε απίστευτης έκτασης αποδοχή: μέσα σε μόλις δέκα μέρες από την έναρξη της προβολής του, πάνω από μισό εκατομμύριο (!) άνθρωποι έσπευσαν να το δουν στο Διαδίκτυο, όπου μέχρι στιγμής είναι και ο μοναδικός τρόπος που μπορεί κανείς να το δει.

ΑΡΧΕΙΟ

Πάσχα χωρίς Ανάσταση

Αραβικές εξεγέρσεις εν τάφω

Μυστικό σχέδιο αναδιάρθρωσης

Επέλαση Ακροδεξιάς στη Φινλανδία

Σημίτης υπέρ αναδιάρθρωσης

Ο Ιούνιος του Σόιμπλε

Σοβαρό πλήγμα οι δηλώσεις Σόιμπλε

Περισσότερα άρθρα... Βουλευτές ΠΑΣΟΚ υπέρ εκλογών Μάριο Σοάρες: Ο εκφυλισμός της ΕΕ Οι Βίκινγκ είπαν πάλι «Οχι»«Μπουρλότο σε όλα»!Τελείωσε και ο Θαπατέρο Ολοι δωρητές οργάνων με το... ζόρι!Λιτότητα ίσον αδιέξοδο

Κανένα κανάλι εθνικής εμβέλειας δεν το έχει προβάλει στην τηλεόραση (το έχουν κάνει μόνο κάποια μικρά τοπικά τηλεοπτικά κανάλια) παρόλο που όλοι οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ έχουν ομόφωνα αποφασίσει ότι η χρήση του έργου τους είναι ελεύθερη και δωρεάν για οποιονδήποτε χρήστη, χωρίς οι ίδιοι να αμείβονται καθ' οιονδήποτε τρόπο. Μέσα στον Μάιο θα κυκλοφορήσει το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ και σε βιβλίο, ενώ αυτή την εβδομάδα θα αρχίσει και η διεθνής ιντερνετική καριέρα του με τον τίτλο «Debtoctacy», καθώς ολοκληρώνεται η διαδικασία υποτιτλισμού του στα αγγλικά ώστε να είναι προσιτό σε πολύ ευρύτερο κοινό.
Το ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» έχει σαφή πολιτική άποψη τόσο ως προς το Μνημόνιο της κυβέρνησης Παπανδρέου όσο και ως προς το τι δέον γενέσθαι με το δημόσιο χρέος της χώρας μας. Ελληνες και ξένοι οικονομολόγοι θεμελιώνουν τις απόψεις αυτές. «Κανένας δεν έχει την υποχρέωση να πληρώσει αυτό το χρέος» δηλώνει απερίφραστα ο τόσο θαυμαζόμενος από το ΠΑΣΟΚ τις προηγούμενες δεκαετίες Σαμίρ Αμίν, παγκοσμίως διάσημος. «Να αποτινάξουμε από πάνω μας την υποτέλεια, να απελευθερωθούμε από την τρόικα, η οποία είναι η οικονομική υποδούλωση της Ελλάδας» διακηρύσσει ο αιώνιος έφηβος Μανώλης Γλέζος.
«Με μάχες κερδίζεται ο σεβασμός των δικαιωμάτων και όχι με την υποταγή στις υπαγορεύσεις των δανειστών» παροτρύνει τους Ελληνες ο γνωστός οικονομολόγος Ερίκ Τουσέν. Το πρωτοφανές με το ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» δεν έγκειται αυτοτελώς στις απόψεις που προβάλλει. Αυτό που το καθιστά πραγματικά κοινωνικό φαινόμενο είναι το τεράστιο ενδιαφέρον που προκάλεσαν οι απόψεις αυτές με τον τρόπο που παρουσιάστηκαν στο ντοκιμαντέρ στους χρήστες του Διαδικτύου, ξεπερνώντας κατά πολύ ακόμη και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες των ίδιων των συντελεστών του εγχειρήματος.
Οι απροσδόκητες διαστάσεις της επιτυχίας στον τομέα της τηλεθέασης προκάλεσαν πολιτική αίσθηση. Αποκαλύπτουν την ύπαρξη ενός κοινωνικού υποστρώματος που ήταν έτοιμο να υποδεχθεί τέτοιες απόψεις, αν του προσφέρονταν με τον προσιδιάζοντα σε αυτό το κοινό τρόπο. Με δεδομένο δε ότι το κοινό του Διαδικτύου είναι κατά μέσο όρο πολύ νεότερο ηλικιακά από τον μέσο όρο του συνολικού πληθυσμού και τουλάχιστον το 95% των χρηστών του Ιντερνετ ανήκουν τις παραγωγικές ή στις πολύ νεανικές ηλικίες, έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία η έμπρακτη αποκάλυψη του γεγονότος ότι και αυτό το κοινό διακατέχεται από αισθήματα κατά του Μνημονίου και ενδιαφέρεται για τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος του δημόσιου χρέους που βρίσκονται σε ριζική διάσταση με την ασκούμενη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Η απήχηση της «Χρεοκρατίας» σηματοδοτεί την έλλειψη επιρροής του σημερινού ΠΑΣΟΚ στο δυναμικότερο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού, στο οποίο επιπροσθέτως ανήκει όχι μόνο το παρόν, αλλά και το μέλλον. Αποκαλύπτει επίσης ότι η εικόνα υποδεέστερης πολιτικοποίησης με την κλασική έννοια του όρου των χρηστών του Διαδικτύου είναι επί της ουσίας παραπλανητική, καθώς αποκρύπτει βαθύτερες διεργασίες που συντελούνται στις συνειδήσεις των νέων κατά τεκμήριο ανθρώπων.
Φαίνεται ότι το ενδιαφέρον των χρηστών του Ιντερνετ κίνησε και ο εναλλακτικός τρόπος παραγωγής της «Χρεοκρατίας»: έξω από όλα τα καθιερωμένα κυκλώματα και με χρηματοδότηση «λαϊκής βάσης» - κάτι που είναι αναγκαίο αλλά όχι και επαρκές για την παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ «αντισυστημικού», έννοιας που γοητεύει πάντα τους νέους. Παράλληλα, η χειραφετημένη στάση των δημιουργών της «Χρεοκρατίας» στο εξαιρετικά ευαίσθητο για τους χρήστες του Διαδικτύου θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων -απολύτως ελεύθερο το δωρεάν κατέβασμα του ντοκιμαντέρ από οποιονδήποτε θέλει- επέτεινε το αίσθημα συμμετοχής στο εγχείρημα.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ
Διεθνής Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου
Ρεαλιστική, απολύτως εφικτή, αλλά άκρως ανεπιθύμητη από το σύστημα είναι η πρόταση άμεσης δράσης που προβάλλεται από το ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» και τους οικονομολόγους και κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες που εμφανίζονται σ' αυτό: Η συγκρότηση μιας διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, η οποία θα εξετάσει μία προς μία τις μεγάλες συμβάσεις του κράτους και τα δάνεια που συνήψαν οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία 30-35 χρόνια, προκειμένου να αποφανθεί αν και ποια τμήματα του ελληνικού δημόσιου χρέους υπάγονται στην κατηγορία του επονομαζόμενου «απεχθούς χρέους» το οποίο η Ελλάδα δεν υποχρεούται να αποπληρώσει. Οι πρόεδροι των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους και Μπαράκ Ομπάμα χρησιμοποίησαν την έννοια του «απεχθούς χρέους» για να διαγράψουν τα χρέη του Ιράκ.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=62977039