Η ΕΛΛΑΣ ΔΙΑΦΗΜΙΖΕΙ ΤΑ ΣKOΠΙΑ ΩΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Κανετε κλικ εδω...http://agwn.eu/joomla/content/view/358/30/

Γι' αυτό δεν είμαι πρωθυπουργός. Ο αρμόδιος υπουργός θα είχε ήδη πάει σπίτι του.

Σερβικά πυρά κατά ΗΠΑ-Ε.Ε.

ΚΟΣΟΒΟ

Η σερβική Βουλή συζητεί την απόρριψη αποστολής δύναμης της Ε.Ε. και το «πάγωμα» της ενταξιακής πορείας

Σερβικά πυρά κατά ΗΠΑ-Ε.Ε.

Του ΘΟΔΩΡΗ Γ. ΚΑΝΕΛΛΟΥ

Φραστική επίθεση εναντίον των ΗΠΑ εξαπέλυσε ο πρωθυπουργός της Σερβίας, ενώ η Βουλή της χώρας συζητεί απόφαση που μπορεί να φτάσει ακόμη και στη διακοπή των σχέσεων με δυτικά κράτη, τα οποία θα αναγνωρίσουν τυχόν μονομερή ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου.

«Η Αμερική αγωνίζεται ανοιχτά για την καταστροφή της διεθνούς έννομης τάξης. Η Αμερική, που κάποτε φαινόταν ως σύμβολο της ελευθερίας, τώρα υποστηρίζει πολιτικές ισχύος», δήλωσε ο Σέρβος πρωθυπουργός Βόισλαβ Κοστούνιτσα (φωτ. Ass. Press)

«Η Αμερική αγωνίζεται ανοιχτά για την καταστροφή της διεθνούς έννομης τάξης. Η Αμερική που κάποτε φαινόταν ως σύμβολο της ελευθερίας, τώρα υποστηρίζει πολιτικές ισχύος», δήλωσε ο Κοστούνιτσα. Ο ίδιος επαίνεσε τη Ρωσία για τη στάση της στο θέμα του Κοσσυφοπεδίου. Η Μόσχα εμμένει στην επανάληψη των διαπραγματεύσεων, ενώ Ευρώπη και ΗΠΑ εκτιμούν ότι δεν υπάρχει τίποτα πια για να συζητηθεί. «Οι ΗΠΑ αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να υπάρξουν άλλες συνομιλίες. Η Αμερική αποφάσισε ότι το πρόβλημα που το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ άρχισε να λύνει πρέπει να λυθεί εκτός Συμβουλίου», δήλωσε ο Κοστούνιτσα καταδικάζοντας τη στάση της Ουάσιγκτον.

Καταγγέλλουν ΝΑΤΟ-Δύση

Πιο μετριοπαθής ήταν ο πρόεδρος της Σερβίας Μπορίς Τάντιτς, ο οποίος δήλωσε ότι η χώρα του πρέπει να αγωνιστεί για να κρατήσει το Κόσοβο, αλλά δεν πρέπει να εγκαταλείψει «το ευρωπαϊκό της μέλλον στον δρόμο», είπε. Ο Τάντιτς είναι πιο μετριοπαθής και περισσότερο ευρωπαϊστής του Κοστούνιτσα.

Χθες η Βουλή της Σερβίας άρχισε τη συζήτηση απόφασης που έφερε στο Σώμα η κυβέρνηση Κοστούνιτσα και που απορρίπτει την ιδέα να δημιουργήσει η Ε.Ε. αποστολή η οποία θα αντικαταστήσει τη σημερινή αποστολή του ΟΗΕ, έως ότου αποφασιστεί το τελικό καθεστώς της πρώην σερβικής επαρχίας. Με το ίδιο κείμενο εκφράζεται η απειλή να σταματήσει η πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης της Σερβίας, αν το Κόσοβο γίνει κράτος. Επίσης καταγγέλλει το ΝΑΤΟ και τη Δύση για την υποστήριξη που παρέχουν στην αυτονομιστική πορεία των Αλβανών. Αν η απόφαση υιοθετηθεί, τότε η σερβική ηγεσία δεν θα έχει άλλη επιλογή από την απόρριψη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, οπότε θεωρείται φυσικό να επιδεινωθούν οι σχέσεις της Σερβίας με τη Δύση. Το κείμενο αναφέρει ότι η Σερβία πρέπει να «επανεξετάσει» τους διπλωματικούς της δεσμούς με δυτικά κράτη που θα αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Κοσόβου. Λέει ότι επειδή το ΝΑΤΟ υποστηρίζει την ανεξαρτησία του Κοσόβου, η Σερβία πρέπει να μείνει έξω από τη δυτική στρατιωτική συμμαχία. Αναφέρει ακόμη ότι ενδεχόμενη υπογραφή προενταξιακής συμφωνίας εμπορίου και βοήθειας με την Ε.Ε., τον Ιανουάριο, «πρέπει να είναι σε συνάρτηση με τη διατήρηση της κυριαρχίας της χώρας και της εδαφικής της ακεραιότητας».

Χθες ο Σέρβος εισαγγελέας αρμόδιος για εγκλήματα πολέμου, Βλαντιμίρ Βούξεβιτς, δήλωσε ότι «η μέγκενη σφίγγει» γύρω από τον πρώην στρατιωτικό διοικητή των Σερβοβοσνίων Ράτκο Μλάντιτς, ο οποίος εντοπίστηκε στη Σερβία, με την ευρύτερη έννοια του όρου, όπως είπε χαρακτηριστικά.
(Πηγές: Ασοσιέιτεντ, Γαλλικό)

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/12/2007

Αυξήσεις σε νυν και πρώην βουλευτές

Αυξήσεις σε νυν και πρώην βουλευτές

Οι συνταξιούχοι βουλευτές ανοίγουν για μια ακόμη φορά τον δρόμο για τους εν ενεργεία, αναφορικά με τις νέες αποδοχές τους που θα ισχύσουν από τις αρχές του χρόνου. Με επείγον έγγραφο, που έστειλε προς όλα τα μέλη της από τα τέλη ήδη του προηγουμένου μηνός η Ένωση τέως Βουλευτών- Ευρωβουλευτών, τους ενημερώνει ότι η 30ή Δεκεμβρίου 2007 είναι η καταληκτική ημερομηνία καταθέσεως αιτήσεως προς το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους για τη διακοπή της παραγραφής αξιώσεως των αναδρομικών που προκύπτουν από τις αυξήσεις που εξασφάλισαν για λογαριασμό τους οι δικαστικοί μέσω του Ειδικού Δικαστηρίου(του λεγόμενου «Μισθοδικείου»).

Υπενθυμίζεται ότι ο υπουργός Οικονομίας γνωστοποίησε τόσο στις αρχές του τρέχοντος μηνός, όσο και πρόσφατα στη συνέλευση των δικαστικών λειτουργών, ότι από 1/1/2008 θα ισχύσει το νέο μισθολόγιο τους που προφανώς θα ψηφιστεί μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου, με το φορολογικό νομοσχέδιο. Σύμφωνα με το Ζ' Ψήφισμα του 1975, τις νέες αποδοχές του προέδρου του Αρείου Πάγου θα ακολουθήσουν αυτομάτως και οι βουλευτές.

Άδηλο είναι όμως το μέλλον των αναδρομικών που διεκδίκησαν και πήραν οι δικαστικοί από το 2002. Ύστερα από διαπραγματεύσεις με το υπουργείο Οικονομίας, ήρθαν σε συμβιβασμό και αποτέλεσμα αυτού ήταν η ρύθμιση που πέρασε στο τελευταίο προ μηνός συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο. Με αυτήν, τα αναδρομικά ύψους 900 εκατ. ευρώ βαπτίσθηκαν εφάπαξ ειδική καταβολή λόγω φόρτου εργασίας, που θα αποδοθούν τμηματικά σε βάθος χρόνου. Μάλιστα ο κ. Γ. Αλογοσκούφης έκανε γνωστό ότι θα αναπροσαρμοστούν προς τα κάτω, όπου χρειάζεται, οι αποδοχές και των επικεφαλής Ανεξαρτήτων Αρχών και των ΝΠΔΔ και οργανισμών του Δημοσίου που είναι εκτός Χρηματιστηρίου, για να φτάσουν όλες στο αυτό επίπεδο και να πάψει αυτό το κυνήγι του υψηλότερου μισθού στο Δημόσιο, στο οποίο αναλίσκονται οι δικαστικοί από το 1964, οπότε για πρώτη φορά νομοθέτησε η Βουλή ότι εξισώνονται αποδοχές δικαστικών-βουλευτών με τον περιορισμό ουδείς δημόσιος λειτουργός να αμείβεται περισσότερο από τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Ο υπουργός Οικονομίας σε κατ' ιδίαν συζητήσεις με δημοσιογράφους είχε ευθέως αποκλείσει το ενδεχόμενο να πάρουν οι βουλευτές τα αναδρομικά αυτά. Η προϊστορία, πάντως, έχει διαψεύσει κατά το παρελθόν παρόμοιες υπουργικές διαβεβαιώσεις, όπως π.χ. το 1997, όταν ο τότε υπουργός αναγκάσθηκε να κάνει ρύθμιση ύστερα από το κύμα προσφυγών εν ενεργεία και συνταξιούχων βουλευτών.

Μπορεί βέβαια με πολιτικές αποφάσεις των κομμάτων να μη διεκδικήσουν οι βουλευτές τους τα αναδρομικά, όπως έχει γίνει μερικώς κατά το παρελθόν, τίποτε όμως δεν εμποδίζει τους συνταξιούχους να το πράξουν, όπως άλλωστε αποδεικνύεται με το έγγραφο της Ενώσεως τέως Βουλευτών και Ευρωβουλευτών. Πάντως, κι από τους εν ενεργεία βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων εκφράζεται δυσφορία για τυχόν παραίτηση από τα αναδρομικά, αφού μόλις βγήκαν από μία δαπανηρή προεκλογική διαδικασία, ενώ οι συνολικές απολαβές τους μειώνονται λόγω του επαγγελματικού ασυμβιβάστου.

Στο έγγραφο-φόρμα αιτήσεως προς το Γενικό Λογιστήριο, που απέστειλε στα μέλη της η Ένωση, σημειώνει, ότι μετά την απόφαση που έλαβε το Ειδικό Δικαστήριο για αύξηση των αποδοχών των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων τουλάχιστον στο ύψος των μηνιαίων αποδοχών του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων -στα 10.271,46 ευρώ- απαιτείται αντίστοιχη αύξηση της βουλευτικής αποζημίωσης, αλλά και αναπροσαρμογή της βουλευτικής σύνταξης. Σημειώνεται ειδικώς: «...Παρακαλώ, όπως προβείτε εις αναπροσαρμογή και ανακαθορισμό της συντάξεώς μου, με βάση τις αναβαθμισμένες κατά τις ως άνω συνολικές αποδοχές των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων και δη αναδρομικώς από την 1/1/2002 και εφεξής και να μου καταβάλλετε την προκύπτουσα διαφορά.». Μάλιστα για να καταστήσουν σαφή την πρόθεσή τους να διεκδικήσουν και δικαστικώς τα αναδρομικά, αν τους το αρνηθεί το υπουργείο Οικονομικών, σημειώνουν ότι «οι ανωτέρω αποφάσεις του Ειδικού Δικαστηρίου υπερισχύουν τυχόν αποφάσεων των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων ή του Ελεγκτικού Συνεδρίου κατά ρητή διάταξη του άρθρου 5 του ν.3038/2002».

Αλωνίζει ο Τούρκος στρατιωτικός ακόλουθος της πρεσβείας, στην Θράκη

ΕΦΗΜΕΡΙΣ: "Ο ΧΡΟΝΟΣ"

28.12.2007

ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΜΗΚΟΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ

Αλωνίζει ο Τούρκος στρατιωτικός ακόλουθος της πρεσβείας, στην Θράκη

Πραγματικά το θράσος δεν έχει όρια και ενώ οι ξένοι διπλωμάτες έρχονται όποτε τους κατέβει στην Θράκη, τώρα άρχισε κι ένας νέος κύκλος επισκέψεων που βαφτίζονται ευκολότατα ως «ιδιωτικές», αυτός των στρατιωτικών ακολούθων των πρεσβειών.

Έτσι ενώ όλοι οι χριστιανοί της Θράκης εκκλησιαζόταν και γιόρταζαν την πρώτη ημέρα των Χριστουγέννων, αυτή την ημέρα επέλεξε σύμφωνα με το διπλωματικό πρωτόκολλο ο στρατιωτικός ακόλουθος της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα Αττίλα Σιρισίν μαζί με τον βοηθό του Σελούκ Μεχμέτ για να περιοδεύσει σε μια σειρά μειονοτικών δήμων. Η επίσκεψη που είναι η πρώτη του είδους, εγκαινιάζει ένα άλλο χαρακτήρα και δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά ιδίως από την άρνηση του κ. Αττίλα να φωτογραφηθεί φοβερά ενοχλημένος από την παρουσία της δημοσιογράφου του «Χρόνου», που εγκατέλειψε την γιορτή για να καλύψει το δημοσιογραφικό γεγονός.

Στον ορεινό Κέχρο που ήταν χιονισμένος και ήταν ο πρώτος σταθμός του συναντήθηκε με τον δήμαρχο Απτουλκαδήρ Μεμέτ και το δημοτικό συμβούλιο, το ίδιο συνέβη στους δήμους Αρριανών υποδοχή στο δημοτικό τουριστικό περίπτερο από τον δήμαρχο Μεμέτ Χαλήτ, από τον δήμαρχο Φιλύρας Χασάν Κιασήφ αντιδημάρχους κλπ στο δημαρχείο, Σώστη Καδή Ισμέτ υποδοχή στο δημαρχείο από τους αντιδημάρχους, προσφορά δώρων και συζητήσεις. Σε όλες τις συναντήσεις ο στρατιωτικός ακόλουθος συνοδευόταν από τον επίσημο μεταφραστή του τουρκικού προξενείου, ο οποίος βεβαίως δεν χρησιμοποιείτο για διερμηνεία, αφού όλες οι συζητήσεις γινόταν στα τουρκικά, αλλά κυρίως για την ξεναγήσεις στον χώρο κι άλλα ενημερωτικά στοιχεία που τον ενδιέφεραν.

Ο κ. Αττίλα Σιρισί δεν ήθελε να φωτογραφηθεί γιατί «δεν ήταν κατάλληλα ντυμένος», όπως ανέφερε ως φθηνή δικαιολογία, ενώ δεν θέλησε να κάνει δηλώσεις αφού η επίσκεψή του είναι «ιδιωτικού χαρακτήρα».Τότε το ερώτημα που γεννιέται είναι άμεσο. Με πιο δικαίωμα τους προσωπικούς τους φιλοξενούμενους οι δήμαρχοι και οι κοινοτάρχες τους δέχονται στον χώρο του δημαρχείου κι όχι σε ένα ουδέτερο χώρο, όπως για παράδειγμα σε κάποιο ξενοδοχείο ή καφετέρια ή και στο σπίτι τους, αφού θέλουν να μην υπάρχει δημοσιότητα του γεγονότος και να γίνεται δίχως δημοσιογραφική κάλυψη. Αφού τους ενοχλεί η παρουσία των ΜΜΕ, κάτι συμβαίνει. Και αυτό το θέμα θα πρέπει να ξεκαθαρίσει άμεσα μέχρι που οι κύριοι δήμαρχοι και άλλοι αιρετοί μπορούν να υποδέχονται τους απλούς μουσαφίρηδες στα δημαρχεία που είναι τα σπίτια του λαού και της δημοκρατίας. Θα είχε ενδιαφέρον να ξέραμε τι τους μετέφερε πάντως ως παραίνεση ο στρατιωτικός ακόλουθος της Τουρκίας, τι κοινό είχαν να συζητήσουν μαζί του και τι ενδιαφέρον να του μεταφέρουν οι ίδιοι, αφού οι συναντήσεις αυτές είναι του χαρακτήρα να κινούνται μεταξύ τους σε μια σφαίρα που από μόνη της με τον τρόπο που γίνεται, υπονοεί πολλά πράγματα. Κι επειδή καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται θα πρέπει από μόνοι τους οι κύριοι μειονοτικοί δήμαρχοι να στέλνουν δελτία τύπου και να ανακοινώνουν αυτές τις συναντήσεις κι όχι να τα χάνουν ή να μην θέλουν δημοσιογραφική κάλυψη νομίζοντας ότι βρίσκονται στο .βιλαέτι τους ικανοποιώντας την επιθυμία του επισκέπτη. Συνήθως και από το σαβουάρ βίρβρ προκύπτει ότι ο οικοδεσπότης έχει τον πρώτο λόγο. ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΚΑΤΑ ΜΗΚΟΣ ΤΟΥ ΈΒΡΟΥ ΚΙ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ ΤΟΝ ΕΧΙΝΟ.

Ο κ. Σιρισί πάντως τα είδε όλα. Ταξίδεψε κατά μήκος του Έβρου επισκεπτόμενος την Ορεστιάδα και το Διδυμότειχο, αλλά δεν προσέγγισε στο Δέρειο κι άλλα παραμεθόρια χωριά λόγω χιονιού, έζησε όμως την εμπειρία να βρεθεί στα ελληνοτουρκικά σύνορα και να δει τα προκεχωρημένα φυλάκια του ελληνικού στρατού.

Χθες ανάλωσε την ημέρα του στα πομακοχώρια της Ξάνθης κάνοντας στάση στον Εχίνο, ενώ σήμερα θα επισκεφθεί το Δ.Σ.Σ. και θα έχει συνάντηση με τον επιτελάρχη του Σώματος απουσιάζοντος του διοικητή κ. Τσαλικίδη, ο οποίος επισκέπτεται χωριά της ελληνοβουλγαρικής μεθορίου.

"Η Βαλκανική εμπλοκή"

Καταχωρώ το ακόλουθο μήνυμα επειδή το θεωρό σημαντικό και αρκετά ενημερωτικό για το διαχρονικό και εκκρεμές θέμα της Μακεδονίας.

Αγαπητέ Ναύαρχε και Φίλοι,

"..Μετά την μάχην της Χαιρώνειας [2 Αυγουστου-1 Σεπτεμβρίου 338 π.Χ.] η ηγεμονία της Ελλάδας περιήλθε από τους Θηβαίους στους Μακεδόνες.

Μετ' ολίγον ο Μέγας Αλέξανδρος ανεκηρύχθη εις τον Ισθμόν Στρατηγός-Αυτοκράτωρ όλων των Ελλήνων εις τον κοινών κατά των βαρβάρων αγώνα.

Ο Κορίνθιος Δημάρατος [ φίλος του Κορίνθιου πολιτικού και στρατιωτικού ηγέτη Τιμολέοντος [411-337 π.Χ.] συναγωνισθείς μετ’ αυτού [345 π.Χ] για την απελευθέρωση της Σικελίας από τους Τυρράνους και τους Καρχηδόνίους. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ευρίσκετο σε διάσταση με τον πατέρα του, λόγω των σχέσεων του Φιλίππου με την Κλεοπάτραν [τελευταίαν συζυγόν του] και είχε φύγει εις Ήπειρον, ο Δημάρατος συνεβίβασεν πατέρα και υιόν και επανήλθεν ο Αλέξανδρος εις Μακεδονίαν] προσφωνών τούτον ανεφώνησεν "Χαίρει ουν ή τε Ελλάς άπασα και η Μακεδονία.." οργισθείς ο Μέγας Αλέξανδρος και αναπηδήσας ανέκραξεν "Αλλ' ώ Μακάριε εστίν ούν Ελλάς και η Μακεδονία" [=αλλά βρε ανόητε Ελλάδα είναι και η Μακεδονία]..."

[Από το βιβλίο του θείου μου [αδελφού της μητέρας μου, Αντισυνταγματάρχου Πυροβολικού ε.α. Θεοδώρου Δρακούλη Βουδικλάρη, [1904-1977] "Η Βαλκανική εμπλοκή" Αθήνα 1962 [το διάβασα ως Ανθυπολοχαγός το 1963]

Το παραπάνω βιβλίο [σελίδες 142] το είχα στείλει το 1991 [όταν άρχισε πάλι το πρόβλημα με τα Σκόπια] στην Κυβέρνηση, Υπουργείο Εξωτερικών, όλα τα κόμματα και αριθμό βουλευτών. Μου απάντησαν και ευχαρίστησαν μόνον ο Στ. Παπαθεμελής και το ΚΚΕ..]

[Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ο θείος μου γράφει "Η Μακεδονία είναι η καρδιά της Ελλάδος και όποιος τους παλμούς της δεν ακούει , δεν είναι Έλλην"

Δ. Αλευρομάγειρος

----- Original Message -----

From: Sotirios Georgiadis

watch video

Καταχωρώ το ακόλουθο μήνυμα επειδή το θεωρό σημαντικό και αρκετά ενημερωτικό για το διαχρονικό και εκκρεμές θέμα της Κύπρου. Εκτιμώ δε ότι τα αναφερόμενα βιβλία θα ρίχνουν το φως τους σε άγνωστες πτυχές του ζητήματος.

Αγαπητέ Ναύαρχε και φίλοι,

Συγχαρητήρια για τις επισημάνσεις,

Όμως τα σημάδια υπήρχαν, οπως η δήλωση Κιουτσούκ [του πρώτου και μέχρι την τουρκοκυπριακή ανταρσία του Δεκ 1963, αντιπροέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας] ο οποίος δήλωσε αμέσως το 1960 , με την ανεξαρτησία, ότι "Σκοπός μας είναι η διχοτόμηση και γι αυτό θα αγωνισθούμε.."
Οι Τούρκοι τα λένε πάντα - όπως τώρα με τη Θράκη, το Αιγαίο και -φυσικά πάλι την Κύπρο. Απλά η ενδοτική Ελληνική διαχρονική πολιτική , "κάνει" πως δεν τα καταλαβαίνει. Εξ ου και η βαρύτατη ευθύνη της, όπως και όλων των κατά καιρούς τουρκολάγνων.....[στην ουσία μισθοφόρων]
Η δήλωση Πακάρδ έχει αναφερθεί από το 2005 [ή 2006] σε συνέντευξη του και στο BBC και έχει επαναληφθεί και σε περυσινή εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο [ήταν παρών]
Υπ' όψη ότι ο Πακάρδ ήταν και βασικός συνεργάτης του Βασίλη Φίλια στην διάρκεια της δικτατορίας στα πλαίσια του αντιδικτατορικού αγώνα της Δημοκρατικής Άμυνας,
[Βλέπε και βιβλίο Β.ΦΊΛΙΑ " Τα αξέχαστα και λησμονημένα" Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 1997]

Καλά Χριστούγεννα και πάλι,

Δημήτρης Αλευρομάγειρος

----- Original Message -----
From: Sotirios Georgiadis

ΕΤΟΣ 51ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 17310 Κυριακή, 23 Δεκεμβρίου 2007
Απόρρητα της Ελληνικής ΚΥΠ για τα πρώτα βήματα της Κυπριακής Δημοκρατίας
Ηλιάδης και Packard: Δύο βιβλία για την Κύπρο και την κρίσιμη περίοδο 1959- 1964

TOY MAΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Δύο εξαιρετικά βιβλία για τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου κυκλοφορούν, κατά μία περίεργη συγκυρία, την περίοδο αυτή στην αγορά. Το ένα είναι του Μάνου Ηλιάδη, Το Απόρρητο Ημερολόγιο της ΚΥΠ στην Κύπρο (Εκδόσεις Σιδέρης) που καλύπτει τη δεκαεπτάμηνη περίοδο 13 Ιουνίου 1959 μέχρι και τις 28 Νοεμβρίου 1960. Το άλλο είναι του Martin Packard, Getting it Wrong: Fragments from a Cyprus Diary 1964 (2007).
Το βιβλίο του Ηλιάδη βασίζεται σε 80 απόρρητες εκθέσεις της Eλληνικής Yπηρεσίας Πληροφοριών (ΚΥΠ) που δρούσε στην Κύπρο τότε και τα οποία δημοσιοποιούνται στο βιβλίο. Το πόνημα του Packard βασίζεται στην πολυσέλιδη αναφορά του προς τις Βρετανικές Υπηρεσίες, ως μέλος της αρχικά βρετανικής ειρηνευτικής δύναμης που αναπτύχθηκε στην Κύπρο στις αρχές του 1964 και η οποία μετεξελίχθηκε στη γνωστή μας ΟΥΝΦΙΚΥΠ.
Και τα δύο βιβλία περιέχουν και βασίζονται σε πρωτογενές υλικό. Και στις δύο περιπτώσεις το πρωτογενές υλικό και οι εκτιμήσεις των συγγραφέων ανατρέπουν τη συμβατική σοφία και τις ιδεοληπτικές και επιδερμικές προσεγγίσεις για τα τεκταινόμενα στην Κύπρο την περίοδο1959-1964.
Και στις δύο περιπτώσεις το πρωτογενές αυτό υλικό δεν θα έβλεπε ποτέ τη δημοσιότητα εάν οι συγγραφείς δεν έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο, υπομονή, επιμονή, μόχθο αλλά και προσωπικό ρίσκο. Στην περίπτωση του Packard ο άνθρωπος έχασε την στρατιωτική του καριέρα, κυνηγήθηκε ανελέητα από το βρετανικό κράτος (και από τους Αμερικανούς) και καταστράφηκε οικονομικά. Ποιο το αμάρτημά του; Πίστεψε και απέδειξε με τη δράση του το 1964, ότι οι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μπορούν να διαβιώσουν ειρηνικά στην Κύπρο. Κάτι τέτοιο έρχονταν σε μετωπική σύγκρουση με την ήδη ειλημμένη απόφαση της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, με την οποία συμφωνούσαν Ελλάδα και Τουρκία ότι η, έστω και κολοβή, ανεξαρτησία που δόθηκε στην Κύπρο ήταν στρατηγικό λάθος και ότι το Κυπριακό Κράτος έπρεπε πάραυτα να καταλυθεί.
Η απάντηση που εισέπραξε ο Packard, επιμένοντας στη συμφιλίωση ως στρατηγική επίλυσης του Κυπριακού, από έναν εκ των αρχιτεκτόνων των σχεδίων για την κατάλυση του Κυπριακού Κράτους, τον Αμερικανό Αναπληρωτή Υπουργού Εξωτερικών George Ball, ήταν ότι κατάλαβε λάθος την αποστολή του. Στόχος των Δυτικών Δυνάμεων που αναπτύχθηκαν στην Κύπρο το 1964 δεν ήταν, του δήλωσε κυνικά, η συμφιλίωση, αλλά η κατάλυση του κράτους και ο διαμελισμός του νησιού.
Στην περίπτωση Ηλιάδη, το βιβλίο του είναι μοναδικό. Μέσα από τα πληροφοριακά δελτία , σημειώματα και εκθέσεις της ΚΥΠ, που είχαν ως τελικούς αποδέκτες τον Πρωθυπουργό και Υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, ξεπροβάλλουν άγνωστες πτυχές της πολιτικής ιστορίας της Κύπρου. Η μοναδικότητα του βιβλίου προέρχεται και από το γεγονός ότι όλα όσα καταγράφονται είναι προσωποποιημένα. Αναφέρονται εκατοντάδες ονόματα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε συσχετισμό με δραστηριότητες που θεωρούνταν αξιόλογες προς καταγραφή. Η δε ημερολογιακή δομή των δελτίων κυριολεκτικά αναβιώνει το «κλίμα της εποχής», τις δράσεις, τους ρόλους και τα κίνητρα των δρώντων μέσα και έξω από την Κύπρο. Μέσα από το σύνολο των Εκθέσεων υπάρχουν, βέβαια, και πολιτικές σκοπιμότητες τις οποίες ο κάθε νοήμων αναγνώστης μπορεί να αντιληφθεί και οι οποίες αναδεικνύονται από τον ίδιο τον συγγραφέα μέσα από το δικό του σχολιασμό. Μια από τις σκοπιμότητες αυτές, η πιο σημαντική κατά την εκτίμησή μου, ήταν και η εσκεμμένη υποβάθμιση, ή αλλιώς, η μη ανάπτυξη θεμάτων και γεγονότων υπό τη μορφή «σχολίων» και «εκτιμήσεων», που έρχονταν σε αντίθεση με το «πνεύμα της Ζυρίχης - Λονδίνου». Η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας δεν ήθελε, προφανώς, να ακούσει, έστω και για δική της εσωτερική ενημέρωση, οτιδήποτε αμφισβητούσε το πνεύμα αυτό. Η πιο κραυγαλέα από τις σκοπιμότητες αυτές ήταν η «αγνόηση» της πραγματικά απίστευτης σε πληρότητα τεκμηρίωσης της ΚΥΠ, με λεπτομέρειες που μας αφήνουν άναυδους, της αχαλίνωτης και απρόσκοπτης δραστηριότητας του επίσημου τουρκικού κράτους, των υπηρεσιών του και των Τουρκοκυπρίων, για την εισαγωγή οπλισμού στην Κύπρο την περίοδο αυτή. Οι εισαγωγές δεν προήρχοντο μόνο από την Τουρκία αλλά και από τις διεθνείς αγορές όπως για παράδειγμα, αυτή του Λιβάνου.
Το πασίγνωστο επεισόδιο της εισαγωγής όπλων από την Τουρκία με το πλοιάριο Ντενίζ, (νηολόγιο Σμύρνης) στις 18 Οκτωβρίου 1959 αποτελούσε, όπως προκύπτει από τα ντοκουμέντα, την κορυφή του παγόβουνου. Τη δεκαεπτάμηνη περίοδο των εκθέσεων της ΚΥΠ η εισαγωγή οπλισμού από την Τουρκία διαπιστώνεται ως σχεδόν «καθημερινό» φαινόμενο το οποίο λάμβανε χώρα και εν γνώσει των Βρετανών. Οι τελευταίοι σε ατομικό επίπεδο εκπαίδευαν τους Τουρκοκύπριους στα όπλα συνήθως τα βράδια και τους πούλησαν οπλισμό. Κατά τους υπολογισμούς της ΚΥΠ, προερχόμενους από αγγλικές πηγές, το Ντενίζ μετέφερε 5-8 τόνους πυρομαχικών. Ο συνολικός δε αριθμός των όπλων που οι Τούρκοι εισήγαγαν στην Κύπρο, πάντοτε κατά τους υπολογισμούς της ΚΥΠ, ήταν περίπου 10.000 τεμάχια.
Η Έκθεση της ΚΥΠ της 21ης Οκτωβρίου 1960, λίγο δηλαδή μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, είναι διαφωτιστικότατη: «Κατά το εξάμηνον διάστημα μεταξύ Ιανουαρίου 1959 - Ιουλίου 1959, λαθραίως εισήχθησαν υπό των Τουρκοκυπρίων 6000 όπλα, ήτοι βαρέα πολυβόλα, οπλοπολυβόλα, τυφέκια, πιστόλια και περίστροφα, ως και όλμοι των 2 και τριών ιντσών, ανελθόντος ούτω, κατά Ιούνιον 1959, του αριθμού των υπό της Τουρκικής Κοινότητος κατεχομένων όπλων εις 7.000, μετά μεγάλου αριθμού σφαιρών». «Μετά τον Ιούλιον του 1959 και μέχρι 2 Σεπτεμβρίου 1960 εσυνεχίσθη εις μεγάλην έκτασιν η λαθραία εισαγωγή όπλων και πυρομαχικών υπό των Τουρκοκυπρίων, ώστε σήμερον να πιστεύεται ότι οι Τουρκοκύπριοι διαθέτουν όπλα ανερχόμενα εις 10.000 περίπου τεμάχια». Εξοπλίστηκε δύναμη 10 χιλιάδων ανδρών.
Το ακριβές των τότε εκτιμήσεων της ΚΥΠ επιβεβαιώθηκε τριάντα πέντε χρόνια αργότερα σε σειρά δημοσιευμάτων στον τουρκικό τύπο (υπό τη μορφή απομνημονευμάτων Τούρκων αξιωματικών και αξιωματούχων) για τις δραστηριότητες της τουρκοκυπριακής οργάνωσης ΤΜΤ που ήταν και αυτή όπως και άλλες υπό τον άμεσο έλεγχο Τούρκων αξιωματικών που οργάνωναν και επέβλεπαν την εξοπλιστική δραστηριότητα (βλ. Milliyet, 11.6.1995). Όπως προκύπτει από τα δημοσιεύματα στη φάση αυτή του εξοπλισμού των Τουρκοκυπρίων, επιτεύχθηκε ο στόχος του εξοπλισμού δύναμης 10.000 ανδρών.
«Τι τα θέλουν τα όπλα οι Τούρκοι αφού οι συμφωνίες τους παρέχουν όλα τα εχέγγυα, τα διασφαλίζοντα τα δικαιώματά τους εντός των πλαισίων της νέας Κυπριακής Δημοκρατίας» σχολίαζε, κατ' εξαίρεση, η Έκθεση της ΚΥΠ για την περίοδο 9/11/59 - 16/11/1959. Προφανώς, πέραν της ΚΥΠ κανείς δεν ήθελε να θέσει ένα τέτοιο ενοχλητικό ερώτημα πόσω δε μάλλον να το απαντήσει. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν «πολιτικά ορθό» διότι θα ερχόταν σε αντίθεση με το «πνεύμα Ζυρίχης - Λονδίνου» που μονομερώς και εργολαβικά καλλιεργούσε η Αθήνα.
Μια άλλη σκοπιμότητα που εντοπίζεται στην ημερολογιακή καταγραφή και αξιολόγηση των γεγονότων από την ΚΥΠ, ήταν και η αντικομουνιστική προκατάληψη των συγγραφέων των Εκθέσεων. Το γεγονός αυτό αναδεικνύεται από τον συγγραφέα αφού τοποθετεί τις δραστηριότητες και την αντικομουνιστική προσέγγιση της ΚΥΠ στο ιστορικό της πλαίσιο στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Θα ήταν ωστόσο μέγα λάθος εάν η «Κομμουνιστική Δραστηριότης» που καταγράφεται στις Εκθέσεις απορριφθεί εκ προοιμίου διότι πηγάζει από αντικομουνιστές ή ακροδεξιούς αναλυτές.
Οι Εκθέσεις καταγράφουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εξελίξεις, καταστάσεις, πρόσωπα και πράγματα, όπως κατά την προεδρική προεκλογική περίοδο, για παράδειγμα, που ίσως να βλέπουν το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά. Τα γεγονότα και οι εξελίξεις που καταγράφονται από την ΚΥΠ θα πρέπει να αντιπαρατεθούν με τα γεγονότα της εποχής και να ελεγχθούν, εφόσον συγκρούονται με αυτά.
Εάν υπάρχει κάτι το παρήγορο στην ταλαιπωρημένη ιστορία αυτού του τόπου, αυτό είναι το θαύμα της επιβίωσης του Κυπριακού Κράτους σε πείσμα όλων, μέσα και έξω από την Κύπρο, που ανέλαβαν εργολαβικά να το διαλύσουν πριν ακόμη ιδρυθεί. Σταδιακά, με αξιόλογα έργα όπως αυτά των Ηλιάδη και Packard, μαθαίνουμε την πραγματική πολιτική ιστορία του τόπου μας.
© 2001 Ο Φιλελεύθερος Λτδ. - www.phileleftheros.com

Αυτοπυροβολήθηκε με ένα περίστροφο σε πάρκο ο γερμανός ιστορικός Καρλχάιντς Σέντλιχ

Τραγικό τέλος είχε ο προσωπικός καταδότης του Γκρας Καρλχάιντς Σέντλιχ

Αυτοπυροβολήθηκε με ένα περίστροφο σε πάρκο ο γερμανός ιστορικός Καρλχάιντς Σέντλιχ

«ΤΟ ΒΗΜΑ»

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ Γ. ΓΑΛΙΑΝΟΣ

ΒΕΡΟΛΙΝΟ O θάνατός του ήταν βασανιστικός. Μισή ώρα αφότου αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι, ο γερμανός ιστορικός Καρλχάιντς Σέντλιχ ζούσε ακόμη. Η αστυνομία τον βρήκε προ ημερών να ξεψυχά αιμόφυρτος στο παγκάκι ενός πάρκου στο προάστιο Πρεντσλάουερ Μπεργκ του Βερολίνου. Το περίστροφο, με το οποίο αυτοκτόνησε, ήταν πεσμένο δίπλα του. Έτσι άδοξα αποχώρησε από τη ζωή ο χαφιές ενός ένδοξου και πασίγνωστου συγγραφέα της Γερμανίας, του νομπελίστα λογοτεχνίας Γκύντερ Γκρας. Εδώ και έναν χρόνο είχε αποδειχθεί ότι από το1975 ως το 1989 ο Σέντλιχ κατέγραφε κάθε κίνηση του κ. Γκρας κατά παραγγελία της Στάζι, της πρώην μυστικής αστυνομίας της Ανατολικής Γερμανίας. Ο ηλικίας78 ετών ιστορικός, που δούλευε στην Ακαδημία Επιστημών του Ανατολικού Βερολίνου, είχε αποκτήσει την εμπιστοσύνη του παρακολουθούμενου χάρη στο«ανορθόδοξο» πνεύμα του: ασκούσε κριτική στον κομμουνισμό, αλλά τον υποστήριζε κιόλας. Έτσι μπορούσε να τον παρακολουθεί στενά κάθε φορά που ο Γκρας επισκεπτόταν το Ανατολικό Βερολίνο. Το αποτέλεσμα της παρακολούθησης ήταν ένας φάκελος με 500 πυκνογραμμένες σελίδες όπου καταγράφονται ταυτόχρονα- με τα «μάτια του χαφιέ»- και οι «υπόγειες διαδρομές» της τότε ανατολικογερμανικής διανόησης, δεδομένου ότι ο κ. Γκρας συναντούσε εκεί κυρίως αντιφρονούντες λογοτέχνες και διανοούμενους.

Ο Σέντλιχ, που έφερε το ψευδώνυμο «Σέφερ», δεν ήταν ο μοναδικός πράκτορας της Στάζι που παρακολουθούσε τον κ. Γκρας- είναι όμως ο μοναδικός ως τώρα γνωστός. Στα αρχεία της πρώην μυστικής αστυνομίας βρέθηκαν και άλλοι χαφιέδες με τα ψευδώνυμα «Ερνστ» και «Χανς». Οι συντάκτες τους, όμως, δεν έχουν ταυτοποιηθεί ακόμη.

Τιμή και δόξα σε ένα «καρφί». Για τη δράση του στο λεγόμενο « αθέατο μέτωπο » ο Σέντλιχ τιμήθηκε το 1986 με ανώτατο κρατικό μετάλλιο. Μόνο που ο τιμώμενος δεν φαινόταν χαρούμενος γι΄ αυτό. Ο Σέντλιχ δεν ήταν «πεπεισμένος δράστης» αλλά, αντίθετα, βρισκόταν «στα μαχαίρια» με τους ιθύνοντες του καθεστώτος του υπαρκτού σοσιαλισμού, που « άχρηστους » τους ανέβαζε «ηλίθιους » τους κατέβαζε. Η συνεργασία του με τη Στάζι οφειλόταν σε εκβιασμό. Η τελευταία είχε αποδείξεις για παράνομες πράξεις του, όπως τη λαθραία εισαγωγή εμπορευμάτων. « Ή προδίδεις ή πας φυλακή » ήταν η πρότασή της. Ο Σέντλιχ πρόδωσε. Από αυτή την άποψη ήταν συγχρόνως θύτης και θύμα του τότε καθεστώτος.

Εξάλλου ο αυτόχειρας ιστορικός δεν «κάρφωνε» μόνο τον κ. Γκρας, αλλά και τον αδελφό του, τον επίσης γνωστό ιστορικό Χανς Γιόαχιμ Σέντλιχ. Αυτό τον είχε κάνει, όπως λέει άνθρωπος που τον γνώριζε καλά, να «σιχαίνεται» τον εαυτό του. Η αποκάλυψη της ταυτότητάς του πριν από έναν χρόνο επέτεινε τη ψυχολογική του κρίση. Η αυτοκτονία του δεν εξέπληξε λοιπόν κανένα. Ούτε και λύπησε: « Να γίνει παράδειγμα και στους άλλους πράκτορες της Στάζι » έγραψε κυνικά αναγνώστης γερμανικής εφημερίδας. « Η αυτοκτονία τους θα κάνει καλό και στα Ταμεία σύνταξης ».

Παρελθόν οι συνοριακοί έλεγχοι σε εννέα ακόμη χώρες της ΕΕ

Πριν από 70 χρόνια κάποιοι άλλοι θέλησαν να "πριονίσουν" τα σύνορα για να "ενώσουν" τους Ευρωπαίους, χωρίς να τους ρωτήσουν.

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=858855

Παρελθόν οι συνοριακοί έλεγχοι σε εννέα ακόμη χώρες της ΕΕ

Καταργήθηκαν από τα μεσάνυχτα της Πέμπτης οι συνοριακοί έλεγχοι σε εννέα χώρες της ΕΕ στην ανατολική Ευρώπη επεκτείνοντας σημαντικά τη ζώνη Σένγκεν, ενόψει μάλιστα και της αυξημένης κίνησης λόγω της εορταστικής περιόδου.

Οι έλεγχοι στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα ανάμεσα σε δύο χώρες που περιλαμβάνονται στο χώρο Σένγκεν θα καταργηθούν αν και ορισμένοι έλεγχοι σε ταξιδιώτες με αεροπλάνο θα καταργηθούν στις 30 Μαρτίου 2008.

Το μέτρο αφορά την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, τη Σλοβενία, την Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, και τη Μάλτα που έγιναν μέλη της ΕΕ το 2004.

Στην Κύπρο, που επίσης έγινε μέλος της ΕΕ το 2004, δεν επεκτάθηκε το κεκτημένο Σένγκεν, και θα διατηρηθεί ο έλεγχος στα σύνορά της για άλλο ένα έτος.

Η Ρουμανία και Βουλγαρία, που έγιναν μέλη της ΕΕ στις1/1/2007, δεν θα μετάσχουν ακόμα στη ζώνη Σένγκεν αν και δεν είναι γνωστό πότε θα ενταχθούν.

Μετά την διεύρυνση, η ζώνη Σένγκεν θα περιλαμβάνει πλέον 24 χώρες.

Από την Εσθονία, όπου βρέθηκε, ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο τόνισε ότι «ξεπεράσαμε τους συνοριακούς ελέγχους σαν τεχνητά εμπόδια για την ειρήνη, την ελευθερία και την ενότητα στην Ευρώπη». Εξέφρασε ακόμη τη γνώμη ότι η επέκταση θα προωθήσει το εμπόριο και τον τουρισμό στις ανατολικές χώρες της ΕΕ.

Το σχετικό ψήφισμα είχε υπερψηφιστεί από το Ευρωκοινοβούλιο το Νοέμβριο, το οποίο είχε συγχαρεί τις εννέα χώρες για προσπάθειες που κατέβαλαν ώστε να προετοιμαστούν και να συμμετάσχουν τόσο σύντομα στη ζώνη.

Υπενθύμιζε ακόμα το Ευρωκοινοβούλιο στις νέες χώρες τη λήψη μέτρων για να καταπολεμηθεί ό,τι θα έβλαπτε το καθεστώς της ελεύθερης κυκλοφορίας.

Ωστόσο, ορισμένοι μέσα στην ΕΕ ανησυχούν ότι η κατάργηση των ελέγχων θα προκαλέσει κύμα μεταναστών προς τις πλουσιότερες χώρες της ΕΕ.

Παράλληλα, ενισχύθηκαν οι έλεγχοι στα νέα, εξωτερικά πλέον σύνορα, της ΕΕ για την αντιμετώπιση εγκληματιών ή ακόμα και τρομοκρατών, πράγμα που είχε ζητήσει και η ΕΕ.

Οι Ουκρανοί, αντίθετα, ανησυχούν ότι οι αυξημένοι έλεγχοι θα τους αποκόψουν από την υπόλοιπη Ευρώπη.

Το κεκτημένο Σένγκεν ενσωματώθηκε το 1999 στο θεσμικό και νομικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκή Ένωσης με σχετικό πρωτόκολλο που επισυνάφθηκε στη συνθήκη του Άμστερνταμ και σταδιακά επεκτάθηκε και στα 15 -τότε- μέλη της ΕΕ.

Η Ιρλανδία και η Βρετανία συμμετέχουν εν μέρει στο κεκτημένο Σένγκεν, εφόσον έχουν διατηρήσει ακόμη τους ελέγχους στα σύνορά τους. Μέρος του χώρου Σένγκεν από το 1996, με περιορισμένη όμως συμμετοχή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, είναι η Ισλανδία και η Νορβηγία αν και δεν είναι μέλη της ΕΕ. Η Ελβετία θα συμμετάσχει από τον Νοέμβριο του 2008.

Υβριδικό πύραυλο εκτόξευσε η Μόσχα

Υβριδικό πύραυλο εκτόξευσε η Μόσχα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ 27/12/2007

Της Ελενας Μπέλλη

Σε επίδειξη στρατηγικής υπεροχής προχώρησε αυτή την εβδομάδα η Ρωσία, εκτοξεύοντας με επιτυχία δύο πυραύλους, διαφορετικού τύπου, σχεδιασμένους έτσι ώστε να «εκμηδενίσουν» τα σύγχρονα αντιπυραυλικά συστήματα, όπως αυτό που προτίθενται οι ΗΠΑ να εγκαταστήσουν στην Ευρώπη.

Ο πύραυλος RSM-54 ή αλλιώς Sineva εκτοξεύτηκε την Τρίτη από πλατφόρμα ρωσικού υποβρυχίου στη Θάλασσα του Μπάρεντς για να προσγειωθεί λίγο αργότερα στη Χερσόνησο Καμτσάτκα.

Όπως εξήγησαν Ρώσοι αξιωματούχοι, ο πύραυλος RSM-54 είναι ένας υβριδικός βαλλιστικός πύραυλος που έχει την ιδιότητα να μετατρέπεται, κατά το τελικό στάδιο, σε πύραυλο κρουζ και άρα να μην εντοπίζεται από τα αντιπυραυλικά συστήματα που λειτουργούν βάσει της τροχιάς των βαλλιστικών πυραύλων.

Οπως επισήμανε ο στρατηγός Νικολάι Σολοβτσόφ, ο πύραυλος RSM-54 «μπορεί να διαπεράσει οποιοδήποτε αντιπυραυλικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων και των συστημάτων του μέλλοντος». Ο συγκεκριμένος πύραυλος με βεληνεκές 8.000 χλμ., μπορεί να μεταφέρει πολλαπλές πυρηνικές κεφαλές. Αναλόγου ισχύος είναι και ο πύραυλος RS-24, o oποίος εκτοξεύτηκε την Τρίτη από κινητό εκτοξευτήρα στη βάση Πλέσετσκ στη βόρεια Ρωσία και έπληξε τους στόχους στην Χερσόνησο Καμτσάτκα, σε απόσταση 7.000 χλμ. Ο πύραυλος RS-24, που μπορεί να μεταφέρει πολλές πυρηνικές κεφαλές, αποτελεί την εξέλιξη του πυραύλου Topol-M που μεταφέρει μόνον μία πυρηνική κεφαλή, και δοκιμάστηκε για πρώτη φορά επιτυχώς τον περασμένο Μάιο. «Η ανάπτυξη του RS-24 θα ενισχύσει τις δυνατότητες των Στρατηγικών Πυραυλικών Δυνάμεων να διαπερνούν τα πυραυλικά αμυντικά συστήματα και θα ενισχύσει τη δυνατότητα πυρηνικής αποτροπής των ρωσικών δυνάμεων», αναφέρει η ανακοίνωση που εξέδωσε η αρμόδια ρωσική υπηρεσία, η οποία επίσης επισημαίνει ότι ο συγκεκριμένος πύραυλος «θα αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά των στρατηγικών δυνάμεων και θα εγγυηθεί την ασφάλεια της Ρωσίας και των συμμάχων της έως τα μέσα του αιώνα».

Απάντηση
Τα νέα υπερσύγχρονα στρατηγικά όπλα της Ρωσίας συνιστούν εν μέρει την απάντηση της Μόσχας στην πρόθεση των ΗΠΑ να εγκαταστήσουν αντιπυραυλική ασπίδα στην Ευρώπη. Η νέα τεχνολογία ωστόσο είναι και η «προσωπική απάντηση» του προέδρου Βλ. Πούτιν στις εκκλήσεις του στρατεύματος για τον εκσυγχρονισμό ενός σχετικά πεπαλαιωμένου οπλοστασίου.

Ο Πούτιν, χρησιμοποιώντας τα κέρδη από τις πωλήσεις πετρελαίου, χρηματοδοτεί την έρευνα και την προώθηση των νέων υπερσύγχρονων όπλων, έχοντας αναδείξει το Τεχνολογικό Ινστιτούτο Θερμότητας στη Μόσχα, στον βασικότερο μοχλό για την εξέλιξη των στρατηγικών δυνάμεων στη χώρα.

Κλιμακώνει η Αγκυρα τις προκλήσεις της στο Αιγαίο

Καταγγέλλει μπαράζ παραβιάσεων
Κλιμακώνει η Αγκυρα τις προκλήσεις της στο Αιγαίο

28/12/07 08:03

Αθήνα Λιγότερο από ένα μήνα από την επικείμενη επίσκεψη (23-24 Ιανουαρίου) του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στην Τουρκία, η Αγκυρα κλιμακώνει τις προκλήσεις της στο Αιγαίο, την ώρα που η Αθήνα παρακολουθεί αμήχανη τις εξελίξεις.

Όπως αναφέρει την Παρασκευή η εφημερίδα Τα Νέα, τελευταίο επεισόδιο στο «σίριαλ» των τουρκικών προκλήσεων του τελευταίου μήνα αποτέλεσε η διπλωματική νότα που απέστειλε πριν από δύο ημέρες η Αγκυρα στην Αθήνα για παραβίαση των τουρκικών χωρικών υδάτων από ελληνικά αλιευτικά σκάφη και πλοία του Λιμενικού.

Σε ανακοίνωσή του, το τουρκικό Γενικό Επιτελείο κάνει λόγο για 25 παραβιάσεις των τουρκικών χωρικών υδάτων τον τελευταίο μήνα γύρω από τα Ίμια.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση, «τα ελληνικά καΐκια, τα οποία ψαρεύουν στην περιοχή των Ιμίων, στην Αλικαρνασσό, συνοδεία σκαφών του ελληνικού Λιμενικού, συνεχίζουν να παραμένουν στις θέσεις τους, γεγονός που έχει φέρει αντιμέτωπες τις ακταιωρούς του Λιμενικού της Ελλάδας και της τουρκικής Ακτοφυλακής».

Επίσημη αντίδραση από την πλευρά του υπουργείου Εξωτερικών δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής, καθώς, όπως σχολίαζαν διπλωματικοί κύκλοι, το ΥΠΕΞ επιθυμεί να υποβαθμίσει το θέμα και να μην υψώσει τους τόνους, καθώς το κλίμα επιδεινώνεται κάθε μέρα, ενώ επίκειται και η επίσκεψη του Κώστα Καραμανλή στην Αγκυρα στις 23 και 24 Ιανουαρίου.

Διπλωματικές πηγές σημείωναν ότι εκνευρισμό στην Αγκυρα έχουν προκαλέσει και οι τελευταίες κινήσεις της Αθήνας να ανοίξει το ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας με τη Λιβύη και την Αίγυπτο, διαπραγματεύσεις που θα μπορούσαν να της εξασφαλίσουν σημαντικό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας στο Αιγαίο.

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=860121

Η μεγαλύτερη βάση βιομετρικών δεδομένων

Η μεγαλύτερη βάση βιομετρικών δεδομένων

Το τυρί το είδάτε την φάκα?

Η μεγαλύτερη βάση βιομετρικών δεδομένων

22/12/2007 1:37:00 μ.μ.

Πηγή: Reuters, ΑΠΕ-ΜΠΕ

Έτοιμο να δαπανήσει 1 δις δολάρια είναι το FBI, με στόχο την κατασκευή της μεγαλύτερης βάσης δεδομένων με βιομετρικά στοιχεία στον κόσμο, η οποία θα δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ να μπορεί να αναγνωρίζει με περισσότερα μέσα και ακρίβεια πολίτες εντός και εκτός της χώρας, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Washington Post. Το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών, ως το σημαντικότερο όργανο του υπουργείου Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών για την διεξαγωγή έρευνας, έχει ήδη αρχίσει να συγκεντρώνει ψηφιακές εικόνες προσώπων, δακτυλικών αποτυπωμάτων και αποτυπωμάτων παλάμης στα συστήματά του, σύμφωνα με την εφημερίδα.

Τον Ιανουάριο, η υπηρεσία -η οποία επικεντρώνεται στις παραβιάσεις της ομοσπονδιακής νομοθεσίας, την κατασκοπεία από ξένους και τις τρομοκρατικές δραστηριότητες- αναμένεται να αναθέσει ένα 10ετούς ισχύος συμβόλαιο για την επέκταση των βάσεων δεδομένων, της ποσότητας και των ειδών των δεδομένων που λαμβάνει, ανέφερε η εφημερίδα.

Κατόπιν σχετικού αιτήματος, το FBI θα διατηρεί επίσης σε βάση δεδομένων τα δακτυλικά αποτυπώματα όσων εργαζομένων σε αυτό έχουν περάσει από ποινικό έλεγχο.

Το σύστημα, που αποκαλείται Ταυτοποίηση Νέας Γενιάς ή Next Generation Identification, σχεδιάζεται έτσι ώστε να συλλέγει σε μια βάση δεδομένων όλα τα βιομετρικά δεδομένα που απαιτούνται για την αναγνώριση υπόπτων καθώς και τη σήμανση.

Έτοιμο να δαπανήσει 1 δις δολάρια είναι το FBI, με στόχο την κατασκευή της μεγαλύτερης βάσης δεδομένων με βιομετρικά στοιχεία στον κόσμο, η οποία θα δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ να μπορεί να αναγνωρίζει με περισσότερα μέσα και ακρίβεια πολίτες εντός και εκτός της χώρας, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Washington Post. Το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών, ως το σημαντικότερο όργανο του υπουργείου Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών για την διεξαγωγή έρευνας, έχει ήδη αρχίσει να συγκεντρώνει ψηφιακές εικόνες προσώπων, δακτυλικών αποτυπωμάτων και αποτυπωμάτων παλάμης στα συστήματά του, σύμφωνα με την εφημερίδα.

Τον Ιανουάριο, η υπηρεσία -η οποία επικεντρώνεται στις παραβιάσεις της ομοσπονδιακής νομοθεσίας, την κατασκοπεία από ξένους και τις τρομοκρατικές δραστηριότητες- αναμένεται να αναθέσει ένα 10ετούς ισχύος συμβόλαιο για την επέκταση των βάσεων δεδομένων, της ποσότητας και των ειδών των δεδομένων που λαμβάνει, ανέφερε η εφημερίδα.

Κατόπιν σχετικού αιτήματος, το FBI θα διατηρεί επίσης σε βάση δεδομένων τα δακτυλικά αποτυπώματα όσων εργαζομένων σε αυτό έχουν περάσει από ποινικό έλεγχο.

Το σύστημα, που αποκαλείται Ταυτοποίηση Νέας Γενιάς ή Next Generation Identification, σχεδιάζεται έτσι ώστε να συλλέγει σε μια βάση δεδομένων όλα τα βιομετρικά δεδομένα που απαιτούνται για την αναγνώριση υπόπτων καθώς και τη σήμανση.

Καιρός ήτανε.

Πολύ το καθυστέρησαν οι Αμερικάνοι.

Με το που γεννιέται κάποιος θα πρέπει το Κράτος να του παίρνει δακτυλικά αποτυπώματα, αποτύπωση ίριδας ματιού, τρίχες και ότι άλλο χρειάζεται προκειμένου να μπορεί να τον ταυτοποιεί.

Δεν είμαι ειδικός αλλά αν μπορούσε να του καταγράφει (σε βάση δεδομένων) και ένα μικρό μέρος του DNA του, θα ήταν ακόμα καλύτερα. Όταν θα βρίσκανε μια τρίχα στον τόπο του εγκλήματος, θα είχανε και τον πρώτο ύποπτο...

Μα είναι δυνατό στο 2008, η αστυνομία να ψάχνει για ταυτοποίηση δακτυλικών αποτυπωμάτων μόνο σε ύποπτους και να μην το κάνει αυτόματα Η/Υ επί του συνόλου των αποθηκευμένων δακτυλικών αποτυπωμάτων των πολιτών της χώρας;

Ε Λ Ε Ο Σ !

Αναμένω να ενσωματώνουν αισθητήρες μέσα στον άνθρωπο, οι οποίοι να μετράνε real-time σάκχαρο, χοληστερίνη κτλ κτλ, να προειδοποιούν τους αρμόδιους για ενδεχόμενο π.χ. καρδιακό επεισόδιο του φορέα, να αποστέλλουν σε κρατικά καταγραφικά την θέση του φορέα κάθε 10 sec κτλ κτλ.

Το φαντάζεσθε; Ποιος θα λήστευε; Ποιος θα σκότωνε; Ποιος θα γινόταν τρομοκράτης; Θα ανέτρεχε η αστυνομία να δει ποιοι βρίσκονταν στην περιοχή, την ώρα της ληστείας και μετά θα ήταν απλά θέμα χρόνου η σύλληψή του.

Μέχρι τότε έχουν να λυθούν πολλά προβλήματα, για να υλοποιηθούν όλα αυτά.

Ίσως σε μια πιο science-fiction κοινωνία.

Η επιστήμη δεν πρέπει να μας τρομάζει.

ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ.

ΕΚΤΙΜΩ ΟΤΙ ΘΑ ΣΑΣ ΒΡΩ *ΟΛΟΥΣ* ΑΝΤΙΘΕΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Εγώ θα έλεγα να κάνουνε σε όλα τα νεογέννητα κατευθείαν λοβοτομή για να ησυχάσουμε. Να αφήνανε άνευ λοβοτομής μόνο τους απογόνους των Μπούς και όσους άλλους υποστηρίζουν τέτοιες μεθόδους γιατί δεν την έχουν ανάγκη έχει φροντίσει η φύση γι αυτούς. Έλεος πλέον .

"Ουάου"!!! Αυτές και αν είναι προχωρημένες απόψεις. Το επόμενο βήμα όλων αυτών που παραθέτεις είναι η έμπρακτη εφαρμογή του σεναρίου της ταινίας "Minority report". Α και να μην ξεχάσω και την "αστυνομία σκέψης" από το έργο του Όργουελ "1984".

"Χέρι-χέρι" με την "νέα τάξη πραγμάτων".

Κ. ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗΣ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Πληθώρα πληροφοριών για τον μεγάλο Έλληνα μαθηματικό και φίλο του Αλμπερτ Αινστάιν.

Valuable manuscripts by K. Karatheodori from the Academy of Munich. 26/12/2007

http://www.hellotia.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1530&Itemid=75

ΔΙΑΛΕΞΤΕ ΟΤΙ ΠΑΡΕΤΕ ΕΝΑ ΤΑΛΛΗΡΟ : ΛΙΜΑΝΙΑ, ΝΗΣΙΑ, ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΟΛΑ

ΔΙΑΛΕΞΤΕ ΟΤΙ ΠΑΡΕΤΕ ΕΝΑ ΤΑΛΛΗΡΟ : ΛΙΜΑΝΙΑ, ΝΗΣΙΑ, ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΟΛΑ

«Tορπίλη» στην ασφάλεια των εγκαταστάσεων των εμπορικών τομέων των δύο μεγαλύτερων λιμανιών της χώρας ρίχνει η κυβέρνηση Kαραμανλή.

Tα κυβερνητικά σχέδια για την παραχώρηση της λειτουργίας των Σταθμών Eμπορευματοκιβωτίων σε ιδιώτες, σε συνδυασμό με την προωθούμενη παράδοση επίσης σε ιδιώτες του σχεδιασμού και της υλοποίησης των μέτρων ασφάλειας, δημιουργούν έντονο προβληματισμό.

O πρόεδρος του Eργατικού Kέντρου Πειραιά Πέτρος Kυριακού κατήγγειλε ότι: «Tα κυβερνητικά σχέδια "ανοίγουν" στα δύο μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας μια ανεξέλεγκτη "πόρτα εισόδου" στα διεθνή κυκλώματα με την κάθε είδους παράνομη δραστηριότητα».

Tο τεράστιο θέμα ανακύπτει επειδή: H κυβέρνηση έχει αποφασίσει να παραχωρήσει σε ιδιώτες τη χρήση της προβλήτας II του OΛΠ και ολόκληρο το ΣEMΠO της Θεσσαλονίκης.

Tαυτόχρονα, όπως έχει γράψει αναλυτικά το «Eθνος», έχει αποφασίσει να προχωρήσει σε διαγωνισμούς για τη συνεργασία μέσω Συμπράξεων Δημόσιου και Iδιωτικού Tομέα (ΣΔIT) με εταιρείες που θα αναλάβουν τον σχεδιασμό και την εφαρμογή των νέων μέτρων ασφάλειας, που έχουν καθοριστεί μέσω του Διεθνούς Kώδικα Aσφαλούς Διαχείρισης (ISPS).

Tο τεράστιο οικονομικό κίνητρο και για τα δύο θέματα έχει προκαλέσει ενδιαφέρον μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, φυσικά η καθεμία για το αντικείμενό της.

Oι σχετικοί διαγωνισμοί για μεν τα εμπορικά λιμάνια έχει ανακοινωθεί ότι θα προκηρυχθούν μέσα στο πρώτο 15νθήμερο του Iανουαρίου, ενώ για την επιλογή εταιρείας για τα θέματα ασφάλειας αναμένεται μέσα στο πρώτο τρίμηνο του έτους. Πάντως, θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι εταιρείες που θα επιλεγούν τελικά για ν' αναλάβουν την ασφάλεια των λιμανιών στην ουσία θα τους«παραδοθούν» πλήρως: Θα πρέπει να μεριμνήσουν ώστε να εγκατασταθούν τα προβλεπόμενα συστήματα ασφαλείας, να ορίσουν υπευθύνους ασφάλειας, να διαθέτουν εκπαιδευμένο προσωπικό σε θέματα ασφαλείας κ.ά.

Tο κόστος, που είναι πολύ υψηλό, θα μοιραστεί ανάμεσα στο Δημόσιο και στην εταιρεία.

Πρακτικά, πάντως, αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει μέσα στο 2008 να έχουν αναλάβει την λειτουργία των ΣEMΠO, των μεγαλύτερων λιμανιών της χώρας, όπου την ασφάλεια θα ελέγχουν πλήρως επίσης ιδιωτικές εταιρείες.

«Aυτά είναι αδιανόητα πράγματα. Tο εμπορικό λιμάνι, του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, οι δύο μεγαλύτερες θαλάσσιες πύλες εισόδου και εξόδου από τη χώρα, θα παραδοθούν πλήρως σε ξένες πολυεθνικές και θα λειτουργούν χωρίς κανέναν κοινωνικό έλεγχο», τονίζει ο πρόεδρος του EKΠ.

O κ. Kυριακού εξηγεί ότι «το λιμάνι λειτουργώντας υπό τους δημόσιους OΛΠ και τον OΛΘ έχει κοινωνικό έλεγχο στα φορτία, που διασφαλίζεται πρώτα απ' όλα από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Aφού ο ιδιώτης θα έχει δικό του το λιμάνι δεν θα μπορεί να ελεγχθεί από κανέναν».

«Σε συνδυασμό με την παράδοση των συστημάτων ασφαλείας και των ελέγχων σε ιδιώτες, καταλαβαίνει κανένας τι κίνδυνοι ακόμα και για την εθνική ασφάλεια δημιουργούνται», επισημαίνει ο πρόεδρος του EKΠ και καταλήγει λέγοντας:

«Hδη, ανατέθηκε μια φορά η εκπόνηση σχεδίων ασφαλείας του λιμανιού σε εταιρεία, που κάποια στελέχη της φάνηκε να εμπλέκονται σε υπόθεση ναρκωτικών. Aνεξάρτητα εάν αυτά τα σχέδια διαφοροποιήθηκαν, το δεδομένο είναι πως κάποια σημαντικά στοιχεία για το λιμάνι έφτασαν σε επισφαλή χέρια.

Tι θα γίνει στο σύντομο μέλλον που η κυβέρνηση θέλει να παραδώσει πλήρως τα λιμάνια σε ιδιωτικές εταιρείες;»

Είναι αυτό που λέγαμε.

Δεν υπάρχει ρευστό άρα τα βγάζουμε όλα στο σφυρί. Στο τέλος και τους πολίτες...

Gmail - Συνταρακτικό νέο - sotsot36@gmail.com

Gmail - Συνταρακτικό νέο - sotsot36@gmail.com:

Δολοφονήθηκε η Μπεναζίρ Μπούτο σε επίθεση αυτοκτονίας στο Πακιστάν

Ισλαμαμπάντ

Τελευταία ενημέρωση 17:00

Η ηγέτιδα της πακιστανικής αντιπολίτευσης Μπεναζίρ Μπούτο δολοφονήθηκε σε επίθεση αυτοκτονίας σε μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση στο Ραβαλπίντι. Εκρηκτικό σκηνικό δημιουργείται στο Πακιστάν, θρήνος και κραυγές οργής από τους υποστηρικτές της κατά του Περβέζ Μουσάραφ. Διεθνής καταδίκη και ανησυχία για ξέσπασμα βίας..

Η τελευταία πράξη για την Μπεναζίρ Μπούτο γράφτηκε με τρεις σφαίρες στο λαιμό και το στήθος τη στιγμή που επιβιβαζόταν στο αυτοκίνητό της μετά την ολοκλήρωση της πολιτικής συγκέντρωσης. Αφού την πυροβόλησε, ο δράστης πυροδότησε τα εκρηκτικά με τα οποία ήταν ζωσμένος σπέρνοντας περισσότερο θάνατο

«Έγινε μάρτυρας» διακήρυξε το Λαϊκό Κόμμα της Μπεναζίρ Μπούτο τη στιγμή που η είδηση του θανάτου της έκανε αστραπιαία το γύρο του κόσμου. Η πρώην πρωθυπουργός του Πακιστάν διεκομίσθη μετά την επίθεση στο νοσοκομείο και υπέκυψε στα τραύματά της στις 15:16 (ώρα Ελλάδος) το μεσημέρι της Πέμπτης σε ηλικία 54 ετών.

European Jewish Counsil - Letter to Karamanlis

Οι Εβραίοι υπαγορεύουν στό ελληνικό κράτος τό τί πρέπει νά πράξει.....

Σημείωση: Οι ίδιοι ουδέποτε ανεγνώρισαν τή γενοκτονία των χριστιανών της Μικράς Ασίας.
Oι ίδιοι φέρονται υπέρ του δέοντος ρατσιστικά έναντι των Παλαιστινίων τούς οποίους έχουν εκδίωξει από τά εδάφη τους.

European Jewish Counsil - Letter to Karamanlis

In a letter to Greek Prime Minister Kostas Karamanlis, EJC President Moshe Kantor commended the Greek authorities for taking to court a notorious Greek author for his 400-page book entitled "The Jews - the Whole Truth."
The text of the letter :

Dear Mr. Karamanlis,
On September 11th 2007, the anti-Semitic author K. Plevris will stand on trial in the Greek Court for his 1,400-page book entitled "The Jews - the Whole Truth". In his book Mr.Plevris declares, "I am a Nazi and a fascist, I am racist, anti-democratic and I am an anti-Semite".
He openly calls the Holocaust into question while justifying Nazism, given that in his opinion, "ridding Europe of the Jews is necessary because Judaism poses a threat to the freedom of Nations" (page 432). To this he adds, "I constantly blame the German Nazis for not ridding our Europe of Jewish Zionism when it was in their power to do so," (page 1,221).
We must commend the law enforcement authorities in Greece, in particular the General Prosecutor, for having taken Mr.Plevris to court.
However, along with the Neo-Nazi rally, which was supposed to take place in Greece exactly two years ago, this has become a worrying chain of events in which anti-Semitism has reared its ugly head too many times in Greece during the last few years.
The Greek people and the Jewish people share the common honour of being the founders of European Civilization. Sixty years after the Holocaust, the resurgence of a threat to the Jewish people is also a threat to European culture as a whole.
We will be following this trial closely. We hope Greece will go along with other European states in the common struggle against racism and anti-Semitism.

Last update: 16-12-2007 16:39


Published in : The News, Τελευταία νέα

«Πόλεμος και εθνοκάθαρση. Η ξεχασμένη πλευρά μιας δεκαετούς εθνικής εξόρμησης 1912-1922»

http://www.enet.gr/online/online_hprint?id=7356600

Οι βιαιότητες στη Μικρά Ασία

Προδημοσίευση από το βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου

«Πόλεμος και εθνοκάθαρση. Η ξεχασμένη πλευρά μιας δεκαετούς εθνικής εξόρμησης 1912-1922»

(Αθήνα 2007, εκδόσεις Βιβλιόραμα)

Ακόμη αγριότερα -αν και μακριά από τα βέβηλα μάτια ξένων παρατηρητών- εξελίχθηκαν τα πράγματα κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της άνοιξης του 1922 εναντίον των χωριών του Εγριγκιόζ Νταγ. Χώρος δράσης των ανταρτών του Μπεχλιβάν ήδη από το 1920, η ορεινή περιοχή μεταξύ Σιμάβ και Κιουτάχειας θα χτενιστεί από ειδικά «αποσπάσματα διώξεως συμμοριών» στα τέλη του 1921, με ελάχιστα αποτελέσματα. Ακολούθησαν επιθέσεις σε στρατιωτικά φυλάκια της περιοχής και, στα μέσα Απριλίου, η ένοπλη εξέγερση των χωρικών της περιοχής Εμέντ. Εκτός από την προϋπάρχουσα μαγιά των τοπικών «ληστοσυμμοριών» και την κεμαλική προπαγάνδα, η «πρόθυμος συμμετοχή των κατοίκων εις το κίνημα» αποδίδεται από την επίσημη ιστορία του ΓΕΣ και «εις την πίεσιν των ελληνικών αποσπασμάτων εκμεταλλεύσεως των επιτοπίων πόρων» -τις μαζικές δηλαδή και βίαιες επιτάξεις αγαθών απ' τον ελληνικό στρατό. Οι εξεγερμένοι εξόντωσαν την τοπική στρατιωτική φρουρά και πετσόκοψαν τρία καταδιωκτικά αποσπάσματα (συνολικά κάπου 180 στρατιώτες). Ακολούθησε η πάταξη της ανταρσίας, με κινητοποίηση πολλών σχηματισμών υποστηριζόμενων από πυροβολικό κι αεροπλάνα. Σύμφωνα με τη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, «αι συμμορίαι, καταδιωχθείσαι, ηναγκάσθησαν να διαλυθώσιν», αιχμαλωτίστηκαν δε «πολλοί ένοχοι και ύποπτοι χωρικοί». Το κύριο βάρος της καταστολής το υπέστη φυσικά ο άμαχος πληθυσμός: «Αι καταστροφαί ενίων χωρίων και η παραταθείσα λόγω των επιχειρήσεων, πλέον των είκοσι ημερών, παραμονή των χωρικών μετά των γυναικοπαίδων εις τα όρη και χαράδρας, όπου υφίσταντο τα πάνδεινα, προεκάλεσε την γενικήν αγανάκτησιν κατά των πρωταιτίων του κινήματος» - και την «ειρήνευση» της περιοχής, προσωρινά τουλάχιστον.

Ο,τι η επίσημη γραφίδα αποκαλεί «πάνδεινα», γίνεται σαφέστερο -και δραματικότερο- στο ημερολόγιο ενός τσολιά που πήρε μέρος στην εκκαθάριση. Ο συνταγματάρχης Π. Παλαιολόγος ζητά από τους άντρες του να σεβαστούν δυο μονάχα χωριά, τα οποία θεωρούνται «ειρηνόφιλα» ή εν πάση περιπτώσει αμέτοχα της αντίστασης, δηλώνοντάς τους ότι παντού αλλού «θα 'χουν την ελευθερία τους να πράξουν ό,τι η συνείδηση κι η ψυχή τους βαστάει»· ακόμη και στα δυο αυτά χωριά, ωστόσο, οι στρατιώτες επιδίδονται σε βιασμούς γυναικών, βασανιστήρια και λεηλασίες.

Οσο για την υπόλοιπη περιοχή, αυτή δοκιμάζει κάθε λογής αγριότητα, ως αντεκδίκηση για όσα είχαν προηγηθεί: «Οι φωνές και τα κλάματα των γυναικών και των παιδιών δεν παύουνε μέρα νύχτα. Ολο το δάσος, και ιδίως τα πιο κλειστά μέρη, είναι γεμάτα κόσμο και ρουχισμό. Κάθε γυναίκα, κάθε παιδί και κάθε αδύνατο μέρος είναι στη διάθεση του κάθε Ελληνα στρατιώτη. Ευτυχώς που λίγοι είναι αυτοί που έχουν κακούργικα ένστικτα και σκοτώνουν γυναικόπαιδα. [...] Δεν έχουν τελειωμό οι διηγήσεις των φαντάρων τι είδανε και τι κάνανε σ' αυτό το διάστημα [...]. Είδανε άνδρες να πετάνε τα όπλα τους και να κρύβονται, άλλοι φονεύθηκαν, άλλοι ξέφυγαν το θάνατο. Συνάντησαν, λένε, ολόκληρες οικογένειες, πολλές γυναίκες, όμορφες κι άσκημες. Αλλες κλαίγανε, άλλες θρηνούσανε τον άντρα τους, την τιμή τους». Η εκστρατεία θα ολοκληρωθεί με το συστηματικό κάψιμο κάθε κατοικημένου τόπου. «Η διαταγή λέει: καταστρέψτε διά πυρός και τελείως όλα τα χωριά που θα συναντήσετε και τις κωμοπόλεις. Ποιμνιοστάσια, νερόμυλους κι ανεμόμυλους. Κάθε εξοχικό κι απομονωμένο σπίτι». Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα σπίτια καίγονται μαζί με τους ηλικιωμένους κατοίκους τους.

Σε ποιο βαθμό αυτές οι αγριότητες ήταν αποτέλεσμα σχεδιασμών της ελληνικής στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας; Αν για την πρώτη φάση της εκστρατείας -επί Βενιζέλου- η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη, καθώς το ζητούμενο υπήρξε κυρίως η επίδειξη της αποικιακής ικανότητας των ελληνικών αρχών «να διοικήσωμεν με ανωτερότητα αλλοφύλλους», τα πράγματα αποδεικνύονται πολύ πιο απλά όσον αφορά τη διαχείριση της σύρραξης απ' τους αντιβενιζελικούς. Το συστηματικό κάψιμο των τουρκικών χωριών την άνοιξη του 1921 αποδιδόταν όπως είδαμε από τους φαντάρους σε διαταγή του σωματάρχη, πρίγκηπα Ανδρέα· το ίδιο ακριβώς υποστήριξαν και δυο αξιωματικοί του ελληνικού στρατού μετά την αιχμαλωσία τους (κι όπως ήταν αναμενόμενο, εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο η κεμαλική προπαγάνδα).

Στα απομνημονεύματά του που δημοσιεύτηκαν λίγο μετά τον πόλεμο, ο ίδιος ο πρίγκηπας υποστηρίζει φυσικά τα ακριβώς αντίθετα, ισχυριζόμενος ότι «ουδέποτε ευρέθη εις την ανάγκην να τρομοκρατήσει τους κατοίκους της χώρας δι' ής διερχόμεθα» και «οικτίροντας» τη διαγωγή των στρατιωτών του στο χωριό Σιβασλή (25.6.'21) - διαγωγή η οποία «υπερέβη παν επιτρεπόμενον όριον», αν και ο ίδιος «προτιμά να ρίψη πέπλον επί των λαβόντων χώραν γεγονότων». Οι διαθέσιμες μαρτυρίες επιβεβαιώνουν ωστόσο ότι το 1921 ήταν η ηγεσία του στρατού αυτή που πρόκρινε μια στρατηγική ολοκληρωτικού πολέμου και καταστροφής της μικρασιατικής ενδοχώρας ως μέσο άσκησης πίεσης στους κεμαλικούς, προκειμένου αυτοί να δεχτούν ένα διακανονισμό ευνοϊκό για τα ελληνικά συμφέροντα. Δεν είναι μόνο οι απλοί φαντάροι που επικαλούνταν διαταγή του εστεμμένου αρχιστράτηγου «να καίμε όλα τα τουρκικά» κι «έλεγαν πως είπε ο Κώτσος (= ο Βασιλιάς) να μην αφήσουν τίποτα ορθό στο διάβα τους».

Ούτε ο συνάδελφός τους που σημειώνει στο ημερολόγιό του, με βάση προφανώς τη σχετική ενημέρωσή του απ' τους αρμόδιους αξιωματικούς, ότι «σκοπός της μεγάλης ταύτης εκστρατείας» -εκτός από τη συντριβή των κεμαλικών δυνάμεων- ήταν «η διαρπαγή και καταστροφή απάσης της χώρας του εχθρού μέχρι της Αγκύρας συμπεριλαμβανομένης, ώστε ο εχθρός να καταστή ακίνδυνος εις το μέλλον, υποχρεωθή δε να ζητήση επέμβασιν των συμμάχων, ών τα συμφέροντα παρεβλάπτοντο διά της καταστροφής της Ανατολής, και ούτω διά συμμαχικής μεσολαβήσεως επιτευχθή η ειρήνη, αναγνωρισθή δε συγχρόνως ο Βασιλεύς παρά των Δυνάμεων». Στις παραμονές της εξόρμησης για την Αγκυρα, ένας αξιωματικός του επιτελείου ενημερώνει τους συνομιλητές του ότι στόχος του εγχειρήματος είναι το «πλιατσικολόγημα» της κεμαλικής πρωτεύουσας, ενώ ο ίδιος ο βασιλιάς Κωνσταντίνος στην προσωπική του αλληλογραφία εξηγεί πως έφτασε η «ώρα να επιστρέψουν οι Τούρκοι στα ενδότερα της Ασίας, απ' όπου ήρθαν».

H στρατηγική αυτή θα επενδυθεί και ιδεολογικά από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της κυβέρνησης των Αθηνών: «Ο διεξαγόμενος πόλεμος», εξηγεί στο κοινό της η δημοφιλέστερη κυβερνητική εφημερίδα των ημερών, «δεν είναι πόλεμος της Ελλάδος κατά του επαναστάτου Κεμάλ. Είναι πόλεμος της Ελληνικής φυλής προς το Τουρκικόν έθνος, πόλεμος μάλιστα σκληρός μέχρι εξοντώσεως του ενός εκ των δύο αντιπάλων».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/11/2007

Σίγουρα έχουν επικαλεστεί το βιβλίο του George Horton «Η κατάρα της Ασίας» («The Blight of Asia»)

Να ένα ενδιαφέρον απόσπασμα:

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΣΤ'
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ «50-50»

Μια απ' τις πειό έξυπνες διαδόσεις πού έχουν τεθεί σε κυκλοφορία από την Τούρκικη προπαγάνδα είναι εκείνη πού επιδιώκει να πείσει ότι οι Χριστιανοί πού σφάχθηκαν ήταν εξ ίσου κακοί, όπως εκείνοι πού τους έσφαξαν, ότι ήταν «50 προς 50». Ο ισχυρισμός αυτός επηρεάζει πάρα πολύ την Αγγλοσαξωνική ιδέα περί δικαιοσύνης, απαλλάσσει τον καθένα από περαιτέρω ενόχληση η ευθύνη και καθησυχάζει τη συνείδηση. Πρέπει όμως να είναι κανείς πολύ απερίσκεπτος για να παραδεχτεί μια τέτοια διαπίστωση και χρειάζεται ελάχιστη σκέψη για ν' αποδείξει κανείς το σφαλερό της διαπιστώσεως αυτής.

Και πρώτα πρώτα οι Χριστιανοί πού ζούσαν κάτω απ' την κυριαρχία των Τούρκων ουδέποτε είχαν την ευκαιρία να κάνουν σφαγές και αν ακόμα είχαν αυτή τη διάθεση. Αν στη μακρυά ιστορία των σφαγών πού πότισαν με αιμα το έδαφος της αυτοκρατορίας, σκοτώθηκαν μερικοί Τούρκοι, ο σχετικός μαθηματικός υπολογισμός δεν θα είναι 50 προς 50, αλλ' ούτε και ένα προς δέκα χιλιάδες. Έκτος απ' αυτό και παρ' όλες τις ατέλειες των Χριστιανών του κόσμου, γενικά η διδασκαλία του Χρίστου τους έχει διορθώσει. Σε όλες τις άλλοτε Οθωμανικές επαρχίες πού επέτυχαν να απαλλαγούν απ' τον Τούρκικο ζυγό — Ουγγαρία, Βουλγαρία, Σερβία, Ελλάδα — έχουν σημειωθεί ελάχιστες περιπτώσεις Τούρκων πού έχουν σφαγεί από Έλληνες (αν έχουν σημειωθεί και καθόλου).

Η συμπεριφορά των Ελλήνων απέναντι στις χιλιάδες των Τούρκων πού κατοικούν στην Ελλάδα, όλο το διάστημα πού γίνονταν οι θηριώδεις σφαγές και όταν η Σμύρνη καιγόταν και οι πρόσφυγες έφταναν σε όλους τους λιμένες της Ελλάδας πληγωμένοι, κακοποιημένοι και κατεστραμμένοι, υπήρξε ένα απ' τα ωραιότερα και θαυμαστότερα κεφάλαια της ιστορίας αυτής της χώρας. Δεν έλαβε χωράν καμμιά αντεκδίκηση. Οι Τούρκοι πού ζούσαν στην Ελλάδα δεν ενοχλήθηκαν καθόλου, ούτε ξέσπασε επάνω στα κεφάλια τους καμμιά θύελλα μίσους η εκδικήσεως. Αυτή είναι μια μεγάλη και ωραία νίκη πού κάτω απ' τις συνθήκες πού έγινε φτάνει το επίπεδο των νικών του Μαραθώνος και της Σαλαμίνος.

Θα ρωτούσε κανείς τί καλύτερο θα μπορούσε να κάνει ένα άλλο Χριστιανικό έθνος; Στην πραγματικότητα η όλη συμπεριφορά της Ελλάδας, κατά τη διάρκεια των διωγμών των Χριστιανών στην Τουρκία και υστέρα απ' αυτή υπήρξε πάρα πολύ αξιοθαύμαστη, αυτό δε το μαρτυρεί και η συμπεριφορά της ίδιας χώρας απέναντι των Τούρκων αιχμαλώτων πολέμου, και οι φροντίδες της για τις πολλές χιλιάδες προσφύγων πού κατέφυγαν στο έδαφος της. Ξέρω πολύ καλά αυτά πού λέγω, γιατί ήμουν στην Ελλάδα και τα είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Νομίζω ότι κανένας δεν θα τολμήσει ν' αμφισβητήσει αυτά τα γεγονότα.

Αν οι Έλληνες υστέρα απ' τις σφαγές πού έγιναν στον Πόντο και στη Σμύρνη έσφαζαν όλους τους Τούρκους πού ήταν στην Ελλάδα, ο λογαριασμός μόλις θα ήταν 50 προς 50.

Μακεδονικό: Αφύπνιση έστω και την ύστατη στιγμή

Μια αξιοπρόσεκτη(με την έννοια της προσέγγισης υπο διαφορετική "οπτική γωνία") ιστορική διαδρομή του ζητήματος απο το "Άρδην".

Μακεδονικό: Αφύπνιση έστω και την ύστατη στιγμή

Για να κατανοήσουμε το Μακεδονικό Ζήτημα στις ευρύτερες διαστάσεις του είναι ανάγκη να ξεκινήσουμε με μια αναδρομή στην ιστορία.
Κατ' αρχάς η Ελλάδα, από τη γεωγραφική της θέση, είναι ανοικτή τουλάχιστον προς τρεις κατευθύνσεις. Προς τα ανατολικά, τα βόρεια και τα δυτικά. Και οι μεγάλες απειλές στην ιστορία μας έρχονταν πάντοτε από τα δυτικά ή τα ανατολικά. Οι Πέρσες, οι Άραβες και οι Τούρκοι από τα ανατολικά, οι Ρωμαίοι, οι Φράγκοι, οι Ιταλοί κ.λπ. από τα δυτικά. Αν την ίδια στιγμή είμαστε σε αντιπαράθεση και με τους βόρειους γείτονές μας, τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα να αντιμετωπίσουμε τις μείζονες απειλές.
Ο μεγάλος Στήβεν Ράνσιμαν, αναφερόμενος στη σταδιακή κατάληψη του ύστερου Βυζαντίου από τους Τούρκους, αφού πρώτα είχαμε δεχτεί την επίθεση των Σταυροφόρων, λέει:
Αν τα ορθόδοξα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης θα ήσαν ποτέ σε θέση να συνενωθούν σε μια πραγματική συμμαχία, θα μπορούσαν ν' ανθέξουν εναντίον της Δύσεως και εναντίον των Τούρκων . Αλλά οι εμφύλιοι πόλεμοι και η αντιπάθεια των Σλάβων της Βαλκανικής εναντίον των Ελλήνων εμπόδισε κάθε τέτοια συμμαχία1.
Η Τουρκία υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το μεγαλύτερο μέρος των Βαλκανίων μόνο όταν οι βαλκανικοί λαοί την αντιμετώπισαν από κοινού, στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Και όμως, το Μακεδονικό αποτέλεσε, από το τελευταίο τρίτο του 19ου αιώνα, το αποφασιστικό ζήτημα για τη διάσπαση των νοτίων Βαλκανίων και εντέλει για τη διάσωση της Τουρκίας, διότι αμέσως μετά τον Α΄ Βαλκανικό ακολούθησε ο Β΄ ενδο-Βαλκανικός Πόλεμος.

Το Μακεδονικό Ζήτημα μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο, και τη στροφή της Ρωσίας προς τον πανσλαβισμό και την εγκατάλειψη της «πανορθόδοξης» στρατηγικής, το Μακεδονικό πυροδότησε μια γενικευμένη αντιπαράθεση μεταξύ των βαλκανικών λαών, ιδιαίτερα μεταξύ Ελλήνων και Σλάβων, και εν πολλοίς επέτρεψε στην οθωμανική αυτοκρατορία να διατηρηθεί για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στην Ευρώπη, εκμεταλλευόμενη τις συγκρούσεις για τη Μακεδονία των υπηκόων αντιπάλων της και των αντίστοιχων εθνικών κρατών, Ελλάδας, Βουλγαρίας και Σερβίας.
Η σύγκρουση για τη Μακεδονία είχε την πραγματική της βάση στην πανσπερμία των φυλών και των γλωσσών, που από την εποχή του Βυζαντίου και ακόμα περισσότερο επί οθωμανικής αυτοκρατορίας μπορούσε να συναντήσει κάποιος στη Μακεδονία και τη Θράκη. Πράγματι, εκτός από τους παλαιότερους κατοίκους της, τους Έλληνες, είχαν σταδιακώς εγκατασταθεί σε αυτήν Τούρκοι, Εβραίοι διωγμένοι από την Ισπανία στις αρχές του 16ου αιώνα, σλαβόφωνοι πληθυσμοί, ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές, Βλάχοι, Αρβανίτες, καθώς και Τσιγγάνοι κ.λπ. Επιπλέον, ένα μεγάλο μέρος εγχώριων πληθυσμών είχε εξισλαμιστεί -όπως για παράδειγμα οι Πομάκοι ή πολλοί αλβανικοί πληθυσμοί, Βόσνιοι, κ.λπ. παρότι η γλώσσα, τουλάχιστον σε ένα ορισμένο στάδιο, δεν σηματοδοτούσε και ανάλογη εθνική συνείδηση. Εξάλλου διακριτή εθνική συνείδηση μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα διέθεταν μόνον οι Έλληνες και οι Σέρβοι, ενώ και οι μουσουλμάνοι έτειναν να ταυτιστούν με τους Οθωμανούς.
Ορθόδοξοι πληθυσμοί, όπως εκείνοι των Βλάχων, των Αρβανιτών, ή ενός μεγάλου μέρους σλαβόφωνων αγροτών, έτειναν μάλιστα να ταυτιστούν με τους Έλληνες, παρότι αλλόγλωσσοι. Όταν όμως αρχίζει να εδραιώνεται ο εθνικισμός και στα Βαλκάνια, ιδιαίτερα στους Βουλγάρους, συνεπικουρούντος και του πανσλαβισμού τον οποίο ενισχύει η Ρωσία, επιχειρείται μέσω της δημιουργίας αυτόνομης Εκκλησίας, της Εξαρχίας, και παράλληλου εκπαιδευτικού συστήματος, να αποσπαστούν οι σλαβόφωνοι πληθυσμοί από την ιδεολογική και πνευματική-θρησκευτική υπεροχή του ελληνισμού, ώστε να αποκτήσουν βουλγαρική ή σλαβο«μακεδονική» συνείδηση. Έτσι θα αρχίσει η μακεδονική διαμάχη, η οποία θα διαρκέσει δεκαετίες και κατά την οποία σλαβόφωνοι ελληνικής συνείδησης συχνά θα συγκρούονται με σλαβόφωνους βουλγαρικής συνείδησης. Που, όπως προείπαμε, οδήγησε ήδη στην πρώτη μεγάλη σύγκρουση με τη Βουλγαρία το 1912 και κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όμως, η περίοδος που αρχίζει με τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους και ολοκληρώνεται το 1922-26, αποτέλεσε την αφετηρία για την απαρχή λύσης του Μακεδονικού εν τοις πράγμασι. Το μεγαλύτερο μέρος των μουσουλμάνων, 500.000-700. 000 άτομα, μεταφέρθηκε στην Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία. Γύρω στους 150-200 χιλιάδες Βούλγαροι ή σλαβόφρονες εγκατέλειψαν την Ελλάδα. Ο ελληνισμός, με μεγαλύτερη διασπορά, πλήρωσε το βαρύτερο τίμημα σε αυτόν τον ξεριζωμό. Εκτός από τα δύο εκατομμύρια των Μικρασιατών, Ποντίων και Ανατολικοθρακιωτών, που εγκατέλειψαν την Τουρκία, πάνω από τριακόσιες χιλιάδες υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν ελληνικές περιοχές και πόλεις στη Βουλγαρία, την Ανατολική Ρωμυλία, Βάρνα, Φιλιππούπολη, Πύργο. Επιπλέον, δεκάδες χιλιάδες υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις σερβοκρατούμενες τότε περιοχές της Μακεδονίας, όπως το Μοναστήρι, την Αχρίδα κ.λπ. Με αυτόν τον βίαιο έστω και οδυνηρό τρόπο, οι πληθυσμοί κατά το μεγαλύτερο μέρος τους διαχωρίστηκαν. Ιδιαίτερα δε στην ελληνική Μακεδονία, που αποτελεί σχεδόν το σύνολο της ιστορικής Μακεδονίας, σύμφωνα με την απογραφή του 1926 της Κοινωνίας των Εθνών, οι μειονοτικοί σλαβόφωνοι (άσχετα με την ονομασία τους ή τον αυτοπροσδιορισμό τους) ήταν κάτω από 70 χιλιάδες και ο ελληνικός πληθυσμός 1.160.000. Όσο για το μεγαλύτερο μέρος της σλαβικής πρώην οθωμανικής Μακεδονίας, ενσωματώνεται στη Γιουγκοσλαβία, και μάλιστα δεν παίρνει καν το όνομα Μακεδονία, αλλά «Βαρντάνσκα», διότι οι Σέρβοι θεωρούσαν την ονομασία σλαβο«Μακεδονία» ως ταυτισμένη με τις βουλγαρικές διεκδικήσεις. Κατά συνέπεια, το ζήτημα είχε πλέον οριστικά λυθεί από άποψη εθνοτική, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, και παρέμενε μια σερβο-βουλγαρική διαμάχη γύρω από το ζήτημα των «σλαβομακεδόνων».
Και όμως ο βουλγαρικός εθνικισμός, που ζούσε ακόμα με το σύνδρομο της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου και της Μεγάλης Βουλγαρίας, δεν εννοούσε να δεχθεί τα τετελεσμένα και εξακολουθούσε να προβάλει το όραμα μιας ανακατάληψης όχι μόνον της γιουγκοσλαβικής, αλλά και της ελληνικής Μακεδονίας και Θράκης. Και αυτή η θέση δεν περιοριζόταν στους σοβινιστικούς κύκλους της βουλγαρικής κυβέρνησης, αλλά τη συμμερίζονταν, με διάφορες μορφές, όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις της Βουλγαρίας. Το ισχυρότατο Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας, με τα ηγετικά στελέχη της Κομμουνιστικής Διεθνούς, Κολάρωφ, Δημητρώφ κ.λπ., υποστήριζε πως θα έπρεπε να δημιουργηθεί μια αυτόνομη Δημοκρατία Μακεδονίας-Θράκης, που θα περιλάμβανε και τα ελληνικά εδάφη. Επρόκειτο για μια θέση κατ΄ εξοχήν σοβινιστική, και επειδή δεν διέθετε καμιά εσωτερική εθνολογική βάση, άνοιγε στην πράξη τον δρόμο για την επέκταση της Βουλγαρίας.
Η Κομμουνιστική Διεθνής υποχρέωσε μάλιστα και το ΚΚΕ να υιοθετήσει, έστω και με βαριά καρδιά, τη θέση για αυτόνομη Μακεδονία-Θράκη, που ήταν και θέση της Φεντερασιόν, πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά την αντίθεση του Γιάννη Κορδάτου και άλλων. Το Μακεδονικό αποτελούσε μόνιμη πηγή αιμορραγίας για το ΚΚΕ, και υπάρχει σχετική πολεμική εναντίον του αυτή την περίοδο από τον Δημήτρη Γληνό. Το ΚΚΕ κατόρθωσε να αρχίσει να αναπτύσσεται και πάλι μόνον μετά την εγκατάλειψη αυτής της θέσης το 1930 και ακόμα σαφέστερα, μετά το 1934.

Από τον πόλεμο στον Εμφύλιο

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, το Μακεδονικό αποτέλεσε την αφορμή για την εισβολή της Βουλγαρίας στην Ελλάδα και την κατοχή μεγάλου μέρους της ελληνικής Μακεδονίας καθώς και της γιουγκοσλαβικής Βαρντάνσκα, όπως και αναρίθμητων αγριοτήτων που διαπράχθηκαν από τις βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής και τους κομιτατζήδες «Βουλγαρομακεδόνες». Ωστόσο ένα μέρος των σλαβόφωνων, ιδιαίτερα οι Αριστεροί, δεν ακολούθησε τους Βουλγάρους, αλλά εντάχθηκε, στη μεν γιουγκοσλαβική Βαρντάνσκα, στους αντάρτες του Τίτο, στη δε ελληνική Μακεδονία τους Έλληνες αντάρτες του ΕΛΑΣ
Ο Τίτο, για να προσεταιριστεί ένα μέρος του πληθυσμού, που δεν ταυτίζονταν με τους Βουλγάρους, στα πλαίσια της συγκρότησης ομοσπονδιακού κράτους στη Γιουγκοσλαβία και σε ολόκληρα τα Βαλκάνια, ανακηρύσσει τη Βαρντάνσκα σε «Μακεδονία» και τους κατοίκους της σε «Μακεδόνες». Όταν στα τέλη του 1943 άρχισε να διαφαίνεται πως ο Άξονας θα χάσει τον πόλεμο, ένα μεγάλο μέρος των σλαβόφωνων της Γιουγκοσλαβίας και ορισμένοι από την Ελλάδα προσχωρούν στον μακεδονισμό εναντίον του βουλγαρισμού, ενώ συγκροτείται και το ΣΝΟΦ, το Σλαβομακεδονικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το οποίο αποτελούνταν κυρίως από Γιουγκοσλάβους σλαβόφωνους και λιγότερους Έλληνες και συγκρότησε κάποια στιγμή και τάγματα μέσα στον ΕΛΑΣ. Όμως ήταν τόσο ανοικτή η προπαγάνδα που έκαναν υπέρ της αυτονόμησης της Δυτικής Μακεδονίας, ώστε ο ΕΛΑΣ, τον Οκτώβριο του 1944, διέλυσε τα τάγματα του ΣΝΟΦ και τα απώθησε εκτός Ελλάδος. Ο Τίτο αναλαμβάνει αυτός πλέον να προωθήσει το σύνθημα της ανεξάρτητης ομόσπονδης Μακεδονίας στα πλαίσια μια ευρύτερης βαλκανικής ομοσπονδίας. Ο ΝΟΦ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) μετά το 1946 συμμετέχει στον "Δημοκρατικό Στρατό". Αρχικώς αναφέρεται μόνο στον σεβασμό των μειονοτικών δικαιωμάτων των «Σλαβομακεδόνων», αλλά στα τέλη του Εμφυλίου (τον Ιανουάριο του 1949) ο Ζαχαριάδης, για να αποσπάσει τους Έλληνες σλαβόφωνους από τον Τίτο με τον οποίο είχε έρθει σε ρήξη, επανέρχεται στο παλιό σύνθημα της ανεξάρτητης Μακεδονίας-Θράκης. Για μερικούς μήνες.
Οι Βούλγαροι, μετά από μια τελευταία προσπάθεια να μείνουν ως «απελευθερωτές» σε ελληνικά εδάφη μαζί με τα στρατεύματα του σοβιετικού στρατάρχη Τολμπούχιν (!), θα αποσυρθούν οριστικά τον Οκτώβριο του 1944 και έκτοτε θα υποβαθμίσουν σταδιακά τις αναφορές στο «μακεδονικό» -χωρίς βέβαια ποτέ να τις εγκαταλείψουν εντελώς. Είναι πλέον η Γιουγκοσλαβία που καλλιεργεί τον «μακεδονισμό» και προσπαθεί να ολοκληρώσει τη συγκρότηση μιας μακεδονικής εθνικής ταυτότητας, για να αποκόψει οριστικά τους Σλαβομακεδόνες από τη Βουλγαρία. Έτσι, παρ' όλο που ο Τίτο, μετά τη ρήξη του με τον Στάλιν, και την οιονεί συμμαχία του με τη νατοϊκή Ελλάδα, εγκαταλείπει επισήμως τα περί αυτονομίας και επιστρέφει στην αναγνώριση των δικαιωμάτων της «μακεδονικής μειονότητας», στη γιουγκοσλαβική «Μακεδονία» θα συνεχίσει να καλλιεργείται ο αλυτρωτισμός, ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο. Σε αρκετές περιπτώσεις δε οι σχέσεις Ελλάδας-Γιουγκοσλαβίας θα φτάσουν σε σημείο ρήξης εξαιτίας του Μακεδονικού.

"Σλαβοφοβία" και "φιλοτουρκισμός"

Αν στη παράδοση της Αριστεράς υπήρχε μία λογική υποτίμησης της σημασίας του Μακεδονικού ζητήματος, που φθάνει σήμερα στον παροξυσμό της, με τις θέσεις του Συνασπισμού ή του "Ιού", από την πλευρά της Δεξιάς υπήρχε μία ανάλογη υπερτίμησή του και υποτίμηση της τουρκικής απειλής. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος , ο πρώτος καθεαυτό ηγέτης της «δεξιάς» στην Ελλάδα, όχι απλώς υποτιμούσε το Οθωμανικό ζήτημα αλλά και προσπαθούσε σε συμμαχία με τους Γερμανούς να αποτρέψει τη συμμετοχή της Ελλάδας σε έναν απελευθερωτικό πόλεμο εναντίον της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συμμετοχή που εάν είχε πραγματοποιηθεί έγκαιρα, όπως υποστήριζε ο Βενιζέλος, θα είχε λύσει οριστικά το ζήτημα της Ανατολικής Θράκης, της Κωνσταντινούπολης, της Βορείου Ηπείρου, αν όχι και της Σμύρνης. Ο Ίων Δραγούμης, ο κατ' εξοχήν ιδεολόγος του Λαϊκού Κόμματος, θα πιστεύει, μαζί με τον Σουλιώτη-Νικολαϊδη, πως η Ελλάδα και η Τουρκία μπορούν να συμπήξουν μια κοινή ελληνο-οθωμανική ομοσπονδία, ενώ τα βέλη της εθνικής του στρατηγικής στρέφονται αποκλειστικά ενάντια στους Βουλγάρους και τον σλαβισμό. Και αυτή η παράδοση θα συνεχιστεί αδιάλειπτα και στη συνέχεια, ιδιαίτερα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ηγεσίες της Δεξιάς, στα πλαίσια πλέον του ψυχρού πολέμου, θα στρέφονται κατ' εξοχήν κατά των "ΕΑΜοβουλγάρων" και θα αναπτύσσουν τη "φιλία" με τους Τούρκους, η οποία θα έχει τραγικά αποτελέσματα στην Κύπρο. Έτσι οι Πομάκοι της Θράκης θα βαφτιστούν Τούρκοι, επί Παπάγου, εξ αιτίας του φόβου του βουλγαρισμού, μια και το γλωσσικό τους ιδίωμα είναι εν πολλοίς, σλαβογενές, η δε «ελληνοτουρκική φιλία» θα είναι το επίσημο δόγμα των μετεμφυλιακών κυβερνήσεων. Η δικτατορία των συνταγματαρχών, τέλος, όχι μόνο θα αφοπλίσει την Κύπρο αλλά θα επαναφέρει το ζήτημα μιας «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας», αναπτύσσοντας παράλληλα μια έντονη «αντι- εαμοβουλγαρική» ιδεολογία.
Μόνο ο βενιζελισμός και η λεγόμενη παράδοση της κεντροαριστεράς είχε, καθ' όλο τον εικοστό αιώνα τουλάχιστον, μια πιο ισορροπημένη αντίληψη για τα εθνικά ζητήματα και τις προτεραιότητες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, απέναντι στις «διεθνιστικές» ιδεοληψίες της Αριστεράς και τον φιλοτουρκισμό της Δεξιάς. Ο Βενιζέλος ιεραρχούσε μάλλον ορθά τις εθνικές προτεραιότητες της Ελλάδας, θέτοντας στην πρώτη γραμμή το οθωμανικό και τουρκικό ζήτημα, χωρίς όμως ταυτόχρονα να εγκαταλείπει και το Μακεδονικό ή το σλαβικό ζήτημα, όπως έκανε η Αριστερά. Μόνο στην διάρκεια της Κατοχής η Αριστερά θα ενσωματώσει τις μεγάλες βενιζελογενείς μάζες στο ΕΑΜ και θα επιχειρήσει να αποκτήσει μια ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική, όπως την εξέφρασε ο «εθνικιστής» Άρης Βελουχιώτης. Και το ίδιο εν μέρει θα πράξει στη δεκαετία του 1950 με το Κυπριακό. Έτσι και σήμερα από την Άκρα Δεξιά που πρόσφατα κατόρθωσε να κυριαρχήσει στον λεγόμενο εθνικό χώρο -πρόσκαιρα ελπίζω- με την είσοδο του ΛΑΟΣ στη Βουλή, αναδεικνύεται η ίδια ευαισθησία έναντι του «Μακεδονικού» και η ανάλογη του νεο-οθωμανισμού, που επιστρέφει πλησίστιος και δεν μας απειλεί απλώς εδαφικά -στην Κύπρο ή το Αιγαίο- αλλά με συνολική γεωστρατηγική και οικονομική, αυτή τη φορά, υποταγή. Για το Μακεδονικό θα πραγματοποιηθούν τεράστιες συγκεντρώσεις, και δικαίως, αλλά το βράδυ των Ιμίων θα μαζευτούμε τριάντα άτομα του Άρδην έξω από τη Βουλή, ενώ για τις δολοφονίες του Ισαάκ και του Σολωμού στο κάλεσμα του Άρδην και στις δύο διαδηλώσεις στην Τουρκική πρεσβεία θα ανταποκριθούν μερικές δεκάδες Ελλήνων και δύο εκατοντάδες Κούρδοι! Για το σχέδιο Ανάν, στη μεγαλύτερη κινητοποίηση που κάναμε, στα Προπύλαια μαζεύτηκαν γύρω στα επτακόσια άτομα. Όσο για το θάνατο του ηρωϊκού πιλότου Ηλιάκη δεν έγινε ούτε μία εκδήλωση. Αυτές οι διαπιστώσεις καταδεικνύουν τον εν πολλοίς ψοφοδεή και ανέξοδο χαρακτήρα μεγάλου μέρους του λεγόμενου «εθνικού χώρου». Εκεί όπου τα πράγματα είναι σοβαρά, όπως στην αντιπαράθεση με την Τουρκία, όπου χρειάζεται πραγματική εθνική κινητοποίηση και αναστροφή ολόκληρου του κοινωνικού και καταναλωτικού μοντέλου της ελληνικής κοινωνίας και των διεθνών της επιλογών, εκεί ακολουθείται το τουρκιστί λεγόμενο «τουμπεκί», ενώ αντίθετα περισσεύει η δημοκοπία και η εύκολη ευθιξία στο έλασσον. Και μάλιστα χωρίς να πληρώνουμε ή να χρειαστεί να πληρώσουμε κάποιο άμεσο αντίτιμο.
Η ίδρυση της ΠΓΔΜ και η ελληνική πολιτική

Μετά, λοιπόν, τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ο «μακεδονισμός», που αποτελούσε όργανο επεκτατισμού είτε της Βουλγαρίας, κατ' εξοχήν, είτε της Γιουγκοσλαβίας, εμφανίστηκε πλέον ως αυτόνομος παράγων. Η αυτόνομη αυτή εμφάνιση παροξύνει την εθνικιστική και αλυτρωτική προπαγάνδα των Σλάβων έναντι της Ελλάδας, έτσι ώστε να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους ως μεγάλο έθνος, μια και στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά ασθενείς. Ιδιαίτερα η ανάπτυξη του αλβανικού εθνικισμού -οι Αλβανοί αποτελούν το 35% τουλάχιστον του νέου κρατικού μορφώματος- υπονομεύει μεσο-μακροπρόθεσμα τη δυνατότητα επιβίωσής του, γι' αυτό ο «μακεδονικός» εθνικισμός είναι ιδιαίτερα επιθετικός και παίρνει μάλιστα τη μορφή ενός μικροϊμπεριαλισμού που διεκδικεί ακόμα και τη Θεσσαλονίκη, ή τη Μακεδονία του Αλεξάνδρου. Η αστειότητα του φαινομένου δεν αναιρεί το μέγεθος της θρασύτητας και της εξαχρείωσης των «Μακεδόνων» και προκαλεί καθημερινά τους Έλληνες και ιδιαίτερα τους Μακεδόνες.
Παράλληλα όμως, η ανάδειξη του «μακεδονισμού» σε αυτόνομη κρατική οντότητα εξασθενεί στην πραγματικότητα την απειλή στην ακεραιότητα της Ελλάδας, διότι παύει να ταυτίζεται με κάποιο ισχυρότερο και υπαρκτό έθνος -Βουλγαρία, Σερβία- και ένα κρατίδιο, ετοιμόρροπο εξαιτίας των εσωτερικών του αντιθέσεων μεταξύ Αλβανών και Σλάβων, δεν μπορεί να απειλήσει ουσιωδώς την Ελλάδα. Τέλος, απελευθερώνοντας τα τρία από τα τέσσερα ορθόδοξα έθνη-κράτη των Βαλκανίων, Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία, από τη μακεδονική «υποθήκη», μπορεί να τους επιτρέψει στενότερες και ειλικρινέστερες σχέσεις, χωρίς διεκδικήσεις και αμφισβητήσεις.
Είναι προφανές λοιπόν ότι η ελληνική πολιτική έπρεπε, όταν εμφανίστηκε το ζήτημα, να το κλείσει το ταχύτερο δυνατόν και όχι να το αφήσει να κακοφορμίζει για πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Γι' αυτό και από το 1992 υποστηρίζαμε μια στάση που φαινόταν δύσκολη, αλλά ήταν η μόνη ρεαλιστική και συμφέρουσα: Υποστηρίξαμε τις κινητοποιήσεις εναντίον της σοβινιστικής υφαρπαγής του ονόματος και της ιστορίας της Μακεδονίας και συμμετείχαμε στο μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, ενώ ταυτόχρονα επιθυμούσαμε να κλείσει το ταχύτερο δυνατόν το ζήτημα. Προτείναμε τότε να δεχθούμε έναν συμβιβασμό, έστω και επαχθή για την ιστορία μας, με γεωγραφική αποδοχή και μόνο του όρου Μακεδονία - του τύπου Άνω Μακεδονία, ΓκόρναΜακεντόνια. Μια τέτοια πολιτική, υποστηρίζαμε τότε, θα επέτρεπε στην Ελλάδα να αναπτύξει δυναμικά μια βαλκανική πολιτική και θα όρθωνε στο εσωτερικό της Ευρώπης έναν βαλκανικό πόλο απέναντι στην Τουρκία.
Σήμερα νομίζουμε ότι έχει αποδειχτεί η ευθυκρισία μιας τέτοιας επιλογής, όπως ίσως και η εξαιρετική, πλέον, δυσκολία της να εφαρμοστεί, δεδομένου ότι χάσαμε πολύτιμο χρόνο. Γι' αυτό και παράλληλα με την εθνομηδενιστική άποψη αναπτύσσεται και μία άλλη, που θα την αποκαλούσαμε απλώς μηδενιστική. Μια άποψη η οποία υποστηρίζει πως μια και το παιγνίδι είναι χαμένο και πολύ σύντομα το ίδιο το Συμβούλιο Ασφαλείας ή η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ θα αναγνωρίσουν την ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία», δεδομένου ότι 123 χώρες την έχουν ήδη αναγνωρίσει, δεν έχει κανένα νόημα η διαπραγμάτευση και ο συμβιβασμός, διότι είμαστε χαμένοι από χέρι. Κατά συνέπεια, ας επιμείνουμε εμείς στη μη αναγνώριση και ας αφήσουμε τον υπόλοιπο κόσμο να λέει ό,τι θέλει. Και η μόνη ελπίδα μας είναι πως εντέλει το κρατίδιο θα διαλυθεί αφ' εαυτού και έτσι δεν συντρέχει λόγος για καμία υποχώρηση από μέρους μας.
Αυτή η άποψη θα είχε ίσως κάποια βάση εάν το μόνο πρόβλημα της Ελλάδας ήταν το ζήτημα των Σκοπίων. Σε μία τέτοια περίπτωση, πιθανώς και εμείς να συμφωνούσαμε με μια τέτοια τακτική. Αλλά επειδή πιστεύουμε πως, και εξαιτίας της επισφαλούς υπόστασης του συγκεκριμένου κρατιδίου, άλλα είναι τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας στην περιοχή, συνυπολογίζουμε το Μακεδονικό με άλλα μεγάλα προβλήματα και απειλές. Και το βασικό ζήτημα είναι ο νεο-οθωμανισμός και οι σύμμαχοί του στην περιοχή, δηλαδή ο αναπτυσσόμενος αλβανικός εθνικισμός καθώς και ο υπνώττων αλλά πάντα επικίνδυνος βουλγαρικός εθνικισμός, που εξάλλου υπήρξε και η κύρια ιστορική βάση του Μακεδονικού.
Ένα σχέδιο, ένα όραμα ανασυγκρότησης των Βαλκανίων ως χώρου ειρήνης, συνεργασίας και ανεξαρτησίας, προϋποθέτει μια ισχυρή συμμαχία Ελλάδας-Σερβίας και Ρουμανίας, στην οποία θα μπορούσαν να ενταχθούν εν συνεχεία και άλλες δυνάμεις, όπως η Βουλγαρία, ή σε βάθος χρόνου και η Αλβανία. Αντίστροφα, η Τουρκία προσπαθεί να υπονομεύσει μια τέτοια δυναμική και να πραγματοποιήσει την «ενότητα» των Βαλκανίων υπό την αιγίδα της. Κατά συνέπεια, πρέπει να πλήξει κάθε απόπειρα ενοποίησης των βαλκανικών λαών και ειδικά τη μόνη δύναμη που μπορεί σήμερα να την προωθήσει, δηλαδή την Ελλάδα. Αυτό είναι το πραγματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να εντάξουμε το Μακεδονικό και όχι να αφήνουμε τα Σκόπια -το δέντρο- να μας κρύβουν το δάσος, δηλαδή τον νεο-οθωμανισμό.
Αυτή την αντιφατική υφή της έξαρσης του Μακεδονικού μετά το 1990 αγνοούν μέχρι σήμερα οι περισσότερες αναλύσεις για το ζήτημα των Σκοπίων και επιμένουν είτε στη μία πλευρά είτε στην άλλη. Και επειδή το Μακεδονικό ταλαιπωρεί επί σχεδόν εκατόν πενήντα χρόνια την Ελλάδα και ιδιαίτερα τους πληθυσμούς της Βόρειας Ελλάδας, ο σκοπιανός μικρο-«ιμπεριαλισμός», με τις κραυγαλέες διεκδικήσεις του, μπορεί να μας κρύψει την άλλη όψη του νομίσματος. Διότι όπως δείξαμε, επί Τίτο, για να μη μιλήσουμε για τη Βουλγαρία, ο «μακεδονικός» αλυτρωτισμός ήταν επίσης παρών, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από τη μεταπολεμική ιστορία, ενώ και η Γιουγκοσλαβία του Μιλόσεβιτς αναγνώρισε και αυτή τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία. Η πρόσδεση του μακεδονισμού στη Γιουγκοσλαβία εμπόδιζε την ανάπτυξη των σχέσεων της Ελλάδας μαζί της. Αντίθετα σήμερα είναι πιο εύκολη μια μελλοντική ελληνοσερβική συνεννόηση. Αντιστρόφως, από τότε που η Βουλγαρία έχασε τη Μακεδονία, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έγινε δυνατή η ομαλοποίηση των σχέσεων μαζί της, ακόμα και o «ελληνοβουλγαρικός άξονας» των Ζίβκωφ-Παπανδρέου.
Σε περίπτωση όμως διάλυσης του κρατιδίου, όπως εύχονται πάρα πολλοί φίλοι, οι μεν Αλβανοί θα ενισχύσουν τον επικίνδυνο για όλα τα Βαλκάνια αλβανικό εθνικισμό, οι δε Σλάβοι πιθανότατα θα καταφύγουν υπό τη σκέπη της Βουλγαρίας και θα μετατρέψουν και πάλι το Μακεδονικό σε ελληνοβουλγαρικό ζήτημα. Κατά συνέπεια, προς το συμφέρον της Ελλάδας αλλά και της βαλκανικής συνεννόησης, εμείς θα θέλαμε να υπάρχει ένα κράτος στην ΠΓΔΜ, χωρίς όμως τους αλυτρωτισμούς και τις γελοίες διεκδικήσεις των «Μακεδόνων». Ένα τέτοιο κράτος όχι μόνο θα περιόριζε τις επεκτατικές τάσεις των ισχυρότερων γειτόνων, αλλά και θα εγκλώβιζε τον ίδιο τον μακεδονισμό σε ένα σχετικά ανίσχυρο κράτος. Όμως, μας απαντούν εύλογα πολλοί φίλοι, ιδιαίτερα από τη Βόρεια Ελλάδα, «δεν βλέπετε πως η προπαγάνδα των Σκοπιανών συνεχίζεται, και δεν δείχνουν καμιά θέληση συνδιαλλαγής;»
Αυτό ωστόσο συμβαίνει διότι η επίσημη και μη Ελλάδα, όλες οι πολιτικές της δυνάμεις, έχει δείξει μια αχαρακτήριστη στάση, που καταδεικνύει την εθνική μας σχιζοφρένεια. Από τη μία πλευρά το έχουμε εγκαταλείψει επί δεκαπέντε χρόνια σε μια μη πολιτική στάση, που έχει οδηγήσει στην αναγνώριση της FYROM ως Μακεδονίας από 123 χώρες έως σήμερα, ενώ ταυτόχρονα συντηρούμε την οικονομία των Σκοπίων, παρά τους αλυτρωτισμούς τους, και δεν τους παρεμβάλλουμε κανένα σημαντικό εμπόδιο που θα τους έκανε να σκεφτούν σοβαρά την ανάγκη να κάνουν υποχωρήσεις από την πλευρά τους. Επιπλέον, ουδέποτε πήραμε αντίμετρα έναντι όσων αναγνώρισαν τα Σκόπια ως Μακεδονία. Και είναι βέβαιο πως εάν, για παράδειγμα, συνδέαμε την αγορά ή μη των αμερικανικών μαχητικών με την αναγνώριση των Σκοπίων από μέρους τους, θα το σκέφτονταν πολύ περισσότερο προτού προχωρήσουν σε αυτή.
Από την άλλη, όποτε μπαίνει, κατά τακτά χρονικά διαστήματα, το ζήτημα του ονόματος, κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και υποστηρίζουμε πως δεν δεχόμαστε καμία αναφορά του όρου Μακεδονία στην ονομασία τους. Έτσι τα χρόνια περνούν, η ονομασία «Μακεδονία» εδραιώνεται και γίνεται όλο και πιο δύσκολη η εξεύρεση λύσης με μοιραία πιθανή κατάληξη τη γελοία και ταπεινωτική για την Ελλάδα θέση της λεγόμενης «διπλής ονομασίας», όπου μόνο εμείς σε όλο τον κόσμο θα αρνιόμαστε την ονομασία «Μακεδονία». Και έτσι σταδιακά, από κρίση σε κρίση, θα οδηγηθούμε μοιραίοι και άβουλοι σε μια εθνική ήττα μεγάλων διαστάσεων. Φαίνεται πως «το σύνδρομο του 1897» δεν μπορεί να μας εγκαταλείψει εύκολα. Δηλαδή από τη μία πλευρά μια πολιτεία ενδοτική και ένας στρατός εντελώς απαράσκευος και από την άλλη ένα "εθνικό στρατόπεδο" που επιθυμούσε "πόλεμο με την Τουρκία εδώ και τώρα". Τα ταπεινωτικά αποτελέσματα τα γνωρίζουμε. Και μόνο η "σύνθεση" που επέτυχε δώδεκα χρόνια αργότερα ο Βενιζέλος έφερε αποτέλεσμα, δηλαδή επισήμανση του βασικού εχθρού, πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική προετοιμασία και εν τέλει συμμετοχή στη Βαλκανική Συμμαχία.
Αυτού του τύπου το δίπολο δεν το γνωρίζουμε τόσο καλά και σήμερα; Από τη μια ο κυρίαρχος ενδοτισμός και από την άλλη ανίσχυρες κραυγές χωρίς σχέδιο και προοπτική, ενταγμένες, πλέον, στην ακροδεξιά δημοκοπία. Οι δεύτερες ενισχύουν τον πρώτο και το αντίστροφο. Μήπως όμως θα ήταν καιρός για μια αυθεντική σύνθεση πατριωτισμού και οράματος;
Σήμερα δυστυχώς με την αλλοπρόσαλλη πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων, έχουν παγιωθεί τα αρνητικά χαρακτηριστικά.
Αυτό που σήμερα πλέον μπορεί να γίνει είναι, από τη μία να επιμείνουμε στο σύνθετο όνομα, ενός γεωγραφικού και μόνο προσδιορισμού, που αποτελεί την έσχατη υποχώρηση που μπορούμε να κάνουμε -διότι βέβαια δεν μπορούμε να χαρίσουμε τη Μακεδονία στους Σλαβομακεδόνες- και από την άλλη να προωθήσουμε μια πολιτική σύσφιγξης των βαλκανικών σχέσεων και απομόνωση των Σκοπίων σε όλα τα διεθνή φόρουμ. Μια τέτοια πολιτική θα υποχρεώσει σταδιακά την κυβέρνηση των Σκοπίων σε αναθεώρηση της σοβινιστικής της πολιτικής, δεδομένου ότι θα παραμένει έξω από τις βαλκανικές και ευρωπαϊκές διεργασίες - έρμαιο των καλών διαθέσεων της Αλβανίας και της Τουρκίας. Γιατί οι Σλαβομακεδόνες απειλούνται κυρίως από τη συμπαγή παρουσία και τον αλυτρωτισμό της αλβανικής κοινότητας, έτσι, μια σταθεροποίηση των σχέσεών τους με την Ελλάδα, τη Σερβία και τη Βουλγαρία είναι απολύτως αναγκαία για να παραμείνει βιώσιμο το κράτος τους. Μια διαδικασία βαλκανικής συνεννόησης είναι όρος ζωής ή θανάτου για τους Σλαβομακεδόνες.
Και δεν εννοούν να το κατανοήσουν μέχρι σήμερα, διότι η Ελλάδα δεν έχει πράξει τίποτε για να τους υποχρεώσει να το κάνουν. Όταν τα Σκόπια απολαμβάνουν όλα τα κέρδη από την Ελλάδα -οικονομική βοήθεια και επενδύσεις- και την ίδια στιγμή δεν χρειάζεται να παραχωρήσουν τίποτε, τότε για ποιο λόγο άραγε να κάνουν οποιαδήποτε υποχώρηση; Αντίθετα αποθρασύνονται, φτάνοντας πλέον να διεκδικούν και τον Μέγα Αλέξανδρο ή την αρχαία Μακεδονία!
Η Ελλάδα πρέπει να καταγγείλει σε όλα τα διεθνή φόρα και ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον σλαβομακεδονικό αλυτρωτισμό, να επιβάλει οικονομικές κυρώσεις στα Σκόπια και βέβαια να βάλει βέτο στην είσοδό τους και με το όνομα FYROM στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Διότι καθόλου δεν ενοχλεί τα Σκόπια αν για ένα διάστημα τουλάχιστον αποκαλούνται FYROM στα επίσημα όργανα των διεθνών οργανισμών, αφού όλοι εκτός από εμάς θα τους αποκαλούν με το όνομα Μακεδονία. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να εισέλθουν σε αυτούς τους οργανισμούς. Και εμείς πρέπει να είμαστε αταλάντευτοι. Όσο δεν αποδέχονται έναν συμβιβασμό, οδυνηρό πρωτίστως για μας, δεν υπάρχει περίπτωση εισδοχής τους σε αυτούς. Και μια και σήμερα οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι καίγονται να εντάξουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., διότι φοβούνται την επανεμφάνιση της Ρωσίας στην περιοχή και επιπλέον θέλουν να λύσουν το ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου, η Ελλάδα διαθέτει ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά. Εξ ου και η αλλαγή της στάσης των Αμερικανών και των Εγγλέζων, που αίφνης ανακάλυψαν τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων!
Οι δε καθημερινές προκλήσεις των Σκοπίων αυτή την περίοδο, όπως η μετάβαση αντιπροσωπείας στα κατεχόμενα της Κύπρου ή η παρεμπόδιση των Ελλήνων αθλητών στα σύνορα αποσκοπούν ακριβώς στο να δημιουργηθεί κλίμα που αποκλείει οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, μέσα σε ένα σχετικά αρνητικό για τα Σκόπια κλίμα. Και οι δικοί μας «Άνθιμοι» που διαθέτουν μυαλό κοκόρου «τσιμπάνε» στις προκλήσεις των Σκοπίων.
Μια τέτοια πολιτική για πολλούς φίλους μοιάζει αντιφατική. Και μας λένε πως είτε γέρνει προς τον Συνασπισμό, όταν μιλάμε για συμφέρον της Ελλάδας στην ύπαρξη του κράτους των Σκοπίων, είτε προς τον εθνικισμό, όταν αναφερόμαστε στην ανάγκη ενός αταλάντευτου βέτο ή οικονομικών αντιποίνων.
Προφανώς δεν κάνουμε διμέτωπο με ίσες αποστάσεις. Το κύριο πρόβλημα είναι ο ενδοτισμός, είναι οι δηλώσεις Αλαβάνου περί «ελληνικού αλυτρωτισμού», είναι η ακηδία των ελληνικών κυβερνήσεων. Είναι ο βάσιμος φόβος πως η "Ντόρα" θα τα κάνει πλακάκια με Αμερικανούς και Σκοπιανούς. Και γι' αυτό δεν πρέπει καθόλου να υποστείλουμε τη σημαία των κινητοποιήσεων, ούτε να πάψουμε να απαιτούμε ανυποχώρητα την άσκηση του ΒΕΤΟ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αν δεν υποχωρήσουν όχι μόνο στο θέμα του ονόματος αλλά και της αλυτρωτικής προπαγάνδας. Όμως δεν μπορούμε να ξεχνάμε πως υπάρχουν και οι αψυχολόγητες κορόνες ενός Άνθιμου, οι οποίες απαγορεύουν στον πατριωτικό χώρο να χαράξει μια πορεία σύνθεσης. Μια σύνθεση που θα μας επιτρέψει και να περιορίσουμε τη ζημιά που μας έχει προκαλέσει το Μακεδονικό και να αναπτύξουμε μια αναγκαία βαλκανική πολιτική, ως το μοναδικό αντίβαρο στον νεο-οθωμανισμό. Και προφανώς μια δήθεν ανυποχώρητη στάση, του τύπου "χαμένα τα έχουμε που τα έχουμε, γιατί να συνομιλούμε", λύνει τα χέρια της κυβέρνησης, και του ενδοτικού στρατοπέδου, που έτσι ξεφεύγουν χωρίς να αναλαμβάνουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις.
Γι' αυτό λοιπόν θα πρέπει να απορρίψουμε τις τάσεις στον «μικροεθνικισμό», του τύπου: «αγώνας εναντίον όλων των γειτόνων μας, ως εχθρών της Ελλάδας», τη στιγμή που είναι αναγκαία μια μεγάλη εθνική αντισοβινιστική πολιτική στα Βαλκάνια, που θέτει έναν κεντρικό στόχο, την αντιμετώπιση του νεο-οθωμανισμού. Ιδού η Ρόδος λοιπόν, ιδού και το πήδημα.
Γ. Καραμπελιάς