Έλαβα το ακόλουθο κείμενο του Καθηγητή Μάριου Ευρυβιάδη για το Κυπριακό, μέσω του κ. Δ. Αλευρομάγειρου, το οποίο και αναδημοσιεύω με τα ακόλουθα σχόλια, χωρίς να μπαίνω στο θέμα της διαδικασίας επιτεύξεως του σκοπού.
Εκτιμώ ότι πέραν της αποχώρησης των κατοχικών τουρκικών στρατευμάτων, θα πρέπει να αποχωρήσουν και οι έποικοι, οι οποίοι αλλοιώνουν επικίνδυνα το κυπριακό δημογραφικό.
Παράλληλα θα πρέπει να επισημαίνεται ότι οι αγγλικές βάσεις δεν θεωρούνται κατοχικές δυνάμεις, αλλά συμμαχικές εγγυήτριες δυνάμεις. Σε ενάντια περίπτωση οι Βρετανοί θα είναι απέναντι και όχι πλάι στις κυπριακές επιδιώξεις.
ΣΓΣ
«Όλες οι Τουρκικές Δυνάμεις Πρέπει να Αποχωρήσουν από την Κύπρο»
6/5/2008
Μια καθοριστική, ίσως, και για το Κυπριακό ζήτημα διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη μπροστά στα μάτια μας, στην γειτονιά μας, που επιβάλλει άμεση παρακολούθηση και μίμηση διότι εκτιμώ ότι εμπεριέχει την στρατηγική μεθοδολογία που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μακροπρόθεσμη λύση του Κυπριακού.
Αναφέρομαι σε μια από τις αθέατες πλευρές της διαφαινόμενης διαπραγμάτευσης για την αποχώρηση των ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων από τα Υψώματα του Γκολάν της Συρίας μετά από ήμισυ σχεδόν αιώνα κατοχής. Η αθέατη αυτή πλευρά αφορά στη σχέση Συρίας – Λιβάνου. Η αμερικανική θέση, όπως εκφράσθηκε πρόσφατα από την Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ κα Ράις είναι ξεκάθαρη. Πρέπει η αποχώρηση των ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων από τα εδάφη της Συρίας να διασυνδεθεί και με τον τερματισμό της συριακής ανάμειξης στα εσωτερικά του Λιβάνου. Δηλώνει η κα Ράις (Ρόιτερς 5 Μαΐου). «Αυτό που δεν πρέπει να γίνει είναι να μιλάμε με τη Συρία για ειρήνη αγνοώντας τον Λίβανο. Οι Σύριοι πρέπει να οριοθετήσουν τα σύνορά τους με τον Λίβανο, να διαπιστεύσουν πρέσβη στον Λίβανο και να σταματήσουν να συμπεριφέρονται έναντί του ως να είναι επαρχία της Συρίας». Και συνεχίζει: «Το πρόβλημα είναι ότι η Συρία δεν έχει δώσει σημεία γραφής για ειρήνευση στη Μέση Ανατολή ειδικά στον Λίβανο».
Όπως είναι γνωστό τα συριακά στρατεύματα εξαναγκάσθηκαν να αποχωρήσουν από τον Λίβανο το 2005 κατόπιν μιας εξαιρετικής και καλά οργανωμένης διεθνούς προσπάθειας με πρωτοστατούντες τους Αμερικανούς, του Βρετανούς, τους Γάλλους και την ΕΕ. Αφορμή υπήρξε η δολοφονία του τότε πρωθυπουργού του Λιβάνου Χαρίρι, που αποδόθηκε σε φιλοσυριανικές φατρίες και στην Συρία.
Αυτό που δεν είναι γνωστό και χρήζει της δική μας προσοχής, πάνω στο οποίο θα πρέπει να εγκύψει ο Πρόεδρος Χριστόφιας και ο Υπουργός Κυπριανού είναι το παρασκήνιο της αποχώρησης των συριακών στρατευμάτων.
Όλα άρχισαν το 2000 με την αποχώρηση των ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων από τον Νότιο Λίβανο, που βρίσκονταν εκεί από την εισβολή του 1982. Τότε το Ισραήλ κάνοντας την ανάγκη αρετή, επικαλέσθηκε σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ για τον σεβασμό της κυριαρχίας του Λιβάνου και της εδαφικής του ακεραιότητας και αποχώρησε από τον Λίβανο.
Αμέσως μετά άρχισε μια διεθνής οργανωμένη εκστρατεία με σύνθημα “All Syrian Forces Must Leave Lebanon”. Αρχηγείο της καμπάνιας αυτής ήταν η Ουάσινγκτον και στόχος της ήταν να υιοθετηθεί ως πολιτική των ΗΠΑ το σύνθημα “All Syrian Forces Must Leave Lebanon”. Οργανώθηκε σχετικό λόμπι στην αμερικανική πρωτεύουσα, χρηματοδοτήθηκαν διαφωτιστικές αποστολές στις κύριες δυτικές πρωτεύουσες, οργανώθηκαν σεμινάρια, επιστημονικά συνέδρια και λοιπά, μέχρι που τελικά η Ουάσινγκτον υιοθέτησε την θέση “All Syrian Forces Must Leave Lebanon”.
Όταν στις αρχές του 2003 οι Αμερικανοί προετοίμαζαν, την εισβολή στο Ιράκ είχαμε ένα όργιο πάρε-δώσε, αλισβερίσια, απειλές, πιέσεις, κλπ των Αμερικανών για στράτευση και στήριξη της θέσης τους από την Δύση και τον υπόλοιπο κόσμο. Το παρασκήνιο αυτό καταγράφεται με μεγάλη λεπτομέρεια στο βιβλίο “A Solitary War: A Diplomatic Chronicle of the Iraq War and Its Lessons”. Χρονογράφος είναι ο τότε Πρέσβης της Χιλής στην έδρα του ΟΗΕ. Μεταξύ άλλων, ο Χιλιανός Πρέσβης μας πληροφορεί ότι μέρος της στρατηγικής των ΗΠΑ για απειλές και κυρώσεις εναντίον όλων όσων δεν την υποστήριζαν, συμπεριλαμβανόταν και η θέση για την αποχώρηση των στρατευμάτων της Συρίας από τον Λίβανο.
Στις αρχές δηλαδή, του 2003, η Ουάσινγκτον είχε ήδη υιοθετήσει την θέση “All Syrian Forces Must Leave Lebanon” και την ενσωμάτωσε στην στρατηγική της. Αποτέλεσμα ήταν η αποχώρηση των στρατευμάτων της Συρίας το 2005.
Με την προαναφερόμενη δήλωση της κας Ράις είναι προφανές ότι η Ουάσινγκτον δεν είναι ικανοποιημένη, ούτε και από την έμμεση επιρροή που ασκεί σήμερα η Δαμασκός στον Λίβανο. Και απαιτεί και διασύνδεει το θέμα με την ειρήνη ανάμεσα στην Συρία και το Ισραήλ.
Η ειρήνη είναι αδιαίρετη. Αυτό που διαγράφεται για τον Λίβανο μπορεί να γίνει και στην Κύπρο. “All Turkish Forces Must Leave Cyprus – Όλες οι Τουρκικές Δυνάμεις Πρέπει να Αποχωρήσουν από την Κύπρο”. Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα και η ουσία της κυπριακής θέσης.
Μπορεί να υιοθετήσει αυτή την θέση ο Πρόεδρος Χριστόφιας, ο Υπουργός Εξωτερικών Κυπριανού και ο προεδρικός μεγαλοσύμβουλος Ιακώβου; Εάν όχι την πρωτοβουλία πρέπει να την αναλάβουν η κοινωνία των πολιτών (όχι αυτή των κολλητών), οι πραγματικές Μη- Κυβερνητικές Οργανώσεις και όχι οι ΜΚΟ- μαϊμού, οι πραγματικοί διανοούμενοι και όχι αυτοί που ασχολούνται με προσοδοθηρικές επιχειρήσεις ή για να εξασφαλίσουν οφίκια και την εύνοια των πατρόνων τους.
Οι πόροι για να οργανωθεί μια διεθνής καμπάνια με στόχο την Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες δεν είναι μεγάλοι.
Που βρίσκονται και με τι ασχολούνται τα Ιδρύματα στην Κύπρο; Που προσφέρουν τα αφορολόγητα λεφτά τους; Τι πράττουν οι τράπεζες, οι οργανώσεις και οι δήμοι; Τέλος, τι πράττει η Αποστολική και Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Κύπρου;
Θα εκπλαγούν ευχάριστα πολλοί πόσο σχετικά εύκολο θα μπορούσε μιας στρατηγικής εμβέλειας διεθνής καμπάνια που θα ακολουθούσε το μοντέλο του Λιβάνου να φέρει αποτελέσματα στην Κύπρο. Εναλλακτικά, αυτό που θα καταλήξει να γίνεται είναι αυτό που έγραψε πρόσφατα ο πατριώτης Σενέρ Λεβέντ, «ότι θα καθαρίζεται η βρωμιά της διχοτόμησης» μέχρι που να μην ενοχλεί κανένα με πρώτους αυτούς που σήμερα κόπτονται εναντίον της χωρίς να τους απασχολεί το αίτιο της διχοτόμησης που είναι ο τουρκικός στρατός κατοχής.
Αναρτήσεις
