ΑΟΖ: Γιατί η Λιβύη πάει κόντρα στην Ελλάδα;

Με την πρόσφατη επίσκεψη στη Λιβύη του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, Δημήτρη Αβραμόπουλου, ενημερωθήκαμε ότι οι βλέψεις της Τρίπολης σχετικά με την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) δεν ταυτίζονται με τα ελληνικά συμφέροντα.

Γράφει ο Βασίλης Γιαννακόπουλος, γεωστρατηγικός αναλυτής και συγγραφέας του βιβλίου «Αραβική Άνοιξη»

Σε σχετική ερώτηση των δημοσιογράφων, ο υπουργός Διεθνούς Συνεργασίας της Λιβύης και αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Mohammed Abdel Aziz, απάντησε: «Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει οριστική απόφαση για το θέμα της οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών. Υπήρχαν συνεννοήσεις και συνομιλίες και μου δόθηκε σήμερα το πρωί η ευκαιρία να συνομιλήσω με τον συνάδελφό μου για αυτό το θέμα. Διότι το θέμα αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και τη Λιβύη. Πρέπει να προχωρήσουμε σε ένα πλαίσιο, συμπεριλαμβανομένων των χωρών που έχουν θαλάσσια σύνορα με την Ελλάδα και τη Λιβύη. Επιδιώκουμε να υπάρξει μία γενική συμφωνία που να συμπεριλαμβάνει όλες τις χώρες που τους αφορά αυτό το θέμα. Γιατί εμείς θέλουμε να κοιτάξουμε προς το μέλλον συνολικά, όχι μεμονωμένα».

Από τις δηλώσεις του Λίβυου αξιωματούχου προκύπτει ότι «τουλάχιστον στην παρούσα φάση, η Λιβύη δεν προτίθεται να συναινέσει με την ελληνική πλευρά για την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ σύμφωνα με τη διεθνώς αποδεκτή αρχή της μέσης γραμμής και τους όρους της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας».

Επίσης, φαίνεται ότι «προηγήθηκαν διμερείς ελληνο-λιβυκές συνομιλίες για το θέμα και πιθανόν το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών να γνώριζε τη θέση της Τρίπολης». Εξάλλου, θα πρέπει να τονισθεί ότι η νέα μεταβατική κυβέρνηση της Λιβύης, που σχηματίσθηκε στις 31 Οκτωβρίου του 2012 και αντιμετωπίζει ως ένα βαθμό πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης, έχει αναλάβει την κατάρτιση του νέου λιβυκού Συντάγματος. Στη συνέχεια, εφόσον εγκριθεί με δημοψήφισμα το νέο Σύνταγμα, θα προγραμματισθεί η διεξαγωγή εκλογών μέχρι τα μέσα του 2013, ώστε να προκύψει η πρώτη μετα-κανταφική κυβέρνηση εκλεγμένη απευθείας από το λιβυκό λαό. Επομένως, η ελληνική πλευρά δεν θα μπορούσε να είναι αισιόδοξη για τη στάση της λιβυκής μεταβατικής κυβέρνησης και κατά πάσα πιθανότητα η επίσκεψη του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών στην Τρίπολη δεν αποσκοπούσε στη σύναψη κάποιας προσυμφωνίας για την οριοθέτηση της ΑΟΖ.

Αυτό που προβληματίζει και πιθανόν προκάλεσε εντύπωση στην ελληνική αποστολή είναι η λιβυκή πρόταση για διευθέτηση του θέματος σε περιφερειακό επίπεδο. Με άλλα λόγια, η δήλωση του Mohammed Abdel Aziz φαίνεται να προσεγγίζει και να προωθεί τις τουρκικές θέσεις περί οριοθέτησης της ΑΟΖ. Δηλαδή, δεν προτίθεται να αναγνωρίσει το δικαίωμα των ελληνικών νήσων να διαθέτουν τη δική τους ΑΟΖ, όπως ρητά αναφέρει η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (άρθρο 121, παράγραφος 2). Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι στο παρελθόν η Λιβύη αφενός είχε αμφισβητήσει την ΑΟΖ που δικαιούται η νήσος Γαύδος, αφετέρου είχε υποστηρίξει ότι ο κόλπος της Σύρτης έπρεπε να θεωρηθεί ως κλειστός. Κατ' αυτόν τον τρόπο, αυξάνεται η λιβυκή ΑΟΖ εις βάρος της Ελλάδας, της Ιταλίας και κυρίως της Μάλτας.

Τα ερωτήματα λοιπόν που προκύπτουν είναι:

Ο Abdel Aziz εννοούσε ότι θα πρέπει να υπάρξει μια πολυμερής συμφωνία μεταξύ των χωρών: Λιβύης, Ελλάδας, Μάλτας, Ιταλίας, Αιγύπτου και Τυνησίας, καθότι οι προαναφερθείσες λιβυκές αξιώσεις αφορούν όλες τις γειτονικές της χώρες;

Οι τουρκο-λιβυκές σχέσεις έχουν αναβαθμισθεί σε τέτοιο βαθμό, που η Τρίπολη κινείται σύμφωνα με τις επιδιώξεις της Άγκυρας και προωθεί τα τουρκικά συμφέροντα;

Η Λιβύη βρήκε πρόσφορο έδαφος προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντά της, ενώ συγχρόνως ικανοποιεί και τις επιδιώξεις της Τουρκίας;

Προς το παρόν, τα ερωτήματα αυτά παραμένουν αναπάντητα. Ίσως, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών να γνωρίζει τις απαντήσεις. Αν όμως η Τρίπολη συμπορεύεται με την Άγκυρα στο θέμα της οριοθέτησης της ΑΟΖ, θα πρέπει να αναλογισθούμε γιατί συμβαίνει αυτό. Πως κατόρθωσε η Τουρκία να καταστεί σημαντικός αμυντικο-οικονομικός εταίρος της σημερινής Λιβύης των αντικαθεστωτικών, όταν αρχικά ο Τούρκος πρωθυπουργός αντιδρούσε δημόσια με την υιοθέτηση της απόφασης 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων υπεράνω της Λιβύης, 17 Μαρτίου 2011), αλλά και με τη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ; Ως ένα βαθμό, η απάντηση βρίσκεται στην έντονη διπλωματική δραστηριότητα της Άγκυρας. Συγκεκριμένα:

Στις 3 Απριλίου 2011, η Άγκυρα έστειλε στη Misrata ένα τουρκικό πλοίο με τη συνοδεία 10 αεροσκαφών F-16, προκειμένου να παραλάβουν 250 Λίβυους τραυματίες.

Στις αρχές Ιουλίου 2011, η Τουρκία αναγνώρισε το Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο των Λίβυων αντικαθεστωτικών ως τον εκπρόσωπο του λαού της Λιβύης.

Στα τέλη Ιουλίου 2011, η Turkish Petroleum International Company (θυγατρική της TPAO) προμήθευσε τους Λίβυους αντικαθεστωτικούς με δύο φορτία υγρού καυσίμου –ζωτικής σημασίας για τον αγώνα τους κατά των κανταφικών δυνάμεων- αξίας τουλάχιστον 10 εκατ. δολαρίων.

Στις 16 Σεπτεμβρίου 2011 (τρεις βδομάδες μετά την κατάληψη της Τρίπολης από τους αντικαθεστωτικούς), ο Τούρκος πρωθυπουργός επισκέφθηκε τη λιβυκή πρωτεύουσα, προσευχήθηκε με εκατοντάδες Λίβυους πολίτες, αρκετοί από τους οποίους ανέμιζαν την τουρκική σημαία, και χαιρέτισε την επανάσταση της Λιβύης.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 2011, η Turkish Airlines αποφάσισε να ξαναρχίσει τις πτήσεις της προς τη Βεγγάζη και την Τρίπολη.

Στις 12 και 13 Ιανουαρίου του 2012, πραγματοποιήθηκε το τριμερές οικονομικό φόρουμ (Τυνησίας, Λιβύης και Τουρκίας) στην τυνησιακή πόλη Hammamet, για τη σύσταση κοινοπραξιών που θα συμβάλουν στην ανάπτυξη των δύο χωρών της Βόρειας Αφρικής. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στο εν λόγω φόρουμ η Τουρκία συμμετείχε με περίπου 140 επιχειρηματίες.

Στις 24 Ιανουαρίου 2012, ο Τούρκος υπουργός Οικονομικών, Zafer Çağlayan, ανακοίνωσε την απόφαση της τουρκικής τράπεζας Eximbank να διαθέσει το ποσό των 250 εκατ. δολαρίων για τη δανειοδότηση της Λιβύης και διαβεβαίωσε ότι θα υποστηρίξει τους Τούρκους επιχειρηματίες που αναμένουν εναγωνίως να επενδύσουν στη Λιβύη.

Στις 25 Ιανουαρίου 2012, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Zafer Çağlayan, ανακοίνωσε τη δωρεά 30 αστυνομικών οχημάτων και 6.000 αστυνομικών στολών προς τη λιβυκή αστυνομία, την εκπαίδευση 1.500 Λίβυων αστυνομικών, δικαστών, εισαγγελέων και άλλων δημόσιων υπαλλήλων στην Τουρκία εντός του 2012, καθώς επίσης και την αναβάθμιση της τουρκο-λιβυκής συνεργασίας στους τομείς της ενέργειας, των μεταφορών, της επικοινωνίας και του εμπορίου.

Στα τέλη Μαρτίου 2012, οι τουρκικές Ακαδημίες Πολέμου και το τουρκικό think tank BILGESAM δημοσίευσαν μελέτες του Dr. πλοιάρχου Cihat Yaycı αναφορικά με την πρόταση οριοθέτησης της Ανατολικής Μεσογείου και το ρόλο-επιρροή της Λιβύης στην οριοθέτηση των θαλάσσιων τμημάτων της εν λόγω περιοχής. Ειδικότερα, σε περίπτωση οριοθέτησης της ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης, ο πλοίαρχος Cihat Yaycı τόνιζε ότι η Λιβύη θα αυξήσει τη θαλάσσια περιοχή της κατά 62%, κερδίζοντας περίπου 39.000 τετραγωνικά χλμ.

Στις 30 Μαρτίου 2012, ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας και Φυσικών Πόρων, Taner Yildiz, δήλωσε ότι η Τουρκία αποφάσισε να αγοράσει από τη Λιβύη έως και 20.000 βαρέλια αργού πετρελαίου την ημέρα, προκειμένου να καλύψει την περικοπή από την εισαγωγή ιρανικού πετρελαίου, λόγω της εφαρμογής των κυρώσεων κατά της Τεχεράνης.

Στις 8 Απριλίου 2012, ο Λίβυος υπουργός Βιομηχανίας, Mahmoud Fteisi, συναντήθηκε στην Τρίπολη με τον Τούρκο πρέσβη στη Λιβύη, Ali Kamal. Οι δύο άνδρες συζήτησαν σχετικά με την τουρκο-λιβυκή συνεργασία στους τομείς της βιομηχανίας, του εμπορίου, της ανταλλαγής τεχνογνωσίας, της καλύτερης αξιοποίησης των εμπορικών συμφωνιών που υπογράφονται μεταξύ των δύο χωρών, καθώς επίσης και με τις εν εξελίξει προετοιμασίες για τη δεύτερη Αραβο-Τουρκική Διάσκεψη Βιομηχανικής Συνεργασίας, η οποία είχε προγραμματισθεί να πραγματοποιηθεί στις 7 και 8 Μαΐου στη Λιβύη.

Στις 19 Μαΐου 2012, η λιβυκή εφημερίδα Corina -με έδρα τη Βεγγάζη- ανέφερε ότι υπογράφηκε τουρκο-λιβυκή αμυντική συμφωνία, η οποία προβλέπει την παροχή τεχνικής βοήθειας προς το λιβυκό στρατό, για τη φύλαξη των συνόρων και των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων στο ανατολικό τμήμα της χώρας. Η εν λόγω συμφωνία επιτεύχθηκε μετά από επίσκεψη τουρκικής στρατιωτικής αντιπροσωπείας στην πόλη Derna (ανατολική Λιβύη) και αφορούσε στην εγκατάσταση ηλεκτρονικού εξοπλισμού ασφάλειας, στη συντήρηση και επισκευή λιβυκών αεροδρομίων, καθώς και στην κατασκευή ενός νέου αεροδρομίου στο εσωτερικό της χώρας. Επίσης, στην κατασκευή συνοριακών παρατηρητηρίων, στην ανακαίνιση ορισμένων λιμένων, στην εκπαίδευση του λιβυκού στρατού και της αστυνομίας. Μάλιστα, ο Λίβυος Διευθυντής Σχέσεων και Διεθνούς Συνεργασίας, ταξίαρχος Hamad Muftah Shelwi, δήλωσε ότι είχε υπογραφεί άλλη μια τουρκο-λιβυκή αμυντική συμφωνία, η οποία προέβλεπε την προμήθεια τουρκικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών για τον έλεγχο των λιβυκών συνόρων, καθώς και την προμήθεια περιπολικών σκαφών για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης, του λαθρεμπορίου και άλλων παράνομων δραστηριοτήτων.

Στα μέσα Ιουλίου 2012, 817 σπουδαστές της λιβυκής αστυνομικής ακαδημίας μετέβησαν στην Κωνσταντινούπολη, για να παρακολουθήσουν πρόγραμμα εκπαίδευσης διάρκειας 7,5 μηνών στο Αστυνομικό Κέντρο Adile Sadullah Mermerci.

Στις 7 Δεκεμβρίου 2012, ο πρόεδρος του Γενικού Εθνικού Κογκρέσου (General National Congress - GNC) της Λιβύης, Mohamed Yousef el-Magariaf, επισκέφθηκε την Τουρκία μετά από πρόσκληση του Τούρκου προέδρου, Abdullah Gül. Σε κοινή συνέντευξη τύπου, ο Gül τόνισε ότι η Τουρκία υποστήριξε τη λιβυκή επανάσταση, υπενθυμίζοντας ότι ο τουρκικός στρατός συμμετείχε στη διεθνή επιχείρηση που υποστήριξε τις αντικανταφικές δυνάμεις. Από την πλευρά του, ο Magariaf επιβεβαίωσε τις δηλώσεις του Gül και υποστήριξε ότι υπάρχουν βαθιές ιστορικές σχέσεις μεταξύ της Λιβύης και της Τουρκίας. Επίσης, οι δύο ηγέτες τόνισαν ότι προετοιμάζεται μια διμερής τουρκο-λιβυκή συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών.

www.geostrategy.

Η κυβέρνηση αποφάσισε να ξεκινήσει τις διαδικασίες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ

Η κυβέρνηση εξετάζει πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να καταθέσει στον ΟΗΕ εντός των πρώτων μηνών του 2013 συντεταγμένες για τα εξωτερικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Βήματος της Κυριακής, οι συζητήσεις έχουν ξεκινήσει από το καλοκαίρι του 2012, τόσο στο ΥΠΕΞ όσο και στο Μαξίμου.
Mάλιστα, το Μέγαρο Μαξίμου εμφανιζόταν έτοιμο να δώσει τη σχετική εντολή στα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου, λίγο πριν την επίσκεψη του Τούρκου ΥΠΕΞ στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο Αντώνης Σαμαράς εμφανίζεται ένθερμος υποστηρικτής μιας τέτοιας κίνησης, όπως άλλωστε φάνηκε και από την αναφορά του στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα.
Προς το παρόν, δεν φαίνεται να κερδίζει έδαφος η εναλλακτική πρόταση της μονομερούς ανακήρυξης της ΑΟΖ, που επίσης έπεσε στο τραπέζι.

Spam mail Σύνταγμα και Δημοκρατία (Α’ Μέρος)

Posted date: Ιανουαρίου 01, 2013 12:04 ΜΜ In: Πες τα | comment : 1

Του Χρήστου Γιαννίμπα΄

Είναι σωστές οι πολιτικές επιλογές Σαμαρά; Κάποιοι λένε ναι, κάποιοι  όχι. Ο καθένας μας μπορεί να πιστεύει οτιδήποτε θέλει. Αν είναι κάτι πρόδηλο  στην πολιτική είναι το γεγονός πως  αυτή δεν υπάρχει χωρίς αντιπάλους, αφού δεν είναι δυνατόν να ταυτίζονται απόψεις και επιλογές. Άλλωστε η αντιπαλότητα είναι η πεμπτουσία της πολιτικής. Το επόμενο ερώτημα. Οι όποιες επιλογές των κυβερνόντων μπορούν να παραβιάζουν το Σύνταγμα και να καταλύουν τη Δημοκρατία; Το ερώτημα ουδέποτε τέθηκε σε κάποια δημοσκόπηση. Προφανώς γιατί θεωρείται φιλολογικό και τέτοιο έπρεπε να είναι. Δυστυχώς όμως δεν είναι πλέον. Το Σύνταγμα παραβιάζεται συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση ενώ το πολίτευμα στην πράξη έχει αλλοιωθεί.

Δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας που να μην αντιλαμβάνεται, ή τουλάχιστον να μην υποψιάζεται, πως ουσιαστικά Εκτελεστική και Νομοθετική εξουσία, δεν είναι πλέον δύο διακριτές εξουσίες. Δεν είναι καν απλώς δυσδιάκριτες. Έχουν κυριολεκτικά περιέλθει στην Πρωθυπουργική εξουσία. Το αποτέλεσμα είναι πως από πολλού έχουμε Πρωθυπουργική «Δημοκρατία». Σε ομιλία του ο Παπανδρέου το είχε έμμεσα παραδεχθεί : «Κυρίες και κύριοι, θα μας ήταν εύκολο να χρησιμοποιήσουμε την ευρεία μας πλειοψηφία, αυτήν που έχουμε στην Κοινοβουλευτική μας Ομάδα, και να περάσουμε μέτρα και πολιτικές» [1]. Αφελώς ομολογεί δημόσια την δυνατότητα που έχει. Όντως θα του «ήταν εύκολο» αφού εκτελεστική και νομοθετική εξουσία έχουν ταυτιστεί στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Ο Μαρκ Τουέν είχε πει πως : «Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται, αλλά σίγουρα φτιάχνει ομοιοκαταληξίες». Είχε δίκιο. Η δήλωση του ΓΑΠ φτιάχνει ομοιοκαταληξία με τη ρήση του ιερού Αυγουστίνου: «Roma locuta est, causa finita est» [2]. Ας γράψουν λοιπόν οι βουλευτές τους στα έδρανα : «Ω ξειν αγγέλειν ψηφοφόροις ότι τήδε κείμεθα της κείνου ρήμασι πειθόμενοι». Ίσως έτσι περισώσουν κάποια ίχνη αξιοπρέπειας. Θα πείτε πως κάνω μια γενίκευση κρίνοντας με βάση αυτούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν. Μια τέτοια προσέγγιση προσωποποιεί το ζήτημα του πολιτεύματος και το ανάγει σε καλό ή κακό Πρωθυπουργό. Φυσικά ο πρωθυπουργός έχει στο ακέραιο την ευθύνη για τον τρόπο που ασκεί τις υπερεξουσίες του κι αυτές είναι το ζήτημα. Το Σύνταγμα του 1975 δεν αναθεωρήθηκε γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ασκώντας το συνταγματικό του δικαίωμα, «διόρισε πρωθυπουργό τον κηπουρό του»[3], αλλά για να μην έχει αυτήν την Συνταγματική δυνατότητα. Το λάθος είναι πως πάρθηκαν εξουσίες του Προέδρου, δόθηκαν υπερεξουσίες στον Πρωθυπουργό και μέσω αυτού και των «κηπουρών» που τον περιβάλουν, σε μια παρασιτική ελίτ τραπεζιτών, επιχειρηματιών, εργολάβων και των ΜΜΕ τους.

Το Σύνταγμα βέβαια δεν είναι  μαθηματικά όπου 1 και 1 κάνουν 2. Η εφαρμογή κάποιων άρθρων ίσως να επιδέχεται τη μία ή την άλλη συνταγματική ερμηνεία. Αυτό έδωσε λαβή στους πολιτικούς να φτιάχνουν νόμους που είτε παραβιάζουν το Σύνταγμα, είτε βρίσκονται στη «γκρίζα ζώνη» αυτού. Επιπλέον εδραίωσε τη ρήση πως «Σύνταγμα είναι ό,τι ο δικαστής πιστεύει ότι είναι». Κι όλα αυτά γιατί οι πολιτικοί «ξέχασαν» να καθιερώσουν Συνταγματικό Δικαστήριο. Κάτι που έχουν όλες (σχεδόν) οι Ευρωπαϊκές χώρες. Το «ξέχασε» η ΝΔ το 1975, το «ξέχασε» το ΠΑΣΟΚ στην αναθεώρηση του 1986, το «ξέχασαν» και σ’ αυτήν του 2001 που είχε την πρωτοτυπία να είναι συναινετική [4]. Μήπως λοιπόν η όποια παραβίαση του Συντάγματος είναι θέμα ερμηνείας των συνταγματολόγων και των δικαστών; Προφανώς είναι κι αυτό. Όμως το Σύνταγμα δίνει στους Έλληνες το δικαίωμα και την υποχρέωση να κρίνουνώστε αν χρειαστεί να το υπερασπιστούν. Πώς να κρίνουν; Με το εφόδιο που όλοι έχουν και λέει ο ποιητής: «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική»[5]. Για να κρίνετε λοιπόν μόνοι σας αναφέρω κάποια (λίγα λόγω χώρου) παραδείγματα.

Άρθρο 4 § 5: «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Διακρίνετε κάτι που να επιδέχεται τη μια ή την άλλη ερμηνεία; Μήπως το «ανάλογα» σημαίνει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε ή δεν κατανοούμε; Προφανώς όχι, οπότε οι κυβερνόντες: (i) Είναι τούβλα στα μαθηματικά. (ii) Δεν θέλουν ή είναι ανίκανοι να κατανείμουν τα δημόσια βάρη «ανάλογα».

Άρθρο 53 § 1: «Οι βουλευτές εκλέγονται για τέσσερα συνεχή έτη που αρχίζουν από την ημέρα των γενικών εκλογών». Η τετραετία ισχύει ήδη από το Σύνταγμα του 1864 και προφανώς αφορά ξένους μελετητές!! Μην πιστέψουν οι άνθρωποι πως εκλογές στην Ελλάδα γίνονται όποτε γουστάρει ο Πρωθυπουργός (ή ο Βασιλιάς παλιότερα).

Άρθρο 41 § 2: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Βουλή με πρόταση της Κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας.» Το 2007 έγιναν πρόωρες εκλογές και το «θέμα εξαιρετικής σημασίας» ήταν η οικονομία. Συγκεκριμένα η ψήφιση του προϋπολογισμού !!! Δηλαδή ενός νόμου που ψηφίζεται ανελλιπώς κάθε χρόνο. Το 2009 έγιναν πάλι πρόωρες εκλογές. Όμως, «Αποκλείεται η διάλυση της νέας Βουλής για το ίδιο θέμα» (Αρ. 41 § 2). Έτσι το «θέμα εξαιρετικής σημασίας» δεν ήταν η οικονομία, όπως ίσως πιστέψατε, αλλά αν είναι θεμιτό να πάρει ο Ολυμπιακός κι άλλο πρωτάθλημα. Για τις εκλογές του 2012 ήταν η προφητεία των Μάγια και γι’ αυτές του 2013 θα είναι ο υποβιβασμός της ΑΕΚ.

Άρθρο 79 § 2: «Όλα τα έσοδα και έξοδα του Κράτους πρέπει να αναγράφονται στον ετήσιο προϋπολογισμό και τον απολογισμό.» Ζητώ συγνώμη γιατί το 2006 έγραφα: «Εκείνο το «Όλα» στα ελληνικά της κυβέρνησης τι ακριβώς σημαίνει; … Πότε και σε ποιον προϋπολογισμό εμφανίστηκαν τα χρέη του κράτους σε ΙΚΑ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ κλπ; Ποτέ και σε κανέναν. … «Δημιουργική λογιστική» για να μην εμφανιστεί το έλλειμμα στις πραγματικές του διαστάσεις. Όμως αργά ή γρήγορα τα ενδοκυβερνητικά χρέη αλλά και η «αρρώστια» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα έρθουν στην επιφάνεια και τότε τα δημοσιονομικά θα πάνε περίπατο στο φεγγάρι». Έσφαλα, δεν πήγαν στο φεγγάρι αλλά σε άλλο γαλαξία.

Άρθρο 14 § 2: «Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται». Το Σύνταγμα απαγορεύει τις απαγορεύσεις. Ε και; Οι «illuminati» θέτουν τους νόμους πάνω από το Σύνταγμα. Έτσι, Νόμος Παυλόπουλου απαγορεύει τη δημοσιοποίηση των δημοσκοπήσεων 15 μέρες πριν τις εκλογές. Νόμος Βενιζέλου για τα ΜΜΕ, φροντίζει για τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους. Κι αν (πχ) ο Βαξεβάνης «δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις», υπάρχει η επιλεκτική ευαισθησία των εισαγγελικών αρχών που πιστεύουν πως «Σύνταγμα είναι ό,τι πιστεύουν ότι είναι».

Επειδή πολλοί αναγνώστες δεν είναι «μυημένοι» σε κάποια ζητήματα που θίγω στη συνέχεια, να πω λίγα κατατοπιστικά. Οι πηγές δημόσιου δικαίου, στο σύνολό τους, συντάσσουν μια πυραμίδα δικαίου. Σ’ αυτήν, η κάθε πηγή έχει τη δική της ιεραρχημένη θέση. Αυτή η ιεραρχία είναι απαραίτητη: (i) για να αποφεύγονται συγκρούσεις μεταξύ των κανόνων δικαίου και (ii) για να διαπιστώνεται η νομιμότητα, αφού η κάθε πηγή οφείλει να «υπακούει» στις ιεραρχικά ανώτερές της. Την πυραμίδα ιεραρχικά αποτελούν : (1) Το Σύνταγμα (2) Το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (3) Ο τυπικός νόμοςκαι ο κανονισμός της Βουλής (4) Ο ουσιαστικός νόμος (5) Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (ΠΝΠ) (6) Τα εκτελεστικά προεδρικά διατάγματα (7) Οι ατομικές πράξεις της δημόσιας διοίκησης.

Παρατηρήσεις. (α) Το Σύνταγμα είναι  υπεράνω των πάντων και : (α1) Είναι  σχετικά αυστηρό γιατί επιτρέπει  την αναθεώρησή του, αλλά και αυστηρό  γιατί την επιτρέπει μόνο με ειδική διαδικασία και ειδικό όργανο (άρθρο 110). (α2) Είναι απολύτως αυστηρό γιατί απαγορεύει την αναθεώρηση σειράς διατάξεων. Πχ. τη μορφή του πολιτεύματος, τη διάκριση των λειτουργιών, την θρησκευτική ελευθερία, την προστασία της αξίας του ανθρώπου (τ’ ακούτε χρυσαυγίτες;) κλπ. Οι διατάξεις αυτές αποτελούν τα όρια της αναθεώρησης και απαρτίζουν το σκληρό πυρήνα του Συντάγματος. (β) Όλες οι διατάξεις θεωρούνται ΙΣΟΤΙΜΕΣ μεταξύ τους. Δηλαδή καμιά δεν είναι ιεραρχικά ανώτερη από οποιαδήποτε άλλη. Ούτε καν άτυπα και δεν εξαιρούνται οι απολύτως προστατευόμενες (του σκληρού πυρήνα) (γ) Ουσιαστικός και τυπικός νόμος. Ο ουσιαστικός είναι μια δικαιϊκή πράξη της πολιτείας, που έχει κανόνες δικαίου, ανεξάρτητα από το όργανο που την εξέδωσε και τη διαδικασία προέλευσής της. Ο τυπικός νόμος, έχει δεν έχει κανόνες δικαίου, εκδίδεται από τα όργανα που έχουν νομοθετική αρμοδιότητα (Βουλή και Πρόεδρος της Δημοκρατίας), σύμφωνα με την συνταγματική νομοπαραγωγική διαδικασία. Δηλαδή κριτήριο προσδιορισμού του τυπικού νόμου είναι το κατά πόσο εκδίδεται ή όχι από το Κοινοβούλιο. Όπως βλέπετε στην ιεράρχηση, ο τυπικός νόμος είναι πάνω από τον ουσιαστικό νόμο και τις ΠΝΠ και ισότιμος του κανονισμού της Βουλής. (δ) Η παραγωγή των νόμων γίνεται με την άσκηση της νομοθετικής λειτουργίας, που διακρίνεται σε τακτική και εξαιρετική (σ’ αυτήν υπάγονται οι ΠΝΠ). Η διαδικασία ξεκινά με την νομοθετική πρωτοβουλία και τέτοια διαθέτουν η Βουλή (οπότε έχουμε πρόταση νόμου) και η κυβέρνηση (οπότε έχουμε σχέδιο νόμου). Ειδικά για συντάξεις απαιτείται, σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 73 §2), η προηγούμενη γνωμοδότηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου.

Ελπίζοντας πως βοήθησα λίγο τους «αμύητους» επανέρχομαι στην παραβίαση  του Συντάγματος με αυτά που γίνονται εδώ και τρία χρόνια. Αφορούν καιτο σκληρό πυρήνα του Συντάγματος καταλύοντας το πολίτευμα και τη Δημοκρατία. Αναφέρομαι στην κυβερνητική «βιομηχανία» παραγωγής Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ). Παραθέτω τη διάταξη για τις ΠΝΠ. Άρθρο 44 § 1: «Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Οι πράξεις αυτέςυποβάλλονται στη Βουλή για κύρωση σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 72 παράγραφος 1, μέσα σε σαράντα ημέρες από την έκδοσή τους ή μέσα σε σαράντα ημέρες από τη σύγκληση της Βουλής σε σύνοδο. Αν δεν υποβληθούν στη Βουλή μέσα στις προαναφερόμενες προθεσμίες ή αν δεν εγκριθούν από αυτή μέσα σε τρεις μήνες από την υποβολή τους, παύουν να ισχύουν στο εξής». Περνώ στα ζητήματα που προκύπτουν.

(1) Με τις ΠΝΠ η κυβέρνηση  εκδίδει κανονιστικές πράξεις,  χωρίς την προηγούμενη έκδοση  τυπικού νόμου και με τη Βουλή να λειτουργεί !! Είναι πρόδηλο πως έτσι παρακάμπτεται το σώμα των βουλευτών και άρα θίγεται βάναυσα η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας; Θα πουν κάποιοι πως οι ΠΝΠ θα κυρωθούν από τη Βουλή. Σωστό. Όμως η κύρωση από τη Βουλή σε καμιά περίπτωση δεν αναπληρώνει και τη συζήτηση των νομοσχεδίων. Μια συζήτηση που το Σύνταγμα επιτάσσει να γίνεται και πολύ σωστά, αφού είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Συζήτηση που πιθανόν να τροποποιούσε νόμους, έστω κι εν μέρει.

(2) Όταν η ΠΝΠ έρθει για  κύρωση οι βουλευτές δεν μπορούν  να προβούν σε τροποποιήσεις.  Ή την κυρώνουν ή όχι. Αν  αυτός δεν είναι εκβιασμός  τότε τι είναι; Και το κυριότερο. Ποιος είναι ο ρόλος των βουλευτών όταν η Βουλή μετατρέπεται σε απλό όργανο κύρωσης νόμων που αποφάσισε ο Πρωθυπουργός και οι «κηπουροί» του;

(3) Ας υποθέσουμε πως η βουλή, ως κυρίαρχο σώμα, «μέσα σε τρεις μήνες από την υποβολή» της ΠΝΠ δεν την κυρώνει. Γιατί κάποιοι βουλευτές σχημάτισαν άποψη, άλλαξαν τα δεδομένα, οι συσχετισμοί κλπ. Τι γίνεται; Προσέξτε τη διατύπωση του Συντάγματος : «παύουν να ισχύουν στο εξής». Οι ΠΝΠ,ΟΧΙ τα αποτελέσματα που ήδη έχουν επέλθει στους τρεις μήνες εφαρμογής τους. Σαμαράς, Βενιζέλος και παρατρεχάμενοι, έκαναν αυτό που ήθελαν ερήμην της Βουλής για τρεις μήνες. Κι άμα λάχει ξαναφτιάχνουν μια άλλη ή και ίδια ΠΝΠ για τους επόμενους τρεις μήνες κοκ. Τα συμπεράσματα δικά σας.

(4) Η θέσπιση των συγκεκριμένων νόμων είναι επείγουσα; Είναι η καραμέλα Σαμαρά, Βενιζέλου κλπ, οπότε ας υποθέσουμε πως είναι. Το Σύνταγμα επιτρέπει στην κυβέρνηση να φέρνει στη Βουλή αυτά που θέλει με τη διαδικασία κατεπείγοντος ή επείγοντος χαρακτήρα νομοσχεδίων. Γιατί δεν το κάνει; Γιατί το ζήτημα δεν είναι «το επείγον» αλλά καθαυτή η συζήτηση των νόμων που η κυβέρνηση δεν τη θέλει; Και πολύ περισσότερο βέβαια δεν θέλει τις επικίνδυνες ψηφοφορίες στη Βουλή. Αδειάζει με ντρίπλα τη Βουλή, σκοράρει σε κενή εστία και τα σκυλιά δεμένα.

(5) Το επείγον ή επίκαιρο ζήτημα που επικαλείται η κυβέρνηση και ρυθμίζει με ΠΝΠ, όταν φτάσει στη Βουλή τι είναι; Προφανώς μη επείγον και ανεπίκαιρο, αφού ήδη ισχύει 3 μήνες. Πιστεύει κανείς στα σοβαρά πως ο βουλευτής της συμπολίτευσης, θα ασχοληθεί ή θα μελετήσει ένα τετελεσμένογεγονός; Ή πως διανοείται να καταψηφίσει κάτι που ήδη ισχύει;

(6) Το περιεχόμενο των ΠΝΠ υπάγεται σ’ αυτό που το Σύνταγμα με σαφήνεια ορίζει, δηλαδή «έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης»; Αν κάποιος έχει ίχνη σοβαρότητας, ξέρει την απάντηση. Εκτός αν η οργάνωση και λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, η διαθεσιμότητα των υπαλλήλων, η μεταφορά των μαθητών, τα βρεφικά γάλατα, οι μοτοσικλέτες, τα τρίκυκλα, Φροντιστήρια, Κολέγια, Ιδιωτικά γραφεία εύρεσης εργασίας κλπ, είναι ταυτόχρονα και έκτακτη και εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη, όπως απαιτεί το Σύνταγμα.

Η συνέχεια στο Β’ μέρος

Χρήστος Γιαννίμπας

yanibas@on.gr

ΥΓ. Παραμονή Χριστουγέννων τα παιδιά είπαν τα κάλαντα. Φυσικά αυτό δεν είναι είδηση. Την ίδια μέρα ο Σαμαράς κατέθεσε στη Βουλή επτά (7) ΠΝΠ για κύρωση (σε κάποιες έληγε η συνταγματική προθεσμία). Ούτε αυτό είναι είδηση γιατί από τη μέρα που ορκίστηκε, αυτός μεν έχει στο ενεργητικό του δεκαοκτώ (18)!!! ΠΝΠ, η δε Βουλή μόλις τέσσερεις (4) «κανονικούς» νόμους. Που είναι η είδηση; Στο γεγονός πως κατέθεσε ΠΝΠ στις 24 Δεκέμβρη με τη Βουλή κλειστή λόγω εορτών. Πως το έλεγε ο μακαρίτης Βλάσσης Μπονάτσος; Άλλα κόλπα !!!

[1] Ομιλία ΓΑΠ στο Ζάππειο 14/12/2009

[2] «Η Ρώμη μίλησε, η υπόθεση έκλεισε».

[3] Φράση που λέγαμε τα πρώτα  χρόνια της μεταπολίτευσης όταν  ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας  είχε την συνταγματική εξουσία  να διορίσει πρωθυπουργό οποιοδήποτε  πρόσωπο.

[4] Πρωτοτυπία γιατί το 1975 στη Βουλή έμεινε μόνο η ΝΔ αφού αποχώρησε η αντιπολίτευση. Το 1986 με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αποχώρησε η ΝΔ και μάλιστα την τελευταία στιγμή πριν την τελική ψηφοφορία. Το 2001 η πραγματική (κι όχι τηλεοπτική) ομοφωνία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ είχε ήδη εδραιωθεί. Το 2012 αποκαταστάθηκε και η τηλεοπτική.

[5] «Άξιον εστί» Ο. Ελύτη.

Η μεγάλη παγίδα που έστησε η Τουρκία στην Ελλάδα

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Δεκεμβρίου 30, 2012

Η νέα ενεργειακή στρατηγική της Τουρκίας τεράστια παγίδα για την Ελλάδα

Του Σάββα Καλεντερίδη
Η Ελλάδα έχει πικρή εμπειρία από την πρακτική που ακολουθεί η Τουρκία από τη δεκαετία του 1970 με τα ερευνητικά σκάφη, τα οποία αποτέλεσαν το κύριο εργαλείο προώθησης των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο και εσχάτως -αλλά και στο μέλλον- στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το «επιχειρησιακό δόγμα» της Τουρκίας ήταν απλό. Αφού πρώτα βολιδοσκοπούσε και έπαιρνε τη συγκατάθεση των ΗΠΑ, έβγαζε το ερευνητικό σκάφος στο Αιγαίο, προκαλούσε μια κρίση με την Ελλάδα, η οποία ανέτοιμη και ανίσχυρη πολιτικά -και όχι στρατιωτικά- να την αντιμετωπίσει, υποχωρούσε κάθε φορά, με την Τουρκία να προωθεί τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Εσχάτως, μάλιστα, δεν χρειαζόταν καν τα ερευνητικά σκάφη, αφού οι ελληνικές κυβερνήσεις, κυρίως εκείνες του Σημίτη και του ΓΑΠ, μέσα από τις λεγόμενες διερευνητικές επαφές, που υποστηρίζονται -αν δεν αποτελούν ιδέα- από την Ουάσιγκτον, μετέτρεψαν τη μία και μοναδική ελληνοτουρκική διαφορά, που ήταν η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, σε δέσμη τουρκικών διεκδικήσεων, με σκοπό να παραπεμφθούν «πακέτο» στο Διεθνές Δικαστήριο, με τραγικές συνέπειες για τα εθνικά μας συμφέροντα.

Όλο αυτό το διάστημα που διαρκούσαν οι αέναοι κύκλοι των διερευνητικών επαφών, οι δυο χώρες υποτίθεται ότι είχαν δεσμευθεί να αποφύγουν μονομερείς ενέργειες στο ζήτημα των ερευνών στις αμφισβητούμενες περιοχές, για να μην τορπιλιστούν οι συνομιλίες, με την ελληνική πλευρά να παγιοποιεί με τη στάση της αυτή το καθεστώς αμφισβήτησης για το σύνολο του Αιγαίου!
Ενώ, όμως, η ελληνική πλευρά τηρούσε στάση του «απόλυτα καλού παιδιού» επί παντός επιστητού, όσον αφορά τις σχέσεις της με την Τουρκία, η Άγκυρα, όταν είδε τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την κυπριακή ΑΟΖ να την ξεπερνούν και να δημιουργούν ένα περιβάλλον που απειλεί την τουρκική πολιτική, που αγνοεί το διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών, προέβη η ίδια σε μονομερείς ενέργειες, προκηρύσσοντας τον Απρίλιο του 2011 διεθνή διαγωνισμό για έρευνες σε οικόπεδα που εκτείνονται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, σε εκτεταμένη περιοχή ΝΑ του Καστελορίζου. Η κρατική εταιρεία ΤΡΑΟ έκανε συνομιλίες με 13 ξένες εταιρείες, οι οποίες όμως δεν έδωσαν προσφορές, αφού ήταν εξοφθάλμως ορατή η παρανομία της Άγκυρας.
Τη μονομερή αυτή ενέργεια απέφυγε να καταγγείλει με σφοδρότητα η ελληνική κυβέρνηση, γιατί προφανώς το καταστροφικό δίδυμο ΓΑΠ-Δρούτσα δέχτηκαν με κάποιο τρόπο τη θέση του Νταβούτογλου, ότι η δέσμευση για αποφυγή μονομερών ενεργειών αφορά το Αιγαίο και όχι τη Μεσόγειο, συγκαταλέγοντας αυθαιρέτως το σύμπλεγμα νησιών της Μεγίστης (Καστελόριζο) στη Μεσόγειο, αν υπολογίζει ότι υπάρχει ένα τέτοιο σύμπλεγμα νησιών.
Δηλαδή, έστω και αν -ως υπόθεση εργασίας- προσχωρήσουμε την τουρκική λογική, η Ελλάδα θα παραμένει εγκλωβισμένη στη λογική του καλού παιδιού και ή θα αποφασίσει να μοιράσει το Αιγαίο μέσω του διαλόγου ή θα συμφωνήσει να παραπεμφθεί το σύνολο των τουρκικών διεκδικήσεων στο Διεθνές Δικαστήριο, και την ίδια στιγμή η Τουρκία θα αμφισβητεί εντελώς ανενόχλητη εμπράκτως με μονομερείς ενέργειες την ελληνική υφαλοκρηπίδα του Καστελορίζου, της Κάσου, της Καρπάθου, της Κρήτης και της Γαύδου, -την τελευταία τη διεκδικεί ολόκληρη και ως έκταση-, να μην το ξεχνάμε κι αυτό!
Η Τουρκία, την πρακτική των ερευνητικών σκαφών και των κανονιοφόρων που ακολουθούσε με επιτυχία στο Αιγαίο, επιχείρησε να δοκιμάσει στην Ανατολική Μεσόγειο και συγκεκριμένα στην υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, στέλνοντας εκεί το Σεπτέμβριο του 2011 για «έρευνες» το Πίρι Ρέις, ένα σαράβαλο κατ’ όνομα ερευνητικό σκάφος, συνοδευόμενο από πολεμικά πλοία, με στόχο να ανατρέψει τις εξελίξεις στο «Οικόπεδο 12», πέφτοντας στον αμερικανο-ισραηλινό τοίχο της Noble Energy και της Delek.
Αυτή η νέα κατάσταση που δημιουργείται στην Ανατολική Μεσόγειο, που -υπό πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις- μπορεί να επεκταθεί και στις άλλες θαλάσσιες περιοχές, προς Δυσμάς αλλά και στο Αιγαίο, σε συνδυασμό με την απροθυμία ξένων εταιρειών να συμμετέχουν σε εξοφθάλμως παράνομες, με βάση το διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών, ενέργειες, οδήγησε στην Άγκυρα να αναθεωρήσει τις πρακτικές της και να προχωρήσει η ίδια σε κατασκευή δικού της υπερσύγχρονου ερευνητικού σκάφους, που θα ανήκει στην Γενική Διεύθυνση Μεταλλευτικών Ερευνών (ΜΤΑ), σε συνεργασία με το τουρκικό Υπουργείο Αμύνης, στα ναυπηγεία της Τούζλα, το οποίο αναμένεται να παραδοθεί τα τέλη του 2014.
Επειδή, όμως οι εξελίξεις τρέχουν, η ΤΡΑΟ αποφάσισε να προχωρήσει εσπευσμένως στην αγορά του νορβηγικού υπερσύγχρονου ερευνητικού σκάφους «Polarcus Samur», αξίας 165 εκατ. δολαρίων, το οποίο, σε περίπτωση που ολοκληρωθεί η συμφωνία, θα παραδοθεί στην Τουρκία το πρώτο τετράμηνο του 2013. Επί πλέον, σύμφωνα με τουρκικά δημοσιεύματα, η Τουρκία θα αποκτήσει και τη σχετική τεχνογνωσία, αφού στη συμφωνία αγοράς του σκάφους συμπεριλαμβάνεται και η ενοικίαση του εξειδικευμένου προσωπικού, μέχρι την απόκτηση σχετικής εμπειρίας από τους Τούρκους επιστήμονες.
Με άλλα λόγια, η Τουρκία με το νέο έτος, αν τελικά αγοράσει το νορβηγικό σκάφος, θα μπορεί να κάνει τρισδιάστατες έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα του Καστελορίζου, της Ρόδου, της Κάσου, της Καρπάθου και της Κρήτης, ενώ αναμένεται να αποκτήσει τη δυνατότητα να κάνει και γεωτρήσεις, με θαλάσσιες πλατφόρμες που σχεδιάζει να αγοράσει.
Άραγε έχει αξιολογηθεί σωστά η κίνηση αυτή της Άγκυρας και είναι έτοιμη η Ελλάδα να αντιμετωπίσει μονομερείς ενέργειες και τετελεσμένα που μπορεί να δημιουργήσει η Τουρκία, για παράδειγμα στην περιοχή που σκοτώθηκε ο Ηλιάκης και λίγο νοτιότερα, εκεί που τέμνονται “τα όρια της ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης”, όπως μας προϊδέασε εσχάτως ο κ. Αμπντελαζίζ και μάλιστα ενώπιον του κ. Αβραμόπουλου, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Λιβύη;

Δημοσιεύθηκε στην “κυριακάτικη δημοκρατία“