Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Βασίλης Φίλιας : Πράκτορας ξένων συμφερόντων ο ΓΑΠ


 Αποκλειστική συνέντευξη στον Γιώργο Διγενή
image003.jpg>
> Τόσο σεμνός και προσηνής ο καθηγητής κοινωνιολογίας τής Παντείου και τ.
> Πρύτανης τής ΠΑΣΠΕ Βασίλης Φίλιας σε κερδίζει από το πρώτο λεπτό. Ο λόγος
> του όταν μιλάει για όσους ορίζουν τις τύχες μας,πέρνει φωτιά,δε χαρίζεται σε
> κανέναν τους. Ένα λαμπερό πνεύμα, που φωλιάζει σ΄ένα υπέροχο αρχοντικό
> σπίτι,γεμάτο σπάνια βιβλία και κειμήλια από τους βαλκανικούς πολέμους. Η
> συνάντησή μας,μια εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη και που θέλω να την
> μοιραστώ μαζί σας.
>
> -Με την άδειά σας,θα ήθελα να ξεκινήσουμε την συζήτησή μας από τον χώρο σας,
> τα πανεπιστήμια, και να μου πείτε αν με την δομή και τον τρόπο λειτουργίας
> τους,προάγεται η μόρφωση και η έρευνα. Αν εκπληρώνουν με άλλα λόγια τον λόγο
> ύπαρξής τους.
>
> Πρώτα-πρώτα δε διατίθενται τα χρήματα που χρειάζονται για να κάνουν τα
> πανεπιστήμια έρευνα. Δεύτερον,δεν είναι ο προσανατολισμός τους τέτοιος.
> Περισσότερο ασχολούνται με το διδακτικό έργο και ελάχιστα με την έρευνα,και
> αυτό είναι μία παράδοση που έχει δημιουργηθεί μεταπολιτευτικά,εξαιρετικά
> αρνητική. Βεβαίως γίνονται διδακτορικά,εργασίες μεταπτυχιακές οι οποίες
> έχουν χαρακτήρα ερευνητικό,αλλά έρευνα-έρευνα καθαυτή, δε γίνεται στα
> πανεπιστήμια. Υπάρχουν βέβαια κάποια τμήματα και έδρες,δυστυχώς οι
> λιγότερες,που κάνουν σοβαρό έργο. Όμως στις περισσότερες υπάρχουν άνθρωποι
> που επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο τα ίδια,δεν έχουν ευρύτερο ορίζοντα και ιδίως
> στις θεωρητικές επιστήμες,δεν είναι σε θέση να συνδέσουν τον ένα
> επιστημονικό κλάδο με τον άλλον,με αποτέλεσμα να βλέπουν τα πράγματα εντελώς
> μονομερώς. Φυσικά σ' αυτό,η αμερικάνικη επιρροή έχει παίξει καταλυτικό
> ρόλο.
>
> -Τι εννοείτε λέγοντας "η αμερικάνικη επιρροή" ;
>
> Είναι άνθρωποι αμερικανοσπουδαγμένοι,που έχουν επηρεαστεί και υιοθετήσει την
> αμερικάνικη κατεύθυνση,η οποία είναι υπεραπλουστευτική. Οι αμερικάνοι δεν
> καταλαβαίνουν ιστορία. Ούτε ιστορία,ούτε κοινωνιολογία. Η κοινωνιολογία που
> προτείνουν οι αμερικάνοι έχει έναν εντελώς στατικό χαρακτήρα,δεν ασχολείται
> καθόλου με τον "πράττοντα άνθρωπο",που είναι το νόημα τής κοινωνιολογίας.
> Έχω γράψει ένα βιβλίο,πριν από δυο χρόνια κυκλοφόρησε,με τίτλο " Συμβολή
> στον επαναπροσδιορισμό της ψυχολογίας,ως επιστήμης του ανθρώπου" όπου
> αναφέρω πως οι αμερικάνοι τείνουν να μεταβάλλουν ΚΑΙ την ψυχολογία ως μία
> επιστήμη τής ατομικής ψυχολογίας. Οι επιστήμες τού ανθρώπου,απαιτούν
> συνθετική αντίληψη τού ανθρώπινου όντος. Το ανθρώπινο ον είναι ένα ον το
> οποίο πράττει και για να πράττει, συλλαμβάνει τον κόσμο με νοήματα. Ε αυτό
> οι αμερικάνοι δεν το καταλαβαίνουν. Έχουν,στις θεωρητικές επιστήμες ή
> καλύτερα,στις επιστήμες τού ανθρώπου που είναι και το αντικείμενό μου, μία
> εντελώς τεχνοκρατική θεώρηση,έχοντας βάλει στην θέση τού όντος που
> περιέγραψα πιο πάνω,τον Homo Economicus,και σε συνέχεια αυτού,τον Homo
> Technocraticus.
>
> Πάρτε για παράδειγμα τα οικονομικά,όπου από τους κλασικούς οικονομολόγους
> συλλαμβάνονταν ως επιστήμη που έχει σχέση με την οικονομική δράση τού
> ανθρώπου,ανεξάρτητα αν ήταν αστική επιστήμη ή ήταν επηρεασμένη απ΄τον Μαρξ ή
> τα σοσιαλιστικά ρεύματα. Και γι΄αυτό την έλεγαν πολιτική οικονομία. Η
> σύγχρονη τάση σε πάρα πολλά πανεπιστήμια,ιδίως τού αγγλοσαξονικού χώρου,αλλά
> έχουν επηρεαστεί και οι Γερμανοί και οι Γάλλοι σε πολύ μεγάλο βαθμό,μιλάει
> για Economics. Για μια επιστήμη μελέτης μεγεθών και όχι τού πράττοντος
> ανθρώπου ως όντος οικονομικού. Διότι αυτό κατά κάποιο τρόπο θεωρούν,πως τους
> προφυλάσσει και από οποιαδήποτε προσέγγιση Μαρξιστικού τύπου. Και γι΄αυτό δε
> διδάσκονται άνθρωποι που έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην εξέλιξη των θεωρητικών
> επιστημών,των επιστημών τού ανθρώπου, ο Μαρξ,ο Weber και άλλοι.
>
> Κε καθηγητά,είναι τόσο καταλυτική η αμερικάνικη επίδραση ;
>
> Είναι, αλλά όχι όσο ήταν ακριβώς μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Μετά τον
> πόλεμο ήταν ισχυρότερη. Με την άνοδο τού Χίτλερ στην εξουσία καταστράφηκαν
> οι Γερμανικές παραδόσεις που αντιμετώπιζαν τις επιστήμες,ως επιστήμες που
> είχαν σχέση με τον δρώντα άνθρωπο,ως σκεπτόμενο,όχι ως μια αλληλεξάρτηση
> νευρώνων, αλλά σε μία σχέση που διαμορφώνεται στη βάση τού ότι ο άνθρωπος
> είναι σκεπτόμενο όν και το μόνο που έχει συνείδηση. Ο Χίτλερ κυνήγησε όλες
> τις θεωρητικές επιστήμες,κυρίως την κοινωνιολογία,ακόμα και την αστική
> κοινωνιολογία γιατί την θεωρούσε επικίνδυνη και αυτό άνοιξε τον δρόμο στους
> αμερικάνους μετά τον πόλεμο να εισδύσουν μ΄ένα τρόπο καταλυτικό.
>
> Όταν ακούτε από έναν/μία υπουργό παιδείας να λέει πως θέλει να την
> αναβαθμίσει,να την εξυγιάνει,κρατάτε μικρό καλάθι ;
>
> Σε τι την έχουν αναβαθμίσει ; Σε τίποτα. Υπάρχουν σχολές,όπως για παράδειγμα
> το τμήμα Κοινωνιολογίας τού Παντείου Πανεπιστημίου που ακολουθεί την
> παράδοση την δική μου,όπου πράγματι υπάρχει ευρύτερος ορίζοντας.
>  Όσον αφορά τους υπουργούς παιδείας,πρώτα-πρώτα πρόκειται περί ασχέτων
> προσώπων. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την παιδεία. Έχουν
> σπουδάσει κάπου κάτι,κατά κανόνα προέρχονται από τα Νομικά, και δεν έχουν
> ιδέα. Δεν έχουν ιδέα ούτε όσον αφορά τα προβλήματα τα διδακτικά,δεν έχουν
> ιδέα όσον αφορά τα προβλήματα τα ερευνητικά. Τους ενδιαφέρουν τα
> Πανεπιστήμια,αν θέλετε,ως χώροι ανάπτυξης πολιτικών δραστηριοτήτων. Να
> ξέρετε,πως με τον "περίφημο" νόμο πλαίσιο τού ΄81,καταστράφηκαν όλα τα
> πανεπιστήμια. Γιατί αναδείχθηκαν άνθρωποι,οι οποίοι τότε ήταν βοηθοί,και
> σ΄ένα ποσοστό το οποίο υπερβαίνει το 90% έχουν γίνει τακτικοί καθηγητές με
> εργασίες,τι να σας πω,δευτεροκλασάτες,τριτοκλασάτες, και ακόμα πιο κάτω. Και
> αυτό οφείλεται στον "περίφημο" νόμο πλαίσιο,ο οποίος κατέστρεψε τα
> πανεπιστήμια.
>
>
> Σας εμπνέουν κάποια ασφάλεια, τα πολιτικά πρόσωπα που θέλουν να μας βγάλουν
> απ΄την κρίση ;
>
>  Όπως σ΄όλους τους τομείς,έτσι κι εδώ,τα θέματα τα χειρίζονται άνθρωποι,όπου
> το επιεικέστερο που θα μπορούσε να πει κανείς είναι πως πρόκειται για
> ημιμαθείς ως αγράμματους. Δεν έχουν μελετήσει όλη την οικονομική ιστορία,
> καθώς και την θεωρία των οικονομικών κρίσεων,δεν πήρανε διδάγματα από την
> κρίση τού ΄29-΄30,δεν πήρανε διδάγματα από τον Κέυνς,είναι όλοι τους
> αντικεϋνσιανοί. Στην ουσία πρόκειται περί τραπεζιτών,ανθρώπων δηλαδή που
> έχουν εντρυφήσει στα Economics και όχι στην Πολιτική Οικονομία. Αντικείμενο
> τής Πολιτικής Οικονομίας είναι ο οικονομικά δρων άνθρωπος. Αυτό δεν ισχύει
> γι΄αυτούς. Ούτε ένα μέτρο απ΄όσα έχουν πάρει,δεν ήταν σωστό.
>
> Αφήστε ό,τι,αυτή είναι η επιεικής άποψης. Η μη επιεικής είναι,πως έχουμε να
> κάνουμε με ανθρώπους οι οποίοι λειτούργησαν ως εντολοδόχοι και μπορεί κανείς
> να πει,εκτελεστικά όργανα μεγάλων παγκόσμιων συμφερόντων τού εξωτερικού,κι
> έφεραν τη χώρα σ΄αυτό το σημείο που την έφεραν. Όχι ό,τι δεν υπάρχουν
> ευθύνες τού λαού. Υπάρχουν. Πρωτογενώς όχι,δευτερογενώς. Δηλαδή,ο ελληνικός
> λαός με τα πρότυπα που τού δώσανε μετά την μεταπολίτευση,με τον τρόπο με τον
> οποίο διαμορφώθηκε η πολιτική ζωή, με το πελατειακό σύστημα... Όλα τα έκαναν
> αυτοί (οι πολιτικοί) κι έρχονται τώρα τάχα να τα διορθώσουν. Πρόκειται περί
> αχρήστων ανθρώπων,που πρέπει να ντρέπονται που κυκλοφορούν. Και που
> εμφανίζονται πρέπει να ντρέπονται,σας το λέω εγώ,εν πάση ειλικρίνεια !
>
> Εγώ τώρα γράφω ένα βιβλίο (το 24ο),θα είναι έτοιμο ως τον Αύγουστο, το οποίο
> το τιτλοφορώ " Από την εξαχρείωση στην εξαθλίωση",όπου βεβαίως αποδίδω
> ευθύνες με ονόματα,ποιες ήταν οι ευθύνες τού Αντρέα,των πολιτικών φορέων,πώς
> τον λαό που ήταν σε μία στιγμή έτοιμος να δεχθεί ό,τι περιορισμούς θα τού
> έλεγαν,-θυμάστε όταν ανέβηκε ο Αντρέας το ΄81 ο λαός τού έλεγε "ό,τι πεις"
> και τελικά δεν έκανε τίποτα και κατήντησαν την κατάσταση όπως την
> κατήντησαν. Και τολμάνε να μιλάνε.
>
> Ο ΓΑΠ κατά την άποψή σας,ήταν ένας καλός πρωθυπουργός,που όπως ισχυρίζεται
> έσωσε την χώρα από την χρεωκοπία;
>
> Μα αν δεν το υποστηρίξει αυτό,θα πρέπει να αυτοκτονήσει πολιτικά. Να πάει
> στο σύνταγμα εκεί που αυτοκτόνησε ο άλλος ο φουκαράς και ν΄αυτοκτονήσει.
> Ομαδικά ν΄αυτοκτονήσουν όσοι ψήφισαν μνημόνιο.Τα γελοία πρόσωπα. Οι
> πουλημένοι. Κι όταν υπήρχαν δυνατότητες. Μεγάλες δυνατότητες. Δηλαδή σας λέω
> το εξής. Οι Ρώσοι επί παραδείγματι θα μπορούσαν να μας δώσουν δάνειο με 1 ως
> 1,5% κι εσύ το πλήρωσες 6%. Τρελά πράγματα ! Τρελά ! Και πάει ο Αβραμόπουλος
> τώρα στην αμερική για να τα μπαλώσει τα πράγματα, ότι "να οι αμερικάνοι δεν
> είναι το ίδιο πράγμα,μας δίνουν τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς
> προσωπικού,μας δίνουν άρματα μάχης που δεν χρειάζονται αυτοί πλέον,τσάμπα".
> Τα΄χεις πληρώσει με το αίμα σου όλα αυτά. Όλα.
> Κατά τα λοιπά και σε ό,τι αφορά τον ΓΑΠ,πρόκειται περί πράκτορα. Ένας
> άνθρωπος που έδωσε εσφαλμένα στοιχεία προκειμένου να μας οδηγήσει στο
> Δ.Ν.Τ.; Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό ;
>
> Πρόκειται περί ανθρώπου που λειτουργεί ως πράκτορας. Θα μου πείτε,να πούμε
> λόγω βλακείας ; Όχι, αυτά δε γίνονται. Διότι είχε τους συμβούλους του,τους
> ανθρώπους του που τον καθοδηγούσαν. Κάθε τόσο πήγαινε στο εξωτερικό. Αν
> κανείς παρακολουθήσει την πορεία του,θα καταλάβει πολλά. Θα μου πείτε ο
> κύριος αυτός πρέπει να υποστεί συνέπειες ; Ναι πρέπει να υποστεί συνέπειες.
> Η όλη του πορεία στα ελληνοτουρκικά, στα θέματα των σχέσεων με τα
> βαλκάνια,τα πετρελαϊκά,παντού, όπου να τον ψάξετε έχει δώσει έδαφος στους
> αντιπάλους. Νομίζουνε βέβαια ό,τι ο ελληνικός λαός δε θ΄αντισταθεί.
> Περιμένετε να δείτε να γίνουν οι εκλογές,ανεξαρτήτως αποτελέσματος και μετά
> θα δείτε τι έχει να γίνει.
>
> Βλέπετε δηλαδή να υπάρχουν περιθώρια ν΄αλλάξει η πολιτική ;
>
> Ασφαλώς! Υπάρχουν λύσεις τις οποίες αυτοί απέφυγαν.
>
> Υποστηρίζονται όμως αυτές από κανένα κόμμα από αυτά που φαίνεται να μπαίνουν
> στη βουλή ;
>
> Κοιτάξτε. Σ΄αυτές τις εκλογές,πιστεύω θα τα μπαλώσουν έτσι τα πράγματα,θα
> γίνει κυβέρνηση δύο,τριών κομμάτων, και θα βγει πάλι κυβέρνηση μνημονιακή.
> Αλλά θα΄ναι και τα τελευταία τους. Από εκεί και πέρα δεν έχουν περιθώρια.
>
> Δε βλέπετε δηλαδή να έρχεται η ανάπτυξη,όπως υποστηρίζουν,από το ΄13 ;
>
> Αστειεύεστε βέβαια ! Είναι δυνατόν να υπάρξει ανάπτυξη με αυτή την
> απονεύρωση τής αγοράς ; Το δίδαγμα τής κρίσης τού ΄29-΄30 ήταν ενίσχυση πάση
> θυσία,μιλάω σε πλαίσιο καπιταλισικό όχι για ανατροπή τού καθεστώτος,ενίσχυση
> τής αγοραστικής δύναμης των πλατιών μαζών. Εδώ όχι μόνο δεν ενισχύετε αλλά
> συνεχώς και τού αφαιρούνται. Με αποτέλεσμα η αγορά να έχει απονεκρωθεί
> τελείως. Πως θα έχεις ανάπτυξη ? Θα σας πως εγώ πως θα έχουμε επενδύσεις. Με
> την πτώση των τιμών που έχουμε γενικά, αγοράζοντας ό,τι υπάρχει ως
> φιλέτο,είτε κτίρια είτε παραλίες, είτε πρώτες ύλες, αντί πινακίου φακής.
> Γι΄αυτό κι εγώ,ακόμα και αν δεν λειτουργούν συνειδητά έτσι,εγώ θεωρώ πως
> προδίδουν τη χώρα.  Εξ αντικειμένου,προδίδουν την χώρα. Και δεν υπάρχει
> καμία συγνώμη. Καμία συγνώμη.
>
> Είναι στα άμεσα σχέδιά σας,να αναλάβετε πρωτοβουλίες,να βγείτε μπροστά,να
> κινητοποιήσετε τον κόσμο ;
>
> Συνεργάστηκα με τον Θεοδωράκη όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία και πιστεύω πως
> κάναμε μια σημαντική προσπάθεια,προς την κατεύθυνση τής αφύπνισης τού λαού.
> Δεν με άκουσε βέβαια όταν τού είχα προτείνει να μαζεύαμε ενάμιση,δύο
> εκατομμύρια υπογραφές κατά τού μνημονίου. Ανεξάρτητα από αυτό,η ακτινοβολία
> τού Θεοδωράκη είναι πολύ μεγάλη. Δεν μπορώ να πω ό,τι εγώ έχω την ίδια
> ακτινοβολία. Ξέρετε,εδώ σ΄αυτές τις καταστάσεις ο καθένας εμφανίζεται και
> νομίζει ότι μπορεί να παίξει το ρόλο αρχηγέτη. Δεν είναι έτσι τα πράγματα.
> Εγώ το λέω,το σύνδρομο τού δελαπατρίδη. Ο καθένας λέει "να,εγώ αν ήμουνα".
> Αμ δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
> Έστειλα και στον Παπούλια μια ανοιχτή επιστολή και τού έλεγα πως αυτά που
> κάνεις σαν πρόεδρος είναι αποδοχή μιας βάναυσης πολιτικής κλπ,κλπ. Πρόσφατα
> του έστειλε κι ένας κύπριος όπου σ΄αυτή κάνει σύγκριση ανάμεσα στον Παπούλια
> και στον Πρόεδρο τής Ισλανδίας, και λέει να τι έκανε ο πρόεδρος της
> Ισλανδίας,να τι κάνεις εσύ. Ψήφισε το κοινοβούλιο Ναι υπέρ τού πρώτου
> μνημονίου και τους λέει είναι πολύ σοβαρό το ζήτημα θα το φέρω στον λαό.
> Δημοψήφισμα. Το καταψηφίζει ο λαός. Έρχεται το δεύτερο μνημόνιο,το
> ξαναψηφίζει το κοινοβούλιο. Το πάει στο λαό,λέει ο λαός Όχι. Δέχετε βοήθεια
> με όρους,δε θα μειωθούν οι συντάξεις και οι μισθοί. Δε θα πληρώσουμε εμείς
> λέει τα σπασμένα των τραπεζών. Δε θα τα πληρώσει ο λαός. Και στο τέλος λέει
> και το εξής. Εγώ ως εδώ ήτανε,προσέφερα τις υπηρεσίες μου,δεν ξαναβάζω
> υποψηφιότητα. Και με τον τρόπο αυτό ήθελε να δείξει πως δεν έκανε ό,τι έκανε
> επειδή είχε φιλοδοξίες αλλά ήθελε μόνο να προστατέψει τα συμφέροντα τού
> Ισλανδικού λαού.
>
> Διακρίνετε κάποιο φως στο τούνελ ;
>
> Θα περάσουμε από δύσκολες στιγμές,δε θα τον χάσουμε στο τέλος τον πόλεμο.
> Και ίσως αυτό να βοηθήσει το λαό να καταλάβει τα λάθη που έκανε δείχνοντας
> εμπιστοσύνη σ΄αυτούς τους αχρείους. Και μετά από διάφορες περιπέτειες και
> λοξοδρομήσεις,να αναδείξει ηγεσίες πράγματι ικανές και ...ελληνικές. Και τα
> δύο πρέπει να υπάρχουν. Άνθρωποι και ικανοί και Έλληνες. Να είναι κάποιος
> ελληναράς,δεν αρκεί.
>
> Θα χαρακτηρίζατε τη Νέα Δημοκρατία αντιμνημονιακό κόμμα,με βάση την ρητορική
> της τα τελευταία δυόμισι χρόνια ;
>
> Και στο τέλος τα γύρισε και τα υπέγραψε όλα. Τα υπέγραψε ή δεν τα υπέγραψε ?
> Τι λέτε τώρα ? Βεβαίως θα μας βοηθήσει πολύ και το γεγονός ότι θα
> ακολουθήσουν κι άλλες χώρες,όπου κι εκεί θα΄χουμε τεράστιες κοινωνικές
> αναστατώσεις. Η Ισπανία αυτή τη στιγμή,είναι στα πρόθυρα τής έκρηξης. Στην
> Ιρλανδία τούς έβαλαν έναν φόρο για τα ακίνητα και το πλήρωσε μόνο το 40% των
> πολιτών. Ακόμα και στην Ολλανδία,που στέκεται καλύτερα οικονομικά,ακόμα κι
> εκεί έχουμε αναβρασμό μεγάλο. Αφήστε στην Ιταλία τι έχει να γίνει. Θα τα
> δούμε.
>
> Ποιο πιστεύετε πως θα είναι το μέλλον τής ευρωπαϊκής ένωσης σαν σχήμα και με
> δεδομένους τους κραδασμούς που υφίσταται τελευταία ;
>
> Αν δεν αλλάξει αυτή η λογική του διευθυντηρίου και δεν δημιουργηθούν
> προϋποθέσεις για μία ισόνομη σχέση μεταξύ των χωρών ,θα διαλυθεί. Με το
> διευθυντήριο που έχουν δημιουργήσει η Γερμανία με την Γαλλία, δε στέκεται η
> ευρώπη. Η ευρώπη θα τιναχτεί στον αέρα. Τη στιγμή που ακόμα και οι
> αμερικανικές θέσεις είναι πολύ επικριτικές για την πολιτική που ασκείται,
> όχι μόνο απέναντι τής Ελλάδας,αλλά και γενικότερα έναντι τού ευρωπαϊκού
> νότου, από το διευθυντήριο. Είναι ασυναρτησίες όλα αυτά που λέγονται από
> ανθρώπους όπως ο Όλι Ρεν και ο Σόιμπλε,ο οποίος υποτίθεται ότι είναι μέγας
> οικονομολόγος. Τα΄χει κάνει μαντάρα. Τόλμησε η Λαγκάρντ να μας πει τι θα
> ψηφίσουμε,το ακούσατε ? "Δεν πρέπει να ψηφίσουν μικρά κόμματα οι Έλληνες"
> είπε. Η Κα Λαγκάρντ. Έχει άποψη η Κα Λαγκάρντ. Τα διεθνή τσόκαρα.
> Μέχρι τώρα υποτίθεται ό,τι εμείς είμαστε φορείς κάποιου μολυσματικού
> ιού,τώρα να δείτε τι έχει να γίνει. Στην ευρώπη αναφέρομαι. Πως θα το
> αντιμετωπίσουν ? Τώρα βέβαια,μπορεί αν έρθει αυτός ο Γάλλος ο
> σοσιαλιστής,γιατί υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις και στην Γαλλία,μπορεί να
> υπάρξει μια αλλαγή κατεύθυνσης. Αλλά δεν έχουμε σοβαρή ηγεσία εμείς εδώ.
>
> Σας προβληματίζει η ισχύς των οίκων αξιολόγησης,των αγορών και γενικά όλου
> αυτού τού συστήματος που έχει στηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο και ορίζει τις
> οικονομίες των χωρών ;
>
> Στην λατινική αμερική είδατε τι πάθανε ; Όλη την λατινική Αμερική την έχουν
> χάσει. Την έχασε δηλαδή,αυτό το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο που έλεγχε
> τα πάντα. Και βεβαίως χάθηκε και η επιρροή η αμερικάνικη που βρίσκεται πίσω
> από αυτά τα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα. Χάσανε την Βολιβία,χάσανε την
> Βενεζουέλα. Μόνο την Νικαράγουα έχουν αυτή τη στιγμή. Την Νικαράγουα και την
> Κολομβία. Τις άλλες όλες τις χάσανε. Δεν είδατε ο Κορέα πως αντέδρασε στον
> Ισημερινό ? Ιδιαιτέρως επαχθές το χρέος,δε σας πληρώνω κύριοι. Αυτό που λέει
> ο Καμμένος είναι σωστό,να πληρώσουμε δηλαδή μόνο το κεφάλαιο,και δεν πληρώνω
> τους τόκους. Και θα δούμε αργότερα με τι ρυθμίσεις και πως θα γίνει.
> Πράγματα αυτονόητα. Εδώ οι δικοί μας,δεν τόλμησαν να θέσουν το θέμα των
> γερμανικών αποζημιώσεων. Και να πουν "εντάξει όσους σκοτώσατε,σκοτώσατε,ό,τι
> καταστρέψατε,καταστρέψατε,αποζημιώστε μας". Για να καταλάβετε για τι
> ανθρώπους (τους πολιτικούς) ευτελείς,υπόδουλους,τιποτένιους μιλάμε.
>
> Πήρανε όλο μας το χρυσό,πήρανε οκτώμισι χιλιάδες κομμάτια αρχαία
> καταγεγραμμένα. Το αναγκαστικό δάνειο μόνο είναι πάνω από 160 δις ευρώ. Μας
> πήραν το χρυσό,το βουτήξανε καταλάβατε τι έγινε ? Η μόνη χώρα που δεν έθεσε
> αξιώσεις ευθέως και με δύναμη για να τα πάρει, ήταν η δική μας.
>
> Τι σημαίνουν τ΄αρχαία ? Πιάσανε μια σπείρα αρχαιοκαπήλων στην Θεσσαλονίκη
> όπου μεταξύ όσων βρήκαν στην κατοχή τους, ήταν κι ένα νόμισμα τής εποχής τού
> Αλεξάνδρου. Να σας πω την τιμή του διεθνώς ? 5 εκατομμύρια ευρώ. Μόνο ένα
> νόμισμα. Είναι φοβερά πράγματα,ανήκουστα. Το πως έχει πουληθεί αυτή η χώρα
> από τις ηγεσίες της,τώρα θα το καταλάβει ο κοσμάκης,ο οποίος νόμιζε πως το
> παν είναι να βλέπει τις ηλιθιότητες στην τηλεόραση. Σας είπα,δεν περιμένω
> ριζικές αλλαγές από αυτές τις εκλογές,μετά τις εκλογές όμως θα γίνει ο χαμός
> ο μεγάλος.
>
> Οι αντιδράσεις τού κόσμου απέναντι στα οικονομικά μέτρα σάς ικανοποιούν ;
>
> Εγώ θεωρώ πως όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα ήταν αρκετά δυναμικά αλλά από τώρα
> κι έπειτα, θα δείτε αντιδράσεις που δε θα τις περιμένετε. Δηλαδή θα πηγαίνει
> ο κλητήρας και θα λέει "σου κατάσχω το σπίτι" και ο άλλος θα τον χτυπάει.
> Θα΄χουμε τέτοια πράγματα δηλαδή. Θα μπει η χώρα σε μια κατάσταση μεγάλης
> αναταραχής. Σε μια κατάσταση συγκρουσιακή.
>


Δικαστικοί λειτουργοί και κομματισμός


Τετάρτη, 25 Απρίλιος 2012 18:01    PDF Εκτύπωση E-mail

Ιωάννη Παπανικολάου επιτίμου Αντιπροέδρου Αρείου Πάγου
papanikolaousun2Το παγιωμένο στη χώρα μας φαύλο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα,, το οποίο πρωτοστάτησε για να οδηγηθούμε σε εθνική ταπείνωση και χρεοκοπία, έτρωσε πλειστάκις το ιερό τέμενος της Δικαιοσύνης, το ύψιστο τούτο οχυρό της Δημοκρατίας, προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων.
Η Δικαιοσύνη μετά την μεταπολίτευση της 24ης Ιουλίου 1974 έβγαινε από την δικτατορία ηθικά τραυματισμένη και με μειωμένο το κύρος και την αξιοπιστία της. Κυρίως γιατί επίορκοι δικαστικοί λειτουργοί δέχθηκαν πρόσκληση των αφρόνων πραξικοπηματιών και μετέσχον στην πρώτη κυβέρνηση της στρατιωτικής Χούντας με πρωθυπουργό τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνο Κόλλια και μέλη της τέσσερις αρεοπαγίτες, έναν εισαγγελέα εφετών, έναν ταξίαρχο και δυο συνταγματάρχες.
Η συμμετοχή των ανωτάτων δικαστικών λειτουργών στην κυβέρνηση αυτή της προσέδωσε μια νομιμοφάνεια και βοήθησε στη στερέωση και επιβολή της. Όπως εύστοχα παρατηρήθηκε: «η τήβενος έγινε καμουφλάζ των αδόξων σπαθιών» (Παναγιώτη Δημόπουλου, επίτιμου εισαγγελέα του Αρείου Πάγου: Ο Άρειος Πάγος, ο Θεσμός και τα Πρόσωπα σελ.77).
Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής κατά την συνεδρίαση της Βουλής, στις 6-12-1976, είπε: «Η Δικαιοσύνη επέρασεν από μίαν βαρείαν δοκιμασίαν κατά την διάρκειαν της δικτατορίας. Ήδη, μετά την αποκατάστασιν της Δημοκρατίας διέρχεται δοκιμασίαν…». Πράγματι δε η πρόβλεψη αυτή του πολιτικού ανδρός, που αποκατέστησε τη δημοκρατία στη χώρα μας, πλήρως επαληθεύτηκε, αφού η δοκιμασία της Ελληνικής Δικαιοσύνης συνεχίστηκε και μετά την μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα τραγικά φαινόμενα της αποκρυσταλλωμένης πια αρνησιδικίας ή στον εντοπισμό θυλάκων χυδαίας διαφθοράς στο χώρο της Δικαιοσύνης. Αλλά «και στα ακόμη η χούντα σ΄εμένα..» λόγια του αείμνηστου Προέδρου του Αρείου Πάγου Δημήτρη Μαργέλλου, που, άλλωστε, αποτελούν και προσωπικά υπηρεσιακά μου βιώματα, κατά τα οποία η σπουδαρχία, ο αριβισμός, η θεσιθηρία και ο κομματισμός εμφανίζονται συχνά ως νόσοι στο σώμα της Δικαιοσύνης.
Προς αντιμετώπιση θλιβερών φαινομένων αλλοτρίωσης από δικαστικούς λειτουργούς, για πολιτικούς ή κομματικούς λόγους, της λειτουργικής και προσωπικής τους ανεξαρτησίας, κατά παράβαση του άρθρου 87 παρ. 1 του Συντάγματος, το άρθρο 40 παρ. 6 του ν. 1756/1988 ορίζει ότι «απαγορεύονται στους δικαστικούς λειτουργούς κάθε είδους εκδηλώσεις υπέρ πολιτικών κομμάτων». Από την τελευταία αυτή διάταξη, σε συνδυασμό με εκείνη του άρθρου 91 παρ. 3  περ. ζ΄ του ιδίου νόμου, κατά την οποία αποτελεί πειθαρχικό παράπτωμα και η αναξιοπρεπής ή απρεπής συμπεριφορά δικαστικού λειτουργού εντός ή εκτός υπηρεσίας, καθώς και με εκείνη της παρ. 5 περ. β΄ του ίδιου άρθρου 91, από την οποία a contrario συνάγεται ότι αποτελεί πειθαρχικό παράπτωμα για το δικαστικό λειτουργό η άμεση ή έμμεση έκφραση γνώμης δημοσίως υπέρ ορισμένου κόμματος ή άλλης ορισμένης πολιτικής οργάνωσης, προκύπτει σαφώς και ανενδοιάστως, ότι ο εν ενεργεία δικαστικός λειτουργός, ο οποίος έρχεται σε επαφή με κομματικούς πολιτικού κόμματος, εκδηλώνει σ΄ αυτούς την υποστήριξη του κόμματός τους, ζητά να περιληφθεί στα ψηφοδέλτιά του σε επερχόμενες εκλογές και διαπραγματεύεται, πάντοτε στα πλαίσια μυστικής διαπραγμάτευσης, υπό καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας, τους όρους της καθόδου του στην πολιτική υπό τα σύμβολα του συγκεκριμένου κόμματος, διαπράττει βαρύτατο πειθαρχικό  παράπτωμα, δικαιολογούν την πειθαρχική ποινή της οριστικής απόλυσής του από το έντιμο δικαστικό σώμα, εν όψει και του ότι κατ΄ ουσίαν έθεσεν εαυτόν εκτός Δικαιοσύνης, απεκδυθείς στην πράξη την τήβενον. Αλλά και γιατί η βαρύτητα του πειθαρχικού του παραπτώματος μαρτυρά ότι αυτός δεν έχει συναίσθηση των βασικών του υποχρεώσεων ως δικαστικού λειτουργού και συνάμα θίγει σοβαρά το κύρος της Δικαιοσύνης. (άρθρο 93 παρ. 2 ν. 1756/1988).
Αν δε ο υποπέσας σε τέτοιο πειθαρχικό παράπτωμα φέρει ανώτατο βαθμό και συνδικαλιστική ιδιότητα, πρέπει να κριθεί αυστηρότερα, σύμφωνα με το άρθρο  93 παρ. 3 ν. 1756/1988, αφού τα περιστατικά αυτά επαυξάνουν τη βαρύτητα του παραπτώματος.
Η μακρά δε δικαστική μου εμπειρία δεν μου επιτρέπει  να αποκλείσω και μια ποινικώς αξιόλογη συμπεριφορά του συναλλασσόμενου με πολιτικούς ή κομματικούς δικαστικού λειτουργού,  προκειμένου να επιτύχει την κάθοδό του στην πολιτική, όπως π.χ. με τη μορφή του άρθρου 237 του ΠΚ (δωροδοκία δικαστή).
Όπως δε ο κομματισμός όλα τα μαγάρισε στον τόπο μας, έτσι μαγάρισε και τις συνταγματικές εγγυήσεις για μια ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Μάλιστα ο κομματισμός, χρησιμοποίησε τον δικαστικό συνδικαλισμό για να καταφέρει σοβαρά πλήγματα στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.
Ο συντάκτης αυτών των γραμμών αισθάνθηκε υποχρέωση να καταθέσει τις παραπάνω σκέψεις του μετά τα δημοσιεύματα στον τύπο και το διαδίκτυο κατά τα οποία φέρεται εν ενεργεία δικαστής να συναλλάσσεται, ή να διαπραγματεύεται με πολιτικό κόμμα την κάθοδό του στις εκλογές ως υποψήφιος βουλευτής του, αλλά ιδίως, μετά την επαλήθευσή τους τις απογευματινές ώρες της 24ης Απριλίου 2012, όταν ο αρχηγός πολιτικού κόμματος εξουσίας ανακοίνωσε τη συμφωνία του με εν ενεργεία αρεοπαγίτη, πρόεδρο της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, να τον περιλάβει στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του κόμματός του κατά της εκλογές της 6ης Μαϊου 2012.
Τα γεγονότα αυτά προβάλλουν με ενάργεια μία ακόμη από τις αιτίες που οδήγησαν , μέσω του κομματισμού δικαστών, την Ελληνική Δικαιοσύνη στην απαξίωσή της και την πατρίδα μας σε μία συντελεσμένη καταστροφή.
Εάλω και πάλι η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης!
Αθήνα 25 Απριλίου 2012

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Η Τουρκία δεν επιτρέπει στο Ισραήλ να συμμετάσχει στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ


Αναρτήθηκε από τον/την arch στο Απριλίου 24, 2012

Η Τουρκία αρνήθηκε να αποστείλει στο Ισραήλ πρόσκληση για συμμετοχή στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ τον επόμενο μήνα.
Αιτία, σύμφωνα με τις εξηγήσεις της Τουρκίας, ήταν η άρνηση του εβραϊκού κράτους να ζητήσει συγγνώμη για το θάνατο το 2010 εννέα Τούρκων ακτιβιστών κατά τη… διάρκεια της επίθεσης στο «Στολίσκο της Ελευθερίας», που είχε κατευθυνθεί στη Λωρίδα της Γάζας.
«Δεν θα δώσουμε τη συγκατάθεσή μας», δήλωσε Τούρκος αξιωματούχος στο πρακτορείο Reuters, απαντώντας στο ερώτημα εάν προτίθεται η Τουρκία να εμποδίσει τη συμμετοχή του Ισραήλ στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Σικάγο 20-21 Μαΐου.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Η λιτότητα έριξε την κυβέρνηση της Ολλανδίας


Δημοσιεύθηκε: 09:05 - 23/04/12 | Τελ. Ενημ.: 14:48 - 23/04/12
Ο πρωθυπουργός Mark Rutte υπέβαλε την παραίτησή του στην Βασίλισα Βεατρίκη, κίνηση με την οποία ανοίγει ο δρόμος για εκλογές. Κατά την διάρκεια της ημέρας, ο κ. Rutte θα αποστείλει την επιστολή παραίτησης του υπουργικού συμβουλίου στο ολλανδικό κοινοβούλιο.

Η κρίση προέκυψε όταν το ακροδεξιό κόμμα του Geert Wilders αποφάσισε να αποσύρει τη στήριξή του προς την κυβέρνηση τονίζοντας ότι δεν είναι προς το συμφέρον της χώρας να σεβαστεί τους όρους των Βρυξελλών για έλλειμμα κάτω του 3% του ΑΕΠ, όπως επιβάλλει και το νέο δημοσιονομικό συμβόλαιο.

Η Ε.Ε. υποστηρίζει ότι εξακολουθεί να έχει πίστη στο ότι η χώρα θα καταφέρει συνεχίσει να αναζητά λύσεις στο πρόβλημα του πρϋπολογισμού, ενώ ο υπουργός οικονομικών De Jager υποστηρίζει ότι η χώρα είναι σε καλύτερη θέση από άλλες περιφερειακές οικονομίες και πως θα εξακολουθήσει να απαιτεί δημοσιονομική πειθαρχία. Ο ίδιος εμφανίζεται αισιόδοξος ότι η χώρα του θα καταφέρει να μειώσει το έλλειμμα της στο 3% το 2013 και πως θα αναζητήσει στήριξη από άλλα κόμματα.

Με την κατάρρευση του κυβερνητικού συνασπισμού στην Ολλανδία, πάντως, η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel χάνει έναν ακόμη στενό συνεργάτη και σύμμαχο, ενώ παράλληλα και ο Nicolas Sarkozy είναι πολύ πιθανόν να μην κερδίσει τις εκλογές στη Γαλλία.
Ο κ. Wilders έκανε λόγο για οργή του ολλανδικού λαού ενάντια στα μέτρα λιτότητας και τόνισε ότι δεν θα επιτρέψει «να πληρώσουν οι Ολλανδοί πολίτες για τις παράλογες απαιτήσεις των Βρυξελλών». «Δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε τις επιταγές των Βρυξελλών. Δεν θέλουμε να ματώσουν οι συνταξιούχοι μας για τις διαταγές των Βρυξελλών», κατέληξε.

Πλέον, η συντηρητική κυβέρνηση του Mark Rutte ελέγχει μόνο το ένα τρίτο της βουλής. Εκτιμάται ότι θα συνεχίσει ως μεταβατική κυβέρνηση μέχρι τη διεξαγωγή των εκλογών, πιθανότατα τον Σεπτέμβριο.

Ο ξένος Τύπος βρίθει δημοσιευμάτων ως προς την ειρωνεία της πτώσης της κυβέρνησης Rutte, η οποία άλλωστε ήταν από τους πιο σκληρούς υποστηρικτές της δημοσιονομικής λιτότητας για τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης που βρέθηκαν στη δίνη της κρίσης. Η επιβράδυνση της ολλανδικής οικονομίας, όμως, οδήγησε τη χώρα σε εκτίναξη του ελλείμματος, που προβλέπεται ότι θα ενισχυθεί στο 4,3% του ΑΕΠ το 2013 αν δεν περάσει το πακέτο νέων μέτρων.

Σάλος από το ρεπορτάζ του "Πρώτου Θέματος"> Η οικογένεια του πρώην υπ. Ναυτιλίας Γ. Διαμαντίδη αγόρασε ακίνητα αξίας 1.170.000 ευρώ τους τελευταίους μήνες!


Σάλο προκαλεί η αποκάλυψη του «Πρώτου Θέματος»-τον "τσάκοσαν" οι δημοσιογράφοι και συγκεκριμένα ο Δημ. Μαρκόπουλος- για τον αιφνίδιο (νέο)πλουτισμό της οικογένειας του πρώην υπουργού Ναυτιλίας Γιάννη Διαμαντίδη η οποία εν μέσω κρίσης απέκτησε πολυτελή ακίνητα στη Σαρωνίδα-με θέα πιάτο τη θάλασσα-αντί 1.170.000 ευρώ.
Να σημειωθεί ότι στο πόθεν έσχες το ζεύγος Διαμαντίδη δηλώνει κοντά στα 120.000 ευρώ σε λογαριασμούς.
Βέβαια σύμφωνα με το συμβόλαιο αγοράς των ακινήτων τα παιδιά και η σύζυγος του Διαμαντίδη ζήτησαν και έλαβαν δάνειο 800.000 ευρώ από την γαλαντόμα Εμπορική Τράπεζα!
Η οικογένεια  Διαμαντίδη,  ο οποίος έμεινε μόνο 10 μήνες στο υπουργείο Ναυτιλίας –έκανε τις συγκεκριμένες αγορές στο διάστημα Οκτωβρίου του 2011-Ιανουαρίου του 2012 την ώρα που οι πολίτες στενάζουν κάτω από τη μπότα του Μνηνονίου.

Σαβ 21 Απρ 2012 | 12:18 | Share

Γιάννης Βαρουφάκης: Να γιατί φεύγω από την Ελλάδα

Font Size Larger Font Smaller Font
AddThis Social Bookmark Button
varoufakis_newΟ καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Γιάννης Βαρουφάκης θεωρείται ως μια από τις πιο αναγνωρίσιμες, νηφάλιες και συνάμα αιρετικές φωνές. Με μια επιστολή του που δημοσιεύθηκε στο protagon.gr εξηγεί τους λόγους που αφήνει την Ελλάδα για να ζήσει για μια ακόμη φορά στο εξωτερικό, αυτή τη φορά, νιώθοντας μετανάστης.
"Από το παράθυρο του ξενοδοχείου, στο Seattle, διακρίνω μια μοναχική φιγούρα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ένας μοναχικός διαδηλωτής, φορώντας ένα ζωστήρα που κρατάει όρθιες δύο μεγάλες Συριακές σημαίες, σηκώνει στον αέρα ένα χαρτόνι γεμάτο συνθήματα που βουβά μεταφέρει τον πόνο του, την απόγνωση του για την δοκιμαζόμενη πατρίδα του. Μέσα στην παγωνιά, με τα αυτοκίνητα να περνούν δίπλα του και ελάχιστους πεζούς να τον προσπερνούν, κάθεται όρθιος, απτόητος, σιωπηλός για ώρες.
Πριν τον παρατηρήσω, καθισμένος στον υπολογιστή μου κι έτοιμος να γράψω το άρθρο της εβδομάδας για το protagon, σκόπευα να σας γράψω άλλο ένα άρθρο για την Κρίση, συγκεκριμένα για το συνέδριο στο Βερολίνο στο οποίο θα βρίσκομαι όταν θα διαβάζετε τούτες τις γραμμές. Δεν τα κατάφερα. Η εικόνα του Σύρου στην διασταύρωση μιας ψυχρής αμερικανικής μεγαλούπολης με μαγνήτιζε και μου υπέβαλε επίμονα το ερώτημα: Τι κάνεις εσύ εδώ; Γιατί λείπεις από την δική σου, χειμαζόμενη, χώρα;
Δεν ήθελα να γράψω επί προσωπικού. Κανείς μας, αυτές τις ώρες, δεν είναι αρκετά σημαντικός για να ομφαλοσκοπεί και να χρησιμοποιεί ένα βήμα που έτυχε να έχει για να γράφει αυτοβιογραφικά. Όμως κάτι η φιγούρα του Σύρου στο φανάρι, κάτι οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας που αρνούνταν να αφήσουν ανεπηρέαστη την ψυχολογία ακόμα ακόμα κι ενός άθεου (σαν εμένα), κατέληξα στο σημερινό μου θέμα. Συγχωρήστε με.
Πρώτη φορά κοίταξα την βροχή μέσα από παράθυρο σε ξένο τόπο, στον οποίο ήξερα ότι θα έμενα χρόνια, το 1978 στην Αγγλία. Θυμάμαι ακόμα το συναίσθημα. Δέκα χρόνια μετά κοίταζα έναν άλλον τόπο, την Αυστραλία, μέσα από ένα άλλο, αντίστοιχο, «παράθυρο». Μεσολάβησαν κι άλλα «παράθυρα», στο Βέλγιο, στην Σκωτία... Συνολικά, 23 χρόνια πέρασαν μέχρι να πάρω την απόφαση της επιστροφής.
Γιατί γύρισα; Μέχρι τότε δεν είχα νιώσει ούτε μέρα μετανάστης. Ξένος ναι, μετανάστης ποτέ. Είχα μάθει να χαίρομαι τους ξένους τόπους με τρόπο που μόνο ένας Έλληνας μπορούσε, στον βαθμό που δεν έψαχνε να βρει Έλληνες και Ελλάδα στον ξένο τόπο αλλά, αντίθετα, πάσχιζε να χαθεί σε αυτόν. Ως ξένος Έλληνας. Με την βαλίτσα έτοιμη για νέους ξένους τόπους ή της επιστροφής. Κάποια στιγμή ένιωσα, καθώς πλησίαζα τα σαράντα, ότι οι βαθμοί ελευθερίας μειώνονταν. Κάποια στιγμή θα «έπιανα» τον εαυτό μου να έχει μετατραπεί από ξένο σε μετανάστη. Πανικοβλήθηκα.
Το πρώτο ανιχνευτικό βήμα έγινε το 1998, όταν επισκέφτηκα για ένα εξάμηνο το Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην αρχή ήμουν σαν την μύγα μέσ' το γάλα. Δεν είχα ποτέ πριν ούτε καν περάσει το σκαλοπάτι ελληνικού πανεπιστημίου. Φαντάζεστε το σοκ που με βρήκε. Όμως, κάπου εκεί έκαναν το θαύμα τους οι χαμηλές προσδοκίες και οι όμορφες αντιφάσεις της πατρίδας μας. Περιμένοντας τα χειρότερα (έχοντας ακούσει τόσες και τόσες θλιβερές ιστορίες), εξεπλάγην θετικά: μέσα σε μια θάλασσα μιζέριας (από τα θλιβερά κτήρια και τις ανύπαρκτες υποδομές μέχρι τα τραπεζάκια των φοιτητικών παρατάξεων που θύμιζαν κακόφωνη εμποροπανήγυρη άνευ καμίας πολιτικής διάστασης) γνώρισα συναδέλφους σαν τον Νίκο Πετραλιά, τον Γιώργο Κριμπά και τον Νίκο Θεοχαράκη. Ως κεραυνοί εν αιθρία, μου έδωσαν να καταλάβω ότι μέσα στον κουρνιαχτό υπάρχουν διαμάντια που δεν θα βρεις πουθενά αλλού. Κι όταν άρχισα να διδάσκω, ήρθα αντιμέτωπος με την πιο ευχάριστη έκπληξη: Μέσα στα αμφιθέατρα που οι αδέσποτοι σκύλοι και ο καπνός από τα τσιγάρα συμβίωναν με τους φοιτητές, διέκρινα μυαλά και χαρακτήρες ποιότητας και ήθους που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου. Ούτε στο Cambridge. Σε συνδυασμό με την νοσταλγία που ποτέ δεν σβήνει, τους γονείς που δεν γίνονταν μικρότεροι, την έφεση προς μια νέα περιπέτεια στην ίσως πιο «ξένη» για μένα χώρα, ωρίμασε μέσα μου η απόφαση της επιστροφής που, τελικά, ήρθε το 2000 (μαζί με το σκάσιμο της φούσκας του Χρηματιστηρίου μας...).
Εγκαταστάθηκα στην Ελλάδα με μεγάλες δυσκολίες (έπρεπε να δείτε την έκφραση απορίας την πρώτη φορά που επισκέφτηκα εφορία, τις υπηρεσίες του Πανεπιστημίου κλπ) αλλά ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Εξ αρχής ήμουν αποφασισμένος να μην ενταχθώ ποτέ. Να ζω στην Ελλάδα Έλλην μεν ξένος δε. Να διατηρήσω πάση θυσία την ιδιότητα του ξένου στην ίδια μου την χώρα. Να βλέπω τα πάντα ως ξένος που θέλει να χαθεί σε αυτή την χώρα κι έτσι γίνεται πιο Έλληνας από τους Ελληνάρες. Να δουλέψω, κάνοντας αυτά που ξέρω, αλλά αυτή την φορά για το ελληνικό πανεπιστήμιο, που είχε τόσες δυνατότητες κρυμμένες πίσω από την τριτοκοσμική μάσκα που το καταδυνάστευε.
Πρώτος μου στόχος ήταν η βελτίωση των ελληνικών μου. Κατόπιν, η βελτίωση των μαθημάτων που ανέλαβα (νέες σημειώσεις, νέα βιβλία για τους φοιτητές, νέα ύλη). Πολύ σύντομα ανέλαβα την δημιουργία ενός νέου διδακτορικού προγράμματος το οποίο να σπάει το καθεστώς φεουδαρχίας που χαρακτήριζε το προϋπάρχον (με τους υπ. διδάκτορες να κουβαλούν τις τσάντες των επιβλεπόντων, να εργάζονται στις επιχειρήσεις τους για ένα κομμάτι ψωμί, με την «αμοιβή» της υπόσχεσης ενός διδακτορικού κάπου, κάποτε). Η ιδέα ήταν να στήσουμε ένα διεθνές διδακτορικό πρόγραμμα, με την συμμετοχή ξένων καθηγητών και φοιτητών, χωρίς δίδακτρα αλλά με απίστευτα πολλή δουλειά (δύο χρόνια υποχρεωτικών καθημερινών μαθημάτων). Ένα πρόγραμμα που θα έδινε την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να εκπονήσουν διδακτορικό στα οικονομικά όχι απλώς ισάξιο με τα αντίστοιχα του εξωτερικού αλλά καλύτερο. Ναι, καλύτερο.
Το πρόγραμμα αυτό το στήσαμε (δείτε εδώ). Μπορεί να μην έγινε πολύ γνωστό στην Ελλάδα, έγινε όμως στο εξωτερικό – όπου και σήμερα συζητιέται ως μία από τις οάσεις ποιοτικών σπουδών στα οικονομικά. Δεχόμασταν, πέραν των Ελλήνων φοιτητών, Αμερικανούς, Ρώσους, Φινλανδούς (με υποτροφία από την χώρα με την καλύτερη παιδεία για να κάνουν διδακτορικό στην... Ελλάδα!), Γερμανούς, Τούρκους, Ισπανούς... Δεχόμασταν είκοσι πέντε φοιτητές τον χρόνο, από τους οποίους πέρναγαν λίγο περισσότερους από τους μισούς. Λογικό ήταν: Στα δύο χρόνια εντατικών μαθημάτων που έπρεπε να παρακολουθούν για να τους δοθεί το δικαίωμα να εκπονήσουν διατριβή, έπρεπε να παρακολουθήσουν (υποχρεωτικά) 576 ώρες μαθημάτων, από 37 καθηγητές εκ των οποίων οι 26 από το Τμήμα μας, 7 από πανεπιστήμια του εξωτερικού και, 5 από άλλα ελληνικά πανεπιστήμια. Παράλληλα, παρακολούθησαν 52 δίωρα ερευνητικά σεμινάρια που παρουσίασαν 17 καθηγητές από το Τμήμα μας, 13 από άλλα ελληνικά πανεπιστήμια και 22 από πανεπιστήμια του εξωτερικού. Στα δύο αυτά χρόνια, πέραν των εργασιών που παρέδωσαν, εξετάστηκαν γραπτώς πάνω από 32 φορές. Κι όλα αυτά στην βάση ενός ενδιαφέροντος κοινωνικού συμβολαίου: οι καθηγητές δεν πληρωθήκαμε ούτε ένα ευρώ για όλα αυτά (για τα μαθήματα, το διοικητικό έργο, τις απίστευτες ώρες επικοινωνίας με τους φοιτητές) ενώ οι φοιτητές δεν κατέβαλλαν δίδακτρα – καθώς κατέβαλαν το κόστος των 5 ετών που αφιέρωσαν στο να πάρουν το διδακτορικό τους φυτοζωόντας, χωρίς μια πραγματική θέση εργασίας την εποχή που άλλοι έχτιζαν καριέρες στην διαφήμιση, στις τράπεζες, στην βιομηχανία, στο εμπόριο, στην ναυτιλία.
Παράλληλα με τα μεταπτυχιακά, η ίδια λίγο-πολύ ομάδα συναδέλφων, παλέψαμε να αναβαθμίσουμε τα προπτυχιακά μαθήματα και να ελκύσουμε νέο αίμα από το εξωτερικό χρησιμοποιώντας το διδακτορικό πρόγραμμα ως μαγνήτη (καθώς όλοι οι καλοί, νέοι ερευνητές που διδάσκουν στο εξωτερικό, θέλουν διακαώς πρόσβαση σε ένα καλό διδακτορικό πρόγραμμα όπου θα «παντρέψουν» την διδασκαλία με την έρευνα). Έτσι, σιγά-σιγά, προσελκύσαμε νέους συναδέλφους, από την Αγγλία και αλλού. Αυτός ήταν ο στόχος: μεταρρυθμίσεις εντός που να καθιστούν το Τμήμα ελκυστικό ώστε να έρχεται συνεχώς νέο αίμα από έξω (αντί για την θλιβερή αναπαραγωγή των κατεστημένων που καραδοκούν μόνιμα).
Η χαρά που μου έδιναν αυτές οι εξελίξεις είχε το κόστος της. Οι αντιδράσεις των δύο μεγάλων φοιτητικών παρατάξεων (που πολέμησαν λυσσασμένα τις προσπάθειες μας, λόγω της άρνησής μας να συνδιοικούμε μαζί τους) ήταν απίστευτη. Ερχόντουσαν στο γραφείο μου να με απειλήσουν (στον ενικό και με λεξιλόγιο λιμανιού), αλυσόδεσαν την πόρτα της αίθουσας που συνεδρίαζε το εκλεκτορικό σώμα κατά την διάρκεια της προαγωγής μου (απειλώντας τα μέλη του ότι, αν με ψηφίσουν, δεν θα έβγαιναν από εκεί μέσα), οργάνωσαν (σε συνεργασία με συναδέλφους μου) την (πρόσκαιρη) «αποκαθήλωση» μου από Διευθυντή του Τομέα μου κ.ο.κ. Και το χειρότερο: η ακόμα πιο λυσσασμένη επίθεση συναδέλφων που συνειδητοποίησαν ότι το νέο διδακτορικό πρόγραμμα τους στερεί τα φεουδαρχικά τους δικαιώματα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πρωί, στημένος ώρες έξω από τον Ειδικό Λογαριασμό, περιμένοντας να μάθω γιατί η πληρωμή του εισιτηρίου ενός ξένου καθηγητή δεν γινόταν, κάποια στιγμή, βγαίνει υπάλληλος από το γραφείο, κρυφά, με παίρνει σε μια γωνιά και μου ψιθυρίζει: «Κύριε Βαρουφάκη επειδή τυχαίνει να ήμουν φοιτητής σας, και σας εκτιμώ, σας παρακαλώ φύγετε, μην περιμένετε άσκοπα. Υπάρχει εντολή από τον Χ συνάδελφο σας (σημ. ο οποίος λύνει και δένει στο παρασκήνιο, με το αζημίωτο φυσικά) να σας σπάσουν τα νεύρα, να μην γίνει καμία πληρωμή για το διδακτορικό πρόγραμμα, έως ότου παραιτηθείτε.»
Για χρόνια πολλά βρέθηκα εγκλωβισμένος σε τέτοιο πόλεμο. Δεν σκέφτηκα όμως ούτε στιγμή να τα παρατήσω καθώς η χαρά που μου έδιναν τα θετικά της μεταρρύθμισης και η συμπαράσταση εξαιρετικών συναδέλφων και φοιτητών αρκούσαν. Αυτό που ήταν, όμως, δυσβάστακτο ήταν το ότι, όταν δεν μπορούσαν να πλήξουν εμένα, έπλητταν τους φοιτητές, τις γραμματείς που δούλευαν για το πρόγραμμα, τους νέους συναδέλφους που ερχόταν η ώρα της μονιμοποίησης ή της προαγωγής τους, όποιον μπορούσαν να πλήξουν καθιστώντας μου γνωστό ότι η δική μου «εμμονή» θα πληγώνει «αθώους».
Το προσωπικό κόστος είχε και μια άλλη πτυχή, πιο προσωπική. Το 2004 γεννήθηκε η κόρη μου, η Ξένια (μπορείτε να φανταστείτε γιατί επελέγη το όνομα αυτό; Βλέπε πιο πάνω!). Ένα χρόνο μετά, η μητέρα της αποφάσισε να επιστρέψει στην Αυστραλία, από όπου κατάγεται. Δεν χρειάζεται να σας πω τι σήμαινε αυτό. Λόγια δεν υπάρχουν. Πολύ σύντομα όμως εμφανίστηκε στην ζωή μου η Δανάη και η ζωή πήρε μια νέα συναρπαστική τροπή. Ζώντας μεταξύ Αυστραλίας και Ελλάδας, μεταξύ των πανεπιστημιακών μου ενασχολήσεων και των projects της Δανάης (π.χ. βλ. εδώ), η αισιοδοξία επέστρεψε.
Μέχρι που ήρθε η Κρίση. Έχοντας ήδη γράψει, από το 2003, κείμενα σχετικά με τις καταστροφικές εξελίξεις που τελικά ήρθαν, γρήγορα ενεπλάκην στον δημόσιο διάλογο, προσπαθώντας από νωρίς να διαμηνύσω στην ευρύτερη κοινή γνώμη (κυρίως μέσα από το protagon) ότι «στραβά αρμενίζουμε». Εξ αρχής έγραφα όπως πάντα: ακαδημαϊκά, στην βάση μιας μη αυταρχικής συνεισφοράς σε αυτό που το protagon έκανε παντιέρα του: ιστορίες (ή απόψεις) για να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Το «καινό δαιμόνιο» που προσπάθησα να εισάγω στον διάλογο ήταν ένα: η Κρίση είναι παγκόσμια, είναι ευρωπαϊκή και, από την στιγμή που ξέσπασε, δεν θα λυθεί με τεράστια δάνεια τα οποία τα παίρνουμε υπό τον όρο ότι θα συρρικνώσουμε το εθνικό εισόδημα από το οποίο θα πρέπει να τα αποπληρώσουμε.
Πολύ σύντομα συνειδητοποίησα ότι τα κίνητρα μου παρεξηγήθηκαν. Άλλοι θεωρούσαν ότι ήμουν εναντίον των μεταρρυθμίσεων. Άλλοι ότι θέλω να μην αλλάξει τίποτα (κι ας είχα πληρώσει τόσο ακριβά το τίμημα των προσωπικών μου ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων στο πανεπιστήμιο). Κάποιοι με ανέδειξαν ως τον υμνητή της χρεοκοπίας (κάτι σαν, π.χ., να αποκαλείς τον γιατρό που βρίσκει ότι πάσχεις από καρκίνο υμνητή της επάρατης νόσου). Από την άλλη, πολλοί έκαναν σημαία αυτά που έλεγα. Πριν περάσει πολύς καιρός κατέληξα να έχω γίνει διχαστική παρουσία: άτομο του οποίου οι απόψεις διχάζουν μεταξύ «οπαδών» και «κατακριτών». Πιστέψτε με παρακαλώ όταν σας λέω ότι και οι μεν και οι δε με στενοχωρούσαν. Πάντα έλεγα στους φοιτητές μου: Μην με πιστεύετε! Να κρίνετε ό,τι σας λένε (και σας λέω). Από την άλλη, μην απορρίπτετε ό,τι σας λέω πριν το κρίνετε. Κάτι αντίστοιχο περίμενα, εσφαλμένα, από το ευρύτερο κοινό. Και στενοχωρήθηκα όταν δεν προέκυψε.
Στην αρχή, τα κανάλια και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ με προσκαλούσαν επειδή ήμουν μια ενδιαφέρουσα παρουσία – κάτι σαν τον τρελό των καναλιών (το αντίστοιχο του τρελού του χωριού, ο οποίος δικαιούται να λέει πράγματα που οι υπόλοιποι απαγορεύεται να ξεστομίσουν). Όμως, όσο οι προβλέψεις μου άρχισαν να επιβεβαιώνονται (π.χ. το Μνημόνιο να παραπαίει, η Κρίση να επεκτείνεται σε νέες χώρες, η «επαναγορά χρέους» να ακυρώνεται κλπ), ο διχασμός μεταξύ «οπαδών» και «κατακριτών» μου διογκώθηκε. Πολύ γρήγορα, η όποια ποιότητα του όποιου διαλόγου καταβαραθρώθηκε. Κάποτε, πριν μερικούς μήνες (ιδίως τότε που ύψωσα πολύ δυνατά φωνή εναντίον του Μνημονίου 2) άρχισαν τα απειλητικά τηλεφωνήματα (με απειλές εναντίον της οικογένειάς μου), οι λίβελοι (π.χ. γράφτηκε σε διάφορα blog ότι, σε συνεργασία με Σόρος και Ρουμπίνι, «σορτάρω» τα ελληνικά ομόλογα – λες και με είχαν ανάγκη οι κύριοι αυτοί!), οι προσωπικές επιθέσεις.
Δεν ήταν μόνο αυτό. Σε αυτά τα οδυνηρά προστέθηκε η καθίζηση του Πανεπιστημίου ελέω Κρίσης και νέου Νόμου. Η Κρίση σταμάτησε όλες τις προσλήψεις. Η δυναμική μετάγγισης νέου αίματος από το εξωτερικό ακυρώθηκε. Ο καθηγητής της Νέας Υόρκης, που μετά από χίλιες προσπάθειές μας δέχθηκε να γυρίσει στην Ελλάδα, εκλέχτηκε μεν δεν διορίστηκε ποτέ δε. Οι νέοι συνάδελφοι, που βγήκαν από το διδακτορικό μας πρόγραμμα, έτοιμοι να «επιστρέψουν», από την θέση του λέκτορα, το «χρέος» τους, παρέμεναν στο Πανεπιστήμιο ως δουλοπάροικοι – δίδασκαν χωρίς οργανική θέση, χωρίς μισθό. Με πόνο καρδιάς το περασμένο Σεπτέμβρη αναγκάστηκα να βρω θέση στον καλύτερο διδακτορικό μας φοιτητή σε πανεπιστήμιο της Βρετανίας. Σκεφτείτε το: Ένα πτυχίο Μετσόβιου Πολυτεχνείου, δύο μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό, για τα οποία πλήρωσε ο ελληνικός λαός. Και ποιος εκμεταλλεύεται αυτό το «ανθρώπινο κεφάλαιο» σήμερα; Οι Βρετανοί φοιτητές και ένα ξένο πανεπιστήμιο το οποίο γνωρίζει πώς να κεφαλαιοποιεί τις επενδύσεις της δικής μας κοινωνίας.
Όσο για τον νέο νόμο, αντίθετα με πολλούς συναδέλφους μου, δεν κακίζω την κα Διαμαντοπούλου επειδή έφερε ριζικές αλλαγές. Πιστεύω στις ριζικότατες, στις επαναστατικές αλλαγές. Όχι, κακίζω τον νέο νόμο επειδή ενισχύει τις κατσαρίδες του πανεπιστημίου, ενδυναμώνει όλους εκείνους που μπήκαν εμπόδιο στις μεταρρυθμίσεις που κάναμε. Μπορεί να πέταξε έξω τις φοιτητικές παρατάξεις (κάτι που επικροτώ) αλλά γιγαντώνει τον αυταρχισμό εντός των πανεπιστημίων, προσφέροντας τεράστιο δώρο στην αναξιοκρατία που πάντα χαίρεται όταν ο αυταρχισμός σηκώνει κεφάλι. Επί πλέον, η απόλυτη οικονομική ανέχεια των πανεπιστημίων μας οδηγεί, υπό τον νέο νόμο, στην απόλυτη εμπορευματοποίηση: Ό,τι πουλάει θα προσφέρεται. Ό,τι δεν πουλάει (π.χ. η δύσκολη γνώση) θα εκπαραθυρώνεται. Κι επειδή οι «πελάτες» τελούν, εξ ορισμού εν αγνοία, το πανεπιστήμιο χάνει τους ανθρώπους που με έκαναν να θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα: τους καθηγητές που νοιάζονται μόνο για την ποιότητα και τους φοιτητές που επιλέγουν, κόντρα στους καιρούς, την δύσκολη γνώση. Εν συντομία, νιώθω ότι ό,τι παλέψαμε με τους καλούς συναδέλφους να δημιουργήσουμε στο πανεπιστήμιο, καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Έτσι όπως πάμε, το πανεπιστήμιο τείνει προς ένα ΙΕΚ που νοιάζεται για «πιστοποίηση» über alles.
Πριν κάποιους μήνες, ερωτήθηκα αν θα με ενδιέφερε να κατέβω στην πολιτική. Το ίδιο ερώτημα μου ετέθη πολλές φορές, στα ΜΜΕ, στην Πλατεία Συντάγματος κλπ. Η ενστικτώδης απάντησή μου ήταν, και παραμένει, αρνητική. Γιατί; Να σας πω: Το 1982 πήρα την μεγάλη απόφαση της πανεπιστημιακής καριέρας. Αυτό σήμαινε μια ζωή με πολύ λιγότερα χρήματα και εξουσία. Όμως, μια ζωή με μέγιστη ελευθερία έκφρασης και δυνατότητα αυτο-κριτικής (και αυτοσαρκασμού ακόμα). Ήταν μια επιλογή που δεν παίρνω πίσω. Όλον αυτό τον καιρό, συνομιλώ (έστω και στα κρυφά) με πολιτικούς όλων σχεδόν των κομμάτων. Αυτό έχει σημασία στον Καιρό της Κρίσης. Μου δίνει την δυνατότητα να τους βοηθώ αλλά και να τους κρίνω όλους (και τον εαυτό μου συνάμα). Την στιγμή που θα ανέβω στο μπαλκόνι και θα πω «ψηφίστε με», ξάφνου τίθεμαι εναντίον όλων των υπόλοιπων. Δεν μου έχω εμπιστοσύνη ότι, μετά από μία κίνηση, θα διατηρήσω την σκέψη μου ανεξάρτητη, καθαρή. Δεν το θέλω. Και δεν θα το κάνω.
Κάπου τον περασμένο Νοέμβριο, σε ένα ταξίδι στην Αμερική όπου μου έγιναν προτάσεις από πανεπιστήμια και οργανισμούς, η Δανάη μου είπε κάτι που «έγραψε». Μου είπε ότι, δεδομένου του πολέμου που μου γίνεται στην Ελλάδα, μόνο και μόνο επειδή καταθέτω απόψεις, και δεδομένης της κατάρρευσης στο πανεπιστήμιο όλων αυτών για τα οποία έχω επενδύσει μια δεκαετία τώρα, έχω μια απλή επιλογή: είτε να κατέβω στην πολιτική, ώστε να μπορώ να δράσω με κάποιους βαθμούς ελευθερίας που προσφέρει η «εξουσία», είτε να φύγουμε από την Ελλάδα. Κατάλαβα τι εννοεί. Αμέσως έβαλα μπροστά την διαδικασία μετακόμισης στην Αμερική.
Κλείνω με κάτι τελευταίο. Μου έλαχε η κόρη μου να ζει στην Αυστραλία. Σε μια χώρα που οι τιμές των πάντων ανεβαίνουν και της οποίας το νόμισμα υπερτιμάται συνεχώς. Καθώς ο μισθός μου (κατά 3/5 μικρότερος από ό,τι θα ήταν αν είχα παραμείνει στην Αυστραλία προ των περικοπών) μειώνεται, όπως και όλων μας, σε λίγο όχι μόνο δεν θα μπορώ να την συντηρώ αλλά είναι αμφίβολο αν θα μπορώ να την επισκέπτομαι καν. Το φαντάζεστε να κατέβαινα στην πολιτική για να απομυζώ από το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο μισθό ικανό για να συντηρώ την κόρη μου στους αντίποδες; Να έχω, δηλαδή, γίνει κι εγώ ένας βουλευτής, γραφειοκράτης, υπουργός που βασίζεται στα χρήματα του Μνημονίου για να ζει το παιδί του;
Όχι φίλες και φίλοι. Έξω και πάλι έξω. Γιατί αν υπάρχει ένα αγαθό που με κάνει ευτυχισμένο δεν είναι άλλο από το συναίσθημα ότι δεν εξαρτώμαι, δεν φοβάμαι να πω αυτό που πραγματικά πιστεύω. Κι αν χρειάζεται να σας στέλνω τα κείμενά μου από μια βροχερή, μακρινή πολιτεία, απέναντι από έναν μοναχικό διαδηλωτή εκ Μέσης Ανατολής, έτσι θα γίνει. Μέχρι να μπορώ να επιστρέψω διατηρώντας την ανεξαρτησία σκέψης μου, υπό συνθήκες που να μπορώ και πάλι να προσφέρω. Δεν θα αργήσει η μέρα. Για αυτό επέλεξα τον τίτλο «Γιατί λείπω» αντί για ένα πιο τελεσίδικο «Γιατί έφυγα».
ΥΓ. Επειδή πολλοί θα αναρωτηθείτε, να σας πω ότι σήμερα, από το Πανεπιστήμιο, βρίσκομαι σε εκπαιδευτική άδεια που ποτέ δεν πήρα έως τώρα παρά το γεγονός ότι δικαιούμαι από το 2003. Θα την εξαντλήσω και μετά θα πάρω άδεια άνευ αποδοχών. Αλλά επειδή σε καμία περίπτωση δεν θα γίνω άλλος ένας Παπαδήμος (βλ. εδώ) σας λέω ότι, την στιγμή που θα σιγουρευτώ πως σε περίπτωση παραίτησής μου η θέση μου δεν θα χαθεί αλλά θα επαναπροκηρυχθεί στο αντικείμενο της Πολιτικής Οικονομίας (ώστε να με αντικαταστήσει νέος συνάδελφος) – κάτι που σήμερα δεν γίνεται καθώς έχουν παγώσει όλες οι προκηρύξεις – θα παραιτηθώ άμεσα. Το δηλώνω ευθαρσώς για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις."
Πηγή: protagon.gr