20100417 Ενα πιθανό σενάριο για την διασωση της Ελλαδας...

"Ενα πιθανό σενάριο για την διασωση της Ελλαδας..."

"1. Δανείζουμε εμείς (οι Έλληνες) την Ελλάδα άμεσα. Έχουμε αρκετές καταθέσεις για να καλύψουμε αρκετούς μήνες. Ταυτόχρονα, δίδοντας εξωφρενικά προνόμια στους Κινέζους (λιμάνι και ζώνη ελευθέρου εμπορίου για ίδρυση μονάδων συναρμολόγησης και "εξευρωπαϊσμού" των προϊόντων τους) τους πουλάμε 40 με 50 δις ευρώ ομολόγα. Ένα μεγάλο μέρος των Ευρώ που μαζεύει η Κυβέρνηση από τα παραπάνω το μετατρέπει σε δολλάρια (δείτε το γιατί στο 4)

2. Καλούμε το ΔΝΤ για τα υπόλοιπα. Θα πληρώσουμε κατιτίς παραπάνω αλλά θα απολαύσουμε τα μούτρα των "Εταίρων" όταν καταλάβουν ότι η Ευρωπαϊκή τους Ένωση είναι ένα μάτσο κουρελόχαρτα. Θα απολαύσουμε επίσης μιά άνευ προηγουμένου ξεφτίλα της Κομισιόν και των καρεκλοκενταύρων της.

3. Αναθεωρούμε τις παραγγελίες οπλικών συστημάτων από τους φίλους Ευρωπαίους

4. Καλούμε την Κομισιόν να δει το θέμα εξόδου μιάς χώρας από τη Ζώνη του Ευρώ, μια και αυτό δεν προβλέπεται πουθενά. Με το που θα κυκλοφορήσει η είδηση το Ευρώ θα χάσει το 30% της αξίας του ως προς το δολλάριο. Στο σημείο αυτό η Ελληνική Κυβέρνηση πουλάει τα δολλάρια και αγοράζει Ευρώ. Το κέρδος είναι 25% (με τις προμήθειες) και οι Γερμαναράδες το φυσάνε και δεν κρυώνουν.

5. Εν τω μεταξύ σοβαρευόμαστε και δουλεύουμε και πληρώνουμε φόρους

6. Συνάπτουμε συνθήκη με την Τουρκία σύμφωνα με την οποία δίνουμε Ελληνική (άρα και Ευρωπαϊκή) υπηκοότητα σε όποιον Τούρκο πολίτη έχει συγγένεια μέχρι β' βαθμού με Τουρκους που εκτοπίστηκαν κατά την ανταλλαγή πληθυσμών. ¨ολοι αυτοί την επόμενη μέρα παίρνουν το αεροπλάνο για τη Γερμανία... Ταυτόχρονα θεσπίζουμε ακόμα πιό εύκολα κριτήρια ελληνοποίησης (με παράβολο 3.000 Ευρώ) των παράνομων προσφύγων. Και αυτοί παίρνουν την επόμενη μέρα το τραίνο για τη Γερμανία και Γαλλία. Με τρόμο βλέπουν οι Εταίροι εισρροή 15.000 χιλιάδων μουσουλμάνων την εβδομάδα με Ελληνικά διαβατήρια.

7. Η Κομισιόν απελπισμένη καλεί τους Εταίρους να αναθεωρήσουν τη στάση τους για την Ελλάδα, όλοι όμως βλέπουν ότι είναι αργά.

8. Η Ελλάδα αιτείται αποχώρησής της από το Ευρώ. Ακολουθούν και η Ιταλία και Ισπανία που υποφέρουν χρόνια από το σκληρό Ευρώ και την κηδεμονία των Γερμανών. Το Ευρώ καταρρέει. Η Κομισιόν παραιτείται σύσσωμη. Οι Άγγλοι κατηγορούν Γερμανία και Γαλλία ότι τα έκαναν μούσκεμα και ζητούν επειγόντως αναθεώρηση των Συνθηκών.

9. Έχουμε φτάσει το Δεκέμβριο του 2012.
Μερικές μέρες αργότερα φτάνει το τέλος του κόσμου.
Όχι για όλους όμως, οι Έλληνες (και τα 15 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο) έχουν μεταφερθεί με τα διαστημόπλοια των Ελ στον Άλφα του Κενταύρου. Μαζί τους σώθηκαν και μερικές ξέμπαρκες Γερμανίδες που είχαν παντρευτεί κάτι γκαρσόνια από την Μύκονο..."

http://troktiko.blogspot.com/2010/04/blog-post_2002.html

20100416 Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΑΣ ΤΩΝ SPREADS

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΑΣ…ΤΩΝ SPREADS

Ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν ότι πριν λίγες ημέρες η πολυεθνική βιομηχανία "ομορφιάς" L' OREAL, γιόρτασε τα 100 χρόνια από την ίδρυση της. Όμως ελάχιστοι μάλλον γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα ήδη από την δεκαετία του 1760, δηλαδή περίπου 150 χρόνια πριν την ίδρυση της L' OREAL, ένας Έλληνας έμπορος, ο Σαράντος Παπαδόπουλος, που βρισκόταν μάλιστα υπό την προστασία της Γαλλίας, προσπάθησε να ιδρύσει σαπωνοποιίες στην Κορώνη και το Ναυαρίνο. Όμως οι αρμόδιοι Γάλλοι πρόξενοι, που δεν είχαν κανέναν λόγο να δούν καινούργιες βιομηχανίες να ανταγωνίζονται τη Μασσαλία και την Προβηγκία, παρενέβησαν στην Μεγάλη Πύλη και απέτρεψαν, στην ουσία απαγόρευσαν, την βιομηχανική δραστηριότητα του Έλληνα εμπόρου. Κάπως έτσι, η L’ OREAL, δεν μπόρεσε να γίνει ελληνική κι’ αυτό που απέμεινε στους Έλληνες στην παγκόσμια κατανομή εργασίας ήταν η μεταπρατική εμπορική δράση. Η διαμεσολάβηση μεταξύ ευρωπαίων "παραγωγών" και βαλκάνιων "καταναλωτών" . Η εμπορική μεταπρατική διαμεσολάβηση μεταξύ Ευρώπης και Ανατολής. Αυτός ο μεταπρατικός ρόλος, νομοτελειακά, ύστερα απο δεκαετίες καλύτερης ή χειρότερης διαδραμάτισης του, εξέπεσε εν τέλει στο παρακμιακό επίπεδο του παρασιτισμού, που είναι πιά η σημερινή βιωματική πραγματικότητα όλων μας.

Πίσω από την παρασιτική κουρτίνα που τώρα αποσύρεται, αναδύεται η αδυσώπητη ιστορική αλήθεια. Το ελληνικό κράτος δεν υπήρξε ποτέ ελληνικό και αφήνωντας αδικαίωτη την επανάσταση του ’21, δεν εξυπηρέτησε ουσιαστικά ποτέ τις ιδιαίτερες ανάγκες και προτεραιότητες που συνειδητά ή ανεπίγνωστα έθετε η ελληνική κοινωνία. Αντίθετα, επί σειρά δεκαετιών εξυπηρέτησε με απόλυτη επάρκεια τις γεωπολιτικές και οικονομικές ανάγκες των δυτικών προστατών του ή στην καλύτερη περίπτωση τις ψευδεπίγραφες ανάγκες μιας κοινωνίας που αδιαφορώντας κυνικά για τα πραγματικά «θέλω» της, πιθήκιζε καθώς καμώνονταν την εξευρωπαϊσμένη.

Στην πορεία αυτή του ευρωπαϊκού μιμητισμού, και με μοναδικό στόχο να επιτευχθεί ένα επίπεδο καταναλωτισμού αντίστοιχο του ευρωπαϊκού, σχεδόν σύσσωμη η ελληνική κοινωνία και πάντα υπό την καθοδήγηση των φωτισμένων στην «εσπερία» πολιτικών ελίτ, διέλυσε το αυτοδιοικητικό σύστημα των κοινοτήτων, μηδένισε το αξιακό περιεχόμενο κάθε έννοιας συνδεδεμένης με την ελληνική παράδοση, διέλυσε τις μικρές πόλεις οδηγώντας εκατομμύρια ανθρώπων στην τερατούπολη της Αθήνας, υπερμεγέθυνε και διέφθειρε την δημοσιουπαλληλία, αποθέωσε κάθε ακραία ατομοκεντρική λογική με άλλοθι τα δικαιώματα, εξόντωσε κάθε παραγωγική και δημιουργική ικμάδα του τόπου, υποστήριξε με πάθος την αρχή της ελλάσονος προσπάθειας ακόμη και στην παιδεία, κατέστρεψε την αρχιτεκτονική των «μικρών μεγεθών», πριμοδότησε την ακύρωση της γεωργικής παραγωγής, ενίσχυσε την τουριστική μεγέθυνση με χαρακτηριστικά τριτοκοσμικής υποτέλειας, προέβη στη χειρότερη δυνατή χρήση του φυσικού περιβάλλοντος βιάζοντας ξανά και ξανά το ελληνικό τοπίο, καθύβρισε κάθε ιερό και όσιο μηδενίζοντας το ίδιο το αξιακό περιεχόμενο που συνιστούσε εν τέλει την ύπαρξη της. Η ίδια η ελληνική κοινωνία θέλοντας να γίνει μια άλλη κατά πως της υποδείκνυαν οι κυρίαρχες ελίτ, πριόνισε συστηματικά το κλαδί πάνω στο οποίο καθόταν.

Σε όλη τη διάρκεια του «ανεξάρτητου» εθνικού βίου οι κάθε τύπου «σημίτιδες», οι ειδικοί, οι ντόπιοι και προσφάτως αλλοδαποί «παιδονόμοι» και απο κοντά οι στατιστικές, θα επιμένουν στην ανάγκη αναθεώρησης, βελτίωσης, αναμόρφωσης, εκσυγχρονισμού, αναγέννησης, μεταρρύθμισης, αναθεώρησης του κράτους και των λειτουργιών του, της κοινωνίας και των νοοτροπιών της. Κατακλείδα κάθε προσπάθειας η ευρωπαϊκή επωδός. Ας το κάνουμε όπως οι ευρωπαίοι. Ας μιμηθούμε εκείνους. Εμείς, οι «τυχεροί», δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε εκ νέου τον τροχό.

Όμως τι κρίμα, σε πείσμα των συστημάτων κανονιστικής οργάνωσης της κοινωνίας ή του κράτους, τα εν ελλάδι παροικούντα «μολώχ» συνέχιζαν να εκτρέφονται γιγαντούμενα με τις «θυσίες» των Ελλήνων. Λες και με έναν μυστηριώδη τρόπο, η ελληνική κοινωνία αρνείται με παιδιάστικα καπρίτσια και χίλιες μύριες μεθοδεύσεις να προσαρμοστεί σε κανονιστικά πλαίσια που στοχεύουν στην εύρυθμη λειτουργία της. Λες και απαιτείται στρατιωτική φρούρηση ανάλογη του αθηναϊκού μετρό για να εξασφαλιστεί, σε χώρους δημόσιας χρήσης, στοιχειώδης καθαριότητα και ευκοσμία. Λες και απαιτείται διαρκής πατρική εποπτεία έναντι του ανευθύνου νηπίου, όταν οδηγεί, όταν κολυμπά, όταν απερίσκεπτα καταναλώνει δανεικά, όταν βουλιμικά τρώει, όταν περπατά, όταν περιμένει στην ουρά, όταν φορολογείται κ.λπ.

Είναι αναντίρητη αλήθεια ότι οι δυτικές κοινωνίες, κατόρθωσαν να ενσωματώσουν στους πολίτες τους αυτορυθμιζόμενα συστήματα ελέγχου των πράξεων τους. Πανομοιότυπα όπως τα φλοτέρ στα καζανάκια των αποχωρητηρίων αποτρέπουν την υπερχείλιση. Η παρέκλιση από τους κανόνες μοιάζει αδιανόητη, όπως αδιανόητη για τον απλό πολίτη φαντάζει συχνά ακόμη και η κριτική τους. Δεν είναι ο πολίτης που θα κρίνει την αναγκαιότητα ενός κανόνα. Εφ’ όσον υφίσταται, καλώς υφίσταται και ο καλός πατερούλης -δυτικό κράτος- κάτι θα ξέρει που τον έχει θεσμοθετήσει. Ακόμη και η σκέψη μή τήρησης του, προκαλεί τα κατά τον Pavlof εξαρτημένα ανακλαστικά της ποινής, όπως ο ποντικός που πιάστηκε σε φάκα και γλύτωσε, δεν ξανατρώει τυρί παρά μόνον αν του το προσφέρει η καλή μητέρα του.

Στο πλαίσιο αυτό, ένας νεαρός Βρεττανός μπορεί να οδηγείται στα άκρα μιας ανείπωτης βαρβαρότητας μεθωκοπώντας το σαββατόβραδο, όμως αυτό δεν μειώνει ούτε κατά διάνοια την θεσμική του υποχρέωση να βρίσκεται το πρωϊ της Δευτέρας με καλοσιδερωμένη γραβάτα στην εργασία του. Η σχιζοτυπία ακόμη και την ψυχαναλυτική σημασία του όρου είναι προφανής. Αλλά για το δυτικό υπόδειγμα αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα.

Ευτυχώς, -ίσως για κάποιους δυστυχώς- το σύγχρονο ελληνικό κρατίδιο, δεν επέτυχε παρά τους «εκσυγχρονισμούς» του, να ενσωματώσει στον νεοελληνικό ανθρωπολογικό τύπο αυτού του είδους τη διαστροφή. Απέτυχε παταγωδώς να εμφυσήση στις νεοελληνικές συνειδήσεις μιαν αίσθηση αναντίρητης υπακοής στις εκάστοτε κοινωνικές ρυθμίσεις. «Επέτυχε» όμως -και σίγουρα δυστυχώς- με θαυμαστό τρόπο να καλλιεργήσει τον ανθρωπολογικό τύπο του πολίτη – νηπίου. Του πολίτη που προσδοκεί τα πάντα από το κράτος-πατέρα προσφέροντας μόνον και το πολύ, την ανά τετραετία δημοκρατική του υποχρέωση. Του πολίτη-καταναλωτή που απαιτεί διαρκώς τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής του ευμάρειας.

Με την έννοια αυτή, το ελληνικό κράτος ουδέποτε υπήρξε κράτος ελλήνων πολιτών, όχι μόνο γιατί απέτυχε στον κεντρικό προσανατολισμό κάθε κράτους, αλλά γιατί στην προσπάθεια εξευρωπαϊσμού του παρήγαγε και εξέθρεψε αργά αλλά σταθερά έναν νέο ανθρωπολογικό τύπο, αυτόν του πολίτη-νηπίου, που ευτυχώς δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.

Αυτόν τον κοινωνικό παρασιτισμό ενσωματώνουν και θα συνεχίσουν να ενσωματώνουν στις προβλέψεις τους τα spreads των δανειστών μας, επειδή οι “αγορές” είναι σε θέση να αναγνωρίζουν με αντικειμενικό τρόπο τον οικονομικό αντίκτυπο αυτής της πραγματικότητας. Θα σταματήσουν, μόνο σε δύο περιπτώσεις. Πρώτη περίπτωση, να ολοκληρωθεί βάναυσα -με συνταγή ΔΝΤ- η ανθρωπολογική μεταμόρφωση του νεοέλληνα σε πολίτη-νήπιο που θα υπακούει αναντίρρητα στις όποιες κανονιστικές ρυθμίσεις διασφαλίζουν την κοινωνική λειτουργικότητα. Δεύτερη περίπτωση, να απαλλαχθεί οριστικά η νεολληνική κοινωνία από τα παρασιτικά της χαρακτηριστικά, να αποδεχθεί επιτέλους την ιδιοπροσωπία της και τις αληθινές της ανάγκες και να οικοδομήσει το δικό της αύριο.

Όσο κι αν ο χρόνος δουλεύει σε βάρος της δεύτερης περίπτωσης, οφείλει να μας παρηγορεί το γεγονός ότι στα τόσα χρόνια «ελεύθερου» εθνικού βίου, η παράδοση του ελληνικού Τρόπου, αντιστάθηκε ανεπίγνωστα ίσως, αλλά πεισματικά στην ανθρωπολογική της παραμόρφωση και διεκδίκησε την ελευθερία κάθε ανθρώπινης ύπαρξης να αυτορυθμίζεται στο πλαίσιο της αυτόνομης κοινότητας, με κριτήριο όχι μια ανεξάντλητη χρησιμοθηρία, αλλά την αναζήτηση της όντως ζωής. Την αλήθεια της ύπαρξης. Όσο μπορούσε μακρυά από κανόνες και ποινές. Δεν είναι τυχαίο πως στα ορθόδοξα μοναστήρια η ποινή ονομάζεται ακόμα «κανών». Ίσως πίσω από αυτήν την αντίσταση μας, να βρίσκεται η πίστης σ’ έναν Θεό – «μανικό εραστή» που δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά μη τυχόν και παραβιάσει την ελευθερία του άθεου να μην Τον πιστεύει, η πίστη σε έναν Θεό που δεν θεωρεί αμαρτία την απόκλιση απο κάποιον κανόνα, αλλά την αποξένωση από την αλήθεια της ύπαρξης. Ίσως δεν καταφέραμε να θεμελιώσουμε κράτος «εφάμιλλο των καλυτέρων ευρωπαϊκών», γιατί δεν πιστέψαμε σ’ έναν Θεό που παραφυλάει στη γωνιά για να επιβάλλει ποινές στις αποκλίσεις μας. Ευτυχώς δεν φραγκιέψαμε ολοκληρωτικά.

Όπως θα γράψει και ο Νίκος Σβορώνος και αντιθέτως από τις σχολικές μας διδαχές, η νεοελληνική ιστορία σφραγίστηκε εδώ και εννέα αιώνες από αυτό το σπάνιο κοινωνικό ήθος. Το ήθος της αντίστασης στην αλλοτρίωση. Αντίστασης δηλαδή στην έξωθεν προσπάθεια μετασχηματισμού του όντως ανθρώπου σε κάτι αλλότριο, σε κάτι από-ξενωμένο από τον ίδιο του τον εαυτό.

Αντίστασης στο ανθρωπολογικό πρότυπο που στανικά επιχειρεί να επιβάλλει σε πλανητική κλίμακα η δυτική νοησιαρχία.

Από το 1204 και τη φράγκικη κατάληψη ως την επανάσταση του ’21, από τον μακεδονικό αγώνα ως τα αλβανικά βουνά και την εθνική αντίσταση, και από τους μετεμφυλιακούς διωγμούς των ελλήνων κομμουνιστών ως τον προοδευτικό λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου, μέχρι τέλος τις διαμαρτυρίες για τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, και τα Ίμια, μια αόρατη αλυσίδα διασυνδέει -ανεπίγνωστα εν πολλοίς- την ιστορία, σαρκώνοντας ότι θα ΄λεγε κανείς ελληνικότητα.

Κάθε κρίκος, ένα βαθύ τραύμα που στην ψηλάφηση του «επί των τύπων των ήλων», αναδεικνύει την δυνατότητα του ανθρώπου να υπάρχει «κατ’ αλήθειαν» έστω και αν δεν ζει. Αδιαφορώντας ως απερίσκεπτος εύελπις, για τα «ζουμερά» ταξίματα της βολεψιάρικης χρησιμοθηρίας. Ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους στις «ορθολογικές» συνέπειες των πράξεων του. Αρκεί να διασφαλιστεί η ελευθερία ως «πράγμα τζιβαερικόν πολυτίμητον». Τούτο είναι το οικουμενικό πρόταγμα της ελληνικότητας και όχι η διαρκής πλήρωση της αχόρταγης χρησιμοθηρικής αποτελεσματικότητας. Με άλλα λόγια, η ευζωία αν είναι να ψευτίζει τον άνθρωπο, με όσα λογικά τερτίπια κι’ αν φτιασιδώνεται, δεν της πρέπει της ελληνικότητας.

Εδώ, σ’ αυτό το ελληνικό ήθος αντίστασης, βρίσκεται και σήμερα η μοναδική δυνατότητα αποκλιμάκωσης των spreads. Στην ενεργοποίηση αυτού του ήθους βρίσκεται η αναγκαία επανάσταση, που θα αποτρέψει την ολοκλήρωση του εκμαυλισμού της ελληνικής συνείδησης του πολίτη-νηπίου. Η κλίμακα των spreads είναι η ίδια κλίμακα όπου θα ζυγιαστεί η αντίσταση μας απέναντι στην αλλοτρίωση. Και αυτό σημαίνει πολλά και συγκεκριμένα πράγματα.

Εντελώς επιγραμματικά και δίχως αξιολογική σειρά

1) Αναγνώριση και καλλιέργεια αυτού του ήθους από την πολιτεία και τους εκπροσώπους της.

2) Ριζοσπαστική αλλαγή του αυτοδιοικητικού πλαισίου με τη θεσμοθέτηση των κοινοτήτων σε επίπεδο γειτονιάς.

3) Άμεση μεταφορά της διοικητικής πρωτεύουσας της χώρας σε μια νέα πόλη στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας ή της Μακεδονίας.

4) Παροχή κινήτρων μετεγκατάστασης μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων στην περιφέρεια.

5) Επαναδιαμόρφωση του παραγωγικού χάρτη της χώρας μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες σε επίπεδο πόλης.

6) Επιδότηση της βιολογικής γεωργίας και της πολυκαλλιέργειας με στόχο την αυτάρκεια της χώρας.

7) Ίδρυση Ινστιτούτου Ελληνικών Σπουδών με ανά τον κόσμο παραρτήματα κατά το πρότυπο του Γαλλικού Ινστιτούτου ή του Ινστιτούτου Γκαίτε κ.λπ.

8) Χρηματοδότηση εδρών νεοελληνικών σπουδών σε κάθε μεγάλο ευρωπαϊκό ή αμερικανικό Πανεπιστήμιο.

9) Ίδρυση Διεθνούς αγγλόφωνου Πανεπιστημίου στα αντικείμενα των ανθρωπιστικών επιστημών.

10) Κατάργηση των πανελλήνιων εξετάσεων εισαγωγής στα πανεπιστήμια.

11) Ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.

12) Αξιολόγηση όλων των δημοσίων υπαλλήλων από τους ίδιους τους συναλλασσόμενους πολίτες (αντίστοιχα και για τους καθηγητές) και παραπομπή στο πειθαρχικό για απόλυση όσων κατ’ επανάληψη αξιολογούνται αρνητικά από τους πολίτες.

13) Παροχή κινήτρων για την προσέλκηση στα σχολεία των καταλληλότερων εκπαιδευτικών από τον τομέα της παραπαιδείας.

14) Πάταξη της παραοικονομίας και του παρεμπορίου με την επιβολή βαρύτατων ποινών στη μαφία που διοργανώνει τα σχετικά κυκλώματα.

15) Άμεση κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και ψήφιση ειδικού αναγκαστικού νόμου με αναδρομική ισχύ για την παραπομπή σε δίκη όσων κρατικών λειτουργών εμπλέκονται σε μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα.

16) Απόλυτος διαχωρισμός κράτος και Εκκλησίας με κύρια ενέργεια την διακοπή μισθοδοσίας των κληρικών.

17) Εξαναγκασμός της Εκκλησίας στην αποκατάσταση του ορθόδοξου πνεύματος της υποχρεώνοντας την σε ακτημοσύνη.

18) Άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και παροχή κινήτρων για την μετακίνηση τους σε παραγωγικές δραστηριότητες.

19) Επιβολή ειδικού φόρου «αντιρύπανσης» στις «πολιτισμικά ρυπογόνες» τηλεοπτικές εκπομπές, εφημερίδες, έντυπα, νυχτερινά κέντρα, δισκογραφικές παραγωγές κ.λπ.

«Ο καλός «ραγολόγος» τρώει τις ώριμες ρώγες των σταφυλιών και δεν πειράζει καθόλου τις άγουρες», συνιστά ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Μα λες, μερικές φορές, πως σ’ αυτόν το τόπο φάγαμε και τα κλίματα. Έτσι, δεν μας απέμεινε άλλο τίποτα από το να ξαναφυτέψουμε τα αμπέλια μας. Κι’ αυτό δεν μπορεί παρά να είναι δουλειά της αριστεράς που έμαθε να φυτεύει «όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά της, μα έτσι γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά». Γιατί έτσι μας ορίζει το ελληνικό ήθος της αντίστασης.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

16.04.10

20100415 Η ΟΜΙΛΙΑ TΗΣ ΧΑΡΑΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΟ

Η ΟΜΙΛΙΑ TΗΣ ΧΑΡΑΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Χριστός ανέστη!Χρόνια πολλά! Είναι ιδιαίτερη η συγκίνηση μου,σήμερα να βραβεύομαι στη γη που με γέννησε και με μεγάλωσε,στη Μακεδονία!
Ευχαριστώ θερμα το νομάρχη Θεσσαλονίκης κ.Ψωμιαδη , καθώς και τον πρόεδρο του συμβουλίου απόδημου ελληνισμού κ. Ταμβακη , όχι μόνο για την τιμητική διάκριση που μου αποδίδουν, στη σημερινή εκδήλωση , αλλά κυρίως γιατί αναγνωρίζουν μέσα από την πορεία μου στα πομακοχωρια, το πρόβλημα που υπάρχει στη Θράκη , με την προκλητική παρουσία του τούρκικου προξενείου Κομοτηνής, που συντελεί στην πολιτιστική γενοκτονία των Πομακων και των Ρομα.
Μέσα από εμένα λοιπόν σήμερα, οι Πομάκοι στέλνουν ένα μήνυμα στον σάρνιτς, τον πρόξενο της τουρκίας στην Κομοτηνή:Η ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΘΡΆΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΙΚΗ, ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ!!!!!
Όπως ίσως γνωρίζετε, τα τελευταία χρόνια, επέλεξα να εγκατασταθώ μόνιμα και να διδάξω στο ακριτικό πομακοχωρι του Μεγάλου Δερειου , έχοντας δίπλα μου το σύζυγο μου και την ευχή των γονέων μου!
Έζησα απίστευτες στιγμές με τους μαθητές μου, που διψούσαν να μάθουν <<τι είναι η πατρίδα μας>>.Ταξιδέψαμε μαζί στα μονοπάτια της Ελλάδας και συγκροτήσαμε τη χορωδία του Δερείου, που με υπερηφάνεια ερμηνεύει τα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Τσιτσάνη, μα και εθνικά κομμάτια στις εορτές .Τα απογεύματα μαζί με τις μητέρες των παιδιών μαθαίναμε ελληνικά , καθώς και ήθη και έθιμα των πομακων και των Αλεβητων.
Δυστυχώς πολλές φορες βρέθηκα αντιμέτωπη με τους εγκάθετους του Τούρκικου προξενείου Κομοτηνής που με κάθε τρόπο αντιδρούσαν στην παρουσία μου στο Δερειο, μια και προκλητικά κάνουν τα πάντα για να εκτουρκισουν τους πομακους και τους ρωμα και ευτυχώς αποτελεσα εν μερει τροχοπέδη στα σχέδια τους.
Αν και μαζι με τους πομάκους και τους Αλεβητες του Δερειου αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα, εντούτοις αντεξαμε , γιατί Ο Θεός μας έστειλε ως οδηγούς στο δύσκολο αγωνα μας ,τα παιδια , τους μαθητες μου, τους πιο αξιοπρεπεις ΕΛΛΗΝΕΣ της Θράκης.Τα <<δικά μου πομακοπουλα>> ως γνήσια Ελληνόπουλα με κάθε τρόπο στέλνουν ένα ηχηρό ράπισμα σε όσους αναρωτιούνται μέσα από εγχειρίδια ντροπής <<Τι είναι η πατρίδα μας.>>
Ο κάθε ΕΛΛΗΝΑΣ του χθες και του σήμερα φωνάζει <<τι είναι η πατρίδα μας>>:
Μέσα από τα βάθη των αιώνων το θρυλικό<<ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ>> του Λεωνίδα και των 300 ορίζει τι είναι Ελλάδα....Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ είναι η ΕΛΛΑΣ του χθες και του σήμερα , έτσι όπως όλοι θα θέλαμε να είναι.......<<πατρίδα μας>> ειναι Ο Σωκράτης..ο Περικλής ..οι αρχαίοι φιλόσοφοι ..οι ρήτορες...οι βυζαντινοί Αυτοκράτορες..ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ...ο δάσκαλος του γένους Ευγένιος Βούλγαρης...Ο Ελλην φιλόσοφος Μιχαηλ Ψελλος...ο Φιλόσοφος Γεωργιος Γεμιστος ή Πλύθων... η Αννα Κομνηνη...ΟΙ ΕΠΙ 400 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕς ΤΗς ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ....οι Φιλικοι... Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ που διαχρονικά κήρυττε:<<τα σχολεία χτίστε , εκεί Ο Θεος μενει της ελευθερίας>>.........ο Κολοκοτρώνης .....ο Μακρυγιάννης..... ο Μιαούλης.........Η Μπουμπουλίνα..........οι ιερείς ΤΟΥ γένους που ακούρατσα στα κρυφά σχολειά διατήρησαν στους αιώνες το ΟΜΌΓΛΩΣΣΩΝ, το ΟΜΌΤΡΟΠΩΝ, το ΟΜΟΘΡΉΣΚΩΝ , όπως όριζε από τα βάθη της αρχαιότητας ο Ηρόδοτος
.......ΕΛΛΑΔΑ είναι ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ που αγωνίστηκε για την απελευθέρωση της γης των Μακεδόνων, ο Ευαγόρας Παλληκαριδης που θυσιάστηκε για την Κύπρο..... Ο Διγενής.........ο Οπλαρχηγός στον αγώνα της ανεξαρτησίας της Βορείου Ηπείρου ο προπάππους μου Αθανάσιος Φαρμάκης.................αλλά μέχρι και σήμερα <<πατριδα μας ΕΛΛΑΔΑ>> είναι οι Ήρωες των Ιμίων......Ο Κωνσταντίνος Ηλιακής.........ο Παναγιώτης Βλαχάκος , μα και κάθε εν ζωή Ελληνας πιλότος που καθημερινά αναχαιτίζει τα τούρκικα αεροσκάφη στο Αιγαίο..............ΕΛΛΑΔΑ είναι ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΦΘΆΝΕΙ ΣΤΑ ΑΚΡΙΤΙΚΑ ΜΕΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΔΆΞΕΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟ <<ΑΛΦΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΨΙΛΟΝ>> ΠΟΥ ΙΔΙΟ ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΑΤΑΙ ΓΡΑΦΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΕΙ ΠΩΣ ΗΜΑΣΤΑΝ - ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ.....................<<πατρίδα μας>>είναι κάθε ξεριζωμένος Ελληνας του Πόντου, κάθε ξενιτεμένος Ηπειρώτης, κάθε αγέρωχος Μακεδόνας, κάθε Θεσσαλός, Στερεοελλαδίτης, Πελοποννήσιος, νησιώτης , κάθε Ελληνας της Διασποράς ................................................................
Μα πάνω από όλα για εμένα τη δασκάλα του Δερείου ΕΛΛΑΔΑ είναι κάθε πομάκος μαθητής μου που φωνάζει μέσα από σχολικές εφημερίδες πως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΟΣ είναι ΕΛΛΗΝΑΣ , μα κάποιοι τόσο άκριτα και ανεύθυνα τον ρίχνουν στα δίχτυα της Τουρκιας , δημιουργώντας δίγλωσσα νηπιαγωγεία και αρνούμενοι πεισματικά την ίδρυση δημοσίων σχολείων στα πομακοχώρια.
Μπορεί κάποιοι να απαγόρευσαν στους πομάκους μαθητές μου να φορέσουν με υπερηφάνεια στις 25 Μαρτίου την Εθνική φορεσιά του Τσολιά και της Αμαλίας, που τόσο επιθυμούσαν μα οι μαθητές μου: Ο Χασάν , ΟΡετζέπ, Ο Σαμπρί, Ο Σαλή, Η Νουρτζάν, Ο Ερτζάν ,Ο Μπαρής, Η Ετζέ, Η Φατμέ, Η Γκιζέμ, Ο Σαμπρί , Ο Τζελάλ, Η Ντιλάρα, Ο Σετσκήν , Ο Αλή, Ο Γιουνους, αλλά και εμείς οι δασκάλες του ελληνόγλωσσου προγράμματος του Μειονοτικού σχολείου Μεγάλου Δερειου Εβρου : κυρία ΣΟΥΜΑΚΑ ΖΑΦΕΙΡΩ, ΕΛΠΙΔΑ ΤΖΩΡΤΖΗ ΚΑΙ ΕΓΩ δεν πτοηθήκαμε, αντίθετα ΣΕ ΚΑΘΕ ΞΕΝΟ Ή ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΕΠΙΒΟΥΛΕΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ , ΣΤΟΝ ΑΛΒΑΝΟ ΠΟΥ ΕΓΕΙΡΕΙ ΘΕΜΑ ΤΖΑΜΗΔΩΝ , ΣΤΟΝ ΣΚΟΠΙΑΝΟ ΠΟΥ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΤΗ ΓΗ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΘΕΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΕΠΙΒΟΥΛΕΥΕΤΑΙ ΤΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ αφιερώνουμε μέσα από τα βάθη της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ μας το τραγούδι που ακούστηκε στη φετινή εορτή της επετείου της 25ης Μαρτίου:
ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ, ΠΟΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΟΙΡΑ ΔΙΑΦΕΝΤΕΥΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΡΟ
ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑΝΕ ΤΑ ΣΧΟΙΝΙΑ, ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ'ΧΩ ΣΚΕΨΗ ΝΑ ΣΩΠΑΙΝΑΙ, ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ ΠΝΙΓΩ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΧΝΙΑ
ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΝΑ ΔΗΛΩΣΩ ΥΠΟΤΑΓΗ.ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΔΩΣΩ , ΑΠΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΗ ΜΙΑ ΣΠΙΘΑΜΗ!!!

Ευτυχώς που υπάρχουν κι'αυτοί/ες χάρη στους οποίους κρατιούνται τα κεραμίδια στη θέση τους!!!!!!!!!!!!

denis

Στις 15 Απριλίου 2010 8:38 μ.μ., ο χρήστης ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ <vimaamakris@gmail.com> έγραψε:

20100414 Μειονοτική εκπαίδευση ή Πώς βγάζεις τα μάτια σου με τα ί

ΤΕΤΆΡΤΗ, 14 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2010

Μειονοτική εκπαίδευση ή Πώς βγάζεις τα μάτια σου με τα ίδια σου τα χέρια

To μειονοτικό λύκειο Κομοτηνής, από το 1952 φέρει το όνομα Τζελάλ Μπαγιάρ, που πρωτοστάτησε στις σφαγές των Ελλήνων της Θράκης, το 1913. Ο απόλυτος ελληνικός παραλογισμός.

Η δίγλωσση μειονοτική εκπαίδευση, στηριγμένη σε παρωχημένα ελληνοτουρκικά πρωτόκολλα έχει ξεπεραστεί σήμερα από την ίδια την πραγματικότητα και αποτελεί σήμερα ένα σύστημα αλλοίωσης της εθνοτικής ταυτότητας των μουσουλμάνων Ελλήνων πολιτών. Παρά τα σημαντικά βήματα που έχουν γίνει στο χώρο της διαπολιτισμικής αγωγής τα τελευταία χρόνια, σημαντικά προβλήματα όπως η σχολική διαρροή και οι μαθησιακές δυσκολίες παραμένουν έντονα. Οι μαθησιακές δυσκολίες συχνά οφείλονται στη μη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας ή στην επίδραση της μητρικής γλώσσας σε περιπτώσεις που οι γραμματικές και συντακτικές δομές και το λεξιλόγιο της μητρικής διαφοροποιούνται από τη γλώσσα-στόχος. Η περιορισμένη ελληνομάθεια των μουσουλμάνων μαθητών σχετίζεται με τα υλικά και τη μέθοδο διδασκαλίας, τη στάση των διδασκόντων, την περιορισμένη χρήση της ελληνικής στο οικείο περιβάλλον των μαθητών αλλά και με άλλους παράγοντες όπως η κοινωνικοοικονομική διαστρωμάτωση. 

Τα μειονοτικά σχολεία δημιουργήματα του ψυχρού πολέμου
Ως προς την εκπαίδευση της μουσουλμανικής μειονότητας, το άρθρο 40 της Συνθήκης της Λωζάνης αναγνωρίζει στα μέλη της το δικαίωμα να ιδρύουν τα δικά τους εκπαιδευτήρια και σχολεία, να κάνουν ελεύθερη χρήση της μητρικής τους γλώσσας μέσα σε αυτά, ενώ το άρθρο 41 υποχρεώνει τις δυο χώρες να παρέχουν «ως προς την δημόσιαν εκπαίδευσιν, τας προσηκούσας ευκολίας προς εξασφάλισιν της εν τοις δημοτικοίς σχολείοις παροχής, εν τη ιδία αυτών γλώσση, της διδασκαλίας». Αυτό στην περίπτωση των μουσουλμάνων θα σήμαινε διδασκαλία των τουρκόφωνων στα τουρκικά, των Πομάκων στα πομακικά και των Ρομά στη ρομανί. Όμως η μόνη γλώσσα που τελικά χρησιμοποιήθηκε ήταν η τυρκική. Πώς έγινε αυτό;
Η διείσδυση της τουρκικής γλώσσας και κουλτούρας στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου ήταν μια επιθυμητή προοπτική για την ελληνική και τη Νατοϊκή και φυσικά τουρκική πολιτική. Στη συνέχεια και μέχρι το 1974 οι εφήμερες ελληνοτουρκικές προσεγγίσεις λειτούργησαν απολύτως αρνητικά για τους Πομάκους αφού καμία ελληνική κυβέρνηση δεν ανακινούσε ένα θέμα που θα ενοχλούσε την τουρκική πλευρά, έστω και αν αφορούσε μια περιοχή μέσα στα όρια του ελληνικού κράτους. Τα ελληνοτουρκικά μορφωτικά πρωτόκολλα (1951 και 1968) υπογράφηκαν μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα και επικύρωσαν τα όσα περί γλώσσας και τουρκικής εκπαίδευσης προβλέπονταν (ή υπονοούνταν) στα άρθρα της Συνθήκης που υπεγράφη στη Λοζάννη. Τα μέτρα αυτά πάρθηκαν σε μεγάλο βαθμό χάριν της συνοχής του ΝΑΤΟ και του καλού κλίματος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και ενώπιον του κινδύνου του βουλγαρικού κομμουνισμού.
Στο ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής οτιδήποτε μουσουλμανικό μετονομάζεται σε τουρκικό. Στις 28-1-1954 ο Γενικός Διοικητής Θράκης Γ.Φεσσόπουλος διαβιβάζει προς τις κοινότητες και τους δήμους της Ροδόπης διαταγή του τότε πρωθυπουργού Στρατάρχη Παπάγου που έλεγε: «Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως, παρακαλούμεν όπως εφ’ εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις όρου «Τούρκος-τουρκικός» αντί του τοιούτου «Μουσουλμάνος-μουσουλμανικός». Επί τούτοις δέον να μεριμνήσετε διά την αντικατάστασιν των εν τη περιφερεία υμών διαφόρων επιγραφών, όπως «Μουσουλμανική Κοινότης, Μουσουλμανικόν Σχολείον κλπ» διά τοιαύτης «Τουρκικόν».
Με τη Μορφωτική Συμφωνία της 20-4-1951 αποφασίστηκε η εκατέρωθεν ίδρυση μορφωτικών ινστιτούτων, η ανταλλαγή πανεπιστημιακού προσωπικού, καθηγητών, φοιτητών και επιστημονικών ερευνητών, η καθιέρωση υποτροφιών και του ισότιμου των εξετάσεων, η ανταλλαγή βιβλίων, περιοδικών, ραδιοφωνίας καθώς και η διδασκαλία της γλώσσας, της λογοτεχνίας και της ιστορίας κάθε χώρας στο έδαφος της άλλης. Αν και η συμφωνία αυτή δεν όριζε σε κανένα σημείο της ότι η επίσημη γλώσσα της μειονότητας είναι η τουρκική, στην πράξη εισήχθη τότε στα μειονοτικά σχολεία και άρχισε να ακολουθείται το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του τουρκικού Υπουργείου Παιδείας. Διεύρυνση της συμφωνίας του 1951 με ανάλογο προσανατολισμό αποτέλεσε το ελληνοτουρκικό μορφωτικό πρωτόκολλο που υπογράφηκε στις 20-12.1968.
Ο πλήρης εκτουρκισμός της μειονοτικής εκπαίδευσης συντελέστηκε με το μορφωτικό πρωτόκολλο της 20ης Δεκεμβρίου του 1968. Σύμφωνα με αυτό, αποφασίστηκε η εκατέρωθεν ανταλλαγή βιβλίων προς χρήση των μαθητών της μειονότητας. Έτσι, ενώ η ελληνική κυβέρνηση είχε χρησιμοποιήσει ειδικά μεταφρασμένα βιβλία για τα σχολεία της μειονότητας, τα απέσυρε, εισάγοντας στη θέση τους διδακτικά βιβλία που προέρχονταν από την Τουρκία. Στο πρωτόκολλο αυτό προβλέπονταν ότι τα μαθήματα που ως το 1968 διδάσκονταν στα ελληνικά θα εξακολουθούσαν να διδάσκονται έτσι, ενώ όλα τα υπόλοιπα συμφωνήθηκε να διδάσκονται στη γλώσσα της μειονότητας, θεωρώντας ως δεδομένο ότι αυτή ήταν η τουρκική. Το Ν.Δ. 3065/54 (ΦΕΚ 239.9/10/54) και η υπουργική απόφαση 149251/4/6/58 (ΦΕΚ 162/4/6/58) που ρυθμίζουν τα θέματα της μειονοτικής εκπαίδευσης, στηρίζονται σε διατάξεις διακρατικών συμφωνιών. Έτσι η τουρκική γλώσσα εισάγεται ως η μόνη μειονοτική γλώσσα, παρά το ότι αποτελεί τη μητρική γλώσσα μόνο του 50% της μειονότητας.

Η μειονοτική εκπαιδευτική πολιτική της Ελλάδας
Το μειονοτικό σχολείο αναφορικά με τους μουσουλμάνους, αποδείχθηκε στην πράξη αναποτελεσματικό τόσο ως προς την εκμάθηση των μητρικών γλωσσών των μουσουλμάνων όσο και ως προς τη διδασκαλία της ελληνικής. Συνέπεια του γεγονότος αυτού είναι οι μαθησιακές δυσκολίες αλλά και η αναπαραγωγή συγκεκριμένων γλωσσικών στάσεων, όπως η αυτο-υποβάθμιση της μητρικής γλώσσας στην περίπτωση των Πομάκων και των Ρομά και η πολλαπλή λειτουργία της μητρικής γλώσσας σε διαφορετικά συμφραζόμενα. Ως προς τουρκόφωνους μαθητές η μειονοτική εκπαίδευση φαίνεται να καλλιεργεί τάσεις αποκλεισμού και περιχαράκωσής τους στα όρια της εθνοτικής τους ομάδας μη-συμβάλλοντας στην ένταξή τους στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Όπως έχει επισημανθεί από πολλούς, πλειονοτικούς και μειονοτικούς, τα μειονοτικά σχολεία κατάντησαν να είναι σχολεία μειονεκτικά, σχολεία ημιμάθειας. Επίσης λειτούργησαν ρατσιστικά σε βάρος των μουσουλμάνων Ελλήνων μαθητών εφόσον δεν παρέχονταν προς αυτούς η ίδια εκπαίδευση που προσφέρεται προς τους υπόλοιπους πολίτες αυτής της χώρας. Το χειρότερο όμως ήταν ότι οι μουσουλμάνοι Έλληνες μαθητές, μέσα από τη μειονοτική εκπαίδευση, γκετοποιήθηκαν από την ευρύτερη κοινωνία καθώς η ελλιπής εκπαίδευση που τους παρέχεται δυσχεραίνει ακόμα και σήμερα τη σχολική τους απόδοση. Παρακάτω θα εξετάσουμε τα αίτια αυτής της κατάστασης αλλά θα κάνουμε και συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Πρώτα, όμως, πρέπει να επισημάνουμε πως οι μουσουλμάνοι Έλληνες γονείς συνειδητοποιούν πλέον το πρόβλημα και στρέφουν, όταν μπορούν τα παιδιά τους προς τα δημόσια σχολεία. Έτσι, η συμμετοχή των μουσουλμάνων στη δημόσια εκπαίδευση παρουσιάζει εντυπωσιακά αυξητικές τάσεις τα τελευταία χρόνια. Κατά το σχολικό έτος 1989-90 φοιτούσαν σε σχολεία της δευτεροβάθμιας υποχρεωτικής βαθμίδας στο νομό Ροδόπης 253 και στο νομό Ξάνθης 365, σύνολο 618 μουσουλμάνοι μαθητές ενώ το 2003 φοιτούσαν 3.048 στα σχολεία της αντίστοιχης βαθμίδας και 1.276 σε Λύκεια. Στη Ροδόπη το 52,34% και στην Ξάνθη το 73,1% των μουσουλμανοπαίδων ολοκληρώνει την υποχρεωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επίσης, η φοίτηση των μουσουλμανοπαίδων σε δημόσια σχολεία είναι σχεδόν εξαπλάσια – 5,65 φορές – σε σχέση με το 1990. Το γεγονός αυτό δείχνει αυξημένη εμπιστοσύνη των μουσουλμάνων γονέων προς τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Στα πλαίσια της θεσμοθέτησης ειδικών θετικών διακρίσεων για τους μουσουλμάνους μαθητές θεσπίζεται το 1995 νόμος που προβλέπει τον καθορισμό χωριστού ποσοστού θέσεων για την εισαγωγή μουσουλμάνων μαθητών στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Στόχος του νόμου αυτού ήταν η διεύρυνση των εκπαιδευτικών ευκαιριών των μελών της μειονότητας αλλά και η ανακοπή του ρεύματος διαρροής μουσουλμάνων της Θράκης προς πανεπιστημιακά ιδρύματα της Τουρκίας.
Ως προς τη διακοπή φοίτησης σημειώνουμε πως μέχρι πρόσφατα τα ποσοστά διαρροής μαθητών αλλά και σχολικής αποτυχίας για τους απόφοιτους των μειονοτικών σχολείων ήταν ιδιαίτερα υψηλά. Τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε αύξηση της συμμετοχής των μουσουλμάνων μαθητών στα δημόσια σχολεία και μεγαλύτερη συμμετοχή των κοριτσιών στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι χαρακτηριστικό πως και ανάμεσα στους μειονοτικούς κύκλους συχνά επισημαίνεται ότι το μειονοτικό σχολείο αδυνατεί να παράσχει τα απαραίτητα εφόδια για τον εκσυγχρονισμό της παρεχόμενης εκπαίδευσης και ότι η βελτίωση των ελληνο-τουρκικών σχέσεων δεν έχει επιφέρει την προσδοκώμενη βελτίωση στα εκπαιδευτικά ζητήματα.

Το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων 
Στα πλαίσια των προσπαθειών του ελληνικού κράτους για τη βελτίωση της παρεχόμενης προς τους μουσουλμάνους συμπολίτες μας εκπαίδευσης υλοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια αρκετά προγράμματα, άλλα βραχύβια κι άλλα μακροχρόνια. Από τα προγράμματα αυτά θα αναφερθούμε μόνο σε ένα, λόγω του μεγάλου οικονομικού κόστους του προγράμματος αυτού και λόγω του ότι, παρά κάποια θετικά βήματα, δεν απέφυγε μεγάλα πολιτικά και εκπαιδευτικά ατοπήματα.
Από το 1996 το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων παρουσιάσθηκε ότι στοχεύει στην προώθηση της ελληνομάθειας προσπαθώντας να εφαρμόσει θεωρητικά διαπολιτισμικά μοντέλα που ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα στη Θράκη. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ως θετικά στοιχεία του προγράμματος μπορούμε να επισημάνουμε: τα βιβλία και το εποπτικό υλικό, την ενισχυτική διδασκαλία προς τους μουσουλμάνους μαθητές και τις επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών. Να πούμε επίσης ότι ανάμεσα στους επιμορφωτές του προγράμματος υπήρξαν τόσο αξιόλογοι επιστήμονες όσοι και άλλοι που απλώς έκαναν σεμιναριακό τουρισμό στη Θράκη αγνοώντας την τοπική εκπαιδευτική πραγματικότητα.
Το πρόγραμμα «Φραγκουδάκη-Δραγώνα», όπως ορισμένοι το αποκαλούν, είχε και πολλά αρνητικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Κατ’ αρχάς και με τρόπο αυθαίρετο ως αποκλειστική γλώσσα στήριξης των μουσουλμανοπαίδων για την εκμάθηση της ελληνικής χρησιμοποιήθηκε η τουρκική. Έτσι εκδόθηκαν δίγλωσσα (ελληνικά-τουρκικά) ηλεκτρονικά λεξικά και προγράμματα και έγιναν σεμινάρια τουρκικής γλώσσας για τους εκπαιδευτικούς. Για σεμινάρια πομακικής ή ρομανί ούτε κουβέντα. Σεμινάρια πομακικής γλώσσας διοργανώθηκαν – και πολύ πετυχημένα- από το Πολιτιστικό Αναπτυξιακό Κέντρο Θράκης από το 2003 και μετά καθώς και από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πομάκων Ν. Ξάνθης από το 2009, αποδεικνύοντας ότι τα φληναφήματα αυτών που θεωρούν την πομακική «προφορική» γλώσσα είναι άτοπα και υποβολιμαία. . Το πρόγραμμα «Φραγκουδάκη-Δραγώνα», σε θεωρητικό επίπεδο αντιμετώπισε ενιαία τους μουσουλμανόπαιδες ως τουρκόφωνους αγνοώντας πλήρως – κατά τρόπο απαράδεκτο - την ύπαρξη των πομακόφωνων και Ρομά μαθητών. Ο σεβασμός της γλωσσικής ετερότητας για το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων αφορούσε μόνο την τουρκική γλώσσα και όχι την πομακική και την ρομανί.
Παράλληλα το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων επεχείρησε να αποδομήσει τις έννοιες του πατριωτισμού και του έθνους με έκδοση εγχειριδίων που αναφέρουν ως ξεπερασμένες τις ιδέες περί πατριωτισμού και ως ιδέες του 19ου αιώνα τις μορφές των ελλήνων ηρώων. Ενδεικτικά αναφέρουμε ένα από τα κείμενα της Α.Φραγκουδάκη στο επιμορφωτικό υλικό που διένειμε στη Θράκη:
«Οι έννοιες έθνος, πατρίδα, πατριωτισμός χρειάζεται να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις του παρόντος … ώστε από σύνθημα «ισότητα μέσα στην ποικιλία» να γίνει πραγματικότητα ο σεβασμός στις διαφορετικές πολιτισμικές ταυτότητες των ευρωπαϊκών λαών».
«Οι πιο πολλές από τις εθνικές ιδέες τις οποίες σφυρηλάτησε ο 19ος αιώνας είναι ανεπίκαιρες… δεν ανταποκρίνονται στις αξίες της εποχής. Δεν είναι αρετή στις ευρωπαϊκές κοινωνίες του 21ου αιώνα ο ηρωισμός, δεν έχουν ιδεολογική νομιμότητα οι ιδέες του ηρωικού πάθους, του δίκαιου μίσους, του ιερού καθήκοντος της φυσικής εξόντωσης των εχθρών και της υποχρέωσης της θυσίας»
[Α.Φραγκουδάκη, «Η εθνική ταυτότητα, το έθνος και ο πατριωτισμός», Κλειδιά και Αντικλείδια. 2004 σ. 13, 26]
Δε μπορεί ένα πρόγραμμα που καλείται να εφαρμόσει την επίσημη κρατική πολιτική μιας χώρας να διέπεται από τέτοιες ισοπεδωτικές ιδέες του σχετικισμού, και να επιχειρεί να αποδομήσει την ίδια την ελληνική εθνική ταυτότητα και ιστορία. Λαός δίχως ιστορία είναι λαός δίχως μέλλον. Και μόνο απάτριδες μπορεί να θέλουν να «αναπροσαρμόσουν» την έννοια της πατρίδας. Απάτριδες ή όσοι επιθυμούν να επιβάλλουν τις ιστορικές εκδοχές «μιας άλλης πατρίδας». Ντροπή!
Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει πως το πρόγραμμα Φραγκουδάκη-Δραγώνα αγνόησε τη γλώσσα των Πομάκων είναι η περίπτωση Λεσίτσα-Μάικα το 2003. Το ελληνόγλωσσο σχολικό εγχειρίδιο της Γ’ Δημοτικού της περιόδου 2003-2004 ονομάζονταν Λεσίτσα. Η λέξη «λεσίτσα» στη γλώσσα των Πομάκων σημαίνει «αλεπού». Στο ίδιο αναγνωστικό συμπεριλαμβάνονταν η λέξη «μάικα» που σημαίνει «μάνα» στην πομακική. Κάποιοι μειονοτικοί παράγοντες διαμαρτυρήθηκαν και άσκησαν πιέσεις θεωρώντας πως με τις λέξεις αυτές απειλείται η εθνική ενότητα των Τούρκων.
Αντίθετα οι δάσκαλοι της μειονοτικής εκπαίδευσης υποστήριξαν το αναγνωστικό στέλνοντας σχετική επιστολή στην οποία μεταξύ άλλων διαβάζουμε: «Εμείς οι δάσκαλοι των μειονοτικών σχολείων δεν επιθυμούμε οποιαδήποτε παρέμβαση σ’ αυτό το εμπνευσμένο υλικό στο βωμό σκοταδιστικών αντιλήψεων που θεωρούν ότι το μεγάλο πρόβλημα της μειονότητας είναι η ύπαρξη των Πομάκων» (εφημερίδα Αντιφωνητής 7-7-2004).
Μετά τις κραυγές των δήθεν εκπροσώπων της μειονότητας η κυρία Φραγκουδάκη αποφάσισε να αποσύρει το αναγνωστικό της Γ’ τάξης των Μειονοτικού σχολείου (βιβλίου 2β) που περιείχε τις πομάκικες λέξεις λισίτσα (αλεπού) και μάικα (μάνα). Στην επόμενη έκδοσή του το αναγνωστικό δε λέγονταν πλέον «Η Λεσίτσα» αλλά «Η Λενίτσα». Κατά τα άλλα, σε θεωρητικό επίπεδο και στα «Κλειδιά και αντικλείδια» η υπεύθυνη του προγράμματος μιλούσε για τη μέγιστη σημασία της μητρικής γλώσσας, λέγοντας πως η υποτίμησή της οδηγεί τους μαθητές σε σχολική αποτυχία (Α.Φραγκουδάκη, Γλώσσα του σπιτιού και γλώσσα του σχολείου. Αθήνα 2003 σ. 35-40).
Στα αρνητικά του προγράμματος πρέπει να προστεθεί πως θεωρήθηκαν εκπρόσωποι της μειονότητας μισθωτοί της Άγκυρας στη Θράκη. Ως εκ τούτου στο Συνέδριο που έγινε για τα δεκάχρονα του προγράμματος στην Αθήνα στις 9-11 Φεβρουαρίου 2007 οι δήθεν εκπρόσωποι της μειονότητας ανέλαβαν να διαφημίσουν το έργο. Ο Σύλλογος Επιστημόνων Μειονότητας εξέδωσε μία διθυραμβική ανακοίνωση (βλ. εφ. Αγώνας 15/2/2007) με περιλήψεις των εισηγήσεων γνωστών μειονοτικών «δημοσιογράφων» που τους συναντάμε τη μια χρονιά να προεδρεύουν της «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης», την επόμενη χρονιά να ηγούνται του ονομαζομένου «Συλλόγου Επιστημόνων Μειονότητας», την επόμενη χρονιά να σκορπούν ανθελληνικό μίσος και διχόνοια σε έντυπα που προπαγανδίζουν την ιδεολογία του σφαγέα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Άτομα που όλο και πιο συχνά κάνουν μυστικές συνεδριάσεις με το Γενικό Επιτελείο Στρατού της προς ανατολάς γείτονος χώρας, άτομα που καθημερινά υβρίζουν τους θεσμούς και την ιστορία της χώρας που γεννήθηκαν, της Ελλάδας, θεωρώντας κάποια άλλη χώρα ως μητέρα-πατρίδα τους.
Συνολικά θα μπορούσε να αποτιμηθεί ότι ο προσανατολισμός του προγράμματος ήταν ανθελληνικός και αντιπομακικός και ότι μόνο τις στοχεύσεις της Τουρκίας σταδιακά εξυπηρέτησε. Το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων , διαχειριζόμενο υπέρογκα χρηματικά κονδύλια παρήγαγε έργο δυσανάλογης αξίας σε σχέση με τον προϋπολογισμό του. Επιπλέον, όχι απλά δεν αμφισβήτησε , αλλά ενίσχυσε το ρόλο των μειονοτικών σχολείων ως κρατικών εκτουρκιστηρίων. Όμως αυτά τα κρατικοδίαιτα εκτουρκιστήρια-εκκοκιστήρια εθνοτικών ταυτοτήτων χρηματοδοτούνται παράνομα (ακόμα και σήμερα σε καιρούς κρίσης) από τον Έλληνα φορολογούμενο κατασκευάζοντας εδώ και δεκαετίες τουρκικές ταυτότητες για τους μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες. Με τον τρόπο που συνεχίζουν να λειτουργούν, και υπό το επιστημονικό περίβλημα της ανοχής της ετερότητας τα μειονοτικά σχολεία δυναμιτίζουν την ομαλή συνύπαρξη, καλλιεργούν το εθνοτικό μίσος του άλλου και αποδυναμώνουν τις προοπτικές ενσωμάτωσης των μουσουλμανοπαίδων στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Το πρόγραμμα εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων προσπάθησε να δώσει τονωτικές ενέσεις σε ένα σχολείο σκοταδιστικό και οπισθοδρομικό, ένα σχολείο που οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι της Θράκης, όταν μπορούν, το εγκαταλείπουν. Όμως δεν μπορούν πάντοτε να το εγκαταλείψουν, όταν σε πολλά χωριά δεν έχουν τη δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στο δημόσιο και το δίγλωσσο ελληνο-τουρκικό μειονοτικό σχολείο.
Το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων δε δικαιούται να καρπώνεται τη μείωση της σχολικής διαρροής και τη θεαματικά αυξανόμενη συμμετοχή μουσουλμάνων στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα (πρωτοβάθμια-δευτεροβάθμια-τριτοβάθμια). Αντίθετα, η αύξηση της συμμετοχής μουσουλμάνων στα δημόσια σχολεία καταδεικνύει την αποτυχία του μειονοτικού σχολείου: οι μουσουλμάνοι Έλληνες γονείς αντιλαμβάνονται ότι τα παιδιά τους, παρακολουθώντας το δίγλωσσο πρόγραμμα σπουδών, δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν ενταξιακά στις σύγχρονες απαιτήσεις της εργασίας και της επιστήμης και τα εγγράφουν πλέον στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Ειρηνική συμβίωση και εκπαίδευση δίχως αποκλεισμούς
Οι πολιτισμικές ομάδες που συνυπάρχουν στη Θράκη διατηρούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, χωρίς μηχανισμούς κοινωνικού αποκλεισμού και με ελευθερία έκφρασης για όλους τους πολίτες, ανεξάρτητα από την καταγωγή, τη γλώσσα ή τη θρησκεία τους. Με το δεδομένο αυτό η εκπαίδευση δε χρειάζεται να αναπαράγει τα κοινωνικά στερεότυπα. Μπορεί αντίθετα, να τα αμφισβητεί, αντικαθιστώντας τα με δημόσιες πρακτικές που εξισορροπούν τον επίσημο κρατικό λόγο με το σεβασμό της πολιτισμικής και γλωσσικής ιδιαιτερότητας. Σε μια Ευρώπη όπου είναι αισθητή η διαπάλη ανάμεσα στο γλωσσικό πλουραλισμό και τις προσπάθειες ενσωμάτωσης σε τοπικά γλωσσικά σύνολα, οι Ευρωπαϊκές χώρες σταδιακά υιοθετούν πολιτικές αναγνώρισης και προαγωγής της γλωσσικής πολυμορφίας. Ένα σχολείο που συμβάλλει στην εξερεύνηση της διαφορετικότητας και προάγει την ανεκτικότητα, τον αλληλοσεβασμό και τη διαπολιτισμική επικοινωνία είναι το σχολείο που χρειάζονται τόσο τα μέλη των γλωσσικών μειονοτήτων όσο και οι φυσικοί ομιλητές της επίσημης γλώσσας της χώρας.
Στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε διεξοδικότερα τους ύπουλους σχεδιασμούς της Άγκυρας για την εκπαίδευση των μουσουλμάνων Ελλήνων πολιτών και να διατυπώσουμε συγκεκριμένες προτάσεις που θα βοηθήσουν τους μουσουλμάνους μαθητές και τις μουσουλμάνες μαθήτριες των σχολείων της Ελλάδας να έχουν καλύτερη πρόσβαση στη γνώση, έτσι ώστε να μπορούν να ζήσουν ισότιμα στον τόπο που γεννήθηκαν και αγαπούν.

Print this post

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/04/blog-post_9384.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0l9Twxokq

--

Ημουν μαθητής του 36ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών(Μεθώνης), όταν η τότε κυβέρνηση διέταξε να κατέβουν όλα τα σχολεία στο Σύνταγμα με Ελληνικές και Τουρκικές σημαίες για να υποδεχθούμε τον Τζελάλ Μπαγιάρ. Κανείς από τους μεγάλους δεν αντέδρασε τότε, ούτε σε μας τους μαθητές είπε κανείς ποιός ήταν αυτός που θα ζητωκραυγάζαμε. Το ίδιο περίπου συνέβη όταν υποδεχόμαστε με τιμές τον "στρατάρχη" Τίτο, αυτόν που εφεύρε τη "Μακεδονία" και μας κάρφωσε ένα από τα χειρότερα αγκάθια στον εθνικό μας βίο. Ο μιθριδατισμός άρχισε νωρίς και οι υπεύθυνοι δοξάζονται ακόμη ως ¨εθνάρχες"(Καραμανλής), "στρατάρχες"(Παπάγος) κ.λπ. --- Στις Πέμ., 15/04/10, ο/η Χρήστος Καπαγερίδης <kapageridis@freemail.gr> έγραψε: