Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Θα κάνουμε «διάλειμμα» στη διάρκεια της κυπριακής προεδρίας δηλώνει προκλητικά ο Ερντογάν



Δημοσίευση: 19 Απρ. 2012, 14:47
Ενώπιον του Φινλανδού πρωθυπουργού

Δεν θα ήταν δυνατόν η Τουρκία να καθίσει στο ίδιο τραπέζι και με μια χώρα που δεν αναγνωρίζει, είπε ο Τούρκος πρωθυπουργός.
Δεν θα ήταν δυνατόν η Τουρκία να καθίσει στο ίδιο τραπέζι και με μια χώρα που δεν αναγνωρίζει, είπε ο Τούρκος πρωθυπουργός.   (Φωτογραφία:  Reuters )


Επισκευές, Ενισχύσεις, Ειδικά Έργα Αδιατάρακτη Κοπή Μπετόν
Αγκυρα
Ένα «εξάμηνο διάλειμμα» στη συμμετοχή της Τουρκίας στις δραστηριότητες των ευρωπαϊκών οργάνων, όπου θα προεδρεύει η Κυπριακή Δημοκρατία στη διάρκεια της εναλλασσόμενης προεδρίας της στην ΕΕ ανήγγειλε ο Τούρκος πρωθυπουργός.

«Θα κάνουμε ένα εξάμηνο διάλειμμα όταν ξεκινήσει η Προεδρία των Ελληνοκυπρίων» είπε ο κ. Ερντογάν σε κοινή συνέντευξη τύπου στην Άγκυρα με το Φινλανδό πρωθυπουργό Γίρκι Κατάινεν.

Δεν θα ήταν δυνατόν η Τουρκία να καθίσει στο ίδιο τραπέζι και με μια χώρα που δεν αναγνωρίζει, είπε ο Τούρκος πρωθυπουργός.

Ο Φινλανδός πρωθυπουργός δήλωσε εξάλλου ότι η κυβέρνησή του υποστηρίζει τις προσπάθειες της Τουρκίας να δοθούν λύσεις στα περιφερειακά προβλήματα τονίζοντας ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική είναι ιδιαίτερα επιτυχής.

«Η Τουρκία διαδραματίζει έναν σημαντικό μεσολαβητικό ρόλο σε πολλά θέματα όπως η Συρία και το Ιράν, θέλουμε να συμβάλουμε στις προσπάθειες της Τουρκίας με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε και ελπίζουμε να οδηγήσουμε και την ΕΕ να στηρίξει τις προσπάθειες αυτές» είπε.

«Ανεξαρτήτως του ποια χώρα ασκεί την εναλλασσόμενη προεδρία το μέλλον της Τουρκίας και της Ένωσης συναντώνται» είπε ο Φινλανδός πρωθυπουργός και προσέθεσε ότι «μπορεί να υπάρξουν εμπόδια και δυσκολίες , αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να προχωρούμε προς τα εμπρός».
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Focus: Καταρρέει το ευρώ στις 6 Μαΐου;

Σε αποφράδα ημέρα για το ευρώ κινδυνεύει να μετατραπεί η 6η Μαΐου, σύμφωνα με το περιοδικό Focus, που δεν αποκλείει ακόμη και το ενδεχόμενο κατάρρευσης του ενιαίου νομίσματος.

Focus: Καταρρέει το ευρώ στις 6 Μαΐου;
Σύμφωνα με το Focus, το φάσμα διάλυσης της ευρωζώνης είναι και πάλι ορατό. Οι αγορές θα δείχνουν νευρικότητα, όχι μόνο λόγω της Ισπανίας, αλλά και λόγω των εκλογών σε Ελλάδα και Γαλλία.
Όπως αναφέρει το περιοδικό «οι βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα και ο 2ος αποφασιστικός γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία έχουν τεράστια σημασία, αφού θα κριθεί η τύχη των προγραμμάτων διάσωσης και κατά συνέπεια, το μέλλον του ενιαίου νομίσματος». Μάλιστα, ο συντάκτης αφήνει με νόημα να εννοηθεί ότι η εκλογή Ολάντ θα λειτουργήσει σαν αποσταθεροποιητικός παράγοντας για τις αγορές.
Οι ελληνικές εκλογές κρίνονται από το περιοδικό ως ζωτικής σημασίας, καθώς τα δύο μεγάλα κόμματα, που είναι και τα μόνα που δεσμεύονται για την πολιτική λιτότητας, παρά το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, δεν συγκεντρώνουν «ούτε το ελάχιστο του 36%». Παράλληλα, οι Έλληνες είναι οργισμένοι με τις περικοπές, η ανεργία έχει ξεπεράσει το 22% ενώ στους νέους το ποσοστό εκτοξεύθηκε στο 50%.
«Αυτήν την οργή την εκμεταλλεύονται τα ακραία αντιμνημονιακά κόμματα. Η λύση των κομμάτων διαμαρτυρίας, δεξιά ή αριστερά του κέντρου, προέρχεται από εκείνους που αρέσκονται σε θεωρίες συνωμοσίας, ότι η χώρα έχει κατακτηθεί από τους δανειστές και την τρόικα, ότι δεν έγιναν παραλείψεις από τους εγχώριους πολιτικούς, αλλά από τους ξένους», υποστηρίζει ο δημοσιογράφος, που διατυπώνει ερωτηματικά για την επόμενη ημέρα στη χώρα μας, ενώ οι δανειστές έχουν ξεκαθαρίσει ότι η παραμικρή παρέκκλιση δεν πρόκειται να γίνει δεκτή.
Σε περίπτωση που το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα αναζωπυρώσει και πάλι τους κινδύνους μετάδοσης, τότε η κρίση θα συμπαρασύρει κι άλλες χώρες με δημοσιονομικά ελλείμματα, με αποτέλεσμα οι μηχανισμοί διάσωσης θα έφθαναν στα όριά τους.


Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Ρωσία: “Για μας η Ελλάδα τέλος!”...Φέρτε τωρα τα δις που μας χρωστάτε....

Οι μαγκιές του ΥΠΕΞ και η δήθεν κάθαρση που τιμωρεί όλους τους άλλους εκτός των πολιτικών δεν περνάνε στον Πούτιν... Η Ρωσία, μετά την προφυλάκιση Εφραίμ, αποφάσισε να πάψει κάνει τα “στραβά μάτια” στην Ελλάδα. Οι Ρώσοι είναι αποφασισμένοι να μετατρέψουν σε “casus belli” την προφυλάκιση Εφραίμ, ενώ σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες ο Πούτιν φέρεται διατεθειμένος να αλλάξει πολιτική αφού πια δεν πιστεύει στη συνεργασία με την Ελλάδα. Φυσικά σε λίγο...
θα κληθούμε να πληρώσουμε το… λογαριασμό αφού η Ρωσία δηλώνει έτοιμη να αξιώσει τα δισεκατομμύρια ευρώ που τους χρωστάμε από ανεξόφλητες εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου, ενώ πιέζει και προς τον τουρισμό αφού δεν είναι λίγοι οι Ρώσοι τουρίστες που κατακλύζουν κάθε χρόνο την Ελλάδα. Τα "συγχαρητήρια" φυσικά για αυτή την εξέλιξη ανήκουν που αλλού....Μα φυσικά στο ΠΑΣΟΚ,που προσθέτει άλλη μια "μεγάλη επιτυχία" στο καταστροφικό πέρασμα του από την κυβέρνηση της Ελλάδος....

AÇTOSH: Τελεσίγραφο σε Κοσσυφοπέδιο, Σκόπια, Ελλάδα! ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΟΥΤΣΕΚΑΔΕΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΕΥΘΕΩΣ!

Τετάρτη, 18 Απριλίου 2012


Απρίλιος 17, 2012.
Ο «Στρατός για την Απελευθέρωση των Αλβανικών Κατεχόμενων Εδαφών» - AÇTOSH, που ιδρύθηκε στην Κόσοβσκα Μιτρόβιτσα, σε έκτακτο συνέδριο που πραγματοποίησε το γενικό επιτελείο  του, έχει συντάξει ένα τελεσίγραφο που το διένειμε στα μέσα ενημέρωσης και συγκεκριμένα στο αλβανικό πρακτορείο ‘noa.al’, όπου επισημαίνει ότι  η ομάδα είναι καλά οργανωμένη και καλά εξοπλισμένη.

Τελεσίγραφα  σε Κοσσυφοπέδιο, Σκόπια και Ελλάδα

Η οργάνωση αυτή – σύμφωνα με το δημοσίευμα- έστειλε τελεσίγραφο διάρκειας δύο 


εβδομάδων στην κυβέρνηση του Κοσσυφοπεδίου για την αποκατάστασης της αρχής στην Μιτρόβιτσα, αλλιώς θα παρέμβει  για να καταστρέψει τις παράλληλες σερβικές δομές.

Προθεσμία, δύο εβδομάδων έδωσε και στην κυβέρνηση των Σκοπίων, ώστε να αποσυρθεί από τα  αλβανικά εδάφη που κατέλαβε, διαφορετικά θα υπάρξουν επιθέσεις κατά των αστυνομικών και στρατιωτικών δομών του σλαβικού κράτους.
Επιπλέον η οργάνωση αυτή προειδοποίησε την ελληνική κυβέρνηση  «να μην παίζει με την μοίρα των Αλβανοτσάμηδων γιατί θα δεχθεί επιθέσεις από την πλευρά μας».

Το τελεσίγραφο

Στο τελεσίγραφο σημειώνεται ότι  «σε ορισμένα τμήματα των κατεχόμενων εθνικών αλβανικών εδαφών, συμβαίνουν τρομοκρατικές ενέργειες  έναντι του αυτοχθόνου αλβανικού πληθυσμού και ότι πολλοί Αλβανοί έχασαν τη ζωή τους από τρομοκρατικές ενέργειες. Οι Αλβανοί πολιτικοί επιλέγουν τη σιωπή τους και αγνοούν την παρουσία αυτών των γεγονότων».

Η κατάσταση με την Ελλάδα

Ένα άλλο σημείο που αναφέρεται στο τελεσίγραφο – γράφει το αλβανικό δημοσίευμα- είναι η κατάσταση με την Ελλάδα.
«Έλληνες σοβινιστές απειλούν  τη Δημοκρατία της Αλβανίας και το φαινόμενο αυτό αυξάνεται. Ξεχνούν ότι είναι άποικοι των αλβανικών εδαφών που καταλήφθηκαν από την Ελλάδα.

Εντοπίσαμε τη δημοσίευση του τελευταίου εντύπου μας, τον  Ιανουάριο του 2011 στον ελληνικό Τύπο να ουρλιάζει ενάντια στη στρατιωτική δομή μας και ξεκίνησαν δήθεν ‘έρευνες’ από την Ιντερπόλ.
Δηλώνουμε ότι δεν φοβόμαστε κανέναν και ότι θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για την απελευθέρωση και επανένωση της Αλβανίας!

Αντίθετα, γνωρίζουμε ότι  με την προηγούμενη ανακοίνωσή μας προκλήθηκε πανικός γιατί είμαστε αποφασισμένοι να η μέρα να γίνει βράδυ και η νύχτα κόλαση».
Και το τελεσίγραφο θα τελειώσει σημειώνοντας ότι:

«Δεν θα μείνουμε άλλο σιωπηλοί, θα αντιδράσουμε στη φωτιά με τη φωτιά, δεν θα απεμπολήσουμε τα δικαιώματα των αδελφών μας, οφθαλμός αντί οφθαλμού, χτύπημα στο χτύπημα. Μείναμε αρκετό χρόνο σιωπηλοί. Πάνω από μια δεκαετία, οι Αλβανοί κράτησαν την ειρήνη στα Βαλκάνια, θυσιάζοντας την ελευθερία τους. Αλλά, σύντομα αυτό θα αλλάξει».

Στο μεταξύ φόρουμ των Σκοπίων αναφέρεται στο ‘τελεσίγραφο’ της αλβανικής αυτής ομάδας, αναφερόμενο σε δημοσίευμα γνωστής ιστοσελίδας για τα ‘Εθνικά Θέματα τηςΕλλάδας’ που είχε ασχοληθεί παλαιότερα με το ζήτημα αυτό.


Αυτόν τον υποψήφιο βουλευτή δεν πρόκειται να ψηφίσω…

Αναρτήθηκε από τον/την docimastikos στο Απριλίου 18, 2012
Μια που τα κόμματα δίνουν τις μέρες αυτές στη δημοσιότητα, λίστες με τους υποψήφιους…
βουλευτές τους, αρχίζω κι εγώ σιγά σιγά να σκέφτομαι τα κριτήρια με τα οποία -όταν φτάσει η ώρα της κάλπης – θα επιλέξω εκείνους που θεωρώ καλύτερους για να με εκπροσωπήσουν στη Βουλή.
Είπα μάλιστα να το πάρω ανάποδα. Να αποφασίσω κατ αρχήν ποιους δεν θα ψηφίσω σε κάθε περίπτωση. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
  • Δεν θα ψηφίσω ανεπάγγελτούς οι οποίοι ουδέποτε χρειάστηκε να εργαστούν και στηριζόμενοι αποκλειστικά σε άριστα βιογραφικά καλών και ακριβών σπουδών φιλοδοξούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα σκληρά εργαζομένων αλλά και ανέργων.
  • Δεν θα ψηφίσω πρόσωπα τα οποία δεν έχουν κάτσει ποτέ στο τέλος του μήνα να υπολογίσουν τους λογαριασμούς που έχουν να πληρώσουν επειδή κάποιοι άλλοι φρόντιζαν πάντοτε να τους υπολογίζουν γι αυτούς.
  • Δεν θα ψηφίσω ανθρώπους οι οποίοι δεν έχει χρειαστεί να περιμένουν ποτέ σε ουρά υπηρεσίας του Δημοσίου με τις ώρες για να κάνουν την δουλειά τους, επειδή επίσης κάποιοι άλλοι περίμεναν γι αυτούς.
  • Δεν θα ψηφίσω δήθεν τσαμπουκάδες της δεκάρας οι οποίοι με μαγκιά μας επαναλαμβάνουν ασταμάτητα όλα αυτά με τα οποία διαφωνούν αλλά δεν μας λένε ποτέ τι προτείνουν.
  • Δεν θα ψηφίσω άθλιους συνδικαλιστές οι οποίοι αντί να υπηρετήσουν τους εργαζόμενους φρόντισαν να κάνουν παιχνίδι για το κόμμα τους αδιαφορώντας αν η τακτική της τυφλής σύγκρουσης αντί να φέρνει λύσεις έφερνε κι άλλες θέσεις ανέργων.
  • Δεν θα ψηφίσω κάποιους που με τον μισθό του βουλευτή μας λένε ότι κατάφεραν σε μια πορεία μερικών ετών να δημιουργήσουν περιουσίες που δεν μπορούν να φτιάξουν υψηλόβαθμα και εξαιρετικά καλοπληρωμένα στελέχη του ιδιωτικού τομέα
  • Δεν θα ψηφίσω αυτούς που φοβούνται να πουν τη λέξη «λαθρομετανάστης» μην τυχόν και τους «λιθοβολήσουν» κάποιοι δήθεν προοδευτικοί που πιστεύουν ότι στην Ελλάδα μπορεί να χωρέσουν όσα εκατομμύρια ξένοι επιθυμούν να περάσουν παράνομα τα σύνορα μας και να παραμείνουν για όσο θέλουν.
  • Δεν θα ψηφίσω όσους κόπτονται υποκριτικά υπέρ της Δημόσιας Παιδείας αλλά στέλνουν τα βλαστάρια τους σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία. Ούτε εκείνους που βγάζουν πύρινους λόγους υπέρ της Δημόσιας Υγείας αλλά επιλέγουν για τους ίδιους και τις οικογένειες τους τα ιδιωτικά νοσοκομεία.
Υπάρχουν άραγε πολλοί που περισσεύουν; Ναι, νομίζω ότι υπάρχουν. Και ανάμεσα στους πιο παλιούς στην πολιτική αλλά – κυρίως- ανάμεσα στους ανθρώπους που θα δοκιμάσουν για πρώτη φορά να αναμειχθούν στα κοινά. Επαγγελματίες, πετυχημένοι στο χώρο τους που δεν θα πολιτευθούν για να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι αλλά για να προσφέρουν κάτι στον τόπο και στα παιδιά μας. Και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν τέτοιοι σε όλα σχεδόν τα κόμματα.
Ψαξτε λίγο και θα τους βρείτε…
ΥΓ:Αν τώρα, στα αρνητικά κριτήρια που προσωπικά έβαλα για να κάνω την επιλογή μου μεταξύ των υποψήφιων βουλευτών, εσείς αναγνωρίζετε και κάποιους από τους πολιτικούς αρχηγούς, απλώς συμφωνώ…Και επαυξάνω…
Σωτήρης Ξενάκης

Η Ρωσία άρχισε σφοδρή διπλωματική επίθεση στην Τουρκία.....

Αναδημοσιεύω δύο αναρτήσεις πάνω στο ίδιο θέμα που δείχνουν ότι η Ρωσία έχει ξεκινήσει μια διπλωματική (και όχι μόνο) επίθεση στην Τουρκία σε όλα τα επίπεδα....
Ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών: ΜΗΝ αγοράζετε ακίνητα στην Κατεχόμενη Κύπρο.

Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών συνιστά στους Ρώσους πολίτες να απέχουν από την αγορά ακινήτων στο έδαφος της λεγόμενης «τουρκικής δημοκρατίας της βορείου Κύπρου», που είναι κατεχόμενο μέρος από την Τουρκία και αναγνωρίζεται μόνον από την Άγκυρα.

Η αναπληρώτρια διευθύντρια Τύπου και Πληροφοριών του υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα, τόνισε ότι η τμήμα αυτό της Κύπρου βρίσκεται υπό κατοχή και ανήκει στην ανεξάρτητη και διεθνώς αναγνωρισμένη Δημοκρατία της Κύπρου και πρόσθεσε ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών καταδίκασε έντονα την παράνομη απόφαση με τα ψηφίσματα του 1983 και του 1984.

«Η αγορά ενός ακινήτου στην Κατεχόμενη Κύπρο είναι παράνομη αφού πολλά ακίνητα ανήκουν νόμιμα στους Έλληνες Κύπριους που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους μετά την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής το 1974. Η αγορά ακινήτων συνδέεται με μεγάλους κινδύνου αφού εκρεμούν αγωγές που κατατέθηκαν από τους ιδιοκτήτες», προειδοποίησε η Ζαχάροβα.

Εξήγησε, μάλιστα, ότι σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα της Κύπρου για την ιδιοκτησία, χωρίς την συγκατάθεση του νόμιμου ιδιοκτήτη, είναι απάτη και τιμωρείται με φυλάκιση επτά ετών.

πηγή Βαλκανικό Περισκόπιο-Εχέδωρος
Ρωσική "σφαλιάρα" σε Τουρκία για Κύπρο: "Είστε μια παράνομη κατοχική δύναμη"!

Με μια αιφνιδιαστική κίνηση που στέλνει πολλαπλά μηνύματα σε όλα τα επίπεδα η Ρωσία προχώρησε πριν λίγες ώρες στην ουσιαστική απόρριψη του συνόλου των τουρκικών αιτιάσεων αναφορικά με τα δήθεν δικαιώματα που έχουν στην ΑΟΖ της Κύπρου και με σκληρή γλώσσα χαρακτηρίζει "κυπριακό έδαφος υπό τουρκική κατοχή" την Βόρεια Κύπρο.

Με αφορμή το ζήτημα των ιδιοκτησιών στη Βόρεια Κύπρο, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών συνιστά στους Ρώσους πολίτες να απέχουν από την αγορά ακινήτων
"στο έδαφος της λεγόμενης «τουρκικής δημοκρατίας της βορείου Κύπρου», που είναι κατεχόμενο μέρος από την Τουρκία και αναγνωρίζεται μόνον από την Άγκυρα" και αναγνωρίζεται μόνο από την Άγκυρα".

Η αναπληρώτρια διευθύντρια Τύπου και Πληροφοριών του υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα, τόνισε ότι το τμήμα αυτό της Κύπρου βρίσκεται υπό κατοχή και ανήκει στην ανεξάρτητη και διεθνώς αναγνωρισμένη Δημοκρατία της Κύπρου και πρόσθεσε ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών καταδίκασε έντονα την παράνομη απόφαση με τα ψηφίσματα του 1983 και του 1984".

«Η αγορά ενός ακινήτου στην Κατεχόμενη Κύπρο είναι παράνομη αφού τα περισσότερα ακίνητα ανήκουν νόμιμα στους Έλληνες Κύπριους που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους μετά την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής το 1974. Η αγορά ακινήτων συνδέεται με μεγάλους κινδύνους αφού εκρεμούν αγωγές που κατατέθηκαν από τους
"ιδιοκτήτες", προειδοποίησε η Ζαχάροβα.

Εξήγησε, μάλιστα, ότι σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα της Κύπρου για την ιδιοκτησία, χωρίς την συγκατάθεση του νόμιμου ιδιοκτήτη, είναι απάτη και τιμωρείται με φυλάκιση επτά ετών!

Σημειώνει μάλιστα ότι "Τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας σε όλη την επικράτειά της είναι δεδομένα και δεν αμφισβητούνται"

Η ρωσική παρέμβαση σε αυτή ειδικά την χρονική στιγμή που αναγνωρίζεται η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμη αφού χαρακτηρίζει με μεγάλη σαφήνεια ως "κατοχικό" το καθεστώς ης Βόρειας Κύπρου και συμφωνεί απόλυτα με τις θέσεις της Κύπρου στις διαπραγματεύσεις σε ότι αφορά περιουσιακό, επιστροφή προσφύγων κλπ, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι δεν αναγνωρίζει de facto καταστάσεις που θα δίνουν στην Τουρκία νομιμοποίηση για ενέργειες στην ΑΟΖ, όπως έρευνα, εξόρυξη κλπ καθώς "Τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας σε όλη την επικράτειά της είναι δεδομένα και δεν αμφισβητούνται".

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
 

Ναυμαχία στη Ζουράφα ελληνικών και τουρκικών ακταιωρών.

9 Απριλίου 2012

Tουλάχιστον 15 τουρκικά αλιευτικά σκάφη με την συνοδεία δύο ακταιωρών της Τουρκικής Ακτοφυλακής εισέβαλαν στα ελληνικά χωρικά ύδατα στην περιοχή της βραχονησίδας Ζουράφας, η ελληνικότητα της οποίας αποτελεί "καρφί στο μάτι" της Τουρκίας στο Βόρειο Αιγαίο και αφού αρχικά παρεμπόδισαν πέντε ελληνικά σκάφη που επίσης ψάρευαν στην περιοχή, εν συνεχεία ενεπλάκησαν σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι ελιγμών με τα ελληνικά σκάφη.
Η βραχονησίδα καθημερινά γίνεται χώρος, όπου οι Τούρκοι κάνουν επίδειξη δύναμης, για το ποιοι είναι αφεντικά στην περιοχή. Δύο από τα τουρκικά αλιευτικά πέρασαν στα 0,8 του μιλίου δίπλα από την Ζουράφα, όπως αναφέρει το faros24.gr.
Παρά την καταδίωξη από τα ελληνικά περιπολικά οι Τούρκοι αδιαφορούσαν και μάλιστα η μία τουρκική ακταιωρός είχε σε ετοιμότητα το πυροβόλο της. Όλα αυτά κράτησαν μέχρι τις 17.00 η ώρα χθες οπότε αποχώρησαν πρώτα τα τουρκικά σκάφη και εν συνεχεία τα ελληνικά.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
το είδαμε στο Σύνδεσμος 71

ΣΧΟΛΙΟ
Οσοι φίλοι δεν γνωρίζουν που πέφτει η Ζουράφα μπορούν να διαβάσουν παλαιότερη ανάρτησή μας.


Τουρκικό σκάφος της ακτοφυλακής κατεδίωξε ελληνικό του Λιμενικού Σώματος στην βραχονησίδα Ζουράφα (Λαδοξέρα) της Σαμοθράκης.

Δύο κείμενα του Νίκου Λυγερού για την ΑΟΖ και τα Δωδεκάνησα.

17 Απριλίου 2012

Του Νίκου Λυγερού*

Τα Δωδεκάνησα ως ασπίδα της ΑΟΖ


Όσοι θεωρούν ακόμα τα Δωδεκάνησα αποκλειστικά ως τουριστικό προορισμό στην καλύτερη περίπτωση ή ως ευάλωτη περιοχή της Ελλάδας στην χειρότερη, πρέπει να καταλάβουν ότι στην πραγματικότητα αποτελούν την ασπίδα της ΑΟΖ. Το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου είναι η αιχμή του δόρατος και επιτρέπει την επαφή με την ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά από μόνο του δεν επαρκεί και χρειάζεται υποστήριξη από όλα τα Δωδεκάνησα. Αυτή η ενίσχυση είναι απαραίτητη και δεν είναι ανάγκη να γνωρίζει κανείς τις ημερομηνίες του 1480 και του 1522 για να καταλάβει την αξία του εγχειρήματος. Η τοποθεσία των Δωδεκανήσων είναι γεωστρατηγική κι αυτή η ιδιότητα αναδεικνύεται και τοποστρατηγικά μέσω των διαγραμμάτων Voronoi. Αφού λοιπόν το θεωρητικό υπόβαθρο είναι ξεκάθαρο, πρέπει να υλοποιήσουμε τις απαιτήσεις του. Δεν μπορεί να είμαστε απλώς παθητικοί και να μας αρκούν οι συμφωνίες του 1923, 1932 και 1947. Το όλο πεδίο χρειάζεται μία δυναμική που πρέπει να αναπτυχθεί, διότι η θεωρία των μηδενικών γειτονικών τριβών προϋποθέτει απλώς την εξουδετέρωση οποιασδήποτε αντίστασης στην περιοχή. Δεν υπάρχει θέση που να στέκει πλέον και να θεωρεί τα Δωδεκάνησα ως απλώς νησιά του Αιγαίου. Αυτή η παθητική στάση είναι εγκληματική για το λαό μας στην περιοχή. Και δεν αρκεί ο τουρισμός για να σώσει την κατάσταση. Όσοι από τους δικούς μας δεν έχουν ιδέα από ιπποτική ιστορία, θα πρέπει να την μελετήσουν, για να κατανοήσουν τα δομικά στοιχεία της περιοχής και ν’ αντιληφθούν ότι μερικά πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με την τύχη, όπως νομίζουν συνήθως. Το θέμα της ΑΟΖ αναδεικνύει και την πραγματικότητα που είναι εκτός οικονομικών θεμάτων. Κι αυτοί που επιμένουν και παλεύουν ενάντια στην ΑΟΖ, έχουν την υποχρέωση να το κάνουν για να δικαιολογήσουν την απραξία τους, αλλά και τον ραγιαδισμό τους, αλλιώς δεν εξηγείται μία τόσο μεγάλη αναποτελεσματικότητα. Όταν δεν πιστεύεις στην αξία των δικών σου, μεγαλώνεις την αξία του εχθρού σου, για να τον παρουσιάσεις ως αήττητο. Κατά συνέπεια, αν δεν δώσουμε την πρέπουσα σημασία στα Δωδεκάνησα και συνεχίσουμε να ακούμε τα λόγια της φοβίας, τότε όντως αυτή η περιοχή θα είναι καταδικασμένη. Γι’ αυτόν λοιπόν το λόγο πρέπει να προωθήσουμε το θέμα της ΑΟΖ, μέσω της ενίσχυσής μας στην περιοχή, για να δέσουμε την ΑΟΖ μας με την ΑΟΖ της Κύπρου και να έχουμε πια μια συνεκτική ευρωπαϊκή ΑΟΖ στη Μεσόγειο. Όλα τα άλλα είναι πολιτικάντικες και θεσμικές δικαιολογίες. Τα Δωδεκάνησα είναι η ασπίδα της ΑΟΖ, αλλά αυτή έχει νόημα μόνο όταν την κρατάμε στο χέρι μας κι όχι όταν την παρατάμε. Η ασπίδα είχε ήδη έναν συμβολισμό στη Σπάρτη, καλό θα ήταν οι δικοί μας να μην τον ξεχάσουν.

πηγή

Τα ιστιοφόρα της ΑΟΖ

Η ιδέα του Νίκου Καραβαζάκη περί ιστιοπλοΐας στο ελληνικό απέραντο γαλάζιο μπορεί να φανεί φιλόδοξη, αλλά έχει νόημα και πρέπει να την προωθήσουμε με κάθε τρόπο. Μπορεί μάλιστα να τη συνδυάσουμε με τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια της απελευθέρωσης των Δωδεκανήσων από τον τουρκικό ζυγό. Είναι μία ευφυής και ειρηνική προσπάθεια της ανάδειξης της σημασίας και της αξίας της θέσπισης της ΑΟΖ το 2012 από την πατρίδα μας. Είναι ένας τρόπος πρακτικός να συμμετάσχει ο ελληνισμός σε όλα τα επίπεδα και από όλα τα μέρη του κόσμου, για να υποστηρίξουν το όλο εγχείρημα. Η περιήγηση στο Αιγαίο αλλά και πέρα από αυτό, αφού η ΑΟΖ ξεχειλίζει από αυτό το στενό πλαίσιο. Επιπλέον, τώρα η ελληνική ΑΟΖ μέσω της κυπριακής, έχει γίνει μία ευρωπαϊκή υπόθεση. Αν επιπλέον σκεφτούμε την περιοχή των Δωδεκανήσων ως ένα ιστορικό χώρο, όπου το θέμα της Ιπποσύνης δεν είναι μία ουτοπία, τότε η όλη προσπάθεια παίρνει μία μορφή που έχει βάθος και μεγαλείο. Τα ιστιοφόρα της ΑΟΖ έχουν λοιπόν έναν ευρωπαϊκό και ξεκάθαρο προσανατολισμό, δίχως να περιορίζονται από φοβικά σύνδρομα με γειτονικές σχέσεις. Κανένας δεν μπορεί να μας εμποδίσει να διεκδικήσουμε ειρηνικά τα δικά μας δικαιώματα. Όπως πήγαιναν όλοι οι Ινδοί να μαζέψουν αλάτι στη θάλασσα, ενώ ήταν απαγορευμένο από τους αποικιοκράτες, έτσι κι εμείς θα βρεθούμε με τα ιστιοφόρα μας στην ΑΟΖ μας. Επίσης δεν πρέπει να ξεχάσουμε τη βραδύτητα του πανιού. Με άλλα λόγια η ιδέα μας δεν είναι να είμαστε περαστικοί και να περάσουμε γρήγορα από αυτά τα μέρη. Αντιθέτως, θέλουμε να αργήσουμε σε αυτά, διότι είναι η πατρίδα μας. Θα πηγαίνουμε όσο πιο αργά γίνεται για να είμαστε σχεδόν σαν τους ακίνητους ανθρώπους που διασχίζουν τον χρόνο. Ο ελληνισμός γεννήθηκε στη θάλασσα και από αυτή δυναμώνει εδώ και αιώνες. Από αυτή μάθαμε τους ανέμους. Ο Μαϊστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής, ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος, η Τραμουντάνα, η Όστρια είναι λέξεις μας από το γαλάζιο λεξικό. Σε αυτό έχουμε χαράξει και τα νησιά με το μίνιο και με το φούμο, τα νησιά με το σπόνδυλο καποιανού Δία, τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια, όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης. Όλα αυτά δεν είναι απλώς ουτοπίες αλλά πραγματικότητες που δεν πρέπει να ξεχάσουμε μέσα στην μιζέρια. Και δεν πρόκειται να μας επηρεάσουν οι γειτονικές απειλές, διότι εμείς τις γράφουμε στις αρχές μας. Διότι πιστεύουμε μόνο και μόνο στις αξίες μας. Η ιστιοπλοΐα στο απέραντο γαλάζιο μπορεί να υλοποιηθεί εξαρτάται μόνο από εμάς. Άξιος ο Ζωοδότης της Ελλάδος: Η θάλασσα μας!

πηγή


* Ο Νίκος Λυγερός είναι Στρατηγικός Σύμβουλος και καθηγητής γεωστρατηγικής.
 

Μεσογειακές Συμφωνίες και ΑΟΖ.

16 Απριλίου 2012

Του Νίκου Λυγερού*

Για να υλοποιηθεί η θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ και για να προχωρήσουμε στην οριοθέτησή της μέσω των διμερών σχέσεων με την Αλβανία, Ιταλία, Λιβύη, Αίγυπτο, Κύπρο και Τουρκία, πρέπει να γνωρίζουμε και τις υπάρχουσες συμφωνίες μέσα στη Μεσόγειο. Σε αυτές πρέπει να εντάξουμε και τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης του 1982 (υπόθεση Λιβύη –Τυνησία) και του 1985 (Λιβύη- Μάλτα). Υπάρχουν οριοθετήσεις που αφορούν χωρικά εθνικά ύδατα (Ιταλία- Γιουγκοσλαβία, Γαλλία- Ιταλία και Βοσνία- Κροατία), οι οποίες είναι σημαντικές για τα ακραία σημεία βέβαια. Πιο σημαντικές συμφωνίες είναι αυτές που αφορούν την έννοια της υφαλοκρηπίδας (Ιταλία- Γιουγκοσλαβία, Ιταλία- Τυνησία, Ιταλία- Ισπανία, Ιταλία- Αλβανία) στις οποίες ανήκει και η συμφωνία του 1977 μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας. Όσον αφορά στο γενικότερο πλαίσιο, δηλαδή για κάθε τύπου συμφωνία, έχουμε τις υποθέσεις Γαλλία- Μονακό και Αλγερία- Τυνησία. Και υπάρχει και μια ειδική συμφωνία μεταξύ Ιταλίας και Μάλτας. Υπενθυμίζουμε, βέβαια, ότι όσον αφορά αποκλειστικά στην ΑΟΖ, υπάρχουν οι συμφωνίες Αιγύπτου- Κύπρου, Λιβάνου- Κύπρου και Ισραήλ- Κύπρου. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι σε όλο αυτό το πλαίσιο υπάρχουν παίκτες οι οποίοι είναι δυναμικοί και αποτελεσματικοί, όπως είναι η Ιταλία, που διαθέτει τη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου. Με αυτή τη βάση δεδομένων, όσον αφορά στις μεσογειακές συμφωνίες, είναι δυνατόν να ενισχύσουμε τα στρατηγικά μας βήματα για τις επόμενες οριοθετήσεις, τις οποίες έχουμε ήδη αναλύσει θεωρητικά μέσω της τοποστρατηγικής. Το θέμα της Αλβανίας και της Ιταλίας είναι λοιπόν από τα πιο σύντομα. Όσο αφορά στη Λιβύη βλέπουμε ότι υπάρχει πλαίσιο συμφωνίας για το οποίο θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και την υπόθεση της με την Μάλτα, για να μην πέσουμε σε παγίδες διαπραγμάτευσης που σχετίζονται με τον κόλπο. Για την Αίγυπτο, γνωρίζουμε ήδη ότι είναι περίπλοκος παίκτης, αλλά έχει κάνει οριοθετήσεις στη μέση γραμμή με την Κύπρο και τη Σαουδική Αραβία. Για την Κύπρο ξέρουμε όλοι το θέμα, δεν είναι η ίδια αλλά η δική μας απόφαση. Κατά συνέπεια, αυτή η δυσκολία είναι μόνο και μόνο εσωτερική. Τέλος, για την Τουρκία, η οποία έχει οριοθετήσεις και στη Μαύρη θάλασσα, το παίγνιο είναι γνωστό σε διπολικό πλαίσιο, αλλά μετά από όλες τις άλλες συμφωνίες και την παρουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μια αλλαγή είναι αναμενόμενη. Σε κάθε περίπτωση, αν υπάρξει συμφωνία με αυτή τη χώρα θα είναι μετά από όλες τις άλλες και μόνο αν έχει νόημα. Ας εξετάσουμε, λοιπόν, προσεκτικά όλο το υπόβαθρο της Μεσογείου για να έχουμε πρόσβαση επιτέλους και στο υπέδαφός της.
πηγή

* Ο Νίκος Λυγερός είναι Στρατηγικός Σύμβουλος και καθηγητής γεωστρατηγικής.
 

ΑΟΖ και εκλογές.

14 Απριλίου 2012

Του Νίκου Λυγερού*

Η πρώτη φάση της στρατηγικής για την θέσπιση της ΑΟΖ μόλις τέλειωσε. Το καθαρά θεωρητικό πλαίσιο μετατρέπεται με την ανακοίνωση των εκλογών σε πεδίο. Αυτή η φάση θα διαρκέσει έως τις εκλογές για να παραδώσει την σκυτάλη στο πεδίο δράσης. Στο ενδιάμεσο λοιπόν θα πρέπει ο ελληνικός λαός να πείσει όλα τα κόμματα να συμπεριλάβουν την ΑΟΖ στο πρόγραμμα τους, έτσι ώστε να είναι όλα θετικά προς την θέσπισή της. Κι αν δεν είναι, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους και βέβαια τις επιπτώσεις. Η ΑΟΖ είναι πλέον ένα όραμα απτό για την πατρίδα μας. Η ενημέρωση για τις ιδιότητες της έχει γίνει σε πολλαπλό επίπεδο και ο καθένας μπορεί να κρίνει την αναγκαιότητά της, όχι μόνο σε αυτή την περίοδο αλλά και για να υπάρξει μέλλον στην πατρίδα μας. Είναι μια στρατηγική κίνηση που προσφέρει δυνατότητες στην οικονομία όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο αλλά και σε ευρωπαϊκό. Κατά συνέπεια, κάθε κόμμα αν είναι σοβαρό και θέλει όντως να βοηθήσει την Ελλάδα, θα πρέπει να την προωθήσει. Αυτό βέβαια δεν θα έχει νόημα αν γίνεται μόνο προεκλογικά, δηλαδή μόνο στη δεύτερη φάση. Και γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε προσεχτικοί, για να υπάρξει ένα στρατηγικό βάθος σε αυτές τις εκλογές όσον αφορά στο θέμα της ΑΟΖ. Διότι η θέσπιση είναι μόνο η αρχή της όλης διαδικασίας. Έτσι οι δηλώσεις που δεν έχουν βάθος θα πρέπει να εντοπιστούν και να απορριφθούν, για να προχωρήσει ουσιαστικά και όχι τυπικά και μόνο το θέμα. Τα κόμματα είναι πολλά, οι επιλογές πολλές, αλλά η ΑΟΖ μία. Η επόμενη κυβέρνηση, θα είναι η κυβέρνηση που θα θεσπίσει την ΑΟΖ. Σε αυτό πρέπει να προετοιμαστούμε για να σταματήσει η μιζέρια της κοινωνίας της κρίσης. Όλοι όσοι πιστεύουν ότι τίποτα δεν αλλάζει και δεν έχουν καμία δυνατότητα να συμμετάσχουν σε μια άλλη πραγματικότητα, ας συνειδητοποιήσουν ότι θα ανήκουν όχι στη γενιά της κρίσης, αλλά στη γενιά που θα δώσει την ΑΟΖ στην Ελλάδα και τα παιδιά της. Αυτή η αλλαγή φάσης δεν είναι μια λεπτομέρεια, αλλά μια ιστορική στιγμή στην οποία θα θέλουμε μετά να έχει υπάρξει και η δική μας συμβολή. Ψηφίζει ο λαός και θεσπίζει ΑΟΖ. Αυτό είναι το νοητικό σχήμα που θα επιτρέψει την ύπαρξη της υλοποίησης αυτού του οράματος. Έως τώρα κανείς δεν έβλεπε το μέλλον της πατρίδας μας, τόσο είχε χάσει κάθε εκτίμηση όχι μόνο του κράτους, αλλά και του ίδιου του του εαυτού. Τώρα όμως ο καθένας μας συμβάλλει πρακτικά με την ψήφο του για την θέσπιση της ΑΟΖ. Διότι αυτό είναι το πρόγραμμα του 2012. Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο την αναποτελεσματικότητα και την ευθυνοφοβία της πολιτικής απραξίας. Ο Ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη από τέτοιους πολιτικούς που κοιτάζουν μόνο το δικό τους μέλλον. Η ΑΟΖ είναι για το λαό και μόνο. Όλοι για την ΑΟΖ και η ΑΟΖ για όλους.

πηγή
* Ο Νίκος Λυγερός είναι Στρατηγικός Σύμβουλος και καθηγητής γεωστρατηγικής.
 

Δεν έχουμε και πολλά να σκεφτούμε για το ποιούς ΔΕΝ πρέπει να ψηφίσουμε.... Εχουμε όμως πολύ σκέψη για το ποιούς ΘΑ ψηφίσουμε!!!

http://www.youtube.com/watch?v=Cmd0im4P6ro&feature=player_embedded

Ολη η αλήθεια σε 6 λεπτά....
Ας ελπίσουμε οτι το μέλλον θα είναι ευοίωνο για την πατρίδα μας....

ΝΕΟΦΙΛΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. «Πάρτα όλα» για την Ελλάδα.

11 Απριλίου 2012

Γράφει ο Χρίστος Γούδης

Είδες να μαδούν την κότα
και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα;
Έτσι πάει το έθνος.

«Η Γυναίκα της Ζάκυθος»
Διονύσιος Σολωμός

Το ελληνικό δαιμόνιο, πρωτοπόρο για μία ακόμη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, διαμορφώνει στις αρχές του 21ου αιώνα, μέσα από την βιογενετική σύζευξη των ιδεολογικών αντιθέσεων του παρελθόντος, την μετανεωτερική πολιτική φιλοσοφία της εποχής. Η υπέρβαση του κομμουνισμού και του νεοφιλελευθερισμού στην πράξη και στην καθημερινότητά μας, μέσα από την μοριακή σύμφυση των κύριων χαρακτηριστικών τους, αρχίζει να σχηματοποιείται σε μια νέα «τερατογενετικά μεταλλαγμένη» πολιτική ιδεολογία της ανθρωπότητος: τον νεοφιλμουνισμό. Κύριοι άξονες το laissez passer, laissez faire, άσε τους να περάσουν, άσε τους να κάνουν ό,τι θέλουν, δείρε τους άγρια και φορολόγησέ τους, πάρτους τα σπίτια, απόλυσέ τους και υποδούλωσέ τους. Η επίπλαστη αντιφατικότητα, των φωτεινών ιδεολογημάτων που διέπουν τον ελληνικό (επί του παρόντος) νεοφιλμουνισμό, αίρεται όταν ληφθεί υπ’ όψη ότι η εφαρμογή τους είναι επιλεκτικά παρεμβατική και αναφέρεται κατά περίπτωση σε διαφορετικές ομάδες ανθρώπων.

Έτσι, ο γενετικός κώδικας της πλήρους ελευθεριότητας αφορά κυρίως του νεοβάρβαρους χρηματανθρώπους και τους πολυπληθείς αλλογενείς, ενώ ο διπλούς πέλεκυς (της εκδοράς και της πνιγμονής) αφορά όλους τους έντιμους πολίτες, οι οποίοι αρνούνται να καταστούν ευέλικτοι, παραβατικοί, και ανταγωνιστικοί (δεν κλέβουν, δεν ληστεύουν, δεν γλείφουν, δεν ασχημονούν, και δεν παραβαίνουν τους νόμους), είναι δηλαδή οπισθοδρομικοί και αμετανόητοι στην προσκόλλησή τους στον αναχρονισμό της διατήρησης αρχών και αξιών.

Η νέα αυτή «ρηξικέλευθη» βιογενετική πολιτική ιδεολογία (Φρανκενστάϊν μ’ ακούς;), η οποία πραγματικά «σπαέι κόκκαλα» (απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά), αποτελεί έκφανση της δημιουργικής θύελλας που σαρώνει τα κρανία των πολιτικών μας τυχοδιωκτών και προκαλεί τις ενορατικές ερμηνείες ενός δισυπόστατου μαρξισμού: από την μία μεριά, του μαρξισμού τού μεγάλου στοχαστή Καρόλου Μάρξ, και από την άλλη του άλλου μαρξισμού, του (επίσης μεγάλου) γελωτοποιού, Γκρούσο Μάρξ. Έτσι, και ενώ ο κομμουνισμός του Καρόλου Μάρξ έχει πεθάνει διεθνώς, στην Ελλάδα (της φαιδράς πορτοκαλέας) ανθεί, γιατί υπάρχουν ακόμα πολιτικοί που σέβονται την ιερή παρακαταθήκη του αλήστου μνήμης υπαρκτού σοσιαλισμού που συμπυκνώνεται στην λιτή ρήση: «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, αλλά μερικοί – οι κομμουνιστές είναι πιό ίσοι από τους άλλους». Παράλληλα από την άλλη μεριά, το φιλελεύθερο πνεύμα των σαλτιμπάγκων, των ταχυδακτυλουργών, των παλιάτσων, και των μικρέμπορων της πολιτικής, κρατά ψηλά την σημαία του κωμικού Γκρούσο Μάρξ αναπεπταμένη ως νεοελληνική (made in China), διαλαλώντας σε ένα τηλεοπτικό «πάρτα όλα» την αναρριχητική (επί της εξουσίας) προδιάθεσή του, με την μεταπρατική και αδιαπραγμάτευτη φιλοσοφία του πλανόδιου πραγματευτή: «πάρε κόσμε, αυτές είναι οι αρχές μας, αν δεν σας αρέσουν έχουμε κι άλλες». Πάρε κόσμε, πάρτα «όλα για την Ελλάδα».

Χρίστος Γούδης
(Λαϊκός Παρατηρητής)


Χωρίς πυξίδα: Το σκηνικό της επόμενης ημέρας

To σκηνικό της επόμενης ημέρας δεν φαίνεται να έχει στηθεί ακόμη στην Ελλάδα – οπότε, όλοι όσοι βιάζονται να πάρουν μέρος σε ένα ακόμη...
«εκλογικό πανηγύρι» που προετοιμάζεται προσεκτικά από τη σκιώδη εξουσία στο «παραπέτασμα», είναι πιθανότατα σε λάθος δρόμο

"Προσωπικά «σιχαίνομαι» το κομματικοκεντρικό κράτος, έτσι όπως δυστυχώς λειτουργεί στην Ελλάδα. Όμως γνωρίζω ότι, η μοναδική μας προστασία απέναντι στις τοκογλυφικές αγορές και στα πολυεθνικά μονοπώλια είναι η Πολιτική. Επίσης ότι, η μοναδική μας προστασία απέναντι στους πολιτικούς είναι οι ενεργοί, υπεύθυνοι και σωστά ενημερωμένοι Πολίτες - οι οποίοι ψηφίζουν οι ίδιοι τους νόμους, ελέγχουν το δημόσιο και καθορίζουν την κυβερνητική Πολιτική, με την εγκαθίδρυση της άμεσης Δημοκρατίας" (άρθρο μας).

“Με ονειρικές υποθέσεις ή χωρίς, είναι εξωφρενικός παραλογισμός, είναι αυτοκτονία να αναθέτουμε στους αυτουργούς της καταστροφής να μας σώσουν από την καταστροφή. Η στοιχειώδης λογική αυτοάμυνας σήμερα επιβάλλει να παραμεριστεί το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της χώρας, να εξαφανιστεί από το δημόσιο βίο. Όλοι, χωρίς εξαίρεση.

Γιατί και οι ακκιζόμενοι ως καλοί, ως αδιάφθοροι, συνεργάστηκαν. Ανέχθηκαν, δεν κατήγγειλαν……Στερούμαστε την οποιαδήποτε θεσμική δυνατότητα να αποκαταστήσουμε δημοκρατικό, λειτουργικό, έντιμο κράτος. Δεν ζητάμε οίκτο, ούτε να μας υποκαταστήσουν άλλοι στις ευθύνες μας. Ζητάμε απλώς να πληροφορηθούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ότι, το 91% του λαού μας απορρίπτει με βδελυγμία αυτούς που οι ηγέτες της ΕΕ συναντούν σαν «εκπροσώπους» μας” (Χ. Γιανναράς).

ΠΕΡΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Έχουμε την άποψη ότι, το πρόγραμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων (το οποίο, αν μη τι άλλο, ευτυχώς «ταράζει τα νερά», αφού είναι το πρώτο που εμφανίζεται), είναι μεν σε γενικές γραμμές αρκετά καλό, αλλά πολύ θεωρητικό – ενώ η στελέχωση των επιτροπών που αναφέρονται (λογιστικός έλεγχος, γερμανικές επανορθώσεις κλπ.), θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει και εξειδικευμένα άτομα από άλλες χώρες της ΕΕ, έτσι ώστε να έχουν το απαιτούμενο «αντικειμενικό κύρος».

Το πρόγραμμα θα όφειλε λοιπόν να συμπληρωθεί με ακριβή νούμερα, τα οποία να πείθουν για τη δυνατότητα του να εφαρμοσθεί στην πράξη.

Για παράδειγμα, κοστολόγηση της κατώτατης σύνταξης που προτείνεται, δαπάνες και έσοδα σε σύγκριση με τον υφιστάμενο κρατικό προϋπολογισμό-μεσοπρόθεσμο, μία πρώτη αριθμητική προσέγγιση του σημερινού δημοσίου χρέους με το επιτόκιο που «αποδέχεται» η προτεινόμενη «αναθεώρηση» του, μία εφικτή πρόταση αποπληρωμής του (χρεολύσια), το λογιστικό έλεγχο του χρέους σε τμήματα (νόμιμο, επαχθές, παράνομο, ημιεπαχθές) κλπ. Στα πλαίσια αυτά, θα έπρεπε να υπάρχει ένας ακριβήςσχεδιασμός μεσοπρόθεσμης χρηματοδότησης του δημοσίου, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται ο χρόνος που απαιτούν οι διαπραγματεύσεις για την εκδίωξη της Τρόικας.

Νομίζουμε ότι, η κατάρτιση ενός Ισολογισμού του κράτους, όπου στη μία πλευρά του θα είναι το Παθητικό (χρέος) και στην άλλη το Ενεργητικό (ακίνητη δημόσια περιουσία, κρατικές επιχειρήσεις, υπόγειος πλούτος, γερμανικές επανορθώσεις ή ότι άλλο), θα έπρεπε να είναι στις πρώτες προτεραιότητες – επίσης με κατά το δυνατόν ακριβή αριθμητικά στοιχεία.

Επί πλέον, θεωρούμε απαραίτητη τη στελέχωση μίας υποθετικής κυβέρνησης από τα ικανότερα μέλη της νέας παράταξης, με βιογραφικά τους και με μία αντικειμενική παρουσία τους – αφού η χώρα απαιτεί την ύπαρξη κομμάτων, με σαφείς κυβερνητικές δυνατότητες. Όσον αφορά δε την κρατική επενδυτική τράπεζα «τύπου Kfw», τη οποία έχουμε προτείνει και εμείς σε αρκετά κείμενα μας, θεωρούμε ότι δεν θα έπρεπε να εξελιχθεί σε μία υπερτράπεζα, με ιδιοκτησία όλη τη δημόσια περιουσία – ενώ η στελέχωση της θα όφειλε να απασχολήσει περισσότερο ίσως από το αντικείμενο της.

Η πρόταση εξασφάλισης πλειοψηφικού μεριδίου στην, ιδιωτική ουσιαστικά, Τράπεζα της Ελλάδας, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση – αν και πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, αφού μάλλον δεν θα συμφωνούσαν οι μέτοχοι της. Εναλλακτικά λοιπόν θα μπορούσε να «καταργηθεί» η άδεια λειτουργίας της ως κεντρική τράπεζα και να δοθεί σε μία κρατική καινούργια – η οποία θα συστηνόταν ακριβώς για το σκοπό αυτό (όπως η γερμανική Bundesbank).

Η πρόταση για διαγραφή μέρους του ιδιωτικού χρέους (νοικοκυριά, επιχειρήσεις) είναι μεν σωστή, αλλά δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση προτεραιότητα. Αν και δεν είμαστε υπέρ των τραπεζών (ειδικά λόγω του ότι δανείζονταν από την ΕΚΤ με 1% και δάνειζαν το δημόσιο με πάνω από 5%, ενώ πολλά από τα δάνεια τους προς τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις ήταν με τοκογλυφικά επιτόκια), θεωρούμε ότι δεν είναι δυνατή μία δεύτερη ανακεφαλαιοποίηση τους, για να καλυφθεί η νέα διαγραφή, πριν ακόμη ολοκληρωθεί η πρώτη. Ας μην ξεχνάμε δε ότι, η χρεοκοπία των τραπεζών δεν οφείλεται στις ίδιες, αλλά στο κράτος – το οποίο διέγραψε το 75% σχεδόν των οφειλών του απέναντι τους (ομόλογα), πυροβολώντας ουσιαστικά τα πόδια του.

Τέλος, υπάρχουν ορισμένες απορίες, οι οποίες θα απασχολούν ίσως αρκετούς από εμάς: (α) είναι μέσα στις προθέσεις του νέου κόμματος ο διαχωρισμός της εκτελεστικής (κυβέρνηση) από τη νομοθετική (βουλή) εξουσία, όπου δεν θα μπορούν να συμμετέχουν άτομα και στη μία και στην άλλη; (β) είναι στα σχέδια του η άμεση δημοκρατία, η απ’ ευθείας συμμετοχή δηλαδή των Πολιτών στην ψήφιση των σημαντικών αποφάσεων, με απώτερο στόχο τη λειτουργία ενός πολιτεύματος «διαρκούς ενημέρωσης και ψηφοφορίας των Πολιτών», κατά τα ελβετικά πρότυπα;

Σε κάθε περίπτωση, η νέα αυτή παράταξη είναι μία εναλλακτική επιλογή για όλους όσους δεν επιθυμούν μία κεντρικά κατευθυνόμενη Οικονομία – είτε την «ερμαφρόδιτη», έτσι όπως περιγράφεται από το νεαρό πρόεδρο του συνασπισμού («θα πάρουμε τα χρήματα των πλουσίων, θα προβούμε σε διώξεις επιχειρηματιών, θα ζητήσουμε τα κλειδιά των τραπεζών κρατικοποιώντας τες, δεν θα πληρώσουμε ούτε ευρώ του χρέους», αλλά θα παραμείνουμε στη φιλελεύθερη Ευρωζώνη κλπ.), είτε τη «δογματική», «αρτηριοσκληρωτική» αλλά καθαρότατη, συνεπή και σαφή του κομμουνιστικού κόμματος.

Επίσης για όσους επιθυμούν να επιλέξουν μικρά κόμματα, επειδή δεν θέλουν να συμβάλλουν με την ψήφο τους στην παγίωση της υποδούλωσης της πατρίδας τους στους δανειστές της - «επιβραβεύοντας» τα κόμματα που την οδήγησαν στη χρεοκοπία και δίνοντας τους τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν πάνω από 150 έδρες.

ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ

Ο κανόνας, ο οποίος ισχύει ανέκαθεν για τις επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν οικονομικές κρίσεις είναι το ότι, η αναδιάρθρωση δεν πρέπει να διαρκεί πάνω από τρία συνολικά χρόνια:

(α) το δύσκολο πρώτο έτος, στο οποίο υπερισχύουν οι μειώσεις των εξόδων, η ευρύτερη λιτότητα και ένας οδυνηρός περιορισμός του τζίρου (ύφεση και χαμηλότερο ΑΕΠ για ένα κράτος)

(β) το δεύτερο έτος της σταθεροποίησης, όπου δεν υιοθετείται κανένα άλλο μέτρο, αλλά επιδρούν αυτά που έχουν ήδη ληφθεί και

(γ) το τρίτο έτος της ανάπτυξης, κατά τη διάρκεια του οποίου αποδίδουν τα μέτρα που λήφθηκαν, στα επώδυνα χρόνια που προηγήθηκαν.

Εάν δεν εφαρμοσθεί με την παραπάνω χρονική σειρά και διάρκεια η στρατηγική αναδιάρθρωσης και επανεκκίνησης, τότε όλοι οι συμμετέχοντες «καίγονται» - η εμπιστοσύνη στα μέτρα και στη διοίκηση (management) χάνεται, ενώ η επιχείρηση οδηγείται στη χρεοκοπία.

Περαιτέρω, υπάρχουν πολλά κόμματα που θέλουν να διώξουν το ΔΝΤ και τη Γερμανία, καθώς επίσης να οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, εφαρμόζοντας ένα σωστό (τριετές) πρόγραμμα αναδιάρθρωσης της οικονομίας. Δεν βλέπουμε όμως να έχει κάποιο τις απαιτούμενες προϋποθέσεις (στελέχη κλπ.), ούτε να θέλει να τις αποκτήσει, ενώ θεωρούμε πολύ δύσκολο το να λειτουργήσει κάτι σωστά, στηριζόμενο σε «φθαρμένα υλικά» και σε σαθρές βάσεις.

Κανένα κόμμα δεν δίνει ανιδιοτελείς, υπεύθυνες, συγκεκριμένες και πρακτικά εφαρμόσιμες απαντήσεις στα θέματα που μας απασχολούν (οικονομία, εθνική κυριαρχία, παιδεία, υγεία, ασφάλεια, λαθρομετανάστευση κλπ.), σχεδόν όλα προσπαθούν να «ανακαλύψουν» εκείνες τις τοποθετήσεις, οι οποίες αποδίδουν άμεσα σε εκλογικές ψήφους, ενώ κυριαρχεί η διασπορά ψευδών ελπίδων, η υπεκφυγή, και η προστασία των κεκτημένων προνομίων – γεγονός που μάλλον θα αλλάξει, μόνο μετά από μία «δημιουργική καταστροφή».

Πάντως, «το σκηνικό της επόμενης ημέρας» δεν φαίνεται να έχει στηθεί ακόμη στην Ελλάδα – οπότε, όλοι όσοι βιάζονται να πάρουν μέρος σε ένα ακόμη «εκλογικό πανηγύρι» που προετοιμάζεται προσεκτικά από τη σκιώδη εξουσία στο «παραπέτασμα», είναι πιθανότατα σε λάθος δρόμο. Οι εκλογές με διλήμματα και με εκβιασμούς, δεν οδηγούν σε εποικοδομητικά αποτελέσματα – αφού αρκετοί ψηφίζουν συμβιβαζόμενοι, αυτούς που στην πραγματικότητα σιχαίνονται, εάν δεν τους μισούν. Σε κάθε περίπτωση, καμία χώρα δεν έμεινε ποτέ ακυβέρνητη, όσα προβλήματα και αν είχε.

Η εγκατάσταση ενός λειτουργικού Κράτους Δικαίου, παράλληλα με την προώθηση ενός σωστού φορολογικού, επενδυτικού και επιχειρηματικού πλαισίου, χωρίς την υφιστάμενη γραφειοκρατία, προηγείται των όποιων θετικών εξελίξεων για τη χώρα μας. Από την άλλη πλευρά, όλα τα σκάνδαλα που κατακλύζουν σήμερα την επικαιρότητα μοιάζουν να μην έχουν άλλο στόχο, από την τοποθέτηση της μίας κοινωνικής ομάδας απέναντι στη άλλη - έτσι ώστε να αποφύγουν την τιμωρία η πραγματικοί υπεύθυνοι, καθώς επίσης να επιβληθούν ανεμπόδιστα τα συμφέροντα (ιδιωτικοποιήσεις των κοινωφελών επιχειρήσεων, δημεύσεις της ιδιωτικής περιουσίας κλπ.) των εισβολέων.

Όπως πάντα, είναι πιθανόν να κάνουμε λάθος τόσο στις εκτιμήσεις, όσο και στις τοποθετήσεις μας, καθώς επίσης να είναι εσφαλμένη η εντύπωση μας, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα εισέρχεται, δυστυχώς ενυπόθηκη, στο τελευταίο και πλέον οδυνηρό στάδιο του καθοδικού σπειροειδή κύκλου - ο οποίος, εάν συνεχίσει την πορεία του, καταλήγει εκεί που κανένας από εμάς δεν θέλει να πιστέψει.
sofokleous10.gr 
 

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Μιλιέτ: Σχέδιο αναγνώρισης των κατεχομένων της Κύπρου

NAFTEMPORIKI.GR Δευτέρα, 16 Απριλίου 2012 19:08
Σχέδιο τριών φάσεων για διεθνή αναγνώριση των κατεχομένων της Κύπρου, κι αν δεν τα καταφέρει, για προσάρτηση, θα θέσει σε εφαρμογή η τουρκική πλευρά, εάν δεν υπάρξει λύση στο Κυπριακό μέχρι την 1η Ιουλίου, αναφέρει σε δημοσίευμά της η τουρκική εφημερίδα «Μιλιέτ».
Οι φάσεις του σχεδίου είναι η ανακοίνωση της επιθυμίας της τουρκικής πλευράς για διεθνή αναγνώριση των κατεχομένων, άνοιγμα των Βαροσίων, μετονομασία της λεγόμενης «ΤΔΒΚ» σε «Τουρκοκυπριακό Κράτος» για διεθνή αναγνώριση και αν δεν στεφθούν με επιτυχία οι κινήσεις αυτές, προσάρτηση των κατεχομένων από την Τουρκία.
Η «Μιλιέτ» γράφει ότι «η μετονομασία θα γίνει σύμφωνα με τον όρο Τουρκοκυπριακό Κράτος που αναφερόταν στο σχέδιο Ανάν». Τονίζει επίσης ότι τα κατεχόμενα «από το 2004 εκπροσωπούνται ως Τουρκοκυπριακό Κράτος στην Οργάνωση Ισλαμικής Διάσκεψης» και υποστηρίζεται πως με τη κίνηση αυτή, οι 57 χώρες μέλη του οργανισμού, θα αναγνωρίσουν το «Τουρκοκυπριακό Κράτος».
Σύμφωνα με τον «ανώτερο αξιωματούχο» τον οποίο επικαλείται η «Μιλιέτ», «φαίνεται πως εξαιτίας του ότι οι Ελληνοκύπριοι αποφεύγουν τη λύση, δεν θα υπάρξει κάποια πρόοδος εντός του 2012», ενώ «με την Ελληνοκυπριακή προεδρία στην ΕΕ από την 1η Ιουλίου, θα διακοπούν και οι σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ». Ο αξιωματούχος σημειώνει ότι «μετά την ημερομηνία αυτή δεν αναμένεται να συνεχιστούν οι συνομιλίες στην Κύπρο».
Ο αξιωματούχος αναφέρει ότι από την πρώτη Ιουλίου η τουρκική πλευρά θα ξεκινήσει διπλωματική επίθεση και υπογραμμίζει πως η διεθνής αναγνώριση των κατεχομένων ως ΤΔΒΚ, «εμποδίζεται με αποφάσεις του ΟΗΕ».
«Εάν το όνομα είναι το Τουρκοκυπριακό Κράτος, κανείς δεν μπορεί να πει όχι στο αίτημα περί αναγνώρισης. Υπάρχει μία συμπάθεια προς το όνομα αυτό. Εξ'άλλου υπάρχει εκπροσώπηση με το όνομα αυτό στον Οργανισμό ισλαμικής Διάσκεψης» λέει ο αξιωματούχος και αναφέρει ότι «το αίτημα για αναγνώριση δεν θα σημαίνει αντιπαράθεση με τον κόσμο. Οι Τουρκοκύπριοι θα ζητήσουν να αναγνωριστεί το Τουρκοκυπριακό Κράτος, το οποίο αποδέχεται η διεθνής κοινότητα και όχι της ΤΔΒΚ. Οι αποφάσεις αυτές είναι ριζοσπαστικές, αλλά είναι βήματα που θα γίνουν και έχουν συζητηθεί στο άξονα Αγκυρας Λευκωσίας».
Κανένα σχόλιο από τον τούρκο Πρόεδρο Α. Γκιούλ
Ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιούλ απέφυγε να σχολιάσει πληροφορίες που μιλάνε για την ύπαρξη εναλλακτικού σχεδίου για το Κυπριακό, αν δεν ολοκληρωθούν οι συνομιλίες για τη λύση μέχρι την 1η Ιουλίου.
«Είναι η σειρά των Ελληνοκυπρίων να έχουν την Προεδρία της ΕΕ για ένα εξάμηνο. Κατά συνέπεια έχουν μεγάλη σημασία οι συνομιλίες υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Ελπίζουμε ότι θα υπάρξει σε αυτές κάποιο αποτέλεσμα. Αναμφισβήτητα οι συνομιλίες αυτές δεν είναι δυνατόν να συνεχιστούν ες αεί», περιορίστηκε να πει ο Τούρκος πρόεδρος.
«Η 1η Ιουλίου δεν αποτελεί προθεσμία για λύση»
«Απορρίπτουμε ότι η 1η Ιουλίου, ημέρα που η Κυπριακή Δημοκρατία αναλαμβάνει την προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, είναι χρονοδιάγραμμα για λύση του κυπριακού», τόνισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφανος Στεφάνου, σχολιάζοντας νέα δημοσιεύματα στον τουρκικό Τύπο για εφαρμογή σχεδίου Β’ από την Αγκυρα.
Ο κ. Στεφάνου επεσήμανε ότι καμιά σχέση δεν υπάρχει μεταξύ της Κυπριακής Προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ και του Κυπριακού, ενώ και ο πρόεδρος Δ. Χριστόφιας έχει στείλει πολλάκις το μήνυμα ότι είναι πανέτοιμος να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις και μετά την 1η Ιουλίου.
Το σχέδιο Β', που διαφημίζει η Αγκυρα, αντίκειται στο διεθνές δίκαιο και παραβιάζει ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Ο κ. Στεφάνου είπε ότι οι αποφάσεις του διεθνούς οργανισμού είναι πολύ συγκεκριμένες για την Κύπρο με στόχο τον τερματισμό της κατοχής και την επανένωση του νησιού και του λαού, στο πλαίσιο μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας την οποία ορίζει ο διεθνής οργανισμός και άρα η Τουρκία προωθώντας αυτό το σχέδιο, συνεχίζει να παραβιάζει τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Προσέθεσε ότι υπάρχουν τοποθετήσεις αξιωματούχων του ΟΗΕ ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουν ξανά διαδικασίες που ακολουθήθηκαν το 2004 και οδήγησαν σε αποτυχία την όλη προσπάθεια για εξεύρεση λύσης.
Ο κ. Στεφάνου ανέφερε ότι η κυπριακή κυβέρνηση παρακολουθεί πολύ στενά το τί λέει και το τί κάνει η Τουρκία, αντιμετωπίζοντας τις όποιες προθέσεις της και τις όποιες στρατηγικές και τακτικές εφαρμόζει αυτή την περίοδο.
Για τα περί διεθνούς ή πολυμερούς διάσκεψης, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος υπενθύμισε ότι και σε αυτό το θέμα ο ΟΗΕ έχει συγκεκριμένες αποφάσεις, ότι δηλαδή δεν μπορεί να συγκληθεί διεθνής διάσκεψη εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία στις εσωτερικές πτυχές του Κυπριακού και ότι η διεθνής διάσκεψη θα συγκληθεί για τις πτυχές εκείνες του Κυπριακού που είναι διεθνείς.
«’ρα, οι απαντήσεις είναι πολύ συγκεκριμένες, δεν είναι μόνο δικές μας απαντήσεις, αλλά είναι και απαντήσεις του ίδιου του ΟΗΕ», σημείωσε ο εκπρόσωπος.

Turkey's Strategy | Stratfor

Turkey's Strategy | Stratfor

Γιατί λείπω (Τον διώξαμε τον "ΑΧΡΗΣΤΟ" ....)

17/04/2012
Photo: matthewheptinstall@Flickr
Photo: matthewheptinstall@Flickr
1 εικόνα
Από το παράθυρο του ξενοδοχείου, στο Seattle, διακρίνω μια μοναχική φιγούρα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ένας μοναχικός διαδηλωτής, φορώντας ένα ζωστήρα που κρατάει όρθιες δύο μεγάλες Συριακές σημαίες, σηκώνει στον αέρα ένα χαρτόνι γεμάτο συνθήματα που βουβά μεταφέρει τον πόνο του, την απόγνωση του για την δοκιμαζόμενη πατρίδα του. Μέσα στην παγωνιά, με τα αυτοκίνητα να περνούν δίπλα του και ελάχιστους πεζούς να τον προσπερνούν, κάθεται όρθιος, απτόητος, σιωπηλός για ώρες.
Πριν τον παρατηρήσω, καθισμένος στον υπολογιστή μου κι έτοιμος να γράψω το άρθρο της εβδομάδας για το protagon, σκόπευα να σας γράψω άλλο ένα άρθρο για την Κρίση, συγκεκριμένα για το συνέδριο στο Βερολίνο στο οποίο θα βρίσκομαι όταν θα διαβάζετε τούτες τις γραμμές. Δεν τα κατάφερα. Η εικόνα του Σύρου στην διασταύρωση μιας ψυχρής αμερικανικής μεγαλούπολης με μαγνήτιζε και μου υπέβαλε επίμονα το ερώτημα: Τι κάνεις εσύ εδώ; Γιατί λείπεις από την δική σου, χειμαζόμενη, χώρα;
Δεν ήθελα να γράψω επί προσωπικού. Κανείς μας, αυτές τις ώρες, δεν είναι αρκετά σημαντικός για να ομφαλοσκοπεί και να χρησιμοποιεί ένα βήμα που έτυχε να έχει για να γράφει αυτοβιογραφικά. Όμως κάτι η φιγούρα του Σύρου στο φανάρι, κάτι οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας που αρνούνταν να αφήσουν ανεπηρέαστη την ψυχολογία ακόμα ακόμα κι ενός άθεου (σαν εμένα), κατέληξα στο σημερινό μου θέμα. Συγχωρήστε με.
Πρώτη φορά κοίταξα την βροχή μέσα από παράθυρο σε ξένο τόπο, στον οποίο ήξερα ότι θα έμενα χρόνια, το 1978 στην Αγγλία. Θυμάμαι ακόμα το συναίσθημα. Δέκα χρόνια μετά κοίταζα έναν άλλον τόπο, την Αυστραλία, μέσα από ένα άλλο, αντίστοιχο, «παράθυρο». Μεσολάβησαν κι άλλα «παράθυρα», στο Βέλγιο, στην Σκωτία... Συνολικά, 23 χρόνια πέρασαν μέχρι να πάρω την απόφαση της επιστροφής.
Γιατί γύρισα; Μέχρι τότε δεν είχα νιώσει ούτε μέρα μετανάστης. Ξένος ναι, μετανάστης ποτέ. Είχα μάθει να χαίρομαι τους ξένους τόπους με τρόπο που μόνο ένας Έλληνας μπορούσε, στον βαθμό που δεν έψαχνε να βρει Έλληνες και Ελλάδα στον ξένο τόπο αλλά, αντίθετα, πάσχιζε να χαθεί σε αυτόν. Ως ξένος Έλληνας. Με την βαλίτσα έτοιμη για νέους ξένους τόπους ή της επιστροφής. Κάποια στιγμή ένιωσα, καθώς πλησίαζα τα σαράντα, ότι οι βαθμοί ελευθερίας μειώνονταν. Κάποια στιγμή θα «έπιανα» τον εαυτό μου να έχει μετατραπεί από ξένο σε μετανάστη. Πανικοβλήθηκα.
Το πρώτο ανιχνευτικό βήμα έγινε το 1998, όταν επισκέφτηκα για ένα εξάμηνο το Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην αρχή ήμουν σαν την μύγα μέσ’ το γάλα. Δεν είχα ποτέ πριν ούτε καν περάσει το σκαλοπάτι ελληνικού πανεπιστημίου. Φαντάζεστε το σοκ που με βρήκε. Όμως, κάπου εκεί έκαναν το θαύμα τους οι χαμηλές προσδοκίες και οι όμορφες αντιφάσεις της πατρίδας μας. Περιμένοντας τα χειρότερα (έχοντας ακούσει τόσες και τόσες θλιβερές ιστορίες), εξεπλάγην θετικά: μέσα σε μια θάλασσα μιζέριας (από τα θλιβερά κτήρια και τις ανύπαρκτες υποδομές μέχρι τα τραπεζάκια των φοιτητικών παρατάξεων που θύμιζαν κακόφωνη εμποροπανήγυρη άνευ καμίας πολιτικής διάστασης) γνώρισα συναδέλφους σαν τον Νίκο Πετραλιά, τον Γιώργο Κριμπά και τον Νίκο Θεοχαράκη. Ως κεραυνοί εν αιθρία, μου έδωσαν να καταλάβω ότι μέσα στον κουρνιαχτό υπάρχουν διαμάντια που δεν θα βρεις πουθενά αλλού. Κι όταν άρχισα να διδάσκω, ήρθα αντιμέτωπος με την πιο ευχάριστη έκπληξη: Μέσα στα αμφιθέατρα που οι αδέσποτοι σκύλοι και ο καπνός από τα τσιγάρα συμβίωναν με τους φοιτητές, διέκρινα μυαλά και χαρακτήρες ποιότητας και ήθους που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου. Ούτε στο Cambridge. Σε συνδυασμό με την νοσταλγία που ποτέ δεν σβήνει, τους γονείς που δεν γίνονταν μικρότεροι, την έφεση προς μια νέα περιπέτεια στην ίσως πιο «ξένη» για μένα χώρα, ωρίμασε μέσα μου η απόφαση της επιστροφής που, τελικά, ήρθε το 2000 (μαζί με το σκάσιμο της φούσκας του Χρηματιστηρίου μας...).
Εγκαταστάθηκα στην Ελλάδα με μεγάλες δυσκολίες (έπρεπε να δείτε την έκφραση απορίας την πρώτη φορά που επισκέφτηκα εφορία, τις υπηρεσίες του Πανεπιστημίου κλπ) αλλά ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Εξ αρχής ήμουν αποφασισμένος να μην ενταχθώ ποτέ. Να ζω στην Ελλάδα Έλλην μεν ξένος δε. Να διατηρήσω πάση θυσία την ιδιότητα του ξένου στην ίδια μου την χώρα. Να βλέπω τα πάντα ως ξένος που θέλει να χαθεί σε αυτή την χώρα κι έτσι γίνεται πιο Έλληνας από τους Ελληνάρες. Να δουλέψω, κάνοντας αυτά που ξέρω, αλλά αυτή την φορά για το ελληνικό πανεπιστήμιο, που είχε τόσες δυνατότητες κρυμμένες πίσω από την τριτοκοσμική μάσκα που το καταδυνάστευε.
Πρώτος μου στόχος ήταν η βελτίωση των ελληνικών μου. Κατόπιν, η βελτίωση των μαθημάτων που ανέλαβα (νέες σημειώσεις, νέα βιβλία για τους φοιτητές, νέα ύλη). Πολύ σύντομα ανέλαβα την δημιουργία ενός νέου διδακτορικού προγράμματος το οποίο να σπάει το καθεστώς φεουδαρχίας που χαρακτήριζε το προϋπάρχον (με τους υπ. διδάκτορες να κουβαλούν τις τσάντες των επιβλεπόντων, να εργάζονται στις επιχειρήσεις τους για ένα κομμάτι ψωμί, με την «αμοιβή» της υπόσχεσης ενός διδακτορικού κάπου, κάποτε). Η ιδέα ήταν να στήσουμε ένα διεθνές διδακτορικό πρόγραμμα, με την συμμετοχή ξένων καθηγητών και φοιτητών, χωρίς δίδακτρα αλλά με απίστευτα πολλή δουλειά (δύο χρόνια υποχρεωτικών καθημερινών μαθημάτων). Ένα πρόγραμμα που θα έδινε την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να εκπονήσουν διδακτορικό στα οικονομικά όχι απλώς ισάξιο με τα αντίστοιχα του εξωτερικού αλλά καλύτερο. Ναι, καλύτερο.
Το πρόγραμμα αυτό το στήσαμε (δείτε εδώ). Μπορεί να μην έγινε πολύ γνωστό στην Ελλάδα, έγινε όμως στο εξωτερικό – όπου και σήμερα συζητιέται ως μία από τις οάσεις ποιοτικών σπουδών στα οικονομικά. Δεχόμασταν, πέραν των Ελλήνων φοιτητών, Αμερικανούς, Ρώσους, Φινλανδούς (με υποτροφία από την χώρα με την καλύτερη παιδεία για να κάνουν διδακτορικό στην... Ελλάδα!), Γερμανούς, Τούρκους, Ισπανούς… Δεχόμασταν είκοσι πέντε φοιτητές τον χρόνο, από τους οποίους πέρναγαν λίγο περισσότερους από τους μισούς. Λογικό ήταν: Στα δύο χρόνια εντατικών μαθημάτων που έπρεπε να παρακολουθούν για να τους δοθεί το δικαίωμα να εκπονήσουν διατριβή, έπρεπε να παρακολουθήσουν (υποχρεωτικά) 576 ώρες μαθημάτων, από 37 καθηγητές εκ των οποίων οι 26 από το Τμήμα μας, 7 από πανεπιστήμια του εξωτερικού και, 5 από άλλα ελληνικά πανεπιστήμια. Παράλληλα, παρακολούθησαν 52 δίωρα ερευνητικά σεμινάρια που παρουσίασαν 17 καθηγητές από το Τμήμα μας, 13 από άλλα ελληνικά πανεπιστήμια και 22 από πανεπιστήμια του εξωτερικού. Στα δύο αυτά χρόνια, πέραν των εργασιών που παρέδωσαν, εξετάστηκαν γραπτώς πάνω από 32 φορές. Κι όλα αυτά στην βάση ενός ενδιαφέροντος κοινωνικού συμβολαίου: οι καθηγητές δεν πληρωθήκαμε ούτε ένα ευρώ για όλα αυτά (για τα μαθήματα, το διοικητικό έργο, τις απίστευτες ώρες επικοινωνίας με τους φοιτητές) ενώ οι φοιτητές δεν κατέβαλλαν δίδακτρα – καθώς κατέβαλαν το κόστος των 5 ετών που αφιέρωσαν στο να πάρουν το διδακτορικό τους φυτοζωόντας, χωρίς μια πραγματική θέση εργασίας την εποχή που άλλοι έχτιζαν καριέρες στην διαφήμιση, στις τράπεζες, στην βιομηχανία, στο εμπόριο, στην ναυτιλία.
Παράλληλα με τα μεταπτυχιακά, η ίδια λίγο-πολύ ομάδα συναδέλφων, παλέψαμε να αναβαθμίσουμε τα προπτυχιακά μαθήματα και να ελκύσουμε νέο αίμα από το εξωτερικό χρησιμοποιώντας το διδακτορικό πρόγραμμα ως μαγνήτη (καθώς όλοι οι καλοί, νέοι ερευνητές που διδάσκουν στο εξωτερικό, θέλουν διακαώς πρόσβαση σε ένα καλό διδακτορικό πρόγραμμα όπου θα «παντρέψουν» την διδασκαλία με την έρευνα). Έτσι, σιγά-σιγά, προσελκύσαμε νέους συναδέλφους, από την Αγγλία και αλλού. Αυτός ήταν ο στόχος: μεταρρυθμίσεις εντός που να καθιστούν το Τμήμα ελκυστικό ώστε να έρχεται συνεχώς νέο αίμα από έξω (αντί για την θλιβερή αναπαραγωγή των κατεστημένων που καραδοκούν μόνιμα).
Η χαρά που μου έδιναν αυτές οι εξελίξεις είχε το κόστος της. Οι αντιδράσεις των δύο μεγάλων φοιτητικών παρατάξεων (που πολέμησαν λυσσασμένα τις προσπάθειες μας, λόγω της άρνησής μας να συνδιοικούμε μαζί τους) ήταν απίστευτη. Ερχόντουσαν στο γραφείο μου να με απειλήσουν (στον ενικό και με λεξιλόγιο λιμανιού), αλυσόδεσαν την πόρτα της αίθουσας που συνεδρίαζε το εκλεκτορικό σώμα κατά την διάρκεια της προαγωγής μου (απειλώντας τα μέλη του ότι, αν με ψηφίσουν, δεν θα έβγαιναν από εκεί μέσα), οργάνωσαν (σε συνεργασία με συναδέλφους μου) την (πρόσκαιρη) «αποκαθήλωση» μου από Διευθυντή του Τομέα μου κ.ο.κ. Και το χειρότερο: η ακόμα πιο λυσσασμένη επίθεση συναδέλφων που συνειδητοποίησαν ότι το νέο διδακτορικό πρόγραμμα τους στερεί τα φεουδαρχικά τους δικαιώματα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πρωί, στημένος ώρες έξω από τον Ειδικό Λογαριασμό, περιμένοντας να μάθω γιατί η πληρωμή του εισιτηρίου ενός ξένου καθηγητή δεν γινόταν, κάποια στιγμή, βγαίνει υπάλληλος από το γραφείο, κρυφά, με παίρνει σε μια γωνιά και μου ψιθυρίζει: «Κύριε Βαρουφάκη επειδή τυχαίνει να ήμουν φοιτητής σας, και σας εκτιμώ, σας παρακαλώ φύγετε, μην περιμένετε άσκοπα. Υπάρχει εντολή από τον Χ συνάδελφο σας (σημ. ο οποίος λύνει και δένει στο παρασκήνιο, με το αζημίωτο φυσικά) να σας σπάσουν τα νεύρα, να μην γίνει καμία πληρωμή για το διδακτορικό πρόγραμμα, έως ότου παραιτηθείτε.»
Για χρόνια πολλά βρέθηκα εγκλωβισμένος σε τέτοιο πόλεμο. Δεν σκέφτηκα όμως ούτε στιγμή να τα παρατήσω καθώς η χαρά που μου έδιναν τα θετικά της μεταρρύθμισης και η συμπαράσταση εξαιρετικών συναδέλφων και φοιτητών αρκούσαν. Αυτό που ήταν, όμως, δυσβάστακτο ήταν το ότι, όταν δεν μπορούσαν να πλήξουν εμένα, έπλητταν τους φοιτητές, τις γραμματείς που δούλευαν για το πρόγραμμα, τους νέους συναδέλφους που ερχόταν η ώρα της μονιμοποίησης ή της προαγωγής τους, όποιον μπορούσαν να πλήξουν καθιστώντας μου γνωστό ότι η δική μου «εμμονή» θα πληγώνει «αθώους».
Το προσωπικό κόστος είχε και μια άλλη πτυχή, πιο προσωπική. Το 2004 γεννήθηκε η κόρη μου, η Ξένια (μπορείτε να φανταστείτε γιατί επελέγη το όνομα αυτό; Βλέπε πιο πάνω!). Ένα χρόνο μετά, η μητέρα της αποφάσισε να επιστρέψει στην Αυστραλία, από όπου κατάγεται. Δεν χρειάζεται να σας πω τι σήμαινε αυτό. Λόγια δεν υπάρχουν. Πολύ σύντομα όμως εμφανίστηκε στην ζωή μου η Δανάη και η ζωή πήρε μια νέα συναρπαστική τροπή. Ζώντας μεταξύ Αυστραλίας και Ελλάδας, μεταξύ των πανεπιστημιακών μου ενασχολήσεων και των projects της Δανάης (π.χ. βλ. εδώ), η αισιοδοξία επέστρεψε.
Μέχρι που ήρθε η Κρίση. Έχοντας ήδη γράψει, από το 2003, κείμενα σχετικά με τις καταστροφικές εξελίξεις που τελικά ήρθαν, γρήγορα ενεπλάκην στον δημόσιο διάλογο, προσπαθώντας από νωρίς να διαμηνύσω στην ευρύτερη κοινή γνώμη (κυρίως μέσα από το protagon) ότι «στραβά αρμενίζουμε». Εξ αρχής έγραφα όπως πάντα: ακαδημαϊκά, στην βάση μιας μη αυταρχικής συνεισφοράς σε αυτό που το protagon έκανε παντιέρα του: ιστορίες (ή απόψεις) για να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Το «καινό δαιμόνιο» που προσπάθησα να εισάγω στον διάλογο ήταν ένα: η Κρίση είναι παγκόσμια, είναι ευρωπαϊκή και, από την στιγμή που ξέσπασε, δεν θα λυθεί με τεράστια δάνεια τα οποία τα παίρνουμε υπό τον όρο ότι θα συρρικνώσουμε το εθνικό εισόδημα από το οποίο θα πρέπει να τα αποπληρώσουμε.
Πολύ σύντομα συνειδητοποίησα ότι τα κίνητρα μου παρεξηγήθηκαν. Άλλοι θεωρούσαν ότι ήμουν εναντίον των μεταρρυθμίσεων. Άλλοι ότι θέλω να μην αλλάξει τίποτα (κι ας είχα πληρώσει τόσο ακριβά το τίμημα των προσωπικών μου ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων στο πανεπιστήμιο). Κάποιοι με ανέδειξαν ως τον υμνητή της χρεοκοπίας (κάτι σαν, π.χ., να αποκαλείς τον γιατρό που βρίσκει ότι πάσχεις από καρκίνο υμνητή της επάρατης νόσου). Από την άλλη, πολλοί έκαναν σημαία αυτά που έλεγα. Πριν περάσει πολύς καιρός κατέληξα να έχω γίνει διχαστική παρουσία: άτομο του οποίου οι απόψεις διχάζουν μεταξύ «οπαδών» και «κατακριτών». Πιστέψτε με παρακαλώ όταν σας λέω ότι και οι μεν και οι δε με στενοχωρούσαν. Πάντα έλεγα στους φοιτητές μου: Μην με πιστεύετε! Να κρίνετε ό,τι σας λένε (και σας λέω). Από την άλλη, μην απορρίπτετε ό,τι σας λέω πριν το κρίνετε. Κάτι αντίστοιχο περίμενα, εσφαλμένα, από το ευρύτερο κοινό. Και στενοχωρήθηκα όταν δεν προέκυψε.
Στην αρχή, τα κανάλια και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ με προσκαλούσαν επειδή ήμουν μια ενδιαφέρουσα παρουσία – κάτι σαν τον τρελό των καναλιών (το αντίστοιχο του τρελού του χωριού, ο οποίος δικαιούται να λέει πράγματα που οι υπόλοιποι απαγορεύεται να ξεστομίσουν). Όμως, όσο οι προβλέψεις μου άρχισαν να επιβεβαιώνονται (π.χ. το Μνημόνιο να παραπαίει, η Κρίση να επεκτείνεται σε νέες χώρες, η «επαναγορά χρέους» να ακυρώνεται κλπ), ο διχασμός μεταξύ «οπαδών» και «κατακριτών» μου διογκώθηκε. Πολύ γρήγορα, η όποια ποιότητα του όποιου διαλόγου καταβαραθρώθηκε. Κάποτε, πριν μερικούς μήνες (ιδίως τότε που ύψωσα πολύ δυνατά φωνή εναντίον του Μνημονίου 2) άρχισαν τα απειλητικά τηλεφωνήματα (με απειλές εναντίον της οικογένειάς μου), οι λίβελοι (π.χ. γράφτηκε σε διάφορα blog ότι, σε συνεργασία με Σόρος και Ρουμπίνι, «σορτάρω» τα ελληνικά ομόλογα – λες και με είχαν ανάγκη οι κύριοι αυτοί!), οι προσωπικές επιθέσεις.
Δεν ήταν μόνο αυτό. Σε αυτά τα οδυνηρά προστέθηκε η καθίζηση του Πανεπιστημίου ελέω Κρίσης και νέου Νόμου. Η Κρίση σταμάτησε όλες τις προσλήψεις. Η δυναμική μετάγγισης νέου αίματος από το εξωτερικό ακυρώθηκε. Ο καθηγητής της Νέας Υόρκης, που μετά από χίλιες προσπάθειές μας δέχθηκε να γυρίσει στην Ελλάδα, εκλέχτηκε μεν δεν διορίστηκε ποτέ δε. Οι νέοι συνάδελφοι, που βγήκαν από το διδακτορικό μας πρόγραμμα, έτοιμοι να «επιστρέψουν», από την θέση του λέκτορα, το «χρέος» τους, παρέμεναν στο Πανεπιστήμιο ως δουλοπάροικοι – δίδασκαν χωρίς οργανική θέση, χωρίς μισθό. Με πόνο καρδιάς το περασμένο Σεπτέμβρη αναγκάστηκα να βρω θέση στον καλύτερο διδακτορικό μας φοιτητή σε πανεπιστήμιο της Βρετανίας. Σκεφτείτε το: Ένα πτυχίο Μετσόβιου Πολυτεχνείου, δύο μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό, για τα οποία πλήρωσε ο ελληνικός λαός. Και ποιος εκμεταλλεύεται αυτό το «ανθρώπινο κεφάλαιο» σήμερα; Οι Βρετανοί φοιτητές και ένα ξένο πανεπιστήμιο το οποίο γνωρίζει πώς να κεφαλαιοποιεί τις επενδύσεις της δικής μας κοινωνίας.
Όσο για τον νέο νόμο, αντίθετα με πολλούς συναδέλφους μου, δεν κακίζω την κα Διαμαντοπούλου επειδή έφερε ριζικές αλλαγές. Πιστεύω στις ριζικότατες, στις επαναστατικές αλλαγές. Όχι, κακίζω τον νέο νόμο επειδή ενισχύει τις κατσαρίδες του πανεπιστημίου, ενδυναμώνει όλους εκείνους που μπήκαν εμπόδιο στις μεταρρυθμίσεις που κάναμε. Μπορεί να πέταξε έξω τις φοιτητικές παρατάξεις (κάτι που επικροτώ) αλλά γιγαντώνει τον αυταρχισμό εντός των πανεπιστημίων, προσφέροντας τεράστιο δώρο στην αναξιοκρατία που πάντα χαίρεται όταν ο αυταρχισμός σηκώνει κεφάλι. Επί πλέον, η απόλυτη οικονομική ανέχεια των πανεπιστημίων μας οδηγεί, υπό τον νέο νόμο, στην απόλυτη εμπορευματοποίηση: Ό,τι πουλάει θα προσφέρεται. Ό,τι δεν πουλάει (π.χ. η δύσκολη γνώση) θα εκπαραθυρώνεται. Κι επειδή οι «πελάτες» τελούν, εξ ορισμού εν αγνοία, το πανεπιστήμιο χάνει τους ανθρώπους που με έκαναν να θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα: τους καθηγητές που νοιάζονται μόνο για την ποιότητα και τους φοιτητές που επιλέγουν, κόντρα στους καιρούς, την δύσκολη γνώση. Εν συντομία, νιώθω ότι ό,τι παλέψαμε με τους καλούς συναδέλφους να δημιουργήσουμε στο πανεπιστήμιο, καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Έτσι όπως πάμε, το πανεπιστήμιο τείνει προς ένα ΙΕΚ που νοιάζεται για «πιστοποίηση» über alles.
Πριν κάποιους μήνες, ερωτήθηκα αν θα με ενδιέφερε να κατέβω στην πολιτική. Το ίδιο ερώτημα μου ετέθη πολλές φορές, στα ΜΜΕ, στην Πλατεία Συντάγματος κλπ. Η ενστικτώδης απάντησή μου ήταν, και παραμένει, αρνητική. Γιατί; Να σας πω: Το 1982 πήρα την μεγάλη απόφαση της πανεπιστημιακής καριέρας. Αυτό σήμαινε μια ζωή με πολύ λιγότερα χρήματα και εξουσία. Όμως, μια ζωή με μέγιστη ελευθερία έκφρασης και δυνατότητα αυτο-κριτικής (και αυτοσαρκασμού ακόμα). Ήταν μια επιλογή που δεν παίρνω πίσω. Όλον αυτό τον καιρό, συνομιλώ (έστω και στα κρυφά) με πολιτικούς όλων σχεδόν των κομμάτων. Αυτό έχει σημασία στον Καιρό της Κρίσης. Μου δίνει την δυνατότητα να τους βοηθώ αλλά και να τους κρίνω όλους (και τον εαυτό μου συνάμα). Την στιγμή που θα ανέβω στο μπαλκόνι και θα πω «ψηφίστε με», ξάφνου τίθεμαι εναντίον όλων των υπόλοιπων. Δεν μου έχω εμπιστοσύνη ότι, μετά από μία κίνηση, θα διατηρήσω την σκέψη μου ανεξάρτητη, καθαρή. Δεν το θέλω. Και δεν θα το κάνω.
Κάπου τον περασμένο Νοέμβριο, σε ένα ταξίδι στην Αμερική όπου μου έγιναν προτάσεις από πανεπιστήμια και οργανισμούς, η Δανάη μου είπε κάτι που «έγραψε». Μου είπε ότι, δεδομένου του πολέμου που μου γίνεται στην Ελλάδα, μόνο και μόνο επειδή καταθέτω απόψεις, και δεδομένης της κατάρρευσης στο πανεπιστήμιο όλων αυτών για τα οποία έχω επενδύσει μια δεκαετία τώρα, έχω μια απλή επιλογή: είτε να κατέβω στην πολιτική, ώστε να μπορώ να δράσω με κάποιους βαθμούς ελευθερίας που προσφέρει η «εξουσία», είτε να φύγουμε από την Ελλάδα. Κατάλαβα τι εννοεί. Αμέσως έβαλα μπροστά την διαδικασία μετακόμισης στην Αμερική.
Κλείνω με κάτι τελευταίο. Μου έλαχε η κόρη μου να ζει στην Αυστραλία. Σε μια χώρα που οι τιμές των πάντων ανεβαίνουν και της οποίας το νόμισμα υπερτιμάται συνεχώς. Καθώς ο μισθός μου (κατά 3/5 μικρότερος από ό,τι θα ήταν αν είχα παραμείνει στην Αυστραλία προ των περικοπών) μειώνεται, όπως και όλων μας, σε λίγο όχι μόνο δεν θα μπορώ να την συντηρώ αλλά είναι αμφίβολο αν θα μπορώ να την επισκέπτομαι καν. Το φαντάζεστε να κατέβαινα στην πολιτική για να απομυζώ από το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο μισθό ικανό για να συντηρώ την κόρη μου στους αντίποδες; Να έχω, δηλαδή, γίνει κι εγώ ένας βουλευτής, γραφειοκράτης, υπουργός που βασίζεται στα χρήματα του Μνημονίου για να ζει το παιδί του;
Όχι φίλες και φίλοι. Έξω και πάλι έξω. Γιατί αν υπάρχει ένα αγαθό που με κάνει ευτυχισμένο δεν είναι άλλο από το συναίσθημα ότι δεν εξαρτώμαι, δεν φοβάμαι να πω αυτό που πραγματικά πιστεύω. Κι αν χρειάζεται να σας στέλνω τα κείμενά μου από μια βροχερή, μακρινή πολιτεία, απέναντι από έναν μοναχικό διαδηλωτή εκ Μέσης Ανατολής, έτσι θα γίνει. Μέχρι να μπορώ να επιστρέψω διατηρώντας την ανεξαρτησία σκέψης μου, υπό συνθήκες που να μπορώ και πάλι να προσφέρω. Δεν θα αργήσει η μέρα. Για αυτό επέλεξα τον τίτλο «Γιατί λείπω» αντί για ένα πιο τελεσίδικο «Γιατί έφυγα».
ΥΓ. Επειδή πολλοί θα αναρωτηθείτε, να σας πω ότι σήμερα, από το Πανεπιστήμιο, βρίσκομαι σε εκπαιδευτική άδεια που ποτέ δεν πήρα έως τώρα παρά το γεγονός ότι δικαιούμαι από το 2003. Θα την εξαντλήσω και μετά θα πάρω άδεια άνευ αποδοχών. Αλλά επειδή σε καμία περίπτωση δεν θα γίνω άλλος ένας Παπαδήμος (βλ. εδώ) σας λέω ότι, την στιγμή που θα σιγουρευτώ πως σε περίπτωση παραίτησής μου η θέση μου δεν θα χαθεί αλλά θα επαναπροκηρυχθεί στο αντικείμενο της Πολιτικής Οικονομίας (ώστε να με αντικαταστήσει νέος συνάδελφος) – κάτι που σήμερα δεν γίνεται καθώς έχουν παγώσει όλες οι προκηρύξεις – θα παραιτηθώ άμεσα. Το δηλώνω ευθαρσώς για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών