Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Η Ελλάδα «διώχνει» τους τουρίστες

Στο ναδίρ οι κρατήσεις, στα ύψη οι τιμές αναγκάζουν τους τουρίστες να αναζητήσουν άλλα μέρη γύρω από τη Μεσόγειο «E» 5/6

Στο ναδίρ ο τουρισμός στην Ελλάδα, στο ζενίθ οι τιμές στα ξενοδοχεία. Αισθητή μείωση παρουσιάζουν οι κρατήσεις στη χώρα μας για την καλοκαιρινή περίοδο, ανοδική η πορεία, όμως, για τις τιμές στις τουριστικές περιοχές.

Γύρω στο 30% αναμένεται να αυξηθεί ο τουρισμός στη γειτονική Τουρκία, ακάθεκτοι οι Ελληνες ξενοδόχοι όχι μόνο δεν παγώνουν τις περσινές τιμές, αντιθέτως τις απογειώνουν. Και όλα αυτά, όχι εν όψει αλλά εν μέσω μίας οικονομικής κρίσης για την οποία εμείς μόνο συζητάμε και δεν κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια να την αντιμετωπίσουμε.
Καλά, εμάς -τους εγχώριους τουρίστες- χρόνια τώρα δεν μας υπολογίζουν και μας χρεώνουν διπλές τιμές, αλλά τους τουρίστες από το εξωτερικό γιατί τους κατευθύνουν προς τις γειτονικές χώρες όπου εφάμιλλα ξενοδοχεία προσφέρονται σε καλύτερες τιμές;

Γιατί πάντα να αιωρείται η απειλή για περιορισμό του προσωπικού αν μειωθούν οι τιμές, ενώ αν τα δωμάτια εξαιτίας της υπερβολικής κοστολόγησης παραμείνουν άδεια εκ των πραγμάτων θα οδηγήσουν σε απολύσεις;

Επειτα από έναν δύσκολο οικονομικά χειμώνα και με την προοπτική ενός εξίσου επιβαρημένου, αυτό που τον ενδιαφέρει τον τουρίστα -Ελληνα ή ξένο- δεν είναι τόσο η περιοχή όσο η ξεκούραση και η ηρεμία. Κατά συνέπεια, δεν τον απασχολεί αν θα κάνει τις βουτιές του από την πλευρά της Ελλάδας ή της Τουρκίας, της Αιγύπτου, της Τυνησίας ή ακόμα και της Αλβανίας.

Η αρχή γίνεται από το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Ενα δίκλινο σε πεντάστερο ξενοδοχείο στην Κω για δύο διανυκτερεύσεις, 6 με 8 Ιουνίου, κοστίζει στην καλύτερη περίπτωση 250 ευρώ με το πρωινό.

Στην απέναντι πλευρά, όμως, στην Αλικαρνασσό, τις ίδιες ακριβώς ημερομηνίες μπορεί κάποιος να απολαύσει το τριήμερό του σε 5 αστέρων ξενοδοχείο με μόλις 180 ευρώ, συμπεριλαμβανομένης και της ημιδιατροφής.

Στην Κρήτη αποδεικνύονται κατάτι πιο συγκρατημένοι στις τιμές τους, αλλά πάλι υπάρχει διαφορά από το Κάιρο και την Τυνησία. Μία πολύ καλή τιμή -πάντα σε 5 αστέρων ξενοδοχείο για δύο βράδια- είναι αυτή των 200 ευρώ με πρωινό.

Εξαιρετικά ανταγωνίσιμες καθίστανται οι προσφορές στην Αίγυπτο όπου για τρία βράδια και με το αεροπορικό εισιτήριο η τιμή φθάνει τα 325 ευρώ, ενώ για την Τυνησία για τέσσερις διανυκτερεύσεις μαζί με το εισιτήριο αλλά και με ημιδιατροφή το κόστος αγγίζει τα 285 ευρώ.

Στον στίβο του αναβαθμισμένου τουρισμού εισέρχεται και η Αλβανία με τους Αγίους Σαράντα να προσπαθούν να εξελιχθούν σε μία εφάμιλλη παραθεριστική μητρόπολη και να προσελκύσουν τουρίστες από τη γείτονα Κέρκυρα.

Στο μοναδικό μέχρι στιγμής 5 αστέρων ξενοδοχείο στους Αγίους Σαράντα το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος η τιμή για ένα δίκλινο είναι 100 ευρώ τη βραδιά, ενώ στην Κέρκυρα οι τιμές ξεκινούν από 140 ευρώ.

Αν βέβαια κάποιος επιλέξει 4 ή 3 αστέρων κατάλυμα, η διαφορά αμβλύνεται περισσότερο και τα οικονομικά δεδομένα των τουριστών, ακόμα και των Ελλήνων, καταδεικνύουν ως ελκυστικότερο τουριστικό προορισμό σίγουρα κάποιον εκτός ελληνικού εδάφους.

Κάποιοι ξενοδόχοι ή τουριστικοί πράκτορες διαφημίζουν μειώσεις στις φετινές τιμές, αλλά επί της ουσίας και ύστερα από σύγκριση με τις αντίστοιχες περσινές διαπιστώνεται ότι φέτος έχουν αυξηθεί ή παραμένουν ίδιες με λιγότερες όμως μέρες ή σε υποδεέστερης κατηγορίας ξενοδοχείο.

Επιπλέον, οι όποιες προσφορές και χαμηλές τιμές αφορούν στην περίοδο μέχρι και τις 14 Ιουνίου, ενώ για το υπόλοιπο καλοκαίρι και μάλιστα για τον Αύγουστο -μήνα διακοπών των Ελλήνων- οι τιμές εκτοξεύονται πέρα από κάθε λογική. Ολο αυτό το σκηνικό λειτουργεί αποτρεπτικά για όλους τους τουρίστες καθώς βλέπουν ότι κάποιοι προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν και να τους εξαπατήσουν.

Μήπως υπάρχουν ακόμα τα χρονικά περιθώρια ώστε να αναλογιστούμε τις συνέπειες αυτής της τόσο αδιάλλακτης στάσης των υπευθύνων προκειμένου να βελτιωθούν οι τιμές και να παραμείνει το τουριστικό ενδιαφέρον επί ελληνικού εδάφους;

ΣΤΕΛΛΑ ΚΕΜΑΝΕΤΖΗ

v4.ethnos.gr - Η Ελλάδα «διώχνει» τους τουρίστες - ειδησεις , κοινωνια (6 June 2009)

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&tag=4750&pubid=3984858


INTRACOM : Το εφετείο την αθώωσε

Προφανώς η δικαιοσύνη είναι πολύ τυφλή ...
Να μην λησμονούμε ότι και για πολλά άλλα αδικήματα (;) έχει αθωωθεί ο εν λόγω.
ΣΓΣ


www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=7940&Itemid=48

Από Γ.Σ.Σ.


29η Μάη 1453 Σημαντικότατο άρθρο της SABAH

Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, που δημοσιέυεται στην έγκυρη εφημερίδα SABAH, από τον Engin Ardiç, γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία, στηλιτεύεται ο τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης.

 Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει μία σειρά από αλήθειες για τις οποίες το Κεμαλικό καθεστώς εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει. Αξίζει να παρατεθεί το πλήρες κείμένο το οποίο το πρωτότυπο μπορεί στην συγκεκριμένη διεύθυνση: SABAH

 «Μην το θυμίζετε αυτό στους μη μουσουλμάνους!

ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο με θέμα «Θα πάρουμε πίσω την Πόλη»…

ΑΝ έφτιαχναν μακέτα με τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες με τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη…

 ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό μας Ulubatlι Hasan και τον γκρέμιζε κάτω…

 

ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης…

 ΑΝ έφτιαχναν μια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά σταυρό…

 ΑΝ έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα σας άρεσε; Δεν θα μας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη μας. Τότε γιατί το κάνετε εσείς αυτό;

 Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την άλωση) σαν να ήταν χθες;

Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή διακηρύσσετε σε όλο τον κόσμο: «αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήρθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία».

Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη μνήμη μια υπόθεση 6 αιώνων;

 Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια μέρα θα δοθεί πίσω;

Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε μερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919. Μη φοβάστε, τα 9 εκατομμύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατομμυρίων και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν να την κατοικήσουν. Αυτό το όνειρο το βλέπουν μια χούφτα βλάκες μόνο. Κι οι δικοί μας που γιορτάζουν την Άλωση είναι μια χούφτα φανατικοί μόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.

 Ρε σεις, αν μας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις μέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε; Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς; Αντί να περηφανευόμαστε με τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε με αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Όλη η Ανατολή είναι περιοχή κατακτημένη.

 Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=μανα, dolu=γεμάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή. Ακόμα και η ονομασία της Ισταμούλ δεν είναι όπως μας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάμ» τραβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».

 Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαμε μόνιμη εγκατάσταση, τέλος η νομαδική ζωή και γι’ αυτό ο λαός αγοράζει πέντε πέντε τα διαμερίσματα. Κανείς δεν μπορεί να μας κουνήσει, ηρεμήστε πια…Οι χωριάτες μας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς πολλές φαμφάρες…».

 Τμήμα ειδήσεων www.defencenet.gr και SABAH

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

ΕΘΝΙΚΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ

Να ένας πραγματικός λόγος να νοιώσουμε ΕΘΝΙΚΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ. Επιτέλους.
ΣΓΣ

Από τον Κόσμο του Επενδυτή (30-31.05.2009) και τα Νέα 26.05.2009

Η μεγάλη αντίφαση... Τούρκος διοικητής στη Λάρισα!

ΔΕΥΤΈΡΑ, 1 ΙΟΎΝΙΟΣ 2009


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Σε
Δόκτωρα Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ κινδυνεύουν τώρα να μετατραπούν οι πιλότοι της ελληνικής αεροπορίας. Το μισό καιρό θα διακινδυνεύουν τη ζωή τους αναχαιτίζοντας τουρκικά μαχητικά. Τον υπόλοιπο θα εκτελούν τις εντολές που θα τους δίνει από τη Λάρισα ο Τούρκος διοικητής του ΝΑΤΟϊκού υποστρατηγείου, μετά τις καταρχήν αποφάσεις της Συμμαχίας στις οποίες συγκατατέθηκε η Αθήνα στις αρχές του μήνα και οι οποίες, σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, έχουν προκαλέσει την δυσφορία αρκετών επιτελών της ελληνικής αεροπορίας! Σύμφωνα με αυτές τις αποφάσεις ο έλεγχος του ελληνικού FIR για σκοπούς ΝΑΤΟ θα ασκείται από στρατηγείο στη Σμύρνη μέσω υποστρατηγείου στη Λάρισα, διοικούμενου εναλλάξ από ‘Ελληνα και Τούρκο διοικητή ή, αργότερα, αν θέλουν, από Αλβανό, Αμερικανό ή Βούλγαρο. (Και ίσως, σε κάποιο αμερικανικό πανεπιστήμιο, κάποιος ειδικός στην επίλυση διενέξεων θα προσπαθήσει να συσχετίσει την ελληνική αμυντική πολιτική και τον αριθμό κρουσμάτων σχιζοφρένειας στους ‘Ελληνες αξιωματικούς)
Μέχρι τώρα, δεν έχουν δοθεί από την κυβέρνηση λεπτομερείς απαντήσεις στο τι συνεπάγονται αυτές οι αποφάσεις από επιχειρησιακής πλευράς στο Αιγαίο και πως θα αποφευχθεί ένα γενικό και επικίνδυνο κομφούζιο ή η εκμετάλλευση από την Τουρκία και τις ΗΠΑ των νέων ρυθμίσεων, όπως και οι επικριτές των ρυθμίσεων δεν έχουν τεκμηριώσει μέχρι τώρα τέτοιες επιχειρησιακές συνέπειες. Τις ρυθμίσεις επέκρινε η υπεύθυνη αμυντικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ Βάσω Παπανδρέου, ο πρώην Υπουργός ‘Αμυνας της κυβέρνησης Παπανδρέου Γεράσιμος Αρσένης και ο «αρχιτέκτονας» της αμυντικής πολιτικής του εκλιπόντος Πρωθυπουργού πτέραρχος Κουρής. Από την πλευρά της, η κυβέρνηση απάντησε υποστηρίζοντας ότι δεν κάνει τίποτα άλλο από το να υλοποιεί απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη το 2003 με Υπουργό ‘Αμυνας τον Γιάννο Παπαντωνίου για κατάργηση των εθνικών ορίων ελέγχου των ΝΑΤΟϊκών στρατηγείων.
Αυτό που ο ελληνικός λαός δεν έχει πάντως πληροφορηθεί είναι γιατί η Ελλάδα επέμενε μέχρι το 2003 να προστατεύει ως κόρη οφθαλμού τον δικό της εθνικό έλεγχο στο FIR και έκτοτε παραιτήθηκε, αποδεχόμενη μάλιστα τελικά και Τούρκο στρατηγό υπεύθυνο στο Αιγαίο, χωρίς μάλιστα η ‘Αγκυρα να έχει τροποποιήσει στο παραμικρό την πολιτική αμφισβήτησης του ελληνικού εναέριου χώρου, της εδαφικής κυριαρχίας σε νησιά, των αρμοδιοτήτων έρευνας και διάσωσης κλπ. Το επιχείρημα ότι αυτό επιβάλλουν τα γενικά συμφέροντα αναδιάρθρωσης της δομής της Συμμαχίας, στην οποία δεν θέλουμε να δημιουργούμε προβλήματα, θα μπορούσε να συζητηθεί. Όχι όμως από μια χώρα που ξοδεύει επί 35 χρόνια τον μισό προϋπολογισμό της στην άμυνα, απειλείται επισήμως με casus belli, βλέπει απέναντι από τη Σάμο τον μεγαλύτερο παγκοσμίως αποβατικό στόλο και τον τουρκικό στρατό να κατέχει πάντα τη μισή Κύπρο.
Στην πραγματικότητα, η αναδιάρθρωση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, η δημιουργία κοινών μονάδων με τον στρατό κατοχής της Κύπρου και τα περισσότερα κατά καιρούς προτεινόμενα ΜΟΕ αποσκοπούν στο να «ξεχάσουμε» και όχι να λύσουμε πράγματι τα προβλήματα, να συμπεριφερόμαστε δηλαδή σαν να μην υπάρχουν αυτά τα προβλήματα. Στο τέλος φυσικά αυτού του δρόμου θα κληθείς είτε να αποδεχθείς τις διεκδικήσεις του άλλου, είτε να πας σε κρίση με πολύ δυσμενέστερους όρους. Όχι μόνο αυξάνει ο έλεγχος ΗΠΑ-Τουρκίας στο αρχιπέλαγος, φυσική συνέχεια των Στενών (που κακώς κατά τον κ. Νταβούτογλου «εδόθη» στην Ελλάδα με τη Λωζάννη), αλλά χειροτερεύουν στην πραγματικότητα αντί να επιλύονται τα ελληνοτουρκικά προβλήματα.
Στρατηγικοί αναλυτές στην Αθήνα υπογραμμίζουν ότι η τελευταία απόφαση ολοκληρώνει μία πολυετή «διολίσθηση» των ελληνικών θέσεων στο Αιγαίο, αλλά και εντείνει ένα στοιχείο πολιτικο-στρατηγικής «ασυναρτησίας», «παραλογισμού», επικίνδυνο στο μέτρο ιδίως που πλησιάζει την καρδιά της ελληνικής άμυνας. Δεν μπορεί τη μια μέρα να πετάνε 300 μέτρα πάνω από το Φαρμακονήσι τουρκικά μαχητικά ή να χρειάζεται να πηγαίνει κοτζάμ Πρόεδρος Δημοκρατίας (διαφωνούντος του Υπουργείου Εξωτερικών) να επιβεβαιώσει ότι μιλάμε για ελληνικά νησιά (!) και την άλλη να συνεργάζεται η Ελλάδα με Τούρκους πτεράρχους για τον έλεγχο του Αιγαίου, ωσάν να πρόκειται για σύμμαχο και φιλική χώρα! Δεν χρειάζεται να είσαι Ναπολέων ήΚλαούζεβιτς για να αντιληφθείς ότι ένα αμυντικό σύστημα, για να μην αποσυντεθεί, πρέπει τουλάχιστο να ξέρει ποιος είναι ο φίλος του και ποιος είναι ο εχθρός του, σημειώνει ‘Ελληνας επιτελής.
Αλλωστε δεν είναι το μόνο στοιχείο «ασυναρτησίας» και «παραλογισμού». Δεν περνάει πια ούτε μια μέρα για να μην υπογραμμίσει η ελληνική κυβέρνηση την ενθουσιώδη υποστήριξή της στην ένταξη της Τουρκίας, που μοιάζει να έχει γίνει στην Ελλάδα ισχυρότερη εθνική ιδέα από όσο είναι στην ίδια την Τουρκία (έστω κι αν κάποτε, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έγραφε, σε ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε μετά θάνατον στα ομώνυμα Αρχεία, ότι κύριος λόγος της ελληνικής ένταξης στην ΕΟΚ ήταν η προσπάθεια να γίνει το ελληνοτουρκικό ευρωτουρκικό σύνορο!). Ο ελληνικός ενθουσιασμός με την τουρκική ένταξη μοιάζει μάλιστα να αυξήθηκε μετά τα επεισόδια σε Φαρμακονήσι και Αγαθονήσι. Μετά την επίσκεψη στη Λευκωσία του κ. Καραμανλή, και ο κ. Χριστόφιας έκανε τις πιο ενθουσιώδεις δηλώσεις που έχει κάνει ποτέ υπέρ της τουρκικής ένταξης. (Και, αφού τα είπε, είδε ΗΠΑ-Βρετανία να τον ...ευχαριστούν ασκώντας του ισχυρές πιέσεις στον ΟΗΕ, με αφορμή την ανανέωση της UNIFICYP).
Η υποβάθμιση από την Αθήνα της απειλής στο Αιγαίο, αλλά και, πολύ περισσότερο, η τόσο ένθερμη συνηγορία, φροντίδι της Αθήνας, από το ίδιο θύμα της τουρκικής εισβολής της τουρκικής ένταξης, είναι φυσικά τεράστιο πολιτικο-διπλωματικό δώρο στην ‘Αγκυρα. Σε μια περίοδο που η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη αναγκάζει τους πολιτικούς ηγέτες Γερμανίας-Γαλλίας να στρέφονται αποφασιστικότερα εναντίον της τουρκικής ένταξης. Η πολιτική αυτή κινδυνεύει τελικά να αξιολογηθεί ως προϊόν φόβου από τον άξονα Λονδίνου, Ουάσιγκτον, ‘Αγκυρας, αποξενώνοντας ταυτόχρονα Βερολίνο και Παρίσι! Με τις παρούσες συνθήκες και τη δυσκολία επίλυσης του κυπριακού και των ελληνοτουρκικών μέχρι τον Δεκέμβρη, όπως επιδιώκουν Λονδίνο και Ουάσιγκτον, η πιθανότερη εξέλιξη μοιάζει η αποδοχή «προσωρινών ρυθμίσεων» σε Κύπρο (και Αιγαίο), που θα «ξεμπλοκάρουν» τον Δεκέμβρη την ενταξιακή πορεία της ‘Αγκυρας, κατά την αξιολόγησή της, πιθανώς επιδεινώνοντας τη διαπραγματευτική θέση Αθήνας-Λευκωσίας.
Υποτίθεται ότι η πολιτική αυτή ασκείται βάσει του δόγματος «πλήρης ένταξη, πλήρης συμμόρφωση». Παραμένει όμως τελείως ασαφές το πότε, πως και σε τι ακριβώς θα συμμορφωθεί η Τουρκία. Και μόνο το ότι μια υποψήφια χώρα άρχισε ενταξιακές διαπραγματεύσειςαρνούμενη να αναγνωρίσει ένα μέλος της ‘Ενωσης, διατηρώντας στρατό κατοχής στο έδαφός του και απειλώντας στρατιωτικά ένα άλλο, εγείρει σε κάθε καλόπιστο άνθρωπο με κοινό νου, αν μη τι άλλο, σοβαρές απορίες για την κατάληξη της ιστορίας, εκτός αν ένα θαύμα προσφέρει ξαφνικά στους ‘Ελληνες πολιτικούς στο μέλλον, το θάρρος που σήμερα δεν διαθέτουν, σημειώνουν υψηλόβαθμα στελέχη στο ΥΠΕΞ. Τα προβλήματα που αποφεύγονται, μπαλώνονται και αναβάλλονται, έχουν την τάση να εκδικούνται επανερχόμενα πολύ δριμύτερα και με πολύ επικίνδυνες συνέπειες.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/06/blog-post_6150.html

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Η νέα στρατηγική της Άγκυρας και η «ομηρία» της Αθήνας


Η εντυπωσιακή αυτοκριτική του κ. Ερντογάν για την κατά καιρούς εκδίωξη από την Τουρκία όσων είχαν διαφορετική εθνική ταυτότητα έχει εξαιρετική σημασία και όχι μόνο για το παρελθόν. Η ως άνω τοποθέτηση έρχεται να επιβεβαιώσει αρκετά χαρακτηριστικά, κάτι που συντελείται εδώ και καιρό στη γείτονα. Η «χαμηλών τόνων» ισλαμική Τουρκία του κ. Ερντογάν απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον παραδοσιακό Κεμαλισμό και κινείται στην τροχιά μιας άλλης παράδοσης, που έχει ως πυρήνα μια σύγχρονη και επικαιροποιημένη εκδοχή του αυτοκρατορικού «Οθωμανισμού»! 

Η νέα στρατηγική της Τουρκίας, η οποία συναντά σφοδρές εσωτερικές αντιστάσεις από τον σκληρό πυρήνα του ιστορικού Κεμαλισμού, δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο ηγεμονική και επεκτατική σε σχέση με την παλαιότερη. Αντίθετα, έχει ως κεντρικό στόχο την ανάδειξη της Άγκυρας σε περιφερειακό ηγεμόνα. Η νέα στρατηγική είναι, όμως, πιο τολμηρή στις κινήσεις, πιο σύνθετη στα μέσα και πιο ευέλικτη στην τακτική. Αποβλέπει στη διασφάλιση της εσωτερικής συνοχής της Τουρκίας, στη διαμόρφωση ευρύτατων πολυσυλλεκτικών συμμαχιών από την καρδιά της Δύσης έως το πλέον σκληρό Ισλάμ, και βασίζεται πολύ στα οθωμανικά «μειονοτικά υπόλοιπα» και τις φυλετικές ή θρησκευτικές συγγένειες, από τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ασία μέχρι την εγγύς και βαθιά Μέση Ανατολή. 

Δυστυχώς, αυτές οι θεμελιώδεις αλλαγές στη στρατηγική της Τουρκίας δεν φαίνεται να έχουν γίνει και τόσο αντιληπτές από την Αθήνα. Η άγνοια (;) και φυσικά όχι μόνο αυτή πληρώθηκε πανάκριβα στην περίπτωση της Κύπρου, όταν οι πάντες «οχυρώνονταν» πίσω από την αδιαλλαξία Ντενκτάς και συνυπέγραφαν προεκλογικά το 2004 την κατάπτυστη συμφωνία της Νέας Υόρκης, μη βλέποντας ότι ο Ερντογάν θα «άδειαζε» τον Ντενκτάς και θα πραγματοποιούσε τον μεγάλο ελιγμό, αποδεχόμενος το σχέδιο-έκτρωμα του κ. Ανάν. Αλλά αν μπορούσε κανείς να μιλήσει για «άγνοια» το 2004, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία στο γεγονός ότι για άλλη μια φορά, εν μέσω προεκλογικής περιόδου (!), η Αθήνα συνυπέγραψε την εκ περιτροπής διοίκηση του ΝΑΤΟϊκού υποστρατηγείου στη Λάρισα από τούρκο και έλληνα αξιωματικό, επιτείνοντας τη «ρευστοποίηση» του Αιγαίου, σε μια περίοδο μάλιστα που οι συνεχείς τουρκικές παραβιάσεις χαμηλού ύψους πάνω από το Αγαθονήσι διευρύνουν επικίνδυνα τις «γκρίζες» χερσαίες ζώνες! Σε μια ευμετάβλητη περίοδο αναδιατάξεων, κρίσης και αλλαγών στην περιοχή μας, στην Ευρώπη, αλλά και στον κόσμο, η Ελλάδα, με ευθύνη των κυρίαρχων δικομματικών δυνάμεων, όχι μόνο δεν διαθέτει εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό όραμα, αλλά και βυθίζεται οικονομικά και κοινωνικά, ενώ αδυνατεί να ασκήσει στοιχειώδη εθνική εξωτερική πολιτική. Μαζί με τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, το άλλο χρεοκοπημένο, απαρασάλευτο, συναινετικό δόγμα ψευδοπολιτικής είναι η άνευ όρων προσήλωση στην Ουάσινγκτον και στις Βρυξέλλες. Μιλάμε για την τέλεια συνταγή αυτοκαταστροφής! Να αλλάξουμε πολιτική σελίδα στις 7 Ιούνη! 


Το παραπλανητικό «συγγνώμη» του Tαγίπ Ερντογάν

Η «φασίζουσα» συμπεριφορά και τα οικονομικά συμφέροντα
Την εβδομάδα που μας πέρασε, ο ισλαμιστής πρωθυπουργός της Τουρκίας προέβη σε βαρυσήμαντες δηλώσεις αναφορικά με τη συμπεριφορά των ομοεθνών του έναντι των μη τουρκικών πληθυσμών της Ανατολίας κατά το παρελθόν. Η τοποθέτηση αυτή του ισλαμιστή πολιτικού ηγέτη, όμως, εξυπηρετεί, όπως όλα δείχνουν, συγκεκριμένες μικροπολιτικές, αλλά κυρίως οικονομικές σκοπιμότητες.

Με ομιλία που εκφώνησε ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τις προάλλες, στο Συμβούλιο της Τοπικής Οργάνωσης του κόμματός του στην Ντούζτζε -σύγχρονη πόλη στα ανατολικά της αρχαίας Βιθυνίας- αναφέρθηκε στη διαμάχη που έχει ξεσπάσει στην τουρκική Βουλή για το νομοσχέδιο που πρότεινε η κυβέρνησή του σχετικά με την εκμετάλλευση της περιοχής κατά μήκος των τουρκοσυριακών συνόρων. Ο ισλαμιστής πρωθυπουργός θεώρησε «φασίζουσα» μια τέτοια προσέγγιση και συμπλήρωσε: «Η νοοτροπία που υπήρχε πριν από δεκαετίες δεν έχει αλλάξει καθόλου και εξακολουθεί να υφίσταται. 

Επί χρόνια κάτι γίνεται σε αυτήν τη χώρα. Εκδιώχθηκαν από τη χώρα μας όσοι είχαν διαφορετική εθνική ταυτότητα. Άραγε βγήκαμε κερδισμένοι; Αυτό στην πραγματικότητα ήταν προϊόν μιας φασιστικής νοοτροπίας. Κατά καιρούς υποπέσαμε κι εμείς σε τέτοια λάθη». Τι προβλέπει, όμως, το νομοσχέδιο που κατέθεσε το ΑΚΡ; Και πώς ο Ερντογάν από εκεί που, τον περασμένο φθινόπωρο, καλούσε το μειονοτικό στοιχείο να εγκαταλείψει τη χώρα, εφόσον δεν μπορούσε να αποδεχτεί την υφιστάμενη κατάσταση, έφτασε να κατακρίνει κεκαλυμμένα τις προηγούμενες τουρκικές ηγεσίες για «φασίζουσες» συμπεριφορές; 

Το προτεινόμενο νομοσχέδιο προβλέπει την εκκαθάριση 210 χιλιάδων στρεμμάτων γης από νάρκες, οι οποίες είχαν τοποθετηθεί στην τουρκική παραμεθόριο από τις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις τη δεκαετία του 1950. Ας σημειωθεί ότι η κίνηση αυτή του ΑΚΡ εντάσσεται στο πλαίσιο πολιτικής προσέγγισης και οικονομικής συνεργασίας μεταξύ της Άγκυρας και της Δαμασκού που έχει εγκαινιασθεί το 2004. 

Το γεγονός ότι η συριακή πλευρά έχει ήδη προχωρήσει στην εκμετάλλευση του πρώην ναρκοπεδίου της ενθαρρύνει την ισλαμική κυβέρνηση της Τουρκίας να κάνει το ίδιο.

Η πρωτοβουλία του Ερντογάν, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν πέρασε απαρατήρητη και μάλιστα ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων εκ μέρους κυρίως της Κεμαλικής αντιπολίτευσης. 

Ο πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, Ντενίζ Μπαϊκάλ, κατηγόρησε πρωτίστως την ισλαμική κυβέρνηση ότι αφοπλίζει τα πιο ευαίσθητα σύνορα της Τουρκίας σε μια επικίνδυνη περιοχή, όπου παραμένουν ακόμη εκκρεμότητες με τους άραβες γείτονες, αλλά κυρίως εκεί όπου συνεχίζεται η δράση του Κουρδικού Απελευθερωτικού Κινήματος. Κατά δεύτερο λόγο, ο Μπαϊκάλ κατηγόρησε το ΑΚΡ ότι υποθηκεύει το μέλλον του τόπου σε περιόδους παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, παραχωρώντας την εκμετάλλευση εύπορης γης σε ξένους. Ο Μπαϊκάλ συγκεκριμένα κατηγόρησε τον Ερντογάν ότι θα αναθέσει τον καθαρισμό των συνόρων μήκους 510 χιλιομέτρων από νάρκες σε ισραηλινή εταιρεία σε αντάλλαγμα την εκμετάλλευση της εν λόγω περιοχής για 44 ολόκληρα χρόνια. Το ενδεχόμενο της ανάθεσης του έργου σε ισραηλινή εταιρεία, ίσως τελικά να μην είναι τελείως αβάσιμο, καθώς εξηγεί επαρκώς τη στάση του ισλαμιστή τούρκου πρωθυπουργού. Μια τέτοια κίνηση, εκτός του ότι θα βελτιώσει αισθητά την εικόνα του τούρκου πρωθυπουργού στο Τελ Αβίβ, θα έφερνε ενδεχομένως σε άβολη θέση και τους Κεμαλικούς, κυρίως τη στρατιωτική πτέρυγα, που έχει σε σημαντικό βαθμό τον έλεγχο των σχέσεων με το Ισραήλ. 

Το σημαντικότερο, όμως, κριτήριο είναι, απ' ό,τι όλα δείχνουν, το οικονομικό, καθώς η ισλαμική κυβέρνηση, κατόπιν των δυσκολιών που αντιμετώπισε στις διαπραγματεύσεις της με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πασχίζει να προσελκύσει επενδυτές στη χώρα, οι οποίοι με τις εταιρείες τους θα δώσουν πνοή στα τουρκικά νοικοκυριά. 

Απόδειξη των παραπάνω είναι όσα απάντησε ο ισλαμιστής πρωθυπουργός στους επικριτές του, αλλά δεν δόθηκε μεγάλη σημασία από τον Τύπο. Λέει ο Ερντογάν: «Το χρήμα πάει εκεί όπου θα βρει κατάλληλο έδαφος. Αυτήν τη στιγμή το διεθνές κεφάλαιο θέλει να επενδύσει στη χώρα μας. Βγαίνουν, βλέπετε, ορισμένοι και λένε εκείνο είναι εβραϊκό κεφάλαιο. Δεν έχει ''δεν γίνεται'', φίλε! […] Όταν εκείνος κάνει την επένδυση ποιος θα εργαστεί εδώ; Εδώ δεν πρόκειται να δουλέψει ο Ισαάκ! Θα δουλέψει ο Αχμέτ και ο Μεχμέτ! […] Κοιτάξτε να δείτε, ας τον λένε και Τζορτζ. Ας έρθει να κάνει την επένδυσή του. 

Όταν κάνει την επένδυσή του εδώ, φεύγοντας απ' αυτόν τον τόπο θα πάρει μαζί του και το εργοστάσιο; […] Αφήστε τον να έρθει! Με αυτήν την παρωχημένη νοοτροπία δεν είναι δυνατόν να κάνει η Τουρκία βήματα προς τα μπρος» («Ζαμάν» 24/5/2009).

Η παραπάνω ομολογία αποδεικνύει ακριβώς ότι όχι μόνον τίποτα δεν έχει αλλάξει στη νοοτροπία των τούρκων ιθυνόντων, αλλά τουναντίον, ότι ευδοκιμεί και στις μέρες μας η ίδια οπορτουνιστική προσέγγιση προς το μη τουρκικό και μη μουσουλμανικό κεφάλαιο που επενδύεται στην Τουρκία. Πρόθεση του Ερντογάν δεν ήταν ούτε να ζητήσει συγγνώμη, αλλά ούτε να απολογηθεί για τα δεινά που υπέστησαν οι μη μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Μικράς Ασίας από τους προγόνους του. Σκοπός του ισλαμιστή τούρκου πρωθυπουργού ήταν μάλλον να πείσει την αντιπολίτευση να του επιτραπεί η εκμετάλλευση των ξένων επενδυτών.

Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος 

Σουηδία, ο Σουηδός ΥΠΕΞ Carl Bildt και η Τουρκία. Ο Γάλλος Πρόεδρος Nicola SARKOZY ματαιώνει επίσιμη επίσκεψη στη Σουηδία. Ακολουθούν τρία άρθρα για

Αγαπητοί φίλοι / Dear Fellows

Σε συνέχεια των δημοσιευμάτων που μας προώθησε και των σχετικών σχολίων του αγαπητού μας Ευριπίδη Μπίλλη, όπως και του δικού μου σχολίου αναφορικά με τον Σουηδό υπουργό Εξωτερικών Carl Bildt, (και πρώην αρχηγό του δεξιού, νυν κυβερνώντος σε συνασπισμό μαζί με άλλα τρία αστικά κόμματα, ”Moderata Samlingspartiet”, πρώην πρωθυπουργό της Σουηδίας, πρώην “Special Envoy of the Secretary-General for the Balkans ”,  πρώην ”High Representative” στην Βοζνία-Ερζεγοβίνη μετά την συμφωνία του DAYTON,...),  θέλω να θέσω υπ΄όψη σας και μία τελευταία ενδιαφέρουσα εξέλιξη, ενδεικτική των προθέσεων της σουηδικής Προεδρείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αρχίζει σε ένα μήνα από τώρα, την 1η Ιουλίου.

 

Σύμφωνα με ανακοίνωση του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, ο Γάλλος Πρόεδρος Nicola Sarkozy ματαιώνει την προγραμματισμένη για τις 2 Ιουνίου επίσημη επίσκεψη του στη Σουηδία. Η «επίσημη» διακιολογία (στη διπλωματική γλώσσα) είναι ότι ο Γάλλος Πρόεδρος δεν τα ”καταφέρνει” χρονικά με πιεστικό πρόγραμμά του και έτσι αναγκάζεται να ακυρώσει την προγραμματισμένη του επίσκεψη στη Σουηδία (ο Γάλλος Πρόεδρος γνώριζε όμως πολύ καλά το πρόγραμμα του πριν λίγο καιρό, όταν αποφασίστηκε η επίσημη αυτή επίσκεψη)! Ο ουσιαστικός λόγος της ακύρωσης της επίσημης επίσκεψης είναι, όπως δημοσιεύουν άλλωστε εκτενώς τόσο τα γαλλικά όσο και τα σουηδικά ΜΜΕ, η επίσημη στάση της Σουηδίας στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και συγκεκριμένα συνέντευξη που έδωσε στην γαλλική εφημερίδα Le Figaro o Σουηδός υπουργός ΕξωτερικώνCarl Bildt, όπου εκφράζει τις άκρως φιλοτουρκικές του απόψεις υπέρ της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ..  

 

Ο Σουηδός ΥΠΕΞ λοιπόν σε πολύ πρόσφατη συνέντευξη του στην Le Figaro (όσοι ενδιαφέρεστε μπορείτε να ανατρέξετε στην Le Figaro) εκφράζει θερμότατα την άκτως θετική θέση της Σουηδίας (και την δική του, όπως και του σουηδικού Τύπου τόσο αυτές τις ημέρες όσο και παλαιότερα) αναφορικά με την αναγκαιότητα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, κάτι που όπως αναφέρει ο Τύπος έκανε τον Γάλλο Πρόεδρο να ενοχληθεί πάρα πολύ, να «πάρει στροφές στο κρανίο» όπως αναφέρθηκε στους παραπολιτικούς κύκλους, και να ακυρώσει αμέσως (ουσιαστικά 2-3 μέρες πριν την πραγματοποίηση της) την επίσημη επίσκεψη του στην Στοκχόλμη.

 

Έτσι θα πρέπει να καταλαβαίνουμε τι μας περιμένει επίσης σε σχέση με τα Εθνικά μας θέματα, το Κυπριακό, το Μακεδονικό, Αιγαίο, κλπ, αν η Σουηδική Προεδρεία της ΕΕ, το δεύτερο εξάμηνο του 2009, προσπαθήσει να προβάλει τις γνωστές ανθελληνικές της θέσεις και στα θέματα αυτά, μέσα από την εξάσκηση του θεσμού της Προεδρείας της ΕΕ! Γιαυτό επιφυλακή και τέρμα. Δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες δείχνουμε πάντα τα «οπίσθια» μας αντί να δείξουμε τα «εμπρόσθια» μας. Όποτε π.χ. τολμήσαμε αποφασιστικά να δείξουμε τα «εμπρόσθια» μας στους Τούρκους αυτοί εστράφησαν ολαταχώς προς τα πίσω δείχνοντας μας τα «οπίσθια» τους. Καιρός λοιπόν να ξυπνήσουμε!  

 

Θεωρώ και παλι σκόπιμο να επαναλάβω αυτό που ανέφερα παρακάτω:

 

Δυστυχώς εμείς δεν ξεχνάμε κάθε τόσο να ευχαριστούμε την Σουηδία, σε βαθμό μάλιστα που να γινόμαστε αστείοι και γελοίοι, για την ηθική και άλλη βοήθεια και την γενικώτερη «αντιχουντική» στάση της Σουηδίας κατά την διάρκεια της χούντας 1967-74 στην Ελλάδα (είχανε προοπτική για τις business που θα ακολουθούσαν οι άνθρωποι – ψάξτε στο web και διαβάστε τι έκαναν κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου ή δείτε την γενικώτερη στάση τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, π.χ. στην Νομισματική Ένωση, στο ΕΥΡΩ δηλαδή, «περιμένουμε και βλέπουμε, αν πετύχει μπαίνουμε, αν δούμε ότι δεν πετυχαίνει ή δεν μας συμφέρει, μένουμε απ΄έξω»! – για δέστε δήθεν «ευρωπαϊκή» νοοτροπία, ...άσε τους άλλους να κάνουν το «πείραμα» και όλη τη δουλειά και εμείς βλέπουμε, αν πετύχουν ανεβαίνουμε και εμείς στο τραίνο...! Αυτοί είναι οι Σουηδοί). Το έκανε λοιπόν (τους ευχαρίστησε δηλαδή) και πάλι τελευταία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ.Παπούλιας στην εδώ επίσκεψη του τον περασμένο Μάϊο και μάλλον υποθέτω το ξαναέκανε και ο Κώστας Καραμανλής στην εδώ επίσκεψη του την περασμένη εβδομάδα, 35 χρόνια μετά την πτώση της χούντας! Θα ήθελα να ξέρω τι είπαν κατ΄ιδίαν οι Καραμανλής, Fredrik Reinfeldt (νυν πρωθυπουργός Σουηδίας), Ντόρα και Carl Bildt (υπ. Εξωτερικών) για το Κυπριακό, το Μακεδονικό, κλπ, πριν λίγες μέρες, όταν μας επισκεύτηκαν με το «τσούρμο» τους στην Στοκχόλμη!”  Η «ευγνωμοσύνη» δεν μπορεί να ισχύει ες αεί, ...προσαρμάζεσαι στην συμπεριφορά του «άλλου» με γνώμονα το εθνικό σου συμφέρον. Αλλιώς είσαι «ανεγκέφαλος», «ηλίθιος» και εθνικά ενάντια στα συμφέροντα της χώρας σου!  Das ist realpolitik!

Φιλικούς χαιρετισμούς και Καλό Καλοκαίρι σε όλους

Δημήτρης Καρκαμάνης - Dimitrios Karkamanis

Fr. Senior Research Fellow “Swedish National Defence Research Institute”,a

Senior Officer “Swedish Defence Staff” & Senior Officer “Air Force Staff”, ...

President Olympic Consulting

ΣτοκχόλμηΣουηδία - Stockholm, Sweden

Τηλ./Phone: +46 8 202989, +46 707 192995 (cell)

karkamanis@glocalnet.netkarkamanis@gmail.com

 ΥΓ. Με την ευκαιρία αυτή σας προωθώ παρακάτω και τρία άρθρα (το πρώτο πολύ πρόσφατο) αναφορικά με την Τουρκία και την ΕΕ, τις τουρκικές προκλήσεις έναντι της χώρας μας και για τις τουρκοσκοπιανές μεθοδεύσεις. /ΔΚ

 

1. Τουρκική Δημοκρατία: Πλήρης ένταξη ή ειδική σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση;

 

 Η Τουρκική Δημοκρατία, με κύριο εκφραστή την σημερινή πολιτική της ηγεσία (και όχι το Κεμαλικό κατεστημένο των στρατιωτικών που ελέγχουν το πανίσχυρο ακόμα «Βαθύ Κράτος»), επιθυμεί διακαώς την πλήρη ένταξη της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πριν εξετάσουμε τους λόγους για τους οποίους η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας επιδιώκει την Ευρωπαϊκή ένταξη και τι είναι εκείνο που αντικειμενικά θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα της Ελλάδος (πλήρης ένταξη ή μήπως ειδική σχέση όπως υποστηρίζουν η Γαλλία και η Γερμανία), καλό θα ήταν να κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή που θα συμβάλλει στην δημιουργία μιας καλύτερης εικόνας. 

 

O Mουσταφά Κεμάλ, η μητέρα του Ζουμπεϊντέ και η αδελφή του Μακμπουλέ

Η Τουρκική Δημοκρατία στην σημερινή της μορφή ιδρύθηκε το 1923 από τον Μουσταφά Κεμάλ, ένα άνθρωπο με νεφελώδες προσωπικό και οικογενειακό «φάκελο», τον οποίο οι Τούρκοι αποκαλούν Ataturk δηλαδή πατέρα τους.

Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, πολλοί κάνουν το σφάλμα να αποκαλούν τον άνθρωπο αυτό Ataturk. Είναι σαν να αποκαλούνΝτούτσε τον Μπενίτο Μουσολίνι ή Φύρερ τον Αδόλφο Χίτλερ, αφού το όνομα του είναι το Μουσταφά Κεμάλ και όχι το προσωνύμιο που χρησιμοποιούν γι΄ αυτόν οι Τούρκοι, δηλαδή Ataturk.   

 Όσο και να αγανακτεί κανείς από τις ιστορικά αποδεδειγμένες φρικαλεότητες, τις στυγνές, ψυχρές και ανατριχιαστικές μεθόδους που εφάρμοσε ο Μουσταφά Κεμάλαπό την αναρρίχηση του στην εξουσία -μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δεκατρία χρόνια μετά την «επανάσταση» του 1908  των νεότουρκων εναντίον της Σουλτανικής εξουσίας-, οφείλει να παραδεχτεί ότι κατάφερε, «δια πυρός και σιδήρου» να προσδώσει μια κοινή εθνική ταυτότητα στο συνονθύλευμα των 72 διαφορετικών φυλών που ζούσαν στις αχανείς εκτάσεις της Μικράς Ασίας.

Από το 1.300 έως το 1.600 που στήθηκε η Οθωμανική αυτοκρατορία και ιδίως μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 1453, οι Οθωμανοί Τούρκοι εφάρμοσαν συστηματικά τον βίαιο εξισλαμισμό των λαών που κατακτούσαν αφού αποτελούσαν μια ελάχιστη, επιθετική και πάνοπλη μειοψηφία.

Οι Οθωμανοί Τούρκοι όμως δεν κατάφεραν να επιβάλλουν, παρά τα μέσα που χρησιμοποίησαν, μια ενιαία «εθνική συνείδηση» στους κατακτημένους λαούς. Αντίθετα, σταδιακά και με την πάροδο του χρόνου, η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφθασε –ιδίως την περίοδο πριν από την κατάρρευση της - να παρουσιάζει μια πολύ-πολιτισμική εικόνα που σεβόταν στοιχειωδώς τόσο τις θρησκευτικές όσο και τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των λαών της Μικράς Ασίας.

Αυτό ήταν κάτι που ήθελαν να ξεριζώσουν δια παντός οι νεότουρκοι με την επανάσταση του 1908, άσχετα αν υποκριτικά διατυμπάνιζαν τα ιδανικά τηςελευθερίας και της ισότητας.

Αυτό ακριβώς που δεν κατάφεραν ούτε οι Οθωμανοί, ούτε οι πρώτοι αρχηγοί  των νεότουρκων, κατάφερε τελικά ο Μουσταφά Κεμάλ και οι διάδοχοι του, οι στρατοκράτορες που αυτό-ανακηρύχτηκαν θεματοφύλακες των ιδεών του Κεμαλισμού:

Η φιλοσοφία, το έργο και οι στόχοι του Μουσταφά Κεμάλ βασιζόταν στην  υποχρεωτική συγκόλληση των λαών της Μικράς Ασίας σε μια ενιαία «Εθνική Συνείδηση»  - εκείνη του Τούρκου.

Αυτή η «υποχρεωτική τουρκοποίηση» των λαών της Μικράς Ασίας συνεχίστηκε (και συνεχίζεται) μέχρι σήμερα με κάθε μέσο, ανεξάρτητα από το κόστος που έχει και πάντα κάτω από μια όμορφη, ανατολίτικη βιτρίνα με έντονα χρώματα και παραπλανητικά χαμόγελα. 

Έτσι, έχουν δημιουργηθεί σταδιακά ολόκληρες γενιές ανθρώπων στους οποίους η συστηματική πλύση εγκεφάλου σε κάθε στάδιο, σε κάθε βήμα της ζωής τους έχει σαν αποτέλεσμα την συνεχή δημιουργία νέων γενεών που αισθάνονται πλέον  «Τούρκοι». 

 

Ιλκέρ Μπασμπούγ,

Αρχηγός ΓΕΣ της Τουρκίας και σημερινός θεματοφύλακας του Κεμαλισμού

Τα «υλικά» που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται είναι πολλά. Τα πιο επικίνδυνα είναι (Α) η πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή (η Τουρκία έχει τον μεγαλύτερο στρατό της Ευρώπης), (Β) η φαντασίωση της «Υπερδύναμης» που καλλιεργείται συστηματικά και (Γ)  η διπλωματική τέχνη που θεωρούν πως «κληρονόμησαν» οι σημερινοί «Τούρκοι» από το Βυζάντιο και τους λαούς της Μικράς Ασίας.     

 

(Α) Για την πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή της Τουρκίας, όλοι γνωρίζουμε πως η ιλιγγιώδης αύξηση του στρατιωτικού εξοπλισμού και των μέσων του Τουρκικού στρατού γίνεται με την απλόχερη υποστήριξη της Παγκόσμιας Βιομηχανίας Όπλων που σφάζεται για τις «ανάγκες» και τις  ορέξεις των Τούρκων στρατοκρατών - με πρώτη και καλύτερη εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής είτε των Ρεμπουμπλικανών είτε των Δημοκρατικών. Η συστηματική και χωρίς κανένα εσωτερικό «αντίλογο» ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος της Τουρκίας έχει μετατρέψει σήμερα τον τουρκικό στρατό σε μια πανίσχυρη, οπλισμένη με τα πιο σύγχρονα μέσα, στρατιωτική μηχανή που διαθέτει το μεγαλύτερο «έμψυχο» υλικό (στρατό) σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Μέση Ανατολή! 

Η πανίσχυρη αυτή στρατιωτική μηχανή υπηρετεί πιστά και με συνέπεια τους στόχους  του Κεμαλισμού: Π.χ. οι Κούρδοι, που ακόμα και σήμερα αποτελούν το 30% του πληθυσμού της Τουρκίας, πρέπει υποχρεωτικά να «μετατραπούν»  σε Τούρκους. Δεν υπάρχουν περιορισμοί, δεν υπάρχουν όρια για τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν. Δύο χαρακτηριστικές δηλώσεις Τούρκων επισήμων μας περιγράφουν με σαφήνεια τον διαχρονικό αυτό στόχο:

«Δηλώνω απερίφραστα ότι στην Τουρκία δεν υπάρχουν Κούρδοι, αλλά μόνο Τούρκοι. Όσοι ζουν πάνω στα εδάφη αυτά είναι Τούρκοι. Είναι υποχρεωμένοι να είναι Τούρκοι!» (Γιλντιρίμ Ακμπουλούτ, Τούρκος Πρωθυπουργός, 31/7/1990).

 «Να φτύνετε στο πρόσωπο εκείνον που σας αποκαλεί Κούρδο!» (Τζεμάλ Γκιουρσέλ, Πρόεδρος Τουρκικής Δημοκρατίας, Άνοιξη 1960). 

Φυσικά, η πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή της Τουρκίας υπηρετεί και επεκτατικούς στόχους. Απέναντι στον Ελληνισμό οι Τούρκοι στρατηγοί έχουν πολύ «συντηρητικούς» στόχους: Το μισό Αιγαίο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), την Ελληνική Θράκη, την Κύπρο και «κάτι» από την Κρήτη.

Η στρατιωτική μηχανή της Τουρκίας, με την υποστήριξη των Αμερικανών, των Άγγλων και (δυστυχώς) των Εβραίων, έβαλε το πόδι της το 1974 στην κατεχόμενη Κύπρο στην οποία εκτελεί συστηματικά σχέδιο εκτουρκισμού: Οι έποικοι από την Τουρκία είναι σήμερα διπλάσιοι από τους «αδελφούς» τους που ζούσαν στην Κύπρο πριν από την εισβολή και όλα τα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας στρατοκρατούνται υπό τον απόλυτο έλεγχο των Τούρκων στρατοκρατών.

Είναι αυτονόητο ότι και οι «εκπρόσωποι» των Κυπρίων «αδελφών» τους αποτελούν εκτελεστικά, τυφλά όργανα της Άγκυρας, άλλως εξαφανίζονται από το προσκήνιο πριν προλάβουν να αρθρώσουν κάποια θέση αντίθετη με τους στόχους των στρατοκρατών.      

Όταν δεν κρίνεται απαραίτητη η ανάμειξη της πανίσχυρης στρατιωτικής μηχανής, ειδικά στο θέμα των στόχων της «εθνοκάθαρσης» μέσα στην σημερινή Τουρκία, επιστρατεύεται ο παραδοσιακός «αόρατος βραχίονας» των Τούρκων στρατοκρατών: Το Βαθύ Κράτος.

Η πορεία της «κάθαρσης» της Τουρκίας από τα υπολείμματα του Ελληνισμού, με ή χωρίς την βοήθεια αυτού που αποκαλούμε «Βαθύ Κράτος», έχει ορισμένους σημαντικούς σταθμούς:

Το 1941, με την Ελλάδα βουτηγμένη στο αίμα των παιδιών της  που πολεμούσαν τις δυνάμεις του φασισμού κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, η Τουρκία με την άνεση της «ουδέτερης» θέσης που είχε στον πόλεμο, βρήκε ευκαιρία να ξεφορτωθεί τον Ελληνικό πληθυσμό που αρνιόταν πεισματικά να τουρκέψει: Μάζεψαν την νεολαία του ελληνισμού και την έστειλαν σε τάγματα εργασίας στα βάθη της Ανατολής ή καλύτερα σε τάγματα θανάτου με την «επιστράτευση 20 ηλικιών».

Το 1942, επινόησαν τον έκτακτο φόρο περιουσίας (Βαρλίκι) τυπικά για όλους τους πολίτες – ουσιαστικά για τον οικονομικό αφανισμό του ελληνισμού που πλήρωσε το συντριπτικό ποσοστό του έκτακτου φόρου.

Το 1955, με το Βαθύ Κράτος σε ρόλο οργανωτή (με την οργάνωση «Η Κύπρος είναι Τουρκική») και εκτελεστή (με την μετακίνηση εκατοντάδων ρακένδυτων από την Ανατολή) η Τουρκική Δημοκρατία κατάστρεψε μέσα σε λίγες ώρες 4.340 ελληνικά καταστήματα, 2.600 ελληνικά σπίτια, 73 εκκλησίες, 26 ελληνικά σχολεία φθάνοντας ακόμα και σε σύληση νεκρών στα ελληνικά νεκροταφεία. 

Το 1964, με την εσωτερική πολιτική αναταραχή που επικρατούσε στην Ελλάδα, οι Τούρκοι θεματοφύλακες του Κεμαλισμού βρήκαν άλλη μια θαυμάσια ευκαιρία: Κατήγγειλαν την «Συμφωνία Εμπορίου» με την Ελλάδα και έσπευσαν να εκδιώξουν με συνοπτικές και βάρβαρες διαδικασίες (έμμεσα ή άμεσα) 50.000 Έλληνες από την Κωνσταντινούπολη.  

(Β) Η φαντασίωση της Υπερδύναμης που καλλιεργείται συστηματικά στην Τουρκία από τους εκτός κάθε ελέγχου στρατιωτικούς  αλλά και πολλούς Τούρκους πολιτικούς, αποτελεί μια μόνιμη και διαχρονική απειλή για την Ελλάδα.

Η φαντασίωση αυτή στηρίζεται στην γεωστρατηγική θέση της Τουρκίας η οποία έχει μια κυρίαρχη θέση μεταξύ Ευρώπης και Ασίας και επιδιώκει να είναι μια Ευρωπαϊκή χώρα, μια χώρα της Μέσης Ανατολής, μια χώρα του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας, της Κασπίας, της Μεσογείου, του Περσικού Κόλπου, των Βαλκανίων και της Μαύρης θάλασσας ταυτοχρόνως!

Μια χώρα δηλαδή που μπορεί να συμπεριφέρεται σαν μια κανονική Υπερδύναμη, χωρίς να υπολογίζει τις αντιδράσεις ή τις συνέπειες των πράξεων της.

Η επικίνδυνη αυτή φαντασίωση προβάλλει ανάγλυφα από πάρα πολλές δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων – αξίζει να ρίξουμε μια ματιά σε μερικές από αυτές:

«Η Κύπρος θα χωριστεί στα δύο και το ένα τμήμα θα ενωθεί με την Τουρκία» (Κεμάλ Σατίρ, Αντιπρόεδρος Τουρκικής Κυβέρνησης, 1964 – δέκα ακριβώς χρόνιαπριν από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο)

«Οι αγνοούμενοι Ελληνοκύπριοι παραδόθηκαν από τον τουρκικό στρατό σε παραστρατιωτικούς μαχητές οι οποίοι τους εκτέλεσαν όλους!» (Ραούφ Ντεκτάς, ανδρείκελο των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής στην Κύπρο, 29/2/1996)

«Η θάλασσα του Αιγαίου ανήκει σε εμάς, αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι!»(Σαντί Ιρμάκ, Τούρκος Πρωθυπουργός, 18/1/1975)

 «Προτιμώ να τα αποκαλώ νησιά του Αιγαίου και όχι Ελληνικά νησιά» (Σουλειμάν Ντεμιρέλ, Τούρκος Πρωθυπουργός, 9/8/1976)

(Γ) Τέλος, όσον αφορά την διπλωματική τέχνη που οι σημερινοί «Τούρκοι» θεωρούν πως «κληρονόμησαν» από το Βυζάντιο και τους λαούς της Μικράς Ασίας, αποτελεί ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο και παραπλανητικό όπλο.

Κατά το παρελθόν η πρόσφατη ιστορία κατέγραψε δεκάδες αυταπόδεικτα περιστατικά μιας διπλωματικής «επίθεσης φιλίας» της Τουρκίας πριν από κάποια δυσμενή εξέλιξη των Ελληνοτουρκικών σχέσεων:

Το 1923, μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης θα μείνει στην ιστορία η φράση που εκστόμισε ο Ισμέτ Ινονού για τον Εθνάρχη Ελευθέριο Βενιζέλο : Inandi erif! (Μας πίστεψε ο άνθρωπος!)

Το 1952 οι Τούρκοι διατυμπάνισαν θορυβωδώς την ανάγκη Ελληνοτουρκικής φιλίας προκειμένου ο τότε Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Τζελάρ Μπαγιάρ (πρωτοστάτησε σε σφαγές αμάχων Ελλήνων και Αρμενίων στην Ιωνία και τον Πόντο μετά την επικράτηση των νεότουρκων) να επισκεφτεί την Κομοτηνή και να βάλει τις βάσεις εκτουρκισμού των Ελλήνων μουσουλμάνων  και πομάκων με το δόλωμα της κοινής θρησκείας.

Το 1955, πριν από τα φοβερά γεγονότα εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης η «Ελληνοτουρκική φιλία» γνώρισε ημέρες δόξας με την επίσκεψη του Ελληνικού Βασιλικού ζεύγους στην Τουρκία.  

Το ίδιο συνέβη και στο μέσον της περιόδου της δικτατορίας, με στόχο την «απόσυρση» του ελληνικού στρατού από την Κύπρο ώστε να είναι απροβλημάτιστη η εισβολή των Τουρκικών στρατευμάτων που ακολούθησε το 1974

Με την πάροδο των δεκαετιών το «διπλωματικό όπλο» της Τουρκίας γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο:

Διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους την επιθυμία της να εφαρμόσει «πολιτική μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονές της. Αυτό βέβαια δεν την εμποδίζει καθόλου να πραγματοποιεί χωρίς διακοπή συνεχείς παραβιάσεις του Ελληνικού εναέριου χώρου ή να καθοδηγεί σταθερά προς την «ανεξαρτησία» το καθεστώς που επέβαλε με την βία σε ένα τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Επιστρατεύει τους Τούρκους επιχειρηματίες σαν όργανα ενταγμένα στους στόχους της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής: Η Ένωση Επιχειρηματιών και Βιομηχάνων(TUISAD), η Ένωση Τούρκων Βιομηχάνων (MUISAD) συντονίζεται με το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών σε κάθε δραστηριότητα που πραγματοποιείται εκτός Τουρκίας με στόχο πρώτα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και μετά των οργάνων – μελών των διαφόρων Ενώσεων.

Το «αγγελικό πρόσωπο» της Τουρκίας που συστηματικά προβάλλεται, με την «συνεργασία» διαφημιστικών εταιριών, lobby, ειδικών «φορέων» στην Τουρκία ή εκτός Τουρκίας που βρίσκονται κάτω από απόλυτο έλεγχο, διαμορφώνει την αντίληψη του σημερινού Υπουργού των Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου περί «Στρατηγικού Βάθους» όπως αποτυπώνεται στο ομώνυμο βιβλίο του που κυκλοφόρησε στην τουρκική γλώσσα το 2001.

Άλλωστε, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο Καθηγητής Σπύρος Βρυώνης στο εισαγωγικό σημείωμα για την τρίτη ελληνική έκδοση του βιβλίου «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» (2008, εκδόσεις ΟΝΕ – www.one-editions.com)  … Η μάχη που δίνει το Βαθύ Κράτος (στρατιωτικοί και λοιποί) με τις Τουρκικές πολιτικές δυνάμεις για τον έλεγχο του Τουρκικού κράτους  και της Τουρκικής κοινωνίας συνεχίζεται. Είναι όμως σημαντικό ότι η εξωτερική πολιτική και των δύο αντιμαχόμενων είναι πανομοιότυπη …..

Μετά την κατά το δυνατόν σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή, ας εξετάσουμε πρώτα τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι πιο σημαντικές πολιτικές δυνάμεις της σημερινής Τουρκίας επιδιώκουν την πλήρη ένταξη της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και απορρίπτουν οποιαδήποτε άλλη «ειδική» σχέση.  («Είτε θα γίνουμε πλήρες μέλος της ΕΕ είτε δεν θα γίνουμε καθόλου μέλος» - Αχμέτ Νταβούτογλου, Τούρκος ΥΠΕΞ, 14/5/2009).

Η Τουρκική Δημοκρατία από την ίδρυσή της μέχρι πολύ πρόσφατα, ποτέ δεν υπήρξε Δημοκρατία.

Η λέξη Δημοκρατία στην Τουρκία υπήρξε ανέκαθεν ένας όμορφος μανδύας που κάλυπτε την πραγματική εξουσία των στρατιωτικών και των παραστρατιωτικών (Βαθύ Κράτος).

Το «Κεμαλικό σύστημα» επιβλήθηκε από τους στρατιωτικούς διαχρονικά με διάφορα «εσωτερικά όπλα» μεταξύ των οποίων:

(1) Πραξικόπημα όποτε η πολιτική εξουσία δεν αποτελούσε τυφλό όργανο των στρατιωτικών,

(2) Ελεγχόμενο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας που αποφάσιζε σύμφωνα με τις εντολές των στρατιωτικών,

(3) Ελεγχόμενο Συνταγματικό δικαστήριο για την εξουδετέρωση πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων,

(4) «Βαθύ Κράτος» για τις βρώμικες δουλειές του καθεστώτος στο σκοτάδι,

(5) Πλήρης έλεγχος της Αστυνομίας και της Ασφάλειας από τους στρατιωτικούς,

(6)  Σημαντικό έλεγχο της Τουρκικής οικονομίας μέσω επιχειρήσεων σε καίριους τομείς.

Το «Βαθύ Κράτος» αποτελεί τον παραστρατιωτικό βραχίονα του Κεμαλικού κατεστημένου. Χρησιμοποιείται σε διάφορες αποστολές εντός και εκτός Τουρκίας. Στην Ελλάδα το «Βαθύ Κράτος» έδρασε κατ΄ επανάληψη σε φωτιές που ξέσπασαν στην χώρα μας κατά την διάρκεια θερινών περιόδων, σε διάφορες «δραστηριότητες» που αναπτύσσονται στην Ελληνική Θράκη ή ακόμα και στα πολύ πρόσφατα επεισόδια των «μουσουλμάνων» στην Αθήνα με «πρόσχημα» το κοράνι που δήθεν έσκισαν Έλληνες αστυνομικοί.   

Ένα πολύ ξεχωριστό «δείγμα» των αποστολών που «ανατίθενται» στο Βαθύ Κράτοςτης Τουρκίας, είναι και η «κατάληψη» της ελληνικής βραχονησίδας Λημνιά από την περιβόητη ομάδα «Καρντάκ» στις 30/1/1996.

Κάτι όμως που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι το αδίστακτο και κυνικό πρόσωπο αυτών που αποφασίζουν για το «Βαθύ Κράτος»: Όλα τα μέλη της περιβόητης ομάδας «Καρντάκ» εξοντώθηκαν για άγνωστους μέχρι σήμερα λόγους, με «επαγγελματικό» τρόπο, σχεδόν αμέσως μετά την εκτέλεση της αποστολής τους - εκτός από τον αρχηγό της ομάδας που εκτελέστηκε πολύ αργότερα.

Σύμφωνα με σχετική έρευνα του Όμηρου Φωτιάδη, μόλις λίγους μήνες μετά την «κατάληψη» της ελληνικής βραχονησίδας, σχεδόν ολόκληρη η ομάδα (εκτός από τον αρχηγό της Ταγματάρχη Ζεκί Σεν και δύο άλλα μέλη) έχασε την ζωή της όταν μια έκρηξη κατάστρεψε τελείως το ελικόπτερο Cougar που τους μετέφερε σε άσκηση αεραπόβασης.

Τα δύο μέλη που «γλύτωσαν» από την έκρηξη, έφυγαν από την ζωή σε μυστηριώδη αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, μόλις 2 μήνες αργότερα με διαφορά τριών ημερών μεταξύ τους.  Τελευταίος, ο αρχηγός της ομάδας Σακί Σεν που είχε αποσπαστεί στην Γεωργία όπου έζησε μέχρι το 2003. Όταν ο Σακί Σεν επέστρεψε στην Τουρκία, εκτελέστηκε στην Πλατεία Ταξίμ από τρεις νεαρούς με μαχαίρια, το μεσημέρι της 7ηςΜαΐου 2003.

Το περιστατικό αυτό αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα των «μέσων» που εφαρμόζει το Κεμαλικό κατεστημένο της Τουρκίας για να δημιουργήσει και να συντηρήσει το καθεστώς που επέβαλε στην γειτονική χώρα.  

Ο χαρισματικός Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν

Η άνοδος στην εξουσία του χαρισματικού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στις 14 Μαρτίου 2003,  δημιούργησε μια πραγματική ρωγμή στην αναμφισβήτητη εξουσία των στρατιωτικών, αφού δεν είχε καμιά διάθεση να αποτελέσει το σύνηθες «τυφλό όργανο»  των στρατιωτικών που θα «έπαιζε» τον ρόλο του πρωθυπουργού. Μια πρόσφατη δήλωση του (30/1/2009) σκιαγραφεί τον ξεχωριστό λόγο που διαθέτει: «Εγώ δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα των διπλωματών και ούτε θέλω να την καταλάβω. Προέρχομαι από την πολιτική και όχι από τη διπλωματία. Έχω ως καθήκον να υπερασπιστώ μέχρι τέλους την τιμή του τουρκικού έθνους. Δεν είμαι αρχηγός φυλής, αλλά ο πρωθυπουργός της Τουρκικής Δημοκρατίας»

Η στάση και ο πολιτικός λόγος του Ερντογάν συνάντησε μια πρωτοφανή αποδοχή από ευρύτατα στρώματα της τουρκικής κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων των διανοούμενων, της νεολαίας και των επιστημόνων, και του χάρισε μέχρι σήμερα δύο σημαντικές εκλογικές νίκες.

Το Κεμαλικό κατεστημένο στην αρχή δεν είχε κανένα πρόβλημα μαζί του: ΣανΔήμαρχος Κωνσταντινούπολης, το 1994, πολιόρκησε για 4 μέρες το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με «αίτημα» την έξωση του από την Τουρκία, ενώ ο πολιτικός του λόγος δεν έδινε κανένα «προειδοποιητικό» σήμα στους στρατιωτικούς.

Κάπως αργά όμως το Κεμαλικό κατεστημένο συνειδητοποίησε ότι ο Ερτνογάν είναι μια πληθωρική και χαρισματική προσωπικότητα η οποία αποτελεί άμεση απειλή για το καθεστώς τους. Το ισλαμικό «πιστεύω» του ή η μαντίλα που δεν αποχωρίζεται ποτέ η γυναίκα του αποτέλεσαν την αφορμή για τα εμπόδια που άρχισαν να του βάζουν: Κώλυμα εκλογιμότητας που αν και νικητής των εκλογών του 2002 δεν του επετράπη να γίνει αμέσως πρωθυπουργός, συνεχείς αντιπαραθέσεις, απειλές πραξικοπήματος, πιέσεις μέσω Συνταγματικού Δικαστηρίου, αντικυβερνητικές δράσεις με μοχλό το «Βαθύ Κράτος», απειλές, ογκώδεις διαδηλώσεις Κεμαλιστών κ.α.

Όλα αυτά οδήγησαν σταδιακά τα τελευταία χρόνια σε ένα άτυπο «εμφύλιοπόλεμο» μεταξύ ισλαμιστών και κεμαλιστών που όχι μόνο συνεχίζεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα, αλλά κλιμακώνεται ενίοτε πολύ επικίνδυνα, δημιουργώντας μια ρευστή πολιτική κατάσταση με χτυπήματα «κάτω από την μέση». 

Μέσα στα πλαίσια αυτά, η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναιπολυπόθητη επιδίωξη των πολιτικών γιατί εξουδετερώνει την παγιωμένη εξουσία των στρατιωτικών, περιορίζει τον στρατό στους στρατώνες του και τον θέτει κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της πολιτικής εξουσίας.

 Επί πλέον οδηγεί την Τουρκία στην Λέσχη των «πολιτισμένων» κρατών της Ευρώπης με όλα τα οικονομικά και πολιτικά οφέλη που συνεπάγονται. Για την επίτευξη του στόχου αυτού η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, με την σύμφωνη γνώμη του μεγαλύτερου τμήματος της τουρκικής κοινωνίας, θα ήταν διατεθειμένη να κάνει πολλές και σημαντικές μεταρρυθμίσεις ή και παραχωρήσεις.

Μια «γεύση» για το βάθος αυτών των μεταρρυθμίσεων μας δίνει ο ίδιος ο Τούρκος πρωθυπουργός : Ο άνθρωπος που πριν από 15 χρόνια περίπου πολιορκούσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο με αίτημα την έξωσή του από την Τουρκία, σε πρόσφατη ομιλία του χαρακτήρισε «φασιστοειδή αντίληψη» τις πολιτικές που οδήγησαν στην εκδίωξη των εθνικών μειονοτήτων από την Τουρκία, ενώ φιλοκυβερνητικές εφημερίδες ζητούν την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και φθάνουν στο σημείο να προτείνουν  οι μετακινήσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη να γίνονται με αεροσκάφος των τουρκικών αερογραμμών που θα φέρει τον Δικέφαλο Αετό, με το σκεπτικό ότι η σημερινή Τουρκία δεν είναι μόνο κληρονόμος της Οθωμανικής αλλά και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας!!!

Οι απόψεις αυτές προκαλούν πραγματικό σοκ και αισθήματα αγανάκτησης που φθάνουν στα όρια της υστερίας στο σύνολο του Κεμαλικού κατεστημένου, το οποίο είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται ποτέ να παραδώσει αμαχητί τα κεκτημένα που έχει εξασφαλίσει από το 1923.  

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους,  η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί τον εφιάλτη του στρατιωτικού – Κεμαλικού κατεστημένου, το οποίο δεν φαίνεται καθόλου διατεθειμένο να χάσει τα πληθωρικά του προνόμια. 

Μέσα σε αυτό το αβέβαιο και πολύπλοκο τοπίο, η Ελλάδα καλείται να πάρει θέση στο αίτημα των Τούρκων πολιτικών για πλήρη ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.  Τι θα πρέπει να κάνει; Πως θα πρέπει να αντιμετωπίσει την πρόκληση αλλά και τηνευκαιρία αυτή;

Την δεκαετία του 1990 η Ελλάδα είχε μια πάγια στάση απέναντι στις πρώτες διερευνητικές συζητήσεις για το ενδεχόμενο ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.: Ένα μεγάλο «ΟΧΙ», λόγω των οξύτατων προβλημάτων που συνεχώς δημιουργεί το Κεμαλικό κατεστημένο. Η θέση αυτή σταδιακά άλλαξε σε ένα «ΝΑΙ» χωρίς ιδιαίτερες ή επίμονες επιφυλάξεις.

Πριν απαντήσουμε όμως στην πρόκληση και στην ευκαιρία ταυτόχρονα που έχουμε μπροστά μας, ας δούμε ποια είναι η σημερινή εικόνα στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας που ξεκίνησε το έτος 2005:  

Τα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και οι αποφάσεις του Συμβουλίου Υπουργών του Δεκεμβρίου 2006 προβλέπουν ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις ετήσιες εκθέσεις προόδου των ετών 2007, 2008 και 2009 θα λάβει υπόψη τις αποφάσεις του Συμβουλίου σχετικά με την άρνηση της Τουρκίας να εφαρμόσει για την Κύπρο το πρόσθετο πρωτόκολλο στη Συμφωνία Σύνδεσης της Άγκυρας.

Οι αποφάσεις αυτές περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, το πάγωμα οκτώ ενταξιακών κεφαλαίων για όσο χρονικό διάστημα η Τουρκία δεν εφαρμόζει το πρόσθετο πρωτόκολλο.

Υπενθυμίζεται ότι η Τουρκία με «μονομερή δήλωση» δεν αποδέχεται την τελωνειακή της ένωση με την Κυπριακή Δημοκρατία κάτι που σημαίνει ότι εάν  μέχρι τον φετινό Νοέμβριο δεν έχει σημειωθεί ουσιαστική πρόοδος στο Κυπριακό, είναι εξαιρετικά πιθανό (έως βέβαιο) ότι η Τουρκία δεν θα εφαρμόσει το πρωτόκολλο και επομένως τα οκτώ κεφάλαια θα παραμείνουν παγωμένα. Επί πλέον, άλλα πέντε κεφάλαια που συνεπάγονται την πλήρη ένταξη της Τουρκίας, έχουν παγώσει έπειτα από σχετικό αίτημα της Γαλλίας. Ουσιαστικά δηλαδή, οι διαπραγματεύσεις έχουν διακοπεί, αλλά μια επίσημη διακοπή των διαπραγματεύσεων δεν είναι επιθυμητή από καμιά πλευρά – ιδίως από την επόμενη (Σουηδική) Προεδρία της Ε.Ε. Τουρκία, με την πίεση των πολιτικών και την αντίσταση των Κεμαλικών προσπαθεί να κρατήσει «ζωντανή» την ενταξιακή προοπτική κάνοντας, όπου αυτό είναι δυνατό, τις αναγκαίες «μεταρρυθμίσεις».  Το Κυπριακό όμως είναι ένας τοίχος που έχτισαν οι στρατοκράτορες της Άγκυρας με σίδερο και αίμα, συνεπώς «μεταρρυθμίσεις» στο σημείο αυτό είναι πολύ επικίνδυνες για την μακροημέρευση της πολιτικής εξουσίας της Τουρκίας. 

Εν όψει των δεδομένων αυτών ποια πρέπει να είναι η σημερινή θέση της Ελλάδαςαπέναντι στην Τουρκία στο θέμα της ένταξης;

Οι βασικοί πυλώνες της ελληνικής στάσης θα πρέπει, κατά την άποψή μας, να στηρίζονται στους εξής άξονες:

(1)

Από Σ.Γ.