Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013



Τετάρτη, 6 Μαρτίου 2013
Τον έχουν χαρακτηρίσει «Αϊνστάιν της γλωσσολογίας», «Δαρβίνο της εποχής μας» και «κορυφαίο διανοούμενο του κόσμου». Είναι ένας από τους σημαντικότερους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που του έδωσε και τον χαρακτηρισμό «ο αντιαμερικανός εξτρεμιστής», τον οποίο χρησιμοποιούν κυρίως οι Αμερικανοί. Η θεμελιώδης πλέον «Ιεραρχία Τσόμσκι», την οποία περιέγραψε το 1956, τον έχει καθιερώσει και ως έναν από τους σημαντικότερους γλωσσολόγους όλων των εποχών. Και όμως, παρ’ ότι έχεις όλα αυτά στο μυαλό σου όταν πηγαίνεις να τον συναντήσεις, ο 83χρονος Νόαμ Τσόμσκι είναι τελικά ακόμη πιο επιβλητικός και εντυπωσιακός από τη φήμη του.
Ο Νόαμ, όπως τον αποκαλούν όλοι στο ΜΙΤ, πηγαίνει κάθε ημέρα στο γραφείο του, στο Tμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας. Εκεί βρεθήκαμε στις 3.00 το μεσημέρι, 15 λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού μας. Η Μπεβ Στολ, η βοηθός του, μας άνοιξε την πόρτα του προθαλάμου του γραφείου του. Είναι αυτή που κανονίζει τα πάντα για εκείνον με κάθε λεπτομέρεια: «Σε πέντε λεπτά θα μπείτε στο γραφείο του, ετοιμαστείτε και ο καθηγητής θα είναι μαζί σας στην ώρα του».
Ενα γραφείο γεμάτο βιβλία παντού. Στην τεράστια βιβλιοθήκη όλα είναι τοποθετημένα σε ράφια με γραμμένη από κάτω την κατηγορία στην οποία ανήκουν. Μια κατηγορία, όμως, ενώ έχει ετικέτα, είναι εντελώς κενή από βιβλία: «Intelligence». Σε κεντρικό σημείο υπάρχει μια τεράστια φωτογραφία του Μπέρτραντ Ράσελ και από κάτω γραμμένη η φράση με την οποία ξεκινά η αυτοβιογραφία του και προφανώς εκφράζει και τον Τσόμσκι:
«Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους». Καθήσαμε σε ένα τραπέζι στο μέσον του γραφείου του, και ο Τσόμσκι κάθησε ακριβώς δίπλα μας. Ευτυχώς, γιατί εκτός του ότι είναι συναρπαστικό να τον έχεις κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής, είναι γνωστό ότι μιλάει πάρα πολύ σιγά.
Εκτός όλων των άλλων, φημίζεται και για την απίστευτη μνήμη του, θυμάται απλώς τα πάντα, κάτι που δεν το αρνείται και ο ίδιος: «Ναι, θυμάμαι πολλά πράγματα, αλλά μερικές φορές είναι λίγο βασανιστικό, επειδή οι άλλοι συνήθως δεν θυμούνται». Μπορεί με μεγάλη ευκολία να πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο σαν να «τραβάει» μέσα στο μυαλό του συρτάρια με γνώσεις και πληροφορίες. Ακουγε κάθε ερώτησή μας σκυφτός, κοιτώντας προς τα κάτω, και μόλις τελειώναμε σήκωνε αμέσως το βλέμμα του και έδινε την απάντησή του κοιτώντας μας κατάματα μέχρι τέλους.
Πάντως ο Τσόμσκι έκανε την πρώτη ερώτηση: «Αλήθεια, τι γίνεται στην Ελλάδα; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα».
Ετοιμαζόμαστε να καταστρέψουμε την παγκόσμια οικονομία. Ετσι μας λένε. Ομως η Ελλάδα που είναι λιγότερο από το ένα χιλιοστό της παγκόσμιας οικονομίας θα καταστρέψει όλη την υφήλιο; Δεν είναι γελοίο αυτό; «Πιστεύω ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η Ευρωπαϊκή Eνωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ασχολούνται με το να καταστρέψουν την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο για αυτό. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και η Ελλάδα από μόνη της έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα.
Αυτά που προτείνει η τρόικα, όμως, κάνει αυτά τα προβλήματα πολύ χειρότερα και αδύνατον να λυθούν. Σχεδιάζουν και προτείνουν πολιτικές οι οποίες δεν οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη και στη λύση του προβλήματος και γι’ αυτό όσο προχωρούν τα μέτρα θα φέρνουν λιγότερη ελπίδα και άρα μεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο».
Και τι θα κερδίσουν οι λεγόμενες «αγορές» από την καταστροφή της Ελλάδας; «Ξέρετε, αυτό που ονομάζουν “αγορές”, δεν είναι κάτι ακαθόριστο. Είναι οι μεγάλες τράπεζες σε παγκόσμιο επίπεδο. Γερμανικές, γαλλικές και εμμέσως αμερικανικές τράπεζες. Η τραπεζική κοινότητα, λοιπόν, είναι αυτή που θέλει να αποπληρωθεί. Δεν τους ενδιαφέρει το τίμημα».
Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρουν στο τέλος; «Ηδη πληρώνονται εδώ και πολλά χρόνια. Επαιρναν πάντα και παίρνουν ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Η κατάσταση δεν είναι ανάλογη, αλλά υπάρχουν δύο παραδείγματα χωρών, όπως η Αργεντινή και η Ισλανδία, που δεν υπάκουσαν και πλέον πηγαίνουν καλά.
Ωστόσο αυτές οι δύο χώρες είχαν το δικό τους νόμισμα, μπορούσαν να πουν “δεν δεχόμαστε τους νόμους του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος” και είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν αλλιώς. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό, αφού δεν έχει το δικό της νόμισμα».
Πιστεύετε, παρ’ όλα αυτά, ότι μια επιστροφή στη δραχμή θα ήταν καταστρεπτική για εμάς; «Ναι, παρ’ ότι είναι ένα πιθανό σενάριο. Γι’ αυτό πιέζει έτσι το ΔΝΤ, διότι ξέρει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να επιστρέψει στη δραχμή και συνεπώς γνωρίζει ότι μπορεί να πιέσει. Προσέξτε τον φασισμό του οικονομικού συστήματος. Είναι σαν να μου έχετε δανείσει εσείς χρήματα, με ληστρικά κιόλας επιτόκια, να σας αποπληρώνω για κάποια χρόνια και όταν ξαφνικά δεν μπορώ να σας πληρώσω άλλο, να μου λέτε:
“Ωραία, θα πληρώσουν οι φίλοι και οι γείτονες για σένα”. Αυτό είναι το ΔΝΤ. Αν ένας επενδυτής, μια τράπεζα ας πούμε, έχει επενδύσει με ρίσκο σε μια χώρα, και βέβαια πάντα με ληστρικά επιτόκια, και κάποια στιγμή η χώρα δεν μπορεί πλέον να πληρώνει, έρχεται το ΔΝΤ και λέει ότι θα πληρώσουν άλλοι για σένα. Αυτοί, φυσικά, είναι πάντα οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών, οι οποίοι δεν πήραν ποτέ το συγκεκριμένο δάνειο. Ολα γίνονται, αρκεί να μη χάσουν οι τράπεζες. Και τελικά να μην έχουν στην ουσία κανένα ρίσκο!».
Συγγνώμη, αλλά πώς το αποκαλείτε αυτό το σύστημα; «Είναι το οικονομικό σύστημα “στυγνή ληστεία”».
Πολύ περιγραφικό όνομα για οικονομικό σύστημα... «Μα δεν είναι καν μυστικό, το λένε και οι ίδιοι! Πριν από μερικά χρόνια ένας υψηλά ιστάμενος του ΔΝΤ το χαρακτήρισε “κοινότητα της πίστωσης και της επιβολής”. Ακριβώς όπως η Μαφία! Οπως οι μαφιόζοι, έχουν και τα λεφτά να σε δανείσουν, αλλά και τον τρόπο να σ’ τα πάρουν πίσω».
Αρα η ανυπακοή και η μη πληρωμή του χρέους μας είναι η πρότασή σας; «Προσέξτε. Η ανυπακοή πολλές φορές θέλει ψυχραιμία και υπομονή. Και κυρίως να βρείτε τον τρόπο που σας ταιριάζει».
Το ίδιο σύστημα, όμως, δεν επιβάλλεται και εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες; «Βεβαίως. Από τα πρώτα χρόνια του Ρίγκαν και ως σήμερα, πάρα πολλές φορές έχουν κληθεί οι αμερικανοί πολίτες να πληρώσουν τα κεφάλαια τραπεζών που χάθηκαν σε επενδυτικά ρίσκα που πήραν οι ίδιες εντός και εκτός ΗΠΑ. Αυτό, προσέξτε, δεν θα συνέβαινε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά συμβαίνει στο δικό μας οικονομικό σύστημα, διότι απλώς είναι “γκανγκστερικό”. Μάλιστα υπάρχει και όνομα για αυτό το σύστημα, ο Στίγκλιτζ θα σας έχει μιλήσει φαντάζομαι. Ονομάζεται “πολύ μεγάλο για να αποτύχει”.
Αυτό περιγράφει στην ουσία την πολιτική “παροχής εξασφάλισης” από την πλευρά της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία διασφαλίζει στις τράπεζες και στους επενδυτικούς οργανισμούς πως “ό,τι ρίσκο και να πάρετε, όταν το σύστημα καταρρεύσει και δεν θα μπορείτε να πάρετε άλλα λεφτά, θα σας τα δώσουμε εμείς από τα χρήματα των φορολογουμένων”. Παρεμπιπτόντως, το σύστημα καταρρέει κάθε τόσο».
Οταν εξελέγη ο Ομπάμα, δεν είχα καμία προσδοκία από αυτόν. Το είχα γράψει και το είχα πει πριν από την εκλογή του. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου αρχές. Είναι ένας οπορτουνιστής χωρίς αρχές. Από την άλλη όμως, το να έχουμε μια οικογένεια μαύρων στον Λευκό Οίκο είναι ένα μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα
Οι οίκοι αξιολόγησης τι ρόλο παίζουν σε όλα αυτά; «Οι οίκοι αξιολόγησης συμπληρώνουν ιδανικά το “γκανγκστερικό σύστημα”, αφού έχουν συνυπολογίσει, πριν από κάθε επένδυση, ότι αν κάτι δεν πάει καλά στη χώρα στην οποία γίνονται επενδύσεις, τότε θα αναλάβει τα χρέη η εκεί κυβέρνηση, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Δηλαδή κάτι το οποίο αποτελεί σκάνδαλο, αυτοί το έχουν συμπεριλάβει στους υπολογισμούς τους! Γι’ αυτό και κάποιοι, πολύ λίγοι, ακόμη και μέσα σε αυτήν την κρίση, τα καταφέρνουν μια χαρά.
O ρόλος των οίκων αξιολόγησης ενισχύθηκε από τη δεκαετία του ’70 και μετά, όταν το σύστημα πραγματικά απογειώθηκε και συγκεντρώθηκε τεράστιος πλούτος στα χέρια πολύ λίγων. Ολοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι μια χώρα ανισοτήτων, αλλά αυτό που ίσως δεν είναι αντιληπτό είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής της ανισότητας προέρχεται από το ένα τοις χιλίοις του πληθυσμού».
Και εμείς οι πολίτες, όμως, δεν αντιδράσαμε καθόλου και τα αποδεχτήκαμε όλα αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας. «Μα δεν τα έχουμε αποδεχτεί! Δεν μας δόθηκε καμία επιλογή και καμία εναλλακτική. Δεν μας ρώτησε κανένας: “Σας αρέσει το ΔΝΤ;”. Εμένα δεν με ρώτησε κανένας, εσάς; Απλώς το σχεδίασαν και μας το επέβαλαν».
Γι’ αυτό η Goldman Sachs, ας πούμε, αν και βασική υπεύθυνη της κρίσης, βγάζει ακόμη τεράστια κέρδη; «Ακριβώς. Αν και είναι βασικοί υπεύθυνοι και από τους αρχιτέκτονες της κρίσης, τα πάνε μια χαρά, με τεράστιους μισθούς και με μπόνους. Αυτό συμβαίνει επειδή απλώς ανήκουν στο σύστημα που προανέφερα. Η Goldman Sachs τώρα είναι πλουσιότερη από ποτέ. Αλλά ο κόσμος δεν εστιάζει σε γεγονότα όπως αυτό, διότι η προπαγάνδα αναζητεί και βρίσκει άλλους “υπεύθυνους” να κατηγορήσει. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, όμως, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη είναι να στοχοποιείς διάφορες κοινωνικές ομάδες».
Η στοχοποίηση, όμως, συμβαίνει και από τις δύο πλευρές. Και από το κράτος προς κάποιους, αλλά και από τους πολίτες προς κάποιους άλλους. Δεν είναι επικίνδυνο αυτό; Υπάρχει «καλή» στοχοποίηση; «Οχι βέβαια. Προσέξτε τι γίνεται. Από την πλευρά του κράτους έχουμε ορισμένους ιδιαίτερα εύκολους στόχους, όπως είναι για παράδειγμα οι δάσκαλοι και η Παιδεία γενικότερα. Από την πλευρά του πληθυσμού τώρα, έχουμε τον εύκολο στόχο, που είναι οι αλλοδαποί, και στην Ευρώπη εξαπλώνεται ανησυχητικά το φαινόμενο της μετανάστευσης.
Στην Ουγγαρία με το νεοφασιστικό κόμμα Τζομπίκ, στην Αγγλία με το Βρετανικό Εθνικό Μέτωπο και την Αγγλική Αμυντική Λίγκα. Και αν σας ακούγεται ανακουφιστικό ότι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης τα ακροδεξιά ρατσιστικά κόμματα παίρνουν κάτω από 10%, μην ξεχνάτε ότι το 1928 στη Γερμανία το Ναζιστικό Κόμμα είχε πάρει κάτω από 3%. Πέρυσι βγήκε στη Γερμανία το βιβλίο του Τίλο Σαραζίν “Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της”, στο οποίο ισχυρίζεται ότι οι μετανάστες καταστρέφουν τη χώρα. Εγινε μπεστ σέλερ.
Η δε καγκελάριος Μέρκελ, παρ’ ότι καταδίκασε το βιβλίο, δήλωσε ότι η πολυπολιτισμικότητα έχει τελικά αποτύχει. Οι Τούρκοι και οι Αραβες που τους έκαναν εισαγωγή για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά “απέτυχαν”, δηλαδή, να γίνουν ξανθοί και γαλανομάτηδες, κανονικοί άριοι...».
Υπάρχει πάντως το παράδοξο σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής ηρεμίας οι άνθρωποι να επιλέγουν τον καπιταλισμό και να θυμούνται όλα τα κακά του σοσιαλισμού. Οταν όμως έρχεται η οικονομική κρίση, τότε βρίζουν τα κακά του καπιταλισμού και μνημονεύουν τα καλά του σοσιαλισμού. Είναι λίγο ανόητο αυτό. Πώς γίνεται να αλλάξει; «Αυτό είναι και το ένα και μοναδικό μήνυμα που πραγματικά έχω να δώσω. Δεν είναι συνταγή και πρέπει ο καθένας να το καταφέρει μόνος του: Χρησιμοποιήστε την κοινή λογική».
Με αυτό που λέτε ελπίζετε να βελτιώσετε τον κόσμο; «Δεν θέλω να βελτιώσω τον κόσμο, θέλω οι άνθρωποι να τον βελτιώσουν».
Ποια είναι η άποψή σας για τον Μπαράκ Ομπάμα; Σας φαίνεται, όπως λένε, να έχει ξεχάσει ότι ο Λευκός Οίκος χτίστηκε από χέρια μαύρων; «Οταν εξελέγη ο Ομπάμα, δεν είχα καμία προσδοκία από αυτόν. Το είχα γράψει και το είχα πει πριν από την εκλογή του. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου αρχές. Είναι ένας οπορτουνιστής χωρίς αρχές. Από την άλλη όμως, το να έχουμε μια οικογένεια μαύρων στον Λευκό Οίκο είναι ένα μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα. Συμβολίζει σπουδαία πράγματα για την τεράστια ομάδα των Αφροαμερικανών, αλλά κυρίως για την παγκόσμια κουλτούρα και τον πολιτισμό. Το να περιμένεις, πάντως, κάτι από τον Ομπάμα είναι τεράστιο λάθος».
Ολα αυτά τα χρόνια που σας ακούω και σας διαβάζω, μου θυμίζετε ήρωα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. «Αλήθεια; Μισό λεπτό να καλύψω τις φτέρνες μου».
Ειλικρινά, μοιάζει σαν να προσπαθείτε να αλλάξετε τη μοίρα που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους. Αυτό δεν είναι κάπως μάταιο; Στο τέλος δεν θα είναι έτσι και αλλιώς χαμένη μάχη; «Οχι, δεν την έχουν επιλέξει οι άνθρωποι τη μοίρα τους. Εγώ πάντως δεν την έχω επιλέξει. Εχει όμως σχεδιαστεί. Ο Ανταμ Σμιθ (που έγραψε τον “Πλούτο των εθνών”) δεν ήταν ηλίθιος που έγραψε αυτά που έγραψε».
Ας περάσουμε σε κάτι άλλο που αφορά την Ελλάδα. Πώς εξηγείτε την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας; «Υπάρχουν πάρα πολλοί ιστορικοί λόγοι για αυτό. Πάντως πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει μπει σε ένα παιχνίδι υπερβολικής σπατάλης για όπλα και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στη χώρα, αφού ο προϋπολογισμός για τους εξοπλισμούς είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο θα μπορούσε να αντέξει η οικονομία σας.
Σκεφτείτε λίγο πρακτικά. Στην ακραία περίπτωση σοβαρής εμπλοκής μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί όλος αυτός ο στρατιωτικός εξοπλισμός και να φέρει αποτέλεσμα είναι σχεδόν μηδενική. Διότι απλώς η δύναμη της Τουρκίας είναι πολλαπλάσια ποσοτικά».
Ομως στην ουσία οι ΗΠΑ μάς έχουν υποχρεώσει σε αυτά τα τεράστια έξοδα για εξοπλισμούς. «Φυσικά. Το λατρεύουν αυτό οι ΗΠΑ. Σχεδόν όλη η οικονομία των ΗΠΑ στηρίζεται στους εξοπλισμούς. Σκεφτείτε ότι επί Μπιλ Κλίντον η Τουρκία έγινε αναλογικά ο υπ’ αριθμόν ένα αγοραστής όπλων στον κόσμο μαζί με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Αυτός είναι και ένας πολύ βασικός λόγος για τον οποίο εξοπλίζουμε το Ισραήλ. Εκτός από το ότι το κάνουμε για να ευχαριστήσουμε το ισραηλινό λόμπι, τους εξοπλίζουμε για να τoυς χρησιμoποιήσουμε και ως “διαφημιστικό”, ως “teaser” για άλλες χώρες. Τα όπλα που αγοράζει το Ισραήλ δεν είναι καμία σοβαρή ποσότητα, αλλά μετά έρχεται η Σαουδική Αραβία και λέει ότι θέλει εκατονταπλάσια ποσότητα από τα ίδια όπλα. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, δεν το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ. Το κάνει και η Βρετανία».
Οι μεγάλες δυνάμεις, όμως, γιατί κάνουν εδώ και δεκαετίες τα «στραβά μάτια» στις παρανομίες που έχει διαπράξει η Τουρκία; «Μερικές φρικαλεότητες της Τουρκίας έχουν γίνει και με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αυτές που διέπραξε τη δεκαετία του ’90 στο νοτιοανατολικό της τμήμα εναντίον των Κούρδων, οι οποίοι είναι περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. Μετά η Τουρκία πήρε μέρος και στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας».
Οι διανοούμενοι της Ευρώπης, όμως, δεν πολυμιλάνε για όλα αυτά. Τελικά ο διανοούμενος που υπηρετεί τους δυνατούς μπορεί να συνεχίσει να λέγεται έτσι; «Αυτή της Τουρκίας δεν είναι η μόνη περίπτωση, αλλά είναι πολύ ενδεικτική της κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι διανοούμενοι της Δύσης».
Την ένταση που υπάρχει τελευταία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ πώς την εξηγείτε; «Αυτήν τη φορά η Τουρκία έχει έναν πολύ καλό λόγο, αφού ένα τουρκικό πλοίο δέχθηκε επίθεση σε διεθνή ύδατα και σκοτώθηκαν εννέα Τούρκοι. Αυτό ήταν κανονική πειρατεία. Οι Ισραηλινοί άλλωστε συνηθίζουν να τα κάνουν αυτά από παλιά. Κανένα κράτος δεν θα τη γλίτωνε με αυτά που κάνει το Ισραήλ, αλλά όταν έχεις τις ΗΠΑ από πίσω σου, κάνεις ό,τι θέλεις. Σκοτώθηκαν λοιπόν από τα πυρά των Ισραηλινών εννέα άνθρωποι, από τους οποίους να σημειώσουμε κανένας δεν ήταν αμερικανός πολίτης, και η Τουρκία απαίτησε από το Ισραήλ να ζητήσει συγγνώμη».
Πιστεύετε δηλαδή ότι πίσω από τις κινήσεις τις Τουρκίας κρύβεται και αίσθημα δικαίου; «Οχι. Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής, είναι οργανισμοί ισχύος».
Πιστεύετε ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή στο μέλλον ένα κράτος που θα είναι κράτος δικαίου; «Οχι,ποτέ. Εφόσον κάτι είναι κράτος δεν μπορεί να είναι δίκαιο. Βέβαια, φυσικά και υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ηθικοί και οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν το ήθος τους σε κάποια κομμάτια του κράτους. Αλλά το να περιμένεις από ένα κράτος ισχύος να συμπεριφέρεται δίκαια είναι μάταιο και ανόητο. Τα κράτη ως οργανισμοί λειτουργούν με τις δικές τους αρχές και τα δικά τους συμφέροντα. Ολη η ιστορία των κρατών είναι κάπως έτσι».
Οι λαοί, λοιπόν, κάνουν ένα διαρκές ταξίδι από ελπίδα σε ελπίδα και από όνειρο σε όνειρο, χωρίς αυτό να οδηγεί κάπου καλύτερα; «Οχι, εγώ δεν το βλέπω έτσι. Εγώ το βλέπω περισσότερο σαν το σκαρφάλωμα ενός βουνού με στόχο να κατακτήσεις την κορυφή. Κάθε φορά όμως που φτάνεις στην κορυφή που έχεις βάλει στόχο, ανακαλύπτεις ότι από εκεί φαίνεται μια άλλη, νέα, πέρα από αυτήν που κατέκτησες, και πρέπει να αρχίσεις πάλι το ταξίδι.
Τότε όμως δεν πρέπει να ξεχνάς ότι έχεις ήδη κατακτήσει τον προηγούμενο στόχο σου. Νομίζω ότι αυτή είναι όλη η ανθρώπινη Ιστορία, επαναλαμβανόμενες κορυφές, για τις οποίες κάποιοι έχουν παλέψει ώστε να κατακτηθούν. Το πιο φυσιολογικό λοιπόν είναι να βρίσκει ο άνθρωπος μπροστά του ακόμη ψηλότερες κορυφές, τις οποίες δεν γνώριζε από πριν, και θα πρέπει να τις κατακτήσει. Αρα δεν πιστεύω ότι το ταξίδι είναι χωρίς ελπίδα, είναι απλώς μια συνεχής επίτευξη στόχων».
Και το ταξίδι θα υπάρχει έπειτα από κάθε άνθρωπο και έπειτα από κάθε εποχή; «Ακριβώς. Γι’ αυτό σε κάθε εποχή ας κάνει ο άνθρωπος τη δουλειά του, που είναι να κατακτήσει τις κορυφές που του αναλογούν. Δείτε τι συνέβη με τη Λατινική Αμερική. Ηταν επί 500 χρόνια κάτω από φοβερή καταπίεση, κυρίως των Ευρωπαίων και μετά των Αμερικανών. Ολα αυτά τα χρόνια εκατοντάδες προσπάθειες να απελευθερωθούν κατεστάλησαν και πνίγηκαν στο αίμα. Ομως τα τελευταία δέκα χρόνια οι λαοί της Λατινικής Αμερικής έχουν φέρει τα πάνω κάτω. Απελευθέρωσαν τις χώρες τους από τις χούντες και την καταπίεση με τρόπο εντυπωσιακό».
Πιστεύετε ότι μπορεί να συμβεί το ίδιο και με την «Αραβική άνοιξη»; «Εχουν ήδη υπάρξει τεράστιες αλλαγές, οι οποίες πιθανότατα θα είναι μόνιμες. Βέβαια έχουν πολύ δρόμο ακόμη μπροστά τους, αλλά μετρούν ήδη κάποιες σημαντικές επιτυχίες. Μία από αυτές, την οποία φυσικά δεν πολυπροβάλλουν τα δυτικά ΜΜΕ, είναι η δημιουργία πραγματικού εργατικού κινήματος στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, χώρες οι οποίες δεν είχαν ποτέ κάτι τέτοιο. Τώρα πλέον είναι δυνατόν ακόμη και σε αυτές τις δύο χώρες να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο εργατικό συνδικάτο».
Αυτή η απελπισία τού σήμερα πώς μπορεί να αλλάξει και να γίνει ελπίδα; «Δεν ξέρω. Αν γνωρίζετε την απάντηση πείτε τη και σε εμάς. Την έχουμε ανάγκη απεγνωσμένα».
Η εποχή χαρακτηρίζεται από την απουσία σπουδαίων ηγετών, ειδικά στην Ευρώπη, αλλά και αλλού. Είναι άραγε θέμα κακής συγκυρίας ή φυσιολογικό αποτέλεσμα των καιρών; «Δεν πρέπει να ψάχνεις για σπουδαίους ηγέτες. Αν κάνεις εσύ κάτι σημαντικό, θα δημιουργήσεις τη δική σου σπουδαία ηγεσία και δεν θα επιτρέψεις να δημιουργηθεί αυτό που ονομάζεις ανεπαρκή ηγεσία».
Μήπως ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι συγχέουμε εντελώς τις έννοιες «συνηθισμένο» και «φυσιολογικό» και πλέον πιστεύουμε ότι αυτό που είναι συνηθισμένο στη ζωή μας είναι και το φυσιολογικό; «Σωστό είναι αυτό, πρέπει όμως να καταφέρνεις να διακρίνεις μέσα σου τις αληθινές, τις ειλικρινείς κινητήριες δυνάμεις».
Για εσάς ποιες είναι αυτές οι βασικές κινητήριες δυνάμεις; «Είναι πολλές και γνωρίζω μερικές από αυτές. Για παράδειγμα, η δυστυχία από την οποία υποφέρουν οι άνθρωποι και κυρίως αυτή για την οποία έχω συνυπευθυνότητα. Αυτό είναι βασανιστικό. Ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία και τα προνόμιά μας σημαίνουν αυτόματα και ευθύνες».
Μοιάζει πάντως στην Ελλάδα οι άνθρωποι να έχουμε υποστεί συλλογική κώφωση: μιλάμε όλοι, ενώ κανένας δεν ακούει κανέναν. Δεν είναι ένα βασικό πρόβλημα αυτό; «Θα σας πω κάτι από τη δική μου πείρα. Η οικογένειά μου ανήκε στην εργατική τάξη και υπήρχαν πολλοί άνεργοι. Αντικειμενικά τότε η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ’ ό,τι είναι τώρα. Υποκειμενικά, όμως, τότε ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα ως προς την προοπτική.
Τώρα επικρατεί κυρίως μια τεράστια απελπισία σε σχέση με το μέλλον, ενώ τότε κυριαρχούσε η ελπίδα ότι “δεν έχουμε τίποτε, αλλά μπορούμε να κάνουμε πράγματα για ένα καλύτερο αύριο”. Μαζευόμασταν και κουβεντιάζαμε για το πώς θα βελτιώσουμε την κατάσταση για την οικογένειά μας. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει κάθε μικρή κοινωνική ομάδα και τώρα στην Ελλάδα».
Είναι γνωστό ότι αγαπάτε τη χώρα μας και ότι καλός προφήτης είναι αυτός που αγαπά. Τώρα που κλείνουμε αυτήν τη συζήτηση τι θα προφητεύατε για εμάς; «Σας εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, να έχετε πολλή και καλή τύχη σε αυτούς τους ιδιαίτερα δύσκολους και επίπονους καιρούς, με όλες αυτές τις ισχυρές δυνάμεις που προσπαθούν να συντρίψουν την ελληνική κοινωνία και τη χώρα σας».

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6862.html

Noble Dina: Μήνυμα… γενικώς από ΗΠΑ, Ισραήλ και Ελλάδα


Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της ισλαμικής Αιγύπτου για την αμφισβήτηση της εγκυρότητας της συμφωνίας Κύπρου – Ισραήλ του 2003 για τη χάραξη των θαλασσίων συνόρων, η οποία άπτεται της αξιοποίησης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, έρχεται η έμμεση απάντηση προς κάθε ενδιαφερόμενο από τη ναυτική άσκηση των ΗΠΑ, της Ελλάδας και του Ισραήλ.

Το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού ανακοίνωσε την έναρξη της προγραμματισμένης ετήσιας άσκησης «Noble Dina». Πρόκειται για δεκαπενθήμερη κοινή άσκηση μεταξύ των Πολεμικών Ναυτικών Ελλάδας, Ισραήλ και ΗΠΑ, στην οποία συμμετέχουν και εναέρια μέσα και η οποία προβλέπεται να ολοκληρωθεί την Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013.
Η εν λόγω άσκηση θα λάβει χώρα στην περιοχή της Κρήτης και της Ανατολικής Μεσογείου, προκειμένου να αξιολογηθεί το επίπεδο της επιχειρησιακής συνεργασίας μεταξύ των Πολεμικών Ναυτικών των τριών χωρών σε περιστατικά έρευνας και διάσωσης, άμεσης ανταπόκρισης σε έκτακτη ανάγκη, εκκένωσης περιοχών, καθώς και καταπολέμησης πυρκαγιών σε πλοία.
Η κοινή άσκηση «Noble Dina» αποτελεί μέρος της συνεργασίας του Πολεμικού Ναυτικού με άλλες ναυτικές δυνάμεις που έχει ως στόχο την προαγωγή των σχέσεων συνεργασίας.

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Απίστευτο: Η Ευρώπη χρηματοδοτεί μια στρατιά από ανώνυμα «trolls»… « Aixmi.gr

Απίστευτο: Η Ευρώπη χρηματοδοτεί μια στρατιά από ανώνυμα «trolls»… « Aixmi.gr

Lykavitos.gr: Το βρώμικο παρασκήνιο με τα πετρέλαια στο Αιγαίο -...

Lykavitos.gr: Το βρώμικο παρασκήνιο με τα πετρέλαια στο Αιγαίο -...: Απολύτως απροετοίμαστη εμφανίζεται η Αθήνα απέναντι στον σκιώδη πόλεμο που της έχει εξαπολύσει η Άγκυρα με αφορμή την αξιοποίηση του ορ...

enikos.gr - Πολιτική: ΒΙΝΤΕΟ-Μαριάς:Όφειλε να είναι εδώ ο Δένδιας

enikos.gr - Πολιτική: ΒΙΝΤΕΟ-Μαριάς:Όφειλε να είναι εδώ ο Δένδιας

Λύση win- win για την ΑΟΖ προκρίνει ο Ερντογάν


Λύση win- win για την ΑΟΖ προκρίνει ο Ερντογάν

Για το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στο Αιγαίο, ο Τούρκος πρωθυπουργός έκανε λόγο για λύση «win-win», δηλαδή για μία αμοιβαία επωφελή λύση, ενώ ο κ. Σαμαράς είπε ότι οι θέσεις της Ελλάδας για το ζήτημα είναι σαφείς και απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο.
Έμφαση έδωσε ο κ. Ερντογάν στο θέμα των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας, την οποία χαρακτήρισε «γέφυρα» μεταξύ των δύο χωρών, κανόντας παράλληλα αναφορά και στη μειονότητα της Θράκης. «Θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να βελτιώσουμε τις συνθήκες των μειονοτικών πολιτών μας στην Τουρκία» είπε χαρακτηριστικά.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ Η ΣΚΛΗΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ἀναρτήθηκε στὶς ἀπὸ τὸν/τὴν

Nikos HiladakisΓράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Όταν τον Δεκέμβριο του 1999, τότε που η Ελλάδα με υπουργό Εξωτερικών τον περίφημο Γεώργιο Παπανδρέου, άνοιγε για πρώτη φορά τις πύλες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την έναρξη της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας καταργώντας το βέτο που ασκούσε μέχρι τότε για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, πολλοί είχαν «αγαλλιάσει» και μάλιστα έλεγαν ότι τώρα οι πολεμοκάπηλοι θα χάσουν την δουλειά τους. Ο ίδιος ο ΓΑΠ είχε δηλώσει περιχαρής στις κάμερες ότι τώρα θα σταματήσουν οι αεροπορικές παραβιάσεις των Τούρκων στο Αιγαίο και οι αεροπορικές εμπλοκές μεταξύ των ελληνικών και των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών.
Πέρασαν από τότε δεκατέσσερα χρόνια και όχι μόνον δεν σταμάτησαν οι τουρκικές παραβιάσει στο Αιγαίο, αλλά έγιναν καθεστώς, αναβαθμιστήκαν και διευρυνθήκαν μέχρι να φτάσουμε στο σημείο τουρκικές φρεγάτες να κάνουν βόλτα έξω από το Σούνιο. Εντωμεταξύ την σκυτάλη από τον ΓΑΠ και τα ζειμπέκικα του την πήρε ο περίφημος Κωστάκης Καραμανλής με τις γνωστές κουμπαριές. Λες και υπήρχε ένας άτυπος διαγωνισμός μεταξύ των Ελλήνων πολιτικών ποιος θα γοητεύσει περισσότερο τους Τούρκους και ποιος θα δείξει πως είναι πιο ανεκτικός στις τουρκικές διεκδικήσεις και ανοιχτός σε κινήσεις εντυπωσιασμού με την προσδοκία κάποιας ειρήνης μεταξύ των δυο χωρών. Τώρα τον Κωστάκη διαδέχτηκε ο κ Σαμαράς, ο οποίος σαν «ξυπόλυτος στα αγκάθια» αποφάσισε να πάει στην Τουρκία για να διεκδικήσει και αυτός μια θέση στο πάνθεων των Ελλήνων πολιτικών που κάνουν τα στραβά μάτια στην τουρκική προκλητικότητα και ισχυρίζονται πως όταν οι Τούρκοι μας φτύνουν, απλά… βρέχει.
Όλα αυτά τα χρόνια που παρακολουθώ τις ελληνοτουρκικές σχέσεις   κατάλαβα πως η επιμονή να εμφανίζεται μια φαντασίωση σαν αλήθεια, έχει δημιουργήσει πολλές ψευδαισθήσεις και κάθε φορά που η ελληνική πλευρά προσγειώνεται στην πραγματικότητα, το κόστος είναι πικρό για τα εθνικά μας συμφέροντα. Αυτό φάνηκε περίτρανα και στην τελευταία επίσκεψη του κ Σαμαρά στην Κωνσταντινούπολη και στις επαφές των Ελλήνων και Τούρκων υπουργών. Και πρώτα πρώτα φάνηκε για άλλη μια φορά πως η «αλεπού» που λέγεται Ερντογάν, ενώ τα έχει βρει σκούρα με όλες σχεδόν τις γειτονικές χώρες της Τουρκίας εξ’ αιτίας και του ανεκδιήγητου νεοοθωμανιστή, κ Νταβούτογλου, ξέρει πολύ καλά ότι στην περίπτωση της Ελλάδας, μιας χώρας εξοφλημένης όπως είχε δηλώσει πρόσφατα ο αντιπρόεδρος του, Μπουλέντ Αρίντς, μπορεί να παίζει μονότερμα και να περνά τις θέσεις του στους Γιουνάνηδες.
Μιάμιση ώρα κράτησαν οι προσωπικές συνομιλίες μεταξύ του κ Σαμαρά και του Ερντογάν και στη συνέχεια είχαμε την κοινή συνέντευξη τύπου. Εκεί ο Ερντογάν έριξε τρία μεγάλα «καρφιά» προς την ελληνική πλευρά που έκανε πως βλέπει αλλού χαρούμενη με το, «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε». Το πρώτο και μεγαλύτερο «καρφί» ήταν το  περίφημο «kazan kazan», που αν θέλουμε να το μεταφράσουμε κυριολεχτικά ήταν, «αγαπητοί Έλληνες, για την ΑΟΖ τα κέρδη φίφτι φίφτι!» Ήταν η ίδια τακτική της Τουρκίας  και στην κρίση των Ιμίων, φίφτι  εσείς στην μια βραχονησίδα, φίφτι εμείς στην άλλη. Μόνο που και οι δυο είναι ελληνικές. Το δεύτερο «καρφί» ήταν οι «ομοεθνείς» του στη δυτική Θράκη. Εδώ βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι όλους τους μουσουλμάνους της δυτικής Θράκης και τους «βαπτίζουμε Τούρκους» φυσικά αδιαφορώντας για την συνθήκη της Λοζάννης και το τρίτο και κατά την γνώμη μου πιο εντυπωσιακό «καρφί», γιατί έχει πολύ «ζουμί», ήταν το θέμα της υπόθαλψης τρομοκρατών στην Ελλάδα και το στρατόπεδο, υποτίθεται, τρομοκρατών στο Λαύριο. Αυτό είναι μια παλιά ιστορία από την εποχή του Οτσαλάν, όταν οι Τούρκοι προσπαθούσαν να στριμώξουν την χώρα μας χαρακτηρίζοντας σαν χώρα τρομοκράτης. Κάνει εντύπωση η επαναφορά του θέματος αλλά και η καλλιέργεια τους τελευταίους μήνες από τον τουρκικό τύπο της εντύπωσης ότι η Ελλάδα είναι «φωλιά» τρομοκρατών που εκπαιδεύονται για να επιχειρήσουν σαμποτάζ σε τουρκικό έδαφος. Η τουρκική πονηριά ποντάρει στο γενικό κλίμα που υπάρχει για το θέμα της τρομοκρατίας, προσπαθώντας να μας ταυτίσει με την διεθνή τρομοκρατία, κάτι που πέρασε δυστυχώς απαρατήρητο από τα ελληνικά ΜΜΕ. Μάλιστα η Χουριέτ ανέφερε  την επομένη ότι ο Ερντογάν συμβούλευσε τον κ Σαμαρά να κλείσει το Λαύριο. Και όλα αυτά όταν υποτίθεται ότι η κυβέρνηση του Ερντογάν κάνει μεγάλη προσπάθεια να προσεγγίσει τους Κούρδους και να κλίσει το κεφάλαιο του αιματηρού πολέμου στο Κουρδιστάν, κάτι που όμως δεν μπορεί να γίνει αφού η τουρκική λύση είναι να… παραδώσουν οι Κούρδοι τα όπλα και να αποχωρήσουν από την Τουρκία. Είδατε τουρκική πονηριά ; Μόνο που στην περίπτωση των Κούρδων δεν περνά.
Τέλος ο «πολύς» Ερντογάν έδωσε τα ρέστα του και στο Κυπριακό, όταν ανέφερε ότι η Ελλάδα και η Τουρκία είναι εγγυήτριες δυνάμεις. Εδώ γελά και ο κάθε πικραμένος, καθώς είναι μεν αλήθεια ότι η Ελλάδα και η Τουρκία είναι εγγυήτριες δυνάμεις στη Κύπρο, άλλα πριν από την τουρκική εισβολή, δηλαδή εγγυήτριες της άλλοτε ενιαίας Κυπριακής Δημοκρατίας. Τώρα πως η Τουρκία που είναι μια εισβάλουσα και κατέχουσα παράνομα έδαφος τη Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία δεν αναγνώρισε ποτέ, είναι και εγγυήτρια δύναμη, αυτό καλούνται να μας το απαντήσουν οι ευφυείς Έλληνες υπουργοί που τον άκουγαν άφωνοι στο Τσιραγάν Σαραι.
Το τουρκικό «παζάρι» είναι ένα χαρακτηριστικό της τουρκικής διπλωματίας. Κάθε φορά οι Τούρκοι πετούν και κάτι για να δημιουργήσουν πνεύμα στην άλλη πλευρά και στη συνέχεια προσπαθούν να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Η Τουρκία δεν έχει κανένα δικαίωμα στην ελληνική ΑΟΖ, όπως και είναι καταδικασμένη για την εισβολή της στην Κύπρο αλλά αυτό κανείς δεν τους το είπε. Είναι χαρακτηριστικό του πως οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται την καλή θέληση όταν την ίδια ώρα που συνομιλούσαν τα δυο υπουργικά συμβούλια στην Κωνσταντινούπολη, ο τουρκικός στόλος έκανε τα «όργια» του στο Αιγαίο. Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τους Έλληνες πολιτικούς. Αυτοί παρέδωσαν την χώρα στην ξένη κατοχή, τώρα γι’ αυτό θα μιλάμε ; Μόνο που κάθε φορά όταν θα προσγειωνόμαστε στη τουρκική πραγματικότητα, η προσγείωσης μας θα είναι και πιο οδυνηρή.
Θα μου πείτε και τι προτείνεται δηλαδή, να γίνει πόλεμος ; Η απάντηση είναι πιο απλή από ότι φαντάζονται και δεν θέλει πολύ μεγάλη διπλωματική ανάλυση. Είναι αυτό που έλεγαν οι παλαιότεροι με την  πολυετή εμπειρία τους από την συμβίωση με τους Τούρκους :  Οι Τούρκοι εκείνο που πραγματικά καταλαβαίνουν αλλά και σέβονται είναι η γνωστή ρήση πως, «όταν στον Τούρκο του δείξεις τα πισίνα σου, σου δείχνει τα μπροστινά του, ενώ όταν του δείξεις τα μπροστινά σου, εκείνος σου… δείχνει τα πισινά του».
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος


Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Δημοτικό κοινωνικό κράτος: Το παράδειγμα της Φινλανδίας


Δημοτικό κοινωνικό κράτος: Το παράδειγμα της Φινλανδίας

Σε περιόδους κρίσης προτάσσεται η αναγκαιότητα περιστολής των δαπανών και όχι η αναγκαιότητα του αναδιανεμητικού κράτους. Καμία κρίση εντούτοις δεν διαρκεί στο διηνεκές. Χρειάζεται συνεπώς ένα απόθεμα δυνάμεων που θα αναδείξουν προοπτικές για ένα καλύτερο αύριο μέσα από την αναζήτηση ενός άλλου προτύπου οργάνωσης του κράτους αντλώντας συμπεράσματα από την δική μας δεινή εμπειρία αλλά και από τα διεθνή παραδείγματα. Η επιστημονική έρευνα καταγράφει την αποκεντρωτική τάση όλων των συστημάτων κοινωνικής προστασίας –παρότι σε διαφορετική κατεύθυνση- στο εσωτερικό τους. Όπως δείχνει η συγκριτική έρευνα, η περίπτωση της Φινλανδίας μαζί με αυτή της Σουηδίας αποτελούν την αμεσότερη έκφραση του 'δημοτικού μοντέλου κοινωνικής πρόνοιας. Το συγκεκριμένο πρότυπο θεμελιώνεται στην Ιδιότητα του πολίτη με επικουρική βοήθεια. Πρόκειται για ενιαίο σχήμα με υψηλή γενναιοδωρία, εθνικό ρυθμιστικό πλαίσιο αλλά και ουσιώδη ρόλο τοπικών εξουσιών. Ενδεικτικά οι δαπάνες κοινωνικής προστασίας ανέρχονται στην Σουηδία στο 30,7 %, στην Δανία , 29,1% και στην Φιλανδία στο 26,2% του ΑΕΠ. Μόνο οι δαπάνες για την υγεία καταλαμβάνουν 9,5 % του ΑΕΠ στην Δανία, 9,2 % στην Σουηδία και 8,2% στην Φιλανδία. Οι κοινωνικές δαπάνες των φιλανδικών δήμων ξεπερνούν τα 14 δις ευρώ. Η στενή διασύνδεση αυτοδιοίκησης και οικουμενικών κοινωνικών υπηρεσιών, η γενική φορολογική αλληλεγγύη και η αρχή της τοπικής αυτονομίας αποτελούν διαμορφωτικά στοιχεία του 'σκανδιναβικού-οικουμενικού' υποδείγματος κοινωνικού κράτους. Η φορολογική αλληλεγγύη φαίνεται από το γεγονός ότι οι Φιλανδοί καταβάλουν εξωφρενικά υψηλούς φόρους καθ αναλογία της ατομικής οικονομικής ευρωστίας που φτάνουν το 50 % του εισοδήματος τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Φιλανδία, την Δανία, και Σουηδία διαχειρίζεται προϋπολογισμούς που υπερβαίνουν τους αντίστοιχους της κεντρικής διοίκησης. Οι μισές δαπάνες φιλανδικών δήμων αφορούν κοινωνικές υπηρεσίες και το ήμισυ των πόρων των δήμων προέχεται από άμεσα φορολογικά έσοδα(16% του Φινλανδικού ΑΕΠ) ενώ 15% των δημοτικών πόρων αποτελεί κεντρική χρηματοδότηση. Το υπόλοιπο αφορά επενδύσεις και λοιπές εκμεταλλεύσεις των Δήμων. Ενδεικτικός του βάρους των δημοτικών κοινωνικών υπηρεσιών είναι ο αριθμός υπαλλήλων των δημοτικών κοινωνικών υπηρεσιών, υπερβαίνει τους 200.000 σε σχέση με τους 120.000 στην κεντρική κοινωνική διοίκηση και τους 15.400 που εργάζονται στους προνοιακούς φορείς του ιδιωτικού τομέα. Σημειώνουμε ότι το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων ανέρχεται στην Φιλανδία στους 580.600 με βάση την τελευταία καταγραφή του ΟΟΣΑ για το έτος 2008, με ένα ποσοστό στην συνολική απασχόληση της τάξεως του 21,3 %. Οι υπηρεσίες Πρόνοιας είναι κατά βάση δημοτικές υπηρεσίες. Οι τοπικές αρχές λειτουργούν τους παιδικούς σταθμούς, τις υπηρεσίες Πρόνοιας για τους ηλικιωμένους και μεγάλη έκταση υπηρεσιών Υγείας όπως η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, η πιο εξειδικευμένη ιατροφαρμακευτική φροντίδα και οδοντιατρική περίθαλψη. Επίσης, λειτουργούν βιβλιοθήκες και διαχειρίζονται τη βασική και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τα ινστιτούτα κατάρτισης και τα πολυτεχνικά κέντρα εκπαίδευσης. Παρέχουν κατάρτιση και εκπαίδευση ενηλίκων ή διάφορες τάξεις για τέχνες και πολιτισμό και υπηρεσίες αναψυχής, θέματα σχετικά με το περιβάλλον, τη χρήση γης, τη διαχείριση του νερού και τους δρόμους. Υπάρχουν συμβάσεις των τοπικών αρχών με ιδιώτες και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις στη φροντίδα Υγείας, τους παιδικούς σταθμούς και γενικά τη φροντίδα των παιδιών και ηλικιωμένων. Σε ό,τι αφορά τη διαδημοτική συνεργασία υπάρχουν και λειτουργούν από κοινού 230 τέτοιες συνεργασίες που ασχολούνται με την Εκπαίδευση, την Υγεία και την Πρόνοια. Μερικές τοπικές αρχές φτιάχνουν μέσω των διαδημοτικών συνεργασιών Κέντρα Υγείας και ινστιτούτα κατάρτισης. Υπάρχουν και συνεργασίες δήμων με τις περιφέρειες για αυτούς τους τομείς. Πολύ σημαντικός είναι ο αυξημένος ρόλος των Δήμων στο εκπαιδευτικό σύστημα. Συμβάλλουν καλύπτοντας το 54,7 % της δαπάνης για την παροχή της βασικής εκπαίδευσης της τεχνικής κατάρτισης και της λειτουργίας των Πολυτεχνείων. Το κράτος συμβάλλει με ποσοστό 45,3%. Το Υπουργείο Παιδείας με το Εθνικό Συμβούλιο Εκπαίδευσης έχουν την ευθύνη για τη χάραξη και την εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής ωστόσο η ρύθμιση πολλών επιμέρους ζητημάτων (πχ διορισμοί δασκάλων και καθηγητών), εναπόκειται στις αρχές Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι λέξεις κλειδιά της εκπαιδευτικής πολιτικής για τους Φιλανδούς είναι ποιότητα, αποτελεσματικότητα, ισότητα και διεθνοποίηση. Εξ ου το εκπαιδευτικό σύστημα της Φιλανδίας κατατάσσεται πολύ ψηλά σε όλες τις διεθνής αξιολογήσεις . Η Φιλανδία διαθέτει μεγάλο προϋπολογισμό, για δαπάνες παιδείας, με 12,7% των συνολικών δαπανών , αποκαλύπτοντας ίσως το μυστικό της ανάπτυξης και της ευημερίας της.
Η Φιλανδία διαθέτει ρύθμιση ενός ελάχιστου επιπέδου προνοιακών παροχών στο Νόμο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, υπό τη γενική ρήτρα της δημοτικής αρμοδιότητας στην προώθηση της ευημερίας των κατοίκων. Σύμφωνα με την αρχή της οικουμενικότητας, μια σειρά παροχών (υγεία, ημερήσια φροντίδα για παιδιά, υπηρεσίες για άτομα με αναπηρίες) αποτελούν περισσότερο ή λιγότερο δεσμευτικό αγώγιμο υποκειμενικό δικαίωμα έναντι του Δήμου. Σημειώνουμε ότι η Φιλανδία από 1-1-2009 μείωσε τους δήμους της από 416 σε 348 με μέσο μέγεθος περίπου 13.000 κατοίκους (έκθεση ΟΟΣΑ για την Φιλανδία 2010). Οι περισσότερο δήμοι εντούτοις διαθέτουν κάτω από 5000 κατοίκους και αντισταθμίζονται από τους μεγάλους δήμους στην περιοχή του Ελσίνκι. Η διοικητική διάρθρωση των προνοιακών υπηρεσιών αποτελείται από τις κεντρικές υπηρεσίες του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών και Υγείας και τις Κοινωνικές Υπηρεσίες κάθε Δημοτικού Διαμερίσματος. Οι δήμοι θεσπίζουν προϋπολογισμούς στοχοθεσίας, οι οποίοι επιμερίζεται κατά προτεραιότητές τοπικών αναγκών ώστε να υπάρχει αποτελεσματικότερη αξιοποίηση των πόρων. Ο έλεγχος και η εποπτεία γίνεται από το Υπ. Κοινωνικών Υπηρεσιών μέσω της κατάρτισης και παρακολούθησης τετραετούς σχεδίου για κοινωνικές υπηρεσίες και υπηρεσίες Υγείας. Βασικό Συντονιστικό Όργανο είναι η 'Επιτροπή Κύριας Κοινωνικής Ασφάλειας', με αποστολή τον προσδιορισμό και έλεγχο της παροχής προς τους πολίτες ενός βασικού-εγγυημένου επιπέδου κοινωνικών υπηρεσιών. Η Επιτροπή, που αποτελείται από μέλη του Υπ. Κοινωνικών Υπηρεσιών, των Δήμων και των Οργανώσεων Χρηστών μπορεί να υποβάλλει συστάσεις ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις και ποινές. Οι Δήμοι, υπό κρατική χρηματοδότηση, υλοποιούν μέτρα πολιτικής για την δημιουργία θέσεων πλήρους ή μερικής απασχόλησης στο δημόσιο τομέα ειδικά για νέους και μακροχρόνια ανέργους. Συγκεκριμένα, από κοινού οι Υπηρεσίες Απασχόλησης και οι Δημοτικές Προνοιακές Υπηρεσίες, δημιουργούν με το δικαιούχο ένα 'σχέδιο επανένταξης' για τους αποκλεισμένους από την αγορά εργασίας. Το μέτρο προβλέπεται καθολικά για το σύνολο των αποκλεισμένων από την αγορά εργασίας και παρέχεται σε όσους έλαβαν επιδότηση ανεργίας για περισσότερο από 500 ημέρες ή για όσους εξάντλησαν το δικαίωμα κάλυψης ανεργίας και έλαβαν στη συνέχεια κοινωνική πρόνοια για 12 μήνες. Η Εργασιακή επανένταξη διαρκεί 3 έως 24 μήνες. Ο Νόμος προβλέπει την προοδευτική μείωση των παροχών, εφόσον, στο βαθμό που προταθεί επανορθωτική εργασία στο δικαιούχο την αρνηθεί χωρίς εύλογη εξήγηση. Δεν εκπλήσσει επομένως ότι η διαρθρωτική μόνιμη ανεργία στην Φιλανδία ανέρχονταν μόνο στο 1, 2 % ( 47.300 μακροχρόνια άνεργοι) έως το τέλος του 2009 και ήταν πολύ χαμηλότερη από τον μέσο όρο της ΕΕ των 27 που κυμαίνονταν στο 2, 6 %. Η μεικτή ανεργία (εποχική και μόνιμη) εντούτοις εντείνεται από την οικονομική κρίση και κυμαίνεται στο 9 % παρουσιάζοντας ανοδική τάση. Πάλι όμως είναι χαμηλότερη από τον μέσο όρο της ΕΕ των 27 ( 9,6 %) και ΕΕ των 16 ( 10 % ). Η εμπειρία των Σκανδιναβικών χωρών με την κρίση είναι αξιοσημείωτη: Ενώ η μείωση της παραγωγής στη Φινλανδία ήταν η μεγαλύτερη από όλες τις βιομηχανικές χώρες από το ξέσπασμα της κρίσης και αντίστοιχα μεγάλη μείωση παρατηρήθηκε στη Δανία και τη Σουηδία, οι χώρες αυτές είδαν σχετικά μικρή αύξηση της ανεργίας. Υπάρχουν εδώ σημαντικές διαφορές μεταξύ των πιο επιτυχημένων περιπτώσεων: Η Γερμανία και η Ιταλία αντιμετώπισαν σχετικά μικρή απώλεια θέσεων απασχόλησης, ενώ οι Σκανδιναβικές χώρες σχετικά μεγάλες εκροές από την ανεργία – οι άνεργοι στις χώρες αυτές κατάφεραν να βρουν νέες δουλειές σχετικά γρήγορα και σε παρόμοια ποσοστά με εκείνα πριν την κρίση. Η κοινωνική ευρωστία του Φιλανδικού μοντέλου στηρίζεται βέβαια σε ορισμένες προϋποθέσεις. Το φινλανδικό μοντέλο βασίζεται σε μια ισχυρή κοινωνία πολιτών και σε μια συστηματική διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα. Η αντιμετώπιση των φαινομένων διαφθοράς, βασίζεται στη «διαφάνεια, σε τέτοιο βαθμό, που κανείς να μην τολμάει να κάνει κάτι που δεν είναι σωστό». Οι πολιτικοί και η δημόσια διοίκηση συστηματικά λογοδοτούν και οι πολίτες επαγρυπνούν και ελέγχουν. Όλοι υπόκεινται σε αξιολόγηση από όλους. Το φινλανδικό μοντέλο είναι δημοκρατικό και εξωστρεφές. Η Φινλανδία γοητεύει ακόμη πιο πολύ γιατί επιβεβαιώνει την αντίληψη ότι η ηλεκτρονική διακυβέρνηση (e-governance) μπορεί να δώσει λύσεις σε ζητήματα διαφθοράς (π.χ. αυξάνοντας τον κοινωνικό έλεγχο και περιορίζοντας την προσωπική επαφή πολίτη - δημοσίου υπαλλήλου). Η Φινλανδία είναι από τις πρωτοπόρους σ' αυτόν το τομέα. Η «καλωδίωσή» της εστίασε στην αμοιβαία επικοινωνία πολίτη και δημοσίου και θεωρείται ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στον έλεγχο του κράτους από τους πολίτες. Ωστόσο, η φινλανδική κοινωνία είναι τελείως διαφορετική από τις περισσότερες κοινωνίες του κόσμου και σε τελευταία ανάλυση, το φινλανδικό παράδειγμα πολύ δύσκολα μπορεί να αντιγραφεί. Η φινλανδική κοινωνία έχει μεγάλα αποθέματα κοινωνικού κεφαλαίου. Οι πολίτες εμπιστεύονται το κράτος και το κράτος εμπιστεύεται τους πολίτες. Η φινλανδική κοινωνία χαρακτηρίζεται από ισχυρούς δεσμούς εμπιστοσύνης, καθιερωμένες νόρμες συμπεριφοράς και πυκνά κοινωνικά δίκτυα που διευκολύνουν την ανάληψη συλλογικής δράσης. Οι περισσότεροι Φιλανδοί σπάνια καυχώνται ποτέ και δεν κάνουν επιδεικτικές αγορές. Οι φιλανδικές αρχές γνωρίζουν ακριβώς το εισόδημα του καθενός. Η συνεισφορά του καθενός στο κοινωνικό κράτος αναλογεί στην οικονομική του επιφάνεια. Η Φιλανδοί είναι περήφανοι για την εξισωτική τους παράδοση και την στηρίζουν ποικιλοτρόπως. Όταν πέρσι πχ συνελήφθη πλούσιος κληρονόμος μιας τοπικής βιομηχανίας να υπερβαίνει το όριο ταχύτητας το πρόστιμο έφτασε τα 170.000 ευρώ. Όταν τον Οκτώβριο του 2001, ένα από τα υψηλόβαθμα στελέχη της Nokia συνελήφθη να οδηγεί με υπερβολική ταχύτητα τη μοτοσικλέτα του (μια Harley Davidson) στους δρόμους του Ελσίνκι πλήρωσε πρόστιμο 80.000 ευρώ .Απέναντι σε αυτό το εξόχως συναινετικό κοινωνικό μοντέλο της Φιλανδίας φαίνεται οξύμωρη η λειτουργία της ΕΕ. Είναι ενδεικτικό ότι πρόσφατα η Κομισιόν πρότεινε να κινηθούν οι διαδικασίες επιτήρησης για τη Φινλανδία, καθώς τα ελλείμματα της χώρας υπερβαίνουν τα όρια του Συμφώνου Σταθερότητας. Έτσι, οι χώρες από την ΕΕ των «27» με υπερβολικό έλλειμμα αυξάνονται πλέον στις 23. Από τις χώρες μάλιστα του ευρώ, μόνο το Λουξεμβούργο παραμένει εντός των ορίων που θέτει το Σύμφωνο για το έλλειμμα. Το σύνδρομο λιτότητας της Κομισιόν και των φωστήρων της ΕΕ συνολικά δεν έχει πλέον όρια. Το σημαντικό είναι όπως ισχυρίζεται ο διάσημος ισπανός κοινωνιολόγος Μανουέλ Καστέλς έιναι ότι η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να συνεισφέρει σε ένα σύγχρονο και αποδοτικό κοινωνικό σύστημα που θα κάνει τους πολίτες να νοιώσουν ασφάλεια. Και άν ό κόσμος νοιώθει ασφάλεια μπορείς να κάνεις μεταρρυθμίσεις. Αυτό που μπορούμε να μιμηθούμε από τους Φιλανδούς είναι ένα «εθνικό σχέδιο», μια προσπάθεια στην οποία συμμετέχει μεγάλο τμήμα της χώρας και σχεδόν ολόκληρη η ελίτ της , για να γίνει η Φιλανδία πιο μορφωμένη, πιο ευπροσάρμοστη, πιο δίκαιη και πιο ανταγωνιστική σε έναν ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο.

Μανόλης Μαυροζαχαράκης
Κοινωνιολόγος – Πολιτικός Επιστήμονας

Ο γύπας των αγορών και ο Γιωργάκης-τσίου σε… κοινή διάλεξη!


Ἀναρτήθηκε στὶς  ἀπὸ τὸν/τὴν 

20130303-171759.jpgΕίναι παλαιοί γνώριμοι ο Γιώργος Παπανδρέου με τον Τζορτζ Σόρος, αλλά, φαινομενικά τουλάχιστον, είχαν «απομακρυνθεί» το τελευταίο διάστημα. Κι όμως την περασμένη εβδομάδα βρέθηκαν πάλι (και δημοσίως) δίπλα δίπλα, παραδίδοντας (με περισσή άνεση!) «μαθήματα» για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη και διεθνώς!
Ο πρώην πρωθυπουργός, που συνέδεσε το όνομά του με την καταστροφή της Ελλάδας, και ο διεθνής κερδοσκόπος, που είναι γνωστός και ως «γύπας των αγορών», πρωτοστάτησαν την περασμένη Δευτέρα σε συζήτηση του πανεπιστημίου Κολούμπια για το «μέλλον της Ευρώπης», αναπτύσσοντας ποικίλες θεωρίες, αλλά αποσιωπώντας τον ρόλο που έπαιξε καθένας τους στο βρόμικο παιχνίδι για τη φτωχοποίηση της χώρας μας.
Στο ίδιο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, όπου ο κ. Παπανδρέου παραδίδει μαθήματα, λίγες ημέρες νωρίτερα ένας φοιτητής τον είχε αποδοκιμάσει έντονα, καταλογίζοντάς του ότι είναι μέλος «μιας δυναστείας». Και ο πρώην πρωθυπουργός με θράσος είχε επιχειρήσει να επιρρίψει «αλλού» τις ευθύνες για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα από το 2009 αλλά και να χύσει κροκοδείλια δάκρυα για τον «πόνο» που προκαλεί η «λιτότητα».
Για τις σχέσεις Παπανδρέου – Σόρος έχουν ακουστεί πολλά και έχουν φημολογηθεί ακόμη περισσότερα. Από την περίοδο που ως πρωθυπουργός ο κ. Παπανδρέου τον δεχόταν (μολονότι δεν είχε καμία θεσμική ιδιότητα) στο Μέγαρο Μαξίμου οι απορίες ήταν μεγάλες.
Αν και ο κ. Σόρος εμφανιζόταν να θέλει να «βοηθήσει» τη χώρα μας, οι παρεμβάσεις και οι δηλώσεις του καθ’ όλη την κρίσιμη περίοδο κατέτειναν προς μια «λύση» χρεοκοπίας της Ελλάδας μέσω της εξόδου από το ευρώ. Ανάλογες θέσεις εξέφραζαν κατά καιρούς και εν Ελλάδι ειδήμονες που συνδέονταν τόσο με τον κ. Σόρος όσο και με την οικογένεια Παπανδρέου, όπως ο οικονομολόγος Γ. Βαρουφάκης. Ολο αυτό το κλίμα και η αναταραχή, στο πλαίσιο του «Τιτανικού» μάλιστα που είχε διαμορφώσει το δίδυμο Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου, έκαναν βαθύτερη την κρίση, βοηθώντας τον κ. Σόρος να αποκομίζει τεράστια κέρδη από την αναταραχή στις αγορές και τις απίστευτες διακυμάνσεις στις ισοτιμίες των νομισμάτων. Μέχρι και με την υπόθεση των CDS έχει συνδεθεί από ορισμένες πλευρές το όνομά του.
Εν ολίγοις, με αυτά τα παιχνίδια χρεοκοπίας ο κ. Σόρος βγήκε κερδισμένος και ως εκ τούτου μόνο δυσαρεστημένος δεν μπορεί να νιώθει με τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος από την πλευρά του μπορεί να ολοφύρεται ότι θέλησε να «σώσει» την Ελλάδα, αλλά εν τέλει επέτρεψε στους διεθνείς κερδοσκόπους να θησαυρίσουν κι άλλο εις βάρος του ελληνικού λαού.
Σαν να μην τρέχει τίποτε λοιπόν, οι Γιώργος Παπανδρέου και Τζορτζ Σόρος κάθισαν με τις ώρες στην κοινή διάλεξη για το «μέλλον της Ευρώπης», η οποία μάλιστα διαφημίστηκε και προβλήθηκε δεόντως ως γεγονός από το Κέντρο Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβέρνησης του πανεπιστημίου, μολονότι στην Ελλάδα αποφεύχθηκε κάθε αναφορά σε αυτήν…
Ο κ. Παπανδρέου είπε πολλά και διάφορα, χωρίς όμως-και πάλι- να αναγνωρίσει οποιοδήποτε θέμα ευθυνών της κυβέρνησής του, τόσο για τα μέτρα που δεν έλαβε όσο και για την επιλογή του ΔΝΤ και του σκληρού Μηχανισμού Στήριξης της Ε.Ε. Παραδίδοντας… μαθήματα, μάλιστα, κάλεσε την τωρινή κυβέρνηση να επικεντρωθεί και «να προχωρήσει με τις μεταρρυθμίσεις» και όχι με τη λιτότητα!
Κάλεσε επίσης και την Ευρώπη σε μεταρρυθμίσεις με «πιο ανθρώπινο τρόπο», καθώς και να «ξανασκεφτεί το πρόγραμμα λιτότητας», διαφορετικά δεν απέκλεισε νέα αναδιάρθρωση χρέους.
«Οταν εκλέχθηκα, εκλέχθηκα με εντολή -σίγουρα όχι για λιτότητα- για αλλαγή» σημείωσε χαρακτηριστικά αναφέροντας το σύνθημα: «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Ομως δικαιολογήθηκε ότι, όταν αποκαλύφθηκε πως το έλλειμμα ήταν 15,6% και όχι 6%, «όπως εσφαλμένα είχε δηλώσει η προηγούμενη κυβέρνηση», πρώτη του προτεραιότητα έγινε… να κάνει όλα όσα μπορούσε για να εμποδίσει τη χρεοκοπία και την έξοδο από την Ευρώπη. Και αφού είπε εκ νέου ότι «η Ευρώπη θα μπορούσε να κάνει πολύ περισσότερα» για την αποφυγή της κρίσης, επανήλθε με μία αξιολόγηση της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα. Χαρακτήρισε «μύθο» ότι η χώρα δεν έχει προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις. Αντίθετα είπε ότι το 2012 ο ΟΟΣΑ την ανέδειξε υπ’ αριθμόν ένα «μεταρρυθμιστή», με μείωση του ελλείμματος κατά 6,5%, με αναμενόμενο πρωτογενές πλεόνασμα εντός του έτους, φορολογικές μεταρρυθμίσεις, άνοιγμα 150 επαγγελμάτων αλλά και καταπολέμηση της διαφθοράς.
«Οι Ελληνες είναι περήφανος λαός» τόνισε (αν και ο ίδιος ως πρωθυπουργός αποκαλούσε την Ελλάδα διεφθαρμένη χώρα!), ενώ διαπίστωσε ότι έχει επιτευχθεί ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητάς μας κατά 50%! Αλλά και επιστροφή των καταθέσεων στις τράπεζες κατά 40%.
Η αρνητική πλευρά, σημείωσε όμως, είναι ότι έχουμε συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 20% από το 2008 και ότι παρατηρείται η «δημιουργία άκρων στο πολιτικό φάσμα, που αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους», ευχαριστώντας παράλληλα τον Τζορτζ Σόρος «για το έργο του στην καταπολέμηση του ρατσισμού»!
Ολα αυτά, συνέχισε, εμποδίζουν την τωρινή κυβέρνηση να επικεντρωθεί στο πραγματικό θέμα, αυτό των μεταρρυθμίσεων, αντί στη λιτότητα. Υπερασπίστηκε, τέλος, την πρότασή του (που είχε κάνει, ως γνωστόν, ακόμη μεγαλύτερο κακό στη διεθνή εικόνα της χώρας και είχε επιδεινώνει την οικονομική κρίση) για διεξαγωγή δημοψηφίσματος, λέγοντας ότι αυτό «θα είχε επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις, χωρίς δύο εκλογικές αναμετρήσεις και με αρκετό χαμένο χρόνο».
Ενέσεις… απαισιοδοξίας!
Ο Τζορτζ Σόρος στη δική του εισήγηση εμφανίστηκε απαισιόδοξος, ανέφερε ότι η Ε.Ε. περνά «υπαρξιακή κρίση» και ότι τα προβλήματα της ευρωζώνης έχουν μεταμορφωθεί σε προβλήματα της Ευρώπης, που έχει διαφοροποιηθεί από την αρχική της σύλληψη. Δηλαδή, ενώ δημιουργήθηκε για να είναι μία «εθελοντική» ένωση ίσων, τελικά δημιουργήθηκε μία «δεύτερη κατηγορία» μελών, κάτι που δεν μπορεί να είναι πολιτικά αποδεκτό.
Εκτός από τον Γ. Παπανδρέου και τον Τζορτζ Σόρος, στο ίδιο πάνελ συμμετείχαν επίσης ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Τουρκίας Κεμάλ Ντερβίς, ο νομπελίστας οικονομολόγος και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Κολούμπια Τζόζεφ Στίγκλιτς και η πρέσβειρα της Ιρλανδίας στον ΟΗΕ Αν Αντερσον.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Πνιγμένη σε μια κουταλιά… ΑΟΖ | αἰέν ἀριστεύειν

Με μια ρηματική διακοίνωση διαμαρτυρίας στον ΟΗΕ η τρικομματική κυβέρνηση των Αθηνών εμφανίζεται επί της ουσίας να τοποθετεί στο ράφι το δικαίωμα της χώρας να ασκήσει το κυριαρχικό της δικαίωμα με την ανακήρυξη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).
Η αναγκαστική (από τους Αμερικανούς) αυτή «επιλογή» αναμένεται να επισφραγιστεί στην επικείμενη ελληνοτουρκική συνάντηση κορυφής την ερχόμενη Δευτέρα και Τρίτη στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, όπως όλα δείχνουν, θα επιβεβαιωθεί ακόμη ότι δεν είναι μόνο το Αιγαίο γκρίζο, αλλά και η πολλά (ενεργειακά) υποσχόμενη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Συνεκμετάλλευση
Η εν λόγω ρηματική διακοίνωση στον ΟΗΕ, με την οποία η Ελλάδα διαμαρτύρεται (με εννέα μήνες καθυστέρηση) για την παραχώρηση προς έρευνα στην τουρκική εταιρεία πετρελαίου από την τουρκική κυβέρνηση θαλάσσιων περιοχών εντός της ελληνικής ΑΟΖ, επαναφέρει στο προσκήνιο την πάγια αμερικανική (και τουρκική) ιδέα της συνεκμετάλλευσης στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, αλλά και (γιατί όχι;) στο Αιγαίο. Επιπλέον υπενθυμίζει, με πιο απλά λόγια, προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι τίποτε δεν μπορεί να συμβεί στην περιοχή ερήμην της αμερικανικής υπερδύναμης
Την ερχόμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός της τρικομματικής κυβέρνησης Αντώνης Σαμαράς, συνοδευόμενος από υπουργούς του, θα λάβει μέρος στο κοινό ελληνοτουρκικό υπουργικό συμβούλιο που θα συγκληθεί στην Κωνσταντινούπολη, στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών συμφωνιών που προώθησε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου την άνοιξη του 2010 για «εμβάθυνση» της ελληνοτουρκικής προσέγγισης.
Η σύγκληση αυτού του ελληνοτουρκικού υπουργικού συμβουλίου της προσεχούς εβδομάδας αποδεικνύει ότι η τρικομματική κυβέρνηση, όπως και η κυβέρνηση Παπανδρέου, έχει – επί της ουσίας – αποδεχτεί τη διαδικασία της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, παρότι η Τουρκία εξακολουθεί να αμφισβητεί τα ελληνοτουρκικά σύνορα στο Αιγαίο και την ελληνική κυριαρχία επί νησιών (ακόμη και κατοικημένων), νησίδων και βραχονησίδων.
Αξίζει, επιπροσθέτως, να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Σαμαρά προσέρχεται στην Κωνσταντινούπολη παρά το γεγονός ότι η Άγκυρα από την περασμένη άνοιξη έχει δημοσιεύσει στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως χάρτες με θαλάσσια οικόπεδα εντός της ελληνικής ΑΟΖ (νότια Ρόδου και Καστελόριζου), τα οποία έχει παραχωρήσει προς έρευνα στην τουρκική εταιρεία πετρελαίου. Προφανώς και η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά έλαβε «οδηγίες» για το τι δεν μπορεί να πράξει…
Οι συνεπείς αναγνώστες μας γνωρίζουν την ιστορία με τους χάρτες στην τουρκική εφημερίδα της κυβέρνησης. Το «Ποντίκι» όχι μόνο τους (πρωτο)δημοσίευσε (στο φύλλο της 3ης Μαΐου 2012), αλλά επισήμανε σε αρκετά δημοσιεύματα μέσα στο τελευταίο εννεάμηνο ότι οι τουρκικοί χάρτες δημοσιεύτηκαν μέσα στην ελληνική προεκλογική περίοδο και ότι κανένα (απολύτως κανένα) κόμμα δεν ασχολήθηκε με το θέμα ούτε κατά την προεκλογική περίοδο των διπλών εκλογών ούτε αργότερα.
Επιπροσθέτως το «Π» έχει μεταφέρει το τελευταίο διάστημα τις πληροφορίες του περί των απειλητικών αμερικανικών οδηγιών προς την κυβέρνηση να μην τολμήσει να εμφανίσει χάρτες με την ΑΟΖ, γιατί η χώρα θα υποστεί τις συνέπειες της τουρκικής οργής.
Αξίζει λοιπόν τον κόπο να ανατρέξουμε στο δημοσίευμα του «Π» της 3ης Μαΐου του 2012 (όχι για να ευλογήσουμε τα μουστάκια μας), διότι φωτίζει τις σημερινές επικίνδυνες εξελίξεις. Γράφαμε τότε:
«Οι έρευνες που ανακοίνωσε την περασμένη Παρασκευή ότι θα πραγματοποιήσει η Τουρκία σε περιοχές εντός της ελληνικής ΑΟΖ νότια της Ρόδου και του Καστελόριζου (οι συστηματικοί αναγνώστες του “Π” ίσως θυμούνται το πρωτοσέλιδο στις 4.2.2010 με τίτλο “Πετρέλαιο στο Καστελόριζο”) και οι χάρτες των εν λόγω περιοχών που δημοσιεύτηκαν στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως διαλύουν τις όποιες ψευδαισθήσεις για την πολιτική της ελληνοτουρκικής προσέγγισης.
Με την κίνηση αυτή, η Άγκυρα επανέφερε στο προσκήνιο το πακέτο των τουρκικών αμφισβητήσεων επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, οι οποίες έχουν ξεκινήσει από το Βόρειο Αιγαίο (1973), συνέχισαν στα Δωδεκάνησα (κρίση των Ιμίων 1996) και επεκτείνονται σήμερα – σε μια περίοδο καταφανούς ελληνικής αδυναμίας – εις βάρος της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στην ανατολική Μεσόγειο.
Κάπως έτσι επανερχόμαστε στην οδυνηρή πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι οποίες χαρακτηρίζονται από τις αμφισβητήσεις επί της ελληνικής κυριαρχίας και όχι από την άσκοπη – όπως αποδεικνύεται – επικοινωνιακή διαχείρισή της με τη δημιουργία μιας τεχνητής ατμόσφαιρας προσέγγισης και φιλίας.
Οι χάρτες που δημοσίευσε η τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως την περασμένη Παρασκευή περιγράφουν επακριβώς τις τουρκικές διεκδικήσεις οικοπέδων τόσο της ελληνικής όσο και της κυπριακής ΑΟΖ. Θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι οι εν λόγω αποφάσεις ελήφθησαν στις 16 Μαρτίου 2012 από το τουρκικό Υπουργικό Συμβούλιο και με τη δημοσίευσή τους στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως έλαβαν τη μορφή νόμου του τουρκικού κράτους. Στο σημείο αυτό δύο κρίσιμες επισημάνσεις είναι απαραίτητες:
1 Αυτές οι τουρκικές αποφάσεις που διατυπώνονται με κάθε επισημότητα στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως λαμβάνονται σε μια στιγμή κατά την οποία στην Ελλάδα κορυφώνεται η κρίση με τη διάλυση – αναδιάταξη στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, την οικονομία κατεστραμμένη και την κοινωνία σε κατάσταση σοκ.
2 Τον Νοέμβρη του 1973, δυο βδομάδες πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, σε μια επίσης ασταθή περίοδο για την ελληνική πολιτική – οικονομική – κοινωνική πραγματικότητα, στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύτηκαν θαλάσσια οικόπεδα στα βορειοδυτικά της Μυτιλήνης, τα οποία παραχωρήθηκαν (όπως και αυτά που σήμερα ορίζονται νότια της Ρόδου και του Καστελόριζου) για έρευνες στην τουρκική ανώνυμη εταιρεία πετρελαίου ΤΡΑΟ.
Αυτή η δημοσίευση (1973) θεωρείται η απαρχή των ελληνοτουρκικών “τριβών”, οι οποίες οδήγησαν τις δυο χώρες στο χείλος του πολέμου τρεις φορές (1974, 1987, 1996), σε μια κούρσα εξοπλισμών με βαρύτατες οικονομικές συνέπειες και το Αιγαίο υπό αυστηρή αμερικανική στρατιωτική (ΝΑΤΟ) εποπτεία».
Οι τουρκικοί στόχοι
«Κοιτώντας τις περιοχές στις οποίες προτίθεται η Άγκυρα να προχωρήσει σε έρευνες είναι φανερό ότι η Τουρκία έχει αποφασίσει:
• Να υπογραμμίσει – υπενθυμίσει τα δικαιώματα που θεωρεί ότι έλκει μέσα από τον έλεγχο που ασκεί στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο. Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι η Άγκυρα, στο πλαίσιο της αναγνώρισης της κρατικής υπόστασης της κατεχόμενης Κύπρου, στις 23.11.2011 προχώρησε στη σύναψη συμφωνίας Ερευνών Πετρελαίου και Κοινής Παραγωγής ανάμεσα στην TPAO και το ψευδοκράτος.
• Να επαναλάβει με ένταση τις αμφισβητήσεις της ελληνικής ΑΟΖ στη Μεσόγειο μη λαμβάνοντας υπόψη την ύπαρξη της Ρόδου και του Καστελόριζου.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι αυτή η κίνηση της Τουρκίας συνδέεται απολύτως με τη συστηματική διπλωματική της προσπάθεια να οριοθετήσει την ΑΟΖ στην περιοχή διαβουλευόμενη με τη Λιβύη, την Αίγυπτο και τον Λίβανο. Βασικός στόχος αυτών των διαβουλεύσεων είναι να εκμεταλλευτεί την αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίες δεν έχουν τολμήσει να ανακοινώσουν την ελληνική Ζώνη υπογραμμίζοντας τα δικαιώματα που έχουν τα κατοικημένα ελληνικά νησιά όπως είναι η Ρόδος και το Καστελόριζο.
Με την εμφάνιση των νέων τουρκικών ανακοινώσεων και των χαρτών επιβεβαιώνεται ακόμη μια φορά η σταθερότητα και η συνέπεια της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία εξελίσσεται αδιατάρακτη, έστω κι αν η εμφάνιση των ‘‘ισλαμιστών’’ του Ερντογάν και ο παραμερισμός του στρατιωτικού κατεστημένου δημιούργησαν (σε αφελείς…) την προσδοκία περί ριζικής αλλαγής πλεύσης.
Επιπλέον αυτές οι τουρκικές ανακοινώσεις, όπως εκτιμούν Έλληνες διπλωμάτες στην Αθήνα, περιγράφουν την επιλογή της έντασης στην οποία προχωρά η κυβέρνηση Ερντογάν προκειμένου να υποστηρίξει πολιτικά (και όχι αναζητώντας επιχειρήματα στο Διεθνές Δίκαιο) τις διεκδικήσεις και τα συμφέροντά της».
topontiki.gr

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Συμπαιγνία Γερμανίας-Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας για τα κοιτάσματα;


Αποστολή με email Αποστολή με email |
Μεγάλη ανησυχία προκαλούν οι πληροφορίες που έχει στη διάθεσή του το «defence-point.gr» οι οποίες αναφέρουν ότι η πρόσφατη επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου στην Τουρκία ενέπλεξε και τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα…
Σύμφωνα με καθ’ όλα αξιόπιστες και καλά πληροφορημένες πηγές, φαίνεται πως διαμορφώνεται συναίνεση ανάμεσα στο Βερολίνο και την Άγκυρα σχετικά με τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου, κυρίως όμως αυτά που συμπεριλαμβάνονται εντός της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).
Η Γερμανία αντιμετωπίζει με «θετικό μάτι» τις αιτιάσεις της Τουρκίας στην προσπάθεια της τελευταίας να αρπάξει ένα κομμάτι από τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες και μάλιστα φέρεται η κυβέρνησή της να έχει υπαινιχθεί προς την Άγκυρα ότι έχει τη δυνατότητα άσκησης ασφυκτικών πιέσεων στην Αθήνα για να υποχωρήσει.
Αυτό θα γίνει με την αξιοποίηση της δυσμενούς οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα και την ανάγκη της οικονομικής βοήθειας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου πρωτεύοντα λόγο, ιδίως στα οικονομικά ζητήματα, έχει η Γερμανία.
Δεν γνωρίζουμε εάν οι πληροφορίες αυτές έχουν φτάσει στους αρμόδιους, από τα υπουργεία Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας, μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου. Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται ότι το «παιχνίδι» έχει «αγριέψει» πολύ, με τη Γερμανία να ενδιαφέρεται απλώς οι υδρογονάνθρακες να αποτελέσουν τμήμα της ευρωπαϊκής στρατηγικής για την εξασφάλιση εναλλακτικών πηγών ενεργειακής τροφοδοσίας.
Το αν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο θα το πουλάνε οι Έλληνες ή οι Τούρκοι είναι ήσσονος σημασίας, όπως φαίνεται, για τη Γερμανία. Είναι προφανές, ότι εάν οι συγκεκριμένες πληροφορίες – που τις επιβεβαιώνουν περισσότερες από μία πηγές – ευσταθούν, τότε υφίσταται σοβαρό ζήτημα για την ελληνική ασφάλεια, πέραν του ότι θα πρόκειται για χτύπημα κάτω από τη μέση στην Ελλάδα και την ευρωπαϊκή συνοχή.
Η κυβέρνηση οφείλει να διερευνήσει με κάθε τρόπο αυτές τις πληροφορίες και σε κάθε περίπτωση να καταστρώσει τα σχέδιά της με σκοπό να αυξήσει το κόστος σε περίπτωση που η Γερμανία επιχειρήσει να θέσει σε εφαρμογή τέτοιους σχεδιασμούς για να εξυπηρετήσει την πολιτική της με την Τουρκία (να την πείσει να δεχθεί «ειδική σχέση» με την ΕΕ έναντι της ένταξης μήπως με… ελληνικά ανταλλάγματα;), επιδεικνύοντας μη φιλική συμπεριφορά απέναντι στη χώρα μας.
Σημασία δεν έχει εάν οι διεθνείς συμμαχίες της χώρας μας θα είναι αμερικανικές, γαλλικές, ισραηλινές, ρωσικές, ή ένα μίγμα όλων αυτών. Σημασία έχει να κατανοήσουμε επιτέλους, ότι στερεοτυπικές πεποιθήσεις και ισορροπίες του παρελθόντος αποτελούν επικίνδυνους αναχρονισμούς και εάν χρησιμοποιηθούν ως «οδηγός» συμπεριφοράς για την ελληνική διπλωματία θα οδηγήσουν σε επικίνδυνες καταστάσεις.
Όλα είναι δίνω και παίρνω. Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι της Ιστορίας μας όπου η χώρα δεν βρίσκεται χωρίς συμμάχους, πάντα βέβαια επί τη βάση του κοινού συμφέροντος, όλα τα υπόλοιπα είναι για τους αφελείς (δεν είναι λίγοι, είναι και επικίνδυνοι). Η Ελλάδα και ο πολιτικός της κόσμος, οφείλουν να λειτουργήσουν με συντεταγμένο τρόπο και να ελιχθεί με εξυπνάδα, ώστε να ξεπεράσει τις κακοτοπιές που βρίσκονται στο δρόμο της, ώστε να μπορέσει ΚΑΙ με τη βοήθεια των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, να ανακάμψει.
Ο «Πύργος της Βαβέλ» που κάποτε είχαμε (όχι όλοι…) εξιδανικεύσει και είχαμε πειστεί ότι αποτελεί το «φάρμακο, διά πάσαν νόσον και πάσαν… μαλακίαν» (ίσως να ισχύει και η ετέρα της αρχαϊζούσης ερμηνεία της τελευταίας λέξης…), δεν είναι βέβαιο αν αποτελεί μέρος της λύσης της διεθνούς οικονομικής κρίσης ή μέρος του προβλήματος. Ιδίως λόγω συγκεκριμένων χαρακτηριστικών των πιο αποτυχημένων ιστορικά «ηγετών» που έχουν εμφανιστεί στη Γηραιά Ήπειρο…
Η δυσαρέσκεια πολλών, εντός κι εκτός Ευρώπης, με την ηγετική (αν)ικανότητα των Γερμανών αποτελεί ένα πρώτο όπλο για την Ελλάδα, το οποίο οφείλει να αξιοποιήσει. Επίσης, να ξαναθυμηθεί, ότι η διεθνής πολιτική δεν παίζεται μόνο στο οικονομικό πεδίο και να επιδιώξει να συμμετάσχει ενεργά ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ…
- See more at: http://www.defence-point.gr/news/?p=70565&utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook#sthash.2eDjo3EF.dpuf