Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Από το Γιβραλτάρ ως την Κωνσταντινούπολη. Η Μεσόγειος φλέγεται



Του Βαγγέλη Αντωνιάδη

Από τον βράχο του Γιβραλτάρ ως την Κωνσταντινούπολη, η Μεσόγειος φλέγεται. Όλες σχεδόν οι μεσογειακές χώρες βρίσκονται σε αναταραχή που προμηνύει τεκτονικές αλλαγές, καθώς οι λαοί της
περιοχής βρίσκονται στο κατώφλι μιας νέα μεταβατικής περιόδου και βλέπουν γύρω τους όλα να αλλάζουν, από το πολίτευμα ως την λειτουργία της οικονομίας και τις κοινωνικές συμμαχίες. Το παράδοξο είναι πως το ιστορικό δυναμικό συσσωρεύτηκε αρχικά στις αναπτυγμένες χώρες των ευρωπαϊκών ακτών της Μεσογείου. Καθώς ήδη από το 2008 η οικονομική κρίση έθεσε στο προσκήνιο προβλήματα που κρυβόταν κάτω από το χαλί χωρίς να επιλύονται για δεκαετίες, δίνοντας την ψευδαίσθηση στους λαούς πως είχαν αφήσει οριστικά πίσω τους την οικονομική δυσπραγία, την πολιτική αστάθεια και τις κοινωνικές συγκρούσεις.

Αναμφίβολα το κυριότερο αποτέλεσμα της πρωτοφανούς για τα μεταπολεμικά δεδομένα σε ένταση και διάρκεια οικονομικής κρίσης στην καθημερινότητα των πολιτών είναι η επιβολή ακραίων πολιτικών λιτότητας και η εκτίναξη των ποσοστών της ανεργίας που προκαλούν οργή και απελπισία στις κοινωνίες. Παράλληλα έχει γίνει απολύτως προφανές πως η σημαντικότερη επίπτωση της αραβικής άνοιξης είναι η άνοδος των Ισλαμιστών στην εξουσία εξέλιξη που ανέτρεψε πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα δεκαετιών και προκάλεσε μάχες μέχρις εσχάτων για την κατάληψη της κρατικής εξουσίας.

Ήδη στην Αίγυπτο εξελίσσεται με τον πλέον δραματικό τρόπο το τραγικότερο δίλλημα που αντιμετωπίζει η διεθνής κοινότητα. Δημοκρατία με τον κίνδυνο ανάρρησης στην εξουσίας ανελεύθερων δυνάμεων που προέρχονται από το ακραίο Ισλάμ και θα αυξήσουν την αστάθεια στην περιοχή ή ανοχή σε αντιδημοκρατικά και αυταρχικά καθεστώτα που θα συμβάλουν στην διατήρηση της διεθνούς σταθερότητας. Αφορμή για την δυναμική επέμβαση του στρατού στις αρχές του περασμένου Ιουλίου που οδήγησε στην ανατροπή του προέδρου Μόρσι υπήρξαν οι εκκλήσεις εκατομμυρίων Αιγυπτίων να τεθεί τέλος στην προσπάθεια υποταγής της χώρας στο Ισλάμ και τα συνεπακόλουθα της, δηλαδή στην θρησκευτική βία, την ανασφάλεια και την οικονομική κατάρρευση.

Την ίδια στιγμή και άλλες χώρες της Βόρειας Αφρικής βρίσκονται σε αναταραχή. Στο Μαρόκο η κυβέρνηση των μετριοπαθών ισλαμιστών αντιμετωπίζει την λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω της εντεινόμενης οικονομικής κρίσης ενώ στη γειτονική Λιβύη η αδύναμη κυβέρνηση προσπαθεί να ανατρέψει την ολοένα αυξανόμενη δραστηριότητα ακραίων ισλαμιστών και των πολιτοφυλακών που ανέτρεψαν το καθεστώς Καντάφι και αρνούνται να παραδώσουν τον οπλισμό τους.

Στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου, ο εμφύλιος της Συρίας που έχει κοστίσει πάνω από 100.000 ανθρώπινες ζωές απειλεί να αποσταθεροποιήσει πλήρως την περιοχή, καθώς η ενδοισλαμικη σύγκρουση Σιιτών-Σουνιτών και το ενδεχόμενο μίας εδαφικά διαιρεμένης Συρίας απειλεί άμεσα σειρά γειτονικών κρατών όπως ο Λίβανος, η Συρία, η Ιορδανία και το Ιράκ.

Όμως η χώρα που κινδυνεύει περισσότερο να συμπαρασυρθεί στην Συριακή κρίση είναι η Τουρκία, που απέτυχε να καταστεί κυρίαρχη δύναμη στην μέση ανατολή, να δώσει λύση στα προβλήματα της περιοχής και να εμφανιστεί στη διεθνή κοινότητα ως εγγυητής της ασφάλειας και της σταθερότητας. Βλέπει σταδιακά την σύγκρουση Αλεβιτών-Σουνιτών να μεταφέρεται στο εσωτερικό της και παράλληλα ανησυχεί για την ισχυροποίηση του Κουρδικού στοιχείου και την ενδεχόμενη αυτονόμησή του, στην περίπτωση κατακερματισμού της Συριακής επικράτειας που σίγουρα θα δημιουργήσει νέες περιπλοκές στις σχέσεις με την Κουρδική μειονότητα στο εσωτερικό της.

Νομοτελειακά οι εσωτερικές εντάσεις στις Αραβικές χώρες θα επηρεάσουν και τον ευρωμεσογειακό βορρά καθώς η εξαγωγή τρομοκρατών, τα ναρκωτικά, τα προσφυγικά ρεύματα αλλά και οι επιπτώσεις τους σε σειρά ζητημάτων όπως το εμπόριο, οι θαλάσσιες μεταφορές και οι συγκοινωνίες που επηρεάζονται άμεσα από τις ραγδαίες εξελίξεις στην Βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή.

Αν συνυπολογίσει κανείς μάλιστα και τα οξυμένα προβλήματα που ήδη αντιμετωπίζουν οι χώρες των μεσογειακών κρατών της Ευρώπης όπως η οικονομική δυσπραγία, η ανεργία, οι κοινωνικές εντάσεις και η γενικευμένη ανομία που πλέον έχει λάβει ενδημικό χαρακτήρα αντιλαμβάνεται τις εκρηκτικές διαστάσεις που έχει το πρόβλημα.

Ευτυχώς οι εσωτερικές εντάσεις δεν έχουν πάρει ακόμα τον χαρακτήρα διακρατικών συγκρούσεων ή ακόμα και ευρύτερων συγκρούσεων. Γι αυτό και το πρώτο στάδιο για την έξοδο από την πολυδιάστατη κρίση που πλήττει τις χώρες της Μεσογείου είναι η διαφύλαξη της σταθερότητας με κάθε κόστος.

elkeda.gr

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

The World Beyond Syria

The Syrian crisis has subsided. The world goes on.


In the long run, the future of Europe and China is far more important than Syria. Germany has less than 6% unemployment, Spain more than 25%. Can a union so constituted long endure? China's wage rates are now higher than Mexico's wage rates. If China can't compete on wages, who can? The answers will define the world.

For Stratfor, politics, economics and war hold equal value in arriving at this definition. It is impossible to understand the world without considering all three drivers. In the last few weeks, the President of the United States was obsessed with them in the context of a showdown with Russia in Syria. Stratfor was too – but with a view towards what lies beyond Syria.

While we generated possible war scenarios for Syria, we examined the looming European banking crisis caused by defaulting consumer debt and deepened our understanding of what we call the Post-China 16 – the 16 countries that will replace China in the global marketplace. Going from war to economics and tying them both into political actions is what we do.  
Stratfor

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Μετά τη Συρία έρχεται τώρα η σειρά της Τουρκίας;

13/9/13
Σάββας Καλεντερίδης
Μελετώντας τα κείμενα, τις αναλύσεις και τα άρθρα που γράφονται διεθνώς αυτές τις μέρες, μετά την πρόταση της Ρωσίας για έλεγχο του χημικού οπλοστασίου της Συρίας από τη διεθνή κοινότητα, με σκοπό την αποφυγή του στρατιωτικού κτυπήματος, ένας όρος ή ακριβέστερα μια θεωρία μάς τράβηξε την προσοχή. Πρόκειται για τη «θεωρία του ελεγχόμενου χάους», την οποία επικαλέστηκε ο Ρώσος δημοσιογράφος Βίκτορ Καμένεβ, για να εξηγήσει την πολιτική που ασκούν οι ΗΠΑ, υποστηριζόμενες από το Ισραήλ, λέμε εμείς, στην περιοχή της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής και εν προκειμένω στη Συρία.

Ο Ρώσος δημοσιογράφος στο άρθρο του αναφέρει ότι, αφού διαμελιστεί η Συρία, ως αποτέλεσμα της ακολουθούμενης πολιτικής, θα έλθει η σειρά της Τουρκίας -και όχι του Ιράν- να γευθεί τα «φρούτα» της πολιτικής του ελεγχόμενου χάους, αφού θα έχει συσσωρευθεί στην περιοχή μια δυναμική αστάθειας, η οποία θα εξαχθεί προς την Τουρκία, όπου υπάρχουν και είναι ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες για κάτι τέτοιο. Το Κουρδικό και ο τριακονταετής πόλεμος με τους αντάρτες του ΡΚΚ, σε συνδυασμό με τα άλλα ζητήματα εθνοτικής και θρησκευτικής ανομοιογένειας που ενυπάρχουν στην Τουρκία, την καθιστούν υποψήφια και της δίνουν προτεραιότητα να είναι αυτή το επόμενο «θύμα» αυτής της πολιτικής.

Οσον αφορά την πολυετή συμμαχική σχέση της Αγκυρας με την Ουάσινγκτον, σύμφωνα πάντα με τον Ρώσο αρθρογράφο, η Τουρκία έχει ολοκληρώσει την αποστολή της και από τούδε και στο εξής θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα καλύτερα διαμελισμένη παρά ενωμένη!
Συμβάλλοντας κι εμείς με τη σειρά μας στην ως άνω προσέγγιση, να προσθέσουμε ότι, όσον αφορά τη Συρία, ο στρατηγικός ελιγμός της Ρωσίας να προτείνει τον έλεγχο του χημικού οπλοστασίου της Συρίας από τη διεθνή κοινότητα, πέραν του ότι δίνει διέξοδο στις ίδιες τις ΗΠΑ, εξασφαλίζει την εκπλήρωση ενός μείζονος σημασίας στρατηγικού στόχου του Τελ Αβίβ. Είναι γνωστό ότι ένα από τα σοβαρά ζητήματα που θα είχε να αντιμετωπίσει το Ισραήλ σε περίπτωση πολέμου με το Ιράν είναι η απειλή από το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας, που μπορεί να στοιχίσει τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες Ισραηλινών πολιτών. Τώρα, με την εξουδετέρωση από τη μια πλευρά της απειλής αυτής, αφού δεν θα υφίσταται πλέον χημικό οπλοστάσιο, και τη διάλυση των στρατιωτικών και λοιπών κρατικών δομών λόγω του εμφυλίου που θα συνεχιστεί για αρκετό διάστημα από την άλλη, η απειλή από τη Συρία θα υποβαθμιστεί για το Ισραήλ, το οποίο θα μπορεί πλέον να επιδοθεί απερίσπαστο στην αντιμετώπιση της απειλής που ακούει στο όνομα Ιράν.

Να συμπληρώσουμε και να πούμε ότι και η απειλή που ακούει στο όνομα Χεζμπολάχ θα υποβαθμιστεί κι αυτή, αφού η κρατική υπόσταση της Συρίας, που δεν θα υφίσταται πλέον τουλάχιστον στη μορφή που είχε μέχρι τώρα, ήταν απαραίτητη για τον εξοπλισμό και τη συντήρηση της πολεμικής μηχανής της σιιτικής οργάνωσης, που έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση το Ισραήλ τα προηγούμενα χρόνια.

Κοιτώντας αντικειμενικά την εικόνα και την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη Συρία και κρίνοντας τις πιθανές εξελίξεις, μπορούμε να πούμε με σχετική ασφάλεια ότι ο εμφύλιος στη Συρία θα συνεχιστεί, οδηγώντας στην πλήρη εξάντληση τα αντιμαχόμενα μέρη, ενώ σε κάθε περίπτωση ο σίγουρος κερδισμένος θα είναι ο κουρδικός παράγοντας, που ήδη κινείται με οργανωμένο τρόπο και σταθερά βήματα προς τη θεσμοθέτηση των κρατικών δομών που υπάρχουν από τον Ιούλιο του 2012 στη βόρεια Συρία, αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν Ροζάβα ή Δυτικό Κουρδιστάν.

Φυσικά, για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο η Αγκυρα, εξοπλίζει και υποστηρίζει με κάθε τρόπο την ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση Αλ Νούσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα, που δρα στη Συρία, την οποία στρέφει εναντίον των Δυνάμεων Λαϊκής Αμυνας, που δεν είναι τίποτε άλλο από τον στρατό των 20-25 χιλιάδων ανδρών και γυναικών που έχουν ιδρύσει οι στρατιωτικές δομές του ΡΚΚ, με έδρα το Κανδήλι.
Το ζήτημα είναι ότι η Τουρκία με την κίνησή της αυτή όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα, αφού οι εμπειροπόλεμοι αντάρτες του ΡΚΚ, που αποτελούν τον πυρήνα των Δυνάμεων Λαϊκής Αμυνας, αντιμετωπίζουν με σχετική ευκολία τους «αφιονισμένους» ισλαμιστές τρομοκράτες της Αλ Κάιντα, αλλά επιβαρύνει τη θέση της για την επόμενη μέρα, αφού η παρουσία ισλαμιστικών τρομοκρατικών ομάδων στην περιοχή και στο έδαφός της και ευνοεί και της δίνει... προτεραιότητα στην εφαρμογή της πολιτικής του ελεγχόμενου χάους.
Α, να υπογραμμίσουμε ότι η εσπευσμένη δήλωση που έκανε ο Νταβούτογλου την 11η Σεπτεμβρίου, ότι «η Τουρκία δεν έχει καμία σχέση με την Αλ Νούσρα», δεν διορθώνει την κατάσταση, γιατί εκείνοι που πρέπει έχουν και φωτογραφίες και άλλα ντοκουμέντα για την εμπλοκή της Αγκυρας και της κυβέρνησης Ερντογάν στην ισλαμική τρομοκρατία!!!
Οπότε...

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Αν «τρελαθεί» o Ερντογάν εμείς τι θα κάνουμε;

09/09/13 - 08:27
Όλες οι τελευταίες εξελίξεις,  ενδείξεις και αναλύσεις που έρχονται από την ίδια την Τουρκία, δείχνουν πως ο Τούρκος πρωθυπουργός, Ταΐπ Ερντογάν, ο οποίος μάλιστα έχει και πολλούς θαυμαστές εδώ στο «τουρκολάγνο Γιουνανιστάν», (το πρωτοφανές είναι ότι έχει κυκλοφορήσει και βιβλίο στα ελληνικά που εξυμνεί τον Ερντογάν και παρουσιάστηκε με πολλές τιμές στην Τουρκιά), έχει καβαλήσει κυριολεκτικά το καλάμι και φαντάζεται ότι είναι ο νέος πορθητής, ο μεγαλόπρεπης σουλτάνος και χαλίφης όλου του ισλαμικού κόσμου.
Γεγονός όμως είναι πως η Τουρκία με αυτή την φαντασμένη πολιτική που έχει ασκήσει το περίφημο δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου, έχει «καταφέρει» να φέρει τα πάνω κάτω στο εσωτερικό που βράζει σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί με ανυπολόγιστες συνέπειες, ενώ έχει προκαλέσει εχθρότητες σε όλο της τον περίγυρο,  (Βουλγαρία, Ρωσία, Αρμενία, Γεωργία μετά την κυβερνητική αλλαγή, Ιράν, Ιράκ, Συρία, Αιγύπτιος και Ισραήλ).
Δεν θα είναι άστοχο να ισχυριστούμε πως αυτή την στιγμή η Τουρκία μοιάζει με ένα πληγωμένο θηρίο που μουγκρίζει απελπισμένα προσπαθώντας να δείξει απειλητικά τα δόντια του προς όλες τις κατευθύνσεις από όπου βλέπει παντού εχθρούς.
Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι και επειδή ακούγονται και διάφορα άσχετα στην χώρα μας για τα εξελίξεις στην Τουρκία καθώς υπάρχει   τεράστια και επικίνδυνη άγνοια, θα αναφέραμε δειγματικά τα εξής : Την αυστηρή προειδοποίηση προς την τουρκική κυβέρνηση ότι η ενδεχόμενη ανάμειξη της Τουρκίας σε μια στρατιωτική επέμβαση στην Συρία θα αποτελέσει την «θρυαλλίδα» για να ανάψει η φωτιά στο εσωτερικό της Τουρκίας με ανεξέλικτες συνέπειες για την ίδια την συνοχή της χώρας, απεύθυνε στις 29/8 ο παλαίμαχος Τούρκος διπλωμάτης, Nüzhet Kandemir, και πρώην σύμβουλος του τουρκικού υπουργείου εξωτερικών. Ο Τούρκος διπλωμάτης επεσήμανε τον κίνδυνο να δημιουργηθεί άλλη μια μόνιμη πολεμική εστία στην Μέση Ανατολή που θα εμπλέξει αυτή την φορά άμεσα τη Τουρκία.
Ήδη έχουν σημειωθεί τα πρώτα επεισόδια με εμπρησμούς οίκους προσευχής Τούρκων Αλεβητών και επιθέσεις Αλεβiτών ενάντια σε Σουνίτες Σύριους πρόσφυγες, σε περιοχές όπου πλειοψηφεί το τουρκικό αλεβητικό στοιχείο. Οι Αλεβήτες μισούν τον Ερντογάν και μια σπίθα είναι ικανή να ανάψει μεγάλη φωτιά και να προκαλέσει  αιματηρές συγκαύσεις.
Άλλωστε αυτόν τον κίνδυνο  επεσήμανε και ο ίδιος ο Ερντογάν στο αεροδρόμιο όταν ετοιμάζονταν να αναχωρήσει για την σύνοδο G-20 στην Πετρούπολη.
Πέραν όμως του Nüzhet Kandemir που χαίρει μεγάλης εκτίμησης στο τουρκικό διπλωματικό σώμα, έχουν αρχίσει να ακούγονται στο εσωτερικό πολλές φωνές που επισημαίνουν την απομόνωση της Τουρκίας και επικρίνουν έντονα την τουρκική εξωτερική πολιτική όπως του γνωστού ισλαμιστή, Φετουλάχ Γκιουλέν, ο οποίος σε άρθρο του στην ελεγχομένη από τον ίδιο τουρκική εφημερίδα, Zaman,  με τον χαρακτηριστικό τίτλο, «Fethullah Gülen dış politika eleştirisi», δηλαδή «Κριτική του Φετουλάχ Γκιουλέν στην εξωτερική πολιτική», επιτίθεται άμεσα στον Ερντογάν τον παλιό του «πνευματικό παιδί» για σοβαρά λάθη στην εξωτερική πολιτική αλλά και για την τουρκική αλαζονεία που απομονώνει την Τουρκία.
Η εξέλιξη αυτή είναι πολύ σημαντική γιατί μεγαλώνει ακόμα περισσότερο την αντίθεση των οπαδών του Γκιουλέν   που είναι μια μεγάλη δύναμη στον ισλαμικό χώρο, με τον Ερντογάν, αποσταθεροποιώντας πιο πολύ την τουρκική κυβέρνηση. Παράλληλα  σε δημοσίευα της τουρκικής εφημερίδας Milliyet, στις 23/8, προβάλλονται οι δηλώσεις τριών άλλων έμπειρων παλαίμαχων Τούρκων διπλωματών, του Onur Öymen, πρώην διπλωματικού πρέσβη  της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, του γνωστού πρώην υπουργού Εξωτερικών, İlter Türkmen και του πρώην πρέσβη της Τουρκίας στην Γαλλία, Akın Özçer. Και οι τρεις εξαπολύουν έντονη επίθεση κατά της εξωτερικής πολιτικής του Ερντογάν τον οποίο κατηγορούν για επικίνδυνη πολιτική  που έχει  φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την Τουρκία.
Αλλά και οι εξελίξεις στο κουρδικό προκαλούν άλλο ένα μεγάλο πονοκέφαλο καθώς η πορεία του λεγόμενου «ειρηνικού ανοίγματος» προς τους Κούρδους έχει περιέλθει σε αδιέξοδο. Πέραν τούτου οι Κούρδοι φέρονται εξοργισμένοι με την Άγκυρα εξ αιτίας της συνεχιζόμενης τουρκικής βοήθειας στους ισλαμιστές που πολεμούν τους Κούρδους στην βορειοανατολική Συρία.
Όπως αποκάλυψε και η ίδια η τουρκική εφημερίδα, Taraf, από τις 30/8, ένας από τους σημαντικότερους Κούρδους ηγέτες, ο Murat Karayılan, κατήγγελλε με έμφαση την τουρκική κυβέρνηση ότι βοηθά τους ισλαμιστές της Al Kaida και το παρακλάδι της, Al Nusra, που πολεμά ενάντια του PYD,  κουρδικού σκέλους του ΡΚΚ στην Συρία. 
Η συνεχιζόμενη αυτή υποστήριξη της Τουρκίας προς τους ισλαμιστές, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Murat Karayılan, αποτελεί εχθρική πράξη εναντίον των Κούρδων του ΡΚΚ, οι οποίοι, σύμφωνα με τελευταία δημοσιεύματα έχουν σταματήσει την αποχώρηση τους από την Τουρκία και ξανά συσπειρώνονται σε τουρκικό έδαφος έτοιμοι για νέες πολεμικές επιχειρήσεις. Ο συμπρόεδρος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του KCK,  Cemil Bayık, δήλωσε στις 7/9 ότι το ΡΚΚ σταμάτησε την αποχώρηση. «Θα σταματήσουμε τους αντάρτες.
Αν δούμε ότι διεξάγονται επιχειρήσεις, θα καταφύγουμε σε νόμιμη άμυνα. Θα στείλουμε πίσω τις (ένοπλες) ομάδες που αποχώρησαν αν θελήσουν να κλιμακώσουν τον πόλεμο». Αλλά για την συνεχιζόμενη συνεργασία Τουρκίας και Al Kaida για την Συρία, υπάρχουν πολλές αναφορές στον τουρκικό τύπο όπως η πιο χαρακτηριστική στην τουρκική εφημερίδα Aydınlık,  στις 25/8, όπου αποκαλύπτεται πως το κύριο αρχηγείο της Al Kaida που οργανώνει τις επιθέσεις κατά του καθεστώτος Άσαντ βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη  και συγκεκριμένα στη περιοχή του Maltepe.
Αντιλαμβάνεται κανείς με όλα αυτά καθώς παρακολουθούμε καθημερινά την αλματώδη αύξηση των τουρκικών προκλήσεων προς την ελληνική πλευρά, το τι μπορεί να επακολουθήσει αν οι Ερντογάν-Νταβούτοβλου  βλέποντας από τις εξελίξεις να καταρρέει με καταστροφικό τρόπο όλη η πολιτική τους πορεία, θελήσουν να εκτονώσουν όλη αυτή την κατάσταση προς τα δυτικά. Χαρακτηριστικό είναι το πως παρουσίασε ο τουρκικός τύπος την είδηση από την Ελλάδα για τα ληγμένα τρόφιμα σαν η χώρα μας να είναι μια «ληγμένη χώρα» και φυσικά ανίκανη για οποιαδήποτε αντίδραση.
Το τουρκικό στρατοκρατικό μόρφωμα ανεξέλικτο είναι μεγάλη απειλή και δυστυχώς η μνημονιακή Αθήνα το μόνο που δείχνει ότι ξέρει να κάνει  είναι να χαριεντίζεται με τον πιο ηλίθιο τρόπο απέναντι σε μια Τουρκία που παραπατά εν μέσω εκρηκτικών αναφλέξεων. Το πληγωμένο θηρίο είναι πάντα πιο επικίνδυνο και εμείς είμαστε έτοιμοι ακόμα και για μια διάλυση, (σύμφωνα με το γνωστό αμερικανικό σχέδιο, «Μεγάλη Μέση Ανατολή»), της Τουρκίας ; Το ερώτημα μου είναι όχι προς την πολιτική, (ούτως ή άλλως πουλημένη), αλλά προς τη στρατιωτική ηγεσία που ξέρει κάτι παραπάνω.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Πηγή Olympia.gr
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο Ερντογάν

Obama-Erdogan-DinnerNEA02

Η συριακή κρίση ανέδειξε ακόμα ένα μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα στην ευρύτερη γειτονιά της Μεσογείου, στο οποίο -αν και γνωστό από καιρό στην Ουάσιγκτον- δεν δόθηκε η απαιτούμενη προσοχή. Εάν δεν είχε εστιαστεί το ενδιαφέρον στο συριακό εμφύλιο, η κρίση στις σχέσεις της Αμερικής και της Τουρκίας θα είχε κερδίσει το ενδιαφέρον των πρωτοσέλιδων, καθώς μία στενή σχέση μεταξύ δύο ηγετών κατήντησε έντονα προβληματική.
Αναφέρομαι στον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα και τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, οι οποίοι πριν από την επίσκεψη του τελευταίου στο Λευκό Οίκο, στις 16 Μαίου, συνομιλούσαν συχνότατα.
Μάλιστα, για να δείξει τη στενότατη φιλική σχέση τους, ο Αμερικανός ηγέτης είχε ομολογήσει πως συμβουλευόταν τον κ. Ερντογάν για την ανατροφή των δυο θυγατέρων του, μία δήλωση που έτρεχαν να τη μαζέψουν οι σύμβουλοί του, καθώς –ως γνωστόν- ο Τούρκος πρωθυπουργός ως φανατικός ισλαμιστής θεωρεί τις γυναίκες δεύτερης κατηγορίας πολίτες.
Ολα τα παραπάνω είναι ένα παρελθόν και εάν ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία συνεχιστεί  οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις θα δοκιμαστούν στον ύψιστο βαθμό. Πριν από δύο χρόνια, ο κ. Ομπάμα σύρθηκε στην υπόθεση της Συρίας από τον Ταγίπ Ερντογάν, όταν η Αγκυρα ξεκίνησε την πολεμική εναντίον του -μέχρι τότε συμμάχου και φίλου του- Μπασάρ αλ Ασαντ, ο οποίος όμως αρνήθηκε να μετατραπεί σε δούλο του Τούρκου αφέντη. Γνωστός άφιλος ο πρωθυπουργός της Τουρκίας προσπάθησε να τον ανατρέψει πιστεύοντας ότι με τη νίκη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο θα άρχιζε να υλοποιεί το όνειρό του, να γίνει ο «Σουλτάνος» της Μέσης Ανατολής. Η αντοχή του Ασαντ ανέτρεψε εντελώς τα σχέδια του και ο «χειμώνας» της αποκαλούμενης «Αραβικής Ανοιξης» έπληξε πιό πολύ τον κ. Ερντογάν, ο οποίος για πρώτη φορά έδειξε τα σημάδια πολιτικής ψυχασθένειας που τον κυριαρχεί.
Από την τελευταία επίσκεψη του στην Ουάσιγκτον, όταν απαίτησε, χωρίς επιτυχία, και επίσημο δείπνο δίχως αλκοόλ και μουσουλμανικές συνήθειες, ο κ. Ερντογάν και ο κ. Ομπάμα συνομίλησαν δυό φορές, στις 24 Ιουνίου και στις 7 Αυγούστου, μετά από επίμονες οχλήσεις της Αγκυρας. Αυτό βεβαίως, που στους παροικούντες της Ουάσιγκτον δεν προκάλεσε έκπληξη, είναι ότι στη διάρκεια της συριακής κρίσης, από τις 21 Αυγούστου μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι συνεννοήσεις με την Αγκυρα γίνονται μέσω του Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος προκάλεσε τον Αμερικανό ομόλογό του Τζον Κέρι, λέγοντας ότι οι συζητήσεις πρέπει να γίνονται μεταξύ των αφεντικών τους, μία εκβιαστική θέση που δεν γνωρίζουμε πως θα απαντηθεί από την Ουάσιγκτον. Ο κ. Νταβούτογλου προσπάθησε να επιτύχει διμερή συνάντηση των δύο ηγετών στην Αγία Πετρούπολη και ο Λευκός Οίκος άφησε μία ελπίδα για σύντομη συνάντηση στο περιθώριο της συνόδου των G-20, που δεν θα αλλάξει την κατάσταση. (Η συνάντηση κράτησε 3 λεπτά και οι δύο ηγέτες τα είπαν στα …όρθια).
Οι διαφορές είναι πολλές πια, και δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη Συρία, όπου διαφωνούν στον τρόπο αντίδρασης –ο Ερντογάν απαιτεί πόλεμο, όχι «χειρουργικά» κτυποήματα. Η υπόθεση της επίσκεψης στη Γάζα, που ΔΕΝ έγινε, μόλυνε τις σχέσεις και δικαίωσε το Μπένζαμιν Νετανιάχου, που υπογράμμιζε σε κάθε ευκαιρία στους Αμερικανούς ότι ο Τούρκος πρωθυπουργός είναι ένας φανατικός επικίνδυνος ισλαμιστής, που μισεί το Ισραήλ και την Αμερική. Ο θυμός του κ. Ερντογάν για το πραξικόπημα εναντίον του Μόρσι και η πίστη του ότι πίσω από την ανατροπή είναι το Ισραήλ, προκάλεσαν ένα «αντιδιπλωματικό» άδειασμα του Τούρκου ηγέτη, ο οποίος ζήτησε να μιλήσει στον κ. Ομπάμα χωρίς επιτυχία.
Ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου έχει ενοχληθεί αφάνταστα και με τους τουρκικούς ισχυρισμούς ότι πίσω από τις διαδηλώσεις του Ιουνίου, που έγιναν δύο εβδομάδες μετά την επιστροφή του κ. Ερντογάν από την Ουάσιγκτον, βρίσκονται η CIA και η Μοσάντ, επειδή ο Τούρκος πρωθυπουργός επέμενε να επισκεφθεί τη Γάζα. Γεγονός είναι ότι η επίσκεψη δεν έγινε ποτέ και από τότε ο κ. Ερντογάν «κόντυνε» πολιτικά χάνοντας την αίγλη και την ισχύ του. Τα προβλήματα για τη χώρα του πολλαπλασιάστηκαν και θα θεωρηθεί ο απόλυτος υπεύθυνος για την ισχυροποίηση των Κούρδων που ζώνουν από παντού τη νοτιοανατολική Τουρκία.
Οπωσδήποτε, η συριακή κρίση θα έχει πολλά πολιτικά «θύματα». Και το κύρος του Προέδρου Ομπάμα θα «τραυματιστεί», και ο Ασαντ δεν μπορεί να συνεχίσει αυτόν τον εμφύλιο του αιματοκύλισε τη χώρα του, και οι δικτάτορες της Μέσης ανατολής δεν θα νοιώθουν το ίδιο άτρωτοι, όπως συμβαίνει σήμερα. Αλλά, θα συμφωνήσω με τους αναλυτές, που πιστεύουν πως το μεγαλύτερο θύμα θα είναι ο αλλαζόνας Ταγίπ Ερντογάν.
Δημοσιεύθηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ την Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013 – Photo via White House



Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Η επόμενη ημέρα της σχέσης Αθήνας – Ουάσιγκτον

Posted on 

του Αλέξανδρου Μαλλιά,  πρώην Πρέσβη της Ελλάδος στη Ουάσιγκτον (2005-2009)
(Άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΑΜΥΝΑ & ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ, τ. Σεπτεμβρίου 2013)
mallias_Greece1Η επίσκεψη εργασίας του Πρωθυπουργού της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον  και οι συναντήσεις που είχε με τον Πρόεδρο Ομπάμα και τον Υπουργό Εξωτερικών Τζον Κέρρυ έρχονται να συμπληρώσουν ένα κενό. Την απουσία δηλαδή τακτικών υψηλού επιπέδου συναντήσεων και διαβουλεύσεων μεταξύ των δύο συμμάχων. Συνεπώς η επίσκεψη του κ. Σαμαρά στο Λευκό Οίκο έπρεπε να γίνει. Ευτυχώς, έγινε  έστω με μια καθυστέρηση. Για τη οποία δημιουργήθηκαν εντυπώσεις που θα μπορούσαν να βλάψουν την εικόνα του Πρωθυπουργού και της χώρας.
Ας όψονται εκείνοι, βασιλικότεροι του βασιλέως, που είχαν σπεύσει  να αναγγείλουν τη παρουσία του κ. Αντώνη Σαμαρά στο Αμερικανό-Εβραϊκό Συνέδριο στις 4 Ιουνίου ,σε συνδυασμό με την -μη  καθορισμένη όπως τελικά αποδείχθηκε- συνάντηση του με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ. Είναι ακόμη και σήμερα όλοι στις θέσεις τους. Το κενό αυτό είχε προσπαθήσει να καλύψει, σε κάποιο βαθμό βέβαια, ο υπουργός Δημήτρης Αβραμόπουλος τόσο με τη σημερινή του ιδιότητα όσο και με τη προηγούμενη του πρώην Υπουργού Εξωτερικών και Άμυνας. Είναι ο υπουργός, που έχει πραγματοποιήσει τις περισσότερες  σε αριθμό και ουσιαστικότερες σε περιεχόμενο επισκέψεις στις ΗΠΑ.
Δεν είμαι οπαδός αμφιβόλου άλλωστε αποτελεσματικότητας πολιτικών αυτοματισμών και των συνακολούθων  διπλωματικών συνειρμών. Δεν πιστεύω, συνεπώς, ότι στο πρώτο μήνα της θητείας του ο εκάστοτε Έλληνας πρωθυπουργός πρέπει να επισκέπτεται την Ουάσιγκτον. Ταυτόχρονα όμως οι σχέσεις μας με τις ΗΠΑ είναι πολύ σοβαρές για την Ελλάδα. Είναι επίσης σοβαρές για τη Ουάσιγκτον, καθόσον δεν αναλύονται αποκλειστικά και μόνο μέσα από το πρίσμα διμερών εκκρεμοτήτων και δράσεων. Επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό -σε πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι μπορούμε να φαντασθούμε- από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, την κρίση στην ευρωζώνη, τις εν δυνάμει επιπτώσεις της στις ευρω-ατλαντικές οικονομικές σχέσεις και στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.
Επιπλέον, κατά τη τελευταία τριετία, η Ελλάδα τόσο ως σύμμαχος στο ΝΑΤΟ όσο και ως χώρος -υπογραμμίζω τη λέξη χώρος- έχει αποκτήσει  ιδιαίτερη επιχειρησιακή σημασία λόγω των απρόβλεπτων και πρωτοφανών σε έκταση και σε μελλοντικό χρονικό βάθος εξελίξεων στην Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική. Από το Γιβραλτάρ μέχρι και  τον Περσικό Κόλπο.
Με κίνδυνο να φανώ αιρετικός, εκτός από ενοχλητικός, ριψοκινδυνεύω την εκτίμηση ότι η αξία των πάσης φύσεως διευκολύνσεων που παρέχονται στις πάσης φύσεως βάσεις (με συγχωρείτε «διευκολύνσεις») στη Σούδα και αλλού, έχει αποκτήσει το τελευταίο καιρό μη υπολογισμένη, τη στιγμή της υπογραφής των σχετικών συμφωνιών, υπεραξία . Τέτοιας μορφής που να επιτρέπει στη σημερινή Ελληνική κυβέρνηση -εάν υπάρχει βούληση και σχέδιο- να αντιπαρέρχεται χωρίς πολιτικό ή διπλωματικό κόστος τις ποικιλόμορφες ενθαρρύνσεις, προτροπές και νουθεσίες της Ουάσιγκτον για την πολιτική και θέση μας στο ”άλφα” ή ”βήτα” υψηλής για τα δικά μας συμφέροντα -όπως εμείς τα προσδιορίζουμε- θέμα. Επιπλέον, πριν από την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης για την επέκταση των εγκαταστάσεων στη Σούδα, η ελληνική πλευρά – που αναμφίβολα διευκολύνεται από τη περιφερειακή συγκυρία- μπορεί και δικαιούται να ζητήσει  επιπλέον πολιτικά, οικονομικά και εξοπλιστικά ανταλλάγματα. Τα πολιτικο-οικονομικά είναι στη παρούσα συγκυρία πιο αναγκαία και απαραίτητα.
Ρίχνω απλά μια ιδέα. Ενθυμείται κανείς τις επιστολές του Χένρυ Κίσινγκερ προς τονΔημήτριο Μπίτσιο; Προϊόν μιας συστηματικής, σταθερής ως προς τον στόχο και αξιοπρεπούς πολιτικής που ακολούθησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έναντι της Ουάσιγκτον στα μεταπολιτευτικά χρόνια; Πρόσφατα ξαναδιάβασα τα πρακτικά μιας σημαντικής  -στη κυριολεξία- συνομιλίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Πρόεδρο Τζέραλντ Φόρντ στις Βρυξέλλες, τον Μάιο 1975, στο περιθώριο της Συνάντησης Κορυφής του ΝΑΤΟ. Αξίζει να την μελετήσουν οι σημερινοί πολιτικοί μας ταγοί για να μαθαίνουν τι σημαίνει αξιοπρεπής στάση και πάνω απ’ όλα κύρος, σθένος και διαπραγματευτική δεινότητα. Θυμίζω μόνο ότι τα πράγματα και την εποχή εκείνη κάθε άλλο παρά ρόδινα ήσαν. Εκτός των άλλων, η Ελλάδα με προσωπική απόφαση του Πρωθυπουργού είχε αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
soudabay+(2)
Για την Ουάσιγκτον, λοιπόν, η Σούδα είναι θεμελιώδες ζήτημα συμφέροντος  και προτεραιοτήτων. Δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο για τον οποίο δεν ισχύει το ίδιο και για την Ελλάδα. Ναι, πιστεύω ότι η Σούδα εξυπηρετεί και τα ελληνικά συμφέροντα και σταθερά αναβαθμίζει τη θέση της στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής  Βόρειας Αφρικής (ΜΕΝΑ). Δεν θα ήθελα στο σημείο αυτό να αρχίσω ενα δημόσιο διάλογο για το περιεχόμενο και το χαρακτήρα των παρεχομένων  ”διευκολύνσεων”. Αν κάποιος επιμένει να αμφισβητεί τη στρατηγική τους σημασία και το τακτικό επιχειρησιακό χαρακτήρα τους, ας αρκεσθεί να αναζητήσει τα στοιχεία εμπλοκής τους όχι πολύ μακριά, αλλά στη διάρκεια της Λιβυκής κρίσης. Ας αναζητήσει επίσης τα στοιχεία για τη χρήση τους στο Αφγανιστάν και από τις αρχές του 2003 στο Ιράκ.
Δεν διεκδικώ την αποκλειστικότητα της πατρότητας αυτής της επισήμανσης. Πρόκειται άλλωστε και για πρόσφατη δημόσια παραδοχή με επίσημη ανακοίνωση του Αμερικανικού Πενταγώνου, αναρτημένη ακόμη και σήμερα στην ιστοσελίδα του, για το περιεχόμενο των σημαντικών συνομιλιών των Υπουργών Άμυνας Τσακ Χέηγκελ καιΔημήτρη Αβραμόπουλου στο Πεντάγωνο στις 31 Ιουλίου 2013. Λίγες μέρες πριν την επίσκεψη του κ. Πρωθυπουργού στο Λευκό Οίκο.
Το σχετικό απόσπασμα της ανακοίνωσης έχει ως εξής :
”…Secretary Hagel thanked Minister Avramopoulos  for Greece’s continued hosting of U.S. forces at Naval Support Activity at Souda Bay. Souda Bay is a key enabler of US Strategic  objectives in the region ,the importance  of which became apparent during  the Operation United Protector in Libya…”.
Ιδού και η  μετάφραση: «Ο Υπουργός  Χέηγκελ ευχαρίστησε τον Υπουργό Αβραμόπουλο για τη συνεχιζόμενη φιλοξενία της (…) στη Σούδα. Ο Κόλπος της Σούδας είναι  ένας συντελεστής-κλειδί για τους αμερικανικούς στρατηγικούς στόχους στη περιοχή, η σημασία της οποίας κατέστη εμφανής κατά την Επιχείρηση στη Λιβύη».
Δεν με εκπλήσσει ή συναρπάζει το γεγονός ότι αυτή η περικοπή αποσιωπήθηκε ως δια μαγείας στην Ελλάδα. Το ίδιο άλλωστε συνέβη και χθες, το ίδιο και προχθές. Στη τακτική μας να αποφεύγουμε να αξιοποιούμε με σύνεση, σχέδιο και πάνω από όλα με συνέπεια, τη σημασία και την αξία της Σούδας έχω ήδη επισημάνει και σε παλιότερο μου κείμενο.
Κάτι ακόμη: το ελάχιστο που έχουν να κάνουν καθημερινά οι διακόσιες περίπου πρεσβείες στη Ουάσιγκτον είναι να καταγράφουν τις δηλώσεις και ανακοινώσεις του Λευκού Οίκου, του Στέητ Ντιπάρτμεντ και του Υπουργείου Άμυνας. Ό,τι εμείς σκοπίμως διαχρονικά υποβαθμίζουμε, εκείνες το συγκρατούν. Άρα, προς ποία κατεύθυνση η διαχρονική δική μας «αιδήμων σιωπή»; Αν όχι μόνο για λόγους εσωτερικούς;
Η ανάλυση μου είναι η ακόλουθη: 
  1. Εκτιμώ ότι η Σούδα είναι η σημαντικότερη αμερικανική βάση σε ολόκληρη τη περιοχή με στρατηγικό και τακτικό επιχειρησιακό χαρακτήρα. Δεν είναι ορθό να τη συγκρίνουμε με τη αεροπορική βάση στο Ινσιρλίκ (Τουρκια). Η Σούδα είναι ταυτόχρονα ναυτική και αεροπορική .
  2. Η διόλου ευκαταφρόνητη σημασία του Ινσιρλίκ (επίσης με  μανδύα ΝΑΤΟ), αναδείχθηκε κυρίως κατά τις επιχειρήσεις στο Ιράκ. Η Σούδα είναι πιο κοντά στο σύνολο των εστιών ανάφλεξης, ανασφάλειας και ανατροπής (τα τρία ΑΛΦΑ ) στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής (MENA). Είναι βάση -κλειδί.
  3. Ουδείς γνωρίζει σήμερα ποία θα είναι η κατάληξη των ανακατατάξεων στη περιοχή της ευρύτερης γειτονιάς μας και σε ποιό βάθος χρόνου θα μπορούμε και πάλι να μιλάμε για προβλέψιμες εξελίξεις. Με σημερινά δεδομένα, από την Τυνησία μέχρι και τον Κόλπο είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να γίνουν ασφαλείς προβλέψεις. Πάντως, θα χρειασθούν περισσότερο από δύο δεκαετίες. Οι εκτιμήσεις  αποτελούν  περισσότερο ευχές και λιγότερο επιλογές πολιτικής. Αυτό ισχύει και για τις ΗΠΑ. Πριν δύο χρόνια ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ακολούθησε τον Ταγίπ Ερντογάν στο δημόσιο αίτημα-ευχή να φύγει ο Μπουμπάρακ.                        Πολύτιμο βοήθημα και οδηγός για όποιον θέλει να πληροφορηθεί τι ακριβώς καιΕξώφυλλοκυρίως γιατί τα πάντα αλλάζουν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής αποτελεί το πρόσφατο βιβλίο του Στρατηγού Ιωάννη Παρίση «Η ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ  ΘΑΛΑΣΣΑ» (Εκδόσεις Λιβάνη). Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Είναι το πληρέστερο σχετικό βιβλίο που έχω υπόψη μου.
  4. Άρα, η Ελλάδα τόσο σαν σύμμαχος του ΝΑΤΟ όσο και σαν χώρος -χρησιμοποιώ εσκεμμένα τον όρο, παρά το γεγονός οτι προκαλεί αντιδράσεις- ανεξάρτητα από τη περιδίνηση της στη βαθειά κρίση, είναι ένας πολύτιμος γεωστρατηγικός εταίρος. Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, γεωγραφικά και επιχειρησιακά ίσως μάλιστα είναι ο πολυτιμότερος. Παρά τη κρίση και τις αδυναμίες της.
  5. Δεν χρειάσθηκε να περιμένουμε την λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» για να διαπιστώσουμε πόσο ασύνδετες και βαθειά διχασμένες είναι οι αραβικές χώρες. Λυπάμαι αν στενοχωρήσω η απογοητεύσω κάποιους αλλά αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε «αραβικός κόσμος» είναι μια παράπλευρη, πιθανόν οριστική, απώλεια του σημερινού κύκλου εξεγέρσεων , επεμβάσεων και ανακατατάξεων. Ανακατατάξεις, που ενώ έχουν επί του παρόντος πολιτικό και πολιτειακό χαρακτήρα και εκφάνσεις, πιθανολογώ ότι θα μπορούσαν να οδηγήσουν και σε αλλαγές συνόρων στη Μέση Ανατολή, κυρίως αλλά  και στη Βόρειο Αφρική.
  6. Η ανάλυση που γίνεται  σήμερα για τη Αίγυπτο ή τη Συρία, για τη Λιβύη ή για τοΙράκ, αναδεικνύουν ολοένα και περισσότερο τις εθνοφυλετικές και θρησκευτικές διαφορές μέσα σε κάθε χώρα. Απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά η συγκολλητική ουσία που λέγεται «άραβας» και «αραβικός κόσμος». Η οποία βέβαια ποτέ δεν υπήρχε σε σχέση με τους Κούρδους. Η μέρα εκπλήρωσης τω ιστορικών τους στόχων δεν είναι μακριά. Η ανακάλυψη η μάλλον η αποκάλυψη όλων αυτών των εθνο-θρησκευτικών ομάδων εμφανίζεται ξαφνικά ως ερμηνεία και γενεσιουργός αιτία των αναφλέξεων, επαναστάσεων, ανατροπών και κρίσεων. Αναλόγως της περίπτωσης μιλάμε με όρους εμφυλίων συρράξεων, εθνικών ή θρησκευτικών εκκαθαρίσεων, ακόμη και γενοκτονίας (περιπτώσεις Ιράκ και Συρίας). Μας θυμίζει κάτι αυτό; Εμένα πάντως μου θυμίζει τις εξελίξεις της δεκαετίας  του 1990, που οδήγησαν στη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και σε συγκεκριμένες περιοχές μόνιμης ανάφλεξης στο Καύκασο. Μου θυμίζει έντονα νεόκοπους προσδιορισμούς εθνοτικών ομάδων π.χ. τωνbosniacs. Σήμερα για παράδειγμα παρακολουθώντας την ανάλυση και την ειδησεογραφία βλέπω ολοένα και συχνότερα να χρησιμοποιείται για παράδειγμα ο όρος syriacs (οι ομιλούντες τη συριακή χριστιανοί της Μεσοποταμίας ή απλά οι Ασσύριοι χριστιανοί της Μεσοποταμίας). Δεν είναι νέος. Χρησιμοποιείται όμως με ασυνήθιστα μεγαλύτερη συχνότητα το τελευταίο δίμηνο-τρίμηνο σε σχέση με το παρελθόν ως φυλετικό-θρησκευτικός προσδιορισμός. Συμβουλεύτηκα πρόσφατα τη Wikipedia. Είδα αμέσως τι προσπάθεια γίνεται για την «εγκόλπωση» τους. Ας συγκρατήσουμε τον όρο. Θα τον βρίσκουμε μπροστά μας.
  7. Επιστρέφω στη ανάλυση των πλεονεκτημάτων της στρατηγικής θέσης της Ελλάδος. Ναι, η Σούδα και το σύνολο των διευκολύνσεων στη Κρήτη αναβαθμίζουν τη στρατηγική θέση της Ελλάδος . Η νέα φάση των σχέσεων μας με το Ισραήλ, που σημειωτέον  δρομολογήθηκε κυρίως από το Ισραήλ, χωρίς μεγάλη προσπάθεια από την Αθήνα, αρχίζει τώρα να αποκτά ουσία και περιεχόμενο. Όμως, αξίζει να σημειώσω ότι ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές στο παρελθόν των σχέσεων της Αθήνας με το Ισραήλ, δεν αντηλλάγησαν τόσο βαριές κατηγορίες και χαρακτηρισμοί όπως αυτοί που εκτοξεύονται τη τελευταία τετραετία από την Άγκυρα και το Τελ-Αβίβ. Μεταξύ δηλαδή των «στρατηγικών εταίρων» στη Μέση Ανατολή. Η οξύτητα και πάνω από όλα το θρησκευτικό-πολιτικό βάθος της αντιπαλότητας προς το Ισραήλ που καλλιεργεί η κυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν έχει «δηλητηριάσει» μεγάλο τμήμα της τουρκικής κοινής γνώμης. Επίσης, έχει πια διαπεράσει και τις λεγόμενες «μόνιμες δομές» στη Τουρκία (Ένοπλες Δυνάμεις, Διπλωματική Υπηρεσία, ΜΙΤ). Με άλλα λόγια, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι αύριο θα υπάρξει μια ενδεχόμενη αποκατάσταση σχέσεων στη κορυφή, δύσκολα, μα πολύ δύσκολα θα γίνει δεκτή και από τη τουρκική κοινή γνώμη. Επιπλέον, η κρίση των σχέσεων της Άγκυρας με το Κάιρο -που οφείλεται  και πάλι στο θρησκευτικο-πολιτικό πλέγμα της κυβέρνησης Ερντογάν και την απέχθεια του στη παρεμβατική πολιτική του στρατού στην Αίγυπτο και στην Τουρκία -αφαιρεί κάθε δυνατότητα στη Τουρκία να διαδραματίσει πρώτο ρόλο στο Παλαιστινιακό. Πέραν του γεγονότος, δηλαδή, ότι η Κυβέρνηση του Ισραήλ βλέπει, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, ως τη καλλίτερη δυνατή εξέλιξη την επέμβαση του στρατού στην Αίγυπτο. Προσωπικά θεωρώ ότι αρμόζει ο όρος «πραξικόπημα».
  8. Πιστεύω ότι θα ήταν σκόπιμο και χρήσιμο ο κ. Πρωθυπουργός ή έστω ο κ. Υπουργός Εξωτερικών, να περιλάβουν στις συναντήσεις τους και τη πανίσχυρη Αmerican Israeli Public Affairs Committee (AIPAC). Ανεξαρτήτως Προέδρων και Administration, το Αμερικανικό Κογκρέσο παραμένει η άτρωτη ασπίδα και ο πολιορκητικός κριός του Ισραήλ και των συμφερόντων του στην Ουάσιγκτον. Είναι αρκετά συνηθισμένο το φαινόμενο το Κογκρέσο -χάρις στην αποτελεσματικότητα και την εμβέλεια της ΑIPAC- να αναιρεί, αμβλύνει και ενδεχόμενα να ακυρώνει στη πράξη αποφάσεις η προθέσεις του εκάστοτε Προέδρου. Όταν αυτές δεν αρέσουν στο Ισραήλ. Επιπλέον, το Κογκρέσο  -τόσο η Γερουσία  όσο και η Βουλή των Αντιπροσώπων- αποτελούν αυτό που αποκαλώ την «υπεραξία» η «προστιθέμενη αξία» της Ελλάδος στην αμερικανική πρωτεύουσα. Σε βαθμό μάλιστα δυσανάλογα μεγάλο της εμβέλειας της χώρας μας. Δυστυχώς -να γιατί συνεχώς επισημαίνω την απουσία συνέχειας, θεσμικής οργάνωσης ανεξάρτητης από πρόσωπα και υπουργούς- τα τελευταία χρόνια περιορίσθηκε ή απέκτησε πυροσβεστικό χαρακτήρα μια σημαντική προσπάθεια που είχε γίνει τη τετραετία 2005 -2009 για τη παρουσίαση των θεμάτων μας και δη του ζητήματος των Σκοπίων στο Κογκρέσο. Η συμμετοχή και συμβολή της οργανωμένης Ομογένειας και μεμονωμένων προσωπικοτήτων ήταν καταλυτική. Κάτι ακόμη: Η διαχρονικά σταθερή στήριξη από πλευράς συγκεκριμένων εκπροσώπων του αμερικανικού λαού στη Γερουσία και στη Βουλή των θέσεων της Αθήνας και της Λευκωσίας πρέπει να ιδωθεί μέσα από το πρίσμα της εξαιρετικής δουλειάς που κάνουν συγκεκριμένοι επιφανείς ομογενείς της Ελλαδικής και Κυπριακής ομογένειας. Σημειώνω ότι η Κυπριακή Ομογένεια, καίτοι ολιγάριθμη, είναι καλλίτερα οργανωμένη και αναμφίβολα πιο αποτελεσματική. Αν μη τι άλλο, οι περί τον κύριο Πρωθυπουργό θα αντελήφθησαν πώς πρέπει να κινούμαστε για να πετύχουμε το στόχο μας. Η γραπτή παρέμβαση και το κύρος ενός Γερουσιαστή, του Robert Menendez, προς τον Πρόεδρο Ομπάμα είχε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από τόσες συναντήσεις στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και με την Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα. Θέλω να ελπίζω ότι η Κυβέρνηση, και το Υπουργείο Εξωτερικών θα επαναφέρουν τις επαφές μας με το Κογκρέσο στη πρώτη προτεραιότητα. Επειδή πρόσφατα πάλι άκουσα το επιχείρημα για έλλειψη χρημάτων κλπ., θα ήθελα απλά να σημειώσω ότι η ετήσια δαπάνη που απαιτείται για τις υπηρεσίες συγκεκριμένης εταιρείας με άριστες προσβάσεις στο Κογκρέσο, είναι μικρότερη της δαπάνης που απαιτήθηκε για να «ξαναστηθεί» το γραφείο ενός Υπουργού. Η της δαπάνης για ενοικίαση αυτοκίνητων το 2011, για μια επίσκεψη στη Ουάσιγκτον. Αλλά στη σημερινή Ελλάδα και αυτά ακούγονται περίεργα. Κυρίως όμως ενοχλητικά.
  9. Με βάση τις πολύτιμες εμπειρίες από τη κρίση του Λίβανου το 2006, και της Λιβύης το 2011, η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει ο κόμβος για επιχειρήσεις MEDEVAC(έκτακτες περιπτώσεις διάσωσης ασθενών και τραυματιών). Επίσης, ο «πλωτός ανθρωπιστικός διάδρομος» για τη μεταφορά αμάχων σε τρίτες χώρες.
  10. Επίσης η Αθήνα έχει κάθε συμφέρον να συζητήσει με το Ισραήλ σχέδια και πολιτικές συνέργειες στα Βαλκάνια και δη στην Αλβανία και στο Κόσοβο. Τόσο η σκοπιμότητα όσο και η χρησιμότητα είναι προφανείς. Η συνεργασία με το Ισραήλ θα αμβλύνει σε μεγάλο βαθμό αν δεν θα εξουδετερώσει την εμβέλεια των νέο-οθωμανικών επιρροών και επεμβάσεων και δη σε θέματα άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος.
  11. Τέλος, είναι καθόλα  σκόπιμο να  πραγματοποιηθεί μια επίσημη  επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας στο Λευκό Οίκο. Θυμίζω ότι έχουν σχεδόν περάσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια -είμαστε κοντά στα είκοσι- από τη τελευταία επίσκεψη του π. Προέδρου Κωστή Στεφανόπουλου στην Ουάσιγκτον (Μάιος 1996).

Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

Ποιο είναι το όραμα σας κε Πρωθυπουργέ ;;

Ποιο είναι το όραμα σας κε Πρωθυπουργέ ;;

Πριν από ένα χρόνο κληθήκαμε να επιλέξουμε, μεταξύ των εκφραστών του «κακού» και του «χειρότερου» σεναρίου, όντας ήδη εξουθενωμένοι από τη διετή μνημονιακή λιτότητα, στην οποία μας είχαν οδηγήσει οι έξωθεν και έσωθεν επιβαλλόμενοι αναποτελεσματικοί πειραματισμοί.
Τότε μας καλέσατε σε συστράτευση, για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων :
-         Την ανάκτηση της αξιοπιστίας της Χώρας μας στο εξωτερικό (ως εργαλείο για μια αξιοπρεπή και ισότιμη επαναδιαπραγμάτευση, με τους εταίρους μας)
-         Την προώθηση και εφαρμογή ουσιαστικών δομικών μεταρρυθμίσεων στο Κράτος, στην Οικονομία και στην Κοινωνία, για τον εκσυγχρονισμό της Χώρας μας
-         Την προώθηση της «Ανάπτυξης», ως το μόνο αποτελεσματικό αντίδοτο στην 5ετή ύφεση της οικονομίας μας και στην αναζωογόνηση της χειμάζουσας κοινωνίας μας
Είναι πολλοί που με επιπολαιότητα βιάστηκαν και μόλις τρεις μήνες μετά την ανάληψη της ευθύνης διακυβέρνησης της Χώρας, ζητούσαν απτά αποτελέσματα και νέες εκλογές!! Άλλοι (όπως και εγώ), πιο εγκρατείς, ανέμεναν εσείς να σηματοδοτήσετε την έναρξη έστω επίτευξης των στόχων σας, για να σας κρίνουν …… επί του αποτελέσματος !! Τους τελευταίους λοιπόν μήνες, που έντονα προβάλλετε το (ψυχολογικής στήριξης) «success story» των στόχων και των μεθοδεύσεων σας, καλούμαι πλέον και εγώ «ο απλός πολίτης» (που όμως σκέπτεται), να αξιολογήσω την πρόοδο και κατά συνέπεια την αξιοπιστία σας.
-          Αν και οι ενδείξεις είναι πολλές, θεωρώ ότι η πρόσφατη άρνηση αποδέσμευση της δόσης του Ιουνίου (4 δις) από τους εταίρους μας, ως ότου διευθετηθεί και η τελευταία λεπτομέρεια της διαθεσιμότητας, ακόμη και των 80 μόλις ατόμων (έναντι των 4.500), αλλά ακόμα και της διαδικαστικής έκδοσης του ΦΕΚ στο πολυνομοσχέδιο, που όμως ήδη είχε ψηφίσει η Βουλή,  δηλώνει έμπρακτα και αδιαμφισβήτητα ότι οι συνομιλητές μας, εξακολουθούν να μη μας εμπιστεύονται !!
-          Μεταρρυθμίσεις ….. (!!) ακούμε συνεχώς να νομοθετούνται, μεταρρυθμίσεις ακατανόητες για τον απλό κόσμο, που ακόμα και αυτές παραμένουν παγωμένες ….. μέχρι να μεταρρυθμιστεί το Κράτος (κατά το γνωστό φαύλο δίλημμα : ποιο έγινε πρώτο, το αβγό ή η κότα). Όσο για αποκρατικοποιήσεις …… ουδέν νεότερο (άλλη μια ένδειξη διοικητικής ανικανότητας και διεθνούς αναξιοπιστίας – αφού κανένας δεν κάνει συνέταιρο έναν αφερέγγυο) !!
-          Η Ανάπτυξη, που ήταν και είναι η «σημαία» της πολιτικής πλατφόρμας σας, είναι άφαντη, ανύπαρκτη και δεν πρόκειται να τη δούμε, αν αυτή δε διέλθει προηγουμένως από τις Βρυξέλλες και την Ευρώπη γενικότερα και συνολικά (δηλαδή από το 2015 και έπειτα – μέχρι τότε οι Έλληνες, θα βιώνουμε σχεδόν μια 10ετία ύφεσης, κόντρα σ’ όλες τις κοινωνικές και οικονομικές θεωρίες).
Το 2010, που αποδεχθήκαμε το μοιραίο μνημόνιο των δανειστών μας και εναποθέσαμε τις τύχες μας, στα παγκοσμιοποιημένα οικονομικά μοντέλα της Τρόικα, ήταν εμφανές ότι ο στόχος της «εσωτερικής υποτίμησης», απαιτούσε ….. να καεί το λίπος που είχαν αποταμιεύσει οι Έλληνες, για να βιώσουν έτσι την οδύνη της ανασφάλειας, να υποταχθούν στη εργασιακή διαφώτιση των καθοδηγητών (ανταγωνιστικότητα) και να πειθαρχήσουν στις εντολές των εκτελεστικών οργάνων τους (κοινωνική προσαρμογή). Τρία (3) χρόνια μετά, που το λίπος των περισσότερων Ελλήνων έχει καεί και έως ότου καεί και αυτό που απομένει στους ολίγους, οι λιπόσαρκοι Έλληνες θα καίνε πλέον τις σάρκες τους και το μυϊκό ιστό από τα βασικά όργανα της επιβίωσης των.
Παράλληλα με τη διαδικασία «λιποαναρρόφησης», ήταν εμφανές και επιστημονικά επιβεβλημένο, ότι έπρεπε να ξεκινήσει και η Ανάπτυξη νέου υγιούς μυϊκού ιστού, που όμως δεν έγινε, αν και εσείς πράγματι έγκαιρα το είχατε επισημάνει !! Τώρα λοιπόν αντιμετωπίζουμε μια λιπόσαρκη, εξουθενωμένη, ασθενική και κακορίζικη κοινωνία, που απαιτεί όχι μόνο νέο μυϊκό ιστό για να αναστηλωθεί, αλλά και λίπος, για την αναγκαία καύση ενέργειας, ώστε να ανανήψει και να ξανακινηθεί.
Κύριε πρωθυπουργέ, το πρόβλημα που έχετε τώρα να αντιμετωπίσετε (και μαζί σας, μοιραία όλοι μας), είναι ότι :
-          Ο νέος μυϊκός ιστός – η νέα γενιά των 25-35 ετών, έχει ατροφήσει σε βαθμό μη αναστρέψιμο. Καταδικάστηκε ανεπιστρεπτεί, διότι όταν και αν ποτέ βρεθεί αυτό το αναγκαίο  για τις καύσεις του λίπος, αυτός θα είναι πλέον βιολογικά πεπερασμένος και υπερκερασμένος, από τους επερχόμενους πιο νέους …. ιστούς.
-          Παράλληλα, τα μοναδικά όργανα που μπορούσαν να παράσχουν, έστω και μια μειωμένη – ανεπαρκή ποσότητα καύσιμου λίπους, οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, κατεστάλησαν και καταστράφηκαν, μεθοδικά και συστηματικά, από τα λάθος φάρμακα και τις λαθεμένες οριζόντιες διαγνώσεις της θεράπουσας Τρόικα και των ντόπιων νοσηλευτών μας.
-          Μη υπάρχοντος πλέον, του εσωτερικού - Εθνικού λίπους, που θα μπορούσε υπό διαφορετικές περιστάσεις …. και (σοβαρούς Εθνικούς) σχεδιασμούς, να ενεργοποιήσει την ανάπτυξη, είναι επόμενο ότι θα χρειαστούν μεταγγίσεις και μεταμοσχεύσεις από εξωτερικούς δότες, με όλα τα ρίσκα (συμβατότητας) και τους περιορισμούς που θα μας επιβάλλονται (εκάστοτε, για τις επόμενες δεκαετίες).
Χωρίς κάποια αμυδρά αποτελέσματα, που να μπορούν να γίνουν αντιληπτά και να ανακουφίσουν έστω και ενδεικτικά το λαό, που να αναπτερώσουν την ελπίδα του και να χαλυβδώσουν τη θέληση του, θεωρώ ότι η επικοινωνιακή εκστρατεία σας, που εκφράζετε με τα συνθήματα τύπου success story και οι «αισιόδοξες» δηλώσεις συμπαράστασης των «ατσαλάκωτων» ξένων συνομιλητών σας, είναι άκρως επικίνδυνες πρακτικές και υψηλού ρίσκου μεθοδεύσεις, διότι μετά το εξαντλημένο πλέον Εθνικό λίπος, αναλώνουν επικίνδυνα και τα όποια ψυχικά αποθέματα των Ελλήνων.
Η πολιτική ασφάλεια που (θεωρείτε ότι) σας παρέχει, η παντελής έλλειψη αξιόλογης και συγκροτημένης Αντιπολίτευσης και ο ωμός εκβιασμός του τύπου: «στο ευρώ με Σαμαρά ή στο χάος της δραχμής με Τσίπρα», έχει τα όρια του, που προσδιορίζονται από …. την έννοια και τη διάσταση του χάους, πάνω σ’ αυτούς που μπορεί (πλέον) να επηρεάσει. Αν δηλαδή, οι περισσότεροι συμπολίτες μας, βιώνουν ήδη το χάος και την ανέχεια, ποιοι απομένουν για να ανησυχήσουν και να υποκύπτουν ;; Ένας νέος ….. «χορός του Ζαλόγγου», δεν θα είναι καθόλου απίθανος για τους Έλληνες (αντιθέτως, είναι πηγαία γονιδιακή πρακτική μας) και αυτό ίσως και να εξηγεί καλύτερα από οποιαδήποτε επιστημονική ανάλυση, τη ραγδαία άνοδο ακραίων αναρχο-φασιστικών «πολιτικών» κοιτίδων (ειδικά στη χαμένη γενιά, του 65% των ανέργων νέων).
Επειδή βαίνουμε ολοταχώς, προς μια αυτοεκπληρούμενη «προφητεία» το Φθινόπωρο, καλείστε να μας εξηγήσετε ΑΜΕΣΑ, ευθαρσώς και χωρίς (πολιτικές) περιστροφές, ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΣΑΣ !!! Ποιο είναι το στίγμα μας, Ποιος είναι ο (εφικτός) προορισμός μας και Τι αναμένουμε εκεί να συναντήσουμε, ….. αλλά αφού προηγουμένως έχετε λάβει σοβαρά υπόψη σας, αν το πλήρωμα που διαθέτετε, μπορεί και αντέχει για να καβατζάρει !! Άλλως, είτε θα απομείνετε με ένα πλοίο φάντασμα έρμαιο στη φουρτούνα, είτε θα αντιμετωπίσετε μια ανταρσία, μια στάση που θα οδηγήσει στο αιματοκύλισμα και στο πραγματικό χάος, που ΕΣΕΙΣ θα έχετε προκαλέσει !!
Κύριε Πρωθυπουργέ, παρακαλώ να λάβετε επίσης υπόψη σας ότι :
-          Πολλοί που παραμένουν εγκρατείς και προσηλωμένοι στις δημοκρατικές επάλξεις, μπορούν να ζουν, να ελπίζουν και να αγωνίζονται, αρκεί να έχουν ελεύθερο και αξιοπρεπή αέρα, για να αναπνέουν. Η προδοσία και η ταπείνωση, είναι αυτή που μπορεί να τους στρέψει εναντίον και να τους κάνει τους πλέον αποφασισμένους τιμωρούς, του κάθε Εθνικού μειοδότη ή υπαίτιου Εθνικής καταστροφής.
-          Το 2013-14, δεν είναι και δε μπορεί να γίνει ούτε 2009, ούτε 2011, όπου οι προκάτοχοι σας, με πολιτικές στρεψοδικίες «απηλλάγησαν» των ευθυνών τους, μέσω πολιτικών διαδικασιών (εκλογών). Τα σημάδια των ακραίων αντίπαλων ανατρεπτικών εκφράσεων, δεν είναι πλέον μακριά στον ορίζοντα, αλλά γύρω από το σκάφος σας, μέσα στο Κοινοβούλιο μας … και οργανώνονται για σύγκρουση, την οποία και ΕΣΕΙΣ φαίνεται να προκαλείτε ή και ενδεχομένως να επιδιώκετε το τελευταίο διάστημα.
-          Πολλοί «στοχαστικοί» προσομοιάζουν τα σημερινά δείγματα συνταγματικών και κοινοβουλευτικών εκτροπών του δημοκρατικού πολιτεύματος μας (με επίκληση της «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης» της Χώρας), με τις αλήστου μνήμης εποχές του 1965. Μόνο που δε μπορεί, δεν πρέπει και αποκλείεται αυτό να επαναληφθεί. Είναι πρόσφατη η Ιστορία, ΟΛΟΙ έχουν πάρει τα μαθήματα τους και τις ευθύνες σήμερα, θα πρέπει να τις αναλάβουν, ΑΥΤΟΙ που εκ της θέσης και τα πεπραγμένα τους, τους αναλογούν. Δηλαδή, πολιτική διέξοδος και «άφεση αμαρτιών» των υπευθύνων, μέσω εκτροπής του πολιτεύματος, είναι αδιανόητη. «Μειοδότες» και «Ανάξιοι», είναι πλέον υπόλογοι στον ίδιο βαθμό και χωρίς ελαφρυντικά.
Κύριε Πρωθυπουργέ, όσοι μάθαμε να υπηρετούμε ιδανικά και αξίες, ξέρουμε ότι είμαστε υπηρέτες της παράδοσης μας και αναλώσιμοι, στο μείζον όφελος της Πατρίδας μας.
Αν και εσείς αισθάνεστε στρατευμένος σε τέτοια ιδανικά, τότε δεν έχετε να αποδείξετε τίποτα και σε κανένα. Απλά πρέπει να κάνετε το καθήκον σας, έχοντας όμως δίπλα σας το πλήρωμα σας, που θα πρέπει να βρείτε τρόπο και να το συσπειρώσετε και να το εμπνεύσετε – και αυτό θα γίνει μόνο αν σας δει όρθιο, αγέρωχο και υπερήφανο απέναντι στη φουρτούνα και όχι με το μαστίγιο, πάνω από τα ταλαίπωρα κεφάλια τους.
Ως παλιός, έμπειρος ναυτικός, σας διαβεβαιώνω ότι, καμιά φουρτούνα δε μπορεί να βουλιάξει σκάφος, στο οποίο ο Κυβερνήτης και το πλήρωμα του, είναι αποφασισμένοι να την αντιμετωπίσουν. Αντίθετα, καράβια έχουν βουλιάξει μέσα στο λιμάνι, από ανάξιους Κυβερνήτες και άναρχα πληρώματα.

Με εκτίμηση
Υποναύαρχος ε.α. Κ. Βουλγαράκης ΠΝ