Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Αν δεν τα πάρετε θα [αναγκαστούμε να] καταστραφείτε. Όπως έλεγαν κάποτε: “Σήμερον πρώτη, αύριον δευτέρα, την τρίτη φεύγει ο Κόχραν”

Αυτό το κράτος γεννήθηκε πάνω στον εκβιασμό περί της ύπαρξής του, έναν εκβιασμό που οδηγούσε σε αλυσιδωτά δάνεια. Δάνεια που στόχευαν στην υποδούλωση και για να την πετύχουν, υποδαύλιζαν τον εσωτερικό διχασμό. Οι 800.000 λίρες του 1824 (Loughnan, O’Brien & Co.) είχαν σαν αποτέλεσμα (και στόχο) να διαφύγουν οι Νικηταράς, Λόντος, Ζαϊμης, στα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα, να φυλακιστεί ο Κολοκοτρώνης μαζί με Κλέφτες και συμμάχους Κοτζαμπάσηδες και να καταστραφούν Κρήτη, Κάσος, Ψαρά. Αρχές του 1825 η κυβέρνηση και οι εδώ εκπρόσωποι των δανειστών, ενώ περίμεναν τον Ιμπραήμ έκλειναν το δάνειο των 2 εκατομμυρίων λιρών (J. & S. Ricardo). Η εμφάνιση του Ιμπραήμ έκανε πιο εύκολη τη μαζική υπογραφή της αίτησης προστασίας προς την Αγγλία. Το Μεσολόγγι προδόθηκε από τους ντόπιους αντιπρόσωπους των δανειστών και έπεσε το 1826, αλλά ο Καραϊσκάκης και ο Κολοκοτρώνης (που γλύτωσε το φόνο α λα Ανδρούτσο χάρη στον Ιμπραήμ) ήταν επίμονοι και άρχισαν να γυρίζουν την κατάσταση, ιδιαίτερα στη Στερεά. Οι δανειστές δεν πτοήθηκαν. Ο εξωτερικός αντιπρόσωπός τους ήρθε (Thomas Cochrane) και διέλυσε μαζί με τον Church το στρατόπεδο του Καραϊσκάκη, προφανώς τον ίδιο τον Καραϊσκάκη και οδήγησε τη βέβαιη νίκη σε πανωλεθρία (προτεκτοράτο της Αγγλίας λογιζόταν η Πελοπόννησος και οι Κυκλάδες).
Λέμε σήμερα ότι ο ΓΑΠ δεν διαπραγματεύτηκε. Γιατί οι απεσταλμένοι του Μαυροκορδάτου Ορλάνδος και Λουριώτης το έκαναν το 1823 στην Αγγλία; Το έκαναν το 1825; Βλέπουμε σήμερα το δανειστή να καίγεται περισσότερο από το δανειζόμενο για το δάνειο. Βάζουμε μυαλό; Βλέπουμε σήμερα την καταιγίδα ψεμάτων και τους εκβιασμούς. Και ο Cochrane τι έκανε στην Τροιζήνα μόλις πάτησε το πόδι του; Και ο γραμματέας του, κάποιος Μάσον, τι έκανε στον Κολοκοτρώνη μόλις πάτησε το πόδι του (1833) ο ανήλικος Otto Wittelsbach με την πρώτη δόση των 60 εκατομμυρίων φράγκων (Rothschild);
Βλέπουμε σήμερα, όχι μόνο το ΓΑΠ να καίγεται για τη δανειακή σύμβαση, περισσότερο κι απ τη ζωή του, βλέπουμε ακόμα και πολιτικά ζόμπι που τα ξαναζωντάνεψε ο κάθε καναλάρχης για να κρατούν το ίσο στο τροπάριο: Χωρίς το ευρώ και την Ε.Ε.: ΧΑΘΗΚΑΜΕ!. Εδώ έχουμε μια διαφορά με την ίδρυση του κράτους. Τότε, μόνον ο Μαυροκορδάτος καιγότανε. Όλα τα υπόλοιπα -αλλά κυρίως οι δανειστές- παρέμειναν ίδιοι τα τελευταία 200 χρόνια.

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Απίστευτο διάγραμμα του ευρώ σήμερα με βάση τις εξελίξεις στην Ελλάδα

Font Size Larger Font Smaller Font
AddThis Social Bookmark Button
eurotrip-greek-pm

Αν έχει κανείς αμφιβολία ότι οι εξελίξεις στην Ελλάδα επηρεάζουν την κίνηση του ευρώ τότε αυτό το διάγραμμα θα τον πείσει για το αντίθετο - Είναι στα αγγλικά και προέρχεται από δημοσιογράφο του Reuters. (Πατήστε πάνω στη φωτογραφία)
Δείχνει με παραστατικό τρόπο πώς τα διάφορα πολιτικά γεγονότα στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με τις κινήσεις της ΕΚΤ καθόρισαν την κίνηση του ευρώ.

http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=16263:incredible-chart-euros-today-in-light-of-developments-in-greece&catid=46:economy&Itemid=82

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Απόψεις... Σχόλια....


Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Η κορυφή του παγόβουνου

Του Σταυρου Λυγερου

Το πολυνομοσχέδιο είναι πια νόμος του κράτους, αλλά κατά πιθανότητα θα ανακυκλώσει και θα επιδεινώσει το αδιέξοδο, όπως συνέβη με τα προηγούμενα πακέτα μέτρων. Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης βυθίζει την οικονομία στον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο ο πολλαπλασιασμός των οικονομικών και κατ’ επέκταση κοινωνικών ερειπίων. Είναι και οι συνεχείς αποκλίσεις από τους δημοσιονομικούς στόχους. Η Ελλάδα θυμίζει σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Μόνο που σε κάθε γύρο πληρώνει βαρύ κόστος.
Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της. Τα δραματικά γεγονότα της Τετάρτης και της Πέμπτης δείχνουν ότι ο κίνδυνος κοινωνικής ανάφλεξης είναι άμεσος και μεγάλος. Οι δηλώσεις αρκετών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ ότι είναι η τελευταία φορά που ψηφίζουν τέτοια μέτρα, δείχνει να βάζει ένα τέλος στον επαναλαμβανόμενο εκβιασμό «ψηφίστε αλλιώς δεν θα πάρουμε τη δόση και θα χρεοκοπήσουμε».
Οταν σε λίγους μήνες η τρόικα θα επανέλθει με ασφυκτικές πιέσεις για νέα μέτρα, ο κόμπος θα έχει φτάσει στο χτένι. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να μακροημερεύσει ακόμα κι αν καταφέρει να επιβιώσει μέχρι τότε. Η πίεση από βουλευτές και υπουργούς προς τον πρωθυπουργό να αναλάβει «πολιτικές πρωτοβουλίες» είναι πια ασφυκτική και ενδεικτική ότι επίκεινται εξελίξεις.
Από την πλευρά της, η τρόικα αντιλαμβάνεται την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας με όρους βίαιης απαξίωσης. Προσπαθεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα ευκαιριών για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Στο πλαίσιο αυτό απαιτεί αφενός τη μαζική εκποίηση σε πολύ χαμηλές τιμές δημόσιων ακινήτων και επιχειρήσεων (λόγω της κρίσης θα ξεπουλήσουν και οι ιδιώτες) κι αφετέρου τη δραστική μείωση του κόστους εργασίας.
Η Ελλάδα, όμως, δεν πρόκειται να γίνει ανταγωνιστική με βάση το κόστος εργασίας. Δίπλα της έχει χώρες με χαμηλότερους μισθούς. Το οικονομικό μέλλον της Ελλάδας είναι στην αξιοποίηση των σημαντικών συγκριτικών πλεονεκτημάτων της. Η απάντηση στον κίνδυνο ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας δεν μπορεί, βεβαίως, να είναι μόνο η αξιοποίηση των λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας. Πρέπει να συνδυαστεί ταυτοχρόνως αφενός με δράσεις δημοσιονομικής εξυγίανσης κι αφετέρου με γενναία αναδιάρθρωση του χρέους.
Ο τρόπος που η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχειρεί τη μείωση του ελλείμματος είναι αποδεδειγμένα αποτυχημένος. Τα οριζόντια μέτρα είναι εύκολα στην εφαρμογή τους, αλλά έχουν δύο αλληλένδετα μειονεκτήματα: πρώτον, αφαιρούν διαθέσιμο εισόδημα κυρίως απ’ αυτούς που πληρώνουν φόρους, με αποτέλεσμα να τροφοδοτούν την ύφεση. Δεύτερον, είναι κοινωνικά άδικα, με αποτέλεσμα να κάνουν πιθανότερη την κοινωνική ανάφλεξη.
Η δημοσιονομική εξυγίανση πρέπει να επιτευχθεί με στοχευμένες παρεμβάσεις και στο επίπεδο της περικοπής δαπανών και στο επίπεδο της αύξησης εσόδων. Η από μηδενική βάση αναθεώρηση κάθε δαπάνης δεν θα εξοικονομούσε μόνο πόρους. Θα οδηγούσε και σε μια παραγωγική ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα. Η χρησιμοποίηση νέων πολιτικών και επιχειρησιακών εργαλείων για τη φορολόγηση του πλούτου που έχει προκύψει από συστηματική φοροδιαφυγή θα αύξανε σημαντικά τα έσοδα, χωρίς να συρρικνώσει τη ζήτηση, επειδή συνήθως αυτός ο πλούτος είναι παρκαρισμένος. Σ’ ένα μεγάλο ποσοστό, μάλιστα, είναι παρκαρισμένος σε ξένες τράπεζες. Το τρίτο σκέλος είναι η αναδιάρθρωση του χρέους. Συζητάμε πάντα μόνο για αναδιάρθρωση υπό την ομπρέλα της Ευρωζώνης κι όχι για μονομερή απόφαση της Αθήνας. Από μόνη της η αναδιάρθρωση δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα, αλλά χωρίς αναδιάρθρωση το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί.
Η ελληνική πλευρά πρέπει να υπενθυμίσει στη σημερινή σύνοδο κορυφής τη βασική αρχή: μια αναδιάρθρωση χρέους έχει νόημα μόνο εάν καθιστά αυτό το χρέος βιώσιμο. Εάν είναι μικρότερη, η κρίση ανακυκλώνεται, οι Αγορές παραμένουν κλειστές και ένα νέο πιο μεγάλο κούρεμα καθίσταται αναπόφευκτο. Αυτή είναι η ουσία. Ο τρόπος και η μορφή της αναδιάρθρωσης είναι σημαντικά, αλλά δευτερεύοντα ζητήματα. Η απόφαση της 21ης Ιουλίου 2011 αναθεωρείται πριν καν εφαρμοστεί, επειδή ακριβώς ήταν κατώτερη της ανάγκης.
Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους έχει κόστος για τις ευρωπαϊκές τράπεζες και επιδεινώνει την αστάθειά τους, γεγονός που περιπλέκει τη λύση. Εκτός αυτού, είναι ξεκάθαρο ότι η ελληνική κρίση δεν σφραγίζεται, επειδή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Το παγόβουνο είναι η κρίση του ευρώ. Εάν η ελληνική κρίση δεν λυθεί οριστικά θα προκαλέσει αναπόφευκτα καταστροφικό ντόμινο. Το ευρωπαϊκό ιερατείο το γνωρίζει, αλλά μοιάζει ανίκανο αφενός να συμβιβάσει τα αντιτιθέμενα εθνικά συμφέροντα κι αφετέρου να υπερβεί τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες του. Η διπλή αυτή ανικανότητά του εκ των πραγμάτων συνδυάζεται με το γεγονός ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι ολοένα και πιο ανίκανη να κυβερνήσει έστω και στοιχειωδώς τη χώρα. Ο συνδυασμός αυτός εγγράφει στην ατζέντα το ενδεχόμενο της ανεξέλεγκτης κατάρρευσης παρότι κανείς δεν την επιθυμεί.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_01/11/2011_1296613

Γενικευμένος αντιλαϊκός πόλεμος παντού

ΕΕ - ΕΥΡΩΖΩΝΗ - ΕΛΛΑΔΑ
Μεγαλώνουν τα ζόρια στην αστική διαχείριση της κρίσης, με βύθιση της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και άλλων που ακολουθούν
Το ΚΚΕ επιβεβαιώνεται στις εκτιμήσεις του ότι ο αντιλαϊκός πόλεμος είναι γενικευμένος στο πλαίσιο της συγχρονισμένης κρίσης και απαντιέται μόνο με πόλεμο
Νέα βάρβαρα μέτρα ενάντια στο λαό, προαναγγέλλουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων, στο φόντο της ελεγχόμενης ελληνικής χρεοκοπίας και της κρίσης που βαθαίνει. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο ΟΟΣΑ αναθεώρησε προς τα κάτω τις προβλέψεις του για την ανάπτυξη σε Ευρωζώνη και ΗΠΑ το 2012.
Συγκεκριμένα, εκτιμά πλέον πως ο ρυθμός ανάπτυξης στην Ευρωζώνη θα διαμορφωθεί σε 1,6% εφέτος και 0,3% το 2011. Η προηγούμενη πρόβλεψη ήταν 2% και για τις δύο χρονιές. Για τις ΗΠΑ, προβλέπει επέκταση 1,7% το 2011 και 1,8% το 2012, από 2,6% και 3,1% αντίστοιχα που προέβλεπε τον περασμένο Μάιο. Το 2013, η Ευρωζώνη θα επεκταθεί κατά 1,5% και οι ΗΠΑ κατά 2,5%. Το κρατικό χρέος το 2013 θα αυξηθεί στο 97,6% του ΑΕΠ στην Ευρωζώνη, στο 108,7% στις ΗΠΑ και στο 227,6% στην Ιαπωνία.
Μέσα σ' αυτό το κλίμα, η Ιταλία βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στην κρίση, επιβεβαιώνοντας τα αδιέξοδα στην αστική διαχείριση της κρίσης. Ο δανεισμός της ιταλικής κυβέρνησης σκαρφαλώνει σε επίπεδα ρεκόρ, με το χρέος να αγγίζει το 1,9 τρισ. ευρώ. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και για την Ισπανία και το Βέλγιο. Σύμφωνα με τον ιταλικό Τύπο, ο πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι πρόκειται τελικά να παρουσιάσει το λεγόμενο«διάταγμα για την ανάπτυξη» την ερχόμενη βδομάδα, με νέα αντιλαϊκά μέτρα και ανατροπές, κύρια στις εργασιακές σχέσεις.
Ο Μπερλουσκόνι επιστρατεύει το λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο» με τη συμμετοχή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών που ευθύνονται για το χτύπημα δικαιωμάτων των εργαζομένων και μάλιστα θα αξιοποιήσει πρόταση νόμου του γερουσιαστή του «αντιπολιτευόμενου» «Δημοκρατικού Κόμματος» Πιέτρο Ικίνο, για την «ευελφάλεια» (flexιcurity), δηλαδή το παραπέρα ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων. Την ίδια στιγμή, η επίσημη ανεργία ανέρχεται στο 8,3% και στο 29,3% στους νέους ηλικίας από 15 έως 24 ετών, σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας.
Στην Πορτογαλία, ο πρωθυπουργός Πέδρο Πάσος Κοέλιο δήλωσε ότι θα προτείνει ορισμένες «τροποποιήσεις» στο λεγόμενο «πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας». Από την ιβηροαμερικανική σύνοδο κορυφής στην Παραγουάη υποστήριξε πως η χώρα του ίσως αναζητήσει «επιπλέον βοήθεια από τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ» κατά τη συνάντηση που θα γίνει το Νοέμβρη με εκπροσώπους της τρόικας στη Λισαβόνα. Αρνήθηκε, ωστόσο, να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει πληροφορίες δημοσιεύματος της εφημερίδας «Expresso» πως πιθανά να ζητηθούν επιπλέον 25 δισεκατομμύρια ευρώ στο δάνειο των 78 δισ. που έχει ήδη λάβει.
Νωρίτερα, ο Κοέλιο είχε περιγράψει το 2012 ως την «πιο δύσκολη» χρονιά της τριετίας του μνημονίου, ενώ χαρακτήρισε «δύσκολο» και «απαιτητικό» τον προϋπολογισμό που θα ξεκινήσει να συζητιέται τις επόμενες μέρες, προδιαγράφοντας κλιμάκωση των μέτρων ενάντια στα λαϊκά στρώματα, που ήδη έχουν δει τα εισοδήματά τους να μειώνονται και περικόπτονται δικαιώματα και κατακτήσεις, για να διασωθεί από την κρίση το κεφάλαιο.
«Κινεζοποίηση» μισθών και δικαιωμάτων
Η Ελλάδα θα πρέπει να είναι έτοιμη ακόμα και να «παραδώσει προσωρινά ένα μέρος της κυριαρχίας της», σε αντάλλαγμα για τη νέα «βοήθεια», σημειώνει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε, σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.
Απαντώντας σε ερώτηση εάν και άλλες χώρες, εκτός της Ελλάδας, θα μπορούσαν να επιλύσουν τα προβλήματά τους επίσης με ένα «κούρεμα» του χρέους τους, ο Β. Σόιμπλε υπογραμμίζει ότι «η περίπτωση της Ελλάδας είναι μοναδική, μια ξεχωριστή περίπτωση που έχρηζε ειδικής λύσης». Ο ίδιος επαναλαμβάνει ότι η ανάκτηση της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας «θα είναι το αποτέλεσμα δομικών μεταρρυθμίσεων, όπως και της μείωσης του χρέους», δηλαδή αλλεπάλληλων μέτρων που κάνουν ολοένα και πιο φτηνή την εργατική δύναμη.
Στην ίδια συνέντευξη, ο Γερμανός υπουργός δεν αποκλείει να μετεξελιχθεί η χρεοκοπία σε ανεξέλεγκτη, καθώς «λέγαμε πάντα ότι προτιμούμε το εθελοντικό κούρεμα, έχουμε εξηγήσει όμως επίσης ότι ένας λιγότερο συναινετικός δρόμος δεν μπορεί να αποκλειστεί».
Αποκαλυπτική εξάλλου της «κινεζοποίησης» μισθών και δικαιωμάτων που απεργάζονται για την Ελλάδα η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της στην ΕΕ, είναι η επισήμανση του Ευρωπαίου επιτρόπου Ολι Ρεν ότι η ΕΕ θα ήταν ανοιχτή στη δημιουργία «ειδικών οικονομικών ζωνών»σε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση, «ως ένα μέσο βελτίωσης των επιχειρηματικών συνθηκών στη χώρα». Σε γραπτή του απάντηση προς ερώτημα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ανέφερε πως οι ζώνες, οι οποίες μπορούν να προσφέρουν εμπορικά προνόμια, αποτελούν μια «ενδιαφέρουσα ιδέα» που ενδέχεται να βοηθήσει τη χώρα να γίνει περισσότερο ανταγωνιστική.
«Πιστεύουμε ότι είναι μία ιδέα, την οποία θα εξετάσουν οι ελληνικές αρχές εφόσον θέλουν να προχωρήσουν με τέτοιες πρωτοβουλίες. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση το αποφασίσει, η Κομισιόν είναι έτοιμη να συζητήσει με τις ελληνικές αρχές την πιθανότητα να εφαρμοσθούν στην πράξη αυτές οι ιδέες», προσθέτει, ομολογώντας τα χειρότερα που περιμένουν το λαό αν δεν τους ανατρέψει. «Μία ειδική οικονομική ζώνη θα απαιτούσε την προσεκτική εξέταση πολιτικών, ρυθμιστικών, φορολογικών και επιχειρηματικών παραγόντων», προσθέτει ο ίδιος, αναπαράγοντας μία προς μία τις αξιώσεις του κεφαλαίου.
Ενόψει της συνεδρίαση των G 20 στις 3 και 4 Νοέμβρη στις Κάννες, ο ΟΟΣΑ καλεί τις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες «να δράσουν αποφασιστικά». Ενόψει της συνεδρίασης των G 20, o πρόεδρος της ΕΕ Χέρμαν βαν Ρομπάι και ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζo απευθύνουν κοινή επιστολή προς τους ηγέτες της Ομάδας και ζητούν κοινή δράση «υπέρ της παγκόσμιας ανάκαμψης και της ισορροπημένης ανάπτυξης».
Παζάρια με τις τράπεζες
Από χτες συνεχίζεται και το παζάρι σχετικά με τους όρους ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων, με τον διευθύνοντα σύμβουλο του Διεθνούς Χρηματοοικονομικού Ινστιτούτου,Τσαρλς Νταλάρα, να δηλώνει ότι τουλάχιστον 9 στις 10 τράπεζες αναμένεται να συμμετάσχουν στο νέο πρόγραμμα. Πάντως, δεν εμφανίστηκε το ίδιο αισιόδοξος και σε ό,τι αφορά στις αντίστοιχες τοποθετήσεις ασφαλιστικών εταιρειών σε ελληνικά ομόλογα.
Ο γερμανικός ασφαλιστικός όμιλος Allianz είπε ότι θα αποδεχτεί την απομείωση κατά 50% στα ελληνικά κρατικά ομόλογα που έχει στο χαρτοφυλάκιό του και η εταιρεία προχώρησε σε απομείωση 54% που πέρασε στα αποτελέσματα δεύτερου τριμήνου. Η ασφαλιστική βιομηχανία κατείχε 24 δισ. ευρώ ελληνικού χρέους στα τέλη του 2010, ωστόσο το ποσοστό της έκθεσής τους δεν είναι τόσο ξεκάθαρο όσο αυτό των τραπεζών, οι οποίες υποχρεώθηκαν να αποκαλύψουν λεπτομέρειες σχετικά με τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν στο πλαίσιο των τεστ αντοχής στα οποία υποβλήθηκαν.
Ο επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ Π. Χριστοδούλου εκτιμά πως οι συζητήσεις με τους ιδιώτες θα ολοκληρωθούν εντός του Νοεμβρίου. «Οι επαφές με ιδιώτες επενδυτές που θα ξεκινήσουν για το PSI θα διαρκέσουν 2 έως 3 βδομάδες. Θα υπάρξουν διάφορες επιλογές που θα προταθούν προς τους ιδιώτες, μία θα μπορούσε να είναι να πάρουν 70% σε ομόλογα και 30% σε μετρητά», είπε. Στόχος είναι η ανταλλαγή των ομολόγων να ολοκληρωθεί μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου 2012.
Τις επόμενες μέρες, ο υπουργός Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος, θα αποστείλει τη νέα επιστολή του προς τους ομολόγους του σε 57 χώρες (όπως έγινε με το PSI της 21ης Ιουλίου), όπου θα αναφέρονται οι επιλογές που προτείνονται στους ομολογιούχους για το νέο πρόγραμμα. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν καταθέσει πρόταση για την ανταλλαγή ομολόγων (έχει γίνει αποδεκτή από το IIF), στην οποία υπάρχουν δύο επιλογές: Η πρώτη, προβλέπει την έκδοση νέων 20ετών ομολόγων (χωρίς εγγυήσεις) στο 20% της ονομαστικής αξίας των υφιστάμενων τίτλων και μετρητά στο 22,5% και η δεύτερη την έκδοση νέων 20ετών ομολόγων (χωρίς εγγυήσεις) στο 70% της ονομαστικής αξίας των υφιστάμενων τίτλων. Κρίσιμο σημείο είναι το κουπόνι.
Στο μεταξύ, παρέμβαση για την οικονομία, ενόψει της Συνόδου των G-20 έκανε ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ντέιβιντ Κάμερον, σε άρθρο του στους Financial Times, δείχνοντας το δρόμο της ανάπτυξης του εμπορίου με την Κίνα και την Ινδία, ενώ και ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), Κλάους Ρέγκλινγκβρίσκεται στο Πεκίνο σε αναζήτηση κεφαλαίων για την ενίσχυση του Ταμείου.
Ερωτήματα προκαλεί, τέλος, δημοσίευμα του περιοδικού Forbes με τίτλο «αληθινή λύση για την Ελλάδα ένα στρατιωτικό πραξικόπημα». Σύμφωνα με το δημοσίευμα, αντί η Γερμανία να προσπαθεί να χρηματοδοτήσει το ελληνικό χρέος, θα έπρεπε να χρηματοδοτήσει ένα πραξικόπημα που θα «έλυνε το πρόγραμμα», καθώς «εάν υπάρξει στρατιωτική δικτατορία, η Ελλάδα θα έπρεπε αυτόματα να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ενωση και έτσι οτιδήποτε συμβεί στην οικονομία θα είναι απλά πρόβλημά της».
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6519520&publDate=1/11/2011

Η πολιτική ρίζα της οικονομικής κρίσης επανέρχεται στο προσκήνιο

Του Σταυρου Λυγερου
Αέρας αισιοδοξίας πνέει στην Ευρώπη μετά την απόφαση της συνόδου κορυφής, αλλά η πραγματικότητα είναι πιο σκοτεινή από όσο παρουσιάζεται. Η διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους δεν είναι όση απαιτείται για να το καταστήσει εξυπηρετήσιμο, αλλά αποτελεί βάση για να πατήσει μια σφαιρική πολιτική ανάταξης της ελληνικής οικονομίας. Το κρίσιμο ζήτημα είναι ότι η παρούσα κυβέρνηση και ευρύτερα το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα φαίνονται ότι δεν έχουν ούτε τις πολιτικές προϋποθέσεις, αλλά ούτε και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας για να διεκπεραιώσουν αυτή την αποστολή. Με άλλα λόγια, η πολιτική ρίζα της οικονομικής κρίσης επανέρχεται με ένταση στο προσκήνιο.
Το ευρωπαϊκό ιερατείο προσπαθεί να αποτρέψει την ανεξέλεγκτη κατάρρευση της Ελλάδας, επειδή έχει συνείδηση ότι μια τέτοια εξέλιξη θα συμπαρέσυρε σε μεγάλο βαθμό την Ευρωζώνη. Η ελληνική κρίση είναι συστημικός κίνδυνος, επειδή αποτελεί την ακραία έκφραση της κρίσης του ευρώ. Και αυτή η κρίση δεν είναι ούτε εξωγενής ούτε συγκυριακή. Είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόν της παγκοσμιοποίησης.
Λόγω της διαπλοκής τους με τις μεγάλες εταιρείες των χωρών τους, οι δυτικές πολιτικές ελίτ ταύτισαν τα συμφέροντα των εταιρειών με τα συμφέροντα των κρατών και δρομολόγησαν την παγκοσμιοποίηση, διευκολύνοντας τη μετανάστευση της παραγωγής προς την Ασία, προς χώρες με πολύ χαμηλότερο κόστος εργασίας. Ο διαχωρισμός της παραγωγής από την κατανάλωση, όμως, είναι εκρηκτική αντίφαση.
Οι κοινωνίες στην Ευρώπη έχουν στερηθεί θέσεις εργασίας και τα κράτη έσοδα. Τα υψηλά κέρδη των πολυεθνικών μόνο εν μέρει επιστρέφουν στη Δύση και βεβαίως δεν πηγαίνουν για να συντηρήσουν το βιοτικό επίπεδο των δυτικών κοινωνιών. Για να καλύψουν στοιχειωδώς το κενό και επειδή τα μειωμένα δημόσια έσοδα δεν επαρκούσαν, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κατέφυγαν στο δανεισμό.
Οταν το 2008 έσκασε η φούσκα και οι τράπεζες βρέθηκαν φορτωμένες με τοξικά παράγωγα, οι δυτικές κυβερνήσεις έσπευσαν να τις διασώσουν. Η διάσωση αύξησε απότομα το δημόσιο χρέος. Το κόστος της διάσωσης ήταν το νερό που ξεχείλισε ένα ποτήρι το οποίο ανάλογα με τη χώρα ήταν ή μισογεμάτο ή σχεδόν γεμάτο. Οσο η διεθνής κοινότητα θα αντιμετωπίζει τις αγορές σαν ιερές αγελάδες, η δημοσιονομική κρίση των κρατών θα οξύνεται και θα μετεξελίσσεται σε κρίση χρέους. Η Ευρωζώνη υπέστη ρήγμα στον πιο αδύναμο κρίκο της, στην Ελλάδα. Από τη στιγμή που υπέστη ρήγμα, η επίθεση των αγορών ήταν αναπόφευκτη.
Οι εξουσιαστικές ελίτ επικαλούνται το διογκωμένο δημόσιο χρέος για να μετακυλίσουν το κόστος στις πλάτες των φορολογουμένων. Γι’ αυτό επιστρατεύουν σε όλες σχεδόν τις χώρες το γνωστό επιχείρημα ότι οι πολίτες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους. Το επιχείρημα δεν είναι αβάσιμο, αλλά, όπως πάντα, τα μεγάλα ψέματα χρησιμοποιούν σαν όχημα μισές αλήθειες.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η άνιση κατανομή των βαρών. Με τη διεθνή κρίση ακόμα παρούσα και τις κοινωνικές πληγές ακόμα ανοιχτές, οι κερδοσκόποι των αγορών έχουν ξαναρχίσει τα γνωστά παιχνίδια τους. Είναι γελοίο, άλλωστε, να τους ζητάς να γίνουν κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι.
Παρ’ ότι η διεθνής κρίση κονιορτοποίησε τα ιδεολογήματα για την αυτορρύθμιση των αγορών, οι κυβερνήσεις δεν λαμβάνουν μέτρα ελέγχου, και όποτε λαμβάνουν, όπως η κυβέρνηση Ομπάμα, είναι κατώτερα των περιστάσεων. Οι πολιτικές ελίτ έχουν την τάση να αντιμετωπίζουν την κρίση περισσότερο σαν θεομηνία και λιγότερο ως αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν οι αγορές. Γι’ αυτό και παραμένουν προσκολλημένες στους ίδιους θεσμούς και στα ίδια αποτυχημένα εργαλεία.
Στην πραγματικότητα, οι αποφάσεις των δυτικών κυβερνήσεων αντανακλούν τον συσχετισμό δυνάμεων που διαμορφώνει μια δυναμική σύγκρουση. Στη μια όχθη είναι το χρηματιστικό κεφάλαιο, οι ιδεολογικοί και προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του, καθώς και τα ερείσματά του στο πολιτικό σύστημα. Παρά την κρίση, οι δυνάμεις αυτές συνεχίζουν να υπερασπίζονται την ασυδοσία των αγορών. Εν πολλοίς, μάλιστα, το επιτυγχάνουν, επειδή κατά κανόνα ελέγχουν τις θέσεις κλειδιά όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στην πολιτική, και στα ΜΜΕ, και στα πανεπιστήμια.
Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται οι ποικίλες δυνάμεις που υπερασπίζονται την αυτονομία της δημοκρατικά νομιμοποιημένης πολιτικής εξουσίας. Δικαιωμένες από τα γεγονότα, αυτές οι δυνάμεις πιέζουν για την επιβολή κανόνων στις αγορές, αλλά ελάχιστα καταφέρνουν. Η σύγκρουση, λοιπόν, δεν είναι ανάμεσα στις αγορές και στα κράτη. Η σύγκρουση είναι για τον μεγαλύτερο δυνατό έλεγχο της κρατικής εξουσίας και διεξάγεται και εντός των κρατών και εντός των κομμάτων. Από την έκβασή της θα κριθεί εάν τις τύχες των κοινωνιών θα καθορίζουν οι δημοκρατικά εκλεγμένες πολιτικές ηγεσίες ή οι αγέλες των κερδοσκοπικών κεφαλαίων.


Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

XΩΡΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ

ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ?
ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΜΕ τους ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΛΈΜΕ ΑΣ ΚΆΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΟΛΑ
ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥΣ ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΩΝ …….ΤΙ ΘΑ ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΑΡΑΓΕ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΜΑΣ………………….?
ΙΚΓ


XΩΡΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ

?  http://tvxs.gr/sites/default/files/imagecache/node_image/article/2011/38/70101-icelands-parliament-the-a-007.jpg
Παραθέτω αυτούσιο ένα e-mail που έλαβα.
Την ιστορία της Ισλανδίας τη γνώριζα από διάφορα ντοκιμαντέρ, απλώς το 
e-mail με έκανε να συνειδητοποιήσω για τη μη ενημέρωση μιας τόσο σημαντικής είδησης σχεδόν από όλα τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ.
"ΧΩΡΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ
Σιωπή πληροφόρησης από την Ισλανδία. Γιατί;
Αν κάποιος πιστεύει ότι δεν υπάρχει λογοκρισία σήμερα, ας μου πει πώς, ενώ έγινε γνωστό τι συνέβη στην Αίγυπτο, δεν γράφτηκε ποτέ τι συμβαίνει στην Ισλανδία:
Στην Ισλανδία ο λαός κατάφερε να παραιτηθεί η κυβέρνηση, εθνικοποίησε τις
μεγαλύτερες τράπεζες, αποφάσισε να μην πληρώσει το χρέος που είχαν
δημιουργήσει αυτές στην Μ. Βρετανία και την Ολλανδία λόγω της κακής
οικονομικής πολιτικής τους και κατέληξε να δημιουργήσει ένα λαϊκό σώμα για την αναδιαμόρφωση του συντάγματος.
Και όλο αυτό με ειρηνικές διαδικασίες. Μια πραγματική επανάσταση κόντρα στην εξουσία που μας οδήγησε στην παρούσα κρίση.
Εδώ, γιατί δεν μπορέσαμε να μάθουμε τίποτα γι' αυτά τα γεγονότα εδώ και δύο χρόνια;
Τι θα γινόταν αν όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες έπαιρναν παράδειγμα;
Αυτή είναι εν συντομία η ιστορία:
2008. Εθνικοποιείται η κύρια τράπεζα της χώρας. Καταρρέει το νόμισμα,
σταματάει τη λειτουργία του το χρηματιστήριο. Η χώρα είναι σε πτώχευση.
2009. Οι διαμαρτυρίες του κόσμου μπρος στην Βουλή καταφέρνουν και
κηρύσσονται πρόωρες εκλογές και προκαλούν την παραίτηση του πρωθυπουργού και όλης της κυβέρνησης. Συνεχίζει η άθλια κατάσταση της οικονομίας της χώρας.
Μέσω ενός νόμου προτείνεται να πληρωθεί το χρέος στην Μ. Βρετανία και την
Ολλανδία, με την πληρωμή 3.500 εκ. ευρώ, που θα πληρώσουν όλες οι
ισλανδικές οικογένειες μηνιαία για 15 χρόνια με 5,5% επιτόκιο.
2010. Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους και ζητάει δημοψήφισμα για το νόμο.
Τον Γενάρη του 2010 ο πρόεδρος αρνείται να θέσει τον νόμο σε ισχύ και
ανακοινώνει ότι θα υπάρξει αίτημα για λαϊκή ετυμηγορία.
Τον Μάρτιο γίνεται το δημοψήφισμα και σαρώνει το ΟΧΙ στην πληρωμή με 93%
των ψήφων.
H κυβέρνηση αρχίζει δικαστική έρευνα για ευθύνες για την κρίση. Αρχίζουν οι
συλλήψεις τραπεζιτών και υψηλόβαθμων στελεχών. Η 
Interpol εκδίδει διαταγή
και όλοι οι εμπλεκόμενοι τραπεζίτες εγκαταλείπουν την χώρα.
Στο πλαίσιο της κρίσης, εκλέγεται ένα σώμα από πολίτες για να συγγράψει το
νέο Σύνταγμα. Εκλέγονται 25 πολίτες, χωρίς πολιτική εξάρτηση, από τους 522
που παρουσιάστηκαν ως υποψήφιοι.
Η προϋπόθεση υποψηφιότητας ήταν να είναι
ενήλικοι και να έχουν προταθεί από 30 άτομα.
Το σώμα αρχίζει την εργασία του τον Φεβρουάριο του 2011 και θα παρουσιάσει μια 
Charta magna λαμβάνοντας υπ' όψιν τις ομόφωνες συστάσεις διαφορετικών συνελεύσεων που θα πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα.
Θα πρέπει να επικυρωθεί από την υπάρχουσα βουλή και από την επόμενη
αναθεωρητική που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές.
Αυτή είναι η σύντομη ιστορία της Ισλανδικής επανάστασης: Παραίτηση
ολόκληρης της κυβέρνησης, εθνικοποίηση της τράπεζας, δημοψήφισμα για τις κρίσιμες οικονομικές αποφάσεις, φυλάκιση των υπεύθυνων της κρίσης και ξαναγράψιμο του συντάγματος από τους πολίτες.
Μίλησαν για όλ' αυτά τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ? Φυσικά ΟΧΙ!
Ο ισλανδικός λαός έδωσε ένα μάθημα δημοκρατίας σ' όλον τον κόσμο.

ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ

 Για τους δύσπιστους (και καλά κάνετε!)
Άρθρο στη Αγγλική 
Guardian τον Ιούνιο
http://www.guardian.co.uk/world/2011/jun/09/iceland-crowdsourcing-consti...
Άρθρο στην 
Wikipedia με όλο το ιστορικό
http://en.wikipedia.org/wiki/2008%E2%80%932011_Icelandic_financial_crisis
Το 
Site της Ισλανδίας μέσω του οποίου έγινε το crowdsourcing και φτιάχτηκε το νέο σύνταγμα της χώρας
http://stjornlagarad.is/
Χρησιμοποιήθηκαν επίσης 
Facebook
https://www.facebook.com/Stjornlagarad
Twitter
https://twitter.com/#!/Stjornlagarad
Youtube
http://www.youtube.com/stjornlagarad


Η ανήθικη κερδοσκοπία του κ. Τρισέ

Πως Σας φαίνεται αυτό?

Η ΕΚΤ εξαιρέθηκε από το «κούρεμα» με το επιχείρημα ότι δεν είναι ιδιωτικός τομέας. Πρόκειται για προσχηματικό και διάτρητο επιχείρημα. Η ΕΚΤ είναι θεσμός της Ευρωζώνης με αποστολή να εξασφαλίζει τη σταθερότητα του ευρώ. Δεν είναι κερδοσκόπος των αγορών. Εάν αγόρασε ελληνικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά στο πλαίσιο του ρόλου της, τότε πρέπει να εξαιρεθεί από το κούρεμα. Πρέπει, όμως, και στη λήξη κάθε ομολόγου να εισπράξει από την Ελλάδα όσα ακριβώς πλήρωσε για να το αγοράσει. Αυτό ισοδυναμεί με πρόσθετη διαγραφή χρέους ύψους περίπου 20 δισ
Η ανήθικη κερδοσκοπία του κ. Τρισέ
Του Σταυρου Λυγερου
Αν και οι λεπτομέρειες για τη διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους δεν έχουν ακόμα δημοσιοποιηθεί, θεωρείται δεδομένο ότι από το «κούρεμα» δεν θα εξαιρεθεί μόνο το δάνειο της τρόικας, αλλά και τα ελληνικά ομόλογα ονομαστικής αξίας 62 δισ. που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έχει αγοράσει στη δευτερογενή αγορά σε πολύ χαμηλότερη τιμή. Την εξαίρεση αυτή προέβλεπε και η απόφαση της 21ης Ιουλίου 2011. Εξαίρεση σημαίνει πως όταν τα ελληνικά ομόλογα λήξουν, η ΕΚΤ θα εισπράξει την ονομαστική αξία τους, αποκομίζοντας κέρδος της τάξεως του 30-45%!
Η ΕΚΤ εξαιρέθηκε από το «κούρεμα» με το επιχείρημα ότι δεν είναι ιδιωτικός τομέας. Πρόκειται για προσχηματικό και διάτρητο επιχείρημα. Η ΕΚΤ είναι θεσμός της Ευρωζώνης με αποστολή να εξασφαλίζει τη σταθερότητα του ευρώ. Δεν είναι κερδοσκόπος των αγορών. Εάν αγόρασε ελληνικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά στο πλαίσιο του ρόλου της, τότε πρέπει να εξαιρεθεί από το κούρεμα. Πρέπει, όμως, και στη λήξη κάθε ομολόγου να εισπράξει από την Ελλάδα όσα ακριβώς πλήρωσε για να το αγοράσει. Αυτό ισοδυναμεί με πρόσθετη διαγραφή χρέους ύψους περίπου 20 δισ. Επίσης, για λόγους πολιτικής και ηθικής τάξεως, η ΕΚΤ δεν πρέπει να εισπράττει ολόκληρο το κουπόνι (ετήσιος τόκος), αλλά μόνο τον τόκο που αντιστοιχεί στην πραγματική τιμή αγοράς κι όχι στην ονομαστική αξία του κάθε ομολόγου. Εάν, αντιθέτως, η ΕΚΤ αγόρασε τα ελληνικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά με σκοπό το κέρδος, τότε πρέπει να υποστεί το κούρεμα του 50% που θα υποστεί κάθε κερδοσκόπος.
Αυτοί είναι οι κανόνες και η ηθική της αγοράς, για τα οποία κατά τα άλλα κόπτονται ο κ. Τρισέ και οι όμοιοί του.
Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ το ευρωπαϊκό ιερατείο εξαιρεί την ΕΚΤ από το «κούρεμα» με το επιχείρημα ότι δεν είναι ιδιωτικός τομέας, αρνήθηκε να εξαιρέσει από το «κούρεμα» τα ασφαλιστικά Ταμεία με τον ισχυρισμό ότι είναι αποταμιεύσεις ιδιωτών κι όχι κρατικός τομέας! Ας σημειωθεί ότι τα ασφαλιστικά Ταμεία εντάσσονται στη Γενική Κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, το ευρωπαϊκό ιερατείο χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Ανεξαρτήτως προσχημάτων και νομικών ακροβατισμών, είναι έξω από κάθε πολιτική λογική και ηθική αντίληψη η ΕΚΤ να κερδοσκοπεί σε βάρος μιας χώρας-μέλους, η οποία κατά γενική ομολογία δοκιμάζεται με τον πιο σκληρό τρόπο. Ο ισχυρισμός ότι η αγορά ελληνικών ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά δεν αφορά την Ελλάδα είναι υποκριτική υπεκφυγή. Εάν η ΕΚΤ δεν τα είχε αγοράσει, αυτά τα ελληνικά ομόλογα θα βρίσκονταν σε χέρια ιδιωτών επενδυτών και θα «κουρεύονταν» κατά 50%. Το αποτέλεσμα θα ήταν μια πρόσθετη διαγραφή ελληνικού χρέους ύψους 31 δισ. και μια αντίστοιχη μείωση του ετήσιου κονδυλίου για πληρωμή τόκων.


Ioannis Georgiadis

Αν μια τέτοια απόφαση είχε ληφθεί πέρυσι, το σημερινό χρέος της Ελλάδας θα κυμαινόταν κάτω του 100% της οικονομικής ισχύος της χώρας

Αν ήμουν Ελληνας

Αν εμείς είχαμε συμπεριφερθεί στα αδέλφια στην πρώην ανατολική Γερμανία όπως οι Ευρωπαίοι συμπεριφέρονται στους Ελληνες σήμερα, θα οδηγούσαν ακόμα Trabant και θα εξακολουθούσαν να περιμένουν τις μπανάνες



Του Gabor Steingart*
Οταν σ’ έχουν προσκαλέσει στον τόπο τους οι φίλοι σου, θα ήθελες φεύγοντας να μπορέσεις να πεις ότι «ήταν πολύ όμορφα» και πως εντυπωσιάστηκες απ’ όσα είδες. Δυστυχώς, για τα είκοσι μέλη της ερευνητικής ομάδας της
Handlesblatt που επισκέφτηκαν την Ελλάδα προκειμένου να συλλέξουν πληροφορίες γύρω από το επίκεντρο της κρίσης, στάθηκε αδύνατο να κοιτάξουν πίσω κατά τρόπο ευχάριστο. Αναμφίβολα, τις τελευταίες μέρες συναντήσαμε γενναίους Ελληνες, που αντιμάχονται την κρίση - μια κρίση που είναι πιο δυνατή απ’ αυτούς. Παρά ταύτα, η κυρίαρχη αίσθηση ήταν διαφορετική: Είχαμε έρθει σε μια εξουθενωμένη χώρα, μια χώρα που κουβαλάει στις πλάτες ένα διπλό βάρος - εκείνο του τεράστιου χρέους για το οποίο ευθύνεται η ίδια και εκείνο μιας πολιτικής διάσωσης από πλευράς της Ευρώπης, που κάνει τα πράγματα χειρότερα. Τα αποτελέσματα που έχουν πετύχει οι «σωτήρες» της Ελλάδας είναι αποκαρδιωτικά: Η παραγωγή μειώνεται, η ανεργία διογκώνεται και οι νέοι ονειρεύονται μια ζωή στο εξωτερικό. Ενα τέτοιο βουνό χρέους δεν μπορεί να πέσει όταν η οικονομική ισχύς συρρικνώνεται. Εν ολίγοις, κανείς δεν κάνει μυς όταν πεθαίνει της πείνας. Αν ήμουν από την Ελλάδα, θα είχα αρχικά καταθέσει μήνυση για πρόκληση σοβαρού τραυματισμού εις βάρος των «σωτήρων» μου και στη συνέχεια θα πήγαινα στο Σύνταγμα, προκειμένου να διαμαρτυρηθώ ενάντια σε μια πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης, που το μόνο που κάνει είναι να επιδεινώνει την κρίση. Η δίνη περιστρέφεται ολοένα και πιο γρήγορα, τραβώντας τη χώρα προς τα κάτω. Η συμφωνία για το «κούρεμα» του χρέους ναι μεν θα επιβραδύνει την αποσύνθεση της Ελλάδας, αλλά δεν θα την αποτρέψει. Κατ’ αρχάς, το «κούρεμα» ήρθε με καθυστέρηση ενός έτους. Αν μια τέτοια απόφαση είχε ληφθεί πέρυσι, το σημερινό χρέος της Ελλάδας θα κυμαινόταν κάτω του 100% της οικονομικής ισχύος της χώρας. Οπως έχουν τα πράγματα πλέον, ωστόσο, η Ελλάδα δεν θα έχει πρόσβαση στις διεθνείς αγορές δανεισμού στο ορατό, τουλάχιστον, μέλλον. Η κατάσταση περιπλέκεται περαιτέρω από το γεγονός ότι το 1/3 των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου ελέγχεται από τους ίδιους τους Ελληνες - τα 74 δισ. ανήκουν στις τράπεζες και άρα στους αποταμιευτές τους και τα 26 δισ. στα ασφαλιστικά ταμεία και άρα στους δικαιούχους τους. Εν μια νυκτί, οι Ελληνες έγιναν κατά πολύ φτωχότεροι. Κατανοώ, λοιπόν, γιατί ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο άνθρωπος πίσω από τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνη Σαμαρά, λέει πως «αρχικά αρρωστήσαμε με τύφο και τώρα έρχονται να μας δώσουν μια ένεση καρκίνου».
Η θεραπεία που επεβλήθη στην Ελλάδα θυμίζει εκείνη που δοκίμασε το μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ Τζέφρεϊ Σακς και τα Παιδιά από το Σικάγο στη Ρωσία: Βεβιασμένη απορρύθμιση, βιαστικές ιδιωτικοποιήσεις και περικοπές κοινωνικών παροχών. Ετσι δημιουργήθηκε ο καπιταλισμός της Αγριας Δύσης σε μια χώρα που μέχρι σήμερα παραμένει διαιρεμένη μεταξύ δισεκατομμυριούχων και φτωχών. Ο Σακς, ο οποίος έγινε γνωστός ως ο «Δρ Σοκ», ζήτησε αργότερα συγγνώμη από τον ρωσικό λαό. Τον ρόλο του «Δρ Σοκ» έχουν σήμερα αναλάβει οι πολυάριθμοι σωτήρες της Ελλάδας στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι και στο Βερολίνο. Αν εμείς είχαμε συμπεριφερθεί στα αδέλφια στην πρώην ανατολική Γερμανία όπως οι Ευρωπαίοι συμπεριφέρονται στους Ελληνες σήμερα, θα οδηγούσαν ακόμα Trabant και θα εξακολουθούσαν να περιμένουν τις μπανάνες. Οσα κάναμε σωστά για τους πολίτες της πρώην Ανατολικής Γερμανίας -από τη διαγραφή των χρεών των επιχειρήσεών τους μέχρι τις μισθολογικές αυξήσεις-, κάνουμε σήμερα λάθος στην περίπτωση της Ελλάδας.
Τα διαβολικά αποτελέσματα του προγράμματος της Ευρώπης για τη διάλυση του Νότου είναι πλέον ορατά στο αστικό τοπίο της Αθήνας. Οι τοξικομανείς πληθαίνουν, όπως και οι ιερόδουλες, τα εμπορικά καταστήματα κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο και οι εξαγριωμένοι πολίτες πολλαπλασιάζονται. Ακόμα πιο επικίνδυνα, όμως, είναι όσα δεν φαίνονται. Αν ήμουν από την Ελλάδα θα ανησυχούσα. Θα είχα τον νου μου στη στρατιωτική μηχανή που διοικούσε τη χώρα έως το 1974 και η οποία δεν αποκλείεται να αναζητεί την ευκαιρία για να εκδικηθεί. Το ξέρουμε και απ’ άλλες χώρες: ο Δρ Σοκ είναι εχθρός της δημοκρατίας.
* Ο κ. Gabor Steingart είναι αρχισυντάκτης της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Handlesblatt.

Το θεμελιώδες έλλειμμα της οικονομίας



Του Πασχου Μανδραβελη

Αν φέτος όλα τα πράγματα πάνε καλά, η Ελλάδα θα έχει έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών περί τα 20 δισ. ευρώ. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι, αφού καταναλώσουμε τη δική μας παραγωγή, φάμε τα λεφτά των εξαγωγών, ξοδέψουμε ό,τι άφησαν οι τουρίστες, όσα έφερε η ναυτιλία, όσα εμβάσματα έστειλαν οι Ελληνες του εξωτερικού, όσες επιδοτήσεις πήραμε από την Ε.Ε. κ.ά., θα χρειαστούμε άλλα 20 δισ. ευρώ για να διατηρήσουμε το σημερινό επίπεδο διαβίωσης.


Πού θα βρεθούν αυτά τα λεφτά; Από τον εξωτερικό δανεισμό· κυρίως κρατικό, αλλά και ιδιωτικό. Οπότε έχει εν μέρει δίκιο ο κ. Καρατζαφέρης, ο οποίος διακηρύσσει ότι προτιμά να πεινάσουμε (εμείς, όχι αυτός) για να διατηρήσουμε την κατά τον ίδιο «εθνική ανεξαρτησία». Αν κάνουμε στάση πληρωμών, πρέπει να βρούμε 20 δισ. για να αναπληρώσουμε αυτά που δεν θα μπορούμε να βρούμε από τις αγορές ή τις άλλες χώρες της Ε.Ε. Κι αυτά τα 20 δισ. δεν πάνε μόνο σε αυτοκίνητα και iPad. Xρειάζονται για να αγοράζουμε ένα εκατομμύριο τόνους σιτηρά και 500.000 τόνους καλαμπόκι κατ’ έτος. Ενα δισεκατομμύριο ευρώ δίνουμε για εισαγωγές κρέατος και 13,5 δισ. δώσαμε το 2010 για αγορές πετρελαιοειδών. Ακολουθώντας «φιλολαϊκές» πολιτικές όλα αυτά τα χρόνια και δίνοντας φθηνά το πετρέλαιο θέρμανσης, δημιουργούσαμε αντικίνητρα για εξοικονόμηση ενέργειας (π.χ. μόνωση σπιτιών) ή για υποκατάσταση του πετρελαίου από εναλλακτικές πηγές (γεωθερμία, ήλιος, αέρας).

Σύμφωνα με την απάντηση που έδωσε στον ευρωβουλευτή του Συνασπισμού κ. Δημήτρη Παπαδημούλη ο τότε επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων κ. Χοακίν Αλμούνια, το 2005 η Ελλάδα κάλυπτε το 57,5% των ενεργειακών της αναγκών από το πετρέλαιο, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Ε.Ε. των 27 (που έχει και πολλές βόρειες χώρες) ήταν 36,7%. Και το πιο τραγικό δεν είναι αυτό. Είναι ότι την εποχή των εύκολων, δανεικών και παχέων αγελάδων (2000 - 2005) η Ε.Ε. μείωσε την εξάρτησή της από το πετρέλαιο κατά μία ποσοστιαία μονάδα, ενώ η Ελλάδα την αύξησε ισόποσα!

Παραγωγή και κατανάλωση


Το πρόβλημα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών λύνεται με δυόμισι τρόπους.


 Ο πρώτος είναι να αυξήσουμε την παραγωγή στο επίπεδο της κατανάλωσής μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει κατ’ ανάγκη να παράγουμε ό,τι καταναλώνουμε· η παραγωγή σιταριού, για παράδειγμα, γίνεται πολύ πιο φθηνά στις αχανείς εκτάσεις της Ουκρανίας ή του Καναδά, σε σχέση με τα μικρά χωράφια της Ελλάδος. Σημαίνει όμως ότι πρέπει να παράγουμε άλλα πράγματα, που θα εξάγουμε και με τα λεφτά των εξαγωγών να αγοράζουμε όσα εισάγουμε. Μπορούμε επίσης να υποκαταστήσουμε εισαγωγές· η κατανάλωση π.χ. πετρελαίου μπορεί να μειωθεί δραστικά με μικρές επενδύσεις μόνωσης στις κατοικίες ή τη χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας.
Σήμερα, όμως, η ελληνική οικονομία είναι προσανατολισμένη στην παραγωγή υπηρεσιών προς αλλήλους. Ακόμη κι αν οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες δικηγόροι, μηχανικοί, διαφημιστές, δημοσιογράφοι, λογιστές, μικρέμποροι κ.λπ. παρήγαν άριστες υπηρεσίες, στο τέλος της ημέρας θα έπρεπε, να φάνε, να ντυθούν, να ζεσταθούν. Αν δεν υπάρχει η παραγωγική βάση της οικονομίας που να στηρίξει τον τομέα των υπηρεσιών, ο τομέας των υπηρεσιών δεν μπορεί να φτιάξει από τον αέρα προϊόντα. Εκτός αν αυτός είναι εξωστρεφής, φέρνει δηλαδή λεφτά απ’ έξω, όπως είναι στην Ελλάδα ο τουρισμός και η ναυτιλία.

Δυστυχώς, τα άφθονα δανεικά που εισέρρεαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δημιούργησαν την ψευδαίσθηση ότι ο τομέας των εσωτερικών υπηρεσιών μπορεί να διογκώνεται εσαεί χωρίς να χρειάζεται κανείς να παράγει είτε πραγματικά προϊόντα είτε υπηρεσίες προς εξαγωγή. Η δε στροφή μεγάλου μέρους του παραγωγικού πληθυσμού στον τομέα των εσωστρεφών υπηρεσιών δημιούργησε επιπλέον εμπόδια στην πραγματική παραγωγή.


Υπηρεσίες και διαφθορά


Ετσι, για να επιβιώνει και να ακμάζει ο τεράστιος αυτός τομέας των υπηρεσιών έπρεπε να μετέρχεται δύο τρόπους. Ο πρώτος ήταν η διαφθορά και ο δεύτερος η νομοθετημένη απομύζηση εισοδημάτων από τους πολίτες. Ο μικρέμπορος έπρεπε να φοροδιαφύγει («δεν βγαίνει αλλιώς το μαγαζί»), ο γιατρός να συνταγογραφήσει περισσότερο, ο φαρμακοποιός να έχει νομοθετημένο υψηλό ποσοστό κέρδους, ο δικηγόρος να παρίσταται ακόμη κι εκεί όπου δεν χρειάζεται ώστε να εισπράττει το παράβολο, ο μηχανικός να εκδίδει αζημίως και υποχρεωτικώς για τους πολίτες πιστοποιητικά που κανείς δεν κοιτά, δεν ελέγχει και κανείς δεν χρειάζεται κ.ο.κ.
Με άλλα λόγια, οι Ελληνες πολίτες υποχρεωτικώς χρηματοδοτούσαν αυτή την τεράστια αγορά εσωτερικών υπηρεσιών από την ύπαρξη ενός δαιδαλώδους συστήματος κλειστών επαγγελμάτων.

Το πρόβλημα όμως ήταν ότι όλα αυτά –διαφθορά, παράβολα, πιστοποιητικά κ.λπ., που χρησίμευαν μόνο για να συντηρούνται οι στρατιές δικηγόρων, φαρμακοποιών, μηχανικών, δημοσιογράφων κ.ά.– ήταν επιπλέον εμπόδια για όσους ήθελαν πραγματικά να παράγουν είτε για την εσωτερική είτε για την εξωτερική αγορά.


Το αποτέλεσμα ήταν να συρρικνώνεται κι άλλο ο παραγωγικός τομέας, να δημιουργείται ανεργία, η οποία αντιμετωπιζόταν με τη διόγκωση του τομέα των υπηρεσιών· είτε με προσλήψεις στο κράτος είτε με επιπλέον κρατική «προστασία» άλλων κλάδων υπηρεσιών. Το επιπλέον κράτος και η επιπλέον «προστασία» του τομέα των υπηρεσιών δημιουργούσε νέα εμπόδια στην υγιή επιχειρηματικότητα κ.ο.κ. Ο φαύλος κύκλος φρέναρε απότομα, μόλις έκλεισε ο τροφοδότης λογαριασμός του συστήματος, δηλαδή τα δανεικά από τις αγορές. Και σήμερα δανειζόμαστε (ελέω Μνημονίου), αλλά όχι τόσο, όσο τουλάχιστον χρειάζεται για να αναπαραχθεί και να διογκωθεί το μοντέλο.

Ετσι τώρα η ελληνική οικονομία έχει μπει στο ήμισυ τής κατά Σουμπέτερ δημιουργικής καταστροφής. Επειδή λείπει η άπλετη ρευστότητα που προσέφεραν τα δανεικά, τα μικρομάγαζα κλείνουν. Ολος ο τομέας αυτών των εξωτικών υπηρεσιών ξεφουσκώνει (αυτή η χώρα έχει 26 καταγεγραμμένες εταιρείες δημοσκοπήσεων!) και απομένει το δεύτερο κομμάτι, να γίνει δηλαδή αυτή η καταστροφή δημιουργική. Εδώ όμως μπαίνει η εγκληματική ολιγωρία της κυβέρνησης, η οποία αντί να απελευθερώσει την οικονομία, όλη μέρα κοσκινίζει. Ετσι, η χώρα ζει την αναγκαία καταστροφή ολόκληρων κλάδων, αλλά δεν έχει την ελευθερία ανάταξής της. Κι αυτό, επειδή διάφοροι συνδικαλιστές εκβιάζουν και έμφοβοι υπουργοί υποκύπτουν.



Υποτίμηση: εντός, εκτός και επί τα αυτά


Ο δεύτερος τρόπος εξισορρόπησης του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών είναι αυτός που ζούμε τώρα. Είναι η μείωση της κατανάλωσης στο επίπεδο της παραγωγής μας. Το έλλειμμα των 20 δισ. αναγκαστικά θα μηδενιστεί. Είτε σε μία μέρα διά της χρεοκοπίας είτε σταδιακά με τη μείωση των δανεικών. Οχι μόνο των κρατικών, αλλά και των ιδιωτικών. Ηδη πολλές ελληνικές εταιρείες έχουν προβλήματα στις εξωτερικές αγορές· οι εγγυητικές επιστολές ελληνικών τραπεζών δεν γίνονται δεκτές και ξένες τράπεζες δεν δανείζουν ελληνικές επιχειρήσεις, επειδή φοβούνται ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει.
Αυτός είναι ο κατήφορος που ζούμε σήμερα και το πρόβλημα είναι ότι, αντί να φρενάρουμε, τον επιταχύνουμε. Οι συντεχνίες παλεύουν δυναμικά για μεγαλύτερα κομμάτια της συρρικνούμενης πίτας (χαρακτηριστική είναι η απεργία των δικηγόρων για να συντηρήσουν την υποχρεωτική παράστασή τους ακόμη και εκεί όπου δεν χρειάζονται), ενώ πολλάκις ο αγώνας τους επιφέρει σημαντικά πλήγματα στους μόνους τομείς που φέρνουν λεφτά στην οικονομία, δηλαδή στον τουρισμό και στη ναυτιλία. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν μπαίνει σε τροχιά αυξημένης παραγωγικότητας, αλλά οι καθημερινές διαμαρτυρίες ροκανίζουν την όποια εξωστρέφεια της οικονομίας.

Τέλος, ο μισός τρόπος που προαναφέραμε για την εξισορρόπηση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών είναι αυτός που συνήθως κάνουν όλες οι χώρες. Καταλήγουν κάπου στο ενδιάμεσο της διαφοράς· υφίστανται κάποια αναγκαστική μείωση της κατανάλωσης, αλλά το στοίχημά τους είναι να καλύψουν όσο μεγαλύτερη διαφορά μπορούν διά της αυξημένης παραγωγής. Σ’ αυτό συμβάλλουν όλοι. Η κυβέρνηση απελευθερώνοντας την οικονομία, η αντιπολίτευση στηρίζοντας (και ουχί χαιρετώντας τους διάφορους Θύμιους), οι εργαζόμενοι υπογράφοντας νέα κοινωνικά συμβόλαια για την επόμενη μέρα της οικονομικής ανάκαμψης κ.λπ. Στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν ανεβάζουμε την παραγωγή για να συναντήσει όσο πιο ψηλά γίνεται την κατιούσα κατανάλωση, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε για να παράγουμε λιγότερο, με δευτερογενή συνέπεια η κατανάλωση να συναντήσει την παραγωγή ακόμη πιο χαμηλά από τα σημερινά επίπεδα.

Παλιότερα υπήρχε κι ένας τρίτος δρόμος για να διορθωθούν τα χάλια στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Η υποτίμηση του νομίσματος. Αυτό μείωνε αφανώς την κατανάλωση. Μπορεί όλοι να έπαιρναν ακέραιους τους ονομαστικούς μισθούς, μόνο που αυτοί οι μισθοί αγόραζαν λιγότερα προϊόντα. Οχι μόνο τα εισαγόμενα, αλλά και τα εγχώρια που χρειάζονταν για την παραγωγή τους εισαγόμενες πρώτες ύλες (π.χ. πετρέλαιο). Οι διάφοροι όψιμοι φίλοι της δραχμής (κυρίως αυτοί που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και περιμένουν μια εθνική καταστροφή για να αγοράσουν φθηνά) αποκρύπτουν ότι τα συναλλαγματικά παιγνίδια βοηθούν βραχυπρόθεσμα την οικονομία αλλά χαντακώνουν μακροπρόθεσμα τους εργαζόμενους.

Ο προσφιλής σε όλους Πολ Κρούγκμαν έγραφε στις 5 Μαΐου 2010: «Ακόμη και με αναδιάρθρωση του χρέους, η Ελλάδα θα έχει μεγάλο πρόβλημα, αναγκασμένη να εφαρμόσει έντονη λιτότητα –προκαλώντας βαθιά ύφεση– μόνο και μόνο για να μειώσει το πρωτογενές έλλειμμα, χωρίς τους τόκους. Το μοναδικό πράγμα που θα περιόριζε την ανάγκη για λιτότητα, ο μόνος δρόμος για την ανάπτυξη είναι περισσότερες εξαγωγές, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν στην Ελλάδα πέσουν δραματικά τα κόστη και οι τιμές σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη». Αυτό λέγεται εσωτερική υποτίμηση και αν, όπως προέβλεψε ο Κρούγκμαν, αποτύχει κι αυτή, τότε δεν απομένει παρά η κανονική υποτίμηση, αλλά εκτός ευρώ.

Διαβάστε