ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Από την ημέρα που πρωτοδημοσιεύθηκε το ακόλουθο άρθρο το Στ. Μάνου παρακολουθώ τις εφημερίδες για να εντοπίσω σχόλια ή αντιρρήσεις.

Εσείς εντοπίσατε τι;

Παρακαλώ τα σχόλια σας.

ΣΓΣ

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΛΥΣΗ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ;
Εξίσωση για δυνατούς λύτες

ΣΤ. ΜΑΝΟΣ
Η εμπειρία των τελευταίων 40 ετών δείχνει ότι και η απλή συζήτηση για το Ασφαλιστικό προκαλεί μεγάλη αναταραχή. Ηταν τέτοια η αναταραχή όταν επί δικτατορίας επιχειρήθηκε κάποια εκλογίκευση, ώστε και η δικτατορία αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να εγκαταλείψει την προσπάθεια.
Σημαντική υπήρξε η επέμβαση με τον νόμο 2084/92, αλλά προκάλεσε τεράστιο κόστος στην τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αργότερα, δύο φορές προσπάθησε η κυβέρνηση Σημίτη και δύο φορές εγκατέλειψε την προσπάθεια. Ο αποκαλούμενος νόμος Ρέππα μάλλον χειροτέρεψε τα πράγματα. Το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Καραμανλή νομίζω ότι θα ακολουθήσει τα χνάρια του νόμου Ρέππα.
Τι προκαλεί τόση αντίδραση στο Ασφαλιστικό; Πρώτο, νομίζω, είναι το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνουμε πώς λειτουργεί το Ασφαλιστικό και, δεύτερο, ότι μοιραία σκεπτόμαστε τι θα συμβεί σε μας αδιαφορώντας για το σύνολο.
Λένε πολλοί: «Μια ζωή συνεισφέρω, πώς είναι λοιπόν δυνατόν να μου λέτε ότι κινδυνεύω να μην εισπράξω σύνταξη;». Να μια εξαιρετικά εύλογη παρατήρηση: «Αν κατέθετα την εισφορά μου στην τράπεζα, μετά 35 χρόνια δουλειάς και συνεχείς ανατοκισμούς, θα είχα ασφαλώς σχηματίσει ένα κεφάλαιο για τη σύνταξή μου». Σωστά, έτσι είναι σε ένα κεφαλαιοποιητικό ασφαλιστικό σύστημα. Στην Ελλάδα όμως όχι μόνο δεν έχουμε κεφαλαιοποιητικό σύστημα, αλλά έχουμε μάθει ότι είναι κάτι κακό, ανήθικο. Εχουμε, όπως και πολλές άλλες χώρες, το αποκαλούμενο αναδιανεμητικό σύστημα. Οι αγγλοσάξονες το ονομάζουν a pay-as-you-go pension system. Στα ελληνικά μια δημιουργική μετάφραση θα ήταν «προχωράμε βλέποντας και κάνοντας». Πώς λειτουργεί το αναδιανεμητικό σύστημα, το δικό μας σύστημα; Οι εισφορές των εργαζομένων χρησιμοποιούνται για την πληρωμή των συντάξεων. Τα λεφτά που συνεισφέρει ο εργαζόμενος ξοδεύονται αμέσως για να πληρωθούν συντάξεις.
Λέμε ότι έχουμε ασφαλιστικό πρόβλημα επειδή δυστυχώς τα λεφτά των εισφορών δεν φθάνουν για να πληρωθούν οι συντάξεις. Αν έφθαναν, κανείς δεν θα ασχολιόταν με το Ασφαλιστικό. Επειδή ακριβώς δεν φθάνουν οι εισφορές για την πληρωμή των συντάξεων, έχει εφευρεθεί η αποκαλούμενη τριμερής χρηματοδότηση, δηλαδή η υποχρέωση του κράτους να καλύπτει τη διαφορά μεταξύ εισφορών και καταβαλλομένων συντάξεων. Λησμονείται βέβαια ότι όσα πληρώνει το κράτος τα εισπράττει με φόρους που επιβάλλει κυρίως σε εκείνους που πληρώνουν εισφορές. Χρόνο με τον χρόνο η πρόβλεψη είναι ότι θα αυξάνεται η συμμετοχή των φόρων για την καταβολή των συντάξεων. Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς αν, αφού είναι έτσι και ένα μεγάλο μέρος των συντάξεων πληρώνεται από τους φορολογουμένους, θα ήταν καλύτερο να καταργηθούν τα πολλά Ταμεία και το υπέρογκο κόστος που προκαλούν και όλο το σύστημα των συντάξεων να βασιστεί στη φορολογία.

Από την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή με θέμα τη μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό
Ενώ η σύνταξη αφορά όλους τους πολίτες που πέρασαν κάποια ηλικία και άρα λογικά θα έπρεπε να υπάρχει ένα ενιαίο σύστημα για όλους, το δικό μας ασφαλιστικό σύστημα διακρίνεται από απίστευτη περιπτωσιολογία. Εκατόν εβδομήντα (170) ή και περισσότερα Ταμεία και μέσα σε κάθε Ταμείο δεκάδες ειδικές ρυθμίσεις. Γιατί; Μα διότι το πολιτικό σύστημα βρήκε βολικό να κερδίζει ψήφους σε βάρος μελλοντικών γενεών. Πρόσφατο είναι το παράδειγμα βουλευτών της ΝΔ που ζήτησαν να μειωθεί το όριο συνταξιοδότησης των αγροτισσών. Οι ομάδες πληθυσμού με ισχυρό πολιτικό δόντι έχουν καταφέρει να έχουν ιδιαίτερα ευνοϊκές ρυθμίσεις που τους εξασφαλίζουν συνταξιοδοτική σιγουριά. Λένε λοιπόν αυτές οι προνομιούχες ομάδες: «Γιατί πειράζετε τα Ταμεία μας αφού είναι υγιή»; Υγιή όμως είναι μόνον επειδή το κράτος καλύπτει τα ελλείμματα μεταξύ εισφορών και καταβαλλομένων συντάξεων. Πώς; Με ειδικούς (θα τους έλεγα χαριστικούς) φόρους, όπως για παράδειγμα το αγγελιόσημο. Το κράτος είναι απολύτως άδικο. Δεν αντιμετωπίζει τους πολίτες ως ίσους.
Μολονότι «Το Βήμα» δεν είναι το καταλληλότερο μέσο παρουσίασης απλών αριθμητικών εξισώσεων (της Στ' Δημοτικού, νομίζω) θα επιχειρήσω να παρουσιάσω το Ασφαλιστικό όπως θα ήταν σε μια ευνομούμενη πολιτεία.
Στον πληθυσμό (Π) της Ελλάδας, άνω των 65 ετών είναι το 19%. Οι επισήμως εργαζόμενοι είναι το 39%. Το μέσο εισόδημα των Ελλήνων είναι ίσο με (Ε).
Ερώτηση: Αν το εισόδημα των συνταξιούχων συμφωνηθεί να είναι το 70% του μέσου εισοδήματος, σε τι ύψος πρέπει να διαμορφωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές (Α) των εργαζομένων ως ποσοστό του μέσου εισοδήματός τους προκειμένου να καλυφθούν οι συντάξεις των συνταξιούχων;
Η εξίσωση του αναδιανεμητικού ασφαλιστικού συστήματος έχει την ακόλουθη μορφή:
(Α) Χ (Π Χ 39%) Χ Ε = (Π Χ 19%) Χ (70% Χ Ε)
Αρα Α = (19% Χ 70%) / (39%) = 34,1%
Με αυτό το σύστημα λοιπόν και αυτές τις παραμέτρους οι συνταξιούχοι θα έχουν το 70% του μέσου εισοδήματος και οι εργαζόμενοι θα έχουν ό,τι απομείνει μετά τις εισφορές τους. Δηλαδή (100,0 - 34,1) το 65,9% του μέσου εισοδήματος. Εχει μέλλον μια τέτοια ρύθμιση;
Αν δυσκολεύεστε να κατανοήσετε αυτή την εξίσωση, απευθυνθείτε στα παιδιά σας να σας βοηθήσουν. Ρωτήστε τα τι θα γίνει αν οι συντάξεις δίνονται στα 55, οπότε οι άνω των 55 θα εκπροσωπούν το 31% του πληθυσμού αντί του 19%. Τι θα γίνει αν οι συντάξεις είναι το 80% του μέσου εισοδήματος. Τι θα γίνει αν το ποσοστό των επισήμως εργαζομένων αυξηθεί από το 39% στο 50%.
Θα ήταν χρήσιμο αν και οι αρμόδιοι υπουργοί μελετούσαν την εξίσωση αυτή.
Ο κ. Στέφανος Μάνος είναι πρώην βουλευτής.


http://www.tovimadaily.gr//Article.aspx?d=20080322&nid=7917960&sn=&spid=

Η αριθμητική του Ασφαλιστικού

Στ. Μάνος

Στις 18 Μαρτίου ο κ. Αλ.Αλαβάνος παρουσίασε την πρόταση του ΣΥΝ για το Ασφαλιστικό. Αξιοσημείωτο, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι με μεγάλη σαφήνεια ζήτησε ενοποίηση των Ταμείων και τη δημιουργία τριών και μόνο διακριτών: ένα μισθωτών, ένα αγροτών και ένα αυτοαπασχολουμένων. Είναι μια λογική προσέγγιση.

Παρακάτω όμως προσδιόρισε ότι η κύρια σύνταξη πρέπει να είναι το 80% των συντάξιμων αποδοχών του τελευταίου χρόνου ασφάλισης και η επικουρική σύνταξη το 20% του συντάξιμου μισθού. Οι προτάσεις αυτές είναι απολύτως εξωπραγματικές. Γιατί;

Στις 2 Μαρτίου «Το Βήμα της Κυριακής» δημοσίευσε ένα άρθρο μου για το Ασφαλιστικό κάτω από τον τίτλο «Εξίσωση για δυνατούς λύτες» (http://tovima. dolnet. gr/print-article. php? e=Β&f=15301&m=Β14&aa=1). Στο άρθρο αυτό παρέθεσα μια απλή (μαθηματικά της 6ης Δημοτικού) εξίσωση για το Ασφαλιστικό.

Αντιγράφω το σχετικό τμήμα:

Στον πληθυσμό ( Π ) της Ελλάδας, άνω των 65 ετών είναι το 19%. Οι επισήμως εργαζόμενοι είναι το 39%. Το μέσο εισόδημα των Ελλήνων είναι ίσο με ( Ε ).

Ερώτηση: Αν το εισόδημα των συνταξιούχων συμφωνηθεί να είναι το 70% του μέσου εισοδήματος, σε τι ύψος πρέπει να διαμορφωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές ( Α ) των εργαζομένων ως ποσοστό του μέσου εισοδήματός τους προκειμένου να καλυφθούν οι συντάξεις των συνταξιούχων;

Η εξίσωση του αναδιανεμητικού ασφαλιστικού συστήματος έχει την ακόλουθη μορφή:

( Α ) x ( Π x 39%) x Ε = ( Π x 19%) x (70% x Ε ) Αρα, Α = (19% x 70%)/ (39%) = 34,1% Με αυτό το σύστημα λοιπόν και αυτές τις παραμέτρους οι συνταξιούχοι θα έχουν το 70% του μέσου εισοδήματος και οι εργαζόμενοι θα έχουν ό,τι απομείνει μετά τις εισφορές τους. Δηλαδή (100,0 - 34,1) το 65,9% του μέσου εισοδήματος.

Στην εξίσωση θα εφαρμόσω τώρα τις προτάσεις του κ. Αλαβάνου. Αλλάζει μόνο η δεξιά πλευρά της εξίσωσης. Η σύνταξη πρέπει να είναι το 80% + 20% (κύρια και επικουρική) του τελευταίου μισθού και όχι του μέσου, δηλαδή Ε πλέον 20%. Η εξίσωση διαμορφώνεται λοιπόν ως εξής:

( Α ) x ( Π x 39%) x Ε = ( Π x 19%) x (100% x 1,20 x Ε )

Αρα Α = (19% x 120%)/ (39%)= 58,46% Σύμφωνα με την πρόταση του κ. Αλαβάνου, οι συνταξιούχοι θα λαμβάνουν σύνταξη ίση με το 120% του μέσου εισοδήματος των εργαζομένων και οι εργαζόμενοι θα συνεισφέρουν το 58,46% του μέσου εισοδήματός τους, δηλαδή θα τους απομένει το 41,54% του μέσου εισοδήματός τους. Και τα παραπάνω ισχύουν αν όλοι συνταξιοδοτούνται στα 65. Αν συνταξιοδοτηθούν στα 60 ή στα 55 τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα. Στην κοινωνία που οραματίζεται ο κ. Αλαβάνος οι συνταξιούχοι έχουν τριπλάσια εισοδήματα από τους εργαζομένους! Ο κ.
Αλαβάνος σώζεται επειδή κανείς δεν μετράει, κανείς δεν ασχολείται με τους αριθμούς.

* Ο κ. Στ. Μάνος είναι πρώην υπουργός Οικονομίας.

ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΑΝΩΤΑΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Αναδημοσιεύω ένα σημαντικότατο άρθρο της "Καθημερινής" επειδή πιστεύω ότι υποκρινόμαστε στο θέμα της παιδείας δέσμιοι κάποιων στρεβλών κομματικών καταβολών και θέσεων. Όταν οι αρνούμενοι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια σπουδάζουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά πανεπιστήμια και όταν ένα παιδί από τον παιδικό σταθμός, το δημοτικό, το γυμνάσιο και το λύκειο φοιτά σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και όταν έρθει η ώρα να πάει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση του λέμε όχι. Είμαστε τουλάχιστον για δέσιμο ....

ΣΓΣ

20080316 Μια άλλη πρόκληση από την Τουρκία

Τα αγγλόφωνα ιδιωτικά πανεπιστήμια μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και πώς έχουν συμβάλει στην αναβάθμιση της εκπαίδευσης

Του Ιωαννη Ν. Γρηγοριαδη*

Το άκουσμα της λέξεως «Τουρκία» δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς στο συλλογικό κοινωνικό υποσυνείδητο. Η χώρα συνδέεται με εικόνες βαρβαρότητας, υπαναπτύξεως, και απαιδευσίας. Πίσω, ωστόσο, από αυτήν τη στερεοτυπική εικόνα κρύβονται πολλές περιπτώσεις επιτυχημένων εκσυγχρονιστικών πειραμάτων, τα οποία, χωρίς να επιλύουν από μόνα τους τα χρόνια και σοβαρά κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της χώρας, είναι ενδεικτικά μιας αξιοπρόσεκτης προοδευτικής δυναμικής. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η τουρκική ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση. Υποστηριζόμενα συχνά από τη γενναιοδωρία μεγάλων τουρκικών επιχειρήσεων, τα αγγλόφωνα ιδιωτικά πανεπιστήμια μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα συνέβαλαν αποφασιστικά από την έναρξη της λειτουργίας τους στα μέσα της δεκαετίας του 1980 στην αναβάθμιση της ποιότητος της ανώτατης παιδείας στην Τουρκία.
Οι υποδομές
Η επίσκεψη ενός Έλληνα καθηγητή ή φοιτητή σε ένα από τα καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια της Τουρκίας προκαλεί πολύ δυσάρεστες συγκρίσεις με την ελληνική ακαδημαϊκή πραγματικότητα. Ο επισκέπτης θα δει υποδομές τις οποίες θα ζήλευαν όχι μόνο τα ελληνικά, αλλά και αρκετά αγγλικά πανεπιστήμια. Πεντακάθαρες πανεπιστημιουπόλεις σε οικόπεδα πολλών εκατοντάδων στρεμμάτων στα περίχωρα της Κωνσταντινουπόλεως ή της Άγκυρας με ιδιωτική τακτική συγκοινωνία με το κέντρο της πόλεως. Αξιοπρεπέστατες φοιτητικές εστίες με δυναμικότητα πολλών χιλιάδων κλινών για όσους φοιτητές επιθυμούν να διαμένουν εντός της πανεπιστημιουπόλεως. Αίθουσες διδασκαλίας με τα πλέον σύγχρονα εποπτικά μέσα, με εγκατεστημένους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και προβολείς παρουσιάσεων PowerPoint. Βιβλιοθήκες πλούσιες σε βιβλία και παρέχουσες πρόσβαση στις πλουσιότερες ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων. Η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι πλέον ασύρματη όχι μόνο εντός των κτιρίων του πανεπιστημίου, αλλά συχνά και στους ανοικτούς χώρους των πανεπιστημιουπόλεων. Μερικά πανεπιστήμια παρέχουν σε κάθε πρωτοετή φοιτητή φορητό ηλεκτρονικό υπολογιστή με πρόγραμμα χρηματοδοτικής μισθώσεως (leasing).
Οι καθηγητές
Οι διαφορές όμως δεν περιορίζονται στα θέματα υλικοτεχνικής υποδομής, αλλά επεκτείνονται και επί της ακαδημαϊκής ουσίας. Οι καθηγητές, οι οποίοι πληρώνονται μισθούς αναλόγους των προσόντων και της αποστολής τους, υποχρεούνται να βρίσκονται καθημερινώς στο πανεπιστημιακό τους γραφείο, στη διάθεση των φοιτητών. Η έρευνα αναγνωρίζεται ως αναπόσπαστο στοιχείο της ακαδημαϊκής ιδιότητος και χρηματοδοτείται γενναιόδωρα με την επιχορήγηση ερευνητικών προγραμμάτων, καθώς και της συμμετοχής σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια. Η εξέλιξη των καθηγητών εξαρτάται από το διδακτικό και ερευνητικό τους έργο, τον αριθμό δημοσιεύσεων σε ακαδημαϊκά περιοδικά των οποίων η εγκυρότητα αναγνωρίζεται από τους κορυφαίους διεθνείς οργανισμούς ακαδημαϊκής πιστοποιήσεως, καθώς και τη γνώμη των φοιτητών. Στο τέλος κάθε εξαμήνου οι φοιτητές αξιολογούν τους καθηγητές τους ανωνύμως, ενώ η διαδικασία αξιολογήσεως διεξάγεται με αδιάβλητο τρόπο από ειδικευμένο εξωπανεπιστημιακό οργανισμό.
Οι φοιτητές
Αλλά και η θέση των φοιτητών διαφέρει πολύ. Κάθε φοιτητής ανατίθεται σε έναν καθηγητή ο οποίος έχει την ευθύνη να παρακολουθεί την πρόοδό του, να τον συμβουλεύει και να καταρτίζει μαζί του το ακαδημαϊκό του πρόγραμμα. Η παρουσία των φοιτητών στις παραδόσεις θεωρείται αυτονόητη υποχρέωση. Ο μέσος αριθμός φοιτητών ανά μάθημα δεν ξεπερνά τους 20, ώστε να μπορεί ο διδάσκων να γνωρίζεται και να αποκτά προσωπική εικόνα και γνώμη για το φοιτητή. Ακολουθείται συστηματικό πρόγραμμα μικρών εξετάσεων και εργασιών καθ' όλη τη διάρκεια του εξαμήνου, ώστε η τελική εξέταση να μην αντιπροσωπεύει παρά ένα μέρος της τελικής βαθμολογίας. Η επανάληψη μιας εξετάσεως πριν από την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους επιτρέπεται μόνο μετά την εκ νέου παρακολούθηση του μαθήματος σε πρόσθετο θερινό εξάμηνο διδασκαλίας. Η χρήση της αγγλικής στη διδασκαλία εξασφαλίζει τόσο την τελειοποίηση των γλωσσικών ικανοτήτων των φοιτητών, όσο και τη χρήση της πλέον σύγχρονης ακαδημαϊκής βιβλιογραφίας, η οποία στις μέρες μας γράφεται σχεδόν αποκλειστικά στα αγγλικά. Παράλληλα, προάγεται η συμμετοχή των φοιτητών στα κοινά. Πολυάριθμοι φοιτητικοί -και όχι κομματικοί- σύλλογοι με ενδιαφέροντα πολιτικά, αθλητικά, καλλιτεχνικά, ακαδημαϊκά των οποίων οι δραστηριότητες επιχορηγούνται από το ίδιο το πανεπιστήμιο προετοιμάζουν τους φοιτητές για την ενεργό συμμετοχή τους στην κοινωνία των πολιτών.
Ακαδημαϊκή ελευθερία
Οι παραπάνω συνθήκες συνδυάσθηκαν σε ορισμένες περιπτώσεις και με συνθήκες ακαδημαϊκής ελευθερίας πρωτοφανείς για τα τουρκικά δεδομένα. Ορισμένα από τα πανεπιστήμια στέγασαν και πρόσφεραν πρόσφορο πεδίο δράσεως σε ακαδημαϊκούς των οποίων οι απόψεις συγκρούονταν με τις επίσημες τουρκικές θέσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο από τα τρία πανεπιστήμια που συνδιοργάνωσαν το 2005 το συνέδριο για το Αρμενικό Ζήτημα, την πρώτη προσπάθεια ψύχραιμης ακαδημαϊκής προσεγγίσεως του θέματος στην Τουρκία, ήταν ιδιωτικά. Οι συνθήκες αυτές συνέβαλαν και στον επαναπατρισμό πολλών κορυφαίων Τούρκων καθηγητών οι οποίοι δίδασκαν σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης ή στην Βόρειο Αμερική. Αυτοί βρήκαν πανεπιστήμια τα οποία προσέφεραν άριστη υποδομή για τη διδασκαλία και τη διεξαγωγή ακαδημαϊκής έρευνας, καθώς και μία προνομιούχο βάση, για να συμβάλουν στην ευρύτερη προσπάθεια εκδημοκρατισμού της Τουρκίας.
Τα οικονομικά
Πώς συντηρείται όμως οικονομικά ένα τέτοιο πανεπιστήμιο; Η οικονομική συνδρομή των ιδρυτών και τα καταβαλλόμενα δίδακτρα αποτελούν τον αιμοδότη των πανεπιστημίων. Όλα τα έσοδα από τα δίδακτρα επανεπενδύονται υποχρεωτικώς για την συντήρηση και την επέκταση των υποδομών του πανεπιστημίου, καθώς και τη χορήγηση υποτροφιών. Ποσοστό άνω του 33% των φοιτητών λαμβάνει υποτροφία, η οποία απαλλάσσει της υποχρεώσεως καταβολής διδάκτρων και τροφείων. Γι' αυτόν το λόγο κατά τις γενικές εξετάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια, υπάρχει διπλή βάση εισαγωγής για κάθε σχολή ιδιωτικού πανεπιστημίου. Η υψηλή βάση εξασφαλίζει εισαγωγή με υποτροφία, ενώ η χαμηλή μόνο εισαγωγή. Έτσι επιβραβεύονται οι επιμελείς μαθητές και δίνεται η ευκαιρία σε χαρισματικά παιδιά απόρων οικογενειών να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια υψηλών προδιαγραφών.
Και το παράδειγμα των πρώτων επιχειρηματιών-ιδρυτών ιδιωτικών πανεπιστημίων εξακολουθεί να βρίσκει μιμητές. Ο Χουσνού Οζγεγιν, ο επιχειρηματίας που πούλησε την τράπεζα Finansbank στην Εθνική Τράπεζα προ τριών περίπου ετών, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να διαθέσει περίπου ένα δισεκατομμύριο δολάρια, περίπου 20% του συνολικού τιμήματος εξαγοράς της τράπεζας, για την ίδρυση ενός νέου ιδιωτικού πανεπιστημίου υψηλού επιπέδου. Δικαιολόγησε δε την απόφασή του σε συνέντευξη προς τους New York Times λέγοντας ότι «Η παιδεία είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της Τουρκίας... Θα είμαι ευτυχής αν επηρεάσω προς το καλύτερο τη ζωή ενός εκατομμυρίου νέων ανθρώπων τα επόμενα δέκα χρόνια». Ήδη από το 2000, ο Οζγεγιν έχει επίσης κτίσει με δικά του έξοδα 36 σχολεία σε απομακρυσμένες περιοχές της Τουρκίας.
Η παραπάνω εικόνα δεν αναφέρεται ασφαλώς στο σύνολο της τουρκικής ιδιωτικής ανώτατης παιδείας. Ανάμεσα στα 25 ιδιωτικά τουρκικά πανεπιστήμια υπάρχουν πολλά που δεν πληρούν τις στοιχειώδεις ακαδημαϊκές προδιαγραφές. Υπάρχουν όμως και μερικά τα οποία έχουν κατορθώσει εντός μερικών ετών να συμπεριληφθούν στους καταλόγους με τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και να ανταγωνισθούν ή και να ξεπεράσουν τα καλά κρατικά τουρκικά πανεπιστήμια.
Τι διδάσκει το παράδειγμα της Τουρκίας; Ότι η ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με την ευτέλεια, αλλά μπορεί να επιτύχει θαύματα, αν υπάρξει η κατάλληλη θεσμική ρύθμιση, και η ευτυχής εκείνη συνύπαρξη εμπνευσμένων ακαδημαϊκών δασκάλων με τους γενναιόδωρους εκείνους χορηγούς, οι οποίοι θα θελήσουν να συνδέσουν το όνομά τους με μια σπουδαία προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Σε μία χώρα στην οποία η παιδεία αποτελεί υψηλή κοινωνική αξία, οι γονείς δαπανούν δισεκατομμύρια ευρώ από το υστέρημά τους σε φροντιστήρια και σπουδές σε αμφιβόλου αξίας πανεπιστήμια του εξωτερικού και στην οποία υπάρχει τόσο το ανθρώπινο, όσο και το οικονομικό κεφάλαιο, η επιτυχία του θεσμού των ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων δεν είναι ουτοπία.

* Ο κ. Ιωάννης Ν. Γρηγοριάδης διδάσκει στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι Επιστημονικός Συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ. Δίδαξε σε τουρκικά ιδιωτικά πανεπιστήμια μεταξύ του 2004 και του 2007.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_16/03/2008_263089

20080316 Τι μπορεί να μάθει η Ελλάδα
Κάποτε η παιδεία αποτελούσε το συγκριτικό πλεονέκτημα του Ελληνισμού. Όντας μια αριθμητική μειονότητα, οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατόρθωναν να διεκδικούν ρόλο οικονομικό και κοινωνικό δυσανάλογο προς τα δημογραφικά τους μεγέθη, και η παιδεία ήταν το βασικό εργαλείο για την επίτευξη αυτού του στόχου. Εκατοντάδες σχολεία σε κάθε γωνία των Βαλκανίων, της Μικράς Ασίας, του Ευξείνου Πόντου, της Ανατολικής Μεσογείου και των παροικιών της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης εφοδίαζαν γενεές μαθητών με όλα τα αναγκαία εφόδια όχι μόνο για την πνευματική τους καλλιέργεια αλλά και την επαγγελματική τους επιτυχία.
Σήμερα η κατάσταση δείχνει να έχει αντιστραφεί. Η παιδεία τείνει να μετατραπεί σε συγκριτικό μειονέκτημα του Ελληνισμού όχι μόνο σε ευρωπαϊκό, αλλά και σε περιφερειακό επίπεδο. Η παρατεταμένη κρίση της ελληνικής παιδείας τείνει να αποτελέσει μακροπρόθεσμα έναν από τους σημαντικότερους ανασχετικούς παράγοντες για τη διεκδίκηση από την χώρα ενός ηγετικού περιφερειακού ρόλου. Την ώρα που το ελληνικό πανεπιστήμιο αδυνατεί συχνά να διδάξει στους φοιτητές του αγγλικά, οι φοιτητές των τουρκικών ιδιωτικών πανεπιστημίων διδάσκονται κινεζικά, ιαπωνικά και ισπανικά.
Σαφώς και δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς τα υπαρκτά και χρονίζοντα προβλήματα της δημόσιας ανώτατης παιδείας στην Ελλάδα. Η πολιτεία υποχρεούται να εγκύψει στα προβλήματα με αποφασιστικότητα, να χωρίσει το στάρι από την ήρα και να στηρίξει με γενναία μέτρα τη σιωπηλή πλειοψηφία των καθηγητών και φοιτητών που δεν βλέπουν το πανεπιστήμιο ως πάρεργο ή κομματικό μετερίζι και αισθάνονται παγιδευμένοι στην παρούσα κρίση. Υποχρεούται όμως και να ανοίξει τον δρόμο και σε όσους ιδιώτες ενδιαφέρονται να συμβάλουν στην υπέρβαση της κρίσεως της ελληνικής ανώτατης παιδείας με την ίδρυση ιδιωτικών μη κρατικών πανεπιστημίων υψηλού επιπέδου. Η επιτυχία του πειράματος της ιδιωτικής ανώτατης παιδείας στην Τουρκία είναι μία πρόκληση για την ελληνική πολιτεία, επιχειρηματική και ακαδημαϊκή κοινότητα, η οποία δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη.

20080316 Τα τέσσερα καλύτερα ιδρύματα

Του ανταποκριτή μας στην Κωνσταντινουπολη Αλεξανδρου Μασσαβετα

Τα περισσότερα και καλύτερα ιδιωτικά πανεπιστήμια της Τουρκίας εδρεύουν στην Κωνσταντινούπολη και την Αγκυρα, όπου κατοικεί σημαντικό μέρος της αστικής μεσαίας τάξης στην οποία απευθύνονται. Αποτέλεσαν προϊόν πρωτοβουλίας μεγαλοεπιχειρηματιών. Τα μεγάλα ονόματα της τουρκικής οικονομίας Κοτς, Σαμπάντζι, Καντίρ Χας έδωσαν το παράδειγμα, το οποίο σπεύδουν να μιμηθούν και άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες. Η ίδρυση ενός πανεπιστημίου ή ερευνητικού κέντρου θεωρείται μέγιστη κοινωνική καταξίωση. Πάνω από δώδεκα πρόεδροι ομίλων έχουν εξαγγείλει πως σχεδιάζουν να ιδρύσουν πανεπιστήμια ή σχολές επαγγελματικής κατάρτισης.
Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια διδάσκουν στην αγγλική όλα τα μαθήματα πλην των νομικών, γεγονός που προσελκύει σημαντικό αριθμό ξένων φοιτητών. Η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, αλλά και το κόστος των διδάκτρων, διαφέρει αισθητά από ίδρυμα σε ίδρυμα. Εξαιρετικής φήμης τυγχάνουν τα πανεπιστήμια Κοτς, Σαμπάντζι και Μπιλγκί της Πόλης και το Μπίλκεντ της Αγκυρας. Είναι διάσπαρτη ακόμη η πεποίθηση, ωστόσο, ότι τα υπόλοιπα υστερούν σε επίπεδο φοιτητών έναντι των καλύτερων δημοσίων πανεπιστημίων, όπως του Βοσπόρου (Μποάζιτσι) της Πόλης και του Τεχνικού Πανεπιστημίου της Μέσης Ανατολής (METU) στην Αγκυρα.
Γίνεται γενικά δεκτό ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια υπερέχουν στον τομέα του διδακτικού προσωπικού, έχοντας κατορθώσει να προσελκύσουν εξαιρετικά καταρτισμένους εκπαιδευτικούς από την Τουρκία και το εξωτερικό, και της επιστημονικής έρευνας. Οι διδάσκοντες είναι γενικά πιο φιλελεύθεροι και τολμηροί από εκείνους των κρατικών πανεπιστημίων, και η όλη νοοτροπία πιο χειραφετημένη από τον αρτηριοσκληρωτικό Κεμαλισμό που διέπει τα τελευταία. Πλην των τεσσάρων καλύτερων, όμως, τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια υστερούν σε επίπεδο φοιτητών. Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι το επίπεδό τους δεν ανταποκρίνεται σε εκείνο του διδακτικού προσωπικού, και ότι η πραγματική δουλειά γίνεται με τους υπότροφους φοιτητές.
- Το Μπίλκεντ, στα περίχωρα της Αγκυρας, είναι από τα παλαιότερα ιδιωτικά πανεπιστήμια και το καλύτερο του είδους του στην πρωτεύουσα. Ιδρύθηκε το 1984 από τον πανεπιστημιακό Ιχσάν Δογραματζή. Μεγάλο μέρος του διδακτικού προσωπικού έρχεται από το εξωτερικό, και αντιπροσωπεύει 42 χώρες. Παράλληλα, φοιτητές από 72 χώρες σπουδάζουν εδώ, αποτελώντας μία πολυεθνική όαση στην τουρκική πρωτεύουσα. Λειτουργεί με 10.000 φοιτητές κατανεμημένους σε εννέα σχολές, έξι ινστιτούτα και δύο επαγγελματικές σχολές.
- Το πανεπιστήμιο Κοτς ιδρύθηκε με δωρεά της ομώνυμης δυναστείας το 1993, σε εκτενή έκταση στην έξοδο του Βοσπόρου προς τον Εύξεινο. Αξιολογείται από πολλούς ως το καλύτερο ιδιωτικό της Πόλης. Εξειδικεύεται στις οικονομικές και κοινωνικές επιστήμες. Είναι το ακριβότερο, με διαφορά, από τα τουρκικά ιδιωτικά πανεπιστήμια. Πολλοί ωστόσο σημειώνουν ότι το Κοτς διακατέχεται από πνεύμα συντηρητισμού. Λειτουργεί με 19 σχολές, πάνω από 280 εκπαιδευτικούς και 4.000 φοιτητές.
- Το πανεπιστήμιο Σαμπάντζι, «αντίπαλον δέος» του Κοτς, ιδρύθηκε από τη δεύτερη διάσημη δυναστεία της χώρας και τους μεγαλύτερους ανταγωνιστές των Κοτς, το 1999, σε μεγάλη απόσταση από το κέντρο της Πόλης. Στους 3.500 φοιτητές του αντιστοιχούν 300 περίπου διδάσκοντες, πολλοί από τους οποίους είναι αλλοδαποί.
- Το πανεπιστήμιο Μπιλγκί ιδρύθηκε το 1996 και θεωρείται το πλέον προοδευτικό και τολμηρό. Εγινε διάσημο στο εξωτερικό, καθώς φιλοξένησε συνέδριο όπου δόθηκε, για πρώτη φορά, βήμα στους ιστορικούς που διαφωνούν με την κρατική θέση άρνησης της Αρμενικής Γενοκτονίας. Το Μπιλγκί στεγάζει και το μόνο στο είδος του μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Ελληνοτουρκικών Μελετών, που συνδιευθύνουν οι καθηγητές Χάρης Τζήμητρας και Ουμούτ Οζκιριμλί. Λειτουργεί με 10.000 φοιτητές και 620 εκπαιδευτικούς.

Απειλεί την Ευρώπη η διεύρυνση του ΝΑΤΟ

Το ΝΑΤΟ προσπαθεί να ... κυκλώσει τη Ρωσία.

ΣΓΣ

20080326 Απειλεί την Ευρώπη η διεύρυνση του ΝΑΤΟ
ΗΜΕΡΗΣΙΑ 26/3/2008

Του Lionel Barber του Neil Buckley και της Catherine Belton

O νεοεκλεγείς πρόεδρος της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, προειδοποίησε ότι ενδεχόμενη ένταξη στο ΝΑΤΟ των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών της Ουκρανίας και της Γεωργίας θα απειλήσει την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Οι δηλώσεις του, σε συνέντευξη στους Financial Times, θα εντείνουν την πίεση στη Βορειοατλαντική Συμμαχία ώστε να μην επιτρέψει στις δύο αυτές χώρες να συμπεριληφθούν στο ΝΑΤΟϊκό «σχέδιο δράσης» κατά τη σύνοδο στο Βουκουρέστι την επόμενη εβδομάδα, όπου θα παρευρεθεί και ο απερχόμενος πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν.
«Δεν είμαστε ικανοποιημένοι από την κατάσταση που έχει προκύψει με Γεωργία και Ουκρανία. Θεωρούμε ότι θα δημιουργήσει προβλήματα στην υπάρχουσα δομή της ευρωπαϊκής ασφάλειας», τόνισε ο Μεντβέντεφ, στην πρώτη του συνέντευξη αφότου κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στη Ρωσία στις 2 Μαρτίου, προσθέτοντας ότι «καμία χώρα δεν μπορεί να αποδεχτεί να έχει εκπροσώπους μιας στρατιωτικής συμμαχίας, στην οποία η ίδια δεν ανήκει, κοντά στα σύνορά της».
Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους θα μεταβεί πάντως στο Κίεβο την παραμονή της συνόδου, σε μία ακόμα προσπάθεια άσκησης πίεσης ώστε η Ουκρανία και η Γεωργία να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ.
Ο Μεντβέντεφ δεσμεύτηκε ακόμα να ενισχύσει το γράμμα του νόμου και να καταπολεμήσει τη διαφθορά. Κυρίως, υποσχέθηκε συνοχή. Επιβεβαιώνοντας τις προβλέψεις του προκατόχου του ότι δεν θα είναι «ηπιότερος» στις σχέσεις με τη Δύση, ο Μεντβέντεφ έδειξε ελάχιστα στοιχεία υποχώρησης από τη σκληρή ρητορική του Πούτιν. Επανέλαβε τη δυσαρέσκεια της Ρωσίας για τα σχέδια εγκατάστασης αντιπυραυλικής ασπίδας στην ανατολική Ευρώπη, άφησε όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας συμφωνίας για την επίλυση βασικών διαφορών με τις ΗΠΑ. Παραδέχτηκε ακόμα ότι είναι προς το συμφέρον της Ρωσίας να αποκαταστήσει τις σχέσεις με τη Βρετανία, οι οποίες βούλιαξαν στο χαμηλότερο επίπεδο από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο μετά τη δολοφονία του επικριτή του Κρεμλίνου Αλεξάντερ Λιτβινένκο. «Είμαστε ανοιχτοί στην αποκατάσταση της συνεργασίας σε κάθε επίπεδο», διαμήνυσε ο Μεντβέντεφ, επισημαίνοντας πάντως ότι «ο χρόνος θα δείξει» εάν μπορεί να υπάρξει πρόοδος με τον Βρετανό πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν.

Οι Αραβες στον δρόμο της πυρηνικής ενέργειας

Πάρα πολύ σοβαρή εξέλιξη για την "ειρηνική" ανάπτυξη της πυρηνικής τεχνολογίας, από τον αραβικό κόσμο.

ΣΓΣ

20080326 Οι Αραβες στον δρόμο της πυρηνικής ενέργειας
ΗΜΕΡΗΣΙΑ 26/3/2008

Της Ελένας Μπέλλη
Στην πρώτη χώρα στον αραβικό κόσμο που θα παράγει πυρηνική ενέργεια ευελπιστούν να ανακηρυχθούν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η κυβέρνηση των οποίων ενέκρινε το σχετικό επενδυτικό πρόγραμμα, ύψους 100 εκατομμυρίων δολαρίων. Η κυβέρνηση ενέκρινε επίσης την ίδρυση Οργανισμού Πυρηνικής Ενέργειας, της κρατικής υπηρεσίας που, σε συνεργασία με τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) θα προωθήσει την κατασκευή των πυρηνικών εγκαταστάσεων. Όπως διευκρινίζεται, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα δεν θα παράγουν, αλλά θα εισάγουν το εμπλουτισμένο ουράνιο που απαιτείται για την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας.
Απόφαση
Η απόφαση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, μίας χώρας με σημαντικά αποθέματα πετρελαίου, εδράζεται, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση, στην ανάγκη κάλυψης των αυξανόμενων αναγκών σε ηλεκτρισμό αλλά και νερό των κατοίκων του Ντουμπάι και του Αμπου Ντάμπι, γεγονός που οδηγεί την κυβέρνηση και στη διερεύνηση της πιθανότητας παραγωγής αιολικής αλλά και ηλιακής ενέργειας. Ωστόσο, η απόφαση αυτή εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της στροφής προς τα πυρηνικά που πυροδοτούν διεθνώς όχι μόνον οι τιμές ρεκόρ του μαύρου χρυσού αλλά και η ανάγκη εξεύρεσης καθαρότερων πηγών ενέργειας. Ήδη, η Ιορδανία έχει από πέρυσι τον Απρίλιο λάβει την έγκριση της ΙΑΕΑ για την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου, ενώ σχετικές μελέτες για την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στη Μεσόγειο εκπονεί και η Αίγυπτος.
Πρόταση
Επιπλέον, η Σαουδική Αραβία πρότεινε, πέρυσι τον Νοέμβριο, την κατασκευή μίας «αραβικής κοινοπραξίας» πυρηνικής ενέργειας που θα εξυπηρετεί τις ενεργειακές ανάγκες όλων των χωρών του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κουβέιτ, Μπαχρέιν, Κατάρ και Ομάν). Η πρόταση - βόμβα, που κατατέθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας, πρίγκιπα Σαούντ αλ Φαϊζάλ, περιλαμβάνει μάλιστα και συνεργασία με το Ιράν, σε μία προσπάθεια εκτόνωσης της πυρηνικής αντιπαράθεσης της Τεχεράνης με τη Δύση.
Η Γαλλία
Είναι σαφές ωστόσο ότι η πρόταση της Σαουδικής Αραβίας, που σημειωτέον αφορά την κατασκευή του αραβικού πυρηνικού εργοστασίου «σε ουδέτερο έδαφος, πιθανόν στην Ελβετία», δεν ικανοποιεί πλήρως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που επέλεξαν ως πυρηνικό συνεργάτη τους τη Γαλλία. Το σχετικό μνημόνιο πυρηνικής συνεργασίας μεταξύ των ΗΑΕ και της Γαλλίας υπογράφηκε κατά την επίσκεψη του Νικολά Σαρκοζί στο αραβικό κρατίδιο τον Ιανουάριο και συνοδεύτηκε από την απόφαση για την εγκατάσταση 500 Γάλλων στρατιωτών σε γαλλική στρατιωτική βάση στο Αμπου Ντάμπι.
«Η ειρηνική πυρηνική ενέργεια συνιστά μία πολλά υποσχόμενη και εμπορικά ανταγωνιστική επιλογή, που θα συμβάλει σημαντικά στην ενεργειακή ασφάλεια της χώρας», ανακοίνωσε η κυβέρνηση και δεσμεύτηκε να δημοσιεύσει λεπτομέρειες του προγράμματος μόλις προχωρήσουν οι σχετικές μελέτες. Ήδη, μία γαλλική κοινοπραξία έχει υποβάλλει τις προτάσεις της για την κατασκευή δύο πυρηνικών αντιδραστήρων στα ΗΑΕ.
Σαουδική Αραβία
Προτείνει τη σύσταση Αραβικής Κοινοπραξίας πυρηνικής ενέργειας.
Ιορδανία
Ελαβε, από πέρυσι, έγκριση από την ΙΑΕΑ για την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου.

«Σαλάτα» με μύθους, θρησκείες και εθνικισμούς

20080316 «Σαλάτα» με μύθους, θρησκείες και εθνικισμούς

Tου Τακη Καμπυλη

Τα ρημαγμένα μάτια σε εικόνες αγίων στα βυζαντινά ξωκλήσια ή στα μοναστήρια της Ελλάδας είχαν πάντα την (εύκολη) εξήγησή τους: «Οι Τούρκοι».

Σε ένα πρόσφατο post των blogger Sraosha & Rakasha γίνεται αναφορά σε βιβλίο του Σλοβένου Bojidar Jezernik, ο οποίος αναφέρεται στην ίδια αντίληψη που επικρατεί σε μεγάλη περιοχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Εκεί, μια σειρά ορθόδοξων ναών διακρίνεται από τους αγίους με τα βγαλμένα μάτια. Η κυρίαρχη αντίληψη στην περιοχή ήταν πως το είχαν κάνει οι «Τούρκοι» την οθωμανική περίοδο - «χωρίς, όπως αναφέρεται στο post, να εξηγείται αποτελεσματικά γιατί η συμβολική βία της απόξεσης των αγιογραφιών δεν εκδηλωνόταν με λιγότερο εκλεπτυσμένα μέσα (τη φωτιά και το τσεκούρι, για παράδειγμα). Η ιστορική έρευνα έδειξε ότι στην πραγματικότητα ο εικονικός ακρωτηριασμός οφειλόταν στην υπερβολική ευσέβεια των χριστιανών κατοίκων, οι οποίοι, έντονα δεισιδαίμονες, χρησιμοποιούσαν πόσιμα διαλύματα τοιχογραφιών από τα μάτια των αγίων για να θεραπεύουν τις οφθαλμικές τους ασθένειες.»

Και μετά οι κομμουνιστές

«Αυτό βέβαια -συνεχίζεται στο post- δεν εμπόδισε τους Σέρβους διανοουμένους της δεκαετίας του '80 να ανασύρουν από τη λήθη τη δοκιμασμένη συνταγή, επιρρίπτοντας τις ευθύνες για την ανάλογη βεβήλωση του μοναστηριού της Gracanica τον 19ο αιώνα στους Αλβανούς του Κοσόβου, κακούς, ψυχρούς, μουσουλμάνους και, κυρίως, πρόχειρους εχθρούς. Οταν ο συγγραφέας βρέθηκε το 2000, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, μπροστά σε μια ανάλογη εικόνα στο Jovan Bigorski (FYROM) παρατήρησε ότι οι ευθύνες είχαν αλλάξει κατεύθυνση: τώρα, κατά τους σεβάσμιους μοναχούς, ήταν πλέον οι άθεοι κομμουνιστές που είχαν χαρακώσει τους αγίους».

«Ενα διδακτικό παράδειγμα για το πώς η ιστορία προσαρμόζεται βολικά και εύπλαστα στα αιτήματα των καιρών.»

Η βυζαντινολόγος Μαρία Βασιλάκη (διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) έχει το αντίστοιχο παράδειγμα από μια επίσκεψη με φοιτητές της σε ξωκλήσι στην Ελλάδα. Μπροστά στα βγαλμένα μάτια της εικόνας του αγίου οι φοιτητές αναφώνησαν: «Α, οι Τούρκοι». «Και όμως -λέει η Μαρία Βασιλάκη- έχουμε πολλές ενδείξεις και στοιχεία ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτό που αποδόθηκε στους «άλλους» είχε γίνει από τους ίδιους τους χριστιανούς. Υπάρχουν σημαντικές δημοσιεύσεις προς τούτο. Και μάλιστα δεν αναφερόμαστε μόνο στον 19ο αιώνα αλλά και παλαιότερα, τον 12ο και 13ο αιώνα - χωρίς βέβαια να είμαστε σίγουροι ποια χρονική στιγμή έγινε η καταστροφή. Οι χριστιανοί πίστευαν ότι οι εικόνες ήταν πρόσωπα του Θείου ή του Αγίου και κατά συνέπεια τους απέδιδαν στοιχεία και ικανότητες της αγιογραφίας. Ετσι, πολλές εικόνες τεμαχίστηκαν για να έχει ένα κομμάτι τους μια οικογένεια. Και σε πολλές περιπτώσεις τα μάτια έβγαιναν με κάποιο διάλυμα ή πιο πρόχειρα και στη συνέχεια γίνονταν η βάση για «θεραπευτικές» αλοιφές».

Προφανώς, καταστροφές υπήρξαν και από τους Τούρκους, όπως και το αντίστροφο, αν μετρήσει κανείς σήμερα τα τζαμιά που έχουν απομείνει στην Ελλάδα, αλλά αυτό το «αντίστροφο» δεν βρήκε χώρο στις εθνικές μνήμες των Βαλκανίων.

Το σημειώνει -για τη χρήση της θρησκείας από τους βαλκανικούς εθνικισμούς- η Χριστίνα Κουλούρη (αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας): «Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της βουλγαρικής Εξαρχίας (της ρήξης με το Οικουμενικό Πατριαρχείο) και μάλιστα σε μία περίοδο που το Πατριαρχείο δεν είχε παίξει εξ αρχής εθνικό (ελληνικό) ρόλο. Ωστόσο, ο βουλγάρικος εθνικισμός χρησιμοποίησε τη θρησκεία απέναντι σε ποιον; Χρειαζόταν έναν «άλλο»».

Ετσι, τα υπαρκτά προβλήματα των σλαβόφωνων ορθοδόξων από τους ιερείς και αρχιεπισκόπους που διορίζονταν από το Πατριαρχείο, γρήγορα φόρεσαν τον εθνικιστικό μανδύα. «Ακόμη πιο χαρακτηριστικό -λέει η κ. Χριστίνα Κουλούρη- υπήρξε το παράδειγμα του ρουμανικού εθνικισμού. Οι Ελληνες ηγεμόνες της Μολδοβλαχίας μετατράπηκαν σε εθνικούς καταπιεστές, ενώ στην πραγματικότητα ήταν κοινωνικοί καταπιεστές - συγκεντρώνοντας φόρους κ.λπ.». Ο εκ των υστέρων εθνικισμός παρενέβη «δημιουργικά» στο παρελθόν αποδίδοντας στον «άλλο» χαρακτηριστικά που δεν είχε - τουλάχιστον τη συγκεκριμένη περίοδο.

«Τι είσαι εσύ;»

Η Ελπίδα Κ. Βόγλη (διδάκτωρ Ιστορίας, μέλος ΕΛΙΑ) σημειώνει το ιδιόμορφο πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι ελληνικές επαναστατικές αρχές κατά τη διάρκεια του '21. Υπήρξαν σε πολλές περιπτώσεις εκείνη την περίοδο μαζικοί «εκχριστιανισμοί» Τούρκων στις ελευθερωμένες περιοχές, προφανώς από φόβο. Το ερώτημα λοιπον που ετέθη τότε είναι, αν αυτοί αναγνωρίζονται ως «Ελληνες πολίτες» αφού η μέχρι τότε πραγματικά ουσιαστική διαφορά ήταν η θρησκευτική. (Στο μωσαϊκό των επαναστατημένων περιοχών υπήρχαν αλβανόφωνοι χριστιανοί, αλλά και μουσουλμάνοι, ελληνόφωνοι χριστιανοί, σλαβόφωνοι χριστιανοί, αρκετές χιλιάδες εβραίων -που σφαγιάστηκαν με την πτώση της Τριπολιτσάς- ακόμη και ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, αλλά και τουρκόφωνοι χριστιανοί). Το ζήτημα λοιπόν που ετέθη από το Βουλευτικό, αλλά διαφώνησε το Συντακτικό ήταν ότι οι εκχριστιανισμένοι πρέπει να θεωρηθούν «Ελληνες πολίτες». «Η θρησκευτική διαφορά του «άλλου» έμοιαζε σιγά σιγά να μην αρκεί στα ζητήματα «γένους» που ετίθεντο από την αυγή του ελληνικού εθνικισμού».

Τα αντίστοιχα ζητήματα στη Μακεδονία ήταν ακόμη πιο σύνθετα. Οπως αναφέρει ο Τάσος Κωστόπουλος (ιστορικός), «το 1912, λίγο πριν αρχίσουν οι μάχες, κατοικούσαν στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας 2.500.000 άνθρωποι. Από αυτούς λίγο περισσότεροι από 900.000 είναι μουσουλμάνοι, άλλοι 900.000 σλαβόφωνοι χριστιανοί (χωρισμένοι σε τρία «κόμματα», το ελληνικό, το βουλγαρικό και το σερβικό και λίγο αργότερα προσετέθη το μακεδονικό), περίπου 360.000 ελληνόφωνοι χριστιανοί, κάπου 100.000 Βλάχοι, γύρω στους 70 - 90.000 Εβραίοι και μικρές κοινότητες αλβανόφωνων και τουρκόφωνων χριστιανών και άγνωστος αριθμός Τσιγγάνων.»

Στα 1900 ο Τζορτζ Φ. Αμποτ πατάει το πόδι του στη Μακεδονία, ένας οξυδερκής παρατηρητής ως απεσταλμένος του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ. Το μωσαϊκό που συναντά και περιγράφει δεν αφήνει χώρο για τις εκ των υστέρων εθνικιστικές αφηγήσεις. Πολύ δε περισσότερο για τις σημερινές αναφορές στα εθνικά δίκαια όταν αυτά πηγάζουν από τότε. Σε σκηνικό «μακεδονικής σαλάτας», ο Αμποτ φτάνοντας στην περιοχή των Σερρών θα εκτιμήσει πως «οι σερβικές διεκδικήσεις επί αυτού του τμήματος της Μακεδονίας αποτελούν μια σύγχρονη επινόηση(...) Για να πούμε την αλήθεια, σπανίως είναι δυνατόν να αποδώσεις με οποιαδήποτε βεβαιότητα μια συγκεκριμένη εθνικότητα στους Σλάβους της Μακεδονίας. Η γλώσσα τους είναι αναμφίβολα μια σλαβική διάλεκτος καθαρότερη στον βορρά και διαρκώς περισσότερο αναμεμειγμένη με τα ελληνικά προς νότον. Ενας Σλάβος Μακεδόνας είναι εξίσου κατανοητός και ακατανόητος σε Σέρβους και Βουλγάρους. Σε μερικές περιοχές η ομοιότητα είναι μεγαλύτερη προς το ένα ιδίωμα και σε μερικές προς το άλλο. Ωστόσο, αυτή η ομοιότητα δεν συμβαδίζει πάντοτε με την εγγύτητα προς το συγκεκριμένο κράτος. Από αυτό το γεγονός προκύπτει και η δυσκολία χάραξης σαφών και ευδιάκριτων ορίων ανάμεσα στις αντίπαλες σφαίρες επιρροής. (...) Σε ένα και το αυτό νοικοκυριό μπορεί κανείς να βρει περιστασιακά εκπροσώπους όλων των κλάδων της ανθρώπινης φυλής. Μπορεί ο πατέρας να ισχυρίζεται ότι είναι σερβικής καταγωγής, ο γιος να ορκίζεται ότι στις φλέβες του δεν τρέχει τίποτα άλλο από βουλγαρικό αίμα, ενώ οι κόρες, αν τους επιτραπεί να μιλήσουν, να είναι εξίσου βέβαιες ότι η Ελένη της Τροίας, η Αικατερίνη της Ρωσίας και η Αφροδίτη της Μήλου συγκαταλέγονται στους προγόνους τους. Η ηλικιωμένη μητέρα αρκείται συνήθως να ενσωματώσει τις εθνικές της πεποιθήσεις στη δήλωση ότι είναι χριστιανή. Πρόκειται για μία πραγματική κωμωδία καταστάσεων, στην οποία κανένας δεν γνωρίζει ποιος είναι ποιος, αλλά ενστικτωδώς ότι καθένας είναι κάτι άλλο». Ο Αμποτ (στο πλαίσιο του γνωστού «βαλκανισμού»;) θα μιλήσει ακόμη και για την ανάγκη «τρελοκομείου»...

Ο ίδιος βρέθηκε στο Πετρίτσι Σερρών και παρακολούθησε μια τελετή περιτομής τριών αγοριών και παράλληλα το σχετικό πανηγύρι από τους ομοθρήσκους τους. Περίπου εκατό χρόνια μετά, ούτε καν ο Αμποτ θα υποψιαζόταν πώς εκτός από το «παλαιό» Πετρίτσι θα υπήρχε σήμερα και το νέο Πετρίτσι, στην άλλη πλευρά των ελληνοβουλγαρικών συνόρων.

Η μακεδονική «σαλάτα» όλο και θα ανακαλύπτεται από την ιστορική έρευνα, δείχνοντας ότι η συζήτηση δεν είναι τι «ανήκε προαιώνια και σε ποιον». Και πως βεβαιότητες, όπως οι βανδαλισμοί αγίων, δεν ήταν παρά μύθοι, διότι ο «άλλος», αν δεν υπήρχε αρκετά, έπρεπε να κατασκευαστεί.

ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ!

Το διάβασα και επειδή συμφωνώ σε πολλά από τα αναφερόμενα το αναμεταδίδω.
ΣΓΣ

http://kokkinipatrida.blogspot.com/2008/03/blog-post_23.html

Γιατί ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ!

Από τον σύντροφο Δημήτρη

Πριν προλάβει ο οποιοσδήποτε καλόβουλος ή κακόβουλος αναγνώστης τού πολύ ενδιαφέροντα Ιστοτόπου σας να με κατηγορήσει ως «εθνικιστή», «στρατόκαυλο» και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, να δηλώσω ότι ήμουν ο πρώτος, πριν από χρόνια, που χαρακτήριζε μ’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς οποιονδήποτε φίλο, γνωστό ή συγγενή συμμετείχε κατά οποιονδήποτε τρόπο (είτε ως θεατής είτε ως παρελαύνων) σε αυτές τις «εθνικιστικές φιέστες», όπως συνήθιζα να αποκαλώ τις μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις.

Όχι, δεν διακατεχόμουν τόσο από το σύνδρομο της «εθνοφοβίας» (και πολύ περισσότερου του εθνομηδενισμού) που χαρακτηρίζει ένα cosmopolitan κομμάτι της συνασπισμένης «αριστεράς». Ήμουν απλά ένας κλασικός ανένταχτος αριστερός της γενιάς μου, που συνήθιζε να αναπαράγει όλα εκείνα τα «αντιεθνικιστικά» και «αντιμιλιταριστικά» στερεότυπα, που έβγαζε φλύκταινες κι αυτός, με τη θέα μαθητών, ομοιόμορφα ντυμένων, να ακολουθούν ένα σταθερό βηματισμό, υπό τους ήχους της σφυρίχτρας της κακιασμένης γυμνάστριας (που αν δεν συμμετείχες στην παρέλαση σού έμπηγε μια κουλούρα να! (με το συμπάθιο) στον έλεγχο του σχολείου).

Πρέπει μάλιστα να ομολογήσω ότι δεν τα πήγαινα και τόσο καλά με όλους τους γυμναστές από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο, με τους οποίους ερχόμουν σε κόντρα για τη συμμετοχή μου ή όχι στην παρέλαση. Γιατί μπορεί να ήμουν άσσος στη μπάλα, αλλά στην παρέλαση… δεν το «πήγαινα» το «άθλημα»!

Τα χρόνια πέρασαν, και από το 1994, που αποφοίτησα, άλλαξαν πολλά πράγματα. Μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια είδα ιδέες να ανατρέπονται, συντρόφους να ξεπουλιούνται, όνειρα να κατεδαφίζονται. Τέως «αριστερούληδες» που θαύμαζα «για το επαναστατικό και αγωνιστικό τους ήθος» είδα να ξεφτιλίζουν με τις πράξεις τους όλα όσα διακήρυτταν ότι υποστηρίζουν, να ξεπέφτουν και να γίνονται οι πιο σκληροί στυλοβάτες του Συστήματος.

Όλοι αυτοί οι υπέρ-«επαναστάτες» της δεκαετίας του ’80 και του ’90, έγιναν μέσα σε ελάχιστα χρόνια συμβιβασμένοι αστοί, προδότες της ιδεολογίας τους, φασίστες και αντιδραστικοί στην καθημερινή τους συμπεριφορά προς τους γύρω τους, αλλά κάργα «αριστεροί» και «προοδευτικοί» προς τα έξω, για το «φαίνεσθε».

Φυσικά, όλοι αυτοί οι πρώην σύντροφοι και συναγωνιστές, οι νυν βολεμένοι και πρόθυμοι σφουγγοκωλάριοι της εξουσίας (άλλωστε και οι ίδιοι αφεντικά έγιναν, οπότε… «κόρακος κοράκου…»), μεταβλήθηκαν ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, μα ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, σε εθνομηδενιστές. Μίλα τους για ελληνική ιστορία, γλώσσα, έθνος και πολιτισμό (τα οποία πάντα πίστευα, αλλά χωρίς τις ερμηνείες που τους δίνουν οι εθνικιστές) και σε βγάλανε «φασίστα», «χουντικό» και «ακροδεξιό»!

Ποιοι; Αυτοί που θεωρούν «εξτρεμισμό» κάθε αντικαθεστωτική, επαναστατική δράση, αυτοί που πρόδωσαν τις ιδέες τους (στις οποίες τελικά ποτέ δεν πίστευαν) για να γίνουν «ουρίτσες» του συστήματος, αυτοί που σε κάθε ευκαιρία σιγοντάρουν κάθε είδος φασίζοντα και σοβινιστικού εθνικισμού (αλβανικού, τουρκικού, σκοπιανού κ.λπ.) ενάντια στην κυριαρχία και την υπόσταση της χώρας τους. Αυτοί που, αν ζούσαμε υπό καθεστώς χούντας, θα ήταν οι πρώτοι που θα έγραφαν ύμνους για την «εθνικήν κυβέρνησιν» και θα το υπηρετούσαν «μέχρι της τελευταίας τους ρανίδος»… (πόσοι τέτοιοι γλείφτες υπήρχαν επί χούντας και μετά μας το έπαιζαν «αντιστασιακοί», αδυνατώ να μετρήσω…).

Εκτός όμως από εθνομηδενιστές, «αντιεθνικιστές», «αντιρατσιστές» κ.λπ., όλοι αυτοί οι πρώην «σύντροφοι» (αηδιάζω να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη γι’ αυτούς), έχουν γίνει και κάργα ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ: φιλοαμερικανοί, φιλοκαπιταλιστές («ο καπιταλισμός με αριστερό πρόσωπο» και λοιπές μακακίες), φιλοϊμπεριαλιστές, φιλοσιωνιστές, και όλα αυτά τα φιλο-, που τελικά συμπληρώνουν άριστα τα αντι- που ανέφερα προηγουμένως.

Για να γυρίσουμε όμως στο θέμα μας. Όλα αυτά τα μαντρόσκυλα της εξουσίας, μαζί με τους «χρήσιμους ηλίθιους» των Εξαρχείων (που θεωρούν επαναστατική πράξη το να πετάνε πέτρες στους «μπάτσους» -και μετά να τους απελευθερώνει ο… Αλαβάνος!- ή το να καίνε το αυτοκίνητο του μεροκαματιάρη μικροαστού), έχουν συνασπιστεί σήμερα σε μια ιδιότυπη «συμμαχία»: τη συμμαχία ενάντια στις παρελάσεις!

Είναι, λέει, κατάλοιπο του Μεταξά και των Ναζί… Ποιοι το λένε αυτό; Μα αυτοί που (μαζί τους κι εγώ!) γουστάρανε όλες αυτές τις μεγαλειώδεις παρελάσεις προς τιμή του Κόκκινου Στρατού, μπροστά απ’ το Κρεμλίνο, στην πάλαι ποτέ σοβιετική Μόσχα. Γουστάραμε αυτό το φαντασμαγορικό θέαμα με τις κόκκινες σημαίες, τις τεράστιες πλακέτες με τις εικόνες του Λένιν και του Στάλιν και τον ήχο των στρατιωτικών εμβατηρίων, αλλά αν μας έδειχνες αντίστοιχες εικόνες από τη Γερμανία του Χίτλερ ή τη νεολαία του Μεταξά, θα αποστρεφόμασταν με μια
γκριμάτσα αηδίας…
Κάθισα και το σκέφτηκα καλύτερα. Τους πειράζει ότι οι παρελάσεις είναι «κατάλοιπο» της δικτατορίας του Μεταξά (κάτι που, όπως έμαθα αργότερα, δεν ισχύει, αφού στην Ελλάδα είναι πολύ προγενέστερες); Ή απλώς τους ενοχλούν οι παρελάσεις αυτές καθεαυτές, με τις σημαίες, το βηματισμό, τα εμβατήρια; Μήπως τους χαλάνε γενικά οι παρελάσεις; Τότε γιατί λυσσάνε κάθε Ιούνη να διοργανώσουν όλο και μεγαλοπρεπέστερες «παρελάσεις ομοφυλοφιλικής υπερηφάνειας» (ναι, έτσι τις αποκαλούν!) στο κέντρο της Αθήνας, με «λουλουδούδες», τρανσέξουαλ και βαρβατολεσβίες (δεν έχω τίποτα με όλες τις παραπάνω κατηγορίες συμπολιτών μας) να κηρύσσουν την «σεξουαλική τους απελευθέρωση»;

Μήπως τους ενοχλούν συγκεκριμένα οι επετειακές παρελάσεις; Μήπως τούς χαλάνε το «αντιεθνικιστικό» προφίλ που με τόσο κόπο επιθυμούν να επιβάλλουν, αφού κάθε χρόνο, όλο και περισσότερος κόσμος (Έλληνες και μετανάστες) συνωστίζεται να παρακολουθήσει τα παιδιά του να παρελαύνουν κρατώντας περήφανα την ελληνική σημαία; (και, πάρτε το χαμπάρι «σύντροφοι», αυτή η σημαία σημαίνει και θα σημαίνει πολλά περισσότερα γι’ αυτό το λαό από τις ανέξοδες μπαρούφες σας).

Για να τελειώνουμε. Εχθρός της κοινωνίας δεν είναι αυτή τη στιγμή ο «εθνικισμός» και ο «ρατσισμός», αυτό ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας κι ας μην κουραζόμαστε να λέμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Αν υπάρχει ένας εχθρός, αυτός είναι η ηττοπάθεια και η δουλοπρέπεια που θέλουν ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ να μας επιβάλλουν: από το εργασιακό μας περιβάλλον, μέχρι την εξωτερική πολιτική της χώρας μας!

Αν οι παρελάσεις συμβάλλουν σ’ αυτή τη γκρίζα εποχή της Νέας Τάξης στο να τονώνεται το συλλογικό μας «εγώ» και να ενισχύει την ιστορική του μνήμη ΜΕΣΩ ΑΥΤΩΝ, ετούτος ο επιλήσμων λαός, τότε χίλιες φορές να γίνονται!!! (όσο κι αν με χαλάει το ότι οι μαθητές και οι φαντάροι μας πρέπει να αποτίουν χαιρετισμό στους ανίκανους, δειλούς και ηττοπαθείς πολιτικάντηδες).
Φέτος παρελαύνει και η τάξη της κορούλας μου Αναστασίας (Πέμπτη δημοτικού πια!). Αν η Αναστασούλα αρνηθεί για οποιοδήποτε λόγο (αν και το αντίθετο συνέβη την 28η Οκτώβρη), τώρα ή στο μέλλον, να συμμετάσχει στην παρέλαση, θα είμαι ο πρώτος που θα υπερασπιστεί αυτό της το δικαίωμα, ζητώντας από τον διευθυντή του σχολείου της να την απαλλάξει.

Αυτό όμως θα το αποφασίσει η ίδια! ΚΑΝΕΝΑΣ αλήτης, λεχρίτης ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΣ του Σύριζα ή του… Ψείριζα, που μου πουλάει τσάμπα επαναστατιλίκι με ανοιχτά πουκάμισα και «αντιεθνικιστικές» ρητορικές, την ώρα που χλαπακιάζει χαβιάρι και αστακούς με τα ίδια λεφτά που εγώ βγάζω σε ένα χρόνο από τη δουλειά μου!

Θα με πείτε «εθνικιστή» και «στρατόκαυλο», «συντρόφια», αλλά εγώ σας το δηλώνω ευθαρσώς:
ΝΑΙ, ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ! Θα πάω, γιατί γουστάρω να βλέπω τα παιδιά μου (όλα τα παιδιά του κόσμου είναι και δικά μου παιδιά) να φεύγουν για μία ώρα από τις καφετέριες και τα γήπεδα, αποτίοντας έναν ελάχιστο φόρο τιμής σ’ εκείνους που πέθαναν, για να κοπρίζετε εσείς σ’ αυτή τη γη και να λέτε τις ψευτοεπαναστατικές αρλούμπες σας.

ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ, παρότι το πνεύμα τους δεν με εκφράζει πλήρως, παρότι θα προτιμούσα τα παιδιά αυτά που παρελαύνουν να γνωρίζουν δέκα πράματα παραπάνω για την Ιστορία μας, να γνωρίζουν γιατί πρέπει να αντιστέκονται στην αδικία και την τυραννία, να υπερασπίζονται κι αυτά στη ζωή τους την Ελευθερία (ακόμα και με το τίμημα του θανάτου!), όπως έπραξαν το ’21 οι πρόγονοί τους.

ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ, για να τη σπάσω πρωτίστως στον περιθωριακό συρφετό σας, των «αριστερών» μαντρόσκυλων της εξουσίας, που τρώνε τα λυσσακά τους με τις παρελάσεις, τις σημαίες και οτιδήποτε θυμίζει Ελλάδα και Ιστορία, αλλά την ίδια ώρα μάς θέλουν υποταγμένους στην πιο στυγνή βαρβαρότητα που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης: στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα της Αμερικάνικης αυτοκρατορίας!

ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΜΑΣ

20080324 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ & ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Δυο μεγάλα σεντόνια έχουν σκεπάσει τις εκκρεμότητές μας. Το Ασφαλιστικό και η ονοματοδότηση των Σκοπίων. Δεν αρνούμαι τη σοβαρότητα αυτών των θεμάτων. Με τις καθημερινές εκκρεμότητες τι γίνεται; Τα σκάνδαλα σαν ανοιχτές πληγές περιμένουν να μας δώσουν εξηγήσεις. Εξηγήσεις να μην ελπίζετε ότι θα μας δοθούν.
Η Ζαχοπουλιάδα έκλεισε;
Τα ομόλογα ξεχάστηκαν;
Το ΙΚΑ που δεν πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές για κάποιους από τους εργαζόμενους του;
Το παράνομο ή αυθαίρετο του ΥΠΕΧΩΔΕ Σουφλιά;
Το αναψυκτήριο του Μαγγίνα;
Ο Ρεγκούζας που άρχισε να βγαίνει στα «παράθυρα» και να μας μιλάει επί παντός επιστητού;

ΘΕΑΤΡΟ
Από την αρχή δηλώνω ότι δεν είμαι κριτικός θεάτρου, αλλά έχω μακράν παιδείαν από 15χρονος που πήγαινα με παπιγιόν στην ΕΛΣ και τα ατελείωτα ξενύχτια στο υπόγειο του Κουν, όταν δίδασκε τα διάφορα έργα που θα ανέβαζε.
Χθες πήγα στο Παλλάς για να δω το ΑΩ με Σύλληψη, Σκηνοθεσία & Χορογραφία του Ash Bulayev. Για περισσότερες τεχνικές πληροφορίες κλικ στο http://www.ellthea.gr/show_event?id=124&lang=gr

Το μόνον αξιόλογο αυτού του έργου ήταν η εικαστική του παρουσίαση. Κινηματογράφηση και σύγχρονη προβολή-παρουσίαση από το όλον στη λεπτομέρεια και από την λεπτομέρεια στο όλον. Επιτυχημένη πρωτοτυπία.
Κείμενα ανακριβή με κακά ελληνικά και διάλογοι παιδικοί και χωρίς νόημα. Διάλογοι από μια άναρχη συλλογή μικρών ξεχασμένων σημειωμάτων σε σκόρπια χαρτάκια.
Το εισιτήριο τσουχτερό 52 €.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΜΦΑΛΟΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

20080322 Ο Βλ. Πoύτιν ...γκεστ-σταρ στη σύνοδο του ΝΑΤΟ
ΗΜΕΡΗΣΙΑ 22/3/2008

Εδώ στην Ελλάδα, πολλοί νομίζουν ότι το μεγάλο θέμα στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, η οποία θα διεξαχθεί από τις 2 ως τις 4 Απριλίου στο Βουκουρέστι, είναι η πρόσκληση ή μη στην ΠΓΔΜ για να ενταχθεί στη συμμαχία. Δυστυχώς γι αυτούς, εκεί την παράσταση είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κλέψει ο συνήθης ύποπτος των τελευταίων ετών: ο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Οι ηγέτες των 26 χωρών-μελών αναμένουν με έκδηλο ενδιαφέρον την πρώτη παρουσία του προέδρου της Ρωσίας σε διάσκεψη κορυφής του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, η οποία διεξάγεται (επίσης για πρώτη φορά) στην πρωτεύουσα μίας χώρας που επί δεκαετίες ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Μόσχας και το αντίπαλο δέος του ΝΑΤΟ, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Άπαντες δε γνωρίζουν ότι, αν και σύντομα αποχωρεί τυπικά από το Κρεμλίνο όπου θα τον διαδεχθεί ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο Πούτιν θα εξακολουθήσει -πιθανότατα από τη θέση του πρωθυπουργού- να είναι ο πραγματικός «τσάρος».
Αυτό ισχύει, όσο κι αν ο ίδιος δεν θέλει να το παραδεχτεί ανοιχτά, και για τον Τζορτζ Μπους. Καλύτερη απόδειξη γι αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρξει από το γεγονός ότι η Ουάσινγκτον επέλεξε να μην προωθήσει προσωρινά τις υποψηφιότητες προς ένταξη δύο χωρών με ηγεσίες που κυριολεκτικά «πίνουν νερό» στο όνομα των Αμερικανών: της Ουκρανίας του Βίκτορ Γιούστσενκο και της Γεωργίας του Μιχαήλ Σαακασβίλι. Αυτός, εξάλλου, ήταν και ο όρος που έθεσε ο Πούτιν προκειμένου να παραβρεθεί στη σύνοδο κορυφής -από το βήμα της δε, όπως έγραψε το περασμένο Σάββατο η γαλλική εφημερίδα Le Monde, θα απευθύνει πρόσκληση προς τους παρευρισκόμενους να «παγώσουν» την προς Ανατολάς διεύρυνση του ΝΑΤΟ.

Αντάλλαγμα
Το ερώτημα, βεβαίως, είναι τι προτίθεται να δώσει σε αντάλλαγμα προς τους ΝΑΤΟϊκούς, έτσι ώστε να τους δελεάσει. Διότι είναι προφανές ότι σε τόσο μείζονα θέματα, όπως είναι οι σχέσεις της Ρωσίας με τη Δύση, οι αποφάσεις δεν βασίζονται στην καλή θέληση, αλλά στο δούναι και λαβείν. Και η αλήθεια είναι ότι η Μόσχα έχει να δώσει κάτι, που το κατέστησε σαφές στην περίπτωση της Μολδαβίας.
Στη χώρα αυτή, όπως είναι ήδη γνωστό σε πολλούς, υπάρχει μια περιοχή περίπου 4.100 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με πληθυσμό κυρίως ρωσικής και ουκρανικής καταγωγής, η οποία διεκδικεί την ανεξαρτησία της και την προσάρτησή της στο άρμα της Μόσχας. Μάλιστα, στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές για τον διάδοχο του Πούτιν, ο πρόεδρος της αυτόνομης περιοχής συμμετείχε συμβολικά στην ψηφοφορία, θέλοντας να υπογραμμίσει ότι την θεωρεί τμήμα της ρωσικής επικράτειας.

Ελιγμός απο το Κρεμλίνο
Το Κρεμλίνο αποφάσισε, λοιπόν, να κάνει ένα ελιγμό: Ασκώντας την επιρροή του στους αυτονομιστές, τους ζήτησε να δεχθούν την παραμονή τους στην Μολδαβία, απαιτώντας σε αντάλλαγμα από τη νυν και κάθε μελλοντική κυβέρνηση της χώρας να τηρεί στάση «διαρκούς ουδετερότητας», εγγυητές της οποίας θα είναι οι ΗΠΑ, η ΕΕ, ο ΟΑΣΕ και, φυσικά, η ίδια η Ρωσία. Αυτό σημαίνει, πρακτικά, την αποκήρυξη κάθε φιλοδοξίας ένταξης στο ΝΑΤΟ, αλλά και την αποχώρηση από την GUAM -μια άτυπη συμμαχία που ιδρύθηκε πριν από εννιά χρόνια, ανάμεσα σε Μολδαβία, Ουκρανία, Γεωργία και Αζερμπαϊτζάν, με προφανή στόχο να λειτουργήσει ως αντίβαρο στην επιρροή της Μόσχας.
Εάν ο συμβιβασμός γίνει αποδεκτός, τότε το μοντέλο θα εφαρμοστεί στην Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία, δηλαδή σε δύο ακόμη περιοχές που θέλουν να ενταχθούν στη Ρωσία, αποσχιζόμενες από την Γεωργία -μια σύμμαχο πολύ πιο σημαντική για τους Αμερικανούς σε σχέση με τη Μολδαβία και διαμετακομιστικό κέντρο για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της κεντρικής Ασίας. Επιπλέον δε, θα παγώσει κάθε συζήτηση περί διχασμού στην Ουκρανία, όπου είναι γνωστό ότι μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αισθάνεται πολύ πιο κοντά στη Μόσχα από ό,τι στο Κίεβο.
Ορισμένοι, μάλιστα, τολμούν να φαντάζονται και το επόμενο βήμα: Μια εφ’ όλης της ύλης συνεννόηση ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, μέσω της οποίας θα αναγνωρίζεται ο κυρίαρχος ρόλος της δεύτερης στις περιοχές που θεωρεί ως ζωτικό της χώρο. Ωστόσο, οι σημαντικές διαφωνίες που καταγράφηκαν αυτή την εβδομάδα στο θέμα της «αντιπυραυλικής ασπίδας», κατά την επίσκεψη της Κοντολίσα Ράις και του Ρόμπερτ Γκέιτς στη Μόσχα, αποδεικνύουν ότι αυτό το εγχείρημα δεν θα είναι διόλου εύκολο...

Τα τρία μέτωπα στις σχέσεις Ρωσίας και ΝΑΤΟ
ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ // Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗΣ
Η Μόσχα επιδιώκει το «πάγωμα» της προς Ανατολάς επέκτασης του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και δεν θέλει να έχει βάσεις της συμμαχίας στα σύνορά της.
«ΑΣΠΙΔΑ»// ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΟΙ ΠΥΡΑΥΛΟΙ;
Η εγκατάσταση της αμερικανικής αντιπυραυλικής «ασπίδας» στο έδαφος της Πολωνίας και της Τσεχίας έχει ουσιαστικά χαρακτηριστεί ως casus belli από το Κρεμλίνο, που απειλεί με αντίποινα.
ΒΑΛΚΑΝΙΑ//ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ
Εάν ο Τζ. Μπους θεωρείται απελευθερωτής για τους Αλβανούς, ο Πούτιν είναι ο φύλακας-άγγελος των Σέρβων. Η μάχη για την αναγνώριση ή μη του Κοσόβου διαμορφώνει και τις ανάλογες σφαίρες επιρροής.

20080323 ΟΤΙ ΨΑΡΕΨΑ ΑΠΟ ‘ΔΩ ΚΑΙ ΑΠΌ ‘ΚΕΙ

Το Υπουργείο Εξωτερικών χρηματοδοτεί το ανθελληνικό «Παρατηρητήριο» του γενίτσαρου Δημητρά
http://skinious.blogspot.com/2008/03/blog-post_5718.html
http://www.greekalert.com/2008/03/blog-post_9067.html

Το Υπουργείο Παιδείας στέλνει για επιμόρφωση εκπαιδευτικούς στο Ισραήλ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2213
http://www.ypepth.gr/el_ec_category1757.htm
http://www.ypepth.gr/docs/seminario_olokaytoma_20080227.zip

ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΙ... ΚΑΤΗΓΟΡΟΙ
http://elkosmos.gr/site/index.php?option=com_content&task=view&id=1220&Itemid=1

21-03-2008

30.000 Ευρώ εισέπραξε από το Υπουργείο Εξωτερικών - προφανώς για το έργο του υπέρ της χώρας μας - ο Παναγιώτης Δημητράς, γνωστός σε όλους από την δράση του μέσα από το «Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι». Σήμερα Παρασκευή 21 Μαρτίου, ημέρα αντιρατσιστικής δράσης, μαθαίνουμε ότι τελικά αυτός ο αγώνας επιβραβεύεται από το Ελληνικό Κράτος. Και δεν επιβραβεύεται απλά ηθικά, με ένα μπράβο ή ένα χτύπημα στην πλάτη, αλλά με μετρητό! Σε αντίθεση βέβαια με τον αγώνα κάποιων άλλων ανθρώπων, όπως παραδείγματι χάριν των βετεράνων της Κύπρου, οι οποίοι ζητούν να μπαίνουν σε νοσοκομεία.
Ε, ας πρόσεχαν κι αυτοί και αντί να τρέχουν στα βουνά και στα λαγκάδια, πολεμώντας με Τούρκους για να υπερασπιστούν την Κύπρο, ας καθόντουσαν σπίτι τους, σε κάποιο «υψηλών προδιαγραφών» προάστιο, να κάνουν τους «αντιρατσιστές» για να τα... τσεπώνουν!

Η υπόθεση ήλθε στο φως της δημοσιότητας, μετά από επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. Αδωνι Γεωργιάδη προς τα Υπουργεία Εξωτερικών, Οικονομικών και ανάπτυξης. Στην ερώτηση του περί χρηματοδότησης του «Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι», η Ντόρα Μπακογιάννη απάντησε ότι χρηματοδοτείται από το Ελληνικό Κράτος μία άλλη Μ.Κ.Ο. που έχει εκπρόσωπο τον Παναγιώτη Δημητρά, με την επωνυμία "Εταιρεία Επικοινωνιακής και Πολιτικής Έρευνας (Ε.Τ.Ε.Π.Ε.). Η οποία μάλιστα εξασφάλισε το ποσό των 30.000 ευρώ, για να το διαθέσει σε ένα πρόγραμμα δράσης για την καταπολέμηση της εμπορίας αλλοδαπών γυναικών.

Ο Αδωνις Γεωργιάδης σαφώς άφησε υπόνοιες ως προς την χρήση των χρημάτων αυτών. Και για να πούμε την αλήθεια δεν είδαμε τίποτε κομμάντα της εταιρείας να συλλαμβάνουν κάποιους σωματέμπορους.

Στο παρελθόν, από τον «Ελεύθερο Κόσμο» έχουμε επανειλημμένα αναφερθεί στις αν μη τι άλλο... περίεργες σχέσεις μεταξύ των διαφόρων Μ.Κ.Ο. που παράγουν «αντιρατσιστικό» έργο και των διαφόρων «κονδυλίων» Υπουργείων.

Σήμερα που αποδεικνύεται επίσημα η χρηματοδότησή τους, δεν μπορούμε παρά να νοιώθουμε δικαιωμένοι. Βέβαια πρέπει να παραδεχτούμε ότι εξίσου δικαιωμένος θα πρέπει να αισθάνεται και ο Δημητράς, ο οποίος επιβραβεύτηκε για την... «κοινωφελή» του δράση από το Υπουργείο Εξωτερικών. Εμείς βέβαια οι απλοί πολίτες, οι «πληβείοι» που ποτέ δεν έχουμε λάβει χρηματοδότηση από κάποιο Υπουργείο αναρωτιόμαστε σε πόσες οργανώσεις είναι ο Δημητράς και πόσες από αυτές χρηματοδοτούνται καθώς και από ποιους άλλους εκτός από το Ελληνικό Κράτος.

Γιατί ποτέ στο παρελθόν δεν είχαμε ακούσει για την «Εταιρεία Επικοινωνιακής και Πολιτικής Έρευνας». Υπάρχουν άραγε και άλλες τέτοιες οργανώσεις, τις οποίες «αντιπροσωπεύει» ο Δημητράς ή στις οποίες συμμετέχει;

Ο Αδωνις Γεωργιάδης, απαίτησε να ελεγχθεί η Εταιρεία αυτή, που αντιπροσωπεύει ο Δημητράς ως προς την υλοποίηση του προγράμματος για το οποίο χρηματοδοτήθηκε. Θα αναμένουμε με πολύ αγωνία τα αποτελέσματα του ελέγχου αυτού.

--
Σελίδες Πατριδογνωσίας
http://pheidias.antibaro.gr