Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ;

Εκτύπωση PDF
greeceΑν και θεωρούμε λύση έσχατης ανάγκης την επιστροφή της χώρας μας στη δραχμή, έχουμε την άποψη πως η Ελλάδα οφείλει να το σκεφθεί σοβαρά, εάν δεν βοηθηθεί με ένα σχέδιο Marshall, στα πλαίσια μίας νέας συμφωνίας (new deal)

Στο άρθρο μας «Λιτότητα δραχμή ή υποτίμηση» είχαμε αναφέρει τα εξής (συμπληρώνουμε στο τέλος άρθρο των Financial Times από την Sofokleous10, όπου αναλύονται τα απίστευτα δυσμενή για την Ελλάδα σχέδια των γαλλικών τραπεζών):

Είναι προφανές ότι η «βοήθεια» εκ μέρους της Ευρώπης, στην οποία συμμετέχει μετά από την ακατανόητη πρόσκληση της Γερμανίας το ΔΝΤ, όχι μόνο δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα αλλά, αντίθετα, έχει οδηγήσει τη χώρα μας σε μία καταστροφική ύφεση, η οποία μέρα με την ημέρα επιδεινώνεται.

Αν και τα λάθη της κυβέρνησης δεν είναι ασήμαντα, αφού κατά τη διάρκεια της περασμένης χρονικής περιόδου δεν έχει επιτύχει απολύτως τίποτα (όσον αφορά τουλάχιστον την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, τον εξορθολογισμό του δημοσίου τομέα, την αστάθεια του «επιχειρησιακού-φορολογικού» περιβάλλοντος, την εγκατάσταση ενός Κράτους Δικαίου κλπ.), το υπερτιμημένο «ελληνικό ευρώ» είναι σε μεγάλο βαθμό συνυπεύθυνο για την μειωμένη ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, καθώς επίσης για την αδυναμία ανάπτυξης της οικονομίας μας. 

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι, η υιοθέτηση ενός εθνικού νομίσματος θα μπορούσε να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, μέσα από την υποτίμηση που θα ακολουθούσε – όπως ακριβώς έχει συμβεί σε πολλές άλλες χώρες. Αρκετοί αναλυτές δε, συγκρίνοντας τη χώρα μας με την Αργεντινή, όπου η σύνδεση του νομίσματος της με το δολάριο είχε σαν αποτέλεσμα τη χρεοκοπία της (αν και εμείς θεωρούμε ότι η πολιτική του ΔΝΤ ήταν η κύρια αιτία), είναι σχεδόν πεπεισμένοι ότι αποτελεί τη μοναδική μας δυνατότητα. Εν τούτοις, σύσσωμη η ηγεσία της Ευρωζώνης και της ΕΚΤ δεν φαίνεται να συμμερίζεται τις απόψεις αυτές, κυρίως για δύο λόγους:      

(α) Η υιοθέτηση και η υποτίμηση της δραχμής αμέσως μετά, η οποία υπολογίζεται στο -50%, θα είχε σαν αποτέλεσμα την ανάλογη αύξηση του δημοσίου χρέους μας, αφού τα ομόλογα του δημοσίου έχουν εκδοθεί σε ευρώ (αντίστοιχη θα ήταν και η αύξηση του ιδιωτικού εξωτερικού χρέους, εφόσον είναι σε ευρώ η σε άλλο «συνάλλαγμα»). Κατ’ επέκταση, το δημόσιο χρέος μας θα ξεπερνούσε κατά πολύ το 250% του ΑΕΠ μας, δεν θα ήταν πλέον σε καμία περίπτωση διαχειρίσιμο και η Ελλάδα θα αναγκαζόταν να χρεοκοπήσει.

(β)  Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, εκτός από τα προβλήματα που έχουμε ήδη αναλύσει (άρθρο μας), θα δημιουργούσε μία αλυσιδωτή αντίδραση, παρασέρνοντας τις υπόλοιπες ελλειμματικές ή υπερχρεωμένες χώρες της ζώνης του Ευρώ (Ιταλία, Βέλγιο, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία κλπ.) - οι οποίες θα υποχρεώνονταν επίσης να εγκαταλείψουν το κοινό νόμισμα. Σε τελική ανάλυση λοιπόν θα διαλυόταν ολόκληρη η Ευρωζώνη – με τον πλανήτη ακόμη μία φορά στις φλόγες, ειδικά λόγω των τεράστιων αδυναμιών των Η.Π.Α.      

Αναλύοντας τώρα την πρώτη περίπτωση, κατά την οποία η επιστροφή της χώρας μας στη δραχμή θα είχε τις συνέπειες που αναφέραμε, θα διαπιστώσουμε ότι η Ελλάδα διαθέτει πολύ περισσότερα «όπλα» – χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως πρέπει να τα χρησιμοποιήσει. Η Ελλάδα λοιπόν, σε σύγκριση με προηγούμενα υπερχρεωμένα κράτη, έχει μία μεγάλη διαφορά, ένα σημαντικότατο πλεονέκτημα καλύτερα: Το 95% των ομολόγων του δημοσίου έχουν εκδοθεί σύμφωνα με το ελληνικό Δίκαιο - γεγονός που σημαίνει ότι, το ελληνικό κοινοβούλιο έχει τη δυνατότητα να αλλάξει, με την ψήφιση ενός νόμου, τη «συναλλαγματική μορφή» των ομολόγων.

Ειδικότερα, εάν η Ελλάδα εγκατέλειπε την Ευρωζώνη υιοθετώντας τη δραχμή, θα είχε την απόλυτα νόμιμη δυνατότητα, πριν ακόμη απελευθερώσει την ισοτιμία του νομίσματος της, να μετατρέψει τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου σε δραχμές - με την ισοτιμία των 340 δρχ. ανά €, η οποία ίσχυε την περίοδο της εισόδου της στη νομισματική ένωση (ΟΝΕ). Στη συνέχεια, θα μπορούσε να «απελευθερώσει» τη συναλλαγματική ισοτιμία της δραχμής, η οποία πιθανότατα θα υποτιμούταν αμέσως – εις βάρος όμως των δανειστών της και χωρίς να επηρεαστεί αρνητικά το δημόσιο χρέος. 

Δηλαδή, εάν το νέο νόμισμα της Ελλάδας υποτιμούταν κατά 50% (η υποτίμηση στη χρεοκοπημένη τότε Τουρκία ξεπέρασε το 90%), οι δανειστές της χώρας θα εισέπρατταν ουσιαστικά μόλις το 50% των απαιτήσεων τους – αναγκαζόμενοι να διαγράψουν το υπόλοιπο 50% («συναλλαγματικές διαφορές»). Επομένως, θα προέκυπτε χωρίς καμία προσπάθεια και εντός των πλαισίων του νόμου, χωρίς καν να χρειαστεί να διαπραγματευθούμε με κανέναν, μία αυτόματη «πληθωριστική διαγραφή» (haircut) των οφειλών του ελληνικού δημοσίου, της τάξης του 50% - οπότε το πραγματικό δημόσιο χρέος μας θα περιοριζόταν στα 180 δις € ή στο 78% του ΑΕΠ μας, εξασφαλίζοντας την έξοδο μας στις αγορές και τον περαιτέρω δανεισμό μας, καθώς επίσης την αποφυγή της χρεοκοπίας.

Φυσικά η εξόφληση των ομολόγων, των τόκων και των χρεολυσίων δηλαδή που οφείλουμε, θα ήταν εξασφαλισμένη, αφού θα ήταν σε δραχμές – ένα νόμισμα που θα μπορούσαμε να εκτυπώσουμε στις αναγκαίες ποσότητες (φυσικά πληθωριστικές), χωρίς να υποχρεωθούμε σε στάση πληρωμών (χρεοκοπία).   

Όσον αφορά το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου είναι αυτό των εμπορικών τραπεζών η χώρα μας, εάν επέστρεφε στη δραχμή, θα «επέτρεπε» σε κάποιες, σε αυτές δηλαδή που δεν θα είχαν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν, να πτωχεύσουν - αντί να χρεοκοπήσει η ίδια. Στη συνέχεια θα τις εθνικοποιούσε, έτσι ώστε να εξασφαλιστούν οι αποταμιεύσεις ή τα ομόλογα των Πολιτών της, κατά το παράδειγμα της Ισλανδίας.

Φυσικά θα χρεοκοπούσαν επίσης οι εκτεθειμένες σε μεγάλο εξωτερικό δανεισμό επιχειρήσεις και κάποια νοικοκυριά, αφού δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τις οφειλές τους σε ευρώ. Σε τελική ανάλυση λοιπόν θα «διαγραφόταν» ένα μεγάλο μέρος του συνολικού, του δημοσίου δηλαδή και του ιδιωτικού εξωτερικού χρέους μας – κάτι εξαιρετικά επώδυνο, αλλά με μάλλον ευεργετικές συνέπειες για το μέλλον της χώρας μας.   

Συνεχίζοντας, τα γεγονότα αυτά μάλλον θα οδηγούσαν πολλά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Ευρώπης ή των Η.Π.Α. (της ΕΚΤ συμπεριλαμβανομένης) σε τεράστια προβλήματα - εάν όχι σε αρκετές χρεοκοπίες. Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν θα αποτελούσε «πιστωτικό γεγονός» (credit event), όσον αφορά το κράτος, οπότε δεν θα είχε αντίκτυπο στην αγορά των CDS.    

Παρά το ότι λοιπόν θεωρούμε ότι δεν πρέπει να εκβιάζουμε κανέναν, ενώ είναι προτιμότερη η έντιμη αποπληρωμή των υποχρεώσεων μας (αρκεί φυσικά να μην είναι εις βάρος της βιωσιμότητας του κράτους μας, καθώς επίσης υπό την προϋπόθεση να μην εκποιηθούν οι κοινωφελείς/στρατηγικές δημόσιες επιχειρήσεις μας και να μην επιβαρυνόμαστε με τοκογλυφικά επιτόκια), έχουμε την άποψη πως οι αγορές αντιμετωπίζονται μόνο με τα δικά τους όπλα – πόσο μάλλον όταν οι ίδιες πιστεύουν ακράδαντα ότι, σημασία έχει το κέρδος ανεξαρτήτως κόστους, ηθικής και θυμάτων.

Όσον αφορά τη δεύτερη περίπτωση, την αλυσιδωτή αντίδραση δηλαδή που θα προκαλούσε η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ή η άτακτη χρεοκοπία της, αρκεί ίσως να αναφέρουμε ότι, μόνο οι τράπεζες, οι ασφάλειες και τα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Γερμανίας έχουν απαιτήσεις (σε ομόλογα δημοσίου) απέναντι στις υπερχρεωμένες χώρες-μέλη του ευρώ, περισσότερες από 500 δις € - ενώ οι απαιτήσεις αφενός μεν των γαλλικών, αφετέρου των βρετανικών ιδρυμάτων, ξεπερνούν συνολικά τα 800 δις € (πηγή: H.Schmidt).

Τόσο ο χρηματοπιστωτικός κλάδος λοιπόν, όσο και η ΕΚΤ θα υποχρεώνονταν σε τεράστιες ζημίες, οι οποίες θα οδηγούσαν ενδεχομένως σε ανυπολόγιστες χρεοκοπίες, στη διάλυση της Ευρωζώνης και στην κατάρρευση του Ευρώ - στο οποίο είναι σήμερα τοποθετημένο το 30% των συναλλαγματικών αποθεμάτων του πλανήτη, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον.   

ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στο αμέσως επόμενο τώρα άρθρο μας, με τον τίτλο «Ο εχθρός της Ευρώπης», είχαμε προσθέσει τα παρακάτω:

Με νόμο μπορεί το Ελληνικό Δημόσιο να αλλάξει το νόμισμα του ομολόγου εφόσον η έκδοση διέπεται από το ελληνικό Δίκαιο. Οι επενδυτές δικαιούνται φυσικά να προσφύγουν στην ελληνική δικαιοσύνη, αλλά δεν θα έχουν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Αυτά φυσικά δεν ισχύουν καταρχήν για το «Δάνειο της Τρόικας», το οποίο διέπεται από το αποικιοκρατικό αγγλικό δίκαιο (με δικαιοδοσία ECJ) - αν και στην πράξη η Σύμβαση αυτή είναι επίσης άκυρη, γεγονός που σημαίνει ότι μπορεί να καταγγελθεί οποτεδήποτε, για δεκάδες λόγους.

Στη διεθνή βιβλιογραφία υπάρχουν βέβαια και οι ονομαζόμενοι «διεθνιστές», οι οποίοι ισχυρίζονται το αντίθετο. Είναι οι ίδιοι που αναφέρουν ότι το κοινοτικό (ή, ορθότερα πλέον, το «ενωσιακό» δίκαιο) υπερισχύει - όχι απλώς του κοινού εσωτερικού αλλά και του συνταγματικού δικαίου των Κρατών Μελών. Οι ίδιοι «παραλλάσσουν» το δήθεν επιχείρημα τους λέγοντας ότι, οι δύο έννομες τάξεις είναι «επάλληλες» - επίσης πως, με βάση τη λεγόμενη αρχή της «επικουρικότητας», υπάρχουν τομείς όπου υπερισχύει το ένα σύστημα Δικαίου και «επικουρεί» το άλλο.

Πρόκειται φυσικά για εσφαλμένους ισχυρισμούς, αφού οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί, οι οποίοι προωθούν την άποψη αυτή σε διεθνές επίπεδο, αποκλείουν κάθε τέτοια συζήτηση στο εσωτερικό τους. Δηλαδή, θέλουν να ισχύει για όλους ανεξαιρέτως τους άλλους λαούς, αλλά όχι για τους ίδιους (!).

Αυτό θυμίζει κάπως την «πίεση» των Η.Π.Α. σε όλα τα κράτη, να προσχωρήσουν στη Σύμβαση για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, την οποία οι ίδιοι δεν υπέγραψαν, για να μην έχει το Δικαστήριο της Χάγης δικαιοδοσία επί Αμερικανών πολιτών (είναι άλλο από το λεγόμενο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης που επιλύει διαφορές μεταξύ κρατών-μελών του ΟΗΕ).

Το κρίσιμο σημείο που αδυνατούν να καταλάβουν όλοι οι οικονομολόγοι, οι οποίοι δεν γνωρίζουν νομικά είναι το ότι, επί της ουσίας, ο όρος «Διεθνές Δίκαιο» είναι παραπλανητικός - διότι το Δίκαιο είναι σύνολο κανόνων που διέπουν ετερόνομα τις βιοτικές σχέσεις στα πλαίσια μίας έννομης τάξης. Αντίθετα, όταν μιλάμε για διεθνή κοινότητα και διεθνή έννομη τάξη, θα πρέπει να μιλάμε για διεθνείς σχέσεις - αφού οι κανόνες του λεγόμενου «Διεθνούς Δικαίου» προκύπτουν αποκλειστικά από συμβάσεις («συνθήκες») κυρίαρχων κρατών.

Ο λόγος είναι προφανής: εις βάρος ενός κράτους δεν μπορεί να επιβληθεί αναγκαστική εκτέλεση στο εσωτερικό του, ει μη μόνο εάν το επιτρέψει το ίδιο το κράτος. Ομοίως είναι εξαιρετικά δυσχερής η επιβολή εκτέλεσης σε περιουσία ενός κράτους στο εξωτερικό, διότι τα κράτη επικαλούνται το προνόμιο της ετεροδικίας (extraterritoriality) - το οποίο, ανάλογα με την εποχή που διανύουμε, είναι απόλυτο ή σχετικό. Δηλαδή οι πιστωτές ενός κράτους, σε περίπτωση που δεν πληρώνει τις οφειλές του (στάση πληρωμών), δεν μπορούν να κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία του, ούτε στο εσωτερικό του, ούτε στο εξωτερικό – αντίθετα με όσα ισχύουν για τις επιχειρήσεις.   

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η γνωστή αντιδικία Ιταλίας – Γερμανίας στο Διεθνές Δικαστήριο για τις ναζιστικές αποζημιώσεις, όπου η Ελλάδα έκανε παρέμβαση υπέρ της Ιταλίας (η οποία, ως γνωστό, επέτρεψε εκτέλεση σε βάρος της Γερμανίας στο έδαφος της, για την υπόθεση του Διστόμου - κάτι που δεν επέτρεψε η ίδια η Ελλάδα!).

Συμπερασματικά λοιπόν, τα κυρίαρχα κράτη μπορούν να κάνουν ότι θέλουν – αν και δυστυχώς οι μεγάλες δυνάμεις επιβάλλουν τους όρους τους στις πιο αδύναμες χώρες (η δύναμη «παράγει» Δίκαιο). Αυτό γίνεται παραδοσιακά με δύο τρόπους:

(α) Ο πιο ανώδυνος και φθηνός τρόπος επιβολής όρων, είναι μέσω του εσωτερικού συμμάχου τους, της εκάστοτε ελίτ δηλαδή (κυρίως των ΜΜΕ, των πολιτικών και των κυβερνήσεων, οι οποίοι παίρνουν εντολή να πείσουν τους Πολίτες – να τους κάνουν «πλύση εγκεφάλου καλύτερα») 

β) Ο πιο άκομψος είναι η πίεση από το εξωτερικό - με δηλώσεις, δημοσιεύματα, «αξιολογήσεις», επιθέσεις, εκβιασμούς, ενίοτε δε και με επεμβάσεις, ακόμα και ένοπλες, ή με στρατιωτικές «απειλές» (για παράδειγμα, εισβολή της Τουρκίας). Πιθανολογώ ότι για το λόγο αυτό η Ελλάδα έκανε ανέκαθεν αυτό που της ζητούσαν δανειστές της”.

Με βάση τα παραπάνω, αν και θεωρούμε λύση έσχατης ανάγκης, «ύστατη λύση» δηλαδή (last resort) την επιστροφή της χώρας μας στη δραχμή, έχουμε την άποψη πως η Ελλάδα οφείλει να το σκεφθεί σοβαρά – εάν βέβαια δεν βοηθηθεί από τους εταίρους της, παράλληλα με την άμεση εκδίωξη του ΔΝΤ από την επικράτεια της (της Τρόικας καλύτερα και της Γερμανίας, αφού αυτή επιβάλλει πλέον τους όρους). 

Με την έννοια «βοήθεια» δεν εννοούμε φυσικά τον περαιτέρω δανεισμό της (πόσο μάλλον αφού η Τρόικα απλά «αναπληρώνει» τις «αγορές», μετά την ευρωελληνική κρίση δανεισμού που προκάλεσε ο απίστευτα καταστροφικός χειρισμός της Γερμανίδας καγκελαρίου), αλλά ένα αποτελεσματικό «σχέδιο Marshall», για την αναδιοργάνωση της οικονομίας της. Άλλωστε, αφενός μεν τα δάνεια δεν λύνουν προβλήματα, αφετέρου μεταφέρουν τα βάρη επαυξημένα στο μέλλον - αφού κάποια στιγμή πρέπει να πληρωθούν, συνήθως με τοκογλυφικούς τόκους.     

Στην αντίθετη περίπτωση, η Ελλάδα δεν πρέπει ούτε στιγμή να διστάσει - παίρνοντας τις οδυνηρές μεν, αλλά απόλυτα υποχρεωτικές αποφάσεις που χρειάζονται, για την εξασφάλιση της ευημερίας των Πολιτών της. Άλλωστε, με το καινούργιο υφεσιακό πρόγραμμα της Τρόικας και όχι πλέον του ΔΝΤ (μεσοπρόθεσμο), το οποίο κατά την άποψη μας θα ήταν έγκλημα να ψηφισθεί, δεν φαίνεται να αποφεύγουμε τη στάση πληρωμών. Απλούστατα θα εξουδετερωθεί, αργά και μεθοδικά, η βόμβα της χρεοκοπίας, η οποία απειλεί όχι μόνο την Ευρωζώνη, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη.

Για την Ευρώπη των Πολιτών της φυσικά, πόσο μάλλον για την ευρωπαϊκή ιδέα της διαρκούς ειρήνης και ευημερίας όλων των Ευρωπαίων, καθώς επίσης για την Ελλάδα, θα ήταν απείρως προτιμότερη η εκδίωξη της Γερμανίας από την Ευρωζώνη – εάν βέβαια δεν επικρατήσει ο καλός της εαυτός και εάν παραμείνει η εμμονή της πρωσικής της κυβέρνησης, να κυριαρχήσει απολυταρχικά σε μία Ευρώπη των 500 εκ. κατοίκων (θυσιάζοντας αυτούς που αντιστέκονται, για τον παραδειγματισμό και την υποδούλωση των υπολοίπων). 

ΟΙ FINANCIAL TIMES
 
Σύμφωνα τώρα με ανάλυση των Financial Times, στην οποία αναφέρεται σήμερα η S10, τα εξής:

Μέσα στη θυελλώδη δημόσια συζήτηση για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και τον εφαρμοστικό του νόμο, δεν έχει διανοηθεί κανένας στην Ελλάδα να σχολιάσει τις προτάσεις των Γάλλων τραπεζιτών, για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο νέο δάνειο διάσωσης της χώρας από τη χρεοκοπία. Κι όμως, ξένοι σχολιαστές ήδη λένε ότι οι υπεύθυνοι που θα δεχθούν αυτή την εγκληματική πρόταση θα έπρεπε να οδηγηθούν στη φυλακή!

Το γαλλικό σχέδιο για μερική αναχρηματοδότηση του χρέους με 30ετή ομόλογα τοκογλυφικού επιτοκίου είναι σήμερα η μοναδική πρόταση που συζητείται από τους υπουργούς Οικονομικών του Eurogroup, οι οποίοι έχουν εδώ και καιρό συνδέσει αναπόσπαστα την έγκριση ενός ακόμη κολοσσιαίου προγράμματος χρηματοδότησης της Ελλάδας από τα κράτη της ευρωζώνης και το ΔΝΤ, με τη συμμετοχή στο λογαριασμό και των ιδιωτών πιστωτών.

Η κυβέρνηση ως τώρα δεν έχει σχολιάσει την πρόταση των Γάλλων τραπεζιτών, παρότι ως άμεσα ενδιαφερόμενη (οι Έλληνες, τελικά, θα πληρώσουν και αυτό το λογαριασμό) θα έπρεπε να τοποθετηθεί στη διαδικασία. Αντίθετα, αφήνει τους υπουργούς Οικονομικών των κρατών της ευρωζώνης και τους τραπεζίτες να διαπραγματεύονται «κατά το δοκούν» το νέο πανάκριβο και με επαχθείς όρους δάνειο που θα πάρει η χώρα από ιδιωτικές τράπεζες αυτή την φορά.

Προφανώς, η απελπισμένη αναζήτηση οποιουδήποτε σχεδίου θα απέτρεπε την άμεση χρεοκοπία της χώρας, μετατρέπει σε περιττή πολυτέλεια τη διαπραγμάτευση των όρων του νέου δανεισμού από τους ιδιώτες τραπεζίτες, έστω και αν πρόκειται για ένα απολύτως «τοξικό» σχέδιο!

Ο αναλυτής των Financial Times έγραψε εύστοχα ότι, «Όσοι προτείνουν και όσοι θα αποδεχθούν το σχέδιο των Γάλλων τραπεζιτών, θα έπρεπε να καταλήξουν στη φυλακή». Όχι μόνο για τους λόγους που ήδη έχουν γίνει γνωστοί, αλλά για έναν ακόμη, που αποκαλύπτει σήμερα το “S10”:

Οι γνωστοί λόγοι για τους οποίους το γαλλικό σχέδιο χαρακτηρίζεται εξόχως επαχθές για την Ελλάδα είναι δύο:

(α)  Οι Γάλλοι τραπεζίτες προτείνουν να δανείσουν και πάλι στην Ελλάδα το 70% των κεφαλαίων από τα ομόλογα που θα λήγουν ως τα μέσα του 2014, τα οποία θα εξοφληθούν με τα δάνεια των κρατών της ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Τα νέα δάνεια θα είναι 30ετούς διάρκειας με επιτόκιο που μπορεί να φθάνει και το 8%, αν η Ελλάδα περάσει σε ανάπτυξη.

Πρόκειται για ένα δυσβάστακτο επιτόκιο, το οποίο μετατρέπει αυτό το δάνειο σε μια απίστευτα «τοξική» για την Ελλάδα συναλλαγή - ενώ θα σωρεύσει μεγάλα βάρη στις επόμενες γενιές. Επιπλέον όμως, στην Ελλάδα δεν θα φθάσει καν το 70% των κεφαλαίων από τα ομόλογα που θα λήξουν. Σχεδόν το ένα τρίτο του ποσού του ακριβού δανείου, η Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να το επιστρέψει σε ένα ειδικό ταμείο, το οποίο θα ασφαλίζει τις τράπεζες έναντι του κινδύνου χρεοκοπίας της Ελλάδας.

Αυτό το ποσό, το οποίο θα αυξάνεται με τους υψηλούς τόκους που, όπως προαναφέρθηκε, θα φθάνουν ως το 8%, θα επενδύεται σε τίτλους υψηλής αξιολόγησης, τους οποίους θα εκδώσει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Οικονομικής Σταθερότητας. Σε περίπτωση «κουρέματος» των ομολόγων που θα έχουν στην κατοχή τους οι τράπεζες, οι οποίες θα μετάσχουν στο σχέδιο αναχρηματοδότησης, αυτά τα ποιοτικά ομόλογα θα περιέρχονται στην κατοχή τους ως ασφαλιστική αποζημίωση.

Ουσιαστικά δηλαδή, η Ελλάδα θα πάρει πίσω ως ακριβό 30ετές δάνειο μόνο το 50% του κεφαλαίου από τα ομόλογα που θα λήξουν ως τα μέσα του 2014 και θα κληθεί να πληρώνει υπέρογκους τόκους για να ασφαλίζει τις τράπεζες από τον κίνδυνο χρεοκοπίας της!

(β)  Πέραν αυτών όμως, υπάρχει και ένας «κρυφός», δηλητηριώδης όρος της προτεινόμενης συμφωνίας, που την καθιστά ακόμη πιο επαχθή για την Ελλάδα. Τα νέα 30ετή ομόλογα που θα εκδοθούν από την Ελλάδα θα εκδοθούν όχι πια με βάση το ελληνικό δίκαιο, όπως αυτά που θα λήγουν, αλλά με βάση το αγγλικό, στο οποίο στηρίχθηκε και η δανειακή σύμβαση για τα 110 δισ. ευρώ. Έτσι, η Ελλάδα θα χάσει κάθε δυνατότητα αναδιάρθρωσης αυτού του χρέους με μια εθνική νομοθετική ρύθμιση.

Σημειώνουμε ότι, τα ομόλογα που έχει εκδώσει η χώρα με βάση το ελληνικό δίκαιο έχουν ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους για την Ελλάδα. Δεν περιλαμβάνουν ρήτρες που επιτρέπουν στους πιστωτές να ζητήσουν πρόωρη αποπληρωμή του συνόλου των ομολόγων, εάν δεν πληρωθεί μια δόση, ούτε και ρήτρες βάσει των οποίων κηρύσσεται το σύνολο του χρέους ως μη εξυπηρετούμενο, εάν κηρυχθεί στάση πληρωμών για μια δόση.

Ουσιαστικά, δηλαδή, σε περίπτωση στάσης πληρωμών σε ομόλογα που έχουν εκδοθεί με βάση το ελληνικό δίκαιο, οι πιστωτές βρίσκονται στο έλεος των αποφάσεων της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία έχει και τη δυνατότητα με μια νομοθετική ρύθμιση να «κουρέψει» την αξία του χρέους.Όλα αυτά τα πλεονεκτήματα θα χαθούν με τη ρύθμιση που προτείνουν οι Γάλλοι τραπεζίτες, αφού τα νέα ομόλογα θα εκδοθούν με βάση το αγγλικό δίκαιο.

Έτσι, μεθοδεύεται η πλήρης απώλεια του δικαιώματος της Ελλάδας να έχει τον πρώτο λόγο στη διαπραγμάτευση για μια αναδιάρθρωση του χρέους στο μέλλον. Ο κύριος όγκος του χρέους περνά από τους ιδιώτες στους επίσημους πιστωτές (κράτη της ευρωζώνης και ΔΝΤ), με νέα δάνεια που θα εκδίδονται με βάση το αγγλικό δίκαιο και θα έχουν επαχθείς όρους. Ένα μικρότερο κομμάτι, αν γίνει δεκτή η γαλλική πρόταση, θα περάσει επίσης σε νέα ομόλογα με βάση το αγγλικό δίκαιο, για τα οποία η ίδια η Ελλάδα θα πληρώνει πανάκριβα ασφαλιστική κάλυψη, για να προστατεύσει τους δανειστές της από ενδεχόμενη χρεοκοπία.

Αν το σχέδιο εξελιχθεί όπως το έχουν συλλάβει οι πιστωτές μας, κυβερνήσεις και τράπεζες, μέχρι τα μέσα του 2014 ένα ελάχιστο ποσοστό του χρέους θα έχει απομείνει σε χέρια ξένων, ιδιωτών πιστωτών υπό μορφή ομολόγων που έχουν εκδοθεί με βάση το ελληνικό δίκαιο. Τότε, η Ελλάδα θα έχει χάσει ακόμη και το μοναδικό της σημερινό «ατού» σε όλες τις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές, δηλαδή τη συγκαλυμμένη απειλή να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους. Τότε θα είναι ίσως πολύ αργά να αναζητηθούν ευθύνες όσων θα έχουν υπογράψει αυτές τις επαχθείς συμφωνίες με τους πιστωτές, για να έχουν την κατάληξη που πρότειναν οι Financial Times”.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Εάν η παραμονή μας στην Ευρωζώνη θα είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια την υποταγή μας στο ΔΝΤ ή στη Γερμανία, την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, την κατάλυση της Δημοκρατίας, τις προσβολές στην υπερηφάνεια και στην αξιοπρέπεια μας, τη λεηλασία των δημοσίων επιχειρήσεων, την καταστροφή των μικρομεσαίων ελληνικών εταιρειών, τη συνέχιση της νόμιμης φοροδιαφυγής των ξένων πολυεθνικών, τη φορολογική «υφαρπαγή» της περιουσίας μας, το συνεχή περιορισμό του κοινωνικού κράτους και τη διαρκή μείωση των αμοιβών, μέχρι τo σημείο που η πιο κουραστική και εξοντωτική εργασία να μην μπορεί, με βεβαιότητα, να μας εξασφαλίσει καν τα απολύτως απαραίτητα – εάν οι εναλλακτικές λύσεις ήταν είτε αυτή η κατάσταση, είτε η εγκατάλειψη της Ευρωζώνης, όλες οι δυσκολίες, μεγάλες ή μικρές, της υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος, θα έμοιαζαν να είναι σταγόνα στον ωκεανό.

Αθήνα, 05. Ιουλίου 2011
viliardos@kbanalysis.com   

Ορισμένοι έχουν "δόντια" , τα οποία θά'πρεπε να ντρέπονται για τα πρόσωπα, που υποστηρίζουν.

Κάποιοι άλλοι στο δικό μας το θερμόμετρο εντιμότητας, βρίσκονται σε συνθήκες ...Αλάσκας. Ελάχιστοι το αξίζουν. Και σίγουρα, θά'ρθει μέρα, που κάποιοι , θα ....κλάψουν πολύ πικρά για τις επιλογές τους!!!
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου


ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τοποθέτηση Κλαδαρχών και Διευθυντών Διευθύνσεων και Προϊσταμένων κεντρικών και....
περιφερειακών Υπηρεσιών του
Αρχηγείου Λιμενικού Σώματος – Ελληνικής Ακτοφυλακής

Μετά τη δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως του Π.Δ. 67 (Α 149/27-6-2011) για την οργάνωση των νέων Υπηρεσιών του Αρχηγείου Λιμενικού Σώματος – Ελληνικής Ακτοφυλακής, με αποφάσεις του Αρχηγού Λιμενικού Σώματος – Ελληνικής Ακτοφυλακής Αντιναυάρχου Κωνσταντίνου Σούλη, οι παρακάτω Αξιωματικοί τοποθετούνται ως ακολούθως:
- ΚΛΑΔΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
Αρχιπλοίαρχος ΛΣ ΠΑΤΡΙΝΟΣ Νικόλαος (ΑΜ 743) ως Κλαδάρχης

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ – ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
Πλοίαρχος ΛΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ Χρήστος (ΑΜ 791) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΛΩΤΩΝ ΚΑΙ ΧΕΡΣΑΙΩΝ ΜΕΣΩΝ
Πλοίαρχος ΛΣ ΚΑΡΑΚΟΥΛΑΣ Αλέξιος (ΑΜ 825) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΙΔΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ
Πλοίαρχος ΛΣ ΛΕΟΝΤΑΡΑΣ Κων/νος (ΑΜ 812) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΝΑΕΡΙΩΝ ΜΕΣΩΝ
Πλοίαρχος ΛΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ Γεώργιος (ΑΜ 795) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΟΠΛΙΣΜΟΥ
Αντιπλοίαρχος ΛΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ιωάννης (ΑΜ 852) ως Διευθυντής

- ΚΛΑΔΟΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ, ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
Αρχιπλοίαρχος ΛΣ ΣΠΑΝΑΚΟΣ Νικόλαος (ΑΜ 750) ως Κλαδάρχης

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
Πλοίαρχος ΛΣ ΑΡΜΠΟΥΝΙΩΤΗΣ Νικόλαος (ΑΜ 820) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
Πλοίαρχος ΛΣ ΠΑΠΠΟΣ Αντώνιος (ΑΜ 782) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ, ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ
Πλοίαρχος ΛΣ ΒΙΔΑΛΗΣ Αντώνιος (ΑΜ 783) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Πλοίαρχος ΛΣ ΠΑΤΕΛΗΣ Γεώργιος (ΑΜ 817) ως Διευθυντής


- ΚΛΑΔΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΥΛΙΚΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΥΠΟΔΟΜΩΝ
Αρχιπλοίαρχος ΛΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ Παναγιώτης (ΑΜ 738) ως Κλαδάρχης
- Αρχιπλοίαρχος ΛΣ ΣΥΒΙΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (ΑΜ 753) ως Αναπληρωτής Κλαδάρχης

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΚΤΙΡΙΑΚΩΝ ΥΠΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΕΠΟΠΤΕΙΑΣ ΕΦΟΔΙΑΣΜΟΥ
Πλωτάρχης ΛΣ ΠΙΣΣΑΡΗ Σταυρούλα (ΑΜ 09Τ) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ
Αρχιπλοίαρχος ΛΣ ΤΖΙΡΙΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ (ΑΜΕ 43) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΠΛΩΤΩΝ-ΧΕΡΣΑΙΩΝ ΜΕΣΩΝ
Πλοίαρχος ΛΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ-ΜΑΡΚΟΥ Ιωάννης (ΑΜ 788) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ – ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ
ΣΥΓΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΜΕΝΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ
Πλοίαρχος ΛΣ ΜΠΑΡΚΑΤΣΑΣ Γεώργιος (ΑΜ 773) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΡΟΜΗΘΕΙΩΝ
Πλοίαρχος ΛΣ ΧΑΛΔΑΙΟΣ Σταύρος (ΑΜ 835) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ, ΕΛΕΓΧΟΥ ΔΑΠΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
Πλοίαρχος ΛΣ ΜΕΤΑΞΑΣ Νικόλαος (ΑΜ 824) ως Διευθυντής

- ΚΛΑΔΟΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Αρχιπλοίαρχος ΛΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ Αθανάσιος (ΑΜ 724) ως Κλαδάρχης

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Πλοίαρχος ΛΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ Ιωάννης (ΑΜ 778) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Πλοίαρχος ΛΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ Ιωάννης (ΑΜ 778) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ
Αντιπλοίαρχος ΛΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ Αθανάσιος (ΑΜ 847) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ
Αντιπλοίαρχος ΛΣ ΘΕΟΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ Αλέξανδρος (ΑΜ 839) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΙΩΞΗΣ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΟΥ
Αντιπλοίαρχος ΛΣ ΤΣΕΛΙΚΗΣ Αλέξανδρος (ΑΜ 879) ως Διευθυντής

- ΚΛΑΔΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗΣ
Αρχιπλοίαρχος ΛΣ ΣΤΑΥΡΙΔΟΠΟΥΛΟΣ Θρασύβουλος (ΑΜ 730) ως Κλαδάρχης

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΩΝ ΛΙΜΕΝΩΝ
Πλοίαρχος ΛΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ Παναγιώτης (ΑΜ 790) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΑΛΙΕΙΑΣ
Πλοίαρχος ΛΣ ΠΑΠΑΛΕΟΝΑΡΔΟΣ Δημοσθένης (ΑΜ 823) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
Αντιπλοίαρχος ΛΣ ΛΑΓΟΥΡΟΣ Αλεξανδρος (ΑΜ 842) ως Διευθυντής

- ΚΛΑΔΟΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΝΑΥΣΙΠΛΟΪΑΣ
Αρχιπλοίαρχος ΛΣ ΜΠΟΥΜΠΟΠΟΥΛΟΣ Γεώργιος (ΑΜ 739) ως Κλαδάρχης
- Αρχιπλοίαρχος ΛΣ ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ Γεώργιος (ΑΜ 751) ως αναπληρωτής Κλαδάρχης

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΝΑΥΣΙΠΛΟΪΑΣ
Πλοίαρχος ΛΣ ΤΖΑΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Ευαγγελος (ΑΜ 833) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΩΣΗΣ
Αντιπλοίαρχος ΛΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ Μιχαηλ (ΑΜ 865) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΑΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ
Αντιπλοίαρχος ΛΣ ΜΠΕΛΛΑΣ Στυλιανος (ΑΜΕ 61) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ
Αντιπλοίαρχος ΛΣ ΚΟΥΡΟΥΝΙΩΤΗΣ Ιωαννης (ΑΜ 861) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΠΛΟΙΩΝ
Πλοίαρχος ΛΣ ΑΜΑΡΑΝΤΙΔΗΣ Κων/νος (ΑΜ 785) ως Διευθυντής

ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΥΠΑΓΟΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΛΙΜΕΝΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ-ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΚΤΟΦΥΛΑΚΗΣ

- ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΛΙΜΕΝΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ- ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΚΤΟΦΥΛΑΚΗΣ
Υποναύαρχος ΛΣ ΜΠΑΝΤΙΑΣ Δημητριος (ΑΜ 681) ως Γενικός Επιθεωρητής

- ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΛΙΜΕΝΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ- ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΚΤΟΦΥΛΑΚΗΣ
Αρχιπλοίαρχος ΛΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ Γεώργιος (ΑΜ 749) ο οποίος ορίζεται και επικεφαλής της Μονάδας Εσωτερικού Οικονομικού Ελέγχου.

- ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ
Πλοίαρχος ΛΣ ΓΚΩΝΙΑΣ Κων/νος (ΑΜ 792) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΑΛΛΑΪΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ
ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ
Πλοίαρχος ΛΣ ΝΙΚΗΤΑΚΗΣ Σπυρίδων (ΑΜ 775) ως Διευθυντής

- ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΥ
Αρχιπλοίαρχος ΛΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ Εμμανουήλ (ΑΜΕ 53) ως Διευθυντής

- ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΕΝΑΕΡΙΩΝ ΜΕΣΩΝ
Αντιπλοίαρχος ΛΣ ΡΟΥΣΑΚΗΣ Ιωάννης (ΑΜ 848)

- ΜΟΝΑΔΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
Αντιπλοίαρχος ΛΣ ΑΛΟΙΜΟΝΟΣ Κων/νος (ΑΜ 887)

- ΕΠΙΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΒΑΣΗ
Πλοίαρχος ΛΣ ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ Γεώργιος (ΑΜ 831)

- ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΥΝΔΕΣΜΩΝ ΔΙΑΣΩΣΤΩΝ ΛΣ-ΕΛ.ΑΚΤ
Αντιπλοίαρχος ΛΣ ΛΙΑΡΑΚΟΣ Νικόλαος (ΑΜ 856)

- ΓΡΑΦΕΙΟ ΑΡΧΗΓΟΥ ΛΣ – ΕΛΑΚΤ
Αντιπλοίαρχος ΛΣ ΚΟΝΤΡΑΦΟΥΡΗΣ Χαράλαμπος (ΑΜ 866)

- 8Η ΠΕΔΙΛΣ
Αρχιπλοίαρχος ΛΣ ΜΑΤΣΑΓΓΟΣ Αχιλλέας (ΑΜ 728) ως Διοικητής

- ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΥΠΟΥ ΛΣ – ΕΛΑΚΤ
Πλοίαρχος ΛΣ ΣΑΜΠΑΤΑΚΑΚΗΣ Ηλίας (ΑΜΕ 47)

- ΤΜΗΜΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΜΜΕ
Πλωτάρχης ΛΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ Γεώργιος ως Προϊστάμενος

Επιπρόσθετα με απόφαση κου Αρχηγού ΛΣ – ΕΛΑΚΤ ορίζονται οι παρακάτω Διευθυντές:

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Πλοίαρχος ΛΣ ΠΟΥΛΗΣ Κων/νος (ΑΜ 818) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΝΑΥΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Πλοίαρχος ΛΣ ΣΟΥΛΟΣ Δημήτριος (ΑΜ 851) ως Διευθυντής

- ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΛΙΜΕΝΙΚΩΝ ΥΠΟΔΟΜΩΝ
Πλοίαρχος ΛΣ ΣΠΑΝΟΣ Νικόλαος (ΑΜ 804) ως Διευθυντής

- Εξάλλου με απόφαση κου ΥΠΤΠ ο Αρχιπλοίαρχος ΛΣ ΜΠΟΥΡΑΣ Γεώργιος (ΑΜ 733) ορίζεται διευθυντής της νέας διακλαδικής επιτελικής μονάδας του Υπουργείου η οποία στελεχώνεται από αξιωματικούς και των τριών σωμάτων ασφαλείας, της Ελληνικής Αστυνομίας, του Λιμενικού Σώματος – Ελληνικής Ακτοφυλακής και του Πυροσβεστικού Σώματος.
----------------------
Κατα τα λοιπά, καλά ξεμπερδέματα, αρχηγέ !!!
Και θερμά περαστικά !

Πόπη Χρ.

http://peiratikoreportaz.blogspot.com/
 

"Εθνικά" τουρκικά όπλα

Η τουρκική στρατηγική για τις αμυντικές προμήθειες προβλέπει την προώθηση λύσεων για την ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, ώστε αυτή αφενός να είναι ανταγωνιστική διεθνώς, αφετέρου να καλύπτει τις αμυντικές ανάγκες της χώρας. Οι επιδιώξεις της Άγκυρας, σύμφωνα με τους στόχους που έχει θέσει ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μέχρι το 2023, είναι η Τουρκία να αυξήσει έτι περαιτέρω την περιφερειακή της ηγεμονία, χωρίς να εξαρτάται αμυντικά από το εξωτερικό, κατασκευάζοντας εθνικό άρμα, εθνικά πολεμικά πλοία, εθνικό μαχητικό αεροσκάφος, εθνικούς δορυφόρους και εθνικά οπλικά συστήματα που θα καλύπτουν τις ανάγκες των χερσαίων, ναυτικών και αεροπορικών της δυνάμεων.

Ακολούθως παρατίθενται ορισμένα από τα εν λόγω εξοπλιστικά προγράμματα που βρίσκονται σε εξέλιξη:
• Εθνικό άρμα 3ης γενεάς ALTAY: Το πρόγραμμα άρχισε να υλοποιείται το 2007 από την εταιρεία Otokar του ομίλου Kog, με την τεχνική υποστήριξη της νοτιοκορεατικής εταιρείας Rotem.
• Εθνική τορπίλη ΑΚΥΑ: Πρόκειται για την κατασκευή μιας βαρέως τύπου τορπίλης 553 mm, υπό την επίβλεψη του ARMERKOM (Διοίκηση Κέντρου Ερευνών των τουρκικών ναυτικών δυνάμεων) και την υποστήριξη της νότιας Κορέας. Η κατασκευή της πολεμικής κεφαλής της τορπίλης ανατέθηκε στην τουρκική εταιρεία Roketsan, ενώ η ανάπτυξη του sonar ανατέθηκε στο Tubitak (Τουρκικό Ίδρυμα Επιστημονικών και Τεχνολογικών Ερευνών).
• Εθνικό Πλοίο MILGEM: Η ναυπήγησή του άρχισε στις 26-7-2005, από τη Διοίκηση Ναυπηγείων Κωνσταντινούπολης και αφορά σε πλοίο ανθυποβρυχιακού πολέμου και αναγνωρίσεων-περιπολιών μήκους 99 μ. και ελάχιστου πλάτους 14,40 μ. Στις 27-9-2008 καθελκύσθηκε το πρώτο MILGEM με ονομασία Heybeliada (F-511), το οποίο από το Νοέμβριο του 2010 πραγματοποιεί πλεύσεις επιχειρησιακής αξιολόγησης οι οποίες προβλέπεται να ολοκληρωθούν το 2011. Στο 2ο MILGEM, που ναυπηγείται, δόθηκε η ονομασία Buyukada (F-512). Συνακόλουθα δε, πέραν του προγράμματος MILGEM η τουρκική αμυντική βιομηχανία έχει σε εξέλιξη τη ναυπήγηση πλοίων έρευνας και διάσωσης ανοικτών θαλασσών, αποβατικών, αρματαγωγών, πλοίων περιπολίας νέου τύπου, ελικοπτεροφόρου LPD, αντιαεροπορικών φρεγατών, επιστημονικών-σεισμολογικών ερευνών κ.λπ.
• Μη επανδρωμένο αεροσκάφος ΑΝΚΑ: Κατασκευάζεται από την τουρκική εταιρεία ΤΑΙ και ολοκληρώθηκαν οι δοκιμαστικές πτήσεις. Έχει μήκος 8 μ, άνοιγμα πτερύγων 17,3 μ., δυνατότητα πτήσεως 24 ώρες και πραγματοποιεί αναγνώριση, επιτήρηση και εντοπισμό στόχων ημέρα και νύκτα. Στο ύψος των 23.000 ποδών η δυνατότητα πτήσεώς του περιορίζεται στις 18 ώρες. Παράλληλα, τουρκικές εταιρείες κατασκευάζουν μη επανδρωμένα αεροσκάφη άλλων τύπων για κάλυψη των αναγκών του στρατού ξηράς, του πολεμικού ναυτικού, της στρατοχωροφυλακής και της Διεύθυνσης Ειδικών Δυνάμεων (Bordo Bereli).
• Εθνικός πύραυλος εναντίον πλοίων ATMACA: Ανατέθηκε στις τουρκικές εταιρείες Roketsan και Aselsan η κατασκευή πυραυλικού συστήματος εναντίον πλοίων για την κάλυψη των αναγκών των τουρκικών ναυτικών δυνάμεων.
• Τεθωρακισμένο όχημα μάχης ARMA: Η κατασκευή του ανατέθηκε στην τουρκική εταιρεία Otokar και πρόκειται για όχημα 8Χ8, το οποίο μπορεί να διέλθει υδάτινα κωλύματα χωρίς προηγούμενη προετοιμασία, με ταχύτητα πλεύσεως 8 χλμ/ώρα. Το ARMA έχει πλήρωμα 2 άτομα, μεταφέρει μια ομάδα 12 ατόμων και με τη θερμική κάμερα που διαθέτει μπορεί να επιχειρεί σε επιχειρησιακό περιβάλλον με συνθήκες σκότους, ομίχλης και καπνού. Πέραν του ARMA, η Τουρκία κατασκευάζει τα νέας γενεάς τροχοφόρα τεθωρακισμένα οχήματα PARS 8X8 και PARS 6Χ6, τα οποία διαθέτουν υψηλή αντιαρματική και βαλλιστική προστασία, μπορούν να φέρουν διαφόρους τύπους οπλικών συστημάτων και έχουν δυνατότητα διάβασης υδατίνου κωλύματος με ταχύτητα 10 χλμ/ώρα.
• Όχημα προστασίας από νάρκες KiRPi: Πρόκειται για τακτικά τροχοφόρα οχήματα 2,5 τον., 5 τον. και 10 τον., τα οποία κατασκευάζονται από την BMC με τουρκική συμμετοχή κατά 70%. Η αυτονομία του οχήματος είναι 800 χλμ και χρησιμοποιείται για τον έλεγχο δρομολογίων από νάρκες.
• Τεθωρακισμένο τροχοφόρο όχημα COBRA: Κατασκευάζεται από την τουρκική εταιρεία Otokar και πρόκειται για όχημα 4Χ4, με δυνατότητα μεταφοράς 9 ατόμων. Υπάρχουν διάφοροι τύποι COBRA μεταξύ των οποίων και ο αμφίβιος τύπος. Τα COBRA χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στον πόλεμο της νότιας Οσσετίας και επί του παρόντος χρησιμοποιούνται από τις ένοπλες δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν, της Αλγερίας, του Μπαχρέιν, του Μπαγκλαντές, της Γεωργίας, της Μαλαισίας, της Νιγηρίας, της Σλοβενίας, του Πακιστάν, του Περού, της Τουρκίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
• Εθνικός κατασκοπευτικός δορυφόρος GOKTURK: Το 2009 υπεγράφη σχετική συμφωνία με την ιταλική εταιρεία Telespazio για την κατασκευή δορυφόρου αναγνωρίσεως και επιτήρησης, ο οποίος θα παρέχει εικόνα από τις χώρες της Ευρώπης, του Καυκάσου και της Μέσης Ανατολής για κάλυψη των αναγκών της Τουρκίας σε στρατιωτικές πληροφορίες. Το πρόγραμμα πρόκειται να ολοκληρωθεί το 2013 και επιπλέον συμμετέχουν η γαλλική αμυντική βιομηχανία Thales και από τουρκικής πλευράς η Aselsan και το Tubitak με το UEKAE (Διεθνές Ινστιτούτο Ηλεκτρονικών και Κρυπτολογικών Ερευνών).
• Εθνικό αεροσκάφος βασικής εκπαίδευσης HURKUS: Κατασκευάζεται από την τουρκική εταιρεία ΤΑΙ και πέραν της κάλυψης των αναγκών της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας επιδιώκεται η πώλησή του και σε άλλα κράτη.
• Εθνικό μη επανδρωμένο θαλάσσιο σκάφος IDA: Κατασκευάζεται από την Global Teknik A.§ με την υποστήριξη του Tubitak. Έχει μήκος 4 μ., μπορεί να καθοδηγηθεί από απόσταση 50 χλμ. μέσω δορυφόρου και φέρει ραντάρ, sonar, υποβρύχια κάμερα και ελαφρά αυτόματα οπλικά συστήματα. Χρησιμοποιείται με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες για την αντιμετώπιση ασύμμετρων απειλών, την ασφάλεια ακτών, το λαθρεμπόριο, τον έλεγχο της θαλάσσιας κυκλοφορίας και τον έλεγχο-ασφάλεια ναυτικών βάσεων.
• Πυραυλικά συστήματα εδάφους-εδάφους KASIRGA 302 mm και YILDIRIM 607 mm: Τα πυραυλικά συστήματα KASIRGA και YILDIRIM που κατασκευάζονται από τουρκικές εταιρείες έχουν βεληνεκές 100 και 150 χλμ αντίστοιχα. Ωστόσο, ενδιαφέρον προκαλεί η ακόλουθη δήλωση του υποπτέραρχου ε.α §irin Unal, βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ: «Είχαμε απόρρητα προγράμματα για την κατασκευή πυραύλων εδάφους-εδάφους με βεληνεκές 200-250 χλμ. Όλα αυτά έχουν πλέον ολοκληρωθεί και ο επόμενος στόχος μας είναι να αποκτήσουμε τεχνολογία για την κατασκευή βαλλιστικών πυραύλων.»
• Κινητές πλωτές γέφυρες εφόδου SAMUR, αμφίβια τεθωρακισμένα μηχανήματα μηχανικού μάχης ΑΖΜΙΜ, τεθωρακισμένα τροχοφόρα οχήματα ειδικών αποστολών κλπ.
• Αντιαεροπορικά πυραυλικά συστήματα χαμηλού και μεσαίου βεληνεκούς, αντιαρματικά οπλικά συστήματα μεγάλου και μεσαίου βεληνεκούς, αυτοκινούμενα, ρυμουλκούμενα και αερομεταφερόμενα πυροβόλα κ.λπ.
Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι η Τουρκία προχωρά με σταδιακά αυξανόμενους ρυθμούς στον εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων της και την αναβάθμιση της στρατιωτικής της ισχύος, αποκόπτοντας παράλληλα την εξάρτησή της από το εξωτερικό. Επισημαίνεται ότι το 50% των αμυντικών της αναγκών καλύπτεται από την εγχώρια αγορά, ενώ έχει αρχίσει εξαγωγές οπλικών συστημάτων σε άλλες χώρες, με αποτέλεσμα η τουρκική αμυντική βιομηχανία να κατέχει την 11η θέση μεταξύ των 500 αμυντικών βιομηχανιών διεθνώς.
Τέλος, αναφορικά με την απειλή που διαμορφώνεται στα ανατολικά σύνορα της Ελλάδος και τη πολιτική που εφαρμόζει η Άγκυρα στα πλαίσια επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών, κρίνεται σκόπιμο να επισημανθεί η ακόλουθη δήλωση του Τούρκου υπουργού Άμυνας Vecdi Gonul για τη σημασία που δίδουν οι Τούρκοι στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας τους (σ.σ. αναγράφεται στο βιβλίο του συντάκτη του παρόντος με τίτλο: Η Γεωπολιτική Στρατηγική και η Στρατιωτική Ισχύς της Τουρκίας, σελ. 220): «Μάθαμε από τους προγόνους μας την αναγκαιότητα συνύπαρξης της προετοιμασίας για πόλεμο μαζί με την βασική αρχή επίλυσης των προβλημάτων της Τουρκίας μέσω της διπλωματίας. Ο Ναπολέων είχε πει ότι είναι σωστό τα προβλήματα να επιλύονται μέσω της διπλωματίας. Όμως, αν η διπλωματία δεν υποστηρίζεται από στρατιωτική ισχύ, τότε αυτό είναι μια παραίσθηση. Είναι σαν να περιμένουμε να ακούσουμε μουσική από μια ορχήστρα που δεν έχει όργανα»
onalert
Bookmark and Share



Mark Mazower Ιστορικός Columbia:
Οι Έλληνες καλούνται για ακόμη μια φορά να πολεμήσουν για το μέλλον του κόσμου!
 
The New York Times 30/06/2011
 
Η Ελλάδα, το Λίκνο της Λημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη
greeks.jpg
 
Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης.
 
Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας. Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. “Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου”, έγραψε ο Σέλεϊ στο ποιημά του “Ελλάς”, “το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! ” Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.
 
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην “ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη” στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη.
 
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο. Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.

Η ελληνο – τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία.
 
Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο – ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα. Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας.
Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή. Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις.
 
Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης. Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη – μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.
 
Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προανήγγηλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του ’90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη. Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή.
 
Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του ’90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα θέσει το ερώτημα: “ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;”.
 
Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη – κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα. Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.
……………………………………………………
Ο κ. Μαρκ Μαζάουερ είναι Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας, καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.
 
 

To ΒΗΜΑ 30.06.2011
 
 

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Russia's Evolving Leadership | STRATFOR

Russia's Evolving Leadership | STRATFOR
DER SPIEGEL: Τρεις οικογένειες κατέστρεψαν την Ελλάδα
Στις προηγούμενες δεκαετίες μια ελίτ, τον πυρήνα της οποίας αποτέλεσαν οι οικογένειες Παπανδρέου, Καραμανλή και Μητσοτάκη, δημιούργησαν μια πελατειακή οικονομία. Αυτή η πελατειακή οικονομία πέταξε εκατομμύρια, που το κράτος δεν τα είχε
"Η" Online 4/7 12:56


Η Ελλάδα δύσκολα θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια της σημειώνεται σε άρθρο στο περιοδικό DER SPIEGEL με τίτλο «Φεουδαρχικοί δημοκράτες» και τον υπότιτλο «Με την απόφαση της Αθήνας για το πρόγραμμα λιτότητας τα κράτη της Ευρωζώνης κέρδισαν χρόνο. Αλλά έτσι οι Έλληνες δύσκολα θα καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους: Τρεις οικογένειες κατέστρεψαν τη χώρα».

Ο αρθρογράφος παρατηρεί ότι η αναμενόμενη προσωρινή αποκλιμάκωση της κρίσης απλά δίνει λίγο χρόνο στους ευρωπαίους ηγέτες, που όμως «δεν θα μπορέσουν να σώσουν την Ελλάδα. Γιατί τις προηγούμενες δεκαετίες μια ελίτ, τον πυρήνα της οποίας αποτέλεσαν οι οικογένειες Παπανδρέου, Καραμανλή και Μητσοτάκη, δημιούργησαν μια πελατειακή οικονομία. Αυτή η πελατειακή οικονομία πέταξε εκατομμύρια, που το κράτος δεν τα είχε. Οι κεφαλές της δυναστείας ευνοούσαν φίλους και οικογένεια με δανεική ευημερία. Διόγκωσαν την κρατική μηχανή, για να μπει καθένας με τη σειρά σε δημόσιες θέσεις και δημιούργησαν ένα γραφειοκρατικό τέρας».
Πάντοτε, τα κόμματα δούλευαν περισσότερο για ρουσφέτια, παρά για την πολιτική. Όποιος μπορούσε να χαρίζει δημόσιο χρήμα, εξαγόραζε φίλους και ψηφοφόρους, που χρωστούσαν κάτι στο κόμμα - και συγχρόνως χρωστούσε στην οικογένεια, που τους εξουσίαζε. Έτσι, δημιουργήθηκε η φεουδαρχική δημοκρατία της Ελλάδας. Οι γενιές έρχονται και παρέρχονται, τα ονόματα των υψηλά ισταμένων παραμένουν πάντα τα ίδια: Παπανδρέου και Καραμανλής, Καραμανλής και Παπανδρέου, και ενδιαμέσως ο Μητσοτάκης. Σε καμιά ευρωπαϊκή δημοκρατία δεν ξανάγινε κάτι τέτοιο.
Οπως περιγράφει το άρθρο ο κόσμος κάθε ηλικίας καθημερινά αυξάνεται στις ουρές που σχηματίζονται στα συσσίτια της Εκκλησίας, ενώ αυξάνονται και οι άνεργοι που διαμαρτύρονται στους δημοσιογράφους ότι στην Ελλάδα «αν δεν έχεις μέσον, δεν σε παίρνει κανείς σε δουλειά. Και τα πράγματα συνεχώς χειροτερεύουν».
Τα κόμματα λεηλάτησαν το κράτος
Και οι κομματάρχες συνήθιζαν τον λαό τους να ζει πέρα από τις δυνατότητές του. Η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα της ευρωπαϊκής περιφέρειας, με 11 εκατομ. κατοίκους, έχει ελαιόδενδρα, γαλάζιο ουρανό και παραλίες. Αλλιώς, λίγα πράγματα. Ένας στους τέσσερις εργάζεται στο μεταξύ για το κράτος. Το κράτος είναι η πηγή, απ' όπου όλοι θέλουν να πιουν νερό.
Και επειδή τα κόμματα λεηλάτησαν το κράτος, όρμησε και ο λαός να πάρει ό,τι μπορούσε. Οι πλούσιοι δεν κατέβαλαν φόρους εκατομμυρίων ευρώ, οι φτωχοί επιβίωσαν με μαύρη εργασία και οι δημόσιοι υπάλληλοι δωροδοκήθηκαν.
Τώρα, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να συμμαζέψει όσα έκανε ο πατέρας του, που όταν κυβερνούσε ο κόσμος έβγαινε στη σύνταξη και δεν ήταν υποχρεωμένος να δουλεύει πολύ.
Η μεγάλη τομή πρέπει να γίνει τώρα, λέει ο Παπανδρέου ο νεότερος: «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Ωστόσο, ξέρει καλά τι πάει στραβά δεκαετίες τώρα. Ο παππούς του, Γεώργιος και αυτός, ίδρυσε την πολιτική δυναστεία ως Υπουργός και τελικά πρωθυπουργός.
Μετά τη στρατιωτική δικτατορία, από το 1967 έως το 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου, γιος του Γεωργίου, ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ. Τη δεκαετία του '80 εξυπηρέτησε την πελατεία του τόσο ανεπιφύλακτα, που το δημόσιο χρέος εκτινάχτηκε στα ύψη.
Αντίθετα, μια «κλίκα» παρά μια οικογένεια ηγείται των ελλήνων συντηρητικών, που εναλλασσόταν στην εξουσία με τους Παπανδρέου: Ο γέρος Κωνσταντίνος Καραμανλής κυβέρνησε πολλές φορές πριν αναλάβει την εξουσία ο ανιψιός του Κώστας. Μερικές φορές υπήρχε και λίγος χώρος στην κομματική ηγεσία για την οικογένεια Μητσοτάκη: Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, και αυτός, υπήρξε επίσης πρωθυπουργός και κυρίως για δυο δεκαετίες ο ισχυρός άνδρας της ΝΔ.
Κατά τον προεκλογικό αγώνα του 2004 ο Καραμανλής ο νεότερος υποσχέθηκε στο λαό να μεταρρυθμίσει τη χώρα. Μετά τη νίκη του όμως στις εκλογές πύκνωσαν τα σκάνδαλα. Υπήρξαν συμφωνίες δισεκατομμυρίων για ακίνητα, ενώ σπαταλήθηκαν χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων. Οι άνθρωποι του Καραμανλή παραποίησαν τα οικονομικά στοιχεία που δήλωναν στην ΕΕ και λίγο πριν χάσουν τις εκλογές δημιούργησαν στα γρήγορα μερικές δεκάδες χιλιάδες νέους δημοσίους υπαλλήλους: συγγενείς και κομματικούς φίλους. Στο τέλος οι συντηρητικοί διπλασίασαν το δημόσιο έλλειμμα.
Η κόρα του Μητσοτάκη Ντόρα, για ένα διάστημα ΥΠΕΞ, προσπάθησε στη συνέχεια να αναλάβει την ηγεσία της ΝΔ. Αλλά τότε μπήκε σφήνα ο Αντώνης Σαμαράς - ακόμα τότε υπό την τιμητική προεδρία του μπαμπά Μητσοτάκη. Ο Σαμαράς - πλούσιος γόνος της ανώτερης τάξης σαν τον Παπανδρέου - είναι τώρα ο αντίπαλος του πρωθυπουργού, ένας σκληρός αντίπαλος, που παίζει με τα παλιά κόλπα. Ωστόσο μιλούν ο ένας στον άλλο στον ενικό, από τότε που τη δεκαετία του '70 μοιράζονταν το ίδιο φοιτητικό δωμάτιο στις ΗΠΑ.
Ο Παπανδρέου θεωρείται από τους οικονομικούς πολιτικούς της ΕΕ ευτυχής περίπτωση: Προσπαθεί να κάνει οικονομία, αλλά ο Σαμαράς υπόσχεται στους ψηφοφόρους να μειώσει τους φόρους και να διαπραγματευτεί σκληρά με την ΕΕ για τα μέτρα λιτότητας.
Ενώ τις τελευταίες εβδομάδες ο Παπανδρέου έχασε ραγδαία σε δημοτικότητα και το ΠΑΣΟΚ έπεσε στο 27% (το χαμηλότερο ποσοστό εδώ και 34 χρόνια), η ΝΔ του Σαμαρά κρατήθηκε στο 31%. Στα μέσα Ιουνίου το ποσοστό αυτό τον έφερε μεν στην πρώτη θέση των προτιμήσεων των ψηφοφόρων, ήταν όμως κατά 2,5% χαμηλότερο από το αποτέλεσμα των εκλογών του 2009.

Η λιτότητα δεν φτάνει
Είτε μόνο υπό τον Παπανδρέου είτε και υπό τους δύο μαζί, αν το κράτος εφαρμόζει λιτότητα, αυτό μπορεί να αποβεί επικίνδυνο επειδή πιθανότατα θα στραγγαλίσει την οικονομία: «Είναι σαν τη γάτα που κυνηγάει την ουρά της», λέει ο έλληνας καθηγητής Οικονομίας Γιάννης Βαρουφάκης. Και ο αμερικανός συνάδελφός του Kenneth Rogoff, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, προειδοποιεί: «Αν συνεχίσουν μόνο με το πρόγραμμα λιτότητας, θα εγκλωβιστούν σε μίνι ανάπτυξη ή ύφεση για όσο μπορεί να προβλέψει κανείς. Και στο τέλος παρ' όλα αυτά θα χρεοκοπήσουν».
Κι όμως δεν είναι ότι οι Έλληνες δεν έχουν ήδη κάνει οικονομία. Το δημοσιονομικό έλλειμμα της Αθήνας μειώθηκε χάρη στο πρώτο πακέτο λιτότητας από το 15,4 στο 10,6% του ΑΕΠ πέρσι. Έγιναν περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές. Αυτά τα μέτρα λιτότητας οδήγησαν πέρσι και στην απώλεια 200.000 θέσεων εργασίας…
Ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιος Αργίτης μιλά περιφρονητικά για την «κυρίαρχη τάξη πολιτικής και κεφαλαίου που λυμαίνεται τη χώρα» και δημιούργησε όλη αυτή την κατάσταση. Και ο δημοφιλής συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης περιγελά τη «σαθρή κρατική μηχανή», οι εκπρόσωποι της οποίας «για ένα μόνο πράγμα ενδιαφέρονται: να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και για όλα τα άλλα δεν τους καίγεται καρφί».
Εννοεί για παράδειγμα εκείνους τους υπαλλήλους της Βουλής, που συνεχίζουν να παίρνουν 14 μισθούς το χρόνο συν 2 επιπλέον. Εννοεί τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας του Δημοσίου, όπου οι πολιτικοί φροντίζουν αυτούς που τους βοηθούν, οι πατεράδες τα μέλη της οικογένειάς τους και οι διευθυντές των Υπηρεσιών τους ευνοουμένους τους.
Μετά τις κυβερνητικές αλλαγές, τοποθετούνταν κάθε φορά χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι και απλοί υπάλληλοι, χωρίς οι προηγούμενοι να φεύγουν. Κανένας δεν έπαιρνε πρωτοβουλία όσο παρέμεναν αρκετά μεγάλες οι δικές του προοπτικές για επαγγελματική αποκατάσταση. Στο μεταξύ όμως ο λαός περιφρονεί όλη την 'κάστα': 71% των Ελλήνων δήλωσαν το Μάιο ότι δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση. Εξίσου λίγο εμπιστεύεται την αξιωματική αντιπολίτευση το 76%.

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=111529344