Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Will PIGS Blow up Europe?

Will the PIGS Blow Up Europe?
By Patrick J. Buchanan
Pat Buchanan"Among the mega-forces moving the tectonic plates and imperiling the nation-states of the world from above and below are these:
First, ethno-nationalism, which threatens nations with secession and break-up. We see it in the Uighurs of China, the Naga of India, the Baluch of Iran and Pakistan, the Kurds of Iran, Syria, Iraq and Turkey, the Chechens of the Russian Caucasus and the Walloons of Belgium.
Second, transnationalism. This is the project of global elites who seek to reduce nations to ethno-cultural enclaves in a new world order run by these same bloodless bureaucrats whose loyalty is neither to the land nor people whence they came.
Their work in progress, the European Union, however, is imperiled.
For the EU just took a great leap forward to force Europe's most indebted nations to surrender their economic independence or be expelled from the European Monetary Union. The PIGS -- Portugal, Ireland, Italy, Greece and Spain -- may rebel.
Indeed, we may see cascading rebellions across Europe recalling 1848, but with a different outcome.
What brought the EU to this day of reckoning is its decision to go for a trillion-dollar bailout of Greece, Portugal and Spain rather than let them default or restructure their debts. These nations are now being directed by the EU and International Monetary Fund to slash public spending and raise taxes, though all suffer from high unemployment, with Spain's at 20 percent.
If Berlin gets its way, these nations may also be forced to submit their budgets in advance to Brussels and accept EU-dictated limits on the deficits they will be permitted to run. This would entail a sweeping surrender of sovereignty, independence and economic freedom.
Moreover, as the pain of this "rescue" is to be borne by the debtors, while the beneficiaries are the French and German banks that hold tens of billions in PIG paper, this question arises: Why should Athens make Greeks suffer and risk political ruin at the polls, rather than default and let the banks and bondholders of Europe share in the pain?
Why not quit the EMU, default, repudiate the euro, restore the drachma and devalue? That would make Greek exports more competitive and make Greece a more desirable place in which to site one's next factory. And with its currency devalued, Greece would also become a more attractive destination for Western tourists.
But a Greek default is not the only threat to the EU.
The European Central Bank has been buying Greek debt from the banks both to relieve them of the risk of a default and to restore market confidence in Greek, Portuguese and Spanish bonds. Only when such confidence returns will investors buy new debt from the Club Med countries, all of which must issue new bonds to finance deficits and roll over maturing debt.
A problem, however, has also arisen here. As the ECB is buying up the debt of the PIGS, holders of Greek, Spanish and Portuguese bonds are unloading them, getting out of Club Med paper while the getting is good.
The ECB seems to be substituting itself for the banks as the chump to be left holding the bag when the defaults begin.
The plunging euro is a sure sign the markets are coming to see that the only way the bonds of indebted European nations are going to be paid off is with a huge infusion of euros, which may end that currency's status as a reliable store of value.
However, "if the euro fails, it is not only the currency that fails," says German Chancellor Angela Merkel. "Then Europe fails. The idea of European unity fails."
Especially enraged are the Germans. To show that they were good Europeans, they gave up their beloved mark. Now, in recent elections in North-Rhine Westphalia, the Christian Democratic Union of Merkel took a thrashing, falling 10 points below the CDU's 2005 vote, and losing the upper chamber of the German parliament.
Germans may be ready to shed the sackcloth and ashes they have worn for 65 years and start looking out for Deutschland uber alles.
Given the strains on the European Monetary Union and EU, neither of which enjoys the love or loyalty that people render to the countries of their birth, the great unraveling may be about to begin. Why, after all, should the indebted nations of Europe impose suffering upon their peoples to pay off old debts now held by distant banks?
How does imposing austerity on Portugal, Spain and Greece enable them to grow their way out of indebtedness? How does it help the EU grow if a large slice of the union is forced into austerity?
And why should Germans who pay themselves modest pensions and hold off retirement put their savings at risk to bail out the Club Med?
Many have predicted that economic nationalism would one day tear apart the European Union. The hour may be at hand.
 
Post your comments here:


Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Το σχέδιο σωτηρίας είναι να σωθούνε οι Τράπεζες και οι πλούσιοι Ελληνες




Συνέντευξη του πρώην προέδρου της Μπούντενσμπανκ και πρώην
πρόεδρου της Κεντρικής Τράπεζας
Καρλ Οττο Πέλλ

Το σχέδιο σωτηρίας είναι να σωθούνε οι Τράπεζες και οι πλούσιοι Ελληνες 

Former Central Bank Head Karl Otto Pöhl

Bailout Plan Is All About 'Rescuing Banks and Rich Greeks'


The 750 billion euro package the European Union passed last week to prop up the common currency has been heavily criticized in Germany. Former Bundesbank head Karl Otto Pöhl told SPIEGEL that Greece may ultimately have to opt out, and that the foundation of the euro has been fundamentally weakened.
SPIEGEL: Mr Pöhl, are you still investing in the euro -- or has the European common currency become too unstable of late?
http://www.spiegel.de/international/germany/0,1518,695245,00.html

ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. ΔΕΙΓΜΑΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ

Στο blog μου ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ & ΕΠΙΚΑΙΡΑ, στη άνω αριστερή γωνία, εδώ και
πολύ καιρό έχω αναρτήσει το ακόλουθο προφητικό κείμενο.

Thomas Jefferson said in 1802:
'I believe that banking institutions are more dangerous to our
liberties than standing armies. If the American people ever allow
private banks to control the issue of their currency, first by
inflation, then by deflation, the banks and corporations that will
grow up around the banks will deprive the people of all property -
until their children wake-up homeless on the continent their fathers conquered.'



ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Νο2 - It will happen to Greece V.2
http://www.youtube.com/watch?v=z5jKLeie7hM

Greek Crisis-Goldman Sachs&Deutsche Bank-
http://www.youtube.com/watch?v=s-R1OxEA3-8&NR=1&feature=fvwp

Greek Crisis-The Fairytale of Bankruptcy-
http://www.youtube.com/watch?v=slCE6vtrsK4&NR=1

Jim Tucker interviewed by Alex Jones - "Bilderberg Group wants
full-scale economic depression" 1of3
http://www.youtube.com/watch?v=PYF1x5MIToo

ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ : Η Ρωμανία κι αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο

Η Ρωμανία κι αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο

Από Factorx | Τετ. 19 Μαι 2010, 10:28 στην/στις κατηγορίες Πρώτη Σελίδα.
 
ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, σε αντίθεση με το ψηλό παιδί από την Μινεσότα ήταν ελληνομαθής. Ο καρντάσης μας, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο μπακαλόγατος που θέλει να γίνει σουλτάνος, πάλι σε αντίθεση με το ψηλό παιδί από την Μινεσότα, ξέρει Ιστορία. Ή τουλάχιστον ξέρει ο Φον Ρίμπεντροπ του ισλαμοφασισμού, ο Νταβούτογλου.

Ο Ρετζέπ όταν επισκέφθηκε την Ηγεμονία μας, ζήτησε γι' άλλη μια φορά το Φετιχέ τζαμί στο Μοναστηράκι κι ο αφασιακός Γιώργος είπε ναι.

Λοιπόν αδέρφια, για να μάθετε αυτά που δεν ξέρει ο Γιώργος, το εν λόγω τζαμί δεν χτίστηκε από τους Τούρκους αλλά από Άραβες εμπόρους, που ζούσαν ειρηνικά ως κοινότητα στην Αθήνα και τον Πειραιά, για τις λατρευτικές τους ανάγκες, πολύ πριν οι Τούρκοι δουν την από δω μεριά της Ελληνικής Λίμνης.

Όταν ο Μωάμεθ το 1452 κατέλαβε την Αθήνα, το Φετιχέ τζαμί ήταν ερείπιο. Ο ελληνομαθής Μωάμεθ λοιπόν, έχοντας επίγνωση της σημασίας της κατάληψης των Αθηνών, ως σύμβολο της κατάκτησης από αυτόν της ιστορικής  πνευματικής πρωτεύουσας της Ελλάδας, αναστήλωσε το τζαμί και το αποκατέστησε ως χώρο λατρείας.

Το Φετιχέ τζαμί, αδέρφια, τόσο για τον Μωάμεθ τον Πορθητή, όσο και για τους ισλαμοφασίστες επιγόνους του, συμβολίζει την ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ του τουρκικού Ισλάμ στην καρδιά της Ιστορικής ηπειρωτικής Ελλάδας. Είναι το ζωντανό σύμβολο της κατάκτησης της Αθήνας από τους πλιατσικολόγους και φονιάδες γιους του Ερτογρούλ.

Κανένα από τα καθεστωτικά βλακόμετρα δεν θα σας τα πει αυτά. Κανένας από τους κατοχικούς «σοσιαλιστές» μας δεν ψιθύρισε ούτε λέξη γι' αυτό. Ούτε ένας έστω από το στελεχιακό ανέκδοτο, που αυτοαποκαλείται «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ».

Η παραχώρηση αυτή είναι για τους Τούρκους ισλαμιστές πιο σημαντική από όλα τα πρωτόκολλα που υπέγραψαν με την παιδική χαρά που κυβερνά την χώρα μας.

Η πολιτική είναι συμβολισμοί, είπε κάποιος Γάλλος. Έτσι είναι. Και χειρότερο συμβολισμό σε χειρότερους καιρούς δεν θα μπορούσαμε να διαλέξουμε.

Όταν τάχιστα απέλθουν οι βαρβαρίζοντες ψιλοηγήτορες μας, πιστεύω πως ο Αντώνης, που ξέρει Ιστορία κι έχει ελληνοπρέπεια, θ' αφήσει το Φετιχέ τζαμί ως έχει, μουσείο.

Εκτός αν τ' αδέρφια μας δεχθούν μια αξιοπρεπή τράμπα: να ξαναφωνάξει ο μουεζίνης από το Φετιχέ τζαμί και η Αγιά Σοφιά να δοθεί πίσω στους ενορίτες της, σε 20.000.000 Έλληνες ανά τον κόσμο. Σε αυτή την περίπτωση, αδερφέ μου Ρετζέπ, έρχομαι να κουβαλήσω άμμο κι ασβέστη για το τζαμί του ρεσούλη σου.

Σήμερα όμως, μην ξεχνάτε, είναι 19η Μαΐου. Σαν σήμερα ο φονιάς γυναικοπαίδων, ο Χίμλερ των Χριστιανών της Μικράς Ασίας, ο Κεμάλ, αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα κι άρχισε η τελική φάση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Κύριος συνεργάτης του ο Τοπάλ (κουτσός) Οσμάν, μια σπάνιας διαστροφής εγκληματική προσωπικότητα που ταίριαξε καλά με τον αμφιφιλόφυλο και σαδιστή αφέντη του. 350.000 Πόντιοι πέρασαν από το λεπίδι, το τουφέκι και τις πορείες θανάτου, ένα «Άουσβιτς εν ροή», όπως είπε ο Π. Ενεπεκίδης. Μια γενοκτονία αλά τούρκα, χωρίς ψευδοεπιστημονική θεμελίωση περί ανωτερότητας της τουρκικής φυλής. Απλά πράγματα: φόνοι, βιασμοί και πλιάτσικο. Τους φονιάδες ακολουθούσε να ολόκληρο λογιστικό σύστημα διαχείρισης των κλοπιμαίων. Έγιναν μάλιστα αργότερα δίκες κατά αυτών που καταχράστηκαν μεγαλύτερο μερίδιο από ότι «δικαιούνταν» από τα ματωμένα υπάρχοντα των εξολοθρευμένων Χριστιανών.

Ένα άλλο οργανωμένο σύστημα σοφών άλλαζε τα ονόματα ακόμη και στο τελευταίο ρυάκι, στο τελευταίο ύψωμα. Ξέρανε και ξέρουν ότι είναι καταπατητές.

O Ερντογάν κρατά καλά την σκυτάλη του αίματος και της ατιμίας. Συνεχίζει την παράδοση του Κεμάλ και του χαλιφάτου, που παρά τις διαφορές τους, η παλιά και η «νέα» Τουρκία ενώνονται στο Φόνο, τους Βιασμούς και το Πλιάτσικο. Ο Ερντογάν διατηρεί την Ύβρι, διατηρεί αλώβητους τους μηχανισμούς της Γενοκτονίας. Αφού όμως ξέρει Ιστορία, γι' αυτό ζητάει το Φετιχέ τζαμί, τότε θα ξέρει ότι μετά την Ύβρη, κάποια στιγμή έρχεται η Νέμεση.

Όμως, αδέρφια, υπάρχει κάτι που πολλοί δεν ξέρουν. Ο Πόντος δεν έπεσε αμαχητί. Τα μαυροφορεμένα παλικάρια του, οι αληθινοί γιοι του Διγενή Ακρίτα πολέμησαν στα σπίτια τους, στους λόγγους και στις σπηλιές. Με τα γυναικόπαιδα ανάμεσα τους σε επικές πορείες πέρασαν στον Καύκασο, όπου πολλές φορές οι Μπολσεβίκοι σύμμαχοι του Κεμάλ τους παρέδιδαν στους Τούρκους. Έγιναν ολοκαυτώματα σε σπηλιές και σπίτια – άπαρτα κάστρα. Ο Πόντος, αδέρφια, έπεσε με το ντουφέκι στο χέρι.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής λοιπόν,  μνημονεύω τους Αετούς των Βουνών του Πόντου, τους Οπλαρχηγούς του Αντάρτικου του Πόντου, τιτάνιες μορφές του Ελληνισμού, τέκνα της ανάγκης αλλά και της τιμής: Αιμίλος Κατόγλου, Στυλιανός, Αλέξανδρος Παλτόγλου, Ανέστης, Νικολής, Ηλίας, Παντελής, Κούρτος, Κεχαγιάς, Χασαρλού, Κωστής Παμπούλογλου, Γεώργιος Τσαχαλού, αδελφοί Ανέστης και Θεόφιλος, Σαρής, Ελευθέριος Κούρπαλη, Αναστάσιος Εγρίπελι, Χρύσος Τζορακλής, Παντελής Τζιμελής, Θεόφιλος Τζάλης, Ουζούν Φίτες, Ιωάννης Γιαγπασανλής, Στυλιανός Κοσμίδης , Ευάγγελος Ιωαννίδης, Χαράλαμπος Ελευθεριάδης, καπετάν Τσιρίπς Τσιφλίδης, Ιστύλ αγάς και τόσοι άλλοι. Βάλτε μπροστά από κάθε όνομα το καπετάν. Στο δίλημμα αντίσταση ή υποταγή επέλεξαν την Αντίσταση.

Κι αν μερικοί δεν καταλαβαίνουν τι πάστα είναι αυτοί οι άνθρωποι του Λαού μας, οι Ακρίτες των Ακριτών, ακούστε κι αυτό: Οι Πόντιοι από την Τσάλκα, πέρασαν με το τουφέκι στο χέρι κι έχτισαν ξανά τα χωριά τους στον Καύκασο. Ανύπαρκτες τότε οι επαφές με την Ελλάδα. Χριστιανοί, Έλληνες το φρόνημα και τουρκόφωνοι. Γρυ Ελληνικά. Ήταν το αποτέλεσμα του είδους της πίεσης που δέχτηκαν από τους Τούρκους. Ο Θεοχάρης Κεσίδης, αυτός ο σπουδαίος μελετητής του Πλάτωνα, μας αφηγήθηκε λοιπόν μια μέρα το εξής: Μια επιτροπή της τότε Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών έκανε έρευνα και καταγραφή των γλωσσών που μιλούσαν οι πληθυσμοί των ΕΣΣΔ και των γλωσσών που θα επιθυμούσαν να διδάσκονται. Πήγαν λοιπόν και στην Τσάλκα, που όλοι ήξεραν πως ήταν τουρκόφωνη. Μαζευτήκανε λοιπόν στο κεφαλοχώρι σ' ένα κρατικό κτίριο η επιτροπή κι οι κεφαλές των Ποντίων. Λέει λοιπόν ένας τύπος της επιτροπής ως αυτονόητο, «γλώσσα που μιλάτε, τουρκικά» και πάει να το συμπληρώσει στο έντυπο. Μέσα σε μια δυσοίωνη σιωπή, πλησιάζει ένας γέρος Πόντιος και ρίχνοντας μια τρομερή γροθιά στο τραπέζι, τους είπε σε άπταιστα τούρκικα: «Αν θέλετε να γυρίσετε ζωντανοί στη Μόσχα, ελληνικά θα γράψετε ότι μιλάμε κι ελληνικά θέλουμε να διδασκόμαστε»! Αυτό σημαίνει τραντέλενοι.

Μ' αρέσουν οι χοροί κι οι μουσικές του Λαού μας. Όλες. Μα όταν βλέπω κι ακούω την σέρα, τον Πυρρίχιο, όταν βλέπω να πάλλονται οι τελαμώνες και να βροντούν τα μαχαίρια και τους τραντέλενους, τους τρανούς Έλληνες, να χτυπούν ρυθμικά τις μπότες τους, καθώς φωνάζει ο Αρχηγός τα παραγγέλματα και να προχωρούν σκυφτοί κι ύστερα ολόρθοι στην συμβολική επίθεση, ενώ ο κεμετζές κλιμακώνει την Μάχη, ανατριχιάζω.

Λελεύω σας, αδέρφια και σήμερα θα πάρω το τεμέτερον μου, για να κάνουμε μουχαπέτ και να χύσουμε λίγο κρασί στους παππούδες σας.

 


Germany, Greece and Exiting the Eurozone

 

 

Stratfor logo

 

Germany, Greece and Exiting the Eurozone

May 18, 2010

By Marko Papic, Robert Reinfrank and Peter Zeihan

Rumors of the imminent collapse of the eurozone continue to swirl despite the Europeans’ best efforts to hold the currency union together. Some accounts in the financial world have even suggested that Germany’s frustration with the crisis could cause Berlin to quit the eurozone — as soon as this past weekend, according to some — while at the most recent gathering of European leaders French President Nicolas Sarkozy apparently threatened to bolt the bloc if Berlin did not help Greece. Meanwhile, many in Germany — including Chancellor Angela Merkel herself at one point — have called for the creation of a mechanism by which Greece — or the eurozone’s other over-indebted, uncompetitive economies — could be kicked out of the eurozone in the future should they not mend their “irresponsible” spending habits.

Rumors, hints, threats, suggestions and information “from well-placed sources” all seem to point to the hot topic in Europe at the moment, namely, the reconstitution of the eurozone whether by a German exit or a Greek expulsion. We turn to this topic with the question of whether such an option even exists.

The Geography of the European Monetary Union

As we consider the future of the euro, it is important to remember that the economic underpinnings of paper money are not nearly as important as the political underpinnings. Paper currencies in use throughout the world today hold no value without the underlying political decision to make them the legal tender of commercial activity. This means a government must be willing and capable enough to enforce the currency as a legal form of debt settlement, and refusal to accept paper currency is, within limitations, punishable by law.

The trouble with the euro is that it attempts to overlay a monetary dynamic on a geography that does not necessarily lend itself to a single economic or political “space.” The eurozone has a single central bank, the European Central Bank (ECB), and therefore has only one monetary policy, regardless of whether one is located in Northern or Southern Europe. Herein lies the fundamental geographic problem of the euro.

Europe is the second-smallest continent on the planet but has the second-largest number of states packed into its territory. This is not a coincidence. Europe’s multitude of peninsulas, large islands and mountain chains create the geographic conditions that often allow even the weakest political authority to persist. Thus, the Montenegrins have held out against the Ottomans, just as the Irish have against the English.

Despite this patchwork of political authorities, the Continent’s plentiful navigable rivers, large bays and serrated coastlines enable the easy movement of goods and ideas across Europe. This encourages the accumulation of capital due to the low costs of transport while simultaneously encouraging the rapid spread of technological advances, which has allowed the various European states to become astonishingly rich: Five of the top 10 world economies hail from the Continent despite their relatively small populations.

Europe’s network of rivers and seas are not integrated via a single dominant river or sea network, however, meaning capital generation occurs in small, sequestered economic centers. To this day, and despite significant political and economic integration, there is no European New York. In Europe’s case, the Danube has Vienna, the Po has Milan, the Baltic Sea has Stockholm, the Rhineland has both Amsterdam and Frankfurt and the Thames has London. This system of multiple capital centers is then overlaid on Europe’s states, which jealously guard control over their capital and, by extension, their banking systems.

Despite a multitude of different centers of economic — and by extension, political — power, some states, due to geography, are unable to access any capital centers of their own. Much of the Club Med states are geographically disadvantaged. Aside from the Po Valley of northern Italy — and to an extent the Rhone — southern Europe lacks a single river useful for commerce. Consequently, Northern Europe is more urban, industrial and technocratic while Southern Europe tends to be more rural, agricultural and capital-poor.

Introducing the Euro

Given the barrage of economic volatility and challenges the eurozone has confronted in recent quarters and the challenges presented by housing such divergent geography and history under one monetary roof, it is easy to forget why the eurozone was originally formed.

The Cold War made the European Union possible. For centuries, Europe was home to feuding empires and states. After World War II, it became the home of devastated peoples whose security was the responsibility of the United States. Through the Bretton Woods agreement, the United States crafted an economic grouping that regenerated Western Europe’s economic fortunes under a security rubric that Washington firmly controlled. Freed of security competition, the Europeans not only were free to pursue economic growth, they also enjoyed nearly unlimited access to the American market to fuel that growth. Economic integration within Europe to maximize these opportunities made perfect sense. The United States encouraged the economic and political integration because it gave a political underpinning to a security alliance it imposed on Europe, i.e., NATO. Thus, the European Economic Community — the predecessor to today’s European Union — was born.

When the United States abandoned the gold standard in 1971 (for reasons largely unconnected to things European), Washington essentially abrogated the Bretton Woods currency pegs that went with it. One result was a European panic. Floating currencies raised the inevitability of currency competition among the European states, the exact sort of competition that contributed to the Great Depression 40 years earlier. Almost immediately, the need to limit that competition sharpened, first with currency coordination efforts still concentrating on the U.S. dollar and then from 1979 on with efforts focused on the deutschmark. The specter of a unified Germany in 1989 further invigorated economic integration. The euro was in large part an attempt to give Berlin the necessary incentives so that it would not depart the EU project.

But to get Berlin on board with the idea of sharing its currency with the rest of Europe, the eurozone was modeled after the Bundesbank and its deutschmark. To join the eurozone, a country must abide by rigorous “convergence criteria” designed to synchronize the economy of the acceding country with Germany’s economy. The criteria include a budget deficit of less than 3 percent of gross domestic product (GDP); government debt levels of less than 60 percent of GDP; annual inflation no higher than 1.5 percentage points above the average of the lowest three members’ annual inflation; and a two-year trial period during which the acceding country’s national currency must float within a plus-or-minus 15 percent currency band against the euro.

As cracks have begun to show in both the political and economic support for the eurozone, however, it is clear that the convergence criteria failed to overcome divergent geography and history. Greece’s violations of the Growth and Stability Pact are clearly the most egregious, but essentially all eurozone members — including France and Germany, which helped draft the rules — have contravened the rules from the very beginning.

Mechanics of a Euro Exit

The EU treaties as presently constituted contractually obligate every EU member state — except Denmark and the United Kingdom, which negotiated opt-outs — to become a eurozone member state at some point. Forcible expulsion or self-imposed exit is technically illegal, or at best would require the approval of all 27 member states (never mind the question about why a troubled eurozone member would approve its own expulsion). Even if it could be managed, surely there are current and soon-to-be eurozone members that would be wary of establishing such a precedent, especially when their fiscal situation could soon be similar to Athens’ situation.

One creative option making the rounds would allow the European Union to technically expel members without breaking the treaties. It would involve setting up a new European Union without the offending state (say, Greece) and establishing within the new institutions a new eurozone as well. Such manipulations would not necessarily destroy the existing European Union; its major members would “simply” recreate the institutions without the member they do not much care for.

Though creative, the proposed solution it is still rife with problems. In such a reduced eurozone, Germany would hold undisputed power, something the rest of Europe might not exactly embrace. If France and the Benelux countries reconstituted the eurozone with Berlin, Germany’s economy would go from constituting 26.8 percent of eurozone version 1.0’s overall output to 45.6 percent of eurozone version 2.0’s overall output. Even states that would be expressly excluded would be able to get in a devastating parting shot: The southern European economies could simply default on any debt held by entities within the countries of the new eurozone.

With these political issues and complications in mind, we turn to the two scenarios of eurozone reconstitution that have garnered the most attention in the media.

Scenario 1: Germany Reinstitutes the Deutschmark

The option of leaving the eurozone for Germany boils down to the potential liabilities that Berlin would be on the hook for if Portugal, Spain, Italy and Ireland followed Greece down the default path. As Germany prepares itself to vote on its 123 billion euro contribution to the 750 billion euro financial aid mechanism for the eurozone — which sits on top of the 23 billion euros it already approved for Athens alone — the question of whether “it is all worth it” must be on top of every German policymaker’s mind.

This is especially the case as political opposition to the bailout mounts among German voters and Merkel’s coalition partners and political allies. In the latest polls, 47 percent of Germans favor adopting the deutschmark. Furthermore, Merkel’s governing coalition lost a crucial state-level election May 9 in a sign of mounting dissatisfaction with her Christian Democratic Union and its coalition ally, the Free Democratic Party. Even though the governing coalition managed to push through the Greek bailout, there are now serious doubts that Merkel will be able to do the same with the eurozone-wide mechanism May 21.

Germany would therefore not be leaving the eurozone to save its economy or extricate itself from its own debts, but rather to avoid the financial burden of supporting the Club Med economies and their ability to service their 3 trillion euro mountain of debt. At some point, Germany may decide to cut its losses — potentially as much as 500 billion euros, which is the approximate exposure of German banks to Club Med debt — and decide that further bailouts are just throwing money into a bottomless pit. Furthermore, while Germany could always simply rely on the ECB to break all of its rules and begin the policy of purchasing the debt of troubled eurozone governments with newly created money (“quantitative easing”), that in itself would also constitute a bailout. The rest of the eurozone, including Germany, would be paying for it through the weakening of the euro.

Were this moment to dawn on Germany it would have to mean that the situation had deteriorated significantly. As STRATFOR has recently argued, the eurozone provides Germany with considerable economic benefits. Its neighbors are unable to undercut German exports with currency depreciation, and German exports have in turn gained in terms of overall eurozone exports on both the global and eurozone markets. Since euro adoption, unit labor costs in Club Med have increased relative to Germany’s by approximately 25 percent, further entrenching Germany’s competitive edge.

Before Germany could again use the deutschmark, Germany would first have to reinstate its central bank (the Bundesbank), withdraw its reserves from the ECB, print its own currency and then re-denominate the country’s assets and liabilities in deutschmarks. While it would not necessarily be a smooth or easy process, Germany could reintroduce its national currency with far more ease than other eurozone members could.

The deutschmark had a well-established reputation for being a store of value, as the renowned Bundesbank directed Germany’s monetary policy. If Germany were to reintroduce its national currency, it is highly unlikely that Europeans would believe that Germany had forgotten how to run a central bank — Germany’s institutional memory would return quickly, re-establishing the credibility of both the Bundesbank and, by extension, the deutschmark.

As Germany would be replacing a weaker and weakening currency with a stronger and more stable one, if market participants did not simply welcome the exchange, they would be substantially less resistant to the change than what could be expected in other eurozone countries. Germany would therefore not necessarily have to resort to militant crackdowns on capital flows to halt capital trying to escape conversion.

Germany would probably also be able to re-denominate all its debts in the deutschmark via bond swaps. Market participants would accept this exchange because they would probably have far more faith in a deutschmark backed by Germany than in a euro backed by the remaining eurozone member states.

Reinstituting the deutschmark would still be an imperfect process, however, and there would likely be some collateral damage, particularly to Germany’s financial sector. German banks own much of the debt issued by Club Med, which would likely default on repayment in the event Germany parted with the euro. If it reached the point that Germany was going to break with the eurozone, those losses would likely pale in comparison to the costs — be they economic or political — of remaining within the eurozone and financially supporting its continued existence.

Scenario 2: Greece Leaves the Euro

If Athens were able to control its monetary policy, it would ostensibly be able to “solve” the two major problems currently plaguing the Greek economy.

First, Athens could ease its financing problems substantially. The Greek central bank could print money and purchase government debt, bypassing the credit markets. Second, reintroducing its currency would allow Athens to then devalue it, which would stimulate external demand for Greek exports and spur economic growth. This would obviate the need to undergo painful “internal devaluation” via austerity measures that the Greeks have been forced to impose as a condition for their bailout by the International Monetary Fund (IMF) and the EU.

If Athens were to reinstitute its national currency with the goal of being able to control monetary policy, however, the government would first have to get its national currency circulating (a necessary condition for devaluation).

The first practical problem is that no one is going to want this new currency, principally because it would be clear that the government would only be reintroducing it to devalue it. Unlike during the Eurozone accession process — where participation was motivated by the actual and perceived benefits of adopting a strong/stable currency and receiving lower interest rates, new funds and the ability to transact in many more places — “de-euroizing” offers no such incentives for market participants:

·                   The drachma would not be a store of value, given that the objective in reintroducing it is to reduce its value.

·                   The drachma would likely only be accepted within Greece, and even there it would not be accepted everywhere — a condition likely to persist for some time.

·                   Reinstituting the drachma unilaterally would likely see Greece cast out of the eurozone, and therefore also the European Union as per rules explained above.

The government would essentially be asking investors and its own population to sign a social contract that the government clearly intends to abrogate in the future, if not immediately once it is able to. Therefore, the only way to get the currency circulating would be by force.

The goal would not be to convert every euro-denominated asset into drachmas but rather to get a sufficiently large chunk of the assets so that the government could jumpstart the drachma’s circulation. To be done effectively, the government would want to minimize the amount of money that could escape conversion by either being withdrawn or transferred into asset classes easy to conceal from discovery and appropriation. This would require capital controls and shutting down banks and likely also physical force to prevent even more chaos on the streets of Athens than seen at present. Once the money was locked down, the government would then forcibly convert banks’ holdings by literally replacing banks’ holdings with a similar amount in the national currency. Greeks could then only withdraw their funds in newly issued drachmas that the government gave the banks to service those requests. At the same time, all government spending/payments would be made in the national currency, boosting circulation. The government also would have to show willingness to prosecute anyone using euros on the black market, lest the newly instituted drachma become completely worthless.

Since nobody save the government would want to do this, at the first hint that the government would be moving in this direction, the first thing the Greeks will want to do is withdraw all funds from any institution where their wealth would be at risk. Similarly, the first thing that investors would do — and remember that Greece is as capital-poor as Germany is capital-rich — is cut all exposure. This would require that the forcible conversion be coordinated and definitive, and most important, it would need to be as unexpected as possible.

Realistically, the only way to make this transition without completely unhinging the Greek economy and shredding Greece’s social fabric would be to coordinate with organizations that could provide assistance and oversight. If the IMF, ECB or eurozone member states were to coordinate the transition period and perhaps provide some backing for the national currency’s value during that transition period, the chances of a less-than-completely-disruptive transition would increase.

It is difficult to imagine circumstances under which such help would manifest itself in assistance that would dwarf the 110 billion euro bailout already on the table. For if Europe’s populations are so resistant to the Greek bailout now, what would they think about their governments assuming even more risk by propping up a former eurozone country’s entire financial system so that the country could escape its debt responsibilities to the rest of the eurozone?

The European Dilemma

Europe therefore finds itself being tied in a Gordian knot. On one hand, the Continent’s geography presents a number of incongruities that cannot be overcome without a Herculean (and politically unpalatable) effort on the part of Southern Europe and (equally unpopular) accommodation on the part of Northern Europe. On the other hand, the cost of exit from the eurozone — particularly at a time of global financial calamity, when the move would be in danger of precipitating an even greater crisis — is daunting to say the least.

The resulting conundrum is one in which reconstitution of the eurozone may make sense at some point down the line. But the interlinked web of economic, political, legal and institutional relationships makes this nearly impossible. The cost of exit is prohibitively high, regardless of whether it makes sense.

Tell STRATFOR What You Think

For Publication

Not For Publication

Read What Others Think

Reader Comments

 

Reprinting or republication of this report on websites is authorized by prominently displaying the following sentence at the beginning or end of the report, including the hyperlink to STRATFOR:

"This report is republished with permission of STRATFOR"

 

Terms of Use | Privacy Policy | Contact Us
© Copyright 2010 Stratfor. All rights reserved.

 

1

 


20100519 Για ποιους Έλληνες μιλάμε; Πάω για μπάνιο.

Θέμα: ουδέν σχόλιο... τα λέει όλα ο άνθρωπος...
Προς:


"Στη σάρκα της δημοκρατίας ασέλγησα κι εγώ"

"Ανάθεμα και κατάρα στους κλέφτες του δημόσιου βιου...κρεμαλα στους
πολιτικούς.... να πάνε φυλακή τα λαμογια...κάθαρση τωρα είναι μερικες
απ τις κραυγές των αγανακτισμένων ελληνων για την κριση. Κριση που
δειχνει αξεπεραστη οσα δισ. ευρω και να μας δανεισουν..κριση που δεν
είναι μονο λογιστικη, κριση που δεν αποτυπωνεται μονο σε οικονομικα
μεγεθη, αλλα είναι κριση βαθυτατη και ριζωμενη πια στις ζωες ολων
μας. Ειναι κριση αξιων, νοοτροπιας και ηθους.

Ειμαι ενας πολιτης που ζω και εργαζομαι στη χωρα αυτή και θεωρω τον
εαυτο μου μοναδικο και αναντικαταστατο, σπανιο ειδος της ανθρωπινης
αλυσιδας που ολοι πρεπει να φροντιζουν για μενα γιατι ...εχουμε
δημοκρατια.

Γειτονα, συμπολιτη, συνανθρωπε μπορει να μην καταχραστηκα δημοσιο χρημα
μπορει να μην εγινα πολιτικος μπορει να μην εχτισα βιλες μπορει να μην
εκανα χλιδατους γαμους στο εξωτερικο μπορει να μη μπηκα σε κοτερο ποτε
μου αλλα σε εκλεψα και εγω, και θα σε κλεβω συνεχεια και καθημερινα
γιατι ειμαι συμφεροντολογος, ατομιστης, ναρκισσος ασυνεπης που δεν
ξερω τι θα πει αυτοκριτικη και παντα μου φταινε οι αλλοι .

Σου κλεψα την ησυχία σου όταν για να επιδειχτώ στη γειτονια περασα απ
το σπιτι σου με διαπασων τη μουσικη και την εξατμιση να μουγκριζει.

Σου κλεψα την γαληνη σου όταν προσπαθησες να περασεις τη διαβαση πεζων
και εγω εστεκα αγερωχος με το 36 ατοκες δοσεις αυτοκινητο μου πανω
της.

Σου κλεψα τη θεση παρκινγκ βαζοντας οριζοντια τη μηχανη μου γιατι στη
γειτονια υπαρχω μονο εγω και η γυναικα μου πρεπει να παρκαρει χωρις να
δυσκολευτει όταν ερθει απ τη δουλεια.

Σου κλεψα τη ουρα στο σουπερ μαρκετ, γιατι βιαζομουν.

Σου ζητησα 120 ευρω για να σου βαλω ένα αιρ κοντισιον χωρις να σου
κοψω αποδειξη.

Σου πηρα 100 ευρω την ημερα για ένα δωματιο το χειμωνα σε χωριο της
ελληνικης υπαιθρου γιατι μια καντηλήθρα στην παρουσιασα για τζακι.

Μου πληρωσες 4 ευρω τον καφε και 6 ευρω τη χωριατικη και 10 ευρω το
ποτο γιατι ολοι τοσο τα εχουν.

Εκμεταλευτηκα την πετρελαικη κριση και χωρις καθυστερηση σου ανεβασα
την τιμη στα καυσιμα αισχροκερδοντας εις βαρος σου ενώ ξεχασα να τις
κατεβασω όταν περασε η κριση.

Σου στερησα τα δελτια κοινωνικου τουρισμου γιατι μπορω να αποκρυπτω
εισοδηματα και να εμφανιζομαι σαν δικαιουχος.

Πηρα επιδοματα και επιδοτησεις με πλασματικα στοιχεια και τωρα φωναζω
να φερουν πισω τα κλεμενα

Σηκωσα κοματικες σημαιες ενιωθα δεος όταν με κερναγε και με χαιρετουσε
ο βουλευτης στο καφενειο, ψηφιζα για ιδιοτελεις σκοπους ξερογλυφομουν
στα πολιτικα γραφεια για να εχω έναν ανθρωπο για τις δουλειες μου και
τωρα απαιτω να παει φυλακη.

Έδωσα φακελακι σε γιατρο για να σε παρακαψω στη λιστα και να σωθώ εις βαρος σου.

Λάδωσα το μηχανικο της πολεοδομιας να κανει τα στραβα ματια μεχρι να
σηκώσω το αυθαιρετο σε δασικη εκταση και μετα πηγα στο συνταγμα σε
καντηλοφορια να κλαψω για τα δαση που καηκαν.

Εψαξα και βρήκα γνωστο στην εφορια να γλιτώσω το προστιμο που μου
επιβλήθηκε για φορολογικες παραβασεις και μετα παραπονέθηκα για τη
διαπλοκη.

Προειδοποίησα με φωτεινο σινιαλο παραβατες οδηγους για υπαρξη
τροχονομικου μπλοκου και μετα διαμαρτηρηθηκα γιατι η τροχαια δεν τους
γραφει.

Πεταξα το αδειο πακετο τσιγαρων απ το αυτοκινητο και μετα θυμωσα με
την αμελεια των αρχων να καθαρισουν τα φρεατια και να πλημυρίσει η
γειτονιά μου.

Σε εμποδισα να περπατησεις ελευθερα στο πεζοδρομιο γιατι αφησα το
αυτοκινητο, μιας και πεταχτηκα για δυο λεπτα σε μια δουλεια.

Τα εβαλα με τους αλλοδαπους που μολυνουν την χωρα μου ενώ τους
εκμεταλλεύτηκα για φτηνή και ανασφαλιστη εργασια.

Εβγαλα το σκυλο βολτα δηλώνοντας τη ζωωοφιλια μου αλλα ξεχναω να
μαζεψω τα περιττωματα του υπονομευοντας την υγεια σου .

Εμπιστεύτηκα τους δημοσιογραφους, τους θεωρησα αυθεντιες, τους αφησα να
με καθοδηγησουνμε μπερδεψαν με αλλοτριώσαν.

Μου ειπανε πως οι γερμανοι συντακτες του Spiegel είναι ανθελληνες ενώ
ειδα την ιδια μερα οπαδους των δυο μεγαλων ομαδων να μη σέβονται την
ανακρουση του εθνικου υμνου.

Μου ειπανε πως ξενοι ετοιμαζονται να αγορασουν νησια μας και ειδα
ελληνες να καταπατουν την ακτογραμμη φτιαχοντας ιδιωτικα λιμανια και
να μου ζητουν χρηματα ώστε να μου επιτρεψουν το μπανιο.

Μου ειπανε πως τα σταδια των ολυμπιακων αγωνων φτιαχτήκαν για μενα και
θα μεινουν σε μενα και ειδα να δινονται στην οικονομικη ελιτ και στις
αθλητικες εταιρείες.

Μου ειπανε πως ο διαγωνισμος τραγουδιου της eurovision είναι εθνικη
υποθεση ενώ ειδα πως είναι ένας θιασος που τρεφει το life style με
χρηματα φορολογουμενων.

Μου ειπανε πως η επενδυση του χρηματιστηριου εχει εγγυημένες αποδοσεις
και οι προβλεψεις είναι αισιοδοξες και ειδα μια καλοστημενη κομπινα με
την ομηρια χιλιαδων μικρο επενδυτων.

Μου ειπανε πως μετα τις κραυγες των ζωντανων συνδεσεων υστερα από
μεγαλες τραγωδιες και καταστροφες το μαχαιρι θα φτασει στο κοκαλο και
ότι θα παρακολουθουν την υποθεση και ειδα να την συγκαλύπτουν και να
την ξεχνουν.(σαμινα σεισμοι πυρκαγιες χρηματιστηριο).

Μου ειπανε πως οι δημοσιογραφοι είναι οι ελεγκτες της εξουσιας και
προστατες των αδυνατων και ειδα να γίνονται εκδοτες, κομιστες και
διαπλεκομενοι με το κεφαλαιο και τη εξουσια.

Μπερδευομαι ρε γαμωτο δυσκολευομαι να καταλαβω. Η σύγχυση μεγαλη...!

Ενώ ηξερα πως τα τανκς που κατεβηκαν στους δρομους και κατελυσαν την
δημοκρατια αυτό ζημιωσε τη χωρα

 




--
kosmavridis.

 


«Τούρκοι μας σκότωναν, Τούρκοι μας έσωσαν»

«Τούρκοι μας σκότωναν, Τούρκοι μας έσωσαν»

Ενας από τους τελευταίους επιζώντες της Γενοκτονίας των Ποντίων θυμάται όσα συνέβησαν σαν σήμερα πριν από 91 χρόνια

ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ | Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=332491&dt=19/05/2010#ixzz0oNUQq8CX
 

Για ορισμένους μοιάζει με παραμύθι. Σε άλλους φαντάζει ως ένα απόμακρο τραγικό γεγονός που συνέβη κάπου, κάπως, κάποτε. Κάποιοι δεν γνωρίζουν. Για μερικές χιλιάδες αποτελεί ημέρα μνήμης: 353.000 Ελληνες, άνδρες και γυναίκες, παιδιά, έφηβοι, νέοι και γέροι, πεταμένοι κάπου στις πλαγιές, στα χωράφια, στις ρεματιές, χωρίς ποτέ κανένας να μπορέσει να θάψει τα κορμιά τους. Τα Τάγματα Εργασίας, αφού τους εξόντωσαν, τους πέταξαν... Ελάχιστοι οι εναπομείναντες και ακόμη λιγότεροι εκείνοι που ως σήμερα ζουν, θυμούνται και εξιστορούν στα παιδιά, στα εγγόνια, στα δισέγγονα και στα τρισέγγονά τους όσα έζησαν... Την τραγωδία, τη λαίλαπα του πολέμου και του φανατισμού.

Ο 98χρονος κ. Σταύρος Κοντογιαννίδης στην πορεία της ζωής του μίλησε στα παιδιά του, την Αριάδνη, την Παρθένα, την Αννα, τον Επαμεινώνδα και τον Θεόδωρο, αφηγήθηκε στα δέκα εγγόνια του και στα ισάριθμα δισέγγονά του και θα ήθελε, αν προλάβει, να μιλήσει και σε τρισέγγονό του για την αλησμόνητη πατρίδα. Για τον πατέρα του Θεόδωρο Κοντογιαννίδη, ο οποίος εξοντώθηκε, για τη θεία του Ελένη που αρνιόταν να αποκαλύψει πού κρυβόταν ο άνδρας της ο Αναστάσης... Για τους τούρκους συγχωριανούς τους που τους ειδοποίησαν ότι ερχόταν μεγάλο κακό και τους βοήθησαν να διαφύγουν.

Σταύρος Κοντογιαννίδης, τόπος γεννήσεως Ζιμόνα Χαρίενας, Αργυρούπολη Τραπεζούντας. Ονομα πατρός, Θεόδωρος, επάγγελμα συνταξιούχος, πρώην πεταλωτής, γεωργός, μαραγκός. Εζησε στον Πολύμυλο Κοζάνης τα περισσότερα χρόνια της ζωής του και τώρα ζει στη Θέρμη Θεσσαλονίκης. Ανθρωπος απλός, του μόχθου. Τα χέρια του ακόμη ροζιασμένα από την πολλή δουλειά, και ας πέρασαν πάνω από 20 χρόνια από τότε που πήρε σύνταξη. Η προσφυγιά δεν του επέτρεψε να πάει σχολείο. Τα ποντιακά μπλέκονται με τη νεοελληνική γλώσσα, τα συναισθήματα έντονα. Δεν ξεχνάει όσα χρόνια και αν πέρασαν.

Αφηγείται σήμερα στο «Βήμα» όσα έζησε και ας τον πληγώνουν. Θέλει, λέει, να θυμούνται όλοι, να μη μισούν αλλά και να μην ξεχνούν...

«Ημουν οχτώ χρονών.Μια μέρα, στο χωριό, οι τούρκοι συγχωριανοί και γείτονες, μας ειδοποίησαν ότι έπρεπε να φύγουμε. Θα έρχονταν οι Τσέτες... Φωνές, κλάματα, μοιρολόγια. Βγήκαμε στους δρόμους. Από τη βιασύνη δεν προλάβαμε να πάρουμε τίποτε μαζί παρά μόνο τις εικόνες... και την ψυχή μας. Δεν καταλάβαινα και πολλά. Δεν καταλάβαινα γιατί η μάνα μου κοιτούσε το διώροφο αρχοντικό σπίτι μας και έκλαιγε κρατώντας μας σφιχτά στην αγκαλιά της.Οι μεγαλύτεροι κρατούσαν στα χέρια τους λίγα ρούχα και ψωμί. Αλλοι έτρεξαν στην όμορφη εκκλησιά μας, τον Αϊ-Γιώργη, πήραν εικόνες, το Ευαγγέλιο και τον σταυρό. Μάνες χάνανε τα παιδιά τους, αδέλφια χωρίστηκαν. Φωνές, κλάματα, κατάρες από τη μια και από απέναντι διαταγές και πυροβολισμοί. Ολοι προσευχόμασταν στον Θεό που δεν μπορούσε να μας βοηθήσει».

Εχασε τρία από τα αδέλφια του και απόμεινε μόνος, με τον μικρό του αδελφό Αχιλλέα, μωρό στην αγκαλιά της μάνας του, ο οποίος θήλαζε και είχε να φάει.

Ο 98χρονος κ. Σταύρος Κοντογιαννίδης αφηγείται για την αλησμόνητη πατρίδα και όσα έζησε και τον πληγώνουν
«Απομακρυνόμασταν από τα χωριά μας, περπατούσαμε ημέρες, εβδομάδες και όταν συναντούσαμε χωριά ακούγαμε τους Τούρκους να τραγουδούν το "Γιασά Κεμάλ, γιασά" ("Ζήτω Κεμάλ, ζήτω")κρυβόμασταν. Οι μανάδες κλείνανε τα στόματα των παιδιών τους για να μην ακούσουν τα κλάματα οι Τσέτες. Αρκετοί ηλικιωμένοι δεν μπορούσαν να περπατήσουν, έπεφταν και δεν σηκώνονταν ποτέ. Πέθαιναν κι έμεναν εκεί άταφοι». Και όμως: «Ζούσαμε στο χωριό αρμονικά με τους Τούρκους. Είχαν πάει εκεί οι προγονοί μου αρκετά χρόνια πριν, κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Τραπεζούντα. Τον πατέρα μου τον σκότωσαν. Στα παιδικά μου χρόνια άκουγα μόνο μοιρολόγια από τις γυναίκες που θρηνούσαν τους άνδρες τους. Μετά τον πατέρα μου σκότωσαν τη γυναίκα του θείου μου Αναστάση, την Ελένη, επειδή αρνιόταν να αποκαλύψει πού κρυβόταν ο άνδρας της». Θυμάται σαν σήμερα τα «Αμελέ Ταμπουρού», τα λεγόμενα Τάγματα Εργασίας, που προκάλεσαν το κακό.

Από την Τραπεζούντα με πλοίο ήλθαν στην Ελλάδα. «Λεγόταν "Κιτσεμάλ". Οταν είδαμε το πλοίο συνειδητοποιήσαμε ότι θα φεύγαμε από την πατρίδα μας.Αφήσαμε πίσω προγόνους,τάφους,σπίτια,μαγαζιά,τον φούρνο μας που ήταν ο καλύτερος της περιοχής μας,τα ζώα μας, τα χωράφια μας που ήταν σπαρμένα και ποτίστηκαν με τον ιδρώτα και το αίμα μας». Το «Κιτσεμάλ» ήταν γεμάτο πρόσφυγες, στοιβαγμένους σαν σαρδέλες. «Μας αποβίβασε στην Κωνσταντινούπολη για να πάρουμε ένα άλλο σαράβαλο πλοίο που νομίζαμε ότι θα βουλιάξει και θα πνιγούμε. Μερικοί πέθαιναν, οι παπάδες τούς έψελναν και οι άνδρες τούς πετούσαν στη θάλασσα. Κρατούσα σφιχτά το χέρι της μάνας μου, μη χαθούμε έως ότου πατήσουμε ελληνικό χώμα. Πεινασμένοι, άρρωστοι, ταλαιπωρημένοι, κατεβήκαμε στην Πρέβεζα. Γυρίσαμε στον Πειραιά και από εκεί στη Θεσσαλονίκη. Πήγαμε στην Τούμπα, μετά στην Αριδαία και τέλος με ποδαρόδρομο φτάσαμε κι εγκατασταθήκαμε στον Πολύμυλο Κοζάνης, μόνο τρεις από την επταμελή οικογένεια» .

19 ΜΑΪΟΥ, ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ
Μετά το 1916 και τη Γενοκτονία των Αρμενίων, το 1919 Ελληνες και Αρμένιοι στον Πόντο συζητούν τη δημιουργία αυτόνομου ελληνοαρμενικού κράτους. Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει η πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Ως το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000- άλλοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στους 350.000. Οσοι επέζησαν, κατέφυγαν σε Ρωσία και Ελλάδα (περίπου 400.000). Στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 η Βουλή των Ελλήνων κήρυξε ομόφωνα τη 19η Μαΐου Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=332491&dt=19/05/2010#ixzz0oNUaTDXJ