ΠΡΩΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΠΩΣ ΚΙ ΑΠΟ ΠΟ Υ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΣΑΙ;

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Μαΐου 5, 2012

ΕΝΑΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΔΕΚΑΝΙΚΙ

Από τη μεταπολίτευση και μετά, εδώ και 37 χρόνια, όλες οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, ανεξαρτήτου ιδεολογικής απόχρωσης ήταν αυτοδύναμες, και πάντα το επιχείρημα για τη αναγκαιότητα επίτευξης αυτοδυναμίας ήταν ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη και η ψήφος του πολίτη δεν έπρεπε να πάει χαράμι.

Με ‘εργαλείο’ το νομότυπο εκλογικό σύστημα, τον τρόπο υπολογισμού των ψήφων και τη διαχείριση του εκλογικού αποτελέσματος, είχαμε πάντοτε κυβερνήσεις νομότυπες μα που κάθε φορά δεν ήταν αυτές που επέλεξε ο κυρίαρχος λαός με τη ψήφο του! Κυβερνήσεις που προέκυπταν από ένα βολικό εκλογικό σύστημα, που οι «εκπρόσωποι» μας βέβαια κάθε φορά επεξεργάζονταν για ίδια ταπεινά οφέλη!!.

Δια του λόγου του αληθές, δεν έχουμε παρά να δούμε την διαχρονική δικομματική εναλλαγή «αυτοδύναμων κυβερνήσεων» μέχρι σήμερα, για να πειστούμε πως τελικά η ψήφος μας ευνοούσε τους συσχετισμούς δύναμης των κομμάτων αλλά όχι την ποιότητα της ζωής μας.

Αυτό που θριάμβευσε και θριαμβεύει ακόμη στα 37 αυτά χρόνια είναι ο λαϊκισμός. Μέσω των δυο σταθερών αξόνων του, κολακεία-δημαγωγία, κατάφεραν με τις υποσχέσεις τους για πράγματα ευχάριστα και με επικοινωνιακά εργαλεία λ.χ. ΜΜΕ, να παραπλανήσουν τον ψηφοφόρο. Και βεβαίως να αποκαλύπτεται πάντοτε, δυστυχώς εκ τον υστέρων, με την κατάρρευση κάθε υπόσχεσης εξαγγελίας, η απεχθής δημαγωγία τους η δόλια υφαρπαγή της ψήφου μας και η δική μας απογοήτευση, αφού δεν πραγματοποιείται τίποτε…!

Τα δυο λεγόμενα μεγάλα κόμματα (αυτά, δηλαδή, με την μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάντια μας) λαΐκιζαν και συνεχίζουν να λαϊκίζουν εφόσον τώρα μας «υπόσχονται», ανάλογα με την κομματική απόχρωση που εκπροσωπούν, σε ποια δεκαετία, ουσιαστικά η μοναδική τους ‘διακριτή’ διαφωνία, θα μας γυρίσουν …ΠΙΣΩ!

Φτάσαμε ως εδώ βασισμένοι σε μια πλαστή πραγματικότητα στην οποία οι ίδιοι μας παρέσυραν και τώρα μας το λένε αυτό κατάμουτρα, μιλώντας…την γλώσσα της αλήθειας… Μα η αλήθεια προϋποθέτει την εμπιστοσύνη και την πίστη!!! Στο παρόν πολιτικό σύστημα, όπως διαμορφώθηκε, και οι δυο έχουν χαθεί, οι λέξεις και τα νοήματα έχουν χάσει κάθε υπόσταση!…

Μα αλήθεια πως μπορούμε να πιστέψουμε ότι θα συμμερισθούν τον πόνο μας ότι θα εργαστούν για εμάς εκείνοι, που για δεκαετίες, η μόνη φιλότιμη προσπάθεια που κατέβαλαν ήταν να δημιουργούν μηχανισμούς προσωπικού προσπορισμού και τρόπους διασφάλισης του εαυτού τους στην εξουσία[1], ενώ για εμάς επεξεργάζονταν… «εγγυήσεις» που θα μας κάνουν να υποφέρουμε, να πονάμε; Εκ του αποτελέσματος αυτό είναι πέρα από κάθε αμφιβολία αληθινό …το ζούμε! Η εξουσιολαγνεία τους μας οδήγησε και μας οδηγεί στην προσωπική μας εξαθλίωση και στον διεθνή εξευτελισμό της χώρας μας.

Πρόσφατα είδαμε και την σύλληψη πολιτικού στελέχους «Άκης» που για χρόνια πολλοί πίστεψαν είτε στο πρόσωπο του είτε και στις αξίες που η συγκεκριμένη παράταξη διακήρυττε.

Τώρα η απροκάλυπτη φαυλότητα του προσώπου που μεταχειρίστηκε την πολιτική ισχύ και ασυλία του για ανομία, και η απτή πραγματικότητα μας, μας φέρνει με τον πιο τραγικό τρόπο σε «μετωπική σύγκρουση» με το «Όραμα της μεταπολίτευσης», κατεδαφίζοντας το, ακόμη και στα μάτια εκείνων που εθελοτυφλούσαν για καιρό, αφήνοντας συντρίμμια που γρήγορα θα πρέπει να απομακρυνθούν, καθώς στην πληγωμένη δημοκρατία μας υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος της «ανακύκλωσης των υλικών»!

ΖΟΥΜΕ «ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΜΕ ΧΕΙΡΟΠΕΔΕΣ»…

…Γιατί, το τραγικό δεν είναι το πρόσωπο που φορά τις χειροπέδες μα το πολιτικό μας σύστημα που ενώ θρέφει τέτοια φαινόμενα, μας καλεί, μέσα σε ένα παραλήρημα αλαζονείας, να ανανεώσουμε με την ψήφο μας, την λαϊκή εντολή, ώστε να συνεχίσουν ανενόχλητοι να ασελγούν σε βάρος μας!

Θα τους αφήσουμε, ενώ εδώ και περισσότερο από 2,5 χρόνια, έχουν αρχίσει την αποδόμηση κάθε αξίας, ότι έχει απομείνει στο αξιακό μας υπόβαθρο, μια αξέχαστη καθημερινή βιωματική εμπειρία για όλους εμάς; Ζούμε και θα ζήσουμε την ανθρώπινη ζωή και αξία στην σταδιακή της έκπτωση και ευτέλεια.

Μεθοδικά όλα αυτά τα χρόνια επεξεργάστηκαν το εφιαλτικό σενάριο (ΤΟ ΧΑΟΣ) που ‘φιλότιμα’ δούλεψαν για να μας το παρουσιάσουν τώρα ως αναπόδραστη αλήθεια! Επιπλέον τολμούν, τόσο αδίστακτοι είναι, με θράσος να επιζητούν την αυτοδυναμία, άλλοι την πρωτιά και άλλοι, οι μικρότεροι να αλληθωρίζουν με μετεκλογικά νούμερα, συσχετισμούς και έδρες.

Ο καθένας για λογαριασμό του να επιζητεί τη δική μας ισχυρή (λαϊκή) εντολή προβάλλοντας, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο ψευτοδιλημμα «ή εμείς η το χάος»!!!

Μέσα στο εξουσιολάγνο παραλήρημα τους την έπαρση, την αλαζονεία αλλά και την απώλεια της ψυχραιμίας τους, λόγω της πίεσης του προεκλογικού χρόνου, προβάλει, μαζί με τα ψεύτικα χαμόγελα και τα επικοινωνιακά τερτίπια ,του «μοντέλου-ηγέτη», ξεκάθαρα πια, μαζί με τον υποκριτικό τους λόγο αμείλικτη, η μοναδική αλήθεια: η απόλυτη απουσία της έκφρασης[2] της βούλησης του πολίτη.

Ο πολίτης λείπει απ’ αυτές τις εκλογές ενώ, όχι σπάνια, είναι παρών μόνο με το προφίλ του πεινασμένου παρία, που έχει ανάγκη τα κοινωνικά παντοπωλεία και τα κοινωνικά φαρμακεία. Που σκοτώνει το χρόνο και τα νιάτα του προσπαθώντας να επιβιώσει, άνεργος, αναζητώντας δουλειά, ή δωρεάν περίθαλψη. Όλα αυτά που απλόχερα θα του προσφέρει, όταν βέβαια έρθει στην εξουσία, το ‘νεο-μεταλλαγμένο’ κοινωνικό κράτος, που μας υπόσχονται, σε ρόλο διαχειριστή φιλανθρωπίας. Ελεημοσύνη και Ασφάλεια από την βία, που τάχα εντελώς ξαφνικά(!) και γι’αυτό δυσερμήνευτα, παρουσιάστηκε στον τόπο μας.

Μα αυτό το προφίλ του ‘πολίτη-καραγκιόζη’ που θωπεύουν οι επίδοξοι ‘πατερούληδες’ δεν είμαστε Εμείς. Γι’ αυτό και είναι τόσο μεγάλη η μοναξιά και η σύγχυση που νοιώθουμε. Ναι, από αυτές τις εκλογέςΛΕΙΠΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ που μας καλούν με την ψήφο μας να τους νομιμοποιήσουμε!

Κράτος Δικαίου και η παρούσα κατάσταση

Από την ‘Πολιτεία’ του Πλάτωνα μέχρι τις σύγχρονες πολιτείες, η έννοια του Δικαίου[3] αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του πολιτεύματος και την εγγύηση για την συνύπαρξη και ανάπτυξη κοινωνίας και πολιτών. Για αυτό και το Δίκαιο αποτυπώνεται θεσμικά στις συνθήκες και τα Συντάγματα των ευνομούμενων ευρωπαϊκών κρατών. Το κράτος διασφαλίζει στους πολίτες μια σειρά από κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και ως αντιστάθμισμα οι πολίτες οφείλουν σεβασμό και αφοσίωση στο κράτος.

Δύο βασικοί πυλώνες του κράτους είναι η κοινωνία και η οικονομία. Προτεραιότητα στην κοινωνία είναι ο άνθρωπος, ενώ στην οικονομία η μεγιστοποίηση του κέρδους. Οι κυβερνήσεις με την πολιτική τους έρχονται κάθε φορά να συγκεράσουν αυτή την ασυμβατότητα προτεραιοτήτων (οικονομίας και κοινωνίας), δημιουργώντας συνθήκες δικαίου. Με αυτό τον τρόπο εγγυώνται θεσμικά την Διαφάνεια[4] και διασφαλίζεται η εύρυθμη συναρμογή ανθρώπων και αγαθών. Το κράτος υπηρετεί τον πολίτη κι εκείνος απολαμβάνει τις υπηρεσίες του συμμετέχοντας αναλογικά, κυρίως στα οικονομικά βάρη.

Ως προς το πυλώνα της κοινωνίας, σε μια πολιτεία που κυβερνάται καλά, η διαφάνεια αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι από το σώμα της, την ίδια τη λειτουργία της. Γιατί, η διαφάνεια είναι το οξυγόνο της Δημοκρατίας και η δικαιοσύνη η ζωτική της προϋπόθεση. Μόνο αυτή μπορεί να εγγυηθεί την πρόοδο και την προσωπική ανέλιξη των πολιτών και του ίδιου του πολιτεύματος, όπως ταιριάζει σε μια ευνομούμενη κοινωνία που οι πολίτες της απολαμβάνουν τα αγαθά της κοινωνικής συνοχής.

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία του TI (Transparency International), το 2011 στην κλίμακα του 10 (όπου το 0 ορίζει την μεγαλύτερη διαφθορά) έχουμε Δείκτη 3,4 (66% διαφθορά) λίγο καλύτερο από την Αλβανία (3,1=69%) και χειρότερο από την Π.Γ.Δ. (3,9=61%), η οποία προσελκύει και περισσότερες επενδύσεις.

Ως προς τη χειραγώγηση των ΜΜΕ ο δείκτης για τη χώρα μας είναι 30. Συγκριτικά ο μέσος όρος στις σύγχρονες ευνομούμενες ευρωπαϊκές χώρες στους δυο αυτούς δείκτες, διαφθορά και χειραγώγηση ΜΜΕ, είναι μικρότεροι του 10% και του 2 αντίστοιχα! Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Δανίας που έχει 9,4 (6% διαφθορά) και δείκτη χειραγώγησης των ΜΜΕ, 1.

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η χώρα μας, από το 2010, χρηματοδοτείται με πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διάρκειας 31 μηνών, με την ονομασία Εθνικό Σύστημα Ακεραιότητας (Ε.Σ.Α.), που αναλύει το μέγεθος και τις αιτίες της διαφθοράς σε 13 πυλώνες. Παρά τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα αυτό, η Ελλάδα από τη 78η θέση στην κατάταξη χωρών ως προς τη διαφθορά, το 2010, έπεσε το 2011, και ενώ ήταν σε εξέλιξη το πρόγραμμα Ε.Σ.Α., δυο κατηγορίες κάτω στην 80η θέση! Συγκριτικά η Δανία το 2011 ήταν στη 2η θέση (πίσω από την Νέα Ζηλανδία) στις πιο αδιάφθορες χώρες του κόσμου!

Το λυπηρό στοιχείο που προκύπτει εντελώς αβίαστα, μελετώντας τους δείκτες διεθνώς και στη χώρα μας, είναι πως οι τελευταίοι δεν ανταποκρίνονται στο προφίλ σύγχρονης ευνομούμενης ευρωπαϊκής χώρας, αλλά σε χώρες με αυταρχικά καθεστώτα και δικτατορίες. Καθεστώτα που, βέβαια, δεν αντικατοπτρίζουν την βούληση των πολιτών τους.

Ας σκεφτόμαστε τα παραπάνω λίγο συχνότερα καθώς διαβάζουμε και παρακολουθούμε τα πολιτικά τεκταινόμενα, ειδικά τώρα στην προεκλογική περίοδο, που το ‘πάρτι’ αρχίζει με την ιδιότυπη ασυλία των κομμάτων, στα χρέη και την προκλητική τακτοποίηση και διαχείρισή τους. Μια απλή αναγωγή σε ένα οποιαδήποτε μετεκλογικό κυβερνητικό σχήμα ίσως μας βοηθήσει να ‘δούμε’ καθαρότερα ποιοι και πώς θα διαχειριστούν, θα κυβερνήσουν τις τύχες, όλων μας!

Αντίστοιχα ως προς το σκέλος των πολιτών ενός κράτους η ίδια η έννοια του πολίτη είναι συνυφασμένη με την πρακτική άσκηση της εξασφάλισης του Κράτους Δικαίου. Αυτό το δικαίωμα αλλά και υποχρέωση του πολίτη εδραιώνεται με την Ευρωπαϊκή Συνθήκη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α), η οποία αναγνωρίζεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αποτελεί Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Σύμφωνα με αυτή ο πολίτης έχει δικαίωμα να υπενθυμίζει στο κράτος που παρεκκλίνει, να επιστρέφει στη νομιμότητα. (Συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων στις 12.4.2012)[5]

Όπως χαρακτηριστικά γράφει στο βιβλίο του ο Ντέιβιντ Θορώ (1849), οι κυβερνήσεις δεν κυβερνούν ελέω Θεού. Όταν οι πολιτικοί εργάζονται με μόνο σκοπό να διασφαλίσουν τον εαυτό τους στην εξουσία και επιστρατεύουν γι’ αυτό το σκοπό κάθε μέσο, ο πολίτης, εφόσον το διαπιστώνει αυτό, οφείλει να αντισταθεί.Από τις ιδέες του εμπνεύστηκαν μεγάλοι πολιτικοί όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Νέλσον Μαντέλα, οΓκάντι (ο οποίος είχε το βιβλίο αυτό συνεχώς μαζί του και εμπνεύσθηκε από αυτό την πολιτική του).Το εκπληκτικό είναι πως οι μεγάλοι αυτοί πολιτικοί άντρες άλλαξαν τον κόσμο και έκαναν εφικτό τοαδιανόητο, με την πολιτική της μη βίας. Έδειξαν με τη ζωή τους ότι τοαδιανόητο μέσω της συλλογικής δράσης μπορεί να γίνει πολιτική πράξη.

Η δυσκολία ανάληψης συλλογικής δράσης στη χώρα μας συνδέεται άμεσα με μια ιδιότυπη χειραγώγηση από την πλευρά του πολιτικού συστήματος προς τους πολίτες. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα (Τ.Ι), οι Βαλκάνιοι λαοί, και η χώρα μας, χαρακτηρίζονται ως καχύποπτοι και εγωιστές. Βάσει αυτών των χαρακτηριστικών εξυφαίνονται οι πολιτικο-κομματικές δράσεις προσώπων και σχημάτων για την υφαρπαγή της πολυπόθητης ψήφου, από τους επίδοξους πολιτικούς. Οι επαγγελματίες του είδους (επικοινωνιολόγοι) το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό.

Σε αυτό το ιδιότυπο, διαβρωμένο, χειραγωγήσιμο επικοινωνιακά και πολιτικά περιβάλλον, το μέλλον της διακυβέρνησης μας, φαίνεται περισσότερο απαισιόδοξο, καθώς το μόνο που αποζητούν οι πολιτικοί από την εξουσία είναι να αποκομίσουν προσωπικά και μόνο οφέλη. Γι’αυτό άλλωστε, ξελαρυγγιάζονται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, προσπαθώντας να προσδώσουν έναν προσωπικό χαρακτήρα στον πολιτικό τους λόγο, ώστε να φαντάζει πως απευθύνεται στον καθένα μας ξεχωριστά, και όχι στην συλλογικότητα της κοινωνίας των πολιτών, που είναι το ορθό.

Έτσι, με τον εξατομικευμένο, διασπαστικό τους λόγο προσδοκούν, με ύπουλη χειραγώγηση μέσα από την έπαρση του εγωισμού του υποψήφιου ψηφοφόρου τους, να αισθανθεί πως είναι το «κέντρο του κόσμου», πως με την ψήφο του κρατά στα χέρια του την «τύχη της χώρας», να καταφέρουν την υφαρπαγή της ψήφου.

Βασική στρατηγική τους, με φορέα υλοποίησής της τα ΜΜΕ, ο αποπροσανατολισμός, η καλλιέργεια φόβου και ανασφάλειας, και η διάχυση, και άρα αποδυνάμωση της αλήθειας της πληροφορίας.

Αλήθεια, τι είναι εκείνο που αυτή τη φορά, σ’ αυτές τις εκλογές, μπορεί να μας πείσει, πως άνθρωποι με τέτοιο υπερτροφικό εγωιστικό παρελθόν που ποτέ δεν έμαθαν να συνεργάζονται, και που η λέξη μαζί έχει αξία μόνο στη βάση ιδιοτελούς συναλλαγής, θα συνεργαστούν να διοικήσουν και να σχεδιάσουν το κοινό μας παρόν και μέλλον;

Η διαφθορά, η χειραγώγηση με τη συνεργασία των ΜΜΕ, ο δικομματισμός και η διαστρέβλωση της βούλησης του λαού, συνηγορούν πως, στην παρούσα κατάσταση, δε μπορούμε να μιλάμε για ένα Κράτος Δικαίου στην Ελλάδα.

Σύμφωνα όμως με στοιχεία του (Τ.Ι.) για το έτος 2011 η κοινωνία μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο-φρένο στη διαφθορά. Οι 7 στους 10 πολίτες διεθνώς, πιστεύουν πως οι απλοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν τη διαφορά! Επιπλέον οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να αναφέρουν διαφθορά στις Αρχές. Οι 7 στους 10 απαντούν πως θα κατήγγειλαν ένα τέτοιο γεγονός και αυτή η αναλογία είναι ακόμη μεγαλύτερη στην Ευρωπαϊκή Ένωση!

Στον πυλώνα της οικονομίας, στη χώρα μας η τακτική της χειραγώγησης πραγματοποιείται με όρους καταστροφικών σεναρίων, στην περίπτωση που οι ψηφοφόροι δεν επιλέξουν τη διαχείριση της κρίσης από τους ίδιους πολιτικούς που τη δημιούργησαν(!), την απέκρυψαν και μας εξαπάτησαν σε όλη τη διάρκειά της.

Αποκορύφωμα του δημιουργήματός τους το περίφημο P.S.I (Private Sector Involvement = η Εμπλοκή του Ιδιωτικού Τομέα) η αλλιώς: η Αποτίμηση Της Ζωής Και Της Ελπίδας Με Λογιστικούς Όρους.Προϋπόθεση και δέσμευση της παρούσας αλλά και των μελλοντικών κυβερνήσεων για την ολοκλήρωση του προγράμματος, οι πλεονασματικοί προϋπολογισμοί σε όλα τα επόμενα χρόνια.

Η Εμπλοκή του Ιδιωτικού Τομέα (P.S.I) έχει δυο σκέλη: το ένα, το Μακροπρόθεσμο, την αποπληρωμή των ομολόγων το 2042 και, το άλλο, το Βραχυπρόθεσμο, που είναι ο δικός μας πλεονασματικός προϋπολογισμός! Ο πλεονασματικός προϋπολογισμός σε ένα κράτος δικαίου επιτρέπει στο κράτος να επενδύει: στην παιδεία, την υγεία, την κοινωνική συνοχή, στην ευημερία και την πρόοδο των πολιτών, την ανέλιξη της κοινωνίας και την αύξηση του κατά κεφαλήν πολιτισμικού αγαθού. Με την πρόσφατη επικύρωση της δανειακής σύμβασης, τα χρήματα του πλεονασματικού αυτού προϋπολογισμού θα εισπράττουν κατά προτεραιότητα οι πιστωτές μας έναντι όλων και κυρίως των Ελλήνων πολιτών!!

Όλα αυτά όμως θα ισχύουν εφόσον όντως επιτευχθεί πλεονασματικός προϋπολογισμός. Όταν το ελληνικό Δημόσιο θα αδυνατεί να πετύχει αυτό το στόχο, θα υποχρεώνεται, πάντα με την αμέριστη συνδρομή (‘know-how’) του ΔΝΤ, σε περικοπές των εξόδων. Εκτός από τις δημόσιες συγχρηματοδοτούμενες ευρωπαϊκές επενδύσεις που θα ‘τρέχουν’, τα ‘υπόλοιπα έξοδα’ που θα υποστούν περικοπές είναι οι μισθοί και οι συντάξεις. Όταν δεν θα μπορούν να ‘κόψουν’ άλλο από συντάξεις και μισθούς τότεμε απόφαση του δικαστηρίου του Λουξεμβούργου (λόγω της υπαγωγής μας στο Αγγλικό δίκαιο, που επικύρωσε η πλειοψηφία αυτών που ζητούν την ψήφο μας τώρα στη Βουλή) θα παραχωρούνται προς εκμετάλλευση περιουσιακά στοιχεία του κράτους στους πιστωτές μας λ.χ. εγχώρια μεταλλεύματα!

Όσο για την ανάπτυξη που πολλοί επαγγέλλονται, για να γίνει ελκυστική θα απαιτηθεί εκτός της μείωσης των μισθών και μείωση στη φορολογία των επιχειρήσεων.

Είναι περισσότερο από βέβαιο πως η άμεση απώλεια (φορολογικών) εσόδων για το κράτος, δεν θα ισοσταθμισθεί άμεσα από την ανάπτυξη, γιατί η ανάπτυξη, σε αντίθεση με την αμεσότητα των περικοπών και την άμεση εισροή εσόδων στα ταμεία του κράτους από τους μισθούς και τις συντάξεις, δεν έχει χαρακτήρα «σοκ» (χρειάζεται βάθος χρόνου για να αποδώσουν οι επενδύσεις-με μέσο όρο από 3 έως 10 χρόνια).

Οπότε τα χαμένα-μειωμένα φορολογικά έσοδα μαζί με την ασύλληπτη εισφοροδιαφυγή και φοροκλοπή, θα πρέπει να καλυφθούν, με την αύξηση της φορολογίας εισοδήματος και τις εκ νέου (!) περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις. Σαν συνέπεια κάθε τρίμηνο (η ομηρία των διεθνών λογιστικών προτύπων, άλλη μια οικονομική παράμετρος που υποθηκεύει τη ζωή μας) θα απαιτούνται επιπλέον περικοπές!

Παράλληλα σε κοινωνικό επίπεδο ο νεοσυντηρητισμός και ο κοινωνικο-φυλετικός ρατσισμός θα ενισχύονται και θα εκδηλώνονται με τον κοινωνικό αυτοματισμό! Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια θα παραχωρήσει τη θέση της στο βασικό ένστικτο της επιβίωσης, που δεν συνάδει με την ευζωία που εξασφαλίζει μια σύγχρονη ευνομούμενη Πολιτεία.

Εν κατακλείδι, το ‘έργο’ των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων ήταν το «κούρεμα» των ελπίδων μας, ενώ η «κεφαλαιοποίηση» των προσδοκιών μας με τη διαχρονική εκλογική μας στάση, μας έδωσε το «μέρισμα» που απολαμβάνουμε σήμερα και αυτό που θα μας εξασφαλίσουν αύριο εκείνοι όταν θα τους χαρίσουμε την ψήφο μας!

Σε αυτή τη βάση, με την παρούσα ζοφερή πολιτική κατάσταση και την παρέκκλιση του πολιτικού συστήματος από τη νομιμότητα προβάλλουν αμείλικτα τα ερωτήματα αυτών των εκλογών:

Εγκρίνουμε με τη ψήφο μας την παρέκκλιση από το Κράτος Δικαίου;

Εγκρίνουμε στον εαυτό μας να παραιτηθούμε από το δικαίωμά μας, που απορρέει από τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΕΣΔΑ) και το Κοινοτικό Δίκαιο, να παρέμβουμε τώρα που το κράτος παρεκκλίνει από τη νομιμότητα;

Εγκρίνουμε να μας πάρουν (αν δεν το έχουν κάνει ήδη) την δουλειά μας ή να μη βρούμε ποτέ δουλειά;

Εγκρίνουμε να εξαφανίσουν τις συντάξεις (και με αυτό τον τρόπο να μας οδηγήσουν στη φυσική μας εξόντωση) και για όσους δεν την έχουν πάρει ακόμη να εγγυηθούν ότι δεν θα την πάρουν ποτέ;

Εγκρίνουμε την διάλυση του κοινωνικού κράτους ,της κοινωνικής συνοχής, τους άστεγους και τους φτωχούς, που αυτή η πολιτική δημιούργησε και εγγυάται σ’ αυτές τις εκλογές ότι θα επιταχύνει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς… την καταρράκωση της αξιοπρέπεια μας;

Εγκρίνουμε την απαξίωση της περιουσίας μας, των αποταμιεύσεων μας κι ότι έχουμε αποκτήσει με κόπο, με την ανασφάλεια και τον φόβο που εξασκούν με το λόγο και τις πράξεις τους;

Εγκρίνουμε να μας εγγυηθούν ένα προσωπικό καταστροφικό μέλλον για το οποίο ξεστομίζουν αδιάντροπα με θράσος πως είναι οι μόνοι σωτήρες ενώ οι ίδιοι μεθοδικά και συστηματικά χρόνια τώρα εξύφαιναν σε βάρος μας αυτή την καταστροφή που ζούμε όλοι μας;

Εγκρίνουμε να μας εγγυηθούν πως θα «καταβάλουν κάθε φιλότιμη προσπάθεια» για ένα καταστροφικό, ή καθόλου μέλλον για τα παιδιά μας;!

Εγκρίνουμε με την ψήφο μας την ενοχή /συνενοχή μας σ’ ένα σύστημα, που με απροκάλυπτο θράσος, οριοθετείται από το δίπολο «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό»[6] και το «μαζί τα φάγαμε»;

Με την ψήφο μας θα Εγκρίνουμε-Συναινέσουμε συνομολογήσουμε την συνενοχή μας σε αυτό το σύστημα «την κακοτεχνία», «παράγκα»[7] που εκείνοι οικοδόμησαν και που επικαλούνται, σχεδόν πιστευτά, ότι μαζί τη στήσαμε και παράλληλα, θα τους εξουσιοδοτήσουμε με την ψήφο μας να συνεχίσουν να τη συντηρούν;

Στα παραπάνω ερωτήματα, η απάντηση δε μπορεί να είναι καταφατική, αλλιώς είναι ύποπτη. Ωστόσο, μέσα σε ένα σύστημα υπερτροφικής διαφθοράς και χειραγώγησης των μέσων δεν μπορεί να υπάρξει με κανένα τρόπο ανατροπή /αλλαγή αυτού του συστήματος με μια πολιτική πράξη όπως η θετική ψήφος, που το διατηρεί, το αναπαράγει και το νομιμοποιεί.

Αν και πολύ σωστά είχε πει ο κύριος Πάγκαλος «το κράτος πτωχεύει, όχι η κοινωνία» ωστόσο είναι οι πολιτικοί χειρισμοί των κυβερνήσεων που έβαλαν απέναντι την κοινωνία, γιατί αποδείχτηκαν ξεδιάντροπα λιπόψυχοι και ανέντιμοι ενώ προκαλούν, με το απροσχημάτιστο θράσος τους, εκείνοι που πιστεύουν πως μπορούν να κυβερνούν άλλοι με ‘κληρονομικό χάρισμα’ κι άλλοι ελέω θεού και ανθρώπων.

Είμαστε πολλοί που δεν συμφωνούμε με αυτό.

Είμαστε πιο πολλοί εκείνοι που καταλαβαίνουμε, πως δεν πάει άλλο, που δεν θέλουμε να πειραματίζονται στις δικές μας πλάτες, να «βάζουμε πλάτη» σε εκείνους που εργάζονται για να υποθηκεύσουν τις ζωές μας! Και καθώς πλησιάζει η «μέρα της κάλπης» γινόμαστε πολλοί περισσότεροι εκείνοι που δεν εγκρίνουμε το ιδιότυπο αυτό «πάρτι», που γίνεται κάθε φορά χωρίς εμάς ενώ πάντα μας καλούν, όπως και σε αυτές τις εκλογές, να πληρώσουμε το λογαριασμό, κι αυτό δεν μας αξίζει!

Μας αξίζει καλύτερη τύχη κι επειδή τίποτα δεν χαρίζεται τώρα είναι καιρός να δράσουμε. Μπορούμε να καταφέρουμε μέσα από μια συλλογική έκφραση δικαίου να συνεργαστούμε, το αδιανόητο μόνο για εκείνους, να απαλλαγούμε απ’ όλους αυτούς τους υπεύθυνους για την σημερινή μας κατάντια και όταν λέμε όλους εννοούμε ΟΛΟΥΣ!

Είναι καιρός να σταθούμε όρθιοι και να ανακτήσουμε την ατομική αξιοπρέπεια και κυρίως να επιτρέψουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να απολαμβάνει τα αγαθά μιας σύγχρονης ευνομούμενης πολιτείας. Ο σάπιος παλαιοκομματισμός, φτιασιδωμένος και γυαλισμένος, μεταμφιεσμένος τελευταία με νεανικά και καινούρια πρόσωπα για τις ανάγκες των εκλογών, να πάρει επιτέλους τη θέση του στο παρελθόν!

Εξάλλου είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως οι κοινωνίες στην Ευρώπη, και αλλού στον κόσμο, σε μια έκφραση αλτρουισμού, κοινωνικού δικαίου και αλληλεγγύης των λαών, μας συμπαραστέκονται με συμπάθεια όχι από ιδιοτελή συμφέροντα όπως εύκολα πολλοί ισχυρίζονται «γιατί αργά η γρήγορα θα έρθει η σειρά τους», αλλά γιατί γνωρίζουν πως είναι άδικο σκληρές αντικοινωνικές πολιτικές να εφαρμόζονται από μία κυβέρνηση διορισμένη και όχι εκλεγμένη.

Όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι η αναγνώριση στη διεθνή κοινότητα. Δεν έχουμε παρά να αναλογιστούμε την πρόσφατη διεθνή έκφραση συμπαράστασης των λαών, σε λαούς που αδικούνται και υποφέρουν, που προσβάλλεται βάναυσα η έννοια του Δικαίου, όπου κυριαρχεί η διαφθορά η χειραγώγηση και η ανομία.

Μετά τις εκλογές όμως, εφ’ όσον με την ψήφο μας νομιμοποιήσουμε αυτό το διεφθαρμένο σύστημα, δεν θα έχουμε καμιάς μορφής διεθνή συμπαράσταση, γιατί τότε οι λαοί θα γνωρίζουν πως είναι δική μας αυτό-βουλη επιλογή να κυβερνηθούμε με αυτό τον τρόπο!

Θα καταφέρουμε να γίνουμε διεθνώς πολιτικά και κοινωνικά αόρατοι, και μόνο μέσα από αρνητικούς συνειρμούς οικονομικά ορατοί, καθώς οι πολιτικοί μας φιλότιμα και αβασάνιστα καλλιέργησαν διαχρονικά το προφίλ μας ως λαμόγια, τεμπέληδες και διεφθαρμένους!

Το διαχρονικό προφίλ του μεταπολιτευτικού μας κράτους μοιάζει να συντίθεται από: μια ανυπόληπτη θεσμικά πολιτική ζωή και ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα στο εσωτερικό και έναν αναξιόπιστο και γι’αυτό αδύναμο πολιτικά διεθνή εταίρο-συνομιλητή. Το Παράδοξο βρίσκεται στην ‘επίκληση’ όλων των παραπάνω, από τους μόνους πραγματικά υπεύθυνους γι’ αυτή την κατάντια, για να τους ψηφίσουμε!

Δεν είναι Παράδοξο το ότι αρχικά οι πολιτικοί των λεγόμενων μεγάλων κομμάτων να αρνούνται το μνημόνιο και μετά να το υποστηρίζουν και οι δυο με τις ενυπόγραφες δεσμεύσεις τους;

Δεν είναι Παράδοξο να πλειοδοτούν οένας με κάτι που ονομάζει «ισοδύναμα μέτρα» και ο άλλος να μας υπόσχεται πως θα κάνει την κυβέρνηση μη κυβερνητική οργάνωση (Μ.Κ.Ο.)(!), διαχειριστή των κοινωνικών παντοπωλείων, των κοινωνικών φαρμακείων;

Δεν είναι Παράδοξο να ζητούν να δώσουμε βάση στον πολιτικό τους λόγο να τους πιστέψουμε και να τους εμπιστευτούμε όταν η διαφθορά και η χειραγώγηση των ΜΜΕ δεν έχει ανάλογο προηγούμενο σε καμία σύγχρονη ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα, που προσχηματικά μόνον διατείνονται πως είμαστε;

Και βέβαια ο σκεπτόμενος άνθρωπος και συνειδητός πολίτης δεν πρέπει να επιτρέψει με την ψήφο του, αυτή την Παραδοξότητα, να επιλέξει μεταξύ των δυο που έμπρακτα έχουν απαξιώσει την έννοια του Κράτους Δικαίου, που ενεργά συντηρούν αυτό το πολιτικό σύστημα. Δεν πρέπει να στερήσει στον εαυτό του την δυνατότητα να ονειρεύεται οτιδήποτε μπορεί να λογιστεί ως μέλλον, και βέβαια δεν πρέπει να υποθηκεύσει τη δυνατότητα να προκόψει αυτός ο τόπος.

Ευτυχώς υπάρχει λύση για να αποφύγουμε το απονενοημένο διάβημα-χαρακίρι που μας ζητούν να κάνουμε με την θετική μας ψήφο!

Σ’ αυτές τις εκλογές ένα είναι το διακύβευμα: να παίξει ο πολίτης ενεργητικό ρόλο. Για να γίνει αυτό πρέπει να περάσει από το εγώ στο ΕΜΕΙΣ, και με πίστη στη δύναμη της ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ να κάνει αυτό που δεν περιμένει το διαβρωμένο πολιτικό σύστημα και όλοι εκείνοι οι πολύχρωμοι μικρο-μέγαλοι που το υπηρετούν. Να ασκήσει πραγματικά και αυτόβουλα το συνταγματικό του δικαίωμα να επαναφέρει το κράτος στην νομιμότητα. Με τον μοναδικό φανερό και άμεσο τρόπο να τους ΑΚΥΡΩΣΕΙ. ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΝΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ. Με τη μόνη ενσυνείδητη πολιτική πράξη αποδοκιμασίας, αποστροφής, αλλαγής όχι μιας κυβερνητικής πολιτικής μα του πολιτικού συστήματος, που μας κυβερνά.

ΤΟ ΑΚΥΡΟ: στην καθολική του διάσταση είναι η έκφραση του Αδιανόητου, ενώ μοιάζει Παράδοξο το Άκυρο να αποτελεί υπεύθυνη πολιτική πράξη. Ωστόσο στο Άκυρο συνοψίζεται σήμερα η πολιτική κατάσταση που βιώνουμε σ’αυτό τον τόπο.

ΤΟ ΑΚΥΡΟ: η μόνη συνειδητά ισορροπημένη αχειραγώγητη και για αυτό απρόβλεπτη για το σύστημα, στη καθολική της διάσταση, πολιτική πράξη ευθύνης καθώς ικανοποιεί και τις δυο αναγκαίες συνθήκες έκφρασης της ανθρώπινης ύπαρξης (συναισθηματική-λογική).

ΤΟ ΑΚΥΡΟ: Ακούγεται Αδιανόητο και Παράδοξο; Πράγματι, αν ζούσαμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία θα ακουγόταν κατ’ ελάχιστο παράξενο, μα δεν ζούμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Αντίθετα τα καλά ‘επιμελημένα’ παραδείγματα διαφθοράς, αδιαφάνειας και ανομίας, που ωστόσο κατά καιρούς αποκαλύπτονται σε μια προσπάθεια ελεγχόμενης εκτόνωσης του κοινού αισθήματος, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την υπόθεση «Άκης», καταδεικνύουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πόσο βαθιά έχει ριζώσει η καταστροφική και διαλυτική θεσμική κρίση. Εμείς απλά βιώνουμε τις πιο ορατές οικονομικές της συνέπειες.

ΆΚΥΡΟ: Με τη μαζική καθολική αυτή πράξη, επαναπροσδιορίζουμε τις προτεραιότητες, επιζητούμε την ευνομούμενη κοινωνία και το κράτος δικαίου, τους μόνους εγγυητές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στις σύγχρονες κοινωνίες.

Στην παρούσα διεφθαρμένη ελληνική πολιτική πραγματικότητα μόνο το ΆΚΥΡΟ θα μας δώσει την ειρηνική και γι’αυτό μοναδική ευκαιρία να εκφράσουμε χωρίς βία την αποδοκιμασία μας στο παρόν πολιτικό σύστημα και την αποφασιστικότητα μας για γνήσια αλλαγή.

Παράλληλα, όντας μέλη της διεθνούς κοινότητας το μήνυμα μας θα μεταλαμπαδευτεί[8] στις κοινωνίες σε εκείνους που παρακολουθούν και νοιάζονται για τα ανθρώπινα, τα κοινά.

Η πλειοψηφική επικράτησή του θα λειτουργήσει καταλυτικά στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος, μέσα σε ένα ομαλό κοινωνικό περιβάλλον, όσο είναι ακόμη καιρός, πριν θριαμβεύσει καθολικά η βαρβαρότητα.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ και ως σήμερα ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ, το ΑΚΥΡΟ, αυτή η νέα ματιά ρεαλιστικής έκφρασης, πραγμάτωσης της ελπίδας, προϋποθέτει ελεύθερη βούληση και όχι την ψευδαίσθησή της. Προϋποθέτει την ελεύθερη σκέψη που αντιστέκεται στη χειραγώγηση, μακριά και έξω από τις καχύποπτες και εγωιστικές βεβαιότητες που καλλιεργεί και υπερτονίζει το παρόν πολιτικό σύστημα, που 37 χρόνια τώρα έχουμε δοκιμάσει και μας έχει χορτάσει, κάνοντάς την να μοιάζει δονκιχωτικά μάταιη ή ανυπόστατη ή ακόμη χειρότερα να αντιμετωπίζεται με φόβο λόγω της παραδοξότητάς της!

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η αποχή και το λευκό και η ψήφος στα μικρά κόμματα είναι επίσης μια στάση αποδοκιμασίας. Όμως αυτές είναι επιλογές εκτόνωσης, αλλά όχι πολιτική πράξη.

ΤΟ ΛΕΥΚΟ: Δεν είναι πολιτική πράξη αποδοκιμασία του συστήματος, γιατί το μήνυμα που παίρνουν οι διαχειριστές της εξουσίας το εκλαμβάνουν ως δική τους επικοινωνιακή αδυναμία· δεν βρήκαν το κατάλληλο σύνθημα-‘τυράκι’ για να κερδίσουν την ψήφο μας, ενώ δεν επιφέρει καμία αλλαγή σ’αυτό.

Η ΑΠΟΧΗ: Δεν είναι πολιτική πράξη αποδοκιμασία του συστήματος, γιατί το μήνυμα που παίρνουν οι διαχειριστές της εξουσίας μπορούν να το ερμηνεύσουν με πολλούς τρόπους και όχι απαραίτητα ως απόρριψη ή απο-νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος που έστησαν, καταλύοντας το Κράτος Δικαίου. Παράλληλα πολλές ερμηνείες, ασχέτως πολιτικής στάσης, «χωρούν» στην εξήγηση της αποχής, αποδυναμώνοντας με αυτό τον τρόπο, το οποιοδήποτε πολιτικό μήνυμα, εφόσον δεν καταγράφεται η ενεργή αποδοκιμασία του πολίτη. Στην χειρότερη περίπτωση μπορεί να θεωρηθεί λ.χ. φυσική αδυναμία, ασθένεια κλπ.

Τα μικρά κόμματα

Τα περισσότερα κόμματα όντας και τα ίδια ενταγμένα μέσα στο σύστημα και γι’αυτό μουδιασμένα, απλά απορούν γιατί δεν μπορούν να καρπωθούν προς δικό τους όφελος την αποδοκιμασία που εκφράζεται με το λευκό και την αποχή, εντοπίζοντας κάθε φορά μέσα από την άτολμη, και γι’αυτό ομφαλο-ενδοσκοπική τους, ανάλυση μόνο την επικοινωνιακή τους αδυναμία!

Δεν τίθεται ποτέ θέμα ήθους, ρεαλιστικών τεκμηριωμένων προτάσεων και καθαρού πολιτικού λόγου. Με τέτοια πολιτική ανωριμότητα κερδίζουν πάντοτε τη προβλέψιμη και γι αυτό αποδεκτή από το σύστημα, θέση που τους αξίζει. Η έλλειψη ωριμότητας, πειστικού πολιτικού λόγου άρα και ισχυρών επιχειρημάτων αποδεικνύονται εμπράκτως με τη χαμηλή απήχηση που έχουν στους πολίτες και την περίπου ρουτινιάρικη και, γι’ αυτό, με όρους «δημοσιο-υπαλληλήστικης νοοτροπίας», «αγωνιώδη», ταυτόχρονα άνευρη, αοριστο-πολιτικολογία, απ’ όπου και διαφαίνεται ο ταπεινός τους στόχος, η εξασφάλιση μιας «θεσούλας στο σύστημα», να το υπηρετούν από μέσα και βολεμένοι να το υποστηρίζουν!

Η παραπάνω νοοτροπία προσδιορίζει νομοτελειακά και τον κυβερνητικό ορίζοντα των κομμάτων που συμπυκνώνεται – συνοψίζεται στο: η ψήφος στα μικρά κόμματα ξεκινά με την πεποίθηση πως είναι μικρά και θα παραμείνουν μικρά…ενώ φωτεινές μονάδες ή μικρο-ομάδες είναι καταδικασμένες να συνθλιβούν κάτω από τις αγνές τους προθέσεις καθώς, εφόσον επιβιώσουν πολιτικά, θα υποχρεωθούν να δρουν με τους όρους του πολιτικού συστήματος, τους οποίους όρους αποδέχτηκαν εξαρχής για να συμμετάσχουν.

Η ψήφος στα μικρά κόμματα θα είναι στην ουσία μια πράξη που θα εκφράζει την ανέλπιδη προσπάθεια εκλογίκευσης της ελπίδας και περισσότερο ίσως μια συναισθηματική έκφραση πικρίας, αποδοκιμασίας ή και τιμωρίας των πολιτικών προσώπων και όχι του συστήματος.

«Η ψήφος διαμαρτυρίας», όπως συχνά λέγεται, στην καλύτερη περίπτωση, εκλαμβάνεται από τους διαχειριστές της εξουσίας ως άσκηση ‘τεστ’ αντοχής, ανεκτικότητας, του ψηφοφόρου στους ‘πειραματισμούς’ του συστήματος και όχι ως αποδοκιμασία από τον ψηφοφόρο. Δεν είναι αρκετά δυνατή να φέρει τον αέρα και την αλλαγή που θέλουμε, καθώς όλη αυτή η ενέργεια διαχέεται στα πολυδιάστατα, πολύχρωμα αλλά και νεοσύστατα (πολλά μόνο γι’ αυτό το λόγο, συγκυριακά-καιροσκοπικά) κόμματα, που την επομένη των εκλογών μπορούν ακόμη και να προδώσουν με ευκολία την εμπιστοσύνη της ψήφου μας, μετουσιώνοντας την σε συνεργασίες που δεν εκφράζουν την βούληση μας.

Σε περίπτωση που τα μικρά κόμματα δεν καταφέρουν να πιάσουν το όριο του 3%, που το εκλογικό σύστημα ορίζει, μένουν εκτός Βουλής δίνοντας έτσι το περιθώριο σ’ εκείνα που είναι μέσα να συνεργαστούν μεταξύ τους. Κατά συνέπεια η ψήφος μας πάει χαμένη, αφού δεν έχει καμία άλλη επίδραση, πέρα από μια (συναισθηματική) έκφραση αποστροφής ή θυμού. Σε κάθε περίπτωση αυτή η συλλογιστική κινείται στα προβλεπόμενα όρια του πολιτικού συστήματος.

Αν καταφέρουν να συγκεντρώσουν το απαραίτητο ποσοστό για την είσοδό τους στη Βουλή θα το θεωρήσουν «λευκή επιταγή», θα δημιουργήσουν συμμαχίες και συσχετισμούς αδιάφορες από την πρόθεση και τη βούληση του ψηφοφόρου.

Πρόσφατο παράδειγμα, το ΛΑ.Ο.Σ., το οποίο από κόμμα διαμαρτυρίας αυτό-αναβαθμίστηκε σε κόμμα συμμαχίας και στήριξης κυβερνητικών πολιτικών. Ένα δεύτερο ενδεχόμενο είναι να αρνηθούν να συνεργαστούν με αποτέλεσμα μια πλαστή μετεκλογική ακυβερνησία, με την οποία και προσπαθούν να μας τρομάξουν. Σε κάθε περίπτωση και εδώ η συλλογιστική κινείται στα προβλεπόμενα όρια του συστήματος.

Εν κατακλείδι, με την ψήφιση μικρών κομμάτων επιτυγχάνεται αρχικά, και μόνον μερικώς η συναισθηματική, εφόσον δεν είναι βέβαιο που θα καταλήξει ή αν θα προδοθεί η επιλογή μας, ανάσχεση της συλλογικής έκφρασης αποδοκιμασίας του πολιτικού συστήματος, για την οποία οι περισσότεροι κατανοούμε και συμφωνούμε πως δεν μας εκφράζει, καταλαβαίνουμε πως πρέπει να αλλάξει, αλλά στη συνέχεια απλά απορροφάται από αυτό.

Με βάση τις παραπάνω διαπιστώσεις, αβίαστα, σχεδόν εύκολα, καταλήγουμε πως, σ’ αυτές τις εκλογές η Ελπίδα για αλλαγή εκπορεύεται μόνο μέσα από το ΑΚΥΡΟ. Μόνο μέσα από το ΑΚΥΡΟ μπορεί να εκφραστεί η πίστη στη ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ με ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ. Η δική μας υπέρβαση του εγώ στην έκφρασή του στο ΕΜΕΙΣ, χωρίς προαπαιτούμενα, μακριά από ψευτο-βεβαιότητες και ψευτο-αμφιβολίες, που οι υπηρέτες του συστήματος καλλιεργούν, η μόνη δυναμική αλλαγή.

Η συλλογική δράση δεν είναι απλά ένα όνειρο ή ένας ευσεβής πόθος.

Δυο πρόσφατα παραδείγματα συλλογικής δράσης δείχνουν ότι είναι εφικτή!

ΤΟ «φυσικό » προηγούμενο:

Με τη «φυσική» μας παρουσία στο Σύνταγμα: οι 1.000.000[9] πολίτες, το προηγούμενο καλοκαίρι κατατρόμαξαν τους υπερασπιστές αυτού του συστήματος. Κάποιοι έψαχναν απελπισμένα για αιτήματα (Πάγκαλος), να σκιαγραφήσουν το προφίλ, να βρουν ερείσματα να μας στοχοποιήσουν για να μπορέσουν ύστερα να μας διαλύσουν. Ενώ κάποιοι άλλοι ‘πρόθυμοι’ προσπαθούσαν να το «πιστώσουν», χωρίς να πείθουν, σε διάφορες αποχρώσεις του πολιτικού συστήματος.

Μα τι μπορούσαν να αντιτάξουν, στον ηλικιωμένο με τα εγγόνια του, τον οικογενειάρχη με τα παιδιά του, τους νέους, τους άνεργους τους απλούς πολίτες που ήταν παρόντες, με όλες τις καιρικές συνθήκες, στο «αγανακτισμένο» αίτημα Δικαίου, ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ;

Εκείνο το διάστημα, στην αρχή της αυτοδιάθεσης της έκφρασης, ζήσαμε μια καθαρή, απλή και γι’αυτό δυνατή έκφραση συλλογικής ΕΛΠΙΔΑΣ, την ανάγκη επαναφοράς του ΔΙΚΑΙΟΥ στην πολιτική ζωή του τόπου. Το δοκιμάσαμε και καταλάβαμε πως, όταν κάτι είναι αυθεντικό αληθινό και Δίκαιο, και το μπορούμε και το πραγματοποιούμε!

ΤΟ «κοινοβουλευτικό » προηγούμενο:

Στις ευρωεκλογές του 2009, 3.771.584 (αποχή+ λευκά + άκυρα) πολίτες, αριθμός που αντιστοιχεί στο 33,36% του εκλογικού σώματος (άλλες μετρήσεις έφτασαν το ποσοστό στο 48,50%), αποδοκίμασαν το σύστημα. Το ακριβές ποσοστό έχει τη σημασία του, ωστόσο λιγότερη από το γεγονός πως κανένα από τα δυο μεγάλα κόμματα δεν κατάφερε ούτε αυτό το 33,36 να συγκεντρώσει. Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ‘κομματάνθρωποι’. Το μήνυμα ήταν σαφές για εκείνους. Όμως η σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει τους τρομάζει ακόμη περισσότερο. Φοβούνται τα ‘τρομακτικά’ για τους ίδιους νούμερα των σημερινών δημοσκοπήσεων, μην συνδεθούν με τα ποσοστά των ευρωεκλογώνλόγω της δυσαρέσκειας, που οι ίδιοι καλλιέργησαν, υποδεικνύοντας για την σημερινή μας εξαθλίωση, ως υπεύθυνους τους Ευρωπαίους ηγέτες και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό και με επιμέλεια προσπαθούν να μη θίξουν αυτό το «ιστορικό εκλογικό προηγούμενο». Η πολιτική συνάφεια και οι συνειρμοί τους αφήνουν άυπνους!… Σ’ αυτό το «κοινοβουλευτικό προηγούμενο», μήνυμα έκφρασης συλλογικότητας μπορεί να στηριχτεί και σε αυτές τις εκλογές η έκφραση της δικής μας ελπίδας και Δικαίου.

Η Ελεγχόμενη Πτώχευση (S.D. Selective Default), η αλλιώς η «εσωτερική υποτίμηση» με το κούρεμα των μισθών και των συντάξεων, είναι γεγονός. Αυτό είναι που βιώνουμε τώρα και σε αυτή την διάσταση, αν παραμείνει το παρόν πολιτικό σύστημα, θα συνεχίσουμε να το ζούμε και την επόμενη μέρα. Αυτό αποτυπώνεται στις επίσημες θέσεις ηγετών χωρών (Μέρκελ)[10], αξιωματούχων και καταξιωμένων οικονομολόγων (Όβερτβελτ)[11], που ο λόγος τους έχει μια διαφορετική πολιτική ποιοτική αξία, καθώς απευθύνεται πρωτίστως στους πολίτες των χωρών τους, χωρών με μικρότερους δείκτες διαφθοράς και χειραγώγησης των ΜΜΕ.

Η επόμενη μέρα

Η επόμενη μέρα της έκφρασης της συλλογικής μας δράσης μέσω της καθολικής επιλογής μας να ψηφίσουμε άκυρο, θα σημάνει μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ για τη χώρα μας. Ωστόσο δεν θα είναι μια τρομακτική μέρα ακυβερνησίας. Τρομακτική θα είναι μόνο για εκείνους που θα δουν τον εαυτό τους έξω από το ‘κάδρο’, γιατί θα συγκλονίζονται οι δικές τους βεβαιότητες, που τόσα χρόνια με αλαζονικό νεποτισμό είχαν δεδομένο. Τώρα είναι η δική μας σειρά να ορίσουμε πραγματικά τις τύχες μας με δημοκρατικό και ειρηνικό, με την ψήφο μας, τρόπο, η δική μας μεγάλη ευκαιρία για συλλογική έκφραση. Η πλειοψηφική δυσφορία πρέπει να αποτυπωθεί με το ΑΚΥΡΟ· ορατή πράξη πια, η επιθυμία για αλλαγή. Αυτή η αλλαγή θα εκφραστεί με συγκεκριμένες αποφάσεις σε πολιτειακό επίπεδο και δράσεις σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.

Όσες έδρες και ποσοστά, αυτοδυναμίες και συνεργασίες, με οποίο τρόπο κι αν τα μετρήσουν, δεν θα αποφύγουν την αμείλικτη αλήθεια των αριθμών. Τότε, ακόμη κι αν νομότυπα θα μπορούν να κυβερνήσουν, θα καταλάβουν υπό το βάρος της πλειοψηφικής, μετρήσιμης πια αποστροφής και δυσφορίας, πως δεν θα μπορούν ουσιαστικά να κυβερνήσουν.

Το ζητούμενο δεν είναι οι εκλογικοί πλειοψηφικοί συσχετισμοί που βγάζει κάθε φορά ο νόμος αλλά η πραγματική αποδοχή των πολιτών να κυβερνηθούν. Κι αυτό το πραγματικό γεγονός είναι πάνω κι από τον πιο λάγνο εγωισμό, του κάθε υποψήφιου επίδοξου κυβερνήτη. Άλλωστε είναι καθημερινή πρακτική η αποδοκιμασία, η αναταραχή που έχουν προκαλέσει και προκαλούν, και η συλλογική αμφισβήτηση που ‘απολαμβάνουν’, η οποία θα συνεχίσει να μεγαλώνει, ενώ μέχρι πολύ πρόσφατα είχαν μεγάλες πλειοψηφίες ως και αυτοδυναμίες.

Γι’αυτό, αρχικά υπό το βάρος της μαζικής αποδοκιμασίας του πολιτικού συστήματος και των εκπροσώπων του, εκείνοι που μπορεί να συγκεντρώνουν με το παρόν εκλογικό σύστημα οποιασδήποτε μορφής νομότυπη πλειοψηφία, που δεν θα εκφράζει όμως την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, σε μια ύστατη ηρωική πράξη, όψιμου πατριωτισμού και πιστώνοντας την στον εαυτό τους ως πράξη ευθύνης, θα παραιτηθούν.

Ωστόσο, αν δεν το πράξουν, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Πρώτος πολίτης της χώρας που αφουγκράζεται τους πολίτες αυτού του τόπου υπό το βάρος του πραγματικού αδιαμφισβήτητου εκλογικού αποτελέσματος και του θεσμικού του ρόλου θα αναζητήσει λύση με την υποχρεωτική παραίτησή τους και το σχηματισμό νέας Κυβέρνησης. Τότε με την διαδικασία των διερευνητικών επαφών /εντολών θα προβεί στο σχηματισμό «Κυβέρνησης Προσωπικοτήτων»[12],όπως έχει ήδη προταθεί από τους διανοούμενους της χώρας μας.

Η δουλειά του διανοούμενου είναι να φτιάχνει ιδανικά και να εμπνέει.

Διανοούμενοι, άνθρωποι που με το έργο τους και το ήθος τους υπηρετούν τον Άνθρωπο, την ανθρώπινη ύπαρξη την κοινωνία, που αν και μπορεί να μην θέλουν να αναμειχθούν στην ενεργή πολιτική ωστόσο στο κάλεσμα της Πολιτείας, στη βάση της αλληλεγγύης και του αλτρουισμού, θα ανταποκριθούν, όπως κάθε πολίτης αυτού του τόπου οφείλει να κάνει, όταν καλείται να υπερασπισθεί την δικαιοσύνη την ισονομία και την διαφάνεια.

Υπάρχουν φωτεινά μυαλά του πνεύματος, άνθρωποι με υψηλό ήθος, αδιάφθοροι, που ζουν ανάμεσα μας με αξιοπρέπεια, που δεν λιποψυχούν μα αναζητούν την ευκαιρία να προσφέρουν, άνθρωποι που δεν είναι αόρατοι και μπορούν να αναλάβουν σε μια «Κυβέρνηση Προσωπικοτήτων» την εκ βάθρων θεσμική ανασυγκρότηση του κράτους. Αυτοί μπορούν να θέσουν τα θεμέλια, και να ορίσουν τις δομές της νέας υγιούς και κυρίως διαφανούς διακυβέρνησης. Ώστε με τον αέρα της θεσμικής επίγνωσης, να ανακτηθεί στη βάση ενός κράτους δικαίου η χαμένη σχέση εμπιστοσύνης κράτους-πολίτη, το δικό μας «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ», δέσμευση ζωής με πράξεις.

Ήδη έχει εκφραστεί η ενυπόγραφη παρέμβαση 130 Διανοουμένων σε μια πρωτοβουλία για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας που ενισχύει αυτή την ελπίδα[13].

Η νέα κυβέρνηση δεν θα δημιουργήσει το χάος, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των ‘αρχιτεκτόνων’ της σημερινής καταστροφικής πραγματικότητας, που με κάθε μέσο και τρόπο ‘διαλαλούν’ όταν μιλούν για την επόμενη μέρα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σ’ αυτόν το παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό της μεγιστοποίησης του κέρδους με κάθε κόστος, η ύφεση «ταΐζει» πολλούς, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν. Πολλοί επωφελούνται και θα επωφεληθούν. Το ζήτημα είναι πως θα μεγιστοποιήσουμε το δικό μας όφελος με τους δικούς τους οικονομικούς όρους…

Σ’ αυτή τη βάση, όσον αφορά στο ΧΡΕΟΣ, θα συσταθεί μια διεθνούς κύρους οικονομική επιτροπή λογιστικού έλεγχου. Αυτή η Διεθνής οικονομική επιτροπή εμπειρογνωμόνων κύρους, κατ’ αντιστοιχία των «τροϊκανών», δεν θα έχει αφετηρία τα συμφέροντα των επενδυτών, μα των πολιτών! Αυτοί μεθοδικά, όπως οι «τροϊκανοί», θα εξετάσουν τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας μας και θα ελέγξουν τις πραγματικές οικονομικές υποχρεώσεις μας. Τα υπόλοιπα χρέη θα διαγραφούν και δεν θα διαμαρτυρηθεί κανείς, ούτε Ευρωπαίος ούτε κανείς άλλος. Διότι το πόρισμα τους δεν θα επιδέχεται αμφισβήτηση, ενώ το αποτέλεσμα θα είναι με βεβαιότητα θετικότερο από αυτό το «οικονομικο- κοινωνικό πείραμα’ P.S.I.-ΔΝΤ» που βιώνουμε σήμερα και μάλιστα χωρίς όραμα και μέλλον. Εξάλλου υπάρχουν αντίστοιχα διεθνή παραδείγματα, λ.χ. Ισημερινός (Ecuador)[14].

Όσον αφορά στις τρέχουσες οικονομικές υποχρεώσεις της επόμενης μέρας :

Μπορούν να καλυφθούν με διμερείς συμφωνίες δανεισμού (με καλύτερους οικονομικούς όρους απ’ ότι οι οργανισμοί, Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ, και Ευρωπαϊκή Τράπεζα) με χώρες όπως λ.χ. η Ρωσία[15] και η Κίνα που ήδη έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον, διότι έχουν ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Και οπωσδήποτε πρέπει να εμπιστευόμαστε περισσότερα τα καθαρά συμφέροντα των ‘άλλων’ χωρών σε σύγκριση με τις θολές υποσχέσεις των σημερινών πολιτικών εντός συνόρων, όταν μας μιλούν για το «που και πώς θα βρουν λεφτά κατά το «λεφτά υπάρχουν», στο θολό ενίοτε πολιτικό – κοινωνικό απαισιόδοξο περιβάλλον που έχουν δημιουργήσει!

Επίσης θα υλοποιηθεί η πρόταση για σύσταση νομικής & οικονομικής επιτροπής, που συζητήθηκε στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής. Η πρόταση αφορά στην εκκρεμότητα 70 και πλέον χρόνων, για την τακτοποίηση-αποζημίωση ιδιαίτερα υψηλών οικονομικών απαιτήσεων του Ελληνικού κράτους έναντι της Γερμανίας, για την εισβολή και κατοχή των στρατευμάτων της στη χώρα μας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Επίσης θα επαναλειτουργήσει το γραφείο εγκληματιών πόλεμου, που έκλεισε το 1959, καθώς θα διευκολυνθεί η διαδικασία διεκδίκησης των αποζημιώσεων, όπως πέτυχαν πιο πρόσφατα η Πολωνία και η πρώην Γιουγκοσλαβία. Ως προς τον ισχυρισμό ότι δεν έχουμε στοιχεία για τις διεκδικήσεις μας, δεν αποτελεί εμπόδιο, γιατί οι Γερμανοί διατηρούν αρχεία, που με αίτημα της εισαγγελικής αρχής μπορούν να περιέλθουν στην Ελληνική κυβέρνηση και αφορούν σε: κλοπή χρυσού, καταστροφή υποδομών, καταναγκαστικό κατοχικό δάνειο, λεηλασίες και κλοπή αρχαιοτήτων από ελληνικά μουσεία και παράνομες αρχαιολογικές ανασκαφές, θάνατος χιλιάδων αθώων Ελλήνων πολιτών.

Κατά μια εκτίμηση ανώτατου υπάλληλου της Τράπεζας της Ελλάδος, η απαίτησή μας προς την Γερμανία, (ανάλογα με τις οικονομικές παραμέτρους που θα συμφωνηθούν, λ.χ. ισοτιμία χρυσού, δολαρίου, πληθωρισμός κλπ.) εκτιμάται σε 130-530 δις ευρώ! Αντίστοιχα εμπειρογνώμονες του διεθνούς δικαίου διαβεβαιώνουν, ότι έχουμε πολλά και ισχυρά νομικά επιχειρήματα για ικανοποιητική λύση. Τέλος, παρά τις επιμέρους προφορικές ή έγγραφες απαντήσεις από υπηρεσίες, ή υπουργεία της Γερμανίας, δεν υπάρχει γραπτή ρηματική διακοίνωση του επίσημου Γερμανικού κράτους όσον αφορά σ’ αυτό το ζήτημα[16].

Επίσης η νέα Κυβέρνηση θα προβεί στην αναθεώρηση του συντάγματος με στόχο την Διαφάνεια και την ευνομία. Παράλληλα θα ξεκινήσει ο εξ-ορθολογισμός – κωδικοποίηση της νομοθεσίας καθώς η πολυνομία ευνοεί την αδιαφάνεια, την φαυλοκρατία και την αδικία. Σ’ αυτή τη βάση ΔΙΚΑΙΟΥ, θα ενισχυθεί η διαφάνεια και η καταπολέμηση της διαφθοράς στον τομέα των οικονομικών εσόδων, ενώ στη βάση και του νέου «κοινωνικού συμβολαίου» θα επιτευχθεί αποτελεσματικότερος έλεγχος της εισφοροδιαφυγής και φοροκλοπής.

Η Δημοκρατία Δεν εκδικείται.

Όσον αφορά στο εσωτερικό μας, θα συσταθεί Επιτροπή έλεγχου διαχείρισης δημοσίου χρήματος (για οικονομική κακοδιαχείριση & ατασθαλίες), ώστε να διερευνηθούν, σε όλες τις βαθμίδες εξουσίας, να ελεγχθούν και να αποδοθούν ευθύνες σε εκείνους, που αποδεδειγμένα συνολικά, αθροιστικά αλλά και ατομικά, με τους χειρισμούς τους προκάλεσαν βλάβη στα συμφέροντα της χώρας, την ποιότητα της ζωής των πολιτών της και τον διεθνή μας διασυρμό.

Με την ταχτοποίηση όλων αυτών των σοβαρών εκκρεμοτήτων, η υγιής θεσμικά κυβέρνηση θα έχει αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών της στο εσωτερικό αρχικά, και στο εξωτερικό, εφόσον είμαστε μέρος της διεθνούς κοινότητας, με την ειλικρίνεια των φιλότιμων προσπαθειών μας. Θα αποκαταστήσει τη διεθνή αξιοπιστία μας, όπως ταιριάζει άλλωστε και στη βαριά ιστορική μας κληρονομιά. Με αυτό τον τρόπο θα αποτραπεί η εδραίωση της πεποίθησης, πως η αυθαιρεσία, η ανομία και η τεμπελιά, που τόσο εύκολα εξήγαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις για λογαριασμό μας, δεν είναι αξιακό χαρακτηριστικό γνώρισμα της φυλής μας!

Τέλος η ελπίδα των πολιτών μετουσιωμένη σε πίστη, μέσα από την εμπιστοσύνη και το κοινωνικό συμβόλαιο, με καθαρό όραμα θα οδηγηθεί μέσα σε ένα περιβάλλον ομαλότητας, στην υγιή ανάπτυξη.

Φίλες και φίλοι ας αφήσουμε την καχυποψία, τον εγωισμό και τον θυμό να καρπίσει μόνο στον ανυπόληπτο λόγο των πολιτικών οποιασδήποτε απόχρωσης, στον «οξύ διαβρωτικό» και γι’αυτό, μηδενιστικό τους λόγο.

Τους αξίζει να παρατηρούμε αυτό το παραλήρημα χαρισματικής ενίοτε πεφωτισμένης συγκυριακής και πάντως πολύ σκοτεινής και δόλιας έμπνευσης, όταν θα ‘επιχειρηματολογούν’ για να μας πείσουν πως τα αδιέξοδα τους είναι τα δικά μας αδιέξοδα!

Και ενώ κάποιοι από μας μπορούν να δείξουν μεγαλοκαρδία ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό: πως η μνήμη είναι η βάση της εμπειρίας και πως η πείρα μας μαζί με τη γνώση μας προφυλάσσει από λάθη. Μπορούμε να συγχωρούμε μα δεν πρέπει να ξεχνούμε. Στο χέρι μας είναι λοιπόν να αποφασίσουμε αν θα τους εξουσιοδοτήσουμε, θα επιβραβεύσουμε η θα τους χαρίσουμε την πρακτική τους εξάσκηση (κατ’ επανάληψη και κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια), η θα κάνουμε την ύψιστη πράξη ευθύνης απέναντι στον εαυτό μας.

Τώρα είναι η ευκαιρία, ακόμη κι αν ενοχικά διλήμματα μας κατατρώγουν, με την ενδεχόμενη συμμετοχή μας στο σύστημα αδιαφάνειας να πούμε «τέρμα, τέλος, φτάνει πια!», ότι θέλουμε να τους ΑΚΥΡΩΣΟΥΜΕ.

Με το ΑΚΥΡΟ, με αυτή την παραδοξότητα, να ξεκινήσουμε κάτι καινούριο, πως δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε σ’ αυτό το αρρωστημένο πολιτικό περιβάλλον, αλλά να αλλάξουμε σελίδα, να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια μας.

Να ζήσουμε!…

Το Δίκαιο μπορεί να επικρατεί. Βασικό συστατικό του η διαφάνεια και η συλλογικότητα.

Αν η παραπάνω πρόταση προκαλεί ακόμη προβληματισμό για την επόμενη μέρα ή αντιμετωπίζεται με καχυποψία και αίσθημα α-βεβαιότητας δεν έχουμε παρά, κάθε φορά που θα προκύπτει αυτός ο προβληματισμός, να ρίχνουμε μια ματιά στο προσωπικό μας εκλογικό παρελθόν. Τότε ίσως δούμε ποιες ήταν εκείνες οι ‘βεβαιότητες’ που οδηγούσαν κάθε φορά την ψήφο μας σε επιλογές ικανές να μας φέρουν στη σημερινή τραγική κατάσταση, συνθλίβοντας την αξιοπρέπεια μας, στην απώλεια κάθε πίστης και προσδοκίας.

Ίσως τότε να δούμε πιο καθαρά τις ‘λύσεις’ και τους ‘σωτήρες’ που προβάλουν αλαζονικά, πάλι μέσα από το ίδιο διεφθαρμένο σύστημα, καθώς αναζητά με την ψήφο μας να νομιμοποιήσει τον εαυτό του, να ανανεώσει για άλλη μια φορά τις ‘βεβαιότητες’ μας!! Μα ακόμη και τότε, σε μια πράξη θυμού ή άμυνας, ας επιλέξουμε να τους ΑΚΥΡΩΣΟΥΜΕ!

Τα λόγια προηγούνται της πράξης, είναι το έδαφος που χτίζονται αρχικά οι σχέσεις εμπιστοσύνης – αλληλεγγύης – αλτρουισμού. Τώρα, είναι η ευκαιρία να μην εξαντλήσουμε τον αλτρουισμό μας, στην κοινωνική μας αλληλεγγύη στα κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά φαρμακεία, στις μικρές ομάδες ή στις ατομικές ενίοτε ηρωικές, πράξεις υπέρβασης και καλοσύνης, αλλά να μετουσιωθεί σε πανελλήνιο κίνημα ειρηνικής ανατροπής της έκνομης πολιτικής κατάστασης που βιώνουμε.

Τώρα είναι η ευκαιρία να δράσουμε, σ’ αυτές τις εκλογές τα λόγια μας, να μετουσιωθούν σε πράξη με το ΑΚΥΡΟ . Να πιστέψουμε, σε ότι έχει απομείνει στο καταρρακωμένο από τους τρομολάγνους ηθικό μας, πως μπορούμε να πετύχουμε μια πλατιά συλλογική έκφραση Ελπίδας, ΔΙΩΧΝΟΝΤΑΣ ΟΛΟΥΣ αυτούς που είναι υπεύθυνοι για την σημερινή μα και μελλοντική όπως μας υπόσχονται(!) κατάντια μας, πως μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα και πως θα είμαστε μέρος αυτής της αλλαγής …και αυτό το τόσο δυνατό και καθαρό μήνυμα να το διαδώσουμε, να το μεταφέρουμε με κάθε τρόπο σε εκείνους που νοιαζόμαστε και μας νοιάζονται… Γιατί…«μια ομάδα αλτρουιστών νικά πάντα μια ομάδα εγωιστών»[17].

Όσο ερευνούμε, διαβάζουμε και συζητούμε η αποφασιστικότητα θα διαδέχεται την αμφιβολία και η α-βεβαιότητα θα δώσει τη θέση της στην βεβαιότητα, ώστε λογικά και συναισθηματικά προετοιμασμένοι…να δράσουμε…

Κι επειδή η τύχη ευνοεί τον προετοιμασμένο νου…

Καλή μας τύχη

Όπως έλεγε και η γιαγιά: «όταν βρίσκεις κάτι που αξίζει ,το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να το μοιράζεσαι με όποιον βρεις .Έτσι το καλό εξαπλώνεται και δεν ξέρεις που μπορεί να φτάσει .Και αυτό είναισωστό[…]

Φόρεστ Κάρτερ: «Η Εκπαίδευση του μικρού δέντρου».[18]