Τον τελευταίο καιρό όλο και συχνότερα ακούω και διαβάζω ένα ερώτημα που συνήθως ακολουθεί τις διαδοχικές καταιγίδες των μέτρων που λαμβάνονται. Μια συνήθης διατύπωσή του είναι: «Γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν/με σε αυτή την λαίλαπα της εξαθλίωσης;» Το περιεχόμενο της αντίδρασης που ο καθένας θα επιθυμούσε δεν προσδιορίζεται και συνήθως γενικά κι αόριστα προσδοκά σε «κάτι». «Να γίνει/κάνουμε κάτι, οτιδήποτε» κλπ. Νομίζω πως το παραπάνω ερώτημα είναι πράγματι βάσιμο και αντανακλά την κοινή πεποίθηση πως «δεν πάει άλλο». Στη συνέχεια θα αναφερθώ σε κάποιες διαπιστώσεις που προσεγγίζουν το ζήτημα αυτό και ταυτόχρονα το πώς φτάσαμε ως εδώ.
Κοινωνία της συνενοχής
Μετά τη μεταπολίτευση μας οδήγησαν σταδιακά (ως λαό) σε ένα δυσώδες τέλμα. Κυρίως τα τελευταία 20 χρόνια «πλάστηκε» ο Homo Hellenicus με χαρακτηριστικά την ασυδοσία, τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό, το βόλεμα, τη μίζα, την αδιαφορία στην πνευματική καλλιέργεια, την καλοπέραση (και με δανεικά). Η πολιτεία περιέβαλε με μια γραφειοκρατική προσομοίωση νομιμότητας το όλο οικοδόμημα. Πολλοί απ’ αυτούς που θήτευσαν σε θέσεις ευθύνης (η πλειονότητα είναι εν ενεργεία), στα κόμματα, στην κρατική μηχανή αλλά και στο συνδικαλιστικό κίνημα, συνέδεσαν τη θητεία τους και τη θέση τους με τη μίζα, την ανικανότητα, το ρουσφέτι, τη δωροληψία. Όλα αυτά μετατράπηκαν «σε κανονικές συνθήκες» (όπως λέμε στη Χημεία). Σημαντικό τμήμα του λαού μας αποδέχτηκε την κολακεία, τον ναρκισσισμό, τον εκμαυλισμό και συνακόλουθα την πλήρη αποχή στα κοινά που οδήγησε και στον εκφυλισμό του πολιτεύματος. Το τέλμα πήρε συστημικό χαρακτήρα. Η παρασιτική ελίτ 30 (άντε 50) οικογενειών και οι πολιτικοί εκφραστές της κατασκεύασαν μια πισίνα που αργά και σταθερά γέμισαν με τη διαφθορά. Σ’ αυτήν έμαθε να κολυμπά η γραφειοκρατία, η ανικανότητα, το ρουσφέτι, το βόλεμα κλπ. Το παρασιτικό μοντέλο που δημιούργησαν ανέπτυξε τους δικούς του μηχανισμούς αυτοεξυπηρέτησης και αυτοί έπνιξαν τον πρωταρχικό σκοπό που είναι η εξυπηρέτηση των πολιτών, η δίκαια κοινωνία, η αξιοκρατία κλπ. Η Ελλάδα δεν έγινε ούτε καν μια στοιχειωδώς αξιοπρεπής καπιταλιστική χώρα.
Κοντολογίς ελίτ και πολιτικοί κατάφεραν και μετακύλησαν την ανοχή και τη διαφθορά στο επίπεδο του απλού πολίτη. Σαν κοινωνία είχαμε μίασπατάλη διαφθοράς. Το «μεγάλο επίτευγμά τους» ήταν η κοινωνία της συνενοχής. Αυτή πάλι ήταν η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να κερδίζουν. Σε πολιτικό επίπεδο οι πρόθυμες πολιτικές δυνάμεις με τους εντός αυτών πρόθυμους πολιτικούς. Σε οικονομικό επίπεδο η παρασιτική ελίτ που καταλήστευε το κράτος και τους πολίτες. «Η διαφθορά είναι η προστασία μας, η ασφάλειά μας, χωρίς αυτή θα πεθαίναμε σαν τα σκυλιά στο δρόμο, είναι ο λόγος που πάντα κερδίζουμε». Αν σας θυμίζει κάτι, είναι τα λόγια των αμερικανών αξιωματούχων στην έξοχη και εξόχως πολιτική ταινία «Syriana» [1]. Μια φράση ένας ολόκληρος τόμος πολιτικής οικονομίας.
Η διαφθορά δεν είναι βέβαια ελληνικό προνόμιο. Υπάρχει και στην Ευρώπη (και βέβαια όχι μόνο) και αρκεί να θυμίσω τα «μαύρα ταμεία» στη Γερμανία και πόσο στοίχισαν στον καγκελάριο Χέλμουτ Κολ. Μόνο που στην Ευρώπη δεν υπάρχει η τεράστια κοινωνική διάχυση που δυστυχώς υπάρχει στην Ελλάδα. Αυτή είναι η πολύ σημαντική διαφορά της Ελλάδας από τους άλλους λαούς της ΕΕ. Γιατί όμως ελίτ και πολιτικοί κέρδισαν το «στοίχημα» της διαφθοράς και της κοινωνικής διάχυσής της; Το ερώτημα έχει πολλές συνιστώσες απαντήσεις. Ξεχωρίζω μια, την ατιμωρησία, γιατί μέσω αυτής ελίτ και πολιτικοί εξασφάλιζαν άλλοθι αλλά και τα νώτα τους όταν κάτι στράβωνε για τους ίδιους έστω και από τυχαίο γεγονός ή την επιμονή (και υπομονή) κάποιων ανθρώπων να «σκάβουν» (αν και μόνο αρχαιολόγοι δεν ήταν). Ταυτόχρονα τους δινόταν η δυνατότητα να αντικαθιστούν τα πρόσωπα κρατώντας τα ατιμώρητα σε εφεδρεία. Η «συνταγή» άλλωστε είναι παλιά και δοκιμασμένη από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους.
Ατιμωρησία
Ξέρετε μήπως να τιμωρήθηκαν οι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών; Γερμανοτσολιάδες, δοσίλογοι, κουκουλοφόροι κλπ.
Ξέρετε μήπως να τιμωρήθηκαν οι συνεργάτες της χούντας και όλοι αυτοί που με χουντικά δανεικά κι αγύριστα έκαναν τεράστιες περιουσίες;
Ξέρετε μήπως να τιμωρήθηκαν οι τραπεζίτες και τα στελέχη τους που στο έγκλημα του χρηματιστηρίου βάφτιζαν τα παπάκια PORSCHE CAYENNE και τα έβαζαν στο Χρηματιστήριο για να εισπράττουν προμήθειες και τεράστια κέρδη; Έστω έναν που ως Ανάδοχος όφειλε (κατά νόμο) «να εξασφαλίσει ότι η τιμή της μετοχής αντανακλάται στην πραγματική αξία της επιχείρησης»; Πχ το «περίπτερο» που ίδρυσε κάποιος (γιατί του έκανε … ΚΛΙΚ) και με τρία περιοδικά και ένα ραδιοσταθμό, του το έβαλαν στο χρηματιστήριο (με 6.000 Δρχ. τη μετοχή σημερινά 17,61 €) και κεφαλαιοποίηση μερικών δις λες και ήταν οι Times η Washington post και η Le Mode μαζί. Ή μήπως ξέρετε κάποιον να τιμωρήθηκε γιατί στην αποκορύφωση (το Σεπτέμβρη του 1999 και με το Γενικό Δείκτη στις 6400 μονάδες) έβγαλε μετοχικόομόλογο με το πιασάρικο όνομα «ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ»; (Θυμίζω πως η Ελλάδα έχει ήδη πάρει τους Ολυμπιακούς του 2004).
Ξέρετε μήπως να τιμωρήθηκε κανένας επιχειρηματίας για την κομπίνα που έστησε με τις τράπεζες; Κομπίνα απλή και εξόχως αποδοτική και για τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων (εισηγμένων στο ΧΑΑ και μη) και για τις τράπεζες. Η εταιρεία έκανε κάποια εξαγορά. Ο βασικός μέτοχος (και ιδιοκτήτης) στα λογιστικά βιβλία δήλωνε αξία αγοράς πολύ μεγαλύτερη της πραγματικής και η διαφορά πήγαινε στον τραπεζικό λογαριασμό του (της γυναίκας του, των παιδιών του, στην Ελβετία κλπ). Η εξαγορά όμως δεν γινόταν με λεφτά της εταιρείας αλλά με τραπεζικά δάνεια που βέβαια βάραιναν την εταιρεία. Ουσιαστικά οι επιχειρηματίες έκλεβαν τις επιχειρήσεις τους (!!) μέσω των τραπεζών. Αυτές πάλι (οι τράπεζες) έχοντας τεράστια (μοχλευμένη βέβαια) ρευστότητα παρακαλούσαν [2] να δανείσουν. Ο επιχειρηματίας εισέπραττε τεράστια ποσά από την διαφορά του τιμήματος καθαρά κι αφορολόγητα. Οι τράπεζες έγραφαν λογιστικά κέρδη και αν η δανειοδοτούμενη εταιρεία ήταν και εισηγμένη οι μικρομέτοχοι πανηγύριζαν γιατί ανέβαινε η μετοχή. Στην τελευταία αυτή περίπτωση ο επιχειρηματίας, ξέροντας πως η όλη εξαγορά ήταν φούσκα, πουλούσε μετοχές του και κέρδιζε και από αυτό το «κανάλι».
Ξέρετε μήπως να τιμωρήθηκε ο Δ. Μηλιάκος; (Ήταν γραμματέας αγροτικού της ΝΔ και μετά τις εκλογές του 2004 τοποθετήθηκε από τον κουμπάρο του νικητή των εκλογών Κ. Καραμανλή διοικητής της ΑΤΕ). Επί Μηλιάκου η ΑΤΕ κάνει αύξηση μετοχικού κεφαλαίου ύψους 1,25 δις ευρώ. Το ποσό είναι τεράστιο (και για την εποχή και για τα μεγέθη της ΑΤΕ). Το κράτος (δηλαδή όλοι μας) βάζει ως μεγαλομέτοχος της ΑΤΕ τα περισσότερα. Το 80% του ποσού ο Μηλιάκος το παίζει στα παράγωγα. Η ΑΤΕ βέβαια δεν είναι επενδυτική τράπεζα. Πως λέμε Goldman Sachs; Καμία σχέση. Με μηδέν εμπειρία του Μηλιάκου και των υφισταμένων του σε παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα, φυσικό ήταν να χάσει «τ’ αυγά και τα πασχάλια» [3]. Τα φράγκα πέταξαν, χάθηκαν και τη νύφη ξέρετε ποιος την πληρώνει.
Ξέρετε μήπως να τιμωρήθηκαν κάποιοι γιατί είχαν στήσει shop in the shop σε εφορίες, πολεοδομίες κλπ; Μήπως κάποιους να τιμωρήθηκαν γιατί καταπάτησαν δημόσια έκταση; Μήπως κάποιους γιατί έχτισαν παράνομα;
Ξέρετε μήπως να τιμωρήθηκαν κάποιοι για Ζήμενς, Βατοπέδι, Εξοπλιστικά, …. Ατέλειωτος ο κατάλογος.
Το 2005 κάλεσαν στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής τον πρόεδρο της Ένωσης Εισαγγελέων Σ. Μπάγια. Ο έμπειρος ανώτατος Δικαστικός πρότεινε τη δημιουργία ανεξάρτητης ελεγκτικής αρχής, κατάργηση κάθε οικονομικού απορρήτου για όλους τους λειτουργούς του κράτους και δήμευση περιουσιακών στοιχείων που δεν δηλώνονται. Η πρότασή του χάθηκε στο καιάδα. Λίγους μήνες μετά ανώτερος Δικαστής, ένας από τους πάνω από 400 που ΔΕΝ είχαν υποβάλει για το 2005 «πόθεν έσχες», δικάστηκε για απόκρυψη 400.000 ευρώ σε ρέπους. Το δικαστήριο όμως έκρινε ότι έγινε εξ αμελείας !! Ο ίδιος μάλιστα είπε ότι δεν τα δήλωσε για να μην προκαλέσει. Πέρυσι ο κ. Κούβελος (σύζυγος της κ. Μητσοτάκη) «ξέχασε» να δηλώσει 1 εκατ. Ο Παπανδρέου πριν τις εκλογές του 2009 σε δύο περιπτώσεις (σε κομματικά όργανα) δεσμεύτηκε σε αυτό που ο κ. Σ. Μπάγιας είχε προτείνει. Δηλαδή δήμευση περιουσιακών στοιχείων που δεν δηλώνονται. Λίγο πριν τις εκλογές ξανά δεσμεύτηκε σε συνέντευξη του που παραχώρησε στην «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» του Σαββατοκύριακου. Επτά χρόνια από την πρόταση Μπάγια και κανείς δεν τολμά να κάνει πράξη (νομοθετώντας) την δήμευση περιουσιακών στοιχείων που δεν δηλώνονται. Έρχομαι λοιπόν κι εγώ ο αφελής και ρωτάω. Αν η πρόταση Μπάγια ήταν νόμος του κράτους τι θα γινόταν; Κύριε «εξ αμελείας» δεν δήλωσες 400.000; No problem. Δημεύονται και την άλλη φορά να είστε επιμελής. Εσείς πάλι κύριε ξεχάσατε να δηλώσετε 1.000.000; Δεν πειράζει δημεύονται και να παίρνετε «Ginseng» που ενισχύει τη μνήμη.
Κύριοι βγάλατε στην Ελβετία 20 δις [4]; Πολύ ωραία. Για να δούμε στις φορολογικές σας δηλώσεις τα είχατε δηλώσει; Εύκολα βρίσκεται γιατί θα είχαν δηλωθεί οι αντίστοιχοι τόκοι. Δεν τα είχατε; Κανένα πρόβλημα, δημεύονται. Κύριε γιατρέ, δικηγόρε, επιχειρηματία, …, «απλέ» Έλληνα (όσο οικονομικά μικρός κι αν είσαι ή παριστάνεις ότι είσαι). Αυτό το διαμέρισμα, μαγαζί, οικόπεδο, σκάφος κλπ. το έχετε δηλώσει;. Ναι. Μπράβο και συγνώμη για την ενόχληση. Όχι; No problem. Δημεύονται και την άλλη φορά να είστε επιμελής. Τι θα έκαναν όλοι αυτοί; Θα προσφεύγανε στα δικαστήρια; Με για τους με χαρά τους. Ο Δικαστής δεν μπορούσε παρά να εφαρμόσει το νόμο και να τους στείλει από κει που ήρθαν. Και συνεχίζω αφελώς ν’ αναρωτιέμαι. Γιατί κανείς ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ; Ποιους καλύπτουν όλοι τους;
Αν υπήρχε τέτοιος νόμος δεν θα χρειάζονταν ούτε συλλογή αποδείξεων ούτε τίποτα. Το Υπ. Οικονομικών καταρτίζει περιουσιολόγιο και με ηλεκτρονικές διασταυρώσεις, δειγματοληπτικούς ελέγχους (για όλους τους Έλληνες) κλπ. βρίσκει τα αδήλωτα τα οποία και δημεύονται. Όποιος έχει αρχίδια ας μην δηλώνει. Θα ξέρει όμως και το κόστος της ενέργειάς του. Τι θα έκανε τα όποια κέρδη έχει ο καθένας (από μικρό μέχρι μεγάλο και μέγιστο); Ως γνωστό τα λεφτά και ο βήχας δεν κρύβονται. Γίνονται (τα λεφτά βέβαια) ακίνητα, αυτοκίνητα, σκάφη, καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές (άντε και χρυσός και έργα τέχνης). Δεν δηλώθηκαν; Δημεύονται.
Πολιτική ευθύνη
Ξέρετε μήπως να τιμωρήθηκαν κάποιοι πολιτικοί για λάθη τους ή και παραλείψεις τους ή έστω γιατί κορόιδευαν συνειδητά το λαό; Όχι βέβαια. Η δική τους ευθύνη είναι πολιτική. Την αναλαμβάνουν και καθαρίσανε. Το έκανε ο Καραμανλής, το έκανε ο Παπανδρέου, το έκανε ο Βενιζέλος το έκανε κι ο Σαμαράς. Ειδικά την τελευταία δεκαετία έχει γίνει πλέον του συρμού. Όταν αποκαλύπτονται σκάνδαλα, κομπίνες, πολιτική ανικανότητα, λάθη χειρισμών, αβλεψίες κλπ, οι πολιτικοί με τουπέ χιλίων καρδιναλίων μας λένε «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη» και καθαρίσανε. Ζητάνε και μια συγνώμη (Βενιζέλος, Σαμαράς) και δεν τρέχει τίποτα. Επιπλέον αυτός που αναλαμβάνει την «ευθύνη» θεωρείται όχι μόνο εξαγνισμένος, λες και βγήκε από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, αλλά «μεγάλος», «παλικάρι» για να μην πω και «ήρωας». Κι ενώ το πολιτικό όφελος από τα θετικά πεπραγμένα του πολιτικού είναι πρόδηλο, για τα αρνητικά άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε ή αλλιώς «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη». Δεν είναι του παρόντος να αναλύσω την έννοια της πολιτικής ευθύνης. Άλλωστε έχουν γραφτεί βιβλία και άρθρα και μπορείτε να τα βρείτε και στο internet. Πχ. άρθρο του Β. Βενιζέλου[5] («ΝΕΑ» 15/9/2004). Φυσικά τελικός κριτής και «δικαστής» για την απόδοση της πολιτικής ευθύνης είναι ο ελληνικός λαός. Αλλά κ. Βενιζέλε, κ. Σαμαρά και λοιποί εκτός από την πολιτική ευθύνη υπάρχει και η τσίπα, το φιλότιμο και η αξιοπρέπεια. Όταν ένας πολιτικός αποδεδειγμένα τα έχει κάνει θάλασσα και το ομολογεί αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη ενώ επιπλέον ζητά συγνώμη (όπως Βενιζέλος, Σαμαράς), πάει μόνος του στο σπίτι του. Εκτός αν πιστεύει πως είναι αναντικατάστατος (τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από τέτοιους). Καλώς ζητάει συγνώμη από το λαό (όπως όντως ζήτησαν Βενιζέλος, Σαμαράς), αλλά δεν αρκείται σ’ αυτήν. Φεύγει από την πολιτική σκηνή και δεν αναθέτει στο λαό που ο ίδιος πρέπει να καθοδηγήσει (και δια του παραδείγματος) να τον «δικάσει» με την ψήφο του. Έστω κι έτσι όμως στις πρόσφατες εκλογές ο λαός σας «δίκασε» και τους δύο. Παρά το όργιο εκφοβισμού και εκβιασμού η ετυμηγορία του ήταν τα χαμηλότερα ποσοστά που έχει πάρει ποτέ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή πότε θα πηγαίνατε σπίτι σας (και οι δύο); Αν σας έδινε 5% και τέλος πάντων ποιο ποσοστό θεωρείτε ως αρνητική ετυμηγορία του ελληνικού λαού; Σκεφτείτε πόσο «λιγούρης» πρέπει να είναι κάποιος που εκλέχτηκε πρωθυπουργός και στη συνέχεια ζητά την ψήφο του λαού (που δυστυχώς του τη δίνει) για να επανεκλεγεί βουλευτής;
Για να αρκεστώ στην τελευταία δεκαετία, τι άλλο πρέπει να υποστεί η χώρα από τις πολιτικές σας για να αναγνωρίσετε έμπρακτα την πολιτική σας ευθύνη και να μας αδειάσετε τη γωνιά; Εντάξει, σας παραδέχομαι. Πείσατε όσους σας ψηφίζουν και σας στέλνουν στη Βουλή, πως εσείς είστε κι άλλοι δεν είναι. Γι αυτό φροντίσατε να μην υπάρχει Συνταγματικό όριο στις θητείες σας. Τριάντα χρόνια, 40, 50 μέχρι που να γίνεται ραμολιμέντα. Βαμπίρ της εξουσίας. Άλλωστε τι θα γινόταν η Πατρίδα χωρίς την αφεντιά σας. Θα βούλιαζε στο Αιγαίο, οι γυναίκες θα έβγαζαν γένια, οι κότες δεν θα γεννούσαν κλπ. Ε, λοιπόν κύριοι είστε ξετσίπωτοι. Εννοείται αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη του χαρακτηρισμού. Την ίδια πολιτική ευθύνη που αναλαμβάνετε κι εσείς. (Βεβαίως το μείζον είναι οι ασκούμενες πολιτικές. Εδώ σημειώνω την προσωπική πολιτική ευθύνη (συλλογικές ευθύνες δεν υπάρχουν) που έχει ο πολιτικός από τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών, από τις πράξεις του ή και παραλείψεις του).
Παρένθεση. Ο Τράϊσο Τράϊκοφ ήταν υπουργός στη Κυβέρνηση Μπορίσοφ. Η Αρχή Πρόληψης και Διαπίστωσης Σύγκρουσης Συμφερόντων (CPACI) της Βουλγαρίας (ω ναι, υπάρχει και τέτοια στη γείτονα) διαπίστωσε ότι ο Υπουργός είχε εισηγηθεί στο υπουργικό συμβούλιο την παραχώρηση μεταλλευτικού χώρου σε εταιρεία (εισηγμένη στο Χρηματιστήριο) ενώ είχε 278 μετοχές της εν λόγω εταιρείας (που σημειωτέον έχει 25 εκατ. μετοχές !!). Έτσι αποφάσισε πως ο υπουργός έπρεπε να επιστρέψει όλους τους μισθούς που πήρε (ως υπουργός) και επιπλέον του επέβαλε πρόστιμο ενώ ο πρωθυπουργός Μπορίσοφ τον απέλυσε. Οποιαδήποτε ομοιότητα, πχ με το Β. Μαγγίνα [6] δεν είναι συμπτωματική.
Από την αρχαιότητα ακόμα ο Αριστοτέλης στα «Ρητορικά» έλεγε πως ο άνθρωπος παραβαίνει το νόμο σε τρεις περιπτώσεις. (1). Είναι ψυχασθενής. (2). Πιστεύει ότι δεν θα τον πιάσουν ποτέ. (3). Όταν η ποινή είναι μικρότερη της ωφέλειας που έχει από την παράβαση. Πιστεύω πως αν ζούσε στην εποχή μας θα πρόσθετε άλλη μία. Τη θεσμοποίηση της παράβασης. Δεν είναι μόνο οι Συνταγματικές (και νομικές) διατάξεις περί «ευθύνης Υπουργών». Είναι και πολλά άλλα. Πχ η περαίωση, η καταπάτηση εκτάσεων, η αυθαίρετη δόμηση, τα πειθαρχικά συμβούλια (όπου «Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει») κλπ. Για παράδειγμα από το 1978 όταν ο Θ. Κανελλόπουλος (υπουργός οικονομικών της ΝΔ) εισάγει το θεσμό της περαίωσης μέχρι και τη τελευταία(;) το 2010 του Παπακωνσταντίνου, την 9η στη σειρά (32 χρόνια, μία κάθε 3,5 χρόνια), το κράτος αναγνωρίζει τη φοροδιαφυγή, επικυρώνει το φορολογικό έγκλημα και βέβαια (επανάληψη μήτηρ μαθήσεως) προτρέπει στη επανάληψη της παράβασης. Επιπλέον καταπατά την Συνταγματική αρχή ισότητας των πολιτών και εισάγει διαδικασίες αθέμιτου ανταγωνισμού ανάμεσα σ’ αυτούς (τους «μαλάκες»;) που πληρώνουν και σ’ αυτούς που φοροδιαφεύγουν. Άρα παραβαίνει και βασική ιδρυτική αρχή της ΕΕ αφού άλλος περαιώνει κι άλλος πληρώνει.
Συνεχίζεται…
Χρήστος Γιαννίμπας
[1] Κριτικές εδώ:
[2] Αν το «παρακαλούσαν» ξενίζει κάποιους, ας μετρήσουν πόσα γράμματα και τηλεφωνήματα είχαν πάρει από τις τράπεζες για δάνεια (στεγαστικά, επαγγελματικά, καταναλωτικά, διακοπών, σπουδών κλπ.)
[3] Θυμίζω πως η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος έλεγε τότε (επιστολή Θωμόπουλου): «Δεν διαχωρίζει από άποψη κινδύνου τις τοποθετήσεις ανάμεσα στα hedge funds και δομημένα ομόλογα», διότι τα εν λόγω προϊόντα «κρίνονται υψηλού κινδύνου εξαιτίας της θέσης την οποία λαμβάνει ο επενδυτής ως προς την εξέλιξη των επιτοκίων και άλλων παραμέτρων της αγοράς, η οποία μπορεί να έχει πολλαπλασιαστικά δυσμενή επίπτωση επί της τιμής των προϊόντων, σε σχέση με άλλα προϊόντα». Δεν θεωρεί «κατ’ ανάγκην επαρκή» την πρόσληψη ικανών στελεχών από την αγορά, με ειδικές γνώσεις και εμπειρία σε δομημένα προϊόντα και hedge funds, διότι «η δραστηριοποίηση ενός πιστωτικού ιδρύματος σε αυτά τα προϊόντα, απαιτεί την ύπαρξη κατάλληλων υποδομών, δεδομένης της σύνθετης διάρθρωσής τους, της απουσίας δευτερογενούς αγοράς με επαρκή ρευστότητα και της πολυπλοκότητας που παρουσιάζουν στη μέτρηση των κινδύνων που απορρέουν απ’ αυτά». Ο Μηλιάκος έγραψε τις συστάσεις της ΤτΕ στα … (ξέρετε που) και η συνέχεια ήταν η αναμενόμενη.
[4] Ράιμουντ Μπέικερ, πρόεδρος του αμερικανικού ινστιτούτου μελετών Global Financial Integrity στο γερμανικό περιοδικό Spiegel: «Μόνο μεταξύ 2003 και 2011 βγήκαν από την Ελλάδα 261 δισ. δολάρια παράνομου χρήματος, που προερχόταν από εγκληματικές ενέργειες, διαφθορά και φοροδιαφυγή». (Όλη η συνέντευξη εδώ: http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=473047)
[6] Θυμίζω πως ο Μαγγίνας ως Υπουργός εργασίας στην κυβέρνηση Καραμανλή απασχολούσε ανασφάλιστους αλλοδαπούς ενώ είχε κτίσει παράνομα τη βίλα του στην Πεντέλη που βάφτισε «αναψυκτήριο»!!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου