Το Ποντίκι Μια σκιαγραφία του άνομου καθεστώτος δανεισμού

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, 

τεύχος 1736 στις 29 Νοεμβρίου 2012

Του Γιώργου Κασιμάτη, ομότιμου καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Τον τελευταίο καιρό απορούν πολλοί για το φαινόμενο της έκδοσης Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θέτοντας το ερώτημα, αν οι Πράξεις αυτές είναι σύμφωνες με το Σύνταγμα. Ασφαλώς είναι αντισυνταγματικές. Βεβαίως και παλαιά έχει γίνει κατάχρηση του θεσμού και έχει επικριθεί, κάτω, όμως, από άλλες συνθήκες και σε εποχή πλήρους λειτουργίας του πολιτεύματος.

Οι σημερινές ΠΝΠ όχι απλά δεν είναι σύμφωνες με το Σύνταγμα, αλλά παραβιάζουν κατάφωρα το πολίτευμα στο επίπεδο άσκησης της νομοθετικής λειτουργίας. Όταν λειτουργεί η Βουλή δεν δικαιολογείται, καταρχήν, θέσπιση νόμων από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αν ήταν πράγματι επείγουσα η θέσπιση αυτών των νόμων, μπορούσε κάλλιστα η κυβέρνηση να τους εισαγάγει στη Βουλή για συζήτηση και ψήφιση με τη διαδικασία κατεπείγοντος ή επείγοντος χαρακτήρα νομοσχεδίων. Αλλά και το περιεχόμενο των ΠΝΠ κάθε άλλο είναι παρά «έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης», όπως απαιτεί το Σύνταγμα. Πρόκειται για ρυθμίσεις οργάνωσης και λειτουργίας δημοσιονομικών υπηρεσιών, για περικοπές μισθών και συντάξεων, διαθεσιμότητας υπαλλήλων κ.ά. Πρόκειται για θέματα, για τα οποία ο κυβερνητικός συνασπισμός δεν ήθελε προφανώς συζήτηση.

Παράκαμψη κυριαρχίας

Είναι φανερό ότι με τις Πράξεις αυτές έχομε κατάφωρη παράκαμψη του αντιπροσωπευτικού σώματος, που θίγει την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Η κύρωσή τους από τη Βουλή δεν αναπληρώνει τη συζήτηση νομοσχεδίων. Επικαλούνται ότι το επείγον προερχόταν από τις Βρυξέλλες. Θα πρέπει, όμως, να υπογραμμίσομε ότι οι «διαταγές» της τρόικας και της Ευρωζώνης, που παραβιάζουν κατάφωρα και το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο και το Σύνταγμα, δεν θα μπορούσαν να αποτελούν περίπτωση «έκτακτης και επείγουσας ανάγκης» για ένα κράτος, παρά μόνο για όργανα της υποτέλειας. Καμιά ξένη δύναμη ούτε μπορεί ούτε επιτρέπεται να παρεμβαίνει και να επιβάλλει διαδικασίες κατά παράβαση του Συντάγματος.

Δυστυχώς, το φαινόμενο των ΠΝΠ αποτελεί ένα πολύ μικρό μέρος της ολοκληρωτικής πια παραβίασης της συνταγματικής τάξης. Όλες οι θεμελιώδεις αρχές που εγγυώνται το Σύνταγμα, οι Συνθήκες της Ε.Ε., το Συμβούλιο της Ευρώπης και το Διεθνές Δίκαιο έχουν παραβιαστεί. Με όλα τα «Μνημόνια» (άλλοι τα λένε δυο, άλλοι τρία) και την εφαρμογή του όλου «προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής» έχουν παραβιαστεί στον πυρήνα τους οι θεμελιώδεις αρχές: της εθνικής κυριαρχίας, του κοινωνικού κράτους δικαίου και της δικαστικής προστασίας και το ίδιο το πολίτευμα της δημοκρατίας.

Παραίτηση υπέρ δανειστών

Υπενθυμίζομε ότι από τον Μάη του 2010 αποκαλύψαμε και καταγγείλαμε την παραίτηση υπέρ των δανειστών των δικαιωμάτων προστασίας της εθνικής κυριαρχίας και την ολοκληρωτική δέσμευση του συνόλου των δημόσιων πηγών πλούτου, σημερινών και μελλοντικών. Οι δεσμεύσεις αυτές επαναλήφθηκαν και στο επόμενο «Μνημόνιο». Υπενθυμίζομε, επίσης, ότι η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε τον επονείδιστο νόμο του «Ταμείου» για την «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας και τον ειδικό λογαριασμό για την εξυπηρέτηση των δανείων, στον οποίο θα πηγαίνουν, για όσα χρόνια κρατάει το χρέος, «εντός δέκα ημερών» (sic) όλα τα έσοδα του κράτους (έσοδα «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας, τα φορολογικά έσοδα και, όπως φαίνεται, και τα δανειζόμενα ποσά).

Στο σημείο αυτό θέλω να ρωτήσω τον υπουργό Οικονομικών και οικονομολόγο, ο οποίος μας απειλούσε ότι, αν δεν πάρομε τη δόση, η Ελλάδα «θα πάθει ασφυξία»: Αυτές οι ρυθμίσεις δεν οδηγούν την Ελλάδα σε οριστική ασφυξία, όταν δεν μένει στο κράτος έστω ένα μικρό ποσοστό ούτε από τις επενδύσεις του, ούτε από κανένα έσοδο; Ή αυτή η ασφυξία της Ελλάδας για πολλές γενιές δεν μας ενδιαφέρει, αλλά μας ενδιαφέρει μόνο η προσωρινή «ασφυξία» μιας δόσης;

Υπενθυμίζομε ακόμη ότι δεν κυρώθηκε καμία διεθνής σύμβαση ή συμφωνία των «Μνημονίων» από τη Βουλή, όπως απαιτεί το διεθνές δίκαιο και το Σύνταγμα. Και επειδή μιλάμε για ΠΝΠ, υπενθυμίζω ότι το «Β’ Μνημόνιο» θεσπίστηκε με τέτοια Πράξη (ΦΕΚ Α΄55/14.3.12.) ως «Έγκριση Σχεδίου Κυρίας Σύμβασης...», δηλαδή ως έγκριση σχεδίου διεθνούς σύμβασης (!), και αργότερα κυρώθηκε από τη Βουλή πάλι ως «Έγκριση Σχεδίου Σύμβασης».

Το Υπουργικό Συμβούλιο που πρότεινε την ΠΝΠ, η Βουλή που την κύρωσε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που εξέδωσε και την ΠΝΠ και τον κυρωτικό νόμο, δεν σκέφθηκαν τι νόμος είναι αυτός, αφού «σχέδιο διεθνούς σύμβασης» δεν μπορεί να αποτελέσει περιεχόμενο νόμου; Ούτε συνέβη ποτέ, όσο γνωρίζω, στην ιστορία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Εδώ είχαμε ένα καθαρό νομοθετικό πραξικόπημα. Παρ’ όλα αυτά οι ανυπόστατες αυτές συμβάσεις και συμφωνίες εφαρμόζονται παράνομα και κάτω από την αυστηρή επιτήρηση οργάνων ξένων κρατών. Τώρα, μάλιστα, θα αυξηθούν οι παράνομοι επιτηρητές, με τοποθέτηση ξένων οργάνων και στις ελληνικές τράπεζες και στα υπουργεία. Πώς μπορεί κανείς να αποφύγει το χαρακτηρισμό ότι η Ελλάδα είναι κατεχόμενη χώρα;

Υπενθυμίζομε, επίσης, ότι ο ελληνικός λαός δεν βρήκε δικαιοσύνη στο Συμβούλιο της Επικρατείας υπό την προεδρία του τέως πρωθυπουργού. Πιστεύομε, η πλήρης ανατροπή των δεδομένων στα οποία στηρίχθηκε εκείνη η απόφαση να οδηγήσει το Ανώτατο Δικαστήριο υπό τον νέο πρόεδρό του σε αποκατάσταση του δικαίου.

Αλλά ας μην κλείσομε με τις επιλογές: άσκησης οικονομικής και πολιτικής βίας, παραβίασης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και παραβίασης των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη, που μας επέβαλαν οι δανειστές μας με την υπογραφή των κυβερνήσεών μας. Ας κλείσομε με μια εξίσου εγκληματική πολιτική επιλογή: Έχει αποδειχθεί ότι ο δανεισμός της Ελλάδας και οι όροι του μπορούσαν να αποφευχθούν, αλλά δεν αποφεύχθηκαν. Έχει ομολογηθεί και από τους δανειστές ότι το «πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής» που μας επιβλήθηκε απέτυχε. Έχει αποδειχθεί ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, αλλά επιπλέον ότι είναι και παράνομο, άκυρο και επαχθές.

Τέλος, έχει γίνει ολοφάνερο ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μια προχωρημένη εξαθλίωση του λαού της και σε πλήρη καταστροφή και άλωση της εθνικής οικονομίας από το πολυεθνικό κεφάλαιο, καθώς και σε πλήρη εξάρθρωση του κοινωνικού της ιστού για πολλές γενιές. Παρ’ όλα αυτά, ενώ έρχεται – για δεύτερη φορά – το ΔΝΤ και επιμένει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι πρέπει να «κουρευτεί» βαθιά, και μάλιστα αποκλειστικά εις βάρος των δανειστών μας (και όχι εις βάρος των Ελλήνων πολιτών και της ελληνικής κοινωνικής ασφάλισης), ώστε να αναπνεύσει η Ελλάδα, η κυβέρνηση Σαμαρά αρνείται εγκληματικά αυτή τη μείωση του ελληνικού χρέους. Για να μη δυσαρεστηθεί η Γερμανία;