Spam mail Σύνταγμα και Δημοκρατία (Α’ Μέρος)

Posted date: Ιανουαρίου 01, 2013 12:04 ΜΜ In: Πες τα | comment : 1

Του Χρήστου Γιαννίμπα΄

Είναι σωστές οι πολιτικές επιλογές Σαμαρά; Κάποιοι λένε ναι, κάποιοι  όχι. Ο καθένας μας μπορεί να πιστεύει οτιδήποτε θέλει. Αν είναι κάτι πρόδηλο  στην πολιτική είναι το γεγονός πως  αυτή δεν υπάρχει χωρίς αντιπάλους, αφού δεν είναι δυνατόν να ταυτίζονται απόψεις και επιλογές. Άλλωστε η αντιπαλότητα είναι η πεμπτουσία της πολιτικής. Το επόμενο ερώτημα. Οι όποιες επιλογές των κυβερνόντων μπορούν να παραβιάζουν το Σύνταγμα και να καταλύουν τη Δημοκρατία; Το ερώτημα ουδέποτε τέθηκε σε κάποια δημοσκόπηση. Προφανώς γιατί θεωρείται φιλολογικό και τέτοιο έπρεπε να είναι. Δυστυχώς όμως δεν είναι πλέον. Το Σύνταγμα παραβιάζεται συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση ενώ το πολίτευμα στην πράξη έχει αλλοιωθεί.

Δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας που να μην αντιλαμβάνεται, ή τουλάχιστον να μην υποψιάζεται, πως ουσιαστικά Εκτελεστική και Νομοθετική εξουσία, δεν είναι πλέον δύο διακριτές εξουσίες. Δεν είναι καν απλώς δυσδιάκριτες. Έχουν κυριολεκτικά περιέλθει στην Πρωθυπουργική εξουσία. Το αποτέλεσμα είναι πως από πολλού έχουμε Πρωθυπουργική «Δημοκρατία». Σε ομιλία του ο Παπανδρέου το είχε έμμεσα παραδεχθεί : «Κυρίες και κύριοι, θα μας ήταν εύκολο να χρησιμοποιήσουμε την ευρεία μας πλειοψηφία, αυτήν που έχουμε στην Κοινοβουλευτική μας Ομάδα, και να περάσουμε μέτρα και πολιτικές» [1]. Αφελώς ομολογεί δημόσια την δυνατότητα που έχει. Όντως θα του «ήταν εύκολο» αφού εκτελεστική και νομοθετική εξουσία έχουν ταυτιστεί στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Ο Μαρκ Τουέν είχε πει πως : «Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται, αλλά σίγουρα φτιάχνει ομοιοκαταληξίες». Είχε δίκιο. Η δήλωση του ΓΑΠ φτιάχνει ομοιοκαταληξία με τη ρήση του ιερού Αυγουστίνου: «Roma locuta est, causa finita est» [2]. Ας γράψουν λοιπόν οι βουλευτές τους στα έδρανα : «Ω ξειν αγγέλειν ψηφοφόροις ότι τήδε κείμεθα της κείνου ρήμασι πειθόμενοι». Ίσως έτσι περισώσουν κάποια ίχνη αξιοπρέπειας. Θα πείτε πως κάνω μια γενίκευση κρίνοντας με βάση αυτούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν. Μια τέτοια προσέγγιση προσωποποιεί το ζήτημα του πολιτεύματος και το ανάγει σε καλό ή κακό Πρωθυπουργό. Φυσικά ο πρωθυπουργός έχει στο ακέραιο την ευθύνη για τον τρόπο που ασκεί τις υπερεξουσίες του κι αυτές είναι το ζήτημα. Το Σύνταγμα του 1975 δεν αναθεωρήθηκε γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ασκώντας το συνταγματικό του δικαίωμα, «διόρισε πρωθυπουργό τον κηπουρό του»[3], αλλά για να μην έχει αυτήν την Συνταγματική δυνατότητα. Το λάθος είναι πως πάρθηκαν εξουσίες του Προέδρου, δόθηκαν υπερεξουσίες στον Πρωθυπουργό και μέσω αυτού και των «κηπουρών» που τον περιβάλουν, σε μια παρασιτική ελίτ τραπεζιτών, επιχειρηματιών, εργολάβων και των ΜΜΕ τους.

Το Σύνταγμα βέβαια δεν είναι  μαθηματικά όπου 1 και 1 κάνουν 2. Η εφαρμογή κάποιων άρθρων ίσως να επιδέχεται τη μία ή την άλλη συνταγματική ερμηνεία. Αυτό έδωσε λαβή στους πολιτικούς να φτιάχνουν νόμους που είτε παραβιάζουν το Σύνταγμα, είτε βρίσκονται στη «γκρίζα ζώνη» αυτού. Επιπλέον εδραίωσε τη ρήση πως «Σύνταγμα είναι ό,τι ο δικαστής πιστεύει ότι είναι». Κι όλα αυτά γιατί οι πολιτικοί «ξέχασαν» να καθιερώσουν Συνταγματικό Δικαστήριο. Κάτι που έχουν όλες (σχεδόν) οι Ευρωπαϊκές χώρες. Το «ξέχασε» η ΝΔ το 1975, το «ξέχασε» το ΠΑΣΟΚ στην αναθεώρηση του 1986, το «ξέχασαν» και σ’ αυτήν του 2001 που είχε την πρωτοτυπία να είναι συναινετική [4]. Μήπως λοιπόν η όποια παραβίαση του Συντάγματος είναι θέμα ερμηνείας των συνταγματολόγων και των δικαστών; Προφανώς είναι κι αυτό. Όμως το Σύνταγμα δίνει στους Έλληνες το δικαίωμα και την υποχρέωση να κρίνουνώστε αν χρειαστεί να το υπερασπιστούν. Πώς να κρίνουν; Με το εφόδιο που όλοι έχουν και λέει ο ποιητής: «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική»[5]. Για να κρίνετε λοιπόν μόνοι σας αναφέρω κάποια (λίγα λόγω χώρου) παραδείγματα.

Άρθρο 4 § 5: «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Διακρίνετε κάτι που να επιδέχεται τη μια ή την άλλη ερμηνεία; Μήπως το «ανάλογα» σημαίνει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε ή δεν κατανοούμε; Προφανώς όχι, οπότε οι κυβερνόντες: (i) Είναι τούβλα στα μαθηματικά. (ii) Δεν θέλουν ή είναι ανίκανοι να κατανείμουν τα δημόσια βάρη «ανάλογα».

Άρθρο 53 § 1: «Οι βουλευτές εκλέγονται για τέσσερα συνεχή έτη που αρχίζουν από την ημέρα των γενικών εκλογών». Η τετραετία ισχύει ήδη από το Σύνταγμα του 1864 και προφανώς αφορά ξένους μελετητές!! Μην πιστέψουν οι άνθρωποι πως εκλογές στην Ελλάδα γίνονται όποτε γουστάρει ο Πρωθυπουργός (ή ο Βασιλιάς παλιότερα).

Άρθρο 41 § 2: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Βουλή με πρόταση της Κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας.» Το 2007 έγιναν πρόωρες εκλογές και το «θέμα εξαιρετικής σημασίας» ήταν η οικονομία. Συγκεκριμένα η ψήφιση του προϋπολογισμού !!! Δηλαδή ενός νόμου που ψηφίζεται ανελλιπώς κάθε χρόνο. Το 2009 έγιναν πάλι πρόωρες εκλογές. Όμως, «Αποκλείεται η διάλυση της νέας Βουλής για το ίδιο θέμα» (Αρ. 41 § 2). Έτσι το «θέμα εξαιρετικής σημασίας» δεν ήταν η οικονομία, όπως ίσως πιστέψατε, αλλά αν είναι θεμιτό να πάρει ο Ολυμπιακός κι άλλο πρωτάθλημα. Για τις εκλογές του 2012 ήταν η προφητεία των Μάγια και γι’ αυτές του 2013 θα είναι ο υποβιβασμός της ΑΕΚ.

Άρθρο 79 § 2: «Όλα τα έσοδα και έξοδα του Κράτους πρέπει να αναγράφονται στον ετήσιο προϋπολογισμό και τον απολογισμό.» Ζητώ συγνώμη γιατί το 2006 έγραφα: «Εκείνο το «Όλα» στα ελληνικά της κυβέρνησης τι ακριβώς σημαίνει; … Πότε και σε ποιον προϋπολογισμό εμφανίστηκαν τα χρέη του κράτους σε ΙΚΑ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ κλπ; Ποτέ και σε κανέναν. … «Δημιουργική λογιστική» για να μην εμφανιστεί το έλλειμμα στις πραγματικές του διαστάσεις. Όμως αργά ή γρήγορα τα ενδοκυβερνητικά χρέη αλλά και η «αρρώστια» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα έρθουν στην επιφάνεια και τότε τα δημοσιονομικά θα πάνε περίπατο στο φεγγάρι». Έσφαλα, δεν πήγαν στο φεγγάρι αλλά σε άλλο γαλαξία.

Άρθρο 14 § 2: «Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται». Το Σύνταγμα απαγορεύει τις απαγορεύσεις. Ε και; Οι «illuminati» θέτουν τους νόμους πάνω από το Σύνταγμα. Έτσι, Νόμος Παυλόπουλου απαγορεύει τη δημοσιοποίηση των δημοσκοπήσεων 15 μέρες πριν τις εκλογές. Νόμος Βενιζέλου για τα ΜΜΕ, φροντίζει για τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους. Κι αν (πχ) ο Βαξεβάνης «δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις», υπάρχει η επιλεκτική ευαισθησία των εισαγγελικών αρχών που πιστεύουν πως «Σύνταγμα είναι ό,τι πιστεύουν ότι είναι».

Επειδή πολλοί αναγνώστες δεν είναι «μυημένοι» σε κάποια ζητήματα που θίγω στη συνέχεια, να πω λίγα κατατοπιστικά. Οι πηγές δημόσιου δικαίου, στο σύνολό τους, συντάσσουν μια πυραμίδα δικαίου. Σ’ αυτήν, η κάθε πηγή έχει τη δική της ιεραρχημένη θέση. Αυτή η ιεραρχία είναι απαραίτητη: (i) για να αποφεύγονται συγκρούσεις μεταξύ των κανόνων δικαίου και (ii) για να διαπιστώνεται η νομιμότητα, αφού η κάθε πηγή οφείλει να «υπακούει» στις ιεραρχικά ανώτερές της. Την πυραμίδα ιεραρχικά αποτελούν : (1) Το Σύνταγμα (2) Το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (3) Ο τυπικός νόμοςκαι ο κανονισμός της Βουλής (4) Ο ουσιαστικός νόμος (5) Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (ΠΝΠ) (6) Τα εκτελεστικά προεδρικά διατάγματα (7) Οι ατομικές πράξεις της δημόσιας διοίκησης.

Παρατηρήσεις. (α) Το Σύνταγμα είναι  υπεράνω των πάντων και : (α1) Είναι  σχετικά αυστηρό γιατί επιτρέπει  την αναθεώρησή του, αλλά και αυστηρό  γιατί την επιτρέπει μόνο με ειδική διαδικασία και ειδικό όργανο (άρθρο 110). (α2) Είναι απολύτως αυστηρό γιατί απαγορεύει την αναθεώρηση σειράς διατάξεων. Πχ. τη μορφή του πολιτεύματος, τη διάκριση των λειτουργιών, την θρησκευτική ελευθερία, την προστασία της αξίας του ανθρώπου (τ’ ακούτε χρυσαυγίτες;) κλπ. Οι διατάξεις αυτές αποτελούν τα όρια της αναθεώρησης και απαρτίζουν το σκληρό πυρήνα του Συντάγματος. (β) Όλες οι διατάξεις θεωρούνται ΙΣΟΤΙΜΕΣ μεταξύ τους. Δηλαδή καμιά δεν είναι ιεραρχικά ανώτερη από οποιαδήποτε άλλη. Ούτε καν άτυπα και δεν εξαιρούνται οι απολύτως προστατευόμενες (του σκληρού πυρήνα) (γ) Ουσιαστικός και τυπικός νόμος. Ο ουσιαστικός είναι μια δικαιϊκή πράξη της πολιτείας, που έχει κανόνες δικαίου, ανεξάρτητα από το όργανο που την εξέδωσε και τη διαδικασία προέλευσής της. Ο τυπικός νόμος, έχει δεν έχει κανόνες δικαίου, εκδίδεται από τα όργανα που έχουν νομοθετική αρμοδιότητα (Βουλή και Πρόεδρος της Δημοκρατίας), σύμφωνα με την συνταγματική νομοπαραγωγική διαδικασία. Δηλαδή κριτήριο προσδιορισμού του τυπικού νόμου είναι το κατά πόσο εκδίδεται ή όχι από το Κοινοβούλιο. Όπως βλέπετε στην ιεράρχηση, ο τυπικός νόμος είναι πάνω από τον ουσιαστικό νόμο και τις ΠΝΠ και ισότιμος του κανονισμού της Βουλής. (δ) Η παραγωγή των νόμων γίνεται με την άσκηση της νομοθετικής λειτουργίας, που διακρίνεται σε τακτική και εξαιρετική (σ’ αυτήν υπάγονται οι ΠΝΠ). Η διαδικασία ξεκινά με την νομοθετική πρωτοβουλία και τέτοια διαθέτουν η Βουλή (οπότε έχουμε πρόταση νόμου) και η κυβέρνηση (οπότε έχουμε σχέδιο νόμου). Ειδικά για συντάξεις απαιτείται, σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 73 §2), η προηγούμενη γνωμοδότηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου.

Ελπίζοντας πως βοήθησα λίγο τους «αμύητους» επανέρχομαι στην παραβίαση  του Συντάγματος με αυτά που γίνονται εδώ και τρία χρόνια. Αφορούν καιτο σκληρό πυρήνα του Συντάγματος καταλύοντας το πολίτευμα και τη Δημοκρατία. Αναφέρομαι στην κυβερνητική «βιομηχανία» παραγωγής Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ). Παραθέτω τη διάταξη για τις ΠΝΠ. Άρθρο 44 § 1: «Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Οι πράξεις αυτέςυποβάλλονται στη Βουλή για κύρωση σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 72 παράγραφος 1, μέσα σε σαράντα ημέρες από την έκδοσή τους ή μέσα σε σαράντα ημέρες από τη σύγκληση της Βουλής σε σύνοδο. Αν δεν υποβληθούν στη Βουλή μέσα στις προαναφερόμενες προθεσμίες ή αν δεν εγκριθούν από αυτή μέσα σε τρεις μήνες από την υποβολή τους, παύουν να ισχύουν στο εξής». Περνώ στα ζητήματα που προκύπτουν.

(1) Με τις ΠΝΠ η κυβέρνηση  εκδίδει κανονιστικές πράξεις,  χωρίς την προηγούμενη έκδοση  τυπικού νόμου και με τη Βουλή να λειτουργεί !! Είναι πρόδηλο πως έτσι παρακάμπτεται το σώμα των βουλευτών και άρα θίγεται βάναυσα η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας; Θα πουν κάποιοι πως οι ΠΝΠ θα κυρωθούν από τη Βουλή. Σωστό. Όμως η κύρωση από τη Βουλή σε καμιά περίπτωση δεν αναπληρώνει και τη συζήτηση των νομοσχεδίων. Μια συζήτηση που το Σύνταγμα επιτάσσει να γίνεται και πολύ σωστά, αφού είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Συζήτηση που πιθανόν να τροποποιούσε νόμους, έστω κι εν μέρει.

(2) Όταν η ΠΝΠ έρθει για  κύρωση οι βουλευτές δεν μπορούν  να προβούν σε τροποποιήσεις.  Ή την κυρώνουν ή όχι. Αν  αυτός δεν είναι εκβιασμός  τότε τι είναι; Και το κυριότερο. Ποιος είναι ο ρόλος των βουλευτών όταν η Βουλή μετατρέπεται σε απλό όργανο κύρωσης νόμων που αποφάσισε ο Πρωθυπουργός και οι «κηπουροί» του;

(3) Ας υποθέσουμε πως η βουλή, ως κυρίαρχο σώμα, «μέσα σε τρεις μήνες από την υποβολή» της ΠΝΠ δεν την κυρώνει. Γιατί κάποιοι βουλευτές σχημάτισαν άποψη, άλλαξαν τα δεδομένα, οι συσχετισμοί κλπ. Τι γίνεται; Προσέξτε τη διατύπωση του Συντάγματος : «παύουν να ισχύουν στο εξής». Οι ΠΝΠ,ΟΧΙ τα αποτελέσματα που ήδη έχουν επέλθει στους τρεις μήνες εφαρμογής τους. Σαμαράς, Βενιζέλος και παρατρεχάμενοι, έκαναν αυτό που ήθελαν ερήμην της Βουλής για τρεις μήνες. Κι άμα λάχει ξαναφτιάχνουν μια άλλη ή και ίδια ΠΝΠ για τους επόμενους τρεις μήνες κοκ. Τα συμπεράσματα δικά σας.

(4) Η θέσπιση των συγκεκριμένων νόμων είναι επείγουσα; Είναι η καραμέλα Σαμαρά, Βενιζέλου κλπ, οπότε ας υποθέσουμε πως είναι. Το Σύνταγμα επιτρέπει στην κυβέρνηση να φέρνει στη Βουλή αυτά που θέλει με τη διαδικασία κατεπείγοντος ή επείγοντος χαρακτήρα νομοσχεδίων. Γιατί δεν το κάνει; Γιατί το ζήτημα δεν είναι «το επείγον» αλλά καθαυτή η συζήτηση των νόμων που η κυβέρνηση δεν τη θέλει; Και πολύ περισσότερο βέβαια δεν θέλει τις επικίνδυνες ψηφοφορίες στη Βουλή. Αδειάζει με ντρίπλα τη Βουλή, σκοράρει σε κενή εστία και τα σκυλιά δεμένα.

(5) Το επείγον ή επίκαιρο ζήτημα που επικαλείται η κυβέρνηση και ρυθμίζει με ΠΝΠ, όταν φτάσει στη Βουλή τι είναι; Προφανώς μη επείγον και ανεπίκαιρο, αφού ήδη ισχύει 3 μήνες. Πιστεύει κανείς στα σοβαρά πως ο βουλευτής της συμπολίτευσης, θα ασχοληθεί ή θα μελετήσει ένα τετελεσμένογεγονός; Ή πως διανοείται να καταψηφίσει κάτι που ήδη ισχύει;

(6) Το περιεχόμενο των ΠΝΠ υπάγεται σ’ αυτό που το Σύνταγμα με σαφήνεια ορίζει, δηλαδή «έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης»; Αν κάποιος έχει ίχνη σοβαρότητας, ξέρει την απάντηση. Εκτός αν η οργάνωση και λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, η διαθεσιμότητα των υπαλλήλων, η μεταφορά των μαθητών, τα βρεφικά γάλατα, οι μοτοσικλέτες, τα τρίκυκλα, Φροντιστήρια, Κολέγια, Ιδιωτικά γραφεία εύρεσης εργασίας κλπ, είναι ταυτόχρονα και έκτακτη και εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη, όπως απαιτεί το Σύνταγμα.

Η συνέχεια στο Β’ μέρος

Χρήστος Γιαννίμπας

yanibas@on.gr

ΥΓ. Παραμονή Χριστουγέννων τα παιδιά είπαν τα κάλαντα. Φυσικά αυτό δεν είναι είδηση. Την ίδια μέρα ο Σαμαράς κατέθεσε στη Βουλή επτά (7) ΠΝΠ για κύρωση (σε κάποιες έληγε η συνταγματική προθεσμία). Ούτε αυτό είναι είδηση γιατί από τη μέρα που ορκίστηκε, αυτός μεν έχει στο ενεργητικό του δεκαοκτώ (18)!!! ΠΝΠ, η δε Βουλή μόλις τέσσερεις (4) «κανονικούς» νόμους. Που είναι η είδηση; Στο γεγονός πως κατέθεσε ΠΝΠ στις 24 Δεκέμβρη με τη Βουλή κλειστή λόγω εορτών. Πως το έλεγε ο μακαρίτης Βλάσσης Μπονάτσος; Άλλα κόλπα !!!

[1] Ομιλία ΓΑΠ στο Ζάππειο 14/12/2009

[2] «Η Ρώμη μίλησε, η υπόθεση έκλεισε».

[3] Φράση που λέγαμε τα πρώτα  χρόνια της μεταπολίτευσης όταν  ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας  είχε την συνταγματική εξουσία  να διορίσει πρωθυπουργό οποιοδήποτε  πρόσωπο.

[4] Πρωτοτυπία γιατί το 1975 στη Βουλή έμεινε μόνο η ΝΔ αφού αποχώρησε η αντιπολίτευση. Το 1986 με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αποχώρησε η ΝΔ και μάλιστα την τελευταία στιγμή πριν την τελική ψηφοφορία. Το 2001 η πραγματική (κι όχι τηλεοπτική) ομοφωνία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ είχε ήδη εδραιωθεί. Το 2012 αποκαταστάθηκε και η τηλεοπτική.

[5] «Άξιον εστί» Ο. Ελύτη.