Η έπαρση του ηγεμόνα, το αίτημα της αποβολής του από το ευρωπαϊκό δημοκρατικό τόξο και η αμήχανη Ευρώπη

Ἀναρτήθηκε στὸ 15 Μαΐου 2013 ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10

Γραφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης

Πέρασε λίγο καιρός από τότε που το Βερολίνο, καυχήθηκε ότι επισύρει πάνω του τη ζήλεια των άλλων, απλά διότι είναι «ο καλύτερος μαθητής της τάξης».

Το κείμενο που ακολουθεί έχει γραφτεί πριν το Πάσχα, αλλά, κάτι οι γιορτές, κάτι άλλες έκτακτες ασχολίες που προέκυψαν, συνετέλεσαν ώστε να καθυστερήσω τη δημοσίευσή του. Όμως, το θέμα του είναι «διαχρονικό», και επομένως, πάντα επίκαιρο.

Όταν διάβασα τη δήλωση του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας ταράχθηκα λίγο : διότι τέτοιου είδους δηλώσεις, αρχίζουν και μου δημιουργούν αν πλέον η πολιτική λογική και η πολιτική σοβαρότητα είναι παρούσα ή έχει μεταναστεύσει. Και φυσικά, δεν περίμενα τη δήλωση αυτή για να πεισθώ για κάτι που ήδη έχω πεισθεί από πολλά άλλα και πολύ πιο σημαντικά γεγονότα, αναφορικά με την έπαρση του Βερολίνου : γεγονότα που όλα έχουν ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους, την αδιαμφισβήτητη ηγεμονική νοοτροπία της Γερμανίας, την αδιαμφισβήτητη άσκηση τούτης της ηγεμονίας.

Η έπαρση του Ηγεμόνα της Ευρώπης είναι ακριβώς το θέμα τούτου του άρθρου μου.

Επαίρεσαι, λοιπόν, Βερολίνο, ότι είσαι «ο καλύτερος μαθητής», γι’ αυτό και σε ζηλεύουν «κάπως» οι λιγότερο «καλοί» μαθητές.

Αλλά, ω! επαρμένε Ηγεμόνα, η «επιτυχία» σου, «ξεχνάς» να μας πεις, ότι είναι σε κάποιο βαθμό, μεγάλο θαρρώ, προϊόν «κλοπής της εξεταστέας» της κάθε φορά «ύλης».

Και δεν σε πληροφόρησε ποτέ, κανείς, ω! Ηγεμόνα, πως οι «καλύτεροι στα θρανία», δεν είναι πάντα και οι «καλύτεροι στο πεζοδρόμιο», στον «επαγγελματικό στίβο»;

Πόσο ασθενής είναι, η μνήμη σου, ω! επαρμένε;

Τα τελευταία εκατό χρόνια, για να μείνουμε μόνο σ’ αυτά, πόσες φορές δεν επιδίωξες την «επιτυχία», ω! Γερμανία, πατώντας επί πτωμάτων, στα πλαίσια απόλυτα συνειδητών όσο και κυνικών επιλογών, που σταθερά καθόριζαν και σήμερα επίσης καθορίζουν ΕΚ ΝΕΟΥ τις αντιλήψεις και τη δράση σου;

Ποια είναι όμως αυτή, η αντίληψή σου, που όταν την ακολούθησες, σήμαινε την έναρξη ανθρωποθυσιών για την ανθρωπότητα, και ιδίως για την Ευρώπη, όπου «προνομιακά» επεδίωκες την κυριαρχία σου;

Είναι ακριβώς η αντίληψη που έχεις για την ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ καθολική κυριαρχία σου στην Ευρώπη, πολιτική και οικονομική, είναι ο ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ εκγερμανισμός της Ευρώπης στα πλαίσια ενός πολιτισμικού ιμπεριαλισμού πάντα συνόδευε και σήμερα συνοδεύει τις άλλες μορφές ιμπεριαλισμού που επίσης είχες υιοθετήσει στο παρελθόν (όπως ο μιλιταριστικός ιμπεριαλισμός) ή και σήμερα (ο οικονομικός και πολιτικός ιμπεριαλισμός).

Είναι το όραμά σου, ω! ηγεμόνα, για μια Ευρώπη στην οποία εσύ πρωτίστως πα παίζεις το ρόλο του Πρώτου Λόρδου Προστάτη της «Δημοκρατίας», κι όλοι οι υπόλοιποι λαοί θα κατηγοριοποιηθούν ΟΠΩΣ ΠΑΛΑΙΑ, (κάτι που ήδη άρχισε να συμβαίνει ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ), σε «τάξεις», όπου στην ανώτερη κλίμακα θα βρίσκονται οι πιο «εύρωστοι» λαοί, με προφανές το ποιος θα είναι ο «Λαός των Κυρίων» που θα βρίσκεται στη κορυφή της κλίμακας, και επίσης προφανές, ποιοι θα βρίσκονται στις παρακάτω «τάξεις», και με ακόμα πιο προφανείς το τι θα σημαίνει αυτό όχι μονάχα από άποψη βιοτικού επιπέδου, μα και από άποψη πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο και από άποψη εθνικής ανεξαρτησίας του κάθε κράτους που θα ανήκει σε κάποια απ’ τις «τάξεις» αυτές

Ω! επαρμένε Ηγέτη! Σε ζηλεύουν λες!

Μα τι να ζηλέψω;

Ό,τι για σένα αποτελεί «θεμελιώδη αξία», κοινωνική, πολιτική, οικονομική, για μένα αποτελεί «θεμελιώδη απαξία». Διότι διαφωνούμε στη καρδιά του αξιακού σύμπαντος : στο πώς βλέπεις εσύ τον άνθρωπο, και πώς τον βλέπω εγώ.

Ό,τι ζηλεύεις με αφήνει διάφορο!

Γεννήθηκες, για να ανατραφείς και να ζήσεις σα και καλολαδωμένη και καλοκουρδισμένη μηχανή.

Γεννήθηκα για να ζήσω σαν άνθρωπος, γεννήθηκα ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΩ ΜΗΧΑΝΗ!

Γεννήθηκες για ν’ αγαπάς και να ερωτεύεσαι «προγραμματισμένα» και προς Θεού, όχι σε βάρος της οικονομικής σου «απόδοσης». Βρίσκεις τη χαρά στην οικονομική απόδοση και στους «υγιείς» οικονομικούς δείκτες.

Σίγουρα δεν είναι ο τρόπος μου, και το πολιτισμικό μου υπόβαθρο, τόσο διαφορετικό απ’ το δικό σου, μού επιβάλλει ν’ αγαπώ και να ερωτεύομαι διαφορετικά.

Και σε ό,τι αφορά της «υγεία» των οικονομικών σου δεικτών, η διαφορά μας είναι τεράστια στο ζήτημα αυτό : εσύ, αν ήταν να επιλέξεις μεταξύ της ζωής και του θανάτου, των οικονομικών δεικτών και των ανθρώπων, ίσως, για τους υπηκόους σου, τους πολίτες σου, να ήσουν πιο ουμανιστής, όμως, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ, Η ΠΑΛΙΟΤΕΡΗ ΚΑΙ Η ΤΩΡΙΝΗ, δείχνει, ότι προκειμένου για τους αλλοεθνείς, δεν έχεις και μεγάλους δισταγμούς για το τι θα επέλεγες, και πάντως σήμερα το επιλέγεις στη περίπτωση της Ελλάδας και ακόμα πιο πρόσφατα της Κύπρου : προέχει, για τους «κατώτερους λαούς», η υγεία των οικονομικών δεικτών, και  όχι των ανθρώπων!

Δεν είναι τυχαίο ότι το αίμα ρέει άφθονο πια εδώ στη πατρίδα μου, ω! Ηγεμόνα!

Να σου θυμίσω τι έκανες εδώ;

Πήρες, ω! υπέροχε «γιατρέ», έναν βαριά ασθενή από το θάλαμο εντατικής παρακολούθησης, εντελώς αδύναμο φυσικά και ψυχικά, και τι έκανες, ω! άθλιε «γιατρέ»; Τον έντυσες με στολή αθλητή και τον πέταξες στο γήπεδο να αγωνιστεί και συναγωνιστεί πλήρως υγιείς αθλητές, και επειδή ανθρώπινα δεν μπορεί να σταθεί στο πόδια του, τρία τώρα χρόνια, έχεις το κνούτο στο χέρι, και τον μαστιγώνεις να σηκωθεί στα πόδια του κάθε φορά που πέφτει κάτω από τους φρικτούς πόνους και την αδυναμία του, ω! άθλιε «γιατρέ» του θανάτου!

Δεν είναι όμως ότι, ως «γιατρός» δεν γνώριζες εξ αρχής τι θα συνέβαινε : αυτός όμως ήταν ο ανομολόγητος αλλά ξεκάθαρος στόχος σου : το έδειξες άλλωστε και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, με τελευταία τη Κύπρο.

Για μένα, ην οικονομία έπρεπε να είναι ο σκλάβος του Ανθρώπου, και είναι φανερό, ότι κι εδώ βρίσκομαι στον αντίποδα των αντιλήψεών σου, ω! Ηγεμόνα!

Η αντίληψη που έχεις για την «εργασία που ελευθερώνει», αποδεικνύεται ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, περίτρανα, ότι σε τίποτα δεν μετέβαλες τις παλιές σου απόψεις.

Πώς μπορώ, επομένως να σε ζηλεύω, ω! επαρμένε Ηγεμόνα;

Πώς;

Και εν τέλει :

Ποιος είσαι εσύ, που αυτοαναγορεύθηκες τιμητής της ηθικής και της αξιοπρέπειας ξένων εθνών και λαών, κι έρχεσαι με τη θεϊκή ρομφαία να αποδώσης «δικαιοσύνη» σε ξένους τόπους, σε ξένους λαούς και έθνη; Από πότε λαοί και έθνη, δεν είναι σε θέση να αυτοκαθαρθούν και χρειάζονται ξένο ηθικό τιμητή; Και με ποια ιστορικά εχέγγυα αλήθεια, παλιότερα και σημερινά!

Ποιος είσαι λοιπόν;

Την απάντηση στο ερώτημα θα την λάβεις ξανά, και είμαι βέβαιος, το ίδιο οδυνηρά, όπως και στο παρελθόν, όταν σου είχε ξανατεθεί.

Αλλά, κι εσύ, ω! Ευρώπη, κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, όπως θέλεις να φαντάζεις, και αναφέρομαι βεβαίως στον παγκόσμιο δυτικό πολιτισμό, είτε αυτός κατέστη παγκόσμιος ειρηνικά, είτε με το στανιό, που ανέχεσαι ένα αλαζόνα Ηγεμόνα, που σέρνεσαι στα τέσσερα μπροστά του, δεν σου έμεινε πια ίχνος αξιοπρέπειας;

Το κάνεις; Επαναλαμβάνεις ΑΚΡΙΒΩΣ τον ίδιο ενδοτισμό μπρος ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΔΥΝΑΜΗ, όπως και στο παρελθόν; Τι θαρρείς; Ότι θα δρέψεις κάτι διαφορετικό, εξόν από ταπείνωση και αθλιότητα για τους λαούς σου;

Δεν είσαι άμοιρη όσων συμβαίνουν και όσα χειρότερα θα συμβούν, ω! Ευρώπη!

Κι εσύ, Ευρώπη, που ανέχεσαι λαοί σου εν ονόματι ενός αρρωστημένου οικονομισμού ν’ ακρωτηριάζονται η αξιοπρέπειά τους, τα θεμελιώδη ανθρώπινα, κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά δικαιώματά τους, εσύ, είσαι υπεύθυνη της δικής σου παρακμής.

Εσύ, Ευρώπη, ΔΕΝ είσαι ΑΥΤΟ που πριν μισό και πλέον αιώνα, κάποιοι σε οραματίστηκαν : για την ακρίβεια, είσαι ΤΟ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ εκείνου του οράματος.

Έχεις, ω! Ευρώπη, εκφυλιστεί σε μια Ανώνυμη Εταιρεία. Λειτουργείς, σχεδιάζεις, σκέφτεσαι ως αγοραία οντότητα. Αγοραία η σκέψη σου, αγοραία η δράση σου, αγοραία τα όνειρά σου.

Στα αγοραία αυτά όνειρά σου, δεν υπάρχουν πολίτες, υπάρχει ο «συντελεστής παραγωγής εργασία». Το «κράτος» σου, ένα απέραντο εργοστάσιο, οι λαοί σου, ένα απέραντο εργατικό δυναμικό. Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχει ένα «εργασιακό περιβάλλον».

Όταν, ω! Ευρώπη, ακούς ότι τα εκατομμύρια των ανέργων σου αν συνασπίζονταν σε Κράτος θα συγκροτούσαν το πολυπληθέστερο ίσως Κράτος της Ευρώπης, όταν  ακούς ότι δεκάδες δεκάδων χιλιάδες σ’ όλη την Ευρώπη είναι άστεγοι,  όταν ακούς ότι χιλιάδες σ’ όλη την Ευρώπη αυτοκτονούν από ανέχεια, όταν ακούς ότι χιλιάδες σ’ όλη την Ευρώπη είναι τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ, όταν ακούγοντας ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ όλα αυτά δεν αντιδράς, και δεν πετάγεσαι στον ύπνο σου, και δεν λες : «Όχι, αυτό δεν μπορεί να το ανεχτεί η συνείδησή μου, όταν η συνείδησή σου δεν επαναστατεί σ’ αυτή τη βαρβαρότητα, όταν δεν εξανίστασαι διότι ΜΠΟΡΕΙΣ να αντιμετωπίσεις αυτή τη βαρβαρότητα αρκεί να ξεφύγεις από την αγοραία και οικονομίστικη πολιτική του Ηγεμόνα», τότε, εγώ σου λέω : «Για μένα δεν είσαι απολύτως τίποτα, όταν είσαι ανάξια να διασφαλίσεις τα ανθρώπινα, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά ευρωπαϊκά κεκτημένα. Πόσα θα σου στοίχιζε, ω! παρηκμασμένη Ευρώπη, να βρεις εργασία, να στεγάσεις, να θρέψεις τα άτυχα αυτά παιδιά σου; Πόσα; Κι αν δεν τάχεις, τότε τύπωσε ΝΕΟ χρήμα : τι αξίζει ένας πληθωρισμός μία ή δύο ή τρείς μονάδες παραπάνω, μπρός στα εκατομμύρια των ψυχών αυτών;»

Όταν, ω! Ευρώπη, ακούς τον Ηγεμόνα να μιλά για υποδούλωση όσων λαών και των Κρατών που αποτυγχάνουν οικονομικά, και εσύ, που θέλεις να λες ότι έχεις τις ρίζες σου στον ελληνικό πολιτισμό, να σου θυμίσω ότι μας χωρίζουν πάνω από 2.600 χρόνια από τότε που εδώ, στην Αθήνα, ο Σόλων κατήργησε την απώλεια της ελευθερίας λόγω οικονομικών χρεών; Πόσο πιο πίσω θα επιτρέψεις να πάνε τα πράγματα;

Όταν, ω! Ευρώπη, πάνω από 70 πια χρόνια, η Ευρώπη δεν μπόρεσε να συγκλίνει στις πολιτισμικές, οικονομικές και κοινωνικές ιδιαιτερότητες των κοινωνιών και λαών της, ΕΝΤΟΣ των ίδιων των συνόρων της, και αρκεί μια σοβαρή κρίση, όπως σήμερα, για να στρέψει λαούς εναντίον άλλων λαών, συντασσόμενοι άκριτα πίσω από διχαστικές ηγεσίες, κι όταν δημιουργούνται ξενοφοβικές καταστάσεις εντός των κόλπων των ίδιων των λαών σου, που επιχειρούν να στρέψουν στην ουσία κάποιους ευρωπαϊκούς λαούς εναντίον άλλων, θεωρώντας ότι κάποιοι αποτελούν «άχθος» για κάποιους άλλους, τότε, ω! Ευρώπη, έχεις εισέλθει, μαζί με άλλους επίσης σοβαρούς λόγους, σε ένα τούνελ που σε οδηγεί, ΓΙ’ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΟΠΩΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, σε σκοτεινά μονοπάτια.

Πόσο ακόμα θ’ αφήσεις τούτη την επικίνδυνη Δύναμη να μοιράζει πόνο, αθλιότητα, ολοκληρωτισμό και ανελευθερία;

O tempora, o mores!

Ξαναδείτε την ταινία «Μοντέρνοι Καιροί», ξαναδιαβάστε τα εγχειρίδια για τον Μεσαίωνα, διότι το σήμερα, πια, ολοένα και περισσότερο ερμηνεύεται με αρχαίες πηγές, δείγμα πως πλησιάσαμε πολύ το πιο μαύρο και απεχθές χθες.

Η Ιστορία δεν μπορεί να ξαναπαιχτεί ως αθώα φάρσα, μα μονάχα ως δράμα.

Κι ακόμα παραπέρα όμως, ιδού η πρόκληση για όσους ΔΕΝ επωάζουν απλά τα αυγά του ολοκληρωτισμού, μα έχουν καταστήσει τον ολοκληρωτισμό μια πραγματικότητα.

Να κηρυχθεί εκτός του ευρωπαϊκού συνταγματικού τόξου η γερμανική ευρωπαϊκή πολιτική, αφού αναγνωρισθεί ο ολοκληρωτικός της χαρακτήρας, αφού αναγνωρισθεί ότι έχει υπερβεί το δημοκρατικό και συνταγματικό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό ευρωπαϊκό κεκτημένο, και όχι μόνο αυτό : απειλεί να το υποκαταστήσει με την ολοκληρωτική της φιλοσοφία.

Σκέφτομαι αν υπάρχουν εκείνα τα αντικειμενικά χαρακτηριστικά στην κυρίαρχη πολιτική που καθορίζει τις οικονομικές και όχι μόνο εξελίξεις στην Ευρώπη, που με τη παρουσία τους θα επιβεβαίωναν την ανάδυση ενός νέου ολοκληρωτισμού στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, και αν ναι, τότε, μήπως θάπρεπε να αναληφθεί μια πανευρωπαϊκή πρωτοβουλία προκειμένου να τεθούν εκτός του ευρωπαϊκού συνταγματικού τόξου εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που παράγουν και κυρίως επιβάλλουν ως πολιτική πραγματικότητα αυτά τα χαρακτηριστικά. Αυτό είναι το ερώτημά μου, που θέτω, το οποίο σε ό,τι με αφορά το απάντησα ήδη προ ολίγου.

Η Γερμανία, ν’ αποβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, αν η επιβίωση της πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους δεν είναι δυνατό να εξασφαλισθεί διαφορετικά παρά μονάχα μέσω αυτής της διαδικασίας.

Και όχι μόνο η Γερμανία, μα και κάθε άλλη χώρα που η επίσημη πολιτική της κινείται εναντίον του ευρωπαϊκού δημοκρατικού τόξου.

Θα μπορούσα να πω τούτο : αν ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ το να «αποκλίνεις σημαντικά» από τους οικονομικούς στόχους, είναι επαρκής συνθήκη ώστε να λέγεται και ΚΥΡΙΩΣ να γίνεται πράξη, να χάνεις την εθνική σου κυριαρχία, ΤΟ ΝΑ ΑΠΟΚΛΙΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΑΚΟΜΑ ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΟ ΛΟΓΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ, ΕΠΙΣΗΣ, ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΣΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. Σπεύδω όμως να σημειώσω, πως το επιχείρημα της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, το θέτω εδώ, απλά για να αποδυναμώσω το επιχείρημα της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας όπως τώρα ισχύει για λόγους οικονομικούς. Διότι αποτελεί πάγια θέση μου, πως οποιαδήποτε εξωτερική δύναμη, για οποιοδήποτε λόγο, επεμβαίνει στα εσωτερικά άλλου Κράτους, αυτό αποτελεί για μένα ανεπίτρεπτη κατάσταση, ΔΙΟΤΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΤΗ. Ακόμα και σε περιπτώσεις ανθρωπισμού, η διεθνής εμπειρία έχει δείξει, το πόσο αυτός ο λόγος έχει τσαλαπατηθεί στη πράξη, απλά για να εξυπηρετηθούν ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, έτσι ώστε, η θέση αυτή να είναι σχεδόν άτεγκτη.

olympia.gr