Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

Έλαβα το μηνυμα που ακολουθεί και επειδή μου άρεσε πολύ το ανέβασα στο μπλοκ μου.
ΣΓΣ
Ο Γιώργος Σεφέρης, τον Οκτώβρη του 1944 και ενώ το πλοίο που μετέφερε στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα την Κυβέρνηση του Καΐρου, ευρίσκετο στον "τελευταίο, προ της αποβιβάσεως στον Πειραιά, σταθμό "[σε λιμάνι κοντά στη Νάπολη] έγραψε το περίφημο ποίημα "Τελευταίο Σταθμό" ..

Ήταν ένα ηχηρό μήνυμα προς την τότε Κυβέρνηση του Καιρού, που όπως γνωρίζουμε με τις ευλογίες των Άγγλων έρχονταν στη απελευθερωμένη Ελλάδα, την καθημαγμένη από την αιματοβαμμένη αλλά περήφανη αντίσταση των εις την κατοχική Ελλάδα αγωνισθέντων πραγματικων Πατριωτών..[Ο Λεωνίδας-- όπως γνωρίζουμε-- το Μολών Λαβέ το είπε στις Θερμοπύλες και όχι από το Κάιρο...]*

Στο ποίημα αυτό ο Σεφέρης γράφει τον περίφημο στίχο:

"..Ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων,,"

Ο Λάζαρος Μαύρος, ο αγωνιστής πατριώτης δημοσιογράφος, που με τιμά με την αγωνιστική φιλία του, θυμήθηκε προφανώς αυτή την -μέσω Γιώργου Σεφέρη -πατριωτική κραυγή του "Τελευταίου Σταθμού" και με μια μνημειώδη πατριωτική ομιλία του απαντά στην τιμή που του κάνανε τα προσφυγικά σωματεία στην εξακολουθούσα αιματοβαμμένη Κύπρο,

Σας τον κοινοποιώ για να λάβετε αντίδωρο από αυτήν την ιεροτελεστία,

Όσο θα υπάρχουν Λάζαροι Μαύροι στην Κύπρο -- και υπάρχουν πάρα πολλοί -- άσχετα αν ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος Κυπριακός Λαός διέπραξε το μεγαλύτερο πολιτικό σφάλμα να απομακρύνει τον Εθνάρχη Τάσσο Παπαδόπουλο -- δεν θα κοιμάται ήσυχος ο νεοταξικός ιμπεριαλισμός και οι πεμπτοφαλαγγίτες συνοδοιπόροι του στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Δημήτρης Αλευρομάγειρος

Α Ν Τ Ι Φ Ω Ν Η Σ Η
ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ
ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΝΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ
ΕΝΩΣΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ & ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΩΝ ΚΥΠΡΟΥ
Πολιτιστικό Κέντρο Εκτοπισμένων Καραβιωτών
Λευκωσία Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

Δ Ε Ν θα έπρεπε μια τέτοια εκδήλωση, αγαπητοί φίλοι!
Με την ίδια λογική που δεν θα έπρεπε να χρειαστεί να δημιουργηθεί και η δική σας Ένωση Προσφύγων και Εκτοπισμένων Κύπρου.
Με τη λογική ότι:

Α Π Ο το τέλος του ατιμωτικού εκείνου Αυγούστου 1974,
της ήττας, του ξεριζωμού, του εκτοπισμού και της προσφυγιάς,
θα έπρεπε όλες και όλοι να ανακηρύσσαμε εαυτούς
Κερυνειώτες, Βαρωσιώτες, Καρπασίτες, Μορφίτες, Κυθραιώτες, Δικωμίτες
και να δρούσαμε από κοινού ακατάπαυτα,
μη γίνουμε Σμυρνιοί, Αϊβαλιώτες, Ίμβριοι, Τραπεζούντιοι, Πόντιοι, Μικρασιάτες...

Δ Ε Ν αισθάνομαι ότι έπραξα τι το εξαιρετικό ώστε να μου αναλογεί μερίδιο της σημερινής τιμητικής τελετής.
Αντίθετα, νιώθω ότι, ελάχιστα – ε λ α χ ι σ τ ό τ α τ α - από όσα οφείλαμε και ιδίως από όσα μπορούσαμε να επιτελούμε, έχω πράξει.
Φρονώ δηλαδή ότι έχουμε αποτύχει στο κύριο και πρωταρχικό:
Να έχουμε μια πατρίδα άξια, πρόθυμη και ικανή να επιστρατεύει άπαντες
και να αξιοποιεί αποτελεσματικά τις δυνατότητες ενός εκάστου
στην απελευθερωτική κατεύθυνση του χρέους μας.

Αγαπητοί φίλοι,
Μακράν εμού οι επιτήδειες ταπεινοφροσύνες επίδειξης.
Βλέπω με φόβο γύρω μου όσα και εσείς καθημερινά φοβάστε.

- Με τρομοκρατούν οι ριψάσπιδες και οι αυτόμολοι. Που όλο και πληθαίνουν.

- Με τρομοκρατεί πόσοι πολλοί μηδίσαντες είναι έτοιμοι να κόψουν ξανά το κεφάλι του πεσόντος Ονήσιλλου, να το κρεμάσουν στην πύλη της Αμαθούντας για τις μέλισσες.

- Με συντρίβει, με εξουθενώνει που ο μέγας αρχιτέκτονας της νίκης επί των Μήδων στη Σαλαμίνα, ο Θεμιστοκλής, όσα κι αν του πετροβόλησε η αγνωμοσύνη των Αθηναίων, κίνησε οδοιπόρος στα Σούσα με τις προσκλαύσεις του στον Ξέρξη για μια εξευτελιστική σατραπεία αυτοδικαίωσης, δήθεν!

- Με συντρίβει που ο λαμπρότατος σχεδιαστής και συναρχηγός της Σικελικής Εκστρατείας, ο Αλκιβιάδης, αυτομόλησε στους εχθρούς, παραγγέλλοντάς τους πώς να νικήσουν την πατρίδα του.

Θέλω να σας πω τούτο:
Δυστυχώς δεν είναι νομοτελειακό ότι μετά τις Θερμοπύλες και τη Σαλαμίνα θα ακολουθούν πάντοτε οι Πλαταιές.

Δεν είναι νομοτελειακό ότι, μετά που πέρασαν οι Μήδοι το 1974 και τους αποκρούσαμε την 24η Απριλίου 2004, θα ακολουθήσει η εξόρμηση σε νικηφόρα πορεία προς την απελευθέρωση.

Κάποιοι, που μαζί τους στοιχηθέντες δώσαμε τη μεγάλη αμυντική μάχη, υπέστειλαν τα λάβαρα. Πέταξαν το ξίφος. Εγκατέλειψαν τα μετερίζια.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Τώρα όμως είναι πολύ επικίνδυνο.

- Βιώνουμε τη μοναξιά σε ρημαγμένο όρυγμα.

- Διεξάγουμε υπό δυσμενέστερες συνθήκες, μάχη οπισθοφυλακών.

- Μας στερούν την αναχορηγία πυρομαχικών.

- Μας στερούν την πρόσκληση και αξιοποίηση εφεδρειών.

- Ακόμα και την ανανέωση φθαρέντος οπλισμού.

Θέλω επίσης να σας πω ότι:
Σπουδαίοι συμμαχητές μας, ανέκρουσαν πρύμναν. Kαι φοβάμαι ότι:

Εκείνοι που η προέλαση – περίπατός τους, αποκρούστηκε στο ατσάλινο τείχος του 76% της 24ης Απριλίου 2004, φρόντισαν, έκτοτε, με μαεστρία, να το μετατρέψουν σε διασκορπισμένο συρφετό βουτυροσπόνδυλων, κατά την, ξανά και ξανά, επαληθεύουσα διάγνωση του Βάσου Λυσσαρίδη.

Ακούστε αγαπητοί φίλοι.
Με συγκινεί βαθύτατα η τιμή που μου κάνετε. Την εκλαμβάνω ως ανάθεση επιπρόσθετου καθήκοντος. Ως αύξηση του χρέους μου.

Δεν ξέρω στ’ αλήθεια πόσο θα τα καταφέρω για να μην πέσω απ’ τα μάτια σας.

Θέλω να σας κοιτάξω έναν προς έναν στα μάτια και να σας πω, σήμερα Κυριακή, παραμονή της 3ης Μαρτίου, πενήντα ένα χρόνια από τότε, ότι εξακολουθώ να λογοδοτώ συντετριμμένος πάντοτε, στον Γρηγόρη Αυξεντίου της 3ης Μαρτίου 1957 του Μαχαιρά.

Λάζαρος Α.Μαύρος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου