Μαύρο χρήμα & Πωλητικοί

Αυτές τις μέρες παριστάμεθα μάρτυρες ενός καλό-κακό στημένου έργου, το οποίο είναι σκηνοθετημένο από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές με σκοπό να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι όλα τα γουρούνια δεν έχουν την ίδια μούρη και ότι οι μεν είναι τιμιότεροι από τους δε.

Μέσα από το βούρκο και τη λάσπη που βρίσκονται γρυλίζουν σ΄ όλες τις συχνότητες, για να τους ακούσουμε και να τους πιστέψουμε.

Δυστυχώς μας παραπλανούν αναλισκόμενοι και εστιάζοντας την όλη υπόθεση στις λεπτομέρειες. Αν στην υπόθεση εμπλέκονται πολλοί ή λίγοι, αν είναι κομματικά όργανα ή υπουργοί ή βουλευτές. Αν τα ποσά είναι τόσα ή τόσα εκατομμύρια και αν δόθηκα σε δόσεις ή όχι.

Το γεγονός είναι ένα. Τα κόμματα αναπνέουν και δροσίζονται από τον αέρα που κάνουν οι βεντάλιες των μαύρων χαρτονομισμάτων. Τη χωματολάσπη το μαύρο χρήμα τη έχει κάνει μαύρο βούρκο, για να αυξήσει την ευτυχία των γουρουνιών που πλατσουρίζουν χαρούμενα και ευτυχισμένα.

Αυτό είναι το προεκλογικό περιβάλλον μέσα από το οποίο θα γεννηθεί η νέα φουρνιά των εκλεκτών της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας, για να νομοθετήσουν και να μας κυβερνήσουν. Από τη γέννηση τους, από το λίκνο τους, δηλαδή εξ ορισμού τα καρβέλια θα ‘ναι στραβά. Θα είναι στραβά καρβέλια φτιαγμένα από μαύρο … αλεύρι.

Μετά απ’ όλα αυτά, τα πέραν κάθε αμφισβητήσεως πραγματικά γεγονότα, δηλ. του χρηματισμού των κομμάτων προεκλογικά και όχι μόνον με μαύρο χρήμα, διερωτάμαι αν η πολιτεία έχει το δικαίωμα να ψέγει τα όποια παραδικαστικά κυκλώματα, τους καθοιονδήποτε τρόπο χρηματιζόμενους δημόσιους λειτουργούς;

Τους αποκαλώ λειτουργούς επειδή το οποιοδήποτε μηχάνημα για να λειτουργήσει χρειάζεται κινητήριο δύναμη και λάδωμα.

Δεν τους αποκαλώ ΥΠ ΑΛΛΗΛΟΥΣ καθότι η πραγματική έννοια της λέξεως έχει χαθεί. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ενεργούν «υπό αλλήλους», δηλ. υπό τον ιδιώτη, ο οποίος και τους πληρώνει το μισθό τους, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, και το σύννομο δημόσιο συμφέρον. Ο δημόσιος υπάλληλος πρέπει να ισορροπεί σχοινοβατώντας, ώστε να αποδίδει το ακριβοδίκαιον, πέραν από κάθε συναλλακτική σχέση.

Παρένθεση.

Γνωρίζω μια περίπτωση όπου κάποιος ιδιώτης προσπαθούσε με φορτικότητα να πείσει έναν υπηρεσιακό παράγοντα, ένα δημόσιο υπάλληλο που ήξερε και εννοούσε βαθιά την έννοια του ΥΠ ΑΛΛΗΛΟΥ.

Ο υπάλληλος με υπομονή προσπαθούσε να εξηγήσει στον ιδιώτη ότι ο νόμος ήταν διαμετρικά αντίθετος προς αυτά που αυτός υποστήριζε. Η αντιπαράθεση κράτησε αρκετή ώρα ώσπου ο ενδιαφερόμενος ιδιώτης πείστηκε να μελετήσει ξανά την υπόθεσή του και να επανέλθει.

Της όλης συζήτησης ήταν παρόν κι ένας παλιός συνταξιούχος, περίπου 19 χρόνια μεγαλύτερος από τον υπάλληλο που αντιμετώπιζε τον επίμονο ιδιώτη. Με το που έφυγε ο ιδιώτης, ο συνταξιούχος πηγαίνει κλείνει τη πόρτα του γραφείου του δημοσίου υπαλλήλου – είχε αυτό το θάρρος – και απευθυνόμενος σ’ αυτόν του είπε ότι αν ήταν αυτός στη θέση του θα τον είχε πετάξει έξω με τις κλωτσιές. Ο εν ενεργεία δημ. υπάλληλος του αντείπε ότι αυτός ο ιδιώτης του κατέβαλε κάθε μήνα το μισθό του και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που δικαιούνταν την ανάλογη αντιμετώπιση. Ο πρώην δημόσιος υπάλληλος και νυν συνταξιούχος κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Και ψέλλισε: «Αμ, δεν το ‘ξερα ότι είσαι και κομμουνιστής!».

Κλείνει η παρένθεση.

Απότοκος της παγίας τακτικής, της νοοτροπίας και της συμπεριφοράς των κομμάτων είναι ο καθ’ όλην την κατιούσα ιεραρχία χρηματισμός.

Χωρίς «πεσκέσι» στον αγά τη δουλειά σου δεν την κάνεις. Ο μισθός που παίρνει είναι για να κάθεται και να ζεσταίνει την οποιαδήποτε υπηρεσιακή καρέκλα. Από ΄κει και πέρα για να επιτελέσει το έργο για το οποίο πληρώνεται θα πρέπει ο ενδιαφερόμενος ιδιώτης να καταβάλλει το κάτι τις του. Οι περισσότεροι δημόσιοι λειτουργοί έχουν τη νοοτροπία του «δερβενατζή» (επί τουρκοκρατίας και παλαιότερα υπήρχαν τα διάφορα, συνήθως στενά, περάσματα, τα δερβένια, στα οποία ορίζονταν φύλακες-φοροεισπράκτορες στους οποίους οι διερχόμενοι κατέβαλαν τον ανάλογο με τα μεταφερόμενα αγαθά φόρο) που πατώντας επάνω στο γραφειοκρατικό λαβύρινθο εξασκούν τον σατραπισμό τους και τον εξαργυρώνουν κατά το δοκούν.

Όλα τα προαναφερθέντα δεν συμβαίνουν στην ωραία μας χώρα, αλλά σε μια κάποια άλλη χώρα της τρελής μας φαντασίας.