Μακεδονικό, κατά τὸν Μάρκο Βαφειάδη! « Φιλονόη καὶ φίλοι……

Ἀπὸ τὸν/τὴν filonoipontou

Ἡ πολιτική τοῦ ΚΚΕ, κυρίως στὰ χρόνια τοῦ ἐμφυλίου, ἦταν τέτοια ποὺ καθόρισε τὴν γενικότερη στάσι μεγάλου τμήματος τοῦ πληθυσμοῦ. Εἶναι πάρα πολλοί ἐκεῖνοι, ἀκόμη καὶ μέσα ἀπό τοὺς κόλπους τοῦ ΕΑΜ, ποὺ ἄκουγαν ΚΚΕ καὶ γέμιζαν μὲ εἰκόνες φρίκης. Εἶχα τήν τύχη νὰ γνωρίσω δύο τέτοια πρόσωπα, πολεμιστές τοῦ βουνοῦ, ποὺ μετά τὰ Δεκεμβριανά παρέδοσαν τὸν ὁπλισμό τους καὶ διέγραψαν τόν παρελθόν τους καὶ τὴν σχέσι τους μὲ τὴν συγκεκριμένη παράταξι.

Ὁ λόγος; Ἡ προδοτική στάσις τοῦ ΚΚΕ στὸ θέμα τῆς Μακεδονίας μας, καὶ ἡ προσπάθεια ἀποσχίσεώς της ἀπό τὴν κυρίως Ἑλλάδα. Στὸ παρακάτω σημείωμα ὁ Φιλίστωρ, κάνει μίαν παρουσίασι ἀπό τὴν θέσι τοῦ Μάρκου Βαφειάδου, γιὰ τὶς ἀνθελληνικές δράσεις τοῦ ΚΚΕ. Κάτι ποὺ οἱ περισσότεροι σήμερα γνωρίζουμε.
Μία ἀπορία: Ἡ τότε στάσις τοῦ ΚΚΕ, ἔχει ἀλλάξει σήμερα σὲ κάτι; Ἕνα ἁπλό ἐρώτημα ποὺ δὲν χρήζει ἀπαντήσεως φυσικά…
Φιλονόη.

Η πολιτική του Κ.Κ.Ε. για το “ Μακεδονικό” από τον Μεσοπόλεμο ως τον Εμφύλιο σύμφωνα με τον Μάρκο Βαφειάδη

Βαφειάδης Μᾶρκος

Ο Μάρκος Βαφειάδης υπήρξε ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του ΚΚΕ σε όλη την διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Ήταν αρχικαπετάνιος των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στην Δυτική Μακεδονία, αρχιστράτηγος του ΔΣΕ και “ πρωθυπουργός” της “ προσωρινής Δημοκρατικής κυβέρνησης” που σχηματίστηκε στην ζώνη που ήλεγχε ο ΔΣΕ στα χρόνια του εμφυλίου, που όμως δεν αναγνωρίστηκε από καμία κυβέρνηση γιατί δεν είχε εγκατασταθεί σε κάποια μεγάλη πόλη. Στα τέλη του 1948 παύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από τα αξιώματα του από τον Ζαχαριάδη και έμεινε εξόριστος στην ΕΣΣΔ για 23 χρόνια. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα αποφάσισε να καταγράψει τις αναμνήσεις του από την περίοδο στην οποία πρωταγωνίστησε. Τα απομνημονεύματα του Βαφειάδη παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον και αποτελούν μια ολομέτωπη αχαλίνωτη επίθεση κατά του Ζαχαριάδη και του κύκλου των στελεχών που τον στήριξε (Ιωαννίδη, Μπαρτζιώτα, Βοντίτσιο, Ρούσσο, Κίσσαβο κτλ), τους οποίους ο Βαφειάδης τους κατηγορεί ανοιχτά ως προδότες του αγώνα του ΔΣΕ.
Επειδή ακριβώς διετέλεσε αρχηγός του ΕΛΑΣ στην Δυτική Μακεδονία και καταγόταν από την ευρύτερη περιοχή της, γνώριζε αρκετά καλά την πολιτική που ακολούθησε το ΚΚΕ για την Μακεδονία. Την πολιτική αυτή περιγράφει στο ακόλουθο απόσπασμα, υπογραμμίζοντας πάντως πως ο ίδιος αποδοκίμαζε την τακτική αυτή και με την εισήγηση του στην 4η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής το 1948, αλλά και με την πολιτική αφοπλισμού που ακολούθησε για τις μονάδες των σλαβόφονων αυτονομιστών του Goce.

“ …πρέπει να σημειώσουμε πως οι κάθε φορά αλλαγές στην στρατηγική επιδίωξη του ΚΚΕ στο “ Μακεδονικό” δεν ήταν πέρα για πέρα αυτόβουλεςαλλά και προϊόν αναπροσαρμογής σε θέσεις-αποφάσεις των διεθνών βαλκανικών κομματικών οργάνων, πα να πει ήταν αποφάσεις

Ζαχαριάδης Νίκος "Το κόμμα δεν παύει να διακηρύττει πως τελικά και οριστικά το μακεδονικό ζήτημα θα λυθεί αδελφικά μετά την νίκη της Σοβιετικής εξουσίας στα Βαλκάνια...Μόνο τότε ομακεδονικός λαός θα βρει την πλέρια εθνική του αποκατάσταση".

μισοεξαρτημένες, ίσως όχι και ορεξάτη η αποδοχή τους. Κάποιο χαρακτηριστικό δείγμα για την παραπάνω περίπτωση είναι το σημείο της απόφασης του 6ου συνεδρίου για το “ Μακεδονικό”, όπου μας πληροφορεί:
“ Το κόμμα δεν παύει να διακηρύττει πως τελικά και οριστικά το μακεδονικό ζήτημα θα λυθεί αδελφικά μετά την νίκη της Σοβιετικής εξουσίας στα Βαλκάνια…Μόνο τότε ομακεδονικός λαός θα βρει την πλέρια εθνική του αποκατάσταση”.

Όμως εκείνο που διαφοροποιεί το ΚΚΕ από τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα των γειτονικών βαλκανικών χωρών είναι τούτο: Ποτέ δεν πρόβαλλε εδαφικές διεκδικήσεις στον μακεδονικό γεωγραφικό χώρο των γειτονικών μας χωρών. Ενώ αντίθετα τα ΚΚ των γειτόνων μας, ιδιαίτερα της Γιουγκοσλαβίας, όχι μόνο στην διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου αλλά και μέχρι σήμερα συνεχίζουν να θεωρούν την Ελληνική Μακεδονία σαν ζωτικό γεωγραφικό τους χώρο και σαν πρωτεύουσα της Λ. Δ. τους όχι τα Σκόπια αλλά την Θεσσαλονίκη!!

Το 1946 ο Ζαχαριάδης με την συμφωνία Τίτο – Πασχάλη – Ζαχαριάδη τους δίνει την Μακεδονία ολόκληρη μαζί με την Θεσσαλονίκη, όπως και στην 5η ολομέλεια του 1949, δημόσια πια, αποφασίζει για ενιαία και ανεξάρτητη και με δική της κρατική υπόσταση Μακεδονία και Θράκη, παραβιάζοντας ασύστολα την απόφαση του 6ου συνεδρίου του 1935 για τις μειονότητες…”
Σύμφωνα με τον Βαφειάδη πάντα, η αλλαγή πολιτικής του Ζαχαριάδη στην 5η ολομέλεια και η στροφή του για “ ανεξάρτητη Μακεδονία” έγινε στην προσπάθεια του να ενεργοποίησει περαιτέρω την συμμετοχή των σλαβομακεδόνων στις γραμμές του ΔΣΕ, αποσπώντας τον καθοδηγητή τους Πασχάλη από την παράταξη του Τίτο στην Γιουγκοσλαβία, που πλέον μετά την ρήξη του με τον Στάλιν δεν είχε διάθεση να βοηθήσει τον ΔΣΕ. Έτσι μετά την (ομόφωνη πλην Βαφειάδη) απόφαση της 5ης ολομέλειας τον Ιανουάριο του 1949, ο Πασχάλης υπουργοποιήθηκε στην “ προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση” και ο Βαφειάδης βρέθηκε κατηγορούμενος ως σωβινιστής, στερήθηκε όλων των αξιωμάτων του και του δόθηκε άδεια επ΄ αορίστου για “ λόγους υγείας”….
Ι.Β.Δ.
Πηγή Φιλίστωρ
Μάρκου Βαφειάδη, “ Απομνημονεύματα” (τόμος 5 “ Εμφύλιος”), εκδόσεις Παπαζήση