ΟΙ ΑΥΛΕΣ

ΟΙ ΑΥΛΕΣ

Η πιο διάσημη άυλη ήταν του Λουδοβίκου του 14 ου . Και ήταν διάσημη όχι μόνο για την πολυτέλεια της αλλά για τις ίντριγκες της που συνυπάρχουν ή αλλιώς -έσονται εις σάρκαν μία -, με τις αυλές .

Το πολίτευμα της βασιλείας μπορεί να βρίσκεται σε παρακμή , άλλα το φαινόμενο της άυλης ανθίζει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης . Γύρω από κάθε ισχυρό ή μελλοντικό ισχυρό , σχηματίζεται ένα σμήνος φιλόδοξων ατόμων ,που τον χρησιμοποιούν σαν ασανσέρ για την δική τους άνοδο. Όλα αυτά τα άτομα , κάθε είδους και ικανοτήτων , ( ειλικρινείς ή πονηροί - έξυπνοι ή βλάκες , ιδεολόγοι ή φιλοτομαριστές ) ξέρουν ένα πράμα . Η άνοδος ή πτώση τους είναι ταυτισμένη με την άνοδο ή πτώση του αρχηγού. Έτσι σε κάθε κόμμα , τις αυλές του αρχηγού , των μελλοντικών αρχηγών , και κάθε ισχυρού παράγοντα σχηματίζονται αυτόματα κατά νομπτελειακο τρόπο .

Οι αυλές αυτές είναι πάμπολλες κάθε επιπέδου και αλληλοτεμνόμενες .Υπάρχουν άυλες υπουργών , βουλευτών (και υποψηφίων ) ,δημάρχων (και υποψηφίων ) ,και οι επιδιώξεις τους είναι κάθε επιπέδου και ηθικής .( το πράμα παρουσιάζει μεγάλη βιοποικιλότητα ) . Έχουν φιλοδοξίες από το μελλοντικοί αρχηγοί μέχρι σκουπιδιάρηδες , από μεγάλο-εργολάβοι μέχρι απόκτηση άδειας λαχειοπόλου ή μια θεσούλα λούφας και παραλλαγής και ο μισθουλάκος να πέφτει.

Το σύνολο των αυλών αποτελεί τον σκληρό πυρήνα των κομμάτων , και αποτελείται κυρίως από θεσιθήρες (και μίαν ολίγη από ιδεολόγους ) που έχουν σκοπό όχι να υπηρετήσουν άλλα να ανελιχθούν . Η εξουσία γι΄ αυτούς δεν είναι υποχρέωση έργου , αλλά η εκμετάλλευση της για το ατομικό τους συμφέρον , και συμπεριφέρονται και στη πράξη ως κατακτητές του κράτους (επιδιώκοντας ίδιο όφελός και όχι το κοινό ) και όχι σαν υπηρέτες του λαού.

Πιθανόν να βρίσκετε υπερβολικό το ότι δεν υπάρχουν ιδεολογικά σχήματα στα κόμματα αλλά η άποψή μου είναι ότι

ΣΤΑ ΚΌΜΜΑΤΑ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΆ ΣΧΉΜΑΤΑ , ΑΛΛΆ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΆ ΠΡΟΣΧΉΜΑΤΑ.

Και αν διαφωνείτε ,σας θυμίζω τις Κρατικοποιήσεις της Ολυμπιακής και Εμπορικής Τράπεζας ,καθώς και των αστικών συγκοινωνιών (Παπαδόγκονας ) επί κυβερνήσεως Καραμανλή τη δεκαετία του 70 . (Τότε το πολιτικό εκκρεμές πήγαινε αριστερά και όλοι τρέχανε αριστερά)

Και τις αποκρατικοποιήσεις του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη .(Τότε το εκκρεμές άρχισε να κινείται δεξιά και οι σοσιαλιστές γίνανε εκσυγχρονιστές .)

Σήμερα οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι στα δυο κόμματα έχει μείνει μόνο ο σκληρός πυρήνας , (οι αυλές) και οι αρχηγοί επηρεάζονται απ΄ αυτόν και δεν μπορούν να ακούσουν τη φωνή της κοινωνίας .Περιστοιχισμένοι από υστερόβουλους παρατρεχάμενους έχουμε την παραπληροφόρηση των αρχηγών , που παρουσιάζουν τις πονηρές απόψεις τους σαν λαϊκή επιταγή , και το τελικό αποτέλεσμα είναι η εικόνα που σχηματίζουν να μην είναι η πραγματική αλλά μια άλλη εικονική δημιουργημένη από το περιβάλλον τους.

Όλη η Ελλάδα , Όλη η Ευρώπη , Όλος ο Κόσμος ζήταγε συναίνεση και αυτοί το δικό τους παιχνίδι , γαντζωμένοι ο ένας στην εξουσία , και ο άλλος στη μελλοντική εξουσία. Οι κινήσεις τους καθαρά κινήσεις κομματικής σκοπιμότητας συγκρούονται με τη λογική , όπως και τα λόγια τους .

Σε αυτό ακριβώς το λόγο οφείλεται οτι το πρώτο κόμμα είναι το κόμμα της αποχής .

Δεν μπορούν να πείσουν . Κανένας δεν είναι πειστικός . Ακόμα και τα Αριστερά κόμματα που δεν έχουν κυβερνήσει και δεν έχουν εισπράξει τη φθορά που συνεπάγεται η εξουσία ,είναι ανίκανα να εισπράξουν από την πρωτοφανή κοινωνική δυσαρέσκεια , λόγω της εμμονής τους σε δόγματα και τακτικές των αρχών του περασμένου αιώνα, ανίκανα να προσαρμοσθούν στο σήμερα , και να αναπτύξουν σύγχρονο αριστερό λόγο .