Από το : sofokleousin.gr
Η Μόσχα αποτελεί σίγουρα μια ξεχωριστή πόλη για τον Υπουργό Εξωτερικών και αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, κ. Σταύρο Δήμα. Το 1991 ως υπουργός Βιομηχανίας συμμετείχε σε μια πολυπληθή κυβερνητική αποστολή στην ρωσική...
πρωτεύουσα υπό τον τότε πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη . Όμως ένα «θερμό επεισόδιο» με την σύζυγο του πρωθυπουργού, Μαρίκα , το οποίο εκείνη την εποχή αποτυπώθηκε στον ελληνικό τύπο με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο αγγίζοντας τα όρια του «αστικού μύθου» , τον οδήγησε σε παραίτηση καθώς ο κ. Δήμας θεώρησε ότι δεν μπορούσε να πολιτευτεί υπό το καθεστώς τέτοιων επεμβάσεων από το πρωθυπουργικό περιβάλλον. Πέρασαν 21 χρόνια από τότε και μπορεί οι σχέσεις του κ. Δήμα με την οικογένεια Μητσοτάκη να παρέμειναν ψυχρές, ο ίδιος όμως επιστρέφει στην Μόσχα με άλλο χαρτοφυλάκιο και αυτή την φορά συνοδεύοντας όχι τον πρωθυπουργό της χώρας αλλά τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Επιχειρώντας κανείς μια αναδρομή στο παρελθόν, θα δυσκολευτεί να βρει άλλη περίπτωση Υπουργού Εξωτερικών να συνοδεύει τον Αρχηγό του κόμματος στο οποίο ανήκει για επαφές με ηγέτες ξένων κρατών όχι ως Υπουργός Εξωτερικών αλλά ως κορυφαίο κομματικό στέλεχος. Αυτή την φορά ο κ. Δήμας δεν κινδυνεύει από κάποιο «νέο θερμό επεισόδιο» εκπορευόμενο από το πρωθυπουργικό περιβάλλον, κινδυνεύει όμως εξαιτίας της διττής του ιδιότητας να σπαταλήσει πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, σε μια εποχή κρίσιμη για την χώρα και σε μια εποχή κατά την οποία ο ίδιος θέτει ως πρωταρχικό του στόχο την αποκατάσταση του διεθνούς κύρους της χώρας.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι είχε ένα δύσκολο έργο μια και αντικατέστησε τον «αόρατο υπουργό» κ. Λαμπρινίδη, ο οποίος την ώρα που το παιχνίδι στην ενεργειακή σκακιέρα της Ανατολικής Μεσογείου αποκτούσε μεγάλο ενδιαφέρον λόγω της ανακάλυψης σημαντικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων εκείνος απέρριπτε την χάραξη της ΑΟΖ και αψηφούσε τις εκκλήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο οποίος την ώρα που η βίαιη καταστολή των μαζικών αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στην Αθήνα προκαλούσε την καταγγελία της Διεθνούς Αμνηστίας και άλλων διεθνών φορέων για την βιαιότητα των ελληνικών αρχών που ανάγκασε μάλιστα διεθνή ΜΜΕ να διακόψουν την ζωντανή μετάδοσή τους σε εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο λόγω της ασφυξίας , εκείνος έψαχνε να προωθήσει την «θετική εικόνα» (sic) της χώρας στο Εξωτερικό. Ο νέος ΥΠΕΞ προσπάθησε να δώσει ένα στίγμα διαφοροποίησης από μια περίοδο παθητικής απραξίας δύο και πλέον ετών. Ο κύριος Δήμας ωστόσο , με την ατυχή επιλογή του κυρίου Σαμαρά να του ζητήσει να μεταβεί στην Ρωσία ως Αντιπρόεδρος της ΝΔ, κινδυνεύει να αναγκαστεί να πολιτεύεται ως ο «δισυπόστατος υπουργός» άλλοτε σαν επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας και άλλοτε σαν κομματικό στέλεχος. Θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίζαμε εάν ο αρχηγός της ΝΔ, έμπειρος ο ίδιος στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής, είχε μελετήσει το ενδεχόμενο ως ΥΠΕΞ της Οικουμενικής Κυβέρνησης Ζολώτα (1989-1990) , να συνοδεύσει τον τότε ηγέτη της παράταξής του κ. Μητσοτάκη στην Ουάσινγκτον για επαφές με τον Πρόεδρο Τζωρτζ Μπους τον Πρεσβύτερο, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του οποίου όπως και το κόμμα «Ενωμένη Ρωσία» του Πούτιν ανήκουν στην ίδια πολιτική οικογένεια της Δεξιάς. Για την ιστορία πάντως, ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να περιμένει την νίκη της ΝΔ στις εκλογές του Απριλίου του 1990 για να επισκεφθεί την Ουάσινγκτον. Για το ελληνικό πολιτικό σύστημα που διέρχεται μια βαθύτατη κρίση αξιοπιστίας και συνέπειας είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο η ιστορία επαναλαμβάνεται και εντυπωσιακή η ανακύκλωση των ίδιων προσώπων. Για πόσο όμως η Ελληνική Εξωτερική Πολιτική πρέπει να παραμένει δέσμια αυτής της πολιτικής παθογένειας;
Οι διμερείς σχέσεις με την Ρωσία μετά την άνθηση που γνώρισαν επί πρωθυπουργίας Καραμανλή, πέρασαν σε μια φάση ψυχρότητας και αμφίδρομης καχυποψίας μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ το 2009. Είναι πραγματικά χρήσιμο για την Αθήνα να επανεξετάσει την σχέση της με την Ρωσία όχι λόγω των «παραδοσιακών δεσμών φιλίας» αλλά κυρίως λόγω της αυξανόμενης οικονομικής και πολιτικής επιρροής της δεύτερης στον χώρο της Ευρασίας. Ως ένα βαθμό η ιδέα της «ρωσικής αρκούδας» που παραδοσιακά υποστηρίζει την ομόδοξη Ελλάδα νασκεί γοητεία σε μια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας με συντηρητικότερα αντανακλαστικά που ανήκει κατά κόρον στην εκλογική πελατεία της ΝΔ , όμως στην εξωτερική πολιτική δεν χωρούν συναισθηματισμοί, χρειάζονται όσο το δυνατόν περισσότεροι σύμμαχοι για την επίτευξη των στρατηγικών στόχων. Όμως η Ελλάδα πορεύεται στο διεθνές πεδίο με μία συγκεκριμένη στρατηγική ή απλώς στοιχίζεται πίσω από τους ευρωατλαντικούς θεσμούς και ενίοτε κάνει κάποια επικοινωνιακά ανοίγματα προς τρίτους;
Το τελευταίο διάστημα μια σειρά από δημοσιεύματα στον Τύπο αλλά και βιβλία καθώς και μια συγκεκριμένη ρητορική που υιοθέτησαν στελέχη της ΝΔ ή άλλα κέντρα κοντά σε αυτήν, παρουσιάζουν τον Κώστα Καραμανλή να εισπράττει την καχυποψία και την ενόχληση της Δύσης για την επιλογή του να καταστήσει την Ρωσία ως στρατηγικό εταίρο της χώρας μας και βασικό ενεργειακό παίκτη στα Βαλκάνια. Όλα αυτά αποτελούν υλικό προς διερεύνηση για τους συνάδελφους πολιτικούς συντάκτες και σαφώς για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Σε κάθε περίπτωση για την ηγεσία του ΥΠΕΞ που προέρχεται από τη ΝΔ , η γεφύρωση του χάσματος με το Κρεμλίνο είναι σαν μια ομελέτα για την οποία όμως πρέπει να σπάσουν κάποια συγκεκριμένα αυγά. Πως ακριβώς σκέφτεται να « σπάσει τα αυγά» και ουσιαστικά να αιτιολογήσει στην Δύση την επαναπροσέγγιση με την Ρωσία ο κ. Δήμας την στιγμή που ο ίδιος και το κόμμα του θεωρούν αυτό το κεφάλαιο της κυβέρνησης Καραμανλή ως το πλέον μοιραίο για αυτήν; Μεταξύ αυτών από πού περιμένουν με ενδιαφέρον το σκεπτικό πίσω από τα ανοίγματα Σαμαρά στην Ρωσία, θα είναι σίγουρα και ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών των οποίων ο έλληνας ομόλογος του συνάντησε πρόσφατα και μόνος του (ως Υπουργός) αλλά και μαζί με τον πρόεδρο της ΝΔ ως αντιπρόεδρος του κόμματος . Στην περίπτωση που ο κύριος Σαμαράς (αξίζει να θυμηθούμε τις δηλώσεις του στην ΔΕΘ το 2010 για το βιβλίο του Αχμετ Νταβουτογλου) και ο κύριος Δήμας είναι θιασώτες μιας εξωτερικής πολιτικής εθνικά ανεξάρτητης τότε θα πρέπει να αναμένουμε ότι μεταξύ άλλων θα υπενθυμίσουν στον κύριο Πούτιν την πρόσφατη θέση του ΥΠΕΞ ότι καμία ανάμειξη στα εσωτερικά του Αγίου 'Όρους δεν είναι ανεκτή, με αφορμή την πρόσφατες δηλώσεις των Ρώσων για την σύλληψη του ηγούμενου της μονής Βατοπεδίου. Μια τέτοια υπόμνηση ωστόσο είναι ικανή να δυσκολέψει το καλό κλίμα που επιδιώκει η ελληνική συντηρητική παράταξη και τα φλας των φωτογράφων δεν θα αποτυπώσουν το «θετικό» κλίμα στις συνομιλίες .Στην περίπτωση που η εξωτερική πολιτική της ιδιάζουσας αξιωματικής αντιπολίτευσης που ασκεί η ΝΔ συγκυβερνώντας με άλλα δύο κόμματα είναι καιροσκοπική, τότε το δίδυμο Σαμαρά-Δήμα αντιμετωπίζει αναμφισβήτητα με αμηχανία και χωρίς περιθώριο διπλωματικών ελιγμών την άρνηση της Μόσχας να συναινέσει στην επιβολή σκληρότερων κυρώσεων στο Ιράν ως αντίποινα για το πυρηνικό πρόγραμμα ή στην απομάκρυνση του καθεστώτος 'Ασαντ στην Συρία. Επειδή όμως τα φωτογραφικά στιγμιότυπα με τον Βλαδίμηρο Πούτιν θα είναι αρκετά κατά την άποψή τους να πριμοδοτήσουν εκλογικά τη ΝΔ ποιος νοιάζεται για το φτηνό ιρανικό πετρέλαιο ή την αιματοχυσία στην Συρία και την επερχόμενη αλλαγή του status quo στην περιοχή;
Ακόμα και αυτή η Μοσαντ (μυστική υπηρεσία του Ισραήλ) δεν θεωρεί το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης σοβαρή απειλή για το εβραϊκό κράτος, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών όμως στοιχίζεται πίσω από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ομολόγους του καταδικάζοντάς το και συνεπακόλουθα στερούμενος το σημαντικό για την ελληνική οικονομία ιρανικό πετρέλαιο. Ποια τα περιθώρια να διεκδικήσει κάτι διαφορετικό; προφανώς περισσότερα από την σιωπηρή συμπαράταξη με τον γαλλογερμανικό άξονα , την ώρα που η χώρα έχει μεγάλο βαθμό εξάρτησης από το Ιράν. Αντιστοίχως και σε ότι αφορά την Συρία (σύμμαχο της Ρωσίας), η Ελλάδα κρύβεται πίσω από τον Αραβικό σύνδεσμο για να αποφύγει να πάρει θέση: ούτε πρέπει να δυσαρεστήσει το Κρεμλίνο, ούτε όμως ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει την πιθανή ανατροπή του status quo που θα ενισχύσει την Τουρκία και θα πιέσει την Κυπριακή Δημοκρατία στην περίπτωση που η διάδοχος κατάσταση του Ασαντ, είναι το πολιτικό Ισλάμ.
Το άνοιγμα προς την Ρωσία και από την άλλη πλευρά η συμπόρευση με την Δύση στα κρίσιμα για την Ελλάδα ζητήματα του Ιράν και της Συρίας, καταδεικνύουν το γεγονός ότι η ηγεσία του ΥΠΕΞ και της ΝΔ πορεύονται έχοντας ως πυξίδα υπολογισμούς της θεωρίας των παιγνίων τόσο σε ότι αφορά το διπλωματικό πεδίο όσο και αναφορικά το εσωτερικό ακροατήριο στο οποίο υπόσχονται μια ανεξάρτητη και περήφανη εξωτερική πολιτική. Μια εξωτερική πολιτική όμως χωρίς ανοικτή, ξεκάθαρη και στοχευμένη στρατηγική δεν μπορεί να επιβιώσει και αυτό είναι κάτι που σύντομα οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή και η νέα πολιτική πραγματικότητα θα καταστήσουν σαφές στον κ. Σαμαρά, στον κ. Δήμα ή σε όποιον άλλο κληθεί να κυβερνήσει το επόμενο διάστημα
Η Μόσχα αποτελεί σίγουρα μια ξεχωριστή πόλη για τον Υπουργό Εξωτερικών και αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, κ. Σταύρο Δήμα. Το 1991 ως υπουργός Βιομηχανίας συμμετείχε σε μια πολυπληθή κυβερνητική αποστολή στην ρωσική...
πρωτεύουσα υπό τον τότε πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη . Όμως ένα «θερμό επεισόδιο» με την σύζυγο του πρωθυπουργού, Μαρίκα , το οποίο εκείνη την εποχή αποτυπώθηκε στον ελληνικό τύπο με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο αγγίζοντας τα όρια του «αστικού μύθου» , τον οδήγησε σε παραίτηση καθώς ο κ. Δήμας θεώρησε ότι δεν μπορούσε να πολιτευτεί υπό το καθεστώς τέτοιων επεμβάσεων από το πρωθυπουργικό περιβάλλον. Πέρασαν 21 χρόνια από τότε και μπορεί οι σχέσεις του κ. Δήμα με την οικογένεια Μητσοτάκη να παρέμειναν ψυχρές, ο ίδιος όμως επιστρέφει στην Μόσχα με άλλο χαρτοφυλάκιο και αυτή την φορά συνοδεύοντας όχι τον πρωθυπουργό της χώρας αλλά τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Επιχειρώντας κανείς μια αναδρομή στο παρελθόν, θα δυσκολευτεί να βρει άλλη περίπτωση Υπουργού Εξωτερικών να συνοδεύει τον Αρχηγό του κόμματος στο οποίο ανήκει για επαφές με ηγέτες ξένων κρατών όχι ως Υπουργός Εξωτερικών αλλά ως κορυφαίο κομματικό στέλεχος. Αυτή την φορά ο κ. Δήμας δεν κινδυνεύει από κάποιο «νέο θερμό επεισόδιο» εκπορευόμενο από το πρωθυπουργικό περιβάλλον, κινδυνεύει όμως εξαιτίας της διττής του ιδιότητας να σπαταλήσει πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, σε μια εποχή κρίσιμη για την χώρα και σε μια εποχή κατά την οποία ο ίδιος θέτει ως πρωταρχικό του στόχο την αποκατάσταση του διεθνούς κύρους της χώρας.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι είχε ένα δύσκολο έργο μια και αντικατέστησε τον «αόρατο υπουργό» κ. Λαμπρινίδη, ο οποίος την ώρα που το παιχνίδι στην ενεργειακή σκακιέρα της Ανατολικής Μεσογείου αποκτούσε μεγάλο ενδιαφέρον λόγω της ανακάλυψης σημαντικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων εκείνος απέρριπτε την χάραξη της ΑΟΖ και αψηφούσε τις εκκλήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο οποίος την ώρα που η βίαιη καταστολή των μαζικών αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στην Αθήνα προκαλούσε την καταγγελία της Διεθνούς Αμνηστίας και άλλων διεθνών φορέων για την βιαιότητα των ελληνικών αρχών που ανάγκασε μάλιστα διεθνή ΜΜΕ να διακόψουν την ζωντανή μετάδοσή τους σε εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο λόγω της ασφυξίας , εκείνος έψαχνε να προωθήσει την «θετική εικόνα» (sic) της χώρας στο Εξωτερικό. Ο νέος ΥΠΕΞ προσπάθησε να δώσει ένα στίγμα διαφοροποίησης από μια περίοδο παθητικής απραξίας δύο και πλέον ετών. Ο κύριος Δήμας ωστόσο , με την ατυχή επιλογή του κυρίου Σαμαρά να του ζητήσει να μεταβεί στην Ρωσία ως Αντιπρόεδρος της ΝΔ, κινδυνεύει να αναγκαστεί να πολιτεύεται ως ο «δισυπόστατος υπουργός» άλλοτε σαν επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας και άλλοτε σαν κομματικό στέλεχος. Θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίζαμε εάν ο αρχηγός της ΝΔ, έμπειρος ο ίδιος στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής, είχε μελετήσει το ενδεχόμενο ως ΥΠΕΞ της Οικουμενικής Κυβέρνησης Ζολώτα (1989-1990) , να συνοδεύσει τον τότε ηγέτη της παράταξής του κ. Μητσοτάκη στην Ουάσινγκτον για επαφές με τον Πρόεδρο Τζωρτζ Μπους τον Πρεσβύτερο, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του οποίου όπως και το κόμμα «Ενωμένη Ρωσία» του Πούτιν ανήκουν στην ίδια πολιτική οικογένεια της Δεξιάς. Για την ιστορία πάντως, ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να περιμένει την νίκη της ΝΔ στις εκλογές του Απριλίου του 1990 για να επισκεφθεί την Ουάσινγκτον. Για το ελληνικό πολιτικό σύστημα που διέρχεται μια βαθύτατη κρίση αξιοπιστίας και συνέπειας είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο η ιστορία επαναλαμβάνεται και εντυπωσιακή η ανακύκλωση των ίδιων προσώπων. Για πόσο όμως η Ελληνική Εξωτερική Πολιτική πρέπει να παραμένει δέσμια αυτής της πολιτικής παθογένειας;
Οι διμερείς σχέσεις με την Ρωσία μετά την άνθηση που γνώρισαν επί πρωθυπουργίας Καραμανλή, πέρασαν σε μια φάση ψυχρότητας και αμφίδρομης καχυποψίας μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ το 2009. Είναι πραγματικά χρήσιμο για την Αθήνα να επανεξετάσει την σχέση της με την Ρωσία όχι λόγω των «παραδοσιακών δεσμών φιλίας» αλλά κυρίως λόγω της αυξανόμενης οικονομικής και πολιτικής επιρροής της δεύτερης στον χώρο της Ευρασίας. Ως ένα βαθμό η ιδέα της «ρωσικής αρκούδας» που παραδοσιακά υποστηρίζει την ομόδοξη Ελλάδα νασκεί γοητεία σε μια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας με συντηρητικότερα αντανακλαστικά που ανήκει κατά κόρον στην εκλογική πελατεία της ΝΔ , όμως στην εξωτερική πολιτική δεν χωρούν συναισθηματισμοί, χρειάζονται όσο το δυνατόν περισσότεροι σύμμαχοι για την επίτευξη των στρατηγικών στόχων. Όμως η Ελλάδα πορεύεται στο διεθνές πεδίο με μία συγκεκριμένη στρατηγική ή απλώς στοιχίζεται πίσω από τους ευρωατλαντικούς θεσμούς και ενίοτε κάνει κάποια επικοινωνιακά ανοίγματα προς τρίτους;
Το τελευταίο διάστημα μια σειρά από δημοσιεύματα στον Τύπο αλλά και βιβλία καθώς και μια συγκεκριμένη ρητορική που υιοθέτησαν στελέχη της ΝΔ ή άλλα κέντρα κοντά σε αυτήν, παρουσιάζουν τον Κώστα Καραμανλή να εισπράττει την καχυποψία και την ενόχληση της Δύσης για την επιλογή του να καταστήσει την Ρωσία ως στρατηγικό εταίρο της χώρας μας και βασικό ενεργειακό παίκτη στα Βαλκάνια. Όλα αυτά αποτελούν υλικό προς διερεύνηση για τους συνάδελφους πολιτικούς συντάκτες και σαφώς για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Σε κάθε περίπτωση για την ηγεσία του ΥΠΕΞ που προέρχεται από τη ΝΔ , η γεφύρωση του χάσματος με το Κρεμλίνο είναι σαν μια ομελέτα για την οποία όμως πρέπει να σπάσουν κάποια συγκεκριμένα αυγά. Πως ακριβώς σκέφτεται να « σπάσει τα αυγά» και ουσιαστικά να αιτιολογήσει στην Δύση την επαναπροσέγγιση με την Ρωσία ο κ. Δήμας την στιγμή που ο ίδιος και το κόμμα του θεωρούν αυτό το κεφάλαιο της κυβέρνησης Καραμανλή ως το πλέον μοιραίο για αυτήν; Μεταξύ αυτών από πού περιμένουν με ενδιαφέρον το σκεπτικό πίσω από τα ανοίγματα Σαμαρά στην Ρωσία, θα είναι σίγουρα και ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών των οποίων ο έλληνας ομόλογος του συνάντησε πρόσφατα και μόνος του (ως Υπουργός) αλλά και μαζί με τον πρόεδρο της ΝΔ ως αντιπρόεδρος του κόμματος . Στην περίπτωση που ο κύριος Σαμαράς (αξίζει να θυμηθούμε τις δηλώσεις του στην ΔΕΘ το 2010 για το βιβλίο του Αχμετ Νταβουτογλου) και ο κύριος Δήμας είναι θιασώτες μιας εξωτερικής πολιτικής εθνικά ανεξάρτητης τότε θα πρέπει να αναμένουμε ότι μεταξύ άλλων θα υπενθυμίσουν στον κύριο Πούτιν την πρόσφατη θέση του ΥΠΕΞ ότι καμία ανάμειξη στα εσωτερικά του Αγίου 'Όρους δεν είναι ανεκτή, με αφορμή την πρόσφατες δηλώσεις των Ρώσων για την σύλληψη του ηγούμενου της μονής Βατοπεδίου. Μια τέτοια υπόμνηση ωστόσο είναι ικανή να δυσκολέψει το καλό κλίμα που επιδιώκει η ελληνική συντηρητική παράταξη και τα φλας των φωτογράφων δεν θα αποτυπώσουν το «θετικό» κλίμα στις συνομιλίες .Στην περίπτωση που η εξωτερική πολιτική της ιδιάζουσας αξιωματικής αντιπολίτευσης που ασκεί η ΝΔ συγκυβερνώντας με άλλα δύο κόμματα είναι καιροσκοπική, τότε το δίδυμο Σαμαρά-Δήμα αντιμετωπίζει αναμφισβήτητα με αμηχανία και χωρίς περιθώριο διπλωματικών ελιγμών την άρνηση της Μόσχας να συναινέσει στην επιβολή σκληρότερων κυρώσεων στο Ιράν ως αντίποινα για το πυρηνικό πρόγραμμα ή στην απομάκρυνση του καθεστώτος 'Ασαντ στην Συρία. Επειδή όμως τα φωτογραφικά στιγμιότυπα με τον Βλαδίμηρο Πούτιν θα είναι αρκετά κατά την άποψή τους να πριμοδοτήσουν εκλογικά τη ΝΔ ποιος νοιάζεται για το φτηνό ιρανικό πετρέλαιο ή την αιματοχυσία στην Συρία και την επερχόμενη αλλαγή του status quo στην περιοχή;
Ακόμα και αυτή η Μοσαντ (μυστική υπηρεσία του Ισραήλ) δεν θεωρεί το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης σοβαρή απειλή για το εβραϊκό κράτος, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών όμως στοιχίζεται πίσω από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ομολόγους του καταδικάζοντάς το και συνεπακόλουθα στερούμενος το σημαντικό για την ελληνική οικονομία ιρανικό πετρέλαιο. Ποια τα περιθώρια να διεκδικήσει κάτι διαφορετικό; προφανώς περισσότερα από την σιωπηρή συμπαράταξη με τον γαλλογερμανικό άξονα , την ώρα που η χώρα έχει μεγάλο βαθμό εξάρτησης από το Ιράν. Αντιστοίχως και σε ότι αφορά την Συρία (σύμμαχο της Ρωσίας), η Ελλάδα κρύβεται πίσω από τον Αραβικό σύνδεσμο για να αποφύγει να πάρει θέση: ούτε πρέπει να δυσαρεστήσει το Κρεμλίνο, ούτε όμως ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει την πιθανή ανατροπή του status quo που θα ενισχύσει την Τουρκία και θα πιέσει την Κυπριακή Δημοκρατία στην περίπτωση που η διάδοχος κατάσταση του Ασαντ, είναι το πολιτικό Ισλάμ.
Το άνοιγμα προς την Ρωσία και από την άλλη πλευρά η συμπόρευση με την Δύση στα κρίσιμα για την Ελλάδα ζητήματα του Ιράν και της Συρίας, καταδεικνύουν το γεγονός ότι η ηγεσία του ΥΠΕΞ και της ΝΔ πορεύονται έχοντας ως πυξίδα υπολογισμούς της θεωρίας των παιγνίων τόσο σε ότι αφορά το διπλωματικό πεδίο όσο και αναφορικά το εσωτερικό ακροατήριο στο οποίο υπόσχονται μια ανεξάρτητη και περήφανη εξωτερική πολιτική. Μια εξωτερική πολιτική όμως χωρίς ανοικτή, ξεκάθαρη και στοχευμένη στρατηγική δεν μπορεί να επιβιώσει και αυτό είναι κάτι που σύντομα οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή και η νέα πολιτική πραγματικότητα θα καταστήσουν σαφές στον κ. Σαμαρά, στον κ. Δήμα ή σε όποιον άλλο κληθεί να κυβερνήσει το επόμενο διάστημα
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου