Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Διαβάζω το βιβλίο του Γκερέν για τη Γερμανία πριν τον Χίτλερ. Πριν κάθε μεγάλη καταστροφή στην ιστορία επικρατεί «σουρεαλιστική» κατάσταση. Στον «Τιτανικό» φουντώνει το γλέντι, οι άσχετες κουβέντες και οι γελοίοι υπολογισμοί, λίγο πριν από το ναυάγιο. «Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι». Ακόμη και οι σκληρότεροι αντίπαλοι του σχεδίου Ανάν δεν καταλαβαίνουν πόσο ο κίνδυνος για την ύπαρξη του κυπριακού κράτους είναι άμεσος και θανάσιμος. Ενστικτωδώς, όλοι πιστεύουν ότι το κράτος θα υπάρχει, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί την πολύ πραγματική πιθανότητα ότι, μετά από 30 χρόνια ασταθούς ισορροπίας μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας και Τουρκίας, φθοράς και αφθαρσίας, έφτασε ίσως η ώρα του τέλους για το κυπριακό κράτος. Είναι μια σκέψη πολύ δυσάρεστη που κανείς δεν θέλει να κάνει. Μόνο τα συγχαρητήρια Ερντογάν προς τους ψηφοφόρους για την απομάκρυνση Παπαδόπουλου από την εξουσία, αρκούν για να ειδοποιήσουν για το μέγεθος του κινδύνου και την έκταση του παραλογισμού, που είναι απαραίτητο να εμφανισθεί, να θολώσει την κρίση πριν έρθει ο όλεθρος. Η δήλωση του Πρωθυπουργού της χώρας που εισέβαλε, είναι η πιο ανελέητη κριτική σε Αναστασιάδη, Χριστόφια, Κληρίδη, Μητσοτάκη, Κασουλίδη, κανείς δεν μπορεί να γράψει τίποτα χειρότερο. Στην Ελλάδα, τα κανάλια δεν αφιέρωσαν πάνω από ένα λεπτό στην Κύπρο, λίγο περισσότερο στο Κόσοβο και πολύ περισσότερο στο χιόνι. Ο Θεός (δηλαδή τα Λαμόγια και Εργολάβοι) της Ελλάδας βάλθηκε να αποβλακώσει τους ‘Ελληνες. Στη Λευκωσία, οι πολιτικοί παζαρεύουν υπουργεία ενός κράτους που μπορεί να μην υπάρχει μετά από έξη μήνες! ‘Ενας «παράγων» μιλάει για «νέα εποχή» που αρχίζει, χωρίς να καταλαβαίνει ότι, με τη δική του μάλιστα βοήθεια, μπορεί να βρισκόμαστε όχι στο τέλος της «μακαριακής» περιόδου της κυπριακής ιστορίας, αλλά της ελληνικής περιόδου στην ιστορία της Κύπρου. Και μη μου πείτε ότι αυτά δεν γίνονται, γιατί αυτά έγιναν πριν ενενήντα χρόνια, όταν πάλι μια εκλογή, προκάλεσε μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ελληνική ιστορία. Η ηγεσία της κυπριακής «αριστεράς» κατάφερε να φέρει ένα βήμα πριν από την εκλογή τον υποψήφιο της κυπριακής δεξιάς και κανείς δεν δίνει σημασία στις συναντήσεις του Αμερικανού Πρέσβη στη Λευκωσία. Ποιός νέος Ταλλεϋράνδος θα διαπραγματευθεί αύριο το κυπριακό; Ο Τσιελεπής που υποστήριζε στην ΚΕ τις αρετές του σχεδίου Ανάν ή ο Γιαννάκης Κασουλίδης που προέβλεπε Μικρασιατική Καταστροφή αν πούμε όχι στους Εγγλέζους και θέλει μείωση θητείας και επαγγελματικό στρατό; Που οδηγούνται «διαπραγματευτές» που απαγορεύουν στον ευατό τους να πουν όχι; Για Ουάσιγκτον, Λονδίνο και ‘Αγκυρα η ήττα Παπαδόπουλου είναι μεγάλος διεθνής θρίαμβος, νίκη που συνιστά και προανάκρουσμα ανατροπής Καραμανλή, τελευταίας «ανορθογραφίας» στον χάρτη μιας αμερικανικής Ευρώπης που αρχίζει, στο Κόσοβο, νέο πόλεμο με Μόσχα. (Εκτός κι αν, κάτι μάλλον απίθανο, ο Καραμανλής αντλώντας διδάγματα από την ήττα Παπαδόπουλου γίνει γρήγορα πολύ πιο αποφασιστικός στην πολιτική του). Μια Μόσχα που αυτοκατεστράφη προ είκοσι ετών κι αυτή από τις πολλές παρέες με τη «διεθνή κοινότητα», τις «αγάπες και τα λουλούδια» με την Αγγλία και την ΕΕ στα οποία ανταγωνίζονται τώρα οι υποψήφιοι της κυπριακής «αριστεράς» και δεξιάς. Η παγίδα έκλεισε - η ερώτηση που δεν απαντούν οι υποψήφιοι Ακόμα και ορκισμένοι εχθροί του Ανάν δεν αντιλαμβάνονται τον άμεσο και θανάσιμο κίνδυνο για την ύπαρξη της Δημοκρατίας. Αμέσως μετά τον δεύτερο γύρο, με παραζαλισμένες τις δυνάμεις του ‘Οχι, βαθιά πληγωμένο από την τριχοτόμηση και τις αλληλοκατηγορίες τον λαό της μικρής Δημοκρατίας, έτοιμο να πουλήσει τη μάνα του και τον πατέρα του, όχι το κράτος του, ένα μεγάλο μέρος, το μεγαλύτερο, του πολιτικού προσωπικού Κύπρου και Ελλάδας, θα επιχειρηθεί με διαδικασίες εξπρές η επαναφορά ενός σχεδίου της ίδιας φιλοσοφίας με το Ανάν. Γιατί άλλωστε να γίνει τίποτα διαφορετικό; Υπάρχει κάποιο άλλο σχέδιο,κάποια άλλη φιλοσοφία λύσης και δεν το γνωρίζουμε; ‘Αλλωστε ούτε ο Χριστόφιας, ούτε ο Κασουλίδης δεν έχουν σχολιάσει το ότι το σχέδιο Ανάν παρέδιδε την εξουσία της Δημοκρατίας, και των ελεύθερων σήμερα περιοχών της, στην εξουσία «τριών ξένων δικαστών και τριών ξένων στρατών», δεν έχουν δηλώσει ευθαρσώς ότι δεν θα αποδεχθούν μια τέτοια, απολύτως πρωτοφανή δομή εξουσίας. Μόνο το γεγονός ότι δύο υποψήφιοι αρχηγοί του κυπριακού κράτους επιδεικνύουν παρόμοια τρομακτική επιπολαιότητα και σύγχυση ως προς τα ίδια τα θεμέλια της κρατικής εξουσίας και συγκρότησης είναι εξαιρετικά ανησυχητικό. Πως θα διαπραγματευθούν με ισχυρότατες διεθνείς δυνάμεις όταν δεν γνωρίζουν (ή δεν θέλουν να ξέρουν) τι σημαίνει κράτος; Πως μπορεί να λυθεί το κυπριακό; Επαναλαμβανοντας κουταμάρες περί διζωνικής, δικοινοτικής, πολιτικής ισότητας, ουράς και δεν συμμαζεύεται, τις απίστευτες ανοησίες που έχουμε καταστήσει εθνικό δόγμα, πιστεύοντας δια της επαναλήψεως ότι σημαίνουν κάτι; Στην προσπάθειά μας να πείσουμε τους εαυτούς μας και του πολίτες ότι τάχα μου αγωνιζόμαστε,λέγοντας σαχλαμάρες, για λύση του κυπριακού! Ακόμα και οι οπαδοί του ‘Οχι πιστεύουν ότι θα ξανααπορριφθεί αν έρθει, ότι δεν γίνεται να περάσει, ότι δεν θα επιχειρηθεί καν. Συμπεριφέρονται σαν να είναι η Κύπρος μετεωρίτης στο διάστημα, λες και η συζήτηση γίνεται μεταξύ Κασουλίδη, Παπαδόπουλου, Χριστόφια, λες και δεν υπάρχουν Αμερική και Αγγλία και Τουρκία, λες και το κυπριακό είναι ένα πονηρό παιχνίδι που μπορεί να συνεχίζεται χωρίς νόημα επί πολλές δεκαετίες. Σαν να μην μπορούν οι αυτοκρατορίες να μάθουν από τις εμπειρίες τους, όπως το δημοψήφισμα του 2004. Η «κυπριακή κουτοπονηριά», η διατύπωση προτάσεων που δεν τις εννοούμε, για να τις πάρουμε πίσω αργότερα, όλο αυτό το νόου χάου της σύγχυσης έχει εξαντλήσει προ πολλού κάθε χρησιμότητα, πολιτική ή διπλωματική, μόνο τους ίδιους τους Κυπρίους μπορεί πια να μπερδέψει και να παραπλανήσει. Ούτε μπορούν οι Κύπριοι να λένε χωρίς συνέπειες όχι στη μία μετά την άλλη λύση, να παίζουν διαρκώς άμυνα χωρίς να φάνε στο τέλοςτο γκολ, να πετύχουν μια ελάχιστα αξιοπρπεή λύση, χωρίς να την περιγράψουν!!! Η παράξενη ισορροπία της περιόδου μετά το 1974 έληξε. Δεν είναι τα θύματα της εισβολής του 1974, δεν είναι η Ελλάδα, είναι Αγγλία και Αμερική που απαιτούν άμεσα λύση του κυπριακού για να ανοίξουν τον τουρκικό δρόμο προς την ΕΕ και να καταργήσουν το ενοχλητικό κυπριακό κράτος στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν τα κόμματα που στήριξαν τον Παπαδόπουλο αντιλαμβάνονται, τουλάχιστον αυτά, την σημασία της προστασίας του κυπριακού κράτους, θάπρεπε εδώ και καιρό να έχουν συγκροτήσει ενιαίο Μέτωπο Υπεράσπισης της απειλούμενης Δημοκρατίας. Εκατό φορές χειρότερο από τη «διχοτόμηση» (που έγινε το 1975 και όχι σήμερα) είναι το σχέδιο Ανάν, η υπαγωγή των Ελλήνων της Κύπρου στην εξουσία «τριών ξένων δικαστών και τριών ξένων στρατών». «Διχοτόμηση» σημαίνει έλεγχο του Βορρά από την Τουρκία, σχέδιο Ανάν σημαίνει έλεγχο όλης της Κύπρου από Αγγλία, Αμερική, Τουρκία. Μόνο ως μπλακ χιούμορ, μαζική φαντασίωση μπορεί να θεωρηθεί ο ανταγωνισμός των υποψηφίων για «λύση του κυπριακού». Ποιός Κύπριος ή Ελλαδίτης ασκεί την παραμικρή πίεση στην ‘Αγκυρα; Ποιός ‘Ελληνας πολιτικός τολμάει να σκεφτεί ότι μπορεί να τα βάλει μαζί της χωρίς να τα κάνει απάνω του; Ας είμαστε λίγο σοβαροί. Αν δεν μπορούμε να διώξουμε την Τουρκία από την Κύπρο, ας μην κάνουμε τους ‘Ελληνες μειοψηφία (υπό προθεσμία) στο νησί τους, ας μην καταλύσουμε την κυριαρχία που σήμερα ασκούν νοτίως της πράσινης γραμμής. Γι’αυτό και η ρητή δέσμευση ότι δεν θα δεχτούν την επαναφορά μιας δομής εξουσίας «τριών ξένων δικαστών και τριών ξένων στρατών» πρέπει να είναι η ελάχιστη προϋπόθεση για μια κριτική υποστήριξη του ενός ή του άλλου υποψηφίου. Ανεξαρτήτως άλλωστε του προσώπου του αυριανού Προέδρου, για να μπορέσει και ο ίδιος να μην είναι ο τελευταίος και πιο θλιβερός πρόεδρος του κυπριακού κράτους, χρειάζεται η συγκρότηση ενός Εθνικού Μετώπου για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Δεν απειλείται η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας στον Βορρά (η διχοτόμηση), αλλά στον Νότο του νησιού! Από τις ίδιες διεθνείς δυνάμεις που όπλισαν σε διαφορετικές συνθήκες τον «εθνικισμό» της ΕΟΚΑ Β και της ΤΜΤ, που στηρίζουν σήμερα τον «διεθνισμό» της «επαναπροσέγγισης» και του σχεδίου Ανάν. Τα μέσα άλλαξαν, ο σκοπός είναι ο ίδιος το 1972-74, το 2002-04 και τους επόμενους μήνες, η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, γιατί, όπως από το 1955 διακήρυξε το λονδίνο, είναι απαράδεκτη η ανεξαρτησία της Κύπρου. Δημοψήφισμα δεν χρειάζεται να γίνει μόνο όταν έρθει η λύση, γιατί τότε μπορεί να είναι αργά. Η κυπριακή κοινωνία οφείλει να συζητήσει τώρα σε τι κράτος θέλει να ζήσει, ποιός θα παίρνει τις αποφάσεις του κράτους και ποιός θα διαθέτει στρατό και σικαιώματα επέμβασης. Η παγίδα έκλεισε, το ζώο, το κυπριακό κράτος και οι ‘Ελληνες της Κύπρους ζουν όμως ακόμη. Δεν θα ζήσει για πολύ αν μια εναργής συνείδηση της τελευταίας στιγμής δεν μπορέσει να βρει τον τρόπο να αποτρέψει τον όσο ποτέ άλλοτε πιθανό θάνατο του κυπριακού κράτους, βασικής προϋπόθεσης για την επιβίωση των Ελλήνων στην Κύπρο.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου