Έλαβα το ακόλουθο κείμενο -- με τις τόσο εύστοχες επισημάνσεις του -- από ένα καλό φίλο, τον Σ.Δ., και αισθάνομαι την ανάγκη να το αναρτήσω στα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ & ΕΠΙΚΑΙΡΑ.
Προσωπικά εκτιμώ ότι τη μεγάλη ζημιά την προξενούν οι «συνδικαλιστές». Ενώ εξ ορισμού θα πρέπει να μεριμνούν για τα συμφέροντα των εργαζομένων που εκπροσωπούν, δηλαδή το «κοινό καλό», αυτοί για λόγους ιδιοτέλειας και αυτοπροβολής περί άλλα τυρβάζουν (υπενθυμίζεται ότι από τα 96 μέλη των Δ.Σ. των Ασφαλιστικών Ταμείων τα 77 ήσαν συνδικαλιστές των εργαζομένων και αυτοί ήσαν που υπέγραψαν τις αποφάσεις για το δομημένο ομόλογο και οι ίδιοι ήταν αυτοί που μετά φώναζαν … για να φοβηθεί ο νοικοκύρης).
ΣΓΣ
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ
Σε όλες τις συζητήσεις στην τηλεόραση το κράτος ευθύνεται για όλα τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Όλα τα προβλήματα μπορεί να τα λύσει το κράτος. Στον τύπο συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Στις μεταξύ των πολιτών συζητήσεις πολιτικές και κοινωνικές η λέξη κράτος είναι αυτή που αναφέρεται πιο συχνά πάνω σε αυτό βασίζονται οι μεγάλες προσδοκίες , αλλά και οι μεγάλες απογοητεύσεις τους. Αυτό δημιουργεί την μεγάλη διαφθορά αλλά και από αυτό περιμένουμε την τιμωρία των επίορκων και των διεφθαρμένων.
Χρησιμοποιούμε την λέξη κράτος με τρόπο ανάλογο με την λέξη θεός για να εξορκίσουμε κάθε κακό που συμβαίνει σε αυτή την κοινωνία, αλλά προσδοκούμε εξ αυτού να προέλθει κάθε καλό. Οι προσδοκίες που έχουμε από αυτό συνοψίζεται στον διάλογο του βυζαντινού αυτοκράτορα με την ΚΑΣΣΙΑΝΗ τη Μεγάλη Τρίτη παραφρασμένο: «εκ του κράτους πηγάζουν τα φαύλα » και η απάντηση της ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ, « και εκ του κράτους πηγάζουν τα κρείττονα».
Αυτόματα όμως τίθεται το ερώτημα ποιος αποτελεί το κράτος, ποιος είναι το κράτος. Ο Λουδοβίκος 14ος απόλυτος μονάρχης της Γαλλίας έλεγε «το κράτος είμαι εγώ» «le etat est moi», αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι τι ισχύει σε μία σύγχρονη δημοκρατία, και μάλιστα στην Ελληνική Δημοκρατία με τις ιδιορρυθμίες της σε σχέση με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές δημοκρατίες.
Εάν προσδιορίσουμε ποια ομάδα ανθρώπων παίζει τον ρόλο του Λουδοβίκου 14ου στην Ελληνική Δημοκρατία θα καταφέρουμε να λύσουμε τα μισά προβλήματα του κράτους και να δρομολογήσουμε τη λύση στα άλλα μισά.
Η εξουσία μοιράζεται σε 3 ανεξάρτητους αρχές στην Νομοθετική (βουλή), την Εκτελεστική (κυβέρνηση) και στην Δικαστική.
Η δικαστική είναι μια ισχυρή εξουσία η οποία πολλές φορές ακυρώνει τις αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας (αποφάσεις συμβουλίου Επικρατείας και άλλες). Οι επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας είναι ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση, αλλά και οι εκλεγμένοι Περιφερειάρχες, Νομάρχες, Δήμαρχοι, δηλαδή υπάρχει μια πολύ μεγάλη διασπορά της εκτελεστικής εξουσίας από διάφορα πρόσωπα διαφόρων κομμάτων και τάσεων.
Το ισχυρότερο πρόσωπο σε εξουσία είναι ο πρωθυπουργός ο οποίος είναι επικεφαλής της εκάστοτε κομματικής πλειοψηφίας η οποία ελέγχει τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία. Εξασκεί την εξουσία του με δύο τρόπους : ο 1ος διορίζοντας τους υπουργούς και ο 2ος νομοθετώντας το θεσμικό πλαίσιο εντός του οποίου πρέπει να ασκούν την εξουσία τους οι δημόσιες υπηρεσίες.
Και εδώ υπάρχουν περιορισμοί διότι για να αλλάξει το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο σε αρκετές περιπτώσεις απαιτείται τροποποίηση του Συντάγματος, άρα συμφωνία τουλάχιστον των δύο μεγάλων κομμάτων. Επομένως η εξουσία του πρωθυπουργού, που είναι για τους Έλληνες το 2ο μυθικό πρόσωπο μετά το κράτος είναι πολύ περιορισμένη. Κάτω από τους παραπάνω εκλεγμένους οι οποίοι υποτίθεται ότι εξασκούν τη διοίκηση υπάρχουν χιλιάδες υπάλληλοι οι οποίοι διεκπεραιώνουν την άσκηση της εξουσίας και ο καθένας προσθέτει τη δική του ερμηνεία και πινελιά. Αυτοί έρχονται σε επαφή με τον πολίτη και αυτοί είναι τα άμεσα όργανα της εξουσίας. Σε κάθε καλά οργανωμένη ιεραρχία, υπάρχει έλεγχος των πράξεων, όλων των οργάνων και δυνατότητα επιβολής κυρώσεων σε περίπτωση λαθών η κατάχρηση εξουσίας, και ανταμοιβής όταν κάποιος είναι πολύ καλός. Στο Ελληνικό δημόσιο δεν ισχύει τίποτε από αυτά, οι υπάλληλοι που αναφέρομε παραπάνω είναι ασύδοτοι, πρέπει να κάνουν πολύ σοβαρό ποινικό αδίκημα και να υπάρξουν μαρτυρίες και πάλι είναι αμφίβολη η τιμωρία τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα κάποιος ήθελε ηλεκτροδότηση κτίσματος με τρόπο σχεδόν παράνομο, ζήτησε από φίλο του που ήταν διευθυντής της περιφέρειας Αττικής, αυτός παρακάλεσε τον διευθυντή της περιοχής Φιλοθέης Κηφισιάς και αυτός με την σειρά του τον προϊστάμενο υπομηχανικό των προϊστάμενο των προμετρητών, όλοι αρνήθηκαν με το αιτιολογικό ότι είναι παράνομο. Τότε αυτός έπιασε κατ’ ευθείαν τον προμετρητή του έδωσε ένα καλό δωράκι και έγινε η δουλειά του χωρίς κανείς να γνωρίζει. Αλλά με το νομοθετικό πλαίσιο που στη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας έχουν οικοδομήσει, τα κόμματα που κυβερνούσαν, δεν είναι δυνατόν να ελέγξουν και να τιμωρήσουν κανένα. Και κάτω από τους εκλεγμένους «φελλούς» όλοι οι υπάλληλοι οι οποίοι αποτελούν τους ερμηνευτές των εντολών και τους εκτελεστές των εντολών τους ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα μπορούν να ερμηνεύουν και να εκτελούν όπως τους αρέσει, ουσιαστικά ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. Διότι έχει πάψει να υπάρχει η ισορροπία μεταξύ της κεφαλής που δίνει της εντολές και σε αυτούς που ερμηνεύουν και εκτελούν. Οι εκλεγμένοι άρχοντες είναι σαν τους φελλούς μιας μπουκάλας η οποία μέσα βράζει, και μόλις βγει ο φελλός σχεδόν σκάει. Για να αποδώσουμε ευθύνες πρέπει να βρούμε πιο κόμμα από τα δύο έχει θεσμοθετήσει αυτό το νομοθετικό πλαίσιο, και αφού του δώσουμε συγχαρητήρια και μαύρη ψήφο το υποχρεώσουμε να συνεργαστεί με το άλλο μεγάλο κόμμα ώστε τροποποιώντας ακόμη και το σύνταγμα να δημιουργήσουν ένα θεσμικό πλαίσιο τέτοιο ώστε να μπορεί να δουλεύει παραγωγικά και αποτελεσματικά ο δημόσιος τομέας. Και μόνο τότε θα υπάρξει κράτος ικανό αποτελεσματικό και παραγωγικό και ωφέλιμο για όλους τους Έλληνες, βέβαια οι συνδικαλιστές των δημοσίων υπαλλήλων αποκλείεται να αποδεχθούν μια τέτοια αλλαγή, θα χαλάσουν τον κόσμο και θα πουν χιλιάδες ψέματα, περί εντατικοποίησης καταστρατήγησης δικαιωμάτων, καταστροφής της Ελλάδας κ.λ.π. και θα ακυρώσουν κάθε τέτοια προσπάθεια.
Προσωπικά εκτιμώ ότι τη μεγάλη ζημιά την προξενούν οι «συνδικαλιστές». Ενώ εξ ορισμού θα πρέπει να μεριμνούν για τα συμφέροντα των εργαζομένων που εκπροσωπούν, δηλαδή το «κοινό καλό», αυτοί για λόγους ιδιοτέλειας και αυτοπροβολής περί άλλα τυρβάζουν (υπενθυμίζεται ότι από τα 96 μέλη των Δ.Σ. των Ασφαλιστικών Ταμείων τα 77 ήσαν συνδικαλιστές των εργαζομένων και αυτοί ήσαν που υπέγραψαν τις αποφάσεις για το δομημένο ομόλογο και οι ίδιοι ήταν αυτοί που μετά φώναζαν … για να φοβηθεί ο νοικοκύρης).
ΣΓΣ
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ
Σε όλες τις συζητήσεις στην τηλεόραση το κράτος ευθύνεται για όλα τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Όλα τα προβλήματα μπορεί να τα λύσει το κράτος. Στον τύπο συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Στις μεταξύ των πολιτών συζητήσεις πολιτικές και κοινωνικές η λέξη κράτος είναι αυτή που αναφέρεται πιο συχνά πάνω σε αυτό βασίζονται οι μεγάλες προσδοκίες , αλλά και οι μεγάλες απογοητεύσεις τους. Αυτό δημιουργεί την μεγάλη διαφθορά αλλά και από αυτό περιμένουμε την τιμωρία των επίορκων και των διεφθαρμένων.
Χρησιμοποιούμε την λέξη κράτος με τρόπο ανάλογο με την λέξη θεός για να εξορκίσουμε κάθε κακό που συμβαίνει σε αυτή την κοινωνία, αλλά προσδοκούμε εξ αυτού να προέλθει κάθε καλό. Οι προσδοκίες που έχουμε από αυτό συνοψίζεται στον διάλογο του βυζαντινού αυτοκράτορα με την ΚΑΣΣΙΑΝΗ τη Μεγάλη Τρίτη παραφρασμένο: «εκ του κράτους πηγάζουν τα φαύλα » και η απάντηση της ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ, « και εκ του κράτους πηγάζουν τα κρείττονα».
Αυτόματα όμως τίθεται το ερώτημα ποιος αποτελεί το κράτος, ποιος είναι το κράτος. Ο Λουδοβίκος 14ος απόλυτος μονάρχης της Γαλλίας έλεγε «το κράτος είμαι εγώ» «le etat est moi», αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι τι ισχύει σε μία σύγχρονη δημοκρατία, και μάλιστα στην Ελληνική Δημοκρατία με τις ιδιορρυθμίες της σε σχέση με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές δημοκρατίες.
Εάν προσδιορίσουμε ποια ομάδα ανθρώπων παίζει τον ρόλο του Λουδοβίκου 14ου στην Ελληνική Δημοκρατία θα καταφέρουμε να λύσουμε τα μισά προβλήματα του κράτους και να δρομολογήσουμε τη λύση στα άλλα μισά.
Η εξουσία μοιράζεται σε 3 ανεξάρτητους αρχές στην Νομοθετική (βουλή), την Εκτελεστική (κυβέρνηση) και στην Δικαστική.
Η δικαστική είναι μια ισχυρή εξουσία η οποία πολλές φορές ακυρώνει τις αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας (αποφάσεις συμβουλίου Επικρατείας και άλλες). Οι επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας είναι ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση, αλλά και οι εκλεγμένοι Περιφερειάρχες, Νομάρχες, Δήμαρχοι, δηλαδή υπάρχει μια πολύ μεγάλη διασπορά της εκτελεστικής εξουσίας από διάφορα πρόσωπα διαφόρων κομμάτων και τάσεων.
Το ισχυρότερο πρόσωπο σε εξουσία είναι ο πρωθυπουργός ο οποίος είναι επικεφαλής της εκάστοτε κομματικής πλειοψηφίας η οποία ελέγχει τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία. Εξασκεί την εξουσία του με δύο τρόπους : ο 1ος διορίζοντας τους υπουργούς και ο 2ος νομοθετώντας το θεσμικό πλαίσιο εντός του οποίου πρέπει να ασκούν την εξουσία τους οι δημόσιες υπηρεσίες.
Και εδώ υπάρχουν περιορισμοί διότι για να αλλάξει το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο σε αρκετές περιπτώσεις απαιτείται τροποποίηση του Συντάγματος, άρα συμφωνία τουλάχιστον των δύο μεγάλων κομμάτων. Επομένως η εξουσία του πρωθυπουργού, που είναι για τους Έλληνες το 2ο μυθικό πρόσωπο μετά το κράτος είναι πολύ περιορισμένη. Κάτω από τους παραπάνω εκλεγμένους οι οποίοι υποτίθεται ότι εξασκούν τη διοίκηση υπάρχουν χιλιάδες υπάλληλοι οι οποίοι διεκπεραιώνουν την άσκηση της εξουσίας και ο καθένας προσθέτει τη δική του ερμηνεία και πινελιά. Αυτοί έρχονται σε επαφή με τον πολίτη και αυτοί είναι τα άμεσα όργανα της εξουσίας. Σε κάθε καλά οργανωμένη ιεραρχία, υπάρχει έλεγχος των πράξεων, όλων των οργάνων και δυνατότητα επιβολής κυρώσεων σε περίπτωση λαθών η κατάχρηση εξουσίας, και ανταμοιβής όταν κάποιος είναι πολύ καλός. Στο Ελληνικό δημόσιο δεν ισχύει τίποτε από αυτά, οι υπάλληλοι που αναφέρομε παραπάνω είναι ασύδοτοι, πρέπει να κάνουν πολύ σοβαρό ποινικό αδίκημα και να υπάρξουν μαρτυρίες και πάλι είναι αμφίβολη η τιμωρία τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα κάποιος ήθελε ηλεκτροδότηση κτίσματος με τρόπο σχεδόν παράνομο, ζήτησε από φίλο του που ήταν διευθυντής της περιφέρειας Αττικής, αυτός παρακάλεσε τον διευθυντή της περιοχής Φιλοθέης Κηφισιάς και αυτός με την σειρά του τον προϊστάμενο υπομηχανικό των προϊστάμενο των προμετρητών, όλοι αρνήθηκαν με το αιτιολογικό ότι είναι παράνομο. Τότε αυτός έπιασε κατ’ ευθείαν τον προμετρητή του έδωσε ένα καλό δωράκι και έγινε η δουλειά του χωρίς κανείς να γνωρίζει. Αλλά με το νομοθετικό πλαίσιο που στη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας έχουν οικοδομήσει, τα κόμματα που κυβερνούσαν, δεν είναι δυνατόν να ελέγξουν και να τιμωρήσουν κανένα. Και κάτω από τους εκλεγμένους «φελλούς» όλοι οι υπάλληλοι οι οποίοι αποτελούν τους ερμηνευτές των εντολών και τους εκτελεστές των εντολών τους ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα μπορούν να ερμηνεύουν και να εκτελούν όπως τους αρέσει, ουσιαστικά ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. Διότι έχει πάψει να υπάρχει η ισορροπία μεταξύ της κεφαλής που δίνει της εντολές και σε αυτούς που ερμηνεύουν και εκτελούν. Οι εκλεγμένοι άρχοντες είναι σαν τους φελλούς μιας μπουκάλας η οποία μέσα βράζει, και μόλις βγει ο φελλός σχεδόν σκάει. Για να αποδώσουμε ευθύνες πρέπει να βρούμε πιο κόμμα από τα δύο έχει θεσμοθετήσει αυτό το νομοθετικό πλαίσιο, και αφού του δώσουμε συγχαρητήρια και μαύρη ψήφο το υποχρεώσουμε να συνεργαστεί με το άλλο μεγάλο κόμμα ώστε τροποποιώντας ακόμη και το σύνταγμα να δημιουργήσουν ένα θεσμικό πλαίσιο τέτοιο ώστε να μπορεί να δουλεύει παραγωγικά και αποτελεσματικά ο δημόσιος τομέας. Και μόνο τότε θα υπάρξει κράτος ικανό αποτελεσματικό και παραγωγικό και ωφέλιμο για όλους τους Έλληνες, βέβαια οι συνδικαλιστές των δημοσίων υπαλλήλων αποκλείεται να αποδεχθούν μια τέτοια αλλαγή, θα χαλάσουν τον κόσμο και θα πουν χιλιάδες ψέματα, περί εντατικοποίησης καταστρατήγησης δικαιωμάτων, καταστροφής της Ελλάδας κ.λ.π. και θα ακυρώσουν κάθε τέτοια προσπάθεια.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου