Δειλοί µοιραίοι κι άβουλοι (II)

Στο περιθώριο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, κι ενίοτε στο ημίφως της, ετερόκλητα πρόσωπα και ομάδες προσπαθούν, ή ακριβέστερα επί του παρόντος ακαταπαύστως φλυαρούν, για την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, που εκτός από την όχι και τόσο διάχυτη δυσφορία, θα στεγάσει νέες αντιλήψεις και πρακτικές. Αυτό το πολιτικό υποκείμενο -λένε- θα πρέπει να συγκροτηθεί από τους έως σήμερα παροπλισμένους ανθρώπους και όχι από τα κουρασμένα παλικάρια του παλαιοκομματισμού, που αναζητούν τρόπο να ξεπλύνουν τις δικές τους ανομίες για το τέλμα στο οποίο έχουμε περιέλθει. Ήρθε η ώρα της πολυθρύλητης κοινωνίας των πολιτών. “Δεν είναι δα όλοι παρατρεχάμενοι του συστήματος”. “Το νέο πολιτικό πρόταγμα θα προχωρήσει”, λένε, “όχι απλώς σε αμφισβήτηση αλλά σε ρήξη με την συμμορία του  επιχειρηματικού/κομματικού κατεστημένου και εν συνεχεία θα δημιουργήσει προϋποθέσεις αξιοπρέπειας, που θα επαναθεμελιώσουν το κράτος, που θα αναμορφώσουν την εκπαίδευση, που θα παράξουν πολιτική στην θέση της αναίσχυντης και ιταμής συνθηκολόγησης με την αδιαντροπιά και τον βανδαλισμό της ιδιώτευσης”.

Όλα αυτά είναι πολύ ωραία και πολύ αληθινά αλλά δεν είναι έντιμο ούτε να έχουμε ούτε να συντηρούμε υστερόβουλες αυταπάτες. Εξηγούμαι: Στην πραγματικότητα, και παρά τα δημοσκοπικά ευρήματα, δεν υπάρχουν εκείνες οι κοινωνικές δυνάμεις που θα απαντήσουν στο πρόβλημα διότι οι υπάρχουσες είναι αυτές ακριβώς που το συντηρούν με την αχαλίνωτη ιδιοτέλειά τους. Οι δυνατότητες της πολιτικής ανταλλάχθηκαν προ πολλού με το αλισβερίσι των μικρών ή μεγάλων εκδουλεύσεων. Μ’ άλλα λόγια ο εσμός των θεριακλήδων που μας περιβάλλει, αιτείται συμμετοχή στο μάσημα, όχι πολιτική ανατροπή. Η καθολική πολιτική διαφθορά υπάρχει όσο της το επιτρέπει η καθολικευμένη κοινωνική διαφθορά. Οι Έλληνες υπήκοοι, δυστυχώς,  δεν αποτελούν κοινωνία πολιτών αλλά πελάτες αυτής της αρνησιπάτριδος αθλιότητας. Είναι μονάδες ακκιζόμενων καταναλωτών, υπό τηλεοπτική και τραπεζική ομηρία, που δυσφορούν και φωνασκούν κάθε φορά που μειώνεται η αγοραστική τους αυταπάτη. Μιλάμε γι’ ανεπίγνωστη αλλοτρίωση. Γι’ αυτό μπορεί να κομπάζει για το ανοίκειο παρελθόν και να οικειώνεται με ευχέρεια και λαχτάρα την τρέχουσα ευτέλεια, την οποία ανοήτως λογαριάζει για “πρόοδο“ και “εκσυγχρονισμό“. Η επίκληση και η προσφυγή σ’ αυτή την υποτιθέμενη κοινωνία πολιτών, που για την ώρα στριμώχνεται για να σταυλίσει και να εμπορευτεί την αξιοπρέπειά της, όταν δεν είναι αισχρός λαϊκισμός, είναι ασύγγνωστη αφέλεια. Στενάχωρη η επισήμανση αλλά επιβεβλημένη, νομίζω, η υπόμνησή της.

Ο τόπος και οι ζωές μας, κατά την γνώμη μου, δεν χρειάζονται απλώς ένα νέο ή αναπαλαιωμένο κόμμα ή απόκομμα. Το πρόβλημα δεν είναι διαχειριστικό. Να φύγουν οι άχρηστοι που μας τυραννούν και να κατασκηνώσουν οι χρηστοί που θα νας υπηρετούν! Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο κι έχει να κάνει με την αυτοσυνειδησία και την υπό διωγμό ταυτότητα του νέου ελληνισμού. Δεν μπορεί εσαεί να παριστάνουμε τα ασπόνδυλα μαλάκια. Εκτός από την απελπισία υπάρχει ωστόσο και η μαγιά. Άνθρωποι με φρόνηση και φρόνημα, αλλά καθόλου φρονιμάδα.

Αυτό που αυθωρεί και παραχρήμα χρειαζόμαστε είναι να προχωρήσουμε χωρίς εκπτώσεις στη συγκρότηση ενός κινήματος παιδείας και πολιτικής αγωγής που, αφού αντιπαλαίψει την εργολαβική μαφία που λεηλατεί τον τόπο, ίσως καταφέρει μακροπρόθεσμα να υποσκελίσει την ενδημική αφασία, να ανατρέψει τον τριτοκοσμικό συγκεντρωτισμό και να επιτρέψει την επιστροφή στην πόλη, στους πολίτες, τον πολιτισμό της πολιτικής και σε μορφές κοινοτικής και περιφερειακής αυτοκυβέρνησης. Ίσως τότε ο νέος Ελληνισμός πάψει να παράγει αδιαντροπιά.

Μέχρι όμως να υπάρξει ένα νέο, όντως πολιτικό, υποκείμενο η πιο υπεύθυνη πολιτική μας πράξη έναντι του κυρίαρχου απολιτικού πρωτογονισμού είναι η πολιτική εγρήγορση. Να καταμετρηθεί, επιτέλους, το πολιτικά άστεγο κοινωνικό σώμα. Και αυτός, νομίζω, θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός στόχος των έντιμων πολιτών: η στέρηση της νομιμοποίησης στους υπηρέτες της επιχειρηματικής λωποδυσίας. Διαφορετικά θα έχουμε κατορθώσει ένα νέο αστόχημα. Μια νέα μεταπολίτευση που θα είναι φαλκιδευμένη όπως η παρούσα. Δεν αρκεί να τιμωρήσουμε διά της αποχής, του άκυρου ή του λευκού την γενικευμένη υποκρισία. Χρειάζεται να τολμήσουμε προτάσεις, να διακινδυνεύσουμε νέες συλλογικότητες, ν’ αναμετρηθούμε με την κατεστημένη ευτέλεια, παραμερίζοντας τις όποιες ιδιαιτερότητες μας κρατούν διασπασμένους επ’ ωφελεία του συστήματος. Συνελόντι ειπείν, αν δεν επιστρέψει η πολιτική, όπως την ορίσαμε προοιμιακώς, αν η ζύμη δεν φουσκώσει, θα παρακολουθήσουμε σε απευθείας σύνδεση δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα το τέλος της Δημοκρατίας. Και με την συνέργειά μας θα έχουμε, βεβαίως, κερδίσει το πολυθρύλητο δεκαλεπτάκι δημοσιότητας που μας αντιστοιχεί.

Αυτό όμως θέλουμε στ’ αλήθεια;

τ.15 Χειμώνας 2009

http://grmanifesto.wordpress.com/