Σε συνέχεια των δημοσιευμάτων που μας προώθησε και των σχετικών σχολίων του αγαπητού μας Ευριπίδη Μπίλλη, όπως και του δικού μου σχολίου αναφορικά με τον Σουηδό υπουργό Εξωτερικών Carl Bildt, (και πρώην αρχηγό του δεξιού, νυν κυβερνώντος σε συνασπισμό μαζί με άλλα τρία αστικά κόμματα, ”Moderata Samlingspartiet”, πρώην πρωθυπουργό της Σουηδίας, πρώην “Special Envoy of the Secretary-General for the Balkans ”, πρώην ”High Representative” στην Βοζνία-Ερζεγοβίνη μετά την συμφωνία του DAYTON,...), θέλω να θέσω υπ΄όψη σας και μία τελευταία ενδιαφέρουσα εξέλιξη, ενδεικτική των προθέσεων της σουηδικής Προεδρείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αρχίζει σε ένα μήνα από τώρα, την 1η Ιουλίου.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, ο Γάλλος Πρόεδρος Nicola Sarkozy ματαιώνει την προγραμματισμένη για τις 2 Ιουνίου επίσημη επίσκεψη του στη Σουηδία. Η «επίσημη» διακιολογία (στη διπλωματική γλώσσα) είναι ότι ο Γάλλος Πρόεδρος δεν τα ”καταφέρνει” χρονικά με πιεστικό πρόγραμμά του και έτσι αναγκάζεται να ακυρώσει την προγραμματισμένη του επίσκεψη στη Σουηδία (ο Γάλλος Πρόεδρος γνώριζε όμως πολύ καλά το πρόγραμμα του πριν λίγο καιρό, όταν αποφασίστηκε η επίσημη αυτή επίσκεψη)! Ο ουσιαστικός λόγος της ακύρωσης της επίσημης επίσκεψης είναι, όπως δημοσιεύουν άλλωστε εκτενώς τόσο τα γαλλικά όσο και τα σουηδικά ΜΜΕ, η επίσημη στάση της Σουηδίας στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και συγκεκριμένα συνέντευξη που έδωσε στην γαλλική εφημερίδα Le Figaro o Σουηδός υπουργός ΕξωτερικώνCarl Bildt, όπου εκφράζει τις άκρως φιλοτουρκικές του απόψεις υπέρ της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ..
Ο Σουηδός ΥΠΕΞ λοιπόν σε πολύ πρόσφατη συνέντευξη του στην Le Figaro (όσοι ενδιαφέρεστε μπορείτε να ανατρέξετε στην Le Figaro) εκφράζει θερμότατα την άκτως θετική θέση της Σουηδίας (και την δική του, όπως και του σουηδικού Τύπου τόσο αυτές τις ημέρες όσο και παλαιότερα) αναφορικά με την αναγκαιότητα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, κάτι που όπως αναφέρει ο Τύπος έκανε τον Γάλλο Πρόεδρο να ενοχληθεί πάρα πολύ, να «πάρει στροφές στο κρανίο» όπως αναφέρθηκε στους παραπολιτικούς κύκλους, και να ακυρώσει αμέσως (ουσιαστικά 2-3 μέρες πριν την πραγματοποίηση της) την επίσημη επίσκεψη του στην Στοκχόλμη.
Έτσι θα πρέπει να καταλαβαίνουμε τι μας περιμένει επίσης σε σχέση με τα Εθνικά μας θέματα, το Κυπριακό, το Μακεδονικό, Αιγαίο, κλπ, αν η Σουηδική Προεδρεία της ΕΕ, το δεύτερο εξάμηνο του 2009, προσπαθήσει να προβάλει τις γνωστές ανθελληνικές της θέσεις και στα θέματα αυτά, μέσα από την εξάσκηση του θεσμού της Προεδρείας της ΕΕ! Γιαυτό επιφυλακή και τέρμα. Δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες δείχνουμε πάντα τα «οπίσθια» μας αντί να δείξουμε τα «εμπρόσθια» μας. Όποτε π.χ. τολμήσαμε αποφασιστικά να δείξουμε τα «εμπρόσθια» μας στους Τούρκους αυτοί εστράφησαν ολαταχώς προς τα πίσω δείχνοντας μας τα «οπίσθια» τους. Καιρός λοιπόν να ξυπνήσουμε!
Θεωρώ και παλι σκόπιμο να επαναλάβω αυτό που ανέφερα παρακάτω:
”Δυστυχώς εμείς δεν ξεχνάμε κάθε τόσο να ευχαριστούμε την Σουηδία, σε βαθμό μάλιστα που να γινόμαστε αστείοι και γελοίοι, για την ηθική και άλλη βοήθεια και την γενικώτερη «αντιχουντική» στάση της Σουηδίας κατά την διάρκεια της χούντας 1967-74 στην Ελλάδα (είχανε προοπτική για τις business που θα ακολουθούσαν οι άνθρωποι – ψάξτε στο web και διαβάστε τι έκαναν κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου ή δείτε την γενικώτερη στάση τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, π.χ. στην Νομισματική Ένωση, στο ΕΥΡΩ δηλαδή, «περιμένουμε και βλέπουμε, αν πετύχει μπαίνουμε, αν δούμε ότι δεν πετυχαίνει ή δεν μας συμφέρει, μένουμε απ΄έξω»! – για δέστε δήθεν «ευρωπαϊκή» νοοτροπία, ...άσε τους άλλους να κάνουν το «πείραμα» και όλη τη δουλειά και εμείς βλέπουμε, αν πετύχουν ανεβαίνουμε και εμείς στο τραίνο...! Αυτοί είναι οι Σουηδοί). Το έκανε λοιπόν (τους ευχαρίστησε δηλαδή) και πάλι τελευταία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ.Παπούλιας στην εδώ επίσκεψη του τον περασμένο Μάϊο και μάλλον υποθέτω το ξαναέκανε και ο Κώστας Καραμανλής στην εδώ επίσκεψη του την περασμένη εβδομάδα, 35 χρόνια μετά την πτώση της χούντας! Θα ήθελα να ξέρω τι είπαν κατ΄ιδίαν οι Καραμανλής, Fredrik Reinfeldt (νυν πρωθυπουργός Σουηδίας), Ντόρα και Carl Bildt (υπ. Εξωτερικών) για το Κυπριακό, το Μακεδονικό, κλπ, πριν λίγες μέρες, όταν μας επισκεύτηκαν με το «τσούρμο» τους στην Στοκχόλμη!” Η «ευγνωμοσύνη» δεν μπορεί να ισχύει ες αεί, ...προσαρμάζεσαι στην συμπεριφορά του «άλλου» με γνώμονα το εθνικό σου συμφέρον. Αλλιώς είσαι «ανεγκέφαλος», «ηλίθιος» και εθνικά ενάντια στα συμφέροντα της χώρας σου! Das ist realpolitik!
Φιλικούς χαιρετισμούς και Καλό Καλοκαίρι σε όλους
Δημήτρης Καρκαμάνης - Dimitrios Karkamanis
Fr. Senior Research Fellow “Swedish National Defence Research Institute”,a
Senior Officer “Swedish Defence Staff” & Senior Officer “Air Force Staff”, ...
President Olympic Consulting
Στοκχόλμη, Σουηδία - Stockholm, Sweden
Τηλ./Phone: +46 8 202989, +46 707 192995 (cell)
karkamanis@glocalnet.net, karkamanis@gmail.com
ΥΓ. Με την ευκαιρία αυτή σας προωθώ παρακάτω και τρία άρθρα (το πρώτο πολύ πρόσφατο) αναφορικά με την Τουρκία και την ΕΕ, τις τουρκικές προκλήσεις έναντι της χώρας μας και για τις τουρκοσκοπιανές μεθοδεύσεις. /ΔΚ
1. Τουρκική Δημοκρατία: Πλήρης ένταξη ή ειδική σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Η Τουρκική Δημοκρατία, με κύριο εκφραστή την σημερινή πολιτική της ηγεσία (και όχι το Κεμαλικό κατεστημένο των στρατιωτικών που ελέγχουν το πανίσχυρο ακόμα «Βαθύ Κράτος»), επιθυμεί διακαώς την πλήρη ένταξη της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πριν εξετάσουμε τους λόγους για τους οποίους η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας επιδιώκει την Ευρωπαϊκή ένταξη και τι είναι εκείνο που αντικειμενικά θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα της Ελλάδος (πλήρης ένταξη ή μήπως ειδική σχέση όπως υποστηρίζουν η Γαλλία και η Γερμανία), καλό θα ήταν να κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή που θα συμβάλλει στην δημιουργία μιας καλύτερης εικόνας.
O Mουσταφά Κεμάλ, η μητέρα του Ζουμπεϊντέ και η αδελφή του Μακμπουλέ
Η Τουρκική Δημοκρατία στην σημερινή της μορφή ιδρύθηκε το 1923 από τον Μουσταφά Κεμάλ, ένα άνθρωπο με νεφελώδες προσωπικό και οικογενειακό «φάκελο», τον οποίο οι Τούρκοι αποκαλούν Ataturk δηλαδή πατέρα τους.
Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, πολλοί κάνουν το σφάλμα να αποκαλούν τον άνθρωπο αυτό Ataturk. Είναι σαν να αποκαλούνΝτούτσε τον Μπενίτο Μουσολίνι ή Φύρερ τον Αδόλφο Χίτλερ, αφού το όνομα του είναι το Μουσταφά Κεμάλ και όχι το προσωνύμιο που χρησιμοποιούν γι΄ αυτόν οι Τούρκοι, δηλαδή Ataturk.
Όσο και να αγανακτεί κανείς από τις ιστορικά αποδεδειγμένες φρικαλεότητες, τις στυγνές, ψυχρές και ανατριχιαστικές μεθόδους που εφάρμοσε ο Μουσταφά Κεμάλαπό την αναρρίχηση του στην εξουσία -μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δεκατρία χρόνια μετά την «επανάσταση» του 1908 των νεότουρκων εναντίον της Σουλτανικής εξουσίας-, οφείλει να παραδεχτεί ότι κατάφερε, «δια πυρός και σιδήρου» να προσδώσει μια κοινή εθνική ταυτότητα στο συνονθύλευμα των 72 διαφορετικών φυλών που ζούσαν στις αχανείς εκτάσεις της Μικράς Ασίας.
Από το 1.300 έως το 1.600 που στήθηκε η Οθωμανική αυτοκρατορία και ιδίως μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 1453, οι Οθωμανοί Τούρκοι εφάρμοσαν συστηματικά τον βίαιο εξισλαμισμό των λαών που κατακτούσαν αφού αποτελούσαν μια ελάχιστη, επιθετική και πάνοπλη μειοψηφία.
Οι Οθωμανοί Τούρκοι όμως δεν κατάφεραν να επιβάλλουν, παρά τα μέσα που χρησιμοποίησαν, μια ενιαία «εθνική συνείδηση» στους κατακτημένους λαούς. Αντίθετα, σταδιακά και με την πάροδο του χρόνου, η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφθασε –ιδίως την περίοδο πριν από την κατάρρευση της - να παρουσιάζει μια πολύ-πολιτισμική εικόνα που σεβόταν στοιχειωδώς τόσο τις θρησκευτικές όσο και τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των λαών της Μικράς Ασίας.
Αυτό ήταν κάτι που ήθελαν να ξεριζώσουν δια παντός οι νεότουρκοι με την επανάσταση του 1908, άσχετα αν υποκριτικά διατυμπάνιζαν τα ιδανικά τηςελευθερίας και της ισότητας.
Αυτό ακριβώς που δεν κατάφεραν ούτε οι Οθωμανοί, ούτε οι πρώτοι αρχηγοί των νεότουρκων, κατάφερε τελικά ο Μουσταφά Κεμάλ και οι διάδοχοι του, οι στρατοκράτορες που αυτό-ανακηρύχτηκαν θεματοφύλακες των ιδεών του Κεμαλισμού:
Η φιλοσοφία, το έργο και οι στόχοι του Μουσταφά Κεμάλ βασιζόταν στην υποχρεωτική συγκόλληση των λαών της Μικράς Ασίας σε μια ενιαία «Εθνική Συνείδηση» - εκείνη του Τούρκου.
Αυτή η «υποχρεωτική τουρκοποίηση» των λαών της Μικράς Ασίας συνεχίστηκε (και συνεχίζεται) μέχρι σήμερα με κάθε μέσο, ανεξάρτητα από το κόστος που έχει και πάντα κάτω από μια όμορφη, ανατολίτικη βιτρίνα με έντονα χρώματα και παραπλανητικά χαμόγελα.
Έτσι, έχουν δημιουργηθεί σταδιακά ολόκληρες γενιές ανθρώπων στους οποίους η συστηματική πλύση εγκεφάλου σε κάθε στάδιο, σε κάθε βήμα της ζωής τους έχει σαν αποτέλεσμα την συνεχή δημιουργία νέων γενεών που αισθάνονται πλέον «Τούρκοι».
Ιλκέρ Μπασμπούγ,
Αρχηγός ΓΕΣ της Τουρκίας και σημερινός θεματοφύλακας του Κεμαλισμού
Τα «υλικά» που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται είναι πολλά. Τα πιο επικίνδυνα είναι (Α) η πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή (η Τουρκία έχει τον μεγαλύτερο στρατό της Ευρώπης), (Β) η φαντασίωση της «Υπερδύναμης» που καλλιεργείται συστηματικά και (Γ) η διπλωματική τέχνη που θεωρούν πως «κληρονόμησαν» οι σημερινοί «Τούρκοι» από το Βυζάντιο και τους λαούς της Μικράς Ασίας.
(Α) Για την πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή της Τουρκίας, όλοι γνωρίζουμε πως η ιλιγγιώδης αύξηση του στρατιωτικού εξοπλισμού και των μέσων του Τουρκικού στρατού γίνεται με την απλόχερη υποστήριξη της Παγκόσμιας Βιομηχανίας Όπλων που σφάζεται για τις «ανάγκες» και τις ορέξεις των Τούρκων στρατοκρατών - με πρώτη και καλύτερη εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής είτε των Ρεμπουμπλικανών είτε των Δημοκρατικών. Η συστηματική και χωρίς κανένα εσωτερικό «αντίλογο» ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος της Τουρκίας έχει μετατρέψει σήμερα τον τουρκικό στρατό σε μια πανίσχυρη, οπλισμένη με τα πιο σύγχρονα μέσα, στρατιωτική μηχανή που διαθέτει το μεγαλύτερο «έμψυχο» υλικό (στρατό) σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Μέση Ανατολή!
Η πανίσχυρη αυτή στρατιωτική μηχανή υπηρετεί πιστά και με συνέπεια τους στόχους του Κεμαλισμού: Π.χ. οι Κούρδοι, που ακόμα και σήμερα αποτελούν το 30% του πληθυσμού της Τουρκίας, πρέπει υποχρεωτικά να «μετατραπούν» σε Τούρκους. Δεν υπάρχουν περιορισμοί, δεν υπάρχουν όρια για τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν. Δύο χαρακτηριστικές δηλώσεις Τούρκων επισήμων μας περιγράφουν με σαφήνεια τον διαχρονικό αυτό στόχο:
«Δηλώνω απερίφραστα ότι στην Τουρκία δεν υπάρχουν Κούρδοι, αλλά μόνο Τούρκοι. Όσοι ζουν πάνω στα εδάφη αυτά είναι Τούρκοι. Είναι υποχρεωμένοι να είναι Τούρκοι!» (Γιλντιρίμ Ακμπουλούτ, Τούρκος Πρωθυπουργός, 31/7/1990).
«Να φτύνετε στο πρόσωπο εκείνον που σας αποκαλεί Κούρδο!» (Τζεμάλ Γκιουρσέλ, Πρόεδρος Τουρκικής Δημοκρατίας, Άνοιξη 1960).
Φυσικά, η πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή της Τουρκίας υπηρετεί και επεκτατικούς στόχους. Απέναντι στον Ελληνισμό οι Τούρκοι στρατηγοί έχουν πολύ «συντηρητικούς» στόχους: Το μισό Αιγαίο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), την Ελληνική Θράκη, την Κύπρο και «κάτι» από την Κρήτη.
Η στρατιωτική μηχανή της Τουρκίας, με την υποστήριξη των Αμερικανών, των Άγγλων και (δυστυχώς) των Εβραίων, έβαλε το πόδι της το 1974 στην κατεχόμενη Κύπρο στην οποία εκτελεί συστηματικά σχέδιο εκτουρκισμού: Οι έποικοι από την Τουρκία είναι σήμερα διπλάσιοι από τους «αδελφούς» τους που ζούσαν στην Κύπρο πριν από την εισβολή και όλα τα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας στρατοκρατούνται υπό τον απόλυτο έλεγχο των Τούρκων στρατοκρατών.
Είναι αυτονόητο ότι και οι «εκπρόσωποι» των Κυπρίων «αδελφών» τους αποτελούν εκτελεστικά, τυφλά όργανα της Άγκυρας, άλλως εξαφανίζονται από το προσκήνιο πριν προλάβουν να αρθρώσουν κάποια θέση αντίθετη με τους στόχους των στρατοκρατών.
Όταν δεν κρίνεται απαραίτητη η ανάμειξη της πανίσχυρης στρατιωτικής μηχανής, ειδικά στο θέμα των στόχων της «εθνοκάθαρσης» μέσα στην σημερινή Τουρκία, επιστρατεύεται ο παραδοσιακός «αόρατος βραχίονας» των Τούρκων στρατοκρατών: Το Βαθύ Κράτος.
Η πορεία της «κάθαρσης» της Τουρκίας από τα υπολείμματα του Ελληνισμού, με ή χωρίς την βοήθεια αυτού που αποκαλούμε «Βαθύ Κράτος», έχει ορισμένους σημαντικούς σταθμούς:
Το 1941, με την Ελλάδα βουτηγμένη στο αίμα των παιδιών της που πολεμούσαν τις δυνάμεις του φασισμού κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, η Τουρκία με την άνεση της «ουδέτερης» θέσης που είχε στον πόλεμο, βρήκε ευκαιρία να ξεφορτωθεί τον Ελληνικό πληθυσμό που αρνιόταν πεισματικά να τουρκέψει: Μάζεψαν την νεολαία του ελληνισμού και την έστειλαν σε τάγματα εργασίας στα βάθη της Ανατολής ή καλύτερα σε τάγματα θανάτου με την «επιστράτευση 20 ηλικιών».
Το 1942, επινόησαν τον έκτακτο φόρο περιουσίας (Βαρλίκι) τυπικά για όλους τους πολίτες – ουσιαστικά για τον οικονομικό αφανισμό του ελληνισμού που πλήρωσε το συντριπτικό ποσοστό του έκτακτου φόρου.
Το 1955, με το Βαθύ Κράτος σε ρόλο οργανωτή (με την οργάνωση «Η Κύπρος είναι Τουρκική») και εκτελεστή (με την μετακίνηση εκατοντάδων ρακένδυτων από την Ανατολή) η Τουρκική Δημοκρατία κατάστρεψε μέσα σε λίγες ώρες 4.340 ελληνικά καταστήματα, 2.600 ελληνικά σπίτια, 73 εκκλησίες, 26 ελληνικά σχολεία φθάνοντας ακόμα και σε σύληση νεκρών στα ελληνικά νεκροταφεία.
Το 1964, με την εσωτερική πολιτική αναταραχή που επικρατούσε στην Ελλάδα, οι Τούρκοι θεματοφύλακες του Κεμαλισμού βρήκαν άλλη μια θαυμάσια ευκαιρία: Κατήγγειλαν την «Συμφωνία Εμπορίου» με την Ελλάδα και έσπευσαν να εκδιώξουν με συνοπτικές και βάρβαρες διαδικασίες (έμμεσα ή άμεσα) 50.000 Έλληνες από την Κωνσταντινούπολη.
(Β) Η φαντασίωση της Υπερδύναμης που καλλιεργείται συστηματικά στην Τουρκία από τους εκτός κάθε ελέγχου στρατιωτικούς αλλά και πολλούς Τούρκους πολιτικούς, αποτελεί μια μόνιμη και διαχρονική απειλή για την Ελλάδα.
Η φαντασίωση αυτή στηρίζεται στην γεωστρατηγική θέση της Τουρκίας η οποία έχει μια κυρίαρχη θέση μεταξύ Ευρώπης και Ασίας και επιδιώκει να είναι μια Ευρωπαϊκή χώρα, μια χώρα της Μέσης Ανατολής, μια χώρα του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας, της Κασπίας, της Μεσογείου, του Περσικού Κόλπου, των Βαλκανίων και της Μαύρης θάλασσας ταυτοχρόνως!
Μια χώρα δηλαδή που μπορεί να συμπεριφέρεται σαν μια κανονική Υπερδύναμη, χωρίς να υπολογίζει τις αντιδράσεις ή τις συνέπειες των πράξεων της.
Η επικίνδυνη αυτή φαντασίωση προβάλλει ανάγλυφα από πάρα πολλές δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων – αξίζει να ρίξουμε μια ματιά σε μερικές από αυτές:
«Η Κύπρος θα χωριστεί στα δύο και το ένα τμήμα θα ενωθεί με την Τουρκία» (Κεμάλ Σατίρ, Αντιπρόεδρος Τουρκικής Κυβέρνησης, 1964 – δέκα ακριβώς χρόνιαπριν από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο)
«Οι αγνοούμενοι Ελληνοκύπριοι παραδόθηκαν από τον τουρκικό στρατό σε παραστρατιωτικούς μαχητές οι οποίοι τους εκτέλεσαν όλους!» (Ραούφ Ντεκτάς, ανδρείκελο των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής στην Κύπρο, 29/2/1996)
«Η θάλασσα του Αιγαίου ανήκει σε εμάς, αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι!»(Σαντί Ιρμάκ, Τούρκος Πρωθυπουργός, 18/1/1975)
«Προτιμώ να τα αποκαλώ νησιά του Αιγαίου και όχι Ελληνικά νησιά» (Σουλειμάν Ντεμιρέλ, Τούρκος Πρωθυπουργός, 9/8/1976)
(Γ) Τέλος, όσον αφορά την διπλωματική τέχνη που οι σημερινοί «Τούρκοι» θεωρούν πως «κληρονόμησαν» από το Βυζάντιο και τους λαούς της Μικράς Ασίας, αποτελεί ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο και παραπλανητικό όπλο.
Κατά το παρελθόν η πρόσφατη ιστορία κατέγραψε δεκάδες αυταπόδεικτα περιστατικά μιας διπλωματικής «επίθεσης φιλίας» της Τουρκίας πριν από κάποια δυσμενή εξέλιξη των Ελληνοτουρκικών σχέσεων:
Το 1923, μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης θα μείνει στην ιστορία η φράση που εκστόμισε ο Ισμέτ Ινονού για τον Εθνάρχη Ελευθέριο Βενιζέλο : Inandi erif! (Μας πίστεψε ο άνθρωπος!)
Το 1952 οι Τούρκοι διατυμπάνισαν θορυβωδώς την ανάγκη Ελληνοτουρκικής φιλίας προκειμένου ο τότε Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Τζελάρ Μπαγιάρ (πρωτοστάτησε σε σφαγές αμάχων Ελλήνων και Αρμενίων στην Ιωνία και τον Πόντο μετά την επικράτηση των νεότουρκων) να επισκεφτεί την Κομοτηνή και να βάλει τις βάσεις εκτουρκισμού των Ελλήνων μουσουλμάνων και πομάκων με το δόλωμα της κοινής θρησκείας.
Το 1955, πριν από τα φοβερά γεγονότα εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης η «Ελληνοτουρκική φιλία» γνώρισε ημέρες δόξας με την επίσκεψη του Ελληνικού Βασιλικού ζεύγους στην Τουρκία.
Το ίδιο συνέβη και στο μέσον της περιόδου της δικτατορίας, με στόχο την «απόσυρση» του ελληνικού στρατού από την Κύπρο ώστε να είναι απροβλημάτιστη η εισβολή των Τουρκικών στρατευμάτων που ακολούθησε το 1974.
Με την πάροδο των δεκαετιών το «διπλωματικό όπλο» της Τουρκίας γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο:
Διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους την επιθυμία της να εφαρμόσει «πολιτική μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονές της. Αυτό βέβαια δεν την εμποδίζει καθόλου να πραγματοποιεί χωρίς διακοπή συνεχείς παραβιάσεις του Ελληνικού εναέριου χώρου ή να καθοδηγεί σταθερά προς την «ανεξαρτησία» το καθεστώς που επέβαλε με την βία σε ένα τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Επιστρατεύει τους Τούρκους επιχειρηματίες σαν όργανα ενταγμένα στους στόχους της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής: Η Ένωση Επιχειρηματιών και Βιομηχάνων(TUISAD), η Ένωση Τούρκων Βιομηχάνων (MUISAD) συντονίζεται με το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών σε κάθε δραστηριότητα που πραγματοποιείται εκτός Τουρκίας με στόχο πρώτα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και μετά των οργάνων – μελών των διαφόρων Ενώσεων.
Το «αγγελικό πρόσωπο» της Τουρκίας που συστηματικά προβάλλεται, με την «συνεργασία» διαφημιστικών εταιριών, lobby, ειδικών «φορέων» στην Τουρκία ή εκτός Τουρκίας που βρίσκονται κάτω από απόλυτο έλεγχο, διαμορφώνει την αντίληψη του σημερινού Υπουργού των Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου περί «Στρατηγικού Βάθους» όπως αποτυπώνεται στο ομώνυμο βιβλίο του που κυκλοφόρησε στην τουρκική γλώσσα το 2001.
Άλλωστε, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο Καθηγητής Σπύρος Βρυώνης στο εισαγωγικό σημείωμα για την τρίτη ελληνική έκδοση του βιβλίου «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» (2008, εκδόσεις ΟΝΕ – www.one-editions.com) … Η μάχη που δίνει το Βαθύ Κράτος (στρατιωτικοί και λοιποί) με τις Τουρκικές πολιτικές δυνάμεις για τον έλεγχο του Τουρκικού κράτους και της Τουρκικής κοινωνίας συνεχίζεται. Είναι όμως σημαντικό ότι η εξωτερική πολιτική και των δύο αντιμαχόμενων είναι πανομοιότυπη …..
Μετά την κατά το δυνατόν σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή, ας εξετάσουμε πρώτα τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι πιο σημαντικές πολιτικές δυνάμεις της σημερινής Τουρκίας επιδιώκουν την πλήρη ένταξη της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και απορρίπτουν οποιαδήποτε άλλη «ειδική» σχέση. («Είτε θα γίνουμε πλήρες μέλος της ΕΕ είτε δεν θα γίνουμε καθόλου μέλος» - Αχμέτ Νταβούτογλου, Τούρκος ΥΠΕΞ, 14/5/2009).
Η Τουρκική Δημοκρατία από την ίδρυσή της μέχρι πολύ πρόσφατα, ποτέ δεν υπήρξε Δημοκρατία.
Η λέξη Δημοκρατία στην Τουρκία υπήρξε ανέκαθεν ένας όμορφος μανδύας που κάλυπτε την πραγματική εξουσία των στρατιωτικών και των παραστρατιωτικών (Βαθύ Κράτος).
Το «Κεμαλικό σύστημα» επιβλήθηκε από τους στρατιωτικούς διαχρονικά με διάφορα «εσωτερικά όπλα» μεταξύ των οποίων:
(1) Πραξικόπημα όποτε η πολιτική εξουσία δεν αποτελούσε τυφλό όργανο των στρατιωτικών,
(2) Ελεγχόμενο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας που αποφάσιζε σύμφωνα με τις εντολές των στρατιωτικών,
(3) Ελεγχόμενο Συνταγματικό δικαστήριο για την εξουδετέρωση πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων,
(4) «Βαθύ Κράτος» για τις βρώμικες δουλειές του καθεστώτος στο σκοτάδι,
(5) Πλήρης έλεγχος της Αστυνομίας και της Ασφάλειας από τους στρατιωτικούς,
(6) Σημαντικό έλεγχο της Τουρκικής οικονομίας μέσω επιχειρήσεων σε καίριους τομείς.
Το «Βαθύ Κράτος» αποτελεί τον παραστρατιωτικό βραχίονα του Κεμαλικού κατεστημένου. Χρησιμοποιείται σε διάφορες αποστολές εντός και εκτός Τουρκίας. Στην Ελλάδα το «Βαθύ Κράτος» έδρασε κατ΄ επανάληψη σε φωτιές που ξέσπασαν στην χώρα μας κατά την διάρκεια θερινών περιόδων, σε διάφορες «δραστηριότητες» που αναπτύσσονται στην Ελληνική Θράκη ή ακόμα και στα πολύ πρόσφατα επεισόδια των «μουσουλμάνων» στην Αθήνα με «πρόσχημα» το κοράνι που δήθεν έσκισαν Έλληνες αστυνομικοί.
Ένα πολύ ξεχωριστό «δείγμα» των αποστολών που «ανατίθενται» στο Βαθύ Κράτοςτης Τουρκίας, είναι και η «κατάληψη» της ελληνικής βραχονησίδας Λημνιά από την περιβόητη ομάδα «Καρντάκ» στις 30/1/1996.
Κάτι όμως που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι το αδίστακτο και κυνικό πρόσωπο αυτών που αποφασίζουν για το «Βαθύ Κράτος»: Όλα τα μέλη της περιβόητης ομάδας «Καρντάκ» εξοντώθηκαν για άγνωστους μέχρι σήμερα λόγους, με «επαγγελματικό» τρόπο, σχεδόν αμέσως μετά την εκτέλεση της αποστολής τους - εκτός από τον αρχηγό της ομάδας που εκτελέστηκε πολύ αργότερα.
Σύμφωνα με σχετική έρευνα του Όμηρου Φωτιάδη, μόλις λίγους μήνες μετά την «κατάληψη» της ελληνικής βραχονησίδας, σχεδόν ολόκληρη η ομάδα (εκτός από τον αρχηγό της Ταγματάρχη Ζεκί Σεν και δύο άλλα μέλη) έχασε την ζωή της όταν μια έκρηξη κατάστρεψε τελείως το ελικόπτερο Cougar που τους μετέφερε σε άσκηση αεραπόβασης.
Τα δύο μέλη που «γλύτωσαν» από την έκρηξη, έφυγαν από την ζωή σε μυστηριώδη αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, μόλις 2 μήνες αργότερα με διαφορά τριών ημερών μεταξύ τους. Τελευταίος, ο αρχηγός της ομάδας Σακί Σεν που είχε αποσπαστεί στην Γεωργία όπου έζησε μέχρι το 2003. Όταν ο Σακί Σεν επέστρεψε στην Τουρκία, εκτελέστηκε στην Πλατεία Ταξίμ από τρεις νεαρούς με μαχαίρια, το μεσημέρι της 7ηςΜαΐου 2003.
Το περιστατικό αυτό αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα των «μέσων» που εφαρμόζει το Κεμαλικό κατεστημένο της Τουρκίας για να δημιουργήσει και να συντηρήσει το καθεστώς που επέβαλε στην γειτονική χώρα.
Ο χαρισματικός Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν
Η άνοδος στην εξουσία του χαρισματικού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στις 14 Μαρτίου 2003, δημιούργησε μια πραγματική ρωγμή στην αναμφισβήτητη εξουσία των στρατιωτικών, αφού δεν είχε καμιά διάθεση να αποτελέσει το σύνηθες «τυφλό όργανο» των στρατιωτικών που θα «έπαιζε» τον ρόλο του πρωθυπουργού. Μια πρόσφατη δήλωση του (30/1/2009) σκιαγραφεί τον ξεχωριστό λόγο που διαθέτει: «Εγώ δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα των διπλωματών και ούτε θέλω να την καταλάβω. Προέρχομαι από την πολιτική και όχι από τη διπλωματία. Έχω ως καθήκον να υπερασπιστώ μέχρι τέλους την τιμή του τουρκικού έθνους. Δεν είμαι αρχηγός φυλής, αλλά ο πρωθυπουργός της Τουρκικής Δημοκρατίας»
Η στάση και ο πολιτικός λόγος του Ερντογάν συνάντησε μια πρωτοφανή αποδοχή από ευρύτατα στρώματα της τουρκικής κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων των διανοούμενων, της νεολαίας και των επιστημόνων, και του χάρισε μέχρι σήμερα δύο σημαντικές εκλογικές νίκες.
Το Κεμαλικό κατεστημένο στην αρχή δεν είχε κανένα πρόβλημα μαζί του: ΣανΔήμαρχος Κωνσταντινούπολης, το 1994, πολιόρκησε για 4 μέρες το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με «αίτημα» την έξωση του από την Τουρκία, ενώ ο πολιτικός του λόγος δεν έδινε κανένα «προειδοποιητικό» σήμα στους στρατιωτικούς.
Κάπως αργά όμως το Κεμαλικό κατεστημένο συνειδητοποίησε ότι ο Ερτνογάν είναι μια πληθωρική και χαρισματική προσωπικότητα η οποία αποτελεί άμεση απειλή για το καθεστώς τους. Το ισλαμικό «πιστεύω» του ή η μαντίλα που δεν αποχωρίζεται ποτέ η γυναίκα του αποτέλεσαν την αφορμή για τα εμπόδια που άρχισαν να του βάζουν: Κώλυμα εκλογιμότητας που αν και νικητής των εκλογών του 2002 δεν του επετράπη να γίνει αμέσως πρωθυπουργός, συνεχείς αντιπαραθέσεις, απειλές πραξικοπήματος, πιέσεις μέσω Συνταγματικού Δικαστηρίου, αντικυβερνητικές δράσεις με μοχλό το «Βαθύ Κράτος», απειλές, ογκώδεις διαδηλώσεις Κεμαλιστών κ.α.
Όλα αυτά οδήγησαν σταδιακά τα τελευταία χρόνια σε ένα άτυπο «εμφύλιοπόλεμο» μεταξύ ισλαμιστών και κεμαλιστών που όχι μόνο συνεχίζεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα, αλλά κλιμακώνεται ενίοτε πολύ επικίνδυνα, δημιουργώντας μια ρευστή πολιτική κατάσταση με χτυπήματα «κάτω από την μέση».
Μέσα στα πλαίσια αυτά, η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναιπολυπόθητη επιδίωξη των πολιτικών γιατί εξουδετερώνει την παγιωμένη εξουσία των στρατιωτικών, περιορίζει τον στρατό στους στρατώνες του και τον θέτει κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της πολιτικής εξουσίας.
Επί πλέον οδηγεί την Τουρκία στην Λέσχη των «πολιτισμένων» κρατών της Ευρώπης με όλα τα οικονομικά και πολιτικά οφέλη που συνεπάγονται. Για την επίτευξη του στόχου αυτού η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, με την σύμφωνη γνώμη του μεγαλύτερου τμήματος της τουρκικής κοινωνίας, θα ήταν διατεθειμένη να κάνει πολλές και σημαντικές μεταρρυθμίσεις ή και παραχωρήσεις.
Μια «γεύση» για το βάθος αυτών των μεταρρυθμίσεων μας δίνει ο ίδιος ο Τούρκος πρωθυπουργός : Ο άνθρωπος που πριν από 15 χρόνια περίπου πολιορκούσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο με αίτημα την έξωσή του από την Τουρκία, σε πρόσφατη ομιλία του χαρακτήρισε «φασιστοειδή αντίληψη» τις πολιτικές που οδήγησαν στην εκδίωξη των εθνικών μειονοτήτων από την Τουρκία, ενώ φιλοκυβερνητικές εφημερίδες ζητούν την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και φθάνουν στο σημείο να προτείνουν οι μετακινήσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη να γίνονται με αεροσκάφος των τουρκικών αερογραμμών που θα φέρει τον Δικέφαλο Αετό, με το σκεπτικό ότι η σημερινή Τουρκία δεν είναι μόνο κληρονόμος της Οθωμανικής αλλά και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας!!!
Οι απόψεις αυτές προκαλούν πραγματικό σοκ και αισθήματα αγανάκτησης που φθάνουν στα όρια της υστερίας στο σύνολο του Κεμαλικού κατεστημένου, το οποίο είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται ποτέ να παραδώσει αμαχητί τα κεκτημένα που έχει εξασφαλίσει από το 1923.
Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί τον εφιάλτη του στρατιωτικού – Κεμαλικού κατεστημένου, το οποίο δεν φαίνεται καθόλου διατεθειμένο να χάσει τα πληθωρικά του προνόμια.
Μέσα σε αυτό το αβέβαιο και πολύπλοκο τοπίο, η Ελλάδα καλείται να πάρει θέση στο αίτημα των Τούρκων πολιτικών για πλήρη ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι θα πρέπει να κάνει; Πως θα πρέπει να αντιμετωπίσει την πρόκληση αλλά και τηνευκαιρία αυτή;
Την δεκαετία του 1990 η Ελλάδα είχε μια πάγια στάση απέναντι στις πρώτες διερευνητικές συζητήσεις για το ενδεχόμενο ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.: Ένα μεγάλο «ΟΧΙ», λόγω των οξύτατων προβλημάτων που συνεχώς δημιουργεί το Κεμαλικό κατεστημένο. Η θέση αυτή σταδιακά άλλαξε σε ένα «ΝΑΙ» χωρίς ιδιαίτερες ή επίμονες επιφυλάξεις.
Πριν απαντήσουμε όμως στην πρόκληση και στην ευκαιρία ταυτόχρονα που έχουμε μπροστά μας, ας δούμε ποια είναι η σημερινή εικόνα στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας που ξεκίνησε το έτος 2005:
Τα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και οι αποφάσεις του Συμβουλίου Υπουργών του Δεκεμβρίου 2006 προβλέπουν ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις ετήσιες εκθέσεις προόδου των ετών 2007, 2008 και 2009 θα λάβει υπόψη τις αποφάσεις του Συμβουλίου σχετικά με την άρνηση της Τουρκίας να εφαρμόσει για την Κύπρο το πρόσθετο πρωτόκολλο στη Συμφωνία Σύνδεσης της Άγκυρας.
Οι αποφάσεις αυτές περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, το πάγωμα οκτώ ενταξιακών κεφαλαίων για όσο χρονικό διάστημα η Τουρκία δεν εφαρμόζει το πρόσθετο πρωτόκολλο.
Υπενθυμίζεται ότι η Τουρκία με «μονομερή δήλωση» δεν αποδέχεται την τελωνειακή της ένωση με την Κυπριακή Δημοκρατία κάτι που σημαίνει ότι εάν μέχρι τον φετινό Νοέμβριο δεν έχει σημειωθεί ουσιαστική πρόοδος στο Κυπριακό, είναι εξαιρετικά πιθανό (έως βέβαιο) ότι η Τουρκία δεν θα εφαρμόσει το πρωτόκολλο και επομένως τα οκτώ κεφάλαια θα παραμείνουν παγωμένα. Επί πλέον, άλλα πέντε κεφάλαια που συνεπάγονται την πλήρη ένταξη της Τουρκίας, έχουν παγώσει έπειτα από σχετικό αίτημα της Γαλλίας. Ουσιαστικά δηλαδή, οι διαπραγματεύσεις έχουν διακοπεί, αλλά μια επίσημη διακοπή των διαπραγματεύσεων δεν είναι επιθυμητή από καμιά πλευρά – ιδίως από την επόμενη (Σουηδική) Προεδρία της Ε.Ε. Τουρκία, με την πίεση των πολιτικών και την αντίσταση των Κεμαλικών προσπαθεί να κρατήσει «ζωντανή» την ενταξιακή προοπτική κάνοντας, όπου αυτό είναι δυνατό, τις αναγκαίες «μεταρρυθμίσεις». Το Κυπριακό όμως είναι ένας τοίχος που έχτισαν οι στρατοκράτορες της Άγκυρας με σίδερο και αίμα, συνεπώς «μεταρρυθμίσεις» στο σημείο αυτό είναι πολύ επικίνδυνες για την μακροημέρευση της πολιτικής εξουσίας της Τουρκίας.
Εν όψει των δεδομένων αυτών ποια πρέπει να είναι η σημερινή θέση της Ελλάδαςαπέναντι στην Τουρκία στο θέμα της ένταξης;
Οι βασικοί πυλώνες της ελληνικής στάσης θα πρέπει, κατά την άποψή μας, να στηρίζονται στους εξής άξονες:
(1)
Από Σ.Γ.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου