ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΑΙΤΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Η ελληνική περίπτωση Toυ Πασχου Mανδραβελη / pmandravelis@kathimerini. gr Η αλήθεια είναι πως και άλλες χώρες έχουν ελλείμματα της τάξης του 12,7%. Οι ΗΠΑ είναι μία από αυτές. Υπάρχουν χώρες των οποίων το χρέος υπερβαίνει το 120% του Ακαθάριστου Εθνικού τους Προϊόντος. Η Ιαπωνία φτάνει το 180%. Η Ελλάδα όμως αποτελεί ειδική περίπτωση. Oχι μόνο γιατί είναι ο αδύναμος κρίκος μιας ισχυρής νομισματικής ένωσης ούτε γιατί παίζονται κερδοσκοπικά παιγνίδια. Αυτά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Η ελληνική περίπτωση είναι διαφορετική, διότι η κρίση είναι καθολική και όχι μόνο δημοσιονομική. Ζούμε το τέλος ενός μοντέλου που διασπάθισε όσο χρήμα είχε να διασπαθίσει και την κατάρρευση του ιδεολογικού παραδείγματος που δικαιολογούσε αυτή τη διασπάθιση, με ωραία τάχα μου αριστερά λόγια. Τα ελλείμματα και τα χρέη του κράτους δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Το βασικότερο πρόβλημα της χώρας είναι ότι δεν έχει καταλήξει σε κανόνες συμβίωσης και στον τρόπο επιβολής τους· αυτό που απερίσκεπτα προσπερνάμε με τον όρο «νομιμότητα». Αν το καλοσκεφτούμε και το δημοσιονομικό, πρόβλημα νομιμότητας είναι. Oλοι προσπαθούν να αρπάξουν από τον δημόσιο κορβανά ό, τι μπορούν και ελάχιστοι πληρώνουν φόρους. Η έλλειψη σεβασμού στη νομιμότητα δεν φαίνεται από το γεγονός ότι δεν δίνουν οι καταστηματάρχες αποδείξεις, οι οποίοι στο κάτω κάτω της γραφής ωφελούνται διότι κλέβουν τον ΦΠΑ. Φαίνεται από το γεγονός ότι και οι πελάτες δεν τις ζητούν, παρά το γεγονός πως βλάπτονται από τη φοροδιαφυγή. Συζητήθηκαν πολύ το έλλειμμα νομιμότητας στην κορυφή, τα σκάνδαλα των πολιτικών και η διαφθορά των επιχειρήσεων. Ορθώς, διότι το ψάρι βρωμάει και στο κεφάλι. Ελάχιστα όμως συζητάμε για την παραβατικότητα στα μεσαία και κατώτερα στρώματα. Δεν είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις που φοροδιαφεύγουν, κυρίως είναι οι μικρομεσαίοι. Σε καμιά χώρα του κόσμου η τροφοδοσία των καταστημάτων δεν γίνεται τις ώρες αιχμής της κυκλοφορίας, παρά το γεγονός ότι ο νόμος προβλέπει τις πρώτες πρωινές ώρες. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν τόσα μηχανάκια που πηγαίνουν αντίθετα στους μονόδρομους. Πουθενά η αυθαίρετη δόμηση δεν θεωρήθηκε «δικαίωμα του λαού να στεγαστεί». Πουθενά η ρύπανση των τοίχων με αφίσες, αυτοκόλλητα και σπρέι, δεν θεωρείται «δικαίωμα έκφρασης». Πουθενά στον κόσμο η καταστροφή των πανεπιστημίων δεν προστατεύεται από κάποιο μεταφυσικό άσυλο και με τη δικαιολογία ότι επί χούντας μπήκε το τανκς στο Πολυτεχνείο. Πουθενά ένα κοινοβουλευτικό κόμμα δεν φτύνει έργω και λόγω τη δημοκρατία, όπως κάνει το ΚΚΕ, χωρίς να αντιδρά κανείς. Πουθενά δεν γίνονται καταλήψεις δημόσιων υπηρεσιών -οι οποίες μάλιστα, όπως το ΙΚΑ, εξυπηρετούν τους πολίτες- στο πλαίσιο υποτίθεται της «διαμαρτυρίας». Εχουμε φτάσει να θεωρούμε το κλείσιμο των εθνικών οδών κάτι σαν εποχικό φαινόμενο και σίγουρα ως αποδεκτό τρόπο πάλης. Φτάσαμε να θεωρούμε «δημοκρατικό δικαίωμα» του ΚΚΕ να καταλαμβάνει στούντιο και να εκφωνεί τα δικά του δελτία ειδήσεων, του κ. Δημήτρη Στρατούλη να βγάζει πανό στη Βουλή και των φοιτητών να χτίζουν τους πρυτάνεις μέσα στα γραφεία τους. Η δε εφαρμογή του νόμου, η παραπομπή δηλαδή των παραβατών στη Δικαιοσύνη, θεωρείται «ποινικοποίηση των αγώνων». Δυστυχώς στην Ελλάδα, επειδή κάποτε η διαμαρτυρία ήταν παράνομη, τώρα κάθε παρανομία βαφτίζεται διαμαρτυρία. Και το χειρότερο; Δεν διαμαρτύρεται κανείς για τη στρέβλωση της λογικής και την παραβίαση των νόμων. Μεγαλύτερο και από το δημοσιονομικό, είναι το πρόβλημα της παραβατικότητας. Βεβαίως, η ανομία είναι σύμφυτη με την ιστορία του ελληνικού κράτους. Τώρα όμως η πολυπλοκότητα των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων την κάνει δυσβάστακτη. Εχει πολλαπλό οικονομικό κόστος. Ολες αυτές οι μικρές παρανομίες συσσωρεύονται σαν κόκκοι άμμου στα γρανάζια της οικονομίας και την παραλύουν. Εκατομμύρια παραγωγικές ώρες χάνονται στους δρόμους της Αθήνας (είναι η καρδιά της ελληνικής οικονομίας) επειδή δέκα ξεφορτώνουν εκτός του ωραρίου που προβλέπει ο νόμος, είκοσι παρκάρουν σε κεντρικές αρτηρίες και πενήντα διαδηλώνουν κλείνοντας τη Σταδίου. Κυρίως, όμως, δημιουργείται κουλτούρα ανομίας, η οποία οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη ανομία. Μέχρι να φτάσουμε σε κάποιον Δεκέμβρη και στη χρεοκοπία.

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ

Μπράβο κε Μανδραβέλη πολύ σωστά όπως τα λέτε είσαστε στην καρδιά του προβλήματος, αλλά ξεχάσατε την παραβατικότητα του δημόσιου τομέα η οποία είναι η μέγιστη. Οπως έδειχνε η τηλεόραση στις δημόσιες υπηρεσίες που εργαζόντουσαν οι stagiers οι μόνιμοι την είχαν κοπανήσει και δούλευαν γι αυτούς οι stagier. Σε όποια δημόσια η δημοτική υπηρεσία και άν πάς οι μισοί υπάλληλοι την έχουν κοπανήσει απο τις δέκα το πρωί. Η φοροδιαφυγή και η διαφθορά στο μέγιστο ποσοστό της οφείλεται στον δημόσιο τομέα. Στα δημόσια έργα έδιναν εκπτώσεις μέχρι και 80% στην τιμή του προϋπολογισμού του έργου, και όταν τελείωνε το έργο έφθανε στο 120%. Με ποιόν θαυμαστό τρόπο γινόταν αυτό? Ρωτήστε τους επιβλέποντες των έργων και επίσης εάν εδήλωναν τα επιπλέον εισοδήματα? Ρωτήστε τους προμηθευτές των Δήμων σε κάδους καθαριότητας αυτοκίνητα αποκομιδής σκουπιδιών κ.λ.π εάν δίνουν σε κάθε αγορά προμήθεια λιγότερη απο 20%? Και εάν αυτοί που τα πέρνουν τα δηλώνουν στην εφορία. Ρωτήστε τα φακελάκια των γιατρών του ΕΣΥ πόσα είναι και εάν τα δηλώνουν στην εφορία. Και πολλές άλλες περιπτώσεις. Οι δημοσιογράφοι ανακάλυψαν το watergate κα έδιωξαν τον Νιξον, και εσείς οι Έλληνες δημοσιογράφοι εάν ψάξεται θα βρείτε πολλά watergate του δημόσιου τομέα . Όχι των υπουργών και των βουλευτών οι οποίοι είναι τα κορόϊδα της υπόθεσης και πέρνουν όλο το πολιτικό κόστος χωρίς να είναι οι αυτουργοί, αλλά ίσως εν μέρει ηθικοί αυτουργοί. Σχόλιο Κάποιος έπρεπε να μας μιλήσει για τη Rexona. Τα αυτονόητα. Όλοι τα ξέρουμε άλλα κάνουμε ότι κάνει η γάτα ... Η ευθύνη για το χάλι μας επιμερίζεται στους εκάστοτε πρωθυπουργούς, υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς, γενικούς διευθυντές, διευθυντές και τμηματάρχες της δημόσιας διοίκησης και των ΔΕΚΟ. Αυτοί πρέπει να πληρώσουν το διαχρονικά δημιουργηθέν έλλειμμα, τη χασούρα. Μια και οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν θησαυρίσει ή έχουν ανεχθεί να θησαυρίσουν οι παρατρεχάμενοί τους. Γι' αυτό θα πρέπει αυτών και μόνον να μειωθούν οι απολαβές τους. Αρχίζοντας από τους πρώην πρωθυπουργούς με μείωση π.χ. κατά 70% των αποδοχών τους και φθάνοντας στους τμηματάρχες με μείωση μέχρι 20% των αποδοχών τους. Αν κάνει κάτι τέτοιο ο νυν πρωθυπουργός αναμφίβολα θα εξασφαλίσει την ισοβιότητα της πρωθυπουργίας, αλλά ου-τόπος και εδώ είναι Ελλάντα. Ο διασυρμός μας θα συνεχιστεί εις δόξαν των εκάστοτε κρατούντων και το συνεχές άρμεγμα των νομιμοφρόνων πολιτών. ΣΓΣ

Υ.Γ. Δια του λόγου το αληθές