Η Ε.Ε αποτελεί τον εύκολο στόχο αυτό τον καιρό, όσον αφορά στη δυνατότητά της να αποτελέσει παράγοντα της παγκόσμιας σκηνής. Πολλοί αναλυτές αποδίδουν την αδυναμία της στο γεγονός ότι δεν διαθέτει δικές της στρατιωτικές δυνάμεις. Αλλά παραφράζοντας τον Στάλιν, το ερώτημα δεν είναι πόσες μεραρχίες έχει στη διάθεσή της. Ούτε το σε ποιον θα πρέπει να απευθυνθείς αν θέλεις να απευθυνθείς στην Ευρώπη, παραφράζοντας τον Κίσσιγκερ. Ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Ε.Ε, Herman Van Rompuy, το έθεσε πολύ σωστά, λέγοντας μισοαστεία, πως η Ε.Ε διαθέτει πολλές στρατηγικές συμμαχίες, το μόνο που της απομένει πλέον είναι να αποκτήσει και μια στρατηγική.
Παρά τη μεγάλη κριτική που έχει δεχτεί ο Van Rompuy από τότε που ανέλαβε το αξίωμά του, φαίνεται πως η ήρεμη παρασκηνιακή του επιρροή έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή. Η όποια αλλαγή πλεύσης είναι αμυδρή, πλην όμως σημαντική. Και φαίνεται στον τρόπο που η Ε.Ε προσέγγισε τη Σύνοδο με τη Νότια Αφρική στα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου, λίγο μετά την συζήτηση για στρατηγικές συνεργασίες, που έκαναν οι πολιτικοί ηγέτες των χωρών μελών της. Κάποια στοιχεία για αυτή την αλλαγή επίσης υπάρχουν στο τρόπο με τον οποίο η Ε.Ε προετοιμάζεται ενόψει των επερχόμενων συναντήσεων για τη κλιματική αλλαγή, μετά το φιάσκο της Κοπεγχάγης όπου βρέθηκε αποκλεισμένη από τις απογοητευτικές μεν, κρίσιμες δε, διαπραγματεύσεις που οδήγησαν σε μη δεσμευτικές συμφωνίες.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου