Η ιστορία επαναλαμβάνεται ...

Τρίτη, 9 Σεπτέμβριος 2008

Οι Έλληνες χθες, σήμερα , αύριο

Ξεφυλλίζοντας τον Κυριακάτικο Τύπο τράβηξε την προσοχή μου ένα άρθρο του Σαράντη Μιχαλόπουλου σχετικά με μια επιστολή που είχε γραφεί το 60 προ Χριστού, δηλαδή πριν 2.068 χρόνια και αφορούσε τους Έλληνες.

Συντάκτης της επιστολής, αναφέρει ο εξαίσιος δημοσιογράφος, ήταν ο επιφανής Ρωμαίος ρήτορας Κικέρων Μάρκος Τούλιος και αποδέκτης ο φίλος του Τίτος Πομπώνιος ο επιλεγόμενος Αττικός.

Αν διάβαζε κάποιος σήμερα την επιστολή, θα νόμιζε ότι έχει γραφεί στις ημέρες μας και ότι αναφέρεται στους σημερινούς σύγχρονους Έλληνες .

Ο Κικέρων περιγράφει τον Έλληνα ως εγωιστή, αυθαίρετο και ατίθασο, με αδύνατη μνήμη, αλλά και αληθινά ελεύθερο.

Το ελληνικό άτομο γράφει ο Ρωμαίος διανοητής, περιφρονεί τον νόμο και δεν παραδέχεται άλλη κρίση παρά την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια.

Θες να σαγηνέψεις την Εκκλησία του Δήμου σε μια πόλη ελληνική; Πες τους: Σας υπόσχομαι αλλαγή.

Οι Έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τα ίδια. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιο, θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης.

Ο εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον Έλληνα τη δυνατότητα να είναι δίκαιος. Το πάθος του εγωισμού τον εμποδίζει να ασχολείται με τον άλλο, να συνεργάζεται μαζί του. Στον κάθε Έλληνα τα ιδανικά είναι ατομικά και όχι συλλογικά .

Ο Κικέρων μιλάει ακόμη για τη «λεπτοκαμωμένη συκοφαντία» τονίζοντας ότι «είναι το αγχέμαχο (σ.σ. το κατάλληλο για μάχη σώμα με σώμα) με το οποίο πολεμάει ο ανάξιος τον άξιο, ο ουσιαστικά αδύνατος τον ουσιαστικά δυνατό».

Τα δεινά, όσα υποφέρανε έως τα σήμερα οι Έλληνες, μα θαρρώ και όσα υποφέρουν στο μέλλον, έχουν κύρια και πρώτη πηγή τη φιλοπρωτία, τη νόμιμη θυγατέρα του τρομερού εγωισμού.

Πρόθεσή τους συνήθως δεν είναι να ξεπεράσουν σε αξιότητα ή και σε καλή φήμη τον αντίπαλο τους, αλλά να τον κατεβάσουν στα μάτια του κόσμου κάτω από τη δική τους θέση, όποια και είναι αυτή.

Μια που εγώ, λέει ο Έλληνας, δεν είμαι άξιος να ανέβω ψηλότερα από σένα, τότε τουλάχιστον και εσύ να μην ανέβεις ψηλότερα από μένα. Στον χαρακτήρα, στο ήθος φωλιάζει η αρρώστια.

Τελειώνοντας την επιστολή του ο Κικέρων αναφέρεται στους οπαδούς των ηγετών και επισημαίνει ότι «ελάχιστοι είναι οπαδοί από πίστη ιδεολογική ή από πίστη στον ηγέτη».

Οι πολλοί είναι πειθαναγκασμένοι από τα πράγματα, γιατί ατύχησαν, γιατί βαρέθηκαν ή λιποψύχησαν.

Μα και αυτοί που μένουν και όσο μένουν οπαδοί προσπαθούν συνεχώς να αναποδογυρίσουν την τάξη της ηγεσίας και να διευθύνουν τον ηγέτη από το παρασκήνιο .

Γι` αυτό και βλέπεις τόσο συχνά να είναι περιζήτητοι οι μέτριοι ηγέτες, που προσφέρονται ευκολότερα στην παρασκηνιακή ηγεσία των οπαδών τους.

Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει σημασία ποιος είναι ο ηγέτης, αλλά ποιοι εκ του αφανούς τον διευθύνουν.

Αντίθετα σπανίζουν οι ηγέτες που θα πάνε αντίθετα από τις πολιτικές φατρίες των συμφερόντων και την γνώμη των οπαδών τους.

Η επιστολή του Κικέρωνα για τους Έλληνες είναι ένα κείμενο –μνημείο.

Τόσο χρονικά μακρινή, μα τόσο περιγραφικά κοντινή.

Από το politis.gr