20100416 Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΑΣ ΤΩΝ SPREADS

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΑΣ…ΤΩΝ SPREADS

Ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν ότι πριν λίγες ημέρες η πολυεθνική βιομηχανία "ομορφιάς" L' OREAL, γιόρτασε τα 100 χρόνια από την ίδρυση της. Όμως ελάχιστοι μάλλον γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα ήδη από την δεκαετία του 1760, δηλαδή περίπου 150 χρόνια πριν την ίδρυση της L' OREAL, ένας Έλληνας έμπορος, ο Σαράντος Παπαδόπουλος, που βρισκόταν μάλιστα υπό την προστασία της Γαλλίας, προσπάθησε να ιδρύσει σαπωνοποιίες στην Κορώνη και το Ναυαρίνο. Όμως οι αρμόδιοι Γάλλοι πρόξενοι, που δεν είχαν κανέναν λόγο να δούν καινούργιες βιομηχανίες να ανταγωνίζονται τη Μασσαλία και την Προβηγκία, παρενέβησαν στην Μεγάλη Πύλη και απέτρεψαν, στην ουσία απαγόρευσαν, την βιομηχανική δραστηριότητα του Έλληνα εμπόρου. Κάπως έτσι, η L’ OREAL, δεν μπόρεσε να γίνει ελληνική κι’ αυτό που απέμεινε στους Έλληνες στην παγκόσμια κατανομή εργασίας ήταν η μεταπρατική εμπορική δράση. Η διαμεσολάβηση μεταξύ ευρωπαίων "παραγωγών" και βαλκάνιων "καταναλωτών" . Η εμπορική μεταπρατική διαμεσολάβηση μεταξύ Ευρώπης και Ανατολής. Αυτός ο μεταπρατικός ρόλος, νομοτελειακά, ύστερα απο δεκαετίες καλύτερης ή χειρότερης διαδραμάτισης του, εξέπεσε εν τέλει στο παρακμιακό επίπεδο του παρασιτισμού, που είναι πιά η σημερινή βιωματική πραγματικότητα όλων μας.

Πίσω από την παρασιτική κουρτίνα που τώρα αποσύρεται, αναδύεται η αδυσώπητη ιστορική αλήθεια. Το ελληνικό κράτος δεν υπήρξε ποτέ ελληνικό και αφήνωντας αδικαίωτη την επανάσταση του ’21, δεν εξυπηρέτησε ουσιαστικά ποτέ τις ιδιαίτερες ανάγκες και προτεραιότητες που συνειδητά ή ανεπίγνωστα έθετε η ελληνική κοινωνία. Αντίθετα, επί σειρά δεκαετιών εξυπηρέτησε με απόλυτη επάρκεια τις γεωπολιτικές και οικονομικές ανάγκες των δυτικών προστατών του ή στην καλύτερη περίπτωση τις ψευδεπίγραφες ανάγκες μιας κοινωνίας που αδιαφορώντας κυνικά για τα πραγματικά «θέλω» της, πιθήκιζε καθώς καμώνονταν την εξευρωπαϊσμένη.

Στην πορεία αυτή του ευρωπαϊκού μιμητισμού, και με μοναδικό στόχο να επιτευχθεί ένα επίπεδο καταναλωτισμού αντίστοιχο του ευρωπαϊκού, σχεδόν σύσσωμη η ελληνική κοινωνία και πάντα υπό την καθοδήγηση των φωτισμένων στην «εσπερία» πολιτικών ελίτ, διέλυσε το αυτοδιοικητικό σύστημα των κοινοτήτων, μηδένισε το αξιακό περιεχόμενο κάθε έννοιας συνδεδεμένης με την ελληνική παράδοση, διέλυσε τις μικρές πόλεις οδηγώντας εκατομμύρια ανθρώπων στην τερατούπολη της Αθήνας, υπερμεγέθυνε και διέφθειρε την δημοσιουπαλληλία, αποθέωσε κάθε ακραία ατομοκεντρική λογική με άλλοθι τα δικαιώματα, εξόντωσε κάθε παραγωγική και δημιουργική ικμάδα του τόπου, υποστήριξε με πάθος την αρχή της ελλάσονος προσπάθειας ακόμη και στην παιδεία, κατέστρεψε την αρχιτεκτονική των «μικρών μεγεθών», πριμοδότησε την ακύρωση της γεωργικής παραγωγής, ενίσχυσε την τουριστική μεγέθυνση με χαρακτηριστικά τριτοκοσμικής υποτέλειας, προέβη στη χειρότερη δυνατή χρήση του φυσικού περιβάλλοντος βιάζοντας ξανά και ξανά το ελληνικό τοπίο, καθύβρισε κάθε ιερό και όσιο μηδενίζοντας το ίδιο το αξιακό περιεχόμενο που συνιστούσε εν τέλει την ύπαρξη της. Η ίδια η ελληνική κοινωνία θέλοντας να γίνει μια άλλη κατά πως της υποδείκνυαν οι κυρίαρχες ελίτ, πριόνισε συστηματικά το κλαδί πάνω στο οποίο καθόταν.

Σε όλη τη διάρκεια του «ανεξάρτητου» εθνικού βίου οι κάθε τύπου «σημίτιδες», οι ειδικοί, οι ντόπιοι και προσφάτως αλλοδαποί «παιδονόμοι» και απο κοντά οι στατιστικές, θα επιμένουν στην ανάγκη αναθεώρησης, βελτίωσης, αναμόρφωσης, εκσυγχρονισμού, αναγέννησης, μεταρρύθμισης, αναθεώρησης του κράτους και των λειτουργιών του, της κοινωνίας και των νοοτροπιών της. Κατακλείδα κάθε προσπάθειας η ευρωπαϊκή επωδός. Ας το κάνουμε όπως οι ευρωπαίοι. Ας μιμηθούμε εκείνους. Εμείς, οι «τυχεροί», δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε εκ νέου τον τροχό.

Όμως τι κρίμα, σε πείσμα των συστημάτων κανονιστικής οργάνωσης της κοινωνίας ή του κράτους, τα εν ελλάδι παροικούντα «μολώχ» συνέχιζαν να εκτρέφονται γιγαντούμενα με τις «θυσίες» των Ελλήνων. Λες και με έναν μυστηριώδη τρόπο, η ελληνική κοινωνία αρνείται με παιδιάστικα καπρίτσια και χίλιες μύριες μεθοδεύσεις να προσαρμοστεί σε κανονιστικά πλαίσια που στοχεύουν στην εύρυθμη λειτουργία της. Λες και απαιτείται στρατιωτική φρούρηση ανάλογη του αθηναϊκού μετρό για να εξασφαλιστεί, σε χώρους δημόσιας χρήσης, στοιχειώδης καθαριότητα και ευκοσμία. Λες και απαιτείται διαρκής πατρική εποπτεία έναντι του ανευθύνου νηπίου, όταν οδηγεί, όταν κολυμπά, όταν απερίσκεπτα καταναλώνει δανεικά, όταν βουλιμικά τρώει, όταν περπατά, όταν περιμένει στην ουρά, όταν φορολογείται κ.λπ.

Είναι αναντίρητη αλήθεια ότι οι δυτικές κοινωνίες, κατόρθωσαν να ενσωματώσουν στους πολίτες τους αυτορυθμιζόμενα συστήματα ελέγχου των πράξεων τους. Πανομοιότυπα όπως τα φλοτέρ στα καζανάκια των αποχωρητηρίων αποτρέπουν την υπερχείλιση. Η παρέκλιση από τους κανόνες μοιάζει αδιανόητη, όπως αδιανόητη για τον απλό πολίτη φαντάζει συχνά ακόμη και η κριτική τους. Δεν είναι ο πολίτης που θα κρίνει την αναγκαιότητα ενός κανόνα. Εφ’ όσον υφίσταται, καλώς υφίσταται και ο καλός πατερούλης -δυτικό κράτος- κάτι θα ξέρει που τον έχει θεσμοθετήσει. Ακόμη και η σκέψη μή τήρησης του, προκαλεί τα κατά τον Pavlof εξαρτημένα ανακλαστικά της ποινής, όπως ο ποντικός που πιάστηκε σε φάκα και γλύτωσε, δεν ξανατρώει τυρί παρά μόνον αν του το προσφέρει η καλή μητέρα του.

Στο πλαίσιο αυτό, ένας νεαρός Βρεττανός μπορεί να οδηγείται στα άκρα μιας ανείπωτης βαρβαρότητας μεθωκοπώντας το σαββατόβραδο, όμως αυτό δεν μειώνει ούτε κατά διάνοια την θεσμική του υποχρέωση να βρίσκεται το πρωϊ της Δευτέρας με καλοσιδερωμένη γραβάτα στην εργασία του. Η σχιζοτυπία ακόμη και την ψυχαναλυτική σημασία του όρου είναι προφανής. Αλλά για το δυτικό υπόδειγμα αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα.

Ευτυχώς, -ίσως για κάποιους δυστυχώς- το σύγχρονο ελληνικό κρατίδιο, δεν επέτυχε παρά τους «εκσυγχρονισμούς» του, να ενσωματώσει στον νεοελληνικό ανθρωπολογικό τύπο αυτού του είδους τη διαστροφή. Απέτυχε παταγωδώς να εμφυσήση στις νεοελληνικές συνειδήσεις μιαν αίσθηση αναντίρητης υπακοής στις εκάστοτε κοινωνικές ρυθμίσεις. «Επέτυχε» όμως -και σίγουρα δυστυχώς- με θαυμαστό τρόπο να καλλιεργήσει τον ανθρωπολογικό τύπο του πολίτη – νηπίου. Του πολίτη που προσδοκεί τα πάντα από το κράτος-πατέρα προσφέροντας μόνον και το πολύ, την ανά τετραετία δημοκρατική του υποχρέωση. Του πολίτη-καταναλωτή που απαιτεί διαρκώς τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής του ευμάρειας.

Με την έννοια αυτή, το ελληνικό κράτος ουδέποτε υπήρξε κράτος ελλήνων πολιτών, όχι μόνο γιατί απέτυχε στον κεντρικό προσανατολισμό κάθε κράτους, αλλά γιατί στην προσπάθεια εξευρωπαϊσμού του παρήγαγε και εξέθρεψε αργά αλλά σταθερά έναν νέο ανθρωπολογικό τύπο, αυτόν του πολίτη-νηπίου, που ευτυχώς δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.

Αυτόν τον κοινωνικό παρασιτισμό ενσωματώνουν και θα συνεχίσουν να ενσωματώνουν στις προβλέψεις τους τα spreads των δανειστών μας, επειδή οι “αγορές” είναι σε θέση να αναγνωρίζουν με αντικειμενικό τρόπο τον οικονομικό αντίκτυπο αυτής της πραγματικότητας. Θα σταματήσουν, μόνο σε δύο περιπτώσεις. Πρώτη περίπτωση, να ολοκληρωθεί βάναυσα -με συνταγή ΔΝΤ- η ανθρωπολογική μεταμόρφωση του νεοέλληνα σε πολίτη-νήπιο που θα υπακούει αναντίρρητα στις όποιες κανονιστικές ρυθμίσεις διασφαλίζουν την κοινωνική λειτουργικότητα. Δεύτερη περίπτωση, να απαλλαχθεί οριστικά η νεολληνική κοινωνία από τα παρασιτικά της χαρακτηριστικά, να αποδεχθεί επιτέλους την ιδιοπροσωπία της και τις αληθινές της ανάγκες και να οικοδομήσει το δικό της αύριο.

Όσο κι αν ο χρόνος δουλεύει σε βάρος της δεύτερης περίπτωσης, οφείλει να μας παρηγορεί το γεγονός ότι στα τόσα χρόνια «ελεύθερου» εθνικού βίου, η παράδοση του ελληνικού Τρόπου, αντιστάθηκε ανεπίγνωστα ίσως, αλλά πεισματικά στην ανθρωπολογική της παραμόρφωση και διεκδίκησε την ελευθερία κάθε ανθρώπινης ύπαρξης να αυτορυθμίζεται στο πλαίσιο της αυτόνομης κοινότητας, με κριτήριο όχι μια ανεξάντλητη χρησιμοθηρία, αλλά την αναζήτηση της όντως ζωής. Την αλήθεια της ύπαρξης. Όσο μπορούσε μακρυά από κανόνες και ποινές. Δεν είναι τυχαίο πως στα ορθόδοξα μοναστήρια η ποινή ονομάζεται ακόμα «κανών». Ίσως πίσω από αυτήν την αντίσταση μας, να βρίσκεται η πίστης σ’ έναν Θεό – «μανικό εραστή» που δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά μη τυχόν και παραβιάσει την ελευθερία του άθεου να μην Τον πιστεύει, η πίστη σε έναν Θεό που δεν θεωρεί αμαρτία την απόκλιση απο κάποιον κανόνα, αλλά την αποξένωση από την αλήθεια της ύπαρξης. Ίσως δεν καταφέραμε να θεμελιώσουμε κράτος «εφάμιλλο των καλυτέρων ευρωπαϊκών», γιατί δεν πιστέψαμε σ’ έναν Θεό που παραφυλάει στη γωνιά για να επιβάλλει ποινές στις αποκλίσεις μας. Ευτυχώς δεν φραγκιέψαμε ολοκληρωτικά.

Όπως θα γράψει και ο Νίκος Σβορώνος και αντιθέτως από τις σχολικές μας διδαχές, η νεοελληνική ιστορία σφραγίστηκε εδώ και εννέα αιώνες από αυτό το σπάνιο κοινωνικό ήθος. Το ήθος της αντίστασης στην αλλοτρίωση. Αντίστασης δηλαδή στην έξωθεν προσπάθεια μετασχηματισμού του όντως ανθρώπου σε κάτι αλλότριο, σε κάτι από-ξενωμένο από τον ίδιο του τον εαυτό.

Αντίστασης στο ανθρωπολογικό πρότυπο που στανικά επιχειρεί να επιβάλλει σε πλανητική κλίμακα η δυτική νοησιαρχία.

Από το 1204 και τη φράγκικη κατάληψη ως την επανάσταση του ’21, από τον μακεδονικό αγώνα ως τα αλβανικά βουνά και την εθνική αντίσταση, και από τους μετεμφυλιακούς διωγμούς των ελλήνων κομμουνιστών ως τον προοδευτικό λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου, μέχρι τέλος τις διαμαρτυρίες για τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, και τα Ίμια, μια αόρατη αλυσίδα διασυνδέει -ανεπίγνωστα εν πολλοίς- την ιστορία, σαρκώνοντας ότι θα ΄λεγε κανείς ελληνικότητα.

Κάθε κρίκος, ένα βαθύ τραύμα που στην ψηλάφηση του «επί των τύπων των ήλων», αναδεικνύει την δυνατότητα του ανθρώπου να υπάρχει «κατ’ αλήθειαν» έστω και αν δεν ζει. Αδιαφορώντας ως απερίσκεπτος εύελπις, για τα «ζουμερά» ταξίματα της βολεψιάρικης χρησιμοθηρίας. Ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους στις «ορθολογικές» συνέπειες των πράξεων του. Αρκεί να διασφαλιστεί η ελευθερία ως «πράγμα τζιβαερικόν πολυτίμητον». Τούτο είναι το οικουμενικό πρόταγμα της ελληνικότητας και όχι η διαρκής πλήρωση της αχόρταγης χρησιμοθηρικής αποτελεσματικότητας. Με άλλα λόγια, η ευζωία αν είναι να ψευτίζει τον άνθρωπο, με όσα λογικά τερτίπια κι’ αν φτιασιδώνεται, δεν της πρέπει της ελληνικότητας.

Εδώ, σ’ αυτό το ελληνικό ήθος αντίστασης, βρίσκεται και σήμερα η μοναδική δυνατότητα αποκλιμάκωσης των spreads. Στην ενεργοποίηση αυτού του ήθους βρίσκεται η αναγκαία επανάσταση, που θα αποτρέψει την ολοκλήρωση του εκμαυλισμού της ελληνικής συνείδησης του πολίτη-νηπίου. Η κλίμακα των spreads είναι η ίδια κλίμακα όπου θα ζυγιαστεί η αντίσταση μας απέναντι στην αλλοτρίωση. Και αυτό σημαίνει πολλά και συγκεκριμένα πράγματα.

Εντελώς επιγραμματικά και δίχως αξιολογική σειρά

1) Αναγνώριση και καλλιέργεια αυτού του ήθους από την πολιτεία και τους εκπροσώπους της.

2) Ριζοσπαστική αλλαγή του αυτοδιοικητικού πλαισίου με τη θεσμοθέτηση των κοινοτήτων σε επίπεδο γειτονιάς.

3) Άμεση μεταφορά της διοικητικής πρωτεύουσας της χώρας σε μια νέα πόλη στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας ή της Μακεδονίας.

4) Παροχή κινήτρων μετεγκατάστασης μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων στην περιφέρεια.

5) Επαναδιαμόρφωση του παραγωγικού χάρτη της χώρας μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες σε επίπεδο πόλης.

6) Επιδότηση της βιολογικής γεωργίας και της πολυκαλλιέργειας με στόχο την αυτάρκεια της χώρας.

7) Ίδρυση Ινστιτούτου Ελληνικών Σπουδών με ανά τον κόσμο παραρτήματα κατά το πρότυπο του Γαλλικού Ινστιτούτου ή του Ινστιτούτου Γκαίτε κ.λπ.

8) Χρηματοδότηση εδρών νεοελληνικών σπουδών σε κάθε μεγάλο ευρωπαϊκό ή αμερικανικό Πανεπιστήμιο.

9) Ίδρυση Διεθνούς αγγλόφωνου Πανεπιστημίου στα αντικείμενα των ανθρωπιστικών επιστημών.

10) Κατάργηση των πανελλήνιων εξετάσεων εισαγωγής στα πανεπιστήμια.

11) Ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.

12) Αξιολόγηση όλων των δημοσίων υπαλλήλων από τους ίδιους τους συναλλασσόμενους πολίτες (αντίστοιχα και για τους καθηγητές) και παραπομπή στο πειθαρχικό για απόλυση όσων κατ’ επανάληψη αξιολογούνται αρνητικά από τους πολίτες.

13) Παροχή κινήτρων για την προσέλκηση στα σχολεία των καταλληλότερων εκπαιδευτικών από τον τομέα της παραπαιδείας.

14) Πάταξη της παραοικονομίας και του παρεμπορίου με την επιβολή βαρύτατων ποινών στη μαφία που διοργανώνει τα σχετικά κυκλώματα.

15) Άμεση κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και ψήφιση ειδικού αναγκαστικού νόμου με αναδρομική ισχύ για την παραπομπή σε δίκη όσων κρατικών λειτουργών εμπλέκονται σε μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα.

16) Απόλυτος διαχωρισμός κράτος και Εκκλησίας με κύρια ενέργεια την διακοπή μισθοδοσίας των κληρικών.

17) Εξαναγκασμός της Εκκλησίας στην αποκατάσταση του ορθόδοξου πνεύματος της υποχρεώνοντας την σε ακτημοσύνη.

18) Άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και παροχή κινήτρων για την μετακίνηση τους σε παραγωγικές δραστηριότητες.

19) Επιβολή ειδικού φόρου «αντιρύπανσης» στις «πολιτισμικά ρυπογόνες» τηλεοπτικές εκπομπές, εφημερίδες, έντυπα, νυχτερινά κέντρα, δισκογραφικές παραγωγές κ.λπ.

«Ο καλός «ραγολόγος» τρώει τις ώριμες ρώγες των σταφυλιών και δεν πειράζει καθόλου τις άγουρες», συνιστά ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Μα λες, μερικές φορές, πως σ’ αυτόν το τόπο φάγαμε και τα κλίματα. Έτσι, δεν μας απέμεινε άλλο τίποτα από το να ξαναφυτέψουμε τα αμπέλια μας. Κι’ αυτό δεν μπορεί παρά να είναι δουλειά της αριστεράς που έμαθε να φυτεύει «όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά της, μα έτσι γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά». Γιατί έτσι μας ορίζει το ελληνικό ήθος της αντίστασης.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

16.04.10