Του Κώστα Ράπτη
Πολύς λόγος έγινε ήδη για τα αίτια που οδήγησαν τον αντιπρόεδρο της τουρκικής κυβέρνησης Μπουλέντ Αρίντς να διακηρύξει σε ομιλία του στην Ούρφα ότι «οι Έλληνες έχουν ένα χρέος ύψους 1 τρισ. και σύντομα θα αρχίσουν να ζητιανεύουν». Η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι απλώς το πιστεύει…
Ούτως ή άλλως ο Αρίντς (τιμώντας την… παράδοση των αντιπροέδρων της Νοτιοανατολικής Μεσογείου) έχει πολλές φορές ξεσηκώσει σάλο με προκλητικές του δηλώσεις οι οποίες μάλιστα οδήγησαν και στην υποβολή μηνύσεων. Ωστόσο δεν είναι ο μόνος.
Το ίδιο εκρηκτικό ταμπεραμέντο και ο ίδιος ιδεασμός μεγαλείου διακρίνει όλη την ηγεσία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, αν κρίνουμε λ.χ. από τις δηλώσεις του Ταγίπ Ερντογάν για το Ισραήλ (“πειρατικό έθνος») και για τους αντάρτες του PKK (“θα πνιγούν στο αίμα τους») ή την άμετρη φιλοδοξία του Αχμέτ Νταβούτογλου που θέλει τη χώρα του να αναδεικνύεται σε «σοφό έθνος» το οποίο θα αποτελεί σημείο αναφοράς για όλο τον πλανήτη. Εξάλλου, ειδικά για την Ελλάδα, είχε προηγηθεί προ τριμήνου η δήλωση του υπουργού Επικρατείας Φαρούκ Τσελίκ, ο οποίος σχολιάζοντας την ομιλία Παπανδρέου στο Ερζερούμ είπε: «αυτοί που κρέμασαν πωλητήριο πάνω από τη χώρα τους για να γλιτώσουν τα χρέη δεν δικαιούνται να μιλούν για την Τουρκία»…
Για τα περί οικονομίας άλλωστε, ο Αρίντς είχε κάθε λόγο να πανηγυρίζει καθώς η ομιλία του εκφωνήθηκε στον απόηχο την ανακοίνωσης των νέων στοιχείων για τους τουρκικούς ρυθμούς ανάπτυξης που πέρασαν για πρώτη φορά μετά το 2007 σε θετικό πρόσημο και μάλιστα της τάξης του 8,9% - ποσοστό που αντίστοιχό του παρουσιάζουν μόνο πέντε χώρες στον κόσμο, όπως δεν παρέλειψε να σημειώσει ο Τούρκος αντιπρόεδρος. (Το ότι πολλοί θεωρούν τα στοιχεία καταλλήλως διογκωμένα ενόψει των εκλογών του Ιουνίου είναι προφανώς κάτι το οποίο αντιπαρήλθε…).
Γεγονός ωστόσο παραμένει ότι η Τουρκία αποτελεί την 17η οικονομία του κόσμου και φιλοδοξεί μέχρι τη συμπλήρωση 100 ετών από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 2023 να έχει προωθηθεί στην πρώτη δεκάδα. Η αποστροφή Αρίντς ότι «οι Έλληνες έχουν σταματήσει να παράγουν: θέλουν να πωλήσουν τα εργοστάσιά τους και κανείς δεν τα αγοράζει» προϊδεάζει για την στρατηγική οικονομικής διείσδυσης (και συνεπώς πολιτικής εξάρτησης) που έχει κατά νου η Άγκυρα ότι διακηρύσσει την επιθυμία της για «μπίζνες» με την ελληνική πλευρά.
Αντιστοίχως στο διπλωματικό πεδίο, η πρόσφατη πρόσδεσή της στην συμμαχία των προθύμων κατά του Μουάμαρ Καντάφι, δίνει στην Άγκυρα περισσή αυτοπεποίθηση, όπως αποτυπώνεται στο γεγονός ότι η Τουρκία διαχειρίζεται το αεροδρόμιο της Βεγγάζης, συμμετέχει με περισσότερες από κάθε άλλο κράτος φρεγάτες στο ναυτικό αποκλεισμό της Λιβύης, ενώ ο Αχμέτ Νταβούτογλου μετέβη χθες στο ταραγμένο Μπαχρέιν και ο πρόεδρος Γκιουλ πραγματοποιεί «ιστορική», όπως χαρακτηρίζεται, επίσκεψη στην Ινδονησία (το μεγαλύτερο σε πληθυσμό μουσουλμανικό έθνος του κόσμου). Το ότι ο Λίβυος υφυπουργός Εξωτερικών αντιμετωπίσθηκε μάλλον σκαιά στην Άγκυρα όπου μετέβη μετά την Αθήνα, ενώ την ίδια ώρα εκκενωνόταν η ελληνική πρεσβεία στην Τρίπολη δίνει το μέτρο της ανισορροπίας της διπλωματικής δυναμικής στην περιοχή…
Δικαιολογείται από τα πράγματα η τουρκική οίηση; Δύο δεδομένα υποδεικνύουν ότι μεσοπρόθεσμα ο ρυθμός της Τουρκίας δεν πρόκειται να είναι ο καλπασμός που οραματίζονται οι ιθύνοντες του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Στο οικονομικό επίπεδο, η πραγματική ανεργία ξεπερνά το 10% και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών υπερβαίνει το 7% (καθώς η χώρα είναι απολύτως εξαρτημένη ενεργειακά και διατροφικά, ενώ παρά τις προόδους του τουρκικού κατασκευαστικού κλάδου, οι επιδόσεις της Τουρκίας στον τεχνολογικό τομέα δεν είναι ανταγωνιστικές αυτών της ανατολικής Ασίας). Στο δε πεδίο της πολιτικής και κοινωνικής συνοχής, η γεννητικότητα του κουρδικού στοιχείου είναι τετραπλάσια του τουρκικού – και το Κουρδικό ζήτημα ως γνωστόν, κάθε άλλο παρά οριστικά λυμένο μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Πολύς λόγος έγινε ήδη για τα αίτια που οδήγησαν τον αντιπρόεδρο της τουρκικής κυβέρνησης Μπουλέντ Αρίντς να διακηρύξει σε ομιλία του στην Ούρφα ότι «οι Έλληνες έχουν ένα χρέος ύψους 1 τρισ. και σύντομα θα αρχίσουν να ζητιανεύουν». Η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι απλώς το πιστεύει…
Ούτως ή άλλως ο Αρίντς (τιμώντας την… παράδοση των αντιπροέδρων της Νοτιοανατολικής Μεσογείου) έχει πολλές φορές ξεσηκώσει σάλο με προκλητικές του δηλώσεις οι οποίες μάλιστα οδήγησαν και στην υποβολή μηνύσεων. Ωστόσο δεν είναι ο μόνος.
Το ίδιο εκρηκτικό ταμπεραμέντο και ο ίδιος ιδεασμός μεγαλείου διακρίνει όλη την ηγεσία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, αν κρίνουμε λ.χ. από τις δηλώσεις του Ταγίπ Ερντογάν για το Ισραήλ (“πειρατικό έθνος») και για τους αντάρτες του PKK (“θα πνιγούν στο αίμα τους») ή την άμετρη φιλοδοξία του Αχμέτ Νταβούτογλου που θέλει τη χώρα του να αναδεικνύεται σε «σοφό έθνος» το οποίο θα αποτελεί σημείο αναφοράς για όλο τον πλανήτη. Εξάλλου, ειδικά για την Ελλάδα, είχε προηγηθεί προ τριμήνου η δήλωση του υπουργού Επικρατείας Φαρούκ Τσελίκ, ο οποίος σχολιάζοντας την ομιλία Παπανδρέου στο Ερζερούμ είπε: «αυτοί που κρέμασαν πωλητήριο πάνω από τη χώρα τους για να γλιτώσουν τα χρέη δεν δικαιούνται να μιλούν για την Τουρκία»…
Για τα περί οικονομίας άλλωστε, ο Αρίντς είχε κάθε λόγο να πανηγυρίζει καθώς η ομιλία του εκφωνήθηκε στον απόηχο την ανακοίνωσης των νέων στοιχείων για τους τουρκικούς ρυθμούς ανάπτυξης που πέρασαν για πρώτη φορά μετά το 2007 σε θετικό πρόσημο και μάλιστα της τάξης του 8,9% - ποσοστό που αντίστοιχό του παρουσιάζουν μόνο πέντε χώρες στον κόσμο, όπως δεν παρέλειψε να σημειώσει ο Τούρκος αντιπρόεδρος. (Το ότι πολλοί θεωρούν τα στοιχεία καταλλήλως διογκωμένα ενόψει των εκλογών του Ιουνίου είναι προφανώς κάτι το οποίο αντιπαρήλθε…).
Γεγονός ωστόσο παραμένει ότι η Τουρκία αποτελεί την 17η οικονομία του κόσμου και φιλοδοξεί μέχρι τη συμπλήρωση 100 ετών από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 2023 να έχει προωθηθεί στην πρώτη δεκάδα. Η αποστροφή Αρίντς ότι «οι Έλληνες έχουν σταματήσει να παράγουν: θέλουν να πωλήσουν τα εργοστάσιά τους και κανείς δεν τα αγοράζει» προϊδεάζει για την στρατηγική οικονομικής διείσδυσης (και συνεπώς πολιτικής εξάρτησης) που έχει κατά νου η Άγκυρα ότι διακηρύσσει την επιθυμία της για «μπίζνες» με την ελληνική πλευρά.
Αντιστοίχως στο διπλωματικό πεδίο, η πρόσφατη πρόσδεσή της στην συμμαχία των προθύμων κατά του Μουάμαρ Καντάφι, δίνει στην Άγκυρα περισσή αυτοπεποίθηση, όπως αποτυπώνεται στο γεγονός ότι η Τουρκία διαχειρίζεται το αεροδρόμιο της Βεγγάζης, συμμετέχει με περισσότερες από κάθε άλλο κράτος φρεγάτες στο ναυτικό αποκλεισμό της Λιβύης, ενώ ο Αχμέτ Νταβούτογλου μετέβη χθες στο ταραγμένο Μπαχρέιν και ο πρόεδρος Γκιουλ πραγματοποιεί «ιστορική», όπως χαρακτηρίζεται, επίσκεψη στην Ινδονησία (το μεγαλύτερο σε πληθυσμό μουσουλμανικό έθνος του κόσμου). Το ότι ο Λίβυος υφυπουργός Εξωτερικών αντιμετωπίσθηκε μάλλον σκαιά στην Άγκυρα όπου μετέβη μετά την Αθήνα, ενώ την ίδια ώρα εκκενωνόταν η ελληνική πρεσβεία στην Τρίπολη δίνει το μέτρο της ανισορροπίας της διπλωματικής δυναμικής στην περιοχή…
Δικαιολογείται από τα πράγματα η τουρκική οίηση; Δύο δεδομένα υποδεικνύουν ότι μεσοπρόθεσμα ο ρυθμός της Τουρκίας δεν πρόκειται να είναι ο καλπασμός που οραματίζονται οι ιθύνοντες του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Στο οικονομικό επίπεδο, η πραγματική ανεργία ξεπερνά το 10% και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών υπερβαίνει το 7% (καθώς η χώρα είναι απολύτως εξαρτημένη ενεργειακά και διατροφικά, ενώ παρά τις προόδους του τουρκικού κατασκευαστικού κλάδου, οι επιδόσεις της Τουρκίας στον τεχνολογικό τομέα δεν είναι ανταγωνιστικές αυτών της ανατολικής Ασίας). Στο δε πεδίο της πολιτικής και κοινωνικής συνοχής, η γεννητικότητα του κουρδικού στοιχείου είναι τετραπλάσια του τουρκικού – και το Κουρδικό ζήτημα ως γνωστόν, κάθε άλλο παρά οριστικά λυμένο μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου