Πάντα στην ελληνική πολιτική σκηνή η επιχειρηματική διαπλοκή έπαιζε ρόλο. ιδιαίτερα στα χρόνια της αποκαλούμενης “Μεταπολίτευσης¨. Ήθελε μερίδιο στις αποφάσεις, ανέβαζε και κατέβαζε υπουργούς (ενίοτε και κυβερνήσεις), έκανε παρεμβάσεις σε κρίσιμες περιόδους. Ο βασικός λόγος τους ήταν φυσικά να μοιράζονται οι δουλειές, να κινείται το κεφάλαιο και οι ίδιοι να βγάζουν λεφτά. Και προς θεού, δεν είναι έγκλημα η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα. Το είπε άλλωστε και ο Αν. Σαμαράς στο “Ζάππειο 2″. Αρκεί όμως να παίρνουν τις δουλειές με διαφάνεια κι όχι με διαπλεκόμενες καταστάσεις και πιέσεις κάτω από το τραπέζι. Και το βασικότερο. Να υπάρχουν ανάπτυξη και δουλειές και το χρήμα να κινείται.
Η σημερινή κυβέρνηση στραγγάλισε την ελληνική επιχειρηματικότητα διότι διέλυσε την οικονομία. Ανάπτυξη μηδέν, δουλειές μηδέν και οι επιχειρηματίες βρίσκονται στα όριά τους. Για να μην πούμε για τη διαπλοκή ευρύτερα που δεν μπορεί να παρέμβει πουθενά διότι δεν υπάρχει «ψωμί».’Ετσι οι επιχειρηματίες έχουν αρχίσει να δείχνουν τα δόντια τους. Είτε άκομψα με παρεμβάσεις σαν κι αυτές του Δασκαλόπουλου, είτε πιο χοντροκομένα με τα media που ελέγχουν.
Γιατί φαντάζεστε ότι το Mega έχει τσακωθεί με το μισό υπουργικό συμβούλιο; Μα φυσικά διότι οι βασικοί του μέτοχοι σιχτιρίζουν την κυβέρνηση της υπανάπτυξης. Ο κ. Μπόμπολας, για παράδειγμα, έχει ξεμείνει από έργα γιατί κανένας διαγωνισμός δε γίνεται. Τα υπάρχοντα δημόσια έργα δεν χρηματοδοτούνται, επεκτάσεις δεν γίνονται, ούτε απαλλοτριώσεις. Όλα έχουν παγώσει. Δείτε τα οικονομικά αποτελέσματα της ΕΛΛΑΚΤΩΡ και θα καταλάβετε. Παράλληλα, όσοι άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες θέλουν να κάνουν δουλειές στην ενέργεια και τον τζόγο, βλέπουν ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε άλλο πλανήτη. Αφήστε δε με τα εκδοτικά, όπου ενώ ο Τύπος βρίσκεται στη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του, δεν έχει γίνει καμιά προσπάθεια κρατικής παρέμβασης όπως η αντίστοιχη του Σαρκοζί στη Γαλλία που διέσωσε χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Από την άλλη μεριά, τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης έχουν στραγγαλίσει την κατανάλωση. Έτσι οι επιχειρηματίες του κλάδου των τροφίμων π.χ. στενάζουν αφού οι πωλήσεις του έχουν βουλιάξει. Ίδια κατάσταση και σε άλλους επιχειρηματικούς τομείς. Με την κατανάλωση να έχει υποχωρήσει έως 20%, καταλαβαίνετε τους φόβους μιας σειράς μεγάλων και μικρών επιχειρηματικών κλάδων και ομίλων, από τα διυλιστήρια μέχρι τα ….σουβλατζίδικα.
Τα πράγματα είναι χειρότερα με τις τράπεζες. Η έκθεσή τους στα ομόλογα τις κάνει να τρέμουν καθημερινά, όπως και η έκθεση ορισμένων σε επικίνδυνα CDS. Φοβούνται μην καταρρεύσει και η οικονομία κι αυτές μαζί τους με τους μετόχους και γι αυτό μιλάνε για “συναίνεση” – να στηρίξουν δηλαδή τα άλλα κόμματα την κυβέρνηση του ΓΑΠ για να μην πέσει και την ακολουθήσουν στην πτώση.
Είναι άραγε τόσο κοντόφθαλμοι, τόσο πολιτικά ανιστόρητοι που δεν θυμούνται αυτό που συνέβαινε επί “Οικουμενικής Ζολώτα”; Τότε που δεν μπορούσαν να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις επειδή σε κάθε υπουργείο υπήρχε τρικομματικό κομισαριάτο και το κάθε κόμμα έβγαζε δική του υπουργική απόφαση; Φαντάζεστε τι έχει να συμβεί τώρα με πεντακομματικά κομισαριάτα εποπτείας σε κάθε υπουργείο, ή και επτακομματικά, αν επιβάλλουν και τα “κόμματα” της Ντόρας και του Φώτη;
Μόνο μια εξήγηση υπάρχει για την στάση τους αυτή. Θέλουν να παρατείνουν την κατάσταση ακυβερνησίας προς όφελός τους. Δεν θέλουν ισχυρή κυβέρνηση, επειδή μόνο αδύναμα κόμματα και εξαρτώμενους από αυτούς πολιτικούς θα μπορέσουν να επωφεληθούν από τον μοναδικό κορβανά που υπάρχει αυτή την στιγμή διαθέσιμος για τα ταμεία τους, τις αποκρατικοποιήσεις.
Ζητούν να ξαναζωντανέψει το 1989-1990 τότε που η πολιτική σκηνή ήταν διαλυμένη και η Οικουμενική κυβέρνηση ήταν αυτή που μοίραζε την πίτα της διαπλοκής. Δεν αντιλαμβάνονται ότι μάλλον κανένα ξεροκόμματο θα τους αφήσουν τα ξένα γεράκια που περιμένουν να πάρουν κοψοχρονιά εταιρείες και ακίνητα.
Δυστυχώς, η επιχειρηματική κοινότητα δεν έχει καταλάβει ότι η μόνη λύση για διέξοδο από την κρίση είναι η φυγή από τις πολιτικές του Μνημονίου που διέλυσαν και την επιχειρηματικότητα. Αντί λοιπόν να στηρίξουν απόψεις που ακούστηκαν στο “Ζάππειο 2″ όπως μείωση του φόρου στις επιχειρήσεις στο 15%, ασχολούνται με τη δήθεν “εθνική συναίνεση”.
Αντί να στηρίξουν μια πρόταση όπως αυτή που έκανε ο Σαμαράς, με τα καλά και τα κακά της, επιλέγουν να παρέμβουν ζητώντας συμφωνία των μεγάλων κομμάτων, κάτι σαν συγκυβέρνηση η οποία θα συνεχίσει να σκύβει το κεφάλι στην τρόικα.
Για ακόμη μια φορά, λοιπόν, επιβεβαιώνεται ότι η εγχώρια επιχειρηματική σκηνή ούτε τα ίδια τα συμφέροντά της δεν μπορεί να αντιληφθεί και να εξυπηρετήσει, πόσο μάλλον το συμφέρον του τόπου.
Αντί για την επιλογή μιας πολιτικής που θα μοιράσει με καθαρούς όρους το παιχνίδι και δε θα βάλει τους ξένους να έχουν τη χώρα υπό κατοχή, επιλέγουν την… ψευδεπίγραφη εθνική συνεννόηση.
Ίσως καταλάβουν πολύ σύντομα ότι το Μνημόνιο δεν είναι το φάρμακο που θα σώσει την οικονομία αλλά το δηλητήριο που θα την σκοτώσει.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου