(Μέρος 2ο)
Δυστυχώς τα είχαμε γράψει: «Η καθεστωτική, η ενοχική και η πατριωτική δεξιά». Αυτολογοκριθήκαμε κιόλας, καθώς στην αρχή ο τίτλος αλλά και το κείμενο μιλούσαν για «ηλίθια» δεξιά. Ή «έξαλλη», ή «χουντική», ή “αμετανόητη”: όποιο επίθετο κι αν χρησιμοποιήσουμε, αναφερόμαστε σε εκείνο το κομμάτι της Άκρας Δεξιάς που μόνο δεινά έχει προσφέρει στον τόπο. Η μισή Κύπρος χάσκει ακόμη «τουρκεμένη», για να μην αναφερθούμε στα βασανιστήρια, τις εκτοπίσεις και την πλήρη ανελευθερία στο εσωτερικό, την πλήρη απομόνωση από το εξωτερικό. Έχουν ειπωθεί χιλιάδες φορές αυτά και δυστυχώς δεν είναι κλισέ.
Το ότι η Μεταπολίτευση τα έκανε όπως τα έκανε, δεν δικαιώνει ιστορικά τους Απριλιανούς. Το ότι η κρίση ωθεί ανθρώπους στα άκρα είναι γεγονός. Τα φασιστικά κινήματα του Μεσοπολέμου στην Ευρώπη δεν προήλθαν από παρθενογένεση. Το γεγονός επίσης ότι ήταν ένα καθεστώς πιο «χαλαρό» από αυτό του Πινοσέτ και δεν πετούσε κατά χιλιάδες ανθρώπους στη θάλασσα, αλλά κατά δεκάδες, και πάλι δεν τους δικαιώνει. Ο φονιάς είναι φονιάς, είτε σκοτώσει έναν ή χίλιους.
Το πολιτικό σύστημα πρέπει να αναλογισθεί τις ευθύνες του. Προσφέροντας υπουργεία στην Άκρα Δεξιά, καθώς είναι κοινό μυστικό ότι τα «σταγονίδια» έχουν βρει καταφύγιο στο ΛΑΟΣ, σε κατάσταση συνταγματικής εκτροπής, προλειαίνει το έδαφος για προβοκάτσιες αλλά και «απριλιανά» οράματα. Είχε προηγηθεί ασφαλώς ο ανεκδιήγητος ΓΑΠ, που μέχρι και τον κίνδυνο πραξικοπήματος είχε επικαλεστεί, προκειμένου να γαντζωθεί στην εξουσία.
Αν εκεί στην Ευελπίδων οι γεννηθέντες το 1989 (!!!) το έχουν ρίξει στην ιστορία και θέλγονται από τα «κατορθώματα» της επταετίας ας ρίξουν και μια ματιά στις προσωπικές ιστορίες αληθινών πατριωτών αξιωματικών όπως ο Σπύρος Μουστακλής με την τραγική κατάληξη, ή του ομογάλακτου του Ν. Λύτρα.
Οι θιασώτες της πολυσυλλεκτικότητας των δύο κομμάτων εξουσίας φλέρταραν κάποιες φορές με τις κοινωνικές ομάδες των «χουντικών» για να αυξήσουν την εκλογική τους δύναμη. Η πόλωση πολλών εκλογικών αναμετρήσεων, καθιστούσε πολύ σημαντικές κάποιες δεκάδες χιλιάδες ψήφους. Η αλήθεια είναι όμως ότι το κόμμα που έβαλε τους Απριλιανούς στη φυλακή, νομιμοποίησε το ΚΚΕ και επανέφερε τη δημοκρατία αντιμετωπιζόταν πάντοτε με εχθρότητα από τους χουντικούς, των οποίων το ατράνταχτο επιχείρημα εξακολουθούν να είναι τα «κονσερβοκούτια» Άλλωστε ήταν πάντα πρόθυμοι να προσφέρουν χείρα βοηθείας στους αντιπάλους της ΝΔ. Ο πατριωτισμός της ΝΔ δεν «μολύνεται» από τα «σταγονίδια», δεν πληγώνεται από τις προβοκάτσιες τους, γιατί είναι άλλης αφετηρίας, άλλης κουλτούρας και άλλης ιστορικής διαδρομής. Ας θυμηθούμε κάποια πράγματα που γράφαμε στις 12/11 περί του θέματος:
«Η Δεξιά ήταν όμως πάντα κομμάτι του συστήματος. Αν δεν ήταν κυβέρνηση ήταν εν δυνάμει. Άρα πολυσυλλεκτική. Επομένως και κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Στη νικήτρια “εμφυλιακή Δεξιά”, όλα και όλοι μπήκαν στο ίδιο τσουβάλι. Αντιστασιακοί, συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων, ακόμη και πρόσωπα μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ. Συνοδοιπόρος εκείνης της δεξιάς, το «εθνικό κέντρο», με πλήθος νοικοκυραίους, αλλά και τυχοδιώκτες. Ως επακόλουθο της αδελφοκτόνου σύρραξης του εμφυλίου η κρατούσα αντικομμουνιστική αντίληψη θα οδηγήσει σε ακραίες πολλές φορές αποφάσεις και πρακτικές. Αποκορύφωμα της υστερίας θα αποτελέσει το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, οι οποίοι θα προλάβουν το βασιλικό πραξικόπημα των στρατηγών. Έχει χυθεί πολλή μελάνι για το ρόλο του ξένου παράγοντα. Ελάχιστη όμως σημασία έχει δοθεί στους πρόθυμους εγχώριους θύλακες, οι οποίοι και ήταν έτοιμοι να κάνουν πράξη τις ασκήσεις επί χάρτου των ξένων συμφερόντων.
Τα λέμε όλα αυτά διότι και στις σημερινές συνθήκες οικονομικής υποδούλωσης, οι αυτόκλητοι σωτήρες της χώρας, οι πατριδοκάπηλοι, οι φτηνοί ατακαδόροι, οι τηλεμαϊντανοί, οι «αφελείς» νεοφιλελεύθεροι, συναινούν στην εκπαραθύρωση των νέων παιδιών από τη χώρα, στη διάλυση κάθε αξιοπρέπειας των ασθενών στρωμάτων, καταδικάζουν τις επερχόμενες γενιές Ελλήνων στη μιζέρια. Κι όλα αυτά στο όνομα της “εθνικής συνεννόησης”!
Να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους: Εκείνη η “δεξιά” δεν έχει καμία σχέση με την ευρωπαϊκή –πατριωτική –φιλελεύθερη-δημοκρατική –λαϊκή δεξιά, (ας χρησιμοποιήσουμε για συντομία και όχι μόνο τον όρο «πατριωτική»). Αυτή η δεξιά θα οδηγήσει τη χώρα στην αβασίλευτη Δημοκρατία, στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, στη δημοσιονομική σταθερότητα και την οικονομική ανάπτυξη: θα κάνει πράξη το «μεταπολιτευτικό θαύμα» στην Ελλάδα. Και ταυτόχρονα θα απολογείται για δεκαετίες για τις ακρότητες, τους θανάτους, τους βασανισμούς της «εμφυλιακής δεξιάς». Κάπως έτσι θα προκύψει η «ενοχική δεξιά».
Η «πατριωτική» δεξιά επιδιώκει την απόλυτη ελευθερία των πολιτών, μέσα σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Τη στήριξη των αδύναμων, τα δικαιώματα των επερχόμενων γενεών, την ισοπολιτεία. Δίχως κράτος δικαίου, ο φιλελευθερισμός γίνεται απλά η επιβολή του ισχυρότερου.
Η ενοχική δεξιά θα σιωπούσε υπό το βάρος των συμπλεγμάτων της και θα αποδεχόταν την όποια ιλαρή «εθνική λύση». Το κομμάτι αυτό της δεξιάς ακόμη ταλαιπωρείται από τα χρεοκοπημένα νεοφιλελεύθερα «ιδεολογήματα».
Η «εθνοκεντρκή» δεξιά δεν υπέκυψε στους συνεχείς και από κάθε πιθανή και απίθανη πλευρά εκβιασμούς. Η εθνική ανεξαρτησία γι’ αυτήν δεν είναι ιδεολόγημα. Είναι καθημερινή πολιτική πρακτική, πυξίδα και προορισμός ταυτόχρονα. Η Δημοκρατία είναι αδιαπραγμάτευτη. Προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, όχι στη νομή της εξουσίας…
…Ο Ελληνισμός στη σκέψη της «πατριωτικής δεξιάς» δεν είναι «η κατάθεση της τάδε ή της δείνα δόσης του δανείου», η Ελλάδα δεν είναι μια θλιβερά καθυστερημένη και χρεοκοπημένη επαρχία της Ευρώπης, που χρειάζεται τοποτηρητές, επιτρόπους, τεχνικούς συμβούλους. Η Ευρώπη δεν είναι πακέτα στήριξης και μηχανισμοί διάσωσης. Είναι η «οικογένεια» στην οποία η Ελλάδα ανήκει από «φυσική επιλογή». Ως Έθνος ασφαλώς, όχι ως επαρχία. Όταν όμως διακυβεύεται το μέλλον του Έθνους, οι μεγάλες κατακτήσεις των Ελλήνων, θα ήταν ολέθριο λάθος οι δογματισμοί….
…Η «πατριωτική» δεξιά μένει αταλάντευτη στις θέσεις της για μια πατρίδα που: «της Ασίας αν αγγίζει από τη μια, της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά, στον αιθέρα στέκει να και στη θάλασσα μόνη της» (Οδ. Ελύτης, Το Άξιον Εστί).
Μικρός Οδυσσέας
Δυστυχώς τα είχαμε γράψει: «Η καθεστωτική, η ενοχική και η πατριωτική δεξιά». Αυτολογοκριθήκαμε κιόλας, καθώς στην αρχή ο τίτλος αλλά και το κείμενο μιλούσαν για «ηλίθια» δεξιά. Ή «έξαλλη», ή «χουντική», ή “αμετανόητη”: όποιο επίθετο κι αν χρησιμοποιήσουμε, αναφερόμαστε σε εκείνο το κομμάτι της Άκρας Δεξιάς που μόνο δεινά έχει προσφέρει στον τόπο. Η μισή Κύπρος χάσκει ακόμη «τουρκεμένη», για να μην αναφερθούμε στα βασανιστήρια, τις εκτοπίσεις και την πλήρη ανελευθερία στο εσωτερικό, την πλήρη απομόνωση από το εξωτερικό. Έχουν ειπωθεί χιλιάδες φορές αυτά και δυστυχώς δεν είναι κλισέ.
Το ότι η Μεταπολίτευση τα έκανε όπως τα έκανε, δεν δικαιώνει ιστορικά τους Απριλιανούς. Το ότι η κρίση ωθεί ανθρώπους στα άκρα είναι γεγονός. Τα φασιστικά κινήματα του Μεσοπολέμου στην Ευρώπη δεν προήλθαν από παρθενογένεση. Το γεγονός επίσης ότι ήταν ένα καθεστώς πιο «χαλαρό» από αυτό του Πινοσέτ και δεν πετούσε κατά χιλιάδες ανθρώπους στη θάλασσα, αλλά κατά δεκάδες, και πάλι δεν τους δικαιώνει. Ο φονιάς είναι φονιάς, είτε σκοτώσει έναν ή χίλιους.
Το πολιτικό σύστημα πρέπει να αναλογισθεί τις ευθύνες του. Προσφέροντας υπουργεία στην Άκρα Δεξιά, καθώς είναι κοινό μυστικό ότι τα «σταγονίδια» έχουν βρει καταφύγιο στο ΛΑΟΣ, σε κατάσταση συνταγματικής εκτροπής, προλειαίνει το έδαφος για προβοκάτσιες αλλά και «απριλιανά» οράματα. Είχε προηγηθεί ασφαλώς ο ανεκδιήγητος ΓΑΠ, που μέχρι και τον κίνδυνο πραξικοπήματος είχε επικαλεστεί, προκειμένου να γαντζωθεί στην εξουσία.
Αν εκεί στην Ευελπίδων οι γεννηθέντες το 1989 (!!!) το έχουν ρίξει στην ιστορία και θέλγονται από τα «κατορθώματα» της επταετίας ας ρίξουν και μια ματιά στις προσωπικές ιστορίες αληθινών πατριωτών αξιωματικών όπως ο Σπύρος Μουστακλής με την τραγική κατάληξη, ή του ομογάλακτου του Ν. Λύτρα.
Οι θιασώτες της πολυσυλλεκτικότητας των δύο κομμάτων εξουσίας φλέρταραν κάποιες φορές με τις κοινωνικές ομάδες των «χουντικών» για να αυξήσουν την εκλογική τους δύναμη. Η πόλωση πολλών εκλογικών αναμετρήσεων, καθιστούσε πολύ σημαντικές κάποιες δεκάδες χιλιάδες ψήφους. Η αλήθεια είναι όμως ότι το κόμμα που έβαλε τους Απριλιανούς στη φυλακή, νομιμοποίησε το ΚΚΕ και επανέφερε τη δημοκρατία αντιμετωπιζόταν πάντοτε με εχθρότητα από τους χουντικούς, των οποίων το ατράνταχτο επιχείρημα εξακολουθούν να είναι τα «κονσερβοκούτια» Άλλωστε ήταν πάντα πρόθυμοι να προσφέρουν χείρα βοηθείας στους αντιπάλους της ΝΔ. Ο πατριωτισμός της ΝΔ δεν «μολύνεται» από τα «σταγονίδια», δεν πληγώνεται από τις προβοκάτσιες τους, γιατί είναι άλλης αφετηρίας, άλλης κουλτούρας και άλλης ιστορικής διαδρομής. Ας θυμηθούμε κάποια πράγματα που γράφαμε στις 12/11 περί του θέματος:
«Η Δεξιά ήταν όμως πάντα κομμάτι του συστήματος. Αν δεν ήταν κυβέρνηση ήταν εν δυνάμει. Άρα πολυσυλλεκτική. Επομένως και κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Στη νικήτρια “εμφυλιακή Δεξιά”, όλα και όλοι μπήκαν στο ίδιο τσουβάλι. Αντιστασιακοί, συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων, ακόμη και πρόσωπα μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ. Συνοδοιπόρος εκείνης της δεξιάς, το «εθνικό κέντρο», με πλήθος νοικοκυραίους, αλλά και τυχοδιώκτες. Ως επακόλουθο της αδελφοκτόνου σύρραξης του εμφυλίου η κρατούσα αντικομμουνιστική αντίληψη θα οδηγήσει σε ακραίες πολλές φορές αποφάσεις και πρακτικές. Αποκορύφωμα της υστερίας θα αποτελέσει το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, οι οποίοι θα προλάβουν το βασιλικό πραξικόπημα των στρατηγών. Έχει χυθεί πολλή μελάνι για το ρόλο του ξένου παράγοντα. Ελάχιστη όμως σημασία έχει δοθεί στους πρόθυμους εγχώριους θύλακες, οι οποίοι και ήταν έτοιμοι να κάνουν πράξη τις ασκήσεις επί χάρτου των ξένων συμφερόντων.
Τα λέμε όλα αυτά διότι και στις σημερινές συνθήκες οικονομικής υποδούλωσης, οι αυτόκλητοι σωτήρες της χώρας, οι πατριδοκάπηλοι, οι φτηνοί ατακαδόροι, οι τηλεμαϊντανοί, οι «αφελείς» νεοφιλελεύθεροι, συναινούν στην εκπαραθύρωση των νέων παιδιών από τη χώρα, στη διάλυση κάθε αξιοπρέπειας των ασθενών στρωμάτων, καταδικάζουν τις επερχόμενες γενιές Ελλήνων στη μιζέρια. Κι όλα αυτά στο όνομα της “εθνικής συνεννόησης”!
Να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους: Εκείνη η “δεξιά” δεν έχει καμία σχέση με την ευρωπαϊκή –πατριωτική –φιλελεύθερη-δημοκρατική –λαϊκή δεξιά, (ας χρησιμοποιήσουμε για συντομία και όχι μόνο τον όρο «πατριωτική»). Αυτή η δεξιά θα οδηγήσει τη χώρα στην αβασίλευτη Δημοκρατία, στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, στη δημοσιονομική σταθερότητα και την οικονομική ανάπτυξη: θα κάνει πράξη το «μεταπολιτευτικό θαύμα» στην Ελλάδα. Και ταυτόχρονα θα απολογείται για δεκαετίες για τις ακρότητες, τους θανάτους, τους βασανισμούς της «εμφυλιακής δεξιάς». Κάπως έτσι θα προκύψει η «ενοχική δεξιά».
Η «πατριωτική» δεξιά επιδιώκει την απόλυτη ελευθερία των πολιτών, μέσα σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Τη στήριξη των αδύναμων, τα δικαιώματα των επερχόμενων γενεών, την ισοπολιτεία. Δίχως κράτος δικαίου, ο φιλελευθερισμός γίνεται απλά η επιβολή του ισχυρότερου.
Η ενοχική δεξιά θα σιωπούσε υπό το βάρος των συμπλεγμάτων της και θα αποδεχόταν την όποια ιλαρή «εθνική λύση». Το κομμάτι αυτό της δεξιάς ακόμη ταλαιπωρείται από τα χρεοκοπημένα νεοφιλελεύθερα «ιδεολογήματα».
Η «εθνοκεντρκή» δεξιά δεν υπέκυψε στους συνεχείς και από κάθε πιθανή και απίθανη πλευρά εκβιασμούς. Η εθνική ανεξαρτησία γι’ αυτήν δεν είναι ιδεολόγημα. Είναι καθημερινή πολιτική πρακτική, πυξίδα και προορισμός ταυτόχρονα. Η Δημοκρατία είναι αδιαπραγμάτευτη. Προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, όχι στη νομή της εξουσίας…
…Ο Ελληνισμός στη σκέψη της «πατριωτικής δεξιάς» δεν είναι «η κατάθεση της τάδε ή της δείνα δόσης του δανείου», η Ελλάδα δεν είναι μια θλιβερά καθυστερημένη και χρεοκοπημένη επαρχία της Ευρώπης, που χρειάζεται τοποτηρητές, επιτρόπους, τεχνικούς συμβούλους. Η Ευρώπη δεν είναι πακέτα στήριξης και μηχανισμοί διάσωσης. Είναι η «οικογένεια» στην οποία η Ελλάδα ανήκει από «φυσική επιλογή». Ως Έθνος ασφαλώς, όχι ως επαρχία. Όταν όμως διακυβεύεται το μέλλον του Έθνους, οι μεγάλες κατακτήσεις των Ελλήνων, θα ήταν ολέθριο λάθος οι δογματισμοί….
…Η «πατριωτική» δεξιά μένει αταλάντευτη στις θέσεις της για μια πατρίδα που: «της Ασίας αν αγγίζει από τη μια, της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά, στον αιθέρα στέκει να και στη θάλασσα μόνη της» (Οδ. Ελύτης, Το Άξιον Εστί).
Μικρός Οδυσσέας
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου