Re: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΛΑΟΣ

2010/5/6 ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ <antonisandroulidakis@gmail.com>

Πάνε νομίζω κάμποσοι μήνες από εκείνο το μεσημέρι –η Ελλάδα ήταν ακόμη η χώρα που κατά τον Καραμανλή ήταν θωρακισμένη απέναντι στη διεθνή κρίση- όταν ένας απελπισμένος συνταξιούχος του Τ.Ε.Β.Ε. εισέβαλε στα κεντρικά γραφεία του Οργανισμού (ΟΑΕΕ) και σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πολύμηνη καθυστέρηση έκδοσης της σύνταξης του, «έκοψε» τις φλέβες του μπροστά στα τρομαγμένα μάτια των υπαλλήλων. Έξαλλοι οι υπάλληλοι-νοικοκυραίοι διαμαρτυρήθηκαν με τη σειρά τους για τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας του κτηρίου, ενώ ο συνδικαλιστικός τους εκπρόσωπος συμφώνησε με τον Πρόεδρο του Ταμείου για την αναγκαιότητα πρόσληψης ιδιωτικής εταιρείας security. Βλέπετε, το αίμα, το ξένο αίμα, το αληθινό και όχι το κινηματογραφικό, φέρει εδώ και αιώνες μια σχεδόν αρχεγονική σιχασιά στους κάθε λογής «τακτοποιημένους». Ολόιδια όπως και ο Θάνατος, ο Έρωτας και το κόκκινο χρώμα.

Εν τούτοις, και το ομολογώ, και εγώ εκείνη την ημέρα δεν στήθηκα -κι ας ήμουν γραφικός- έξω από το Μέγαρον ΟΑΕΕ να διαμαρτυρηθώ για την χυδαία απανθρωπιά.  Το «είναι» μου ολόκληρο δεν εξερράγη. Το ίδιο έπραξαν οι δημοσιογράφοι, τα μεγάλα ή μικρά media, οι πνευματικοί άνθρωποι, οι στρατευμένοι ή πουλημένοι καλλιτέχνες κάθε είδους, τα πολιτικά κόμματα, η κυβέρνηση, ο κος Υπουργός, ο κος Γενικός Γραμματέας, η ενορία μου, ο γείτονας μου, οι φίλοι μου, οι σύντροφοι. Όλοι. Ουδείς εξερράγη. Ένας γέροντας που διαχέει το αίμα του στο γυαλιστερό πάτωμα μιας δημόσιας υπηρεσίας δεν είναι δα και πολιτικό ζήτημα, ικανό να αφυπνίσει την ανθρωπιά μας. Δεν είναι αρκετό να μας εξοργίσει. Είναι ζήτημα συνθηκών εργασίας των υπολοίπων. Είναι πρόβλημα οργανωτικής ή άλλης αναδιάρθρωσης. Είναι ζήτημα υγιεινής.

Κι' ύστερα, ο μπάτσος σε μια μικρή επαρχιακή πόλη που πυροβόλησε τον συμπολίτη του για μια θέση parking. Ουδείς εξερράγη. Ούτε εγώ. Ούτε οι υπόλοιποι. Ο θάνατος ήταν αποτέλεσμα μιας συνήθους τσαμπουκαλεμένης σύγκρουσης. Ζήτημα κοινωνικής συμπεριφοράς. Κανένα πολιτικό θέμα, εκτός ίσως της οπλοφορίας του αστυνομικού.     

Όταν πριν μερικές μέρες ανακοινώθηκε η αυτοκτονία 4 συνανθρώπων μας εξ' αιτίας των οικονομικώας των οικονομικ ν προβλημάτων που αντιμετώπιζαν, η είδηση πέρασε στα τρίστηλα των εφημερίδων. Τέσσερις άνθρωποι. Τρεις με αυτοσχέδιες αγχόνες και ένας που αυτοπυροβολήθηκε. Η μία αγχόνη στήθηκε  στο γήπεδο μπάσκετ της συνοικίας. Εκεί όπου ο αυτόχειρας χαιρόταν τα παιδιά του τις παλιές καλές ημέρες της «θωρακισμένης» Ελλάδας του Καραμανλή ή της «ισχυρής» Ελλάδας του Σημίτη. Τα παιδιά της γειτονιάς διέκοψαν το παιχνίδι τους στο γήπεδο, πιστά στους ψιθύρους των μανάδων τους. Κι εγώ, το ομολογώ, δεν έφτασα ως εκεί οργισμένος να σπάσω το γυάλινο ταμπλό. Το «είναι» μου και πάλι –για πολλοστή άλλωστε φορά-   δεν εξερράγη. Το ίδιο έπραξαν και όλοι οι υπόλοι οι υπι , δεν έφτασα ως εκεαλοιποι. Ένας κρεμασμένος άνθρωπος σ' ένα γήπεδο μπάσκετ, δεν είναι δα και πολιτικό ζήτημα. Δεν είναι ικανό να αφυπνίσει την ανθρωπιά μας. Δεν είναι αρκετό να μας εξοργίσει. Μπορεί να είναι ζήτημα του ύψους της μπασκέτας.

Και ξαφνικά, ο χθεσινός δραματικός θάνατος 4 ανθρώπων είναι μέγιστη οδύνη για όλους. Ξαφνικά, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος καταδικάζει τη βία, πενθεί, οδύρεται, για την απώλεια των αθώων. Μέγιστο πολιτικό ζήτημα, που υποχρεώνει το κοινοβούλιο σε ενός λεπτού σιγή. Η απεχθής Τράπεζα, καμμένη, γίνεται τώρα ιερός βωμός για τα κεριά των περαστικών. Μπουκώσαμε οδύνη. Χορτάσαμε συνωμοσιολογία για τους υπεύθυνους της δολοφονίας, ενώ οι «σπουδαίοι» δημοσιογράφοι μας καλούν σε αναστοχασμό.

Το ομολογώ, δεν οργίζομαι ούτε σήμερα, γιατί κουβαλάω το βαρύ σταυρό ότι δεν οργίστηκα και πιο πριν. Κανείς μας δεν οργίζεται πια για την απανθρωπιά. Ξετσίπωτοι όλοι ψελλίζουμε σαχλαμάρες στ' αυτιά ο ενός του άλλου. Πασπαλισμένες αερολογίες στην πληγή που σαν κοινωνία ανοίξαμε ο ένας στον απέναντι άλλο. Και τώρα που τ' αλάτι πέφτει βροχή στις ανοιχτές πληγές, δηλώνουμε την οδύνη μας. Τρίχες κατσαρές. Να μας δω να δηλώνουμε την οδύνη μας φάτσα με φάτσα με τον γέροντα που έκοψε τις φλέβες του, με το παιδί του κρεμασμένου αυτόχειρα, με το άντρα της πυρπολημένης εγκύου. Να μας δω να του βρούμε απάγκιο για την απώλεια. Έστω μια λέξη παρηγοριάς για την ολοσχερή απουσία. Κι' ύστερα να πλακώσουμε τον εαυτό μας στις μάπες γιατί με τις πολιτικές και κοινωνικές πράξεις και παραλείψεις μας, αφήσαμε το Θάνατο να κάνει ντου από παντού, αρκεί να βαστήξουμε ζωντανές δυο-τρεις ψευτοαναγκούλες μας.   

Εδώ βρίσκεται το κυρίως πολιτικό ζήτημα. Ο Λαός μας έχασε την ικανότητα του να βιώνει την αδικία του άλλου και να δρά αλληλέγγυα. Η «πέτσα» του Λαού διεφθάρει ολοσχερώς από τον οργανωμένο παρασιτισμό μιας Πόλης ,που επέλεξε κατ' επανάληψιν, ξανά και ξανά,  να είναι city. Σ' αυτό city, αλλά κυρίως εντός μας, εκτράφηκε το παράσιτο και ο γλοιώδης ιστός που όλοι απλώσαμε παντού γύρω μας. Σήμερα, ως εκ τούτου, ζητείται Λαός που θα ψηλαφίσει το αίμα του ταλαίπωρου στο καλογυαλισμένο πάτωμα του ΟΑΕΕ. Ζητείται Λαός να διαρρήξει το γυαλί της μπασκέτας που φτιάξαμε γύρω μας. Ζητείται Λαός να απανθρακώσει την απανθρωπιά του. Ζητείται Κοινόν Πόλεως! Ζητείται αληθής Έλληνας Πολίτης!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

06.05.10