04/01/2012
του Άρη Δαβαράκη Οι πρώτες μέρες του 2012 (στην Ελλάδα τουλάχιστον) χαρακτηρίζονται από ένα δυνατό, έντονο, ρυθμικό σασπένς, που προχωρά σαν ένα καρδιοχτύπι που όλο και επιταχύνεται καθώς εσύ τρέχεις –μέχρι να φτάσει ο σφυγμός σου στο κομβικό σημείο που θα φανεί αν, τη στιγμή ακριβώς που θα νοιώσεις πως δεν αντέχεις άλλο, θα πέσεις ξερός με έμφραγμα ή εγκεφαλικό, ή θα συνεχίσεις να τρέχεις ξαλαφρωμένος, έχοντας επιτύχει πια έναν αρμονικά δυναμικό βηματισμό, εναρμονισμένο δηλαδή με τις αντοχές σου, τις δυνατότητές σου και τους στόχους (για τους οποίους επιχειρείς, ακόμα, ασκήσεις πραγματικού θάρρους).
Δεν έχει ξαναζήσει η χώρα τέτοιες στιγμές. Η αγωνία για όσους έχουν περίπου καταλάβει τι θα σήμαινε μια αποτυχία (μέσα στις αμέσως επόμενες εβδομάδες) των, ηρωϊκών -πραγματικά πια! - Ελλήνων, (μέσα και έξω από την κυβέρνηση και τα εμφανή κέντρα εξουσίας), που προσπαθούν, με όλες τις δυνάμεις που διαθέτουν, να αποτρέψουν την «επιστροφή στη δραχμή» - κορυφώνεται σαν κινηματογραφικό θρίλερ : Άσχετα με όσα λέμε, σκεφτόμαστε και γράφουμε για «κλέφτες» και «λαμόγια» και γιγαντιαίες κομπίνες που αφαιμάξανε την αγορά και δημιούργησαν νέες, ιδιωτικές, μυθικές περιουσίες, η ουσία παραμένει: Και έτσι να είναι (που δεν έχουμε καμία απόδειξη στα χέρια μας, εμείς «οι πολλοί» τουλάχιστον), δεν βοηθάει σε τίποτα να το επαναλαμβάνουμε, να εξοργιζόμαστε, να κραυγάζουμε, να απειλούμε θεούς και δαίμονες και να αλληλοβριζόμαστε αγριεμένοι . Τι σημασία έχει αν έφταιγε ο άλλος οδηγός και, ενώ εσύ δεν έφταιγες, ήρθε και έπεσε πάνω σου με χίλια με την αυτοκινητάρα του – και τώρα εσύ παλεύεις να επιζήσεις ενώ εκείνος έχει διαφύγει και δεν πρόκειται ποτέ να τον εντοπίσεις; Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, σας το λέω γιατί έχω κάνει και τρίμηνα στον Ευαγγελισμό ετοιμοθάνατος (με παρεντερικές και εβδομάδες στην εντατική, σίγουρα «ξεγραμμένος») και εξάμηνο στον «σκληρό» Κορυδαλλό εντελώς άδικα προφυλακισμένος, ο θυμός, οι εκδικητικές τάσεις, οι «πίκρες» και τα «σαράκια», μόνο να σε αποτελειώσουνε μπορούνε. Όταν φτάνει κανείς στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα πια η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να κοιτάξει πίσω ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Δεν έχει περιθώρια ούτε για γκρίνιες ούτε, βέβαια, για συζητήσεις περί καταμερισμού ευθυνών. Όλες οι δυνάμεις που διαθέτει πρέπει να είναι προσηλωμένες σε έναν και μόνο στόχο: Πως θα σωθώ. Πως θα το σώσω. Πως θα μου δοθεί η ευκαιρία να ξανασταθώ όρθιος και να προχωρήσω -έστω με μικρά προσεκτικά βήματα στην αρχή, υποβασταζόμενος, καταπίνοντας ξανά, μικρές έστω, μπουκιές φυσικής τροφής, ανακτώντας και πάλι, με άσκηση, προσπάθεια, υπομονή, επιμονή και στοχοπροσήλωση τις δυνάμεις μου.
Γι’ αυτό, για να μην χάνουμε χρόνο και δυνάμεις, αυτές τις μέρες (και για όσο χρόνο χρειαστεί μέχρι να κριθεί η τελική έκβαση του αγώνα), πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση πολέμου και ότι τα στρατόπεδα είναι σαφώς δύο: Αυτό που, με κάθε θυσία, θέλει να παραμείνει η χώρα στην ζώνη του ευρώ και να ακολουθήσει την τύχη του (όποια κι αν θα είναι αυτή, με όλα της τα προβλήματα) και το άλλο που, είτε από άγνοια και αφέλεια, είτε λόγω τεραστίων οικονομικών (αλλά και «εξουσιαστικών») συμφερόντων, παλεύει με νύχια και με δόντια, υπόγεια και ύπουλα, με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη (αλλά και φανερά) να «επιστρέψουμε στη δραχμούλα μας και να κάνουμε το κουμάντο μας». Αυτές οι δύο θέσεις, για να είμαστε σαφείς, είναι σε εμπόλεμο κατάσταση σήμερα στην πατρίδα μας – και από την έκβαση αυτού του πολέμου θα διαμορφωθεί –αποφασιστικά- το μέλλον μας.
Κρίνεται το αν θα παραμείνουμε οικειοθελώς δεμένοι στο άρμα του υγιούς εκείνου μέρους της ανθρωπότητας που διαμόρφωσε αυτό που λέμε «σύγχρονο πολιτισμό» (με όλα τα καλά και τα στραβά του) και θέλει να προχωρήσει μπροστά στην έρευνα, την επιστήμη, την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, την μόρφωση, τις νέες κατακτήσεις στην υγεία και την κοινωνική πρόνοια, στις νέες μορφές ενέργειας – προσπαθώντας συγχρόνως να αποκαταστήσει τις τεράστιες ζημιές που προκάλεσε και προκαλεί μέσα στην ιλιγγιώδη εξέλιξή του τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό είναι το στρατόπεδο του ευρώ – και όποιος έχει χρόνο να χάσει ας σημειώσει εδώ όλα τα λάθη και τα στραβά αυτής της επιλογής, αφού όμως έχει αποφασίσει πως δεν θέλει να επιστρέψει στην δραχμή. Σ’ αυτό το «στρατόπεδο» καταγράφομαι και εγώ.
Απέναντί μας έχουμε αυτούς που ονειρεύονται την «επιστροφή στη δραχμή» είτε γιατί νοσταλγούν θερινούς κινηματογράφους με σάμαλι-παστέλι-κοκ, αγιόκλημα και γιασεμιά (λόγω βλακείας δηλαδή), είτε γιατί έχουν πολύ ισχυρά συμφέροντα: Θα είναι οι θριαμβευτές και απόλυτοι άρχοντες μιας Ελλάδας απομονωμένης και πάμφτωχης, μιας Ελλάδας που θα είναι εμπόρευμα δικό τους αγορασμένο με δισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια τα οποία περιμένουν να εφορμήσουν – καλά καβατζωμένα σε χώρες, εταιρείες, λογαριασμούς και θυρίδες οι οποίες ούτε να φανταστούμε καν δεν μπορούμε που βρίσκονται – οπότε καλύτερα ας μην το σκεφτόμαστε αυτό το ενδεχόμενο. Είναι χειρότερο από Χούντα, είναι χειρότερο ακόμα και από Κατοχή της χώρας από ξένα στρατεύματα -γιατί τα στρατεύματα τα βλέπεις και τα πολεμάς και, κάποτε, αργά ή γρήγορα, τα ξεφορτώνεσαι.
Η δραχμή θα γονατίσει εντελώς το 90% του πληθυσμού και θα το εξαθλιώσει σε βαθμό πραγματικής απελπισίας. Γι ’αυτό πρέπει, μας αρέσει δεν μας αρέσει, να συνειδητοποιήσουμε το γρηγορότερο όλοι ότι για να μείνουμε στο Ευρωπαϊκό στρατόπεδο και να μην περάσουμε στον τρίτο κόσμο σαν το φτωχό γειτονάκι της «Μεγάλης Τουρκίας», έχουμε μπροστά μας πάρα πολλή δουλειά, με πολύ μεγάλες θυσίες και στερήσεις, μεγάλο ξεβόλεμα, σκληρή καθημερινή άσκηση στο «λίγο» που θα μπορέσει να μας οδηγήσει κάποια στιγμή, εγώ πιστεύω σύντομα αν το αποφασίσουμε δυναμικά, ξανά στο «αρκετό» και στο, ξανακερδισμένο πια, «υπεραρκετό» που γευτήκαμε για μια εικοσαετία, είτε βάσει υπολογισμών που κάποιοι έκαναν τρείς-τέσσερις δεκαετίες πριν ή, δεν το αποκλείω, και εντελώς «κατά λάθος», από την κεκτημένη ταχύτητα που είχαν αναπτύξει οι νέο-φιλελεύθερες οικονομίες που «όλα τα επιτρέπανε», χωρίς να προϋπολογίζουν τι θα μπορούσε να κοστίσει μια «στραβή» - σαν αυτή που συνέβη – στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Πάρτε θέσεις λοιπόν, μην λουφάρετε, πόλεμο έχουμε: Ευρώ ή «δραχμούλα»;
Δεν έχει ξαναζήσει η χώρα τέτοιες στιγμές. Η αγωνία για όσους έχουν περίπου καταλάβει τι θα σήμαινε μια αποτυχία (μέσα στις αμέσως επόμενες εβδομάδες) των, ηρωϊκών -πραγματικά πια! - Ελλήνων, (μέσα και έξω από την κυβέρνηση και τα εμφανή κέντρα εξουσίας), που προσπαθούν, με όλες τις δυνάμεις που διαθέτουν, να αποτρέψουν την «επιστροφή στη δραχμή» - κορυφώνεται σαν κινηματογραφικό θρίλερ : Άσχετα με όσα λέμε, σκεφτόμαστε και γράφουμε για «κλέφτες» και «λαμόγια» και γιγαντιαίες κομπίνες που αφαιμάξανε την αγορά και δημιούργησαν νέες, ιδιωτικές, μυθικές περιουσίες, η ουσία παραμένει: Και έτσι να είναι (που δεν έχουμε καμία απόδειξη στα χέρια μας, εμείς «οι πολλοί» τουλάχιστον), δεν βοηθάει σε τίποτα να το επαναλαμβάνουμε, να εξοργιζόμαστε, να κραυγάζουμε, να απειλούμε θεούς και δαίμονες και να αλληλοβριζόμαστε αγριεμένοι . Τι σημασία έχει αν έφταιγε ο άλλος οδηγός και, ενώ εσύ δεν έφταιγες, ήρθε και έπεσε πάνω σου με χίλια με την αυτοκινητάρα του – και τώρα εσύ παλεύεις να επιζήσεις ενώ εκείνος έχει διαφύγει και δεν πρόκειται ποτέ να τον εντοπίσεις; Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, σας το λέω γιατί έχω κάνει και τρίμηνα στον Ευαγγελισμό ετοιμοθάνατος (με παρεντερικές και εβδομάδες στην εντατική, σίγουρα «ξεγραμμένος») και εξάμηνο στον «σκληρό» Κορυδαλλό εντελώς άδικα προφυλακισμένος, ο θυμός, οι εκδικητικές τάσεις, οι «πίκρες» και τα «σαράκια», μόνο να σε αποτελειώσουνε μπορούνε. Όταν φτάνει κανείς στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα πια η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να κοιτάξει πίσω ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Δεν έχει περιθώρια ούτε για γκρίνιες ούτε, βέβαια, για συζητήσεις περί καταμερισμού ευθυνών. Όλες οι δυνάμεις που διαθέτει πρέπει να είναι προσηλωμένες σε έναν και μόνο στόχο: Πως θα σωθώ. Πως θα το σώσω. Πως θα μου δοθεί η ευκαιρία να ξανασταθώ όρθιος και να προχωρήσω -έστω με μικρά προσεκτικά βήματα στην αρχή, υποβασταζόμενος, καταπίνοντας ξανά, μικρές έστω, μπουκιές φυσικής τροφής, ανακτώντας και πάλι, με άσκηση, προσπάθεια, υπομονή, επιμονή και στοχοπροσήλωση τις δυνάμεις μου.
Γι’ αυτό, για να μην χάνουμε χρόνο και δυνάμεις, αυτές τις μέρες (και για όσο χρόνο χρειαστεί μέχρι να κριθεί η τελική έκβαση του αγώνα), πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση πολέμου και ότι τα στρατόπεδα είναι σαφώς δύο: Αυτό που, με κάθε θυσία, θέλει να παραμείνει η χώρα στην ζώνη του ευρώ και να ακολουθήσει την τύχη του (όποια κι αν θα είναι αυτή, με όλα της τα προβλήματα) και το άλλο που, είτε από άγνοια και αφέλεια, είτε λόγω τεραστίων οικονομικών (αλλά και «εξουσιαστικών») συμφερόντων, παλεύει με νύχια και με δόντια, υπόγεια και ύπουλα, με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη (αλλά και φανερά) να «επιστρέψουμε στη δραχμούλα μας και να κάνουμε το κουμάντο μας». Αυτές οι δύο θέσεις, για να είμαστε σαφείς, είναι σε εμπόλεμο κατάσταση σήμερα στην πατρίδα μας – και από την έκβαση αυτού του πολέμου θα διαμορφωθεί –αποφασιστικά- το μέλλον μας.
Κρίνεται το αν θα παραμείνουμε οικειοθελώς δεμένοι στο άρμα του υγιούς εκείνου μέρους της ανθρωπότητας που διαμόρφωσε αυτό που λέμε «σύγχρονο πολιτισμό» (με όλα τα καλά και τα στραβά του) και θέλει να προχωρήσει μπροστά στην έρευνα, την επιστήμη, την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, την μόρφωση, τις νέες κατακτήσεις στην υγεία και την κοινωνική πρόνοια, στις νέες μορφές ενέργειας – προσπαθώντας συγχρόνως να αποκαταστήσει τις τεράστιες ζημιές που προκάλεσε και προκαλεί μέσα στην ιλιγγιώδη εξέλιξή του τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό είναι το στρατόπεδο του ευρώ – και όποιος έχει χρόνο να χάσει ας σημειώσει εδώ όλα τα λάθη και τα στραβά αυτής της επιλογής, αφού όμως έχει αποφασίσει πως δεν θέλει να επιστρέψει στην δραχμή. Σ’ αυτό το «στρατόπεδο» καταγράφομαι και εγώ.
Απέναντί μας έχουμε αυτούς που ονειρεύονται την «επιστροφή στη δραχμή» είτε γιατί νοσταλγούν θερινούς κινηματογράφους με σάμαλι-παστέλι-κοκ, αγιόκλημα και γιασεμιά (λόγω βλακείας δηλαδή), είτε γιατί έχουν πολύ ισχυρά συμφέροντα: Θα είναι οι θριαμβευτές και απόλυτοι άρχοντες μιας Ελλάδας απομονωμένης και πάμφτωχης, μιας Ελλάδας που θα είναι εμπόρευμα δικό τους αγορασμένο με δισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια τα οποία περιμένουν να εφορμήσουν – καλά καβατζωμένα σε χώρες, εταιρείες, λογαριασμούς και θυρίδες οι οποίες ούτε να φανταστούμε καν δεν μπορούμε που βρίσκονται – οπότε καλύτερα ας μην το σκεφτόμαστε αυτό το ενδεχόμενο. Είναι χειρότερο από Χούντα, είναι χειρότερο ακόμα και από Κατοχή της χώρας από ξένα στρατεύματα -γιατί τα στρατεύματα τα βλέπεις και τα πολεμάς και, κάποτε, αργά ή γρήγορα, τα ξεφορτώνεσαι.
Η δραχμή θα γονατίσει εντελώς το 90% του πληθυσμού και θα το εξαθλιώσει σε βαθμό πραγματικής απελπισίας. Γι ’αυτό πρέπει, μας αρέσει δεν μας αρέσει, να συνειδητοποιήσουμε το γρηγορότερο όλοι ότι για να μείνουμε στο Ευρωπαϊκό στρατόπεδο και να μην περάσουμε στον τρίτο κόσμο σαν το φτωχό γειτονάκι της «Μεγάλης Τουρκίας», έχουμε μπροστά μας πάρα πολλή δουλειά, με πολύ μεγάλες θυσίες και στερήσεις, μεγάλο ξεβόλεμα, σκληρή καθημερινή άσκηση στο «λίγο» που θα μπορέσει να μας οδηγήσει κάποια στιγμή, εγώ πιστεύω σύντομα αν το αποφασίσουμε δυναμικά, ξανά στο «αρκετό» και στο, ξανακερδισμένο πια, «υπεραρκετό» που γευτήκαμε για μια εικοσαετία, είτε βάσει υπολογισμών που κάποιοι έκαναν τρείς-τέσσερις δεκαετίες πριν ή, δεν το αποκλείω, και εντελώς «κατά λάθος», από την κεκτημένη ταχύτητα που είχαν αναπτύξει οι νέο-φιλελεύθερες οικονομίες που «όλα τα επιτρέπανε», χωρίς να προϋπολογίζουν τι θα μπορούσε να κοστίσει μια «στραβή» - σαν αυτή που συνέβη – στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Πάρτε θέσεις λοιπόν, μην λουφάρετε, πόλεμο έχουμε: Ευρώ ή «δραχμούλα»;
Αναρτήσεις
Η μέχρι σήμερα εμπειρία μας, αλλά και η λογική μας επιβάλλουν να συμπεράνουμε ότι την προσεχή δόση θα την πάρουμε για τον απλούστατο λόγο ότι με αυτήν θα πληρώσουμε ένα μεγάλο μέρος του χρέους μας και με το νέο δάνειο που θα μας δώσουν θα ωφεληθούν οι εταίροι μας των σοβαροτάτων τόκων (δανείζονται από την ΕΚΤ με <1% και μας δανείζουν με ~5%. Το διάφορα είναι αρκετά σημαντικό). Οι εξασκούμενες πιέσεις-απειλές είναι απόλυτα δικαιολογημένες επειδή τα ζητούμενα διαρθρωτικά μέτρα θα έπρεπε να τα είχαμε λάβει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά οι ψοφοδεείς ψηφοφονιάδες πολιτικάντηδες μας δεν τολμούσαν να χτυπήσουν τις συντεχνίες και τα κυκλώματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε γενικές γραμμές συμφωνώ με τον ΑΔ, αλλά δεν μπορώ να δώσω άφεση αμαρτιών, επειδή θεωρώ ότι αυτό ήταν το συντελεσθέν διαρκές έγκλημα από τη μεταπολίτευση και επέκεινα. Η άφεση αμαρτιών. Αν είχε ακολουθήσει ένα Γουδή, αλά 1922, για το θέμα της προδοσίας της Κύπρου, εκτιμώ ότι σήμερα δεν θα βρισκόμαστε στο σημείο που είμαστε.
Καλόν θα ήτο να μην μπέναμε στη δραχμή το 2002, αλλά πολύ αργότερα, αλλά τώρα που είμαστε μέσα στο ευρώ, ούτε κουβέντα για έξοδο. Είμαστε μεσοπέλαγα και θα κολυμπήσουμε να βγούμε στην ακτή ...
Στην Θεωρητική Οικονομική υπάρχει μία καμπύλη που λέγεται Καμπύλη Αδιαφορίας, και απεικονίζει τον γεωμετρικό τόπο των συνδυασμών των προϊόντων που μπορεί ένας καταναλωτής να αγοράσει με το δεδομένο διαθέσιμο εισόδημά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ΕΕ και το ΔΝΤ προσπαθούν μέσα από το θεωρητικό αυτό μοντέλο να κατεβάσουν τις τιμές των προϊόντων και έτσι με μικρότερο εισόδημα να μπορούμε να έχουμε τους ίδιους ή σχεδόν τους ίδιους συνδυασμών προϊόντων, που θα μπορούμε να προμηθευτούμε με το μειωμένο εισόδημά μας. Σε θεωρητικό επίπεδο αυτό θα γίνει με την μείωση της ζήτησης που αρχικά θα παρατηρηθεί και την μείωση των τιμών που θα ακολουθήσει, ώστε να μπορέσει μία εταιρία να πουλήσει τα προϊόντα της και να παραμείνει στην αγορά.
Ήδη σε κάποια προϊόντα – μη καταναλωτικά βέβαια – οι τιμές έχουν αρχίσει και πέφτουν..
Η διαφορά είναι η θεωρία από την πράξη, η οποία έχει ένα χάσμα μεγαλύτερο και από το Grand Canyon. Γιατί στην πράξη το ίδιο το ελληνικό κράτος με τα μέτρα της ΕΕ και του ΔΝΤ υποσκάπτει αυτήν την προσπάθεια. Πώς γίνεται αυτό;;; Μα φυσικά με τα χαράτσια, την αύξηση της φορολογίας, την αύξηση του κόστους της καθημερινότητας, μέσω των εμμέσων φόρων που εφαρμόζονται σε μία σειρά προϊόντων καθημερινής χρήσης.
Έτσι, ενώ υπολογίζουν μία σχετική μείωση του εισοδήματος, που θα οδηγήσει στην πτώση των τιμών, αυτό που τελικά γίνεται είναι η δραστική μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος , που τώρα δαπανάται σε φόρους – άμεσους και έμμεσους – και που αναπόφευκτα αυτό οδηγεί σε χαμηλότερο σημείο ισορροπίας από το στοχευμένο. Στο οποίο όμως οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν κοστολογικά κι έτσι κλείνουν. Και δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν πρώτον γιατί δεν μπορούν να χαμηλώσουν τόσο πολύ τις τιμές, γιατί οι πρώτες ύλες είναι στην πλειοψηφία τους εισαγόμενες και δεύτερον γιατί το κράτος αυξάνει τα κρατικά τιμολόγια (ρεύμα, φόρους, κλπ) προς τις επιχειρήσεις με αποτέλεσμα να κάνει ακριβότερη την λειτουργία τους. Ακόμη και τα αντικειμενικά κριτήρια με τα οποία θα φορολογεί τις επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες θα οδηγήσουν σε μείωση της απασχόλησης (είναι κριτήριο το πόσα άτομα απασχολείς) οπότε ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται .
Η ανεργία που αυτό συνεπάγεται οδηγεί σε νέα μείωση της συνολικής αγοραστικής δύναμης, κάτι που με τη σειρά του οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο που με ταχύτητα φωτός ρίχνει την χώρα σε τροχιά χρεοκοπίας. Και για να μην θεωρητικολογούμε, αυξήθηκαν τα τέλη κυκλοφορίας και η χώρα έχασε 400.000.000 ευρώ αφού οι περισσότεροι παρέδωσαν τις πινακίδες τους.
Ο ΦΑΥΛΟΣ ΑΥΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΕΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ!
Είτε ευρώ , είτε δραχμές, είτε δηνάρια έχουμε σαν νόμισμα, το σύστημα αυτό θα μας οδηγήσει αναπόφευκτα στην καταστροφή.
Η διαφορά για μένα ανάμεσα στην δραχμή και το ευρώ σαν νόμισμα είναι η ταχύτητα του θανάτου. Αν πάμε στην δραχμή, όλες οι επιχειρήσεις που έχουν πάρει δάνεια σε ευρώ, την επόμενη μέρα θα κλείσουν, αφού με την αναμενόμενη υποτίμηση της δραχμής θα φτάσουν να χρωστούν χρήματα για δύο ζωές. Την ίδια στιγμή, οι εισαγόμενες πρώτες ύλες θα πάνε κοστολογικά στο Θεό, άρα ακόμα και αυτό το θεωρητικό επιχείρημα ότι θα έχουμε φτηνά προϊόντα και άρα αύξηση των εξαγωγών, πάει περίπατο. Παρέα στον περίπατο αυτό πάει και το επιχείρημα ότι με την δραχμή θα μπορούμε να μην χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία, αφού όλοι οι μάγκες με τα κρυμμένα στην Ελβετία χρήματα θα έρθουν και θα τα πάρουν όλα μπιρ παρά, αλλά το ίδιο θα κάνουν και οι ξένοι.
(συνεχίζω γιατί δεν είχε παραπάνω χώρο...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρα η διαφορά ανάμεσα στην δραχμή και το ευρώ είναι ό,τι η διαφορά ανάμεσα στον αργό θάνατο ή τον θάνατο τον ακαριαίο. Που δεν έχει οικονομική εξήγηση, απλά είναι θέμα προτίμησης…
Άρα, οι θεωρήσεις το ευρώ είναι το νόμισμα της προόδου και η δραχμή είναι το αγιόκλιμα και το γιασεμί, με βρίσκουν παγερά αδιάφορο, γιατί είναι γραφικές και συναισθηματικές αντιμετωπίσεις, που μας είναι άχρηστες αυτή τη στιγμή!
Η αλήθεια είναι μία: Η Ελλάδα – όλοι το λέγαμε – είχε γίνει μία πανάκριβη χώρα, χωρίς να δίνει πίσω το κόστος που χρέωνε. Για παράδειγμα ο καφές πριν έκανε 4 ευρώ, τώρα κάνει 2 και σου δίνουν και μία τυρόπιττα δώρο. Γιατί πριν δεν μπορούσε να έχει αυτή την τιμή;;;
Την ίδια στιγμή βγαίνουν και κάποιοι ειδήμονες ανεπάγγελτοι συνήθως και φωνάζουν για ανάπτυξη. Η ανάπτυξη θέλει χρήματα παιδιά, και χρήματα δεν υπάρχουν. Είτε γιατί δεν υπάρχουν, είτε γιατί δεν θεωρούνται ασφαλείς οι επενδύσεις στην Ελλάδα, οπότε τα χρήματα μένουν στα συρτάρια.
Αν δεν έχεις να ποντάρεις και να ξέρεις ότι θα σου έρθει 31, λεφτά δεν μπορείς να πάρεις. Η ελληνική αγορά έχει πεθάνει και για να ανέβει πρέπει οι ελληνικές επιχειρήσεις να παραμείνουν ελληνικές, αλλά να ξανοιχτούν σε νέες αγορές.
Με πρώτες τις Δημόσιες Επιχειρήσεις.
Καλός ο Τουρισμός, αλλά θέλει μυαλό και αυτό δεν υπάρχει. Γι αυτό και τόσους αιώνες δεν καταφέραμε να γίνουμε μία τουριστική βιομηχανία. Με μία Σαντορίνη, μία Μύκονο, μία Κρήτη και χιλιάδες άλλα μέρη, δεν καταφέραμε να σταθούμε στον ανταγωνισμό. Από την ηλιθιότητα του Παπαθεμελή να φυλάει τα ήθη και τα έθιμα και να κλείνει τα μαγαζιά στις 2:00 μέχρι την κουτοπονηριά του βλάχου που χρεώνει τη σαλάτα 18 ευρώ, αλλά και τη δική μας βλακεία που την αγοράζαμε, όλοι βάλαμε το χέρι μας να καταστραφεί και αυτή η ευκαιρία.
Η λύση είναι τα ίδια προϊόντα σε νέες αγορές (Existing products/New Markets που λέει το Marketing).
ΜΕ ΠΡΩΤΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ. Εκατομμύρια φοιτητών στην Ασία θα ήθελαν να πληρώσουν ένα ελληνικό Πανεπιστήμιο για να κάνουν ελληνιστικές σπουδές . Αντί να πηγαίνουν λοιπόν στην Αγγλία ή την Γερμανία, θα μπορούσαν να γράφονται στο ελληνικό πανεπιστήμιο που θα άνοιγε παραρτήματα σε όλη την Ασία και θα γέμιζε ανθρώπους που θα πλήρωναν δίδακτρα. Έτσι και έλληνες επιστήμονες θα έβρισκαν δουλειά και το κράτος θα έβγαζε χρήματα, αλλά και η Ελλάδα θα έβρισκε σιγά σιγά την χαμένη της άιγλη, γιατί όλοι θα έβλεπαν ότι κάτι αλλάζει, κάτι παίρνει μπροστά, κάτι κινείται βρε αδερφέ..
Από την άλλη μεριά θα μπορούσε το Πανεπιστήμιο να εκμεταλλευθεί τα κτίρια των ΤΕΙ που κλείνει και να φέρει φοιτητές από όλο τον κόσμο στην Ελλάδα. Που θα σπούδαζαν και θα μας άφηνα τα ωραία τα χρήματά τους. Και θα μπορούσε να λύσει – αν ήθελε το θέμα της δωρεάν παιδείας λέγοντας ότι τους πρώτους 400 έλληνες τους παίρνω δωρεάν, όποιος θέλει να πληρώσει μαθήματα, βιβλία, κλπ μπορεί να έρθει και να γραφτεί. Εϊτε είναι από το Αιγάλεω, είτε από το Πεκίνο ή την Κουάλα Λουμπούρ…
Κι έτσι και οι σχολές δεν θα έκλεινα, και ο τοπικός πληθυσμός δεν θα είχε πρόβληαμ οικονομικό και δίδακτρα θα εισέπραττε το Κράτος και θα μπορούσε ακόμη ακόμη να μετατάξει Δημοσίους Υπαλλήλους και αντί να τους στείλει σπίτι τους να τους στείλει στα Πανεπιστήμια αυτά.
Λεφτά, χωρίς να χρειαστεί να δαπανήσει χρήματα σε υποδομές!
Αλλά είμαστε η χώρα του Δεν Βαριέσαι!
Και όταν βαριέσαι, τα βάζεις με την δραχμή ή το ευρώ. Και την ώρα που έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια σου κάθεσαι και στοχάζεσαι αν είναι καλύτερη η δραχμή ή το ευρώ. Κάθεσαι και αναπολείς το αγιόκλιμα και το γιασεμί και ανάλογα με τις παιδικές σου μνήμες το κατηγορείς ή το επαινείς!
Καιγόμαστε! Να σταματήσουμε το στοχασμό και οι υπεύθυνοι να προχωρήσουν σε γρήγορα μέτρα που θα φέρουν νέα λεφτά και όχι αυτά των συνταξιούχων, των φτωχών ή των καημένων…
Γιατί αλλιώς θα έρθει η καταστροφή μας και δεν έχει γυρισμό η κατάσταση…
Και καλή η κουλτούρα και η επανάσταση του καναπέ, τα άρθρα και η κριτική, αλλά με το πορτοφόλι αυτής της χώρας κανείς δεν μας είπε τι γίνεται…