Εννέα χρόνια και οκτώ μήνες αργότερα

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Το πρώτο που μου ήρθε στο νου μόλις πληροφορήθηκα χθες την είδηση του θανάτου του Μπιν Λάντεν ήταν ο απροκάλυπτος ενθουσιασμός και οι πανηγυρισμοί από διαφόρους εδώ στην Ελλάδα την ιστορική ημέρα της ενδεκάτης Σεπτεμβρίου, σχεδόν πριν από μία δεκαετία. Τότε, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι, παρά τα δώδεκα χρόνια που είχαν περάσει μετά την πτώση του κομμουνισμού και την πλήρη αποκάλυψη της οικτρής πραγματικότητας πίσω από αυτό που ο Τσώρτσιλ είχε ονομάσει «σιδηρούν παραπέτασμα», θα υπήρχε στη χώρα μου (την, κατά τα άλλα, «Δυτική») τέτοιο τυφλό μίσος για την ηγέτιδα δύναμη του δυτικού κόσμου, το οποίο μάλιστα θα οδηγούσε κάποιους μέχρι του σημείου να συμπαρατάσσονται με την αβυσσαλέα ηλιθιότητα του ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Πιστοί στη σπουδαία μας παράδοση να εξιδανικεύουμε τις εσωτερικές αντιφάσεις μας και να φτιάχνουμε στυλ από τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μας, αρκετοί ήσαν εκείνοι οι οποίοι χάρηκαν τότε για «το χαστούκι» που είχε καταφέρει ο Μπιν Λάντεν στην αλαζονεία των ΗΠΑ. Ανάμεσά τους και εκπρόσωποι του είδους homo pasokus, οι οποίοι, τυπικά μεν, θα ήθελαν να έχουν κερδίσει οι κομμουνιστές τον ανταρτοπόλεμο, αλλά στο βάθος της καρδιάς τους αντιλαμβάνονται τον επίγειο παράδεισο ως ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη για ψώνια - και χωρίς τη γυναίκα τους, εννοείται. Το είδος εκείνων που κάνουν σεξοτουρισμό στη σοσιαλιστική μπανανία του Φιντέλ, αλλά θα συγκλονισθούν όταν αποβιώσει ο δικτάτορας της Κούβας...
Το αντιδυτικό πνεύμα στην Ελλάδα έχει μάλλον ενισχυθεί έκτοτε, όπως φαίνεται από την τρέχουσα επιχειρηματολογία κατά του Μνημονίου. Για τον λόγο αυτόν και τούτη τη φορά, με αφορμή την εξόντωση του Μπιν Λάντεν, αργά ή γρήγορα θα βρει τον δρόμο του προς τη δημόσια έκφραση ο χαζοχαρούμενος αντιαμερικανισμός. Μπροστά μας ανοίγεται λοιπόν χρυσή περίοδος συνωμοσιολογίας για τους αθλητές της ομφαλοσκόπησης. Δεν θα ξαφνιασθώ αν διαβάσουμε κάπου, λ. χ., ότι η επιχείρηση κατά του Μπιν Λάντεν έγινε σκοπίμως τη συγκεκριμένη εποχή από τους Αμερικανούς, ως αντιπερισπασμός από την επέλαση των σκοτεινών δυνάμεων του καπιταλισμού εναντίον της γλυκιάς μας πατρίδας και του υπέροχου λαού της, που κατέκτησε το «δικαίωμα» να ξοδεύει περισσότερα από όσα βγάζει και εκπλήσσεται επειδή οι άλλοι τού αμφισβητούν το «κεκτημένο»!
Δεν θα λείψει, υποθέτω, και άφθονη αρλούμπα από την «πολιτικώς ορθή» σκοπιά, τη σκοπιά της δήθεν υψηλής ευαισθησίας: Δεν θα με κατέπλησσε αν ακούγαμε για «απολίτιστους» Αμερικανύς και τη «βαρβαρότητα» των δημόσιων πανηγυρισμών τους, για Αμερικανούς που δεν ξέρουν τίποτε από το μεγαλείο της Αντιγόνης, που δεν σέβονται καν τους νεφροπαθείς και ποιος ξέρει τι άλλο παλαβό. Θα είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν στις 11 Σεπτεμβρίου 2011...
Περί κράτουςΠοια ήταν η στερεότυπη απάντηση του Κώστα Καραμανλή, όποτε προέκυπτε μια διαφωνία μεταξύ των υπουργών - αντιβασιλέων και προσέφευγαν στην κρίση του; «Βρείτε τα μεταξύ σας». Ε, λοιπόν, το ίδιο ακριβώς δεν έκανε και ο Γιώργος με τη διαφωνία μεταξύ του Γ. Παπακωνσταντίνου και της ακτιβίστριας του υπουργείου Περιβάλλοντος; Ας το έχουν κατά νουν όσοι γκρινιάζουν ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει συνέχεια του κράτους. Τουλάχιστον στο επίπεδο της ισχνότητος του κράτους των πρωθυπουργών, συνέχεια υπάρχει και παραϋπάρχει!..
Πρωτομαγιά«Η Πρωτομαγιά συμβολίζει τον αγώνα για αλλαγή. Τον αγώνα για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, την κοινωνική δικαιοσύνη και, τελικά, την αναγνώριση της αξίας κάθε ανθρώπου, που εργάζεται και προσφέρει καθημερινά ένα σημαντικό μέρος από τη ζωή του στη συλλογική λειτουργία της κοινωνίας μας. Διότι αυτό το νόημα έχει η εργασία». Περιέργως -για τα δικά μου γούστα, τουλάχιστον- η παραπάνω εμβριθής ανάλυση του νοήματος της εργασίας, επ’ ευκαιρία της Πρωτομαγιάς, παραλείπει εντελώς την αντίληψη της εργασίας ως μέσου για την ατομική πρόοδο του ανθρώπου: ως μέσου για την εκπλήρωση των προσωπικών στόχων των. Αλλά η παράλειψη δεν με ξαφνιάζει, καθώς η δήλωση ανήκει στον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και πρωθυπουργό της Ελλάδος, Γεώργιο Β΄ των Παπανδρέου - Μινέικο. Επιπλέον, δε, με διαφωτίζει και ως προς τις ιδεολογικές ανάγκες που υπαγορεύουν την ακολουθούμενη από την κυβέρνηση οικονομική πολιτική. Αποκαλύπτει, ενδεχομένως, γιατί η κυβέρνηση με την πολιτική της προστατεύει τον δημόσιο τομέα της οικονομίας, αδιαφορώντας πλήρως για την τύχη του ιδιωτικού τομέα και των εργαζομένων σε αυτόν...
Ποια δυναμική;Η διαπίστωση της έγκυρης εφημερίδας μάς δίνει μια ιδέα του πόσο δύσκολο είναι για τους ξένους να προσεγγίσουν την παράλογη πραγματικότητα στην Ελλάδα: «Οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα έχουν χάσει τη δυναμική τους», γράφουν οι Financial Times. Μα υπήρχε ποτέ στη σημερινή κυβέρνηση αυτή η δυναμική, ώστε να έχει τώρα χαθεί; Ο νέος νόμος που υποτίθεται ότι ανοίγει τον δρόμο για τις αποκρατικοποιήσεις ορίζει τριμελή επιτροπή για τη μελέτη και την αξιολόγηση των προτάσεων, δεύτερη τριμελή επιτροπή για την τελική επιλογή προτάσεων και τραπεζικού συμβούλου και, τέλος, πενταμελή επιτροπή για την παρακολούθηση της διαδικασίας της αποκρατικοποίησης. Επιπροσθέτως, η σύνθεση της διυπουργικής επιτροπής, που αποφασίζει σε πολιτικό επίπεδο, διευρύνεται από τα τέσσερα μέλη στα έξι! Ποιος τρελός βλέπει σε αυτές τις διαδικασίες «δυναμική αποκρατικοποιήσεων»;

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_03/05/2011_440693