Ήμουν νιος και γέρασα. Και κυριολεκτώ. Θυμάμαι από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Γεωργίου Παπανδρέου το πρώτο μέλημά τους ήταν να χαϊδέψουν τη γεωργία. Τη γεωργία τη κουτσή. Μέχρι και η 7ετία τους χάρισε τα γεωργικά δάνεια (τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου) και πάει λέγοντας με τις επιδοτήσεις και κόντρα επιδοτήσεις κλπ κλπ.
Μόλις δε ο αγροτικός πληθυσμός νιώσει αδικημένος, καλώς ή κακώς, κατεβάζει τα τρακτέρ και κλείνει τις οδικές αρτηρίες και στην τελευταία τους κινητοποίηση κλείσανε και το αεροδρόμια του Ηρακλείου, Κρήτης.
Η πράξη τους αυτή είναι κολάσιμη βάσει των άρθρων 45 και 292 του Ποινικού Κώδικα για παρακώλυση συγκοινωνιών. Παράλληλα οι 300 δίδουν τον προβλεπόμενο όρκο (άρθρο 59 του Συντάγματος) με τον οποίο ορκίζονται « να είμαι πιστός στην Πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου». Ο όρκος αυτός ισχύει, κατά μείζονα λόγο, για τους υπουργούς, την Εκτελεστική Εξουσία.
Και εδώ παρουσιάζεται το φαινόμενο οι μεν αγρότες να παρανομούν κατάφωρα, έχοντες πλήρη συνείδηση των συντελούμενων και η κυβέρνηση να μην ασκεί τα καθήκοντά της, δηλ. να μην εφαρμόζει το νόμο. Και όπως πάντα να ταλαιπωρείται, παντοιοτρόπως, το πόπολο.
Ποιος είναι πρώτος χειρών αδίκως;
Προφανώς οι από τη 10ετία του 1950 κυβερνήσεις, οι οποίες με μερεμέτια αφήνουν την επίλυση των προβλημάτων για την επόμενη κυβέρνηση. Έτσι σούρνονται τα προβλήματα από κυβέρνηση σε κυβέρνηση και οι αγρότες πρόσκαιρα ικανοποιημένοι ψηφίζουν και ξανά ψηφίζουν τους μπροστάρηδες τους που μόνο μπροστά δεν βγαίνουν για να λυθούν μακροχρόνια τα προβλήματα τους.
Η παρούσα κατάσταση αγροτών-κυβέρνηση παρωθεί την οποιαδήποτε παραγωγική τάξη πχ οι καθόλα αξιέπαινοι κουλουρτζήδες σε προβληματικές καταστάσεις μη διαθέσεως των κουλουριών τους μπορούν και δικαιούνται με τους ταβλάδες τους να κάνουν καθιστική διαμαρτυρία στην οποιαδήποτε εθνική οδό και η κυβέρνηση να κληθεί να τους επιλύσει τα προβλήματά τους και μέχρι τότε οι λοιποί πολίτες να ταλαιπωρούνται από την κατάληψη των δρόμων. Αυτό είναι το θέατρο του παραλόγου. Σκέτος Ιονέσκος [http://el.wikipedia.org/wiki/Ευγένιος_Ιονέσκο].
Εν πάση περιπτώσει, θα πρέπει η οποιαδήποτε κυβέρνηση να εκπονήσει το αναγκαίο και ικανό επιχειρησιακό μακροχρόνιο σχέδιο, πέρα από το οποιοδήποτε πολιτικό κόστος, το οποίο να προσυπογράψουν, κατά πλειοψηφία, οι εκπρόσωποι των αγροτών. Το ίδιο σχέδιο μπορεί να συζητηθεί στη Βουλή και να στηριχθεί απ’ όλα τα νουνεχή κόμματα.

Αξιόλογο είναι και το άρθρο του Γ. Κυρτσού Η Ελλάδα εκτός Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ)
[http://www.citypress.gr/index.html?action=article&article=63507].

20090122 Κακομαθημένοι αλλά ουσιαστικά αβοήθητοι από το κράτος

Της Τανιας Γεωργιοπουλου

«Το κράτος τόσα χρόνια βάζει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, αντί να εφαρμόζει πολιτικές που μακροχρόνια θα μπορούσαν να στηρίξουν την αγροτική ανάπτυξη και κατά συνέπεια και το αγροτικό εισόδημα», τονίζει ο κ. Στάθης Κλωνάρης, λέκτορας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών στο τμήμα Αγροτικής Οικονομίας και Ανάπτυξης. Προσθέτει μάλιστα ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να προχωρήσει σε μια ακόμα «λανθασμένη κίνηση», ενδίδοντας σε παροχές στους αγρότες, που πρακτικά «θα τους κρατήσουν και πάλι πίσω» μέχρι να έρθει η επόμενη κρίση. Αντιπροτείνει, μέσω των δυνατοτήτων της νέας ΚΑΠ, τη δημιουργία ενός ασφαλιστικού οργανισμού για την προστασία των προϊόντων αλλά και του εισοδήματος των αγροτών…

— Oι φετινές αγροτικές κινητοποιήσεις είναι οι «ετήσιες παραδοσιακές κινητοποιήσεις» ή τώρα συμβαίνει κάτι διαφορετικό;

— Είναι στο πλαίσιο των παραδοσιακών διεκδικήσεων των αγροτών. Ο λόγος που γίνονται είναι η πτώση των τιμών. Στο πλαίσιο της νέας ΚΑΠ, οι αγρότες λαμβάνουν ένα σταθερό ποσό επιδοτήσεων (ενιαία ενίσχυση). Στη συνέχεια πρέπει να αναζητήσουν στην αγορά το υπόλοιπο του εισοδήματός τους. Επειδή λοιπόν πέρυσι το καλαμπόκι είχε υψηλή τιμή, έσπειραν πολλοί καλαμπόκι. Όμως, η αγορά δεν έδωσε ανάλογη τιμή. Ζητούν λοιπόν τώρα να ενισχυθεί το εισόδημά τους μέσω της κρατικής επιδότησης, π. χ. στα καύσιμα. Αυτό δεν είναι λογικό. Γαλουχήθηκαν όμως στο απολύτως προστατευμένο περιβάλλον της παλαιάς ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική). Κάθε φορά που οι τιμές έπεφταν υπήρχε το «δίχτυ ασφαλείας», οι ελάχιστες εγγυημένες τιμές. Τώρα πρέπει να μάθουν να λειτουργούν με βάση την αγορά. Και φέτος η αγορά «δεν έδωσε».
Τα ελαιόδεντρα, ως γνωστόν, δίνουν καρπό κάθε δεύτερη χρονιά. Τι θα πρέπει να γίνει το κράτος να πληρώνει την γνωστή ακαρπία των ελαιόδεντρων;

— Ωστόσο, οι Έλληνες αγρότες πρέπει να ανταγωνιστούν στις τιμές συναδέλφους τους από άλλες χώρες, που παράγουν για ένα ευρώ την ημέρα. Πώς μπορούν να το επιτύχουν;

— Θα μπορούσαν να γίνουν ανταγωνιστικοί αν είχαν δημιουργήσει σωστούς συνεταιρισμούς για να συγκεντρώνουν μεγάλες ποσότητες και να τις διαθέτουν στην αγορά. Το πλεονέκτημά τους είναι ένα καλό εμπορικό προϊόν. Δεν είναι όμως συνηθισμένοι να λειτουργούν έτσι, και το κράτος φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης. Ο προηγούμενος υπουργός Γεωργίας, κακώς, έδωσε 180 εκατ. ευρώ στους συνεταιρισμούς για να αγοράσουν το καλαμπόκι από τους αγρότες σε μια χαμηλή τιμή. Οι συνεταιρισμοί «μάζεψαν» τις ποσότητες, με την υπόσχεση να δώσουν περισσότερα χρήματα εφόσον τις πουλήσουν. Όμως τώρα δεν βρίσκουν αγοραστές και επιπλέον πληρώνουν για έξοδα αποθήκευσης τεράστιων ποσοτήτων. Ενώ οι συνεταιρισμοί θα έπρεπε να αναζητούν αγορές στο εξωτερικό για τα μέλη τους, ηγούνται των κινητοποιήσεων. Και οι νέες παροχές που έχει την πρόθεση να δώσει η κυβέρνηση, είναι στην ίδια κατεύθυνση. Για μια ακόμα φορά θα κρατήσουν τους αγρότες πίσω. Οι πολιτικές αυτές έχουν κοντά πόδια. Του χρόνου θα έχουμε το ίδιο πρόβλημα.

— Τι θα μπορούσε να γίνει;

— Υπάρχουν λύσεις, που όμως πρέπει να οργανωθούν μακροπρόθεσμα. Στην Ε. Ε. γίνονται κάποια βήματα για τη δημιουργία ενός ασφαλιστικού ταμείου των αγροτών. Σύμφωνα με το άρθρο 69 της νέας ΚΑΠ, μπορεί να περικόπτεται το 10% των επιδοτήσεων και να δίδεται για οριζόντιες δράσεις. Εμείς έχουμε διαλέξει να δίνουμε αυτό το ποσό στους αγρότες ως ποιοτικό πριμ, πρακτικά το εισπράττουν οι περισσότεροι. Πρόκειται όμως για ένα ποσό της τάξης των 200 εκατ. ευρώ ετησίως που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε έναν τέτοιο οργανισμό, ο οποίος θα μπορούσε να προσφέρει στήριξη όταν πέφτουν πολύ οι τιμές. Ασφαλώς η αγροτική παραγωγή δεν είναι το ίδιο με τη βιομηχανία. Οι αγρότες συναγωνίζονται τις διεθνείς τιμές και γι' αυτό χρειάζεται ένας μηχανισμός στήριξης. Αυτή η στήριξη όμως πρέπει να έρθει μέσα από πολιτικές ουσίας και όχι από ευκαιριακές λύσεις.

— Μπορεί να επιβιώσει η ελληνική γεωργία χωρίς επιδοτήσεις;

— Αυτή η μορφή γεωργίας των 50 στρεμμάτων που καλλιεργούνται με νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου, όχι. Όμως, μετά το 2013 δεν θα σταματήσουν οι επιδοτήσεις εντελώς, απλώς θα δίνονται περισσότερα χρήματα μέσω των προγραμμάτων ανάπτυξης του αγροτικού χώρου. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι ώστε να απορροφήσουμε αυτά τα κονδύλια, να λύσουμε χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα. Αλλά εμείς, τρία ΚΠΣ (που είχαν στόχο να λύσουν αυτά τα προβλήματα) και 15 χρόνια μετά, καταφέραμε η μέση αγροτική εκμετάλλευση από 42,2 στρέμματα να φτάσει τα 42,7.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_22/01/2009_300281