Σκέτη θλίψη από την υποβάθμιση της ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Αναδημοσιευω από το blog paratiritis4.blogspot.com επιστολή στον Υπουργό παιδείας και αντίστοιχο άρθρο εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

Κε Υπουργέ σας στέλνω αυτούσιο το άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 23 Ιουλίου 2009 για τις σχεδιαζόμενες τροποποιήσεις για την εισαγωγή φοιτητών με ειδικές ανάγκες στα ΑΕΙ . Περιγράφει πολύ σωστά όλη την απαράδεκτη κατάσταση που υπάρχει σήμερα η οποία με τα νομοθετικά μέτρα που σχεδιάζετε θα γίνει ακόμη χειρότερη . Έχω μερικούς πρόσθετους προβληματισμούς . Το 3% που εισάγεται λόγω ασθενείας το οποίο θέλετε να αυξήσετε στο 5% είναι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το οποίο δεν υπάρχει στην πράξη . Αντίθετα το πραγματικό ποσοστό δεν είναι ούτε 1% . Δηλαδή συνειδητά η πολιτεία διδάσκει και εξωθεί τους νέους στην κομπίνα στην απάτη την αναξιοκρατία . Στην αποφυγή της άμιλλας της εργατικότητας και της αξιοκρατίας . Δηλαδή εκπαιδεύουμε την νεολαία χωρίς ιδανικά και ανεπτυγμένη κοινωνική συνείδηση . Και ανάλογη κοινωνία προετοιμάζουμε για το μέλλον . Είναι δυνατόν αυτοί οι κύριοι όταν γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι γιατροί και οτιδήποτε άλλο να εργάζονται και να εκπληρώνουν τα καθήκοντα τους . Το μόνο που θα τους ενδιαφέρει είναι πως θα εισπράττουν άκοπα τον μισθό τα παράνομα δώρα και τα κρυφά φακελάκια . Και ταυτόχρονα επιβραβεύει τους διαβρωμένους και ασυνείδητους γονείς τους . Αλλά και αυτοί που είναι βαριά άρρωστοι γιατί να εισαχθούν χωρίς εξετάσεις ? έχουν περισσότερα προνόμια από τους υγιείς . Εάν δεν είναι ικανοί να εργασθούν τι θέλουν το δίπλωμα ΑΕΙ ? Για να εξασφαλίσουν πλουσιοπάροχη αργομισθία στο δημόσιο .Διότι βέβαια κανένας ιδιώτης δεν προσλαμβάνει υπάλληλο που δεν είναι παραγωγικός . Αυτό δεν είναι κοινωνική πολιτική είναι αναξιοκρατία διάλυση και εκμαυλισμός . Τα προσωπικά σας οφέλη από αυτή την μικροπολιτική είναι ελάχιστα η καθόλου , η ζημιά του κοινωνικού συνόλου βραχυχρόνια και μακροχρόνια είναι τεράστια .

Παιδείας θλίψη...

Tου Θανου Oικονομοπουλου

Με τον ήλιο τα μπάζω, με τον τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν και ψοφάνε τα έρμα; Με το μείζον ζήτημα της ποιότητας της προσφερόμενης παιδείας (συνολικά, όχι μόνο της τριτοβάθμιας, που δείχνει να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των εκάστοτε ηγετών μας) να κυριαρχεί στην επικαιρότητα τα πολλά τελευταία χρόνια, με έναν «διάλογο» να... σέρνεται (αφού ξεκίνησε από «μηδενική βάση» μηδενίζοντας το κοντέρ των όσων θετικών τυχόν έγιναν την πρώτη 4ετία της κυβέρνησης, στο πλαίσιο της πολυδιαφημισμένης «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης»!), χωρίς ορατό τέλος για να αρχίσουν να τρέχουν οι αλλαγές, διαβάζεις το ρεπορτάζ των εφημερίδων και μένεις έκπληκτος: αλλαγές... «επί του πιεστηρίου» σε νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, επειδή (μεταξύ άλλων) επισημάνθηκαν λέει φωτογραφικές διατάξεις για να μπει σε πανεπιστήμιο συγκεκριμένο άτομο, με διασταλτική ερμηνεία της ρύθμισης που προβλέπει πάσχοντες από συγκεκριμένες ασθένειες να μπορούν να εισέρχονται στα ΑΕΙ χωρίς εξετάσεις!

Δεν φθάνει που με ό,τι ίσχυε πριν από το νέο νομοσχέδιο «λόγω ασθενείας» μπορούσαν να εισαχθούν σε κάθε τμήμα ΑΕΙ το 3% του συνόλου των θέσεων, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αυξάνει αυτό το ποσοστό από το 3% στο 5%. Με όλο τον σεβασμό σε παιδιά που όντως δοκιμάζονται από σοβαρές ασθένειες, υποθέτουμε πως αφού η συγκεκριμένη ιδιότητά τους δεν τους καθιστά αδύνατη τη φοίτηση –παραδόσεις, εξετάσεις κ.λπ.– στα πανεπιστήμια, δεν καθιστά προβληματική και τη συμμετοχή τους στις πανελλαδικές εξετάσεις. Κατανοούμε απόλυτα κάποιες ασθένειες να συνιστούν αιτία μεταγραφής των πασχόντων παιδιών από περιφερειακά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα σε αντίστοιχα όπου βρίσκεται η οικογένειά τους. Η εξαίρεση από τη διαδικασία των εξετάσεων, όμως;

Και έπειτα, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας; γνωστά τα «σκανδαλάκια» με παράνομες μεταγραφές που έγιναν μέσω του... «κυκλώματος» που επί χρόνια υπάρχει και θριαμβεύει, με τη «βιομηχανία» έκδοσης πλαστών πιστοποιητικών (ακόμη και ιατρικών!), που όλοι αναγνωρίζουν ότι υπάρχει αλλά κανείς δεν τσακίζει. Σε μια χώρα που κατέχει το... πανευρωπαϊκό ρεκόρ «συντάξεων λόγω αναπηρίας» (μιλάμε για προκλητικά ρουσφέτια, που γίνονται... διακομματικά και διαχρονικά, δεκαετίες ολόκληρες!) που όχι μόνο «γονατίζει» τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά συνιστά και προκλητική περιφρόνηση των πραγματικά αναπήρων, μόνο εύλογο είναι αυτές οι «ευνοϊκές» ρυθμίσεις (και οι επεκτάσεις τους με... κάθε νέα κυβέρνηση!) που αποφασίζονται να προκαλούν εύλογες υποψίες...

Στο ρεπορτάζ της «Κ» επώνυμα και ανώνυμα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας κατήγγειλαν το «κύκλωμα», μίλησαν ευθέως «για κάποιους που θα πλουτίσουν», πρότειναν –ως τελευταία γραμμή άμυνας– τη δημιουργία, επιτέλους, μιας κεντρικής αρχής που θα ελέγχει τις αιτήσεις εισδοχής λόγω αναπηρίας, και όχι το κάθε ίδρυμα να εξετάζει τις «δικές» του αιτήσεις, διευκολύνοντας το όργιο της ρουσφετολογίας και του παράνομου πλουτισμού!

Και έπειτα, βρε αδερφέ, γιατί αυτό το (ακατανόητο – αλλά ας πούμε «έστω») 3% των εισερχομένων κάθε χρόνο στα ΑΕΙ χωρίς εξετάσεις «λόγω ασθενείας» να γίνει... 5%; Με πρόχειρους υπολογισμούς, αν ας πούμε κάθε χρόνο μπαίνουν στα ΑΕΙ 70.000 νέα παιδιά, το 5% σημαίνει ότι έχουμε κάθε χρόνο... 3.500 νέους «βαριά ασθενούντες» – και μόνο στο επίπεδο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης! Εμ, τότε τούτη η χώρα στην οποία ζούμε δεν είναι χώρα με... 5% «βαρέως ασθενούντα» παιδιά και 20% συνταξιούχους «λόγω αναπηρίας» – είμαστε σε... καροτσάκι και οδεύουμε τάχιστα για την εντατική!

Αποσπασματικά, με μικροπολιτικάντικα κριτήρια, δίχως την παραμικρή διάθεση ρήξης και εκ βάθρων αναδιοργάνωσης αντιμετωπίζει την παιδεία (άλλο που στα λόγια την αναγνωρίζει ως «άμεση εθνική προτεραιότητα»!) διαχρονικά το πολιτικό σύστημα. Οι τόσες και τόσες «μεταρρυθμίσεις» που έχουν γίνει τα 20 τελευταία χρόνια (όχι μόνο κάθε φορά που άλλαζε κόμμα στην εξουσία, όχι μόνο κάθε φορά που άλλαζε κυβέρνηση του ίδιου κόμματος, αλλά και... σε κάθε ανασχηματισμό υπουργού Παιδείας!) από μόνες τους αποδεικνύουν πως... καμιά δεν έγινε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα – γι’ αυτό και ελάχιστες είναι εκείνες που «κάτι» προσέφεραν.

Και να σκεφθεί κανείς (για να μείνουμε μόνο στην τριτοβάθμια) ότι ως χώρα διαθέτουμε τη... μεγαλύτερη αναλογία ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στον κόσμο: 1,6 ΑΕΙ ανά ένα εκατομμύριο κατοίκων έχουν οι ΗΠΑ (με την πρωτοπορία στην πανεπιστημιακή έρευνα και εκπαίδευση!), 2,4 ΑΕΙ ανά εκατομμύριο κατοίκων η Ε.Ε. και η Ελλάδα, παρακαλούμε, 3,6 ΑΕΙ ανά εκατομμύριο κατοίκων! Το τι «βγαίνει» από αυτά, είναι άλλο ζήτημα – αυτό που ενδιαφέρει το εκάστοτε γκουβέρνο είναι να ψηφοθηρεί και να ρουσφετολογεί με το... «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και σχολή»! Τα χάλια μας...