20100426 Άλλη ερώτηση...

Άλλη ερώτηση...

 

Τέτοιες μέρες,  πριν δέκα χρόνια, η κυβέρνηση Σημίτη
προετοιμαζόταν για την έκδοση ενός 10ετούς ομολόγου αξίας περίπου 10 εκ. ευρώ,
για να τα «ρίξει» κι αυτά στο πιθάρι των Δαναΐδων του  «εκσυγχρονισμού».  Η Ελλάδα ήταν ακόμη η ισχυρή Ελλάδα, που με
γοργά βήματα γινόταν επιτέλους «εφάμιλλη των καλυτέρων ευρωπαϊκών» !

Λίγες μέρες πριν, ένα παιδί μόλις 4 ετών, έφευγε από τη ζωή.
Ο μικρός Παναγιώτης είχε την ατυχία να γεννηθεί σ’ ένα νησί της «ισχυρής»
Ελλάδας και να πάσχει από λευχαιμία. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας της «ισχυρής» χώρας,
αδυνατούσε να υποστηρίξει τον μικρό  και
η μοναδική ελπίδα σωτηρίας ήταν η μεταφορά του στο εξωτερικό.

 Όμως, τι κρίμα, τα χρήματα από το 10ετές
ομόλογο προορίζονταν για άλλον, πιο «ευγενή» σκοπό. Τον «εκσυγχρονισμό» του
κράτους. Έτσι, δεν περίσσευε τίποτα για τον μικρό Παναγιώτη.  Όμως, σε πείσμα των καιρών, η ανθρωπιά και η
αλληλεγγύη του λαού μας, συγκέντρωσε σε σύντομο χρονικό διάστημα 130 εκ.
δραχμές σ’ έναν λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας, αλλά η «εκσυγχρονισμένη»
τράπεζα με περισσή πίστη  στις τυπικές
ευρωπαϊκές διαδικασίες της, με ευσέβεια στην απάνθρωπη οργανωσιά της, αρνήθηκε  να δώσει τα χρήματα στην οικογένεια, "πατώντας" σε τυπικότητες ως
προς τη μορφή του λογαριασμού. Χιλιάδες οι οργισμένες παρεμβάσεις απλών
ανθρώπων στους αρμόδιους της Τράπεζας και στον αρμόδιο Υπουργό Υγείας, καθώς οι
ώρες περνούσαν εξαντλώντας τις λιγοστές ανάσες του 4χρονου αγοριού.

Στις 4 Μαρτίου 2000, ο μικρός Παναγιώτης Βασιλέλλης
διέφυγε οριστικά από την πραγματικότητα του εκσυγχρονισμένου κρατιδίου. Ο αρμόδιος
Υπουργός Υγείας ρωτήθηκε από δημοσιογράφους για την απανθρωπιά. «Άλλη
ερώτηση...» απάντησε.

Η τηλεόραση μου υπάρχει ακόμη σήμερα, 10 χρόνια μετά.
Η ίδια εκείνη τηλεόραση που δεν έσπασα στις 
4 Μαρτίου 2000. Ο Πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας, δεν υπάρχει στη ζωή και
σίγουρα δεν συντροφεύει την παραδείσια 
αιωνιότητα του μικρού Παναγιώτη. Το 2008,  το Συμβούλιο Εφετών Αιγαίου με βούλευμά του
απάλλαξε από τις κατηγορίες τέσσερα υψηλόβαθμα στελέχη της Εθνικής Τράπεζας στη
Μυτιλήνη και έναν γιατρό, οι οποίοι είχαν παραπεμφθεί σε δίκη με την κατηγορία
της θανατηφόρας εκθέσεως ανηλίκου και στην ουσία αποφάνθηκε, πως για το θάνατο
του παιδιού δεν φταίει κανείς.

Ο αρμόδιος Υπουργός Υγείας, δεν είναι πια υπουργός,
δεν είναι καν βουλευτής. Απέχει κατ’ επιλογήν του από την τρέχουσα πολιτική,
καταθέτοντας μάλιστα την απέχθεια του γι’ αυτήν. Όχι εξ’ αιτίας των ενοχών του για
το θάνατο ενός 4χρονου αγοριού, όχι γιατί το Εθνικό Σύστημα Υγείας, του οποίου
είχε την ευθύνη, δεν μπόρεσε να αποτρέψει το θάνατο 4χρονου αγοριού, όχι γιατί
το τραπεζικό σύστημα του οποίου -σε άλλο χρόνο- είχε την ευθύνη ως  Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, δεν κατάφερε να
ανταποκριθεί στο σκοπό του, όχι γιατί ως πολιτικός δεν κατόρθωσε να εκπληρώσει
την θεμελιώδη αποστολή του, δηλαδή την εξασφάλιση της ζωής και της υγείας των
πολιτών.

Ο τότε υπεύθυνος Υπουργός Υγείας, απέχει από την
σημερινή πολιτική σκηνή, όχι γιατί έτσι τον καταδίκασε η σοφή λαϊκή ετυμηγορία,
τουλάχιστον για την απάνθρωπη δήλωση του. Όχι. Ο τότε Υπεύθυνος Υπουργός Υγείας
απέχει διότι η σημερινή πολιτική σκηνή δεν διαθέτει την δική του επάρκεια
αποτελεσματικότητας. Ως εκ τούτου, επανακάμπτει σήμερα 10 χρόνια μετά και
εγκαλεί τους πάντες που «έκαναν όχι αναδιανομή των εισοδημάτων, αλλά διανομή
των δανεικών». Ο πρώην «αποτελεσματικός» υπουργός κος Αλέκος Παπαδόπουλος. Αυτό
αναμεταδίδει η τηλεόραση μου από το πάνελ πανάκριβου ξενοδοχείου της
πρωτεύουσας, με παρακαθήμενους τους pretenders δημοσιογράφους. Η τηλεόραση μου, που
από τις 4 Μαρτίου 2000 μέχρι και σήμερα, παραμένει πεισματικά άθραυστη. Το ίδιο
άθραυστη, όσο και η κυνική «οργανωσίλα» των «εκσυγχρονιστών».  Το ίδιο άθραυστη, όσο η αράγιστη αμετροέπεια
του παχυλού εγωκεντρισμού των λογής εξουσιαστών, που καμώνονται τους γιατρούς –και
μάλιστα διακομματικής αποδοχής- στην πληγή που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Σήμερα, 10 χρόνια μετά, η «ισχυρή» Ελλάδα σύρεται στο
Δ.Ν.Τ. προκειμένου να εξοφλήσει το «εκσυγχρονιστικό» ομόλογο, αφήνοντας όμως ανεξόφλητο
το χρέος για μια ψυχή που θροΐζει ακόμη κάπου ανάμεσα στα λιόδεντρα της
Μυτιλήνης. Υπάρχει άραγε κάποιο άλλο ΔΝΤ που να «εκβιάσει» την εξόφληση αυτού
του χρέους, καταδικάζοντας τους υπεύθυνους τουλάχιστον σε σιωπή;  Άλλη ερώτηση...

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

26/4/2010