20100427 Απόφαση, τόλμη και ελπίδα

Απόφαση, τόλμη και ελπίδα

Του Aλεξη Παπαχελα

Ο πρωθυπουργός έκανε ένα μεγάλο στρατηγικό λάθος τον περασμένο
Οκτώβριο. Είτε δεν κατάλαβε τι παρέλαβε είτε πίστεψε πως με τη διεθνή
αύρα του θα μπορούσε να το χειριστεί αποτελεσματικά. Η ιστορία θα
αποκαλύψει κάποτε ποιος τον συμβούλευε τι, πριν και αμέσως μετά τις
εκλογές, πόσα πραγματικά γνώριζε για το δημοσιονομικό χάος κ.λπ κ.λπ.
Μπέρδεψε, δυστυχώς, τον πολιτικό χρόνο με τον αδίστακτο χρόνο με τον
οποίο κινούνται οι αγορές και δεν μπόρεσε ούτε σε μια κρίσιμη στιγμή να
πάρει μια απόφαση που να προλαβαίνει τις εξελίξεις. Το κεφάλαιο αυτό
έκλεισε και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό.

Τώρα, ο κ.
Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται στο επόμενο κρίσιμο σταυροδρόμι. Αυτή την
φορά ο εθνικός μας στόχος είναι να μη φύγουμε από το ευρώ και να
ανασυνταχθούμε πραγματικά ως χώρα. Τα νούμερα είναι απελπιστικά, ακόμη
και με τις πιο αισιόδοξες παραδοχές η αποπληρωμή του χρέους θα είναι
πάρα πολύ δύσκολη. Οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ προσφέρονται να μας δανείσουν
για το 2010, αλλά διστάζουν να δεσμευθούν με κονδύλια για τα επόμενα
χρόνια. Πρώτα απ’ όλα γιατί έχουν εσωτερικά προβλήματα και επίσης γιατί
τους τρομάζει η ιδέα ότι μπορεί να χρειαστούν και άλλα 450 δισ., αν
χρειαστεί, για την Ισπανία και την Πορτογαλία. Δεύτερον, γιατί μετά τον
πρώτο γύρο επαφών με κυβερνητικά, κρατικά, πολιτικά στελέχη κ.ά.
παράγοντες της δημόσιας ζωής κατάλαβαν πως οι άνθρωποι που διοικούν
γενικώς τη χώρα ζουν σε έναν άλλο, δικό τους πλανήτη. Πιστεύουν, δηλαδή,
πως ακόμη και αν η Ελλάδα υπογράψει μια συμφωνία με το ΔΝΤ και την
Ε.Ε., το ρίσκο της μη υλοποίησής της είναι πολύ υψηλό. Και αυτό γιατί
δεν βλέπουν κοινωνική και πολιτική συναίνεση, επαγγελματισμό στο κράτος
και στην κυβέρνηση και, τέλος, πολιτική βούληση σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό
που προβληματίζει, όμως, και προκαλεί τον πανικό είναι η φήμη πως
κάποιοι σκέπτονται τη ριζική αναδιάρθρωση, επιμήκυνση ή και μερική
διαγραφή τους χρέους ως λύση. Η ελπίδα των σοβαρών ανθρώπων που
καταλαβαίνουν τι πραγματικά σημαίνει το καθένα από αυτά τα σενάρια είναι
ότι θα γίνουν απολύτως κατανοητές οι επιπτώσεις τους, ότι, δηλαδή, οι
αγορές μπορεί να κλείσουν για πολλά χρόνια για την Ελλάδα. Ελπίδα τους,
επίσης, είναι ότι δεν έχει βρεθεί στον δρόμο μας κάποιος ερασιτέχνης που
πιστεύει ότι με αυτές τις απειλές θα τρομάξουν οι Γερμανοί ή κάτι
τέτοιο (όπως τρόμαξαν με την απειλή του ΔΝΤ...). Αναδιάρθρωση χωρίς να
έχεις πονέσει και δοκιμαστεί σκληρά για ένα χρόνο τουλάχιστον σημαίνει
ότι πας να αποφύγεις το αναπόφευκτο, το καθήκον σου ως χώρα έναντι των
πιστωτών.

Ο κ. Παπανδρέου έχει μια ελπίδα να πετύχει: να πει την
απόλυτη απελπιστική αλήθεια στον κόσμο, να υιοθετήσει ο ίδιος ευθαρσώς
το νέο πρόγραμμα σταθεροποίησης που θα υπογράψει με το ΔΝΤ και την Ε.Ε.,
να θέσει τη Ν.Δ. προ των ευθυνών της ζητώντας της να το ψηφίσει και
μετά να σχηματίσει μια νέα κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας για την υλοποίησή
του, στην οποία μπορεί να συμμετέχουν νεοδημοκράτες, πολιτικοί εχθροί
του και όποιος άλλος απαιτείται από τις περιστάσεις. Αυτά πρέπει ο ίδιος
να τα αποφασίσει ως πρωθυπουργός με νωπή ισχυρή εντολή και χωρίς να
ασχολείται με το αν η ξεπεσμένη διαπλοκή απεργάζεται κάποια φόρμουλα.
Και να το πούμε και αλλιώς, οι εξελίξεις τρέχουν τόσο γρήγορα, το καζάνι
βράζει τόσο πολύ που, αν δεν κινηθεί γρήγορα, θα τον «πάρει από κάτω».

Οι
Γερμανοί, οι οποίοι έχουν επιδείξει σχιζοφρενή τουλάχιστον στάση σε όλη
την κρίση, θα μας βοηθήσουν τώρα γιατί το έχουν ανάγκη. Αν όμως δεν
δουν ότι αλλάζουμε πραγματικά ως χώρα, με μετρήσιμα αποτελέσματα, θα
βρεθούμε αντιμέτωποι πλέον με το φάσμα της εξόδου από το ευρώ, με μια
μεγάλη, δηλαδή, εθνική καταστροφή.