Χωρίς πυξίδα: Το σκηνικό της επόμενης ημέρας

To σκηνικό της επόμενης ημέρας δεν φαίνεται να έχει στηθεί ακόμη στην Ελλάδα – οπότε, όλοι όσοι βιάζονται να πάρουν μέρος σε ένα ακόμη...
«εκλογικό πανηγύρι» που προετοιμάζεται προσεκτικά από τη σκιώδη εξουσία στο «παραπέτασμα», είναι πιθανότατα σε λάθος δρόμο

"Προσωπικά «σιχαίνομαι» το κομματικοκεντρικό κράτος, έτσι όπως δυστυχώς λειτουργεί στην Ελλάδα. Όμως γνωρίζω ότι, η μοναδική μας προστασία απέναντι στις τοκογλυφικές αγορές και στα πολυεθνικά μονοπώλια είναι η Πολιτική. Επίσης ότι, η μοναδική μας προστασία απέναντι στους πολιτικούς είναι οι ενεργοί, υπεύθυνοι και σωστά ενημερωμένοι Πολίτες - οι οποίοι ψηφίζουν οι ίδιοι τους νόμους, ελέγχουν το δημόσιο και καθορίζουν την κυβερνητική Πολιτική, με την εγκαθίδρυση της άμεσης Δημοκρατίας" (άρθρο μας).

“Με ονειρικές υποθέσεις ή χωρίς, είναι εξωφρενικός παραλογισμός, είναι αυτοκτονία να αναθέτουμε στους αυτουργούς της καταστροφής να μας σώσουν από την καταστροφή. Η στοιχειώδης λογική αυτοάμυνας σήμερα επιβάλλει να παραμεριστεί το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της χώρας, να εξαφανιστεί από το δημόσιο βίο. Όλοι, χωρίς εξαίρεση.

Γιατί και οι ακκιζόμενοι ως καλοί, ως αδιάφθοροι, συνεργάστηκαν. Ανέχθηκαν, δεν κατήγγειλαν……Στερούμαστε την οποιαδήποτε θεσμική δυνατότητα να αποκαταστήσουμε δημοκρατικό, λειτουργικό, έντιμο κράτος. Δεν ζητάμε οίκτο, ούτε να μας υποκαταστήσουν άλλοι στις ευθύνες μας. Ζητάμε απλώς να πληροφορηθούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ότι, το 91% του λαού μας απορρίπτει με βδελυγμία αυτούς που οι ηγέτες της ΕΕ συναντούν σαν «εκπροσώπους» μας” (Χ. Γιανναράς).

ΠΕΡΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Έχουμε την άποψη ότι, το πρόγραμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων (το οποίο, αν μη τι άλλο, ευτυχώς «ταράζει τα νερά», αφού είναι το πρώτο που εμφανίζεται), είναι μεν σε γενικές γραμμές αρκετά καλό, αλλά πολύ θεωρητικό – ενώ η στελέχωση των επιτροπών που αναφέρονται (λογιστικός έλεγχος, γερμανικές επανορθώσεις κλπ.), θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει και εξειδικευμένα άτομα από άλλες χώρες της ΕΕ, έτσι ώστε να έχουν το απαιτούμενο «αντικειμενικό κύρος».

Το πρόγραμμα θα όφειλε λοιπόν να συμπληρωθεί με ακριβή νούμερα, τα οποία να πείθουν για τη δυνατότητα του να εφαρμοσθεί στην πράξη.

Για παράδειγμα, κοστολόγηση της κατώτατης σύνταξης που προτείνεται, δαπάνες και έσοδα σε σύγκριση με τον υφιστάμενο κρατικό προϋπολογισμό-μεσοπρόθεσμο, μία πρώτη αριθμητική προσέγγιση του σημερινού δημοσίου χρέους με το επιτόκιο που «αποδέχεται» η προτεινόμενη «αναθεώρηση» του, μία εφικτή πρόταση αποπληρωμής του (χρεολύσια), το λογιστικό έλεγχο του χρέους σε τμήματα (νόμιμο, επαχθές, παράνομο, ημιεπαχθές) κλπ. Στα πλαίσια αυτά, θα έπρεπε να υπάρχει ένας ακριβήςσχεδιασμός μεσοπρόθεσμης χρηματοδότησης του δημοσίου, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται ο χρόνος που απαιτούν οι διαπραγματεύσεις για την εκδίωξη της Τρόικας.

Νομίζουμε ότι, η κατάρτιση ενός Ισολογισμού του κράτους, όπου στη μία πλευρά του θα είναι το Παθητικό (χρέος) και στην άλλη το Ενεργητικό (ακίνητη δημόσια περιουσία, κρατικές επιχειρήσεις, υπόγειος πλούτος, γερμανικές επανορθώσεις ή ότι άλλο), θα έπρεπε να είναι στις πρώτες προτεραιότητες – επίσης με κατά το δυνατόν ακριβή αριθμητικά στοιχεία.

Επί πλέον, θεωρούμε απαραίτητη τη στελέχωση μίας υποθετικής κυβέρνησης από τα ικανότερα μέλη της νέας παράταξης, με βιογραφικά τους και με μία αντικειμενική παρουσία τους – αφού η χώρα απαιτεί την ύπαρξη κομμάτων, με σαφείς κυβερνητικές δυνατότητες. Όσον αφορά δε την κρατική επενδυτική τράπεζα «τύπου Kfw», τη οποία έχουμε προτείνει και εμείς σε αρκετά κείμενα μας, θεωρούμε ότι δεν θα έπρεπε να εξελιχθεί σε μία υπερτράπεζα, με ιδιοκτησία όλη τη δημόσια περιουσία – ενώ η στελέχωση της θα όφειλε να απασχολήσει περισσότερο ίσως από το αντικείμενο της.

Η πρόταση εξασφάλισης πλειοψηφικού μεριδίου στην, ιδιωτική ουσιαστικά, Τράπεζα της Ελλάδας, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση – αν και πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, αφού μάλλον δεν θα συμφωνούσαν οι μέτοχοι της. Εναλλακτικά λοιπόν θα μπορούσε να «καταργηθεί» η άδεια λειτουργίας της ως κεντρική τράπεζα και να δοθεί σε μία κρατική καινούργια – η οποία θα συστηνόταν ακριβώς για το σκοπό αυτό (όπως η γερμανική Bundesbank).

Η πρόταση για διαγραφή μέρους του ιδιωτικού χρέους (νοικοκυριά, επιχειρήσεις) είναι μεν σωστή, αλλά δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση προτεραιότητα. Αν και δεν είμαστε υπέρ των τραπεζών (ειδικά λόγω του ότι δανείζονταν από την ΕΚΤ με 1% και δάνειζαν το δημόσιο με πάνω από 5%, ενώ πολλά από τα δάνεια τους προς τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις ήταν με τοκογλυφικά επιτόκια), θεωρούμε ότι δεν είναι δυνατή μία δεύτερη ανακεφαλαιοποίηση τους, για να καλυφθεί η νέα διαγραφή, πριν ακόμη ολοκληρωθεί η πρώτη. Ας μην ξεχνάμε δε ότι, η χρεοκοπία των τραπεζών δεν οφείλεται στις ίδιες, αλλά στο κράτος – το οποίο διέγραψε το 75% σχεδόν των οφειλών του απέναντι τους (ομόλογα), πυροβολώντας ουσιαστικά τα πόδια του.

Τέλος, υπάρχουν ορισμένες απορίες, οι οποίες θα απασχολούν ίσως αρκετούς από εμάς: (α) είναι μέσα στις προθέσεις του νέου κόμματος ο διαχωρισμός της εκτελεστικής (κυβέρνηση) από τη νομοθετική (βουλή) εξουσία, όπου δεν θα μπορούν να συμμετέχουν άτομα και στη μία και στην άλλη; (β) είναι στα σχέδια του η άμεση δημοκρατία, η απ’ ευθείας συμμετοχή δηλαδή των Πολιτών στην ψήφιση των σημαντικών αποφάσεων, με απώτερο στόχο τη λειτουργία ενός πολιτεύματος «διαρκούς ενημέρωσης και ψηφοφορίας των Πολιτών», κατά τα ελβετικά πρότυπα;

Σε κάθε περίπτωση, η νέα αυτή παράταξη είναι μία εναλλακτική επιλογή για όλους όσους δεν επιθυμούν μία κεντρικά κατευθυνόμενη Οικονομία – είτε την «ερμαφρόδιτη», έτσι όπως περιγράφεται από το νεαρό πρόεδρο του συνασπισμού («θα πάρουμε τα χρήματα των πλουσίων, θα προβούμε σε διώξεις επιχειρηματιών, θα ζητήσουμε τα κλειδιά των τραπεζών κρατικοποιώντας τες, δεν θα πληρώσουμε ούτε ευρώ του χρέους», αλλά θα παραμείνουμε στη φιλελεύθερη Ευρωζώνη κλπ.), είτε τη «δογματική», «αρτηριοσκληρωτική» αλλά καθαρότατη, συνεπή και σαφή του κομμουνιστικού κόμματος.

Επίσης για όσους επιθυμούν να επιλέξουν μικρά κόμματα, επειδή δεν θέλουν να συμβάλλουν με την ψήφο τους στην παγίωση της υποδούλωσης της πατρίδας τους στους δανειστές της - «επιβραβεύοντας» τα κόμματα που την οδήγησαν στη χρεοκοπία και δίνοντας τους τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν πάνω από 150 έδρες.

ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ

Ο κανόνας, ο οποίος ισχύει ανέκαθεν για τις επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν οικονομικές κρίσεις είναι το ότι, η αναδιάρθρωση δεν πρέπει να διαρκεί πάνω από τρία συνολικά χρόνια:

(α) το δύσκολο πρώτο έτος, στο οποίο υπερισχύουν οι μειώσεις των εξόδων, η ευρύτερη λιτότητα και ένας οδυνηρός περιορισμός του τζίρου (ύφεση και χαμηλότερο ΑΕΠ για ένα κράτος)

(β) το δεύτερο έτος της σταθεροποίησης, όπου δεν υιοθετείται κανένα άλλο μέτρο, αλλά επιδρούν αυτά που έχουν ήδη ληφθεί και

(γ) το τρίτο έτος της ανάπτυξης, κατά τη διάρκεια του οποίου αποδίδουν τα μέτρα που λήφθηκαν, στα επώδυνα χρόνια που προηγήθηκαν.

Εάν δεν εφαρμοσθεί με την παραπάνω χρονική σειρά και διάρκεια η στρατηγική αναδιάρθρωσης και επανεκκίνησης, τότε όλοι οι συμμετέχοντες «καίγονται» - η εμπιστοσύνη στα μέτρα και στη διοίκηση (management) χάνεται, ενώ η επιχείρηση οδηγείται στη χρεοκοπία.

Περαιτέρω, υπάρχουν πολλά κόμματα που θέλουν να διώξουν το ΔΝΤ και τη Γερμανία, καθώς επίσης να οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, εφαρμόζοντας ένα σωστό (τριετές) πρόγραμμα αναδιάρθρωσης της οικονομίας. Δεν βλέπουμε όμως να έχει κάποιο τις απαιτούμενες προϋποθέσεις (στελέχη κλπ.), ούτε να θέλει να τις αποκτήσει, ενώ θεωρούμε πολύ δύσκολο το να λειτουργήσει κάτι σωστά, στηριζόμενο σε «φθαρμένα υλικά» και σε σαθρές βάσεις.

Κανένα κόμμα δεν δίνει ανιδιοτελείς, υπεύθυνες, συγκεκριμένες και πρακτικά εφαρμόσιμες απαντήσεις στα θέματα που μας απασχολούν (οικονομία, εθνική κυριαρχία, παιδεία, υγεία, ασφάλεια, λαθρομετανάστευση κλπ.), σχεδόν όλα προσπαθούν να «ανακαλύψουν» εκείνες τις τοποθετήσεις, οι οποίες αποδίδουν άμεσα σε εκλογικές ψήφους, ενώ κυριαρχεί η διασπορά ψευδών ελπίδων, η υπεκφυγή, και η προστασία των κεκτημένων προνομίων – γεγονός που μάλλον θα αλλάξει, μόνο μετά από μία «δημιουργική καταστροφή».

Πάντως, «το σκηνικό της επόμενης ημέρας» δεν φαίνεται να έχει στηθεί ακόμη στην Ελλάδα – οπότε, όλοι όσοι βιάζονται να πάρουν μέρος σε ένα ακόμη «εκλογικό πανηγύρι» που προετοιμάζεται προσεκτικά από τη σκιώδη εξουσία στο «παραπέτασμα», είναι πιθανότατα σε λάθος δρόμο. Οι εκλογές με διλήμματα και με εκβιασμούς, δεν οδηγούν σε εποικοδομητικά αποτελέσματα – αφού αρκετοί ψηφίζουν συμβιβαζόμενοι, αυτούς που στην πραγματικότητα σιχαίνονται, εάν δεν τους μισούν. Σε κάθε περίπτωση, καμία χώρα δεν έμεινε ποτέ ακυβέρνητη, όσα προβλήματα και αν είχε.

Η εγκατάσταση ενός λειτουργικού Κράτους Δικαίου, παράλληλα με την προώθηση ενός σωστού φορολογικού, επενδυτικού και επιχειρηματικού πλαισίου, χωρίς την υφιστάμενη γραφειοκρατία, προηγείται των όποιων θετικών εξελίξεων για τη χώρα μας. Από την άλλη πλευρά, όλα τα σκάνδαλα που κατακλύζουν σήμερα την επικαιρότητα μοιάζουν να μην έχουν άλλο στόχο, από την τοποθέτηση της μίας κοινωνικής ομάδας απέναντι στη άλλη - έτσι ώστε να αποφύγουν την τιμωρία η πραγματικοί υπεύθυνοι, καθώς επίσης να επιβληθούν ανεμπόδιστα τα συμφέροντα (ιδιωτικοποιήσεις των κοινωφελών επιχειρήσεων, δημεύσεις της ιδιωτικής περιουσίας κλπ.) των εισβολέων.

Όπως πάντα, είναι πιθανόν να κάνουμε λάθος τόσο στις εκτιμήσεις, όσο και στις τοποθετήσεις μας, καθώς επίσης να είναι εσφαλμένη η εντύπωση μας, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα εισέρχεται, δυστυχώς ενυπόθηκη, στο τελευταίο και πλέον οδυνηρό στάδιο του καθοδικού σπειροειδή κύκλου - ο οποίος, εάν συνεχίσει την πορεία του, καταλήγει εκεί που κανένας από εμάς δεν θέλει να πιστέψει.
sofokleous10.gr