20091101 Ο πόλεμος του ΄40 και ο Μεταξάς

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=123&artId=296942&dt=01/11/2009



Ο πόλεμος του ΄40 και ο Μεταξάς



Γιάννης Μαρίνος  | Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009



Σε αυτή τη χώρα, όπου ψέματα διαμορφώνουν πεποιθήσεις και συμπεριφορές των πολλών, ενώ η αλήθεια συνήθως αποκρύπτεται ή συκοφαντείται με θύμα τους πάντοτε μωροπίστευτους και πάντοτε προδομένους Ελληνες, αναδεικνύεται ισχυρή αχτίδα φωτός η σειρά πολύτιμων και σχεδόν άγνωστων ιστορικών βιβλίων που εκδίδει «Το Βήμα» υπό τον γενικό τίτλο «Ο ελληνικός 20ός αιώνας βήμα προς βήμα». Δίνει την ευκαιρία στις νεότερες γενιές να γνωρίσουν άγνωστες σελίδες της πραγματικής ιστορίας του τόπου μας ως μια προσφορά αυτογνωσίας με εθνική


 χρησιμότητα. Από αυτήν μου δόθηκε η ευκαιρία να ευεργετηθώ και εγώ, όταν μου ζητήθηκε να προλογίσω τη μελέτη του καθηγητή Ιωάννη Κολιόπουλου «Η δικτατορία του Μεταξά και ο πόλεμος του ΄40». Ετσι εμπλούτισα τις ιστορικές μου γνώσεις συνδυασμένες με τις παιδικές μου αναμνήσεις, ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα την εντυπωσιακή τεκμηρίωση και αντικειμενικότητα του έργου του διαπρεπούς αυτού ιστορικού.




Η επέτειος της κήρυξης του πολέμου με την επιτιθέμενη Ιταλία του Μουσολίνι (που τιμούμε πανηγυρικά κάθε 28η Οκτωβρίου) προκαλεί κάθε χρόνο ευτελείς προσπάθειες αμφισβήτησης της υπερήφανης απόρριψης του ιταλικού τελεσιγράφου από τον τότε πρωθυπουργό Ι. Μεταξά. Σκοπός να μην πιστώνεται αυτός με το ιστορικό «ΟΧΙ». Το ότι ο ελληνικός λαός πρόθυμα το στήριξε με ενθουσιασμό και θυσίες δεν δικαιολογεί τη βλακώδη αλλά μετά πάθους υποστηριζόμενη άποψη, ότι ο ελληνικός λαός ήταν εκείνος που απέρριψε το τελεσίγραφο το οποίο επέδωσε ο ιταλός πρέσβης στον Μεταξά!




Από τη μελέτη αυτή του κ. Κολιόπουλου, που στηρίζεται στο σύνολό της σε επίσημα ντοκουμέντα και στα βρετανικά αρχεία της εποχής, προκύπτει ότι ο Μεταξάς, πολύ πριν από το 1940 και παρά τις διαφωνίες πολλών επιτελικών αξιωματικών, αντιδρώντας ακόμη και εναντίον της λογικής, είχε δηλώσει προς κάθε κατεύθυνση την απόφασή του να αντισταθεί μέχρις εσχάτων σε περίπτωση ιταλικής εισβολής και ότι «προτιμούσε την τέλειαν καταστροφήν της χώρας παρά την ατίμωσιν». Επιβεβαιώνεται επίσης, όπως άλλωστε και από τις ιστορικές μελέτες του


 αριστερού μεν αλλά φιλαλήθη Σπύρου Λιναρδάτου, ότι παρά τα αντιθέτως υποστηριζόμενα ακόμα και σήμερα, ο Μεταξάς είχε προετοιμάσει αμυντικά τη χώρα, στην έκταση που το επέτρεπαν τα πενιχρά οικονομικά μέσα που διέθετε. Περίτρανη απόδειξη, το γεγονός ότι ο στρατός μας όχι μόνο απέκρουσε αμέσως και αποτελεσματικά την ιταλική επίθεση, αλλά έτρεψε και σε φυγή του Ιταλούς, εξευτελίζοντας παγκοσμίως την πανίσχυρη πολεμική μηχανή της αυτοκρατορίας του Μουσολίνι. Σε αυτό μάλιστα συνέβαλε και η ιδιωτική πρωτοβουλία στο πρόσωπο του


 βιομήχανου Μποδοσάκη Αθανασιάδη, που συνεργάστηκε με ενθουσιασμό και αυταπάρνηση για να δημιουργηθεί επαρκές απόθεμα πυρομαχικών εν όψει της προβλεπόμενης ιταλικής επίθεσης. Αξίζει εδώ να αντιπαραβληθεί η οικονομικά ασύμφορη για αυτόν και παρακινδυνευμένη συνεργασία του βενιζελικού Μποδοσάκη με τον ιδεολογικά εχθρό του φιλοβασιλικό Μεταξά προς τη μυωπική και σχεδόν αντιπατριωτική συμπεριφορά των γραφειοκρατών της εποχής, όπως προκύπτει από το ακόλουθο περιστατικό που περιγράφεται λεπτομερώς στη βιογραφία του


 σπουδαίου αυτού επιχειρηματία. Ενώ ήταν εν εξελίξει οι μάχες στο μέτωπο της Αλβανίας το υπουργείο Οικονομικών απαιτούσε να τηρούνται με αυστηρότητα οι διαδικασίες του δημόσιου λογιστικού για τις παραγγελίες πυρομαχικών. Εφθασαν μάλιστα να αξιώνουν τη διενέργεια μειοδοτικού διαγωνισμού για την προμήθειά τους, ενώ τα παλικάρια μας σκοτώνονταν στο μέτωπο ανυπεράσπιστα, αφού είχαν εξαντληθεί τα προ του πολέμου αποθεματοποιημένα πυρομαχικά και δεν μπορούσαν με συνοπτικές διαδικασίες να τροφοδοτηθούν με νέες αποστολές.


 Τελικά αγνοήθηκε η γραφειοκρατία, η ΠΥΡΚΑΛ του Μποδοσάκη συνέχισε να παράγει και να παραδίδει πυρομαχικά, χωρίς μάλιστα να πληρώνεται και χωρίς να εξοφληθεί ποτέ. Αυτή τη γραφειοκρατία που έθρεψαν όλοι οι πολιτικοί μας από καταβολής ελληνικού κράτους για κομματική ψηφοθηρία, την πληρώνει και σήμερα ο τόπος.