ΑΝΟΡΓΑΣΜΙΚΟΣ ΠΑΡΑΣΙΤΙΣΜΟΣ

 ΑΝΟΡΓΑΣΜΙΚΟΣ ΠΑΡΑΣΙΤΙΣΜΟΣ

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Όταν ο Μισέλ Φουκώ στο σπουδαίο έργο του «Ιστορία
της Σεξουαλικότητας», υποστηρίζει ότι η συστημική καταδίκη της σεξουαλικότητας ευνοεί
την ανάπτυξη του συστήματος της εργατικότητας –κατά το γνωστό ανέκδοτο δεν
«πηδάς» που δεν «πηδάς»...δεν πας για ψάρεμα- προφανώς δεν είχε κατά νού το
ελληνικό υπόδειγμα. Όμως, η εμπειρική βιωματική πιστοποίηση του καθενός μας,
αυτό βεβαιώνει.

Δεκάδες τηλεοπτικές εκπομπές προβάλλουν
καλυμμένα ή απροκάλυπτα έναν μανιασμένο σεξισμό, ως τροφή σε μια αστείρευτη
σεξιστική πείνα. Τι κι αν το θέμα της εκπομπής είναι η σοβαροφανής
μεσημεριάτικη σαχλαμάρα, η αθλητική ειδησιογραφία, η μόδα, η πρωϊνή ή η βραδυνή
ειδησιογραφική ενημέρωση, επί της ουσίας, ό,τι λέγεται, αλλά και ό,τι δεν
λέγεται, ό,τι φαίνεται, αλλά περισσότερο ό,τι δεν καλοφαίνεται, στοχεύει στην
κάλυψη των ηδονοθηρικών αναγκών του διψασμένου κοινού. Άλλες τόσες τηλεοπτικές
εκπομπές σαρκάζουν και διακωμωδούν τις άλλες εκπομπές, διανθίζοντας «όλα» τα
«θέματα» τους με λίγο περισσότερο «μπούτι» ή «στήθος» στοχεύοντας πάντα στην
«αρωματισμένη αρβύλα» της «βαρβάτης» αρρενωπότητας των θεατών τους. Άλλα τόσα
δακρύβρεχτα ή μη σήριαλ θα προωθήσουν την απελευθερωμένη πια σεξουαλικότητα της
χειραφετημένης νεοελληνικής κοινωνίας. Εκπομπές διαμεσολαβούν για την εξεύρεση
του κατάλληλου ερωτικού παρτενέρ, από τα τυφλά, έως στο κριτήριο της μαγειρικής
δεινότητας. Άλλες, διαμεσολαβούν για την εξεύρεση του κατάλληλου αγρότη, άλλες
αγωνιούν για την ανάδειξη του σεξουαλικότερου τραγουδιστή-τριας, άλλες για το
σεξουαλικότερο top model και πάει λέγοντας. Όλα –ακόμη και το
μετεωρολογικό δελτίο- πασπαλίζονται με μια άχνη λανθάνουσας ή προκλητικής
σεξουαλικότητας και, τελικά, το επίκεντρο του θεάματος της ζωής μας, ψηλαφίζεται
στο μαλακό υπογάστριο της κοινωνίας μας.

Αντίστοιχα, εκατοντάδες έντυπα, γκλαμουράτου
life style ή μοντέρνας ζωής
στην free πόλη, «αλατοπιπερώνουν» τις ανθρώπινες σχέσεις
μιλώντας δήθεν μου βρώμικα, αλλά δίχως στιγμή να χάνουν τον επιτηδευμένο αριστερίστικο
καθωσπρεπισμό τους. Και πάλι, κι εδώ, το ίδιο απαράλλαχτο σκηνικό. Αναμασώντας
σπασμένες λέξεις απο ξένες γλώσσες –κατά πως το ορίζει και ο ποιητής- σαλιαρίζουν
τον απελεύθερο μοντερνισμό τους, φτύνοντας σαγηνευτικά στα μούτρα τα «υπέροχα
πλάσματα» των εκλεκτών συναναστροφών τους. Και η κοινωνιοκεντρική αριστερά μας,
σκοτώνεται να υπερασπιστεί ως ύψιστη τέχνη ένα πέος σ’ ένα καρπούζι και ένα
φρικτό γδαρμένο ανθρώπινο σαρκίο, ως εικαστικό δρώμενο.

Παραδίπλα, στις ηλεκτρονικές και έντυπες εικόνες
της χειραφετημένης σεξουαλικότητας, μην τυχόν και μείνει παραπονεμένη η ακοή,
διασύρεται η μουσική ομότροπα, όπως η ανέραστη διαπομπευμένη σάρκα. Χιλιάδες ψευτισμένες
μουσικές, με τις ίδιες μονότονα επαναλαμβανόμενες νότες, δίχως την ελάχιστη
ισχύ διείσδυσης στον πυρήνα του ανθρώπινου συναισθήματος, διασκεδάζουν απλά τις
ζωές εκατομμυρίων υπάρξεων. Χιλιοπαιγμένοι ήχοι, μουσικά χαλιά ποδοπατημένα,
δίχως ούτε ένα περίτεχνο στολίδι, ούτε ένα κάποιο κρόσι, σαν επαναλαμβανόμενα κλαψουρίσματα
νηπίων, αντανακλούν το limited λεξιλόγιο των
ακροατών τους. Κι όλα ετούτα, απ’ το φόβο μην τύχει και συγκινηθούν, μη τυχόν
κι αγγίξει το κενό τους μία νότα, μία λέξη ή ένα κορμί άλλο, ξένο, απ’ ότι
έχουν μάθει να κατέχουν.

Κι όλα ετούτα, αναμειγνύονται με μιας και συναντιούνται
στα νέα ιερά για να λειτουργήσουν το μηδέν τους. Να κοινωνήσουν το υπέρλαμπρο μηδέν
τους. Στο πολυτελές σκυλάδικο, η νέα ιέρεια θα περιφέρει τα πλαστικοποιημένα μέλη
της, λυκνίζοντας στήθος, γλουτούς και χείλη, ήχους μεγάφωνους και υπαινικτικά
βλέμματα. Το ίδιο κι ο καλοξυρισμένος μέσα κι έξω ιερέας, θα ευλογήσει ρένοντας
με γαρύφαλλα τους πιστούς. Εδώ θα καταδειχθεί πλέον το κύρος του πρωτεύσαντος
αρίστου, εδώ, στο πρώτο τραπέζι πίστα. Εδώ θα επιδειχθεί η καινούργια φορεσιά, η
φινετσάτη κόμμωση, το σινιέ κοστούμι, το ακριβές ρολόϊ και η σεξουαλική συνοδός,
ως επιβράβευση κοινωνικής καταξίωσης. Εδώ θα ανταλλαχθούν βλέμματα πλήρη ανεκπλήρωτης
ηδονής. Εδώ θα ανασκαφθεί η εκδοτική ύλη των τηλεπαραθύρων και των περιοδικών.

Ένας ολόκληρος κόσμος απύθμενης παρακμής. Σ’
αυτόν τον κόσμο, επωάζονται τα αυγά του νεοελληνικού παρασιτισμού. Εδώ οι ανύποπτοι
ξενιστές θα δούν με μιαν ανεπαίσθητη ζηλοφθονία, το πρότυπο της καταναλωτικής
τους μεινονεξίας. Τον κύριο υπουργό, τον κύριο μεγαλοδημοσιογράφο, τον κύριο
αρχησυνδικαλιστή, τον κύριο βουλευτή, τον κύριο μεγαλοεργολάβο, τον κύριο καλλιτέχνη,
τον κύριο drag dealer, τον κύριο έφορο,
τον κύριο μεγαλοχειρουργό και μεγαλοδικηγόρο, στο πρώτο πάντα τραπέζι της
πίστας να απολαμβάνει τους ξηρούς καρπούς του παρασιτισμού του, βρέχοντας το άνυδρο
της ζωής του με ξενότροπα οινοπνεύματα. Εδώ οι ανόητοι ξενιστές, διαγκωνίζονται
να απολαύσουν κι αυτοί λίγο από την χλιδή του παρασιτισμού.  

Κι όλοι, θαμπωμένοι από τα πλουμιστά άμφια των
νεών ιερέων και του πληρώματος ξέχασαν να θέσουν τα αυτονόητα. Ποιός απ’ όλους
αυτούς παράγει; Ποιός δημιουργεί; Ποιός φορολογείται; Ποιός συνεισφέρει; Ποιός
αγωνιά για τη ζωή; Ποιός απ’ όλους αυτούς επιμένει αταλάντευτα, έστω για μια
στιγμή, στην αδιαπραγμάτευτη ποιότητα που έχει ανάγκη ο λαός και ο τόπος; Ποιός
εν τέλει ερωτεύεται; Και στο τέλος-τέλος ποιός ή ποιά απ’ αυτούς διαθέτει την
ελάχιστη ευαισθησία για να απολαύσει έστω την ανταλλαγή μιας πρόσκαιρης ηδονής.
Τα παράσιτα δεν έχουν οργασμό. Αυτό αποδεικνύει μεταξύ των άλλων και το
πρόσφατο πολυδιαφημισμένο dvd.  

Αντί επιλόγου.

Νεαρός που διορίστηκε στο δημόσιο εξασφάλισε
την απόσπαση του σε υπηρεσία παρά τω κυρίω Υπουργώ στη προηγούμενη κυβέρνηση. Αλλά
και σ’ αυτήν, παρέμεινε αμετακίνητος στη θέση του. Τα τυπικά του προσόντα, ένα
ξέρο χαρτί Λυκείου και αν. Βεβαίως, η θέση προβλέπει μεταξύ των άλλων
ευεργετημάτων και μια κάποια χαλαρότητα ως προς την καθημερινή του παρουσία. Κακά
τα ψέμματα, σπανίως βρίσκεται στη θέση του. Βλέπεις, ο νεαρός εργάζεται στο
νυχτοκάματο ενός πολυτελούς ιερού. Εκεί ευρίσκεται και η αιτία του αμετακίνητου
της θέσης του. Έτσι εξηγείται η υπερκομματική του αποδοχή. Εξασφαλίζει για τον τωρινό
κύριο του, όπως και για τον προηγούμενο, πρώτο τραπέζι πίστα. Ας προβλεφθεί
τουλάχιστον και στο οργανόγραμμα του Υπουργείου! Αν όχι, ας φτιάξουμε έναν νόμο
που να απαγορεύει επιτέλους τη διακίνηση του παρασιτισμού. Απομείναμε μάλλον ελάχιστοι οι
«απερισκέπτως ευέλπιδες μανικοί εραστές του ονείρου», ως είδος υπό εξαφάνιση, έχουμε
άμεση ανάγκη νόμου-εμβολίου και μεγίστης κρατικής προστασίας.   

12.03.10

--

Πολύ καλό κείμενο... Αυτό που λέει ο Μισέλ Φουκώ που δεν έχω διαβάσει μοιάζει πολύ με την γνώμη του Φρόυντ  -και άλλων "ψυχαναλυτάδων"- για θέληση για ηδονή που μετατρέπεται στις ..άλλες ασχολίες(libido), κάτι που, όπως λέει, έκανε και ο ίδιος(την μετατροπή -στην εργασία και τον πολιτισμό). Αυτή, λέει, ο μεγάλος του "θρησκευτικού σοσιαλισμού" Πάουλ Τίλλιχ, είναι η πουριτανικότερη θέση του Freud. Παραταύτα, ξέρουμε τι προωθούν -ακόμη!- οι... χειραφετημένοι επαρχιώτες(αν πιστέψουμε τον Μποντριγιάρ, για το ζήτημα της σαρκικής χειραφέτησης, που στην Δύση είχε θεσμικό λόγο ύπαρξης, κανεις δεν ενδιαφέρεται εδώ και είκοσι-τριάντα χρόνια περίπου)  στο όνομα του Φρόυντ...

 Όσο για το ότι με αυτά ασχολούνται διάφοροι κοκορνιόκοι που παρουσιάζονται ως "αριστεροί"(βλ. συνέντευξη σχετικού μελετητή σε φύλλο της "Ε" για τον ξεπεσμό και του γυναικείου φύλου στο επίπεδο του κατά Χρυσόστομο "θηλυμανούς ίππου"), δεν μας λέει τίποτε άλλο για το πού κατέληξε ο Διαφωτισμός, δηλαδή στον ντε Σαντ, και δεύτερον στο ότι είναι αστοί στο μέτρο που λατρεύουν το μηδέν, όπως έλεγε και ο Ζακ Ελλύλ 40 χρόνια πριν στην "μεταμόρφωση του αστού".

Καλή συνέχεια στον συντάκτη και συγγνώμην που δεν σχολιάζω αλλού, αλλά από ό,τι βλέπω δεν αναρτήθηκε ακόμη ιστολογιακά...

2010/3/12 ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ <antonisandroulidakis@gmail.com>