20100319 Οι υπαίτιοι για τη σημερινή οικονομική κατάσταση

Από τους ΑΝΤΙΛΟΓΟΥΣ (www.antilogoi.gr), ενότητα ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Οι υπαίτιοι για τη σημερινή οικονομική κατάσταση της Χώρας

(Επιστολή του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου που στάλθηκε στην “Καθημερινή” στις 22.2.2010) 

Στο άρθρο του με τίτλο “Ο διεθνής διασυρμός και η αυτομαστίγωση” (“Κ” 21.2.10), ο συνεργάτης της “Καθημερινής” κ. Στάμος Ζούλας υπήρξε:

- ακριβής στη, σύντομη αναγκαστικά, απεικόνιση της πορείας μας προς τη σημερινή οικονομική κρίση κατά την περίοδο των  τελευταίων τριάντα χρόνων (στο τέλος της οποίας το δημόσιο χρέος, από το 28% του ΑΕΠ το 1981, έφτασε στο 125 %),

- αντικειμενικός, στην κρίση του ότι υπαίτιοι για τη σημερινή οικονομική κατάσταση της Χώρας είναι και τα δύο κόμματα που μας κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια,

- δίκαιος, στην... επιμέτρηση της “ποινής” (ανάλογα με τη διάρκεια διακυβέρνησης της Χώρας από το κάθε κόμμα).

Στα όσα σωστά γράφει ο κ. Ζούλας, ας μου επιτραπούν κάποιες παρατηρήσεις:

1) Στους υπαίτιους για τη σημερινή κρίση πρέπει να προστεθούν και οι (διοικητικοί και δημοσιογραφικοί) “άρχοντες” του Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού, που, στην πλειοψηφία τους, όχι μόνο δεν υποστήριξαν αλλά χλεύασαν, αντιτάχθηκαν ή πολέμησαν σκληρά όλες σχεδόν τις απόπειρες –ακόμα και τις πιο δειλές–  για στοιχειώδη  βελτίωση των θεσμών  και αλλαγή της νοοτροπίας μας και που υπέθαλψαν τον λαϊκισμό, το πνεύμα της ήσσονος προσπάθειας, το απαραβίαστο των πάσης φύσεως (κακώς)  “κεκτημένων”...

2) Τις εξαίρετες επιδόσεις του δημόσιου χρέους στο “άλμα εις ύψος”  τις οφείλουμε και στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, που μας κόστισε 11,2 δισ. ευρώ, επισήμως, ή 20 δισ., σύμφωνα με ανεπίσημες κυβερνητικές πηγές (σε “ιλιγγιώδη ποσά φαραωνικού τύπου, τα οποία ήδη έχουν σχέση με την εκτόξευση του δημοσίου χρέους και του ελλείμματος της Χώρας” είχε αναφερθεί και ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης σε συνέντευξή του στον Ανδρέα Παπαδόπουλο (“Κυριακάτικη Αυγή”, 5.9.04), όπως μας θύμισε ο “Ιός” της “Ελευθεροτυπίας” (20.2.10)).

3) Με την Εξεταστική Επιτροπή όχι μόνο “θα βγουν τα άπλυτά μας στη φόρα”, αλλά και η ίδια η Βουλή των Ελλήνων θα γίνει περίγελος διεθνώς, με την, κατά τη γνωστή “παράδοση”, έκδοση πέντε (κομματικών) πορισμάτων, που ακόμη και “στα νούμερα” θα διαφωνούν μεταξύ τους (αφού, όπως όλοι έχουμε πλέον μάθει, οι εξεταστικές επιτροπές συγκροτούνται για να λάμψει η... κομματική “αλήθεια” και όχι για να “απαντηθούν ερωτήματα” ούτε, πολύ περισσότερο, για να... “πάνε κάποιοι φυλακή”).

4) Εκτός από τα πεπραγμένα του παρελθόντος, τα δύο κόμματα εξουσίας είναι συνυπεύθυνα  (με διαφορετικό, φυσικά, βαθμό ευθύνης) και για το ότι η (αναγκαία) μείωση των αποδοχών στον δημόσιο τομέα δεν εφαρμόζεται με δικαιοσύνη (οι πλουσιότεροι να επιβαρύνονται περισσότερο και οι φτωχότεροι λιγότερο) ούτε με διαφάνεια (να γίνεται εύκολα φανερό ποια είναι τελικά η μείωση για κάθε ποσό συνολικών αποδοχών). Οι απαιτήσεις αυτές για δικαιοσύνη και διαφάνεια θα εξασφαλίζονταν, αν η μείωση  γινόταν (α) κατά τον ίδιο τρόπο, για όλους ανεξαιρέτως, περιλαμβανομένων των υπουργών, βουλευτών, περιφερειαρχών νομαρχών, δημάρχων κ.λ.π. (β) επί των συνολικών αποδοχών, και όχι επί των επιδομάτων και (γ) κατά ποσοστό που θα άρχιζε από το μηδέν, για συνολικές αποδοχές κάτω ενός ορίου, και θα αυξανόταν, πέραν του ορίου αυτού, προοδευτικά, ανάλογα με το ποσό των συνολικών αποδοχών.

Σχόλιο
Σε ότι αφορά την θιγόμενη συμπεριφορά των δημοσιογράφων ο σχολιασμός αρμόζει, αλλά το προέχων είναι ότι οι δημοσιογράφοι εξ ορισμού δεν δικαιούνται να σχολιάζουν, αντιτάσσονται ή να πολεμούν την οποιαδήποτε επικαιρότητα. Οι δημοσιογράφοι εξ ορισμού συλλέγουν πληροφορίες, είτε προφορικά είτε γραπτά, και τις δημοσιεύουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (http://el.wikipedia.org/wiki/Δημοσιογράφος) οτιδήποτε πέραν αυτού είναι κατάχρηση. Η ανοχή, δόλια ή μη, της πέραν του δέοντος έχει γίνει καθεστώς και έχουμε φθάσει στο σημείο να το θεωρούμε φυσιολογικό. Και για μια ακόμη φορά η ανοχή μας οδηγεί στην αναρχία.
Σ'ότι αφορά το ελληνικό πρόβλημα (ελληνική κατάντια, οικονομική κ.ά.) αυτό είναι το αιτιατό το αίτιο είναι το πολιτικό μας σύστημα. Το πελατειακό σύστημα που έχει ριζώσει με βαθιές ρίζες. Αν θέλουμε να εξυγειάνουμε το παρόν πελατειακό πολιτικό σύστημα θα πρέπει να το ξεριζώσουμε εκ βαθέων. Πως; Προεδρική Δημοκρατία. Ο Πρόεδρος να εκλέγεται απευθείας από το λαό για μια και μοναδική θητεία 5-7 ετών, η δε εκτελεστική εξουσία να ορίζεται από το Πρόεδρο της Δημοκρατίας από διακεκριμένους Έλληνες του επιχειρηματικού και πανεπιστημιακου κόσμου. Σε ότι αφορά την νομοθετική εξουσία (Βουλή, βουλευτές), αφενός να περιορστούν στους 150, το πολύ, αφετέρου η προέλευσή τους να συντελείται με κλήρο από ομάδες πετυχημένων επαγγελματιών άνω των 60 ετών και για μόνο ΜΙΑ εκλογική περίοδο τεσσάρων ετών. Μπορεί σ' αυτή την οργάνωση να υπάρχει και Γερουσία η οποία θα ελέγχει το έργο της Βουλής. Σ' αυτή την περίπτωση οι βουλευτές θα μπορεί να κληρώνουν από διακεκριμένους πολίτες άνω των 40 ετών και η Γερουσία από πολίτες άνω των 60 ετών και αυτοί για μια μόνο φορά.

Πάνω σ' αυτό το περίγραμμα θα πρέπει να οργανωθεί εκ βάθρων το πολιτικό μας σύστημα.

Γνωρίζω ότι προτεινόμενο σύστημα είναι όχι ουτοπικόν αλλά ου-ελληνικόν. Ο παρασιτισμός έχει πολύ βαθιές ρίζες και σε καμιά περίπτωση δεν θα θελήσει να θίξει τα κακώς κείμενα.

Με μεγάλη συντομία προσπάθησα να δώσω μια άλλη λύση στο ελληνικό πρόβλημα, που κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε, ούτε καν το αναγνωρίζουμε, ακούσια ή εκούσια.

ΣΓΣ